Nu het einde van onze reis in zicht komt is het moment aangebroken om eens terug te kijken op onze ervaringen in de landen die we uitgebreid bezocht hebben. Eerst en vooral zouden we willen zeggen, doe niet zoals wij en ga niet naar deze regio in de zomer. Veel en veel te warm. Je zal het je beklagen. De landen waar we doorgereisd zijn laten we grotendeels buiten beschouwing met uitzondering van Turkije omdat we redelijk wat tijd nodig hadden om daar door te rijden en toch een bepaalde indruk achtergelaten heeft.

Turkije; Onze eerste ervaring was al een negatieve ervaring. We kochten een bakje krieken van een bengel. De bovenste laag was lekker maar al hetgeen eronder was beschimmeld. Een vaag voorteken. Het verkeer was een heksenketel. Heel goede wegen maar wakkos van chauffeurs. Wel heel vriendelijke en behulpzame mensen. Hoe dichter tegen de Iraanse grens, en in Koerdistan, hoe meer militairen je zag op de weg. In Turkije zegt men dat men preventief militairen op de baan stuurt tegen buitenlandse agressors, maar wij hebben de indruk dat ze meer schrik hebben van de binnenlandse “vijanden”. De overheidsgebouwen en politie en militaire posten zijn overdadig afgeschermd. Je ziet constant zware legervoertuigen patrouilleren door de straten. Een beklemmend gevoel.

Iran; Dan ga je de grens over naar Iran en je ziet geen één militair meer op straat. De grenscontrole is deels door het taal probleem weliswaar een moeilijke bevalling, maar voor de rest is Iran een vredig land vol vriendelijke hulpvaardige mensen. Een van onze eerste ervaringen met de politie zal ons steeds bij blijven. We hadden ons even onder een brug geplaatst, om de achterste motor te laten afkoelen, toen er een politie auto bij ons stopte. Ze begroetten ons vriendelijk en vroegen ons of we problemen hadden, of zij iets konden doen voor ons en of we water nodig hadden. Al de mensen die we in Iran tegengekomen zijn hebben ons een positieve indruk gegeven. Wij kunnen daar niets negatief over zeggen. Echt vriendelijke en behulpzame mensen. Het was steeds; “Hi mister, welcome to Iran”. We moeten wel zeggen dat net zoals in Turkije Iran een prima wegennet heeft, maar geen verkeersregels, of als ze er moesten hebben, niemand er zich aan houdt.

Turkmenistan; Voor ons kwam dit land over als het land van de tegengestelden. Twee dagen voor we de grens zouden oversteken was ons transit visum, geldig voor drie dagen, pas in orde en waren we sterk beperkt qua bewegingsvrijheid. Maar we hadden een visum, in tegenstelling tot de vele reizigers die we op onze reis tegengekomen zijn, die geen visum gekregen hadden. Minder dan de helft van de visum aanvragen wordt toegekend. Onze eerste kennismaking met Turkmenistan was Asgabat. Een stad vol pracht en praal. Overbluffend op gebied van wegen en gebouwen. Des te verder buiten de stad des te slechter is het gesteld met de wegen en gebouwen, met als uitschieter het laatste stuk weg naar de grens met Oezbekistan. Nooit zulke slechte weg gezien. In de stad zijn de mensen vriendelijk maar gereserveerd en buiten de stad leven de mensen veel armer maar ook veel vriendelijker en behulpzamer.

Oezbekistan; Dit is het meest toeristische en duurste land dat wij tegengekomen zijn. In de voornaamste steden met archeologische bezienswaardigheden is het één grote Scherpenheuvel toestand. Voor alles en nog wat betalen, en niet goedkoop, en overal kraampje met souvenirs. De bezienswaardigheden zijn wel de moeite om te bezoeken, maar je moet zo oppassen voor corrupte bewakers en politiemensen. De mensen in de straat zijn ook weeral heel vriendelijk en behulpzaam.

Tadzjikistan; De M41, een van de gevaarlijkste wegen op de wereld, die het hoofddoel was voor Seppe zijn reis, was echt wel de moeite om mee te maken. Vooral de regio Gorno-Badachsjon, waar je het speciale GBAO visum voor nodig hebt, is overweldigend. De toestanden die je daar op de weg meemaakt, kom je nergens anders tegen. We hebben het meeste respect voor de mensen die we daar ontmoet hebben die deze reis met de fiets maken. We moeten weeral in herhaling vallen maar ook hier zijn de mensen erg vriendelijk en behulpzaam.

Kirgistan; Qua natuur is dit het mooiste land dat we gepasseerd zijn. Zelfs op dit moment van het jaar is dit land nog groen in tegenstelling tot de andere landen waar we doorgereden zijn. Dit is ook het land waar ikzelf ooit nog terug zou willen en kunnen komen. We hebben hier veel toeristen gezien die met het vliegtuig tot in Bisjkek komen en hier in de haven hun voertuig, welk ze met de boot naar hier verscheept hebben, ophalen of hier een voertuig huren om een rondrit door het land te maken. Ook hier weer zijn de mensen enorm vriendelijk en behulpzaam.

Kazakstan; Als ik aan Kazakstan denk, denk ik aan eindeloze weidse vlakten, alhoewel de streek tegen de grens met Kirgistan en China ook bergachtig en mooi is. Maar de eindeloze vlakten blijven me toch het meeste bij, vooral omdat we zoveel kilometer over deze vlakten gereden hebben. Hier zijn de mensen ook vriendelijk en behulpzaam, maar de koude Russische ondertoon voel je hier al.

Deze landen, buiten Iran en Turkije, hebben wel een aantal zaken gemeen. Je ziet en voelt hier de vroegere Russische invloed op alle gebied. Eerst en vooral de taal. Je moet ver zoeken om iemand te vinden die Engels, Duits, Frans of Nederlands(!) spreekt. Buiten hun eigen landstaal kennen ze allemaal Russisch. Als je echt wil genieten van deze landen, leer dan een mondje Russisch, het zal je lonen. Ken je geen Russisch kan je ook niets lezen. Geen uithangborden, geen uurregelingen, geen etiketten op voedingswaren, geen verkeersborden, niets. En dat is dikwijls heel lastig en zal je veel zaken met schade en schande aan de lijve moeten ondervinden. Ook het straatbeeld doet erg aan Russisch aan. De manier van huizen bouwen en wonen. Je vindt in de steden overal mastodonten van huizenblokken die in min of meerdere maten in verval geraakt zijn met kapotte ramen en deuren. Met centrale verwarmingsbuizen die door de straten lopen. Het verkeer, met zijn aftandse oude Russische voertuigen, gemengd met nieuwe dure wagens. De oude bussen, ook oude bussen van de Lijn en de TEC, en vrachtwagens die zwarte walmen uitstoten en die bij ons nooit de jaarlijkse keuring zouden passeren. Het geeft een merkwaardig beeld. De mengelmoes van mensen, de verschillende rassen die versmolten zijn. Wat ook opvalt is dat je veel meer vrouwen dan mannen tegenkomt op straat. We hebben ergens eens gehoord dat er veel mannen in het buitenland, zeg dan Rusland en Kazakstan, moeten gaan werken omdat er in het eigen land weinig werk is. Op onze tocht zijn we dan ook weinig industrie tegengekomen, wel veel landbouw, kleine zelfstandige die handel drijven en in mindere maten toerisme. Wat ons ook opviel was dat er in deze landen zoveel water verbruikt, versmost, wordt. Overal langs de weg zie je water stromen. Waar het vandaan komt en waar het naartoe loopt weet je niet , maar het valt op. Ook zie je heel veel fonteinen, precies of ze willen zeggen, we hebben water genoeg. En toch zijn het landen waar op veel plaatsen de rivieren en meren schijnen op te drogen. Het doet je nadenken, over de mensen hier en de mensen bij ons. In Kirgistan spraken we met een hotelmanager over het hoe en waarom van onze reis. Hij vertelde op een gegeven moment dat zijn vader politie agent was en 200 euro per maand verdient. Het leven in deze landen is dan wel een veel goedkoper dan bij ons, maar dan nog verdient die man zeer weinig en is het niet te verwonderen dat men verhalen hoort van corruptie. 

Al bij al heeft deze reis een mens toch aan het denken gezet. Het is een ervaring die iedereen zou moeten kunnen meemaken, om te weten hoe goed of hoe slecht wij het hebben in Belgie.

Overmorgen is ons visum voor Rusland geldig en kunnen we de reis naar Belgie terug aanvatten. Onderweg staan er geen bezienswaardigheden meer op het programma en Seppe staat al te springen om terug te kunnen gaan werken, dus wordt het karren om terug thuis te geraken. Als de 2+2 pk mee wil en er onderweg geen abnormale zaken meer gebeuren zouden we eind volgende week terug in Belgenland moeten zijn om ons dagelijks leven te hernemen. We houden jullie zeker en vast op de hoogte van deze laatste dagen.

Vandaag Zondag 20 augustus, zijn we voor de derde dag in Uralsk aanwezig.

Sinds onze aankomst hier op donderdag is er eigenlijk niet zo veel gebeurd. We hebben gegeten, geslapen en gewandeld.

we hebben we een goed restaurant vlakbij gevonden. Siberië noemt het. Het is een plaats waar men komt om te zien en gezien te worden. Wij zien niet alleen maar, maar worden ook gezien. En natuurlijk, verstaan, maar dat is moeilijker. Voor 15 euro eet je al een bord lekkere soep, een T bone steak met frieten en een halve liter cola. We overdrijven niet en nemen geen dessert.

Maar vanavond, het is tenslotte zondag, gaan we eens naar de Burger King uit eten. Het mag af en toe feest zijn.

Voor de rest is het elke dag hetzelfde. Uitslapen, tot 9:00, eten en dan boodschappen doen. Eten en drinken kopen. Een wandeling in de voor middag en daarna eten boterhammen eten. Na de middag een middag dutje doen en daarna weer een wandeling doen tot het tijd is voor het avondeten. Daarna wachten tot het tijd is om te gaan slapen en da volgende dag opnieuw hetzelfde.

Dus er gebeurd niets spannends. O, jawel, vandaag heeft de kamer gepoetst en het linnen ververst.

Dit is de zesde keer dat ik het bericht begin in te geven. De vorige keren werd ik iedere keer, wanneer ik het bericht online wilde zetten, eruit geflikkerd en kon ik opnieuw beginnen vanaf NUL.

Gisteren donderdag 17 augustus zouden we in één trek van Aktobe naar Uralsk rijden, maar na een kwartiertje rijden passeerden we een openluchtmuseum van oude Russische legervliegtuigen en dat wilden we wel eens naderbij bekijken. Dus zijn we even gestopt om wat foto's te nemen. We hadden het wel gevraagd aan één van de medewerkers, maar kennelijk niet aan de juiste want al vlug kwam er iemand teken geven dat het niet mocht. Dus zijn we maar snel verder gereden voordat we in de bak zouden vliegen wegens spionage voor de Hollanders of zo.

Goed en wel buiten de stad werd de omgeving al snel heel saai. Heel lange rechte stukken weg te midden van een verlaten landschap. De begroeiing was pover en afgezien van de eenzame koe of kameel was er geen levende ziel te bespeuren.

Even bericht opslaan voordat alles weer weg.

Intussen weeral drie keer alle gegevens verloren en opnieuw begonnen.

Maar opeens veranderde dat want alles werd zwart. De hele begroeiing over vele kilometers was weggebrand. Alles zwart, soms aan beide kanten van de weg. Moet een serieuze brand geweest zijn. Er is zoveel begroeiing weggebrand dat het saai word om naar te kijken.

Vlug alles nog eens opslaan voor het weer verdwenen is.

De rit si zo goed verlopen dat we ruim op tijd in Uralsk aangekomen zijn en aan de zoektocht naar een deftig betaalbaar hotel voor enkele dagen kunnen beginnen. Enkele dag want we zullen ons hier bezig moeten houden tot 25 augustus omdat ons visum voor Rusland pas vanaf 26 augustus geldig is.

We hadden een lijstje gemaakt met hotels die voor ons in aanmerking kwamen en het eerste hotel kon ons maar één dag herbergen, dus die viel al af. De hotelmanager heeft nog gebeld naar nummer twee op de lijst, maar ook daar geen kamer vrij. Zo ook nummer drie en vier. De hotelmanager stelde zelf een hotel in de buurt voor, dat nog goedkoper was, en daar zijn we nu aangeland. Maar we weten nu al op welke posten ze bespaard hebben. En de internet verbinding is daar één van. Zeker weten.

Even opslaan.

En daar zijn we weer.

Alles bijeen is het een sober hotel waar alles wat je nodig hebt aanwezig is, en meer moet dat niet zijn.

Gisteren avond wilden we nog iets eten in het hotel, maar de dienstdoende keukenmeid verstaat ons taaltje niet en wij verstaan haar niet. Daarom hebben we het na tien minuten maar opgegeven en zijn buitenshuis gaan eten. We hadden van de receptioniste een "goed adres" meegekregen  en zijn op pad gegaan. Maar het opgegeven adres was niet te vinden en dus zijn we maar een ander restaurant binnengestapt. Eigenlijk buiten gestapt want het was in openlucht. Ook hier hebben we weer met de nodige moeite iets kunnen bestellen, want ook hier is het hetzelfde. Ruski Ruski. No ingles. Het eten was navenant dus hier komen we ook niet meer terug.

We hadden tenminste gegeten en we zijn vannacht niet uit ons bed gemoeten.

Vandaag, woensdag 16 augustus was gepland om van Aralsk naar Aktobe te rijden en dat was ineens een goede test voor de nieuwe benzineleiding. Na de gebruikelijke ochtend boodschappen was het tijd om de weg op te gaan en te testen of de auto na de reparatie van gisterenavond wel goed functioneerde. En we kunnen zeggen dat alles heel goed werkte. Te goed zelfs want we werden vandaag voor de derde keer aan de kant gezet voor overdreven snelheid. Volgens de speedgun van de politie reden we 87 waar we maar 70 mochten rijden. En ze hadden beeldmateriaal als bewijs. Het grote probleem was weer dat wij geen Russisch verstaan en de politie enkel Russisch verstaat. Maar daar hadden ze wat op gevonden. Seppe mocht telefoneren met een agent op bureel die wel Engels sprak en die duidelijk maakte dat dergelijke overtreding toch wel 100 Dollar moet kosten. Hij mocht wel afbieden bij de agenten die de vaststelling gedaan hadden. En dat lukte want na wat over en weer sjacheren kwamen ze uit op een bedrag van 40 dollar. En die hebben we dan betaald in briefjes van 5 dollar zodat ze buit beter kunnen verdelen. O ja, de som moest wel buiten beeld van de surveillance camera in de politiewagen betaald worden.

Op dit voorval hebben we onszelf dan maar getrakteerd op een lekker ijsje.

In Aktobe moesten we weer op zoek naar een slaapplaats voor de nacht en het eerste hotel, hotel Amsterdam, dat we binnenliepen was toch iets te duur naar ons goesting en zijn we terechtgekomen in het Dastan hotel. Daar hadden ze enkel nog een suite met twee slaapkamers vrij in plaats van een standaard kamer met twee bedden. Nu hopen we maar dat het ontbijt morgenvroeg heel lekker is zodat de prijs het waard is. Maar dat zien wel morgenvroeg wel.

Gisteren, dinsdag 15 augustus moesten we van Qirilorda naar Aralst rijden, wat toch een redelijke aftand is. Maar de 2+2pk had er weinig zin in. Kort na het vertrek begon het in de auto te stinken naar benzine en dat is nooit goed. Eerst en vooral wordt je daar niet goed van en ten tweede is dat nog gevaarlijk ook. Benzine dampen kunne redelijk snel ontvlammen en dat wil een mens niet als je in die dampen zit.

Dus moest Seppe op onderzoek. En ja hoor, onder de auto vormde zich een plas benzine. Nu nog uitzoeken waar die vandaan kwam. Verder onderzoek bracht aan het licht dat de benzineleiding naar de voorste motor lekte. Dus die moest gerepareerd worden maar die leiding zit schijnbaar ergens in het chassis ingewerkt en daar kun je niet zomaar aan. Overleg met de hulplijn in Belgie gaf als resultaat dat Seppe de leiding zou demonteren en dan zonder voorste motor zou verder rijden. Maar dan moet je wel de juiste leiding afkoppelen, wat niet gedaan was. Dus na 100 meter viel de 2+2pk terug stil op de oprit van de expresweg. Konden we de geit terug op de parking duwen en na de juiste leiding afgekoppeld te hebben ging het heel wat beter. Nu hadden we een geit met achterwielaandrijving en wonder boven wonder was het nog stil in de auto ook. Je hoorde die achterste motor bijna niet draaien. Waarschijnlijk omdat de auto zo vol gestouwd zit met allerhande spullen dat de motor zo goed geïsoleerd is.

In Aralst aangekomen moesten we eerst een onderkomen voor de nacht zoeken en veel keuze was er niet. We hadden eerst een heel oude barak uit de tijd van de russen gekozen maar hebben die locatie toch maar omgeruild voor een iets comfortabeler hotelletje. En de hotelbaas die kende nog iemand die de Seppe we aan materiaal kon helpen om de leiding van de 2+2pk te herstellen zodat we terug met 2 motoren konden rijden. Door al deze miserie was het weeral laat voor we moe in ons bed konden kruipen.

Vandaag Maandag 14 augustus doen we een verbindingsrit van Taraz naar Qirilorda, een afstand van meer dan 600 kilometer.

In Kazakstan is voor ons vooral een doorrijland omdat we hier niet zo veel gepland hebben. Er staat enkel nog een bezoek aan Baikimoer op het programma. Wat dat bezoek zal opleveren weten we nog niet want voor de lanceer site heb je een speciaal vergunning nodig en die hebben we niet. Dus zal het enkel het stadje zijn dat we kunnen bezoeken. Vanaf Qirilorda tot Baikimoer zou het ongeveer 250 kilometer zijn. Zodus kunnen we kort na de middag daar arriveren.

Vandaag was de tweede dag dat we door Kazakstan rijden en dan valt het op hoe plat het hier is. De hoofdwegen, een soort expreswegen, zijn meestal heel goed van kwaliteit en lopen door een uitgestrekte vlakte. Industrie zie je bijna niet. Het is hier hoofdzakelijk landbouw gebied met veel graanvelden en verder nog een soort steppe gebied. Veel koeien en paarden lopen vrij door de velden die niet afgemaakt zijn en dan komt het wel eens voor dat er enkele van die dieren over de weg lopen. Dus is het steeds oppassen geblazen voor de chauffeur die niet alleen moet oppassen voor vrijlopende dieren maar ook boeren karren die spookrijden over de weg. Hier moet je van niks verschieten op de baan. Verkeersregels dienen hier vooral om genegeerd te worden denken we alhoewel er redelijk streng gecontroleerd wordt op snelheid.

Rond 18:00 waren we aan het hotel. Goed op tijd voor het avondeten. Maar net zoals gisteren zijn we dat buitenshuis moeten gaan zoeken want het hotel serveert enkel ontbijt. Dus zijn we weer met een taxi op restaurant gegaan. Je zal zeggen, Amaai jullie kunnen het nogal hebben. Maar een taxirit van tien minuten kost hier ongeveer anderhalve euro. Voor dat geld ga je zelf niet sukkelen om een testaurant te vinden. Gewoon met de taxi is het gemakkelijkste en rapste. Het eten zelf is ook niet duur, want een maaltijd, voorgerecht met hoofdgerecht en soep, plus drinken kost in een deftig restaurant tussen de tien en vijftien euro. Als je bedenkt dat we op de middag meestal maar een boterham met beleg, meestal sardientjes, eten, moet zo een avondmaal wel kunnen, denken wij.

Dus morgen rijden we een korte rit naar Baikimoer om de Russische raketten te bewonderen?!

Vandaag Zondag 13 augustus zouden we van Almaty naar Taras rijden en dat is dik 400 kilometer.

Maar al snel Pruttelde de 2+2pk hevig. Het was weer de achterste motor die niet mee wilde en constant stil viel. Er was niets aan te doen, we moesten aan de kant om het euvel te onderzoeken. Seppe peuterde links en rechts aan de motor en zei op een gegeven moment, er zit naft bij de olie. De olie mut eraf. We mutten terug. En dus zijn we een aantal kilometers terug gereden naar een locatie waar niets dan auto werkplaatsen zijn. Je kan het je niet voorstellen. Een oppervlakte van +/- 300 op 300 meter met niets dan kleine auto werkplaatsen die ongeveer 10 op 10 meter groot zijn en die gescheiden zijn door kleine gangetjes. Je zou er in verloren lopen. De ene doet in batterijen, de ander in bumpers, de ander in olie, de ander in motoren. Je kan het je niet voorstellen. En allemaal heel basic ingericht. Niks geen High Tec. Er rijden mensen rond met karretjes met eten en drinken, alleen toiletten heb ik er niet gevonden. Hoe ze dat doen weet ik nog niet.

Daar wij naartoe met de geit. Eerst een half uur discuteren over de olie, want je weet het misschien nog uit een vorig verhaal. De olie die op de motor van een geit moet is heel speciaal. Mineraal of zoiets. Enfin na lang wikken en wegen is er dan toch voor een bepaald type olie gekozen en die olie werd volgens een bepaald ritueel op de motor gedaan, na eerst de oude olie te hebben verwijderd, natuurlijk.

Na de olie wissel moest de versnellingsbak terug in orde gemaakt worden, want je weet twee motoren wil zeggen twee versnellingsbakken. Die twee versnellingsbakken zijn volgens een bepaald beproefd systeem gekoppeld zodat je maar met één versnellingspook moet schakelen. En dat systeem had Seppe ontkoppeld om op maar één motor tot aan autowerkplaats te rijden. DE achterste motor lag stil tijdens deze rit. Maar ook deze klus heeft Seppe geklaard, weliswaar in het zweet des aanschijns.

Na deze ochtend perikelen zijn we voor de tweede keer van start gegaan, en ja hoor de 2+2pk deed het prima.Nu konden we weer wat tijd inhalen. Maar niet voor lang. Enkele kilometers verder was er een ongeval gebeurd en dat was aanleiding voor een file van je welste zodat we ook hier weer veel tijd verloren. Maar ook hieraan kwam een einde en konden we pas echt goed doorrijden zodat we rond 18:àà in Hotel Uyut in Taras aankwamen. Via de hotelmanager konden we nog een taxi regelen die met ons naar een wisselkantoor wilde rijden en daarna ons aan een restaurant afzette voor ons avondmaal.

Zo hebben we deze vermoeiende dag toch nog deftig kunnen afsluiten en kunnen we gaan rusten want ik hoor van Seppe dat we morgen een afstand +600 kilometer moeten overbruggen.

Vandaag Zaterdag 12 augustus hebben we een boodschappen dag moeten inlassen in Almaty. Omdat we gisterenavond laat toegekomen zijn in Almaty hebben we geen boodschappen meer kunnen doen.

Een ander land wil ook zeggen een andere munteenheid en geld wisselen. Dat stond als eerste op het programma. Gelukkig bevonden de wisselkantoren zich vlak bij het hotel en was die klus snel geklaard.

We hadden ook ergens gelezen dat alle buitenlanders zich binnen de vijf dagen moeten registreren bij de vreemdelingen politie. Dus zijn we per taxi op zoek gegaan naar deze politieafdeling. De taxichauffeur had ons al in de verkeerde straat afgezet en dankzij een passerende buitenlander zijn we uiteindelijk toch op het goede commissariaat terecht gekomen. De dienstdoende agent deelde echter mede dat je je als Belg niet moet registreren indien je niet langer dan één maand in Kazakstan verblijft. Dus was ook alweer in orde.

Volgende boodschap, verzekering. Als buitenlander moet je in verschillende landen een autoverzekering kopen omdat je standaard verzekering in het betreffende land niet telt. Deze opdracht was iets moeilijker maar met de hulp van de hotelmanager is dat ook in orde gekomen. Met betalen was dat opgelost.

Een van onze volgende onderwerpen die we wilden bezoeken is Baikimoer, het lanceerplatform van de Russische raketten. We hadden gelezen dat er in Kazakstan drie reisagentschappen zijn die uitstappen naar Baikimoer organiseren. Dus hebben we contact opgenomen om een trip te bestellen, maar daar hadden we pech. Je moet die uitstappen een maand op voorhand bestellen en zo veel tijd hebben we niet meer, dus dat puntje moeten we schrappen van de to do lijst.

Vermaak na arbeid noemde vroeger de harmonie van den bond, heb ik al eens geschreven denk ik, en dat telde ook voor ons. Omdat het intussen middag geworden was hebben we een taxi besteld om ons naar het centrum van de stad te brengen en wat te shoppen en te eten. Men had ons aangeraden om naar de Greengarden te gaan omdat daar de producten goedkoper en meer authentiek zouden zijn. Wij hebben lang moeten zoeken om dat te vinden. We hebben er lekker kunnen eten in een lokaal fastfood restaurantje. Afwachten of het eten ons ook zal bekomen en we geen bezoek krijgen van de Turista.

Na het eten hebben we nog een bezoek gebracht aan het plaatselijk attractiepark in de heuvels aan de rand van de stand. Vandaar uit had je een prachtig overzicht over de stad en je kon er met een kabelbaan terug naar beneden.

Na deze uitstap was het weeral tijd om terug te keren naar het hotel want de persoon die de verzekering voor ons zou regelen kwam die in de namiddag in het hotel afleveren en moest dan betaald worden.

Hiermee was ons boodschappenlijstje afgewerkt en hadden we nog tijd voor een middagdutje alvorens we, weeral konden gaan eten.

En zo zit onze dag in Almaty er weeral op.

Morgen staat er weer een lange verplaatsing op het programma, dus moeten we goed uitgerust zijn. Tijd dus om te gaan slapen.

Gisteren Vrijdag 11 augustus was onze laatste dag in Kirgisztan.

Voor het vertrek uit het hotel Karagat in Karakol vroeg de hotelmanager of hij ons mocht interviewen als speciale gasten in het hotel, voor de blog van het hotel. Naast de vragen die hij ons stelde, hebben wij hem ook enkele vragen gesteld. Zo vroegen wij hem hoe het kwam dat een ***** hotel zulke lage prijzen kon handhaven. Daarop vertelde hij dat het eigenlijk sterren uit Kirgistan zijn en dat het hotel volgens internationale normen een ***/**** hotel is. En dat verklaart weeral veel, maar toch blijft het een uitstekend hotel met goede service dat wij ieder kunnen aanbevelen.

Tijdens het gesprek vernamen wij ook dat zijn vader een politieman is en dat die een 200 euro per maand verdiend. En dat verklaart ook veel, want het is algemeen bekend dat de politiemensen in Kirgistan graag de toeristen "uitschudden". Niet dat zijn vader dat doet, maar in het algemeen. Enkele Italiaanse motorrijders die wij gesproken hebben kunnen daar van meepraten.

Gelukkig is onze chauffeur steeds voorzichtig en op zijn hoede geweest zodat wij geen aanleiding gegeven hebben tot dergelijke toestanden.

Na ons vertrek uit Karakol moesten we weeral een grensovergang passeren en dat betekend gewoonlijk een hoop papier rompslomp en auto in en uitladen. Maar deze keer viel het nogal mee. Op een klein uurtje waren we zowel de grenspost van Kirgizstan als die van Kazachstan gepasseerd ondanks het feit dat we achter een bus Nederlanders moesten aanschuiven. Nou ja zeg. Sorry voor onze Nederlandse vrienden.

Als eerste stop stond een bezoek aan Charyn Canyon National Park op ons to do lijstje in Kazakstan. Het is een soort mini Grand Canyon, maar niettemin een machtig mooi natuur fenomeen waar we met volle teugen van genoten hebben.

Net op tijd voor het begon te regenen zaten we terug in de auto. Van regen, donder en bliksem, hagel en veel wind hebben we praktisch gans de rit naar Almaty kunnen genieten. Een grootstad binnenrijden in de avondspits, als het al donker is, is niet altijd gemakkelijk. Om nog maar te zwijgen van een hotel zoeken in die omstandigheden. Uiteindelijk hebben we dan toch gekozen voor het Astra hotel, waar spijtig genoeg de airco stuk is. Maar omdat het toch al niet meer zo warm is vormt dat ook niet zo een probleem.

Na nog een warme maaltijd was de dag weeral gepasseerd en konden we weer genieten van een goede nachtrust, want morgenvroeg moeten we eerst geld zien te wisselen. Daarna moeten we ons laten registreren en moeten we een reisbureau contacteren voor informatie over een bezoek aan de lanceerbasis van Baikonoer. Want dat is de volgende bezienswaardigheid op onze lijst. We weten niet of het gaat lukken, maar we kunnen het altijd proberen. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Vandaag donderdag 10 augustus stond er op het plan om Petrov Lake te gaan bezoeken. In dit meer komt een gletsjer uit die eigenlijk uit zes of zeven gletsjers is samengesteld. Je kan het altijd wel eens Googlen.

Na het ontbijt, dat bestond uit havermout pap en thee, vertrokken we vol goede moed naar het Petrov Lake. Dit meer ligt zo een 60 kilometer van het Issy Kul meer vandaan. Er gaat een grind weg vanaf het Issy Kul meer naar het Petrov Lake. Wanneer we de grindweg opreden hebben we nog gezegd, verd...., zo een goeie grindweg hebben we nog niet gehad. Hij werd zelfs nat gespoten om het "stoeberen" tegen te gaan. Na een veertig kilometer werd de weg versperd door een slagboom en moesten we ons aanbieden bij de security in het wachthokje. De nodige identificatie papieren moesten ingevuld worden en we mochten weer doorrijden. De weg lag er prachtig bij. En net zo als gisteren was het weer een hele klimpartij van +/-1600 naar +/-3600 meter. De 2+2pk had het er flink lastig mee. Ze moest regelmatig naar adem happen en het gebeurde zelfs een paar keer dat ze er de brui aan gaf. Maar toch zijn we eindelijk boven geraakt en hebben we onderweg regelmatig van prachtige uitzichten kunnen genieten tot ...

We weer aan een slagboom kwamen waar we direct gefotografeerd werden door leden van de security. De brave man kwam zelf uit zijn kantoortje naar ons toe om een babbeltje te slaan en ons te feliciteren me de mooie auto, maar dat was het dan. We konden niet verder.

We stonden voor de ingangspoort van een bedrijf dat aan goudwinning doet en die hebben geen pottenkijkers nodig. De Seppe probeerde nog een paar keer om aan te dringen, maar dat hielp niet.

De brave security man legde ons nog eens heel duidelijk en vriendelijk uit hoe we moesten omkeren en daarmee was de kous af en kon de terugtocht aanvangen.

Onderweg naar beneden hebben we weer genoten van het prachtig uitzicht en van een groep Russen die met de fiets de tocht maakten.

Wij hebben daarna koers gezet naar Karakol aan de grens tussen Kirgizstan en Kazakstan. Via het plaatselijk VVV kantoor konden we een kamer beken in een splinter nieuw ***** hotel, het Karagat hotel. Het is open sinds begin juni. Het mooie is, het kost ons slechts 55 dollar per nacht inclusief ontbijt. Voor ons twee samen, niet per persoon.We hebben er nog lekker gegeten ook. Maar één ding snappen ze hier nog niet. Als we biefstuk friet bestellen willen we de biefstuk en de frieten tegelijkertijd op ons bord krijgen. Schijnbaar aanzien ze hier frieten als een afzonderlijk voor of tussen gerecht en dus brengen ze apart. Eindelijk kregen we dan toch frieten bij de biefstuk. Ik toch. Die van Seppe waren als voor gerecht geserveerd en waren dus al op.

Morgen steken we voor de zoveelste maal een grens over en gaan we in Kazakstan nog een paar bezienswaardigheden bezoeken, als ze er geen goud aan het winnen zijn.

Vandaag Woensdag 9 augustus zijn we met een ongerust gevoel opgestaan. Kan de 2+2 pk gerepareerd worden of moeten we langs de asfalt banen terug naar huis kruipen. Als je de vorig blog gelezen hebt weet je dat de reparatie goed gelukt en we weer kunnen rondsnorren.

Vandaag zijn we richting streek van het Song Kul meer gereden. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat het de moeite waard is om er langs te rijden. Maar dat het zulk een prachtige ervaring zou zijn hadden we niet verwacht. De pas van Naryn is mooi bezaaid met allerhande bloemen, maar vooral de klim van de vallei van Naryn naar de hoogvlakte van het Song Kul meer is geweldig. Op een afstand van een paar kilometer stijg je van 2065 meter naar 4500 meter. Zelfs de 2+2pk had daar de handen aan vol en moest in eerste versnelling naar boven kruipen onder een jubelend applaus van een bus Joodse Italianen, of zijn het Italiaanse Joden. Hier kon de 2+2pk laten zien dat ze nog in goede condities is en dat heeft ze gedaan.

Bij het afdalen naar de vallei van het Issy Kul meer begon het nog te regenen ook. Het was geleden van onze kampeernacht in de woestijn rond Isfahan in Iran dat we nog regen gezien hadden. Maar tegen dat we in het hotel in Balykchy aankwamen was alles al terug opgedroogd.

Gistern in Naryn hadden we een hotel dat er aan de buitenkant niet uitzag, maar waar de binnenkant des te beter in orde was.

Vandaag hier in Balykchy is het juist andersom. De binnenkant oogt ook wel goed maar dat is maar schijn. De kamer die getoond werd bij het inchecken was plots niet meer beschikbaar omdat er geen warm water was. De kamer waar we uiteindelijk terechtkwamen was weer een stuk kleiner en de badkamer was precies op Smurfen maat gemaakt. Het klein beetje water dat uit de kraan kwam was ijskoud. en het personeel spreek enkel Russisch en Kirzistaan. Het duurde dan nog een uur om een misverstand rond een fles Cola op te lossen en ons geld terug te krijgen zodat het weer laat was eer we konden gaan eten.

Maar uiteindelijk kunnen we deze dag afsluiten met een goed gevulde maag en een gerepareerde 2+2pk.

Kirgizstan is een land met een prachtige natuur, zoals je misschien op voorgaande opnames hebt kunnen zien.

Vandaag tijdens onze trip naar Song Kul passeerden we enkele valleien waar we de bloemen op bijgaande foto' hebben kunnen bewonderen.

Gewoon prachtig.

Deze  morgen zijn we met de manke eend naar de plaatselijke smid gereden om de schokdempers te laten repareren.

Op het eerste zicht boezemde de man weinig vertrouwen in, maar de moment dat hij en zijn twee helpers aan het werk gingen bleek al snel dat dat de man een stielman was.

Hierbij enkele opnames gemaakt tijden de reparatie werkzaamheden.

Vandaag, dinsdag 8 augustus, beiden zonder hoofdletter, kregen we om 8 uur ontbijt op de kamer. Niet dat we erom gevraagd hadden, maar er is hier geen restaurant in het gebouw en dus moet je wel in de kamer ontbijten.

Toen we deze morgen startten bij de bank om de financiën aan te zuiveren kwamen we daar een Italiaan  met een motor tegen die voor de zoveelste keer in deze streek op pad was met nog zeven kameraden. Achteraf hoorden we van een andere Italiaan dat de mannen beroemd zijn voor hun avonturen. 

Daarna in de winkel eten en drinken gekocht, bij de apotheker pillen aangeschaft en ten slotte de benzine voorraad aangevuld zodat we niet zoals gisteren ver moeten omrijden voor benzine. Tijdens het tanken is een lokale bewoner op de bestuurders plaats gaan zitten en heeft de hendel van de pinker afgebroken met zijn lange benen. Mijn chauffeur is in een Spaanse furie ontstoken, of hoe zeggen ze dat als er iemand geweldig kwaad wordt? Wonder boven wonder had een andere lokale bewoner die toevallig ook kwam tanken een tubeke seconden lijm bij en hebben we direct het euvel hersteld zodat onze chauffeur kon kalmeren. Maar zeg nu zelf, hoeveel mensen rijden er rond met een tube seconden lijm in de auto?

Daarna konden we eindelijk aan de route van vandaag beginnen en we wisten al dat het een zware route zou worden omdat we ergens gelezen hadden dat die route enkel toegankelijk was voor 4X4 voertuigen. Aangezien onze 2+2pk zeker en vast 4X4 uitgevoerd is zou dat moeten lukken volgens Seppe. En anders komen we maar terug, zei hij.

Het was in ieder geval een machtig mooie route door de bergen en valleien waar veel paarden, koeien, geiten en schapen rondlopen. Onderweg werden we al een paar keer aangesproken door lokale boeren met grote 44 voertuigen die vol ongeloof keken wanneer we zegden welke route we wilden rijden. Vol vertrouwen hebben we onze route verder gezet tot op het noodlottige moment dat we een abnormaal geluid vanonder de 2+2pk hoorden.

Nader onderzoek maakte ons duidelijk dat de voorste bevestiging van de rechtse schokdemper losgekomen was en we zo niet verder konden rijden. Zeker omdat het zwaarste stuk van onze route nog moest komen. Dus heeft Seppe het hele geval gedemonteerd en zijn we terug moeten keren naar het hotel waar we deze morgen vertrokken waren. Enkel van hieruit zou de weg goed genoeg zijn om met de manke eend de weg naar Kazakstan verder te zetten indien we morgen de 2+2pk hier niet kunnen laten repareren. Maar dat is nog niet alles, want op een vijftig kilometer van het hotel hoorden we opnieuw een abnormaal geluid vanonder de auto. We stelden vast dat de voorste bevestiging van de schokbreker aan de linkse kant ook los gekomen was en moest gedemonteerd worden.

Stelt zich de vraag, is de vering van de 2+2 pk, die normaal het grote voordeel van de auto is, ook het zwakke punt van de auto. Want nog maar pas hebben we de achterste bevestiging van de schokbreker moeten laten lassen.

Morgen proberen we de panne te herstellen en onze weg verder te zetten richting Kazakstan.

Vandaag, maandag 7 augustus, was een beetje een zooitje.

Eigenlijk wilden we op tijd vertrekken maar de 2+2 pk was klem gereden door een vrachtwagen op de parking van het hotel en de chauffeur kon die vrachtwagen pas om 09:00 verzetten. Zodoende hadden we vandaag een late start en ons programma was al zo vol geboekt. De plannen waren om vandaag tot Naryn te rijden, toch een afstand van +300km, over lokale wegen. Als je aan een lokale weg denkt, dan denk je bijvoorbeeld aan de baan Turnhout-Merksplas, of Lille-Poederlee, of Retie-Dessel. Vergeet het maar. Als je in de Kempen nog ergens een grindweg weet liggen die in slechte staat is, en denk dan drie keer erger, dan kom je in de buurt van een lokale weg hier in Kirgistan. Als je daar dan 300 km over moet rijden tegen een gemiddelde snelheid van 30km/uur zit je dag meer dan vol.

Tot overmaat van ramp kwamen we op een gegeven moment tot de ontdekking dat we niet genoeg benzine hadden om de volgende benzinepomp te bereiken en moesten we een stuk terugkeren en de route aanpassen wat weer een omweg van 50km was. 

Al bij al was dit nog positief want zo kwamen we terecht in een prachtig stukje natuur, dat we anders niet gezien hadden.

Maar er was ook een negatieve kant aan de medaille. Op deze route moesten we een rivier passeren en de brug over de rivier was in herstelling. Via een lokale bewoner hebben we dan een alternatieve route kunnen uitdokteren via nog kleinere wegen, wat ook weer een omweg van een 50km betekende.

Door dit spelletje, keer ne keer weer, zijn we pas na 19:00 aan het hotel Inturist in Naryn aangekomen. Omdat eten er vandaag overschoten was zijn we eerst in het dorp een lekkere pizza gaan eten in cafe Nomad.

Daarna nog een deugddoende douche en hoog tijd om de batterijen op te laden voor morgen.