Inhoud blog
  • Revalidatie(-maanden) na DBS -operatie
  • 1mei 2018 ; nog 25 dagen
  • The Cape Pioneer Trek (flashback nov 2016)
  • Dagen vooraf en Day 1 Cape Pioneer Trek
  • Day 2 Cape Pioneer Trek 2017
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Crocodile Trophy 2014 (en andere mtbike-uitdagingen)

    De beslissing, de zware en lastige voorbereiding, de uitdaging om als 49 jarige Parkinson-patient de extreem zware mountainbike wedstrijd Crocodile Trophy in Australie en andere meerdaagse mtb-wedstrijden in het buitenland te rijden.
    05-06-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JoBerg2c Day 8 & 9

    Day  8 ; McKenzie Club to Jolivet 96km / 1800htms

    Alleen maar lachende gezichten om 7.00 uur aan de start die weer gegeven wordt in groepen met tussentijden van 5 minuten. Ik , Marc, De Vincents, en “den Distse deggereir” en zijn teammaat starten allemaal met de glimlach in groep B. Dat Happy feeling gevoel is te wijten aan het vooruitzicht van de eerste 40 km, alleen bergaf….wat daarna komt, daar weigert ons brein aan te denken. De start wordt gegeven en de eerste 7 km gebeuren in licht dalende lijn, en dan 20km bergaf voor mountainbikers. De zoveelste singletrack speciaal aangelegd voor mountainbikers, de onvergetelijke , wondermooie “Umko-Drop”. Je kan deze schoonheid niet  vertalen, niet beschrijven. Het is slingeren, draaien, keren, technisch, speedy-stukken, soms tricky, van een tafelberg langs de klif naar beneden, naar de Umko-vallei. Ondertussen komt de zon op, verdampen haar warme stralen de vochtigheid in de vallei, het is van een ongeziene schoonheid. Ik krijg nu nog kiekenvel als ik eraan denk, en besef toch weer eens wat een ongelooflijke gelukzakken wij zijn om daar voor ons plezier met ons fietske te kunnen rijden.

    Door welke mug de Marc die morgen gebeten is weet ik niet, maar de vele tassen koffie die hij ’s morgens binnenkapt maken hem zeker niet kalmer. Als een dolle hond stort hij zich naar beneden en schuwt geen risico’s. Ik roep hem enkele keren toe om toch niet als een dwaas andere bikers te passeren, maar hij blijft er  doof voor. En plots in een scherpe haarpin is hij verdwenen, onderuit gegaan. Als ik de bocht neem krabbelt hij terug recht, gelukkig is hij langs de klifkant gevallen en niet langs de valleikant. Enfin, hij was nadien plots wel iets rustiger. De kilometers vliegen erdoor en voor je het weet zijn de 20 km onder de wielen gegaan. Beneden fiets je nog enkele kms door de wonderschone Umko-vallei , langs de mistige rivier.

    Het gaat zeer snel en ik heb echt kracht op overschot. Mijn tempo ligt zo hoog dat ik van iedereen wegrij en de ene na de andere rijder inhaal en ook achterlaat. Als de mist is weggebrand komen we aan de eerste bevoorrading, waar een minuutje later ook de Marc met een smile tot achter zijn oren stopt. Iedereen heeft het over de fantastische Umko-drop. Maar het lachen zal na het bijtanken wel vergaan, ook voor ondergetekende.

    We moeten verder en het gaat na de bevoorradingspost onmiddellijk fors bergop en dat zal het ook de volgende 25km blijven doen. De eerste kms is het op een breed goed bereidbaar pad, maar dan gaat het rechtsaf. Het volgende uur is een steile klim , een singletrack met soms zeer technische stukken. En na enkele honderden meters , pats, het is ni waar hè, nu toch  niet…de Parkinson-blokkage. Mijn off-periode op het meest slechte moment. Ik kan niet meer peddelen en balanceer tegen 3 a 4 km/uur de berg op. Ik kan elk moment omvallen, maar ik weet dat dat niet gebeurt. Ik word langs alle kanten voorbijgereden (alhoewel voorbijgekropen een betere omschrijving is) door “snellere” bikers die wel op een klein verzet omwentelingen kunnen maken. Hun snelheid zal tussen de 8 a 10 km/uur liggen.

    Na een kwartier kruipen besluit ik toch te stoppen en een koekje te eten, wat te zitten wachten, tot deze off-periode voorbij is, want zo verder doen heeft echt geen zin. De klim is nog zeer lang.

    Er komen steeds meer rijders aan en mijn picknick inspireert sommige om dat ook te doen. Na 10 minuten zittijd (dat duurt lang) kruip ik terug mijn tuig op. Ik voel direct dat het nog niet voorbij is, mijn hartslag blijft zeer laag (max 120). Ik sukkel maar verder en op de technische stukken moet ik bij gebrek aan snelheid soms te voet verder. Ook kan ik zo aan de kant voor de tientallen die mij voorbijrijden. Hoe hoger ik fiets of wandel, hoe langer het duurt voor er weer bikers mij voorbijrijden. Soms ben ik minutenlang alleen. En als ik weer eens afstap op een technisch stuk komt er plots een blonde dame uit de bosjes gehuppeld (neen, ik lijd niet aan zinsverbijstering en neem geen drugs). Ze heeft ook een mtbike bij, draagt een fietsbroekske en heeft een JoBerg2c nummer aan haar stuur hangen.

    Ze vraagt of ik even kan helpen met haar kledij. Haar truitje is volledig opengeritst. Natuurlijk wil ik dat, ik ben geen gentleWIJF hè, wat moet ik doen? Wel zegt ze, je moet je hand tussen mijn benen steken en zo mijn broekzeem tegen mijn…… aandrukken. Ik weet niet wat ik hoor, denk dat mijn Engels tekort schiet om dit te verstaan en vraag nog eens wat ik moet doen. Weer zegt ze hetzelfde en doet ze  voor waar ik mijn hand moet leggen. Ze heeft een zitvlakprobleem (in het coureursjargon, “een joekel van een puist oep haar gat”) , en ze komt een hand te kort om een soort van desinfecterende sticker op de juiste plaats aan te brengen.  Ik vertel haar dat ik vanwege Parkinson toch wel wat “handshake”,…. Ze lacht en zegt ;  “ik ben wel wel meer gewend”. En ik doe mijn goede daad die dag. Het ene manwijf is de andere bosnimf niet hè. Je kan wat tegenkomen zomaar ergens in de broesse.

    Na het spelletje “broekske wrijven” (dat veel te snel voorbij was) moeten ik en zij weer verder, de steile col op. Uiteindelijk kom ik boven, en kan ik onmogelijk inschatten hoeveel tijd ik verloren heb. Veel, zeer veel, das een zekerheid. Maar eens ik terug enkele honderden meters heb gefietst is plots de power terug. Het is onbegrijpelijk en ongelooflijk, maar ik voel het niet aankomen dat ik in mijn off-periode val, ik voel het ook niet aankomen dat  mijn on-periode terug ingaat. Het is ineens weg, en het is ineens terug. En voor de zoveelste keer begin ik weer te poweren en in te halen. Er blijven nog zo’n 30 km te rijden met nog aardig wat klimwerk en een sterke tegenwind. En daardoor haal ik nog echt veel rijders in, maar ik heb geen enkel idee in welke positie ik rij.

    Bij de finish ben ik zeer verbaasd dat ik als 147e binnenrij, slechts 18 minuten na Marc, die wel lek gereden is, maar toch moet ik sterk gereden hebben die laatste 30 km. Het is ook te merken dat we 8 dagen aan het fietsen zijn, velen zitten op hun tandvlees. Ik daarentegen voel me kiplekker.

    Deze finish is eigenlijk het fictieve eindpunt. Hier wordt het eindklassement van de JoBerg2c opgemaakt.  Morgen, de laatste etappe, is een paraderit, de “Champagne Stage” zoals de organisatie het noemt, is er om te genieten. Er worden morgen geen tijdsopnames meer geregistreerd. Dat betekent dat ik 120e geëindigd ben in het totaal klassement,12e bij de Masters of de ouwe venten categorie,  ondanks alle Parkinson-ellende.  Regelmatige Marc  eindigt 110e en 11e bij de Masters. Het is wel indrukwekkend want van de 800 gestarte deelnemers worden er slechts 393 of de helft geklasseerd. De andere helft heeft om een of andere reden opgegeven, niet alle ritten gereden, is buiten tijd aangekomen etc. Hetzelfde fenomeen in de Master-categorie, 97 deelnemers aan de start en slechts 47 geklasseerd.

    De rest van de dag en de avond verloopt natuurlijk in een geweldige sfeer, omwille van het “broekske wrijf” –verhaal en alles wat daarvan gemaakt wordt, maar ook omdat het morgen een paraderit is. Toch waarschuw ik de Belgen dat er morgen toch ook behoorlijk venijnige beklimmingen inzitten, het is geen met 2 vingers in de neus etappe. s’Avonds tijdens de show en de briefing wordt er gezegd dat de start morgen naar keuze is tussen 07.00 en 08.00 uur. Dit wordt met gejuich onthaald. De plezante avond duurt een dik uur langer dan de voorbije en rond 21.30 begint de eetzaal leeg te lopen. Op de Crazy Belgian Table blijven behoorlijk wat lege flessen wijn achter.

     

    Day 9 ; Jolivet to Scottburgh 83km / 970 htm

    Voor de laatste keer dit jaar in de JoBerg2c begint stipt om 05.30 uur de haan te kraaien. Het beest is nog altijd snipverkouden, kort daarna beantwoordt een fiere haan het eerste schorre gekraai,  waarop de honden ook weer wakker worden en beginnen blaffen en bassen, in verschillende toonaarden, kortbij en veraf,……………de mannen van AC/DC zijn er ook nog steeds met hun snerpende gitaren en Thunderstruck!!!

    Gisterenavond hebben de Belgen afgesproken om met zijn allen de laatste rit in groep te rijden, ook de Waal die opgegeven heeft rijdt mee, en we zouden vertrekken om 07.45 uur. Om halfacht rijden Marc en ik naar de start waar ze al allemaal klaarstaan, en op enkele bikers na is het hele peleton al vertrokken voor 07.10 uur. Het is niet te geloven, dus de Belgengroep vertrekt dan ook na beeldopnames voor de tv-uitzending die dag. Ik voel weer dat het een Parkinson-moeilijk begin voor me zal zijn, en zeg tegen de rest dat ze maar verder rijden zonder naar mij te kijken, ik haal hen wel terug in. Gelukkig duurt mijn ellende niet al te lang en na een dikke 20 km zit ik terug bij de Belgengroep die er een gezapig tempo op nahouden. Zoals eerder gezegd zitten er drie nijdige klimmen in, en even nadat ik terug aangesloten ben is er de “Out of Africa”-klim. Bovengekomen is het lang wachten eer de laatste Belg, de herstarte Waal samen met Nic, terug aansluiten. Halverwege de etappe die door onnoemelijk veel suikerrietvelden gaat, vooral in lichtjes dalende lijn is, komt de zoveelste steile moeilijke en technische helling van deze JoBerg-editie. Deze keer door een weide, en daardoor zie je een sliert van wandelende bikers naar de top klimmen. Tijdens onze beklimming moeten de betere Belgen, waar ik mezelf ook toereken, slalommen en balanceren tussen de rotsen en de wandelaars naar boven toe. En ook hier ga ik voor de vijfde keer dan tegen de vlakte door een domme beweging van een wandelende biker. Maar ach, een schaafplek meer kan de pret niet derven. Bovengekomen wachten we op de andere Belgen. Maar het duurt erg lang en we besluiten dan maar om verder te rijden tot de bevoorrading en daar elkaar op te wachten.

    Na de bevoorrading valt onze groep weer uit elkaar, alle Vlamingen zijn samen op Nic na (ook teveel buikvet) , onze Waalse vrienden Les Vincents zijn er ook bij. De andere Walen zitten in groep 2. Wat verder rijdt er één van de twee Vincents lek en besluiten ze dat ze op de andere Walen gaan wachten. Federalistisch Belgie rijdt ook in Zuid-Afrika mee.

    We krijgen nog een extra tv-opname van de “Crazy Belgians”, alhoewel Wallonie niet meer vertegenwoordigd is in onze groep, maar dat zeggen we niet. En ineens is het zo ver, de finish is in zicht, enkel nog de 300 meter lange op het water zwevende brug over de zee-arm over, en we zijn er. Maar er is geen water, daarvoor zijn we te laat binnen. Al het zeewater is weg vanwege het getij. Voor de tweede keer op rij kan ik niet over het zeewater rijden, nu omdat  het eb is, vorig jaar omdat de brug gesloten was vanwege teveel wind. Dus moet ik volgend jaar terugkomen.

    Marc en ik rijden al hand-shakend over de aankomstlijn en krijgen net als iedereen een fles champagne. Na de proficiats onder elkaar en tegen vele andere deelnemers die we tijdens dit avontuur leren kennen hebben, worden de flessen ontkurkt. Het smaakt afschuwelijk, maar daar maakt niemand een punt van. Het was wreed plezant!!!!

    Na een tijdje rijden we verder en zoeken onze gids Ryan op die staat te wachten met onze fietskoffers en bagage. Rond 14.00 uur is alles ingepakt en vertrekken we naar ons hotel in Durban met de bus. We kijken nog eens achterom en ik denk, wees maar zeker dat wanneer mijn lijf en gezondheid het enigszins toelaten  ik in 2018 terugkom, voor de derde keer in drie jaar tijd.

    Ik weet niet of dat gaat lukken. Ik heb me daar ook voorgenomen om vanaf heden zulke evenementen eerder op een rustige toeristische manier te beleven, ipv te koersen. Ik weet niet of ik daartoe in staat ben, maar ik ga het proberen. En dat zal nog dit jaar zijn, ook in Zuid-Afrika, in oktober tijdens de 7-daagse Cape Pioneer Trek.

    Wij zullen zien!

     

    Alle info ;  http://joberg2c.co.za/

    En ga zeker via deze  homepagina naar de knop “media”, en klik op “Youtube videos and images”. Neem iets om te drinken en te knabbelen, en geniet van de bijzonder mooie films/ foto’s van de dag, die wij elke dag tijdens het avonddiner mochten bekijken op groot scherm in de enorme eettenten, voor de tv-uitzending.

     




    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    Jan Buelens heet u welkom op zijn blog. Hopelijk hebt u er iets aan. Graag uw reactie.
    Archief per week
  • 22/10-28/10 2018
  • 30/04-06/05 2018
  • 30/10-05/11 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 13/03-19/03 2017
  • 31/10-06/11 2016
  • 15/09-21/09 2014
  • 08/09-14/09 2014
  • 18/08-24/08 2014
  • 11/08-17/08 2014
  • 28/07-03/08 2014
  • 14/07-20/07 2014
  • 30/06-06/07 2014
  • 23/06-29/06 2014
  • 02/06-08/06 2014
  • 19/05-25/05 2014
  • 05/05-11/05 2014
  • 28/04-04/05 2014
  • 21/04-27/04 2014
  • 14/04-20/04 2014
  • 31/03-06/04 2014
  • 24/03-30/03 2014
  • 03/03-09/03 2014
  • 24/02-02/03 2014
  • 17/02-23/02 2014
  • 03/02-09/02 2014
  • 27/01-02/02 2014
  • 20/01-26/01 2014

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Klik hier
    om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

    Zoeken met Google



    Forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs