Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dat Dacht Ik Al
27-09-2005
Weerbericht
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Beste lezer of lezeres, Ooit begonnen als Kwarto-professioneel maandblad voor Algemeen Maatschappelijke Belangen, ontsproten aan het enthousiasme en de kreativiteit van een groepje jonge honden, hebben wij besloten om ons ludiek tijdschrift, getiteld Dat Dacht Ik Al, een tweede leven te gunnen. Het leek ons billijk het voorhanden zijnde materiaal niet aan de vergetelheid prijs te geven. Wij doken in ons archief en haalden het vanonder de motteballen en het stof. Dit vanuit slechts één perspektief: de mensheid in het algemeen en u in het bijzonder kennis te laten maken met de Bijzonder Wereld van Dat Dacht Ik Al (voortaan afgekort als DDIA of Ddia). Wij hebben het genoegen dit te kunnen doen via het medium dat wij jarenlang willens nillens hebben genegeerd. Wij zijn namelijk toegetreden tot de menselijke soort 'homo computerisensis internettus', de laatste schakel van de homo sapiens sapiens erectus universalis ludens. Vanaf heden zult u bijgevolg al onze exploten, zoals u die kon leren kennen via ons tijdschrift, terugvinden via het medium van deze blog. En nog veel meer. Want we zijn opnieuw in gang geschoten. Naast het oude materiaal zult u zich ook in de toekomst kunnen verlustigen in 'nieuw materiaal'. U bent gewaarschuwd. Veel plezier. En laat dit geen blog aan uw been zijn...
* Dhr. Roelfs, postbode te R., werd opgemerkt op de Noordzee, tussen Calais en Dover, gezeten op een waterfiets. Pogingen van de kustwacht om hem terug te halen mislukten. Vernomen werd dat hij een telegram gaat afleveren aan Dhr. Smeerpuy, varende op de tanker 't Kofschip, dat de haven van Antwerpen verlaten heeft met bestemming Groenland. Dhr. Roelfs is 12 jaar in dienst bij de Post en zeer plichtsbewust.
* De Heer Jozef P., gepensioneerd ambtenaar bij het Ministerie van Landsverdediging, en woonachtig te Koningshooikt, Graslelielaan 32, bus 2, werd maandagmorgen aangetroffen in de plaatselijke supermarkt, achterstevoren gezeten op het daar aanwezige hobbelpaard en rad Frans pratend (de heer Jozef P. is Nederlandstalig). De ordediensten waren vlug ter plaatse en na enig handgemeen werd de heer Jozef P. gevankelijk weggevoerd. Tweetalige ooggetuigen wisten te vermelden dat hij protesteerde tegen de maatschappij, die hem, naar eigen zeggen, zijn hele aktieve leven een rad voor de ogen draaide. Nu hij gepensioneerd is, verwerd de jarenlang aanslepende professionele verveling tot dermate proporties dat de heer Jozef P. besloot zijn wrok te demonstreren. Vertegenwoordigers van de ordediensten verzekerden ons nog dat hij met de beste zorgen wordt omringd.
Als het niet zou regenen, de wind wat gaat liggen, de wolken verdwijnen, de zon weer gaat schijnen en het wat warmer was, ja dan zou het mooi weer zijn...
In Rajpoesh, niet ver van Djarreeh, in feite op enkele mijlen van de samenstroming van de Rjol en de Erinj, staat een kleine berghut. Ze hangt meer, als het ware gekleefd tegen een bergwand die een zeer verre uitloper is van de Himalaya. Die berghut, zeer gunstig gelegen op het zuidoosten, temidden van bosjes belantjang, tufjes masak habang, babi koetja, dengdeng, djeroek poeroet en nasi goreng, is reeds eeuwen bewoond door een wijze kluisteraar. Niet steeds dezelfde natuurlijk, maar het vak gaat van de ene generatie op de andere over. Van vader op zoon bij wijze van spreken, ware het niet dat deze wijze mannen een streng celibaat huldigen. Des morgens, wanneer de zon rood opkomt over de Foe-Yang-Hai en het gulle landschap in gouden glans hult, maakt deze kluisteraar zijn ochtendloopje. Gekleed in een schamel lapje jogt hij enkele mijltjes door Boeddha's wijde natuur, doet zijn ochtendgymnastiek en knabbelt op een rietje. Het is dan, dat de wijsheid van achter zijn kale voorhoofd begint te zinderen en wijze spreuken als rode toehoebaksobessen in het rond flopperen. Het is dan, dat de karige pelgrims waar voor hun geld krijgen. Gezeten temidden van zijn adepten, begint deze kluisteraar, Joeroe Hoeroe, dan aan zijn dagtaak: het verkondigen van het woord.
Op die gedenkwaardige ochtend dat naast mevrouw Taogé (zijn secretaresse), mevrouw Kiripik (zijn hospita), mevrouw Lalab (zijn aanbidster) en meneer Rempèjèk (zijn tuinman), ook een redaktielid van DDIA in kleermakerszit aan zijn lippen hing zei Joeroe Hoeroe - vrij vertaald - het volgende: "Olleke bolleke rebesolleke, olleke bolleke knol. Wie niet weg is is gezien." Voldaan stonden wij recht en vatten de lange terugweg aan naar België, het land van friet met biefstuk. Als dit geen zen is weet ik het ook niet meer.
Toen ik gisteren thuiskwam van weggeweest hing er een verdacht verpestende geur in de gang. De muren waren zwart geblakerd en er hing een mistige walm. Door een gat in de muur kropen zwarte mieren en in de keuken hoorde ik een muis ritselen. Boven hoorde ik het gezoem van dazen. Wat kon er toch gebeurd zijn? Niets. Uw fantasie slaat weer op hol. Bij mij thuis is het gewoon zo.
Laatstleden hadden we een familiefeestje. Want onze nonkel pater was weer voor een tijdje terug van de missies. Nonkel Pater is missiepater in Muyemba, u weet wel, aan de benedenloop van de Mwani in Boven Loeapoela. Wij hingen natuurlijk weer als uitgehongerde en smachtende impala's aan zijn lippen, want vertellen kan hij als de beste. De smaak van het avontuur, de geur van het verre Afrika, de spanning van de wildernis, het mysterieuze van het onbekende, kortom, straffe verhalen. Waarvan ik de volgende nog heb onthouden.
Ja, beste vrienden, het zat mij al vroeg in het bloed. Ik was amper tien toen ik al pater wilde worden en naar de missies gaan. Ja, ge verstaat dat goed, de missies en niet de meissies. Dat hadden die andere paters waar ik school ging er al goed ingeklopt. Kloppen dat konden ze goed. 's Morgens al werden we in de eerste les wakker geklopt door jezuiet Hippoliet. Eigenlijk heette hij Amedee, maar als ge pater wordt krijgt ge een andere naam. En het was daar niet van het ene oor in en het andere uit! We moesten het kénnen. Het werd erin gehamerd. Het was maar een klein hamertje, we waren ten slotte nog kinderen, maar toch. Pater Amedeus, die eigenlijk Hypoliet heette, was daar volstrekt tegen. Die gebruikte liever de roede. Hij zei altijd: "Wie de roede spaart haat zijn kinderen, en ik heb mijn kinderen lief!". Ze waren streng die paters, maar ja wisten wij veel wat opvoeding was. Pater Ekonoom was ook zo'n straffe. Wij kregen altijd soep, veel soep eigenlijk. Elke dag, zomer en winter. En in de herfst. En ook in de lente. Wij waren intern dus hadden we niet veel in de pap te brokken. We smachtten af en toe naar pap met brokken. Maar het was altijd soep. Wie iets anders wou liep al gauw tegen de lamp. Die hing speciaal erg laag in de eetzaal. En ze had een venijnig randje, dus wie er tegen had gelopen had zo'n rode streep op zijn voorhoofd. Dan kon je kiezen tussen pater Hippoliet of pater Amedee om je op andere gedachten te brengen. Als we twijfelden welke soep we wilden, want het was wel elke dag andere soep, werd er voor ons beslist. Pater Ekonoom had altijd een scherp bijltje bij zich, daarmee hakte hij de knoop door. En dan werd het weer soep. Ik was toen intern, zoals ik al zei. Ik sliep beneden. Ze hadden de kelder speciaal ingericht. Protesteren was er niet bij want anders gingen we zonder soep naar bed. Nou ja, bed... Het is veel gezegd. Een steenharde matras. Dat kweekt karakter zeiden ze. Als we eens vrij hadden, meestal op woensdagnamiddag, mochten we in de tuin spelen. Wie het eerst een are had omgespit mocht een extra bord soep. Handige jongens, die paters. In onze school hadden we ook een missiegroep. Die hield zich bezig met de missiepaters. Wij slaagden erin om een aantal onder hen het leven zo zuur te maken dat ze vertrokken naar de missies. Eens per jaar hadden we ook een missiequiz. De winnaar mocht al het verzamelde zilverpapier aan de vertrekkende paters meegeven. Wij hebben nogal repen sjokola gevreten. Naast soep was dat het enige snoep dat we kregen. Wat wil je, we moesten 100 zakken zilverpapier hebben tegen het einde van het jaar. Maar voor de missionarissen van Scheut moest dat niet, dat zilverpapier. Die hadden liever nylonkousen. Waarom dat weet ik niet. In de brousse konden ze die toch niet gebruiken. Wij deden ook regelmatig akties om geld in de bak te krijgen. Wat wij dan zoals van deur tot deur verkochten: 250 verschillende reeksen missiekaarten, 500 jaarkalenders, 500 kalenders van het jaar ervoor, 200 prentkaartreeksen "Zij die gingen", 2 reeksen "Zij die terugkwamen". De vrijwilligers werden altijd aangeduid. In ieder geval had ik de smaak van verre landen te pakken en ik werd dan maar zelf pater. Ik moest naar de wildste, verschrikkelijkste en onbeschaafdste koppensnellers van de wereld. Menseneters en scalpeerders waren het. Eerst met het vliegtuig tot Mbuji-Mayi. Dan met een bananenboot tot Bongandanga. Dan weer met een vliegtuigje tot Swamba. Vervolgens met de jeep in de richting van Mnlublu en aan de splitsing van Abumombasi met de fiets verder tot Munghodjalabesi. Ik kreeg een gebiedje van 36.500 vierkante kilometer toegewezen. Maar gelukkig had ik dragers bij voor mijn bagage. Ik verdeelde alles onder de armen. En wat daar niet onder kon ging in de fietszakken. De eerste ontmoeting met de koppensnellers van Khopjaf was niet de eerste die ze hadden met blanken. Ze hadden een pater Antonius van Zurpelen gekend. Die had zijn mantel op het water geworpen, was er op gaan zitten en na een tocht van een paar dagen was hij aangekomen. Zegden ze. Daarom dat ik zelf niet werd geslacht. Ze beschouwden mij als een overgrootvader van de stam, die terugkwam als geest. Ze leefden daar nog in het ongepolijste tijdvak. Het regende pijpenstelen toen ik er toekwam, ik had er tabak van. In hun doorboorde neusvleugels staken krokodillentanden of everzwijnslagtanden. Ik was mottig van de lange tocht. Het trok er nogal. Waarschijnlijk van de trektocht. Gelukkig had ik in mijn medicijnkistje pilletjes met veel dimethylaminophenyldiemethylpazalon in, dat hielp. Dat scheelde een haar. Ik was toen nog niet zo kaal als nu. Het eerste jaar dat ik er was was niet min. Ook niet plus, want het is aanpassen natuurlijk. Hoewel ik na een tijdje niets meer aanpaste. De rest droeg ook geen kleren. Het was te warm. Overdag lagen we in het bananenbos en gaf ik les. 's Morgens en 's avonds hielp ik mee op de velden. Die waren afgemaakt met triplex plankjes. Om de olifanten tegen te houden zeiden ze, maar ik heb er nooit een olifant gezien. Misschien toch door die triplex? Na mijn eerste jaar stuurden ze mij een brommertje, dan kon ik al eens van de deur. Allee, bij manier van spreken want mijn hut had geen deur. Ze konden bij mij dan ook nooit met de deur in huis vallen en dat is wel zo handig. Ik hoefde ze ook nooit te repareren. Dat brommertje werd gebracht door een andere pater van de missie van 500 kilometer verderop. Mijne gebuur om het zo te zeggen. Beter een goede gebuur dan een verre vriend zegt het spreekwoord maar dat ging in zijn geval niet op. Mijn brommertje stond vol blutsen en schrammen, hij was duidelijk niet zo'n goede chauffeur. Een stuurknuppel was het. Ja vrienden, het is hard werken, daar in de missies. Maar ik ben ervoor, ik heb er altijd achter gestaan. En nu mag ik hier een maand komen rusten zie. Eén ding heb ik mij altijd afgevraagd: wat hebben ze in godsnaam met al dat zilverpapier gedaan dat wij naar ginder gestuurd hebben?
Bent u avontuurlijk aangelegd? Rijdt u graag met snelle wagens? Steekt u graag uw neus in andermans zaken? Houdt u van mooie vrouwen? Knalt u graag wat ballen uit uw blaffer? Wilt u een beroep dat u als gegoten zit, een loopbaan met pit? Volg dan nu onze kursus: "Ik word privé-detective in slechts 6 weken!" U hoeft geen inlichtingen te vragen, u wordt reeds geschaduwd.
Het valt te verwachten dat de concentratie van stuifmeelpollen in de maand november dermate grillige fluctuaties zal vertonen dat een voorspelling van het aantal per kubieke meter gewoon niet te schatten valt. Allergici hebben echter het voordeel dat zij dit aan den lijve kunnen ondervinden.
