Day2 Mosselbaai – Mosselbaai 70km / 1450 htm

Kristof en ik hebben als extra service een dagelijks check up en onderhoudspakket voor onze fietsen aangekocht, zodat we daar niet bezig moeten mee zijn. Elke dag wordt de bike grondig gereinigd, gesmeerd en nagekeken. ’s Morgens kunnen we dan onze propere mtbike ophalen, en daar check ik alle dagen mijn bandendruk.

Het zenuwachtige paniekmannetje in kleine “Krikke” vergeet dit, en aan zijn tent aangekomen, gaat hij zijn banden oppompen met een handpompje. Hij heeft nog 15 minuten tot de start en begint te pompen. Ik was er jammer genoeg niet bij want ik was nog steeds bij de mecaniekerstent, maar ik zou geld willen geven om het moment mee te maken toen de “Krikke” in al zijn geweldigheid zijn ventiel in 2 brak. Dieje moet nogal gevloekt en gesakkerd hebben, en met zijn kleine zevenmijlslaarzen lopend terug naar de mecanic-stand om rap rap nog een nieuw ventiel te laten steken, zijn band op te pompen om toch maar tijdig aan de start te geraken. Dit wordt mij met tranen in de ogen verteld door de drie Hollanders Mark, Stijn en Geja. En ik was daar niet bij……….dju toch!!! De mecaniciens panikeren veel minder en de “Krikke” al wat minder “Krikkig” komt  mooi op tijd voor de start gegeven wordt.

Net als de eerste dag vertrekken onder neutralisatie, maar na één km gaat de vlag naar beneden en gaat het bijzonder steil trapsgewijs bergop tot het hoogste punt van Mosselbaai centrum. Sommige stukken gaan over enkele tientallen meters aan stijgingspercentages van 25% en meer. Bovengekomen hebben we al meer dan 300 htm en ligt het peleton natuurlijk volledig uit elkaar, er is ook alweer die beukende wind. De rest van deze etappe is min of meer een kopie van de eerste, qua parcours, en qua verloop. Alleen gaat er een deelnemer vlak voor mij op een nogal domme manier overkop en raak ik met mijn linkerknie zijn pedaal, en dat was toch even slikken en vloeken vanwege de pijn.

De laatste 7 km zijn exact hetzelfde als gisteren, inclusief de steile afdaling, maar deze keer met de wind in de rug. Ik kan het niet laten en mijn topsnelheid gaat naar 88,02km/uur. Op alle kruispunten staan politieagenten, maar het is toch spannend om beneden op tijd te stoppen voor de auto’s die op de weg staan. Ook vandaag win ik de trofee “gek van de dag” vanwege de hoogste topsnelheid van ons drieen. Net als gisteren , en dat zal de hele koers zo zijn kom ik binnen algemeen tussen de 60^e en 65^e plaats, 20^e a 22^e solo man.

Mijn twee maten kennen ook hun vaste stek. Mark eindigt steevast tussen 15 en 20 algemeen, 3^e of 4^e solo, Kristof steevast enkele minuten later tussen 17 en 22 algemeen, 4^e of 5^e solo. Ik verlies gemiddeld 10 minuten per wedstrijduur op hen, maar daar kan ik mee leven, ik moet wel.

Ook in deze tweede etappe is er weer een rol voor Stijn weggelegd op het bevoorradingspunt. Hij heeft Marks reservewielen mee, en nadat hij vandaag Marks drinkpullen heeft aangegeven, spurt hij naar zijn wagen om op tijd te zijn aan de volgende bevoorrading. Daar aangekomen stelt hij ontzet vast dat hij het 2000€ kostende wielset van Mark vergeten is op het eerste punt ergens langs de kant van de weg. Het zweet breekt hem uit, en als zijn job gedaan is rijdt hij terug, maar dat punt is allang opgeruimd en geen wielen meer te zien. Hoe moet hij dat aan Mark uitleggen. Op het tentenkamp aangekomen gaat hij naar het race-office en kan hij een gat in de lucht springen. Een brave mens heeft die wielen zien liggen en binnengebracht. En blij dat Stijntje was.

Die dag leren we nog twee Belgen kennen. Een (domme) nuchtere hartspecialist uit Bonheiden , die amper 300 km op een mtbike heeft gezeten, 1 tot 2 keer per week op een koersfiets en dan hier komt meedoen. Hij gaat minstens één keer per dag tegen de grond vanwege totaal geen techniek. Hij zou de eerste moeten zijn om te weten dat dat niet gezond kan zijn, en geeft dat ook ruiterlijk toe. Zijn fietsclubmaat is een triestige plant, een brandweerman die we de hele week niet één keer zien lachen, zelfs niet glimlachen. Een zeurpiet die over van alles en nog wat zaagt en klaagt wanneer hij aanschuift aan de avondtafel. En dan hebben we nog Michel, een Belg die al 20 jaar in Zuid Afrika woont met zijn Belgische madam, en die ik in april in de JoBerg2c heb leren kennen. Toppunt is dat deze man vroeger in mijn huidige gemeente Kampenhout heeft gewoond. Net als de dokter is hij echter ook eerder een saaie grijze mus, maar fietsen kan hij wel. Onze grote tafel heeft dus een plezierige kant en een saaie kant, maar echt storend is het niet.

Na de podiumceremonie, de film en foto’s van de voorbije dag gaat iedereen godbetert om 8.00 uur slapen, en zit ik met Geja moederziel alleen in de grote eettent ons glas wijn te nuttigen. Een half uurtje later gaan we dan ook maar naar onze tent.