I DID IT!!!! YES,YES,YES!!!

Ik heb “hem” gereden, helemaal uitgereden, van de eerste tot de laatste meter, “de Crocodile Trophy 2016”, ik heb “hem” gereden, ik heb “hem” gereden. Ik heb ook gewandeld en gekropen, letterlijk, over onbereidbare steile hellingen…., ik heb “hem” meer dan eens verwenst en vervloekt, ik heb gezucht, geblazen ,gevloekt, getwijfeld, ik heb liters zweet verloren, ben diep geweest, zeer diep, met momenten meer dan ik in mijn lijf had, uitgeput………Soms stonden de tranen in mijn ogen van ellende en uitputting, mezelf afvragend waarom ben ik hier aan begonnen. Ik heb willen opgeven, niet meer afzien. Op andere momenten stonden de tranen in mijn ogen van geluk, van contentement, opperste verrukking, was ik zeer blij dat ik hier toch nog aan begonnen ben. Zoveel emoties, zoveel gevoelens… ik kan het niet omschrijven.Overweldigend.

Terug naar september 2014. Na twee operaties ben ik 3 maand later voorzichtig beginnen fietsen, zegge en schrijven begin december. Omdat ik moeilijk stilzitten kan ben ik tijdens mijn herstelperiode wat plannetjes gaan tekenen om onze badkamer wat op te frissen, om uiteindelijk uit te komen tot een grondige opfrisbeurt/halve verbouwing van onze woning, dit tot ergernis van mijn eega Geja….. die nadien wel tevreden was.

Om die reden heb ik tijdens het voorjaar 2015 minder gefietst, heb hier en daar een toertocht in het weekend meegepikt,  maar ben vooral met verbouwingen aan onze woning bezig geweest. De Crocodile Trophy zat ergens diep in mijn achterhoofd verborgen.

Na de renovatie en de jaarlijkse motorvakantie in de zomer van 2016, heb ik terug wat meer tijd gemaakt voor de mountainbike. Het krokodillebeestje kroop stillekesaan terug naar voor in ‘t koppeke. En tijdens de prachtige, droge  herfst van 2015 zat de Crocodile Trophy terug helemaal daar waar hij met een smak verdween in september 2014.

In de voorbije twee jaar is  mijn dosis dopamine-inname noodzakelijkerwijs verhoogt, en kan ik geen 4 uur meer zonder, dat ontdek ik op de volgende manier;

In het najaar en de winter van 2015/2016 stel ik vast dat Mr Parkinson, samen met de Crocodile Trophy, ook meer op het voorplan komt. Zowel tijdens de dagelijkse beslommeringen, maar tot vervelens toe ook tijdens het fietsen. Ik heb hem dan maar dik tegen mijn goesting opgenomen in mijn tweemansploeg, hem ineens benoemd tot kopman voor het leven. Hij profiteert alleen maar van me, haalt nooit drinken of eten, zet mij nooit even uit de wind. Integendeel, plots duikt hij op, hangt aan mijn zadel, erger nog, hij kruipt gewoon als ballast in de zakken van mijn fietstrui of kruipt gewoon op  mijn rug .

Vandaag de dag ,november 2016, is het zover gekomen dat kopman Parkinson tijdens elke rit één tot twee uur al mijn aandacht opeist. Dat uit zich tot het in kramp trekken van mijn tenen aan mijn rechtervoet. Of het ongecontroleerd wiebelen van mijn linkervoet, die dan soms uit mijn klikpedaal springt. Op die momenten, vooral wanneer mijn rechtertenen in klauwvorm komen te staan, zit er niks anders op dan te stoppen met pedaleren, af te stappen en te wandelen, zodat mijn klauwtenen terug ontspannen. Soms gaat het voorbij na één keer 100 meter wandelen, veeleer moet ik dit enkele keren herhalen en kan het soms een half uur duren eer mijn klauwtenen terug ontspannen zijn.

Maar de wiebelende linkervoet, en de klauwende rechtervoet is nog het minst erge. Tijdens wat langere ritten, toertjes van 3 of meer uren krijg ik van de ene seconde op de andere periodes van “blokkage”. Om te fietsen breng je de kracht via je benen over naar de pedalen, dat doe je spontaan. Tijdens die “blokkage-periodes” doe ik alle moeite om dat te doen, maar dat lukt niet. Mijn kracht kruipt in mijn armen. Ik doe niks anders dan gewoon mijn armspieren opspannen tot deze 1000 kilo en meer “wegen”. Er komt niks van power meer op mijn pedalen.

Op het vlakke, bergop, zelfs bergaf krijg ik amper de benen rond, mijn hartslag gaat tijdens deze periode ook nooit meer boven de 115/120 slagen/minuut, soms blijft hij onder de 100 . Doe ik toch alle moeite om mijn hartslag en omwentelingsaantal terug hoger te krijgen, door bijvoorbeeld een “spurtje” te trekken, en kom ik zo tot aan een “geweldige” hartslag van 130, dan betaal ik dat cash. Er rest mij niks anders dan op mijn zadel neer te ploffen als een bloemzak. Mijn hartslag valt  onmiddellijk terug tot maximum 115.

Het rare eraan is ook dat ik tijdens die “blokkage-periode” ook de meest steile hellingen aankan, maar aan een extreem laag aantal omwentelingen, zodoende fiets ik dan amper 3 a 4km/uur. Op het vlakke kom ik niet harder dan 16 a 18 km/uur. Ook tijdens deze “periode van blokkering”  moet ik amper ademhalen, ik ben of voel me ook niet moe. Ik fiets gewoon rond met de hartslag van een mummie, draai een maximaal omwentelingsaantal van een 150-jarige.

Ondertussen heb ik dat allemaal moeten aanvaarden, weet ik dat ik niks anders kan doen om te wachten tot wanneer de voetproblemen en blokkeringsperiode voorbij is. Dat gebeurt ook van de ene op de andere seconde, net zoals het opkomt. Ik voel dit niet aankomen, en voel ook niks meer nadat dit voorbij is. Tot op heden weet ik alleen dat het voorbijgaat. Soms snel na een tiental minuten, maar evengoed kan het anderhalf tot twee uur duren, zoals ik dezer dagen mocht meemaken in de tweede helft van de Crocodile Trophy. Vermoeidheid en overmatig zweten tijdens het fietsen is zeker een bepalende factor.

Mijn neurologe heeft voor al deze dingen geen verklaring, bij gebrek aan naslagwerk of onderzoek van andere Parkinson-patiënten die zoals zei het zegt, extreem sporten.

Ze zegt dat ik een boek of een naslagwerk moet schrijven. Om dan te overhandigen aan haar? Zodat ze weer 55 euro kan aanrekenen voor een bezoek? Téitekereire, ik fiets liever…………

Terug naar het najaar 2015;

In oktober 2015 koop ik een nieuwe mountainbike, een full suspension (voor-en achteraan geveerd) Specialized Epic Expert Carbon 2016. En ook nieuwe schoenen.

Ongelukkigerwijs start ik op advies van de neurologe in dezelfde periode met andere medicijnen om Prolopa-bijwerkingen tegen te gaan. Ik start met de inname van Stalevo die de Prolopa moet vervangen. Het opduiken van de problemen die ik ervaar wijt ik en mijn dokters helemaal aan de nieuwe fiets en de nieuwe schoenen.

Na vele bezoeken bij dokters, neurologen die me verschillende test laten doen, die me van kop tot teen onderzoeken, bezoeken aan podologen die verschillende soorten en types steunzolen voor  me maken, komen vooral de klauwtenen frequenter voor. Ook wanneer ik helemaal niet fiets, bij dagelijkse handelingen. Het duurt ook veel langer eer mijn rechtervoet terug ontspannen is. Hetzelfde geldt voor de “blokkeringsperiode”.

Begin februari heb ik al een drietal weken helemaal niet gefietst en ben ik moe, zeg maar uitgeput. Op een donderdagmorgen kom ik helemaal tot “stilstand”. Ik kan mijn broeksriem niet meer sluiten, en neen, ik ben niet dikker geworden.

Ik zet mij neer, neem pen en papier, en begin op te schrijven wat er de voorbije maanden veranderd is, hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik op goed drie maand 120 jaar geworden ben. Ik kom tot het besluit dat het niks te maken heeft met nieuwe fiets of schoenen, nog minder met al of niet speciale steunzolen. Het is de nieuwe medicatie.

Ik doe alsof de laatste drie maand er niet zijn geweest en besluit op eigen houtje om terug een dosis oude “stopgezette” pillen in te nemen. Alle zes uur een half tabletje Prolopa250. Een kwartier later krijg ik een ongelooflijke boost. Het kan mij helemaal niet schelen wanneer één of andere specialist toen en nu zegt dat dit niet kan, en ik wil ook niemand ertoe aanzetten om zelf te gaan experimenteren, maar dit is wat er gebeurde die donderdagvoormiddag.

Een half uur na inname van mijn pillen trek ik mijn “nief schoenen”, kruip ik niet meer, maar spring terug op  mijn “nieve velo” en doe een toerreke. Ik voel me herboren, kan mezelf terug afdrogen na het douchen en een broeksband sluiten is geen enkel probleem meer.

Het weekend daarop maak ik twee keer een mountainbiketoer van meer dan vier uur met aardig wat hoogtemeters. Twee keer stel ik vast dat mijn klauwtenen opduiken vier uur later nadat ik mijn pillen heb geslikt.

Mijn simpele  redenering luidt als volgt; mijn dopamine is mijn brandstof , mijn lichaam is de benzinetank, “de naftbak” Mijn armen en benen zijn de motor. En als je niet op tijd en stond naft in de naftbak kapt stopt de moteur met rijden.

En dat is wat er is voorgevallen tijdens de herfst/winter 2015-’16. Elke 6 uur een half dopaminetabletje is niet meer voldoende om dit lijf te laten functioneren, laat staan fietsen zoals voorheen.

Omdat ik elke dag, ondanks de waarschuwingen van lijf en leden, de klauwtenen en blokkage-problemen, de laatste restjes dopamine uit de reservetank heb genomen ben ik langzamerhand trager en trager gaan functioneren, om uiteindelijk helemaal stil te vallen op "broeksband-donderdag" in februari.

Vanaf dat weekend neem ik ’s morgens (weer op eigen initiatief) om 6 uur ¾ tablet Prolopa250 en vul elke 4 uur aan met een ½ tablet. En kijk, het wonder is geschied, ik val niet meer stil en mijn klauwtenen zijn weg. Ik ben ook haast zeker dat de nieuwe pillen Stalevo ipv Prolopa ook wel zullen werken, alleen geldt voor de nieuwe pillen ook het “naftbak-principe”, en moet de dosis hoger zijn, of de toevloed frequenter. Maar omdat ik ondertussen weer met nieuwe moed aan de weg naar de Crocodile-Trophy begonnen ben, ga ik het overschakelen van Prolopa naar Stalevo, pas na de Croq doen (gisteren 2 november begonnen). Dat mijn neurologe zegt wat ze wilt, ik ben het die moet slikken.

Drie weken later heb ik een afspraak  met mijn neurologe. Opgewekt en blij vertel ik haar mijn verhaal zoals hier beschreven, zij luistert en noteert aandachtig. Na mijn verhaal zegt ze; “Allee, das goed, ik ben blij voor u, doe zo voort, het is 55 euro”.

Drie weken na “broeksband-donderdag” haal ik al terug een behoorlijk fietsniveau en schrijf mij in voor een ander meerdaagse mountainbike-race, in Zuid-Afrika. De JoBerg2c (lees van “Johannesburg to Coast), een negendaagse race in lijn. Van Johannesburg tot Durban. 900 km, 14000 hoogtemeters, dwars door de wondermooie schoonheid van Zuid-Afrika, door Zoeloe-land, eindigend op de beach van Scottburgh, waar je eerst een door de golven bewegende 300 m lange brug vlak voor de finish moet overrijden. Ga, kijk en geniet;  www.JoBerg2c.co.za en schrijf u in.

De overtreffende trap van fantastische beleving is niet genoeg voor dit heerlijk evenement. Elke deelnemer is daar een kampioen en wordt van de eerste tot de laatste minuut in de watten gelegd. Het enige wat je moet doen is fietsen, eten en naar het toilet gaan. Verder wordt je daar behandeld als koningen. Je bagage wordt  gedragen, je fiets wordt elke dag gepoetst en gesmeerd, bevoorradingen onderweg zijn buffetten die heerlijker zijn dan Romeinse schranspartijen ten tijde van Julius Cesar, om van de avonddiners nog maar te zwijgen. Dagelijkse filmreportages die niet moeten onderdoen voor de uitzendingen van de Tour de France, met filmploegen in helicopters, in de koers en broadcasting op de Zuid-Afrikaanse tv. Om duimen en vingers af te likken.Een unieke ervaring waar je natuurlijk wel voor moet getraind hebben, maar een absolute to do marathon voor de geoefende amateur-mountainbiker. Ik vond het alvast zo prachtig dat zolang mijn lijf  het toelaat ik elk jaar terugga, alvast in 2017.

In het begin van de zomer merk ik terug dat mijn “naftbakske dopamine” alweer rapper leeg is, en slik ik noodgedwongen elke 3 ½ uur een ¾ tablet Prolopa250, zeker bij het fietsen. Desondanks komen de klauwtenen en blokkagemomenten meer en meer voor. Ik begin er rekening mee te houden dat het haast elke lange training of rit (meer dan 4 uur) wel het ene of het andere opduikt.

Na mijn terugkeer uit Zuid-Afrika had was de goesting naar meer van dit events groot. Ik zocht en vond een ander avontuur. Een zesdaagse race in Mongolie eind augustus 2016, The Mongolia Bike Challenge.

Het enorme lege landschap is overweldigend mooi. Mooie maar ook zware ritten vanwege de hoogtemeters, maar vooral vanwege de wind. Er is altijd en overal wind die blijkbaar altijd tegen staat. Heb je het geluk dat hij voluit op de rug blaast ga je natuurlijk wel vooruit, maar net vanwege deze snelheid is het dan ook vaak snel afgelopen, en is  het terug stoempen geblazen. Van een technisch parcours moet je zeker niet spreken, remmen heb je haast niet nodig, een geveerde fiets is ook geen must, singletracks zijn er totaal niet, maar nog eens, het is een overweldigend landschap.

De sfeer onder de deelnemers was super. Ik heb me geamuseerd , tijdens de ritten, en zeker ook nadien. Het eten was ook best in orde, maar daarmee zijn alle goede punten van de organisatoren vermeld.

Qua organisatie is het een zootje, een dikke nul en zwaar gebuisd. Alles wat er wordt beloofd op hun website is er niet. Amper gelegenheid tot douchen na de race, laat staan wat water om de  mountainbike wat op te poetsen. Als er al water is , is het alleen koud water of een groene rivier. Ondanks de vele uren zon komt de temperatuur overdag amper boven de 15 graden vanwege de hoogte en de wind. De overjaarse gps routes zijn al jaren niet ge-update, er is weinig of geen correcte bepijling. Deze twee factoren zorgen voor veel ellende bij de deelnemers en leidt tot nachtelijke zoektochten naar deelnemers. Zelf ben ik enkele uren aangehouden omdat ik onwetend op militair gebied aan het fietsen was. Slapen in tenten waar meer gaten dan zeildoek aanwezig was, en dit terwijl de organisatoren elke nacht in een hotel verblijven. Bevoorradingsposten hebben water en chips, met wat geluk is er ook nog cola en that’s it. Transport van de mtbikes gebeurt op open bouwtrucks, waar voor enkele honderduizenden euro’s aan fietsen op staat, zonder enige bescherming tussen de fietsen. Deze worden tegen elkaar getrokken door koorden alsof het oud ijzer is, en zo kan ik nog wel doorgaan.

Mijn persoonlijk advies (maar ik ben er natuurlijk wel geweest); Wegblijven!  De vertrekplaats Ulaanbataar, tevens hoofdstad, is een echte hel voor fietsers, fietsen is levensgevaarlijk. Maar een avontuur is het zeker wel.

En dan nu het hoofdstuk waar ik deze blog voor heb gemaakt. De Crocodile Trophy (niet 2014) maar de 22^ste editie in 2016. Jaren van gedroomd en nu werkelijkheid.

Na mijn hoofdstuk Mongolie merk ik dat de conditie niet opperbest meer is. Ik heb in september de kaap van 10.000 kms op mijn mtbike overschreden, en weer krijg ik sneller, klauwtenen, wiebelvoeten of blokkage. De duurtijd om erover te komen duurt vaak ook langer. Maar ik weiger nu pertinent om nog meer dopamine te slikken, of de inname tijd nog te verkorten.

Gesteund en aangemoedigd doorop de eerste plaats mijn eega Geja, mijn drie beste jeugdmaten den Toinkes, den Biste, en de Fluppe, alsook hun respectievelijke wederhelften, vertrek ik op 17 oktober met een klein hartje en “dikke peurre” met mijne kopman Parkinson richting Cairns.

Mijn doelstellingen zijn in twee jaar wel veranderd, in eerste plaats vanwege mijn aandoening, in tweede plaats vanwege mijn val. Ik wil uitrijden, overleven, aankomen en heb op 51-jarige leeftijd niet meer de gedachte, wat een ander kan, kan ik ook.

Aan de ellenlange vlucht lijkt geen einde te komen. Uiteindelijk land ik toch op het kleine vliegveld in Cairns, waar de shuttle mij staat op te wachten om mij naar het luxueuze Paradise Palm Resort te brengen. Daar aangekomen ontmoet ik alvast andere enthousiaste deelnemers die net als ik den bibber hebben. Neen, niet van Parkinson, maar van de uitdaging. Op vrijdagnamiddag worden alle deelnemers per shuttle overgebracht naar de briefingplaats in een mooi park in het centrum van Cairns. Daar krijgen we ons rugnummer en info. Onmiddellijk valt op dat de Crocodile Trophy organisatie toch ook wel een beetje leuke chaos kent, en een beetje wanorde troef is. Dit zal tijdens de race ook blijken. Tijdens deze briefing leer ik de andere deelnemers kennen, Belgen, Neder-en andere buitenlanders die ik regelmatig lees in uitslagen. Ik ontmoet ook enkele Australische kerels die ik heb leren kennen in Mongolie. Het is een blij weerzien in dat kleine wereldje.

Na drie dagen losfietsen gaat op zaterdag 22oktober de eerste etappe van start op het technisch uitgetekende World-Cup parcours in Smithfield.  Vier rondjes van bijna 8 km, nadien in lijn naar de finish die voor de deur van het Paradise Palm Resort ligt. Op dat parcours is er geen 10 meter rechtdoor. Draaien, keren, slingeren, omhoog en omlaag door het tropisch woud, 95% singletrack. Geweldig.

Het startsein wordt gegeven omstreeks 12.30 uur. Onmiddellijk wordt er gespurt naar de eerste meter singletrack. Ik doe het zeer rustig en draai als voorlaatste van de 99 starters het parcours op. Gestaag haal ik in, en ik amuseer me rot. In de derde ronde kom ik zowaar een kameleon op  mijn weg tegen. Het beestje duikt weg als hij mij ziet, komt op zijn beslissing weer, en duikt recht onder mijn voorwiel. Ik kan niet stoppen en rij helemaal op zijn langse zijde over dat mooie dier zijn gladde rug. Mijn achterwiel doet net hetzelfde en zowel de kameleon als ik belanden in het decor. Het beestje schiet vervolgens de jungle in en ik kruip terug op mijn fiets, met spijt dat ik over dat dier ben gereden.

Na 4 ronden draaien we af naar de finish, maar daarvoor moeten we een 2 km lange muur over. Of hoe noem je een helling die van zeeniveau klimt naar 450 meter hoogte in 2 km? Das gemiddeld meer dan 20%. Enkele echte elite-renners raken boven, de anderen moeten net zoals ik het overgrote deel van de klim wandelen. En tijdens dat wandelen roept mijne kopman Parkinson mij. Hij kruipt op mijne rug en ik wandel trager en trager. Het wordt zo erg dat ik op een bepaald moment mijn voeten niet meer vooruitkrijg, en ik moet gaan zitten om alzo zittend opnieuw te “leren” stappen. Een blokkage tijdens het stappen, het was weer een nieuwe ervaring. Uiteindelijk raak ik boven, 20 andere deelnemers (ik tel ze om aan iets anders te denken) zijn mij ondertussen voorbijgewandeld. Tijdens de levensgevaarlijke extreem technische afdaling wordt ik nog door enkelen voorbij gereden, omdat ik hier en daar afstap. Uiteindelijk kom ik op de 60^ste plek in de rangschikking. Maar ik ben best tevreden over mijn prestatie als ik over de meet rij. Iedereen heeft het nadien over de zwaarte van die “wandelklim”.

’s Anderendaags moeten we gepakt en gezakt om 8.00 uur in het hotel klaarstaan in koerstenue. Onze bagage moet deels naar het tentenkamp in Atherton worden gebracht. Atherton is de aankomstplaats van de volgende drie ritten. De fietskoffers en bagagespullen die we niet gebruiken tijdens de koersdagen moeten speciaal gelabeld zijn en worden naar de eindstreep in Port Douglas gebracht. Maar de trucks die dit moeten brengen zijn  te laat, en wanneer ze uiteindelijk toekomen ook niet groot genoeg. Zo blijven alle valiezen en koffers in de receptie van het hotel terwijl een deel van de groep al per shuttle overgebracht wordt naar de start van de tweede etappe. Enkelen moeten nog wat wachten want er blijken ook te weinig shuttlebussen te zijn. Heerlijke chaos dus.

Uiteindelijk raakt iedereen aan de startplaats in het centrum van Cairns, waar de start noodgedwongen met een uur is uitgesteld. Tweede etappe gaat van Cairns naar Atherton over 130 km inclusief de neutralisatie en 3200 hoogtemeters.

Na de eigenlijk start 14 km buiten Cairns beginnen we onmiddellijk met zijn allen aan een “wandelklim”. Iedereen moet uiteindelijk te voet naar boven klefferen, alhoewel de elite renners langer in het zadel kunnen blijven, vooraleer ook zij moeten wandelen net als de amateur-deelnemers zoals ik.

Om 12.00 uur heb ik 28 km op mijn teller staan, het wordt een loodzware lange dag.

Vanwege de chaos aan de start en de vroege inval van de nacht (om 18.30 uur is het pikdonker), besluit de organisatie en de UCI commissarissen om de koers voor de tragere deelnemers om 16.00 uur, aan de laatste bevoorradingspost op 15 km van de finish met nog een zeer zware klim, stop te zetten en hen een berekende tijd mee te geven in de rangschikking. Ze worden niet uit de wedstrijd gezet omdat de fout niet bij de rijders ligt waarom de koers zo laat van start is kunnen gaan.

Ik ben de eerste die gestopt wordt om 16.02 uur en zie voor mij in de verte een andere renner die wel mag doorrijden omdat hij net voor 16.00 uur is gepasseerd. Dit gebeurd op de volgende manier nadat een UCI commissaris mij dit heeft meegedeeld;

Ik;  Look man, i’m here to ride the full Crocodile, and that’s what i’m going to do, I won’t stop.

UCI;   You must stop, we decide to stop you.

Ik; Fuck man, to stop me , you must shoot me, I’m going.

UCI; We gonna give you an extra time penalty!!!

Ik; You can disqualify me, but I ride the whole tour!!!

UCI; It’s you’re descission and responsibility!!!!!

Ik; Yeah, yeah, ciao! En weg was ik.

Ik was netjes voor de donkerte binnen om 17.40uur en heb nog drie rijders ingehaald. Ik krijg niet mijn effectieve tijd, maar de berekende tijd zoals diegenen die na 16.00 uur aan de bevoorrading braaf zijn gestopt, maar ook een  extra time penalty van bijna 30 minuten vanwege het niet opvolgen van het bevel van een UCI commissaris. Het kan me niet schelen, ik heb de rit uitgereden.

En dan was er plots chaos . Na het overschrijden van de meet zocht ik mijn bagage. Die was er niet, evenmin die van een andere deelnemer. Ik moet mijn bagage hebben, ook vanwege mijn spullen, maar vooral voor mijn medicatie. Na de melding en de daaropvolgende discussie ging men een auto opsturen om in Port Douglas onze spullen op te halen, over en weer meer dan 400km. Maar alle voertuigen waren weg naar de laatste bevoorrading om de gestopte rijders en hun fietsen op te halen. Rond 18.45 uur vertrok de wagen. Ik reed mee want zo won ik enkele uren om mijn pillen sneller te kunnen slikken. Mijn  laatste dopamine-inname gebeurde rond 15.30 uur. Aangekomen in Port Douglas zat ik helemaal geblokkeerd en nam ik zo snel  mogelijk mijn pillen.

Omstreeks 23.40 uur kwamen we terug toe in het tentenkamp waar alle rijders al vredig enkele uren sliepen. Voor mij stond er nog wat koude pasta onder een zilverpapier. Ik kreeg vanwege Regina Schneider en Gerhard Schonbacher ter compensatie een hotelkamer aangeboden om het leed wat te verzachten. Iets wat ik in dank aanvaarde. Tot bleek dat het 45 minuten duurde eer ik in mijn hotelkamer was omdat geen van beide organisatoren de weg naar het hotel wist. Uiteindelijk lag ik na een snelle douche om 01.15 uur in bed. Om 5.15 uur moest ik er weer uit omdat ze mij om 5.45 uur kwamen ophalen om naar het tentenkamp terug te keren. Ik was niet echt uitgerust en fris die ochtend.

Derde etappe Atherton-Atherton 65 km waarvan twee rondjes van 25 km op alweer een zeer technisch WorldCup circuit, 1700 hoogtemeters. Een zeer mooie etappe bood zich aan.

En dat was het ook, op en af , slingeren tussen bomen rotspartijen, rotsblokken, draaien en keren, geen tien meter rechtdoor en geen meter vlak. Er was een bevoorrading bij het opdraaien van ronde twee en daar vroeg een Belg of er iemand een reserve binnenbandje teveel bij had, omdat hij het zijne had weggegeven aan een dame die lek gereden was.

Ik heb er altijd twee bij en gaf er dus ééntje aan hem. Ook omdat ik nog een wiekenset voor herstelling van tubeless-banden bijheb en ook enkele “rustinnekes” of bandenplakkers. Ook allerlei gereedschap en tools sleur ik mee, want wanneer ik pech heb ben ik niet zo handig meer met mijn Parkinson vingertjes. Ik stop in de tweede ronde bij een pechvogel wiens ketting tussen de pion en de spaken geklemd zat. Met vier handen en geholpen door een nijptang die ik bijheb, lukte het ons om de ketting los te krijgen. Thank you en weer verder op dit heerlijke circuit.

15 km voor het einde , plat achteraan, stoppen en herstellen , het steken van een binnenbandje duurt altijd een half uur of langer vanwege mijn vingertjes. Uiteindelijk is de taak volbracht en kan ik terug de singletrack op. Drie km verder in een heerlijke curp-stone bocht tijdens de afdaling ontploft mijn voorband, de latex spat uit het gat. Mijn fiets is onbestuurbaar en ik vlieg over de curpstone voor de tweede keer in drie dagen het decor in. Zonder erg, wat krassen en blutsen op het vege lijf, maar dat hoort nu eenmaal bij het mountainbiken. Erger is dat ik geen binnenband meer heb. Ik probeer het gat in mijn voorband met een wiek te dichten, maar ook dat duurt altijd lang. Uiteindelijk lukt dat ook. Natuurlijk ben ik teleurgesteld door het vele tijdverlies, maar er is weinig aan te doen. Op 5 km van de finish wacht weer een ellenlange zeer steile wandelklim waar geen enkele renner al rijdend bovenkomt, ook geen enkele van de elite renners. Iedereen vraagt zich af wat de meerwaarde is van dit soort beklimmingen. Ook ik kruip naar boven om nadien de even steile afdaling aan te vatten. In deze afdaling krijg ik terug een klapband, nu achteraan met nog 3 km te gaan. De moed zakt in mijn schoenen en de wanhoop is nabij. Het gat is veel te groot om een wiek in te steken maar ik heb geen binnenband meer, dus twee wieken in het gat en pompen maar. Weer enorm tijdverlies en ik  moet nog vier keer stoppen om bij te pompen vooraleer ik volledig pissed off over de meet rij. Ik ben zo kwaad dat ik mijn fiets weggooi en mij wegtrek om mijn woede te verwerken . Ik wil niemand zien of horen. Maar uiteindelijk moet ik na een douche mijne velo terug gaan ophalen en herstellen wil ik de volgende dag starten. Ondertussen verneem ik dat de Luc aan wie ik mijn tweede reservebandje heb gegeven overkop gegaan is en een AC luxatie heeft opgelopen. Tiens, waar ken ik dat van. Nog erger is dat deze man in 2014 aan de start stond voor zijn eerste Crocodile Trophy. Hij is toen in de eerste rit zwaar gevallen en heeft toen ook moeten  opgeven. Nu opgave in rit drie. Ze bestaan dus nog, grotere pechvogels dan ik.

Ik moet terug beroep doen op een wagen van de organisatie om in het stadje Atherton twee nieuwe tubeless banden te kopen. Omstreeks 19.30 uur is mijn fiets terug in orde en proper voor de volgende etappe en kan ik naar de eettent voor mijn diner. Alle andere renners hebben hun avondmaal dan  allang achter de kiezen. Rond halftien kruip ik in mijn slaapzak. Moe en toch nog wat gefrustreerd.

Rit 4 Atherton - Atherton; 78 km, loodzwaar met 2700 hoogtemeters.

Onmiddellijk na de start volgt een 12 km lange lastige klim, met een gemiddelde stijgingspercentage van net geen 8% , maar wel op een goed berijdbare bosweg. Dan afdalen tot aan de eerste bevoorrading, gevolgd door een 45 km lange lus door een natuurpark, en weerom dezelfde beginklim maar dan in de andere richting. Ook deze dag is het broeierig warm met temperaturen van +40 graden, gelukkig rijden we veel in de schaduw door de jungle.

De hellingen in het natuurpark zijn nooit extreem lang, maar waanzinnig steil, met als toppunt een 300 meter lange beklimming op een gladde rots met stukken die gaan tot 41%. Wie verzint zoiets, wie kan daar nu op fietsen. Dat is bergbeklimmen met een mountainbike in je hand of op je rug. Rijders moeten elkaar helpen om boven te geraken. Uiteindelijk lukt dat toch. De ene steile beklimming volgt op de andere, dan de tweede bevoorrading om vervolgens de zeer lastige beginklim in de andere richting aan te vatten. Bovengekomen dalen we af op een zeer technisch stuk van het WorldCup circuit van de  etappe gisteren, heerlijk geconcentreerd mtbiken is dat, en daardoor vergeet ik haast alle ellendige klauterpartijen van deze dag. Beneden consternatie alom want ook nu jaagt de organisatie ons nog eens over die laatste onberijdbare wandelklim van gisteren. Waarom toch? Bovengekomen op dit stuk ellende denk ik aan mijn derde lekke band van gisteren en kies  bewust voor een andere track. Ik zoef naar beneden en zie op de plek waar ik gisteren mijn band hersteld heb een Crocodile wegwijzerpijl hangen. Das mijn souvenir, ik stop en plooi deze in mijn camelbag. Ik zet mij terug in het zadel en stel vast dat ik OPNIEUW PLAT sta achteraan. Dit is erover, dit kan niet, dit is Guantanamo in de hel. Straft "de Heer" onmiddellijk voor het “stelen” van een plastieken pijltje. Mijn gevloek en getier doet alle kangeroes, krokodillen en andere beesten die me gadeslaan wegkruipen . Moest dit in Belgie zijn, ik liet alles achter en kwam te voet terug naar huis. Maar hier kan ik niet anders dan opnieuw herstellen. De twee rijders die mij voorbijrijden stoppen gelukkig niet, maar zeggen beiden en zonder enig leedvermaak; “Oh no Jan, not again, on the same spot”. Morgen kunnen zij het zijn. De harde wet van het mountainbiken, pech en tegenslag rijden altijd mee.

Uiteindelijk sukkel ik weerom over de meet, zoek nog maar eens voor de derde dag op rij een wagen met chauffeur. Weer om een nieuwe achterband te kopen. Als dat geregeld is krijg ik bijstand van andere Belgische deelnemers die met mij te doen hebben. Merci Bart, bedankt Michel, deze superkerels gaan voor mij naar de winkel, vervangen mijn band, en poetsen mijn fiets. Nochtans staan zij hoog in de algemene rangschikking, ze winnen alletwee ook enkele etappes in hun categorie. Maar ze weten ook wat het betekent om door pech en ellende achtervolgd te worden. Door de hulp van deze gasten  kan ik voor de eerste keer in drie dagen toch nog een beetje extra rusten in de late namiddag na drie loodzware dagen. En met nog meer zware etappes de volgende dagen is deze extra rust welgekomen. Ik kan ook voor de eerste keer in drie dagen samen het avondeten nuttigen met de andere deelnemers. Gasten nog eens bedankt!

Mijn cijfers van deze vierde etappe; net geen 80 km, die ik in 5 uur 56 min heb afgelegd, of een gemiddelde “snelheid” van 13,5km/uur. 2800 hoogtemeters over 29 km geeft een gemiddelde stijgingspercentage van 8% !!! aan, en aan deze klimpartijen heb ik 3 uur 42min “plezier” beleefd. Mijn benen doen terug pijn als ik dit lees.

Vijfde etappe Atherton-Skyburry, 141 km en alweer venijnig met 2800 hoogtemeters en iets over halfkoers dertig km waanzin.

Vanwege de lastigheid moet ongeveer de helft van de nog 80 in koers zijnde deelnemers , de tragere rijders (ik dus ook) een uur vroeger starten. Om 7.00 uur ipv  om 8.00 uur. Dat komt me prima uit, ik ben toch steeds vroeg wakker, en zo rijden we toch een uur minder in de broeierige hitte fietsen.

Onmiddellijk na de start terug die lastige beginklim van gisteren. Tot nu toe heeft elke racedag mijne kopman Parkinson aan mijn zadel gehangen tijdens mijn “blokkage-uurtje", maar nu wordt ik na enkele klimkilometers geconfronteerd met klauwtenen. Noodgedwongen moet ik wel een tiental keer van mijn fiets om te wandelen en zo mijn voet te ontspannen. Maar omdat het altijd maar weer onmiddellijk duwen is nadat ik terug in het zadel zit keren de klauwtenen vanwege de druk op mijn pedalen snel terug. Ik kom als allerlaatste van de vroegstarters boven op deze lange lastige klim. Nadien tijdens de heerlijke afdaling komt mijn voet tot rust, en voor we aan de eerste bevoorrading zijn heb ik er al terug enkele ingehaald. Na de bevoorrading is het 30 km golvend, op en af en het gaat prima. Regelmatig haal ik rijders bij en laat ze ter plaatse. Halfweg deze rit beginnen de elite-rijders die op de reguliere starttijd, 8.00 uur gestart zijn ook mij voorbij te rijden. En dan duiken we de 30 km lange waanzin in. Extreem steile hellingen en afdalingen over niets anders dan losse rotsblokken, rond en zo groot als een  voetbal. Het lijkt wel of de Griekse Goden hier hun knikkers hebben uitgestrooid, je rolt en bolt van links naar rechts, schokt van boven naar onder, allemaal in een poging om een goede track te vinden en vooral om recht te blijven.

Mick Jagger heeft hier zijn naam uitgevonden van zijn muziekbandje, dat kan niet anders .

Ook liggen tussen deze rotsblokken metersdiepe putten en sleuven, het is waanzinnig en blijft duren. Uiteindelijk ben ik voorbij de rotspartij en komen we onmiddellijk in helwit losliggend zand terecht. Dit doet gewoon pijn aan de ogen, ondanks de goede zonnebril, stoempen, zweten, hijgen en puffen, het stopt niet, ik vervloek alles en iedereen, en vind mezelf de grootste onnozelaar, de grootste ezel en dommerik dat ik hieraan begonnen ben. Het lijden wordt een beetje verzacht wanneer er af en toe een elite renner mij voorbij kruipt, ook traag en onderworpen aan dezelfde ellendige lijdensweg. Aan alle miserie komt een einde, dus uiteindelijk hier ook, maar wat verder onderga ik de wet van mijn kopman Parkinson en blokkeer ik. Deze keer duurt het lang, zeer lang, de vermoeidheid, het vele zweetverlies, het zal zeker meespelen. Maar na anderhalf uur tergend traag fietsen, met benen die weinig omwentelingen aankunnen en een lage hartslag  max.115 gaat het plots weer beter. Ineens heb ik terug power in de benen. Ik drink net als die andere lange etappe op dag twee bijna meer dan 10 liter zoutaanvullende energiedrank, eet meer dan genoeg energiebars en gellekes onderweg, en aangevuld met heerlijke ananas, bananen, meloen en watermeloen tijdens de bevoorradingen, zit ik die dag 8 ½ uur op mijn zadel om 141 km af te leggen en de 2800 hoogtemeters te overbruggen. In het programmaboekje worden slechts 1700 hoogtemeters vermeld. Drukfoutje.  Ook deze dag worden net als alle andere dagen rijders die uitgedroogd zijn afgevoerd naar een medische post of klein hospitaal.

Tijdens deze lijdensweg kom ik tot het besluit dat dit echt niet meer voor mij is, dit is te lastig, te zwaar. Ik begin wel te beseffen dat ik het einde ga halen als er mij geen ongelukken overkomen. Die wetenschap beurt me dan weer op. Maar ik ben moe, zeer moe als ik die dag over de finish rij. Dat geldt ook voor de anderen, iedereen is precies 10 jaar ouder geworden tijdens deze etappe. De heerlijke campingplaats op een koffieplantage maakt die avond veel goed. De sfeer onder de rijders is heerlijk. Er wordt veel plezier gemaakt maar om 21.00 uur slaapt iedereen.

Stage zes lijkt een feestdag, slechts 54 km en amper 400 hoogtemeters. Voor mij en sommige tragere rijders die niks om hun klassement geven is het dat wel. Voor de elite renners en rensters, en de amateurs die er echt voor gaan is het anders. Het gaat waanzinnig hard tegen onzacht onder hen in deze stoffige etappe.

Eerst is er een kleine neutralisatie en worden we pas echt van start geschoten na het kruisen van een lokale highway. Ik voel onmiddellijk na enkele meters dat mijne kopman Parkinson aan mijn zadel hangt en kom geen meter vooruit. Op een stuk asfaltweg “vals plat” naar beneden toe kan ik niemand volgen. Ik rij niet harder dan 18km/u en weer met een hartslag van een mummie. Het lijkt of het hele peleton wegdemmareert en ik alleen blijf zitten. De met de wagen volgende UCI-commissarissen komen zelfs vragen of er niks mis is, vragen mijn naam, waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Ik verzeker hen dat alles in orde is.

Na een tiental km heb ik anderhalve minuut achterstand. Daar draaien we van de asfaltweg een park in waar we twee rondjes rond een meer moeten rijden. Het is stoempen vanwege het losse zand, rotsblokken liggen er amper. Ik vind onmiddellijk op dat zand mijn tempo terug, mijne kopman afgegooid en hij kan mijn kloten kussen, ik ben weg en begin aan een hoog tempo mijn pedalen rond te draaien. Ik zie ook enkele Walibi’s en één echte kangoeroe rondhuppelen die verdwaasd staan te kijken, en lees hun gedachten, daar zijn ze weer, de gekken op hunne velo met hun onnozel kostumeke, de wielerterroristen .

Na één ronde heb ik al enkele rijders bijgehaald en achtergelaten. Ik rij tijdens ronde twee nog een 15-tal rijders voorbij en rij met een goed gevoel over de aankomst, waar nog steeds enkele elite-renners liggen uit te hijgen van hun hoge snelheidskoers. Het is duidelijk te zien dat het voor hen geen plezierritje was. Ook die avond is het prettig toeven op de terrassen van de koffieplantage met een fantastisch uitzicht op de outback.

Etappe zeven; Skyburry – Weatherby Station 115 km en 1500 hoogtemeters

De trage rijders mogen weer een uur vroeger op pad. Deze groep is ondertussen aangegroeid tot meer dan de helft van het deelnemersveld. Het zegt genoeg over de lastigheidsgraad door de opeenvolging van de helletochten. De etappe lijkt gemakkelijker, maar we geloven allang Gerhard en Regina niet meer tijdens de briefing . Onder de rijders wordt dikwijls gelachen met de dagelijkse kleine chaos over alles en nog wat en het gezegde ontstaat ; “Het gemakkelijkste aan de Crocodile zijn de etappes”,…… heerlijk toch.

Dit is ook weer aan de orde bij deze start. Vertrek om 7.00 uur voor de tragere rijders, maar om 6.50 uur wordt het peleton 10 minuten te vroeg op gang geschoten. Ikzelf en nog enkele anderen missen daardoor de start en zijn onmiddellijk op achtervolgen aangewezen. Maar mijn benen zijn goed na een pijnlijke maar deugddoende massage de dag voordien door Bompa Lawijt , een levende legende/verzorger in het profpeleton (Daf-trucks, PDM etc ). Ik heb power op overschot, en samen met enkele anderen die de te vroege start hebben gemist slagen we vrij snel om de grote groep in te halen. We gaan erop en erover omdat we ons tempo aanhouden. Tot km 75 is het heerlijk rijden over het golvende parcours met een snelheid die nooit onder de 35km/uur gaat op het vlakke. Er is op dat moment nog geen enkele elite renner die ons heeft ingehaald. Maar dan moet ik ineens weer mijn kopman dienen, de profiteur. Ik moet mijn groepje laten gaan. Vervolgens wordt ik regelmatig voorbijgereden door andere groepjes, want ik rij weer bijzonder traag en mijn hartslag gaat alweer niet hoger dan anders tijdens dit "kopmanuurtje". Tijdens deze periode komen er ook langere en steilere beklimmingen in het parcours, maar dat geeft geen probleem. Ik kan ze allemaal aan zonder moeite, maar oh zo traag. Ondertussen sjeesen ook de eerste elite-renners voorbij. Ergens hoop ik dat ze te laat komen om de eerste tragere rijders in te halen, dat zou wat zijn. Maar dat gebeurt niet. De tragere rijders vallen één voor één dood, vanwege het naar het einde toe steeds lastiger wordende parcours. Mijn kopman mag een goed uur op mijn rug zitten, maar dan gooi ik hem in een fractie van een seconde weer af en kan ik mijn trapfreqwentie gevoelig verhogen, en ook mijn hart bonkt weer. Het is een dagelijks ritueel geworden, helaas onvoorspelbaar. De laatste dertig km gaan goed, en in gedachten weet ik dat ik het einde van de Crocodile Trophy zal halen. Morgen, de laatste etappe, 35 km tijdrijden waarvan de laatste 20 km bergaf door het tropisch regenwoud, de laatste 5 kms vlak tot de finish in Port Douglas. Het geeft een heerlijk gevoel, ik ga hem uitrijden, deze ellendige vervloekte extreme mountainbiketocht, maar ook o zo jammer,  het is zo rap gegaan, dit heerlijk avontuur, zo intens beleefd, zo mooi, het is raar. Deze bedenkingen vloeien door elkaar in ’t koppeke. Maar in de Crocodile Trophy ligt er overal gevaar, en in een flauwe bocht licht bergaf schrik ik me rot, het angstzweet breekt mij uit. Daar ligt hij dan, een echte krokodil, op  mijn gekozen traject, moeder Gods. Hij schrikt zo hard van mij als ik van hem en kruipt vliegensvlug weg en zo zie ik dat ik het mis heb. Dit is een varaan, een reuzenvaraan, wat een machtig dier. Hij kruipt snel een boom in en geschrokken als ik ben doe ik bijna hetzelfde, langs de andere kant van het bospad, maar ik kan de boom nog net ontwijken. Joengejoenge… en ik begin te lachen, hard te lachen. Ik weet weer wat te vertellen thuis en tegen dat ik wat later over de aankomst rij herzie ik mijn gedachte en belofte van eergisteren. Ik kom terug, volgend jaar. Dat zeg ik ook die avond aan mijn eega, Geja. Ze klinkt niet echt verbaasd, ondanks alle klaagzang en ellende die ze via ons dagelijks telefoontje de voorbije dagen heeft moet aanhoren. Maar morgen is er nog de tijdrit. Wel jammer dat ik later die dag nog het moment heb gemist toen een meterslange Python zonder kloppen de massageruimte binnensloop .

Day 8 Final Stage;

35 km, 400 hoogtemeters in de eerste 8kms

Elke 30 seconden start er een rijder. De laatst gerangschikte als eerste om 10.00 uur, ikzelf om 10.16 uur. Iedereen is vroeg uit de veren, want de keuken van het camp wordt afgebroken om 7.30 uur.  De tijd na het ontbijt tot de start duurt lang, veel te lang. Iedereen suft maar wat rond, ikzelf val nog in slaap op mijn campingbedje.

En dan is het ineens 10.00 uur, daar start de eerste dame, plots is het 10.16 uur en dan start ik, Jan Buelens, wie had dit nu gedacht. Ik ben de eerste kms weer geblokt en op het tweede hellingkje van de dag, amper twee km na de start, zijn er al 4 rijders mij voorbijgereden. Maar het maakt  mij niks uit. Enkele kms verder is mijn Parkinson moment over en kom ik definitief op gang. Ik pak enkele rijders terug en begin aan de heerlijk slingerende afdaling via een singletrack door het tropisch regenwoud. Kilometer na kilometer dalen van een hoogte van 450 meter naar zeeniveau. Toch altijd geconcentreerd blijven. En ineens kom ik uit het regenwoud, dwars door een parkje in Port Douglas, en plots fiets ik op de eindeloze stranden van Queensland. Links van mij de laatste bomen van het regenwoud, voor en achter mij eindeloos ver, alleen maar wit zand, rechts van mij het koraalrif, het fantastisch blauwe zeewater van de Stille Oceaan, het grote barrièrerif.

Dit alles ligt er heel even voor mij alleen, geen mens te bespeuren, een waanzinnig moment, alsof het regenwoud mij uitwuift recht naar de aankomst. Ik schreeuw terug naar het regenwoud, merci, merc, merci…. Mijn ogen schieten vol, muziek van Creedence Clearwater Revival klinkt in mijn oren……..Vier kilometer nog met mijn mountainbike te fietsen over naar wat heet “de mooiste beach ter wereld”. Plots kom ik tot het besef dat ik veel te hard fiets, ik stop deze keer bewust met trappen, ik moet hiervan genieten, zo lang mogelijk, wat kan  het mij nu schelen dat ik nog twintig minuten langer in dit decor kan rijden. Niet mijn rijtijd is van belang, maar het intens plezier dat ik daar, op dat  moment beleef, dat telt…….

Ik schreeuw en roep naar elke andere held die mij voorbij rijdt met de fiets, go,go,go,go…. Supergevoel, en elke omwenteling brengt mij korter bij de finishlijn….. daar komt er weer één aan, go,go,go,go,go….. en ik kijk rond, kijk om me heen, adem, geniet en beleef... ik haal het einde.

03-11-2016 om 00:00 geschreven door Jan Buelens