35ste en zoveelste valpartij

Met een nog steeds goede vorm trok ik richting Tielt. Voor een koers van een goeie 85km verdeeld over 13 ronden.  De organisatie had er dit jaar de poelberg uitgelaten maar nu wel een levensgevaarlijke kasseistrook van een goeie 200meter ingestoken. Hij was een beetje te vergelijken met het Bos van Wallères, waar de mos ook nog tussen de kasseien stond. Thuis had ik tegen mezelf gezegd dat ik in de eerste ronde alles zou kapot rijden. Dat deed ik ook, de eerste ronde gaf ik er een lap op en na een halve ronde had ik al 20sec voorsprong op het peloton. Aan het einde van de eerste ronde kwam er 5man aansluiten. We draaiden niet echt soepel rond en aan het einde van de tweede ronde was het avontuurtje alweer voorbij. Dan ging om z'n beurt Emiel Vermeulen, Jan Logier, Matthias Vandewalle en Kevin Deltombe hun kansen. Ik schoof telkens mee, om zeker te zijn dat ik de boot niet zou missen. Maar ook hun aanvallen haalden niets uit. Dus besloot ik achteraan in het peloton wat te recuperen. Maar net op dat moment reed 10man weg. Ik was niet mee en hoef hier geen excuses voor te zoeken, het was dom en niet goed van me om achteraan het peloton te recuperen. Ik probeer nog iets op te zetten met Kevin Deltombe en co. Maar niets lukte, Kevin zijn zadel kwam iets later los te zitten en moest de wedstrijd staken. Ikzelf reed nog de longen uit mijn lijf om voor de 11de plaats te strijden. Maar door de frustraties, teleurstelling in mezelf ging ik iets te snel door een U-bocht waardoor mijn voorwiel gewoon wegsloeg en ik nogmaals tegen de grond smakte. Eigen schuld dikke bult zeggen ze dan. Vooraan mocht Alexander Maes de handen in de lucht steken. Emiel Vermeulen werd 2de, Cedric Vanhoutteghem 3de