Vandaag donderdag 10 augustus stond er op het plan om Petrov Lake te gaan bezoeken. In dit meer komt een gletsjer uit die eigenlijk uit zes of zeven gletsjers is samengesteld. Je kan het altijd wel eens Googlen.

Na het ontbijt, dat bestond uit havermout pap en thee, vertrokken we vol goede moed naar het Petrov Lake. Dit meer ligt zo een 60 kilometer van het Issy Kul meer vandaan. Er gaat een grind weg vanaf het Issy Kul meer naar het Petrov Lake. Wanneer we de grindweg opreden hebben we nog gezegd, verd...., zo een goeie grindweg hebben we nog niet gehad. Hij werd zelfs nat gespoten om het "stoeberen" tegen te gaan. Na een veertig kilometer werd de weg versperd door een slagboom en moesten we ons aanbieden bij de security in het wachthokje. De nodige identificatie papieren moesten ingevuld worden en we mochten weer doorrijden. De weg lag er prachtig bij. En net zo als gisteren was het weer een hele klimpartij van +/-1600 naar +/-3600 meter. De 2+2pk had het er flink lastig mee. Ze moest regelmatig naar adem happen en het gebeurde zelfs een paar keer dat ze er de brui aan gaf. Maar toch zijn we eindelijk boven geraakt en hebben we onderweg regelmatig van prachtige uitzichten kunnen genieten tot ...

We weer aan een slagboom kwamen waar we direct gefotografeerd werden door leden van de security. De brave man kwam zelf uit zijn kantoortje naar ons toe om een babbeltje te slaan en ons te feliciteren me de mooie auto, maar dat was het dan. We konden niet verder.

We stonden voor de ingangspoort van een bedrijf dat aan goudwinning doet en die hebben geen pottenkijkers nodig. De Seppe probeerde nog een paar keer om aan te dringen, maar dat hielp niet.

De brave security man legde ons nog eens heel duidelijk en vriendelijk uit hoe we moesten omkeren en daarmee was de kous af en kon de terugtocht aanvangen.

Onderweg naar beneden hebben we weer genoten van het prachtig uitzicht en van een groep Russen die met de fiets de tocht maakten.

Wij hebben daarna koers gezet naar Karakol aan de grens tussen Kirgizstan en Kazakstan. Via het plaatselijk VVV kantoor konden we een kamer beken in een splinter nieuw ***** hotel, het Karagat hotel. Het is open sinds begin juni. Het mooie is, het kost ons slechts 55 dollar per nacht inclusief ontbijt. Voor ons twee samen, niet per persoon.We hebben er nog lekker gegeten ook. Maar één ding snappen ze hier nog niet. Als we biefstuk friet bestellen willen we de biefstuk en de frieten tegelijkertijd op ons bord krijgen. Schijnbaar aanzien ze hier frieten als een afzonderlijk voor of tussen gerecht en dus brengen ze apart. Eindelijk kregen we dan toch frieten bij de biefstuk. Ik toch. Die van Seppe waren als voor gerecht geserveerd en waren dus al op.

Morgen steken we voor de zoveelste maal een grens over en gaan we in Kazakstan nog een paar bezienswaardigheden bezoeken, als ze er geen goud aan het winnen zijn.

Vandaag Woensdag 9 augustus zijn we met een ongerust gevoel opgestaan. Kan de 2+2 pk gerepareerd worden of moeten we langs de asfalt banen terug naar huis kruipen. Als je de vorig blog gelezen hebt weet je dat de reparatie goed gelukt en we weer kunnen rondsnorren.

Vandaag zijn we richting streek van het Song Kul meer gereden. We hadden al van verschillende mensen gehoord dat het de moeite waard is om er langs te rijden. Maar dat het zulk een prachtige ervaring zou zijn hadden we niet verwacht. De pas van Naryn is mooi bezaaid met allerhande bloemen, maar vooral de klim van de vallei van Naryn naar de hoogvlakte van het Song Kul meer is geweldig. Op een afstand van een paar kilometer stijg je van 2065 meter naar 4500 meter. Zelfs de 2+2pk had daar de handen aan vol en moest in eerste versnelling naar boven kruipen onder een jubelend applaus van een bus Joodse Italianen, of zijn het Italiaanse Joden. Hier kon de 2+2pk laten zien dat ze nog in goede condities is en dat heeft ze gedaan.

Bij het afdalen naar de vallei van het Issy Kul meer begon het nog te regenen ook. Het was geleden van onze kampeernacht in de woestijn rond Isfahan in Iran dat we nog regen gezien hadden. Maar tegen dat we in het hotel in Balykchy aankwamen was alles al terug opgedroogd.

Gistern in Naryn hadden we een hotel dat er aan de buitenkant niet uitzag, maar waar de binnenkant des te beter in orde was.

Vandaag hier in Balykchy is het juist andersom. De binnenkant oogt ook wel goed maar dat is maar schijn. De kamer die getoond werd bij het inchecken was plots niet meer beschikbaar omdat er geen warm water was. De kamer waar we uiteindelijk terechtkwamen was weer een stuk kleiner en de badkamer was precies op Smurfen maat gemaakt. Het klein beetje water dat uit de kraan kwam was ijskoud. en het personeel spreek enkel Russisch en Kirzistaan. Het duurde dan nog een uur om een misverstand rond een fles Cola op te lossen en ons geld terug te krijgen zodat het weer laat was eer we konden gaan eten.

Maar uiteindelijk kunnen we deze dag afsluiten met een goed gevulde maag en een gerepareerde 2+2pk.

Kirgizstan is een land met een prachtige natuur, zoals je misschien op voorgaande opnames hebt kunnen zien.

Vandaag tijdens onze trip naar Song Kul passeerden we enkele valleien waar we de bloemen op bijgaande foto' hebben kunnen bewonderen.

Gewoon prachtig.

Deze  morgen zijn we met de manke eend naar de plaatselijke smid gereden om de schokdempers te laten repareren.

Op het eerste zicht boezemde de man weinig vertrouwen in, maar de moment dat hij en zijn twee helpers aan het werk gingen bleek al snel dat dat de man een stielman was.

Hierbij enkele opnames gemaakt tijden de reparatie werkzaamheden.

Vandaag, dinsdag 8 augustus, beiden zonder hoofdletter, kregen we om 8 uur ontbijt op de kamer. Niet dat we erom gevraagd hadden, maar er is hier geen restaurant in het gebouw en dus moet je wel in de kamer ontbijten.

Toen we deze morgen startten bij de bank om de financiën aan te zuiveren kwamen we daar een Italiaan  met een motor tegen die voor de zoveelste keer in deze streek op pad was met nog zeven kameraden. Achteraf hoorden we van een andere Italiaan dat de mannen beroemd zijn voor hun avonturen. 

Daarna in de winkel eten en drinken gekocht, bij de apotheker pillen aangeschaft en ten slotte de benzine voorraad aangevuld zodat we niet zoals gisteren ver moeten omrijden voor benzine. Tijdens het tanken is een lokale bewoner op de bestuurders plaats gaan zitten en heeft de hendel van de pinker afgebroken met zijn lange benen. Mijn chauffeur is in een Spaanse furie ontstoken, of hoe zeggen ze dat als er iemand geweldig kwaad wordt? Wonder boven wonder had een andere lokale bewoner die toevallig ook kwam tanken een tubeke seconden lijm bij en hebben we direct het euvel hersteld zodat onze chauffeur kon kalmeren. Maar zeg nu zelf, hoeveel mensen rijden er rond met een tube seconden lijm in de auto?

Daarna konden we eindelijk aan de route van vandaag beginnen en we wisten al dat het een zware route zou worden omdat we ergens gelezen hadden dat die route enkel toegankelijk was voor 4X4 voertuigen. Aangezien onze 2+2pk zeker en vast 4X4 uitgevoerd is zou dat moeten lukken volgens Seppe. En anders komen we maar terug, zei hij.

Het was in ieder geval een machtig mooie route door de bergen en valleien waar veel paarden, koeien, geiten en schapen rondlopen. Onderweg werden we al een paar keer aangesproken door lokale boeren met grote 44 voertuigen die vol ongeloof keken wanneer we zegden welke route we wilden rijden. Vol vertrouwen hebben we onze route verder gezet tot op het noodlottige moment dat we een abnormaal geluid vanonder de 2+2pk hoorden.

Nader onderzoek maakte ons duidelijk dat de voorste bevestiging van de rechtse schokdemper losgekomen was en we zo niet verder konden rijden. Zeker omdat het zwaarste stuk van onze route nog moest komen. Dus heeft Seppe het hele geval gedemonteerd en zijn we terug moeten keren naar het hotel waar we deze morgen vertrokken waren. Enkel van hieruit zou de weg goed genoeg zijn om met de manke eend de weg naar Kazakstan verder te zetten indien we morgen de 2+2pk hier niet kunnen laten repareren. Maar dat is nog niet alles, want op een vijftig kilometer van het hotel hoorden we opnieuw een abnormaal geluid vanonder de auto. We stelden vast dat de voorste bevestiging van de schokbreker aan de linkse kant ook los gekomen was en moest gedemonteerd worden.

Stelt zich de vraag, is de vering van de 2+2 pk, die normaal het grote voordeel van de auto is, ook het zwakke punt van de auto. Want nog maar pas hebben we de achterste bevestiging van de schokbreker moeten laten lassen.

Morgen proberen we de panne te herstellen en onze weg verder te zetten richting Kazakstan.

Vandaag, maandag 7 augustus, was een beetje een zooitje.

Eigenlijk wilden we op tijd vertrekken maar de 2+2 pk was klem gereden door een vrachtwagen op de parking van het hotel en de chauffeur kon die vrachtwagen pas om 09:00 verzetten. Zodoende hadden we vandaag een late start en ons programma was al zo vol geboekt. De plannen waren om vandaag tot Naryn te rijden, toch een afstand van +300km, over lokale wegen. Als je aan een lokale weg denkt, dan denk je bijvoorbeeld aan de baan Turnhout-Merksplas, of Lille-Poederlee, of Retie-Dessel. Vergeet het maar. Als je in de Kempen nog ergens een grindweg weet liggen die in slechte staat is, en denk dan drie keer erger, dan kom je in de buurt van een lokale weg hier in Kirgistan. Als je daar dan 300 km over moet rijden tegen een gemiddelde snelheid van 30km/uur zit je dag meer dan vol.

Tot overmaat van ramp kwamen we op een gegeven moment tot de ontdekking dat we niet genoeg benzine hadden om de volgende benzinepomp te bereiken en moesten we een stuk terugkeren en de route aanpassen wat weer een omweg van 50km was. 

Al bij al was dit nog positief want zo kwamen we terecht in een prachtig stukje natuur, dat we anders niet gezien hadden.

Maar er was ook een negatieve kant aan de medaille. Op deze route moesten we een rivier passeren en de brug over de rivier was in herstelling. Via een lokale bewoner hebben we dan een alternatieve route kunnen uitdokteren via nog kleinere wegen, wat ook weer een omweg van een 50km betekende.

Door dit spelletje, keer ne keer weer, zijn we pas na 19:00 aan het hotel Inturist in Naryn aangekomen. Omdat eten er vandaag overschoten was zijn we eerst in het dorp een lekkere pizza gaan eten in cafe Nomad.

Daarna nog een deugddoende douche en hoog tijd om de batterijen op te laden voor morgen.

Vandaag, zondag 6 augustus zitten we reeds in een ander land, Kirgizstan.

Na Koroeg, in Tadsjikistan  waar we het laatste bericht verstuurd hebben, zijn we Donderdag 3 augustus, het mooiste deel van de Pamir Highway opgegaan richting Murghab.

We verlaten in Koroeg de M41 en nemen de E009, de zuidelijke route via Vrang, Langar en Khargus. Dit is de langste en moeilijkste route maar ook de mooiste route naar Murghab. Hier komen we ook de meeste buitenlanders tegen. We zien hier mensen met de fiets uit Singapour, Zwitserland, Frankrijk en Nederland. Roemenen en Italianen met de moto. Zwitsers met de mobilhome en Polen met de 4X4. Maar de meeste achting blijven we hebben voor de mensen met de fiets. Als je ziet hoe slecht de wegen er hier bijliggen en hoe steil de hellingen zijn, en doe daar temperaturen van +35/40° bij, dan kun je je voorstellen hoe erg die mensen afzien. Ik kon me dat eerlijk gezegd niet voorstellen tot ik zag hoe die mensen moesten werken om voorruit te geraken. De mensen met de fiets moeten ook steeds door het stof rijden dat de moto's, personenwagens en vrachtagens opwerpen.

Inderdaad hier rijden, of liever kruipen, nog vrachtwagens tegen de hellingen omhoog. Onderweg zien we geregeld defecte vrachtwagens langs de kant staan. Hoe lang die daar dan blijven staan weet ik niet maar er zijn er bij waar al een flinke laag stof op ligt. Hier lukt het niet om even de VAB of Touring wegenhulp te bellen, want op de meeste plaatsen heb je zelfs geen GSM bereik. Dan zijn die mannen op elkaar aangewezen om geholpen te worden. Hier beduidt het woord vrachtwagenchauffeur toch nog iets anders dan in Belgie.

OP dit deel van de route zijn de overnachtingsplaatsen ook minder talrijk en minder comfortabel. Hier wordt meestal overnacht in Homestays, een soort B&B. Je kan hier meestal rekenen op een bed, een 'koude' douche en een maaltijd aan schappelijke rijzen.

Op Vrijdag 4 augustus zijn we vertrokken vanuit de Homestay Bekruz in Langar om het laatste stuk tot Murghab af te werken. Na het moeilijke vertrek, de 2+2pk wilde niet goed starten, kregen we al direct een helling buiten categorie voorgeschoteld die ons op enkele kilometers tot boven de 4000 meters bracht. En dat zuurstof gebrek wordt een mens, en ook de 2+2pk, gewaar.

Omdat bij aankomst in Murghab Seppe vaststelde dat de ophanging van de achterste uitlaat afgebroken was moest er hulp gevonden worden om de reparatie uit te voeren. Via iemand in het hotel vond Seppe een technieker die over de nodige faciliteiten beschikte om de reparatie uit te voeren. Seppe heeft van de gelegenheid gebruikt gemaakt om de afstelling van de motor bij te regelen zodat de start problemen ook opgelost waren.

In Murghab verbleven we in het "Pamir Hotel". Elektriciteit en douches waren beschikbaar tussen 19:00 en 24:00. Murghab is een "stad" zonder elektriciteit. Het is eigenlijk meer een verzameling van barakken. Toen het onze beurt was om te douchen was er enkel koud water voorradig. Waar ze met het warm water gebleven zijn weten we nog altijd niet. Seppe was stik kapot, dus die heeft de nacht goed doorgeslapen, in tegenstelling tot anderen die half de nacht de sterren bewonderd hebben. Als er geen stroom is, is het ook donker. Dus prima condities om de sterren te bewonderen.

Op zaterdag 5 augustus zijn we vroeg opgestaan omdat we een 270 kilometer af te leggen hadden, plus een grensovergang moesten verwerken. De  grensovergang tussen Tadzjikistan en Kirgizstan viel heel erg mee zodat we op tijd in hotel Tatina in Sari Tasch arriveerden. Op het uithangbord staat wel hotel vermeld, maar eigenlijk is het meer een heel "basic" B&B. Foto's zijn te vinden op Facebook en dergelijke meer. Al bij al hebben we 's avond een deftige maaltijd gekregen, een zacht bed om in te slapen en om af te ronden een sober ontbijt voor de prijs van 22 Dollars, alles inbegrepen voor twee personen.

Vandaag Zondag 6 augustus hebben we geen wekker gezet en hebben we nog eens uitgeslapen, zodat het pas 10 uur was voor we vertrokken. Deze eerste volledige dag in Kirgistan was direct aanpassen voor Seppe. Omdat de wegen hier redelijk goed zijn wordt er ook hard en roekeloos gereden. Er rijden hier ook nog veel auto's rond met het stuur aan de rechter zijde wat voor de nodige problemen zorgt.

Rond 15:30 zijn we neergestreken in Hotel Sputnik in Jalal Abad. Proper hotel. Voorzien van AC en WIFI maar geen avondeten. Volgens de hotel manager, die enkel Russisch sprak, was er in de buurt een restaurant waar we konden gaan eten, maar dat hebben we niet gevonden. We hebben ook niet al te lang gezocht omdat de buurt ons niet erg aanstond. Dus dat was even plan trekken voor het avondeten.

Hoe ver we morgen geraken weten we nog niet omdat dat zal afhangen van de kwaliteit van de wegen en het al dan niet vinden van een overnachtingsplaats. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Vandaag Dinsdag 1 augustus, vervolgen we onze reis langs de M41. Het grote doel van de reis voor Seppe. Hiervoor hebben we al die kilometers gereden en al dat zweet gelaten.

We vertrekken omstreeks 08:30 vanuit ons Darvos Guesthouse in Qalai Khumb met niet al te goede herinneringen. We hebben allebei zeer slecht geslapen omdat de temperatuur op de kamer niet te harden was. Je lag nog maar 5 minuten in je bed en alles was al kletsnat van het zweet. Echt niet te doen. En de ventilator die voor wat verfrissing moest zorgen maakte meer lawaai dan wat anders.

Plus dat er nog een nest Fransen in het Guesthouse logeerden die tot laat in de nacht lawaai gemaakt hebben. Terrible!

Op de vraag van de manager of we goed geslapen hadden moesten we natuurlijk antwoorden dat we bijna niet geslapen hadden van de warmte. Hij antwoordde heel laconiek; Het is nu eenmaal warm in de Pamir, niets aan te doen. Zo dat weten we dan ook weer.

Vooraleer op pad te gaan moesten we eerst proberen om onze financiën nog aan te vullen en proviand in te slaan. Terwijl we daar geparkeerd stonden kwam er een politieman ons vriendelijk goedendag zeggen en toen we hem niet direct herkenden zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht; RADAR. Toen wisten we het weer. Hij had ons gisteren aan de kant gezet voor overdreven snelheid.

In de bank kenden ze ons echter niet en wilden ze ons ook geen geld wisselen, dus moesten we zo verder. We hadden nog wel voldoende voor een tankbeurt en een mager middagmaal zodat we hoopten onderweg een oplossing te vinden.

We moesten vandaag 240km overbruggen en nu zal je zeggen, dat is zo gebeurd. Maar dan ken je de M41 nog niet. De gemiddelde snelheid op deze weg ligt rond de 30km per uur als je flink gas geeft. Maar Seppe wil de 2+2pk graag heel thuis krijgen dus doen we het liefst voorzichtig en dan daalt de gemiddelde snelheid. Je kan zelf uitrekenen, hopen we toch, hoe lang je dan onderweg bent.

De eigenaar van de Darvos  Guesthouse had ons een "goed" adres voor de overnachting in Khorog meegegeven en daar zijn we dus eerst gestopt. Ge voelt hem al aankomen. Geen Airco en dus een hete kamer. Niks voor ons als er alternatieven zijn. Dus wij weer verder en ja hoor we vonden LAL Guesthouse. Aan de buienkant precies een vervallen barak in een achterbuurt maar aan de binnenkant netjes en proper en ze hebben AC en WIFI en een deftige douche. Hier kunnen we het wel een hele dag uithouden om op adem te komen.

We lopen per slot van rekening nog altijd voor op ons programma. Je zal zeggen waarom doen jullie je het niet een beetje kalmer aan en rijden wat minder uren of kilometers? Maar we moeten nu eenmaal van overnachtingsplaats naar overnachtingsplaats rijden. En dat maakt dat we soms extra lange dagen moeten rijden.

De eigenaar van LAL kon direct wat dollars wisselen en had nog een restaurant naast de deur waar we nog een avondmaal konden nuttigen. We waren er weer helemaal bovenop. Buikske goed vol en geld in de portemonnee.

Oja vandaag zijn we voor het eerst een voertuig met een Europese nummerplaat tegengekomen. Een Franse mobilhome. Ik weet of het interessant is voor jullie, maar ons viel het wel op.

De beelden die we op TV zien van Afghanistan geven dikwijls maar een eenzijdig beeld van het land.

Rijdend over de M41 geeft je een ander eenzijdig beeld van dit land.

Een beeld van een prachtige natuur.

Je ziet daar mensen werken op het land, wegen herstellen en rondrijden met hun brommer.

Alle is relatief

DE M41 in Tadsjikistan, of wel De Pamir Highway, heeft vele kenmerken zoals je kan zien op bijgaande foto's.

sorry voor de slechte kwaliteit van de foto's, maar ze zijn al rijdend genomen vanuit het raampje van de 2+2pk.

Vandaag, Maandag 31 juli zijn we halverwege onze toer.

We vertrekken gewoontegetrouw rond 08:30 aan het hotel en zoeken eerst naar benzine omdat die hier niet altijd voorradig is.

Maar aan de eerste pomp konden we ons bakske al voldoen zodat we voor de rest van de dag gerust waren.

Ook vandaag zijn we weer eens aan de kant gezet voor overdreven snelheid. Dus onze 2+2pk doet het nog goed.

Aan één van de controle posten hebben we contact gemaakt met een groepje Fransen die hier met een gids/chauffeur een rondrit maken door Tasjikistan, Uzbekistan en Kirgistan. Ook zij waren weer verwonderd dat wij met ons bakske tot hier zijn geraakt zonder al te veel stukken.

Na enkele kilometers komen we aan de Panj rivier die de scheiding vormt tussen Tasjikistan en Afghanistan. Zelfs Proximus volgt onze toer want op een gegeven moment wensten zij ons veel plezier in Afghanistan en kregen we direct de tarieven meegedeeld. Toen hebben we toch maar eens gedubbel checkt of we wel aan de juiste kant van de grens reden. En ja hoor, we kunnen gerust zijn, we rijden nog steeds in Tasjikistan.

Slapen doen we vanavond in het Darvos Geusthouse in Qalai Khumb. Als je wil weten waar dat ligt zoek je het maar even op met Google Maps.

De vallei waar deze rivier door stroomt is machtig mooi. Het is niet in woorden duidelijk te maken daarom hebben we al een paar beelden van vandaag gepost en  die spreken voor zichzelf. Deze rivier zullen we nog vele kilometers moeten volgen eer we aan de grens met kirgistan zijn. Dus wachten ons nog vele mooie, maar vooral warme momenten. 

Eerste stuk van de Pamir Highway afgelegd. Achter elke bocht opnieuw Oooh, Aaaah en Oei

Vandaag Zaterdag 29 juli is onze eerste dag in Tasjikistan, en het wordt een rustdag omdat we het kunnen en moeten doen. We waren ondertussen twee dagen vooruit op onze planning. We hadden toch wel onderschat hoe uitputtend de hitte kan zijn en dat hebben we nu aan de lijven ondervonden. Daarom vandaag platte rust.

Na het eten vanmorgen hadden we precies benen van rubber en we geraakten niet vooruit, dus zijn we na het eten terug het bed in gedoken tot het middageten.

Tegenover het hotel is een soort Turks restaurant a la KFC en omdat we daar gisterenavond ook al zijn gaan eten zonder daar nadelige gevolgen van te hebben, zijn we daar deze middag terug geweest. Standaard eten, niet te duur en vlakbij. Meer moet dat niet zijn. Na de middag terug platte rust tot het avondeten. Weer bij onze Turkse vrienden. We hebben de avond afgesloten met de voorbereiding van de dag van morgen want dan willen we naar Lake Iskanderkul rijden.