Het is ondertussen al van 2016 en Ironman Maastricht geleden dat ik nog eens een volledige triatlon heb uitgedaan. Waarom het zo lang geleden is, heeft een aantal uiteenlopende redenen: een huis gekocht en verhuisd waardoor de focus op sport minder was, een aantal blessures, maar vooral een (door ouder te worden?) mindere motivatie om consequent te trainen. En zonder training lukt het natuurlijk niet, zeker niet voor mij, want overgetalenteerd ben ik zeker niet. Wat ik wel heb, is aanleg om kilo's bij te komen als ik er niet goed op let.
Vorige week heb ik een nieuw record gevestigd: 88,1 kg! Daar ben ik best trots op. Je moet het maar doen, ondanks een fysiek uitdagende job haha. Enfin, bij 88 kg vond ik dat het welletjes geweest was, dus sinds vorige week ben ik wat meer op mijn eten aan het letten, met al een klein postief resultaat.
Dit jaar heb ik me ingeschreven voor een paar heel mooie evenementen (want in inschrijven ben ik heel goed! ) Op 15 april doe ik met een paar vrienden mee aan de Amstel Gold Race, de volledige afstand. Dat wil zeggen dat ik in 2 maanden van 0 conditie naar een toertocht van 250 km met heel wat hellingen moet geraken. We zullen zien of dat lukt. Voordien zit er nog een ploegstage naar Portugal, waar ik heel erg naar uitkijk, want de winter heeft voor mij lang genoeg geduurd!
Daarna doe ik in juni mee met de Marmotte in de Franse Alpen. Vroeger was ik redelijk goed bergop, op wielertoeristenniveau weliswaar, met top 100 noteringen in de cyclo's in de ardennen en de vogezen en in rittenkoersjes in de Alpen en Noorwegen. Maar dit is 10 jaar en 15 kg geleden... Benieuwd of we ons gewicht voldoende naar beneden en ons niveau voldoende naar omhoog krijgen tegen juni.
En dan last but not least op 20 augustus volgt de Ironman van Kopenhagen. Het leuke daaraan (en eigenlijk ook aan mijn andere uitdagingen) is dat het samen met een mooie groep fijne mensen is, dat we de uitdaging aangaan. Aangezien ik totaal niet dat fanatieke in me heb, kijk ik vooral uit naar de stad Kopenhagen, en ook een beetje naar welk niveau ik binnen een half jaar kan bereiken. Zal de motivatie er nog zijn om vóór het werk ontieglijk vroeg op te staan om het zwembad in te duiken of de loopschoenen aan te trekken? Want niets komt vanzelf.
Niveau op dit ogenblik:
Zwemmen: 0 km in 2023, niveau onbestaande
Fietsen: 300 km in 2023, vorige week 50 km. Gemiddelde snelheid rustige duur: 24 km per uur.
Het moet ergens eind jaren '80 geweest zijn, mijn ouders hadden met een tombola een klein tv-tje gewonnen, scherm van 20 op 20 cm, met radio en cassettedeck. Op - in mijn herinneringen - warme zomerdagen, vroeg ik rond 15u steevast of de tv aanmocht, want het zou koers zijn. De klok die aangaf wanneer de uitzending zou beginnen, plots weer 5 minuten verlaat als ze wat achter zaten op het vooropgestelde schema.
En dan plots de begingeneriek, Kraftwerk en Vanlombeeck. Pedro Delgado, als muziek in de oren, Fignon, Lemond, Mottet, Rooks. De legendarische truitjes van Z. Kelly, Millar, De Wilde,... Supporteren voor Luc Roosen en Claude Criquelion.
En nadien de tour naspelen met mijn matchbox-autootjes: elk wagentje had een naam, de kleur gaf het land aan. Wit waren de Belgen. De Wilde, Breukinck, Pensec en Planckaert. Ook Boutsen was plots coureur. Parcourtjes maken, bij mooi weer op het terras met krijt, en een stuk door het gras om het kaf van het koren te scheiden, bij minder weer moest het tapijt eraan geloven. En de hond onder zijn voeten geven als hij het peloton overhoop liep.
Als 16-jarige was het tijd voor vakantiejobs, en ik vond één die perfect op mijn lijf geschreven was: in juli gaan helpen op een boerderij om tomaten te plukken: van 7uur 's morgens tot 12uur, als het mooi weer was en dus veel plukrijpe tomaten, starten om 6uur. 's Middags naar huis en dan... de tour.
Bergkoning Virenque, Ullrich, de rebel, Riis die nog tijd had om zich eens naar achter te laten zakken voor hij zijn beslissende epo-aanval plaatste. Telekom, Festina, Mapei,...
Zelfs bij saaie vlakke ritten kon ik zonder probleem anderhalf uur kijken zonder me te vervelen. Pa die af en toe kwam kijken hoe ver het nog was. Bij bergritten was hij er vaker bij. Hij was selectief, ik niet. Uren luisteren naar de verhalen van Vanlombeeck en Uytterhoeven, en nu Wuyts en Decauwer kostten en kosten me nog altijd geen moeite. Wegdromen bij landschappen en vertellingen. Tegenwoordig vaker letterlijk wegdromen bij het tijdens de rit in slaap vallen na de vroege shift op het werk. En dan moeten terugspoelen om te weten wie er gewonnen heeft.
De zondag van de plaatselijke Margrietekermis, bij meme zaliger spelen met de neefjes en nichtjes, kijken naar de koers en dan naar de kermis.
De koers loopt nog altijd als een rode draad door het jaar. Ontluikende lente bij het Nieuwsblad, richting Pasen met de E3 en Gent-Wevelgem. De eigenlijke Paashoogdag met de Ronde, en zo mogelijk nog meeslepender Parijs-Roubaix, via Luik maken we ons op voor de grote rondes.
Evenepoel, Roglic, Bernal, Pogacar, Van Aert, van der Poel,... De nieuwe helden.
Hierbij een verslagje van mijn eerste triatlonwedstrijd na mijn blessure vorig jaar:
Na een vooral fysiek, maar ook mentaal moeilijke periode door een blessure en door andere beslommeringen (aankoop huis en verhuizen met alles wat erbij komt kijken) ligt de focus sinds een goede maand opnieuw op sporten. Ik heb de afgelopen vijf weken goed kunnen doortrainen en de triatlon van Antwerpen was het ideale moment om te testen waar ik op dit ogenblik sta. De wedstrijd maakt deel uit van het T3 divisie 2 circuit, wat wil zeggen dat het niveau heel hoog is met veel subtoppers aan de start.
Het zwemmen was degelijk maar niet super. 58ste uit het water in 18 minuten (voor iets meer dan 1 km), een goeie 4 minuten na de eerste, dus aanvaardbaar.
Fietsen was een beetje ambetant in die zin dat ik naar 2 anderen toegereden ben, waarvan 1 aan zijn limiet zat, dus meer dan de helft van het parcours moeten rondrijden met 2, voordat er een deftige groep bij ons kwam uit een andere wave. Daardoor veel krachten verspeeld en geen super-fietstijd. 40 km in 1u07. 80ste.
Lopen was 75 procent op kasseien. 40min38sec op 9 km of 4min33 sec per km. Daar ben ik wel content mee! Zeker doordat ik in het fietsen al veel krachten verspeeld had, en het nooit lekker liep door die kasseien. 72ste looptijd.
Alles bij elkaar opgeteld betekent dit dus 1,1 km zwemmen, 40 km fietsen en 9 km lopen in 2u11 minuten, zeker niet slecht volgens mij op dit moment in mijn conditiecurve.
Al bij al dus heel tevreden met mijn wedstrijd!
En nu frieten vanavond, en morgen verderwerken richting Oudenaarde binnen drie weken! Dat is een niet-stayer kwarttriatlon (dus je mag niet in elkaars wiel fietsen) wat mij beter zou moeten liggen.
Leeswaarschuwing: wat nu volgt is louter subjectief en enkel mijn mening. Zoveel mensen, zoveel verschillende ogen op de wereld...
Op 7 april trokken we met een grote groep SMO-Specialized triatleten naar het Canarische eiland Lanzarote. Het vliegtuig vertrok meer dan een uur te laat, en er was ook nog eens tegenwind ofzo, waardoor we veel te laat aankwamen op het armtierige vliegveldje van Arrecife. Tot overmaat van ramp wilde het hotelpersoneel ons zo goed als geen eten meer serveren, waardoor we het met een armoedig portietje frieten en een veel te lang gebakken stukje vlees moesten stellen.
Iedereen slechtgeluimd het bed in, maar geen nood want de volgende dag zou zon en vrolijkheid brengen. Niets was minder waar: veel te vroeg uit bed, een triestig dik wolkendek, Tessa met een zere rug en Bernadette die al twee keer gevallen was nog voor de rit goed en wel vertrokken was... Leuke stage zou dit worden!
En zo kan ik nog even doorgaan want wat we de volgende dagen meemaakten tart elke verbeelding. Veel te veel wind tijdens het fietsen, platte band voor de ene Wouter, derailleur af bij de andere Wouter. Te hoge snelheden voor sommigen in groep 1, te lage voor anderen in groep 2, regenweer tijdens het fietsen, valpartijen tijdens het lopen, te zout water tijdens het zwemmen, teveel wind en te koud als we het openluchtzwembad uitkwamen, het niet mogen dragen van bowlingschoenen waardoor ik de 200 die ik altijd gooi, bijlange niet heb gehaald en constant zatgevoerd en afgetroefd worden tijdens het poolen omdat iedereen perse eens wou winnen tegen de ex-wereldkampioen.
En geen cava bij het ontbijt, wat een jolijt! Pffff
Zo zou je het kunnen bekijken. Een andere mogelijkheid is de volgende:
Ondanks de vertraging op dag 1, stond er een vriendelijke Duitse taxichauffeur ons en onze koffers op te wachten aan de luchthaven. Toen we aan het hotel kwamen, stonden de al aangekomen ploeggenootjes ons op te wachten in de lobby en werden we met open armen ontvangen. Sommigen hadden de moeite gedaan om vlug nog wat borden op te scheppen zodat we avondeten hadden, waarvoor dank!
De eerste dagen was het geen schitterend weer, maar niemand klaagde daarover, en het is alleen maar crescendo gegaan.
Er is niemand gevallen tijdens het fietsen, de derailleur was in een half uur hersteld, en geef toe, 1 lekke band op 10 dagen fietsen met 30 mensen is echt niet veel hé.
Er is heel veel gestabiliseerd, gezwommen, gefietst en gelopen, en 's avonds was er steevast tijd voor aperitief, lekker eten en leuke activiteiten. Niemand moest belachelijke bowlingschoenen aantrekken, en er werd veel gelachen en gebabbeld tijdens paddelavonden, spelletjes pool en een bezoek aan de avondmarkt.
Zoals altijd waren de afwezigen er niet bij en de aanwezigen wel!
Aan iedereen die mee was: een dikke merci voor het gezelschap en de leuke momenten. Onbekenden werden bekenden, kennissen werden vrienden.
En zeker een extra dank u wel aan Bieke, Michael en SMO-Specialized om dit alles mogelijk te maken!!!
Er zijn 10 dagen met een gouden randje toegevoegd aan mijn levensboek...
Tot volgend jaar? Ik schrijf me alvast in bij deze,
Na een minder seizoen (door blessures en slechte winter) met een dnf in Ironman Nice, en een dns in de Jungfraumarathon, hoop ik volgend jaar een pak beter te zijn. De winter kondigt zich in elk geval beter aan met een grotere motivatie. We zien wel waar ons dat brengt...
Jawel, we zijn goed vertrokken richting Ironman Nice, heb ik de indruk!
De afgelopen drie weken ben ik, mede onder impuls van nieuwe coach Karl Van Biervliet en zijn aanpak, op de goede trein gesprongen. Zowel zwem, fiets als loop gaan in stijgende lijn. Het is nog niet wat het moet zijn, maar er is nog tijd.
Resultaat: sinds de start van de samenwerking drie weken geleden, heb ik 20,65 km gezwommen, 516 km gefietst en 103 km gelopen, goed voor een totaal van 640 km. Niet superveel, maar ook niet weinig, en kwaliteit primeert!
Zoals een aantal onder jullie al gemerkt hebben op sociale media of omdat ik over bijna niets anders meer kon praten de laatste weken (mijn excuses daarvoor hihi) ben ik eind maart naar het prachtige Lanzarote geweest voor 12 dagen, samen met een aantal ploeggenoten van SMO-Specialized Triatlon Team.
Waarom Lanzarote?
Het is eigenlijk een perfect eiland om aan triatlontraining te doen: 25 m zwembad in ons hotel, 50 m openluchtzwembad (zalig!!!) in hotel Barcelo op wandelafstand, fietsvriendelijke wegen die de benen goed trainen door wind en hoogteverschillen en bestuurders die meestal naar het andere baanvak gaan als ze fietsers inhalen, en onverharde loopparcours die net achter ons appartement passeerden, en niet te vergeten: ZONZONZON! Kortom de perfecte locatie om in goed weer en gezelschap aan de conditie te werken!
En Michael had ook voor een goedkoop verblijf gezorgd niet te vergeten, want geef toe: 12 dagen half pension voor 350 euro per persoon, veel goedkoper ga je niet vlug vinden!
Doordat niet iedereen evenveel vakantie kon nemen, zijn we in twee schuifjes afgereisd: woensdag zijn we met 10 mensen vertrokken, de zaterdag zijn daar nog 5 mensen bijgekomen, zodat we het grootste deel van de vakantie met een mooie groep van 15 waren, waarvan 8 atleten.
Ook familie was meer dan welkom waardoor Michael en Luco hun gezin meebrachten en ook Michaels schoonouders genoten van een welverdiende vakantie. Ook de familie heeft zich niet verveeld, want terwijl de atleten gaan trainen waren, was er altijd wat te doen aan het zwembad, in het centrum van het stadje waar we gelogeerd waren (Costa Teguise), langs de dijk, in zee of tijdens een bezoekje aan mooie plaatsen op de rest van het eiland. Onder andere een dierenpark, een waterpark en El Golfo werden aangedaan op hun tripjes.
Na de training amuseerde de hele groep zich natuurlijk samen. Getuige daarvan het gezamenlijke ontbijt en avondmaal, aperitieven voor het avondeten, twee bezoeken aan de plaatselijke markt, padelavond, bowlingavond, terrasje,...
Doordat er zowel toppers, jeugd als recreanten onder de atleten waren, hebben we ons opgesplitst in niveaugroepen, waarbij er bij de toppers rekening werd gehouden met individuele schema's. Zo zorgden we ervoor dat de jeugd soms iets vroeger terugdraaide om niet te diep te gaan, en gingen anderen (he Alexis) soms nog een stukje bijtrainen om aan de beoogde trainingstijd te geraken.
De recreanten (Bieke, Luco en David) werkten hun trainingstochtjes ook op eigen niveau af waarbij altijd gewacht werd. Samen uit, samen thuis! En er was ook af en toe tijd voor een terrasje tijdens de training natuurlijk!
Kortom dit was alweer een meer dan geslaagde stage. Hopelijk volgend jaar meer van dat en opnieuw met een mooie groep, want er wordt met ieders niveau rekening gehouden, van jeugd over recreant tot topper. Laat u daar vooral niet door afschrikken!
Nog wat gegevens over mijn stage persoonlijk: 17 km gezwommen, 550 km gefietst, 50 km gelopen en ontelbare keren gelachen en genoten.
Dit weekend heb ik mijn eerste halve marathon kunnen uitlopen in 2017. Na de halve van Sluis, waar ik bij gebrek aan trainingskilometers al na 14 km ben gestopt, lukte het me nu goed om uit te lopen. Na een rustige start ben ik halfweg gaan versnellen om nog dicht bij de 12 km/u gemiddeld uit te komen op het einde.
Niet echt een goede tijd natuurlijk, maar ik ben al blij dat ik opnieuw kan uitlopen. Nu werken aan het opdrijven van de snelheid zodat we als vanouds weer in de buurt of onder de 1u30 geraken.
even kort de afgelopen maanden schetsen: even een sportstop - terug opstarten - blessure - terug opstarten - hervallen - weer sportstop - gewicht bijpakken - opstarten en weer beginnende pijn - weer sportstop...
Om een lang verhaal kort te maken: mijn conditie is voor het ogenblik omgekeerd evenredig met de cijfers op de weegschaal. Vorige week liep ik (het begin van) de Zwinstedenloop in Sluis. Na 14 km ben ik echter afgeslagen naar de finish bij gebrek aan trainingskilometers en uit voorzorg om niet te hervallen in mijn blessure (shinsplints, irritatie van de achterste scheenbeenspier).
Mijn huidige zwemconditie is nul.
Mijn fietsconditie is ook zo goed als onbestaande.
Lopen heb ik tussen de blessures door nu en dan gedaan, maar met een snelheid bij lsd hartslag van 6'20" per kilometer kan je niet echt van een sterke loopconditie spreken. De 14 km in Sluis liep ik (een beetje op reserve) aan 11 km/u...
De weegschaal geeft 85 kg aan, zeker 15 kg boven mijn competitiegewicht!
Ik heb echter enkele heel mooie wedstrijden in het verschiet. Eerste wedstrijdje wordt de halve marathon in Staden. Ik hoop daar vooral blessurevrij aan de finish te geraken. Een tijd is van ondergeschikt belang.
Daarna heb ik drie heel mooie zomerdoelen: het belangrijkste daarvan is de Ironman van Nice, die ik voor de tweede keer wil uitdoen. Waarschijnlijk wordt dit een heel emotionele dag voor zowel atleten als plaatselijke bevolking, aangezien start en zwem-en looponderdeel plaatsvinden op de de promenade des Anglais waar een jaar geleden de aanslag met de vrachtwagen gebeurde.
Als voorbereidingswedstrijd neem ik drie weken voordien deel aan de Halve Challenge van Geraardsbergen. Dit zal waarschijnlijk een prachtige wedstrijd worden aangezien we twee keer over de Muur van Geraardsbergen gestuurd worden en er al heel veel inschrijvingen zijn. Voor mij persoonlijk wordt dit ook speciaal aangezien mijn collega's komen supporteren en er zelfs een bus voor zullen inleggen.
Tenslotte staat op 9 september de Jungfraumarathon te wachten in Zwitserland. Een bergmarathon waarbij we op 600 m hoogte vertrekken en eindigen boven de 2000 m!
Veel moois in het verschiet dus, hopelijk wil mijn lichaam een beetje mee...
Woensdag vertrek ik op stage naar Lanzarote voor 12 dagen. Vooral zwemmen en fietsen in zon en wind en genieten van het mooie weer. En voorzichtig wat loopkilometers meepakken. Blessure mag nu eindelijk wegblijven, fingers crossed...
Korte terugblik op 2016: ik heb slechts 1 wedstrijd gedaan die ertoe deed: Ironman Maastricht.
Daar heb ik heel goed gezwommen (1u03'56"). Nooit zwom ik sneller. De grens van 1uur komt ineens realistisch dichtbij.
Het fietsen was goed qua gevoel, maar het parcours was zwaar door de vele bochten, op en af en ook redelijk wat regen waardoor het glad lag.
In het lopen heb ik op huidige waarde gelopen (net boven 4 uur). Ik weet hoe het vlugger kan en wat ik daaraan kan doen. Nu het karakter vinden.
In het totaal komt dit neer op een tijd van 11u15'.
Na een rustperiode begin ik morgen opnieuw met de trainingen. De doelen zijn nog niet 100 procent zeker bepaald, maar Ironman Lanzarote, halve Challenge Geraardsbergen en Challenge Almere wekken mijn interesse. Er is nog geen inschrijvingshaast bij, zeker wat de laatste twee betreft omdat die later op de kalender liggen.
Ik zal proberen om consequent mijn trainingen te posten op Strava (volledige naam) en ook op wielertoerist.be, waar je me kan vinden onder mijn voornaam.
Ik kijk ernaar uit om de wintertrainingen aan te vatten. het is nodig dat ik eraan begin ook, want de conditie is weggezakt de vorige weken, het omgekeerde kan gezegd worden van de weegschaalnaald, die naar boven toe uitslaat haha.
) Op 15 april doe ik met een paar vrienden mee aan de Amstel Gold Race, de volledige afstand. Dat wil zeggen dat ik in 2 maanden van 0 conditie naar een toertocht van 250 km met heel wat hellingen moet geraken. We zullen zien of dat lukt. Voordien zit er nog een ploegstage naar Portugal, waar ik heel erg naar uitkijk, want de winter heeft voor mij lang genoeg geduurd!
