Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
18-02-2011
Niemand kan dit begrijpen.
"Niemand kan dit begrijpen!" Ontelbare keren heeft Els me dit al gezegd. Geliefd als ze overal is, kan niemand van haar vele collega's en vrienden, om nog maar te zwijgen over de familieleden, begrijpen wat haar overkomt. Wij waren toch het perfecte koppel met schatten van kinderen dat alles had om gelukkig te zijn, dat zelden of nooit ruzie maakte en dat alles samen deed. Zij was toch die warme zorgzame vrouw en moeder die altijd alles voor haar man en kinderen heeft gedaan en die altijd heeft geprobeerd van iedereen zo veel mogelijk te verwennen en gelukkig te maken. Ik begrijp heel goed dat niemand kan begrijpen waarom ik haar dan 'dump', want zo wordt dat dan toch gezegd, ook al wil ik haar niet laten vallen. Ik kan het zelf amper begrijpen.
Vorige week stelde ze vrij snel voor van zelf te verhuizen op relatief korte termijn omdat ze in dit grote huis niet alleen wilde blijven wonen. Omdat ik Els echter nog graag zie en om het voor iedereen nog niet lastiger te maken dan het al is, stelde ik haar voor om geen overhaaste beslissingen te nemen en voorlopig nog bij mij te blijven wonen, desnoods enkel op vriendschappelijke basis. Ze zegt echter dat ze het dan zeer moeilijk zou hebben met het feit dat ik kontakt zou blijven hebben met Sindy. Dit zou ze zeer moeilijk kunnen verdragen en ze zou voortdurend ruzie met me maken.
Morgen zouden Sindy's schoonouders op de hoogte gebracht worden. Met het inlichten van de kinderen dacht ik dat Erik er eindelijk in berustte maar blijkbaar niet want gisteren heeft hij Sindy opnieuw met smsjes bestookt. Pppffffffffff ....
Sindy's kinderen weten het ondertussen. Erik en Sindy hebben het gisteren samen aan hen verteld. Omdat míjn kinderen zo heftig hadden gereageerd, was ik bang voor hún reactie vooral naar hun moeder toe. Het was echter een meevaller. Ze reageerden rustig en begripvol. Toen Sindy vanochtend relaas uitbracht per mail, schoten mijn ogen vol tranen. Langs de ene kant was ik gelukkig dat het niet alleen voor Sindy maar ook voor mij was meegevallen; langs de andere kant werd ik ontroerd door de manier waarop de gesprekken waren verlopen en hoe volwassen haar kinderen erop reageerden. Laat ons hopen dat de sfeer gemoedelijk blijft tijdens hun verwerkingsfase.
Door omstandigheden hebben Sindy en Erik het gisteren dan toch nog niet verteld tegen hun kinderen en Sindy's schoonouders. Erik heeft het nog steeds niet volledig aanvaard dat Sindy voor mij kiest. Hij wil wél dat ze zo spoedig mogelijk verhuist maar verhuizen zonder de kinderen is voor Sindy geen optie. Ik hoop stilletjes dat hij toch nog van mening verandert en dat zij voorlopig thuis bij haar kinderen kan blijven wonen. Ik denk dat Els zich er al wél bij neergelegd heeft dat ik uiteindelijk niet voor haar zou kiezen. Merkwaardig toch hoe mensen, die zich in ongeveer dezelfde situatie bevinden, totaal anders kunnen reageren: Enerzijds Erik die zich wanhopig vastklamt aan Sindy en al het mogelijke doet om haar van gedacht te doen veranderen; Anderzijds Els die, ondanks de vreselijke pijn die ik haar aandoe en die ze zeker niet verdiend heeft, toch in de eerste plaats aan het geluk van haar kinderen en aan mijn geluk denkt. Gisteren heeft ze me laten voelen dat ze mij altijd graag gezien heeft en dat ze dat ook nu nog doet. Maar ze gunt me mijn geluk en samen met mij wil ze op een wreedzame manier naar een oplossing zoeken waarbij 'alle partijen' zo min mogelijk schade lijden. De bewondering, die ik altijd al heb gehad voor Els als vrouw en als moeder, is de laatste dagen alleen maar groter geworden als ik kijk naar de manier waarop ze deze aartsmoeilijke situatie heeft aangepakt. Gisteren hebben we opnieuw lang gepraat en voor het eerst sinds vorige vrijdag zag ik terug een andere blik in haar ogen en moest ze niet meer wenen toen één van mijn kinderen aan de telefoon vroeg hoe het met haar was. Ik denk en hoop dat ze door de ergste klap heen is.
Voor Sindy moet het ergste nog komen. Waarschijnlijk gaat ze het straks samen met Erik aan haar kindjes vertellen. Althans, dat was toch de bedoeling. Opnieuw bang afwachten ...
Eergisteren heb ik één van de meest emotionele dagen uit mijn leven beleefd. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zoveel geweend en gehuild heb. Els heeft het zondag tegen haar ouders verteld en ik tegen de mijne. Hartverscheurend was het. Dit staat Sindy nog allemaal te wachten. Voor haar moet het ergste nog komen. Ik houd mijn hart vast. Vandaag zou Erik het tegen zijn ouders en hun kinderen vertellen.
Dag 3 van mijn nieuwe leven. Ja, zo voelt het echt aan, alsof ik aan een nieuw leven begonnen ben. Het is hier stil in huis. Ik ben opnieuw alleen en voel me ook alleen. De enige persoon bij wie ik terecht kan voor wat steun en begrip, is Sindy. Maar ook zij heeft het zo moeilijk. Ik heb Els heel hard gekwetst en ik voel aan haar manier van praten dat ze vol woede is, maar we praten. Ondanks het feit dat het bij haar aanvoelt alsof ik haar leven geruïneerd heb, blijven we op een relatief serene manier met elkaar praten, zonder te ruziën en zonder dat ik haar iets verwijt. Al een geluk dat ook Els een heel sterke vrouw is. Het zal zijn tijd nodig hebben maar ze komt deze klap wel te boven. Vreemd genoeg en tegen mijn verwachting in, heeft ze de voorbije jaren niets gemerkt van mijn vreemdgaan. Dus ook bij haar is er tengevolge van mijn biecht van enige opluchting geen sprake. Ze kan niet begrijpen dat ik zoveel op het spel zet en dat ik zoveel over heb voor een andere vrouw. Misschien heeft ook dít zijn tijd nodig. De verwijten die Sindy naar het hoofd gesmeten krijgt, kloppen niet met de werkelijkheid en doen me wel pijn. Ik begrijp echter de reactie van Els en hoop dat zij stilletjesaan toch zal begrijpen waarom die andere vrouw zo belangrijk voor mij is.
Ik zou nu het liefst voor een tijdje willen verdwijnen omdat ik me 'persona non grata' voel in mijn eigen huis. Na mijn biecht van gisterenochtend is er van enige opluchting totaal geen sprake, integendeel. Ik voel me rotslecht, niet zozeer omwille van het leed dat ik mezelf aandoe maar omwille van hetgeen ik Els, mijn kinderen en mijn familie aandoe. Ik had nooit verwacht dat de impact zó erg zou worden en we zijn nog maar pas begonnen. Ik probeer me sterk te houden maar ik merk nu al dat dit veel moeilijker is en gaat worden dan ik dacht. Ik weet dat ik hier door moet maar ik heb mijn twijfels of ik dit wel ga kunnen volhouden. Het voelt aan als een ongelijke strijd tussen mij en de rest van de wereld. Ik begrijp nu pas wat Sindy de voorbije dagen heeft moeten doorstaan. Wat een bewondering heb ik voor haar! Els heeft nu al duidelijk laten verstaan dat er zal moeten gekozen worden en ik vrees dat ze van dit standpunt niet meer zal afwijken. Dikke miserie dus!
We hebben mekaar gisteren sinds lang nog eens kunnen zien in levende lijve. Moeilijk te omschrijven hoe de sfeer was op ons motelkamertje en het was natuurlijk anders dan anders maar ons samenzijn was zeer intens. We beseften allebei dat de volgende keer in deze hotelkamer, als die volgende keer er dan al kwam, ons leven er waarschijnlijk helemaal anders zou uitzien. Toen we naakt in mekaars armen lagen vroeg ik Sindy wat ze nu eigenlijk het moeilijkste vond sinds haar biecht. "Het moeten troosten van Erik," antwoordde ze, "ik kan het niet verdragen dat hij continu rond mij hangt en mij geen moment met rust laat." Wat zag ze er goed uit, mijn schatje, ondanks haar miserie. Toen ik dat lieve gezichtje van haar met die prachtige stralende oogjes aan het bewonderen was, zei ik: " Ik ben precies toch nog altijd een beetje verliefd op jou." Ik was blij dat we mekaar toch nog eens hadden kunnen zien net voor 'mijn' biecht want ik had het nodig als extra boost om het te kunnen vertellen aan Els.
Thuis aangekomen gebeurde er iets vreemds. Al gans de dag was ik er in mijn hoofd mee bezig dat ik het nú zeker niet mocht verknallen door op de allerlaatste afspraak betrapt te worden. Maar alsof het zo moest zijn, vond Els gisteren iets verdacht aan mij. Ze vroeg of er iets was dat ik moest vertellen of dat ze niet mocht weten. Ik zat op dat moment recht tegenover haar en ik voelde haar ogen in mijn lijf priemen. Een zéér moeilijke situatie was dat! Wat moest ik doen? Het haar gelijk vertellen terwijl mijn kinderen in de geburen waren of zou ik toch nog wat wachten tot ze alleen was? Ik had het mezelf gemakkelijk kunnen maken door gewoon te antwoorden op haar vraag maar ik heb toch voor de moeilijke weg gekozen en gedaan alsof er niks aan de hand was.
Terwijl ik dit aan het typen ben, sta ik te trillen op mijn benen en voel ik mijn hart in mijn keel kloppen want seffens ben ik alleen met haar en ga ik het haar vertellen ...
Ik heb Sindy daarstraks even kunnen spreken aan de telefoon. Ze klonk merkelijk opgewekter dan een paar dagen geleden. Ze voelde zich ook beter, zei ze. Erik laat haar wel geen moment met rust maar zijn gedrag is niet meer zo erg als tijdens die eerste dagen. Toen ik haar vroeg of ze dan ook intiem kusten als hij haar vastpakte, antwoordde ze bevestigend. Ik had het haar beter niet gevraagd want onmiddellijk kwam dat groene beestje tevoorschijn. Dat hij seks met haar heeft, daar heb ik nooit echt problemen mee gehad maar 'tongzoenen' is voor mij iets zó intiems hé! Daar heb ik het wel lastig mee. Ik kan niet begrijpen dat mensen die er een polyamore relatie op nahouden, er geen probleem uitmaken dat hun partner ook nog door iemand anders intiem gekust wordt. Maar ik ben blij dat Sindy zich nu wat beter voelt. Voor één ding is haar biecht in ieder geval goed geweest: Ze krijgt nu eindelijk de aandacht die ze altijd al heeft verdiend. Hoelang dat zo gaat blijven duren, is wat anders.
Erik gaat door zijn met zijn charmeoffensief. Hij doet er alles aan om Sindy terug voor hem te winnen. Hij beseft echter nog altijd niet dat het een verloren strijd is. Misschien steekt hij, net zoals hij de voorbije vijf jaar gedaan heeft, zijn kop in het zand en 'wil' hij niet inzien dat er geen weg meer terug is. Hij heeft Sindy gezegd dat het beter zou zijn dat ze mij niet meer zag. Volgens hem zou dit een paar maanden pijn doen maar dat zou wel overgaan. Hij heeft haar ook verteld dat ze haar hart moet volgen en dat ze niet overhaast te werk moet gaan maar dat ze zal moeten kiezen tussen hem en mij. Enkele maanden tijd wil hij haar wel geven.
Gisteren heeft Sindy het aan haar beste vriendin verteld. Ik hoop dat ze ook bij haar de nodige steun kan vinden. Ondanks het medeleven en de steun van velen onder jullie hier op de blog heb ik Sindy toch aangeraden om de reacties niet meer te lezen. We zijn hier de afgelopen jaren al wel wat gewoon maar het voortdurende 'warm en koud geblaas' gaat haar zeker geen goed doen.
Erik wil me niet meer spreken en ik kan het wel begrijpen; De antwoorden op zijn vragen zal hij waarschijnlijk ondertussen al van Sindy hebben gekregen. Hij zei dat hij niet kon verstaan dat wij zo ondoordacht te werk zijn gegaan: eerst alles bekennen maar niets gepland hebben. Hun kinderen weten het nog niet; 't is te zeggen, er is tegen hun nog niks over gezegd. Sindy's ouders waren van gedacht veranderd en zouden pas morgen naar haar thuis komen maar die weten ook nog nergens van. Ikzelf heb de laatste dagen maar weinig van Sindy gehoord. Misschien krijgen we straks de kans om even met mekaar te praten, als haar man is gaan werken tenminste. Het voelt aan dat ze nu meer dan ooit in Erik's verstikkende web vasthangt. We zien en horen elkaar minder dan voorheen en ik hoop dat dit spoedig veranderd. Misschien zal mijn biecht deze verandering wat bespoedigen. Sindy hoopte dat ik het misschien dit weekeinde zou verteld hebben tegen Els. Ik denk echter dat ze vergeten is dat ik het zeker niet de voorbije dagen zou gedaan hebben omwille van eigen emotionele familiale omstandigheden. Dat Sindy en waarschijnlijk ook Erik erop zit te wachten, kan ik heel goed begrijpen maar ondanks deze druk probeer ik me toch aan mijn planning te houden. Het zal vermoedelijk rond Valentijnsdag gebeuren. Spijtig dat het juist dan is maar is dit is puur toevallig. Ik denk dat ik nog niet half besef wat me boven het hoofd hangt maar ik heb enkele weken geleden voor mezelf het besluit genomen om het te doen, wat ook de gevolgen ervan mogen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik kortelings de moed ga hebben om het Els effectief te vertellen. Ondertussen heb ik mezelf met een 'extra knopje' als het ware in automatische piloot gezet en wacht ik vastberaden het goede moment af.
Al een geluk dat ik nog even gewacht heb met het tegen Els te vertellen want Sindy heeft mijn steun nu hard nodig. Gisteren verwachtten we beiden heel veel van dat gesprek tussen Erik en die psychologe maar het is spijtig genoeg helemaal anders uitgedraaid dan dat we hadden gehoopt. Erik kwam heel opgewekt thuis, zei dat hij spijt had van het verleden, dat hij zou veranderen en dat ze een mooie toekomst samen hadden. Sindy wist niet wat ze hoordde en barstte in tranen uit. Ofwel had hij de woorden van die psychologe verdraaid of misbegrepen ofwel had deze laatste een heel ander verhaal tegen hem verteld dan tegen haar. Sindy heeft dit keer echter de moed gehad om hem te vertellen wat ze wilde vertellen. Ze heeft hem gezegd dat als hij het niet meer zag zitten om samen met haar 'als vrienden' onder één dak te leven, dat ze dan wil verhuizen, desnoods om beurten een week omdat ze in geen geval de kinderen wil achterlaten. Na opnieuw een bewogen nacht met veel tranen heeft ze Erik vanmorgen weer moeten puschen om hem naar zijn werk te krijgen maar ze verwachtte dat hij het daar niet lang zou uithouden. Hij had gezegd van het aan de kinderen te vertellen. Die zijn thuis vandaag. Daar is Sindy natuulijk heel bang voor, dat zij zich tegen haar zullen keren. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, komen morgen ook Sindy's ouders op bezoek. Zij weten nog van niets. Daarstraks viel ze weg terwijl ik even online was met haar en nadien heb ik niks meer gehoord. Ik denk dat hij al thuisgekomen was. Bang afwachten nu ...
Ondanks het feit dat Erik haar vannacht opnieuw uit haar slaap gehouden heeft, voelde ze zich vanmorgen wat beter, mijn schatje. Het gesprek met die psychologe gisteren, zonder dat Erik erbij was, heeft haar duidelijk goed gedaan. Ik heb er geen enkel bezwaar tegen dat Sindy op aanraden van die relatietherapeute twee weken 'alleen' op vakantie zou gaan. Ik sta er zelfs achter, al is het alleen maar om haar de kans te geven even tot rust en op krachten te komen. Sindy kennende, denk ik echter dat ze het nooit twee weken alleen zou volhouden. Ze is niet gemaakt om lang alleen te zijn. Ik ben er van overtuigd dat ze niet alleen haar kinderen hard gaat missen maar ook mij. Morgen is het de beurt aan Erik om met die psychologe te gaan praten. Eerlijk gezegd verwacht ik veel van dit gesprek.
Na opnieuw een veel te korte nacht moet Sindy seffens gaan werken, twaalf uur aan een stuk nota bene! Daar kan ik me dus kwaad in maken hé, dat haar man zó met zichzelf als slachtoffer bezig is dat hij Sindy haar nachtrust zelfs niet gunt. Ik weet dat ze een sterke vrouw is maar ook sterke vrouwen hebben hun grenzen. Weet ge wat ik zo leuk vind aan Sindy als ik met haar aan het bellen ben? Dat ik ze tussen haar tranen en miserie door toch zo hartelijk kan laten lachen .
Vandaag hebben we eindelijk nog eens uitgebreid kunnen babbelen met mekaar zonder dat er iemand in de geburen was. Erik wou vanmorgen opnieuw niet gaan werken maar Sindy heeft hem gedwongen van toch te gaan. Een lezeres van de blog vroeg me gisteren of ik niet bang was dat Sindy misschien toch nog zal zwichten door het feit dat Erik haar nog graag ziet. Nee, daar ben ik niet bang voor. Wat me wel wat zorgen baart is het feit dat Erik nu plots zoveel moeite voor haar doet. Ik denk dat hij gelooft dat er een kans bestaat dat hij Sindy terug voor hem kan winnen. Het woord "competitie" is zelfs gevallen, een competitie waarin ik een voorsprong zou hebben. Wat mij betreft is er echter geen competitie en ik denk dat het voor iedereen het beste is dat hij dit zo snel mogelijk beseft en dat dit hem zo snel mogelijk duidelijk gemaakt wordt. Misschien is in dat opzicht een gesprek tussen Erik en mij wel nodig. Voor hem zullen mijn woorden misschien meer ontnuchterend werken dan die van Sindy. Voor haar zal het veel moeilijker zijn om Erik met zijn twee voeten op de grond te zetten omdat ze hem vanzelfsprekend zo weinig mogelijk wil kwetsen. Hij wil me twee dingen zeggen of vragen, heeft Sindy me verteld. Welke weet ik niet.
De laatste uren heb ik me afgevraagd of Sindy het nog wel wil dat ik hier blijf schrijven over haar en Erik. Ze zei echter dat ik mijn gang mocht gaan en dat ze de blog toch niet meer las. Toen ik jaren geleden met deze blog begon, heb ik er wellicht nooit bij stilgestaan dat ooit zou gebeuren wat nu aan het gebeuren is. Ik stel mij nu de vraag, als we dan toch alles aan het opbiechten zijn, wat dan binnenkort met de blog? Gaan we daar ook iets over zeggen of is het voor iedereen het beste dat we daar toch maar over zwijgen? Ondanks de gewichtigheid van de recente gebeurtenissen en de impact ervan op mijn gemoedsgesteldheid, vind ik dat ik het moreel verplicht ben aan alle bloglezers -waarvan er sommige deze blog toch al jaren volgen- van 'ons verhaal' verder te blijven vertellen. Ik vrees er echter voor dat de volgende dagen, weken en maanden wel eens een stuk zwaarder zouden kunnen uitvallen op mentaal vlak dan ik aanvankelijk gedacht had. Daarom wil ik jullie laten weten dat het mogelijk is dat ik er af en toe wel eens voor een paar dagen tussenuit zou kunnen vallen.
In het weekend is alles in een stroomversnelling geraakt. Erik weet ondertussen alles van ons, ook van de seks. Hij had het al die jaren wel vermoed dat we seks hadden maar hij heeft er nooit iets over durven vragen. Lang heb ik Sindy vanmorgen niet gesproken maar lang genoeg om te beseffen dat er al heel veel gepraat is tussen hen. Ik vroeg haar wat er dan allemaal gezegd geweest is maar ze antwoordde dat ze daar een week tijd voor nodig had om dat allemaal te vertellen. Sindy vond het een meevaller dat Erik aanvankelijk relatief rustig gereageerd had. Hij wou me spreken en liefst zo snel mogelijk. Maar toen hij vernam wat wij daarstraks allemaal aan de telefoon hadden gezegd, barstte hij in tranen uit. Hij had schrik dat hij Sindy definitief kwijt was en liet haar weten dat hij haar nog heel graag zag. Hij ging even wandelen, zei hij maar Sindy moest dringend vertrekken naar haar werk. En zij liet hem natuurlijk niet graag achter op deze manier. Zucht ..................
Op vraag van Erik, is Sindy gisteren samen met hem naar een psycholoog geweest. Daar is tersprake gekomen dat ze mij al lang kende en dat ik een goede vriend van haar ben. Ze heeft Erik verteld dat we mekaar kussen maar niet dat we ook seks hebben. Ik begrijp wel dat het voor Sindy zeer moeilijk moet zijn om dat toe te geven en ik begrijp ook dat ze, zolang ze niet de volledige waarheid zegt, de vrede in huis gemakkelijker kan bewaren maar het brengt mij (voorlopig) wel in een heel lastig parket. Erik zou me graag spreken en hij wil ook haar mails en mijn reacties lezen maar ik zou dan moeten doen alsof wij geen seks hebben. Ik zou dus telkens mijn woorden moeten wikken en wegen en verder komedie spelen.
Toen ik vanmorgen dat mailtje van haar kreeg waarin ze begon met mijn echte voornaam te noemen, iets wat ze anders nooit doet, besefte ik pas echt wat mij te wachten stond. Het waren maar een tiental regels maar het duurde minuten eer ik de ganse mail gelezen had. Geen "schatteke", geen "lieveke", geen kusjes, geen lieve woordjes, niks! Ik voelde hoe heel mijn lichaam er negatief op reageerde en ik wist onmiddellijk dat ik hier niet ging kunnen op antwoorden. Ik heb het vroeger, maar nu spreek ik over jaren terug, wel op die manier gedaan maar die tijd is voorbij. Ik kan dat niet meer. Ik wil open kaart spelen nu. Gedaan met de komedie, gedaan met toneel te spelen. Ik wil Sindy gerust de tijd geven maar hoop toch dat ze snel de moed vindt om Erik de volledige waarheid te vertellen.
Lieve schat, begrijp me niet verkeerd hé! Ik ben echt heel blij dat je al zover geraakt bent; Ik zal je blijven steunen en ik ben er zeker van dat we hier uiteindelijk wel uit zullen geraken. Ik zie je graag!
Ik heb haar eindelijk eventjes gesproken aan de telefoon vanmorgen. Ze maakt het goed en daar ben ik heel blij om. Maar wat ze me verteld heeft, had ik totaal niet verwacht. Ik dacht dat ik alle mogelijke scenario's overlopen had maar dit scenario zat er niet tussen. Ik ben er ondersteboven van en ik wil hier eerst eens goed over nadenken alvorens er op de blog iets over te schrijven ...
Sinds gisterenavond heb ik niks meer gehoord van Sindy. Binnen een dik uur zal het 24 uur geleden zijn dat ik haar laatste mailtje ontvangen heb. Ze moest nochtans niet werken vandaag. Op mijn mails reageert ze niet en haar bellen kan ik niet, want ook Erik is thuis. Ik heb er een slecht gevoel bij en denk dat dit geen goed teken is. Gisteren liet ze nog weten dat ik me vandaag moest proberen te ontspannen en wat afleiding moest zoeken om niet de ganse dag aan haar te moeten denken. Ik ben echter al de ganse dag aan het denken hoe het met haar zou zijn en wat er zou kunnen gebeurd zijn bij haar thuis. Wat kan het lang duren als je echt op iets aan het wachten bent! Ppppffffffffffff ......
Mijn handen zijn ijskoud. Mijn darmen liggen overhoop. Voor elk mailtje dat ik nu van Sindy krijg, hou ik mijn hart vast. De bal is aan het rollen gegaan. Misschien is het wel een sneeuwbal. Er is geen weg meer terug. Maar we hebben er 'bewust' voor gekozen en moeten de gevolgen dragen. Het voelt aan als een besmettelijk buikgriepvirus. Bij Sindy worden de eerste symptomen al zichtbaar. Weldra zal het mijn beurt zijn.
"Ik ben bang!" zei Erik haar deze morgend. Maar ook ík ben bang, bang woor wat komen gaat. Hij weet het nog niet van mij. Nog steeds heeft hij de vraag niet gesteld. Vanavond of morgen misschien. Ik besef dat mijn leven er vanaf nu anders gaat uitzien. Niks zal nog hetzelfde zijn zoals vroeger. Maar we hebben er bewust voor gekozen. Hopelijk krijgen we er geen spijt van.
Ik ben er klaar voor. De laatste weken en vooral de laatste dagen is de overtuiging gegroeid dat ik het moet en wil zeggen tegen Els. Het goede moment, in zoverre je van een goed moment kan spreken natuurlijk, dient zich voor mij binnen een twee- a drietal weken aan. Het is eigenlijk nog een kwestie van te wachten op Sindy's 'biecht' omdat zij het toch graag als eerste wil vertellen tegen Erik.
Ik weet niet of Sindy er wel echt klaar voor is. Vanmorgen nog zei ze me dat ze heel de voormiddag met hem alleen was en dat ze zich afvroeg of het nu het goede moment was. Haar maag lag overhoop dus ik denk wel dat ze een poging gaat wagen. Of het gaat lukken is nog een andere zaak want de voorbije dagen en weken heeft ze het al een paar keer geprobeerd maar tevergeefs. Ik besef dat het voor haar aartsmoeilijk moet zijn maar ik hoop met heel mijn hart dat ze er toch spoedig in slaagt van door die zure appel te bijten. Sindy is zich er heel goed van bewust dat ze het niet enkel voor mij moet doen maar in de eerste plaats voor zichzelf. Ze beseft dat ze op deze manier niet verder met Erik door het leven wil en kan gaan en dat ze het hem hoe dan ook vroeg of laat moet vertellen.
Wat er daarna komt, zullen we wel zien. Ik denk dat het belangrijk is dat we het stap voor stap aanpakken en ik ben blij voor mezelf en Sindy dat we eindelijk zover zijn dat we onze relatie willen opbiechten. Veel sterkte lieve schat!
Toen Witse gisterenavond die foto's aan zijn vrouwelijke collega liet zien, heb ik totaal onverwacht een antwoord op een vraag gekregen die me al jaren bezighoudt.
Voor diegenen die niet naar de aflevering gekeken hebben, Witse was stiekem foto's gaan trekken van een onmoeting tussen de man van zijn vrouwelijke collega -die trouwens van de affaire van haar man niks afwist- en diens minnaresje. Op het einde van de aflevering gaf hij haar een envelop met die foto's en ging er als een hazewind met zijn auto vandoor.
Hier thuis onstond een discussie of Witse wel juist gehandeld had met het verraden van die geheime affaire. Ik zei: "Stel dat die vrouw had vermoed dat haar man vreemdging, maar dat ze het niet wilde weten, dan had hij er toch beter over gezwegen." Els vroeg: " Denk je dat, dat ze dat niet willen weten?" Ik antwoordde: "Wees er maar zeker van dat de meesten het niet willen weten."
Ik had het Els de voorbije jaren al zo dikwijls willen vragen, of zij het zou willen weten als ik vreemdging maar ik heb het nooit gedurfd. Tot hiertoe was ik er zo goed als zeker van dat zij wel vermoedens had maar dat ze haar hoofd in het zand stak.
Er kwam gisterenavond eerst geen reactie op mijn laatste woorden. Maar dan, plots, uit het niets en totaal onverwacht, kwam de volgende zin uit haar mond: "Ik zou het wél willen weten als jij een minnares hebt hè!"
Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn lichaam verstijfde. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik bleef recht voor me uitkijken richting tv toestel. Ik wou me niet verraden door in haar ogen te kijken. Is dit het moment van de waarheid, vroeg ik me af, en is dit wel het goede moment? Bang wachtte ik op de volgende vraag van Els. Even kwam het bij me op van toch nog wat te wachten met eerlijk te antwoorden. Nee, het was niet het goede moment, het was nog een paar maanden te vroeg. En wat zou Sindy ervan vinden? Zij wou zich trouwens als eerste 'outen'. Shit! ... Ik wist niet wat ik moest doen en ik hoe ik moest reageren op Els volgende vraag.
De seconden tikten weg. Ik zapte naar de miss België verkiezing op VTM, probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen en deed alsof Els statement: "Ik zou het wel weten als jij een minnares hebt" me koud liet. De seconden werden minuten en er kwam geen tweede vraag van Els. Mijn hart begon terug rustiger te kloppen en mijn lichaam ontspande zich opnieuw. Pppffffff ... was dat even spannend!
Zou ze toch getwijfeld hebben? Of zou ze net als ik vinden dat het gisteren niet het goede moment was? Belangrijk voor mij is dat ik nu eindelijk weet dat ze 'het' toch wil weten. Dit gaat het me zeker vergemakkelijken om haar binnenkort de waarheid te vertellen.
.
