Inhoud blog
  • moeheid... pijn
  • Mijn blog up to date houden...
  • Nostalgie
  • Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Laatste commentaren
  • doen!!!! (marijke)
        op
  • Erg fijn om lezen, en herkenbaar :-) (Flosjke)
        op Weekend
  • weer een favoriet bij (Sophie, mama van Mette)
        op Weekend
  • Amai (virus)
        op Weekend
  • Zoeken in blog

    Dagboek van een (super)mama

    08-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.moeheid... pijn
    Vroeger had ik zoals de meesten hopen energie en wist ik geen blijf met mijn energie. Pijn had ik alleen als ik gevallen was of iemand mij geslaan,... had. In de loop der jaren verloor ik mijn energie, beetje bij beetje, ik voelde me altijd moe. Het zal wel vitamine tekort zijn, het zal wel luiheid zijn... ik heb veel moeten horen, maar wat ik ook deed, hoe ik ook probeerde.. in plaats van beter ging het slechter. Ik ging maar de helft van de tijd naar school. De andere helft lag ik in bed, te slapen. Te hopen dat de pijn rap zou overgaan. Maar ik zou niet gaan klagen, niet over de pijn die ik allang voelde, want dan was ik schoolmoe of wou ik wat extra aandacht... Nee daar had ik geen zin in.

    Op school kreeg ik natuurlijk weinig goede reacties, en veel vriendinnen had ik ook niet. Niemand die mij begreep, die begreep wat ik had. Al wist ik toen zelf niet wat ik had. Ik begon te denken dat het allemaal wel in mijn hoofd zou zitten, ik moest me er maar overheen zetten, niet flauw doen...
    Ik ben boos geweest... boos op mijn lichaam, ik ben verdrietig geweest, verdriet om de pijn, om de moeheid, om geen 'normaal' leven te hebben... maar het meest van stootte ik op onbegrip. Nog steeds. Mensen hebben snel een oordeel klaar ook al weten ze van niks. Als je jong bent moet je hard werken en niet zoals ik mijn tijd verdoen met slapen.

    Ik heb vaak momenten gehad dat ik mijn hoofd wou laten hangen, gewoon niks meer doen, toegeven aan de pijn en moeheid... maar ik ben geen opgever dus ik ga gewoon door... Mijn hoofd is sterker dan mijn lichaam... of dat is wat ik dacht. Een tijdje gaat alles beter om dan een eens zo harde klap terug te krijgen... (right back at ya). Vechten tegen je eigen lichaam is een strijd die je niet kan winnen. Ook ik niet. Hoe graag ik dat ook zou willen. Toch blijf ik vechten en vechten en over mijn grenzen heen gaan. Nog meer pijn, nog minder energie... Ik ben hard, ik kan er wel tegen... mensen zien op het eerste zicht niks mis met mij...

    Maar thuis als de tranen vloeien, als de pijn niet meer te houden is... dan is er niemand. Niemand die mij ziet, niemand die het weet. Ik ben te koppig om toe te geven dat het echt niet meer gaat. Ik weet soms zelf niet hoe ik de dag doorkom.. Het is frustrerend om niet te kunnen wat je eigenlijk wilt kunnen... studeren, werken, je huishouden.. het klinkt voor velen zo normaal.. niet voor mij... mijn lichaam werkte altijd tegen (dat dacht ik...) de waarheid is dat ik zelf mijn lichaam tegenwerk door de signalen te negeren.

    Dit jaar is dan eindelijk de diagnose gevallen... fibromyalgie. Genezen? nee mevrouw, daar zijn geen pilletjes voor, veel sporten zou wel kunnen helpen... (sporten? graag... maar hoe kan je sporten als je nog geen energie hebt om je huishouden te doen?) hopeloos dus totdat ik hoorde van Mickeltherapy. (www.mickeltherapy.com) Niet meer de symptomen bestrijden maar de oorzaak. Vrijdag is de eerste sessie... we zullen zien als het de moeite waard is. Al helpt het mij 10%... dat is 10% gewonnen...





    08-12-2008 om 13:16 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn blog up to date houden...
    Ik pleit schuldig... Ik heb al even niks meer op mijn blog gezet... Mijn goed voornemen voor 2009 is dan ook om minstens 1 keer per maand iets op men blog te zetten. Leuke dingen of minder leuke dingen... Dat valt nog af te wachten... Ik heb namelijk geen zesde zintuig en kan niet in de toekomst kijken.. en maar goed ook... ik zou het eigenlijk niet eens willen...

    08-12-2008 om 12:59 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nostalgie
    Het valt me op dat als mannen samenkomen, ze allemaal verhaaltjes van vroeger bovenhalen van hun kattenkwaad of apenstreken (zoals je het wilt noemen...) en daar best fier op zijn ook... (op de meeste dingen dan). Daarbij moeten ze dan regelmatig vermelden: dat "dat toch fijne tijden waren ... en waar is die tijd gebleven?" alsof ze heimwee hebben naar de tijd dat het aanvaard werd om kind te zijn. Veel mannen gedragen zich nog als kinderen op latere leeftijd maar doen zich voor als echte mannen... maar diepvanbinnen zijn alle mannen nog kinderen... Uit een onderzoek is gebleken dat mannen die mochten kiezen tussen een gagdet of een mooie vrouw... 90% koos voor het gadget... dat zegt genoeg over ons vrouwen of over mannen?

    Vrouwen die samenkomen beginnen meestal over andere dingen en zelfs al halen wij verhaaltjes boven van ons kattenkwaad.. dan zullen we dit niet rap doen waar een man bij is... Als vrouwen herinneringen bovenhalen dan gaat dat meestal over die ene jongen die je toen leuk vond of waar je hopeloos verliefd op was... Om dan vast te stellen dat je toen wel heel erg blind geweest moet zijn...of in andere gevallen vragen we onszelf af wat er van die persoon geworden is... om tot de conclusie te komen dat je blij bent dat je met hem niet in zee bent gegaan... In zeldzame gevallen, kan je wel spijt hebben...

    Waarvan komt die nostalgie naar die goeie oude tijd toch? Het is een beetje heimwee naar de tijd die geweest is, op dat moment vond je je leven ook niet zo geweldig... maar achteraf bekeken waren het mooie tijden. Zouden onze hersenen onze versies van de goede oude tijd niet aanpassen, zodat wij een verheerlijkt beeld krijgen van wat vroeger was? Of was het vroeger echt zo goed?

    In ieder geval... ik ben altijd in voor een avondje herinneringen ophalen en je ziek lachen met de dingen die je gedaan hebt... soms is er niks leuker dan te praten over de al dan niet 'beschamende' momenten in je leven...


    21-09-2008 om 10:19 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    29-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Alweer even geleden dat ik iets postte op mijn blog. Inspiratie kan je ook niet zomaar oproepen… of laten we zeggen de inspiratie wel maar de tijd (of zin om het te typen…) niet…

    Volgende week maandag is het zover… dan vertrekken wij (mijn vriend en ik) met zen tweetjes op vakantie en laten we dochterlief (die zich hopelijk zal gedragen) over aan oma en opa. Wie dat nu het ergste gaat vinden? Je raad het al… ik zelf. Maar goed… we gaan dus op vakantie. Alhoewel echt vakantie kan je het niet noemen… we gaan voor vier dagen, maar zijn eigenlijk maar twee dagen echt daar. Het is beter als niks natuurlijk. Mij hoor je niet klagen… Want de tweede dag is het namelijk markt. Tijd genoeg dus om nog een paar nieuwe handtassen te kopen (waarschijnlijk tot ergernis van vriendlief… maar ik heb hem al gewaarschuwd!!). Tegelijkertijd duiken ook weer de negatieve gedachten op “wat als ons hotel niet geboekt is…” het zal mij weer overkomen natuurlijk. Ik heb geboekt op een site (waarvan men zei dat het een goede site is!) en bevestigingscode gekregen die we dan moeten afgeven in het hotel… maar wat als er iets is misgelopen… nog geen ramp natuurlijk, want we kunnen altijd terecht bij de grootouders van mijn vriend… maar toch… het is niet wat ik dan verwachtte… en zo zie je maar “How complicated a woman can be…” Zit ik op voorhand al mijn vakantie te verpesten terwijl het misschien alleen maar genieten wordt… Vanaf nu… alleen nog maar “happy thoughts”  Zon, zee, strand… winkels… (knappe mannen om naar te kijken… maar dat heb ik niet hardop gezegd!!!)  wat wil een vrouw nog meer?

    29-07-2008 om 11:26 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    01-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    Het is weer bijna zo ver. De zomer is in het land. Voor de meeste onder ons wil dat ook zeggen: vakantie!

     

    Velen onder ons gaan op reis en daarbij is het de laatste jaren een trend geworden om elkaar af te troeven met duurdere reizen, meer sterrenhotels, meer luxe, verdere oorden, enz. Om te bewijzen waar ze geweest zijn, nemen ze dan wat foto’s… maar is dat tegenwoordig een bewijs? Als je een beetje ervaren bent met photoshop dan kan je je foto’s zo bewerken dat het lijkt alsof je op een exotische bestemming geweest bent. Hoeveel mensen daar dan intrappen… Wat bereik je daar nu met nep‑vakantiefoto’s? Meer aanzien en een hogere status? Ik snap nooit wat mensen bezield om zulke dingen te doen. Eerlijk duurt het langst… toch?

     

    Ikzelf ben niet ervaren in photoshop, mijn foto’s zijn echt. En iedereen die beweert dat mijn foto’s niet echt zouden zijn, wijs ik wel even op het feit dat ik dan mijn buik en benen ook zou bewerken. Welke vrouw zou dat nu niet doen? tenzij je het perfecte figuur hebt, of overloopt van zelfvertrouwen? Misschien kunnen we massaal met zijn allen photoshop gaan volgen? Goed idee? Nee eerlijk gezegd, is dat geen goed idee, wij vrouwen zouden niet zo moeten kijken naar de gephotoshopte vrouwen in al die boekjes. De vrouwen zonder enig rolletje vet, zonder moedervlekjes en met de perfecte bruine kleur. Wij vrouwen zouden moeten leren om onszelf te accepteren zoals we zijn. Het eeuwige dieet achterwege laten en gewoon genieten van het leven, want het leven is tenslotte al zo kort.

     

    Deze vakantie ga ik ook gewoon genieten van het hopelijk mooie weer, lekkere ijsjes en nog meer wat niet goed voor me is.

     

    Fijne vakantie voor iedereen!!!

    01-07-2008 om 13:07 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een woordje uitleg over mijn co-auteur....
    Zoals je in de titel al kan lezen... een woordje uitleg over mijn co-auteur...

    Hoe ken ik Marijke? Zijn wij allang vriendinnen?

    Om te beginnen een antwoord op de tweede vraag. We zijn nog niet zo heel lang vriendinnen. We hebben elkaar leren kennen toen we beiden zwanger waren. Niet zomaar op straat, nee nee, ONLINE op een echt babyforum! Na een paar posts (zoals men dat noemt!) wisselden we e-mailadressen uit en ik werd zowaar toegevoegd op MSN. We begonnen te babbelen en eigenlijk bleven we babbelen. Ik was uitgerekend voor 5 maart 2007 en Marijke voor eind maart 2007. Voor ons beiden het eerste kindje en allebei zaten we toch wel met wat vragen en zorgen. We konden vanaf het eerste moment al bij elkaar terecht met onze zorgen. Wij vullen elkaar daar ook goed in aan (of niet soms???) De één maakte zich zorgen, de ander stelde meteen gerust. Of we vroegen het op het babyforum... Toen geloofden wij nog veel van wat we allemaal lazen. Antwoorden zoals: 'oh maar dat heb ik ergens gelezen' waren meestal voldoende om gerustgesteld te worden.

    Marijke was ook één van de enige die wist dat ik zwanger was van een dochtertje. Ileana Angelina is uiteindelijk geboren op 22 februari 2007. Toen zat de zwangerschap er op voor mij. Voor Marijke die soms nogal onzeker is van aard, waren mijn verhalen soms een geruststelling. Soms ook niet... Senne kwam op 28 maart 2007 ter wereld. Ik weet nog dat we die dag 's morgens aan het chatten waren en Marijke me vroeg als haar raar buikgevoel weeën zouden kunnen zijn... En ja ja... die dag kwam Senne piepen.

    Vanaf toen gingen onze gesprekken vooral over baby's en onderwerpen zoals 'hoeveel luiers per dag', 'hoeveel drinkt ie al?' 'hoeveel weegt ze al' waren dan ook dagelijkse kost. Wat waren we toch altijd blij met die antwoorden en gerustellingen. Nu zijn onze baby's geen baby's meer maar echte ondeugende peuters. We hebben nog steeds zorgen maar we kunnen nu ook over andere dingen praten dan onze peuters. Zo kunnen we bij elkaar terecht voor het wekelijkse klaaguurtje over onze vrienden, familie, collega's... (en nu maar hopen dat zij dit niet lezen...) Maar we brengen ook uitgebreid verslag bij elkaar uit als we eens weggaan...

    We hebben elkaar tot nu toe 1 keer irl ontmoet. (in real life = in het echt) Dat komt door die afstand tussen ons... en door het feit dat één van ons geen rijbewijs heeft ;-) We moeten altijd dringend nog eens afspreken maar met de kinderen is het vaak moeilijk een gaatje in onze agenda te vinden... (klinkt dat bij iemand bekend in de oren??)

    Om het even samen te vatten... Marijke is zowat men beste vriendin... (alleen gebeuren onze gesprekken online...) Zij heeft me aangespoord om met deze blog te beginnen, ze vroeg als zij hier ook wat op kon schrijven en ik heb haar dus gebombardeerd tot co-auteur. (En dan moet ik nog haar teksten online plaatsen!!! :p )


    18-05-2008 om 19:33 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Clichés.
    Tekst van mijn co-auteur.

    een vrouw voelt zich altijd te dik...

    vraag aan 10 vrouwen of ze zich goed in hun vel voelen zoals ze zijn, de meesten zullen zeggen dat ze zich wel ergens te dik vinden (billen, buik, ...)

    Vroeger was ik ook zo maar dan denk ik: ik heb een kind gebaard en de meerderheid van de mensen die hier staan zijn toch nog een pakje dikker als ik.
    CONCLUSIE: het zit allemaal 'int koppeke'
     
     
    In een relatie is de man best ouder dan de vrouw...
    In onze samenleving is de man meestal ouder dan de vrouw... opmerkelijk detail: men zegt dat een man mentaal 2 jaar achter staat op een vrouw.

    (en toch nemen wij (of de meesten onder ons) een oudere man...)  (ook mijn man is 4 jaar ouder)

    Maar naar mijn mening zijn er ook jonge mannen van bv 21 die even (of zelfs) volwassen(er) praten als een 30 jarige!!
    CONCLUSIE: het zit allemaal 'in't koppeke'

    Wat denken andere vrouwen hierover??? geef gerust je mening!!!


    18-05-2008 om 19:05 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe gaat het?
    Het is weer even geleden. Ik zou kunnen zeggen zoals de meeste mensen dat dan doen dat ik het ontzettend druk heb gehad met werk, de kinderen, huishouden, feestjes....
    Maar in werkelijkheid heb ik het helemaal niet drukker als anders gehad. Ik heb geen werk, heb maar 1 kind, de strijk is al 2 weken blijven liggen (shame on me!) en feestjes...? Die kan ik me al helemaal niet herinneren. Om eerlijk te zijn... ik voelde me niet goed en had gewoon geen zin om hier iets te komen schrijven. Maar dat is niet wat de mensen willen horen dus zal ik dan maar zeggen.... sorry dat het zolang duurde eer ik iets schreef hier... ik heb het ONTZETTEND druk gehad.
    Dat is net zoals je iemand tegenkomt in de winkel die je al lang niet meer gezien hebt, die je dan vraagt hoe het gaat... in werkelijkheid gaat het allesbehalve goed met je want je voelt je ziek, je hebt net ruzie gehad met je vriend en daarbovenop is je kind nog eens superlastig... maar nee dat zeg je niet... je antwoord gewoon 'goed en met jou?'  Want als je zou zeggen 'niet zo goed' dan weten mensen al niet meer wat ze moeten zeggen. Ofwel antwoordden ze iets in de aard van 'oh dat is minder...' Wat bedoelen ze daar dan mee? met 'dat is minder?' of 'oh dat is niet zo goed...' in je eigen denk je dan 'niet zo goed? niet zo goed? het gaat gewoon slecht....maar ik heb geen zin om heel mijn levensverhaal hier tegen jou te vertellen want dat interesseert je toch geen moer' Opluchting alom als je dan eindelijk aan de kassa tot de vaststelling komt dat het jouw beurt is en je je kan concentreren op het hele afrekenen en boodschappen intasten. Na dit alles zeg je nog rap 'dag... we zien elkaar nog' of 'je moet nog eens binnenspringen' waarna nog meer loze beloftes volgen... je rap de auto instapt en ieder terug op weg naar zijn eigen leven gaat.

    13-05-2008 om 11:49 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    22-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wauw...
    Ik die dacht dat ik weinig bezoekers zou hebben... Ik was aangenaam verrast gisteren om te zien dat al bijna 100 bezoekers mijn pagina gepasseerd ziijn... het is te zeggen... ik heb 100 pageviews gehad. Toch klinkt het mooier als ik zeg dat ik al 100 bezoekers heb gehad.. niet waar?

    Waarom ben ik eigenlijk begonnen met een blog? Hoe haalt iemand zoiets in zen hoofd? Is die persoon zo vol van zichzelf dat ie denkt dat heel de wereld geïnteresseerd is in wat ie te vertellen heeft? Waarschijnlijk niet... En dan zijn er ook die mensen die een blog starten omdat ze ver van hun familie wonen en zo kan hun familie hun hele doen en laten volgen... In mijn geval is dat dus niet. Ik ben niet vol van mezelf en mijn familie woont dichtbij... maar waarom start ik dan met een blog?

    Uit nieuwsgierigheid! Zullen mensen mijn blog lezen en als ze het lezen... vinden ze het dan goed? Vinden ze het interessant? Het is vooral door Marijke (jaja dat had je niet gedacht hé) dat ik toch maar met een blog gestart ben. Ik had namelijk een klein probeersel gemaakt en het aan haar laten lezen... en zij was er zo lovend over... Ik wou het toen niet echt geloven dat ik wel kon schrijven... heb het dan nog aan anderen laten lezen en kreeg dezelfde commentaar... maar nog steeds was ik een beetje achterdochtig... durven mensen wel eerlijk tegen me zeggen als ze het niet goed vinden? (de eeuwige pessimist in mij zeker?)

    Wie weet heb ik onbewust wel de drang om te weten hoe populair ik zou kunnen zijn, omdat ik het vroeger nooit was?
    Wie weet vis ik wel naar complimentjes met deze blog... (de drang om bevestiging te krijgen...)
    Of wie weet maak ik deze blog gewoon om mijn ei kwijt te kunnen (bij wijze van spreke dan....)
    De enige die dat weet, ben ik.... de vraag is... weet jij het ook?

    Jullie horen nog van mij! (omdat ik steeds meer verzocht wordt om nog wat te schrijven :D)

    22-04-2008 om 09:33 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Weekend
    Het is weer zover... het is weekend. Vele mensen kijken 's maandags al uit naar het weekend. Raar genoeg is de week dan pas begonnen. Vanwaar komt die drang naar het weekend toch? Is het om vrij te zijn van de stress van het werk, om de vooruitzichten op sociale contacten, of het hunkeren naar gewoon lekker niks doen?

    In mijn geval is het geen van die redenen. Ik behoor sommige weken wel tot de groep mensen die verlangen naar het weekend. In mijn geval is dit niet om uit te slapen of lekker niks te doen... In mijn geval is het om te genieten van het weekendgevoel. Het gevoel dat je je eens niet moet haasten. Je moet nergens op tijd zijn. Het is niet zoals door de week. Door de week heb ik een hectisch ochtendschema. Ik sta op om 6.15 om een kwartiertje te genieten van de radio. Om rap mijn boterhammen te maken en ook die van men vriend. Dan is men dochtertje wakker en haal ik haar uit bed. Ik kleed haar aan, zorg dat ze gegeten heeft, zorg dat al haar spullen klaar staan om naar de crèche te gaan. Ik zorg dat al mijn spullen klaar staan, ik zorg dat papa zen spullen klaar staan... ergens daar tussenin slaag ik er nog in om mezelf aan te kleden en om men tanden te poetsen, men haar iet of wat fatsoenlijk te doen. (wat niet altijd het geval is...)

    Mama zijn voor mij betekent een stuk minder tijd voor mezelf. Meestal vind ik het niet erg. Totdat ik op de cursus aankom en zie dat mensen van mijn leeftijd er veelal piekfijn uitgedost uitzien. Haren netjes, subtiele make-up, mooie schoentjes en handtas, afgestemd op elkaar. Ze beseffen niet wat voor luxe ze hebben... Misschien ligt het gewoon aan mij en moet ik proberen meer moeite te doen? Meer moeite waarvoor? de complimentjes gaan toch altijd naar anderen... zelden zegt iemand iets over mij... kan het hen ook niet kwalijk nemen want mijn kleding is niet met de grootste zorg uitgekozen en samengesteld. ik breng geen uren voor men kleerkast door en ik kampeer al helemaal niet voor de badkamerspiegel... nee... mama zijn heeft me geleerd, om mezelf op de tweede plaats te zetten... Probeer je maar eens op te maken als er een 14-maandertje aan je been staat te zeuren...

    Ik beklaag het me helemaal niet... ik heb geen spijt van men dochtertje mocht je dat nu misschien denken... nee.. soms is er gewoon de drang naar nostalgie... hoe het vroeger was... in mijn geval was vroeger niet persé beter... ik geniet er tegenwoordig erg van om terug te denken aan men eigen kindertijd... geen zorgen, geen verantwoordelijkheden... en dan voor één dag zou ik terug willen gaan naar een moment vroeger... om het te kunnen herbeleven... niet veranderen, nee want dan zou mijn leven er nu niet zo uitzien zoals het nu is, en zou ik de persoon niet zijn die ik ben... Gewoon een keer een moment herbeleven... Hoe zalig zou dat wel niet zijn???

    18-04-2008 om 19:28 geschreven door supermama  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (3)


    Archief per week
  • 08/12-14/12 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Startpagina !

    Dagboek van een (super)mama
    Over mijzelf
    Ik ben Rebekka, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Supermama.
    Ik ben een vrouw en woon in Limburg (België) en mijn beroep is .
    Ik ben geboren op 06/04/1985 en ben nu dus 38 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: lezen (boeken, tijdschriften, kranten...) dromen, schrijven,....


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs