Blog 19/06/2016

We zijn er. Vandaag nog even een rit van om en bij de 80 km. Een peulschil in vergelijking met de vorige dagen. Het weer was schitterend. 22 graden en volop zon. Een verademing ten opzichte van de voorbije dagen. Nooit voordien zagen wij zoveel bedevaarders langs de weg lopen. Met honderden stappen zij moedig langs de zanderige wegeltjes richting Compostela. Ook veel trekkers met de fiets zijn van de partij. Compostela blijkt erg populair tegenwoordig.

De Krakken fietsen door tot aan de kathedraal van Santiago de Compostela, en de begeleiding neemt een taxi van het hotel; waar we twee nachten overnachten, omdatparkeren met de camionette quasi onmogelijk is. Op het plein voor de kathedraal ontmoeten wij Walter met diens vrouw Ike, de zuster van Maurits? Verrassing voor Maurits!!

Lisette, Twans vrouw is ook paraat. Heftig weerzien na 17 dagen op weduwschap gefietst te hebben!!! Lisette heeft weer voor de gekende schelpen gezorgd voor alle deelnemers, en Gilberte deelt medailles uit voor moed en zelfopoffering.

Iedereen een dikke proficiat voor het volbrengen van deze barre fietsvakantie waar het weer spijtig genoeg niet mee zat, maar waarvan alle deelnemers ongetwijfeld goede herinneringen zullen meedragen. Ook al was het dikwijls afzien.

De aankomst wordt gevierd met een stevige pint en heerlijke maaltijd op een terrasje, waarbij honderduit gepraat wordt over de voorbije dagen.

Morgen nog siteseeing  in Compostela en dan zit het er weer op.

Blog 18/06/2016

Het avontuur loopt stilaan ten einde. Santiago de Compostela komt steeds dichter bij.

Met spijt vertrokken we deze morgen uit het schitterende Parador in Villafranca del Bierzo. Hier hadden we het nog wel even kunnen volhouden. Wat een luxe. Volgens Daniël die de rekeningen in de hotels voldoet, koste dit verblijf ongeveer het dubbele van de andere hotels. Waarmee niet gezegd wordt dat de andere hotels minnetjes waren. Integendeel. Ik meen, in naam van alle Krakken, te mogen zeggen dat wij heel tevreden waren over de verschillende hotels tijdens deze reis.

Vandaag stond nog een rit met heel wat hoogtemeters op het programma. En dat hebben de Krakken al weer mogen ondervinden. De eerste tien kilometers verliepen tamelijk vlak maar dan begon opnieuw het klimwerk. Niet van de poes. En dit voor de rest van de dag.  Eddy vertelde mij, tijdens een tussenstop, dat hij overal pijn voelde. Het was hem aan te zien ook. Dat is nu wat men afzien noemt. De laatste kilometers werd hem een krachtig handje toegestoken door Twan, die dan ook nog wat Sagannetjes uitvoerde. Toch een speelvogel hoor. Met pijn aan de knieën vertrokken maar in de loop van de dag er weer bovenop gekomen, en zich na de middag alweer kiplekker voelde. Vanmorgen bij het vertrek brood gekocht dat weer niet opgegeten werd. Te koud om te picknicken. Dus werd de lunch in een restaurantje in Tricastela genomen. Spek, eieren en fritten. Kolfje naar de hand van Leo.

Alweer was het bijna 19 uur dat wij in het Palia del Rei aankwamen. Vlug douchen en een restaurantje opgezocht, waar van een heerlijke maaltijd werd genoten, en weeral heel wat afgelachen werd. Dan maar op tijd naar bed want morgen staat de laatste rit op het programma. Het zal dan weer goed geweest zijn. De Krakken kunnen dan weer met een koffer vol verhalen naar moeder de vrouw en kinderen. (en ook met de vuile was)

Blog 17/06/2016

Vandaag staat en geduchte rit op het programma. Naar het Cruz de Ferro. Dit wordt een rit van om en bij de 106 km, maar eentje om u tegen te zeggen. Bij het vertrek staat ter al een snijdende wind, alweer pal op kop bij een temperatuur van 15 graden. Naar Spanje voor het goede weer? Vergeet het al maar. En het zal er vandaag niet op beteren. Onderweg tijdens de klim naar 1500meter naar het kruis, dient door de koude in Fancebadon halt gehouden te worden in de eerste Alberge die we tegenkwamen.
IJskoude wind bij een temperatuur van 7 graden. Ja je leest het goed. Half juni. Langs de weg staan de staken nog die in de winter de sneeuwhoogte aangeven. Doe daarbij de bijzonder slechte staat van de weg, en het plaatje is compleet. De Krakken komen in gespreide slagorde binnen. Ieder op zijn eigen tempo Eerst  het duo Twan en Leo, daarna Willy, gevolgd door Maurits.  Dirk de hele dag met maagproblemen kwam samen met Hilde. Eddy zat er compleet door maar deed het toch al weer.
Na een kop warme soep of thee en wat rust, wordt de rit vervolgd. Boven op het Cruz de Ferro legt ieder die er een bij heeft, zijn steentje neer met een geheime boodschap. Twan kleeft het prentje van het overlijden van zijn maatje Herman, samen met de verjaardagskaart van zijn 50ste aan de paal onder het kruis. Een pakkend moment.

Nadien volgt een lange afdaling waarbij de handen gevoelloos werden. Zonder middageten wegens te slecht weer. De mist joeg tijdens de afdaling over de weg. Dan maar verder zonder eten naar Ponferrada. Picknicken was er vandaag niet bij. Morgen zullen wij verloren brood moeten eten!

In Ponferrada toch eindelijk een klein restaurantje gevonden waar spaghetti of spek met eieren kon gegeten worden.  Het is dan weeral rond half vier dat we daar belanden. Ook een heel gezoek om de volgwagen ergens kwijt te raken. Dat lukt uiteindelijk toch. Iedereen is na het eten opgewarmd om verder te fietsen naar ons nieuwe onderkomen in Villafranca del Bierzo, waar we logeren in het Parador. Wat een luxe. Niet te geloven dat we daar binnen mogen. Goed uitgekiend door Daniël tijdens de voorbereiding van de Compostelareis , en verdiend door de Krakken.

Slaap wel en tot de volgende.

Blog 16/06/2016

Van Fromista naar Palacios dela Valduera. In Fromista nog even snel een groepsfotootje genomen en dan op weg. Alweer een dag met de wind op kop. ’s Morgens doet onze Twan alweer het meeste kopwerk, maar ’s middags verschuilt wie kan, zich in het zog van de camionette. Wie te ver van de camionette zit wordt er echter zonder pardon uitgewaaid, en kan dan nog moeilijk aanpikken.  Is dit een goede aanpak? De ene vindt van wel, de andere niet.

Alweer komen we redelijk laat aan in ons hotel in Palacio del la Valduera. Van buiten ziet dit hotel er wat raar uit, en lijkt het wel of we in de aap gelogeerd zijn. Van binnen ziet het er wel heel mooi uit.

Vandaag is ons Pake jarig. Hij blaast 72 kaarsjes uit, en nodigt ons om 19u30 uit op zijn kamer voor een glaasje champagne. Make heeft wat attributen meegebracht om het zotteke uit te hangen, alsof wij nog niet zot genoeg zijn. Valse snorren, kartonnen brilletjes en hoedjes, tja hoort bij een verjaardagfeestje hé. Kaarsjes blaast hij niet uit. Het worden er ook wat veel. Beter de adem sparen voor het fietsen.

Het avondeten wordt afgesloten met een stevige borrel. De waard schenkt gul uit, en sommigen doen goed hun best aan een soort Grappa. Ik noem geen namen hé Willy en Make. De anderen laten het toch ook niet aan hun hartje komen hoor! Maar zij doen het wel in stilte.

Slapen doet iedereen als een blok, behalve Hilde en Daniël die beiden serieuze last hebben aan nek schouders en rug. Ondanks dat doet Hilde dapper verder, en Daniël, tja die heeft nog altijd veel last van de gevolgen van zijn val in Nederland, maar sleurt ondanks dat ‘s morgens en ’s avonds nog met bagage rond. Wat niet zou mogen, en ook niet hoeft. Maar ja, iemands karakter kan je niet zomaar veranderen. De schokken die hij moet verduren in de volgwagen door de slechte wegen hier, doen er ook al geen goed aan. Beiden zullen na deze ‘vakantie’ toe zijn aan rust. Hopelijk belanden zij niet in de lappenmand.

Zo , alweer een dagje dichter bij ons einddoel. Hopelijk morgen beter weer op weg naar het Cruz de Ferro.