Het bevel voor de bouw van de zogenaamde Atlantikwall werd op 23 maart 1942
gegeven door Hitler, die in Bevel nr.40 de defensieve strategie vaststelde
die elke geallieerde invasie moest voorkomen. In dat Bevel stond dat er
verdedegingswerken moesten worden aangelegd op de kusten waar een landing
zou kunnen plaatsvinden, en dat er reservetroepen moesten klaarstaan voor
een tegenaanval. Tevens stond er dat 'de vijandelijke troepen die waren
geland vernietigd moesten worden of door een tegenaanval onmiddellijk terug
de zee in moeten worden gedreven'.
De noodzaak voor de bouw van zulke verdedegingswerken werd onderstreept door
de aanvallen van kleine groepen dappere mannen, de commando's. Zo werden op
28 maart 1942 de sluizen van de Forme Ecluse, het enige droogdok op de
Atlantische kust dat het grootste slagschip van Duitsland, de Tirpitz, kon
herbergen, vernietigd (Hierbij verloren de commando's 212 en de Royal Navy
782 mensen).
Door deze aanval was Hitler zeer aangeslagen, en hij beval onmiddellijk de
bouw van meer en grotere verdedegingswerken. Dit leek resultaat te hebben,
want toen de Engelsen en Canadezen een landing bij Dieppe uitvoerden (18 en
19 augustus 1942), werden ze ondanks enkele successen verslagen. (Deze
aanval kostte de Royal Navy 550 doden en gewonden, een torpedobootjager en
enkele landingsboten, de gevechtstroepen hadden 3670 doden en gewonden
verloren en tevens 29 Churchilltanks en de Royal Air Force verloor 153
mensen en 106 vliegtuigen; volgens de Duitsers verloren ze zelf 591 man,
enkele kanonnen en 48 vliegtuigen)

De hele Atlantikwall werd in twee jaar gebouwd. In die twee jaar werd er
voor de bouw van de verdedigingslinie(2685 kilometer) ongelofelijke hoeveelheden beton (zestien miljoen
kubieke meter) en staal (een miljoen ton) gebruikt. De bouw berustte bij
Organisation Todt (genoemd naar Dr. Fritz Todt, in 1940 de Duitse minister
van Bewapening en Munitie), het staatsbouwbedrijf der nazi's onder leiding
van Alber Speer. Deze organisatie gebruikte als arbeidskrachten
dwangarbeiders, gevangenen en burgers. Toch was er een tekort aan
arbeidskrachten, waardoor ook de Duitse soldaten mee moesten helpen.
De Atlantikwall bestond uit verschillende soorten vestingwerken, met daarin
ook nog eens tot miniatuurforten omgebouwde kustplaatsjes. Men had het
zogenaamde Wiederstandsnet, dat een peleton met mitrailleurs en anti-
tankwapens kon tegenhouden. Ook had men een Stutzpunkt, dat zichzelf in de
strijd kon verdedigen. In dit Stutzpunkt kon een compagnie of een bataljon
liggen, gesteund door artillerie. Verder had je een grotere versterkte
stelling, het Verteidigungsbereich, dat zelfs beschikte over een mobiele
reserve. Sommige van deze stellingen konden zelfs de zwaarste luchtaanvallen
weerstaan. In een geheim Duits rapport stond:"Alle fortificaties,
geschutsopstellingen inbegrepen, maar houwitsers uitgezonderd, moeten zo ver
mogelijk naar voren worden geplaatst, liefst aan de voet van de duinen. Ze
moeten strand en water met hun vuur kunnen bestrijken". Het plan was 15.000
verdedegingswerken aan te leggen (op de dag van de invasie waren er 12.247
af).
de reden dat niet alles af was, was het feit dat het versterken van de
havens, te weten Cherbourg, Saint- Malo, Brest, Lorient en St. Nazaire,
enorm veel mensen en materieel had opgeslokt (men nam aan dat de
geallieerden bij een haven zouden landen). De bouw van de tweede linie was
zelfs nauwelijks begonnen, aangezien Rommel de prioriteit had gegeven aan de
eerste linie. Ook had de aanvoer van materialen te leiden onder geallieerde
luchtaanvallen en sabotage door het verzet.
Uiteindelijk bestond de muur uit niet meer dan goed beschermde
geschutsemplacementen met een bescheiden bewapening (rond de 3 inch), die
niet goed verspreid waren. Omdat men aannam dat de geallieerden bij het Nauw
van Calais zouden landen, was het daar het zwaarst versterkt en dus waren de
verdedegingswerken daar groter. Hier stonden kanonnen met kalibers van 11
tot 16 inch (bij Cap Gris Nez), die zelfs de Britse kuststeden Dover, Deal
en Ramsgate konden beschieten.
In 1944 was de spreiding als volgt. In het gebied tussen Calais en Boulogne
stonden 132 kanonnen opgesteld, waarvan 93 in kazematten. In Normandie waren
dit er slechts 47, waarvan er 27 in betonnen dekking stonden. Van al dit
geschut was een deel veroverd, wat het moeilijk maakte voor de Duitsers
aangezien er nu 28 verschillende kalibers waren. Tevens ontbrak de
bijbehorende richtapparatuur meestal, en hadden de kanonnen een beperkt
schootsveld, omdat de kazemat eromheen was gebouwd.
Het vertrouwen van Von Rundstedt en van Rommel in de Atlantikwall was dan
ook niet erg groot. In een positief scenario zou de muur de aanvallers
hoogstens 24 uur tegenhouden, maar na een doorbraak was de muur nutteloos,
aangezien al de stellingen naar voren waren gericht en de achterkant dus
kwetsbaar was. Rommel heeft zijn commandanten dan ook vaak gezegd dat de
eerste 24 uur beslissend zouden zijn.

Het slagen van operatie Overlord hing af van het feit of de geallieerden
genoeg voorraden en versterkingen aan land konden brengen, om een uitbraak
uit het bruggehoofd te forceren. De voorraden en versterkingen (denk aan
uitrustingstukken, eten, munitie) waren nodig, zodat nadat er eenmaal een
uitbraak was geforceerd de troepen konden blijven oprukken om de
vijandelijke legers te vernietigen (zo kan een infanteriedivisie alleen aan
de vijand het hoofd bieden als ze per dag 300 tot 400 ton voorraden krijgen.
Een pantserdivisie vergt 1200 ton).
Omdat de Duitsers wisten dat de geallieerden een haven nodig zouden hebben,
hadden ze alle beschikbare havens zozeer versterkt, dat het onmogelijk was
deze te veroveren vanuit zee. Deze optie viel dus af.
De troepen permanent vanaf het strand bevoorraden kon ook niet. Hiervoor
waren een aantal redenen.
- Het landen zou te lang duren (men had eb nodig om weg te varen).
- Het telkens op de stranden landen kon grote schade aanrichten aan het
  schip.
- Het aantal landingsboten was beperkt, net als het tonnage dat ze konden
  meenemen.
Ook het weer speelt een rol. Getijden en stromingen konden ervoor zorgen dat
de bevoorrading moest worden onderbroken, en dat mocht absoluut niet
gebeuren.
Tevens kunnen grotere schepen niet dichter dan een zeemijl bij het strand
komen, maar om de troepen continu te bevoorraden en om tijd te besparen, was
het absoluut nodig dat de voorraden van de schepen rechtstreeks de
vrachtwagens in gingen.
De geallieerden moesten dus een oplossing zien te vinden, en de oplossing
waar ze mee aankwamen, was zeer gewaagd, namelijk een prefab haven bouwen,
het kanaal overvaren en zo snel mogelijk opstellen en in gebruik nemen.
De hele havenoperatie kreeg de naam Mulberry (meervoud: mulberries) mee, wat
braambes betekent (de braamstruik groeit snel), en ze waren bedoeld om:

- bescherming te bieden aan de lossende schepen
- het vlotter laten verlopen van het lossen van ladingen

Omdat de onderdelen moeilijk over de oceaan konden worden versleept, werden
ze in Engeland gebouwd (Mulberry A: voor de Amerikanen, Mulberry B voor de
Engelsen).

De haven zou bestaan uit:

- een drijvende buitengolfbreker, bombardons
- een vaste binnengolfbreker gemaakt uit betonnen caissons en oude schepen
  die speciaal voor dit doel tot zinken zouden worden gebracht, goosberries
  (aalbes)
- drijvende pieren die van het strand tot de pierkoppen op stutten steunden
  en waaraan schepen konden afmeren.

In de haven zouden verschillende schepen varen. Omdat de grote
handelsschepen niet in de haven zelf konden komen, lagen ze verder weg,
beschermd door bombardons. Hier zette ze hun vracht over op kleinere
schepen, zoals de Rhino Ferry (een groot stalen vlot voortgestuwd door
buitenboordmotoren voor het vervoer van voertuigen en tanks. Het woog 400
ton en was 60 bij 15 meter, en stak bij belasting zo'n 30 cm boven het water
uit, wat de reden was dat ze rustig water nodig hadden, ze hadden dan ook
een eigen pier) en op DUKW's (amfibiewagens met 6 wielen, met een snelheid
van 10 km/uur in het water en 80 km/uur op het land. Ze waren 9 meter lang
en konden 25 personen of 2270 kg vracht vervoeren). Kleinere vrachtschepen
zouden lossen aan enorme drijvende kaaien, die verbonden waren met pieren..
Deze drijvende kaaien waren rechthoekig en via een complex systeem met 30
meter lange stutten, kabels enz. konden ze aan de getijden worden aangepast,
zodat er onder elk getijde kon worden gelost. Om de loscapaciteit te
verhogen, werden er tussenkaaien tussen de grote drijvende kaaien geplaatst.
Tevens werd er aan sommige kaaien een stalen brug gemaakt, die in het water
kon zakken. Ook had deze een zijplatform, hierdoor konden LST (Landing Ship
Tanks) schepen beide verdiepingen tegelijk lossen. Door de kaaien konden de
voertuigen rechtstreeks naar land rijden, en kon de vracht van de schepen
ook rechtstreeks in vrachtwagens worden gelost.
Op het strand zelf zien we dat er op sommige stukken een bekleding nodig
was, omdat de voertuigen anders vast zouden komen te zitten. Er waren drie
types bekleding:
- metalen prefab- platen of gevlochten metaalrollen
- een plantaardige bekleding op basis van raffia of kokos
- een mineraalbekleding (viltfilmen doordrongen met asfalt)

De verschillende onderdelen werden gefabriceerd en verzameld in
verschillende havens aan de Engelse zuidkust. Hier werden de caissons
(Phoenix- caissons, betonnen bakken die men kon afzinken, uitgerust met
Bofors luchtdoelkanonnen, verblijven en schuilplaatsen voor de bemanning en
munitieruimtes. In totaal werden er voor deze caissons 600.000 ton beton,
31.000 ton staal en 1,5 miljoen vierkante meter golfplaat) voor D-Day tot
zinken gebracht, om ze aan het oog te onttrekken en om ze te beschermen.

via lange bruggen konden ze bij de schepen komen.
Dit waren allemaal kleine bruggen die op
boten rusten.

Zo zag het er uit.

Zo ligt het er nu nog, dit zijn de overblijfselen.

Slag om Grebbeberg: (Nederland)Deze veldslag ging tussen Nederland en Duitsland. Deze veldslag was van 11 mei 1940 tot en met 13 mei 1940. Het was een Duitse overwinning.

Slag om Duinkerken(Frankrijk)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk tegen  Duitsland. Deze veldslag was van 27 mei 1940 tot en met 21 oktober 1944. Het was een Duitse overwinning.

Slag om Engeland: Dit was een luchtoorlog tussen Het Verenigd Koninkrijk(RAF) en Duitsland(Luftwaffe). De luchtoorlog was van 10juli 1940 en eindigde op 31 oktober1940. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Tobroek: (Indonesië)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk, Polen, Australië en Tsjecho-Slowakije tegen Duitsland en Italië. Deze veldslag was van 31 maart 1941 tot en met 27 november 1941. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Stalingrad: (Rulsland)Deze veldslag ging tussen de Sovjet unie en Duitsland. Deze veldslag was van 28juni 1942 tot en met 2februari 1943. Het was een Sovjetische overwinning. Een volledige bespreking van de slag om Stalingrad vind je op http://users.telenet.be/wo_2

Slag om Ambon: (Indonesië)Deze veldslag ging tussen Nederland en Australië tegen Japan. Deze veldslag was van 13 januari 1942 tot en met 3 februari 1942. Het was een Japanse overwinning.

Slag om Singapore: (Azië)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk en Japan. Deze veldslag was van 30 januari 1942 tot en met 15 februarie1942. Het was een Japanse overwinning.

Slag om Guadalcanal: (Salomonseilanden)Deze veldslag ging tussen Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland tegen Japan. Deze veldslag was van 7 augustus 1942 tot en met 9 februari 1943. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Kasserinepas: (Tunesië)Deze veldslag ging tussen Amerika tegen Duitsland en Italië. Deze veldslag was van 19 februarie1943 tot en met 25 februari 1943. Het was een Duitse overwinning.

Eerste slag om El Alamein: (Egype)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk tegen Duitsland en Italië. Deze veldslag was van 1 juli 1943 tot en met 31 juli 1943. Het was Strategisch een Geallieerde overwinning, tactisch was het gelijk.

Tweede slag om El Alamein: (Egypte)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk tegen de Duitsers. Deze veldslag was van 23 oktober 1943 tot en met 3 november 1943. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Monte Cassino: (Italië)Deze veldslag ging tussen Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Polen, Nieuw-Zeeland, Canada, India, Zuid-Afrika, Frankrijk tegen Duitsland en Italië. Deze veldslag was van 4 januari 1944 tot en met 4 juni 1944. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Hürtgenwald: (Duitsland)Deze veldslag ging tussen Amerika en Duitsland. Deze veldslag was van 11 september 1944 tot en met februari 1945. Het was een Geallieerde overwinning.

Operatie Market Garden: (Nederland)Deze operatie ging tussen een gemengd valschermleger van de geallieerden en Duitsland. . Het was een Duitse overwinning. Een volledige bespreking van operatie Market garden vind je op http://users.telenet.be/wo_2

Slag om Overloon: (Nederland)Deze veldslag ging tussen het Verenigd Koninkrijk en Duitsland. Deze veldslag was van 30 september 1944 tot en met 18 oktober 1944. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om rivier Schelde: (Noord-België en Zuidwest- Nederland)Deze veldslag ging tussen de Amerikanen en de Duitsers. Deze veldslag was van 2 oktober 1944 tot en met 8 november 1944. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om Koersk: (Rusland)Deze tankslag(de grootste tankslag in de geschiedenis)ging tussen de Sovjet Unie en de Duitsland. Deze veldslag was van 8 oktober 1944 tot en met 21 oktober 1944. Het was een geallieerde overwinning.

Slag om Aken: (Duitsland)Deze veldslag ging tussen de Amerikanen en de Duitsland. Deze veldslag was van 8 oktober 1944 tot en met 21 oktober 1944. Het was een Geallieerde overwinning.

Slag om de Ardennen:(België)Deze veldslag ging tussen de Amerika en Duitsland. Deze veldslag was van 16 december 1944 tot en met 28 januari 1944. Het was een Geallieerde overwinning.Een volledige bespreking van de slag om de Ardennen vind je op http://users.telenet.be/wo_2

Battle of Midway: Een volledige bespreking van de Battle of Midway vind je op http://users.telenet.be/wo_2

                  
Dit is de Vlag van Japan             Dit is de oorlogsvlag
(De burgelijke vlag).                   van Japan.

Op 7 december 1941 vernietigde Japan bij een luchtaanval op Pearl Harbour (Hawai) een groot deel van de Amerikaanse vloot in de Stille Oceaan. Deze verrassingsaanval was het begin van de Tweede Wereldoorlog in Zuid-Oost-Azië.
Dit zijn de verliezen van Amerika: 2403 man; 5 slagschepen gezonken, 3 beschadigd; 3 kruisers gezonken; 3 destroyers gezonken; 188 vliegtuigen vernietigd, 155 vliegtuigen beschadigd
en dit zijn de verliezen dat Japan had:29 vliegtuigen verloren, 55 piloten gedood, 5 onderzeeërs gezonken, 9 kikvorsmannen gedood, 1 gevangen.
Een dag later verklaarde de Nederlandse regering (in ballingschap in Londen) aan Japan de oorlog. Dit in navolging van de Verenigde Staten, evenals de andere geallieerden.In de daarop volgende weken gebeurde er in Indië nog niet veel. Japan had het aanvankelijk nog te druk met de verovering van andere gebieden. Maar op 10 januari 1942 was het zover: Japanse leger- en vlooteenheden zetten een massale aanval in op Nederlands-Indië.De strijd zou bijna twee maanden duren, maar was van het begin af aan hopeloos. De overmacht was te sterk. Het Japanse leger was beter getraind en toegerust dan het KNIL. Ook de Koninklijke Marine en de jonge luchtmachtafdeling van het KNIL waren niet tegen de vijand opgewassen. Op 8 maart 1942 capituleerde het KNIL en werd geheel Nederlands-Indië door Japanse troepen bezet.

Op 2 september accepteerde generaal Douglas MacArthur als opperbevelhebber van de geallieerde mogendheden  de officiële overgave van Japan op het slagschip 'Missouri' in de baai van Tokio.

The Pipe Line Under The Ocean:pijplijn die op de bodem van de oceaan lag om brandstof van Engeland naar Frankrijk te brengen. Deze pijplijnijnen liepen van Isle of Weight tot aan Cherbourg en van Dungenes tot aan Boulogne.

Gamongranaat:dat is een Britse kneedbom en weegt ongeveer 1 kilo, hij is zo groot als een softbal.

Patato macher:Duitse granaat met een lange steel.

Fragmentatiegranaat:Amerikaanse granaat, hij is eivormige

Thermietgranaat: een brandbom die bij een ontsteking een themperaturr van 3000° teweeg brengt.

Bij het verschijnen van vijandige tanks op het slagveld kwamen de infanteristen in de Tweede Wereldoorlog voor een lastig probleem te staan; hoe kun je in godsnaam een machine verslaan die immuun is voor kogels uit onze huidige wapens?

Zelfs tanks met minimale bepantsering konden licht geweervuur afweren, dus geweren, machinegeweren, gewone handgranaten en zelfs mortiergranaten konden niet veel aanrichten. De genoemde wapens komen veel voor in het arsenaal van een gemiddeld Infanterie Bataljon aan het begin van de oorlog, in 1939. De eerste generatie goede anti-tank wapens waren geweldig voor hun tijd, en werden veel gebruikt voor ‘Close Combat’ (gevechten van dichtbij), totdat de tweede generatie anti-tank wapens op de markt kwamen in de loop van 1943.

Gevechten van dichtbij tegen tanks (Close Combat)

Close Combat tactieken waren de meest gebruikte tactieken die een infanterie-eenheid kon doen tijdens een tankaanval. De wapens die de infanterie bij zich had verschilden keer op keer. De ene keer gewone handgranaten, de andere keer ‘Frag’ granaten, en ga zo maar door. Deze wapens waren het krachtigst tegen de logge tanks, omdat ze domweg niets anders bij zich hadden waarmee ze de tanks te lijf konden gaan. Ook gebruikten de infanterie ‘aanvullingen’ op deze wapens, zoals de Molotov cocktail (niet meer dan een fles met benzine erin die aangestoken werd met behulp van een met petroleum doorweekt stukje stof).
In de tijd van moderne oorlogvoering (er werden heel wat nieuwe, technisch hoogstaande wapens ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog) was de Molotov cocktail eigenlijk heel primitief. Er werd van de soldaten verwacht dat ze zelf met ideeën kwamen hoe ze een tank konden weerstaan. Achteraf gezien is dit dus heel ouderwets voor die tijd, maar toch bepaalde deze manieren van oorlogvoering een groot deel van het verloop van de oorlog. De ideale aanval op een tank zou natuurlijk een kleine groep mannen zijn, in plaats van een enkele soldaat. Het Duitse leger instructeerde haar infanterie ook op een ‘Close Combat’ manier; de legerleiding liet zelfs onderscheidingen maken die bestemd waren voor Duitse soldaten die hun net geleerde tactiek heel goed toepasten.

Troepen probeerden steeds meer manieren uit om de vijandige tankbemanning te slim af te zijn. Een van deze manieren was de tankbemanning het zicht te ontnemen. Tijdens een aanval vochten tankbemanningen meestal met hun luik dicht (‘buttoned up’). Dit betekende dat ze alleen wat konden zien door de kijkgaten in hun tank; wat natuurlijk hun gezichtsveld belemmerde. De aanvallen van de infanterie hadden als doel dit nóg meer te belemmeren.

Rook is altijd al een van de beste vrienden van een soldaat geweest. Elke poging om het gezichtsveld van de vijand te verminderen kwam samen met het risico dat de wind ineens omsloeg, en dat alle rook de verkeerde kant op ging. Maar in de aanvallen van dichtbij (Close Assault) was rook een onmisbaar ‘wapen’. Rookgranaten, rookgenerators (potten gevuld met chemische inhoud) of zelfs de vegetatie (struiken in brand zetten), werden allemaal gebruikt om de vijand het zo moeilijk mogelijk te maken. Zulke voorbereidingen (behalve de rookgranaten) konden alleen gemaakt worden door de infanterie als ze zelf werden aangevallen door tanks, en dus het terrein waar het gevecht op zou plaatsvinden al kenden, en eventueel al enige tankbelemmeringen hadden aangebracht (diepe kuilen of loopgraven). De tanks die aanvielen liepen het risico hun formatie te verliezen terwijl ze door zulk gemanipuleerd landschap raasden, omdat elke tank zocht naar een pad waarbij hun tank zo min mogelijk een doelwit was. Het gebeurde vaak dat de tanks ineens in een dikke laag rook terecht kwamen, terwijl ze van alle kanten belaagd werden door infanterie. Niet echt een fijne gedacht, als je tankcommandant was.

Maar met rook alleen werd het doel natuurlijk niet vernietigd. Hiervoor had men de hulp nodig van explosieven. In de jaren voordat anti-tank wapens die over lange afstand konden vuren (Bazooka’s enzo) nog niet bestonden, kon men alleen een tank opblazen met explosieven door: of ermee te gooien, of op de tank zelf te springen en het pakketje af te leveren. Een kenmerk van explosieven was dat het niet ontworpen was om een gat te blazen in de tank. Een aantal zwakke punten van een tank waren: de kijkgaten, de ‘motorkap’, en de rupsbanden. Deze delen waren niet met bepantsering bedekt, en dus minder sterk dan de rest van de tank.

Een Duitse manier van een tank onklaar maken, was deze: Een paar Duitsers plaatsten een blok met explosieven om het kanon van de tank heen, zodat die niet meer gebruikt kon worden nadat de explosieven ontploft waren. Maar de soldaten die een tank onklaar moesten maken verkozen toch een manier waarbij ze niet zelf op de tank hoefden te klimmen. Ze vuurden dan gewoon met hun pistolen of geweren in de kijkgaten, of ze probeerden stukken van de tank open te breken met een koevoet. Bij deze manier (waarbij men niet op de tank hoefde te klimmen) waren er 2 obstakels: het machinegeweer op de tank, en de infanterie die meestal naast de tank liep. Alle moeite werd gedaan om de infanterie te scheiden van de tanks. De verdedigers van het gebied konden dan een traditioneel geweergevecht houden met de infanterie.

De machinegeweren die op de tank zaten, waren er zo op gemonteerd dat ze gemakkelijke vijandige aanvallers konden neerschieten. Alleen omdat een tankbemanning (en vooral een machinegeweerschutter) niks zag door de rook, betekende dit nog niet dat ze niet vuurden. Het doel van zulke rookgordijnen was dat de communicatie tussen de tanks verwaarloosd werd, en dat elke tank voor zichzelf vocht.
De aanvallende partij (die de tanks aanvielen) kon niet van achteren aanvallen, omdat ze dan aangevallen zouden kunnen worden door een andere vijandige tank, die achter de desbetreffende tank aankwam.

Een goede manier om de tankbemanning uit de tank te krijgen, was door het gebruikt van vuur. Vuur is, en blijft, de nachtmerrie van elke man die in een tank zit, samen met munitie en brandstof. Als handgranaten niet door een gleuf konden, konden met petroleum doorweekte stukken stof het wél.

Afstands anti-tank wapens

Afstands anti-tank wapens waren veel populairder onder de soldaten als het om tanks aanvallen ging. De meest effectieve manier was de landmijn. Het principe van zo’n mijn is dat hij begraven wordt net onder de oppervlakte, en de tank onklaar maakte (doordat de rupsbanden kapot gingen) als de mijn explodeerde terwijl hij contact maakte met de desbetreffende tank. Een mijn kon ook worden gebruikt op een andere manier; een paar mijnen werden aan elkaar gekoppeld (met behulp van touwen of kabels), en werden dan geplaatst in het pad van de aankomende tank. Een tankbestuurder kon dan misschien één mijn ontwijken, maar geen hele ‘ketting’ van mijnen. Het voordeel van deze manier was dat de infanterie de mijnen kon plaatsen zonder hun beschutting te verlaten.

Afstands anti-tank wapens waren het meest effectief als ze gebruikt werden in combinatie met andere afstands anti-tank wapens. Van anti-tank geweren werd al snel ontdekt dat de munitie niet door de dikke bepantsering van bijvoorbeeld een Tigertank kwam, maar wel bruikbaar was om kijkgaten kapot te schieten. Geweergranaten (een geweer (bijv. M1 Garand) waar je granaten op kon ‘klikken’, en dan afschieten; een soort mortier) konden ook niet veel doen tegen bepantsering, maar wel tegen de rupsbanden en de zwakke delen van een tank (eerder genoemd in dit artikel). De rupsbanden van een tank waren dus eigenlijk de meest kwetsbare delen van zo’n machine. Alle anti-tank wapens hadden iets gemeen; ze konden een tank beschadigen, maar niet vernietigen.
Voor een lange tijd werden afstands anti-tank wapens zelfs gebruikt met de tactieken van anti-tank wapens voor ‘Close Combat’. Vijandige tanks konden worden uitgeschakeld, of van het gezichtsveld ontnomen, door een combinatie van rook, mijnen en munitie die de bepantsering beschadigde. Infanterie die de tanks van dichtbij zouden aanvallen, lagen te wachten totdat de tanks bijna over hun heen reden, en konden dan op de tank springen samen met hun verzameling explosieven, ontvlambare stoffen en handgeweren. Hun eigen machinegeweerschutters en geweerschutters (van de infanterie) moesten wel eerst de vijandige infanterie (die naast de tank liepen) neerschieten, voordat de infanterie aan de aanval begon.

Voordat de US launcher, raket, anti-tank of Bazooka geïntroduceerd werd, kon de infanterie eigenlijk nooit rekenen op volle winst. Toen de infanterie een Bazooka tot haar beschikking had, konden ze met twee man tegelijk op een tank schieten vanaf een afstand van ongeveer 100 meter, met een behoorlijk grote kans op slagen. In tegenstelling tot eerdere anti-tank wapens, kon de kop van de raket (de ‘Warhead’) wél door de bepantsering van een tank heen komen, en schade doen binnenin de tank, terwijl de infanterie niet bovenop de tank zelf hoefde te klimmen en de lading persoonlijk aan te brengen. De Britse PIAT (anti-tank gun) volgde snel na de Bazooka, maar werden allebei snel verslagen door de Duitse Panzerschrek. De Geallieerden werden steeds zwakker als het om anti-tank wapens ging, en terwijl de Geallieerde troepen in West-Europa de vrijwel ‘nieuwe’ Bazooka’s in handen kregen, kwamen de Duitsers met tanks met nóg zwaardere bepantsering; de Duitse tanks waren nu dus nog moeilijk kapot te krijgen.

Samenvatting

De infanteriesoldaten van de Tweede Wereldoorlog waren niet goed genoeg bewapend om met een hele colonne tanks af te rekenen. De ontelbare trainingen die ze kregen bleken tijdens het echte gevecht slechts gedeeltelijk van pas te komen. Het was een risicovolle onderneming, tanks aanvallen. Aanvallen van dichtbij (Close Combat/Assault) leerden de soldaten uit eigen ervaring en improvisatie. Tanks waren bedoeld om uitgeschakeld te worden door grote artilleriekanonnen, en niet door een paar handgranaten. Het is ook zeker niet raar dat in de jaren na de oorlog de infanteriesoldaten een gigantische sprong in de oorlog tegen tanks hadden meegemaakt. Tanks konden nu van dichtbij, en van enorme afstanden worden vernietigd. Maar nog steeds is de tank een van de krachtigste voertuigen in de militaire toekomst en geschiedenis, maar de Tweede Wereldoorlog heeft er wel voor gezorgd dat infanteriesoldaten nu wel meer tegen tanks kunnen doen dan alleen maar vluchten.

De 5 stranden zijn nog altijd te bezoeken maar de meeste monumenten zijn noch het meest bewaard op Omaha beach, daar staan nog de meeste restanten van bunkers en andere dingen. Op Utah staat mijlpaal 0, vandaar hebben hebben ze beginnen tellen hoever ze landinwaarts zaten.

Saint-Lauret-sur-Mer: daar is een Amerikaans kerkhof dat wereldberoemd is. Op het kerkhof liggen er 9386 doden begraven waarvan 307 onbekenden, er is ook een grote  muur met de vorm van een halve cirkel gezet waar al de vermisten op zijn genoteerd, op die muur staan 1557 namen genoteerd. er staat een cirkelvormige kapel, gebouwd uit stenen van Vaurion met trapstreden van graniet afkomstig uit ploumanac'h. De fries is versierd met een replica van de medaille van het Amerikaanse congres en het altaar is gemaakt van marmer uit de Pyreneeën. Boven het altaar plaats het dankbare Frankrijk een lauwerkroon voor de soldaten die gestorven zijn voor de bevrijding van Europa. Het mozaïek op het plafond symboliseert Amerika dat haar zonen zegent die ten strijde trekken. Er is een kruis neergezet op  punt WN 62 als eerbetoon aan de Duitse soldaten van de 716e infanteriedivisie die die op Omaha gesneuveld zijn.

  




dit is een foto van de ingang

voor de muur der vermisten staat ook een gebouw waar er invasie
kaarten gehangen zijn (ze zijn wel 2m op 2m) dit is een van de 2.

hierboven is een foto uit de kapel.

Point-du-hoc: de plaats is 12ha groot. de 30 m hoge krijtrots was  krachtig versterkt door de Duisters, die er een batterij neerzet hadden met 6 155 mm kanonnen van Franse makelij, opgesteld in ruime cirkelvormige plekken onder de blote hemel. hierdoor konden de kanonnen in alle richtingen schieten, de kanonnen werden begeleid door een observatiepost aan de rand van de krijtrots. hun bereik was 20km

Longues-sur-Mer: het had 4 kazematten, 300m achter de schutterscommandopost, opgesteld in een halve cirkel om zo wijd mogelijk tussen oost en west te kunnen manoeuvreren. door hun positie boven de kliffen hebben ze geen enkel zicht op de smalle zandstrook benenden. om dat brpbleem op te  lossen werd een 20 mm kanon in de richting van het strand opgesteld. als je dat bezoekt kan je de bunkers zien en delen van de kanonnen.

dit is een tobruk. Daar zaten de Duitsers in met een MG42(machinegeweer) of met een gewoon standart wapen. Ze zaten er mooi beschut en hadden een mooi uitzicht om te schieten want de meeste velden waren vlak. Het was ook moeilijk om ze te raken met granaten. het was ongeveer 1.75m diep.

Sainte-Mere-Eglise: daar zijn er veel paratroepers geland, toen was dat een echte burcht. in de kerk hangen nu glasramen met een speciale betekenis uit de 2de WO. Dit stadje is ook bekend om de para dat aan de kerktoren hing. Hij deed 2 uur alsof dat hij dood was want ze hadden in z'n been geschoten en de rest is dood. nu hangt er aan de kerktoren een pop.

Saint-Mere-Eglise ingenomen door de Amerikanen.










De pop die nu aan de kerk hangt (Steele)

Pegasus Bridge: daar zijn de zweefvliegtuigen geland van Jhon Howard. op 20m van de brug waren ze geland zonder dat de Duitsers het hoorden. in 20min hadden ze de brug ingenomen en al de explosieven verwijderd .Ze moesten de brug innemen omdat hij van strategisch belang was.

natuurlijk zijn er ook veel musea te bezoeken:

musée de memorial: van alles over de oorlog

musée des épaves sous: over de marine

musée du debarquement: van alles uit de zee(tanks...)

musée airborn:  over de para's in Sainte-mere eglise.

De Siegfriedlinie, ook wel Westwall genoemd, is een verdedigingssysteem in Duitsland, bestaande uit meer dan 18.000 bunkers.
De linie loopt van Kleef aan de Nederlandse grens tot aan de Zwitserse grens en heeft een lengte van meer dan 630 km.
De linie werd gebouwd tussen 1938 en 1940 in opdracht van Adolf Hitler. (Hij liet zich voor de naam inspireren door Wagner.) Dit gebeurde als antwoord op de Franse Maginotlinie, een gigantisch forten- en gangenstelsel langs de Duitse grens, dat de Duitsers de nodige angst inboezemde. Hitler wilde echter zo min mogelijk hulpbronnen besteden aan dit project; hij geloofde in de aanval en niet in de verdediging. Hij wilde de economie aan een aanvalsoorlog dienstbaar maken, en niet aan een verdediging. Bovendien was het Duitse aanvalsplan gebaseerd op het Von Schlieffenplan, waarin voor de Siegfriedlinie geen plaats was.
Om het Duitse moreel toch hoog te houden, werd de linie aangelegd. De werking was louter psychologisch bedoeld: als oppepper voor de Duitsers en als afschrikking voor de Fransen. De linie kon echter niet worden vergeleken met de Maginotlinie. Behalve de (slecht bemande) bunkers, bestond de linie verder uit een rij zogenaamde asperges en andere versperringen.
In september 1939 waren slechts 100.000 à 200.000 soldaten in de linie gelegerd. Frankrijk had hiertegenover 100 divisies (bijna 800.000 man) die er door konden breken wanneer zij wilden, waarna men simpelweg naar Berlijn had kunnen doorstoten. Dit gebeurde echter niet, en in mei en juni 1940 vielen de Duitse troepen aan. Niet via de Siegfriedlinie, maar dwars door de Belgische Ardennen.
In 1944-45 werd de Siegfriedlinie relatief makkelijk door de Amerikanen doorbroken. De Duitsers trokken zich terug achter de Rijn. Net als de Atlantikwall was deze verdedigingslinie niet erg effectief.

De Maginotlinie is een Frans verdedigingswerk bestaande uit bunkers, dat is aangelegd in het interbellum (Een interbellum (van het Latijn inter (tussen) en bellum (oorlog)) is een periode tussen twee oorlogen. Specifiek wordt ermee de periode tussen de Eerste- en de Tweede Wereldoorlog bedoeld.). Het bestond uit 58 verdedigingswerken en 400 kazematten.
De Franse minister van Defensie André Maginot diende het plan in bij zijn regering. Zijn miljarden kostende project trok een zware wissel op de Franse economie, juist in een tijd van economische crisis. Verdediging tegen Duitsland werd echter van levensbelang geacht, met name toen Adolf Hitler aan de macht kwam.
De linie bevond zich op de grens van Frankrijk en Duitsland en werd beschouwd als een verdedigingswerk dat onmogelijk door de Duitsers kon worden gepasseerd. De linie bestond uit antitankversperringen, "drakentanden", bunkers en enorme forten. Duizenden kanonnen stonden klaar, met hun lopen op Duitsland gericht. Enorme ondergrondse gangenstelsels waren aangelegd, voorzien van rails, zodat de Franse soldaten van fort naar fort konden worden verplaatst zonder gevaar van beschietingen. Er waren ondergrondse slaapplaatsen, eetzalen en zelfs bioscopen. De soldaten raakten echter behoorlijk depressief van de sombere gangen en moesten regelmatig vervangen worden.
Van 1933 tot 1938 lagen weinig tot geen Duitse troepen tegenover de honderdduizenden Fransen in hun zwaar versterkte verdedigingslinie. In september 1939 vocht vrijwel het gehele Duitse leger in Polen en bleven slechts 100.000 à 200.000 reservetroepen achter aan de Franse grens. Frankrijk ondernam echter geen enkele actie. Duitsland, dat op dat moment andere prioriteiten had, deed o De linie bevond zich op de grens van Frankrijk en Duitsland en werd beschouwd als een verdedigingswerk dat onmogelijk door de Duitsers kon worden gepasseerd. De linie bestond uit antitankversperringen, "drakentanden", bunkers en enorme forten. Duizenden kanonnen stonden klaar, met hun lopen op Duitsland gericht. Enorme ondergrondse gangenstelsels waren aangelegd, voorzien van rails, zodat de Franse soldaten van fort naar fort konden worden verplaatst zonder gevaar van beschietingen. Er waren ondergrondse slaapplaatsen, eetzalen en zelfs bioscopen. De soldaten raakten echter behoorlijk depressief van de sombere gangen en moesten regelmatig vervangen worden.
Van 1933 tot 1938 lagen weinig tot geen Duitse troepen tegenover de honderdduizenden Fransen in hun zwaar versterkte verdedigingslinie. In september 1939 vocht vrijwel het gehele Duitse leger in Polen en bleven slechts 100.000 à 200.000 reservetroepen achter aan de Franse grens. Frankrijk ondernam echter geen enkele actie. Duitsland, dat op dat moment andere prioriteiten had, deed ook niets, en zo bleef het een half jaar stil aan het front. Deze periode heette de "Sitzkrieg" (zittende oorlog), drôle de guerre (oorlogsgrap, grappige oorlog) of "phoney war"(nepoorlog).
Duitsland besloot voor de Tweede Wereldoorlog niet langs de Maginotlinie te trekken maar vanuit België Frankrijk binnen te vallen; het zogenaamde Schlieffenplan uit de Eerste Wereldoorlog werd bij wijze van spreken herbruikt. Nadat ze met de Britten hadden afgerekend draaiden de Duitse divisies naar het oosten en veroverden zo de Maginotlinie vanaf de achterkant. Het gehele, miljarden verslindende project, was dus uiteindelijk voor niets geweest.
Heden kunnen enkele forten en delen van de linie open voor het publiek. Sommige locaties zijn nog in uitstekende staat. Zo is het grootste verdedigingswerk van de linie, de Hackenberg bij Veckring, nog immer te bezoeken.
ok niets, en zo bleef het een half jaar stil aan het front. Deze periode heette de "Sitzkrieg" (zittende oorlog), drôle de guerre (oorlogsgrap, grappige oorlog) of "phoney war"(nepoorlog).
Duitsland besloot voor de Tweede Wereldoorlog niet langs de Maginotlinie te trekken maar vanuit België Frankrijk binnen te vallen; het zogenaamde Schlieffenplan uit de Eerste Wereldoorlog werd bij wijze van spreken herbruikt. Nadat ze met de Britten hadden afgerekend draaiden de Duitse divisies naar het oosten en veroverden zo de Maginotlinie vanaf de achterkant. Het gehele, miljarden verslindende project, was dus uiteindelijk voor niets geweest.
Heden kunnen enkele forten en delen van de linie open voor het publiek. Sommige locaties zijn nog in uitstekende staat. Zo is het grootste verdedigingswerk van de linie, de Hackenberg bij Veckring, nog immer te bezoeken.

1.      Devesie (landmacht) is een organisatie van 10.000 - 20.000 mensen.

2.      Een brigade is een gevechtseenheid van 2.000-4.000 soldaten.

3.      Een eskader is een groep oorlogsschepen die in formatie varen. De samenstellingvaneen eskader is niet vastgesteld. De definitie van een eskader verschilt per land.

4.      Een bataljon bestaat uit ca. 400 tot 800 militaire

5.      Een eskadron bestaat uit 15 - 17 gevechtswagens of pantserwagens en staat onder bevel van een ritmeester (Cavalerie) of een kapitein (Marechaussee).De grootte is vergelijkbaar met die van een compagnie

6.      Een compagnie bestaat uit ongeveer 100-150 manschappen

7.      Een eskader is een groep oorlogsschepen die in formatie varen. De samenstelling van een eskader is niet vastgesteld. De definitie van een eskader verschilt per land.

8.      Een peloton bestaat uit zo'n 20 tot 40 soldaten met aan het hoofd een officier: doorgaans een Luitenant. De plaatsvervangende commandant (ook wel: opvolgend commandant) is een Onderofficier, meestal een sergeant-majoor. Een peloton bestaat weer uit een aantal afzonderlijke groepen met een grootte van zo'n 10 militairen, met aan het hoofd een onderofficier, meestal een sergeant.

9.      Een squadron gevechtsvliegtuigen varieert bij NAVO-landen van 12 tot 24 vliegtuigen. Bij de marine is een squadron de aanduiding voor een groep van 3 of 4 gelijke schepen