Op 14 oktober hadden we een afspraak bij professor Neyns om de resultaten van de MRI te bespreken die gemaakt was op 6 oktober. Met een bang hart stapten wij het UZ in Jette binnen.
De normale procedure is dat er eerst een bloedafname wordt gedaan, en daarna de bespreking met professor Neyns. Terwijl wij de gang inliepen voorbij het kabinet van de professor riep hij ons onmiddellijk binnen. Mijn knieën knikten, mijn hart bonsde in mijn keel, ik dacht dit gaat niet goed ... En ik ben er zeker van dat ook mijn 2 dochters en mijn echtgenote dachten hier klopt iets niet. Gelukkig stelde de professor mij direct op mijn gemak. Hij liet ons de beelden van mijn laatste 2 scans zien en maakte de vergelijking. Daarop konden we vaststellen dat het litteken in mijn hersenen opnieuw kleiner geworden was, wat dus een goed teken is.
Ons bezoek aan het ziekenhuis werd naar goede gewoonte afgesloten met een lekker pizzabuffet in de pizza hut ( 9 stuks )
Ik kreeg dus mijn 6de chemokuur mee naar huis. Eigenlijk betekent dit in België de laatste kuur, vermits verdere kuren niet terugbetaald worden door het ziekenfonds en de medicatie peperduur is. Er is echter één kans op twee dat je mag deelnemen aan een studie. Op 3 november moet ik een isotopenonderzoek (PET-scan) laten uitvoeren en op 9 november wordt ik terug bij de professor verwacht om de verdere behandeling te bespreken. Ik kijk er met een bang hart naar uit ...
Ik heb gisteren mijn laatste chemobommen van mijn zesde kuur ingenomen. Het was weer afzien...