Het reisverslag van een tocht met een Citroen 2+2 PK door centraal Azie
31-08-2017
Eindmeet
Vandaag, donderdag 31 augustus rijden we het laatste stuk van onze Roadtrip, van Berlijn naar huis. Gisteren hebben we Polen doorkruist tot in Berlijn en buiten een aantal opstoppingen ten gevolgen vanwegeniswerken was er weinig te vertellen over de trip. Seppe had in de buurt van Berlijn een overnachting gereserveerd, in een iets sjieker, duurder hotel, hotel Lowenbruch. En hij had zelfs twee single kamers voorzien voor onze laatste nacht van huis. Zou hij daar iets mee willen zeggen? Dat ik de laatste nacht eens echt mag doorslapen, zonder zijn gesnurk? Of wil hij zich klaarstomen voor het weerzien met zijn geliefde? Ik heb in ieder geval goed geslapen, maar het eten gisterenavond was minder. Het eten op zich was goed, maar we zaten buiten op het terras en het was er vergeven van de muggen. En de biefstuk was ook minder goed dan bij restaurant Siberië in Uralsk, Kazakstan. We zijn vanmorgen om zeven uur vertrokken met een mooi zonnetje maar ondertussen is het al beginnen regenen. Dat is om ons straks sneller thuis te voelen denk ik. Als alles goed gaat zijn we tegen de avond thuis en kunnen we deze roadtrip afsluiten. Alles wat ik tijdens deze reis meegemaakt, ervaren en gezien heb, heeft me weer voldoende positieve energie gegeven om het alledaagse leven thuis terug aan te vatten. We hebben veel aardige mensen ontmoet, maar dikwijls was de tijd te kort om hen voldoende te leren kennen. We hebben geen echt slechte ervaringen gehad met de mensen van de bezochte landen. Wat mij wel opgevallen is, is dat de Russische mensen heel vriendelijke mensen zijn maar de moment dat je hen een uniform aandoet of achter een loket zet het echt kl..tz.kken worden. Waar we allebei een goed gevoel bij hadden waren de mensen Iran. Dit land heeft alleen maar goede indrukken nagelaten, behalve dat we er in het verkeerde seizoen waren. Veel te warm. Ons rest alleen nog de reis tot thuis tot een goed einde te brengen, alles even laten bezinken, en dan beginnen met het sorteren van de fotos van deze unieke ervaring. Jullie allemaal bedankt om ons, via Facebook, wattsapp en het lezen van de blog, moreel te steunen
Vandaag, donderdag 31 augustus rijden we het laatste stuk van onze Roadtrip, van Berlijn naar huis. Gisteren hebben we Polen doorkruist tot in Berlijn en buiten een aantal opstoppingen ten gevolgen vanwegeniswerken was er weinig te vertellen over de trip. Seppe had in de buurt van Berlijn een overnachting gereserveerd, in een iets sjieker, duurder hotel, hotel Lowenbruch. En hij had zelfs twee single kamers voorzien voor onze laatste nacht van huis. Zou hij daar iets mee willen zeggen? Dat ik de laatste nacht eens echt mag doorslapen, zonder zijn gesnurk? Of wil hij zich klaarstomen voor het weerzien met zijn geliefde? Ik heb in ieder geval goed geslapen, maar het eten gisterenavond was minder. Het eten op zich was goed, maar we zaten buiten op het terras en het was er vergeven van de muggen. En de biefstuk was ook minder goed dan bij restaurant Siberië in Uralsk, Kazakstan. We zijn vanmorgen om zeven uur vertrokken met een mooi zonnetje maar ondertussen is het al beginnen regenen. Dat is om ons straks sneller thuis te voelen denk ik. Als alles goed gaat zijn we tegen de avond thuis en kunnen we deze roadtrip afsluiten. Alles wat ik tijdens deze reis meegemaakt, ervaren en gezien heb, heeft me weer voldoende positieve energie gegeven om het alledaagse leven thuis terug aan te vatten. We hebben veel aardige mensen ontmoet, maar dikwijls was de tijd te kort om hen voldoende te leren kennen. We hebben geen echt slechte ervaringen gehad met de mensen van de bezochte landen. Wat mij wel opgevallen is, is dat de Russische mensen heel vriendelijke mensen zijn maar de moment dat je hen een uniform aandoet of achter een loket zet het echt kl..tz.kken worden. Waar we allebei een goed gevoel bij hadden waren de mensen Iran. Dit land heeft alleen maar goede indrukken nagelaten, behalve dat we er in het verkeerde seizoen waren. Veel te warm. Ons rest alleen nog de reis tot thuis tot een goed einde te brengen, alles even laten bezinken, en dan beginnen met het sorteren van de fotos van deze unieke ervaring. Jullie allemaal bedankt om ons, via Facebook, wattsapp en het lezen van de blog, moreel te steunen
Vandaag dinsdag 29 augustus zouden we van Rusland, door Letland en Litouwen naar Polen rijden.
Maar eerst moesten we de grens tussen Rusland en Letland passeren en onze ervaring heeft ons geleerd dat zo een grensovergang soms lang kan duren.
Bij het verlaten van Rusland heb je eerst een paspoort controle. Dat viel heel erg mee. Op vijf minuten was dat in orde. Dan rijdt je naar de douane, die normaal gezien de auto binnenste buiten keren, maar bij aankomst was er daar geen beweging te bespeuren. Dus ga je wachten. Anderhalf uur hebben we gewacht vooraleer er iets gebeurde. De inspectie van de auto duurde ook maar vijf minuten. Dan volgt de papierwinkel van de douane. Dat duurde bijna twee uur. Maar het ergste was dat elke rus die aankwam voorrang kreeg en onze papieren iedere keer onderaan de stapel belandden. Daarna nog één keer paspoort controle en dat duurde ook maar vijf minuten. Daarna naar de Grenspost van Letland. Eerst weer paspoort controle, welke vijf minuten duurde. Dan weer tien minuten wachten. Dan weer controle van de douane die tien minuten duurde. En als laatste nog eens paspoortcontrole, welke nog eens vijf minuten duurde. En toen was het al kwart na elf en moesten we nog beginnen aan onze tocht van ongeveer 500 kilometer.
Onze dag was al goed begonnen. Onderweg waren er nog een aantal wegwerkzaamheden die voor de nodige vertraging zorgden en aan één van die werken viel de geit stil en was niet meer te starten. De batterij was zo leeg als maar zijn kon. Er zat niks ander op dan de geit in gang te duwen. Gelukkig lukte het na de vierde poging en konden we weer rijden.
Verder nog een paar keer de verkeerde afslag genomen zodat we in de velden uitkwamen, of was het dat de Seppe echt nog eens een paar kilometer over een grindweg wilde scheuren met de geit?
Uiteindelijk zijn we dan toch in Polen in ons hotel, Hotel Lesny in Bialystok, geraakt en was het hoog tijd om te gaan slapen, want morgen wacht ons weer een zware tocht door Polen
Vandaag maandag 28 augustus zouden we van Zvenigorod in Rusland naar de grens met Letland rijden via een alternatieve route, over de M9 ipv de M1. Daar aan de grens heeft Seppe een hotelkamer gereserveerd, zodat we daar de nacht kunnen doorbrengen en we morgenvroeg op tijd de grens met Letland kunnen oversteken. Maar na een uur rijden veranderde de M9 van een autostrade in een gewone gewestweg waar dan nog eens serieuze wegwerkzaamheden worden uitgevoerd, wat natuurlijk weer de nodige vertraging met zich meebrengt. Maar er zijn ook stukken die prima in orde zijn met weinig verkeer waar we flink kunnen doorrijden. Wat dan weer als resultaat geeft dat we op die stukken zo goed kunnen opschieten dat Seppe tegen de middag het idee opvat om nog vandaag de grens over te steken en de overnachting aan de grens te annuleren. In het verleden heb ik nog eens vier overnachtingen dringend moeten annuleren wegens de affaire Moskou, maar das weer een ander verhaal.
Maar dan stopt Seppe plots de auto en ontkoppelt de voorste motor en vervolgen we de reis met alleen de achterste motor ingeschakeld. Het benzine peil is zodanig gezakt dat Seppe vreest dat we het volgende benzine station niet halen op twee motoren, want dan verbruiken we een 13 liter per honderd kilometer. Met maar een motor is dat maar zes liter en hebben we dus dubbel zo veel kans een benzinestation te bereiken. We hebben geluk en na tien kilometer kunnen we reeds tanken.
Een kilometer na de tankbeurt begint het echter te stinken in de auto en niet naar benzine. We stoppen en nader onderzoek wijst uit dat de benzine die we getankt hebben geen zuivere benzine is en moet geloosd worden en we opnieuw benzine moeten gaan tanken. Omdat we maar vier honderd Roebel meer hebben vragen we of we met de kaart kunnen betalen. Op een heel omslachtige manier lukt het ons uiteindelijk toch om de benzinetank terug te vullen, lukt het om met de kaart te betalen en kunnen we weer op pad naar ons hotel aan de grens. Het is ondertussen te laat geworden om de grens nog over te steken, want in het donker willen we niet rijden en daarom zullen we onze overnachting aan de grens behouden.
Morgenvroeg proberen we de grens over te steken en dan via Letland en Litouwen naar Polen proberen te reizen.
Maar dat zien we morgen dan wel weer
De voorbereiding voor onze tocht kostte heel wat inspanning, tijd en ook nogal wat geld. Zoals we eerder reeds geschreven hebben, heeft Seppe de 2+2 pk van niets tot een bedrijfszeker vervoermiddel gevormd. Na 19000 km mogen we zeggen dat hij daar redelijk goed werk geleverd heeft, want we rijden nog steeds. De geit heeft soms wel een paar nukken. De eerste versnelling had hij beter niet gekocht want die werkt toch praktisch nooit, maar omdat de geit krachtig genoeg is kan je ook in tweede versnelling vertrekken. De achterste motor is regelmatig liever lui dan moe want stilvallen op de verkeerde momenten doet ze graag en dan is ze heel moeilijk terug te starten. Drie van de vier schokbrekers hebben het ook al laten afweten, maar die heeft Seppe, met de hulp van gespecialiseerde vaklui prima terug in orde gekregen. Beter dan nieuw zou je kunnen zeggen.
Als je bedenkt dat de 2+2 pk eigenlijk zonder enige serieuze testritten aan een halve rit rond de wereld begonnen is langs soms erbarmelijk slechte wegen dan kunnen we zeer tevreden zijn met de geleverde prestaties.
Het papierwerk, zoals Seppe zegde, was voor mijn rekening. In het begin zag ik door het bos de bomen niet, maar gaande weg viel alles stilletjes op zijn plooi. De Seppe had al wel gezegd dat het hoofddoel van de reis de M41, een van de gevaarlijkste wegen in de wereld, was maar de rest moest nog ingevuld worden. Omdat we met de auto in België zouden vertrekken en ook weer zouden aankomen, moest ook onderweg nog een en ander de moeite zijn om te bezoeken. Zo groeide stilletjes aan onze reis. Van België tot de grens met Iran zouden we gewoon gas geven om zo snel mogelijk die afstand te overbruggen. In Iran hadden we een hele rondrit voorzien van 17 dagen, waarvan een aantal dagen met gids door de woestijn. Aan de grens met Turkmenistan is onze reis bijna gestrand wegens het uitblijven van een geldig visum, maar dit is ook weer op het laatste moment, met de goede hulp van VisumCentrale, in orde gekomen. Uzbekistan zullen we ons blijven herinneren als het land met de steden met de mooie historische sites. En in Tadzjikistan, langs de M41 leefde Seppe helemaal op toen hij over deze gevaarlijk Highway scheurde met de 2+2 pk. In Kirgizstan genoten we van de prachtige natuur met zijn mooie groene kleuren. Kazakstan was grotendeels een verbindingsrit. Aan de grens tussen Kirgizstan en Kazakstan stonden we op het verste punt van onze reis en was het kwestie om helemaal door Kazakstan terug naar de Russische grens te rijden waar op 26 augustus ons vijf dagen transitvisum voor Rusland zou aanvangen. In Tadzjikistan hadden we twee Nederlanders gezien die in Kazakstan geweest waren en die vertelden over de bar slechte wegen in Kazakstan. Toen had de Seppe al schrik om te laat aan de Russische grens te zijn en zijn we al beginnen voorlopen op ons programma. Bij het uitstippelen van het traject had ik hier echter rekening mee gehouden en had in Kazakstan alleen hoofdwegen ingepland, die meestal goed berijdbaar zijn. We hebben in Kazakstan dus goed kunnen doorrijden zodat we veel te vroeg in Uralsk, laatste grote stad voor de Russische grens, aankwamen. Omdat de reis, vooral voor Seppe de chauffeur, zeer zwaar geweest was, kwam deze rustpauze dus nog goed van pas om terug op krachten te komen voor de doortocht van Rusland en de verdere reis naar België. Bij de doortocht door Rusland had ik ook weer gekozen om langs de hoofdassen te rijden omdat de andere wegen dikwijls in erbarmelijke toestand verkeren en dan een probleem konden zijn om op tijd door Rusland te kunnen rijden. Maar omdat deze hoofdassen langs de regio Moskou passeren had ik ervoor gekozen om langs de buitenste ringweg rond Moskou te rijden omdat die het minst druk zou zijn. Toen we in Turkmenistan onze reisroute nog eens bespraken zei Seppe, Ik rijd niet langs Moskou. Maar omdat er weinig alternatieven zijn kon hij ook geen andere oplossing geven. We zullen wel zien, zei hij.
Gisteren, zaterdag 26 augustus, zijn we de grens tussen Kazakstan en Rusland overgestoken en begonnen aan onze doortocht van Rusland en zijn we tot in Penza geraakt. Vandaag 27 augustus zijn we ondanks het vele tijdverlies op de tweede buitenste ringweg rond Moskou, tot in Zvenigorod geraakt. Deze ringweg die helemaal versleten is zijn ze aan het vervangen door een nieuwe ringweg, wat enorme files en tijdverlies tot gevolg heeft. Zvenigorod ligt aan deze tweede buitenste ringweg rond Moskou waar Seppe een hotelkamer, in een sanatorium nog wel, besproken had. Als we morgenvroeg hier nog maar buiten mogen. Soms zou je Seppe zo op een kanon steken en naar de maan schieten. Maar spijtig genoeg zijn al de kanonnen al bezet door de ministers in België want schijnbaar zijn die ook lompe dingen aan het doen. Morgen vroeg kunnen we hier pas om 8 uur eten, want zieke mensen kunnen niet vroeg opstaan, en vertrekken voor onze rit naar de grens met Letland. We zullen we zien hoe ver we geraken.
