Deze weblog is opgedragen aan onze zoon, een kostbaar geschenk uit China.
16-03-2007
meter en peter
trapje op en trapje af, zo blijven meter Noëlla en peter Pieter jong
15-03-2007
met opa
gekke snuiten trekken
14-03-2007
Feest!
Zondag was het feest! Bomma en bompa waren 65 jaar getrouwd en dus werd er weer gevierd. Het feest begon al om 12u dus kon Zeno zijn middagdutje niet doen. Toch is hij heel flink geweest, maar uiteindelijk is hij toch in slaap gevallen na verschillende wandelingen rond het kasteel met de meter en de peter en met papa natuurlijk. Nils is dan heel lief naast hem gaan zitten zodat hij niet alleen wakker zou worden. Bomma en bompa hebben genoten van hun feest en van het lekkere eten.
Met dit mooie weer zijn Zeno en ik al een paar keer naar een park met speeltuin geweest. Dat vond hij fantastisch.
Momenteel zitten Mieke en Gerry in China om hun dochter Nina op te halen.
12-03-2007
close-up
Speeltijd II
Ook Nils mag mij rondrijden, maar wel in een ander wagentje!
07-03-2007
Speeltijd
Als Jolien komt spelen, laat ik me rijden.
Een muts ...
... zet je achterstevoren, ondersteboven of binnenstebuiten.
Spuitjes
Vorige week zijn we met Zeno naar het Tropisch Instituut geweest. Plaatjes laten nemen (even stilliggen aub!- jawadde), mama en papa ernaast met een loden schort aan en lood in de schoenen. Weer een inenting gekregen. Arme jongen, 20 minuten heeft het geduurd om bloed te nemen. Papa, die een appelflauwte krijgt bij het aanschouwen van een halve bloeddruppel, heeft elke boompje en elke buxus in de tuin geteld, terwijl mama heel de tijd moest troosten. Zeno weent amper of niet van de pijn maar wordt half gek als hij stevig wordt vastgehouden. En we hielden hem met zijn vieren vast... Gelukkig kreeg Zeno daarna een auto van de lieve dokters. Een speelgoedauto, wel te verstaan, die een eindje zelf vooruit rijdt. Toen toch nog. Zijn armpjes zien nog altijd blauw van de bloedafname en elke keer hij de blauwe plekjes ziet, trekt hij een pruillipje. Kusje erop doet wonderen. Maandag dan weer naar de huisdokter voor een ander spuitje, opnieuw een concert gekregen.
Wanneer we gaan wandelen wil hij absoluut geen muts dragen, maar thuis gaat geen dag voorbij of hij heeft iets op zijn hoofd staan, papa's pet of muts, zijn eigen muts achterstevoren, een Bumbahoedje of het deksel van een doos. Voor de rest is hij een gewone, koppige peuter, die alles zelf wil doen maar het niet altijd kan. Soep eten bijvoorbeeld. Alleen producenten van waspoeders kunnen hiermee lachen.
Zijn middagdutje blijft hij koesteren. Vanaf ongeveer 12u valt er geen land meer te bezeilen met de kleine kapoen. Hij valt dan snel in slaap en na een tweetal uurtjes soezelen gaat hij er weer flink tegenaan. 's Nachts slaapt hij vrij vast van ongeveer 20.45u tot 5.30u.
Eveneens vorige week bezochten we de kinderboerderij, net op het moment dat de geitjes gemolken werden. Zeer leuk, naar de lammetjes staren of aan de geit haar sik trekken. Of de kalkoenen de stuipen op het lijf jagen. Maar het allerleukste is toch: middenin een plas gaan staan en dan springen! Dat deed hij ook deze namiddag, toen hij aan mama's hand (buggy's zijn voor pappers) het plein voor het Steen verkende zonder één plas over te slaan.
05-03-2007
laatste week
De laatste week van papa's adoptieverlof is ingegaan. Wat vliegt de tijd toch voorbij. Ik las op de Spaanse websites dat er weer toewijzingen zijn gedaan! Bij ons is het al bijna 3 maanden geleden dat we onze toewijzing kregen. Hopelijk zijn de volgende koppels van Horizon erbij!
01-03-2007
Tatoe
Foto - de Muppetshow werft aan: the Chinese Cook
Het is al maart, wat gaat de tijd snel. Veel te snel! Papa Danny's adoptieverlof smelt stilaan weg: nog iets meer dan een week.
Het vorige weekend was echt wel een feestgedoe: vrijdag de huwelijksverjaardag van mama en papa, zaterdag mama's verjaardag en natuurlijk Zeno's eerste peuterborrel, zondag het feestje van Ella Yun. Wat straalde ze op haar gezellige feestje! Het was ook heel leuk om de andere kindjes nog eens te zien, wat waren ze op korte tijd zo veranderd, je ziet dat zelf niet van je eigen kind.
Sinds begin deze week begint Zeno een beetje te spreken, zijn lievelingswoordje is tatoe. Ter verduidelijking: tatoe is onze auto. Het is te hopen dat hij dat later juist zegt of hij komt met de Chinese vlag op zijn poep naar huis als hij een rode auto wil bestellen. Hij aapt ons ook de hele tijd na. Als hij iets verkeerd doet dan steken we onze vinger op en zeggen streng "neen". Deze week in de tatoe (auto dus) wist hij heel goed dat hij iets stouts had gedaan en toen stak hij zelf zijn vingertje op en schudde zijn hoofdje van neen! Ook nieuw: als we een kusje vragen, komt hij met vooruitgestoken lipjes toeglopen en krijgen we zo een sappige natte plakkerd op onze mond. Smeltmoment! Eveneens grappig: de "ohoh!" van de Teletubbies als er iets tegengaat of hij fratsen uithaalt.
In bad gaan is een feest. Draai nooit de douchekraan open voor hij uitgekleed is, of hij staat er met kleding, pamper en al onder. Haartjes wassen en spoelen: geen probleem! (Sommige ouders moeten nu toch een béétje jaloers worden, neen?) Als hij in zijn kinderbadje zit, spletst hij heel de tijd met vlakke hand in het water. Op het einde is het water fifty-fifty verdeeld: een helft in het badje en een helft over mama en papa. Voor het slaapritueeltje hebben we een vast patroon. Liedjes zijn uit den boze, dat maakt hem hyperactief. Hij hoort twee noten en staat te dansen, of dat nu De wielen van de bus, Vivaldi of een discodreun is. Dus, verhaaltjes geprobeerd. De mama (kabouter Kwebbel) leest zachtjes voor, de papa (kabouter Lui) doet alsof hij daar zo moe van wordt en in slaap gaat vallen en Zeno (kabouter Duracell) spurt en klautert ondertussen als een mini-Tarzan door de slaapkamer. Als hij het woord "slapen" hoort, schudt hij immers heftig neen en probeert zich op alle mogelijke manieren wakker te houden. Anderzijds: na ongeveer een half uur protest in zijn bedje slaapt hij ook echt. 's Nachts wordt hij amper wakker, ondanks het gewoel en de dromen.
Gastenboek
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Vorige week zijn we met Zeno naar het Tropisch Instituut geweest. Plaatjes laten nemen (even stilliggen aub!- jawadde), mama en papa ernaast met een loden schort aan en lood in de schoenen. Weer een inenting gekregen. Arme jongen, 20 minuten heeft het geduurd om bloed te nemen. Papa, die een appelflauwte krijgt bij het aanschouwen van een halve bloeddruppel, heeft elke boompje en elke buxus in de tuin geteld, terwijl mama heel de tijd moest troosten. Zeno weent amper of niet van de pijn maar wordt half gek als hij stevig wordt vastgehouden. En we hielden hem met zijn vieren vast... Gelukkig kreeg Zeno daarna een auto van de lieve dokters. Een speelgoedauto, wel te verstaan, die een eindje zelf vooruit rijdt. Toen toch nog. Zijn armpjes zien nog altijd blauw van de bloedafname en elke keer hij de blauwe plekjes ziet, trekt hij een pruillipje. Kusje erop doet wonderen. Maandag dan weer naar de huisdokter voor een ander spuitje, opnieuw een concert gekregen. 
