Dat mijn katten gek zijn op de kersperiode heb ik u vorig jaar al verteld en ook dit jaar genieten zij weer met volle teugen van de kleine genoegens die Kerst met zich meebrengt.
Zo waant Hippie zich opnieuw de plaatselijke kampioen kerstboomklimmen en laat hij geen gelegenheid onbenut om deze discipline te beoefenen. Het gevolg van al die activiteit is dat mijn kerstboom er maar slapjes bijstaat. Hij helt lichtjes naar links en de ballen en slingers, die wij tegen al dat kattengeweld proberen te beschermen, hangen er maar wat rommelig bij. Maar Hippie laat dat niet aan zijn hartje komen en als wij hem nog maar eens uit de boom hebben geplukt gaat hij prompt een van de laaghangende kerstballetjes te lijf tot hij het van de boom heeft geslagen om er dan verder door het ganse appartement mee te spelen.
Beast is nooit zon klimmer geweest maar hij blinkt dan weer uit in andere disciplines. kerstpakjes vanonder de boom pikken bijvoorbeeld! Mijn dochter dacht hem dit jaar te slim af te zijn door voor hen drie kleine pakjes onder de boom te leggen die hij dan naar hartenlust mocht stelen en openmaken en ik moet zeggen, haar plannetje heeft gewerkt. Alleen deed Beast het in zon tempo dat al zijn cadeautjes al een week voor Kerst zijn gepikt, uitgepakt en ingespeeld.
Het kerststalletje moet ook dringend in veiligheid worden gebracht want ondanks mijn ijdele poging met een plexi plaatje, om Maria, Jozef en het kindeken te beschermen tegen de schelm die Beast soms is, heeft hij hen al ettelijke keren ontvoerd en moet ik hen, samen met de kerstballen van Hippie, in het ganse appartement gaan zoeken.
Soms is al die bijkomende Kerst activiteit, in deze toch al drukke periode, vermoeiend maar ik vind hun streken ook ontzettend grappig en de scheve boom, de gekidnapte figuurtjes en de vloer vol kerstballen neem ik er dan graag bij. Het toont aan dat onze katten echt deel uitmaken van ons gezin en het levert genoeg stof voor grappig anekdotes die we ons nog lang zullen herinneren.
Mijn bomma was een echte dierenvriend en vermits wij als kind veel tijd bij haar doorbrachten hebben wij altijd gedeeld in haar dierenliefde.
Ik heb er zelf geen herinneringen aan, maar fotos en verhalen uit de tijd toen ik nog een lopertje was, vertellen mij dat zij ooit kippen hield. Toen de vier ukjes die haar kleinkinderen waren ten tonele verschenen ging de haan van dienst naar het schijnt nogal tekeer. De heer des huizes viel ons aan en pikte hevig in ons hoofd, met de nodige heisa tot gevolg.
Mijn bompa, wiens dierenliefde eerder door de maag ging, heeft dat probleem snel opgelost door die arme haan, die tenslotte slechts plichtbewust deed wat in zijn genen voorgeprogrammeerd stond, zonder verpinken in de pot te draaien en ik ben ervan overtuigd dat hij hem met veel smaak heeft verorberd.
Exit kippen dus, maar er volgden nog een hele reeks beesten en beestjes. Die dieren waren dikwijls wezen of vondelingen, dus je kan wel stellen dat er speciale karaktertjes tussen zaten.
Zo was er bijvoorbeeld het venijnige Pinkstertje waar ik het al eens over had en mijn bomma was ooit ook de trotse eigenaar van een prachtige Fox terriër die zich altijd van zijn sportiefste kant liet zien. Het beest had namelijk de vervelende gewoonte om weg te lopen en ondanks het feit dat wij uiterst voorzichtig waren om de voordeur te openen als hij in de buurt was en er straten ver achter liepen als hij dan toch weer kon ontsnappen, was hij keer op keer de pist in. Dan bleef hij een paar dagen, of zelfs een beetje langer spoorloos om daarna, compleet uitgeput en uitgehongerd, zijn weg terug naar huis te vinden. Daar werd hij steeds weer met open armen verwelkomd en vertroeteld tot mijnheer genoeg had van het huiselijke leven en opnieuw de wijde wereld introk. Op een keer vonden wij hem wel heel erg lang wegblijven en tot op heden vraag ik mij nog altijd af of hem iets is overkomen of hij een betere thuis heeft gevonden.
Maar het waren niet alleen honden die mijn bomma verzorgde en vertroetelde. Zij heeft ook een mooie grijze roodstaart papagaai gehad die naar de originele naam Jako luisterde. Het beest was best intelligent want als de weerman van dienst op de buis kwam riep hij gegarandeerd leugenaar, in navolging van mijn bomma natuurlijk. Of als de telefoon rinkelde riep hij hallo in koor. Maar die papegaai plukte zich kaal en beet mijn bomma constant in de vingers wat zij natuurlijk niet op prijs kon stellen. Op een dag kwam er toevallig een klusjesman langs die razend enthousiast was over de papegaai, waarop mijn bomma, die al dat gepluim en gebijt hartsgrondig beu was, hem prompt met hok en al meegaf. Toen zij Jako later nog eens ging bezoeken zag hij er prima uit. Zijn veren waren helemaal bijgegroeid en hij kon het zo goed vinden met zijn nieuwe baasje dat die gewoon met hem op de schouder buiten kon wandelen en van bijten was al helemaal geen sprake! Blijkbaar was Jako een zij en met haar mannelijk baasje kon zij het opperbest vinden.
Zo zie je maar; zelfs dierenliefde moet van twee kanten komen!
Heel lang geleden, toen ik nog piep was en de dieren nog spraken, had ik een tante nonneke. Helemaal juist is dat niet, want het ging om de tante van mijn vader maar voor de gemakkelijkheid was tante nonneke haar roepnaam. Nu was dat tante nonneke niet bepaald een katje om zonder handschoenen aan te pakken en je kan gerust stellen dat zij een kleurrijke figuur was. Niet letterlijk natuurlijk, want tante nonneke was, zoals toen nog gebruikelijk, uitgedost in een saaie grijze overgooier met witte blouse en bijpassend kapje op haar hoofd.
Maar wat zij tekort kwam aan uitstraling werd ruimschoots vergoed door haar flamboyante persoonlijkheid. Zo kon tante nonneke bijvoorbeeld alles gebruiken. Als zij op bezoek kwam zorgden wij er dan ook voor dat onze dierbare spullen veilig uit het zicht en in de kast zaten want anders liep je het risico dat zij wel die of diegene kende die juist dat dierbare ding van jou zo nodig zou hebben. Andersom kregen wij ook dikwijls de meest onbruikbare cadeautjes van tante nonneke, die zij waarschijnlijk bij iemand anders had afgetroggeld. Zo waren wij de trotse bezitters van een afzichtelijk houten Tijl & Nele beeld, dat mijn moeder, iedere keer als tante nonneke op bezoek kwam, uit de kast haalde en uitstalde op de meest prominente plaats in huis, wat door tante nonneke steeds goedkeurend werd opgemerkt.
En hoewel tante nonneke ons te pas en te onpas op de vingers tikte voor werkelijk of ingebeeld slecht gedrag was zijzelf zeker niet heilig. Zo deed ze niets liever dan tot laat in de nacht met de mannen kaarten voor geld en hoewel niemand haar ooit heeft kunnen betrappen, was er een donkerbruin vermoeden dat ook vals spelen haar niet vreemd was.
Gelukkig ging zij iedere zondag plichtsbewust naar de kerk en werden al die zonden vergeven. Jammer genoeg moest er altijd een slachtoffer mee en ik denk nog steeds met afschuw terug aan de momenten dat ik slachtoffer van dienst was. Alsof het al niet erg genoeg was dat je op zondagmorgen zo vroeg uit je bed moest, kreeg je voortdurend uitbranders tijdens de dienst omdat je de tekst van een bepaald gebed of lied niet kon mee prevelen, terwijl tante nonneke je letterlijk aanporde tot geveinsd enthousiasme. Toen ik begon te puberen en opstandig besloot om niet meer ter communie te gaan was mijn probleem onmiddellijk opgelost want dat kon tante nonneke natuurlijk niet toelaten en dus werd ik, tot mijn grote opluchting, niet alleen uit de gratie maar ook van de lijst van mogelijke slachtoffers geschrapt.
Van zachtzinnigheid kon je tante nonneke ook niet bepaald beschuldigen. Hoe ze het juist gedaan heeft is een verhaal dat voor altijd verborgen in de tijd zal blijven, maar zij is er ooit in geslaagd om op haar kanariepietje te gaan zitten.
Het beestje zei alleen nog maar piep voor het stierf vertelde zij keer op keer.
Gezien de gestalte van tante nonneke was iedereen verwonderd dat het arme dier nog kon piepen alvorens de geest te laten en sindsdien werden niet alleen kleine kinderen maar ook dieren veiligheidshalve uit haar buurt gehouden.
Nu kan je je voorstellen dat een figuur als zij regelmatig over de tongen ging en geplaagd werd. Zo hebben de mannen in de familie ooit de grootste pret gehad toen de overgooier van tante nonneke, na een toiletbezoek, met een punt in de gigantische witte tent die haar onderbroek was, was blijven steken. De heren der schepping hadden er zon schik in dat zij het mens een hele middag zo hebben laten rondlopen.
Dat, was de enige keer dat ik medelijden had met tante nonneke!
Ijskonijn Claire ontdooit tot tijgerin van Tervuren blokletterde de internetkrant Zita vandaag en ook andere media hadden dergelijke commentaren over het optreden van prinses Claire tijdens de voorstelling van een opvangtehuis voor daklozen met hun hond. Nu leverde het ook geweldige televisie op. Een duidelijk geëmotioneerde Claire die het opnam voor haar echtgenoot en de pers de mond snoerde. Als moeder en echtgenote kan ik haar optreden begrijpen. Ik zou zelfs durven zeggen, respect Claire, want het zal inderdaad niet makkelijk zijn om voortdurend zon mediastorm over je heen te krijgen. Als vrouw kan ik niet goed begrijpen wat de intelligente en knappe Claire ooit in Laurent heeft gezien, maar ik veronderstel dat hij zoals iedereen naast zijn fouten ook zijn kwaliteiten heeft. Of het waar is wat er over Laurent geschreven wordt? Geen flauw idee! Maar het spreekwoord zegt: Waar rook is, is vuur en we moeten toegeven dat er, in het geval Laurent, sprake is van jarenlange aanhoudende rookontwikkelingen!
De Sint is weer in het land en dan denk ik altijd met een beetje weemoed terug aan de tijd toen mijn kinderen nog klein waren en Sinterklaas zowat het hoogtepunt van het jaar. Heel het ritueel van een brief schrijven, het schoentje zetten en het verplichte liedje zingen om daarna verwachtingsvol in hun bedje te gaan en er s morgens voor het krieken van de dag weer uit, was altijd weer een spannend gebeuren. Voor mij, de Piet van dienst, was het Sint moment ook altijd een heel evenement. Er proberen achterkomen wat hun grootste wens was, was meestal geen probleem, maar die wens ook vervullen was niet altijd evident. Zo herinner ik mij dat mijn zoon eens, vermoedelijk samen met al zijn leeftijdsgenootjes, een Buzz Lightyear pop had gevraagd. Jammer genoeg was die desbetreffende pop in geen enkele zaak in de buurt meer te vinden. Na alle speelgoedwinkels in de wijde omgeving te hebben afgebeld is deze Piet, Buzz een dertigtal kilometer ver moeten gaan halen. Maar het blije snoetje dat je dan kreeg maakte het de moeite waard.
Nu mijn kinderen 20 en 18 zijn, behoren die rituelen en de daaruit voortvloeiende verwachtingsvolle spanning al lang tot het verleden maar dat wil niet zeggen dat we de goedheilig man zomaar ongemerkt laten voorbij gaan. Ieder jaar omstreeks deze tijd zitten wij gezellig samen aan tafel voor een uitgebreide Sinterklaas brunch. En natuurlijk hoort daar ook nog een cadeautje bij!
Omdat Google Street View met zoveel ophef werd aangekondigd kon ik niet anders dan het ook eens proberen. Mijn eerste reactie? Street View is leuk! Je kunt inderdaad virtueel door de straten wandelen en de omgeving verkennen alsof je er werkelijk staat. Zo kan je een straat vanuit verschillende oogpunten zien en inzoomen op zaken die je interesseren. Als je aan een monument komt zijn er dikwijls extra fotos van het gebouw of zijn er details te bekijken.
Ik kan onmiddellijk enkele toepassingen verzinnen waarbij Street View van pas komt. Als je een nieuwe woonst zoekt en de omgeving al even virtueel wil verkennen bijvoorbeeld. Of als je dat aller charmantste vakantievillaatje wil boeken en het risico niet wil lopen dat dit in the middle of nowhere staat, of dat juist wel wil. Of misschien kan het ook handig zijn voor verzekeringsmaatschappijen om bij een auto ongeval de omgeving te bekijken en zo de situatie beter in te schatten.
Maar blijkbaar zijn er heel wat Belgen niet opgezet met Street View en volgens de kranten regent het dan ook klachten. Vele burgers voelen zich in hun privacy geschonden omdat ze zichzelf herkenbaar op Street View terugvinden. Sommigen zijn ontevreden omdat ze hun huis liever niet op het net zien en dat kan ik best begrijpen. Ook de politievakbond is niet blij met Street View omdat het systeem misbruikt kan worden om een inbraak, homejacking of tigerkidnapping te plannen. Maar dat geldt natuurlijk voor zoveel zaken die door ongure types met slechte bedoelingen voor andere doeleinden worden gebruikt dan diegene die de makers origineel in gedachten hadden. Moeten we Street View daarom bannen? Ik vind in ieder geval van niet!
Vroeger hadden mijn katten een prinsenleventje. Op tijd en stond hun natje en droogje, een lekkere warme nest én een tuin met aanpalende volkstuintjes waarin ze naar hartenlust konden wandelen, jagen en zonnen.
Door omstandigheden zijn wij naar een appartement verhuisd en moesten onze katten noodgedwongen binnen blijven. Het appartement is op de eerste verdieping en voor katten niet toegankelijk en bovendien ligt het aan een behoorlijk drukke straat wat volgens mij veel te gevaarlijk is. Hippie heeft het er een tijdje moeilijk mee gehad, want hij was diegene die graag op pad ging. Hij stond dikwijls tot vervelens toe aan de deur te mauwen, maar uitstapjes zaten er jammer genoeg niet meer in. Beast vond het binnen blijven niet echt een probleem, want hij ging vroeger nooit ver of lang weg en alleen maar als ook wij op het terras zaten.
Nu houden we onze katten bezig met de nodige speeltjes en krabpalen en gelukkig hebben ze ook nog elkaars gezelschap. Niet dat Hippie het zo nodig heeft om bezig gehouden te worden want zijn favoriete tijdverdrijf is in zijn luie stoel in de zon of bij de verwarming liggen. Alleen om met een knikker te spelen staat hij al eens op en heel af en toe kan zijn pluche rat hem ook bekoren. Of als zijn broer zin heeft om te spelen natuurlijk en hem uitdaagt voor een vriendschappelijk robbertje vechten. Beast echter is altijd op zoek naar entertainment en het is dikwijls grappig om hem bezig te zien. Zo heeft mijn dochter hen onlangs getrakteerd op een muis op wieltjes en toen Beast dat rijdend ongedierte in het oog kreeg ging hij compleet uit zijn dak. Eerst moest hij er natuurlijk op jagen om er dan uitvoerig mee te spelen en zijn prooi in de lucht te gooien, zoals een kat bij een echte muis doet. Hij ging zo hevig tekeer dat Hippie zich verwaardigde om uit zijn stoel te komen om te kijken wat nu weer de oorzaak van al die commotie was. Heel de dag heeft hij achter die nep muis gejaagd en toen ik s avonds ging slapen vond ik het speeltje als cadeau in mijn bed.
No shit!, dacht ik bij mezelf, toen ik deze zomer in de krant las dat er, door de aanhoudende droogte, een muggenplaag was.
En die ellendige rotbeesten zitten blijkbaar allemaal bij mij, dacht ik er nog bij.
Dat is niet waar natuurlijk, want na een rondvraag bij vrienden en kennissen bleek dat iedereen wel last had van deze vervelende insecten. Ik weet niet of mijn irritatiegrens misschien een beetje te laag ligt, of er écht heel veel van die beestjes bij mij zaten, maar ik werd er deze zomer in ieder geval helemaal neurotisch van. Iedere avond voor het slapengaan ging ik met de stofzuiger het ganse appartement rond, op jacht naar muggen. Mijn dochter supporterde langs de zijlijn terwijl ook zij zocht naar de plaatsjes waar die zoemende irritantjes zich verstopten en ik luidop iedere vangst telde. Ongelofelijk maar waar, op één avond heb ik er achtenveertig geteld! Achtenveertig, dat is toch gewoon onvoorstelbaar! Dan kan men inderdaad wel van een plaag spreken! En alsof dat nog niet genoeg was, hielden de soortgenoten die ik had gemist mij uit mn slaap door onophoudelijk dicht bij mijn oor te zoemen. Die volhoudertjes ving ik, handig als ik er ondertussen in was geworden, met een eenvoudig stukje keukenrol of een tissue. Dat deze nachtelijke activiteiten niet bevorderlijk waren voor mijn humeur, moet ik u er waarschijnlijk niet meer bij vertellen. En ik zet dit hele verhaal hier in het verleden, maar eigenlijk klopt dat niet want hoewel we bijna eind november zijn, zijn er nog steeds muggen! Niet meer in de grote getallen van deze zomer natuurlijk, maar iedere avond voor het slapengaan, pleeg ik nog enkele moorden om mij van een goede nachtrust te verzekeren. Jammer genoeg lukt ook dat niet altijd en zijn er nog altijd zoemertjes die mij de ganse nacht uit mijn slaap houden. Het zachte najaarsweertje dat we hebben is heel bevorderlijk voor mijn energiefactuur, maar de aanhoudende aanvallen van zoemende stekertjes doet mij wraaklustig naar een eerste koudeprik verlangen. Ik weet in ieder geval wat ik vraag aan de Sint. Vliegenramen!
Voor onze eerste vakantie in Texas hadden we een strandverblijf tijdens de krokusvakantie gepland, beter bekend als spring break in Amerika. We hadden net een hectische periode achter de rug en een zon- zee rustvakantie met de kinderen klonk ons als muziek in de oren. Voor dit uitje hadden we een leuk hotel gevonden op Padre Island, een eiland voor de kust van Texas, niet ver van de grens met Mexico.
Toen het eindelijk zo ver was gingen we vol verwachting de baan op. Texas is groot en Padre Island was best een eindje rijden, maar het verkeer is een stuk ontspannender dan in Europa en de tocht schoot snel op.
Op de verbindingsbaan van het vasteland met Padre Island werden we uitbundig begroet door toeterende tegenliggers en meisjes die recht stonden in open wagens, terwijl ze ons ongegeneerd flashten.
Heb je dat gezien? vroeg ik mijn man, die met een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht hevig van ja knikte.
Ik heb het ook gezien, mama, viel mijn toen vierjarige zoon in. Die meisjes droegen geen gordel, dat is wel heel gevaarlijk, niet?
Dat de jongedames in kwestie compleet ontbloot in de auto stonden was mijn kinderen gelukkig blijkbaar ontgaan, maar ik vond dit toch lichtelijk verontrustend gedrag, zeker in het o zo preutse Texas. Toen we in het hotel aankwamen werd het ons allemaal snel duidelijk. De manager was erg verveeld met de zaak en legde ons uit dat tijdens spring break Padre Island omgetoverd wordt tot feesteiland van de college students. We kregen zonder vragen en zonder extra kosten een betere kamer achteraan in het hotel en als de flashende dames al een alarmbelletje deden rinkelen, dan werd dit belletje door het ongewoon gulle gebaar van de hoteleigenaar alleen maar luider en luider. Wat we juist onder party island moesten verstaan werd ons al snel duidelijk toen we bij het zwembad de rondhangende studenten moesten passeren om onze kamer te bereiken.
Ik merkte een beetje knorrig op dat mijn man zijn collegas hem wel even van dit detail hadden kunnen verwittigen, toen hij hen had verteld dat we een vakantie op Padre Island hadden geboekt, maar blijkbaar hadden zij dat niet nodig gevonden.
We besloten dan maar om het even aan te zien en die nacht te blijven. Tenslotte werd het al behoorlijk laat en hadden we net een heel eind gereden. Bovendien hadden we zo uitgekeken naar deze vakantie en al was de eerste indruk niet bepaald hoopgevend, we gingen er het beste van maken. Misschien viel het allemaal wel mee, spraken we elkaar moed in.
Terwijl ik de koffers ging uitpakken zou mijn man alvast even met de kinderen gaan zwemmen. Nauwelijks enkele minuten nadat ze vertrokken waren werd de deur van onze kamer opengegooid door mijn man, die de zoon met gestrekte armen voor zich uitdroeg, terwijl hij luid riep dat ik hem in bad moest zetten. Het zicht van mijn zoon die als een willoze pop door zijn pa met gestrekte armen, voor zich uit gedragen werd was best komisch, was het niet dat het kind er behoorlijk smerig uitzag. Blijkbaar was hij zonder kijken in de whirlpool gesprongen en wat daar allemaal in gebeurd was, daar durf ik zelfs niet aan te denken! Toen we achteraf de put van verderf gingen inspecteren zagen we dat het water een ondefinieerbare kleur had. Zwemmen was dus uitgesloten wegens de rondhangende studenten in coma van de escapades van de vorige nacht en het spoor van vernieling van diezelfde escapades dat ze achterlieten. We zouden morgen dan maar naar het strand gaan, besloten we tijdens de maaltijd in een klein restaurantje even verderop.
Dat we die nacht niet veel hebben geslapen hoef ik u waarschijnlijk niet meer te vertellen. Rond een uur of twaalf kwamen de comateuze studenten weer tot leven voor een volgende nacht van sex drugs and rock and roll en de muziek die uit hun draagbare toestellen schetterde hield ons de ganse nacht wakker. Gelukkig waren mijn kinderen van zes en vier blijkbaar immuun voor dat lawaai en hadden zij tenminste een goede nacht.
Het strand bleek ook geen al te groot succes. Om te beginnen stond er een stevige bries waardoor het zand hevig opwaaide en in ons gezicht priemde. Bovendien werd het strand bevolkt door ongure types die ons zonder enige overdrijving aan jeugdbendes op vakantie deden denken.
Dat was echt de druppel die de emmer deed overlopen! We gingen recht van het strand naar de hotelkamer om al onze spullen te pakken en zijn zonder omkijken vertrokken om de rest van de vakantie gezellig thuis door te brengen.
Dit was een vakantie om zo snel mogelijk te vergeten!
