Day4 ; Sterfontein Dam to Emseni 93km / 1162htm

Vandaag wordt de start gegeven in groepen van 60 man naargelang de ranking. Dit omdat er spectaculaire mountainbiketracks, zowel uphill als downhill aankomen, en zo de tragere deelnemers, de rappe of behendiger mtbikers niet  gaan hinderen. Elke 5 minuten start er een groep, en vanwege mijn plaats mag ik starten in groep B. Groep A is voor de eerste 50 plaatsen + de leiders van de verschillende categorieën.

Om 7.05 worden we op gang geschoten. In deze groep B vertoeven ook Les Vincents en de Diest-boys, en het gaat hard, zeer hard. Maar ik kan goed mee. Na 20 km haken er twee rijders voor mij in elkaar en samen met nog een andere mtbiker ga ik met een klap mee overkop. De klap komt aan want het tempo lag hoog. Ik heb wat schaafwonden op de rechterkant maar mijn fiets zit helemaal vast aan een andere, en er is wat gepruts nodig om ze uit elkaar te halen. Tijdens dit gepruts stuift er een kleine groep voorbij met de Diest-boys bij. Die lagen er dus al af, en ik doe teken dat alles in orde is.

Uiteindelijk zijn de fietsen uit elkaar, maar mijn stuur en zadel staan goed scheef, ook mijn remhendels zijn helemaal verschoven. Ik wil dit allemaal snel verhelpen , klop wat recht, spring terug op mijn tuig maar niks staat zoals ik het wil. Joenge, stop ermee, doe dat rustig en degelijk want er komen nog kms technische stukken, en op je fiets moet je toch kunnen vertrouwen. Dit afstellen neemt allemaal wat tijd in beslag want ondertussen is groep C ( vertrokken 5 minuten na mijn groep B) ook al voorbij. Hierin zit Marc en ook hem roep ik toe dat alles ok is. Enkele minuten later kan ik terug weg op met een goede afgestelde fiets en ik sluit aan bij een 20-tal man, bij het opdraaien van de singletrack klim naar de spectaculaire rotsformatie “Great Wall My China”. Hier ligt de singletrack kilometerslang naast een ijzingwekkende diepe klif, wondermooi.

Tijdens de beklimming passeer ik waar ik kan de tragere deelnemers voor mij, ik maak mij niet druk omdat ik soms lang moet wachten , maar toch……. Uiteindelijk ben ik ze alle 20 voorbij en rij tijdens de rest van de klim naar het volgende groepje toe. Ik sluit net aan op de top van de klim op een steil opkantje, wanneer de renner voor mij ineens stopt om een spectaculaire foto voor zijn nageslacht te maken. Door deze onverwachte stop van hem bots ik tegen zijn achterwiel en ga voor de tweede keer die dag ten gronde, deze keer op mijn linkerkant. De godverdoemmes komen langs alle kanten, en hij excuseert zich, zit ermee verveeld want hij had de hele klim als laatste gereden en had niet verwacht dat er iemand in zijn wiel zat.

Allee vooruit, terug het hort op en verder op deze adembenemende singletrack. Ik stuif verder en rij van de ene deelnemer naar de andere en wordt nu wel gevolgd door de tv-helicopter.

Na deze fantastische singletrack op dit plateau komt de spectaculaire downhill “Great Traverse”.  Tijdens deze downhill kom ik terug bij de Marc, en samen bereiken we de eerste bevoorrading. Bij elke bevoorrading is ook een dokter, en ik besluit toch maar om mijn rechterkant te ontsmetten en te beschermen, vooraleer verder te rijden. De Marc vraagt of hij moet wachten. Zot, rij maar verder, ik haal u straks wel weer in.

Na het oplapwerk vertrek ik weer met een stevig tempo en begin weer aan de zoveelste inhaalrace, en net voor de tweede bevoorrading na 70 km aan de voet van een nijdige klim heb ik de Marc terug bij zijn nekvel. De Marc is ook een karaktermens en een keikop, en hij maakt dat hij wat sneller weg is bij de bevoorrading dan ik. Maar tijdens deze ambetante klim haal ik hem terug in en samen bereiken we de top, ik in zijn wiel.

En dan volgt weer een waanzinnig stukje mountainbiken, bijna 20 km aangelegde downhill track “The Long Drop” , nadien nog 4 km vlak naar de finish. Plezier en fun gegarandeerd, ook voor ons twee. In zijn jonge jaren heeft de Marc (nu 58 jaar) motorcross gereden. Het is eraan te zien, het zot is er ondanks vele breuken nog altijd niet af, zijn verstand duidelijk af en toe wel…… Halverwege de Long Drop komen we achter enkele madammen terecht die vooraan staan in het damesklassement en bijgevolg in groep A mogen starten. Het is duidelijk dat ze technisch een pak  minder zijn dan deze twee ouwe rakkers, en noodgedwongen (en tegen de goesting) blijven we steeds remmend kilometers aan een stuk achter hen. Tot ineens het oud zot van mijn buurman opsteekt en hij in een hairpin een move doet en zo twee madammen “ineens” pakt ( da moet lang geleden zijn), en hij als een gek verder wegstuift. Even later zie ik een spoor waardoor ik de volgende hairpin kan afsnijden en de twee dames ook voorbij kan gaan zonder hen te shockeren. Ik vlieg achter de Marc aan die toch wel dik 100 meter voorligt. Nu mag er veel gebeuren maar diene kerel gaat er mij nu  niet afrijden en met alle kracht die mij rest sluit ik op 2 km van de meet terug aan. Het is te zeggen, ik blijf 20 meter achter hem , want ik weet dat ik er in één ruk naartoe kan. Marc kijkt geen moment achterom, is gefocust op de track voor hem en zal alle moeite doen om mij af te houden. Op 500 meter van de meet gaat hij naar links, ik volg hem blindelings ipv op mijn gps te kijken, en we moeten onmiddellijk al onze remkracht gebruiken om niet op een weidehek te botsen. Ezel dat ik ben, dat ik hem zomaar volg. We kijken hijgend naar mekaar, en dan lachen maar. Nu heeft spurten geen zin meer , de spanning is eraf en we rijden samen over de meet, hij 111^e ik 112^e.

In het tentenkamp toegekomen is het douchen in de open lucht, zalig toch in dit klimaat. Nadien laat ik mijn wonden nog eens verzorgen bij de dokter. De Belgen namiddag is weer zeer snel voorbij, evenals de filmpjesavond. Maar velen zijn toch wat nerveus voor de volgende dagen. Het zwaartepunt van de JoBerg2c begint morgen, en duurt 4 dagen.

Day5 ; Emseni to Cliffton 125km / 2010htm

Ook vandaag vertrekken we in groepen voor deze loodzware rit,  zelfs een halfuur vroeger dan de andere dagen. Ik ben ondertussen wat gezakt in het klassement en sta 83^ste maar vertrek nog steeds in groep B. Vandaag om 6.35 uur. De pees wordt er vanaf de start weer opgelegd maar ik weet wat er komt en ga me niet laten vangen, vandaag kan je veel tijd verliezen, maar ook winnen. Les Vincents daarentegen schieten weer weg als een kanonsbal, als daar maar geen vodden van komen.

Ik kan ook niet wegschieten want daar hangt mijn kopman Parkinson terug aan mijn trui. Ik doe het zeer rustig en na een kwartiertje gaat het beter. Ongetwijfeld vanwege het halfuurtje vroeger starten waren mijn medicijnen nog niet “verteerd” bij de start. Maar zoals alle voorgaande dagen, als de motor op gang is, is er geen stoppen meer aan, en het achtervolgen en voorbijsteken is een dagelijks ritueel geworden.

Hoe waanzinnig deze organisatoren het soms weten te brengen, vandaag rijden we enkele honderden meters op een spoorwegbedding waar de treinen worden gestopt wanneer er mtbikers aankomen. Het omgekeerde is voor ons logischer, in Zuid-Afrika daarentegen……..

Van bij de start van de etappe is het constant vals plat omhoog op bobbelige singletracks door grasvlakten, het bolt voor geen meter, stoempen, stoempen, stoempen…. Maar hoogtemeters tellen zeer langzaam op de eerste 60 km. Onderweg sluit ik aan bij een groepje met de Diestse boys, en zit bij het doorrijden van een klein beekje, gevolgd door een opkant van anderhalve meter in het wiel van de jongste. Alle rijders voor hem rijden het opkantje op, maar hij slaagt er niet in en ik bots tegen zijn wiel, en daar lig ik voor de derde keer op mijn zij. Godverdoemme hoe ist mogelijk, en na zijn excuses begin ik te lachen en van dan af noem ik hem “den Diestse deggereir”. Wat later laat ik hen achter want De andere  Diestenaar Johan heeft zijn  dagje niet.

Vlak voor de tweede bevoorrading na 61 km kom ik in het wiel terecht van Les Vincents, die overduidelijk teveel energie verbruikt hebben bij de eerste 60 “stoempkilometers”. Om hen wat moraal te geven vertel ik hen dat nu pas het echte werk begint , want de volgende 30 km is het echt wel bergop, brede dirt roads (zandwegen) kilometers steil aan een stuk, en dan zeer steil naar beneden zodat er weinig tijd om te recupereren is, om terug weer steil omhoog te gaan, dit een aantal keer na elkaar. Echt content zagen ze er niet uit na deze informatie.

Nadat ik aan deze (en alle bevoorradingen zijn zo) uitgebreide bevoorrading mijn energiepotteke wat had bijgetankt vertrek ik met de Vincents in mijn wiel naar het zeer mooie reservaat “Zulu Waters”. Onmiddellijk bij  het binnenrijden beginnen de dertig kilometer sadomasochistisch klimplezier. Anders kan ik het niet noemen. Bij het klimmen halen wij drie gestaag ook weer rijders in die we direct achterlaten. Het is duidelijk dat deze bikers ook te voorvarend gestart zijn. De klimmen zijn hels maar de afdalingen nodigen uit tot waanzin. Als we in de zeer late Belgennamiddag onze gps en/of fietscomputerke vergelijken qua snelheid ben ik de King, liefst 84,2km/uur met een mtbike. Les Vincents staan op 2 met 82,6 en de traagste Belg haalt nog ruim de 70. Als ik er nu aan denk, brrrrr..

Halverwege de klauterpartij is de naft op bij éné Vincent, en laten we hem ook achter. Of beter, ik laat ze alletwee achter want teamleden moeten bij elkaar blijven. Op het einde van deze track waar 75% van de dag-hoogtemeters inzitten slaag ik er in om voor het tweede jaar op rij goed in beeld te komen met de cameraman op de motor door wat te “spelen” met elkaar. Kortom, ik heb mijn krachten goed gedoseerd in deze etappe en eindig 48^ste, met nog wat overschot.

Ook deze locatie van ons tentendorp is weer subliem en er is teveel van het goede, teveel van alles.

Tot laat die namiddag blijven er rijders binnensukkelen en om halfzes, 30 minuten voor “sluitingstijd” rijdt de laatste over de meet onder luide toejuichingen. Die rijder heeft die dag wel bijna 11 uur gefietst. Ook de Marc had het niet makkelijk, bijna een uur na mij spurt hij binnen op alweer min of meer zijn plaats. Maar enkele tientallen halen deze dag de finish niet.

Bijlagen:
18118715_1456595927719185_273995661311723900_n.jpg (115.3 KB)   

Day 6 ; Cliffton to Glencairn 123km / 1900htm

Zeer zware rit met na 20km een 2km lange helling, recht omhoog, haast nooit onder de 16% de “Gumtree-klim”, waar je neus regelmatig tegen je stuur zal tikken, zo staat het in het briefingsboekje. Om af te sluiten zijn de laatste 200 meter minimum 20% zwaar, loodzwaar. En er  komt nog veel meer moois die dag. Persoonlijk vind ik dit de mooiste rit van de negen dagen, alhoewel het moeilijk kiezen is.

Aan de start om 7.00 uur is het dringen, alsof ze allemaal niet snel genoeg aan de Gumtree-klim kunnen beginnen. Ik sta weer ergens halfweg in het pak dat ondertussen al met 150 rijders minder is. Opgevers, om verschillende redenen zoals één duidelijk niet getrainde Belg, een Waal met  teveel buikvet. Onder begeleiding van doedelzakspelers en amazones te paard verlaten we de Cliffton High School waar we bijzonder lekker hebben gegeten en geslapen.

Na 2km wordt de etappe op gang geschoten, 20km licht dalend naar de voet van de gevreesde klim. Na 200 meter gebeurt het weer. Een echte Parkinson-blokkage, een on-periode. Bergop en bergaf moet ik iedereen laten voorbij rijden en na 15 km zie ik niemand meer achter me. Ik rijd op het vlakke dan ook amper 10 a 12 km/uur. De fufuzela bezemmotard zie ik nog niet achter mij, maar dat is omdat er enkele anderen ongelukkige bikers  al lek gereden zijn, en daar moet hij achter blijven. Maar ik weet met zekerheid dat er geen 20 meer achter mij rijden. Dat betekent dat er  voor mij een slordige 630 bikers fietsen!!!

Ik geef toe dat ik  op dat moment zo niet dacht, want ik zou ter plekke gestopt zijn. Ik was vooral bezig met het moment af te wachten wanneer deze verdoemde blokkage over zou zijn. Een tweetal km voor de waanzinklim was het weer ineens voorbij. Tegen dat we haaks de Gumtree opdraaiden sloot ik bij de laatste rijders aan die onmiddellijk van de fiets stapten. Gelukkig is dit een “brede” klim, en geen singletrack. Hierdoor kon ik laverend, slingerend en roepend tot boven rijden. Twee keer heb ik voet aan de grond moeten zetten omdat er tussen de vele stappers op dat moment geen plaats meer was om voorbij te rijden. Boven gekomen was ik zeker dat ik meer dan de helft van alle vertrekkers die dag voorbij gereden ben, omdat tragere rijders op zo’n hels stuk automatisch in de achterste gelederen verzeilen. Aan de eerste bevoorrading na 35 km kwam ik Nic tegen, de Belg uit Zemst die alle dagen rond plaats 300 of verder binnenkwam. Dat bevestigde mijn vermoeden. De volgende 10 km reden we weer op een plateau met de wind vaak pal op de neus, en bijgevolg ideaal om weer plaatsen te pikken. En dan reden we de singletracks op, en dit haast voor de volgende 90km. Eerst was er een speciaal voor de JoBerg2c gemaakte downhill track ,  “Harrison’s Pass”, met meer dan 50 uiterst scherpe steile haarspeldbochten. Zeer technisch en prettig maar onmogelijk voorbij te steken. In enkel kms daal je haast 600htms om uit te komen pal in een Zoeloedorp. En ook daar is  het de hele dag kermis en feest, zingende, dansende kinderen, vrouwen en mannen. Bijzonder aangenaam maar als je erover nadenkt, wij westerlingen zullen daar eventjes passeren op onze 10.000€ kostende mtbike. Bedrag dat deze mensen nooit van hun leven gaan zien. Maar we hebben ze op zijn minst toch één dag plezier bezorgd.

Na de passage door het dorp waar ik weer enkel rijders kan passeren, is het terug stevig klimmen, om de zone “Rock ’n Roll” in te rijden. 30 km op en neer en waar vooral de eerste 15 km zeer technisch zijn, op en over veel rollende ronde witte stenen en rotsblokken. Ook nadien gaat het nog verder met de singletrack, het woud in, waar inhalen soms mogelijk is.

Op de witte stenen-zone gebeurt het volgende. Ik sluit aan bij een vrouwentrio die veel te traag voor mij rijden, maar noodgedwongen moet ik erachter blijven. Ze botsen en schodderen over elke steen en rijden enkele meters uit elkaar. Plots panikeert de eerste bij het zien van een “afsprongetje” van 20 a 25 cm, ik hoor ze roepen “owowowow”, en pats daar gaat ze over kop. De tweede heeft tijd zat om te stoppen, maar om één of andere duistere reden lukt dat niet of wil ze niet, en ze gaat collegiaal haar vriendin achterna. Ze tuimelt ook over kop , pats op haar vriendin. De derde……ja het is echt waar, doet krek hetzelfde, ik geloof niet wat ik zie. Het is net of ik in een scene van Comedy Capers of Laurel & Hardy zit. Ik moet zelfs niet remmen om te stoppen, mijn voet uit het klikpedaal en ik sta stil, stap af en begin de dames op te rapen om nadien hun fietsen uit elkaar te halen. De eerste had zich toch wel wat bezeerd maar mtbike madammen kunnen wel lomp zijn, maar  het zijn harde tantes. Van één fiets stond het stuur scheef, van een andere was de bidonhouder half afgebroken. Ik heb altijd wat materiaal mee, en met een kniptang en een strippeke lapte ik de bidonhouder op, met de juiste sleutel positioneerde ik de andere haar stuur. Ondertussen was er toch weer wat trager volk ons voorbij gereden en besefte ik dat mijn resultaat die dag niet schitterend zou zijn. Het was voor mij niet alleen een Parkinson-dag, maar ook vanwege het niet kunnen passeren ook een ParkinGson-dag!

Na de beklimming volgde er weer een prachtige 3 km speciaal aangelegde singletrack door het woud, om zo de laatste 7 km vlak naar de finish te rijden. 244^ste ben ik geëindigd, “slechts” drie kwartier na de Marc die alweer rond de 110^e plaats was binnengereden, de regelmaat zelve.

Het tentendorp was voor de zoveelste dag op rij op een schitterende plaats opgetrokken. Op één van de vele boerderijen van farmer Glenn, één van de drie organisatoren. Superlocatie!

Day 7 ; Glencairn to McKenzie Club 87km / 1378htm

Tijdens de briefing de avond voordien werd dit voorgesteld als een overgangsrit. Vooral omdat er meer daalmeters dan hoogtemeters zijn, maar dat wil niks zeggen.  Ik heb alle Belgen die ook s’avonds bij elkaar aan tafel zitten gezegd ; “Tétekeréire, geloof het maar niet”. Stevige rit, niet vergeten dat we al zes dagen weg zijn.

Vanwege de vele singletracks terug in groepen vertrokken. Ondanks mijn triest presteren van gisteren , 244^ste en daardoor gezakt tot de 122^ste plaats in de ranking, mocht ik nog steeds in groep B vertrekken. Vertrekken toch, want ook vandaag zat ik 300 meter na de start alleen, iedereen uit groep B was weggedemareerd en ik bleef eenzaam zitten.  Vandaag waren het weer de afschuwelijke teenklauwen die me parten speelde. Het was zeer lichtjes bergaf de eerste 15 km, maar ik kon mijn voet onmogelijk in het klikpedaal zetten, en moest mij eerder lichtjes laten bollen omdat elke trapbeweging terug het teenklauwen veroorzaakte.  Tegen dat we na 15 km de singletrack opdraaiden hadden de koplopers van groep C me ingehaald, maar het moet zeer eigenaardig zijn voor hen, want op het moment dat ik ingehaald werd kon ik er terug los van weg rijden. De crisis was weer voorbij en “Sterke Jan” (aldus de Vincents) vond zijn kracht en pedaaltred terug. Tijdens de traditionele inhaaljacht kwam ik op een singletrack vast te zitten achter een groepje, waarbij de twee laatste forse potige lady’s waren. Tijdens de voorbije dagen en ook deze dag hadden we nog geen modder gezien, alleen stof. En plots duikt er op de track een modderpoel op van wel drie meter lang!!!! Je kon van veraf zien welk spoor de voorrijdende bikers genomen hadden, echt niks moeilijk om erdoor te bollen…..behalve voor forse manwijven. Ons groepje komt in eendenpas aangereden, niemand sukkelt, maar het eerste manwijf weigert te trappen, waardoor de tweede op haar botst en deze loemperik tegen de laatste tikt, en pardoes voor de vierde keer een pausenkus op Zuid-Afrikaanse bodem geeft. Plat in het slijk, ik had het zien aankomen eigenlijk, ezel dat ik ben. Manwijven “oep ne velo”, ge moet er voor opletten. Van wijven “oep ne velo” moet je ook geen sorry verwachten. Dat is dan ook de reden waarom het woord gentleMAN bestaat, en gentleVROUW allang uit  het groene boekje en andere woordenlijsten uit het ganse universum geschrapt is. Enfin, een goed vettig fietskostuumpje was het enige dat ik eraan over hield, en deels uit colere heb ik ook als een gentleWIJF die twee onmiddellijk voorbijgereden met ellebogenwerk.

Aan het eerste waterpunt na 40 km sloot ik terug aan bij een groep van een 40-tal bikers uit groep B. Hier zaten de Johan en “den Diestse deggereir” bij, ook de twee Vincents. Door het voortdurend op en af, technische beklimmingen en afdalingen was dit zoals voorspeld geen overgangsrit, maar voor de derde dag opeenvolgend loodzwaar. In de laatste 10 km spat alles uit elkaar  en kom ik binnen als 82^ste.  Ik klim terug wat plaatsen in de algemene rangschikking en kom uit op de 125^ste plaats.

Het onderwerp van de dag bij de Belgen, het overgangsritteke, manwijven “oep ne velo” modderbaden en “den Diestse deggereir”. Goed gelachen en ook veel leute aan tafel tijdens het lekkere diner.

05-06-2017 om 14:16 geschreven door Jan Buelens  

Day  8 ; McKenzie Club to Jolivet 96km / 1800htms

Alleen maar lachende gezichten om 7.00 uur aan de start die weer gegeven wordt in groepen met tussentijden van 5 minuten. Ik , Marc, De Vincents, en “den Distse deggereir” en zijn teammaat starten allemaal met de glimlach in groep B. Dat Happy feeling gevoel is te wijten aan het vooruitzicht van de eerste 40 km, alleen bergaf….wat daarna komt, daar weigert ons brein aan te denken. De start wordt gegeven en de eerste 7 km gebeuren in licht dalende lijn, en dan 20km bergaf voor mountainbikers. De zoveelste singletrack speciaal aangelegd voor mountainbikers, de onvergetelijke , wondermooie “Umko-Drop”. Je kan deze schoonheid niet  vertalen, niet beschrijven. Het is slingeren, draaien, keren, technisch, speedy-stukken, soms tricky, van een tafelberg langs de klif naar beneden, naar de Umko-vallei. Ondertussen komt de zon op, verdampen haar warme stralen de vochtigheid in de vallei, het is van een ongeziene schoonheid. Ik krijg nu nog kiekenvel als ik eraan denk, en besef toch weer eens wat een ongelooflijke gelukzakken wij zijn om daar voor ons plezier met ons fietske te kunnen rijden.

Door welke mug de Marc die morgen gebeten is weet ik niet, maar de vele tassen koffie die hij ’s morgens binnenkapt maken hem zeker niet kalmer. Als een dolle hond stort hij zich naar beneden en schuwt geen risico’s. Ik roep hem enkele keren toe om toch niet als een dwaas andere bikers te passeren, maar hij blijft er  doof voor. En plots in een scherpe haarpin is hij verdwenen, onderuit gegaan. Als ik de bocht neem krabbelt hij terug recht, gelukkig is hij langs de klifkant gevallen en niet langs de valleikant. Enfin, hij was nadien plots wel iets rustiger. De kilometers vliegen erdoor en voor je het weet zijn de 20 km onder de wielen gegaan. Beneden fiets je nog enkele kms door de wonderschone Umko-vallei , langs de mistige rivier.

Het gaat zeer snel en ik heb echt kracht op overschot. Mijn tempo ligt zo hoog dat ik van iedereen wegrij en de ene na de andere rijder inhaal en ook achterlaat. Als de mist is weggebrand komen we aan de eerste bevoorrading, waar een minuutje later ook de Marc met een smile tot achter zijn oren stopt. Iedereen heeft het over de fantastische Umko-drop. Maar het lachen zal na het bijtanken wel vergaan, ook voor ondergetekende.

We moeten verder en het gaat na de bevoorradingspost onmiddellijk fors bergop en dat zal het ook de volgende 25km blijven doen. De eerste kms is het op een breed goed bereidbaar pad, maar dan gaat het rechtsaf. Het volgende uur is een steile klim , een singletrack met soms zeer technische stukken. En na enkele honderden meters , pats, het is ni waar hè, nu toch  niet…de Parkinson-blokkage. Mijn off-periode op het meest slechte moment. Ik kan niet meer peddelen en balanceer tegen 3 a 4 km/uur de berg op. Ik kan elk moment omvallen, maar ik weet dat dat niet gebeurt. Ik word langs alle kanten voorbijgereden (alhoewel voorbijgekropen een betere omschrijving is) door “snellere” bikers die wel op een klein verzet omwentelingen kunnen maken. Hun snelheid zal tussen de 8 a 10 km/uur liggen.

Na een kwartier kruipen besluit ik toch te stoppen en een koekje te eten, wat te zitten wachten, tot deze off-periode voorbij is, want zo verder doen heeft echt geen zin. De klim is nog zeer lang.

Er komen steeds meer rijders aan en mijn picknick inspireert sommige om dat ook te doen. Na 10 minuten zittijd (dat duurt lang) kruip ik terug mijn tuig op. Ik voel direct dat het nog niet voorbij is, mijn hartslag blijft zeer laag (max 120). Ik sukkel maar verder en op de technische stukken moet ik bij gebrek aan snelheid soms te voet verder. Ook kan ik zo aan de kant voor de tientallen die mij voorbijrijden. Hoe hoger ik fiets of wandel, hoe langer het duurt voor er weer bikers mij voorbijrijden. Soms ben ik minutenlang alleen. En als ik weer eens afstap op een technisch stuk komt er plots een blonde dame uit de bosjes gehuppeld (neen, ik lijd niet aan zinsverbijstering en neem geen drugs). Ze heeft ook een mtbike bij, draagt een fietsbroekske en heeft een JoBerg2c nummer aan haar stuur hangen.

Ze vraagt of ik even kan helpen met haar kledij. Haar truitje is volledig opengeritst. Natuurlijk wil ik dat, ik ben geen gentleWIJF hè, wat moet ik doen? Wel zegt ze, je moet je hand tussen mijn benen steken en zo mijn broekzeem tegen mijn…… aandrukken. Ik weet niet wat ik hoor, denk dat mijn Engels tekort schiet om dit te verstaan en vraag nog eens wat ik moet doen. Weer zegt ze hetzelfde en doet ze  voor waar ik mijn hand moet leggen. Ze heeft een zitvlakprobleem (in het coureursjargon, “een joekel van een puist oep haar gat”) , en ze komt een hand te kort om een soort van desinfecterende sticker op de juiste plaats aan te brengen.  Ik vertel haar dat ik vanwege Parkinson toch wel wat “handshake”,…. Ze lacht en zegt ;  “ik ben wel wel meer gewend”. En ik doe mijn goede daad die dag. Het ene manwijf is de andere bosnimf niet hè. Je kan wat tegenkomen zomaar ergens in de broesse.

Na het spelletje “broekske wrijven” (dat veel te snel voorbij was) moeten ik en zij weer verder, de steile col op. Uiteindelijk kom ik boven, en kan ik onmogelijk inschatten hoeveel tijd ik verloren heb. Veel, zeer veel, das een zekerheid. Maar eens ik terug enkele honderden meters heb gefietst is plots de power terug. Het is onbegrijpelijk en ongelooflijk, maar ik voel het niet aankomen dat ik in mijn off-periode val, ik voel het ook niet aankomen dat  mijn on-periode terug ingaat. Het is ineens weg, en het is ineens terug. En voor de zoveelste keer begin ik weer te poweren en in te halen. Er blijven nog zo’n 30 km te rijden met nog aardig wat klimwerk en een sterke tegenwind. En daardoor haal ik nog echt veel rijders in, maar ik heb geen enkel idee in welke positie ik rij.

Bij de finish ben ik zeer verbaasd dat ik als 147^e binnenrij, slechts 18 minuten na Marc, die wel lek gereden is, maar toch moet ik sterk gereden hebben die laatste 30 km. Het is ook te merken dat we 8 dagen aan het fietsen zijn, velen zitten op hun tandvlees. Ik daarentegen voel me kiplekker.

Deze finish is eigenlijk het fictieve eindpunt. Hier wordt het eindklassement van de JoBerg2c opgemaakt.  Morgen, de laatste etappe, is een paraderit, de “Champagne Stage” zoals de organisatie het noemt, is er om te genieten. Er worden morgen geen tijdsopnames meer geregistreerd. Dat betekent dat ik 120^e geëindigd ben in het totaal klassement,12^e bij de Masters of de ouwe venten categorie,  ondanks alle Parkinson-ellende.  Regelmatige Marc  eindigt 110^e en 11^e bij de Masters. Het is wel indrukwekkend want van de 800 gestarte deelnemers worden er slechts 393 of de helft geklasseerd. De andere helft heeft om een of andere reden opgegeven, niet alle ritten gereden, is buiten tijd aangekomen etc. Hetzelfde fenomeen in de Master-categorie, 97 deelnemers aan de start en slechts 47 geklasseerd.

De rest van de dag en de avond verloopt natuurlijk in een geweldige sfeer, omwille van het “broekske wrijf” –verhaal en alles wat daarvan gemaakt wordt, maar ook omdat het morgen een paraderit is. Toch waarschuw ik de Belgen dat er morgen toch ook behoorlijk venijnige beklimmingen inzitten, het is geen met 2 vingers in de neus etappe. s’Avonds tijdens de show en de briefing wordt er gezegd dat de start morgen naar keuze is tussen 07.00 en 08.00 uur. Dit wordt met gejuich onthaald. De plezante avond duurt een dik uur langer dan de voorbije en rond 21.30 begint de eetzaal leeg te lopen. Op de Crazy Belgian Table blijven behoorlijk wat lege flessen wijn achter.

Day 9 ; Jolivet to Scottburgh 83km / 970 htm

Voor de laatste keer dit jaar in de JoBerg2c begint stipt om 05.30 uur de haan te kraaien. Het beest is nog altijd snipverkouden, kort daarna beantwoordt een fiere haan het eerste schorre gekraai,  waarop de honden ook weer wakker worden en beginnen blaffen en bassen, in verschillende toonaarden, kortbij en veraf,……………de mannen van AC/DC zijn er ook nog steeds met hun snerpende gitaren en Thunderstruck!!!

Gisterenavond hebben de Belgen afgesproken om met zijn allen de laatste rit in groep te rijden, ook de Waal die opgegeven heeft rijdt mee, en we zouden vertrekken om 07.45 uur. Om halfacht rijden Marc en ik naar de start waar ze al allemaal klaarstaan, en op enkele bikers na is het hele peleton al vertrokken voor 07.10 uur. Het is niet te geloven, dus de Belgengroep vertrekt dan ook na beeldopnames voor de tv-uitzending die dag. Ik voel weer dat het een Parkinson-moeilijk begin voor me zal zijn, en zeg tegen de rest dat ze maar verder rijden zonder naar mij te kijken, ik haal hen wel terug in. Gelukkig duurt mijn ellende niet al te lang en na een dikke 20 km zit ik terug bij de Belgengroep die er een gezapig tempo op nahouden. Zoals eerder gezegd zitten er drie nijdige klimmen in, en even nadat ik terug aangesloten ben is er de “Out of Africa”-klim. Bovengekomen is het lang wachten eer de laatste Belg, de herstarte Waal samen met Nic, terug aansluiten. Halverwege de etappe die door onnoemelijk veel suikerrietvelden gaat, vooral in lichtjes dalende lijn is, komt de zoveelste steile moeilijke en technische helling van deze JoBerg-editie. Deze keer door een weide, en daardoor zie je een sliert van wandelende bikers naar de top klimmen. Tijdens onze beklimming moeten de betere Belgen, waar ik mezelf ook toereken, slalommen en balanceren tussen de rotsen en de wandelaars naar boven toe. En ook hier ga ik voor de vijfde keer dan tegen de vlakte door een domme beweging van een wandelende biker. Maar ach, een schaafplek meer kan de pret niet derven. Bovengekomen wachten we op de andere Belgen. Maar het duurt erg lang en we besluiten dan maar om verder te rijden tot de bevoorrading en daar elkaar op te wachten.

Na de bevoorrading valt onze groep weer uit elkaar, alle Vlamingen zijn samen op Nic na (ook teveel buikvet) , onze Waalse vrienden Les Vincents zijn er ook bij. De andere Walen zitten in groep 2. Wat verder rijdt er één van de twee Vincents lek en besluiten ze dat ze op de andere Walen gaan wachten. Federalistisch Belgie rijdt ook in Zuid-Afrika mee.

We krijgen nog een extra tv-opname van de “Crazy Belgians”, alhoewel Wallonie niet meer vertegenwoordigd is in onze groep, maar dat zeggen we niet. En ineens is het zo ver, de finish is in zicht, enkel nog de 300 meter lange op het water zwevende brug over de zee-arm over, en we zijn er. Maar er is geen water, daarvoor zijn we te laat binnen. Al het zeewater is weg vanwege het getij. Voor de tweede keer op rij kan ik niet over het zeewater rijden, nu omdat  het eb is, vorig jaar omdat de brug gesloten was vanwege teveel wind. Dus moet ik volgend jaar terugkomen.

Marc en ik rijden al hand-shakend over de aankomstlijn en krijgen net als iedereen een fles champagne. Na de proficiats onder elkaar en tegen vele andere deelnemers die we tijdens dit avontuur leren kennen hebben, worden de flessen ontkurkt. Het smaakt afschuwelijk, maar daar maakt niemand een punt van. Het was wreed plezant!!!!

Na een tijdje rijden we verder en zoeken onze gids Ryan op die staat te wachten met onze fietskoffers en bagage. Rond 14.00 uur is alles ingepakt en vertrekken we naar ons hotel in Durban met de bus. We kijken nog eens achterom en ik denk, wees maar zeker dat wanneer mijn lijf en gezondheid het enigszins toelaten  ik in 2018 terugkom, voor de derde keer in drie jaar tijd.

Ik weet niet of dat gaat lukken. Ik heb me daar ook voorgenomen om vanaf heden zulke evenementen eerder op een rustige toeristische manier te beleven, ipv te koersen. Ik weet niet of ik daartoe in staat ben, maar ik ga het proberen. En dat zal nog dit jaar zijn, ook in Zuid-Afrika, in oktober tijdens de 7-daagse Cape Pioneer Trek.

Wij zullen zien!

Alle info ;  http://joberg2c.co.za/

En ga zeker via deze  homepagina naar de knop “media”, en klik op “Youtube videos and images”. Neem iets om te drinken en te knabbelen, en geniet van de bijzonder mooie films/ foto’s van de dag, die wij elke dag tijdens het avonddiner mochten bekijken op groot scherm in de enorme eettenten, voor de tv-uitzending.

Bijlagen:
fa9cfcaa8c5ef23f2b7fa6c2e8b5c552_DSC_4484.JPG (2.7 MB)   

Eind 2016 krijg ik een telefoontje van “de Luc” (de pechvogel in de derde etappe van de Crocodile Trophy 2016, aan wie ik ook mijn reservebinnenbandje gaf, met alle narigheden en ellende tot gevolg). Of ik geen zin heb om  met hem te vormen in de Algarve Bike Challenge 2016, in Tavira, van 3 tem 5 maart.

Deze wedstrijd bestaat uit een avondproloog  van 2,5 km dwars door het pittoreske stadje , en twee ettape’s in het binnenland van de regio. Ik ben weer direct akkoord, als we maar weg zijn en de hort opkunnen. Mijn esposa Geja heeft nog gratis vliegtickets liggen van Brussels Airlines, dus kunnen we die daarvoor gebruiken, en met haar beslis ik om er ineens 7 dagen van te maken. Een weekje vakantie in een luxe-resort in d’Algarve, “echt iets voor ons”. Dat gaat wat geven.

We proberen ons in te schrijven als Team Tettekerèire, maar dat lukt jammer genoeg niet. Ik had het de Portugezen graag horen uitspreken. Dus wordt het maar Team JanLuc, in de categorie 50+, de Grand Masters , alhoewel ik de “ouweventencategorie” leuker klinken vindt. Ik weet weer waarvoor ik mag trainen.

Eind januari begeeft mijn achterdemper van mijn Specialized Epic het. Vermits het een onderdeel is van het gepatenteerd Brain Systeem van Specialized moet de herstelling gebeuren bij de verdeler. Minstens twee weken zonder fiets. Prachtig marketingsysteem ook vind ik. Ik koop dan maar een S-Works Epic kader en laat deze opbouwen identiek als mijn Specialized Epic. Levertijd 4 dagen, en ik kan verder  trainen.  Het vervolg van deze komedie, want zo gaat dat altijd bij mij, vertel ik later eens misschien.

Op 28 februari nemen Geja en ik het vliegtuig naar Faro, vandaar verder met de huurwagen naar ons resort,  Vila-Gale Albacora in Tavira. Geweldige locatie, een omgebouwd oud visserdorp  en zeer rustig,  want bij aankomst zijn er maar een 10-tal kamers van de slordige 250 bezet. In het hoogseizoen zal dat wel anders zijn. Net als tijdens het raceweekend.

Met een bang hartje haspel ik daar op woensdag (110 km en 2500htm) en donderdag (80km en 2200htm) twee ferme trainingsritten af. De twee tracks van de editie 2016 die ik gedownload heb op mijn gps. Ik kom onderweg regelmatig  en vooral op de zwaardere stukken markeringen en pijlen tegen voor de koers van dit jaar. Het zal duwen, stoempen , puffen en blazen worden, want dit is ook een UCI-wedstrijd.

Donderdagavond begroet ik mijn teammaat Luc. Ik geef hem de hand en hij kan nog net op tijd ingrijpen wanneer ik hem een schouderklop wil geven.  Heeft hij toch wel twee weken voordien drie ribben gebroken bij een schuifpartij op het asfalt, in een mountainbikerace in Spanje!!! Maar zegt Luc, ik ga proberen de proloog te rijden, zaterdag te starten en wanneer de mtbikers het veld indraaien, rij ik rustig verder de weg op, dus Jan ge zult zonder mij moeten rijden. Luc is ook ingeschreven om de Cape Epic in Zuid Afrika te rijden, de derde week van maart, en hij wil na zijn val dit weekend terug beginnen bollen. Karaktervent of zou zot zijn echt geen zeer doen? Behalve met drie gebroken ribben dan!

Het is altijd iets met ouwe mannen die  perse jong willen blijven. Petanque, schaken en dammen, de drie enige sporten die nog zouden mogen toegelaten worden eens je de 50 bent gepasseerd. Hoor wie het zegt. Het wordt er ook niet beter op wanneer we een groot aantal van de 400 twee-mansploegen, 800 deelnemers dus zien binnenvallen. Zelden zien we iemand die meer dan 65 kg weegt, laat staan de 80kg van mij, de 90 kg van de Luc. De koers wordt hier duidelijk bergop gereden en gewonnen.

Op vrijdagavond 3 maart staan wij in het donker op het startpodium om 19.23 uur voor onze 2,5 km lange proloog. Heel het parcours bestaat uit kasseien, trappen op en trappen af, en op de koop toe regent het een beetje, de kasseien zijn spekglad. Ik kan het niet over mijn hart krijgen Luc achter te laten. Heel behoedzaam rij ik met hem de 2,5 km in meer dan 15 minuten, en samen rijden we over de finish. Hoeveel teams er ons voorbij zijn gereden tel ik niet, heeft ook geen belang, want als één rijder van een team opgeeft mag de andere wel verder rijden, maar wordt hij niet meer in de ranking opgenomen. Ondanks onze recordtijd zijn er nog 8 teams trager dan ons, die moeten lekgereden en/of gevallen zijn, dat kan niet anders. Maar we hebben ons toch geamuseerd en een terraske gedaan met de vrouwen. Het heeft wel iets , deze avondproloog in dat stadje , ondanks het gedruppel, leuke sfeer.

Zaterdagmorgen 4 maart regent het pijpestelen en ouwe wijven tegelijk. Er blaast ook een zeer harde wind. De organisatoren besluiten wijselijk de start 2 uur te verlaten en de eerste etappe wordt ook ingekort met ongeveer 15 km. Om halftwaalf worden 798 smalle mannen en 2 wat oudere en dikkere heren, helemaal achteraan in het peleton, op gang geschoten. Enkele kms verder zwaait Luc mij uit, wenst me het  beste, en zegt rij maar. Ik maan hem aan tot voorzichtigheid op zijn wegritteke en duik het rode modderbad in vanwege de regen. Modder is het niet echt, eerder een rode waterige pap vanwege de hevige regenval. Het zal een proper ritteke worden, maar de zon is terug van de partij, en dat  geeft de burger moed.

Ik vind snel mijn tempo en het verbaast mij dat ik constant smalle jongere gasten voorbij peddel, ook bergop. Als je in zo’n pak achteraan start kom je natuurlijk de traagste eerst tegen, en ook veel sukkelaars die niet veel kennis hebben in techniek. Niet dat ik zo’n kennis heb maar goed gelanceerd bergaf  rijden om de volgende helling op te stormen, dat ken ik. Tandje per tandje kleiner schakelen zodat je steeds een constant omwentelingsaantal draait tegen een behoorlijke snelheid is iets wat velen niet kennen. Zo rijd ik ze met tientallen voorbij. zij die aan de voet van een klim onmiddellijk van groot naar klein schakelen en zo direct stilstaan voor ze eigenlijk aan het klimmen gaan.

Ik blijf constant inhalen maar hoe verder ik door het pak rij, hoe meer gaten er zijn die ik moet overbruggen vooraleer een volgend groepje tegen te komen, maar het gaat goed. Hier en daar staat ook Geja te supporteren die met de auto de punten heeft gezocht waar we de openbare weg oversteken. Prettig weerzien steeds.

Na zowat 50 km rij ik al een tijdje in hetzelfde groepje en stop aan de tweede bevoorrading. Dit is zowat het hoogste punt van de rit, en nu gaat het vooral bergaf naar de kust met toch nog wel wat nijdige klimmen in. Ook Geja is hier en zegt dat ze de Luc op het vorige punt (waar ik al voorbij was) heeft gezien. Dieje zit IN DE KOERS!!! Straffe pee, ik kan het niet dikwijls genoeg zeggen. Ik besluit om op hem te wachten,  en sla ondertussen een babbel met een toevallige voorbijfietsende Belg op een koersfiets die stiekem een banaan kwam pikken. Een kwartier later reed hij verder en was Luc nog niet te zien. Was hij nog wel in koers? Ik besluit om toch maar verder te rijden. Geja gaat wachten en mij per sms berichten of hij daar nog passeert, en te vragen wat zijn plannen zijn. Ik vind mijn pedaaltred terug en haal weer rijders in,  om vlak voor  het binnenrijden van Tavira terug bij het groepje rijders te zitten die mij achterlieten bij de 2^e bevoorrading.

Als ik de finishboog zie staan stop ik in de zon op een brug om naar mijn telefoon te kijken. De Luc is nog steeds in koers en fietst met zijn 3 gebroken ribben en een hoop  pijnstillers op zijn tempo naar de aankomst. Ik wacht want ik wil diene kerel zien voor de aankomst om samen als team de meet over te rijden.

Zo wacht ik ongeveer een half uur , honderden rijders zijn al gepasseerd en daar duikt hij op. Scheef op zijne fiets en met een van pijn verwrongen gezicht tovert hij een grijns op zijn vuile moddersmoel als hij mij ziet. Super man, ondanks dat ik vind dat je een idioot bent bewonder ik uw karakter, proficiat, geweldig. Ijzersterke  vent,  en samen bollen we net als de dag voordien over de meet. Ons klassement en de tijd? Wat kan ons dat schelen. Toffe rit (75 km en 2400htm) alhoewel het voor het éné teamlid wat plezanter zal geweest zijn dan de andere.

S’Avonds aan tafel met de bende is het prettig toeven. Zeker  wanneer ik merk dat mijn solidariteit vanwege het wachten op  mijn halve team, beboet wordt met een STRAFTIJD van 3uur 55 minuten!!!!! Blijkt dat er onderweg enkele geheime controlepunten zijn. Het reglement zegt dat teams ten allen tijde bij elkaar moeten blijven , zoniet worden er vijf minuten straftijd toegekend per minuut dat een team uit elkaar rijdt. Deze straftijd geldt alleen voor de “wegrijder”. De “achterblijver” krijgt gewoon zijn gereden tijd. Zodoende heb ik door een halfuur te wachten op de brug vlak voor het laatste controlepunt, de finishlijn  150 minuten of 2uur 30 minuten “gewonnen” Merci Luc!!!!!!

Zondag 5 maart derde etappe. Weerom staan we achteraan het pak en Luc gaat proberen om  na zijn volhardingstest gisteren deze rit ook uit te rijden. Ik blijf bij hem, ik ga deze keer geen extra straftijd riskeren. Maar mijn “solidariteits-achterstand” kan ik nooit goedmaken op hem als hij uitrijdt. En hij zal uitrijden, want nu heeft hij een reden meer natuurlijk. Na het startschot zijn we weg en kijk, ook nu halen we samen regelmatig anderen in. Ik wil ten allen tijde vermijden dat hij valt omdat hij mij probeert te volgen. Of ik rij achter hem of bij het klimmen zoek ik mijn tempo , en  laat hem  achter, maar zodra ik hem niet meer zie of op de top wacht ik hem op. Waar het kan neem  ik hem op sleeptouw en zo rijden we toch een aardig tempo. Ik zeg nog eens dat hij karakter heeft, botsen en schodderen met drie gebroken ribben, doe het maar.

 De laatste 20 km zijn vooral bergaf en vlak en daar geef ik er nog eens een lap op, en hij blijft goed in mijn wiel. Het team JanLuc zal als team uitrijden en aankomen. Op het einde zitten we op de asfaltweg en wordt Luc zowat euforisch en neemt hij zelfs de kop, ik moet begot krabben om in zijn wiel te blijven. Neeje, dat plezier om  mij eraf te rijden gun ik hem niet. In de laatste km jaagt de organisatie ons om één of andere reden door een ondergelopen fietstunneltje waar het water kniehoog staat, en moeten we nog van de fiets, ik ben daar niet kwaad voor. Even later rijden we blij en voldaan hand in hand de meet over waar onze vrouwen ons staan op te wachten.

Leuk evenement, goed georganiseerd en goede sfeer (zelfs met drie gebroken ribben).

Algarve Bike Challenge is een absolute aanrader!

Bijlagen:
AlgBCh17.JPG (157.9 KB)   

I DID IT!!!! YES,YES,YES!!!

Ik heb “hem” gereden, helemaal uitgereden, van de eerste tot de laatste meter, “de Crocodile Trophy 2016”, ik heb “hem” gereden, ik heb “hem” gereden. Ik heb ook gewandeld en gekropen, letterlijk, over onbereidbare steile hellingen…., ik heb “hem” meer dan eens verwenst en vervloekt, ik heb gezucht, geblazen ,gevloekt, getwijfeld, ik heb liters zweet verloren, ben diep geweest, zeer diep, met momenten meer dan ik in mijn lijf had, uitgeput………Soms stonden de tranen in mijn ogen van ellende en uitputting, mezelf afvragend waarom ben ik hier aan begonnen. Ik heb willen opgeven, niet meer afzien. Op andere momenten stonden de tranen in mijn ogen van geluk, van contentement, opperste verrukking, was ik zeer blij dat ik hier toch nog aan begonnen ben. Zoveel emoties, zoveel gevoelens… ik kan het niet omschrijven.Overweldigend.

Terug naar september 2014. Na twee operaties ben ik 3 maand later voorzichtig beginnen fietsen, zegge en schrijven begin december. Omdat ik moeilijk stilzitten kan ben ik tijdens mijn herstelperiode wat plannetjes gaan tekenen om onze badkamer wat op te frissen, om uiteindelijk uit te komen tot een grondige opfrisbeurt/halve verbouwing van onze woning, dit tot ergernis van mijn eega Geja….. die nadien wel tevreden was.

Om die reden heb ik tijdens het voorjaar 2015 minder gefietst, heb hier en daar een toertocht in het weekend meegepikt,  maar ben vooral met verbouwingen aan onze woning bezig geweest. De Crocodile Trophy zat ergens diep in mijn achterhoofd verborgen.

Na de renovatie en de jaarlijkse motorvakantie in de zomer van 2016, heb ik terug wat meer tijd gemaakt voor de mountainbike. Het krokodillebeestje kroop stillekesaan terug naar voor in ‘t koppeke. En tijdens de prachtige, droge  herfst van 2015 zat de Crocodile Trophy terug helemaal daar waar hij met een smak verdween in september 2014.

In de voorbije twee jaar is  mijn dosis dopamine-inname noodzakelijkerwijs verhoogt, en kan ik geen 4 uur meer zonder, dat ontdek ik op de volgende manier;

In het najaar en de winter van 2015/2016 stel ik vast dat Mr Parkinson, samen met de Crocodile Trophy, ook meer op het voorplan komt. Zowel tijdens de dagelijkse beslommeringen, maar tot vervelens toe ook tijdens het fietsen. Ik heb hem dan maar dik tegen mijn goesting opgenomen in mijn tweemansploeg, hem ineens benoemd tot kopman voor het leven. Hij profiteert alleen maar van me, haalt nooit drinken of eten, zet mij nooit even uit de wind. Integendeel, plots duikt hij op, hangt aan mijn zadel, erger nog, hij kruipt gewoon als ballast in de zakken van mijn fietstrui of kruipt gewoon op  mijn rug .

Vandaag de dag ,november 2016, is het zover gekomen dat kopman Parkinson tijdens elke rit één tot twee uur al mijn aandacht opeist. Dat uit zich tot het in kramp trekken van mijn tenen aan mijn rechtervoet. Of het ongecontroleerd wiebelen van mijn linkervoet, die dan soms uit mijn klikpedaal springt. Op die momenten, vooral wanneer mijn rechtertenen in klauwvorm komen te staan, zit er niks anders op dan te stoppen met pedaleren, af te stappen en te wandelen, zodat mijn klauwtenen terug ontspannen. Soms gaat het voorbij na één keer 100 meter wandelen, veeleer moet ik dit enkele keren herhalen en kan het soms een half uur duren eer mijn klauwtenen terug ontspannen zijn.

Maar de wiebelende linkervoet, en de klauwende rechtervoet is nog het minst erge. Tijdens wat langere ritten, toertjes van 3 of meer uren krijg ik van de ene seconde op de andere periodes van “blokkage”. Om te fietsen breng je de kracht via je benen over naar de pedalen, dat doe je spontaan. Tijdens die “blokkage-periodes” doe ik alle moeite om dat te doen, maar dat lukt niet. Mijn kracht kruipt in mijn armen. Ik doe niks anders dan gewoon mijn armspieren opspannen tot deze 1000 kilo en meer “wegen”. Er komt niks van power meer op mijn pedalen.

Op het vlakke, bergop, zelfs bergaf krijg ik amper de benen rond, mijn hartslag gaat tijdens deze periode ook nooit meer boven de 115/120 slagen/minuut, soms blijft hij onder de 100 . Doe ik toch alle moeite om mijn hartslag en omwentelingsaantal terug hoger te krijgen, door bijvoorbeeld een “spurtje” te trekken, en kom ik zo tot aan een “geweldige” hartslag van 130, dan betaal ik dat cash. Er rest mij niks anders dan op mijn zadel neer te ploffen als een bloemzak. Mijn hartslag valt  onmiddellijk terug tot maximum 115.

Het rare eraan is ook dat ik tijdens die “blokkage-periode” ook de meest steile hellingen aankan, maar aan een extreem laag aantal omwentelingen, zodoende fiets ik dan amper 3 a 4km/uur. Op het vlakke kom ik niet harder dan 16 a 18 km/uur. Ook tijdens deze “periode van blokkering”  moet ik amper ademhalen, ik ben of voel me ook niet moe. Ik fiets gewoon rond met de hartslag van een mummie, draai een maximaal omwentelingsaantal van een 150-jarige.

Ondertussen heb ik dat allemaal moeten aanvaarden, weet ik dat ik niks anders kan doen om te wachten tot wanneer de voetproblemen en blokkeringsperiode voorbij is. Dat gebeurt ook van de ene op de andere seconde, net zoals het opkomt. Ik voel dit niet aankomen, en voel ook niks meer nadat dit voorbij is. Tot op heden weet ik alleen dat het voorbijgaat. Soms snel na een tiental minuten, maar evengoed kan het anderhalf tot twee uur duren, zoals ik dezer dagen mocht meemaken in de tweede helft van de Crocodile Trophy. Vermoeidheid en overmatig zweten tijdens het fietsen is zeker een bepalende factor.

Mijn neurologe heeft voor al deze dingen geen verklaring, bij gebrek aan naslagwerk of onderzoek van andere Parkinson-patiënten die zoals zei het zegt, extreem sporten.

Ze zegt dat ik een boek of een naslagwerk moet schrijven. Om dan te overhandigen aan haar? Zodat ze weer 55 euro kan aanrekenen voor een bezoek? Téitekereire, ik fiets liever…………

Terug naar het najaar 2015;

In oktober 2015 koop ik een nieuwe mountainbike, een full suspension (voor-en achteraan geveerd) Specialized Epic Expert Carbon 2016. En ook nieuwe schoenen.

Ongelukkigerwijs start ik op advies van de neurologe in dezelfde periode met andere medicijnen om Prolopa-bijwerkingen tegen te gaan. Ik start met de inname van Stalevo die de Prolopa moet vervangen. Het opduiken van de problemen die ik ervaar wijt ik en mijn dokters helemaal aan de nieuwe fiets en de nieuwe schoenen.

Na vele bezoeken bij dokters, neurologen die me verschillende test laten doen, die me van kop tot teen onderzoeken, bezoeken aan podologen die verschillende soorten en types steunzolen voor  me maken, komen vooral de klauwtenen frequenter voor. Ook wanneer ik helemaal niet fiets, bij dagelijkse handelingen. Het duurt ook veel langer eer mijn rechtervoet terug ontspannen is. Hetzelfde geldt voor de “blokkeringsperiode”.

Begin februari heb ik al een drietal weken helemaal niet gefietst en ben ik moe, zeg maar uitgeput. Op een donderdagmorgen kom ik helemaal tot “stilstand”. Ik kan mijn broeksriem niet meer sluiten, en neen, ik ben niet dikker geworden.

Ik zet mij neer, neem pen en papier, en begin op te schrijven wat er de voorbije maanden veranderd is, hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik op goed drie maand 120 jaar geworden ben. Ik kom tot het besluit dat het niks te maken heeft met nieuwe fiets of schoenen, nog minder met al of niet speciale steunzolen. Het is de nieuwe medicatie.

Ik doe alsof de laatste drie maand er niet zijn geweest en besluit op eigen houtje om terug een dosis oude “stopgezette” pillen in te nemen. Alle zes uur een half tabletje Prolopa250. Een kwartier later krijg ik een ongelooflijke boost. Het kan mij helemaal niet schelen wanneer één of andere specialist toen en nu zegt dat dit niet kan, en ik wil ook niemand ertoe aanzetten om zelf te gaan experimenteren, maar dit is wat er gebeurde die donderdagvoormiddag.

Een half uur na inname van mijn pillen trek ik mijn “nief schoenen”, kruip ik niet meer, maar spring terug op  mijn “nieve velo” en doe een toerreke. Ik voel me herboren, kan mezelf terug afdrogen na het douchen en een broeksband sluiten is geen enkel probleem meer.

Het weekend daarop maak ik twee keer een mountainbiketoer van meer dan vier uur met aardig wat hoogtemeters. Twee keer stel ik vast dat mijn klauwtenen opduiken vier uur later nadat ik mijn pillen heb geslikt.

Mijn simpele  redenering luidt als volgt; mijn dopamine is mijn brandstof , mijn lichaam is de benzinetank, “de naftbak” Mijn armen en benen zijn de motor. En als je niet op tijd en stond naft in de naftbak kapt stopt de moteur met rijden.

En dat is wat er is voorgevallen tijdens de herfst/winter 2015-’16. Elke 6 uur een half dopaminetabletje is niet meer voldoende om dit lijf te laten functioneren, laat staan fietsen zoals voorheen.

Omdat ik elke dag, ondanks de waarschuwingen van lijf en leden, de klauwtenen en blokkage-problemen, de laatste restjes dopamine uit de reservetank heb genomen ben ik langzamerhand trager en trager gaan functioneren, om uiteindelijk helemaal stil te vallen op "broeksband-donderdag" in februari.

Vanaf dat weekend neem ik ’s morgens (weer op eigen initiatief) om 6 uur ¾ tablet Prolopa250 en vul elke 4 uur aan met een ½ tablet. En kijk, het wonder is geschied, ik val niet meer stil en mijn klauwtenen zijn weg. Ik ben ook haast zeker dat de nieuwe pillen Stalevo ipv Prolopa ook wel zullen werken, alleen geldt voor de nieuwe pillen ook het “naftbak-principe”, en moet de dosis hoger zijn, of de toevloed frequenter. Maar omdat ik ondertussen weer met nieuwe moed aan de weg naar de Crocodile-Trophy begonnen ben, ga ik het overschakelen van Prolopa naar Stalevo, pas na de Croq doen (gisteren 2 november begonnen). Dat mijn neurologe zegt wat ze wilt, ik ben het die moet slikken.

Drie weken later heb ik een afspraak  met mijn neurologe. Opgewekt en blij vertel ik haar mijn verhaal zoals hier beschreven, zij luistert en noteert aandachtig. Na mijn verhaal zegt ze; “Allee, das goed, ik ben blij voor u, doe zo voort, het is 55 euro”.

Drie weken na “broeksband-donderdag” haal ik al terug een behoorlijk fietsniveau en schrijf mij in voor een ander meerdaagse mountainbike-race, in Zuid-Afrika. De JoBerg2c (lees van “Johannesburg to Coast), een negendaagse race in lijn. Van Johannesburg tot Durban. 900 km, 14000 hoogtemeters, dwars door de wondermooie schoonheid van Zuid-Afrika, door Zoeloe-land, eindigend op de beach van Scottburgh, waar je eerst een door de golven bewegende 300 m lange brug vlak voor de finish moet overrijden. Ga, kijk en geniet;  www.JoBerg2c.co.za en schrijf u in.

De overtreffende trap van fantastische beleving is niet genoeg voor dit heerlijk evenement. Elke deelnemer is daar een kampioen en wordt van de eerste tot de laatste minuut in de watten gelegd. Het enige wat je moet doen is fietsen, eten en naar het toilet gaan. Verder wordt je daar behandeld als koningen. Je bagage wordt  gedragen, je fiets wordt elke dag gepoetst en gesmeerd, bevoorradingen onderweg zijn buffetten die heerlijker zijn dan Romeinse schranspartijen ten tijde van Julius Cesar, om van de avonddiners nog maar te zwijgen. Dagelijkse filmreportages die niet moeten onderdoen voor de uitzendingen van de Tour de France, met filmploegen in helicopters, in de koers en broadcasting op de Zuid-Afrikaanse tv. Om duimen en vingers af te likken.Een unieke ervaring waar je natuurlijk wel voor moet getraind hebben, maar een absolute to do marathon voor de geoefende amateur-mountainbiker. Ik vond het alvast zo prachtig dat zolang mijn lijf  het toelaat ik elk jaar terugga, alvast in 2017.

In het begin van de zomer merk ik terug dat mijn “naftbakske dopamine” alweer rapper leeg is, en slik ik noodgedwongen elke 3 ½ uur een ¾ tablet Prolopa250, zeker bij het fietsen. Desondanks komen de klauwtenen en blokkagemomenten meer en meer voor. Ik begin er rekening mee te houden dat het haast elke lange training of rit (meer dan 4 uur) wel het ene of het andere opduikt.

Na mijn terugkeer uit Zuid-Afrika had was de goesting naar meer van dit events groot. Ik zocht en vond een ander avontuur. Een zesdaagse race in Mongolie eind augustus 2016, The Mongolia Bike Challenge.

Het enorme lege landschap is overweldigend mooi. Mooie maar ook zware ritten vanwege de hoogtemeters, maar vooral vanwege de wind. Er is altijd en overal wind die blijkbaar altijd tegen staat. Heb je het geluk dat hij voluit op de rug blaast ga je natuurlijk wel vooruit, maar net vanwege deze snelheid is het dan ook vaak snel afgelopen, en is  het terug stoempen geblazen. Van een technisch parcours moet je zeker niet spreken, remmen heb je haast niet nodig, een geveerde fiets is ook geen must, singletracks zijn er totaal niet, maar nog eens, het is een overweldigend landschap.

De sfeer onder de deelnemers was super. Ik heb me geamuseerd , tijdens de ritten, en zeker ook nadien. Het eten was ook best in orde, maar daarmee zijn alle goede punten van de organisatoren vermeld.

Qua organisatie is het een zootje, een dikke nul en zwaar gebuisd. Alles wat er wordt beloofd op hun website is er niet. Amper gelegenheid tot douchen na de race, laat staan wat water om de  mountainbike wat op te poetsen. Als er al water is , is het alleen koud water of een groene rivier. Ondanks de vele uren zon komt de temperatuur overdag amper boven de 15 graden vanwege de hoogte en de wind. De overjaarse gps routes zijn al jaren niet ge-update, er is weinig of geen correcte bepijling. Deze twee factoren zorgen voor veel ellende bij de deelnemers en leidt tot nachtelijke zoektochten naar deelnemers. Zelf ben ik enkele uren aangehouden omdat ik onwetend op militair gebied aan het fietsen was. Slapen in tenten waar meer gaten dan zeildoek aanwezig was, en dit terwijl de organisatoren elke nacht in een hotel verblijven. Bevoorradingsposten hebben water en chips, met wat geluk is er ook nog cola en that’s it. Transport van de mtbikes gebeurt op open bouwtrucks, waar voor enkele honderduizenden euro’s aan fietsen op staat, zonder enige bescherming tussen de fietsen. Deze worden tegen elkaar getrokken door koorden alsof het oud ijzer is, en zo kan ik nog wel doorgaan.

Mijn persoonlijk advies (maar ik ben er natuurlijk wel geweest); Wegblijven!  De vertrekplaats Ulaanbataar, tevens hoofdstad, is een echte hel voor fietsers, fietsen is levensgevaarlijk. Maar een avontuur is het zeker wel.

En dan nu het hoofdstuk waar ik deze blog voor heb gemaakt. De Crocodile Trophy (niet 2014) maar de 22^ste editie in 2016. Jaren van gedroomd en nu werkelijkheid.

Na mijn hoofdstuk Mongolie merk ik dat de conditie niet opperbest meer is. Ik heb in september de kaap van 10.000 kms op mijn mtbike overschreden, en weer krijg ik sneller, klauwtenen, wiebelvoeten of blokkage. De duurtijd om erover te komen duurt vaak ook langer. Maar ik weiger nu pertinent om nog meer dopamine te slikken, of de inname tijd nog te verkorten.

Gesteund en aangemoedigd doorop de eerste plaats mijn eega Geja, mijn drie beste jeugdmaten den Toinkes, den Biste, en de Fluppe, alsook hun respectievelijke wederhelften, vertrek ik op 17 oktober met een klein hartje en “dikke peurre” met mijne kopman Parkinson richting Cairns.

Mijn doelstellingen zijn in twee jaar wel veranderd, in eerste plaats vanwege mijn aandoening, in tweede plaats vanwege mijn val. Ik wil uitrijden, overleven, aankomen en heb op 51-jarige leeftijd niet meer de gedachte, wat een ander kan, kan ik ook.

Aan de ellenlange vlucht lijkt geen einde te komen. Uiteindelijk land ik toch op het kleine vliegveld in Cairns, waar de shuttle mij staat op te wachten om mij naar het luxueuze Paradise Palm Resort te brengen. Daar aangekomen ontmoet ik alvast andere enthousiaste deelnemers die net als ik den bibber hebben. Neen, niet van Parkinson, maar van de uitdaging. Op vrijdagnamiddag worden alle deelnemers per shuttle overgebracht naar de briefingplaats in een mooi park in het centrum van Cairns. Daar krijgen we ons rugnummer en info. Onmiddellijk valt op dat de Crocodile Trophy organisatie toch ook wel een beetje leuke chaos kent, en een beetje wanorde troef is. Dit zal tijdens de race ook blijken. Tijdens deze briefing leer ik de andere deelnemers kennen, Belgen, Neder-en andere buitenlanders die ik regelmatig lees in uitslagen. Ik ontmoet ook enkele Australische kerels die ik heb leren kennen in Mongolie. Het is een blij weerzien in dat kleine wereldje.

Na drie dagen losfietsen gaat op zaterdag 22oktober de eerste etappe van start op het technisch uitgetekende World-Cup parcours in Smithfield.  Vier rondjes van bijna 8 km, nadien in lijn naar de finish die voor de deur van het Paradise Palm Resort ligt. Op dat parcours is er geen 10 meter rechtdoor. Draaien, keren, slingeren, omhoog en omlaag door het tropisch woud, 95% singletrack. Geweldig.

Het startsein wordt gegeven omstreeks 12.30 uur. Onmiddellijk wordt er gespurt naar de eerste meter singletrack. Ik doe het zeer rustig en draai als voorlaatste van de 99 starters het parcours op. Gestaag haal ik in, en ik amuseer me rot. In de derde ronde kom ik zowaar een kameleon op  mijn weg tegen. Het beestje duikt weg als hij mij ziet, komt op zijn beslissing weer, en duikt recht onder mijn voorwiel. Ik kan niet stoppen en rij helemaal op zijn langse zijde over dat mooie dier zijn gladde rug. Mijn achterwiel doet net hetzelfde en zowel de kameleon als ik belanden in het decor. Het beestje schiet vervolgens de jungle in en ik kruip terug op mijn fiets, met spijt dat ik over dat dier ben gereden.

Na 4 ronden draaien we af naar de finish, maar daarvoor moeten we een 2 km lange muur over. Of hoe noem je een helling die van zeeniveau klimt naar 450 meter hoogte in 2 km? Das gemiddeld meer dan 20%. Enkele echte elite-renners raken boven, de anderen moeten net zoals ik het overgrote deel van de klim wandelen. En tijdens dat wandelen roept mijne kopman Parkinson mij. Hij kruipt op mijne rug en ik wandel trager en trager. Het wordt zo erg dat ik op een bepaald moment mijn voeten niet meer vooruitkrijg, en ik moet gaan zitten om alzo zittend opnieuw te “leren” stappen. Een blokkage tijdens het stappen, het was weer een nieuwe ervaring. Uiteindelijk raak ik boven, 20 andere deelnemers (ik tel ze om aan iets anders te denken) zijn mij ondertussen voorbijgewandeld. Tijdens de levensgevaarlijke extreem technische afdaling wordt ik nog door enkelen voorbij gereden, omdat ik hier en daar afstap. Uiteindelijk kom ik op de 60^ste plek in de rangschikking. Maar ik ben best tevreden over mijn prestatie als ik over de meet rij. Iedereen heeft het nadien over de zwaarte van die “wandelklim”.

’s Anderendaags moeten we gepakt en gezakt om 8.00 uur in het hotel klaarstaan in koerstenue. Onze bagage moet deels naar het tentenkamp in Atherton worden gebracht. Atherton is de aankomstplaats van de volgende drie ritten. De fietskoffers en bagagespullen die we niet gebruiken tijdens de koersdagen moeten speciaal gelabeld zijn en worden naar de eindstreep in Port Douglas gebracht. Maar de trucks die dit moeten brengen zijn  te laat, en wanneer ze uiteindelijk toekomen ook niet groot genoeg. Zo blijven alle valiezen en koffers in de receptie van het hotel terwijl een deel van de groep al per shuttle overgebracht wordt naar de start van de tweede etappe. Enkelen moeten nog wat wachten want er blijken ook te weinig shuttlebussen te zijn. Heerlijke chaos dus.

Uiteindelijk raakt iedereen aan de startplaats in het centrum van Cairns, waar de start noodgedwongen met een uur is uitgesteld. Tweede etappe gaat van Cairns naar Atherton over 130 km inclusief de neutralisatie en 3200 hoogtemeters.

Na de eigenlijk start 14 km buiten Cairns beginnen we onmiddellijk met zijn allen aan een “wandelklim”. Iedereen moet uiteindelijk te voet naar boven klefferen, alhoewel de elite renners langer in het zadel kunnen blijven, vooraleer ook zij moeten wandelen net als de amateur-deelnemers zoals ik.

Om 12.00 uur heb ik 28 km op mijn teller staan, het wordt een loodzware lange dag.

Vanwege de chaos aan de start en de vroege inval van de nacht (om 18.30 uur is het pikdonker), besluit de organisatie en de UCI commissarissen om de koers voor de tragere deelnemers om 16.00 uur, aan de laatste bevoorradingspost op 15 km van de finish met nog een zeer zware klim, stop te zetten en hen een berekende tijd mee te geven in de rangschikking. Ze worden niet uit de wedstrijd gezet omdat de fout niet bij de rijders ligt waarom de koers zo laat van start is kunnen gaan.

Ik ben de eerste die gestopt wordt om 16.02 uur en zie voor mij in de verte een andere renner die wel mag doorrijden omdat hij net voor 16.00 uur is gepasseerd. Dit gebeurd op de volgende manier nadat een UCI commissaris mij dit heeft meegedeeld;

Ik;  Look man, i’m here to ride the full Crocodile, and that’s what i’m going to do, I won’t stop.

UCI;   You must stop, we decide to stop you.

Ik; Fuck man, to stop me , you must shoot me, I’m going.

UCI; We gonna give you an extra time penalty!!!

Ik; You can disqualify me, but I ride the whole tour!!!

UCI; It’s you’re descission and responsibility!!!!!

Ik; Yeah, yeah, ciao! En weg was ik.

Ik was netjes voor de donkerte binnen om 17.40uur en heb nog drie rijders ingehaald. Ik krijg niet mijn effectieve tijd, maar de berekende tijd zoals diegenen die na 16.00 uur aan de bevoorrading braaf zijn gestopt, maar ook een  extra time penalty van bijna 30 minuten vanwege het niet opvolgen van het bevel van een UCI commissaris. Het kan me niet schelen, ik heb de rit uitgereden.

En dan was er plots chaos . Na het overschrijden van de meet zocht ik mijn bagage. Die was er niet, evenmin die van een andere deelnemer. Ik moet mijn bagage hebben, ook vanwege mijn spullen, maar vooral voor mijn medicatie. Na de melding en de daaropvolgende discussie ging men een auto opsturen om in Port Douglas onze spullen op te halen, over en weer meer dan 400km. Maar alle voertuigen waren weg naar de laatste bevoorrading om de gestopte rijders en hun fietsen op te halen. Rond 18.45 uur vertrok de wagen. Ik reed mee want zo won ik enkele uren om mijn pillen sneller te kunnen slikken. Mijn  laatste dopamine-inname gebeurde rond 15.30 uur. Aangekomen in Port Douglas zat ik helemaal geblokkeerd en nam ik zo snel  mogelijk mijn pillen.

Omstreeks 23.40 uur kwamen we terug toe in het tentenkamp waar alle rijders al vredig enkele uren sliepen. Voor mij stond er nog wat koude pasta onder een zilverpapier. Ik kreeg vanwege Regina Schneider en Gerhard Schonbacher ter compensatie een hotelkamer aangeboden om het leed wat te verzachten. Iets wat ik in dank aanvaarde. Tot bleek dat het 45 minuten duurde eer ik in mijn hotelkamer was omdat geen van beide organisatoren de weg naar het hotel wist. Uiteindelijk lag ik na een snelle douche om 01.15 uur in bed. Om 5.15 uur moest ik er weer uit omdat ze mij om 5.45 uur kwamen ophalen om naar het tentenkamp terug te keren. Ik was niet echt uitgerust en fris die ochtend.

Derde etappe Atherton-Atherton 65 km waarvan twee rondjes van 25 km op alweer een zeer technisch WorldCup circuit, 1700 hoogtemeters. Een zeer mooie etappe bood zich aan.

En dat was het ook, op en af , slingeren tussen bomen rotspartijen, rotsblokken, draaien en keren, geen tien meter rechtdoor en geen meter vlak. Er was een bevoorrading bij het opdraaien van ronde twee en daar vroeg een Belg of er iemand een reserve binnenbandje teveel bij had, omdat hij het zijne had weggegeven aan een dame die lek gereden was.

Ik heb er altijd twee bij en gaf er dus ééntje aan hem. Ook omdat ik nog een wiekenset voor herstelling van tubeless-banden bijheb en ook enkele “rustinnekes” of bandenplakkers. Ook allerlei gereedschap en tools sleur ik mee, want wanneer ik pech heb ben ik niet zo handig meer met mijn Parkinson vingertjes. Ik stop in de tweede ronde bij een pechvogel wiens ketting tussen de pion en de spaken geklemd zat. Met vier handen en geholpen door een nijptang die ik bijheb, lukte het ons om de ketting los te krijgen. Thank you en weer verder op dit heerlijke circuit.

15 km voor het einde , plat achteraan, stoppen en herstellen , het steken van een binnenbandje duurt altijd een half uur of langer vanwege mijn vingertjes. Uiteindelijk is de taak volbracht en kan ik terug de singletrack op. Drie km verder in een heerlijke curp-stone bocht tijdens de afdaling ontploft mijn voorband, de latex spat uit het gat. Mijn fiets is onbestuurbaar en ik vlieg over de curpstone voor de tweede keer in drie dagen het decor in. Zonder erg, wat krassen en blutsen op het vege lijf, maar dat hoort nu eenmaal bij het mountainbiken. Erger is dat ik geen binnenband meer heb. Ik probeer het gat in mijn voorband met een wiek te dichten, maar ook dat duurt altijd lang. Uiteindelijk lukt dat ook. Natuurlijk ben ik teleurgesteld door het vele tijdverlies, maar er is weinig aan te doen. Op 5 km van de finish wacht weer een ellenlange zeer steile wandelklim waar geen enkele renner al rijdend bovenkomt, ook geen enkele van de elite renners. Iedereen vraagt zich af wat de meerwaarde is van dit soort beklimmingen. Ook ik kruip naar boven om nadien de even steile afdaling aan te vatten. In deze afdaling krijg ik terug een klapband, nu achteraan met nog 3 km te gaan. De moed zakt in mijn schoenen en de wanhoop is nabij. Het gat is veel te groot om een wiek in te steken maar ik heb geen binnenband meer, dus twee wieken in het gat en pompen maar. Weer enorm tijdverlies en ik  moet nog vier keer stoppen om bij te pompen vooraleer ik volledig pissed off over de meet rij. Ik ben zo kwaad dat ik mijn fiets weggooi en mij wegtrek om mijn woede te verwerken . Ik wil niemand zien of horen. Maar uiteindelijk moet ik na een douche mijne velo terug gaan ophalen en herstellen wil ik de volgende dag starten. Ondertussen verneem ik dat de Luc aan wie ik mijn tweede reservebandje heb gegeven overkop gegaan is en een AC luxatie heeft opgelopen. Tiens, waar ken ik dat van. Nog erger is dat deze man in 2014 aan de start stond voor zijn eerste Crocodile Trophy. Hij is toen in de eerste rit zwaar gevallen en heeft toen ook moeten  opgeven. Nu opgave in rit drie. Ze bestaan dus nog, grotere pechvogels dan ik.

Ik moet terug beroep doen op een wagen van de organisatie om in het stadje Atherton twee nieuwe tubeless banden te kopen. Omstreeks 19.30 uur is mijn fiets terug in orde en proper voor de volgende etappe en kan ik naar de eettent voor mijn diner. Alle andere renners hebben hun avondmaal dan  allang achter de kiezen. Rond halftien kruip ik in mijn slaapzak. Moe en toch nog wat gefrustreerd.

Rit 4 Atherton - Atherton; 78 km, loodzwaar met 2700 hoogtemeters.

Onmiddellijk na de start volgt een 12 km lange lastige klim, met een gemiddelde stijgingspercentage van net geen 8% , maar wel op een goed berijdbare bosweg. Dan afdalen tot aan de eerste bevoorrading, gevolgd door een 45 km lange lus door een natuurpark, en weerom dezelfde beginklim maar dan in de andere richting. Ook deze dag is het broeierig warm met temperaturen van +40 graden, gelukkig rijden we veel in de schaduw door de jungle.

De hellingen in het natuurpark zijn nooit extreem lang, maar waanzinnig steil, met als toppunt een 300 meter lange beklimming op een gladde rots met stukken die gaan tot 41%. Wie verzint zoiets, wie kan daar nu op fietsen. Dat is bergbeklimmen met een mountainbike in je hand of op je rug. Rijders moeten elkaar helpen om boven te geraken. Uiteindelijk lukt dat toch. De ene steile beklimming volgt op de andere, dan de tweede bevoorrading om vervolgens de zeer lastige beginklim in de andere richting aan te vatten. Bovengekomen dalen we af op een zeer technisch stuk van het WorldCup circuit van de  etappe gisteren, heerlijk geconcentreerd mtbiken is dat, en daardoor vergeet ik haast alle ellendige klauterpartijen van deze dag. Beneden consternatie alom want ook nu jaagt de organisatie ons nog eens over die laatste onberijdbare wandelklim van gisteren. Waarom toch? Bovengekomen op dit stuk ellende denk ik aan mijn derde lekke band van gisteren en kies  bewust voor een andere track. Ik zoef naar beneden en zie op de plek waar ik gisteren mijn band hersteld heb een Crocodile wegwijzerpijl hangen. Das mijn souvenir, ik stop en plooi deze in mijn camelbag. Ik zet mij terug in het zadel en stel vast dat ik OPNIEUW PLAT sta achteraan. Dit is erover, dit kan niet, dit is Guantanamo in de hel. Straft "de Heer" onmiddellijk voor het “stelen” van een plastieken pijltje. Mijn gevloek en getier doet alle kangeroes, krokodillen en andere beesten die me gadeslaan wegkruipen . Moest dit in Belgie zijn, ik liet alles achter en kwam te voet terug naar huis. Maar hier kan ik niet anders dan opnieuw herstellen. De twee rijders die mij voorbijrijden stoppen gelukkig niet, maar zeggen beiden en zonder enig leedvermaak; “Oh no Jan, not again, on the same spot”. Morgen kunnen zij het zijn. De harde wet van het mountainbiken, pech en tegenslag rijden altijd mee.

Uiteindelijk sukkel ik weerom over de meet, zoek nog maar eens voor de derde dag op rij een wagen met chauffeur. Weer om een nieuwe achterband te kopen. Als dat geregeld is krijg ik bijstand van andere Belgische deelnemers die met mij te doen hebben. Merci Bart, bedankt Michel, deze superkerels gaan voor mij naar de winkel, vervangen mijn band, en poetsen mijn fiets. Nochtans staan zij hoog in de algemene rangschikking, ze winnen alletwee ook enkele etappes in hun categorie. Maar ze weten ook wat het betekent om door pech en ellende achtervolgd te worden. Door de hulp van deze gasten  kan ik voor de eerste keer in drie dagen toch nog een beetje extra rusten in de late namiddag na drie loodzware dagen. En met nog meer zware etappes de volgende dagen is deze extra rust welgekomen. Ik kan ook voor de eerste keer in drie dagen samen het avondeten nuttigen met de andere deelnemers. Gasten nog eens bedankt!

Mijn cijfers van deze vierde etappe; net geen 80 km, die ik in 5 uur 56 min heb afgelegd, of een gemiddelde “snelheid” van 13,5km/uur. 2800 hoogtemeters over 29 km geeft een gemiddelde stijgingspercentage van 8% !!! aan, en aan deze klimpartijen heb ik 3 uur 42min “plezier” beleefd. Mijn benen doen terug pijn als ik dit lees.

Vijfde etappe Atherton-Skyburry, 141 km en alweer venijnig met 2800 hoogtemeters en iets over halfkoers dertig km waanzin.

Vanwege de lastigheid moet ongeveer de helft van de nog 80 in koers zijnde deelnemers , de tragere rijders (ik dus ook) een uur vroeger starten. Om 7.00 uur ipv  om 8.00 uur. Dat komt me prima uit, ik ben toch steeds vroeg wakker, en zo rijden we toch een uur minder in de broeierige hitte fietsen.

Onmiddellijk na de start terug die lastige beginklim van gisteren. Tot nu toe heeft elke racedag mijne kopman Parkinson aan mijn zadel gehangen tijdens mijn “blokkage-uurtje", maar nu wordt ik na enkele klimkilometers geconfronteerd met klauwtenen. Noodgedwongen moet ik wel een tiental keer van mijn fiets om te wandelen en zo mijn voet te ontspannen. Maar omdat het altijd maar weer onmiddellijk duwen is nadat ik terug in het zadel zit keren de klauwtenen vanwege de druk op mijn pedalen snel terug. Ik kom als allerlaatste van de vroegstarters boven op deze lange lastige klim. Nadien tijdens de heerlijke afdaling komt mijn voet tot rust, en voor we aan de eerste bevoorrading zijn heb ik er al terug enkele ingehaald. Na de bevoorrading is het 30 km golvend, op en af en het gaat prima. Regelmatig haal ik rijders bij en laat ze ter plaatse. Halfweg deze rit beginnen de elite-rijders die op de reguliere starttijd, 8.00 uur gestart zijn ook mij voorbij te rijden. En dan duiken we de 30 km lange waanzin in. Extreem steile hellingen en afdalingen over niets anders dan losse rotsblokken, rond en zo groot als een  voetbal. Het lijkt wel of de Griekse Goden hier hun knikkers hebben uitgestrooid, je rolt en bolt van links naar rechts, schokt van boven naar onder, allemaal in een poging om een goede track te vinden en vooral om recht te blijven.

Mick Jagger heeft hier zijn naam uitgevonden van zijn muziekbandje, dat kan niet anders .

Ook liggen tussen deze rotsblokken metersdiepe putten en sleuven, het is waanzinnig en blijft duren. Uiteindelijk ben ik voorbij de rotspartij en komen we onmiddellijk in helwit losliggend zand terecht. Dit doet gewoon pijn aan de ogen, ondanks de goede zonnebril, stoempen, zweten, hijgen en puffen, het stopt niet, ik vervloek alles en iedereen, en vind mezelf de grootste onnozelaar, de grootste ezel en dommerik dat ik hieraan begonnen ben. Het lijden wordt een beetje verzacht wanneer er af en toe een elite renner mij voorbij kruipt, ook traag en onderworpen aan dezelfde ellendige lijdensweg. Aan alle miserie komt een einde, dus uiteindelijk hier ook, maar wat verder onderga ik de wet van mijn kopman Parkinson en blokkeer ik. Deze keer duurt het lang, zeer lang, de vermoeidheid, het vele zweetverlies, het zal zeker meespelen. Maar na anderhalf uur tergend traag fietsen, met benen die weinig omwentelingen aankunnen en een lage hartslag  max.115 gaat het plots weer beter. Ineens heb ik terug power in de benen. Ik drink net als die andere lange etappe op dag twee bijna meer dan 10 liter zoutaanvullende energiedrank, eet meer dan genoeg energiebars en gellekes onderweg, en aangevuld met heerlijke ananas, bananen, meloen en watermeloen tijdens de bevoorradingen, zit ik die dag 8 ½ uur op mijn zadel om 141 km af te leggen en de 2800 hoogtemeters te overbruggen. In het programmaboekje worden slechts 1700 hoogtemeters vermeld. Drukfoutje.  Ook deze dag worden net als alle andere dagen rijders die uitgedroogd zijn afgevoerd naar een medische post of klein hospitaal.

Tijdens deze lijdensweg kom ik tot het besluit dat dit echt niet meer voor mij is, dit is te lastig, te zwaar. Ik begin wel te beseffen dat ik het einde ga halen als er mij geen ongelukken overkomen. Die wetenschap beurt me dan weer op. Maar ik ben moe, zeer moe als ik die dag over de finish rij. Dat geldt ook voor de anderen, iedereen is precies 10 jaar ouder geworden tijdens deze etappe. De heerlijke campingplaats op een koffieplantage maakt die avond veel goed. De sfeer onder de rijders is heerlijk. Er wordt veel plezier gemaakt maar om 21.00 uur slaapt iedereen.

Stage zes lijkt een feestdag, slechts 54 km en amper 400 hoogtemeters. Voor mij en sommige tragere rijders die niks om hun klassement geven is het dat wel. Voor de elite renners en rensters, en de amateurs die er echt voor gaan is het anders. Het gaat waanzinnig hard tegen onzacht onder hen in deze stoffige etappe.

Eerst is er een kleine neutralisatie en worden we pas echt van start geschoten na het kruisen van een lokale highway. Ik voel onmiddellijk na enkele meters dat mijne kopman Parkinson aan mijn zadel hangt en kom geen meter vooruit. Op een stuk asfaltweg “vals plat” naar beneden toe kan ik niemand volgen. Ik rij niet harder dan 18km/u en weer met een hartslag van een mummie. Het lijkt of het hele peleton wegdemmareert en ik alleen blijf zitten. De met de wagen volgende UCI-commissarissen komen zelfs vragen of er niks mis is, vragen mijn naam, waar ik ben en wat ik aan het doen ben. Ik verzeker hen dat alles in orde is.

Na een tiental km heb ik anderhalve minuut achterstand. Daar draaien we van de asfaltweg een park in waar we twee rondjes rond een meer moeten rijden. Het is stoempen vanwege het losse zand, rotsblokken liggen er amper. Ik vind onmiddellijk op dat zand mijn tempo terug, mijne kopman afgegooid en hij kan mijn kloten kussen, ik ben weg en begin aan een hoog tempo mijn pedalen rond te draaien. Ik zie ook enkele Walibi’s en één echte kangoeroe rondhuppelen die verdwaasd staan te kijken, en lees hun gedachten, daar zijn ze weer, de gekken op hunne velo met hun onnozel kostumeke, de wielerterroristen .

Na één ronde heb ik al enkele rijders bijgehaald en achtergelaten. Ik rij tijdens ronde twee nog een 15-tal rijders voorbij en rij met een goed gevoel over de aankomst, waar nog steeds enkele elite-renners liggen uit te hijgen van hun hoge snelheidskoers. Het is duidelijk te zien dat het voor hen geen plezierritje was. Ook die avond is het prettig toeven op de terrassen van de koffieplantage met een fantastisch uitzicht op de outback.

Etappe zeven; Skyburry – Weatherby Station 115 km en 1500 hoogtemeters

De trage rijders mogen weer een uur vroeger op pad. Deze groep is ondertussen aangegroeid tot meer dan de helft van het deelnemersveld. Het zegt genoeg over de lastigheidsgraad door de opeenvolging van de helletochten. De etappe lijkt gemakkelijker, maar we geloven allang Gerhard en Regina niet meer tijdens de briefing . Onder de rijders wordt dikwijls gelachen met de dagelijkse kleine chaos over alles en nog wat en het gezegde ontstaat ; “Het gemakkelijkste aan de Crocodile zijn de etappes”,…… heerlijk toch.

Dit is ook weer aan de orde bij deze start. Vertrek om 7.00 uur voor de tragere rijders, maar om 6.50 uur wordt het peleton 10 minuten te vroeg op gang geschoten. Ikzelf en nog enkele anderen missen daardoor de start en zijn onmiddellijk op achtervolgen aangewezen. Maar mijn benen zijn goed na een pijnlijke maar deugddoende massage de dag voordien door Bompa Lawijt , een levende legende/verzorger in het profpeleton (Daf-trucks, PDM etc ). Ik heb power op overschot, en samen met enkele anderen die de te vroege start hebben gemist slagen we vrij snel om de grote groep in te halen. We gaan erop en erover omdat we ons tempo aanhouden. Tot km 75 is het heerlijk rijden over het golvende parcours met een snelheid die nooit onder de 35km/uur gaat op het vlakke. Er is op dat moment nog geen enkele elite renner die ons heeft ingehaald. Maar dan moet ik ineens weer mijn kopman dienen, de profiteur. Ik moet mijn groepje laten gaan. Vervolgens wordt ik regelmatig voorbijgereden door andere groepjes, want ik rij weer bijzonder traag en mijn hartslag gaat alweer niet hoger dan anders tijdens dit "kopmanuurtje". Tijdens deze periode komen er ook langere en steilere beklimmingen in het parcours, maar dat geeft geen probleem. Ik kan ze allemaal aan zonder moeite, maar oh zo traag. Ondertussen sjeesen ook de eerste elite-renners voorbij. Ergens hoop ik dat ze te laat komen om de eerste tragere rijders in te halen, dat zou wat zijn. Maar dat gebeurt niet. De tragere rijders vallen één voor één dood, vanwege het naar het einde toe steeds lastiger wordende parcours. Mijn kopman mag een goed uur op mijn rug zitten, maar dan gooi ik hem in een fractie van een seconde weer af en kan ik mijn trapfreqwentie gevoelig verhogen, en ook mijn hart bonkt weer. Het is een dagelijks ritueel geworden, helaas onvoorspelbaar. De laatste dertig km gaan goed, en in gedachten weet ik dat ik het einde van de Crocodile Trophy zal halen. Morgen, de laatste etappe, 35 km tijdrijden waarvan de laatste 20 km bergaf door het tropisch regenwoud, de laatste 5 kms vlak tot de finish in Port Douglas. Het geeft een heerlijk gevoel, ik ga hem uitrijden, deze ellendige vervloekte extreme mountainbiketocht, maar ook o zo jammer,  het is zo rap gegaan, dit heerlijk avontuur, zo intens beleefd, zo mooi, het is raar. Deze bedenkingen vloeien door elkaar in ’t koppeke. Maar in de Crocodile Trophy ligt er overal gevaar, en in een flauwe bocht licht bergaf schrik ik me rot, het angstzweet breekt mij uit. Daar ligt hij dan, een echte krokodil, op  mijn gekozen traject, moeder Gods. Hij schrikt zo hard van mij als ik van hem en kruipt vliegensvlug weg en zo zie ik dat ik het mis heb. Dit is een varaan, een reuzenvaraan, wat een machtig dier. Hij kruipt snel een boom in en geschrokken als ik ben doe ik bijna hetzelfde, langs de andere kant van het bospad, maar ik kan de boom nog net ontwijken. Joengejoenge… en ik begin te lachen, hard te lachen. Ik weet weer wat te vertellen thuis en tegen dat ik wat later over de aankomst rij herzie ik mijn gedachte en belofte van eergisteren. Ik kom terug, volgend jaar. Dat zeg ik ook die avond aan mijn eega, Geja. Ze klinkt niet echt verbaasd, ondanks alle klaagzang en ellende die ze via ons dagelijks telefoontje de voorbije dagen heeft moet aanhoren. Maar morgen is er nog de tijdrit. Wel jammer dat ik later die dag nog het moment heb gemist toen een meterslange Python zonder kloppen de massageruimte binnensloop .

Day 8 Final Stage;

35 km, 400 hoogtemeters in de eerste 8kms

Elke 30 seconden start er een rijder. De laatst gerangschikte als eerste om 10.00 uur, ikzelf om 10.16 uur. Iedereen is vroeg uit de veren, want de keuken van het camp wordt afgebroken om 7.30 uur.  De tijd na het ontbijt tot de start duurt lang, veel te lang. Iedereen suft maar wat rond, ikzelf val nog in slaap op mijn campingbedje.

En dan is het ineens 10.00 uur, daar start de eerste dame, plots is het 10.16 uur en dan start ik, Jan Buelens, wie had dit nu gedacht. Ik ben de eerste kms weer geblokt en op het tweede hellingkje van de dag, amper twee km na de start, zijn er al 4 rijders mij voorbijgereden. Maar het maakt  mij niks uit. Enkele kms verder is mijn Parkinson moment over en kom ik definitief op gang. Ik pak enkele rijders terug en begin aan de heerlijk slingerende afdaling via een singletrack door het tropisch regenwoud. Kilometer na kilometer dalen van een hoogte van 450 meter naar zeeniveau. Toch altijd geconcentreerd blijven. En ineens kom ik uit het regenwoud, dwars door een parkje in Port Douglas, en plots fiets ik op de eindeloze stranden van Queensland. Links van mij de laatste bomen van het regenwoud, voor en achter mij eindeloos ver, alleen maar wit zand, rechts van mij het koraalrif, het fantastisch blauwe zeewater van de Stille Oceaan, het grote barrièrerif.

Dit alles ligt er heel even voor mij alleen, geen mens te bespeuren, een waanzinnig moment, alsof het regenwoud mij uitwuift recht naar de aankomst. Ik schreeuw terug naar het regenwoud, merci, merc, merci…. Mijn ogen schieten vol, muziek van Creedence Clearwater Revival klinkt in mijn oren……..Vier kilometer nog met mijn mountainbike te fietsen over naar wat heet “de mooiste beach ter wereld”. Plots kom ik tot het besef dat ik veel te hard fiets, ik stop deze keer bewust met trappen, ik moet hiervan genieten, zo lang mogelijk, wat kan  het mij nu schelen dat ik nog twintig minuten langer in dit decor kan rijden. Niet mijn rijtijd is van belang, maar het intens plezier dat ik daar, op dat  moment beleef, dat telt…….

Ik schreeuw en roep naar elke andere held die mij voorbij rijdt met de fiets, go,go,go,go…. Supergevoel, en elke omwenteling brengt mij korter bij de finishlijn….. daar komt er weer één aan, go,go,go,go,go….. en ik kijk rond, kijk om me heen, adem, geniet en beleef... ik haal het einde.

03-11-2016 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

DRAMA!

Het is gebeurd. Pech zit in een klein hoekje, of in mijn geval, in een diepe put tijdens een afdaling in de buurt van Ciney, afgelopen zaterdag de DERTIENDE september. De Crocodile Trophy 2014 gaat van start met minstens één deelnemer uit Belgie minder. Me, myself and i , of ikke Jan Buelens.

Nadat ik vorige week mijn voorbereiding had hervat met twee mtb-trainingen in de streek van Bertem, ben ik zaterdagmorgen vol vertrouwen naar de tweedaagse toertocht “de Transcondroz” vertrokken. Onmiddellijk na de start van de eerste 115 km lange etappe had ik benen vol power. Na enkele kms reed ik helemaal alleen, iedereen achterlatend. Het ging zo goed dat ik de eerste (verplaatste) controle na 40km niet eens had gemerkt, en dat men mij telefonisch op de hoogte bracht dat ik er voorbij was. Ook omdat de controlestand nog niet volledig in orde was.

Aan km 85, tweede controleblad, voorsprong meer dan 20 minuten. Rustig voorraad eten en drinken aangevuld, en verder. Tien km later hopeloos de gps-track kwijtgeraakt aan de oever van een rivier. Toen ik uiteindelijk doorhad dat we de rivier moesten oversteken via een (niet meer in gebruik zijnde) spoorwegbrug, was ik zo goed als alle voorsprong kwijt. Aan de overkant gekomen vond ik onmiddellijk mijn tempo terug en reed weer alleen verder.

En dan km 101. Een steile afdaling in een bos, vol rotsblokken. Geconcentreerd slingerend tussen putten en rotsen. Bijna beneden, uit het bos, zie ik het onmiddellijk. Ik zit in het verkeerde spoor. Twee diepe putten vlak na elkaar, remmen is onmogelijk vanwege de hellingsgraad. Ik voel dat het zeer gaat doen, de eerste put lukt wonderwel, de tweede is er teveel aan. Een keiharde smak overkop op de rotsgrond. Hoofdpijn, groggy en duizelig, ik moet bijna braken, mijn rechterschouder!

Er komen nog deelnemers aan. Die kunnen mij niet zien vanwege het bos dat daar eindigt. Mijn fiets en ikzelf moeten hier weg, en  ik moet ze verwittigen om nog meer tuimelpartijen te voorkomen. Ik slaag in mijn opzet net op het moment dat ik drie mtbikers hoor afkomen, en begin te roepen dat ze moeten stoppen. Daarna wordt ik door hen geholpen (nadien nog door vele anderen), waarvoor oprechte dank. Zij zien wat ik niet kan zien, mijn sleutelbeen steekt 5 cm hoger. Omdat ik nog steeds wat groggy en misselijk ben en vooral barstende hoofdpijn heb, voel ik niet echt schouderpijn. Maar wel dat ik mijn arm niet kan tillen.

Nadat mijn helpers gsm verbinding hebben gevonden, ben ik al wat van de slag bekomen en wandel ik mijn rechterarm steunend in mijn linker, rustig het bos uit. Tijdens die wandeling van een half uur vraagt iedere deelnemer die mij voorbij rijdt of ze kunnen helpen. Ik bedank hen, maar wil eigenlijk even mijn teleurstelling alleen verwerken want ik besef dat mijn jaar voorbereiding voor niks is geweest. In de laatste rechte lijn naar de start ben ik Murphy tegengekomen. Pech, tegenslag, niks aan te doen. Geen Crocodile Trophy 2014 voor mij. Ik wordt met de wagen opgehaald, en besluit om thuis naar het hospitaal te gaan ipv in Dinant.

Nadat ik Geja heb verwittigd om me op te halen, wordt ik langs alle kanten geholpen door collega-mtbikers. De hulp bij de warme douche na de ijskoude (teleurstelling) deed deugd, veel deugd.

Om halfnegen s’ avonds toegekomen op de Spoed in het St-Maarten ziekenhuis in Mechelen. Wat later de chirurg met de conclusie, maar ik had eerst een vraag voor hem. Kan ik binnen vier weken starten in Australie? Het antwoord was kort, krachtig en duidelijk. NEEN!

Geen botbreuk, wel gescheurde pezen en spieren of in hun taaltje “AC-luxatie  graad 3 rechterschouder”. Een botbreuk was simpeler geweest. Donderdag 18/9 eerste operatie, zes weken later een tweede.

Er zijn ergere dingen in het leven.

THE END (of komt er een sequel in 2015?)

15-09-2014 om 12:09 geschreven door Jan Buelens  

16 dagen niet gefietst. Na mijn doktersbezoek ivm met mijn overbelaste rechterenkel, verplichte rust, en aansluitend “9 days with on the road in Europe”. Met vrouw, pak en zak op onze Harley’s deze keer. Het is nu de hoogste tijd om de trainingen te hervatten. Het is ook van 27 juli geleden dat ik nog op de mountainbike heb gezeten.

Gisteren dinsdag 9 september ben ik met de mtb, op mijn vertrouwd trainingsparcours in de “Bertemse bossen en bergen”, en een bang hart mijn enkel en conditie gaan testen. 75 km en 900 hoogtemeters. Awel, het ging beter dan verhoopt. Voorlopig denk ik dat mijn enkelprobleem is opgelost, en de conditie is nog goed. Misschien is de 2 kilo aanwinst in gewicht de voorbije veertien dagen dan toch spiervolume ipv van vet.  Spiervolume gekweekt door gas te geven op de Harley, dat zou pas wat zijn.

Morgen donderdag staat er een rit van 110 km en dik 1500 htm op het programma. Maar pas na het weekend zal ik weten hoe het zit. Dan rij ik de Transcondroz, 2-daagse, dik 200 km en ongeveer 5000 hoogtemeters.

Nog één maand vooraleer ik het vliegtuig opstap naar het grote avontuur.

10-09-2014 om 08:06 geschreven door Jan Buelens  

Mijn 3 weken Alpen-avontuur zitten erop. En het heeft pijn gedaan, moeite gekost om me naar het einde te slepen. 20 dagen in de bergen vertoeft, waarvan 16 dagen gefietst. Ik heb mijn “onhaalbaar” programma wat moeten aanpassen door enerzijds enkele regendagen, waardoor ik drie keer een aangepaste of halve etappe heb gefietst, anderzijds door de vele verplaatsingen. Tent opzetten, tent afbreken en de verplaatsing over cols met een camionette neemt ook wel wat tijd in beslag. In totaal heb ik 41 bekende en minder bekende cols beklommen, (Franse bergjes of zogenaamde cote’s tel ik niet mee). De laatste vijf ritten heb ik gereden met een verband rond mijn rechterenkel/scheenbeen. Overbelast en ontstoken. Net zoals enkele maanden terug (tijdens de LCMT) heb ik mijn rechterbeen overbelast, toen mijn knie, nu mijn voet. Ik leg ook nu de oorzaak van dit euvel bij mijn Parkinson-aandoening. Want maar al te vaak merk ik tijdens het fietsen dat ik veel minder of amper kracht zet op mijn linkerbeen. Ook bij het stappen “sleep” ik regelmatig mijn linkerbeen mee. Ik moet daar echt beter opletten, soms lukt dat, vaak ook niet.

Op 16/08 heb ik de Izoard (vanuit Guillestre) beklommen, en had een echte off-day. Tijdens de beklimming ben ik volgens mijn gevoel door 1000 andere fietsers voorbijgereden. Ik kon me niet echt oppeppen omdat ik toch nog 2 dames en 3 oudere (volgens mij waren het zelfs 90-plussers) heren ben “voorbijgesneld” tijdens de klim. Een echte baaldag was het, tong tussen mijn wielen, flanellen benen, en niks kracht. Als toemaatje kreeg ik, toen ik eindelijk na 95 km terug aan de tent was gesukkeld, nog behoorlijk op mijn donder van mijn wederhelft Geja.  Bleek dat ik haar in het afdalen van de mont Dauphin gekruist heb, terwijl zij deze aan het beklimmen was. Ze had me zien afkomen, begon te zwaaien en te roepen, maar pieredood als ik was heb ik daar niks van gemerkt. Ik heb al mijn overredingskracht moeten gebruiken, samen met het harde cijfermateriaal van mijn fietscomputertje dat ik stikkapot zat, of ik had die dag zelf mijn potje moeten koken. Uiteindelijk heb ik de gemoederen kunnen sussen door te trakteren op een etentje, maar ik heb toch in een apart bed moeten slapen. Net als alle anderen dagen trouwens want om te wennen aan het slapen op een veldbedje in een tent tijdens de Crocodile Trophy heb ik mij zo’n beddeke aangeschaft. En dat lukt wel, zeker als je zo moe bent dat je amper je tent nog kan openritsen.

s’Anderendaags  opgestaan en direct gevoeld dat het  met mijn rechterpoot niet in orde was. En vermits ik mijn wijnzuiperij fors heb verminderd kan het niet van de alcohol (het pootje) zijn, zelfs niet van het wijnvertier tijdens het “goedmaaketentje”. Ondanks de licht gezwollen enkel en de pijn in mijn rechterscheenbeen toch maar de col de Vars langs twee zijden beklommen. 85 km en goed voor 2300 hoogtemeters. Zomaar opgeven doe ik niet. Een dag later was het rustdag omwille van de verplaatsing vanuit Guillestre naar Bourge d’Oisans.

Het gevolg na deze rit was dat de pijn en de zwelling toenam. Dus tijdens de “rustdag” toch maar gestopt bij de apotheek om ontstekingsremmers, gel en een verstevigingsverband te kopen. Ideaal is dat niet want rusten zou veel beter zijn. Maar zoals ik net zei, zomaar opgeven doe ik niet. Een levende mens moet af en toe wat afzien. En omdat ik toch al gewend ben aan het slikken van mijn dagelijkse dosis bibberpillen kan er een pilletje meer ook wel bij.

In Bourge d’Oisans goot het water de 18^e augustus, vroeg op de morgen. Daardoor heb ik mijn langste en zwaarste rit opgedeeld in twee etappes, verdeeld over evenveel dagen. En daardoor zou ik mogelijk mijn enkel iets minder belasten. Na de extra tweede fietsdag (ritje van 47 km en 2300 htms, met beklimming van het geitepad col de Sarenne)  hebben we opgekraamd en ons tentje tegen de avond aan rechtgezet in St Jean de Maurienne voor de laatste twee zware Alpentochten.

Dat was toch het plan, maar de Alpen hebben gewonnen van mij. Ik heb de eerste rit aangevat met de col du Mollard. Boven gekomen voelde ik echt dat mijn 132 km lange geplande rit teveel van het goede zou zijn. Ik ben gestopt, heb mijn enkelverband harder aangespannen om toch nog de col de la Croix de Fer te beklimmen en zo enigszins nog wat hoogtemeters (2200 in totaal) op het conto te hebben. Voor de afdaling en de beklimming van de col du Glandon heb ik gepast.

Mijn “esposa” Geja daarentegen werd beter met de dag want zij heeft haar eerste echte grens van 1000 hoogtemeters op één col diezelfde dag doorbroken. Ook zij is de col du Mollard opgefietst, waarvoor proficiat. Dat kost mij dan weer een etentje, want een Hollander trakteert niet als hij iets te vieren heeft, den Belg draait ervoor op.

Dat de Alpen mij pijn gedaan hebben, zeker weten, of ze mij overwonnen hebben, dat oordeel laat ik aan anderen over, want mijn 16^e en laatste etappe over de Galibier heb ik toch niet geschrapt. Hoewel ik lang getwijfeld heb, zelfs tot vlak voor aanvang van mijn laatste rit, heeft mijn koppige aard het toch maar gedaan. Vanuit onze camping (waar alles in het teken van de fiets staat, straatjes hebben namen van befaamde cols etc, echt een aanrader!!!), is het klimmen van de eerste meter tot op de top van de Galibier ofte 49 km aan één stuk met een totaal op de Galibiertop van 2300 hoogtemeters. Een kado is het niet als je nog moet vertrekken. Maar mijn wilskracht heeft mijn ontstoken enkel overwonnen, en het deed enorm deugd toen ik toekwam op de top van de Galibier na meer dan 3,5 uur klimmen, gestaag tot steil, stoempend en beukend tegen de wind op een hoogte van meer dan 2600 meter. En dan 49 km bergaf!!!

Mijn 3 weken fietsavontuur is voorbij gevlogen. Mijn lichaam is eventjes aan rust toe, maar ik denk dat ik hiervan binnen enkele weken in Australie de vruchten pluk. Dat hoop ik toch. En zoniet was dit toch een prettige ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.

Mijn talloze uren klimmen op mijn Tacx hebben hun nut bewezen. Maar mijne heren Tacx, ondanks jullie verwoede pogingen (die zeker een proficiat verdienen), staat jullie rollensysteem nog ver verwijderd van de beleving in het echt. Klimmen in de bergen is veel lastiger en zwaarder dan eender welke simulatie, maar vooral zoveel mooier.

De cijfers volgens mijn fietscomputer Sigma Rox 8.0 van deze Alpenfietsvakantie;

16 ritten voor een totaal van 1598 km of net geen 100 km/rit. De kortste afstand was 50 km, de langste 140. Bijna 81 uur in het zadel gezeten en dat geeft een gemiddelde snelheid van 19,73 km/uur over de hele afstand, een gemiddelde omwentelingscadans van 69/min aan een hartslag van 131 gemiddeld. Kalorieverbruik 46463 eenheden.

Van de 1598 km waren 656 km bergop met een totaal aan hoogtemeters verdeeld over de 41 cols van 39467 hoogtemeters of 2467 htm/rit. 52 uur geklommen aan een gemiddelde snelheid van 12,14 km/uur en een gemiddeld stijgingspercentage van 5,25% over die 656 klimkilometers.

O ja, thuisgekomen en onmiddellijk op de weegschaal gaan staan + 2,5 kilo!!!!!!  U leest dat goed, 2,5 kilo bijgekomen. Mijn buikvolume is sterk verminderd, mijn beenspieren voelen aan als beton en zijn fors verdikt. Het is dus waar, spiermassa is zwaarder dan vet, of zou ik dan toch weer teveel gellekes en energiebars gegeten hebben?

Wat wel duidelijk is als ik voor de spiegel sta, is dat ik mijn rechterbeen veel meer gebruik dan mijn linkerpoot. De omtrek van mijn dijbeen is rechts bijna 5 cm dikker dan links, de kuit + 3 cm.

En nu rust, ontsteking verzorgen, fietsconditie onderhouden en de eerste week van september “met den toeffer” naar Faakersee!!!

24-08-2014 om 09:04 geschreven door Jan Buelens  

Het is vandaag 12 augustus. Over exact twee maanden vertrekt mijn vliegtuig naar de andere kant van de wereldbol, om daar de Crocodile Trophy te rijden. Het is al meer dan negen maanden geleden dat ik me heb ingeschreven. Negen maanden aftellen, trainen en voorbereiden. Het lijkt of het gisteren was om maar eens een clichè te gebruiken.

Sinds gisteren zit ik over de helft van mijn “hoogtestage” in de Franse Alpen. Acht ritten en 950 km gefietst met tot op heden ongeveer 20000 hoogtemeters op het conto. Vanwege het weer in een iets andere volgorde dan op mijn schema. Het gaat me beter af dan ik had verhoopt. Maar het is blazen, puffen, zweten en doorbijten. Je voelt de roes van de overwinning elke keer weer wanneer je bovenkomt op een prestigieuze col in dit majestieus landschap. En dan volgt er de afdaling als beloning, jammer dat dat zo snel voorbij is vooraleer het weer stoempen is.

Het zegt misschien niks, maar het geeft mij voldoening dat er tot op vandaag maar 2 fietsers zijn die mij hebben voorbijgereden tijdens het vele klimwerk, en dat ik er vele tientallen heb ingehaald. Het geeft de mens moed. Ik ben tot op vandaag ook nog geen andere wielertoerist tegengekomen die net zoals ik gek genoeg is om hier toertochten van meer dan 110 km, met telkens 3 tot 5 cols erin, samen met mij af te haspelen. Die gekken zijn dun gezaaid blijkbaar.

Toen ik op zondag 3 augustus mijn eerste col aanvatte (col de la Colombiere) trapte ik aan een tempo van gemiddeld 65 omwentelingen bergop. Ondertussen ligt de cadans al rond de 75, en kan ik een gemiddelde van 10 a 12 km/u aanhouden wanneer de hellingsgraad tussen de 6% en 11% bedraagt, met een hartslag tussen de 140 en 150 slagen.

Na mijn eerste beklimming van de col d’Iseran moest ik in volle afdaling naar Val d’Isere stevig in de remmen na een bocht voor een overstekende marmot. Vermoedelijk schrok het beestje harder dan ik want ondanks dat het beestje al 2/3 van het wegdek was overgestoken, besloot ze toch vierklauwens op haar poten terug te keren, naar de kant waar ze vandaan kwam. De glimlach van de omhoogfietsende mountainbiker zei genoeg toen ik hem passeerde.

Ik heb al vele bekende cols  beklommen maar het zijn vooral enkele mindere gekende die me het meest pijn deden aan mijn benen. Zoals gisteren toen ik na 90 km te hebben afgelegd  en  daarbij al 2 cols te hebben beklommen,  de col de la Couillole op mijn bord kreeg. Vanuit St Saveur sur Tinèe, 21 km klimmen aan een gemiddelde van 7 procent op een slecht wegdek. Dat doet wat met een mens zijn door warmte en dorst vermoeid lijf. Ook sinds gisteren op die klim heb ik beloofd nooit nog te lachen met een Bmw-motard, want ik was maar al te blij dat ik van één van die voor mij vreemde wezens een flesje water aangereikt kreeg op 3 km van de top, en het was begot nog een Hollander ook.

De beklimming die het meest in mijn benen kroop was de 8 km lange col naar het plateau des Glières (vanaf de D12). Niet zozeer vanwege de laatste 5 km asfalt, nauwelijks de naam van een veredeld “geasfalteerd” geitepad waardig, maar wel vanwege de steiltegraad. Vijf km nooit onder de 11% en met pieken tot 17%. Mijn cadans bedroeg op die stukken dan ook soms maar 38 omwentelingen. Eigenlijk tegen het omvallen af moest er zijwind geweest zijn. Beestig, en dan kom je boven op een 3 km lange zandweg. Maar ik wist waar ik aan begon, want ook met de Harley’s zijn we hier al enkele keren overgereden, maar das wel stukken makkelijker.

En om bij de beesten te blijven, eergisteren de col des Champs opgereden vanuit Villards-Colmars. Twaalf km , gemiddeld 8%, ook hier en daar wat asfalt neergegooid op een oud bospad, want 3/4 van deze klim gaat door een bos. Vliegen, tientallen vliegen rond mijn hoofd, lijf, armen en benen, en vooral om één of andere reden op mijn handschoentjes. Je weet onmiddellijk waarom een koe of “ne meutte” het opgeeft om vlieg-attacks te bestrijden. Het is gewoon onmogelijk. Op de stukken waar het zonlicht door de bomen priemden zag ik op de schaduw op het asfalt een zwerm vliegen rond mijn helm hangen. En de eerste kms deed ik alle moeite om regelmatig die beesten rond mijn kop weg te slagen, tevergeefs. Op deze klim reed ik ook een groepje van vier man voorbij. En jawel, ook zij hadden overal vliegen rondom zich die traag maar gestaag met hen meeklommen. Er was echter één fietser bij die geen vliegen rondom zich had. Te wijten aan de lijfgeur van zijn maten (en dus ook de mijne)? Of stonk hij te hard? Alleszins bizar. Eens de boomgrens voorbij, op de meer winderige hoogvlaktes waren de beestjes ook onmiddellijk weg.

Nu resten er nog zeven ritten. Met uitzondering van één rit, steeds meer dan 3000 hoogtemeters, over vooral vele gekende tourcols. De apotheose volgt ergens volgende week, 150 km met 3800 hoogtemeters. Volgens de gps althans, en dat beestje durft ook wel eens “liegen”. Soms in het voordeel (minder htms), soms in het nadeel (meer htms).

Als binnen exact twee maanden vanaf vandaag het vliegtuig naar Australie vertrekt zal het niet aan mijn trainingsijver gelegen hebben moest ik het einde van de Crocodile Trophy niet halen. Dat is wel zeker. Nu nog wat rusten met een hazenslaapje vanmiddag.

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

Waar blijft in godsnaam de “onplatbare” band? Hoe is het mogelijk dat deze anno 2014 nog steeds niet is uitgevonden (zie ook in mijn blog “Banden(service) en pillekes”). Bandjes vervangen zal nooit mijn dada zijn, of beter gezegd vanwege mijn Parkinson-aandoening nooit mijn dada meer worden.

Vanmorgen ben ik om 8.00 uur vertrokken voor mijn laatste trainingsrit vooraleer ik en Geja met de fiets de Alpen gaan opklauteren. Omdat ik daar gedurende drie weken toch wel deftig wil gaan trainen heb ik deze week mijn koersfiets (Scott Addict 2014) wat “vernieuwd”, gesmeerd en afgeregeld. Ketting en cassette vervangen, twee nieuwe buitenbandjes opgelegd en alleen met die nieuwe buitenbanden ben ik anderhalf uur zoet vanwege mijn vinger- en gewrichtenstijfheid. Vloeken, sakkeren en zweten hoort daar allemaal bij.

Maar goed, vanmorgen de fiets op. Na 11 km kom ik op een recht stuk weg waar men asfalt aan het wegfrezen is, fietsers kunnen door op het fietspad. Ik ben ook wel eens een wielerterrorist maar maak toch veel gebruik van het fietspad, dus ik rij door. Wat verderop zie ik al een tijdje een wagen op de weg geparkeerd staan. Maar wanneer ik genaderd ben tot op enkele meters draait die wagen plots toch de oprit van een huis op, over het fietspad waar ik rij . Ik “smijt” mij op de weg en onmiddellijk plat achteraan, de eerste keer dit jaar na bijna 3000km koersfietskilometers. Een snakebite want vanwege de freeswerken is de borduurrand scherp. Tegen de tijd dat ik stilsta is de auto natuurlijk allang gedraaid en weggereden, en moet ik tegen mijn eigen vloeken. Maar goed ook want door ruzie te maken komt er toch geen lucht in de bandjes. Aan de kant en een nieuw binnenbandje steken, binnenbandje oppompen en op het moment dat ik het wiel terug in mijn fiets wil zetten ploft dat splinternieuwe bandje aan het ventiel . Godverdoemmes helpen echt niet, dus buitenband er voor de tweede keer af zonder één meter te hebben gereden en dan maar een tweede nieuw binnenbandje plaatsen, oppompen, rotzooi inpakken, en terug naar huis want de goesting om te fietsen is samen met de bandenlucht ontsnapt en weg. Ik had ook maar twee reservebandjes mee en zat dus zonder. Thuisgekomen na een geweldige trainingstocht van 20 km heb ik mijn drinkbussen in de gootsteen gekieperd, de energiebars terug in de koekendoos gegooid, mijn fietskledij uitgetrokken en de tweebandjesrotzooi de vuilbak ingekapt.

En nu ga ik mijn fietsspullen, tent en campingspullen inpakken om zaterdag te vertrekken naar Frankrijk en de Alpen te gaan “platrijden”.

De juli-cijfers

Mtbike ;              6 ritten     7739htm          596km                  28h41min            19251cal

                               gem.20,56km/u               gem.139 hartsl.

Racefiets;           6 ritten       8549htm        754km                  28h39min             18826cal

                               gem.26,49km/u               gem.138 hartsl.

31-07-2014 om 11:27 geschreven door Jan Buelens  

Dromen we niet allemaal om op onze oude dag fit en gezond te zijn en vooral te blijven? Ik denk dat je dat niet verkrijgt door een heel leven lang alleen maar te werken. Sinds enkele weken zeg ik ook met grote zekerheid dat je dat ook niet bekomt door gezond te leven. Aandacht besteden aan gezonde voeding, voldoende beweging en sporten, een goede nachtrust etc, brengt helemaal niks op, dat dient tot niks. De toverformule is je hele leven lang volgieten met drank, booze, alcohol en gelijkaardige rotzooi, je lijf volpompen met drugs en andere vuiligheid, deelnemen aan orgieen en andere excessen, helemaal geen aandacht besteden aan rust en regelmatig slaapritme. Want dan sta je op je 72^ste nog uren rond te springen als een jong veulen op een groene weide . Kortom, de Rolling Stones waren geweldig tijdens hun meer dan twee uur durende muzieksessie op Werchter Classic. En ik ook. De dag nadien was het veel minder. Het urenlange rechtstaan op de weide was een regelrechte aanslag op mijn gewrichten. Het voelde aan of er een kilometerslange goederentrein over mijn aangetaste ledematen was gedenderd. Ik zal nooit weten hoe Mick Jagger en zijn kornuiten zich voelen de dag na hun optredens. Maar het was de moeite waard.

Enkele dagen later kwam ik op een ritje met de mtb ten val. Tijdens een steile bosklim in Pecrot ritste ik weg en kwam met mijn dijbeen op een boomwortel te recht. Pijn! Tegen de tijd dat ik “rechtgeklefferd” was en drie keer gewreven had op de geteisterde spier had ik zeven dazenbeten. En das de manier om ondanks de pijn toch snel terug op je fiets te springen en te maken dat je wegkomt  vooraleer je huid helemaal is opgevreten door die vervelende beestjes. Ik heb de eerste twee dagen met moeite op de wc-pot kunnen zitten omdat de bloeduitstorting mijn dijbeen zo had laten zwellen dat ik amper mijn been kon plooien, laat staan er nog kracht opzetten. Weer vijf dagen rust erbij, deze keer verplicht.

Toen de zwelling minder werd en ik mijn been terug kon plooien ben ik op 6 juli de TT in Oud Heverlee gaan rijden. Met de mtb heen en terug + de toertocht, goed voor 150 km. Twee dagen later was onze Belgische topzomer elke dag het hoofditem in de nieuwsberichten. En in regenweer fiets ik niet. De week regen- en onweersbuien zijn ondertussen weer verdwenen en nu ben ik (angstig) de dagen aan het aftellen om begin augustus naar de Alpen te trekken. Want dat was het oorspronkelijke plan vooraleer de Crocodile Trophy uitdaging de kop kwam opsteken (zie item “proloog” bij de start van deze blog). Drie weken fietsavontuur over de hoge Alpencols met de koersfiets. Het oorspronkelijke fietsschema kan wat aangepast worden omdat ik ook mijn mtbike meeneem. Zo kan ik ook enkele keren met dit vehikel de cols op. Benieuwd of ik dan ook zal denken “It’s only R&R, but i like it ”

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

Mtbike ;          4 ritten     5364htm    354km             17h42min       12235cal

                        gem.20,38km/u          gem.143 hartsl.

Racefiets;        2 ritten       198htm    145km             5h13min          3003cal

                        gem.27,50km/u          gem.134 hartsl.

04-07-2014 om 12:33 geschreven door Jan Buelens  

Na de kwaaltjesmaand in mei en de fantastische LCMT heb ik een rustige maand juni ingepland. En maar goed ook, gelet op mijn mindere weerbaarheid en de overbelaste knie. De week na de LCMT heb ik nog kleine op souplesse gerichte tochtjes op de weg gemaakt. En ondanks mijn voorinschrijvingen voor twee zware mtb-marathons in juni heb ik deze niet gereden .

Omwille van de opspelende knie ben ik met Geja een dag vroeger naar Kroatie gereden voor onze eerste geplande motorvakantie dit jaar, in plaats van op 9 juni in La Reid de Ardennes Trophy te betwisten. In die negen gemotoriseerde tweewielerdagen hebben we meer kms en hoogtemeters afgemaald dan al die maanden voordien dit jaar. Zalig als je ipv met wils- en spierkracht wielen in beweging te brengen, je dit kan doen door gewoon aan een gashendeltje op onze Harley Davidson’s te draaien . Het kleine electronicaprobleem aan Geja’s motor onderweg en de verkeersboete voor het inhalen over de witte lijn in Oostenrijk behoren alweer tot het verleden en zijn zo goed als vergeten .

Na die dikke week op onze motoren ben ik sinds vorige week donderdag terug rustig met de mountainbike het veld ingedoken. Afgelopen zondag ben ik de TT in Wezemaal gaan rijden. Nochtans stond de 115 km lange marathon Raid Des Hautes Fagnes op mijn programma, maar dit zou dom geweest zijn om me daarvoor naar Vielsalm te verplaatsen na meer dan twee weken fietsloos geweest te zijn.

Aanstaande zaterdag 28 juni staat Werchter Classic met de Rolling Stones op het programma om vanaf volgende week gaat de trainingsarbeid terug gestaag op te drijven. In eerste instantie om in augustus drie weken in de Franse Alpen te fietsen en zo de conditie op peil te brengen. Aansluitend terug een weekje de fiets aan de haak, om onze tweede week motorvakantie te nemen en zo ook om wat recupuratie in te lassen. Vijf weken later zal het al inpaktijd zijn om het vliegtuig naar Australie te nemen. Als ik er zo over denk en de kalender bekijk  komt het grote avontuur al kort bij. Godverdoemme, ik begin nu al zenuwen te krijgen .

24-06-2014 om 08:50 geschreven door Jan Buelens  

Mei, lentemaand bij uitstek. Het was de eerste weken toch wel wat minder in vergelijking met maart en april. Ook wat betreft mijn gestel. Ergens halverwege een fikse verkoudheid, met een dikke week “verplichte” rust tot gevolg. En op het einde van de maand, tijdens de LCMT (Luxemburgse Cycling & Mountainbike Tour) een rechterknie die begon op te spelen, overbelasting met een begin van ontsteking tot gevolg. Op doktersadvies “verplichte” rust de volgende dagen en alleen een beetje op “souplesse” wat rond fietsen.

De LCMT , 4-daagse mountainbiketocht in de streek van Houffalize, ongeveer 400 km en net geen 9000 hoogtemeters. Een organisatie  die ik aangestipt heb als tweede grote test richting Australie. Iets waar ik naar uitkeek. Toch stond ik op Hemelvaartsdag in Marche en Famenne  met een bang hartje aan de startlijn, na mijn eerste kwaaltje van de afgelopen maand. Er stonden naast mij nog een 220 andere “recreanten” aan de start. Voor ons nog een 100-tal wedstrijdrijders. Als één van de oudere ratten van ’t pak stond ik helemaal achteraan in het peloton.

Om halfelf werden we op gang geschoten, en mijn benen voelden onmiddellijk goed aan. Er zat power of tenminste goei poeier in. Deelnemer na deelnemer fietste ik vlot voorbij in de beklimmingen. Net na de eerste bevoorrading werden de bergen steiler, en de afdalingen technischer, maar het bleef goed gaan tot ik plots vooraan niet meer op mijn groot kettingblad kon schakelen. Gelukkig was het niet andersom of ik zou dikwijls moeten wandelen hebben in de beklimmingen. Door dit schakelprobleem werd ik in de afdalingen, op de vals plat oplopende en de vlakke stukken terug voorbij gevlamd door diegenen die ik tijdens het klimmen op achterstand had gezet. Er was nog dik 20 km te rijden tot bevoorrading twee waar ook mechanische bijstand verleend werd (zoals op alle bevoorradingsposten trouwens). Het werd uiteindelijk meer dan 25 km vanwege een afslag gemist. Eigen schuld natuurlijk, want de pijl hing er wel degelijk. Aan de post kon de  mechanieker van dienst het euvel oplossen, en na wat testwerk kon ik een kwartiertje later verder.  Ondertussen had ik ook de innerlijke mens versterkt. Het moet gezegd, de bevoorradingsposten waren rijkelijk voorzien van eten en drank, sandwiches, rijstpap, gedroogde en verse vruchten, koeken en vlaaien allerlei.

Onmiddellijk vond ik mijn tempo terug. Wat later was er aan een camping in La Roche de bergprijs, een “om bang van te krijgen” beklimming met percentages rond de 28%. En dat om “bang van te krijgen” kan je letterlijk nemen, vermits de hele bergkant (met uitzondering van de electriciteitspylonen) helemaal gerooid was waardoor je een zicht had tot boven enkele honderden meters verder. En na die top volgde een bocht en ging het feestje “uw lijf naar boven sleuren op een onmogelijke helling” nog eens door. Velen gingen te voet en waren eigenlijk net zo rap of traag boven als zij die fietsten. Ik ben ook tot boven geraakt maar kon amper nagenieten van het panorama daar. Nahijgen ging vanzelf. En dan de beloning, bergaf! Nadien bleef ik steeds regelmatig deelnemers inhalen alhoewel de frequentie wat minder werd. Na die zware beklimming ging ik nog een honingwafeltje oppeuzelen. Krak! Hard stukske honing dacht ik, tot ik na het verorberen van mijn koekje merkte dat er een stuk van één van mijn kiezen mankeerde. Hard op de tanden bijten kan gevolgen hebben. Toch besloot ik door te bijten en zo heb ik de laatste 20 km behoorlijk nog wat mtbikers opgeraapt. Ik kon duidelijk nog enkele tanden groter dan velen rondstampen. Na dik 90 km en een slordige 2400 htms reed ik over de finish in Houffalize aan ons logement “hotel Old Fosse d’Outh”, waar Geja mij stond op te wachten. Zij had in Marche eerst nog een fietstocht gemaakt en was dan met de auto naar Houffalize gereden.

Uiteraard was ik nieuwsgierig naar mijn “uitslag”. Stomverbaasd was ik dat ik te horen kreeg dat ik 25^ste was geeindigd bij de recreanten. Ikke, een ouwe vent tussen veelal veel jongere deelnemers. En dat na mijn verlies van tijd door mijn versnellingsprobleem en verkeerd rijden. Ik was content. De Aquarius en de pannekoek die je kreeg vanuit de organisatie smaakte plots zeer goed, en mijne moraal klom tot ongekende hoogtes. Fiets afspuiten, douchen, en nadien aan tafel in de enorme eetzaal van het hotel voor een rijkelijk voorzien eetbuffet. Om 21.00 uur briefing voor de tweede rit, nog een afsluitende trappist als slaapmuts en dan het bed in. Met schuldgevoel. Want ik had mijn fiets wel afgespoten, maar echt blinken deed die niet, dit in tegenstelling tot vele anderen die wel tijd maakten om hun tuig te doen schitteren.

Na een onrustige nacht stond ik met shampoo en spons om zes uur s’morgens aan de poetsstand om alsnog voor de start van de tweede etappe mijn Specialized deftig te poetsen. Mijn schuldgevoel weg en om zeven uur een koffiekoek, spek met eieren, vijf pistolets,  en een yoghurtje. Allee, een stevig ontbijt, voor wat komen moest.

Dag twee, de koninginnerit 105 km (of een light versie van 90 km). Start om 9.30 uur (trots met mijn netjes gekuiste Specialized) aan onze verblijfplaats. Het officiële wedstrijdgedeelte voor de wedstrijdrijders zou om 10.45 uur plaatsvinden, 28 km na het vertrek aan de eerste bevoorrading.

Toen ik weerom achteraan stond om te starten, ontmoette ik één van de twee Crocodile Trophy deelnemers die ik in januari had gezien op de Croc-voorstelling in Aarschot. De tweede, de jongste, een ongezond ogende dokter (vetpercentage 6%) reed mee bij de elites in de LCMT, en stond bij de wedstrijdrijders vooraan in het startveld. Hem zou ik na de rit terugzien. Diegene die bij mij stond was de dag voordien niet  gestart in Marche vanwege buikloop.

Na het startschot voelde mijn benen weer goed aan en begon het spelletje inhalen opnieuw. Goed voor het moreel, achteraan starten en dan regelmatig trage rijders in het vizier krijgen en als mikpunt gebruiken om zo een goed tempo te kunnen houden.

Aan de eerste bevoorrading aangekomen vond ik het niet nodig om te stoppen en reed deze voorbij. Wat later, toen ik al een hele tijd amper nog deelnemers in mijn vizier kreeg werd ik op een stevige helling door enkele mtbikers ingehaald. Niet goed voor “de moral”. Even later opnieuw, en opnieuw… “Verdoemme” het gaat niet goed, de twijfel begon te overheersen. Bovengekomen draaiden we een asfaltweg op om enkele honderden meters verder links richting Durbuy, het bos in te duiken voor een zeer technische afdaling. Ik had alle concentratie nodig om deze goed in te schatten en schrok me een bult toen ik door “gekken” langs alle kanten werd voorbijgestoken. Zotten waren het, en ze bleven komen. Beneden aan de afdaling zag ik dat het allemaal rode startnummers waren. Rode startnummers waren de wedstrijdrijders, de zwarte nummers waren voor de recreanten. Pas dan besefte ik dat al voor de start van de eigenlijke wedstrijd aan de eerste bevoorrading was gepasseerd. Daarom werd ik vlot voorbijgereden op die vorige beklimming, dat waren de koplopers, ik zat midden in de koers. Ik sprong van mijn bike en liet de kop van de wedstrijdrijders passeren op de singletrack beklimming. Even daarna kon ik verder klimmen en werd ik af en toe nog voorbij gereden door een rood nummer.

Wat later, na bevoorrading twee, was er de splitsing, shorcut of een ommetje van 15 km voor twee zeer stevige kuitenbijters voor de bergprijs. Natuurlijk ging ik voor de lange afstand. Dat ommetje duurde uiteindelijk meer dan een uur vanwege de moeilijkheidsgraad. En het was ook een zeer eenzaam uurtje, want ik zag alleen nog maar aan de sporen en pijlen dat ik op de juiste track zat. Geen “zwarte” biker tegengekomen. De samenvloeiing van de korte en de lange afstand viel aan bevoorradingspost drie. Van toen af raapte ik terug recreanten op.

Aan de aankomst had ik 108 km en 2600 htms, en was ik toegekomen op plaats 37. Onmogelijk uit te maken hoeveel van de 36 bikers voordien de korte afstand hebben gereden ipv de veel zwaardere lange afstand. Maar mijn gevoel was goed. Mijn fiets direct goed gepoetst en veilig weggezet in de bewaakte fietsstalling. Toen ik de trappen van het hotel opliep ik voelde ik plots pijnscheuten in mijn rechterknie. Dat was nadien ook goed voelbaar telkens dat ik van een stoel kwam en recht stond. Na een aperitiefje in de tuin van het  hotel besloot ik om na het avondeten de dokters (die door de organisatie voorzien waren) op te zoeken.

Overbelasting en opletten voor een ontsteking. Ontstekingsremmers nemen en ijs op de gevoelige knie leggen. En op souplesse rijden. Dat was het doktersadvies. Na het  bezoek aan het dokterskabinet ging ik naar de bar waar de ex-renner Nico Mattan anekdotes en ander verhalen vertelde uit zijn rennersverleden. Toppunt was dat hij  in 2005 na de Ronde van Vlaanderen,  s’avonds met Van Peteghem (derde toen) 15 pinten dronk. Drie dagen later won Mattan Gent Wevelgem. Mogelijk is in de loop der jaren de komma tussen de één en de vijf kleiner en kleiner geworden tot deze helemaal verdwenen was, zoals dat gaat bij vele anekdotes. Maar het was een aangenaam uurtje. Na het interview praatte ik wat met een nog oudere deelnemer, 53 jaar en die bij de wedstrijdrenners deelnam. Die man was ook al van bij hem thuis in drie weken naar de Noordkaap gefietst, met pak en zak. Respect!

Derde etappe. Tijdens de briefing de avond voordien werd deze aangekondigd als overgangsetappe. Aan het einde van deze rit had ik toch nog 102 km op de teller en 2100 htms.

Start om 9.30 uur, weerom stond ik op mijn vaste stek achteraan. Samen met de wat ziekjes andere Croc deelnemer. Hij was de dag voordien aangekomen (weliswaar de light versie), maar veel power in de benen had hij niet. Het startschot klonk en onmiddellijk ging ook de echte koers van start met de beklimming van de muur van Houffalize ( de St Roch), na één kilometer. Lastig! Het doktersadvies in acht genomen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk mijn knieen te ontzien en op “souplesse” te rijden. Maar hoe rij je in godsnaam op souplesse bij zo’n onderneming? Na de zware start waren de beklimming inderdaad meestal minder lastig dan de twee voorgaande dagen. Ook op het vlakke en voor die dag vele asfaltbeklimmingen lukte het me om toch minder te stoempen en te sleuren. Net na de eerste bevoorrading stond plots Geja langs de kant van de weg te supporteren. Ze had een fietstochtje gepland die langs de drie bevoorradingsposten ging. Ik was verbaasd te horen dat ik eigenlijk vooraan fietste. Ik vermoed dat dit  gewoon mijn plaats was. Bij de eerste twintig in de recreantenkoers. Na dit gehoord te hebben zou ik het nog rustiger doen richting post twee. Een unieke plaats, aan de poorten van de abdij van Clervaux. Pittig stuk wel, langs de vier kanten omhoog en omlaag met telkens mooie tot adembenemende vergezichten van de abdij met haar torens. Mooi. En ook daar stond Geja langs de kant van de weg. Ze vertelde me dat ik wel wat plaatsen verloren was. Dat had ik ook gemerkt, want vooral op de vlakkere stukken en de beklimmingen op de weg werd ik regelmatig ingehaald omdat ik weigerde mijn groot kettingblad te gebruiken, zo goed en kwaad het kon gevolg gevend aan het doktersadvies.

Toch eindigde ik nog 35^ste. Deze rit was inderdaad wat saaier dan de vorige, zoals gebrieft, een overgangsetappe. Na de wasbeurten van mijn Specialized en mij nagenieten in de tuin met aperitief en een grote ijszak ter afkoeling van mijn rechterknie.

Die avond was er na het diner en de briefing een optreden van een cover-rockband genaamd “Replay”. Hoewel die zeer enthousiast waren was het publiek dat wat minder. Waarschijnlijk een foute inschatting van de organisatie. Wat praten en babbelen met andere deelnemers over de goede organisatie, de gemoedelijke sfeer, het fantastische parcours etc, in de hotelbar is vermoeiend genoeg na drie zware fietsdagen. En zeker met de aankondiging dat de laatste rit terug een stevige zou zijn. De bergprijs voor de laatste rit zou percentages hebben tot 33%. U leest  het goed , drieëndertig procent. Om halftwaalf na de muziek-scene het  bed in.

Dag vier. Terug naar de vertrekplaats Marche en Famenne. Vertrek om 9.00 uur, 85 km en 2900 htms.

Op mijn vaste stek in de laatste gelederen één onderwerp. De helling van 33%!!! Om zot van te worden. Na het startschot weerom zoals de dag voordien direct de muur van Houffalize op. Dan direct naar beneden, en terug omhoog, en nog nog nog. De éné zware beklimming na de andere. Zwaar! En toch proberen om mijn knieen niet te zwaar te belasten. Halverwege de rit, daar lag hij dan. DE HELLING! Van een muur gesproken! Enkele honderden meters lang! Om in uw broek te doen van schrik! Je staat onderaan en als je je hoofd naar de top draait heb je risico van een spier te verrekken in je nek. Niet te doen en onneembaar. Niemand heb ik naar boven zien fietsen, ik zeker ook niet. Er zullen ongetwijfeld wel bikers naar boven gefietst zijn, maar het zullen er weinigen zijn. En je bent een hele tijd onderweg om deze te voet op te klauteren met je velo aan je hand, die je ook nodig hebt om ondersteuning te vinden. Het zijn nu éénmaal mtb-schoenen met plaatjes en geen bergschoenen. Bovengekomen loopt het snot evenzeer uit de neus en heb je hijgend en proestend wat tijd nodig om effe op adem te komen. Maar de rit gaat onherroepelijk verder en na deze beklimming voelde ik aan mijn rechterknie terug opkomende pijnscheuten. Na enkele omwentelingen was het gelukkig snel over.

Vlak voor de derde en laatste bevoorrading was er een zeer technische afdaling. Super! De gespreksonderwerpen aan deze laatste post, de 33% naar boven gereden? (Niemand gehoord die ja zei). En dat mooie stukje afdaling. Daarvoor doen we het etc. Kortom het was mooi, en iedereen tevreden dat hij al zo ver gekomen was. De laatste 25 km heb ik terug voluit gereden. Ik voelde niks meer in mijn knie, en heb nog enkele bikers ingehaald en dan op een bepaald moment zag ik er geen meer voor mij. Ik was weerom op mijn plaats aangekomen in het peloton.

Ik zou 50 minuten na de eerste (wedstrijd)- en andere deelnemers de aankomstlijn in Marche overschrijden. Ergens rond plaats 30 a 35. Het was niet belangrijk meer. Ik had het gehaald, en samen met mij vele andere recreanten-mtbikers. Aan de aankomstlijn zag ik mijn vurigste supporter Geja in haar handen klappen. Elke deelnemer kreeg een glaasje cava. Dat smaakte echt niet na zoveel kms met sportdrank, energybars en gellekes. Toch werd het met volle goesting achterovergekapt. Een mens is op zo’n moment meer dan tevreden en gelukkig, je voelt je voor even een kleine kampioen. Nog wat nagekeuveld met kameraden uit de mtb-club "De Jeirdollen" uit Rijmenam over deze vier superdagen, en het was voorbij. Te snel, te rap, getuige dat het goed was. Merci LCMT-organisatoren, dankuwel aan alle medewerkers en aan alle bikers voor de zeer gemoedelijke sfeer. Ik boek mijn kamer alvast voor volgend jaar.

Thuisgekomen onmiddellijk op de weegschaal. Ik heb die vier dagen meer dan 15000 calorieen tijdens het fietsen verbrand……. TWEE kg BIJGEKOMEN. Volgend jaar dan toch iets minder zoetigheid op de bevoorradingsposten, iets minder eten, iets minder dessert, iets minder trappist, iets minder spek en enkele pistolekes minder….. maar wel 15 pinten .

De cijfers van mei;

Mtbike ;          10 ritten  20100htm   937km             52h57min       36445cal

                        gem.17,42km/u          gem.140 hartsl.

Racefiets;        3 ritten     2300htm     280km             9hmin49         6070cal

02-06-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Bleiter!Sukkelaar!Toon karakter godverdoemme! En meer van dat moois flitste er door mijn hoofd afgelopen dinsdagmorgen 20/05 rond 08.00 uur ’s morgens. Op dat moment fietste, neen sukkelde ik op mijn eerste “beklimming” van de dag, den Tomme in Meerbeek. Ik draaide terug de berg af om 100 meter verder weerom mijne velo te draaien de heuvel op. Hopende op beterschap zou ik toch mijn gepland ritje op de weg van 110 km fietsen. Wat was er aan de hand

Afgelopen 2 weken heb ik weer aardig wat kilometers en hoogtemeters bij elkaar gefietst en gemountainbike’t. Na het schitterende weer in het openingsweekeinde van mei hebben de weergoden besloten om het wat minder te doen boven ons (voorlopig nog) Belgisch grondgebied. De natuur heeft ondertussen het broodnodige water gekregen. Dat was duidelijk te merken tijdens de loodzware TT in Stree lez Huy op 11 mei. 75 km tegen een gemiddelde van amper 13,8 km/uur. Het leek daar wel een oefentocht voor de 100 km lange Dodentocht in Bornem (voor een goed begrip, dat is een wandeltocht). Vele beklimmingen in de streek van Huy waren door modder en stenen overspoeld waardoor erop fietsen onmogelijk was. Dikwijls heb ik gedacht dat ik verschrikkelijk slecht reed, maar als ik al één van de weinige andere mtbikers tegenkwam op de grote afstand, deed die vooral hetzelfde als ik, vloeken, sakkeren en …..wandelen, stoempend en sleurend met hun fiets aan de hand de berg op . Het éné weekend is duidelijk het andere niet, ook niet wat het weer betreft. Gelukkig is de zon de dagen daarna terug gaan schijnen zoals altijd na regen, toch

Afgelopen weekend heb ik op zaterdag 17/5 de 130 km lange TT , de Herdersmarathon in Schorisse (Maarkedal) gaan fietsen, goed voor 2600 hoogtemeters. In de Vlaamse Ardennen ligt duidelijk veel meer beton en asfalt dan in “d’Echte Ardennen”. Gelukkig waren er ook leuke bosstukken. Na 100 km bos- en teveel betonfun sloeg er een dik stuk ijzerdraad in mijn achterderailleur. Resultaat, een geplooide kooi (dat deel waar de twee kleine wieltjes zich in bevinden). Op gevaar van afbreken heb ik toch dat stuk voorzichtig kunnen rechtplooien om verder te fietsen. Het was dat of onmiddellijk de hulpcentrale bellen. Na wat gesukkel lukte het om verder te fietsen. Maar dan wel onmiddellijk naar het eindpunt, zodat ik nog op tijd bij mijn fietsenmaker kon geraken om de derailleur te vervangen. Ik wou s’anderendaags graag de TT in Couvin rijden. Als een indiaan gebruikmakend van de windrichting, zonnestand, de maan en de sterren vond ik vrij snel de aankomstplaats. Ook omdat ik regelmatig de weg heb gevraagd aan de lokale bevolking. Ik had toch nog 118 km en 2450 htms. Ondertussen was het 15.00 uur en nadat ik “de Freddy” van Cycle Passion (mijn fietswinkel) via de telefoon op de hoogte had gebracht, mocht ik tegen sluitingstijd nog langsgaan om mijn beschadigde derailleur te vervangen. Merci Freddy.

Zondagmorgen vertrok ik om 9.00 uur in Couvin voor een mooie TT. 70 km, 1500 htm, stevige hellingen,vele kuitenbijters, technische afdalingen, weinig beton en veel bos. Belgie kan ook mooi zijn, vooral bij onze vrienden, de Walen. Onmiddellijk bij de eerste beklimming schortte er iets met mijn schakelsysteem. Bij de grootste drie kronen achteraan, schoot mijn ketting automatisch vooraan van het grote naar het kleine kettingblad. De ketting liep achteraan op de tanden ipv ertussen. Nadat ik doorhad wat er aan de hand was, was het  gewoon kwestie van op tijd te schakelen en te switchen tussen het grote en kleine kettingblad vooraan. De TT verliep verder probleemloos op een fikse over de kop tuimelpartij na tijdens een bijzonder steile technische afdaling. Maar dat overkomt elke mtbiker wel eens.

Aan de bevoorrading werd er ook zwaar bier uit de abdij van Chimay geschonken. Groot verschil weer tussen Vlamingen en Walen. De Vlaamse mtbikers lieten dat aan hen voorbij gaan en dronken sportdrank en water, de Waalse mtbikers daarentegen stonden gretig voor de trappist Chimay aan te schuiven .

Na afloop reed ik tevreden huiswaarts me afvragend waarom ik mijn drie grootste kronen achteraan niet kon gebruiken. Zondagavond na de was- en smeerbeurt van mijn mtbike werd het euvel niet verholpen door het bijregelen van de derailleur. Maandagmorgen heb ik dan de derailleurpad vervangen. Mogelijk was die ook geraakt door de ijzerdraad. Het leek nadien beter te gaan. Maar voor alle zekerheid zou ik woensdag mijn mtb bij Cycle Passion binnendoen om na te laten kijken door Nicolas (mtb-specialist). Die was er zaterdag niet omdat hij gaan koersen was. Mijn fiets afgeleverd woensdagmorgen en in de namiddag mocht ik hem terug ophalen. Het was geregeld, na aardig wat zoek- en testwerk! De Freddy kwam onmiddellijk naar mij en de Nicolas afgelopen met de melding dat ik mijn Shimano XT ketting er verkeerd had opgelegd. Ikke ? Freddy, GIJ hebt die eraf gehaald zaterdag bij het plaatsen van de nieuwe achterderailleur! Jaja, maar gij hebt ze gereinigd nadien. Das waar, maar ik haal nooit mijn ketting eraf bij het reinigen. Enfin, om maar te zeggen… Verdoemme Freddy! Vanaf nu weet ik(en Cycle Passion en ook de Freddy) dat er bij dat type ketting een linkse en rechtse kant zit. Aan de rechterkant staat er op elke schakel Shimano, en die kant moet rechts van de fiets liggen, aan de linkerkant staat er niks in de schakels gedrukt. Goed dat er Nicolassen zijn op deze wereld.

Maar nu terug naar de dag voordien op den Tomme in Meerbeek. Ik heb mijn gepland tochtje zwoegend, zwetend, puffend en vooral futloos afgelegd. Geen power in de benen. Onderweg dikwijls gedacht, “Joenge, verkoopt uwen boel en ga met de Harley rijden”. Route 66, Grand- (en andere) Canyon(s), Monument Valley. USA met den brommer, ipv Australie met de velo. Etc etc.

Dit is nu de derde keer in enkele maanden dat ik zo futloos ben  . Zou ik last hebben van pollen en hooikoorts? Eén of ander tekort in mijn bloed, teveel getraind, over mijn toeren, kortom is het vat af?

Woensdag naar de dokter, bloed laten trekken, ontleden en kijken of ik allergisch ben voor pollen. Onmiddellijk een neusverstuiver gekregen tegen hooikoorts. Ik heb drie dagen snuivend, hoestend en puffend bij de minste inspanning rondgelopen. Dikke ogen, dikke oren, druk overal in mijn hoofd. De binnenkant van mijn neus lijkt nu van karton door het overvloedig snuiten. Uit de analyse blijkt alvast dat er niks schort met mijn bloed en dat ik geen hooikoorts heb. Voor de derde keer dit jaar een snotvalling, een verkoudheid dus.

Zo ondervind ik weer dat er alleen maar waarheid in de grote wielerbijbel staat; “Wanneer je scherp staat of de conditie goed is, ben je tegelijkertijd ook vatbaarder voor allerlei kwaaltjes en andere (snot)-vallingen” Profeet DeCauwer vers 117 .

Nu is het zaterdag en sinds de kwakkelrit van dinsdag heb ik niet meer gefietst. Ondertussen voel ik me terug wat  fitter. Vandaag had ik een vrij zware, 140 km lange mtb tocht gepland. Maar ik fiets hem niet, eerst herstellen. Als het morgen zondag (verkiezingsdag) nog wat beter is zal ik op het gemak naar Werchter fietsen om daar de vrij vlakke TT te rijden en terug te keren. Op de terugrit zal ik mijn Belgische plicht doen en langs het verkiezingshokje passeren. Bij thuiskomst zal ik dan toch 100 km op mijn mtbike gezeten hebben.

De volgende dagen zal ik dan elke dag een uurtje of twee, drie op de weg fietsen zodat ik donderdag met een bang hart in de 4-daagse LCMT (Luxemburgse Cycling&Mountainbike Tocht) van start kan gaan. Vier dagen mtbiken met klassement en tijdsregistratie, in de streek van Houffalize. Goed voor een totaal van ongeveer 400 km en 8000 hoogtemeters. Hopelijk vind ik terug wat power en haal ik het einde.

Na de verkiezingsuitslag van morgen zal blijken of Houffalize nog een tijd in Belgie zal liggen, of moeten we om daar te geraken een nieuwe grens over ?

24-05-2014 om 12:19 geschreven door Jan Buelens  

Verlengd weekend, vier dagen thuis, drie dagen mtbiken in Luxemburg.

Do 1mei;  Tellin  (Transforestrière)

Topparcours en super georganiseerd. Geen 2 km asfalt op de langste afstand van 87 km en net geen 2000 hoogtemeters. Alleen maar bos, pittige hellingen, mooie afdalingen etc. Maar het is in Tellin verdekke opletten geblazen bij de bevoorradingen, of je komt vetter, dikker en zwaarder thuis dan je vertrokken bent . Al mijn collega-mountainbikers die ooit zeuren en opmerkingen maken (of maakten) over niet genoeg eten dat men krijgt voor het inschrijvingsgeld moeten hier zijn, in Tellin!!! Naast tientallen verschillende koeken, fruit, etc staat de barbecue te branden in het bos met-bbqvlees, satekes, spek met eieren a volonté. Aan de laatste bevoorrading stond zelfs een biertapinstallatie , 20 km voor het einde. Het viel echt wel op dat de wat dikkere rondere mountainbiker eerder franstalig was, en de kortere afstanden fietste (  naar de heren “Saussice en Faits Divers”, in mijn nota “Belgische politiek versus mountainbike-organisaties van 22/4). Ik prijs me gelukkig dat ik nooit aan alle bevoorradingen stop, want het is niet gemakkelijk bij mooi weer om te weerstaan aan die verleidingen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Subliem. 88km, 2000 hoogtemeters, en een gemiddelde van 18,6 km/uur. Leuke toertocht.

Vrij 2mei; Shoppen bij Van Eyck in Aalst

Ik heb de laatste weken behoorlijk wat last van drukpijn aan mijn voeten. Voornamelijk bij de 2 nieuwe paar schoenen die ik begin dit jaar aankocht. Het is zo erg, dat ik van mijn splinternieuwe SIDI wegschoenen zelfs een stuk bovenaan de tong heb weggeknipt, met goed resultaat overigens. Net op het moment dat ik dacht dat het over was, krijg ik hetzelfde met mijn nieuwe Specialized mtb-schoenen. Bij dat model is het niet zo eenvoudig om de tong bij te knippen. Daarom heb ik vorige week mijn oude schoenen uit de kast gehaald. Maar bij het vernieuwen van de schoenplaatjes braken de in de zool ingebouwde bevestingsplaatjes af . Dat is onherstelbaar, dus weg ermee, en shoppen for new Shoes.

Een  gedreven fietser heeft wat meer nodig dan één koersbroek en één trui. Ik denk trouwens ook dat ik nooit genoeg spullen heb voor mijn trip naar Australie. Samen met mijn wederhelft Geja naar de fietsshop, schoenen, twee paar mtb handschoenen, nog een truitje, wat ander materiaal, idem voor Geja want die zou zaterdag en zondag voor de eerste keer wat bergop gaan fietsen in Luxemburg. Een vrouw wil er ook modieus uitzien op haar wegfiets. Plots zag ik in een glazen kast een mooie fietsbril liggen met rood montuur en witte glazen. Prijs, 39,00 euro. Dat kon ik niet laten liggen, dus vroeg ik aan de winkeljuffrouw om de kast te openen en de bril eens te passen . Zegt de winkeljuf nog; “De glazen passen zich automatisch aan, aan de zon- en lichtsterkte, dus geen gedoe meer met het vervangen van het glas naargelang zonnig of bewolkt weer”, handig toch! Gooi maar in mijn mand. Afrekenen. Kortingskaart getoond, totaal ong 850,00 euro. Fietsen is zeker niet goedkoop. Toch niet voor een blinde mol, want dat mooie Oakley-brilletje (Oakley? Wat ken ik nu van brilletjes, laat staan van merken) kostte 239,00 euro ipv de 39,00 € die ik zag staan . Even slikken, want voor een habbekrats heeft een mens vandaag algauw een leesbril. Vanaf heden staat die merknaam in mijn geheugen gebeiteld, en zal ik steeds twee keer goed naar de prijs kijken, wanneer prullaria in een winkel achter slot en grendel liggen. En binnenkort toch een leesbrilletje aanschaffen?

Extra toelichting;

Toen ik mij enkele maanden geleden heb ingeschreven voor de Crocodile Trophy, was ik mij zeer bewust dat dit toch wat voorbereiding en training zou vragen. Daarom heb ik mij toen onmiddellijk ingeschreven in voor mij totaal onbekende marathon-evenementen allerlei. Doorslaggevend daarbij was steeds de locatie (Ardennen en Luxemburg, afstand en vooral de lastigheid vertaald in hoogtemeters). Daar was ook de voor de eerste keer in Belgie georganiseerde Roc d’Ardenne bij, georganiseerd op 4 mei in Houffalize. Nadien ontdekte ik via het internet een site waar vele, zoniet alle zware mtb-marathons in binnen- en buitenland op staan vermeld. Grote massa happenings, maar ook de kleinere (en voor mij) veel leukere tochten. Ik ontdekte (te laat) ook dat de Roc d’Ardenne een organisatie is van het professionele evenementenbedrijf Golazo. Vandaar de hoge deelnamekost van 45,00 euro, dit in tegenstelling tot de kleinere amateur-organisaties/clubs waar de inschrijvingsprijs ergens tussen de 3,00 en 6,00 euro ligt (uitzonderlijk 8,00€). De meeste van die amateurorganisatie’s trekken veel minder volk (dus aangenamer fietsen) alhoewel er ook verschillende zijn die duizenden fietsers aantrekken. Ze bieden minstens dezelfde kwaliteit (en soms betere) bevoorradingen aan, zijn ook goed afgepijld, kortom moeten in niks onder doen dan Golazo. Ik heb niks tegen geld verdienende professionele organisaties en/of bedrijven. Maar ik probeer mijn centen nuttiger te besteden (zoals de aanschaf van een Oakley brilletje) dan af te geven aan Golazo, terwijl er elke week vele kleinere toertochten worden georganiseerd. Maar ieder zijn meug. En zo ontdekte ik pas vorige week zondagavond dat er in Vielsalm een kleine tot 40 deelnemers beperkte gps rit werd georganiseerd. Daags voor de Roc d’Ardenne. Geja erbij betrokken en zaterdagmorgen bij het eerste hanengekraai op weg voor een weekend Luxemburg.

Za 3mei; Vielsalm (Heikki’s Groete Ploate Guerilla Ride)

Start om 9,00 uur aan het station in Vielsalm. Opdracht 95 km af te rijden met behulp van een gps track. Geen bevoorradingen, geen hulp bij pech onderweg. Trek uwe plan! (Dat doen we vandaag de dag al zo weinig).  Beetje “ avontuur” dus en das meer mijn ding. Geja zou terwijl ik mijn parcours afhaspelde, op haar fiets over en weer (65 km) naar Houffalize rijden om mijn inschrijvingsnummer af te halen.  Zo zou ik dat zondagmorgen niet in de massa (meer dan 4000 deelnemers) moeten doen. Tof vrouwke! Tegelijkertijd zou zij ook de eerste keer echt “bergop” fietsen.

Bij de veertig deelnemers in Vielsalm was er ook een vrouw die dit jaar (en voor de tweede keer al) zou deelnemen aan de Crocodile Trophy. Veel gelegenheid om te babbelen was er niet want na enkele honderden meters stond er direct een zware beklimming van 25% voor onze neus. En als er iets is waar ik last van heb is onmiddellijk na de start zo’n muur opklimmen. Rustig de beklimming aanvatten en niet op mijn adem trappen is de boodschap. Bovengekomen was het kaf al direct van het koren gescheiden en lag de hele groep  ver uit elkaar, ik op vijf na de laatste. Gaandeweg en met het vorderen der kilometers en beklimmingen reed ik een 25-tal te snel gestarte deelnemers voorbij. Na een dertigtal pittige kilometers zag ik niemand meer voor of achter mij, tot ik plots enkele deelnemers die ik al vroeger had ingehaald terug voorbij reed. Dat gebeurde later in de rit nog eens. Hadden zij nu een ander gps parcours dan ik? Ik moest wel eens terugdraaien omdat ik af en toe een afslag miste, of kenden zij “binnenwegen”? Dat zal wel eigen zijn aan gps- en “trek uw plan”-ritten. Het gaf altijd aanleiding tot wat plezante praat onderweg. Alleszins was het een lastige track, niet in het minst omdat we ook bospaden aandeden waar allang geen mens meer was gepasseerd en het bospad overwoekerd was. Steile hellingen, zware beklimmingen, pittige afdalingen, technische stukken, regelmatig een riviertje door en vloekend terug bergop omdat ik door concentratie bij het afdalen de afslag niet zag op de gps. Het parcours had alles. Aan km 65 had ik al haast twee uur geen deelnemer meer gezien. Af en toe zag ik in de modder enkele afdrukken van een mtb-band. Of dit van diegenen was die voor mij daar hadden doorgereden of van andere passanten, kom ik nooit te weten. Ik was bijna vier uur onderweg en besloot om even te stoppen en te wachten of er nog deelnemers kwamen, kwestie om te weten dat ik nog wel degelijk juist reed. Volgens mijn gps wel. Ik at een energiereepje en wou via sms eens kijken of Geja in Houffalize was geraakt. Ze was verdorie al terug! Met mijn startnummer. Proficiat

Enkele minuten later zag ik vier andere deelnemers afkomen. Toch wel hetzelfde groepje dat ik vroeger op de dag al drie keer had ingehaald. Ze stopten en vroegen of ze juist waren. Bij vergelijking hadden ze 10 km minder op hun teller staan. Straf! En weer verder op zoek naar Vielsalm. Aan km 80 hield het klimmende bospad plots op aan een koeieweide met prikkeldraad . Dat was meegedeeld bij de start, je moest er “gewoon” rondrijden. Een halfuur heb ik gekeerd, gedraaid, gezocht. Als je op mijn gps mijn parcours bekijkt is er die dag geen konijn, haas of ander vierpotig dier dat zoveel bewegingen heeft gedaan op zo’n kleine plaats dan ik. Het lijkt wel of ik op zoek ben naar een goudader. Ik vond geen spoor, en er kwamen ook geen andere mtbikers toe. Ik heb mijn velo over de prikkeldraad gezet, en tussen de verbaasd kijkende koeien de bergweide rechtdoor te voet omhoog klauterend overgestoken, zoals mijn gps-track aangaf. Bovengekomen weerom de prikkeldraad over, en stond ik terug op een weg. Maar mijn poten die al niet  gewend zijn aan wat wandelen waren goed stijf van het “bergklimmen”. Het heeft wat geduurd eer ik terug wat vlotter mijn verzet kon ronddraaien. Na 98 km en 2700 hoogtemeters tegen een gemiddelde “wandel-en fietssnelheid” van 14,8 km/uur kwam ik voldaan toe aan het vertrekpunt. Goed geamuseerd!

En dan op weg naar ons hotel in Vianden, lekker gegeten en om 21.15 ons beddeke in.

Zo 4mei; Houffalize (Roc d’Ardenn)

Vermits Geja vanuit Vianden de 68 km zou fietsen naar Houffalize was ik om halfacht vertrokken met de auto, en parkeerde ik mij op 3 km van de start in het onooglijk dorpje Vissoule, waar zij ook zou langskomen. Rond negen uur reed ik op mijn mtb het mekka voor de mtb-sport voor één dag binnen. Ik draaide op goed geluk ergens  linksaf en werd onmiddellijk door de organisatie naar mijn startplaats geleid. Vanwege het hoge aantal deelnemers waren er afhankelijk van de categorie en afstand, verschillende starturen en startgroepen van telkens ongeveer 200 man. Ik was ingedeeld in de voor de 81 km marathon vierde en laatste startgroep. Mijn startgroep bestond uit de rugnummers 1000 en +. Deze zou van start gaan om 9.35 uur, 5 minuten na de vorige die weer 5 minuten na de vorige enz…

Omdat ik ruimschoots op tijd was stond ik in mijn startgroep helemaal vooraan aan het startlint. In het aangename ochtendzonnetje, want het was behoorlijk fris. Wel met een zeer vuile fiets van daags voordien tussen door de zon blinkende andere rijtuigen. 10 minuten later dan gepland werd onze groep van start geschoten. Direct weer zo’n muur op , de eerste beklimming uit Luik Bastenaken Luik van dit jaar, de Cote de Saint Roche (of de muur van Houffalize). Onmiddellijk werd ik langs alle kanten voorbij gesneld door de andere deelnemers, in die  mate dat ik eraan dacht dat ik weer bij de laatsten ging bovenkomen. Maar halverwege de klim begon mijn rustig starttempo vruchten af te werpen, want algauw begon ik zwaar hijgende en naar adem happende snelle starters in te halen. Ik voelde me direct goed, en bovengekomen schakelde ik vlot op de grote plateau, zette aan en haalde bij tientallen tegelijk deelnemers in, tot we op de singletrack afdaling kwamen. Waar ik voor vreesde, geschiedde ook, allemaal in eendenpas achter elkaar bergaf (en dat ging nog). Maar beneden aan de afdaling , scherp links steil omhoog het vervolg van de singletrack, geen mogelijkheid tot voorbij steken, regelmatig stoppen, voet aan de grond, wachten en weer verder sukkelen voor enkele meters. Links en rechts toch een gehaaste deelnemer die voorbijstak waar het niet kon, met nog meer gesukkel tot gevolg. Enfin. Zoetjesaan en na het nodige getalm kon er meer en meer gefietst worden tot plots iedereen na enkele kms stilstond. Geen doorkomen aan, wachten en wachten, geen beweging. Zeker 20 minuten later kon ik het euvel zien, een riviertje waar moest doorgewandeld worden van 3 meter breed. Gelet op de wachttijd was het net of we het Albertkanaal, ieder op zijn beurt, moesten overzwemmen . Toen dacht ik al, éné keer maar nooit meer zo’n massagedoe en dacht ik met weemoed aan de rit van 40 deelnemers daags voordien. Enkele kms na deze hindernis splitste het parcours zich voor de kortere afstand van 50 km en ging het fietsen heel wat vlotter. Aan de derde bevoorrading (de laatste op de afsplitsing voor de lange afstand), voor we terug op het algemene traject kwamen, besloot ik te stoppen voor een hap en een plaspauze. De plaspauze was geen probleem, maar gezouten TUC-koekjes als bevoorrading? Neen, bedankt Golazo . En met weemoed dacht ik terug aan de bbq en spek met eieren drie dagen eerder in Tellin. Ik at mijn zelf meegebracht energiereepje op en reed verder. En ik moet zeggen, na deze stop leek het wel of ik plots gouden benen had. Op de hellingen op souplesse naar boven, op het platte het grote mes op souplesse ronddraaiend maakte ik echt meters, en haalde op een vlotte manier daar waar het kon, vele deelnemers in. Toen we nadien terug het gemeenschappelijke parcours van alle afstanden opreden werd het inhalen nog makkelijker. Honderden deelnemers reed ik voorbij, mannen, vrouwen, jong en oud, ik vloog… tot aan km 73. Halverwege een steile afdaling, stoppen, stilstaan, wachten, en nog langer wachten, vijf minuten, een kwartier en nog langer . Inderdaad, een riviertje waar weer iedereen één voor één door moest rijden, 3 meter breed om aan de andere oever te stoppen en daar een anderhalve meter hoge, goed van slijk voorziene berm moest opklimmen. Tegen deze berm zat een fotograaf een voor het nageslacht te bewaren foto’s van je leven te maken (aankoopprijs 6,00 euro). Belachelijk gewoon dat iedere deelnemer door dat stuk moest terwijl ik zeker ben dat dat vlot te omzeilen was. Maar Golazo denkt ook aan de kleine centjes van vele deelnemers. Daar besliste ik dat ik het echt gehad heb met Golazo . Na mijn oversteek van dat beekje (neen ik heb die foto niet gekocht), had ik terug last van stijve poten, net zoals ik dat altijd heb bij de start van een rit. Dat zal wel een stukje de leeftijd zijn, maar ook mijn  Parkinson-aandoening speelt daar parten mee, dat weet ik zeker. Dat voel ik dagelijks in de normale gang van het leven ook. Twintig minuten stilzitten en mijn verstijfde knoken spelen op. Het duurt altijd wat eer ik  me terug vlotter kan bewegen.

Soit, het op souplesse draaien was voor een stuk weg. Bij de laatste beklimming in eendenpas achter elkaar draaide iedereen voor mij rechtsaf, slaafs volgend degene die voor hem reed.  In mijn ooghoek zag ik enkele pijlen tegen de grond liggen, maar ik volgde ook mijn voorrijder en draaide mee rechts. Omdat ik de gps track had gedownload en deze aanstaan had, ging algauw de pieper af dat ik verkeerd reed. Ik zette me opzij, stopte, anderen reden mij voorbij, en begon rond te kijken. Ik ben geen trouwe volgeling van gps, maar deze keer had hij gelijk, ik zag de dorpskern van Houffalize in de vallei links van me liggen, draaide mijn bike, en reed tegen het opkomende mtb verkeer terug. Wat verder zag ik terug de pijlen hangen. De laatste km was de meest technische afdaling van de hele rit. Overal zag je deelnemers sukkelen en zwaar tegen de grond gaan, zo ging een dame voor me overkop en kwam drie meter lager met een smak tegen de grond, hopelijk zonder erg. Beneden aan de voet was de finish en daar zag ik mijn Geja, die al enkele uren op mij stond te wachten, trots dat ze meer dan 1000 hoogtemeters had afgefietst op haar 68 km van Vianden. En dat mag ze!

Ik had 92 km (incl op en af naar de wagen), 2400 hoogtemeters, gemiddelde wacht-wandel en fietsnelheid 16,5km/uur

Mijn conclusie;

Als ik vandaag mijn eigen fietsplezier of fietsergernis wegdenk was het organisatorisch af. Goed afgepijld, en op alle gevaarlijke oversteekplaatsen seingevers. Je moet natuurlijk al een "gestampten boer" zijn om in die streek geen mooi parcours te maken. Je moet wel degelijk een "gestampten boer" zijn ipv een professionele organisatie met meer dan genoeg ervaring, om voor 45€ zo'n afschuwelijk (en hoogstwaarschijnlijk gesponsord) t-shirt  te geven aan elke deelnemer. Geef dan niks, dan valt het zo niet op en kan daar alvast geen opmerking over gemaakt worden. Als ik met dit t-shirt mijn groene gazon ga afrijden , gaat mijn “pelouse” onmiddellijk verdrogen door de aanblik ervan . Ik denk niet dat ik ooit iemand met dit shirt zal tegenkomen op straat. De enige bevoorrading die ik aandeed was zeker geen knaller, evenmin die 2 onnozele riviertjes wetende dat je met zo’n massa deelnemers daar enorme wachttijden krijgt, uitgezonderd de eerste wave deelnemers. Enfin, ik ben content dat ik de Roc d’Ardenne eens gereden heb. Zeer blij dat ik de dag voordien in Vielsalm de 95 km van "Heikki's gruute plateau marathon" heb gereden. En ik heb nog meer respect voor de talloze organisatoren van TT’s elke week. Ik zie organisatorisch echt geen verschil, behalve de deelname prijs. Meestal 1/10 van de 45 euro Golazo prijs.

En dan mijn resultaat of uitslag van de Roc d’Ardenne 2014;

Algemene uitslag van de 81 km marathon;             297^ste op 663 deelnemers

Betere analyse leeftijdscategorie 40+;                     116^e  op 285 deelnemers

Grondige analyse leeftijdscategorie 45+;                  46^e  op 140 deelnemers

Juistere analyse met toelichting; Ik kan onmogelijk geloven dat ik 1 uur 38 minuten na de winnaar zou zijn toegekomen. Vanwege de ordening in de startgroepen op basis van rugnummers zou de winnaar uit mijn wave zijn gekomen. Deze man (en er zijn er nog enkele anderen) zou dus ALLE deelnemers van de vorige wave’s moeten zijn voorbij gereden die 5, 10 en 15 minuten voor hem zijn gestart, geen last hebben gehad van stilstaan en wachten. Hij zou ook op zijn minst enkele honderden deelnemers van de 50 km moeten hebben voorbijgereden. Bijgevolg geen last hebben van tragere en sukkelende medebikers. Hun tijd als  ouwe vos is bijna net zo snel als vele vooraan geeindigde elite-renners die allemaal hun zonen zouden kunnen zijn. Neen, dat maken ze mij niet wijs. Ik denk dat dit “anciens” zijn die truken van de foor toepassen, en geregistreerd zijn door over de startlijn te rijden en vlak voor alle groepen zijn gestart.

Zeer grondige analyse van de deelnemers 45+ die in mijn (4^e en laatste) groep zijn gestart, inclusief de winnaar dus en andere “verdachte” foefelaars;

                                                                                           22^ste op 74 deelnemers

 DE ENIGE ECHTE JUIST ANALYSE;

Algemene uitslag ;

Bij de deelnemers met een neurotische aandoening ( zij die het weten en nog niet weten) met zekerheid op het podium.

Leeftijdscategorie 45+ met Parkinson;

Waarschijnlijke winnaar Roc d’Ardenne 2014 ; JAN BUELENS – Kampenhout.

Desondanks; nooit meer Golazo voor mij, niet op de wegfiets, niet op de mtbike.

Extra info;  Superbrilleke van Oakley!!! Werkt perfect en onmiddellijk in de overgang van schaduw, licht, donker en felle zon .

En zo reed ik samen met Geja tevreden huiswaarts van een leuk fietsweekend Luxemburg, dromend van meer.

06-05-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Ik ben goed bezig (volgens Me,Myself and I). Weinig met de koersfiets gereden, des te meer met de mountainbike. En "veul" bergop.

Mtbike ;          11 ritten  13930htm       1077km             52h40min       33555cal

                        gem.20,57km/u          gem.135 hartsl.

Racefiets;         3 ritten     3981htm         385km             13h54min          9680cal

                        gem.27,77km/u          gem.143 hartsl.

01-05-2014 om 17:34 geschreven door Jan Buelens  

Afgelopen paasweekend ben ik zoals eerder vermeld 2 dagen (met wisselend succes), hoogtemeters gaan opzoeken in TT-marathons.

Zondag 20/4 in Huissignies;

Een ramp, “une catastrophe”. Dan staat er op de marathonkalender 80 km en 2200 hoogtemeters (gegevens verstrekt door de organisatoren). Een parcours samengesteld op basis van die gegevens moet een lekkernij zijn voor een mountainbiker. Op de kaart zie je dat die regio donkergroen kleurt vanwege bossen in de buurt van het “kasteel van Beloeil” en het “bois de Stambruges”. Een ouwe vent als ik denkt dan dat hij daar zijn poten kan gaan trainen.

Extra toelichting;

We weten allemaal dat politiekers vooral beloven, toch wat de Vlaamse betreft en  de Waalse politiekers moeten zeker niet onderdoen. Integendeel, die roepen altijd harder en beloven nog meer. Niet in het minst Di Rupo of Magnette. Wat ik niet wist was dat de modale Waal nog beter zijn best doet dan de Rooie strik, en andere Madam Non’s, en duidelijk ook les heeft gekregen van Papa d’Ardenne en andere Andre’s (doden en levenden). Op hun rapport zouden de organisatoren van deze TT,  van hun Waalse politiekers zeker een grote onderscheiding op hun lokale pensenkermis of “festivale locale” gekregen hebben. Van mij en andere mountainbikers die op basis van de door hen verstrekte gegevens op de marathonkalender hun kar naar Huissignies hebben gekeerd, NUL op tien, ZERO, gebuisd en terug naar het Jezuietenklooster. Om te leren tellen en vooral het liegen af te zweren door boetedoening. In Noord Korea en bij de Chinezen wordt een mens voor minder geëxecuteerd (tenzij de regering de TT organiseert en zichzelf alle lof toedient, en zo komen we terug bij onze Waalse politiekers).

Terug naar de TT;

Ik kan alleen maar spreken over de langste afstand, de 80 km. Maar die is zoals overal gebaseerd op de kortere afstanden door middel van extra lussen. Er was niks maar dan ook niks te beleven wat in het grote draaiboek van een mooie TT staat. Veel asfalt, eindeloos vlakke saaie rechte wegen door het bos (genre waar paarden met karren/koetsen elkaar zelfs vlot kunnen kruisen. Af en toe eens een plat stukje verbindingsweggetje (meestal een zelf aangelegd platgestampt pad), dwars door het bos om vervolgens een ander karrenspoor te nemen. Er was welgeteld 3 km leuk speelplezier, lokaal gekend als het Mer de Sable. Hoogtemeters ; amper 600, in plaats van de vooraf aangekondigde 2200!!!!. Moest een Vlaming zoiets organiseren, en door middel van de leugen proberen deelnemers te lokken, daarvoor dan 6 euro te vragen, ze zouden de eerste zijn om en masse “scandaleuse et le sale menteure”(nvdr; schandalig, de vuile leugenaar!!!) te roepen! De vakbond werd  gemobiliseerd, en vervolgens zou door betogingen en stakingen het land plat-(juiste woordspeling)gelegd worden. Ik heb geen enkel probleem met inschrijvingsgeld, je weet vooraf hoeveel of weinig je betaalt. Ik heb wel een probleem als de leugen het doel heiligt. Dan voel ik me vooral bedrogen en ben ik behoorlijk misnoegd . Toen ik daarover op hun forum mijn mening uitte kreeg ik vooral te horen dat dat inschrijvingsgeld toch wel weinig was. Je kreeg bij de inschrijving lokale saussice, paté en andere versnaperingen. Iets wat je weinig of niet tegenkomt in Vlaanderen. Ja jongens, voor een pensenkermis rij ik niet naar ginder hè, ik ga om te mountainbiken. Ik hoef mijn inschrijvingsgeld niet op te eten. Dat “leugentje om bestwil” ivm de hoogtemeters, deed men af als een “faits divers”. Hun Mer de Sable” doortocht was volgens hen toch iets om duimen en vingers af te likken. In “mijn” regio’s Hageland en Druivenstreek rij ik elke keer parcoursen die voor 80% bestaan uit hun 3 km lange Mer du Sable. Een regio is wat het is , maar een organisator van TT’s of van eender welk evenement, moet eerlijk communiceren over zijn regio of organisatie, zodat een deelnemer of bezoeker weet waaraan hij zich kan verwachten. Nadien bleek dat de forumheren “Saussice et Faits Divers” zich tevreden stelden met de tocht van 30 km. En zo is de link weer gelegd met de heren Waalse Politiekers die  ook de kunst verstaan om  zichzelf te bewieroken met te roepen dat ze goed bezig zijn. Nooit meer Huissignies voor mij, da’s een zekerheid.

Gelukkig was er in de namiddag de Amstel Gold Race. Met toch wel een Waal als winnaar zeker! Maar wel éné die wel (goed) “Vlomsch” klapt. Maar ook weer éné die de vruchten plukt aan de meet, van zijn noeste hardwerkende Vlaamse ploegmaat onderweg. Tiens? Is koers dan inderdaad hetzelfde als de Belgische politiek? U mag zelf het antwoord geven .

Paasmaandag 21/4 in Messancy. Opgestaan om 04.45 uur, en een uur later vertrokken richting Luxemburg. Starten voor de 100 km kon maar tot 08.00 uur. Of wat een mens allemaal moet doen om zijn vormpeil te bereiken. De gegevens op de marathonkalender; 100km en ook nu weer 2200 hoogtemeters.

Wat gisteren in Huissignies niet was, had het hier in Messancy allemaal. Mountainbikegenot pur sang. Singletraks, technische stukken, spectaculaire afdalingen, zware slingerende steile hellingen, adembenemende decors, allemaal in overvloed. En als afsluiter in het “bois de 7 bosses”, een om schrik van te krijgen stelletje steile afdalingen. Enkel te nemen met de ogen dicht als ik er nu over denk. Ik heb 6 uur en 3 minuten plezier gehad over de 100 km, die denk ik maar door een deelnemer of 15 gereden is. Aan de bevoorradingsposten van de 40 en 60 km was er wel wat volk. Op de extra lussen voor de langere afstanden, ben ik zeer sporadisch een andere  deelnemer tegengekomen en voorbij gereden. Ik was gaar gekookt ofte “meurrig” zoals wij dat hier zeggen bij aankomst. Mijn snelheidsgemiddelde was amper 16,5 km/uur, vooral door de inderdaad 2200 hoogtemeters, die op de extra lussen altijd meer dan 20% hellingsgraad hadden en lang waren. Zoniet in meters maar wel in tijd, want wat duurt het lang eer je 100 meter hebt overbrugd met die kleine versnelling (24x36 of amper 1,54 meter per omwenteling).

Moe, content en tevreden. Maar ik was ook zeer snel gerecupereerd. En eerlijkheidshalve was ik in eerste instantie ook blij dat de hoogtemeters de dag voordien zeer beperkt zijn gebleven. Wat wel wennen is, is de bewegwijzing. In Vlaanderen  hangen er meestal goed zichtbare gele pijltjes op bomen en palen. In Wallonie spuit men pijlen op de (bos)grond. Meestal maar één en net op het moment dat je moet afdraaien. Dus af en toe verkeerd rijden of te laat indraaien hoort erbij.

Bijzonder eigenaardig en verwarrend was dat het parcours drie keer een prachtig mooi golfterrein dwars kruiste, zonder dat er eigenlijk een zichtbaar pad of weg was. In het mooie perfect onderhouden gazonnetje, zag je enkel wat afdrukken van mtb-banden van andere deelnemers. Je twijfelt toch wel echt of je daarover moet. Ik ga ervan uit dat dat golfterrein over een publieke trage weg (zoals dat vandaag heet) is aangelegd, en dat men deze niet mag afsluiten. Maar wie is er dan verantwoordelijk als je als fietser, voetganger of paardrijder een golfballetje tegen je hoofd of lijf krijgt? Zou daar iets van in het verkeersreglement staan? Of je zal maar een balletje dat op je weg ligt achteloos wegstampen of wegrijden terwijl zo’n golfer net zijn allereerste perfecte Tiger Woods – slag heeft geslagen. Hoop dan maar dat die golfer niet binnen golfstok-afstand staat als je daar passeert. Wat zou er daarover in het grote golfboek-reglement staan ?

TT in Messancy ; Een uitmuntende geslaagde toer. 10/10  voor de organisatie. Nadien op de terugweg uit Luxemburg, file file en file . Uiteindelijk kon mijn op mijn thuiskomst wachtende madam mij begroeten om 18.30 uur, en was het avondeten welgekomen.

22-04-2014 om 12:16 geschreven door Jan Buelens  

Het is niet eens half april en toch heb ik deze maand reeds meer dan 750 km (waarvan 250 km met de koersfiets), en een totaal van een kleine 11000 hoogtemeters. Ik vind van mezelf dat ik stevig bezig ben. Ik ben sinds de aanvang van mijn campagne 10 kilo vet kwijtgeraakt. Een hoop vlees als je dat zou zien liggen. Mijn gewicht ligt al enkele weken rond de 75 kg, het mag voorlopig zo blijven. De conditie is goed (denk ik). Dat leid ik af uit het afgelopen weekend waar ik net geen 300 km in toertochten heb gefietst en bijna dertien uur op het zadel heb gezeten.

Afgelopen zaterdag reed ik de Willy Teirlinck Classic in Liedekerke. Goed voor 145 km en 1450 htm. Gestart in een  koud, vochtig, mistig weertje. Dat zijn we dit jaar niet gewend geweest. Ik was dan ook zeer verheugd dat ik toch maar een dikker jasje en lange broek aanhad. Als ik sommige deelnemers zag in korte mouwen en broek, bibberen deden ze, stuk voor stuk. Het duurde bijna twee uur eer de zon doorbrak en het aangenaam werd. De eerste 50 km heb ik het moeilijk om op gang te komen, om soepel te draaien zeg maar. Komt het door mijn leeftijd of door mijn “bibberaandoening”? Het zal wel een combinatie van beide zijn. Feit is dat wanneer ik éénmaal op gang kom er bitter weinig volk mij nog voorbij rijdt, veeleer andersom. En hoe langer de afstand wordt, hoe beter ik fiets. Dat leid ik af wanneer het klimmen is en ik de één na de ander soepel “voorbijsukkel”. Mijn tempo is na 140 km nog steeds even snel of traag (afhankelijk van hoe je het bekijkt) als bij de eerste kms. Op de koersfiets draait dat op het vlakke rond de 30 a 32 km/uur, en dat vertaalt zich dan tot een uiteindelijk gemiddelde van rond de 28 km/uur, voornamelijk alleen fietsend en hoe lang de rit ook mag zijn.

Gisteren zondag ben ik met de mtbike de toertocht in Rillaar gaan rijden. Vertrokken om 7.15 uur (het uur dat mijn buurman Marc na zijn nachtdienst thuiskomt op zijn koersvelo). Met de fiets naar Rillaar (goed voor 31 km). In Rillaar de marathon van 85 km gereden, en terug met de wind vol tegen naar huis. 145 km en 1650 htm, goed voor bijna zeven uur met de mtbike. Het is verbazingwekkend dat we nauwelijks het grondgebied Rillaar verlaten en dat er toch zoveel weggetjes, landwegels en boswegen door het Hageland slingeren. Amper asfalt of beton tegengekomen of het was om deze te kruisen en terug het veld in te duiken. Mooi parcours, droog en stoffig. Met het mistige weer van zaterdag in gedachten ben ik gisteren vertrokken met dikker jasje en lange broek. En dat heb ik geweten. Op de heenrit, in de ochtendstond ging dat nog, maar na 20 km door veld en bos, zwetend als een otter besloot ik toch maar te “strippen” in het bos, uit de wind. Niet zo evident om in een camelbag, gevuld met anderhalve liter water, een door het zweet doorweekte herfstjas en lange broek in de bijzakjes te proppen. Het fietsen voelde onmiddellijk veel beter aan bij surplus aan meer lucht en afkoeling. Maar de rugzak hobbelde en bobbelde onaangenaam op mijn rug. Net zolang tot door het drinken van het water de druk wat afnam van mijn rugzak. Maar 5 km na mijn strip-act, reed ik lek achteraan . Tubelessbanden en latex, ik heb er mijn gedacht ondertussen van. Ondanks het miniscule gaatje werkte het dichtingsmiddel (weer) niet. Het was niet moeilijk om het gaatje te vinden want het witte latexproduct pruttelde door het gat ipv het te dichten. Met mijn boerenverstand, en nadat ik mijn lange broek en jasje met vechten weer uit de camelbag had gesleurd, kwam ik op het lumineuze idee dat er  mogelijk te weinig druk in de band stond om de fit te dichten met latex. Bommetje op het ventiel en het  gas de band in. Noppes dus, de latex pruttelde gewoon sneller door de fit. Handschoentjes aan en dan toch maar de binnenband erin. Ik herkende de situatie van enkele weken terug . Uiteindelijk ben ik  snel veertig minuten bezig geweest met de stripact en het sukkelen bij het lekrijden. Na de rugzak weer met al mijn overtollige kledingstukken te hebben volgepropt ( wat had ik spijt dat ik niet mijn been- en armstukken had aangedaan), terug het veld in om de rest van deze  mooie tocht af te haspelen. Ook gisteren had ik moeite om het juiste tempo te vinden, zelfs na mijn opwarmingsrit naar Rillaar. Maar éénmaal de cadans gevonden geef ik die niet meer af, hoe groot de afstand, en hoe steil de beklimmingetjes ook mogen zijn. Gisteren ben ik ook (na meer dan 100 km op mijn teller) eens gestopt bij een bevoorradingspost, de laatste op het parcours. Omdat ik wist dat ze daar rijsttaart op het menu staan hadden . En na de energiebars- en koekjes smaakt zo’n stuk rijsttaart overheerlijk. Ik heb er dan maar twee genomen en mijn drinkbus laten bijvullen. Bij het vertrek van deze bevoorradingspost op een boerenerf moesten we door de achterdeur, de koeienstal door, om door de grote staldeur terug op het parcours te komen. Leuk gevonden.

Tijdens het laatste technische deel op en rond de konijntjesberg zag ik dat ik weer veel beter was dan vele, vooral jongere bikers. De laatste 5 km sloot ik net op de top van een helling aan bij een groepje jongere mannen. Ik (en dat doe ik alleen als ik  me goed voel om hen helemaal te demoraliseren ) vroeg hen lachend of ze geen goesting meer hadden. Was er toch een leeftijdsgenoot van mij bij die antwoordde dat ze nog wel met de fiets terug naar huis moesten, 20 km! Ikke nog 31 !!!, en heb nu net 110 km gereden. En dat inspireerde mij om er tijdens de laatste beklimming op het oude trainingsparcours van Roland Liboton er nog eens een ferme lap op te geven, en dan remmend in de afdaling naar Rillaar toe me terug te laten inlopen door de jongerenbende en éné ouwe vos. Nog lachend de laatste twee km samen afgereden, en dan de 31 km eenzame tocht, vechtend tegen de wind huiswaarts, met steeds dat liedje spokend door mijn hoofd (Boudewijn de Groot – De Zwemmer).

Gelukkig hadden de echte renners in Parijs Roubaix ook stevige tegenwind, want op mijn tv reed Terpstra pas om 19.15 uur over de meet. Alles opgenomen en in één keer uitgekeken zonder in slaap te dommelen. Daaruit kan ik alleen maar concluderen dat de conditie goed is. Afstand is op dit moment geen probleem meer, maar vanaf volgend weekend ga ik regelmatig de Ardennen in voor een veelvoud aan hoogtemeters te trainen op die afstand.

Maar nu eerst mijn tubelessband vullen met latex .

14-04-2014 om 13:15 geschreven door Jan Buelens  

Vooral door het uitzonderlijke lenteweer is maart een goed fietsmaand geweest. Wat mij betreft mag dat zo blijven. Vanaf april gaat het zoetjesaan richting Ardennen voor de langere en zwaardere MTB-marathons. Duimen (of juist niet) voor goed weer tijdens het Paasweekend. Dan is er een eerste test. Op Paasdag en Paasmaandag twee zware marathons na elkaar met telkens meer dan 2000 hoogtemeters . Afhankelijk van de benen fiets ik  eerst nog op zaterdag de 160 km lange Van Peteghem Classic in Aalst met de racefiets. Om dan op 4 mei in Houffalize de Roc d’Ardenne (www.sport.be/rocdardenne/2014/nl) als eerste grote uitdaging in 2014 te rijden.

Trainingsijver maart;

Mtbike ;          8 ritten  8910htm       716km             34h50min       22686cal

                        gem.20,73km/u          gem.137 hartsl.

Racefiets;        7 ritten  2259htm       799km             28h54min       18949cal

                        gem.27,65km/u          gem.138 hartsl.

02-04-2014 om 07:06 geschreven door Jan Buelens