Vroeger schreef ik al eens een kort of langdradig blogje maar door tijdsgebrek met de opstart van de nieuwe zaak is dit helaas wat acherop gebleven. Vanaf deze week en hopelijk ook de volgende weken, wil ik toch op bepaalde items mijn inzichten en commentaren niet onthouden...
De Paasvakantie kondigde zich aan als wat tijd voor ontspanning, relaxen en vooral tijd voor mezelf en mijn man. De realiteit was echter anders... De laatste details voor de inrichting van de B&B en suites moesten nog gerealiseerd worden en er stonden nog enkele afspraken op de agenda. Dan maar doorwerken en ondertussen zijn we vandaag al weer reeds gestart met de privélessen. De tijd gaat snel en de tijd voor vakantie zal zich wel eens aanbieden zeker.
De afspraak van woensdag had ik toch niet willen of kunnen missen. Een gesprek met een Nederlands productiehuis, en nu ik ondertussen the Ultimate Dance Battle zie, begrijp ik waarom mijn kansen "gaaf" zijn om de stap over de grens te maken. Televisie was nooit een doel op zich, niet vroeger en nu, maar het geeft wel de erkenning van een internationale carrière die toen niet eens bekend was in mijn eigen landje ! Ja, dan had ik beter voetballer, tennisser of wielrenner moeten worden. Maar dit zijn niet echt mijn talenten en dat vertaalt zich ook op de bankrekening. Andersom als je van je hobbby je beroep kan maken dan ben je zeker "rijk". We zullen zien wat de toekomst brengt.
Nog even enkele items die me opgevallen zijn de afgelopen week. Een volksvertegenwoordiger vond het nodig de aandacht in komkommertijd op te eisen door een populistisische uitspraak te doen dat men nog maar 1 nationaliteit kan hebben in Belgë behalve voor sommige uitzonderingen. Wel ik pleit voor meerdere uitzonderingen want je mag niet vergeten dat voor sommige landen het gewoon een praktische noodzaak is. Stel dat mijn schoonouders iets overkomt en Anatoly een visum voor Rusland moet gaan halen wat hij een week later mag ophalen, helaas en ik wens niet dat het morgen ons overkomt, maar dan komt hij te laat op de begrafenis van zijn eigen ouders. Dit wens je toch niemand toe. Een voorbeeld uit de praktijk dat men maar eens in overweging moet nemen. En het profitariaat via dubbele nationaliteit zal je hier niet mee bestrijden wel door strenge handhaving en correcte toepassingen !
Als ambassadeur van Zinloos Geweld kan ik natuurlijk niet voorbij gaan aan het overlijden van de buschauffeur na een banaal ongeval. Niet door het accident maar door het waanzinnige handgemeen van de tegenpartij. Deze vormen van geweld zijn verwerpelijk en dat was nu net het oorzakelijk verband - het overlijden van een buschauffeur in Antwerpen enkele jaren geleden - waarom ik Ambassadeur ben geworden van deze Geweldige organisatie !
Helaas is dit een traject van lange adem en zullen we toch meer moeten leren onze gevoelens te ventileren en te comminiceren op gepaste wijze en via de juiste middelen en niet via fysieke weg... Er is dus nog ontzettend veel werk aan de winkel... En daarom heb ik tijdens mijn vakantie nog even het knuffelmoment met de paashaas gedaan tijdens de Kidsweek rond Cyberpesten... alle kleintjes helpen en jong geleerd is oud gedaan.
Net zoals hier is er nog arbeid te leveren. Dus voor nu sluit ik hier de week af en hoop dat, mits discipline en tijd, er volgende week opnieuw een stuk uit de pen kan vloeien (of is het laptop...)
Groeten, Davy
.
Naar aanleiding van het artikel van huwelijk in de tuin, schrijft lezer RB vandaag in GVA dat dit allemaal maar "quatch" is... Ik bespaar u de rest van de "sacramenten" van de briefschrijver...
Hier mijn reactie :
Bij deze wens ik toch even te reageren op de lezersbrief vermeld in onderwerp die vandaag werd gepubliceerd.
Onlangs heb ik mij laten schrappen uit het katoliek register om diverse redenen. Zoals velen ben ik gedoopt, gevormd en ook een huwelijk in de kerk had zeker van toepassing geweest. Niet enkel vanuit romantische maar vooral vanuit religieuze overtuiging. Alleen sluit de kerk de facto koppels van het zelfde geslacht uit in al haar facetten. Bemin uw naast maar hij mag geen holebi zijn.
Op 19 februari 2005 ben ik gehuwd met mijn echtgenoot Anatoly Nefedov die Russisch is en bijgevolg dus orthodox werd opgevoed. Aangezien ons beider religieuze achtergronden niet verenigbaar waren voor een katholieke kerkelijke huwelijksinzegening én ook deze gemeenschap niet openstaat voor koppels van het zelfde geslacht waren wij genoodzaakt een andere oplossing te zoeken.
Voor ons was het belangrijk om naast de snelle 10 minuten van het Burgerlijk Huwelijk een ceremonie te hebben die onze huwelijksbeloften en liefde naar elkaar toe kon beklemtonen. Zo zijn we dan via vrienden terecht gekomen bij het Vrijzinnig Verbond. Heel wat gesprekken gingen aan onze ceremonie vooraf met diepgaande interviews, vragenlijsten, enz... Op onze huwelijksdag hebben we dan in een prachtige zaal onze huwelijksbeloften uitgesproken in het bijzijn van ca. 200 personen. Ook het uitwisselen van de ringen, teksten en muziek maakten een onderdeel uit van deze ceremonie onder deskundige leiding van iemand van het Vrijzinnig Verbond en duurde iets meer dan één uur.
Tot op heden worden wij hierover nog steeds aangesproken en vele aanwezigen beaamden dat dit wellicht de mooiste huwelijksinzegening was die ze hadden meegemaakt. Zonder alle plichtplegingen die in andere ceremonies wel van toepassing zijn maar uiterst persoonlijk en met heel veel warmte, liefde en geborgenheid was dit zeker het mooiste moment van onze trouwdag. Trouwen in de tuin of in een zaal zoals wij hebben gedaan, kan ook van een zeer diepzinnige en sterke verbondenheid getuigen zonder de quatch (om het woordgebruik van de schrijver te gebruiken) en verplichte handelingen van een instelling te moeten (her)kauwen zonder meerwaarde.
Anatoly en ikzelf hebben nog steeds de beste herinnering aan onze huwelijksbeloften en indien de mogelijkheid zich voordoet, zullen we niet nalaten deze nog eens te hernieuwen bij gelegenheid (mogelijk in één of andere tuin)...
Getekend Davy Brocatus
Davy Brocatus als ambassadeur voor TEGEN ZINLOOS GEWELD vzw
Met enige fierheid zit ik hier vandaag maar toch wel wat onwennig. Normaal ben ik het die ambassadeurs vraagt of voorstelt en dit in het kader van verschillende evenementen en organisaties. Nu zijn echter de rollen omgedraaid.
Toen men mij vroeg om het ambassadeursschap op mij te nemen voor de vereniging TEGEN ZINLOOS GEWELD heb ik niet onmiddellijk ja gezegd. Wanneer je een functie als ambassadeur wil waarmaken moet dit doordacht gebeuren en voor mezelf vond ik het belangrijk dat ik hier absoluut een meerwaarde aan kon geven. Na een wel overwogen beslissing heb ik dan volmondig JA gezegd.
Een vereniging zoals TEGEN ZINLOOS GEWELD, moet dit nog wel bestaan ? Als we even kijken wat in onze nabije buurlanden recent heeft afgespeeld maar ook in ons eigen land, en ik moet de gruwelijke feiten niet meer toelichten, dan is een organisatie zoals TEGEN ZINLOOS GEWELD absoluut noodzakelijk. Zij kunnen sensibiliserend werken en de maatschappelijke opdracht vervullen door preventief te ageren tov geweld, klein of groot, verbaal of fysiek.
Op vele manier kan preventie, via scholen, via de verschillende overheden, etc soelaas brengen om de bevolking er attent op te maken dat geweld niet kan. In deze tijden van ultra-communicatie is het net nu dat de nieuwe generatie, de jeugd van tegenwoordig, het alsmaar moeilijker krijgen om hun gevoelens en emoties te ventileren. Toen mijn ouders jong waren, de vorige generatie, zij hebben dit niet geleerd want toen was communicatie en emoties nog een zeer vaag begrip.
Later, en dan spreek ik vooral toch over mijn generatie, werden we mondiger maar gaf men ook meer aandacht in het onderwijs en bij de opvoeding aan gevoelens, emoties en communicatie. Men kon zich uitten en hier was ook plaats voor. Vragen konden te pas en soms te onpas gesteld worden en werden niet meer afgeblokt maar er kwamen antwoorden op .
Door de huidige technologische revolutie, de werk- en tijdsdruk van vandaag zijn kinderen absoluut vroeger zelfstandig ; maar zijn ze mondiger ? Met uren achter de computer komen de persoonlijke communicatievaardigheden in het gedrang. Men leert nu bijna alles via de virtuele wereld. Emoties worden al typend geventileerd maar hier gaat men niet meer dieper op in. Wat is de achterliggende reden van het handelen ? Zijn er andere oorzaken ?
Om deze manier creëer mogelijk een bron van frustraties, een bron van ergernis. Men voelt zich niet begrepen en kan al zeker niet meer zijn diepere gevoelens uiten. Onbegrip en misnoegdheid liggen dikwijls aan de basis van geweld. Uitzinnige buien, roepen, vechten, partnergeweld, machtspelen, inter familiaal geweld, onbegrijpbare acties en daden, etc
Vele onderhuidse problemen komen naar boven en wie zijn emoties verliest, niet communicatief is verandert plots in een gewelddadig persoon. Net daarom heeft de vereniging TEGEN ZINLOOS GEWELD absoluut een reden van bestaan en is hier nog heel wat werk aan de winkel. Zeker in deze tijden. Ook het respect voor iemand anders, een ander persoon en/of bezittingen, de grens wordt soms alsmaar dunner, door dat velen het ECHTE gevoel en niet het artificiële computergevoel niet meer kunnen vatten.
Tijdens recente studies is nog maar eens gebleken hoe 16-jarige bvb staan t.o.v. holebis. Op een schaal van 1 tot 10, waar 10 het meest verdraagzame was, blijkt dat jongens van die leeftijdscategorie slechts een 4 scoren en meisjes een 6. Ook verdraagzaamheid naar andere culturen is een zeer moeilijk begrip.
Onbekend is onbemind. Ook hier is er een zeer grote uitdaging. Want respect hebben voor elkaar, is ook begrip tonen voor elkaar. Het empatisch vermogen speelt hier een belangrijke rol. Hier heb je natuurlijk dan wel de basiskennis voor nodige van een diverse samenleving.
Te veel worden mensen in hokjes gestoken om toch maar het overzicht te behouden. Diversiteit is een zeer ruim begrip en net daarom is het respect voor het individu en samenleving van ontzettend groot belang. Het makkelijkste is natuurlijk met een korte en enge visie door het leven te gaan maar hier zit nu net het gevaar. Men verliest het respect, door stigmatisatie, door vervlakking, door virtuele werelden, etc en hier begint het geweld.
Pesten op school, ruzie maken, spugen, het zijn kleine dingen die kunnen leiden tot grote geweldplegingen en die hoeven niet per definitie allemaal uitgebreid in de media aan bod te komen. In 2008 werden er 14.754 dossier geregistreerd door de politie voor fysiek geweld tussen partners en ex-partners. Maar één voorbeeld, een duizelingwekkend cijfer dat illustreert hoeveel geweld er nog is in onze samenleving ; zichtbaar en onzichtbaar !
Er is dus nog heel wat werk voor handen voor de VZW TEGEN ZINLOOS GEWELD. Ik zal op mijn beurt zoveel mogelijk steden en gemeenten proberen te sensibiliseren om het charter dat de vereniging heeft, te ondertekenen. Ik zal alvast beginnen met de 9 Antwerpse districten warm te maken voor dit initiatief. Natuurlijk verleen ik graag mijn medewerking en ook mijn kennis om van de campagnemaand die er aan komt, en waar Christian u zo dadelijk toelichting van zal geven, te ondersteunen !
Want waar respect eindigt, begint het geweld.
Horeca, een diversiteit aan bedrijven die dreigen te verdwijnen !
De horecasector in ons land is een van de mooiste van de wereld. Zo divers, sociaal en gemoedelijk ; dit vind je bijna nergens ter wereld en ik ben toch al in heel wat landen rond het bolletje geweest.
Ook de verscheidenheid in het aanbod en vooral de vele kleinschalige en nog privaat gerunde horecazaken zijn een absolute meerwaarde. Tot op heden vinden enkel in de hotel- en restaurantsector de ketens hun weg. De café's blijven hiervan "voorlopig" gespaard op een Irish Pub te na gesproken.
Schaalvergroting is ondertussen aan zijn opmars bezig in de sector om de rendabiliteit te verhogen. Een gezamenlijke aankoopprocedure en het overkoepelen van algemene kosten zijn bijna een must bij een hoogoplopende exploitatiekost en verminderde omzet.
Nu eindelijk een eerste stap gezet is in de BTW verlaging, van 21 naar 12 % BTW op maaltijden, zulen vele horecazaken gelukkig iets meer rek krijgen om te investeren en personeel aan te werven. Dit is alvast een stap in de goede richting die zeker niet te laat komt maar net op tijd. Want wil je als horeca-uitbater vandaag overleven, moet je al een topatleet zijn.
De kleine café's kunnen hiervan echter niet profiteren. Daar blijft alles zoals het is. Als dit onderdeel van de horecasector dan ook nog het rookverbod opgelegd zal krijgen, zal dit mogelijk het einde betekenen van de folklore en gezelligheid die België rijk is met z'n ca. 3.000 kleine café's.
Langzaam aan voelen zij de strop boven hun hoofd hangen. Op 1 januari 2012 zal het zo ver zijn als het huidige rookverbod door de Kamer wordt overgenomen van de Senaat. Moeten deze kleine zelfstandigen dan stilletjes aan zelf hun strotje voelen dicht knijpen. Dit is een langzame dood die pijnlijk is, zowel voor de klant als voor de uitbater. Welke eigenaar van zijn zaak wil zo masochistich zijn om zulks een strijd stilletjes aan te ondergaan. Psyhologisch is dit een marteling en kwelling.
Hopelijk kunnen zij vanaf 1 januari 2011 mee genieten van een algemene BTW verlaging naar 6% op alle producten en voor alle sectoren. Dit is de enige mogelijkheid om toch te kunnen overleven als kleine zelfstandige. Zo kunnen zij alternatieven bieden voor hun klanten ; een happy hour, hapjes, feestjes organiseren, etc... Want ze zullen innovatief en inventief moeten worden om hun (80%) rokende klanten te kunnen houden.
Een BTW verlaging is noodzakelijk aan de koppeling van het rookverbod ! Hier moeten zij dan ook ten volle voor gaan ! Anders zullen de café's stelselmatig de plaats ruimen voor de ketens (zoals vaak in het buitenland) die her en der zullen verrijzen. Dit mogen we toch niet laten gebeuren.
Een pint drinken in een gezellige bruine kroeg, wanneer is hiervan het einde. Hopelijk niet te snel want dit is CULTUREEL ERFGOED !
Wie wil nog topsporter zijn in België ? Be my guest ...
Met verontwaardiging heb ik akte genomen van het verdict uitgesproken door het Vlaams dopingtribunaal ivm de zaak Malisse en Wickmayer : 1 jaar schorsing met 1.000 euro boete én met onmiddellijke ingang. Dit is toch echt de wereld op zijn kop !!!
Het wel en wee van topsporters wordt te pas en te onpas opgevraagd. Deels gelegitimeerd soms ook onfatsoenlijk toegepast. Doping moet de topsport uit ! Met deze stelling ben ik het meer dan mee eens.
Oneigenlijke producten toevoegen aan het menselijke lichaam om betere prestaties te bevorderen zijn ontoelaatbaar, in welke sporttak dan ook. Als voormalig topsporter heb ik meermaals deze anti-dopingformulieren moeten ondertekenen alvorens aan een (internationale) danswedstrijd te "mogen" deelnemen. Geen ondertekend formulier betekent defacto geen deelname.
Wanneer je echter je "where abouts" moet mededelen via een al dan niet 100% waterdicht computersysteem, ook bij in-activiteit en periodes van rust, vraagt dit toch wel heel wat inspanningen.
Hopelijk vergeet geen enkele Belg zijn of haar belangstingsaangifte in te vullen met een voordeel in natura of inkomst uit beleggingen. Gelukkig bezit ik geen aandelen en heb ik ook geen geldschieters of sponsors (behalve kledij en brillen die elke keer netjes worden terugbezorgd na gebruik).
Hoe kan je nu als topsport "minded" orgaan zulke oordelen vellen ? Het is mij een raadsel !?! Een zwaar verdict voor beide sporters die ons land toch enige fierheid en aanzien bezorgen op internationaal gebied. We hebben al op andere manieren de internationalemedia gehaald (anno 1994).
Op deze mannier maken we ons nog maar eens belachelijk en meer nog kraken bepaalde instanties carrières van veel belovende topsporters of fin de carrières. Kijk nog maar eens in de spiegel. Het zal nooit meer het zelfde zijn. Bij deze dan ook een warme oproep aan de minister van sport : wanneer gaan we onze topsporters "waarderen" laat staan (h)erkennen ?!?
Bij asielaanvragen zijn de nodige procedures voorzien inclusief een beroepsprocedure met dikwijls opschortende voorwaarden. Deze procedures zijn normaal en aanvaard en ook legitiem. Hier heb ik dan ook geen probleem mee als ze niet ongepast of zonder onderwerp benut of uitgeput worden !
Deze topsporters hebben echter geen mogelijkheid om hun activiteiten verder te zetten. Topsport bedrijven is 24/24 en 7/7, zowel fysiek als mentaal. Met dit verdict begraaf je mensen, zonder recht van verweer ! En wat als deze klasbakken morgen in beroep gelijk halen ? Vraag het even aan Iljo Keissen ; enkele (nullen)euro's armer en veel energie om terug te geraken waar hij ooit stond...
Onbegrijpelijk !!!!
Bij deze doe ik dan ook een warme oproep om topsport, in welke discipline dan ook, te (h)erkennen en waarderen alsook de nodige ondersteuning en procedures te ontwikkelen om (inter)nationale blamages en vernederingen te voorkomen.
Met oprechte dank,
Davy Brocatus
ex- internationaal Ballroom Dancing Champion
Lieve Hilde,
Eigenlijk alles wat we nu schrijven is en komt te laat... Maar op deze manier kan ieder van ons toch met zijn emoties een weg zoeken, banend door het doolhof van verdriet of onmacht.
Altijd zijn we op zoek naar onszelf. De lange tocht naar het ultieme geluk of de verblijdende relatie die ons innerlijke rust geeft. Een balans die zelden perfect is maar toch de harmonie kan brengen in het leven. Nooit weten we wat de dag van morgen brengt.
Als tiener spartelen we met onze gevoelens. Niemand kan ons de weg wijzen. Een zoektocht naar onszelf en wat we verlangen van en in het leven. Een lange zoektocht... tot de puzzel op een dag structuur krijgt en een mooie foto te voorschijn komt. Soms duurt het jaren voor de puzzel gemaakt is en is het een moeilijke en soms pijnlijke ervaring om de stukken gelegd te krijgen.
Anders is anders wat dan ook "het anders" mogen zijn...en het blijft ook zo maar het geluk dat we nastreven is gelijk aan alles wat iedereen nastreeft... harmonie, geluk, vriendschap en liefde.
Telken malen opnieuw de berg op om één voor één de puzzelstukjes te gaan halen en bij te voegen in het kader. En op een dag weet je het, zo zal mijn puzzel van het leven er uit zien... Ingevuld met mooie kleuren, gezichten en gevoelens.
Nooit wil je die puzzelstukken nog kwijt, want de beproevingen zijn voor elke stukje anders geweest maar niet eenvoudig daar ze andere vormen hebben dan de dozen die we aangeboden kregen in onze jonge jaren.
Zelf heb ik de beproevingen doorstaan door te vechten en in eerste instantie met mezelf. Elke dag opnieuw. Mijn puzzel is nog niet af maar vele stukjes liggen harmonieus naast en in elkaar. Het plaatje komt te voorschijn en hopelijk is er geen storm of wind die deze verstoord want dan moet ook ik opnieuw beginnen. De "andere" stukjes halen op de berg die alsmaar stijler wordt en hier heb je veel energie voor nodig. Want de stukjes liggen niet zo maar voor het rapen...
Ooit dacht ik ook dat ik geen stukjes meer wilde halen maar toch stond ik op, want het plaatje dat ik voor ogen had wou ik in elkaar steken. De "andere" stukjes zijn niet altijd even makkelijk te vinden maar met veel geduld en de nodige sterkte lukt het wel, beetje bij beetje.
Hilde, het ga je goed. Rust maar zacht...
Davy
World Outgames 2013 - een project van lange adem !
In de vorige blog kon u reeds het persbericht lezen met een ultieme oproep voor de World Outgames te sponsoren/subsidiëren. Na mijn uiteenzetting vandaag op ATV blijkt dat toelichting toch nog steeds meer dan nodig is als het gaat om discriminatie.
Iedereen is het er over eens ; het mag en kan niet maar soms ziet men het niet, weet men het niet of wil men het niet weten/zien. Het gegeven is dus complexer dan het werkelijk lijkt.
World Outgames zijn een mondiaal evenement om de 4 jaar, net zoals de universiades, de militaire games, de brandweer en politiegames,etc... Alleen zijn de World Outgames ook een kapstok om discriminatie aan de kaak te stellen tov holebi's, hetzij maatschappelijk (want heel wat landen veroordelen nog steeds holebi's en hebben absoluut nog niet dezelfde rechten als hetero's) of ook in de sport.
Topsporters hebben het vandaag nog zeer moeilijk om hun coming out te doen, vanwege diverse factoren... De Australier Mitcham kon daardoor een gouden medaille winnen bij de 10 meter duiken omdat hij zichzelf kon zijn maar vond het later ontzettend moeilijk om sponsors te vinden.
Als bedrijven met internationale hoofdkantoren (en bvb niet gevestigd in België) zullen vaak 2x nadenken alvorens tot sponsoring over te gaan waar een holebi in meespeelt. Voor heel veel landen is dit nog uit den boze en ook daar verkopen zij producten en/of diensten.
Als we even de reflex maken voor de voetbal, sociaal maatschappelijk de grootst gedragen sport ter wereld, is het ook niet evident. In België zou dit misschien nog wel lukken maar wat als ze bijvoorbeeld Europees moeten gaan spelen. Psychologische "oorlogsvoering" naast het veld is één van de belangrijke aspecten wanneer er veel op het spel staat.
Kan je je voorstellen dat de ploeg naar Polen, Italie, Spanje, etc.. moet gaan en het ganse stadion begint "janet" te scanderen. Zelfs met de dikste olifantenvel zal je "kraken". Geen wonder dat ze dan ook niet staan te springen om zich te outen.
In Nederland heeft de journalist Ter Haar een boek geschreven met 1O verhalen van holebisporters. Velen deden hun coming out pas na hun actieve sportcarrière. Hij weet ook pertinent van 2 profvoetballers dat ze GAY zijn maar geen van beide wenste mee te werken uit angst voor represailles van collega's, bestuur, supporters en sponsors.
We zijn het allemaal eens ; discriminatie op basis van welke grond dan ook, of het nu leeftijd, geloof, huidskleur, seksuele geaardheid,etc... kan en mag niet ! Maar theorie en praktijk vertellen soms heel andere dingen.
Vandaar de World Outgames om velen een hart onder de riem te steken en ook het thema op een brede manier maatschappelijk aan te kaarten want de eindmeet is nog niet in zicht !
Met de actualiteit van deze week is alvast het debat geopend en hier kan ik en vele anderen alleen maar blij om zijn ! Nu nog de verwezenlijking en de centen vinden....
Na regen komt zonneschijn (en soms een zeer kleurrijke regenboog).
Groeten, Davy
Discriminatie op basis van seksuele geaardheid is echt nog aan de orde en in het bijzonder in (top)sport. Gezien de vele signalen van de afgelopen week en maanden, twijfelt niemand nog aan de noodzaak van een EuroGames of World Outgames (1). Ook binnen Europa (2) is dit zeker nog geen evidentie noch in de rest van de wereld.
Na de zeer succesvolle EuroGames in Antwerpen in 2007, waar ook het charter rond holebis in sport werd ondertekend door verschillende actoren, waaronder Stad Antwerpen, de Vlaamse minister voor Sport, de Belgische Voetbalbond, etc , was iedereen het unaniem eens dat dit smaakte naar meer en groter.
Na maanden en jaren voorbereiding (dit project kende zijn start in 2001 tijdens het eerste Regenboog weekend cfr het huidige Antwerp Pride) werd in oktober 2008 te Vancouver het grootschalig evenement binnengehaald. De World Outgames in 2013 komen naar Antwerpen. Een mogelijke 10.000 deelnemers en een bezoekersaantal van ca. 250.000 personen, verdeeld over 10 dagen in sport, cultuur, mensenrechten congres, verdraagzaamheid, partys en verbroedering zullen de openheid van Antwerpen, Vlaanderen en België kunnen beleven.
Ondertussen heeft de organisatie niet stil gezeten. Het volledige subsidie- en sponsordossier werd overgemaakt aan de verschillende overheden en diverse bedrijven. Vandaag moeten we echter vast stellen dat er 0 euro is om te koken. Vanuit de Provincie en Stad Antwerpen hebben we de logistieke toezegging voor het evenement maar geen enkele financiële inbreng. De federale overheid wil wel maar pas vanaf 2011. Het Vlaamse en Europese niveau heeft niet meer willen beslissen en wacht op haar nieuwe samenstelling. De slagkracht van de overheid of de interesse in een mondiaal holebi evenement is lauw.
Vanwege de huidige economische crisis kijken ook de bedrijven de kat uit de boom. Voor een evenement in 2013 hebben ze nog jaren de tijd om op de kar te springen.
De rekening is dus snel gemaakt. De kas is empty en de casserol blijft leeg. Ondanks de mondelinge beloftes die er waren rond financiële inbreng blijft momenteel het resultaat uit. 1 juli is de deadline van GLISA (Gay & Lesbian Sport Association), de licentiegever die een getekend contract wenst alsook de eerste schijf voor de licentie en een financiële garantie (150.000 Euro).
De enorme impact van de World Outgames werd berekend na de vorige editie in Montreal in 2006. Een gecumuleerd aantal van 520.000 bezoekers bezocht de stad en regio, met een economische return van circa CAN $ 110 miljoen (70 miljoen EURO). Duizelingwekkende cijfers die ook de enorme draagkracht en financiële return aantonen.
Sport en diversiteit blijven nog een moeilijk begrip. Enquêtes tonen het aan. Hopelijk kan het WK 2018 op meer financiële steun rekenen niettegenstaande de (voetbal)spelers blijkbaar nog steeds discrimineren op basis van seksuele geaardheid.
Heren, Dames, mandatarissen. Dames, Heren, bedrijfsleiders . Het is 5 voor 12.
Mogen wij rekenen op uw inbreng ? België was steeds een voorbeeldige leerling in de klas (cfr. Holebihuwelijk en - adoptie, discriminatiewetgeving, etc) en dit willen we delen met de rest van Europa en de wereld. In 2013 bestaat het holebihuwelijk exact 10 jaar en dit is een zeer mooie aanleiding om de World Outgames te laten plaatsvinden. Of is België hier toch niet klaar voor en zal het 2103 worden ?
__________________________________________________________________
(1) Zie bijlage
(2) De stemming van de Europese antidiscriminatie richtlijn op basis van leeftijd, religie, seksuele geaardheid en handicap: 363 stemmen voor, 60 onthoudingen en 226 TEGEN !
Vandaag 2 juni om 07.30u zag Anton het levenslicht. De trotse ouders zijn onze schoonbroer Pavel Nefedov en onze schoonzus Olga Kaluzhnaja. Wij, de trotse nonkels, zijn zeer blij met deze jonge telg. Anatoly is natuurlijk helemaal in zijn nopjes want hij wordt de fiere peter.
Ik zelf ben reeds peter van Yentel, het zoontje van mijn broer Benny en schoonzus Sandra. Je zou dus denken dat het familieplaatje compleet is.
Wat echter momenteel vooral meespeelt is een dualiteit in gevoelens. Enerzijds zeer blij voor de geboorte en anderzijds toch ook de confrontatie met onze eigen kinderwens. Nu Anatoly en ik reeds 6,5 jaar samen zijn en meer dan 4 jaar getrouwd is het een logische stap in onze relatie dat ook gezinsuitbreiding aanbod komt.
Gelukkig is in België het holebihuwelijk in 2003 ingevoerd. Hierdoor is mijn leven voor altijd veranderd. Hier ben ik dan ook de regering Verhofstadt nog steeds dankbaar.
Ook de holebi-adoptie is een feit. Dit blijkt in vele gevallen echter enkel een theoretisch model. De kans op adoptie is bijzonder klein. Jammer, maar dit is helaas nog de werkelijkheid tot op de dag van vandaag. Wij zitten nog in een wisselgeneratie waar homoseksualiteit de dag van vandaag al meer is ingeburgerd... al maar goed !
Echter is de discriminatie nog niet weggewerkt en dit op diverse terreinen. Ach ja, tijd brengt raad en binnen enkele decennia zal dit ook de evidentie zelver zijn. Denken we maar terug aan de gemengde huwelijken. Tot de jaren 6O was dit NOT DONE ; zelfs een misdaad.
De dag van vandaag stelt niemand dit nog in vraag. De tijdsgeest van vandaag draait nu rond diversiteit en hier ligt nog wel een uitdaging voor ons allemaal. Er is dus nog werk aan de winkel vandaar mijn politiek engagement... Misschien naïef maar nobel.
Rome en Parijs zijn ook niet op één dag gebouwd...
Lieve kleine Anton, welkom !!!
Davy Brocatus
6de plaats Europa Open VLD
Dit jaar is het exact 40 jaar geleden toen in Stonewall een eerste spontane bijeenkomst plaats vond waar holebi's opkwamen voor hun rechten nadat er eerder die dag een gewelddadige raid was gehouden door de politie op een gaybar.
Nooit eerder in de geschiedenis (tot in 1969) waren holebi's zichtbaar in het straatbeeld. Verschillende bekenden hadden zich al "geout" maar opkomen voor de rechten van holebi's aan de hand van een optocht "was never been done".
In 1979, nu exact 30 jaar geleden, ging de eerste "Roze Zaterdag" door op Belgisch grondgebied in Antwerpen. Eigenlijk nog niet zo lang geleden als je weet dat ik toen de leeftijd had van 7 jaar !
Een klein groepje van ca. 200 personen liepen doorheen het "Stad" en verenigden zich om hun eisen voor gelijke behandeling kracht bij te zetten.
Anno 2009 gaat de BLGP (Belgian Lesbian and Gay Pride) zoals dat tegenwoordig heet voor de 30ste editie door in Brussel. Men verwacht weer een 20.000 tal personen. De strijd voor gelijke rechten (thema van vroeger) is nu omgezet, althans hier in België, in het verfijnen van de wetgeving en om onderhuidse discriminatie aan te pakken.
Wij zijn één van de gelukkigen in deze wereld, dankzij de regering Verhofstadt, waar holebi's al een heel eind weg zijn in alle gelijke rechten ! Waarvoor dank ! Zo ben ik 4,5 jaar geleden kunnen trouwen met mijn man Anatoly en dit maakt me tot de dag van vandaag ook super blij en gelukkig ! De kinderwens blijft een probleem maar dat is voor een volgende episode.
Anno 2009 is er echter nog een hele weg af te leggen. Binnen Europa (zie mijn eerdere blogs) en ook daar buiten. 1979 mag dan al een hele tijd achter ons liggen. Vandaag de dag is het nog steeds ondenkbaar dat in o.a. Rusland een Gay Pride, Roze Zaterdag of iets gelijkaardigs plaats zou vinden.
Mijn man, van origine Rus, weet en kent het allemaal. De situatie daar is voor holebi's nog altijd schrijnend. Wij kunnen het ons niet echt indenken maar een moordenaar heeft daar nog meer rechten dan een holebi ! En dit is niet overdreven !
Ik houd mijn hart dan ook vast voor zaterdag. Tijdens de ganse Songfestival hype in Moskou, welke zeer geliefd is onder de holebi's, zullen het er zeker velen op wagen om dit platform te gebruiken in aanwezigheid van de internationale pers.
Ik zal samen met Anatoly deelnemen in Brussel, alhoewel onze gedachten in Moskou zullen zijn. Wij zullen leuk hand in hand kunnen rondlopen. Maar wat in Moskou ; hopelijk geen gewonden zoals in het verleden of nog erger ...
Mr. Poetin, Mr. Medvedev, e.a. wanneer komen jullie nu eens aan in het jaar 2009. 1979 lijkt ver weg maar loert nog om de hoek in Rusland.
Gordon, nog een nota voor jou. Als er ernstige incidenten zijn a.s. zaterdag hoop ik echt dat je woord kan houden en niet deelneemt aan het Eurovisie Songfestival. Dit kan mogelijk dan een keerpunt zijn maar de lobby erachter zal niet te versmaden zijn om wel op te treden.
Vanuit België, groeten aldaar en "You will be in our mind !"
Davy Brocatus & Anatoly NefedovPS : vanaf 14 mei loopt er in het Federaal Parlement een tentoonstelling Roots met taboe. Anatoly Nefedov (Rus) is hier één van de modellen voor. U kan hem terug vinden op de flyer en de affiche alsook met enkele fotos in de tentoonstelling.
Uit een onderzoek van het tijdschrift Klasse blijkt dat de Vlaamse jongeren moeite heeft met holebis. Een op vijf jongens heeft er problemen mee om met een homo of lesbienne gezien te worden. Een op tien vindt seks met iemand van hetzelfde geslacht vies. Tot slot, een op vijf jongeren vinden dat holebis niet dezelfde rechten en plichten mogen hebben als heteros.
De cijfers spreken voor zich: de Vlaamse jeugd lijdt anno 2009 nog steeds aan homofobie. We moeten dit echter in een breder kader bekijken en vaststellen dat Vlaanderen blijft worstelen met een diverse samenleving. Een samenleving waar naast autochtonen, ook holebis, allochtonen en andersgelovigen hun plaats hebben. De resultaten van deze studie liggen immers in de lijn van andere studies die aantonen dat mensen die verschillen van de mainstream in onze samenleving niet altijd met open armen ontvangen worden.
Nochtans moet onze samenleving een omgeving zijn waarin iedereen - ongeacht zijn etniciteit, geslacht, seksuele geaardheid of geloofsovertuiging het recht heeft om een toekomst op te bouwen. En dit met voldoende respect voor de eigenheid van de persoon in kwestie. Iedereen heeft het recht om op een gelijkwaardige manier behandeld te worden.
Antwerpen kan, zoals op vele domeinen, Vlaanderen de weg tonen en het goede voorbeeld geven. Onze metropool staat zowel nationaal als internationaal bekend voor haar gastvrijheid ten aanzien van holebis. In Antwerpen woont er niet alleen een grote groep holebis, onze stad is ook gastheer voor evenementen zoals Navigaytion en de World Outgames in 2013. Deze evenementen leveren economische impulsen voor onze stad maar zetten bovenal Antwerpen opnieuw op de kaart als een open en gastvrije stad waar iedereen een toekomst kan opbouwen.
De vaststelling dat de Vlaamse jeugd moeite heeft met holebis moet beleidsmakers ertoe aanzetten extra inspanningen te leveren om dit ongedaan te maken. En dit hoeft niet steevast gepaard te gaan met quotas of een pamper-beleid. Evenementen die diversiteit in de kijker zetten, helpen ons al een eind op weg. Een vaak gehoorde kritiek is dat een aparte organisatie voor doelgroepen de discriminatie juist versterkt in plaats van afbouwt. Niets is minder waar! Door een apart sportevenement, zoals de World Outgames bijvoorbeeld, gebruik je sport als een kapstok om homoseksualiteit maatschappelijk aanvaard te krijgen.
Want vergis u niet: er is nog een lange weg te gaan. Op 2 april 2009 was er een stemming in het Europees parlement over een antidiscriminatierichtlijn, en dit om discriminatie op basis van leeftijd, geslacht, handicap en seksuele geaardheid tegen te gaan. De richtlijn werd goedgekeurd, maar een aanzienlijke groep - 226 Europarlementsleden - stemden tegen. Ook heel wat van onze beleidsmakers hebben de knop nog niet volledig omgedraaid. Denk maar aan CD&V-voorzitter Marianne Thyssen die tegen de richtlijn stemde.
De afgelopen jaren toonde Guy Verhofstadt op federaal vlak, als Eerste Minister van België, ons de juiste weg. Op regionaal en stedelijk vlak zet Antwerpen de bakens. Ook andere steden en gemeenten in ons land moeten het Antwerps voorbeeld volgen en zich als een open en verdraagzame stad opstellen. In een diverse samenleving - waar ook allochtonen, homos en andersgelovigen zich thuis voelen - is er meer ruimte voor openheid, vooruitgang en creativiteit. Een open samenleving is een broedplaats voor meningen die afwijken van de middelmaat. Het biedt meer ruimte voor vooruitgang in plaats van starheid en status quo. Wij kiezen dan ook resoluut voor een samenleving waarin elke persoon, ondanks zijn achtergrond, de kansen krijgt om zijn of haar toekomst gestalte te geven.
Pinar Dogan (13e plaats Open VLD Vlaams Parlement)
Hicham El Mzairh (11de plaats Open VLD Vlaams Parlement)
Davy Brocatus (6de plaats effectief Open VLD - Europese Lijst)
Guy Verhofstadt is en blijft een groots staatsman !
Met bewondering heb ik vandaag gekeken naar de aflevering op Canvas van "Puur persoonlijk" met Guy Verhofstadt. Elke minuut van de uitzending hoor en zie je hem nadenken. Een man met een visie, mogelijk voor buitenstaanders wat koeltjes, maar niets is minder waar.
Zijn gevoelens zal hij misschien niet onmiddellijk tonen maar zijn inlevingsvermogen voor de mens, zijn mede- en tegenstander, Vlaanderen en vooral België, Europa en de rest van de wereld staan als een paal boven water.
Weinigen zijn het gegeven maar met kennis ter zake, met oog voor ieder detail, voor elke situatie was hij het die België gedurende jaren op het voorplan kon zetten in Europa en de wereld.
Niet alleen op technische en economische dossiers maar ook op ethisch vlak. Ik ben de regering Verhofstadt tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar. Hij heeft mijn leven veranderd. Door hem ben ik gelukkig in het huwelijk kunnen treden met de persoon van mijn dromen. Mijn grote Liefde Anatoly. Vandaag zijn we reeds meer dan 4 jaar gehuwd en dit dankzij de invoering van het holebi-huwelijk.
Heeft dit mijn leven veranderd ? Ja zeker ! Ik voel me nu ook geen 2e rangsburger en heb dezelfde rechten die eigenlijk één ieder van ons zou moeten hebben, over de ganse wereld.
Hier is echter nog heel wat werk aan de winkel. Slechts enkele landen (h)erkennen het holebi-huwelijk en zijn rechten en plichten. Jammer, want diversiteit en geen discriminatie tov welke aard dan ook zijn één van de belangrijkste pijlers voor een geciviliseerde en innovatieve maatschappij.
Zelfs in Europa is dit zeker nog geen evidentie. Vorige week werd een aanbeveling gestemd in het Europees Parlement om een algemene stelling rond discriminatie op basis van geslacht, huidskleur, handicap, seksuele voorkeur, etc... niet meer te tolereren. Wel meer dan 2OO Europese parlementsleden stemden tegen dit voorstel.
Hoe kan je nu anno 2009 nog voor discriminatie zijn ?? Het is mij een raadsel ?!?
Beste Guy, er is nog een lange weg af te leggen betreffende de ethische dossiers in Europa en de rest van de wereld. Ik weet dat je hier je uiterste best gaat doen. Ik zal je alvast steunen vanop mijn 6de PLAATS op de Europese lijst !
Groeten, Davy !
Heeft u ook gekeken naar de voetbalwedstrijd Bosnië - België ? Dit heb ik reeds geruime tijd geleden opgegeven om nog met aandacht naar de prestaties van de Rode Duivels te kijken.
Een gemediatiseerd optreden, de pers staat er vol van, ongeacht wat de uitslag... schrijven doen ze toch en het blijft uitgezonden op televise. Misschien moet men hier ook eens nadenken of de investeringen en kosten niet op een betere manier gespendeerd kunnen worden.
Heel veel sporten hebben het moeilijk om in de media aanbod te komen. Denken we maar aan biljart, zwemmen, turnen, ijsschaatsen, stijldansen, etc... Dit zowel op televisioneel gebied als in de schrijvende pers. Met mondjes maat verschijnt dit nieuws in de marge.
Ook al hebben we soms zeer knappe resultaten. Media genereerd sponsors en zo zitten we onmiddellijke in het vicieuze cirkeltje van de kip en het ei.
Voetbal is groot maar de prestaties ? Ook hun schaapjes zijn op het droge wanneer ze de pensioengerechtigde leeftijd van +30 bereiken.
Andere toppers in andere disciplines, en zij behalen veel beter resultaten, denken we maar aan Judo, Zwemmen, Atletiek, etc... (met gouden plekken op EK's, WK's en OS) moeten na hun sportcarrière nog helemaal opnieuw beginnen.
Met Sven Nijs heb ik het hier nog over gehad vorig jaar tijdens onze vakantie. Ook bij hem was dit mogelijk het geval maar gelukkig heeft iedereen nu het veldrijden ontdekt. Net op tijd en ook hij kan nu toch wat verzilveren want hij is een groot sportman.
Naast tennis, voetbal en dus ook wielrennen houdt het wel bijna op om een stevige boterham te verdienen met de sport .En inderdaad er worden prachtprestaties geleverd (Clijsters, Henin, Boonen & C°) met uitzondering van het voetbal, maar ja...
Natuurlijk moet je sport vanuit een passie beleven ! Dat maakt net de drive groter maar als je dag in dag uit tot de naad van je broek traint en ook goede resultaten hebt dan mag hier toch ook een bonus aanvast hangen of de nodige erkenning ...
Maar voetbal is zaligmakend dus het blijft een utopie om aan geleverde prestaties de uitzendtijd in België te koppelen. Dan zouden we een heel andere programmatie krijgen !
Zullen ze zich kwalificeren voor het WK ? Blijven dromen...
Wat echter bijna niemand weet is dat we dit jaar een Wereldkampioene hebben bij de professionale latindansers. Joanna Leunis is Wereldkampioen en dit is een zeer knappe en wereldse prestatie ! Never been done before ... Moest ze Nederlandse zijn, ze werd op handen gedragen (cfr. Louis Van Amstel bij de amateurs)
De top is daar ook heel zwaar en internationaal een ongelooflijk sterk deelnemersveld, perfect vergelijkbaar met het tennis. Als je weet dat de voormalige Engelse Wereldkampioenen allen MBE's zijn geworden... wacht zij nog op de erkenning laat staan op wat aandacht van pers, radio, televisie, ... ?
Dit zijn de echte kampioenen ! Chapeau !
Het leven heeft zin en is mooi ... Maar ook eindig ...
De discussie woedt weeral volop nu een 93-jarige dame, die moe en op is, toch uit het leven wil stappen met actieve euthanasie. Iedereen heeft hier wel zijn zeg over maar laten we vooral naar haar gezond woord luisteren !
Eerst en vooral ben ik blij dat er op zijn minst een wettelijk kader is geschapen onder de regering Verhofstadt, die criteria en voorwaarden schept, om een bewuste levensbeëindiging toe te laten.
Als de kwaliteit van het leven er niet meer is, wegens aanslepende (levensbedreigende) ziekte(s) of onomkeerbare letsels aan het lichaam of ziel, is het belangrijk dat de waardigheid en de beslissing van het individu om hier een einde aan te stellen gerespecteerd worden.
Elke tot stand gekomen wet kent hier natuurlijk zijn hiaten en niets is sluitend. Dit is bij de implementatie van elke wet of resolutie dikwijls het geval aangezien je sommige feiten en omstandigheden niet defacto volledig kan omschrijven en kaderen. Alleen ervaring en kennis geeft meer inhoud aan het geheel en verfijnen is steeds een mogelijkheid en optie.
Net zoals elke persoon uniek is op deze aardbol, is ook elke situatie of omstandigheid specifiek en enig ; eigen aan verschillende factoren en actoren. Laat echter het gezond verstand hier toch ook een belangrijke partner in het geheel zijn ; van de betrokkene zelf, de onmiddellijke omgeving en ook van "objectieve" omstaanders die allemaal het beste voor hebben !
Niets is sluitend en niemand heeft de volledige wijsheid in pacht maar een weloverwogen beslissing moet gecommuniceerd worden en de signalen zullen er zeker zijn. Soms zijn ze niet onmiddellijk herkenbaar maar aanwijzingen zijn er zeker. Hier mogen we niet blind voor zijn. Maar de tijd ontbreekt soms en dit is nu net het belangrijkste om tot een redelijke compromis of weloverwogen beslissing te komen. Anders krijg je adhoc ageren en dit is nooit de juiste (uit)weg.
Sommige willen niet meer en zijn nog bij machten om hun leven op andere schielijke manieren te beëindigen. Helaas nemen hier de emoties meestal de bovenhand van het gezond verstand. Op een bepaald moment kunnen de stoppen doorslaan of zie je geen uitweg meer. Het is ontzettend pijnlijk dit te moeten vast stellen maar ook zij kiezen voor hun eigen uitweg.
Dit is een verschrikking voor zij die achterblijven maar hier ook weer een keuze. Of dit de juiste is, wie zal het weten. Emoties, omstandigheden, gedachten, ... blijven momentopnamen in iemands leven. In een groot kader of fragmentarisch, een fractie, een flits.
Wie bepaalt echter het einde ? Het leven heeft zin en is mooi. Dag op dag geniet ik maar heb toch ook andere tijden gekend. Een balans in het leven is nodig maar de omstandigheden bepalen soms helaas voor een groot deel welke richting deze overgaat. Tijd doet wonderen maar soms ... vind je ze niet... voel je ze niet... of is ze er niet ...
Zo lang het leven waardig is, is het zeker meer dan de moeite waard.... En dat bepaal en beleef je toch zelf ! In goede en kwade dagen, dag in dag uit, jaar in jaar uit. Luister naar elkaar want een gesprek of simpel gebaar kan wonderen doen en veel leed besparen.
Ik zie je graag ! Davy
Met enige fierheid zit ik hier vandaag maar toch wel wat onwennig. Normaal ben ik het die ambassadeurs vraagt of voorstelt en dit in het kader van verschillende evenementen en organisaties. Nu zijn echter de rollen omgedraaid.
Toen men mij vroeg om het ambassadeursschap op mij te nemen voor de vereniging TEGEN ZINLOOS GEWELD heb ik niet onmiddellijk ja gezegd. Wanneer je een functie als ambassadeur wil waarmaken moet dit doordacht gebeuren en voor mezelf vond ik het belangrijk dat ik hier absoluut een meerwaarde aan kon geven. Na een wel overwogen beslissing heb ik dan volmondig JA gezegd.
Een vereniging zoals TEGEN ZINLOOS GEWELD, moet dit nog wel bestaan ? Als we even kijken wat in onze nabije buurlanden recent heeft afgespeeld maar ook in ons eigen land, en ik moet de gruwelijke feiten niet meer toelichten, dan is een organisatie zoals TEGEN ZINLOOS GEWELD absoluut noodzakelijk. Zij kunnen sensibiliserend werken en de maatschappelijke opdracht vervullen door preventief te ageren tov geweld, klein of groot, verbaal of fysiek.
Op vele manier kan preventie, via scholen, via de verschillende overheden, etc soelaas brengen om de bevolking er attent op te maken dat geweld niet kan. In deze tijden van ultra-communicatie is het net nu dat de nieuwe generatie, de jeugd van tegenwoordig, het alsmaar moeilijker krijgen om hun gevoelens en emoties te ventileren. Toen mijn ouders jong waren, de vorige generatie, zij hebben dit niet geleerd want toen was communicatie en emoties nog een zeer vaag begrip.
Later, en dan spreek ik vooral toch over mijn generatie, werden we mondiger maar gaf men ook meer aandacht in het onderwijs en bij de opvoeding aan gevoelens, emoties en communicatie. Men kon zich uitten en hier was ook plaats voor. Vragen konden te pas en soms te onpas gesteld worden en werden niet meer afgeblokt maar er kwamen antwoorden op .
Door de huidige technologische revolutie, de werk- en tijdsdruk van vandaag zijn kinderen absoluut vroeger zelfstandig ; maar zijn ze mondiger ? Met uren achter de computer komen de persoonlijke communicatievaardigheden in het gedrang. Men leert nu bijna alles via de virtuele wereld. Emoties worden al typend geventileerd maar hier gaat men niet meer dieper op in. Wat is de achterliggende reden van het handelen ? Zijn er andere oorzaken ?
Om deze manier creëer mogelijk een bron van frustraties, een bron van ergernis. Men voelt zich niet begrepen en kan al zeker niet meer zijn diepere gevoelens uiten. Onbegrip en misnoegdheid liggen dikwijls aan de basis van geweld. Uitzinnige buien, roepen, vechten, partnergeweld, machtspelen, inter familiaal geweld, onbegrijpbare acties en daden, etc
Vele onderhuidse problemen komen naar boven en wie zijn emoties verliest, niet communicatief is verandert plots in een gewelddadig persoon. Net daarom heeft de vereniging TEGEN ZINLOOS GEWELD absoluut een reden van bestaan en is hier nog heel wat werk aan de winkel. Zeker in deze tijden. Ook het respect voor iemand anders, een ander persoon en/of bezittingen, de grens wordt soms alsmaar dunner, door dat velen het ECHTE gevoel en niet het artificiële computergevoel niet meer kunnen vatten.
Tijdens recente studies is nog maar eens gebleken hoe 16-jarige bvb staan t.o.v. holebis. Op een schaal van 1 tot 10, waar 10 het meest verdraagzame was, blijkt dat jongens van die leeftijdscategorie slechts een 4 scoren en meisjes een 6. Ook verdraagzaamheid naar andere culturen is een zeer moeilijk begrip.
Onbekend is onbemind. Ook hier is er een zeer grote uitdaging. Want respect hebben voor elkaar, is ook begrip tonen voor elkaar. Het empatisch vermogen speelt hier een belangrijke rol. Hier heb je natuurlijk dan wel de basiskennis voor nodige van een diverse samenleving.
Te veel worden mensen in hokjes gestoken om toch maar het overzicht te behouden. Diversiteit is een zeer ruim begrip en net daarom is het respect voor het individu en samenleving van ontzettend groot belang. Het makkelijkste is natuurlijk met een korte en enge visie door het leven te gaan maar hier zit nu net het gevaar. Men verliest het respect, door stigmatisatie, door vervlakking, door virtuele werelden, etc en hier begint het geweld.
Pesten op school, ruzie maken, spugen, het zijn kleine dingen die kunnen leiden tot grote geweldplegingen en die hoeven niet per definitie allemaal uitgebreid in de media aan bod te komen. In 2008 werden er 14.754 dossier geregistreerd door de politie voor fysiek geweld tussen partners en ex-partners. Maar één voorbeeld, een duizelingwekkend cijfer dat illustreert hoeveel geweld er nog is in onze samenleving ; zichtbaar en onzichtbaar !
Er is dus nog heel wat werk voor handen voor de VZW TEGEN ZINLOOS GEWELD. Ik zal op mijn beurt zoveel mogelijk steden en gemeenten proberen te sensibiliseren om het charter dat de vereniging heeft, te ondertekenen. Ik zal alvast beginnen met de 9 Antwerpse districten warm te maken voor dit initiatief. Natuurlijk verleen ik graag mijn medewerking en ook mijn kennis om van de campagnemaand die er aan komt, en waar Christian u zo dadelijk toelichting van zal geven, te ondersteunen !
Want waar respect eindigt, begint het geweld.
Velen onder u kennen mij als jurylid van het programma "Sterren op de Dansvloer". Reeds 3 seizoenen lang geven verschillende BV's het beste van zichzelf op de dansvloer.
Zelf ben ik beginnen dansen op mijn 15de. Vrij laat maar misschien goed dat het ergste van de puberteit dan toch al wat achter me lag. Met veel plezier denk ik terug aan de eerste danspassen, gekunsteld, onwennig en zeker niet met al in het achterhoofd dat ik hier later een carrière van wilde maken.
Na 3 jaar danscursus heb ik de microbe echt te pakken. Bijna als een bezetene kan ik mijn creativiteit, mijn natuurlijke beweging en expressie de vrije loop geven. Later als verdienstelijk amateurdanser en nog later als professioneel stijldanser heb ik, samen met verschillende danspartners uit alle uithoeken van de wereld, menig nationale en internationale danswedstrijden en kampioenschappen op mijn palmares mogen schrijven (zie CV bij dansen op www.davybrocatus.be).
Met plezier en enige weemoed denk ik terug aan mijn tijd als actief wedstrijddanser. De mensen in het dansmilieu kennen mij natuurlijk nog uit die periode. Het grote publiek heeft me enkel nog maar achter de jurytafel zien zitten.
Daar komt nu echter verandering. Aanstaande zaterdag geven we in première op de Nacht van Exclusief te Knokke een nieuwe dansshow ; "Black & White 4some". Eindelijk kan ik buiten les geven, jureren of teambuilding activiteiten in dans nog eens zelf op de vloer. Ik voel mijn tenen reeds kietelen. Lang heb ik hier naar uitgekeken om ook het grote publiek kennis te laten maken met mijn eigen dansprestaties.
Ook zal zijn we dan de houdbaarheidsdatum voorbij om topsport te bedrijven (want dat is wedstrijddansen wel echt), maar dansdemonstraties lukt nog wel. Met mijn man Anatoly en zijn partner Genya in Latin en ikzelf met Isolde in standaard (en aangevuld met nog 2 dansparen) zullen we het beste van onszelf geven.
Ik kan niet wachten tot zaterdag !!!
Voor meer informatie en boekingen vanaf 21 maart www.creative-world.be
Nu de 6% BTW tot de mogelijkheden behoort in de horecasector door de Europese maatregel, zal ook België kunnen volgen. Over de partijgrenzen heen is men het daar mee eens.
Volgens de laatste cijfers zou dit de schatkist 500 miljoen Euro kosten. In tijden van economische crisis en er op elke Euro gelet moet worden door de overheid zal dit geen sinecure zijn.
De rendabiliteitsverhoging en de extra tewerkstelling die dit met zich meebrengt, zullen zeker al een deel inlossen van dit tekort. Hoe rendabeler een horecazaak, hoe meer officiële tewerkstelling er zal zijn in de sector. Niemand die een horecazaak heeft, wil elke dag bang afwachten tot hij de deur op slot draait en hopelijk geen controleur heeft gezien.
Het is uit de lucht gegrepen dat de horecasector niet wil verwitten. Velen zijn hier reeds jaren mee bezig en vele zaakvoerders zijn zeer professioneel bezig met het runnen van hun zaak. Ook al omdat de overnamewaarde mee bepaald wordt door het zakencijfer en niet door de "zwarte kous".
Ook de betaalkaarten zijn hier een onderdeel van. Heel veel mensen hebben nu eenmaal en verstandig genoeg geen honderden euros cash op zak meer ! Maar net zoals in de detailhandel blijft naast betaalkaarten ook contant geld een legitiem betaalmiddel. Dit zomaar afschaffen zou niet eerlijk zijn tov de klant die recht heeft om contant te betalen. De controle kan ook door de gebruiker zeer makkelijk gebeuren door een BTW-bonnetje te vragen. Klaar is kees en de horeca-uitbater zal hier alle baat bij hebben dat hij die rekening ook in zijn omzetcijfers zal zien verschijnen.
Al deze meeromzetten zullen zeker een meerwaarde zijn voor de schatkist aan BTW en belastingen. Een gezonde sector is namelijk veel interessanter voor de overheid, denken we ook maar aan bijkomende investeringen, etc... dan wanneer het graaien is om te overleven.
Wat de schatkist echter nog het meeste zal opleveren om de 500 miljoen dicht te rijden, zal het verminderde aantal faillissementen zijn ! De horecasector is koploper in casu het aantal faillissement op jaarbasis.
Als je de rekening zou maken aan niet betaalde en niet meer invorderbare RSZ, BTW, Bedrijfsvoorheffing, etc... vanwege het teloor gaan van al deze horecazaken, dan zul je versteld staan welke meerinkomsten de staat hiervan effectief op haar conto zal mogen schrijven. Ook het aantal tewerkstellingsplaatsen dat verzekerd blijft en de onmiddellijke inkomsten hier uit voortkomend voor de overheid.
Deze cijfers heb ik via een schriftelijk vraag als parlementair medewerker voor volksvertegenwoordiger Ludo Van Campenhout (Open VLD) reeds overgemaakt aan de bevoegd minister van Financiën en ben benieuwd welke (mogelijk) duizelingwekkende cijfers we hier zullen ontvangen.
De 500 miljoen euro zullen snel gevonden worden...
Sinds 1998 zetel ik al in de Raad van Bestuur van de Federatie Ho.Re.Ca. voor Antwerpen en Omgeving, de provincie Antwerpen en sinds vorig jaar ook in Fed. Ho.Re.Ca. Vlaanderen. Met de paplepel heb ik deze sector leren kennen. Van jongs af aan was ik werkzaam in de horeca-zaak van mijn ouders en later heb ik zelf verschillende horecazaken zelf uitgebaat.
De gouden jaren van deze sector zijn voorbij. Personeelskosten stijgen, grondstoffen stijgen, etc... en een verminderd verbruik en frequentie van klanten in de horecasector zijn maar enkele factoren dat het heden ten dagen moeilijk maakt om als horeca-uitbater de zaak rendabel te houden. Spreken we nog niet van alle bijkomende reglementeringen en een "op zijn minst" verdubbeling van administratieve verplichtingen.
Ook de prijsbepaling die we in Vlaanderen hanteren, is nog steeds zeer democratisch als we vergelijken met onze buurlanden of de rest van Europa. Op restaurant of café gaan of ook een avondje dansen is nog relatief goedkoop als je naar de prijzen kijkt in andere landen.
De 6% BTW kan mogelijk een verademing bieden voor de horecasector. Het water staat bij velen sinds jaren tot aan de lippen. Geen buitensporigheden waren veroorloofd. Een slechte zomer kon nefast zijn. Bijn 1/3 van de horeca-zaken overleven de eerste 3 jaar niet ; onrustwekkende cijfers zijn dit.
Mogelijk geeft deze BTW-verlaging terug opties. Een betere rendabiliteit, nieuwe investeringen die mogelijk worden, investeren in de kwaliteit en aanbod, etc... Natuurlijk zal de klant deze BTW-verlaging willen zien in de prijsbepaling. Maar als de sector en zaak na zaak failliet gaan, wat willen we dan ?!? Men heeft lang kunnen profiteren van de cowboys die hier eigenlijk de prijs bepalen voor een pintje of maaltijd. Nu kunnen we misschien terug een eerlijke prijsbepaling hebben met oog voor een gezonde sector die toch vandaag de dag ook mee ons straatbeeld bepalen. Wat is een café zonder bier of een stad zonder leuk terras, café, taverne, brasserie, restaurant, hotel of uitgaansgelegenheid.
De strijd was misschien niet voor niets... De horecasector verdient beter...
Sinds 2003 is het holebi-huwelijk een feit. Hier ben ik nog steeds de regering Verhofstadt dankbaar voor want dat heeft mijn leven danig veranderd. Door deze wetgeving ben ik nog steeds gelukkig getrouwd met mijn man Anatoly en dit al ruim 4 jaar. Er was nog wel een amendement voor nodig om dit ook toe te laten met buitenlandse partners vanuit landen waar het holebi-huwelijk niet werd erkend maar dat nemen we er dan graag bij.
De holebi-adoptie kwam er eind 2005 met een nipte meerderheid, ook onder de regering van Guy Verhofstadt. Dit was een mijlpaal in de internationale geschiedenis. Een kostbaar iets als je weet dat vele kinderen niet beschermd konden worden en de nieuwe partners totaal geen zeggenschap noch rechten konden uitoefenen wanneer er reeds kinderen waren van één partner uit een vorige relatie of huwelijk hier in België. Bijna alle holebi-adopties tot op heden gebeurden dan ook vanuit het mee-moederschap of vaderschap.
Wanneer het echter gaat over een holebi-koppel zonder kinderen liggen de kaarten natuurlijk volledig anders. Buitenlandse adopties zijn quasi onmogelijk aangezien bijna geen enkel buitenlands adoptiekantoor deze manier van samenleven of huwelijk en al zeker niet het "recht" op ouderschap erkent. En de meeste adopties gebeuren nu eenmaal vanuit het buitenland.
Rest er dan nog een binnenlandse adoptie voor holebi's maar hier zijn bijna geen kinderen die voor adoptie in aanmerking komen ; wat natuurlijk een goed teken is van de geborgenheid en de maatschappelijke verantwoordelijkheden die iedereen draagt. Weeshuizen zoals die er nog zijn in bvb. Rusland, India, etc.. zijn hier gelukkig niet meer de maatstaf.
Pleegouder worden is ook een optie maar mijn teder hart zou het hier ontzettend moeilijk mee hebben. De verantwoordelijkheden en zorg die je draagt en tov dit kind zijn belangrijk en veranderen toch je leven. Maar plots kan het gedaan zijn wanneer de natuurlijke ouder zijn of haar kind terug opeist. Ik zou misschien ja zeggen, want kinderen moet je helpen en een toekomst kunnen bieden maar mijn verstand zegt ; bescherm jezelf want dit kan je emotioneel niet aan.
Misschien willen wij nog wel kinderen maar als je weet dat slecht 4 holebi-koppels (zonder kinderen) er in geslaagd in 3 jaar een kindje te adopteren, is de kans toch weel heel klein ...
Is holebi-adoptie dan een lege doos. Neen, want vele kinderen die nu opgroeien met holebi-ouders hebben toch emotioneel, financieel en juridisch "echte" mama's/papa's !
Vanaf vandaag kan u mijn reactie lezen in een bekend weekblad betreffende het hele Miss Belgian Beauty gebeuren. Als jurylid 2,5 jaar geleden werd ik door de betrokken organisator berispt op het feit dat ik "zijn" miss te weinig punten gaf. Dit gebeurde tijdens de pauze nog voor het 2e gedeelte van de show toen er volgens mijn mening nog steeds 12 mogelijke titelkandidates waren.
Nu heb ik al heel wat in mijn carrière gejureerd en ken toch wel een beetje de geplogenheden. Als een organisator van een verkiezing of wedstrijd zijn favourietjes heeft, mij niet gelaten. Maar laat dan geen jury opdraven voor de mooie ogen van het publiek/media en huldig uw Miss eigenhandig. Ook dit is voor mij geen probleem. Wanneer je echter een jury vraagt, moet die haar taak naar goeddunken en vermogen kunnen doen. Als je dan na de huldiging enige vorm van motivatie wenst voor de gegeven punten - geen probleem !!
Natuurlijk realiseer ik mij dat wanneer je in de jury zetelt dit slechts een momentopname is van die avond. Een kandida(a)te kan wat acteren en alzo sympathiek overkomen bij de jury. Mogelijk was of is ze/hij onhandelbaar en heeft hier de organisator het moeilijk mee. Dit kan ik ook verstaan maar dit is helaas het feit als je met een jury werkt en die ook punten geeft. Ook in het dansen heb je soms al eens een betere dag of een "betere" jury ; dit afhankelijk van je stijl van dansen.
Wat me echter gedurende die 2,5 jaar dwars zat, is de onverbiddellijke inmenging van een missmaker in een "democratische" verkiezing om "zijn" favoriete te voorzien van ... . Het schaamrood moest je op de wangen komen te staan.
Net zoals Myriam had ik het raden naar de motivatie van zijn ageren (of waren we misschien naïef ?). Zoals het spreekwoord zegt : "Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel" !
