Gamongranaat:dat is een Britse kneedbom en weegt ongeveer 1 kilo, hij is zo groot als een softbal.

Patato macher:Duitse granaat met een lange steel.

Fragmentatiegranaat:Amerikaanse granaat, hij is eivormige

Thermietgranaat: een brandbom die bij een ontsteking een themperaturr van 3000° teweeg brengt.

Bij het verschijnen van vijandige tanks op het slagveld kwamen de infanteristen in de Tweede Wereldoorlog voor een lastig probleem te staan; hoe kun je in godsnaam een machine verslaan die immuun is voor kogels uit onze huidige wapens?

Zelfs tanks met minimale bepantsering konden licht geweervuur afweren, dus geweren, machinegeweren, gewone handgranaten en zelfs mortiergranaten konden niet veel aanrichten. De genoemde wapens komen veel voor in het arsenaal van een gemiddeld Infanterie Bataljon aan het begin van de oorlog, in 1939. De eerste generatie goede anti-tank wapens waren geweldig voor hun tijd, en werden veel gebruikt voor ‘Close Combat’ (gevechten van dichtbij), totdat de tweede generatie anti-tank wapens op de markt kwamen in de loop van 1943.

Gevechten van dichtbij tegen tanks (Close Combat)

Close Combat tactieken waren de meest gebruikte tactieken die een infanterie-eenheid kon doen tijdens een tankaanval. De wapens die de infanterie bij zich had verschilden keer op keer. De ene keer gewone handgranaten, de andere keer ‘Frag’ granaten, en ga zo maar door. Deze wapens waren het krachtigst tegen de logge tanks, omdat ze domweg niets anders bij zich hadden waarmee ze de tanks te lijf konden gaan. Ook gebruikten de infanterie ‘aanvullingen’ op deze wapens, zoals de Molotov cocktail (niet meer dan een fles met benzine erin die aangestoken werd met behulp van een met petroleum doorweekt stukje stof).
In de tijd van moderne oorlogvoering (er werden heel wat nieuwe, technisch hoogstaande wapens ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog) was de Molotov cocktail eigenlijk heel primitief. Er werd van de soldaten verwacht dat ze zelf met ideeën kwamen hoe ze een tank konden weerstaan. Achteraf gezien is dit dus heel ouderwets voor die tijd, maar toch bepaalde deze manieren van oorlogvoering een groot deel van het verloop van de oorlog. De ideale aanval op een tank zou natuurlijk een kleine groep mannen zijn, in plaats van een enkele soldaat. Het Duitse leger instructeerde haar infanterie ook op een ‘Close Combat’ manier; de legerleiding liet zelfs onderscheidingen maken die bestemd waren voor Duitse soldaten die hun net geleerde tactiek heel goed toepasten.

Troepen probeerden steeds meer manieren uit om de vijandige tankbemanning te slim af te zijn. Een van deze manieren was de tankbemanning het zicht te ontnemen. Tijdens een aanval vochten tankbemanningen meestal met hun luik dicht (‘buttoned up’). Dit betekende dat ze alleen wat konden zien door de kijkgaten in hun tank; wat natuurlijk hun gezichtsveld belemmerde. De aanvallen van de infanterie hadden als doel dit nóg meer te belemmeren.

Rook is altijd al een van de beste vrienden van een soldaat geweest. Elke poging om het gezichtsveld van de vijand te verminderen kwam samen met het risico dat de wind ineens omsloeg, en dat alle rook de verkeerde kant op ging. Maar in de aanvallen van dichtbij (Close Assault) was rook een onmisbaar ‘wapen’. Rookgranaten, rookgenerators (potten gevuld met chemische inhoud) of zelfs de vegetatie (struiken in brand zetten), werden allemaal gebruikt om de vijand het zo moeilijk mogelijk te maken. Zulke voorbereidingen (behalve de rookgranaten) konden alleen gemaakt worden door de infanterie als ze zelf werden aangevallen door tanks, en dus het terrein waar het gevecht op zou plaatsvinden al kenden, en eventueel al enige tankbelemmeringen hadden aangebracht (diepe kuilen of loopgraven). De tanks die aanvielen liepen het risico hun formatie te verliezen terwijl ze door zulk gemanipuleerd landschap raasden, omdat elke tank zocht naar een pad waarbij hun tank zo min mogelijk een doelwit was. Het gebeurde vaak dat de tanks ineens in een dikke laag rook terecht kwamen, terwijl ze van alle kanten belaagd werden door infanterie. Niet echt een fijne gedacht, als je tankcommandant was.

Maar met rook alleen werd het doel natuurlijk niet vernietigd. Hiervoor had men de hulp nodig van explosieven. In de jaren voordat anti-tank wapens die over lange afstand konden vuren (Bazooka’s enzo) nog niet bestonden, kon men alleen een tank opblazen met explosieven door: of ermee te gooien, of op de tank zelf te springen en het pakketje af te leveren. Een kenmerk van explosieven was dat het niet ontworpen was om een gat te blazen in de tank. Een aantal zwakke punten van een tank waren: de kijkgaten, de ‘motorkap’, en de rupsbanden. Deze delen waren niet met bepantsering bedekt, en dus minder sterk dan de rest van de tank.

Een Duitse manier van een tank onklaar maken, was deze: Een paar Duitsers plaatsten een blok met explosieven om het kanon van de tank heen, zodat die niet meer gebruikt kon worden nadat de explosieven ontploft waren. Maar de soldaten die een tank onklaar moesten maken verkozen toch een manier waarbij ze niet zelf op de tank hoefden te klimmen. Ze vuurden dan gewoon met hun pistolen of geweren in de kijkgaten, of ze probeerden stukken van de tank open te breken met een koevoet. Bij deze manier (waarbij men niet op de tank hoefde te klimmen) waren er 2 obstakels: het machinegeweer op de tank, en de infanterie die meestal naast de tank liep. Alle moeite werd gedaan om de infanterie te scheiden van de tanks. De verdedigers van het gebied konden dan een traditioneel geweergevecht houden met de infanterie.

De machinegeweren die op de tank zaten, waren er zo op gemonteerd dat ze gemakkelijke vijandige aanvallers konden neerschieten. Alleen omdat een tankbemanning (en vooral een machinegeweerschutter) niks zag door de rook, betekende dit nog niet dat ze niet vuurden. Het doel van zulke rookgordijnen was dat de communicatie tussen de tanks verwaarloosd werd, en dat elke tank voor zichzelf vocht.
De aanvallende partij (die de tanks aanvielen) kon niet van achteren aanvallen, omdat ze dan aangevallen zouden kunnen worden door een andere vijandige tank, die achter de desbetreffende tank aankwam.

Een goede manier om de tankbemanning uit de tank te krijgen, was door het gebruikt van vuur. Vuur is, en blijft, de nachtmerrie van elke man die in een tank zit, samen met munitie en brandstof. Als handgranaten niet door een gleuf konden, konden met petroleum doorweekte stukken stof het wél.

Afstands anti-tank wapens

Afstands anti-tank wapens waren veel populairder onder de soldaten als het om tanks aanvallen ging. De meest effectieve manier was de landmijn. Het principe van zo’n mijn is dat hij begraven wordt net onder de oppervlakte, en de tank onklaar maakte (doordat de rupsbanden kapot gingen) als de mijn explodeerde terwijl hij contact maakte met de desbetreffende tank. Een mijn kon ook worden gebruikt op een andere manier; een paar mijnen werden aan elkaar gekoppeld (met behulp van touwen of kabels), en werden dan geplaatst in het pad van de aankomende tank. Een tankbestuurder kon dan misschien één mijn ontwijken, maar geen hele ‘ketting’ van mijnen. Het voordeel van deze manier was dat de infanterie de mijnen kon plaatsen zonder hun beschutting te verlaten.

Afstands anti-tank wapens waren het meest effectief als ze gebruikt werden in combinatie met andere afstands anti-tank wapens. Van anti-tank geweren werd al snel ontdekt dat de munitie niet door de dikke bepantsering van bijvoorbeeld een Tigertank kwam, maar wel bruikbaar was om kijkgaten kapot te schieten. Geweergranaten (een geweer (bijv. M1 Garand) waar je granaten op kon ‘klikken’, en dan afschieten; een soort mortier) konden ook niet veel doen tegen bepantsering, maar wel tegen de rupsbanden en de zwakke delen van een tank (eerder genoemd in dit artikel). De rupsbanden van een tank waren dus eigenlijk de meest kwetsbare delen van zo’n machine. Alle anti-tank wapens hadden iets gemeen; ze konden een tank beschadigen, maar niet vernietigen.
Voor een lange tijd werden afstands anti-tank wapens zelfs gebruikt met de tactieken van anti-tank wapens voor ‘Close Combat’. Vijandige tanks konden worden uitgeschakeld, of van het gezichtsveld ontnomen, door een combinatie van rook, mijnen en munitie die de bepantsering beschadigde. Infanterie die de tanks van dichtbij zouden aanvallen, lagen te wachten totdat de tanks bijna over hun heen reden, en konden dan op de tank springen samen met hun verzameling explosieven, ontvlambare stoffen en handgeweren. Hun eigen machinegeweerschutters en geweerschutters (van de infanterie) moesten wel eerst de vijandige infanterie (die naast de tank liepen) neerschieten, voordat de infanterie aan de aanval begon.

Voordat de US launcher, raket, anti-tank of Bazooka geïntroduceerd werd, kon de infanterie eigenlijk nooit rekenen op volle winst. Toen de infanterie een Bazooka tot haar beschikking had, konden ze met twee man tegelijk op een tank schieten vanaf een afstand van ongeveer 100 meter, met een behoorlijk grote kans op slagen. In tegenstelling tot eerdere anti-tank wapens, kon de kop van de raket (de ‘Warhead’) wél door de bepantsering van een tank heen komen, en schade doen binnenin de tank, terwijl de infanterie niet bovenop de tank zelf hoefde te klimmen en de lading persoonlijk aan te brengen. De Britse PIAT (anti-tank gun) volgde snel na de Bazooka, maar werden allebei snel verslagen door de Duitse Panzerschrek. De Geallieerden werden steeds zwakker als het om anti-tank wapens ging, en terwijl de Geallieerde troepen in West-Europa de vrijwel ‘nieuwe’ Bazooka’s in handen kregen, kwamen de Duitsers met tanks met nóg zwaardere bepantsering; de Duitse tanks waren nu dus nog moeilijk kapot te krijgen.

Samenvatting

De infanteriesoldaten van de Tweede Wereldoorlog waren niet goed genoeg bewapend om met een hele colonne tanks af te rekenen. De ontelbare trainingen die ze kregen bleken tijdens het echte gevecht slechts gedeeltelijk van pas te komen. Het was een risicovolle onderneming, tanks aanvallen. Aanvallen van dichtbij (Close Combat/Assault) leerden de soldaten uit eigen ervaring en improvisatie. Tanks waren bedoeld om uitgeschakeld te worden door grote artilleriekanonnen, en niet door een paar handgranaten. Het is ook zeker niet raar dat in de jaren na de oorlog de infanteriesoldaten een gigantische sprong in de oorlog tegen tanks hadden meegemaakt. Tanks konden nu van dichtbij, en van enorme afstanden worden vernietigd. Maar nog steeds is de tank een van de krachtigste voertuigen in de militaire toekomst en geschiedenis, maar de Tweede Wereldoorlog heeft er wel voor gezorgd dat infanteriesoldaten nu wel meer tegen tanks kunnen doen dan alleen maar vluchten.

De 5 stranden zijn nog altijd te bezoeken maar de meeste monumenten zijn noch het meest bewaard op Omaha beach, daar staan nog de meeste restanten van bunkers en andere dingen. Op Utah staat mijlpaal 0, vandaar hebben hebben ze beginnen tellen hoever ze landinwaarts zaten.

Saint-Lauret-sur-Mer: daar is een Amerikaans kerkhof dat wereldberoemd is. Op het kerkhof liggen er 9386 doden begraven waarvan 307 onbekenden, er is ook een grote  muur met de vorm van een halve cirkel gezet waar al de vermisten op zijn genoteerd, op die muur staan 1557 namen genoteerd. er staat een cirkelvormige kapel, gebouwd uit stenen van Vaurion met trapstreden van graniet afkomstig uit ploumanac'h. De fries is versierd met een replica van de medaille van het Amerikaanse congres en het altaar is gemaakt van marmer uit de Pyreneeën. Boven het altaar plaats het dankbare Frankrijk een lauwerkroon voor de soldaten die gestorven zijn voor de bevrijding van Europa. Het mozaïek op het plafond symboliseert Amerika dat haar zonen zegent die ten strijde trekken. Er is een kruis neergezet op  punt WN 62 als eerbetoon aan de Duitse soldaten van de 716e infanteriedivisie die die op Omaha gesneuveld zijn.

  




dit is een foto van de ingang

voor de muur der vermisten staat ook een gebouw waar er invasie
kaarten gehangen zijn (ze zijn wel 2m op 2m) dit is een van de 2.

hierboven is een foto uit de kapel.

Point-du-hoc: de plaats is 12ha groot. de 30 m hoge krijtrots was  krachtig versterkt door de Duisters, die er een batterij neerzet hadden met 6 155 mm kanonnen van Franse makelij, opgesteld in ruime cirkelvormige plekken onder de blote hemel. hierdoor konden de kanonnen in alle richtingen schieten, de kanonnen werden begeleid door een observatiepost aan de rand van de krijtrots. hun bereik was 20km

Longues-sur-Mer: het had 4 kazematten, 300m achter de schutterscommandopost, opgesteld in een halve cirkel om zo wijd mogelijk tussen oost en west te kunnen manoeuvreren. door hun positie boven de kliffen hebben ze geen enkel zicht op de smalle zandstrook benenden. om dat brpbleem op te  lossen werd een 20 mm kanon in de richting van het strand opgesteld. als je dat bezoekt kan je de bunkers zien en delen van de kanonnen.

dit is een tobruk. Daar zaten de Duitsers in met een MG42(machinegeweer) of met een gewoon standart wapen. Ze zaten er mooi beschut en hadden een mooi uitzicht om te schieten want de meeste velden waren vlak. Het was ook moeilijk om ze te raken met granaten. het was ongeveer 1.75m diep.

Sainte-Mere-Eglise: daar zijn er veel paratroepers geland, toen was dat een echte burcht. in de kerk hangen nu glasramen met een speciale betekenis uit de 2de WO. Dit stadje is ook bekend om de para dat aan de kerktoren hing. Hij deed 2 uur alsof dat hij dood was want ze hadden in z'n been geschoten en de rest is dood. nu hangt er aan de kerktoren een pop.

Saint-Mere-Eglise ingenomen door de Amerikanen.










De pop die nu aan de kerk hangt (Steele)

Pegasus Bridge: daar zijn de zweefvliegtuigen geland van Jhon Howard. op 20m van de brug waren ze geland zonder dat de Duitsers het hoorden. in 20min hadden ze de brug ingenomen en al de explosieven verwijderd .Ze moesten de brug innemen omdat hij van strategisch belang was.

natuurlijk zijn er ook veel musea te bezoeken:

musée de memorial: van alles over de oorlog

musée des épaves sous: over de marine

musée du debarquement: van alles uit de zee(tanks...)

musée airborn:  over de para's in Sainte-mere eglise.

De Siegfriedlinie, ook wel Westwall genoemd, is een verdedigingssysteem in Duitsland, bestaande uit meer dan 18.000 bunkers.
De linie loopt van Kleef aan de Nederlandse grens tot aan de Zwitserse grens en heeft een lengte van meer dan 630 km.
De linie werd gebouwd tussen 1938 en 1940 in opdracht van Adolf Hitler. (Hij liet zich voor de naam inspireren door Wagner.) Dit gebeurde als antwoord op de Franse Maginotlinie, een gigantisch forten- en gangenstelsel langs de Duitse grens, dat de Duitsers de nodige angst inboezemde. Hitler wilde echter zo min mogelijk hulpbronnen besteden aan dit project; hij geloofde in de aanval en niet in de verdediging. Hij wilde de economie aan een aanvalsoorlog dienstbaar maken, en niet aan een verdediging. Bovendien was het Duitse aanvalsplan gebaseerd op het Von Schlieffenplan, waarin voor de Siegfriedlinie geen plaats was.
Om het Duitse moreel toch hoog te houden, werd de linie aangelegd. De werking was louter psychologisch bedoeld: als oppepper voor de Duitsers en als afschrikking voor de Fransen. De linie kon echter niet worden vergeleken met de Maginotlinie. Behalve de (slecht bemande) bunkers, bestond de linie verder uit een rij zogenaamde asperges en andere versperringen.
In september 1939 waren slechts 100.000 à 200.000 soldaten in de linie gelegerd. Frankrijk had hiertegenover 100 divisies (bijna 800.000 man) die er door konden breken wanneer zij wilden, waarna men simpelweg naar Berlijn had kunnen doorstoten. Dit gebeurde echter niet, en in mei en juni 1940 vielen de Duitse troepen aan. Niet via de Siegfriedlinie, maar dwars door de Belgische Ardennen.
In 1944-45 werd de Siegfriedlinie relatief makkelijk door de Amerikanen doorbroken. De Duitsers trokken zich terug achter de Rijn. Net als de Atlantikwall was deze verdedigingslinie niet erg effectief.

De Maginotlinie is een Frans verdedigingswerk bestaande uit bunkers, dat is aangelegd in het interbellum (Een interbellum (van het Latijn inter (tussen) en bellum (oorlog)) is een periode tussen twee oorlogen. Specifiek wordt ermee de periode tussen de Eerste- en de Tweede Wereldoorlog bedoeld.). Het bestond uit 58 verdedigingswerken en 400 kazematten.
De Franse minister van Defensie André Maginot diende het plan in bij zijn regering. Zijn miljarden kostende project trok een zware wissel op de Franse economie, juist in een tijd van economische crisis. Verdediging tegen Duitsland werd echter van levensbelang geacht, met name toen Adolf Hitler aan de macht kwam.
De linie bevond zich op de grens van Frankrijk en Duitsland en werd beschouwd als een verdedigingswerk dat onmogelijk door de Duitsers kon worden gepasseerd. De linie bestond uit antitankversperringen, "drakentanden", bunkers en enorme forten. Duizenden kanonnen stonden klaar, met hun lopen op Duitsland gericht. Enorme ondergrondse gangenstelsels waren aangelegd, voorzien van rails, zodat de Franse soldaten van fort naar fort konden worden verplaatst zonder gevaar van beschietingen. Er waren ondergrondse slaapplaatsen, eetzalen en zelfs bioscopen. De soldaten raakten echter behoorlijk depressief van de sombere gangen en moesten regelmatig vervangen worden.
Van 1933 tot 1938 lagen weinig tot geen Duitse troepen tegenover de honderdduizenden Fransen in hun zwaar versterkte verdedigingslinie. In september 1939 vocht vrijwel het gehele Duitse leger in Polen en bleven slechts 100.000 à 200.000 reservetroepen achter aan de Franse grens. Frankrijk ondernam echter geen enkele actie. Duitsland, dat op dat moment andere prioriteiten had, deed o De linie bevond zich op de grens van Frankrijk en Duitsland en werd beschouwd als een verdedigingswerk dat onmogelijk door de Duitsers kon worden gepasseerd. De linie bestond uit antitankversperringen, "drakentanden", bunkers en enorme forten. Duizenden kanonnen stonden klaar, met hun lopen op Duitsland gericht. Enorme ondergrondse gangenstelsels waren aangelegd, voorzien van rails, zodat de Franse soldaten van fort naar fort konden worden verplaatst zonder gevaar van beschietingen. Er waren ondergrondse slaapplaatsen, eetzalen en zelfs bioscopen. De soldaten raakten echter behoorlijk depressief van de sombere gangen en moesten regelmatig vervangen worden.
Van 1933 tot 1938 lagen weinig tot geen Duitse troepen tegenover de honderdduizenden Fransen in hun zwaar versterkte verdedigingslinie. In september 1939 vocht vrijwel het gehele Duitse leger in Polen en bleven slechts 100.000 à 200.000 reservetroepen achter aan de Franse grens. Frankrijk ondernam echter geen enkele actie. Duitsland, dat op dat moment andere prioriteiten had, deed ook niets, en zo bleef het een half jaar stil aan het front. Deze periode heette de "Sitzkrieg" (zittende oorlog), drôle de guerre (oorlogsgrap, grappige oorlog) of "phoney war"(nepoorlog).
Duitsland besloot voor de Tweede Wereldoorlog niet langs de Maginotlinie te trekken maar vanuit België Frankrijk binnen te vallen; het zogenaamde Schlieffenplan uit de Eerste Wereldoorlog werd bij wijze van spreken herbruikt. Nadat ze met de Britten hadden afgerekend draaiden de Duitse divisies naar het oosten en veroverden zo de Maginotlinie vanaf de achterkant. Het gehele, miljarden verslindende project, was dus uiteindelijk voor niets geweest.
Heden kunnen enkele forten en delen van de linie open voor het publiek. Sommige locaties zijn nog in uitstekende staat. Zo is het grootste verdedigingswerk van de linie, de Hackenberg bij Veckring, nog immer te bezoeken.
ok niets, en zo bleef het een half jaar stil aan het front. Deze periode heette de "Sitzkrieg" (zittende oorlog), drôle de guerre (oorlogsgrap, grappige oorlog) of "phoney war"(nepoorlog).
Duitsland besloot voor de Tweede Wereldoorlog niet langs de Maginotlinie te trekken maar vanuit België Frankrijk binnen te vallen; het zogenaamde Schlieffenplan uit de Eerste Wereldoorlog werd bij wijze van spreken herbruikt. Nadat ze met de Britten hadden afgerekend draaiden de Duitse divisies naar het oosten en veroverden zo de Maginotlinie vanaf de achterkant. Het gehele, miljarden verslindende project, was dus uiteindelijk voor niets geweest.
Heden kunnen enkele forten en delen van de linie open voor het publiek. Sommige locaties zijn nog in uitstekende staat. Zo is het grootste verdedigingswerk van de linie, de Hackenberg bij Veckring, nog immer te bezoeken.

1.      Devesie (landmacht) is een organisatie van 10.000 - 20.000 mensen.

2.      Een brigade is een gevechtseenheid van 2.000-4.000 soldaten.

3.      Een eskader is een groep oorlogsschepen die in formatie varen. De samenstellingvaneen eskader is niet vastgesteld. De definitie van een eskader verschilt per land.

4.      Een bataljon bestaat uit ca. 400 tot 800 militaire

5.      Een eskadron bestaat uit 15 - 17 gevechtswagens of pantserwagens en staat onder bevel van een ritmeester (Cavalerie) of een kapitein (Marechaussee).De grootte is vergelijkbaar met die van een compagnie

6.      Een compagnie bestaat uit ongeveer 100-150 manschappen

7.      Een eskader is een groep oorlogsschepen die in formatie varen. De samenstelling van een eskader is niet vastgesteld. De definitie van een eskader verschilt per land.

8.      Een peloton bestaat uit zo'n 20 tot 40 soldaten met aan het hoofd een officier: doorgaans een Luitenant. De plaatsvervangende commandant (ook wel: opvolgend commandant) is een Onderofficier, meestal een sergeant-majoor. Een peloton bestaat weer uit een aantal afzonderlijke groepen met een grootte van zo'n 10 militairen, met aan het hoofd een onderofficier, meestal een sergeant.

9.      Een squadron gevechtsvliegtuigen varieert bij NAVO-landen van 12 tot 24 vliegtuigen. Bij de marine is een squadron de aanduiding voor een groep van 3 of 4 gelijke schepen