Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
02-05-2016
De storm is voorbij en de zon schijnt volop.
Na hele lange tijd niet meer naar mijn blog gekeken te hebben, moest ik eergisteren plots terugdenken aan die woelige periode in mijn leven, die een dikke 5 jaar geleden in februari 2011 begon. Ik weet niet meer wat de aanleiding was maar ik had ineens de behoefte om alle stukjes van het 2de deel van deze blog, inclusief de reacties, te lezen. Wat de laaste jaren 'de ver van mijn bed show' was geworden en een plaatsje had gekregen diep in mijn geheugen, kwam tijdens het lezen terug levendig naar boven en emotioneerde me zodanig dat ik af en toe een traan moest wegpinken. Op het einde van het verhaal voelde ik terug die drang om een stukje te schrijven dus laat me eens proberen of ik het nog kan .....
Mijn leven van de laatste 5 jaar kan ik nog het beste als volgt samenvatten:
De storm die wellicht rond valentijnsdag in 2011 zijn hoogtepunt bereikte, zwakte geleidelijk af. De windstoten verminderden in kracht en langzaam maar zeker verdwenen samen met de regen ook de donkere wolken. De eerste zonnestralen braken het witte wolkendek open en de lucht werd alsmaar blauwer. Nu is het al geruime tijd windstil; er zijn geen wolken meer en de zon, die blijft maar schijnen .....
Achteraf bekeken kan ik begrijpen dat er lezers zijn die denken dat mijn hele verhaal verzonnen is. Deze lezers zouden waarschijnlijk nog meer twijfels krijgen moest ik hen vertellen wat er de laatste 5 jaar nog allemaal gebeurd is want het is echt wel straf en onwaarschijnlijk wat we na onze biecht nog hebben meegemaakt, in ons voordeel dan. Mocht iemand 10 jaar geleden in een glazen bol kunnen kijken hebben en me verteld hebben hoe mijn leven er de volgende 10 jaar zou uitzien, ik zou het zelf nooit geloofd hebben.
Sindy en ik wisten wel wat we aan elkaar hadden en hoe stevig onze band wel was toen we nog minnaars waren. Maar hoe ons leven eruit zou zien op langere termijn na de scheidingen en wanneer we zouden samenwonen, dat was natuurlijk nog een andere vraag. Ik heb me daar nooit echt zorgen over gemaakt, ondanks de toegeslingerde verwijten uit onze omgeving dat het nooit zou blijven duren, maar toch was er ergens die onzekerheid. Nu, 5 jaar verder en zoals ik al liet blijken, schijnt de zon volop en blijft ze maar schijnen. Ik geef toe, er was af en toe wat geluk mee gemoeid dat er voor gezorgd heeft dat we nu in optimale omstandigheden bij mekaar kunnen leven maar ik ben er van overtuigd dat we ook zonder dat extra geluk samen een mooi leven hadden kunnen leiden.
Ik besef dat ik in herhaling val maar het gaat dus nog steeds goed met ons; wat zeg ik? ... Het gaat zéér goed met ons! En we zien mekaar nog steeds zeer graag! ......
Wat vliegt de tijd toch snel! Een jaar geleden zaten Sindy en ik nog midden in onze "opbiechtperiode" en ondertussen zijn we al ongeveer een half jaar gescheiden van onze ex-partners.
Het gaat goed met ons. We leven nog niet onder hetzelfde dak en door diverse omstandigheden kunnen we momenteel nog niet zeggen dat ons leven in een merkelijk rustiger vaarwater is terechtgekomen maar we voelen ons goed. We zien mekaar nog steeds heel graag en de stevige band die we al hadden vóór de scheiding(en) is de laatste maanden zeker nog sterker geworden. De liefde voor en de verbondenheid met mijn soulmate-tje is zo groot dat het lijkt alsof niks of niemand daar ooit iets aan zal kunnen veranderen. Meer dan ooit voelt het aan alsof de dingen die zijn gebeurd, móesten gebeuren. Ik heb dan ook geen enkele spijt van de beslissingen die we hebben genomen. Ik ga geen raad geven aan andere koppels, die net zoals Sindy en ik destijds, voor het aardsmoeilijke dilemma staan: "kiezen voor mijn minna(a)r(es) of kiezen voor mijn partner" want ik denk dat je toch wel een ijzersterk koppel moet zijn om "de keuze voor je minna(a)r(es)" te kunnen overleven. In dit opzicht voelt de relatie die Sindy en ik hebben, aan als uniek. Ik voel me zó goed bij haar (en ik geloof dat dit ook wederzijds is) dat ik me zelfs niet kan voorstellen dat er nog andere koppels zijn die hetzelfde geluk mogen ervaren als wij. En met "geluk" bedoel ik dan zowel "het gelukkig zijn" als "het geluk hebben".
Het gaat dus goed met ons. Eerlijk gezegd had ik een jaar geleden niet gedacht dat het allemaal zo relatief gemakkelijk en goed zou verlopen. Zelfs Sindy's kinderen zijn een meevaller. Akkoord, ik woon er nog niet continu mee samen maar je voelt toch snel aan of de relatie met de kinderen van je minnares (als ik dat woord nog mag gebruiken tenminste) eerder vlot dan stroef gaat verlopen. Ik heb er in ieder geval geen schrik van naar de toekomst toe.
Mijn ex wil zo weinig mogelijk kontakt met mij en ik respecteer haar keuze ook. De relatie met míjn kinderen is relatief goed te noemen. Er is nog geen ontmoeting geweest met Sindy en ik ben er vrij zeker van dat ze dat ook nog niet willen. Mijn ouders hebben Sindy al wel gezien en gesproken en ik ben zeer tevreden met wat ze nadien over haar vertelden. Trouwens na de initiële boosheid van mijn ouders ten aanzien van mij is de relatie tussen mij en mijn ouders nu opperbest. We hebben veel meer kontakt dan vroeger en ik durf gerust zeggen dat onze band nu beter is dan ooit.
Hoe dikwijls al, heb ik op het punt gestaan van hier opnieuw iets neer te schrijven maar telkens was er iets dat me tegenhield. Er is vanalles gebeurd de laatste weken, zoveel zelfs dat ik er een volledig boek over zou kunnen schrijven. Het is raar maar ik voel me niet meer de Ron van een paar maanden geleden. Ik heb niet meer die behoefte om alles tot in detail te vertellen zoals ik dat in het verleden wel pleegde te doen. Langs de andere kant voel ik toch de morele verplichting om de trouwe lezers onder jullie op de hoogte te houden van het verdere verloop van onze relatie. Daarom dat ik, totdat de zin in schrijven terugkomt, het volgende voorstel:
Waarschijnlijk zullen er wel lezers zijn die bepaalde vragen aan mij (of Sindy) willen stellen. Ik zou zeggen, laat ze maar komen, die vragen. Ik zal ze eerlijk beantwoorden. Als ik op sommige vragen niet reageer, dan is dat omdat ik ze ongepast vind of omdat ik er niet wíl op antwoorden om redenen van privacy en anonimiteit.
Inderdaad, het is lang geleden dat ik nog iets van mij en Sindy heb laten horen. Om te beginnen ontbrak mij de laatste weken alle fut hiervoor en bovendien had ik me voorgenomen van hier enkel nog iets te schrijven als er een ingrijpende verandering van de 'pad situatie' aan Sindy's kant zou gebeuren. Ik ga niet teveel in detail treden omdat ik nog steeds de anonimiteit van deze blog wil behouden maar enkele dagen geleden is eindelijk die doorbraak gekomen waar ik al zo lang op zat te wachten. Langs de ene kant wou ik Sindy niet forceren maar langs de andere kant mocht het om bepaalde redenen niet te lang meer duren en 'moest' er echt iets gebeuren. Nadat zij voor de zoveelste keer haar plan, om tegen Erik effectief te zeggen wat ze wilde, verschoven had naar een latere datum, heb ik met haar opnieuw een intens gesprek gehad. Blijkbaar heeft ze toen ingezien dat wachten geen zin meer had. Diezelfde dag nog, even nadat ons gesprek was afgerond, heeft ze zelf het initiatief genomen van er dit keer echt werk van te maken. Een kwartier voor Erik thuiskwam van zijn werk, heeft ze een kalmeerpilletje genomen en heeft ze hem verteld wat ze moest vertellen, namelijk dat ze weg wilde bij hem en dat ze alleen wilde gaan wonen. Voor de eerste keer heeft ze met hem kunnen babbelen zonder zelf emotioneel te worden terwijl Erik wel moest wenen. Achteraf was ze opgelucht en fier op zichzelf. Ze had eindelijk die schrik kunnen overwinnen en ze zei tegen mij dat het al bij al was meegevallen. Ook Erik's reactie was meegevallen. Hij had dit gesprek al weken voelen aankomen. Toen ik de dag nadien met Sindy aan het chatten was, was het alsof ik met iemand anders aan het praten was. De tekstregels verschenen één na één en kort achter elkaar op mijn scherm en ze straalden een zekere vastberadenheid uit. Sindy liet duidelijk merken dat ze terug plannen had en dat ze zou doorgaan nu. Gedaan met de twijfels, tijd voor klare taal.
Sindy had vorige week, zonder medeweten van haar man, een afspraak gemaakt met een 'familiaal bemiddelaar' met de bedoeling van meer te weten te komen over 'de mogelijkheden' bij een scheiding. Het was een tof gesprek, zei ze; die persoon had vooral naar haar geluisterd en nadien enkele tips gegeven. Ze liet Sindy weten dat ze steeds mocht bellen wanneer ze daar behoefte aan had maar dat ze nu eerst Erik nog eens heel duidelijk moest zeggen wat zij juist wil en dat ze hem moest vragen of hij bereid was om mee te werken aan een regeling via een notaris of dat hij een scheiding via de vrederechter verkoos.
Het charmeoffensief van Erik was de laatste dagen terug wat geluwd en gisterenmorgend zou Sindy enkele uurtjes met hem alleen zijn. De avond ervoor had ik Sindy nog wat moed ingesproken om er dit keer voluit voor te gaan. Gisterenavond kreeg ik van haar een kort mailtje waarin ze zei dat ze een rotdag met veel traantjes achter de rug had en dat ze vannacht een uitgebreidere mail zou sturen. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten. Ik hoopte op een lange mail van haar maar toen ik mijn mailbox vanmorgend opende en bij de eerste oogopslag een relatief kort mailtje zag, vermoedde ik al dat het gesprek met Erik anders was verlopen dan ik graag had gehad. Sindy heeft hem wel opnieuw verteld dat ze mij graag ziet en dat ze met mij verder wil maar ik denk dat ze niet verder dan dat is geraakt omdat het laatste dat ze er in haar mailtje over zei was dat Erik na deze woorden in tranen uitbarstte. Pppfffffffffffff .... Ik vrees dat het een proces van héél lange adem gaat worden ...
Ik heb een mailtje gekregen van iemand, een onbekende, die zei dat ik verkeerd bezig ben en dat ik 'gewoon' moest stoppen met die Sindy.
Grappig ... maar tegelijk ook helemaal niet grappig ...
Ik weet dat velen zittten te wachten op nieuws van mij ... Ik weet echter niet wat te schrijven. Ik ben compleet inspiratieloos. Dat mailtje van hierboven heeft mijn afwezige zin om te schrijven net genoeg getriggerd om toch iets neer te pennen.
Het is allemaal zo verward. Mijn leven ligt overhoop maar daar heb ik zelf voor gekozen, dus geen ekskuzes. Ik verschiet van mezelf dat ik er zo rustig bij blijf. Anderen noemen het onverschilligheid. 'Relativeren' noem ik het zelf. Ik ben niet bang voor de toekomst. Ik heb het gevoel dat alles wel in orde gaat komen. Niemand kan mij begrijpen. Iederen is tegen mij maar het kan me eigenlijk weinig of niks schelen.
Het leven van mijn vrouw heb ik kapot gemaakt en zij heeft daar helemaal níet voor gekozen. Zij ziet er geweldig van af. Fysiek gaat het terug wat beter met haar maar ze is ervan overtuigd dat het verdriet, de pijn, de woede en zelfs de haat nog heel lang gaan duren.
Dat we gaan scheiden, is een feit. Er is geen weg meer terug. Dus 'gewoon stoppen met die Sindy' lost niks op. Het kwaad is geschied. Héél blij ben ik wel met de goede verstandhouding tussen Els en mij. Het 'regelen' verloopt heel redelijk en soepel.
Wat 'mijn kant' van het verhaal betreft, zijn de lijnen uitgestippeld. In het kort: Els gaat verhuizen en ik blijf tijdelijk in ons huis wonen. Sindy's kant van het verhaal is veel gecompliceerder. Mijn kinderen zijn volwassen en 'gesetteld' maar haar kinderen zijn veel jonger dan de mijne en dat maakt een wereld van verschil. Bovendien wil Erik Sindy niet kwijt en wil hij, samen met zijn familie, nog steeds niet aanvaarden dat Sindy van hem wil scheiden. Ik hoop dat ze uiteindelijk tot een minnellijke schikking kunnen komen maar als ik van iets bang ben, dan is het wel van dit.
Er is niet veel veranderd de laatste dagen. Els voelt zich nog steeds zeer slecht en niet alleen op mentaal vlak maar ook fysisch. Ze is naar de dokter geweest en neemt medicijnen, waaronder slaappillen, maar ik heb de indruk dat het voorlopig allemaal niet veel uithaalt. Ik moet goed opletten met wat ik doe en vooral met wat ik zeg en hoe ik het zeg want hoe goed de dingen die ik tegen haar zeg ook zijn bedoeld, bijna altijd krijg ik er een negatieve reactie op en wordt er door Els een link gelegd met Sindy. Ik laat die commentaren zoveel mogelijk over mij heengaan en verzet er mij zo weinig mogelijk tegen, ook al zijn sommige ervan volledig onjuist. Ik besef dat die boosheid van Els, en de bijhorende verbale reacties, het enige wapen is waarmee ze het onrecht, dat ik en Sindy haar hebben aangedaan, kan bestrijden.
Ook bij Sindy thuis is er weinig veranderd. Ondanks het feit dat zij deze week tegen Erik heel duidelijk heeft gezegd dat er geen toekomst is voor hen en dat ze met mij verder wil, doet hij gewoon verder zoals hij de laatste weken bezig was. Hij negeert de realiteit en wil blijkbaar nog steeds niet inzien dat het over is tussen hen en dat daar niks meer aan te veranderen is. Hetzelfde geldt voor haar ouders en schoonouders. Sindy denkt dat 'het tijdelijk alleen gaan wonen in een appartement' het enige middel is om Erik toch te doen beseffen dat het haar menens is.
Nu Sindy's kinderen een weekje thuis zijn -het is trouwens krokusvakantie- gaat ze van de gelegenheid profiteren om in het begin dan de week eens goed met hen te praten zonder dat hun vader erbij is. Zij moeten er trouwens voor te vinden zijn om om de andere week te verhuizen en bij hun mama te gaan wonen. Afwachten maar ...
De kogel is door de kerk, bij mij thuis althans. Els wil scheiden en liefst zo snel mogelijk. Ook voor haar is er geen weg meer terug. Ook al ziet ze me nog graag, er is geen alternatief. Zelfs al zou ik haar beloven van Sindy te laten vallen, dan nog zou ze niet meer kunnen samenleven met mij. De schade die ik heb aangericht, is te groot. Het vertrouwen dat ze had in mij, kan nooit meer terugkomen. Er is iets gebroken dat nooit meer kan worden gelijmd Ze wil een nieuw leven beginnen maar daarvoor moet eerst de draad met mij worden doorgeknipt. De eerste regelingen voor een nakende scheiding zijn al getroffen. Volgende week hebben we al een afspraak met een notaris. Het lijkt onwezenlijk wat er allemaal gebeurt. Het voelt vreemd aan. Maar het is keiharde realiteit.
De aanvankelijk 'positieve' houding van Sindy's ouders, toen zij het vernamen van haar jarenlange ontrouw, sloeg volledig om toen het -in hun bijzijn- twee dagen later aan haar schoonouders werd verteld. Haar vader bleef er relatief rustig en koel bij maar haar moeder barstte in tranen uit en heeft die dag zo goed als niks meer tegen Sindy gezegd. De schoonmoeder reageerde in eerste instantie furieus, zoals verwacht, maar toen Sindy gisteren, nadat ze al haar moed bijeen had geraapt, met bonkend hartje een bezoekje aan haar bracht, reageerde ze redelijk normaal. Ze pakte Sindy vast en zei dat het allemaal wel terug goed zou komen tussen Erik en haar. Dat was natuurlijk het laatste wat Sindy wou horen.
Persoonlijk ben ik er niet blij mee dat Sindy het zo 'voorzichtig' aanpakt maar het ligt volledig in haar aard. Ze heeft een heel zacht en warm karakter en ze zal bij alles wat ze doet altijd proberen om anderen zo weinig mogelijk te kwetsen. Bovendien kan ze en wil ze geen ruzie maken en daarom dat ik goed begrijp waarom ze zo handelt. Vanzelfsprekend worden de zaken er op deze manier niet gemakkelijker op en zal de pijn en het verdriet nog langer duren.
Iets wat we beiden niet hadden verwacht of dat we misschien verkeerd ingeschat hebben, is dat het lastiger is om af te spreken sinds onze biecht. We dachten dat dat nu net gemakkelijker zou worden, maar niets daarvan. In deze moeilijke levensfase hebben we meer dan ooit behoefte aan fysiek kontakt en aan mekaars steun. Onze partners maken het ons echter niet gemakkelijk. Sindy en ik willen niks meer in het geheim doen maar net daarom kwetsen we hen daar zo hard mee; omdat ze het nu 'weten'. Zij zien ons immers nog graag en wij willen hen, na alle pijn die we hen al aangedaan hebben, niet nóg meer kwetsen dan nodig is.
Donderdag wilde Els écht niet dat ik Sindy zag maar Sindy wou me persé ontmoeten, al was het maar voor even. Daar sta je dan voor dat vreselijke dilemma. Wat je ook kiest, je kiest altijd verkeerd. Ik heb voor Sindy gekozen. Ik kon niet anders. Ik wist hoe miserabel zij zich voelde na die biecht aan haar ouders en schoonouders en ik 'moest' haar zien, hoe slecht Els zich daar ook bij voelde. Voor de eerste keer van zolang Sindy en ik elkaar kennen, hoefden we niet bang te zijn om herkend te worden op straat. Op een redelijke drukke plaats hebben we een wandelingetje gemaakt, arm in arm, dicht tegen elkaar, elkaar regelmatig kussend. Het was een sombere koude grijze dag maar wat voelde het heerlijk aan om zo als een verliefd koppeltje tussen de mensen en het verkeer te kunnen lopen. Ondanks Sindy's miserie, straalde ze van geluk. Ik hoop dat het weinig zien van elkaar van tijdelijke aard is want we hebben dat kontakt echt nodig en het geeft ons extra kracht om te blijven vechten voor onze relatie ondanks de moeilijke en complexe situatie.
Er is vanalles gebeurd de laatste 48 uur. Misschien vertel ik er later wel meer over maar voorlopig enkel dit:
Zacht uitgedrukt was het niet vanzelfsprekend om mekaar gisteren even te kunnen zien. Toen ik terug thuiskwam, zonder seks met Sindy te hebben gehad, las ik het volgende mailje van haar:
"Had een binnenpretje op weg naar huis ........ Op de radio een liedje 'I just had sex and it felt so good' ..... Niemand die mij zal geloven dat ik evenveel heb genoten van de strelingen van je handen langs mijn gezicht, je koude handen die de mijne vasthielden, je stralende blik ............"
Er gaat geen dag voorbij zonder dat Els in tranen uitbarst. Het is zeer moeilijk om een glimlach op haar gezicht te doen verschijnen. Soms lijkt het een tijdje beter te gaan en praat ze op een 'normale' manier met mij maar even later vloeien de tranen weer rijkelijk over haar wangen. Ze moet er vreselijk van afzien en ze verwijt mij dat ik nog niet half besef wat ik haar aandoe en hoeveel pijn ik haar bezorg. Ze zou zó graag haar oude leven terughebben. Ze haat Sindy en ze zal haar eeuwig blijven haten, zei ze gisteren nog. Waarschijnlijk zal ik inderdaad wel niet beseffen wat ik haar aandoe maar misschien wil ik dit ook wel niet. Misschien is dit een vorm van egoïstische zelfbescherming om te kunnen blijven gaan waarvoor ik gekozen heb, namelijk een leven met Sindy op langere termijn. Sindy krijgt steun en begrip van verscheidene mensen uit haar omgeving maar ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta -buiten de steun die ik van Sindy en sommige bloglezers krijg natuurlijk-. Ik wil geen medelijden opwekken want ik heb per slot van rekening deze problemen zelf gezocht, maar iedereen die het ondertussen weet van mij en Sindy, is tegen mij en kan absoluut geen begrip opbrengen voor hetgeen ik gedaan heb, zelfs mijn eigen ouders niet. Het verbaast me echter hoe relatief gemakkelijk ik hiermee kan omgaan en hoe weinig de commentaren van de anderen mij raken. Hoe erg ik Els, mijn kinderen, mijn familie en andere mensen ook kwets, er is geen weg meer terug. Er is echt geen weg meer terug! Ik 'moet' en 'wil' ervoor gaan. Ook al denkt zo goed als iedereen dat ik vroeg of laat het deksel op mijn neus ga krijgen en met hangende pootjes terug naar mijn vrouw ga, ik ben er honderd procent van overtuigd dat dit niet zo zal zijn. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat wij samenhoren, Sindy en ik, en dat wij voor elkaar zijn gemaakt. Ondertussen zit ik alleen in een bunker die langs alle kanten met zwaar beschut wordt bestookt. Maar mijn bunker houdt stand tot dusver en ik hoop dat dit zo blijft.
Sindy heeft het gisteren dan verteld tegen haar ouders zonder dat haar man of de kinderen erbij waren. Ze reageerden onverwacht positief. Ze konden het wel begrijpen en ze zouden Sindy helpen, wat ze ook zou beslissen. Een grote opluchting voor Sindy natuurlijk en ook voor mij een pak van mijn hart van zodra ik het nieuws vernam. Als ze nergens terecht kon, boden ze aan om terug thuis te komen wonen maar dit zou Sindy nooit doen net zomin als ikzelf en Els ooit terug bij onze ouders zouden intrekken. Opnieuw is er een stap gezet en deze sterkt ons beiden om te volharden en door te gaan.
Dag 11. Wat zou ik nu graag een glazen bol hebben om te kunnen zien hoe mijn leven eruit ziet binnen pakweg een jaar bijvoorbeeld. Els voelt zich nog steeds zeer ongelukkig en diep gekwetst maar ze gedraagt zich toch al anders als tijdens de eerste dagen. Die eerste dagen sloeg ze als het ware tilt en kon ze niet meer normaal functioneren en denken. Ik denk dat ze in een soort shocktoestand verkeerde. Ze kon amper nog eten en slapen en haar gewicht ging pijlsnel naar omlaag. Gelukkig slaapt ze nu terug beter, kan ze opnieuw vrij normaal eten en kan ze ook terug helderder denken. Ik denk dat ze beseft dat de situatie zeer complex is en dat het zijn tijd nodig heeft. Ze zou graag nu al een kant en klare oplossing hebben en weten wat ze wil maar er is (nog) geen kant en klare oplossing en ze weet nog niet wat ze wil.
We hebben dit weekend opnieuw veel gepraat zonder ruzie te maken. We hebben ons trouwens allebei voorgenomen van het zo te houden. We komen nog goed overeen en ruzie maken lost niks op; integendeel, het kan alles alleen maar nóg verergeren. Els wil eerst terug wat op krachten komen, want ze voelt zich een vod, en zich vervolgens goed laten informeren met betrekking tot een eventuele scheiding. Ze beseft wel dat het voor ons beiden het gemakkelijkst zou zijn indien we voorlopig onder hetzelfde dak zouden blijven leven maar het zou haar zoveel pijn doen te weten dat ik ondertussen 'die andere vrouw' blijf zien.
Met Sindy zelf heb ik dit weekeinde zo goed als geen kontakt gehad. Ik heb haar trouwens niet meer gezien sinds mijn biecht. Wel heb ik vernomen dat ze het haar schoonouders gisteren niet heeft kunnen vertellen door omstandigheden. Straks na de middag zijn haar ouders bij haar en die zou ze het vandaag wel vertellen. Ze kan het niet langer verzwijgen, zegt ze, ze 'moet' het hen vertellen.
"Niemand kan dit begrijpen!" Ontelbare keren heeft Els me dit al gezegd. Geliefd als ze overal is, kan niemand van haar vele collega's en vrienden, om nog maar te zwijgen over de familieleden, begrijpen wat haar overkomt. Wij waren toch het perfecte koppel met schatten van kinderen dat alles had om gelukkig te zijn, dat zelden of nooit ruzie maakte en dat alles samen deed. Zij was toch die warme zorgzame vrouw en moeder die altijd alles voor haar man en kinderen heeft gedaan en die altijd heeft geprobeerd van iedereen zo veel mogelijk te verwennen en gelukkig te maken. Ik begrijp heel goed dat niemand kan begrijpen waarom ik haar dan 'dump', want zo wordt dat dan toch gezegd, ook al wil ik haar niet laten vallen. Ik kan het zelf amper begrijpen.
Vorige week stelde ze vrij snel voor van zelf te verhuizen op relatief korte termijn omdat ze in dit grote huis niet alleen wilde blijven wonen. Omdat ik Els echter nog graag zie en om het voor iedereen nog niet lastiger te maken dan het al is, stelde ik haar voor om geen overhaaste beslissingen te nemen en voorlopig nog bij mij te blijven wonen, desnoods enkel op vriendschappelijke basis. Ze zegt echter dat ze het dan zeer moeilijk zou hebben met het feit dat ik kontakt zou blijven hebben met Sindy. Dit zou ze zeer moeilijk kunnen verdragen en ze zou voortdurend ruzie met me maken.
Morgen zouden Sindy's schoonouders op de hoogte gebracht worden. Met het inlichten van de kinderen dacht ik dat Erik er eindelijk in berustte maar blijkbaar niet want gisteren heeft hij Sindy opnieuw met smsjes bestookt. Pppffffffffff ....
Sindy's kinderen weten het ondertussen. Erik en Sindy hebben het gisteren samen aan hen verteld. Omdat míjn kinderen zo heftig hadden gereageerd, was ik bang voor hún reactie vooral naar hun moeder toe. Het was echter een meevaller. Ze reageerden rustig en begripvol. Toen Sindy vanochtend relaas uitbracht per mail, schoten mijn ogen vol tranen. Langs de ene kant was ik gelukkig dat het niet alleen voor Sindy maar ook voor mij was meegevallen; langs de andere kant werd ik ontroerd door de manier waarop de gesprekken waren verlopen en hoe volwassen haar kinderen erop reageerden. Laat ons hopen dat de sfeer gemoedelijk blijft tijdens hun verwerkingsfase.
Door omstandigheden hebben Sindy en Erik het gisteren dan toch nog niet verteld tegen hun kinderen en Sindy's schoonouders. Erik heeft het nog steeds niet volledig aanvaard dat Sindy voor mij kiest. Hij wil wél dat ze zo spoedig mogelijk verhuist maar verhuizen zonder de kinderen is voor Sindy geen optie. Ik hoop stilletjes dat hij toch nog van mening verandert en dat zij voorlopig thuis bij haar kinderen kan blijven wonen. Ik denk dat Els zich er al wél bij neergelegd heeft dat ik uiteindelijk niet voor haar zou kiezen. Merkwaardig toch hoe mensen, die zich in ongeveer dezelfde situatie bevinden, totaal anders kunnen reageren: Enerzijds Erik die zich wanhopig vastklamt aan Sindy en al het mogelijke doet om haar van gedacht te doen veranderen; Anderzijds Els die, ondanks de vreselijke pijn die ik haar aandoe en die ze zeker niet verdiend heeft, toch in de eerste plaats aan het geluk van haar kinderen en aan mijn geluk denkt. Gisteren heeft ze me laten voelen dat ze mij altijd graag gezien heeft en dat ze dat ook nu nog doet. Maar ze gunt me mijn geluk en samen met mij wil ze op een wreedzame manier naar een oplossing zoeken waarbij 'alle partijen' zo min mogelijk schade lijden. De bewondering, die ik altijd al heb gehad voor Els als vrouw en als moeder, is de laatste dagen alleen maar groter geworden als ik kijk naar de manier waarop ze deze aartsmoeilijke situatie heeft aangepakt. Gisteren hebben we opnieuw lang gepraat en voor het eerst sinds vorige vrijdag zag ik terug een andere blik in haar ogen en moest ze niet meer wenen toen één van mijn kinderen aan de telefoon vroeg hoe het met haar was. Ik denk en hoop dat ze door de ergste klap heen is.
Voor Sindy moet het ergste nog komen. Waarschijnlijk gaat ze het straks samen met Erik aan haar kindjes vertellen. Althans, dat was toch de bedoeling. Opnieuw bang afwachten ...
Eergisteren heb ik één van de meest emotionele dagen uit mijn leven beleefd. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zoveel geweend en gehuild heb. Els heeft het zondag tegen haar ouders verteld en ik tegen de mijne. Hartverscheurend was het. Dit staat Sindy nog allemaal te wachten. Voor haar moet het ergste nog komen. Ik houd mijn hart vast. Vandaag zou Erik het tegen zijn ouders en hun kinderen vertellen.
Dag 3 van mijn nieuwe leven. Ja, zo voelt het echt aan, alsof ik aan een nieuw leven begonnen ben. Het is hier stil in huis. Ik ben opnieuw alleen en voel me ook alleen. De enige persoon bij wie ik terecht kan voor wat steun en begrip, is Sindy. Maar ook zij heeft het zo moeilijk. Ik heb Els heel hard gekwetst en ik voel aan haar manier van praten dat ze vol woede is, maar we praten. Ondanks het feit dat het bij haar aanvoelt alsof ik haar leven geruïneerd heb, blijven we op een relatief serene manier met elkaar praten, zonder te ruziën en zonder dat ik haar iets verwijt. Al een geluk dat ook Els een heel sterke vrouw is. Het zal zijn tijd nodig hebben maar ze komt deze klap wel te boven. Vreemd genoeg en tegen mijn verwachting in, heeft ze de voorbije jaren niets gemerkt van mijn vreemdgaan. Dus ook bij haar is er tengevolge van mijn biecht van enige opluchting geen sprake. Ze kan niet begrijpen dat ik zoveel op het spel zet en dat ik zoveel over heb voor een andere vrouw. Misschien heeft ook dít zijn tijd nodig. De verwijten die Sindy naar het hoofd gesmeten krijgt, kloppen niet met de werkelijkheid en doen me wel pijn. Ik begrijp echter de reactie van Els en hoop dat zij stilletjesaan toch zal begrijpen waarom die andere vrouw zo belangrijk voor mij is.
Ik zou nu het liefst voor een tijdje willen verdwijnen omdat ik me 'persona non grata' voel in mijn eigen huis. Na mijn biecht van gisterenochtend is er van enige opluchting totaal geen sprake, integendeel. Ik voel me rotslecht, niet zozeer omwille van het leed dat ik mezelf aandoe maar omwille van hetgeen ik Els, mijn kinderen en mijn familie aandoe. Ik had nooit verwacht dat de impact zó erg zou worden en we zijn nog maar pas begonnen. Ik probeer me sterk te houden maar ik merk nu al dat dit veel moeilijker is en gaat worden dan ik dacht. Ik weet dat ik hier door moet maar ik heb mijn twijfels of ik dit wel ga kunnen volhouden. Het voelt aan als een ongelijke strijd tussen mij en de rest van de wereld. Ik begrijp nu pas wat Sindy de voorbije dagen heeft moeten doorstaan. Wat een bewondering heb ik voor haar! Els heeft nu al duidelijk laten verstaan dat er zal moeten gekozen worden en ik vrees dat ze van dit standpunt niet meer zal afwijken. Dikke miserie dus!
We hebben mekaar gisteren sinds lang nog eens kunnen zien in levende lijve. Moeilijk te omschrijven hoe de sfeer was op ons motelkamertje en het was natuurlijk anders dan anders maar ons samenzijn was zeer intens. We beseften allebei dat de volgende keer in deze hotelkamer, als die volgende keer er dan al kwam, ons leven er waarschijnlijk helemaal anders zou uitzien. Toen we naakt in mekaars armen lagen vroeg ik Sindy wat ze nu eigenlijk het moeilijkste vond sinds haar biecht. "Het moeten troosten van Erik," antwoordde ze, "ik kan het niet verdragen dat hij continu rond mij hangt en mij geen moment met rust laat." Wat zag ze er goed uit, mijn schatje, ondanks haar miserie. Toen ik dat lieve gezichtje van haar met die prachtige stralende oogjes aan het bewonderen was, zei ik: " Ik ben precies toch nog altijd een beetje verliefd op jou." Ik was blij dat we mekaar toch nog eens hadden kunnen zien net voor 'mijn' biecht want ik had het nodig als extra boost om het te kunnen vertellen aan Els.
Thuis aangekomen gebeurde er iets vreemds. Al gans de dag was ik er in mijn hoofd mee bezig dat ik het nú zeker niet mocht verknallen door op de allerlaatste afspraak betrapt te worden. Maar alsof het zo moest zijn, vond Els gisteren iets verdacht aan mij. Ze vroeg of er iets was dat ik moest vertellen of dat ze niet mocht weten. Ik zat op dat moment recht tegenover haar en ik voelde haar ogen in mijn lijf priemen. Een zéér moeilijke situatie was dat! Wat moest ik doen? Het haar gelijk vertellen terwijl mijn kinderen in de geburen waren of zou ik toch nog wat wachten tot ze alleen was? Ik had het mezelf gemakkelijk kunnen maken door gewoon te antwoorden op haar vraag maar ik heb toch voor de moeilijke weg gekozen en gedaan alsof er niks aan de hand was.
Terwijl ik dit aan het typen ben, sta ik te trillen op mijn benen en voel ik mijn hart in mijn keel kloppen want seffens ben ik alleen met haar en ga ik het haar vertellen ...
