|
We kennen het best wel, dat sprookje. Maar om er zeker van te zijn, vertelde juf Sandra het nog eens aan de kinderen. We leefden mee, beleefden de spanning bij het smullen van het peperkoekenhuis en doorstonden de angst toen de vrouw die er woonde een heks bleek te zijn.En we voelden de adrenaline toen de stoute heks de oven in geduwd werd en Hans en Grietje terug naar huis konden.
En we kennen de moraal ook wel: niet snoepen van het peperkoekenhuis, geen snoep aanvaarden van een vreemde. We weten het echt wel. Echt, echt wel.
Maar één ding is toch moeilijk te weerstaan: de verleiding van snoep en lekkers...
We gingen aan de slag en maakten met z'n allen de bouwstenen voor ons eigen peperkoekenhuis: peperkoek, witte 'chocolijm' en snoepgoed, veel snoepgoed. Het was moeilijk om de vingers niet af te likken tijdens het maken van de stenen, maar het lukte ons wel.
En het was een prachtig peperkoekenhuis: met deur, ramen, schoorsteen, rook en al... alles erop en eraan.
En het zag er heerlijk uit, hemels kleurrijk, het water kwam in onze mond.
En het was een marteling, een echte marteling om eerst te kijken hoe mooi het wel was, zonder te proeven, zonder aan te raken.
En het gaf een megakick toen we eindelijk, eindelijk, eindelijk mochten smullen van het peperkoekenhuis. Gelukkig was de boze heks niet thuis en zullen wij nog lang en gelukkig leven!!
Juf Melanie en juf Sandra
alle kinderen van het eerste leerjaar en de derde kleuterklas van Leisele
|
