Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
11-02-2011
Argwaan van Els.
We hebben mekaar gisteren sinds lang nog eens kunnen zien in levende lijve. Moeilijk te omschrijven hoe de sfeer was op ons motelkamertje en het was natuurlijk anders dan anders maar ons samenzijn was zeer intens. We beseften allebei dat de volgende keer in deze hotelkamer, als die volgende keer er dan al kwam, ons leven er waarschijnlijk helemaal anders zou uitzien. Toen we naakt in mekaars armen lagen vroeg ik Sindy wat ze nu eigenlijk het moeilijkste vond sinds haar biecht. "Het moeten troosten van Erik," antwoordde ze, "ik kan het niet verdragen dat hij continu rond mij hangt en mij geen moment met rust laat." Wat zag ze er goed uit, mijn schatje, ondanks haar miserie. Toen ik dat lieve gezichtje van haar met die prachtige stralende oogjes aan het bewonderen was, zei ik: " Ik ben precies toch nog altijd een beetje verliefd op jou." Ik was blij dat we mekaar toch nog eens hadden kunnen zien net voor 'mijn' biecht want ik had het nodig als extra boost om het te kunnen vertellen aan Els.
Thuis aangekomen gebeurde er iets vreemds. Al gans de dag was ik er in mijn hoofd mee bezig dat ik het nú zeker niet mocht verknallen door op de allerlaatste afspraak betrapt te worden. Maar alsof het zo moest zijn, vond Els gisteren iets verdacht aan mij. Ze vroeg of er iets was dat ik moest vertellen of dat ze niet mocht weten. Ik zat op dat moment recht tegenover haar en ik voelde haar ogen in mijn lijf priemen. Een zéér moeilijke situatie was dat! Wat moest ik doen? Het haar gelijk vertellen terwijl mijn kinderen in de geburen waren of zou ik toch nog wat wachten tot ze alleen was? Ik had het mezelf gemakkelijk kunnen maken door gewoon te antwoorden op haar vraag maar ik heb toch voor de moeilijke weg gekozen en gedaan alsof er niks aan de hand was.
Terwijl ik dit aan het typen ben, sta ik te trillen op mijn benen en voel ik mijn hart in mijn keel kloppen want seffens ben ik alleen met haar en ga ik het haar vertellen ...
Ik heb Sindy daarstraks even kunnen spreken aan de telefoon. Ze klonk merkelijk opgewekter dan een paar dagen geleden. Ze voelde zich ook beter, zei ze. Erik laat haar wel geen moment met rust maar zijn gedrag is niet meer zo erg als tijdens die eerste dagen. Toen ik haar vroeg of ze dan ook intiem kusten als hij haar vastpakte, antwoordde ze bevestigend. Ik had het haar beter niet gevraagd want onmiddellijk kwam dat groene beestje tevoorschijn. Dat hij seks met haar heeft, daar heb ik nooit echt problemen mee gehad maar 'tongzoenen' is voor mij iets zó intiems hé! Daar heb ik het wel lastig mee. Ik kan niet begrijpen dat mensen die er een polyamore relatie op nahouden, er geen probleem uitmaken dat hun partner ook nog door iemand anders intiem gekust wordt. Maar ik ben blij dat Sindy zich nu wat beter voelt. Voor één ding is haar biecht in ieder geval goed geweest: Ze krijgt nu eindelijk de aandacht die ze altijd al heeft verdiend. Hoelang dat zo gaat blijven duren, is wat anders.
Erik gaat door zijn met zijn charmeoffensief. Hij doet er alles aan om Sindy terug voor hem te winnen. Hij beseft echter nog altijd niet dat het een verloren strijd is. Misschien steekt hij, net zoals hij de voorbije vijf jaar gedaan heeft, zijn kop in het zand en 'wil' hij niet inzien dat er geen weg meer terug is. Hij heeft Sindy gezegd dat het beter zou zijn dat ze mij niet meer zag. Volgens hem zou dit een paar maanden pijn doen maar dat zou wel overgaan. Hij heeft haar ook verteld dat ze haar hart moet volgen en dat ze niet overhaast te werk moet gaan maar dat ze zal moeten kiezen tussen hem en mij. Enkele maanden tijd wil hij haar wel geven.
Gisteren heeft Sindy het aan haar beste vriendin verteld. Ik hoop dat ze ook bij haar de nodige steun kan vinden. Ondanks het medeleven en de steun van velen onder jullie hier op de blog heb ik Sindy toch aangeraden om de reacties niet meer te lezen. We zijn hier de afgelopen jaren al wel wat gewoon maar het voortdurende 'warm en koud geblaas' gaat haar zeker geen goed doen.
Erik wil me niet meer spreken en ik kan het wel begrijpen; De antwoorden op zijn vragen zal hij waarschijnlijk ondertussen al van Sindy hebben gekregen. Hij zei dat hij niet kon verstaan dat wij zo ondoordacht te werk zijn gegaan: eerst alles bekennen maar niets gepland hebben. Hun kinderen weten het nog niet; 't is te zeggen, er is tegen hun nog niks over gezegd. Sindy's ouders waren van gedacht veranderd en zouden pas morgen naar haar thuis komen maar die weten ook nog nergens van. Ikzelf heb de laatste dagen maar weinig van Sindy gehoord. Misschien krijgen we straks de kans om even met mekaar te praten, als haar man is gaan werken tenminste. Het voelt aan dat ze nu meer dan ooit in Erik's verstikkende web vasthangt. We zien en horen elkaar minder dan voorheen en ik hoop dat dit spoedig veranderd. Misschien zal mijn biecht deze verandering wat bespoedigen. Sindy hoopte dat ik het misschien dit weekeinde zou verteld hebben tegen Els. Ik denk echter dat ze vergeten is dat ik het zeker niet de voorbije dagen zou gedaan hebben omwille van eigen emotionele familiale omstandigheden. Dat Sindy en waarschijnlijk ook Erik erop zit te wachten, kan ik heel goed begrijpen maar ondanks deze druk probeer ik me toch aan mijn planning te houden. Het zal vermoedelijk rond Valentijnsdag gebeuren. Spijtig dat het juist dan is maar is dit is puur toevallig. Ik denk dat ik nog niet half besef wat me boven het hoofd hangt maar ik heb enkele weken geleden voor mezelf het besluit genomen om het te doen, wat ook de gevolgen ervan mogen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik kortelings de moed ga hebben om het Els effectief te vertellen. Ondertussen heb ik mezelf met een 'extra knopje' als het ware in automatische piloot gezet en wacht ik vastberaden het goede moment af.
Al een geluk dat ik nog even gewacht heb met het tegen Els te vertellen want Sindy heeft mijn steun nu hard nodig. Gisteren verwachtten we beiden heel veel van dat gesprek tussen Erik en die psychologe maar het is spijtig genoeg helemaal anders uitgedraaid dan dat we hadden gehoopt. Erik kwam heel opgewekt thuis, zei dat hij spijt had van het verleden, dat hij zou veranderen en dat ze een mooie toekomst samen hadden. Sindy wist niet wat ze hoordde en barstte in tranen uit. Ofwel had hij de woorden van die psychologe verdraaid of misbegrepen ofwel had deze laatste een heel ander verhaal tegen hem verteld dan tegen haar. Sindy heeft dit keer echter de moed gehad om hem te vertellen wat ze wilde vertellen. Ze heeft hem gezegd dat als hij het niet meer zag zitten om samen met haar 'als vrienden' onder één dak te leven, dat ze dan wil verhuizen, desnoods om beurten een week omdat ze in geen geval de kinderen wil achterlaten. Na opnieuw een bewogen nacht met veel tranen heeft ze Erik vanmorgen weer moeten puschen om hem naar zijn werk te krijgen maar ze verwachtte dat hij het daar niet lang zou uithouden. Hij had gezegd van het aan de kinderen te vertellen. Die zijn thuis vandaag. Daar is Sindy natuulijk heel bang voor, dat zij zich tegen haar zullen keren. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, komen morgen ook Sindy's ouders op bezoek. Zij weten nog van niets. Daarstraks viel ze weg terwijl ik even online was met haar en nadien heb ik niks meer gehoord. Ik denk dat hij al thuisgekomen was. Bang afwachten nu ...
Ondanks het feit dat Erik haar vannacht opnieuw uit haar slaap gehouden heeft, voelde ze zich vanmorgen wat beter, mijn schatje. Het gesprek met die psychologe gisteren, zonder dat Erik erbij was, heeft haar duidelijk goed gedaan. Ik heb er geen enkel bezwaar tegen dat Sindy op aanraden van die relatietherapeute twee weken 'alleen' op vakantie zou gaan. Ik sta er zelfs achter, al is het alleen maar om haar de kans te geven even tot rust en op krachten te komen. Sindy kennende, denk ik echter dat ze het nooit twee weken alleen zou volhouden. Ze is niet gemaakt om lang alleen te zijn. Ik ben er van overtuigd dat ze niet alleen haar kinderen hard gaat missen maar ook mij. Morgen is het de beurt aan Erik om met die psychologe te gaan praten. Eerlijk gezegd verwacht ik veel van dit gesprek.
Na opnieuw een veel te korte nacht moet Sindy seffens gaan werken, twaalf uur aan een stuk nota bene! Daar kan ik me dus kwaad in maken hé, dat haar man zó met zichzelf als slachtoffer bezig is dat hij Sindy haar nachtrust zelfs niet gunt. Ik weet dat ze een sterke vrouw is maar ook sterke vrouwen hebben hun grenzen. Weet ge wat ik zo leuk vind aan Sindy als ik met haar aan het bellen ben? Dat ik ze tussen haar tranen en miserie door toch zo hartelijk kan laten lachen .
Vandaag hebben we eindelijk nog eens uitgebreid kunnen babbelen met mekaar zonder dat er iemand in de geburen was. Erik wou vanmorgen opnieuw niet gaan werken maar Sindy heeft hem gedwongen van toch te gaan. Een lezeres van de blog vroeg me gisteren of ik niet bang was dat Sindy misschien toch nog zal zwichten door het feit dat Erik haar nog graag ziet. Nee, daar ben ik niet bang voor. Wat me wel wat zorgen baart is het feit dat Erik nu plots zoveel moeite voor haar doet. Ik denk dat hij gelooft dat er een kans bestaat dat hij Sindy terug voor hem kan winnen. Het woord "competitie" is zelfs gevallen, een competitie waarin ik een voorsprong zou hebben. Wat mij betreft is er echter geen competitie en ik denk dat het voor iedereen het beste is dat hij dit zo snel mogelijk beseft en dat dit hem zo snel mogelijk duidelijk gemaakt wordt. Misschien is in dat opzicht een gesprek tussen Erik en mij wel nodig. Voor hem zullen mijn woorden misschien meer ontnuchterend werken dan die van Sindy. Voor haar zal het veel moeilijker zijn om Erik met zijn twee voeten op de grond te zetten omdat ze hem vanzelfsprekend zo weinig mogelijk wil kwetsen. Hij wil me twee dingen zeggen of vragen, heeft Sindy me verteld. Welke weet ik niet.
De laatste uren heb ik me afgevraagd of Sindy het nog wel wil dat ik hier blijf schrijven over haar en Erik. Ze zei echter dat ik mijn gang mocht gaan en dat ze de blog toch niet meer las. Toen ik jaren geleden met deze blog begon, heb ik er wellicht nooit bij stilgestaan dat ooit zou gebeuren wat nu aan het gebeuren is. Ik stel mij nu de vraag, als we dan toch alles aan het opbiechten zijn, wat dan binnenkort met de blog? Gaan we daar ook iets over zeggen of is het voor iedereen het beste dat we daar toch maar over zwijgen? Ondanks de gewichtigheid van de recente gebeurtenissen en de impact ervan op mijn gemoedsgesteldheid, vind ik dat ik het moreel verplicht ben aan alle bloglezers -waarvan er sommige deze blog toch al jaren volgen- van 'ons verhaal' verder te blijven vertellen. Ik vrees er echter voor dat de volgende dagen, weken en maanden wel eens een stuk zwaarder zouden kunnen uitvallen op mentaal vlak dan ik aanvankelijk gedacht had. Daarom wil ik jullie laten weten dat het mogelijk is dat ik er af en toe wel eens voor een paar dagen tussenuit zou kunnen vallen.
In het weekend is alles in een stroomversnelling geraakt. Erik weet ondertussen alles van ons, ook van de seks. Hij had het al die jaren wel vermoed dat we seks hadden maar hij heeft er nooit iets over durven vragen. Lang heb ik Sindy vanmorgen niet gesproken maar lang genoeg om te beseffen dat er al heel veel gepraat is tussen hen. Ik vroeg haar wat er dan allemaal gezegd geweest is maar ze antwoordde dat ze daar een week tijd voor nodig had om dat allemaal te vertellen. Sindy vond het een meevaller dat Erik aanvankelijk relatief rustig gereageerd had. Hij wou me spreken en liefst zo snel mogelijk. Maar toen hij vernam wat wij daarstraks allemaal aan de telefoon hadden gezegd, barstte hij in tranen uit. Hij had schrik dat hij Sindy definitief kwijt was en liet haar weten dat hij haar nog heel graag zag. Hij ging even wandelen, zei hij maar Sindy moest dringend vertrekken naar haar werk. En zij liet hem natuurlijk niet graag achter op deze manier. Zucht ..................
Op vraag van Erik, is Sindy gisteren samen met hem naar een psycholoog geweest. Daar is tersprake gekomen dat ze mij al lang kende en dat ik een goede vriend van haar ben. Ze heeft Erik verteld dat we mekaar kussen maar niet dat we ook seks hebben. Ik begrijp wel dat het voor Sindy zeer moeilijk moet zijn om dat toe te geven en ik begrijp ook dat ze, zolang ze niet de volledige waarheid zegt, de vrede in huis gemakkelijker kan bewaren maar het brengt mij (voorlopig) wel in een heel lastig parket. Erik zou me graag spreken en hij wil ook haar mails en mijn reacties lezen maar ik zou dan moeten doen alsof wij geen seks hebben. Ik zou dus telkens mijn woorden moeten wikken en wegen en verder komedie spelen.
Toen ik vanmorgen dat mailtje van haar kreeg waarin ze begon met mijn echte voornaam te noemen, iets wat ze anders nooit doet, besefte ik pas echt wat mij te wachten stond. Het waren maar een tiental regels maar het duurde minuten eer ik de ganse mail gelezen had. Geen "schatteke", geen "lieveke", geen kusjes, geen lieve woordjes, niks! Ik voelde hoe heel mijn lichaam er negatief op reageerde en ik wist onmiddellijk dat ik hier niet ging kunnen op antwoorden. Ik heb het vroeger, maar nu spreek ik over jaren terug, wel op die manier gedaan maar die tijd is voorbij. Ik kan dat niet meer. Ik wil open kaart spelen nu. Gedaan met de komedie, gedaan met toneel te spelen. Ik wil Sindy gerust de tijd geven maar hoop toch dat ze snel de moed vindt om Erik de volledige waarheid te vertellen.
Lieve schat, begrijp me niet verkeerd hé! Ik ben echt heel blij dat je al zover geraakt bent; Ik zal je blijven steunen en ik ben er zeker van dat we hier uiteindelijk wel uit zullen geraken. Ik zie je graag!
Ik heb haar eindelijk eventjes gesproken aan de telefoon vanmorgen. Ze maakt het goed en daar ben ik heel blij om. Maar wat ze me verteld heeft, had ik totaal niet verwacht. Ik dacht dat ik alle mogelijke scenario's overlopen had maar dit scenario zat er niet tussen. Ik ben er ondersteboven van en ik wil hier eerst eens goed over nadenken alvorens er op de blog iets over te schrijven ...
Sinds gisterenavond heb ik niks meer gehoord van Sindy. Binnen een dik uur zal het 24 uur geleden zijn dat ik haar laatste mailtje ontvangen heb. Ze moest nochtans niet werken vandaag. Op mijn mails reageert ze niet en haar bellen kan ik niet, want ook Erik is thuis. Ik heb er een slecht gevoel bij en denk dat dit geen goed teken is. Gisteren liet ze nog weten dat ik me vandaag moest proberen te ontspannen en wat afleiding moest zoeken om niet de ganse dag aan haar te moeten denken. Ik ben echter al de ganse dag aan het denken hoe het met haar zou zijn en wat er zou kunnen gebeurd zijn bij haar thuis. Wat kan het lang duren als je echt op iets aan het wachten bent! Ppppffffffffffff ......
Mijn handen zijn ijskoud. Mijn darmen liggen overhoop. Voor elk mailtje dat ik nu van Sindy krijg, hou ik mijn hart vast. De bal is aan het rollen gegaan. Misschien is het wel een sneeuwbal. Er is geen weg meer terug. Maar we hebben er 'bewust' voor gekozen en moeten de gevolgen dragen. Het voelt aan als een besmettelijk buikgriepvirus. Bij Sindy worden de eerste symptomen al zichtbaar. Weldra zal het mijn beurt zijn.
"Ik ben bang!" zei Erik haar deze morgend. Maar ook ík ben bang, bang woor wat komen gaat. Hij weet het nog niet van mij. Nog steeds heeft hij de vraag niet gesteld. Vanavond of morgen misschien. Ik besef dat mijn leven er vanaf nu anders gaat uitzien. Niks zal nog hetzelfde zijn zoals vroeger. Maar we hebben er bewust voor gekozen. Hopelijk krijgen we er geen spijt van.
Ik ben er klaar voor. De laatste weken en vooral de laatste dagen is de overtuiging gegroeid dat ik het moet en wil zeggen tegen Els. Het goede moment, in zoverre je van een goed moment kan spreken natuurlijk, dient zich voor mij binnen een twee- a drietal weken aan. Het is eigenlijk nog een kwestie van te wachten op Sindy's 'biecht' omdat zij het toch graag als eerste wil vertellen tegen Erik.
Ik weet niet of Sindy er wel echt klaar voor is. Vanmorgen nog zei ze me dat ze heel de voormiddag met hem alleen was en dat ze zich afvroeg of het nu het goede moment was. Haar maag lag overhoop dus ik denk wel dat ze een poging gaat wagen. Of het gaat lukken is nog een andere zaak want de voorbije dagen en weken heeft ze het al een paar keer geprobeerd maar tevergeefs. Ik besef dat het voor haar aartsmoeilijk moet zijn maar ik hoop met heel mijn hart dat ze er toch spoedig in slaagt van door die zure appel te bijten. Sindy is zich er heel goed van bewust dat ze het niet enkel voor mij moet doen maar in de eerste plaats voor zichzelf. Ze beseft dat ze op deze manier niet verder met Erik door het leven wil en kan gaan en dat ze het hem hoe dan ook vroeg of laat moet vertellen.
Wat er daarna komt, zullen we wel zien. Ik denk dat het belangrijk is dat we het stap voor stap aanpakken en ik ben blij voor mezelf en Sindy dat we eindelijk zover zijn dat we onze relatie willen opbiechten. Veel sterkte lieve schat!
Toen Witse gisterenavond die foto's aan zijn vrouwelijke collega liet zien, heb ik totaal onverwacht een antwoord op een vraag gekregen die me al jaren bezighoudt.
Voor diegenen die niet naar de aflevering gekeken hebben, Witse was stiekem foto's gaan trekken van een onmoeting tussen de man van zijn vrouwelijke collega -die trouwens van de affaire van haar man niks afwist- en diens minnaresje. Op het einde van de aflevering gaf hij haar een envelop met die foto's en ging er als een hazewind met zijn auto vandoor.
Hier thuis onstond een discussie of Witse wel juist gehandeld had met het verraden van die geheime affaire. Ik zei: "Stel dat die vrouw had vermoed dat haar man vreemdging, maar dat ze het niet wilde weten, dan had hij er toch beter over gezwegen." Els vroeg: " Denk je dat, dat ze dat niet willen weten?" Ik antwoordde: "Wees er maar zeker van dat de meesten het niet willen weten."
Ik had het Els de voorbije jaren al zo dikwijls willen vragen, of zij het zou willen weten als ik vreemdging maar ik heb het nooit gedurfd. Tot hiertoe was ik er zo goed als zeker van dat zij wel vermoedens had maar dat ze haar hoofd in het zand stak.
Er kwam gisterenavond eerst geen reactie op mijn laatste woorden. Maar dan, plots, uit het niets en totaal onverwacht, kwam de volgende zin uit haar mond: "Ik zou het wél willen weten als jij een minnares hebt hè!"
Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn lichaam verstijfde. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik bleef recht voor me uitkijken richting tv toestel. Ik wou me niet verraden door in haar ogen te kijken. Is dit het moment van de waarheid, vroeg ik me af, en is dit wel het goede moment? Bang wachtte ik op de volgende vraag van Els. Even kwam het bij me op van toch nog wat te wachten met eerlijk te antwoorden. Nee, het was niet het goede moment, het was nog een paar maanden te vroeg. En wat zou Sindy ervan vinden? Zij wou zich trouwens als eerste 'outen'. Shit! ... Ik wist niet wat ik moest doen en ik hoe ik moest reageren op Els volgende vraag.
De seconden tikten weg. Ik zapte naar de miss België verkiezing op VTM, probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen en deed alsof Els statement: "Ik zou het wel weten als jij een minnares hebt" me koud liet. De seconden werden minuten en er kwam geen tweede vraag van Els. Mijn hart begon terug rustiger te kloppen en mijn lichaam ontspande zich opnieuw. Pppffffff ... was dat even spannend!
Zou ze toch getwijfeld hebben? Of zou ze net als ik vinden dat het gisteren niet het goede moment was? Belangrijk voor mij is dat ik nu eindelijk weet dat ze 'het' toch wil weten. Dit gaat het me zeker vergemakkelijken om haar binnenkort de waarheid te vertellen.
Ze zijn weer voorbij, die eindejaarsdagen! Toch weer een hele opluchting. Ik voel me terug beter in mijn vel en ook Sindy, die de voorbije dagen echt ongelukkig was geweest, straalde opnieuw vandaag. We hebben 2011 ingezet met een spetterende ontmoeting. Als je mekaar zo enkele weken niet in levende lijve gezien hebt dan zijn die eerste aanrakingen toch zo intens hé! Ik kon er maar niet genoeg van krijgen, van haar lippen en van haar tong.
Ik weet niet of ik het al verteld heb maar Sindy heeft een echt lange tong. Gisteren vroeg ik haar op msn of ze haar tong nog eens wou uitsteken. Wanneer ze liet zien hoe ze aan het tipje van haar neus kon likken, werd ik op slag opgewonden. Ik beelde me in hoe het zou voelen, die lange puntige uitgestoken tong te kunnen afzuigen. Toen ik vanmorgen op haar lag, vroeg ik het: "Steek je tong eens uit schat, zover als je kunt, zodat ik ze kan afzuigen." Ik zei eigenlijk "ik wil je tong neuken" maar ik bedoelde "ik wil ze afzuigen" ;-). Ik had het nog nooit gedaan; Vreemd eigenlijk dat ik er nog nooit opgekomen was van het te doen. Sindy stak haar tong uit en ik nam ze in mijn mond en zoog eraan zoals zij aan mijn piemel zuigt. Jongens, wat een geweldig gevoel! Het testosteron gierde door mijn lijf. Na vijf jaar had ze nog steeds niet al haar geheimen prijsgegeven, mijn schatje! Zou het afzuigen van een penis(je) dit gevoel benaderen? Als dat zo is, begrijp ik waarom sommige vrouwen (en mannen) graag pijpen .
Sindy's poesje was kletsnat maar ja, wat wil je, ze was al veertien dagen niet meer klaargekomen. Ik had me voorgenomen van haar een stevige beurt te geven en heb me daaraan ook gehouden. Twee keer heb ik haar al likkend een orgasme bezorgd. Tussendoor hebben we geneukt en de kers op de taart heeft zíj mij gegeven door me te pijpen en te laten klaarkomen in haar mond terwijl ik in soixante-neuf houding op haar lag.
Toen we aanstalten maakten om naar huis te gaan, zag ik plots iets aan haar lip. Ik had haar niet gebeten maar blijkbaar was ik toch iets te wild te keer gegaan bij het tongzoenen. Net onder haar lip had ze een duidelijk zichtbare smalle zuigplek die een dikke centimeter lang was. Ik moest ermee lachen en gelukkig kon Sindy er ook om lachen. Nu maar hopen dat ze thuis niks merken ... alhoewel ;-).
De zandloper loopt langzaam leeg. Mijn klok heeft twee snelheden: De seconden tikken soms tergend langzaam weg, maar de dagen vliegen tegen een ijltempo voorbij. De tijd heeft nog nooit zo zwaar gewogen. De druk in mij wordt alsmaar groter. De spanning bouwt zich op. Een keuze moeten maken lijkt dichterbij dan ooit. Ik ben het beu van slechts een minnaar te zijn. Slechts een kleine vonk is nodig om de bom te doen ontploffen. Ik voel me als een ballon, die langzaam maar zonder ophouden opgeblazen wordt.
Waarom stelt Els geen vragen? Voelt ze het, dat ik mijn hart aan iemand anders heb verloren? Gisteren heb ik haar de zoveelste hint gegeven, maar opnieuw geen vraag. Heb je iemand anders? Ja, ik zou antwoorden, eerlijk antwoorden. De druk is te groot geworden om de vraag te ontwijken. Er is geen weg meer terug.
Met slechts één blik van haar was ik gisteren kontent geweest. Ik wist dat ze er was maar ik zag ze niet. Ik wil haar bij me, voor altijd. Elke dag wil ik haar kunnen aanraken. Elke dag wil ik haar stralende glimlach zien. Elke dag wil ik iemand rond me, die me laat zien en voelen dat ze van me houdt. Sindy zou het graag als eerste bekend maken, dat ze iemand anders heeft. Ik vrees dat ik ze voor ga zijn. Ik mis je mijn lieve schat.
Ik voel dat ik nog steeds in een midlifecrisis zit. Ze is al jaren bezig en van enig licht aan het eind van de tunnel is er nog steeds geen sprake. Het voelt bij momenten zelfs aan alsof deze tunnel eindeloos is. Al jaren heb ik serieuze problemen met het ouder worden. De veel gehoorde uitdrukking van andere leeftijdsgenoten "daar ben ik niet mee bezig" is niet aan mij besteed. Ik ben er wel degelijk mee bezig, met mijn ouderdom en met de kortheid van een mensenleven. Zolang alles vlot verloopt in mijn leven gaat het nog maar bij de minste tegenslag merk ik hoe gevoelig mijn humeur wel is. Hoe gelukkig ik mij op bepaalde momenten ook voel, er is niet veel nodig om snel terug in een 'depri-toestand' te geraken. Eigenlijk heeft Els gelijk als ze zegt dat ik geen reden tot klagen heb maar ik ben dat relatieve zorgeloze luxeleventje zo gewoon geraakt dat mijn gemoedstoestand snel verandert als het even niet meezit.
De relatie met Sindy heeft deze midlifecrisis niet gemilderd, integendeel. De 'tijdsdruk' is er alleen maar door vergroot. Ik zou het liefst zo snel mogelijk en optimaal van een nieuw leven samen met Sindy willen genieten maar er zijn zoveel factoren die dit voorlopig onmogelijk maken. Langs de andere kant wordt het voor mij steeds lastiger om dit dubbelleven te blijven lijden. Het is inderdaad zo dat Els de laatste tijd minder aandacht krijgt dan vroeger en ze verdient zeker beter. Ik zou het haar zo graag vertellen waarom ik me anders gedraag dan voorheen; niet zozeer omwille van gewetensproblemen of omdat het me zou opluchten maar vooral omdat ik het beu ben van alles in het geheim te moeten doen. Ik zou er zo graag mee naar buiten willen komen dat ik nog iemand anders graag zie waarmee ik veel meer tijd zou willen doorbrengen dan nu het geval is. Ik durf het echter niet. Ik heb schrik voor de gevolgen. En heel belangrijk in mijn overwegingen daarbij is de overtuiging dat Els het eigenlijk allemaal liever niet wil weten. Ik ben er bijna zeker van dat ze wel vermoedt dat ik vreemdga anders had ze de laatste jaren wel meer vragen gesteld. Feit is dat ik voel dat deze situatie niet kan blijven duren. Hopelijk vind niet alleen ik maar ook Sindy binnen afzienbare tijd de moed om de waarheid aan het licht te brengen.
Een lastige tijd, die eindejaarsperiode. De kinderen van Sindy hebben dan blokverlof en examens zodat we minder kunnen bellen en chatten en moeilijker kunnen afspreken. Dat is ook de reden waarom ik gisteren alleen naar de sauna ben moeten gaan. Het was wel leuk en het heeft wel iets zo helemaal alleen in zo' n saunacomplex maar toch was er dat continue gemis aan haar. Ik wist dat ook zíj voortdurend aan mij zat te denken en dat ze me zo graag had vergezeld. Heel stilletjes hoopte ik dat ze me misschien toch zou verrassen en plots naast mij zou staan. Hmmmmm ... wat zou ik dat heerlijk gevonden hebben. Toen ik in de resto-ruimte aan een veel te grote tafel voor één persoon, een slaatje aan het verorberen was, zag ik plots in de verte een blondine opduiken. Heel even dacht ik dat het Sindy was maar tevergeefs.
Toen het al donker was buiten stapte ik de blokhutsauna binnen. Pal in het midden van die vrij ruime blokhut staat een houtgestookte kachel die samen met het zwakke gele licht van vier lampjes in iedere hoek van de ruimte voor een gezellige sfeer zorgt. Op een koppeltje na, dat vlak voor de kachel zat, was er niemand in de sauna. Ik legde mij in een hoek op de bovenste bank en sloot mijn ogen. Het was er muisstil. Het enige wat ik hoorde was het zacht geknetter van het houtvuur. Mijn gedachten dwaalden voor de zoveelste keer af naar mijn schatje. Hoe dikwijls hadden wij hier al niet in deze hut gelegen.
Terwijl mijn zandloper verder leegliep en de druppels zweet op mijn lichaam groter werden, hoorde ik een aanzwellend gefluister bij dat koppeltje. Ik had ze eerder op de dag al eens zien rondlopen en ze waren nog zeer jong, ik schat een jaar of twintig. "Mais non! Je n'ai pas dit ça!" hoorde ik het meisje plots met licht verheven stem zeggen. Ze had een lief hoog en fragiel stemmetje maar de manier waarop ze het zei, liet vermoeden dat het niet allemaal koek en ei was tussen die twee. In de rustruimte had ik haar nochtans met een verliefde blik om een kusje zien vragen. De discussie in de sauna ging verder en op den duur dacht ik dat ze echt aan het ruziën waren. "Je t' aime" hoorde ik haar zeggen maar er volgde geen reactie van hem. Het werd terug stil. Even later stond de jongen recht en verliet de sauna, direkt gevolgd door haar.
Ik moest terugdenken aan de tijd toen Els en ik zo jong waren en aan de ruzies die we hadden tijdens die eerste jaren dat we mekaar kenden ... En ik trok natuurlijk de vergelijking door naar mijn relatie met Sindy. Sindy en ik kennen mekaar al zó lang en nog nooit hebben wij ruzie gemaakt. Nog nooit hebben wij een echte woordenwisseling gehad. Ik besefte wat een geluk ik toch heb met Sindy te mogen leren kennen en dat ik deze unieke relatie echt moet koesteren. Ik besefte hoe graag zij mij wel ziet. Ik besefte dat er niemand ooit in mijn leven is geweest die mij zo graag heeft gezien als zij en dat haar liefde voor mij onvoorwaardelijk is. Alleen al door dit gegeven, dat ik weet dat ze mij zo graag ziet en dat ze alles voor mij over heeft, vind ik dat ze er 'recht op heeft' dat ik voor haar kies als er moet gekozen worden.
Brien, indien je deze blog nog volgt, gelieve dringend even te gaan kijken naar de laatste reacties van het stukje van 11 april 2008. Je weet wel waarover het gaat denk ik. Ik had een hele tijd terug al gereageerd op een vorige reactie van Kevin maar zonder gevolg.
Nee, ik ga hier niet herhalen wat ik een dik jaar geleden geschreven heb namelijk waarom Sindy voor mij de perfecte minnares is. Dit keer ga ik een twintal redenen opsommen waarom ik denk dat zij ook mijn ideale toekomstige levenspartner zou zijn.
* Ze is een zielsverwant, een soulmate, iemand waarmee het vanaf het begin klikt op alle fronten. * Ik hou echt van haar en zie niet in hoe dit ooit zou kunnen veranderen. * Ik weet zeker dat zij ook echt van míj houdt en al klinkt het misschien pretentieus, ik ben er van overtuigd dat dit zo zal blijven. * Ze houdt van seks, ze is een goddelijke minnares en ze kan mij verwennen als geen ander. * Ze staat open voor seksuele experimenten en uitdagingen wat de kans op een lang en spannend seksleven vergroot. * Ondanks haar hoge libido is ze kontent met één man en moet ik niet bevreesd zijn dat ze vreemd zal gaan. * Ze heeft verre van de ideale maten en ze is niet helemaal 'mijn type' maar telkens ik haar naakt zie, word ik toch opgewonden van haar ronde sexy vormen. * Ze houdt van knuffelen, ook in bed. * Ze is zachtaardig en kan geen ruzie maken. * Haar eerlijkheid en volledige openheid naar mij toe, vind ik twee heel belangrijke eigenschappen van haar. * We zijn ongeveer even verstandig en delen dezelfde interesses. * Egoïstisch van mij maar ik vind het leuk dat zij een heel stuk jonger is en ik zie een hele aangename 'oude dag' met haar in het verschiet. * Ze heeft een goed betaalde vaste job die ze graag doet. * Dit weet ik nog steeds niet zeker maar ik denk dat ze goed kan koken. * Ze kan veel werk verzetten op korte tijd en thuis houdt ze van orde en netheid. * Ondanks het feit dat ze zoveel tijd voor míj vrijmaakt, doet ze toch haar uiterste best om voldoende aandacht aan haar kinderen te schenken en hun niets te ontzeggen. * Ze is sociaal, meegaand en gemakkelijk beïnvloedbaar maar als ze echt iets niet wil, houdt ze voet bij stuk. * En last but not least, ze is toch zo lief!
Lieve schat, je lijkt wel 'de' ideale vrouw! Ik moet spontaan aan Erik denken en aan het feit dat hij er ooit aan gedacht heeft om jou te verlaten... Wat zou er door zijn hoofd gaan als hij dit zou lezen?
.
