Day4 ; Sterfontein Dam to Emseni 93km / 1162htm

Vandaag wordt de start gegeven in groepen van 60 man naargelang de ranking. Dit omdat er spectaculaire mountainbiketracks, zowel uphill als downhill aankomen, en zo de tragere deelnemers, de rappe of behendiger mtbikers niet  gaan hinderen. Elke 5 minuten start er een groep, en vanwege mijn plaats mag ik starten in groep B. Groep A is voor de eerste 50 plaatsen + de leiders van de verschillende categorieën.

Om 7.05 worden we op gang geschoten. In deze groep B vertoeven ook Les Vincents en de Diest-boys, en het gaat hard, zeer hard. Maar ik kan goed mee. Na 20 km haken er twee rijders voor mij in elkaar en samen met nog een andere mtbiker ga ik met een klap mee overkop. De klap komt aan want het tempo lag hoog. Ik heb wat schaafwonden op de rechterkant maar mijn fiets zit helemaal vast aan een andere, en er is wat gepruts nodig om ze uit elkaar te halen. Tijdens dit gepruts stuift er een kleine groep voorbij met de Diest-boys bij. Die lagen er dus al af, en ik doe teken dat alles in orde is.

Uiteindelijk zijn de fietsen uit elkaar, maar mijn stuur en zadel staan goed scheef, ook mijn remhendels zijn helemaal verschoven. Ik wil dit allemaal snel verhelpen , klop wat recht, spring terug op mijn tuig maar niks staat zoals ik het wil. Joenge, stop ermee, doe dat rustig en degelijk want er komen nog kms technische stukken, en op je fiets moet je toch kunnen vertrouwen. Dit afstellen neemt allemaal wat tijd in beslag want ondertussen is groep C ( vertrokken 5 minuten na mijn groep B) ook al voorbij. Hierin zit Marc en ook hem roep ik toe dat alles ok is. Enkele minuten later kan ik terug weg op met een goede afgestelde fiets en ik sluit aan bij een 20-tal man, bij het opdraaien van de singletrack klim naar de spectaculaire rotsformatie “Great Wall My China”. Hier ligt de singletrack kilometerslang naast een ijzingwekkende diepe klif, wondermooi.

Tijdens de beklimming passeer ik waar ik kan de tragere deelnemers voor mij, ik maak mij niet druk omdat ik soms lang moet wachten , maar toch……. Uiteindelijk ben ik ze alle 20 voorbij en rij tijdens de rest van de klim naar het volgende groepje toe. Ik sluit net aan op de top van de klim op een steil opkantje, wanneer de renner voor mij ineens stopt om een spectaculaire foto voor zijn nageslacht te maken. Door deze onverwachte stop van hem bots ik tegen zijn achterwiel en ga voor de tweede keer die dag ten gronde, deze keer op mijn linkerkant. De godverdoemmes komen langs alle kanten, en hij excuseert zich, zit ermee verveeld want hij had de hele klim als laatste gereden en had niet verwacht dat er iemand in zijn wiel zat.

Allee vooruit, terug het hort op en verder op deze adembenemende singletrack. Ik stuif verder en rij van de ene deelnemer naar de andere en wordt nu wel gevolgd door de tv-helicopter.

Na deze fantastische singletrack op dit plateau komt de spectaculaire downhill “Great Traverse”.  Tijdens deze downhill kom ik terug bij de Marc, en samen bereiken we de eerste bevoorrading. Bij elke bevoorrading is ook een dokter, en ik besluit toch maar om mijn rechterkant te ontsmetten en te beschermen, vooraleer verder te rijden. De Marc vraagt of hij moet wachten. Zot, rij maar verder, ik haal u straks wel weer in.

Na het oplapwerk vertrek ik weer met een stevig tempo en begin weer aan de zoveelste inhaalrace, en net voor de tweede bevoorrading na 70 km aan de voet van een nijdige klim heb ik de Marc terug bij zijn nekvel. De Marc is ook een karaktermens en een keikop, en hij maakt dat hij wat sneller weg is bij de bevoorrading dan ik. Maar tijdens deze ambetante klim haal ik hem terug in en samen bereiken we de top, ik in zijn wiel.

En dan volgt weer een waanzinnig stukje mountainbiken, bijna 20 km aangelegde downhill track “The Long Drop” , nadien nog 4 km vlak naar de finish. Plezier en fun gegarandeerd, ook voor ons twee. In zijn jonge jaren heeft de Marc (nu 58 jaar) motorcross gereden. Het is eraan te zien, het zot is er ondanks vele breuken nog altijd niet af, zijn verstand duidelijk af en toe wel…… Halverwege de Long Drop komen we achter enkele madammen terecht die vooraan staan in het damesklassement en bijgevolg in groep A mogen starten. Het is duidelijk dat ze technisch een pak  minder zijn dan deze twee ouwe rakkers, en noodgedwongen (en tegen de goesting) blijven we steeds remmend kilometers aan een stuk achter hen. Tot ineens het oud zot van mijn buurman opsteekt en hij in een hairpin een move doet en zo twee madammen “ineens” pakt ( da moet lang geleden zijn), en hij als een gek verder wegstuift. Even later zie ik een spoor waardoor ik de volgende hairpin kan afsnijden en de twee dames ook voorbij kan gaan zonder hen te shockeren. Ik vlieg achter de Marc aan die toch wel dik 100 meter voorligt. Nu mag er veel gebeuren maar diene kerel gaat er mij nu  niet afrijden en met alle kracht die mij rest sluit ik op 2 km van de meet terug aan. Het is te zeggen, ik blijf 20 meter achter hem , want ik weet dat ik er in één ruk naartoe kan. Marc kijkt geen moment achterom, is gefocust op de track voor hem en zal alle moeite doen om mij af te houden. Op 500 meter van de meet gaat hij naar links, ik volg hem blindelings ipv op mijn gps te kijken, en we moeten onmiddellijk al onze remkracht gebruiken om niet op een weidehek te botsen. Ezel dat ik ben, dat ik hem zomaar volg. We kijken hijgend naar mekaar, en dan lachen maar. Nu heeft spurten geen zin meer , de spanning is eraf en we rijden samen over de meet, hij 111^e ik 112^e.

In het tentenkamp toegekomen is het douchen in de open lucht, zalig toch in dit klimaat. Nadien laat ik mijn wonden nog eens verzorgen bij de dokter. De Belgen namiddag is weer zeer snel voorbij, evenals de filmpjesavond. Maar velen zijn toch wat nerveus voor de volgende dagen. Het zwaartepunt van de JoBerg2c begint morgen, en duurt 4 dagen.

Day5 ; Emseni to Cliffton 125km / 2010htm

Ook vandaag vertrekken we in groepen voor deze loodzware rit,  zelfs een halfuur vroeger dan de andere dagen. Ik ben ondertussen wat gezakt in het klassement en sta 83^ste maar vertrek nog steeds in groep B. Vandaag om 6.35 uur. De pees wordt er vanaf de start weer opgelegd maar ik weet wat er komt en ga me niet laten vangen, vandaag kan je veel tijd verliezen, maar ook winnen. Les Vincents daarentegen schieten weer weg als een kanonsbal, als daar maar geen vodden van komen.

Ik kan ook niet wegschieten want daar hangt mijn kopman Parkinson terug aan mijn trui. Ik doe het zeer rustig en na een kwartiertje gaat het beter. Ongetwijfeld vanwege het halfuurtje vroeger starten waren mijn medicijnen nog niet “verteerd” bij de start. Maar zoals alle voorgaande dagen, als de motor op gang is, is er geen stoppen meer aan, en het achtervolgen en voorbijsteken is een dagelijks ritueel geworden.

Hoe waanzinnig deze organisatoren het soms weten te brengen, vandaag rijden we enkele honderden meters op een spoorwegbedding waar de treinen worden gestopt wanneer er mtbikers aankomen. Het omgekeerde is voor ons logischer, in Zuid-Afrika daarentegen……..

Van bij de start van de etappe is het constant vals plat omhoog op bobbelige singletracks door grasvlakten, het bolt voor geen meter, stoempen, stoempen, stoempen…. Maar hoogtemeters tellen zeer langzaam op de eerste 60 km. Onderweg sluit ik aan bij een groepje met de Diestse boys, en zit bij het doorrijden van een klein beekje, gevolgd door een opkant van anderhalve meter in het wiel van de jongste. Alle rijders voor hem rijden het opkantje op, maar hij slaagt er niet in en ik bots tegen zijn wiel, en daar lig ik voor de derde keer op mijn zij. Godverdoemme hoe ist mogelijk, en na zijn excuses begin ik te lachen en van dan af noem ik hem “den Diestse deggereir”. Wat later laat ik hen achter want De andere  Diestenaar Johan heeft zijn  dagje niet.

Vlak voor de tweede bevoorrading na 61 km kom ik in het wiel terecht van Les Vincents, die overduidelijk teveel energie verbruikt hebben bij de eerste 60 “stoempkilometers”. Om hen wat moraal te geven vertel ik hen dat nu pas het echte werk begint , want de volgende 30 km is het echt wel bergop, brede dirt roads (zandwegen) kilometers steil aan een stuk, en dan zeer steil naar beneden zodat er weinig tijd om te recupereren is, om terug weer steil omhoog te gaan, dit een aantal keer na elkaar. Echt content zagen ze er niet uit na deze informatie.

Nadat ik aan deze (en alle bevoorradingen zijn zo) uitgebreide bevoorrading mijn energiepotteke wat had bijgetankt vertrek ik met de Vincents in mijn wiel naar het zeer mooie reservaat “Zulu Waters”. Onmiddellijk bij  het binnenrijden beginnen de dertig kilometer sadomasochistisch klimplezier. Anders kan ik het niet noemen. Bij het klimmen halen wij drie gestaag ook weer rijders in die we direct achterlaten. Het is duidelijk dat deze bikers ook te voorvarend gestart zijn. De klimmen zijn hels maar de afdalingen nodigen uit tot waanzin. Als we in de zeer late Belgennamiddag onze gps en/of fietscomputerke vergelijken qua snelheid ben ik de King, liefst 84,2km/uur met een mtbike. Les Vincents staan op 2 met 82,6 en de traagste Belg haalt nog ruim de 70. Als ik er nu aan denk, brrrrr..

Halverwege de klauterpartij is de naft op bij éné Vincent, en laten we hem ook achter. Of beter, ik laat ze alletwee achter want teamleden moeten bij elkaar blijven. Op het einde van deze track waar 75% van de dag-hoogtemeters inzitten slaag ik er in om voor het tweede jaar op rij goed in beeld te komen met de cameraman op de motor door wat te “spelen” met elkaar. Kortom, ik heb mijn krachten goed gedoseerd in deze etappe en eindig 48^ste, met nog wat overschot.

Ook deze locatie van ons tentendorp is weer subliem en er is teveel van het goede, teveel van alles.

Tot laat die namiddag blijven er rijders binnensukkelen en om halfzes, 30 minuten voor “sluitingstijd” rijdt de laatste over de meet onder luide toejuichingen. Die rijder heeft die dag wel bijna 11 uur gefietst. Ook de Marc had het niet makkelijk, bijna een uur na mij spurt hij binnen op alweer min of meer zijn plaats. Maar enkele tientallen halen deze dag de finish niet.