Inhoud blog
  • Revalidatie(-maanden) na DBS -operatie
  • 1mei 2018 ; nog 25 dagen
  • The Cape Pioneer Trek (flashback nov 2016)
  • Dagen vooraf en Day 1 Cape Pioneer Trek
  • Day 2 Cape Pioneer Trek 2017
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Crocodile Trophy 2014 (en andere mtbike-uitdagingen)

    De beslissing, de zware en lastige voorbereiding, de uitdaging om als 49 jarige Parkinson-patient de extreem zware mountainbike wedstrijd Crocodile Trophy in Australie en andere meerdaagse mtb-wedstrijden in het buitenland te rijden.
    15-09-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DRAMA!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    DRAMA!

     

    Het is gebeurd. Pech zit in een klein hoekje, of in mijn geval, in een diepe put tijdens een afdaling in de buurt van Ciney, afgelopen zaterdag de DERTIENDE september. De Crocodile Trophy 2014 gaat van start met minstens één deelnemer uit Belgie minder. Me, myself and i , of ikke Jan Buelens.

    Nadat ik vorige week mijn voorbereiding had hervat met twee mtb-trainingen in de streek van Bertem, ben ik zaterdagmorgen vol vertrouwen naar de tweedaagse toertocht “de Transcondroz” vertrokken. Onmiddellijk na de start van de eerste 115 km lange etappe had ik benen vol power. Na enkele kms reed ik helemaal alleen, iedereen achterlatend. Het ging zo goed dat ik de eerste (verplaatste) controle na 40km niet eens had gemerkt, en dat men mij telefonisch op de hoogte bracht dat ik er voorbij was. Ook omdat de controlestand nog niet volledig in orde was.

    Aan km 85, tweede controleblad, voorsprong meer dan 20 minuten. Rustig voorraad eten en drinken aangevuld, en verder. Tien km later hopeloos de gps-track kwijtgeraakt aan de oever van een rivier. Toen ik uiteindelijk doorhad dat we de rivier moesten oversteken via een (niet meer in gebruik zijnde) spoorwegbrug, was ik zo goed als alle voorsprong kwijt. Aan de overkant gekomen vond ik onmiddellijk mijn tempo terug en reed weer alleen verder.

    En dan km 101. Een steile afdaling in een bos, vol rotsblokken. Geconcentreerd slingerend tussen putten en rotsen. Bijna beneden, uit het bos, zie ik het onmiddellijk. Ik zit in het verkeerde spoor. Twee diepe putten vlak na elkaar, remmen is onmogelijk vanwege de hellingsgraad. Ik voel dat het zeer gaat doen, de eerste put lukt wonderwel, de tweede is er teveel aan. Een keiharde smak overkop op de rotsgrond. Hoofdpijn, groggy en duizelig, ik moet bijna braken, mijn rechterschouder!

    Er komen nog deelnemers aan. Die kunnen mij niet zien vanwege het bos dat daar eindigt. Mijn fiets en ikzelf moeten hier weg, en  ik moet ze verwittigen om nog meer tuimelpartijen te voorkomen. Ik slaag in mijn opzet net op het moment dat ik drie mtbikers hoor afkomen, en begin te roepen dat ze moeten stoppen. Daarna wordt ik door hen geholpen (nadien nog door vele anderen), waarvoor oprechte dank. Zij zien wat ik niet kan zien, mijn sleutelbeen steekt 5 cm hoger. Omdat ik nog steeds wat groggy en misselijk ben en vooral barstende hoofdpijn heb, voel ik niet echt schouderpijn. Maar wel dat ik mijn arm niet kan tillen.

    Nadat mijn helpers gsm verbinding hebben gevonden, ben ik al wat van de slag bekomen en wandel ik mijn rechterarm steunend in mijn linker, rustig het bos uit. Tijdens die wandeling van een half uur vraagt iedere deelnemer die mij voorbij rijdt of ze kunnen helpen. Ik bedank hen, maar wil eigenlijk even mijn teleurstelling alleen verwerken want ik besef dat mijn jaar voorbereiding voor niks is geweest. In de laatste rechte lijn naar de start ben ik Murphy tegengekomen. Pech, tegenslag, niks aan te doen. Geen Crocodile Trophy 2014 voor mij. Ik wordt met de wagen opgehaald, en besluit om thuis naar het hospitaal te gaan ipv in Dinant.

    Nadat ik Geja heb verwittigd om me op te halen, wordt ik langs alle kanten geholpen door collega-mtbikers. De hulp bij de warme douche na de ijskoude (teleurstelling) deed deugd, veel deugd.

    Om halfnegen s’ avonds toegekomen op de Spoed in het St-Maarten ziekenhuis in Mechelen. Wat later de chirurg met de conclusie, maar ik had eerst een vraag voor hem. Kan ik binnen vier weken starten in Australie? Het antwoord was kort, krachtig en duidelijk. NEEN!

    Geen botbreuk, wel gescheurde pezen en spieren of in hun taaltje “AC-luxatie  graad 3 rechterschouder”. Een botbreuk was simpeler geweest. Donderdag 18/9 eerste operatie, zes weken later een tweede.

    Er zijn ergere dingen in het leven.

    THE END (of komt er een sequel in 2015?)

     

     


    15-09-2014 om 12:09 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    10-09-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Training hervat.

    16 dagen niet gefietst. Na mijn doktersbezoek ivm met mijn overbelaste rechterenkel, verplichte rust, en aansluitend “9 days with on the road in Europe”. Met vrouw, pak en zak op onze Harley’s deze keer. Het is nu de hoogste tijd om de trainingen te hervatten. Het is ook van 27 juli geleden dat ik nog op de mountainbike heb gezeten.

    Gisteren dinsdag 9 september ben ik met de mtb, op mijn vertrouwd trainingsparcours in de “Bertemse bossen en bergen”, en een bang hart mijn enkel en conditie gaan testen. 75 km en 900 hoogtemeters. Awel, het ging beter dan verhoopt. Voorlopig denk ik dat mijn enkelprobleem is opgelost, en de conditie is nog goed. Misschien is de 2 kilo aanwinst in gewicht de voorbije veertien dagen dan toch spiervolume ipv van vet.  Spiervolume gekweekt door gas te geven op de Harley, dat zou pas wat zijn.Very Happy

    Morgen donderdag staat er een rit van 110 km en dik 1500 htm op het programma. Maar pas na het weekend zal ik weten hoe het zit. Dan rij ik de Transcondroz, 2-daagse, dik 200 km en ongeveer 5000 hoogtemeters.

    Nog één maand vooraleer ik het vliegtuig opstap naar het grote avontuur.


    10-09-2014 om 08:06 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-08-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verloren van de Alpen of toch niet?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn 3 weken Alpen-avontuur zitten erop. En het heeft pijn gedaan, moeite gekost om me naar het einde te slepen. 20 dagen in de bergen vertoeft, waarvan 16 dagen gefietst. Ik heb mijn “onhaalbaar” programma wat moeten aanpassen door enerzijds enkele regendagen, waardoor ik drie keer een aangepaste of halve etappe heb gefietst, anderzijds door de vele verplaatsingen. Tent opzetten, tent afbreken en de verplaatsing over cols met een camionette neemt ook wel wat tijd in beslag. In totaal heb ik 41 bekende en minder bekende cols beklommen, (Franse bergjes of zogenaamde cote’s tel ik niet mee). De laatste vijf ritten heb ik gereden met een verband rond mijn rechterenkel/scheenbeen. Overbelast en ontstoken. Net zoals enkele maanden terug (tijdens de LCMT) heb ik mijn rechterbeen overbelast, toen mijn knie, nu mijn voet. Ik leg ook nu de oorzaak van dit euvel bij mijn Parkinson-aandoening. Want maar al te vaak merk ik tijdens het fietsen dat ik veel minder of amper kracht zet op mijn linkerbeen. Ook bij het stappen “sleep” ik regelmatig mijn linkerbeen mee. Ik moet daar echt beter opletten, soms lukt dat, vaak ook niet.

    Op 16/08 heb ik de Izoard (vanuit Guillestre) beklommen, en had een echte off-day. Tijdens de beklimming ben ik volgens mijn gevoel door 1000 andere fietsers voorbijgereden. Ik kon me niet echt oppeppen omdat ik toch nog 2 dames en 3 oudere (volgens mij waren het zelfs 90-plussers) heren ben “voorbijgesneld” tijdens de klim. Een echte baaldag was het, tong tussen mijn wielen, flanellen benen, en niks kracht. Als toemaatje kreeg ik, toen ik eindelijk na 95 km terug aan de tent was gesukkeld, nog behoorlijk op mijn donder van mijn wederhelft Geja.Shocked  Bleek dat ik haar in het afdalen van de mont Dauphin gekruist heb, terwijl zij deze aan het beklimmen was. Ze had me zien afkomen, begon te zwaaien en te roepen, maar pieredood als ik was heb ik daar niks van gemerkt. Ik heb al mijn overredingskracht moeten gebruiken, samen met het harde cijfermateriaal van mijn fietscomputertje dat ik stikkapot zat, of ik had die dag zelf mijn potje moeten koken. Uiteindelijk heb ik de gemoederen kunnen sussen door te trakteren op een etentje, maar ik heb toch in een apart bed moeten slapen. Net als alle anderen dagen trouwens want om te wennen aan het slapen op een veldbedje in een tent tijdens de Crocodile Trophy heb ik mij zo’n beddeke aangeschaft. En dat lukt wel, zeker als je zo moe bent dat je amper je tent nog kan openritsen.

    s’Anderendaags  opgestaan en direct gevoeld dat het  met mijn rechterpoot niet in orde was. En vermits ik mijn wijnzuiperij fors heb verminderd kan het niet van de alcohol (het pootje) zijn, zelfs niet van het wijnvertier tijdens het “goedmaaketentje”. Ondanks de licht gezwollen enkel en de pijn in mijn rechterscheenbeen toch maar de col de Vars langs twee zijden beklommen. 85 km en goed voor 2300 hoogtemeters. Zomaar opgeven doe ik niet. Een dag later was het rustdag omwille van de verplaatsing vanuit Guillestre naar Bourge d’Oisans.

    Het gevolg na deze rit was dat de pijn en de zwelling toenam. Dus tijdens de “rustdag” toch maar gestopt bij de apotheek om ontstekingsremmers, gel en een verstevigingsverband te kopen. Ideaal is dat niet want rusten zou veel beter zijn. Maar zoals ik net zei, zomaar opgeven doe ik niet. Een levende mens moet af en toe wat afzien. En omdat ik toch al gewend ben aan het slikken van mijn dagelijkse dosis bibberpillen kan er een pilletje meer ook wel bij.

    In Bourge d’Oisans goot het water de 18e augustus, vroeg op de morgen. Daardoor heb ik mijn langste en zwaarste rit opgedeeld in twee etappes, verdeeld over evenveel dagen. En daardoor zou ik mogelijk mijn enkel iets minder belasten. Na de extra tweede fietsdag (ritje van 47 km en 2300 htms, met beklimming van het geitepad col de Sarenne)  hebben we opgekraamd en ons tentje tegen de avond aan rechtgezet in St Jean de Maurienne voor de laatste twee zware Alpentochten.

    Dat was toch het plan, maar de Alpen hebben gewonnen van mij. Ik heb de eerste rit aangevat met de col du Mollard. Boven gekomen voelde ik echt dat mijn 132 km lange geplande rit teveel van het goede zou zijn. Ik ben gestopt, heb mijn enkelverband harder aangespannen om toch nog de col de la Croix de Fer te beklimmen en zo enigszins nog wat hoogtemeters (2200 in totaal) op het conto te hebben. Voor de afdaling en de beklimming van de col du Glandon heb ik gepast.

    Mijn “esposa” Geja daarentegen werd beter met de dag want zij heeft haar eerste echte grens van 1000 hoogtemeters op één col diezelfde dag doorbroken. Ook zij is de col du Mollard opgefietst, waarvoor proficiat. Dat kost mij dan weer een etentje, want een Hollander trakteert niet als hij iets te vieren heeft, den Belg draait ervoor op.

    Dat de Alpen mij pijn gedaan hebben, zeker weten, of ze mij overwonnen hebben, dat oordeel laat ik aan anderen over, want mijn 16e en laatste etappe over de Galibier heb ik toch niet geschrapt. Hoewel ik lang getwijfeld heb, zelfs tot vlak voor aanvang van mijn laatste rit, heeft mijn koppige aard het toch maar gedaan. Vanuit onze camping (waar alles in het teken van de fiets staat, straatjes hebben namen van befaamde cols etc, echt een aanrader!!!), is het klimmen van de eerste meter tot op de top van de Galibier ofte 49 km aan één stuk met een totaal op de Galibiertop van 2300 hoogtemeters. Een kado is het niet als je nog moet vertrekken. Maar mijn wilskracht heeft mijn ontstoken enkel overwonnen, en het deed enorm deugd toen ik toekwam op de top van de Galibier na meer dan 3,5 uur klimmen, gestaag tot steil, stoempend en beukend tegen de wind op een hoogte van meer dan 2600 meter. En dan 49 km bergaf!!!

    Mijn 3 weken fietsavontuur is voorbij gevlogen. Mijn lichaam is eventjes aan rust toe, maar ik denk dat ik hiervan binnen enkele weken in Australie de vruchten pluk. Dat hoop ik toch. En zoniet was dit toch een prettige ervaring. Zeker voor herhaling vatbaar.

    Mijn talloze uren klimmen op mijn Tacx hebben hun nut bewezen. Maar mijne heren Tacx, ondanks jullie verwoede pogingen (die zeker een proficiat verdienen), staat jullie rollensysteem nog ver verwijderd van de beleving in het echt. Klimmen in de bergen is veel lastiger en zwaarder dan eender welke simulatie, maar vooral zoveel mooier.

    De cijfers volgens mijn fietscomputer Sigma Rox 8.0 van deze Alpenfietsvakantie;

    16 ritten voor een totaal van 1598 km of net geen 100 km/rit. De kortste afstand was 50 km, de langste 140. Bijna 81 uur in het zadel gezeten en dat geeft een gemiddelde snelheid van 19,73 km/uur over de hele afstand, een gemiddelde omwentelingscadans van 69/min aan een hartslag van 131 gemiddeld. Kalorieverbruik 46463 eenheden.

    Van de 1598 km waren 656 km bergop met een totaal aan hoogtemeters verdeeld over de 41 cols van 39467 hoogtemeters of 2467 htm/rit. 52 uur geklommen aan een gemiddelde snelheid van 12,14 km/uur en een gemiddeld stijgingspercentage van 5,25% over die 656 klimkilometers.

    O ja, thuisgekomen en onmiddellijk op de weegschaal gaan staan + 2,5 kilo!!!!!!Shocked  U leest dat goed, 2,5 kilo bijgekomen. Mijn buikvolume is sterk verminderd, mijn beenspieren voelen aan als beton en zijn fors verdikt. Het is dus waar, spiermassa is zwaarder dan vet, of zou ik dan toch weer teveel gellekes en energiebars gegeten hebben? Embarassed

    Wat wel duidelijk is als ik voor de spiegel sta, is dat ik mijn rechterbeen veel meer gebruik dan mijn linkerpoot. De omtrek van mijn dijbeen is rechts bijna 5 cm dikker dan links, de kuit + 3 cm.

    En nu rust, ontsteking verzorgen, fietsconditie onderhouden en de eerste week van september “met den toeffer” naar Faakersee!!!


    24-08-2014 om 09:04 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-08-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen."Beestig" halfweg in de Alpen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen



    Het is vandaag 12 augustus. Over exact twee maanden vertrekt mijn vliegtuig naar de andere kant van de wereldbol, om daar de Crocodile Trophy te rijden. Het is al meer dan negen maanden geleden dat ik me heb ingeschreven. Negen maanden aftellen, trainen en voorbereiden. Het lijkt of het gisteren was om maar eens een clichè te gebruiken.

    Sinds gisteren zit ik over de helft van mijn “hoogtestage” in de Franse Alpen. Acht ritten en 950 km gefietst met tot op heden ongeveer 20000 hoogtemeters op het conto. Vanwege het weer in een iets andere volgorde dan op mijn schema. Het gaat me beter af dan ik had verhoopt. Maar het is blazen, puffen, zweten en doorbijten. Je voelt de roes van de overwinning elke keer weer wanneer je bovenkomt op een prestigieuze col in dit majestieus landschap. En dan volgt er de afdaling als beloning, jammer dat dat zo snel voorbij is vooraleer het weer stoempen is.

    Het zegt misschien niks, maar het geeft mij voldoening dat er tot op vandaag maar 2 fietsers zijn die mij hebben voorbijgereden tijdens het vele klimwerk, en dat ik er vele tientallen heb ingehaald. Het geeft de mens moed. Ik ben tot op vandaag ook nog geen andere wielertoerist tegengekomen die net zoals ik gek genoeg is om hier toertochten van meer dan 110 km, met telkens 3 tot 5 cols erin, samen met mij af te haspelen. Die gekken zijn dun gezaaid blijkbaar.

    Toen ik op zondag 3 augustus mijn eerste col aanvatte (col de la Colombiere) trapte ik aan een tempo van gemiddeld 65 omwentelingen bergop. Ondertussen ligt de cadans al rond de 75, en kan ik een gemiddelde van 10 a 12 km/u aanhouden wanneer de hellingsgraad tussen de 6% en 11% bedraagt, met een hartslag tussen de 140 en 150 slagen.

    Na mijn eerste beklimming van de col d’Iseran moest ik in volle afdaling naar Val d’Isere stevig in de remmen na een bocht voor een overstekende marmot. Vermoedelijk schrok het beestje harder dan ik want ondanks dat het beestje al 2/3 van het wegdek was overgestoken, besloot ze toch vierklauwens op haar poten terug te keren, naar de kant waar ze vandaan kwam. De glimlach van de omhoogfietsende mountainbiker zei genoeg toen ik hem passeerde.

    Ik heb al vele bekende cols  beklommen maar het zijn vooral enkele mindere gekende die me het meest pijn deden aan mijn benen. Zoals gisteren toen ik na 90 km te hebben afgelegd  en  daarbij al 2 cols te hebben beklommen,  de col de la Couillole op mijn bord kreeg. Vanuit St Saveur sur Tinèe, 21 km klimmen aan een gemiddelde van 7 procent op een slecht wegdek. Dat doet wat met een mens zijn door warmte en dorst vermoeid lijf. Ook sinds gisteren op die klim heb ik beloofd nooit nog te lachen met een Bmw-motard, want ik was maar al te blij dat ik van één van die voor mij vreemde wezens een flesje water aangereikt kreeg op 3 km van de top, en het was begot nog een Hollander ook.

    De beklimming die het meest in mijn benen kroop was de 8 km lange col naar het plateau des Glières (vanaf de D12). Niet zozeer vanwege de laatste 5 km asfalt, nauwelijks de naam van een veredeld “geasfalteerd” geitepad waardig, maar wel vanwege de steiltegraad. Vijf km nooit onder de 11% en met pieken tot 17%. Mijn cadans bedroeg op die stukken dan ook soms maar 38 omwentelingen. Eigenlijk tegen het omvallen af moest er zijwind geweest zijn. Beestig, en dan kom je boven op een 3 km lange zandweg. Maar ik wist waar ik aan begon, want ook met de Harley’s zijn we hier al enkele keren overgereden, maar das wel stukken makkelijker.

    En om bij de beesten te blijven, eergisteren de col des Champs opgereden vanuit Villards-Colmars. Twaalf km , gemiddeld 8%, ook hier en daar wat asfalt neergegooid op een oud bospad, want 3/4 van deze klim gaat door een bos. Vliegen, tientallen vliegen rond mijn hoofd, lijf, armen en benen, en vooral om één of andere reden op mijn handschoentjes. Je weet onmiddellijk waarom een koe of “ne meutte” het opgeeft om vlieg-attacks te bestrijden. Het is gewoon onmogelijk. Op de stukken waar het zonlicht door de bomen priemden zag ik op de schaduw op het asfalt een zwerm vliegen rond mijn helm hangen. En de eerste kms deed ik alle moeite om regelmatig die beesten rond mijn kop weg te slagen, tevergeefs. Op deze klim reed ik ook een groepje van vier man voorbij. En jawel, ook zij hadden overal vliegen rondom zich die traag maar gestaag met hen meeklommen. Er was echter één fietser bij die geen vliegen rondom zich had. Te wijten aan de lijfgeur van zijn maten (en dus ook de mijne)? Of stonk hij te hard? Alleszins bizar. Eens de boomgrens voorbij, op de meer winderige hoogvlaktes waren de beestjes ook onmiddellijk weg.

    Nu resten er nog zeven ritten. Met uitzondering van één rit, steeds meer dan 3000 hoogtemeters, over vooral vele gekende tourcols. De apotheose volgt ergens volgende week, 150 km met 3800 hoogtemeters. Volgens de gps althans, en dat beestje durft ook wel eens “liegen”. Soms in het voordeel (minder htms), soms in het nadeel (meer htms).

    Als binnen exact twee maanden vanaf vandaag het vliegtuig naar Australie vertrekt zal het niet aan mijn trainingsijver gelegen hebben moest ik het einde van de Crocodile Trophy niet halen. Dat is wel zeker. Nu nog wat rusten met een hazenslaapje vanmiddag.


    Bijlagen:
    Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

    12-08-2014 om 16:45 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Banden (part 2)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Waar blijft in godsnaam de “onplatbare” band? Hoe is het mogelijk dat deze anno 2014 nog steeds niet is uitgevonden (zie ook in mijn blog “Banden(service) en pillekes”). Bandjes vervangen zal nooit mijn dada zijn, of beter gezegd vanwege mijn Parkinson-aandoening nooit mijn dada meer worden.

    Vanmorgen ben ik om 8.00 uur vertrokken voor mijn laatste trainingsrit vooraleer ik en Geja met de fiets de Alpen gaan opklauteren. Omdat ik daar gedurende drie weken toch wel deftig wil gaan trainen heb ik deze week mijn koersfiets (Scott Addict 2014) wat “vernieuwd”, gesmeerd en afgeregeld. Ketting en cassette vervangen, twee nieuwe buitenbandjes opgelegd en alleen met die nieuwe buitenbanden ben ik anderhalf uur zoet vanwege mijn vinger- en gewrichtenstijfheid. Vloeken, sakkeren en zweten hoort daar allemaal bij.

    Maar goed, vanmorgen de fiets op. Na 11 km kom ik op een recht stuk weg waar men asfalt aan het wegfrezen is, fietsers kunnen door op het fietspad. Ik ben ook wel eens een wielerterrorist maar maak toch veel gebruik van het fietspad, dus ik rij door. Wat verderop zie ik al een tijdje een wagen op de weg geparkeerd staan. Maar wanneer ik genaderd ben tot op enkele meters draait die wagen plots toch de oprit van een huis op, over het fietspad waar ik rijEvil or Very Mad . Ik “smijt” mij op de weg en onmiddellijk plat achteraan, de eerste keer dit jaar na bijna 3000km koersfietskilometers. Een snakebite want vanwege de freeswerken is de borduurrand scherp. Tegen de tijd dat ik stilsta is de auto natuurlijk allang gedraaid en weggereden, en moet ik tegen mijn eigen vloeken. Maar goed ook want door ruzie te maken komt er toch geen lucht in de bandjes. Aan de kant en een nieuw binnenbandje steken, binnenbandje oppompen en op het moment dat ik het wiel terug in mijn fiets wil zetten ploft dat splinternieuwe bandje aan het ventielTwisted Evil . Godverdoemmes helpen echt niet, dus buitenband er voor de tweede keer af zonder één meter te hebben gereden en dan maar een tweede nieuw binnenbandje plaatsen, oppompen, rotzooi inpakken, en terug naar huis want de goesting om te fietsen is samen met de bandenlucht ontsnapt en weg. Ik had ook maar twee reservebandjes mee en zat dus zonder. Thuisgekomen na een geweldige trainingstocht van 20 km heb ik mijn drinkbussen in de gootsteen gekieperd, de energiebars terug in de koekendoos gegooid, mijn fietskledij uitgetrokken en de tweebandjesrotzooi de vuilbak ingekapt.

    En nu ga ik mijn fietsspullen, tent en campingspullen inpakken om zaterdag te vertrekken naar Frankrijk en de Alpen te gaan “platrijden”.Cool

     

    De juli-cijfers

    Mtbike ;              6 ritten     7739htm          596km                  28h41min            19251cal

                                   gem.20,56km/u               gem.139 hartsl.

    Racefiets;           6 ritten       8549htm        754km                  28h39min             18826cal

                                   gem.26,49km/u               gem.138 hartsl.


    31-07-2014 om 11:27 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    18-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Its only Rock & Roll but i like it!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Dromen we niet allemaal om op onze oude dag fit en gezond te zijn en vooral te blijven? Ik denk dat je dat niet verkrijgt door een heel leven lang alleen maar te werken. Sinds enkele weken zeg ik ook met grote zekerheid dat je dat ook niet bekomt door gezond te leven. Aandacht besteden aan gezonde voeding, voldoende beweging en sporten, een goede nachtrust etc, brengt helemaal niks op, dat dient tot niks. De toverformule is je hele leven lang volgieten met drank, booze, alcohol en gelijkaardige rotzooi, je lijf volpompen met drugs en andere vuiligheid, deelnemen aan orgieen en andere excessen, helemaal geen aandacht besteden aan rust en regelmatig slaapritme. Want dan sta je op je 72ste nog uren rond te springen als een jong veulen op een groene weideWink . Kortom, de Rolling Stones waren geweldig tijdens hun meer dan twee uur durende muzieksessie op Werchter Classic. En ik ook. De dag nadien was het veel minder. Het urenlange rechtstaan op de weide was een regelrechte aanslag op mijn gewrichten. Het voelde aan of er een kilometerslange goederentrein over mijn aangetaste ledematen was gedenderd. Ik zal nooit weten hoe Mick Jagger en zijn kornuiten zich voelen de dag na hun optredens. Maar het was de moeite waard.

    Enkele dagen later kwam ik op een ritje met de mtb ten val. Tijdens een steile bosklim in Pecrot ritste ik weg en kwam met mijn dijbeen op een boomwortel te recht. Pijn! Tegen de tijd dat ik “rechtgeklefferd” was en drie keer gewreven had op de geteisterde spier had ik zeven dazenbeten. En das de manier om ondanks de pijn toch snel terug op je fiets te springen en te maken dat je wegkomt  vooraleer je huid helemaal is opgevreten door die vervelende beestjes. Ik heb de eerste twee dagen met moeite op de wc-pot kunnen zitten omdat de bloeduitstorting mijn dijbeen zo had laten zwellen dat ik amper mijn been kon plooien, laat staan er nog kracht opzetten. Weer vijf dagen rust erbij, deze keer verplicht.

    Toen de zwelling minder werd en ik mijn been terug kon plooien ben ik op 6 juli de TT in Oud Heverlee gaan rijden. Met de mtb heen en terug + de toertocht, goed voor 150 km. Twee dagen later was onze Belgische topzomer elke dag het hoofditem in de nieuwsberichten. En in regenweer fiets ik niet. De week regen- en onweersbuien zijn ondertussen weer verdwenen en nu ben ik (angstig) de dagen aan het aftellen om begin augustus naar de Alpen te trekken. Want dat was het oorspronkelijke plan vooraleer de Crocodile Trophy uitdaging de kop kwam opsteken (zie item “proloog” bij de start van deze blog). Drie weken fietsavontuur over de hoge Alpencols met de koersfiets. Het oorspronkelijke fietsschema kan wat aangepast worden omdat ik ook mijn mtbike meeneem. Zo kan ik ook enkele keren met dit vehikel de cols op. Benieuwd of ik dan ook zal denken “It’s only R&R, but i like itExclamation ”


    Bijlagen:
    Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

    18-07-2014 om 09:16 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-07-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De cijfers van een rustige junimaand
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mtbike ;          4 ritten     5364htm    354km             17h42min       12235cal

                            gem.20,38km/u          gem.143 hartsl.

    Racefiets;        2 ritten       198htm    145km             5h13min          3003cal

                            gem.27,50km/u          gem.134 hartsl.


    04-07-2014 om 12:33 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rustige maand juni & Vakantie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Na de kwaaltjesmaand in mei en de fantastische LCMT heb ik een rustige maand juni ingepland. En maar goed ook, gelet op mijn mindere weerbaarheid en de overbelaste knie. De week na de LCMT heb ik nog kleine op souplesse gerichte tochtjes op de weg gemaakt. En ondanks mijn voorinschrijvingen voor twee zware mtb-marathons in juni heb ik deze niet gereden .

    Omwille van de opspelende knie ben ik met Geja een dag vroeger naar Kroatie gereden voor onze eerste geplande motorvakantie dit jaar, in plaats van op 9 juni in La Reid de Ardennes Trophy te betwisten. In die negen gemotoriseerde tweewielerdagen hebben we meer kms en hoogtemeters afgemaald dan al die maanden voordien dit jaar. Zalig als je ipv met wils- en spierkracht wielen in beweging te brengen, je dit kan doen door gewoon aan een gashendeltje op onze Harley Davidson’s te draaienWink . Het kleine electronicaprobleem aan Geja’s motor onderweg en de verkeersboete voor het inhalen over de witte lijn Embarassed in Oostenrijk behoren alweer tot het verleden en zijn zo goed als vergetenSmile .

    Na die dikke week op onze motoren ben ik sinds vorige week donderdag terug rustig met de mountainbike het veld ingedoken. Afgelopen zondag ben ik de TT in Wezemaal gaan rijden. Nochtans stond de 115 km lange marathon Raid Des Hautes Fagnes op mijn programma, maar dit zou dom geweest zijn om me daarvoor naar Vielsalm te verplaatsen na meer dan twee weken fietsloos geweest te zijn.

    Aanstaande zaterdag 28 juni staat Werchter Classic met de Rolling Stones op het programma om vanaf volgende week gaat de trainingsarbeid terug gestaag op te drijven. In eerste instantie om in augustus drie weken in de Franse Alpen te fietsen en zo de conditie op peil te brengen. Aansluitend terug een weekje de fiets aan de haak, om onze tweede week motorvakantie te nemen en zo ook om wat recupuratie in te lassen. Vijf weken later zal het al inpaktijd zijn om het vliegtuig naar Australie te nemen. Als ik er zo over denk en de kalender bekijk  komt het grote avontuur al kort bij. Godverdoemme, ik begin nu al zenuwen te krijgenConfused .

    24-06-2014 om 08:50 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-06-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kwaaltjesmaand, LCMT en 15 pinten.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Mei, lentemaand bij uitstek. Het was de eerste weken toch wel wat minder in vergelijking met maart en april. Ook wat betreft mijn gestel. Ergens halverwege een fikse verkoudheid, met een dikke week “verplichte” rust tot gevolg. En op het einde van de maand, tijdens de LCMT (Luxemburgse Cycling & Mountainbike Tour) een rechterknie die begon op te spelen, overbelasting met een begin van ontsteking tot gevolg. Op doktersadvies “verplichte” rust de volgende dagen en alleen een beetje op “souplesse” wat rond fietsen.

     

    De LCMT , 4-daagse mountainbiketocht in de streek van Houffalize, ongeveer 400 km en net geen 9000 hoogtemeters. Een organisatie  die ik aangestipt heb als tweede grote test richting Australie. Iets waar ik naar uitkeek. Toch stond ik op Hemelvaartsdag in Marche en Famenne  met een bang hartje aan de startlijn, na mijn eerste kwaaltje van de afgelopen maand. Er stonden naast mij nog een 220 andere “recreanten” aan de start. Voor ons nog een 100-tal wedstrijdrijders. Als één van de oudere ratten van ’t pak stond ik helemaal achteraan in het peloton.

    Om halfelf werden we op gang geschoten, en mijn benen voelden onmiddellijk goed aan. Er zat power of tenminste goei poeier in. Deelnemer na deelnemer fietste ik vlot voorbij in de beklimmingen. Net na de eerste bevoorrading werden de bergen steiler, en de afdalingen technischer, maar het bleef goed gaan tot ik plots vooraan niet meer op mijn groot kettingblad kon schakelen. Gelukkig was het niet andersom of ik zou dikwijls moeten wandelen hebben in de beklimmingen. Door dit schakelprobleem werd ik in de afdalingen, op de vals plat oplopende en de vlakke stukken terug voorbij gevlamd door diegenen die ik tijdens het klimmen op achterstand had gezet. Er was nog dik 20 km te rijden tot bevoorrading twee waar ook mechanische bijstand verleend werd (zoals op alle bevoorradingsposten trouwens). Het werd uiteindelijk meer dan 25 km vanwege een afslag gemist. Eigen schuld natuurlijk, want de pijl hing er wel degelijk. Aan de post kon de  mechanieker van dienst het euvel oplossen, en na wat testwerk kon ik een kwartiertje later verder.  Ondertussen had ik ook de innerlijke mens versterkt. Het moet gezegd, de bevoorradingsposten waren rijkelijk voorzien van eten en drank, sandwiches, rijstpap, gedroogde en verse vruchten, koeken en vlaaien allerlei.

    Onmiddellijk vond ik mijn tempo terug. Wat later was er aan een camping in La Roche de bergprijs, een “om bang van te krijgen” beklimming met percentages rond de 28%. En dat om “bang van te krijgen” kan je letterlijk nemen, vermits de hele bergkant (met uitzondering van de electriciteitspylonen) helemaal gerooid was waardoor je een zicht had tot boven enkele honderden meters verder. En na die top volgde een bocht en ging het feestje “uw lijf naar boven sleuren op een onmogelijke helling” nog eens door. Velen gingen te voet en waren eigenlijk net zo rap of traag boven als zij die fietsten. Ik ben ook tot boven geraakt maar kon amper nagenieten van het panorama daar. Nahijgen ging vanzelf. En dan de beloning, bergaf! Nadien bleef ik steeds regelmatig deelnemers inhalen alhoewel de frequentie wat minder werd. Na die zware beklimming ging ik nog een honingwafeltje oppeuzelen. Krak! Hard stukske honing dacht ik, tot ik na het verorberen van mijn koekje merkte dat er een stuk van één van mijn kiezen mankeerde. Hard op de tanden bijten kan gevolgen hebben. Toch besloot ik door te bijten en zo heb ik de laatste 20 km behoorlijk nog wat mtbikers opgeraapt. Ik kon duidelijk nog enkele tanden groter dan velen rondstampen. Na dik 90 km en een slordige 2400 htms reed ik over de finish in Houffalize aan ons logement “hotel Old Fosse d’Outh”, waar Geja mij stond op te wachten. Zij had in Marche eerst nog een fietstocht gemaakt en was dan met de auto naar Houffalize gereden.

    Uiteraard was ik nieuwsgierig naar mijn “uitslag”. Stomverbaasd was ik dat ik te horen kreeg dat ik 25ste was geeindigd bij de recreanten. Ikke, een ouwe vent tussen veelal veel jongere deelnemers. En dat na mijn verlies van tijd door mijn versnellingsprobleem en verkeerd rijden. Ik was content. De Aquarius en de pannekoek die je kreeg vanuit de organisatie smaakte plots zeer goed, en mijne moraal klom tot ongekende hoogtes. Fiets afspuiten, douchen, en nadien aan tafel in de enorme eetzaal van het hotel voor een rijkelijk voorzien eetbuffet. Om 21.00 uur briefing voor de tweede rit, nog een afsluitende trappist als slaapmuts en dan het bed in. Met schuldgevoel. Want ik had mijn fiets wel afgespoten, maar echt blinken deed die niet, dit in tegenstelling tot vele anderen die wel tijd maakten om hun tuig te doen schitteren.

    Na een onrustige nacht stond ik met shampoo en spons om zes uur s’morgens aan de poetsstand om alsnog voor de start van de tweede etappe mijn Specialized deftig te poetsen. Mijn schuldgevoel weg en om zeven uur een koffiekoek, spek met eieren, vijf pistolets,  en een yoghurtje. Allee, een stevig ontbijt, voor wat komen moest.

     

    Dag twee, de koninginnerit 105 km (of een light versie van 90 km). Start om 9.30 uur (trots met mijn netjes gekuiste Specialized) aan onze verblijfplaats. Het officiële wedstrijdgedeelte voor de wedstrijdrijders zou om 10.45 uur plaatsvinden, 28 km na het vertrek aan de eerste bevoorrading.

    Toen ik weerom achteraan stond om te starten, ontmoette ik één van de twee Crocodile Trophy deelnemers die ik in januari had gezien op de Croc-voorstelling in Aarschot. De tweede, de jongste, een ongezond ogende dokter (vetpercentage 6%) reed mee bij de elites in de LCMT, en stond bij de wedstrijdrijders vooraan in het startveld. Hem zou ik na de rit terugzien. Diegene die bij mij stond was de dag voordien niet  gestart in Marche vanwege buikloop.

    Na het startschot voelde mijn benen weer goed aan en begon het spelletje inhalen opnieuw. Goed voor het moreel, achteraan starten en dan regelmatig trage rijders in het vizier krijgen en als mikpunt gebruiken om zo een goed tempo te kunnen houden.

    Aan de eerste bevoorrading aangekomen vond ik het niet nodig om te stoppen en reed deze voorbij. Wat later, toen ik al een hele tijd amper nog deelnemers in mijn vizier kreeg werd ik op een stevige helling door enkele mtbikers ingehaald. Niet goed voor “de moral”. Even later opnieuw, en opnieuw… “Verdoemme” het gaat niet goed, de twijfel begon te overheersen. Bovengekomen draaiden we een asfaltweg op om enkele honderden meters verder links richting Durbuy, het bos in te duiken voor een zeer technische afdaling. Ik had alle concentratie nodig om deze goed in te schatten en schrok me een bult toen ik door “gekken” langs alle kanten werd voorbijgestoken. Zotten waren het, en ze bleven komen. Beneden aan de afdaling zag ik dat het allemaal rode startnummers waren. Rode startnummers waren de wedstrijdrijders, de zwarte nummers waren voor de recreanten. Pas dan besefte ik dat al voor de start van de eigenlijke wedstrijd aan de eerste bevoorrading was gepasseerd. Daarom werd ik vlot voorbijgereden op die vorige beklimming, dat waren de koplopers, ik zat midden in de koers. Ik sprong van mijn bike en liet de kop van de wedstrijdrijders passeren op de singletrack beklimming. Even daarna kon ik verder klimmen en werd ik af en toe nog voorbij gereden door een rood nummer.

    Wat later, na bevoorrading twee, was er de splitsing, shorcut of een ommetje van 15 km voor twee zeer stevige kuitenbijters voor de bergprijs. Natuurlijk ging ik voor de lange afstand. Dat ommetje duurde uiteindelijk meer dan een uur vanwege de moeilijkheidsgraad. En het was ook een zeer eenzaam uurtje, want ik zag alleen nog maar aan de sporen en pijlen dat ik op de juiste track zat. Geen “zwarte” biker tegengekomen. De samenvloeiing van de korte en de lange afstand viel aan bevoorradingspost drie. Van toen af raapte ik terug recreanten op.

    Aan de aankomst had ik 108 km en 2600 htms, en was ik toegekomen op plaats 37. Onmogelijk uit te maken hoeveel van de 36 bikers voordien de korte afstand hebben gereden ipv de veel zwaardere lange afstand. Maar mijn gevoel was goed. Mijn fiets direct goed gepoetst en veilig weggezet in de bewaakte fietsstalling. Toen ik de trappen van het hotel opliep ik voelde ik plots pijnscheuten in mijn rechterknie. Dat was nadien ook goed voelbaar telkens dat ik van een stoel kwam en recht stond. Na een aperitiefje in de tuin van het  hotel besloot ik om na het avondeten de dokters (die door de organisatie voorzien waren) op te zoeken.

    Overbelasting en opletten voor een ontsteking. Ontstekingsremmers nemen en ijs op de gevoelige knie leggen. En op souplesse rijden. Dat was het doktersadvies. Na het  bezoek aan het dokterskabinet ging ik naar de bar waar de ex-renner Nico Mattan anekdotes en ander verhalen vertelde uit zijn rennersverleden. Toppunt was dat hij  in 2005 na de Ronde van Vlaanderen,  s’avonds met Van Peteghem (derde toen) 15 pinten dronk. Drie dagen later won Mattan Gent Wevelgem. Mogelijk is in de loop der jaren de komma tussen de één en de vijf kleiner en kleiner geworden tot deze helemaal verdwenen was, zoals dat gaat bij vele anekdotes. Maar het was een aangenaam uurtje. Na het interview praatte ik wat met een nog oudere deelnemer, 53 jaar en die bij de wedstrijdrenners deelnam. Die man was ook al van bij hem thuis in drie weken naar de Noordkaap gefietst, met pak en zak. Respect!

    Derde etappe. Tijdens de briefing de avond voordien werd deze aangekondigd als overgangsetappe. Aan het einde van deze rit had ik toch nog 102 km op de teller en 2100 htms.

    Start om 9.30 uur, weerom stond ik op mijn vaste stek achteraan. Samen met de wat ziekjes andere Croc deelnemer. Hij was de dag voordien aangekomen (weliswaar de light versie), maar veel power in de benen had hij niet. Het startschot klonk en onmiddellijk ging ook de echte koers van start met de beklimming van de muur van Houffalize ( de St Roch), na één kilometer. Lastig! Het doktersadvies in acht genomen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk mijn knieen te ontzien en op “souplesse” te rijden. Maar hoe rij je in godsnaam op souplesse bij zo’n onderneming? Na de zware start waren de beklimming inderdaad meestal minder lastig dan de twee voorgaande dagen. Ook op het vlakke en voor die dag vele asfaltbeklimmingen lukte het me om toch minder te stoempen en te sleuren. Net na de eerste bevoorrading stond plots Geja langs de kant van de weg te supporteren. Ze had een fietstochtje gepland die langs de drie bevoorradingsposten ging. Ik was verbaasd te horen dat ik eigenlijk vooraan fietste. Ik vermoed dat dit  gewoon mijn plaats was. Bij de eerste twintig in de recreantenkoers. Na dit gehoord te hebben zou ik het nog rustiger doen richting post twee. Een unieke plaats, aan de poorten van de abdij van Clervaux. Pittig stuk wel, langs de vier kanten omhoog en omlaag met telkens mooie tot adembenemende vergezichten van de abdij met haar torens. Mooi. En ook daar stond Geja langs de kant van de weg. Ze vertelde me dat ik wel wat plaatsen verloren was. Dat had ik ook gemerkt, want vooral op de vlakkere stukken en de beklimmingen op de weg werd ik regelmatig ingehaald omdat ik weigerde mijn groot kettingblad te gebruiken, zo goed en kwaad het kon gevolg gevend aan het doktersadvies.

    Toch eindigde ik nog 35ste. Deze rit was inderdaad wat saaier dan de vorige, zoals gebrieft, een overgangsetappe. Na de wasbeurten van mijn Specialized en mij nagenieten in de tuin met aperitief en een grote ijszak ter afkoeling van mijn rechterknie.

    Die avond was er na het diner en de briefing een optreden van een cover-rockband genaamd “Replay”. Hoewel die zeer enthousiast waren was het publiek dat wat minder. Waarschijnlijk een foute inschatting van de organisatie. Wat praten en babbelen met andere deelnemers over de goede organisatie, de gemoedelijke sfeer, het fantastische parcours etc, in de hotelbar is vermoeiend genoeg na drie zware fietsdagen. En zeker met de aankondiging dat de laatste rit terug een stevige zou zijn. De bergprijs voor de laatste rit zou percentages hebben tot 33%. U leest  het goed , drieëndertig procent. Om halftwaalf na de muziek-scene het  bed in.

    Dag vier. Terug naar de vertrekplaats Marche en Famenne. Vertrek om 9.00 uur, 85 km en 2900 htms.

    Op mijn vaste stek in de laatste gelederen één onderwerp. De helling van 33%!!! Om zot van te worden. Na het startschot weerom zoals de dag voordien direct de muur van Houffalize op. Dan direct naar beneden, en terug omhoog, en nog nog nog. De éné zware beklimming na de andere. Zwaar! En toch proberen om mijn knieen niet te zwaar te belasten. Halverwege de rit, daar lag hij dan. DE HELLING! Van een muur gesproken! Enkele honderden meters lang! Om in uw broek te doen van schrik! Je staat onderaan en als je je hoofd naar de top draait heb je risico van een spier te verrekken in je nek. Niet te doen en onneembaar. Niemand heb ik naar boven zien fietsen, ik zeker ook niet. Er zullen ongetwijfeld wel bikers naar boven gefietst zijn, maar het zullen er weinigen zijn. En je bent een hele tijd onderweg om deze te voet op te klauteren met je velo aan je hand, die je ook nodig hebt om ondersteuning te vinden. Het zijn nu éénmaal mtb-schoenen met plaatjes en geen bergschoenen. Bovengekomen loopt het snot evenzeer uit de neus en heb je hijgend en proestend wat tijd nodig om effe op adem te komen. Maar de rit gaat onherroepelijk verder en na deze beklimming voelde ik aan mijn rechterknie terug opkomende pijnscheuten. Na enkele omwentelingen was het gelukkig snel over.

    Vlak voor de derde en laatste bevoorrading was er een zeer technische afdaling. Super! De gespreksonderwerpen aan deze laatste post, de 33% naar boven gereden? (Niemand gehoord die ja zei). En dat mooie stukje afdaling. Daarvoor doen we het etc. Kortom het was mooi, en iedereen tevreden dat hij al zo ver gekomen was. De laatste 25 km heb ik terug voluit gereden. Ik voelde niks meer in mijn knie, en heb nog enkele bikers ingehaald en dan op een bepaald moment zag ik er geen meer voor mij. Ik was weerom op mijn plaats aangekomen in het peloton.

    Ik zou 50 minuten na de eerste (wedstrijd)- en andere deelnemers de aankomstlijn in Marche overschrijden. Ergens rond plaats 30 a 35. Het was niet belangrijk meer. Ik had het gehaald, en samen met mij vele andere recreanten-mtbikers. Aan de aankomstlijn zag ik mijn vurigste supporter Geja in haar handen klappen. Elke deelnemer kreeg een glaasje cava. Dat smaakte echt niet na zoveel kms met sportdrank, energybars en gellekes. Toch werd het met volle goesting achterovergekapt. Een mens is op zo’n moment meer dan tevreden en gelukkig, je voelt je voor even een kleine kampioen. Nog wat nagekeuveld met kameraden uit de mtb-club "De Jeirdollen" uit Rijmenam over deze vier superdagen, en het was voorbij. Te snel, te rap, getuige dat het goed was. Merci LCMT-organisatoren, dankuwel aan alle medewerkers en aan alle bikers voor de zeer gemoedelijke sfeer. Ik boek mijn kamer alvast voor volgend jaar.

    Thuisgekomen onmiddellijk op de weegschaal. Ik heb die vier dagen meer dan 15000 calorieen tijdens het fietsen verbrand……. TWEE kg BIJGEKOMEN. Volgend jaar dan toch iets minder zoetigheid op de bevoorradingsposten, iets minder eten, iets minder dessert, iets minder trappist, iets minder spek en enkele pistolekes minder….. maar wel 15 pintenWink .

     

     

    De cijfers van mei;

    Mtbike ;          10 ritten  20100htm   937km             52h57min       36445cal

                            gem.17,42km/u          gem.140 hartsl.

    Racefiets;        3 ritten     2300htm     280km             9hmin49         6070cal

                               gem.26,75km/u             gem.127 hartsl.

    02-06-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Is’t vat af en/of andere wielerwijsheden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Bleiter!Sukkelaar!Toon karakter godverdoemme! En meer van dat moois flitste er door mijn hoofd afgelopen dinsdagmorgen 20/05 rond 08.00 uur ’s morgens. Op dat moment fietste, neen sukkelde ik op mijn eerste “beklimming” van de dag, den Tomme in Meerbeek. Ik draaide terug de berg af om 100 meter verder weerom mijne velo te draaien de heuvel op. Hopende op beterschap zou ik toch mijn gepland ritje op de weg van 110 km fietsen. Wat was er aan de handQuestion

     

    Afgelopen 2 weken heb ik weer aardig wat kilometers en hoogtemeters bij elkaar gefietst en gemountainbike’t. Na het schitterende weer in het openingsweekeinde van mei hebben de weergoden besloten om het wat minder te doen boven ons (voorlopig nog) Belgisch grondgebied. De natuur heeft ondertussen het broodnodige water gekregen. Dat was duidelijk te merken tijdens de loodzware TT in Stree lez Huy op 11 mei. 75 km tegen een gemiddelde van amper 13,8 km/uur. Het leek daar wel een oefentocht voor de 100 km lange Dodentocht in Bornem (voor een goed begrip, dat is een wandeltocht). Vele beklimmingen in de streek van Huy waren door modder en stenen overspoeld waardoor erop fietsen onmogelijk was. Dikwijls heb ik gedacht dat ik verschrikkelijk slecht reed, maar als ik al één van de weinige andere mtbikers tegenkwam op de grote afstand, deed die vooral hetzelfde als ik, vloeken, sakkeren en …..wandelen, stoempend en sleurend met hun fiets aan de hand de berg opEvil or Very Mad . Het éné weekend is duidelijk het andere niet, ook niet wat het weer betreft. Gelukkig is de zon de dagen daarna terug gaan schijnen zoals altijd na regen, tochQuestion

    Afgelopen weekend heb ik op zaterdag 17/5 de 130 km lange TT , de Herdersmarathon in Schorisse (Maarkedal) gaan fietsen, goed voor 2600 hoogtemeters. In de Vlaamse Ardennen ligt duidelijk veel meer beton en asfalt dan in “d’Echte Ardennen”. Gelukkig waren er ook leuke bosstukken. Na 100 km bos- en teveel betonfun sloeg er een dik stuk ijzerdraad in mijn achterderailleur. Resultaat, een geplooide kooi Twisted Evil (dat deel waar de twee kleine wieltjes zich in bevinden). Op gevaar van afbreken heb ik toch dat stuk voorzichtig kunnen rechtplooien om verder te fietsen. Het was dat of onmiddellijk de hulpcentrale bellen. Na wat gesukkel lukte het om verder te fietsen. Maar dan wel onmiddellijk naar het eindpunt, zodat ik nog op tijd bij mijn fietsenmaker kon geraken om de derailleur te vervangen. Ik wou s’anderendaags graag de TT in Couvin rijden. Als een indiaan gebruikmakend van de windrichting, zonnestand, de maan en de sterren vond ik vrij snel de aankomstplaats. Ook omdat ik regelmatig de weg heb gevraagd aan de lokale bevolking. Ik had toch nog 118 km en 2450 htms. Ondertussen was het 15.00 uur en nadat ik “de Freddy” van Cycle Passion (mijn fietswinkel) via de telefoon op de hoogte had gebracht, mocht ik tegen sluitingstijd nog langsgaan om mijn beschadigde derailleur te vervangen. Merci Freddy.

     

    Zondagmorgen vertrok ik om 9.00 uur in Couvin voor een mooie TT. 70 km, 1500 htm, stevige hellingen,vele kuitenbijters, technische afdalingen, weinig beton en veel bos. Belgie kan ook mooi zijn, vooral bij onze vrienden, de Walen. Onmiddellijk bij de eerste beklimming schortte er iets met mijn schakelsysteem. Bij de grootste drie kronen achteraan, schoot mijn ketting automatisch vooraan van het grote naar het kleine kettingblad. De ketting liep achteraan op de tanden ipv ertussen. Nadat ik doorhad wat er aan de hand was, was het  gewoon kwestie van op tijd te schakelen en te switchen tussen het grote en kleine kettingblad vooraan. De TT verliep verder probleemloos op een fikse over de kop tuimelpartij na tijdens een bijzonder steile technische afdaling. Maar dat overkomt elke mtbiker wel eens.

    Aan de bevoorrading werd er ook zwaar bier uit de abdij van Chimay geschonken. Groot verschil weer tussen Vlamingen en Walen. De Vlaamse mtbikers lieten dat aan hen voorbij gaan en dronken sportdrank en water, de Waalse mtbikers daarentegen stonden gretig voor de trappist Chimay aan te schuivenLaughing .

     

    Na afloop reed ik tevreden huiswaarts me afvragend waarom ik mijn drie grootste kronen achteraan niet kon gebruiken. Zondagavond na de was- en smeerbeurt van mijn mtbike werd het euvel niet verholpen door het bijregelen van de derailleur. Maandagmorgen heb ik dan de derailleurpad vervangen. Mogelijk was die ook geraakt door de ijzerdraad. Het leek nadien beter te gaan. Maar voor alle zekerheid zou ik woensdag mijn mtb bij Cycle Passion binnendoen om na te laten kijken door Nicolas (mtb-specialist). Die was er zaterdag niet omdat hij gaan koersen was. Mijn fiets afgeleverd woensdagmorgen en in de namiddag mocht ik hem terug ophalen. Het was geregeld, na aardig wat zoek- en testwerk! De Freddy kwam onmiddellijk naar mij en de Nicolas afgelopen met de melding dat ik mijn Shimano XT ketting er verkeerd had opgelegd. IkkeShocked ? Freddy, GIJ hebt die eraf gehaald zaterdag bij het plaatsen van de nieuwe achterderailleur! Jaja, maar gij hebt ze gereinigd nadien. Das waar, maar ik haal nooit mijn ketting eraf bij het reinigen. Enfin, om maar te zeggen… Verdoemme Freddy! Vanaf nu weet ik(en Cycle Passion en ook de Freddy) dat er bij dat type ketting een linkse en rechtse kant zit. Aan de rechterkant staat er op elke schakel Shimano, en die kant moet rechts van de fiets liggen, aan de linkerkant staat er niks in de schakels gedrukt. Goed dat er Nicolassen zijn op deze wereld.

     

    Maar nu terug naar de dag voordien op den Tomme in Meerbeek. Ik heb mijn gepland tochtje zwoegend, zwetend, puffend en vooral futloos afgelegd. Geen power in de benen. Onderweg dikwijls gedacht, “Joenge, verkoopt uwen boel en ga met de Harley rijden”. Route 66, Grand- (en andere) Canyon(s), Monument Valley. USA met den brommer, ipv Australie met de velo. Etc etc.

    Dit is nu de derde keer in enkele maanden dat ik zo futloos benSad  . Zou ik last hebben van pollen en hooikoorts? Eén of ander tekort in mijn bloed, teveel getraind, over mijn toeren, kortom is het vat af?

    Woensdag naar de dokter, bloed laten trekken, ontleden en kijken of ik allergisch ben voor pollen. Onmiddellijk een neusverstuiver gekregen tegen hooikoorts. Ik heb drie dagen snuivend, hoestend en puffend bij de minste inspanning rondgelopen. Dikke ogen, dikke oren, druk overal in mijn hoofd. De binnenkant van mijn neus lijkt nu van karton door het overvloedig snuiten. Uit de analyse blijkt alvast dat er niks schort met mijn bloed en dat ik geen hooikoorts heb. Voor de derde keer dit jaar een snotvalling, een verkoudheid dus.

    Zo ondervind ik weer dat er alleen maar waarheid in de grote wielerbijbel staat; “Wanneer je scherp staat of de conditie goed is, ben je tegelijkertijd ook vatbaarder voor allerlei kwaaltjes en andere (snot)-vallingen” Profeet DeCauwer vers 117Wink .

     

    Nu is het zaterdag en sinds de kwakkelrit van dinsdag heb ik niet meer gefietst. Ondertussen voel ik me terug wat  fitter. Vandaag had ik een vrij zware, 140 km lange mtb tocht gepland. Maar ik fiets hem niet, eerst herstellen. Als het morgen zondag (verkiezingsdag) nog wat beter is zal ik op het gemak naar Werchter fietsen om daar de vrij vlakke TT te rijden en terug te keren. Op de terugrit zal ik mijn Belgische plicht doen en langs het verkiezingshokje passeren. Bij thuiskomst zal ik dan toch 100 km op mijn mtbike gezeten hebben.

    De volgende dagen zal ik dan elke dag een uurtje of twee, drie op de weg fietsen zodat ik donderdag met een bang hart in de 4-daagse LCMT (Luxemburgse Cycling&Mountainbike Tocht) van start kan gaan. Vier dagen mtbiken met klassement en tijdsregistratie, in de streek van Houffalize. Goed voor een totaal van ongeveer 400 km en 8000 hoogtemeters. Hopelijk vind ik terug wat power en haal ik het eindeConfused.

    Na de verkiezingsuitslag van morgen zal blijken of Houffalize nog een tijd in Belgie zal liggen, of moeten we om daar te geraken een nieuwe grens overRolling Eyes ?

     


    24-05-2014 om 12:19 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eerste testweekend ; 278 km en 7100 hoogtemeters in 3 etappes.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Verlengd weekend, vier dagen thuis, drie dagen mtbiken in Luxemburg.

    Do 1mei;  Tellin  (Transforestrière)

    Topparcours en super georganiseerd. Geen 2 km asfalt op de langste afstand van 87 km en net geen 2000 hoogtemeters. Alleen maar bos, pittige hellingen, mooie afdalingen etc. Maar het is in Tellin verdekke opletten geblazen bij de bevoorradingen, of je komt vetter, dikker en zwaarder thuis dan je vertrokken bentLaughing . Al mijn collega-mountainbikers die ooit zeuren en opmerkingen maken (of maakten) over niet genoeg eten dat men krijgt voor het inschrijvingsgeld moeten hier zijn, in Tellin!!! Naast tientallen verschillende koeken, fruit, etc staat de barbecue te branden in het bos met-bbqvlees, satekes, spek met eieren a volonté. Aan de laatste bevoorrading stond zelfs een biertapinstallatie , 20 km voor het einde. Het viel echt wel op dat de wat dikkere rondere mountainbiker eerder franstalig was, en de kortere afstanden fietste (Wink  naar de heren “Saussice en Faits Divers”, in mijn nota “Belgische politiek versus mountainbike-organisaties van 22/4). Ik prijs me gelukkig dat ik nooit aan alle bevoorradingen stop, want het is niet gemakkelijk bij mooi weer om te weerstaan aan die verleidingen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Subliem. 88km, 2000 hoogtemeters, en een gemiddelde van 18,6 km/uur. Leuke toertocht.

     

    Vrij 2mei; Shoppen bij Van Eyck in Aalst

    Ik heb de laatste weken behoorlijk wat last van drukpijn aan mijn voeten. Voornamelijk bij de 2 nieuwe paar schoenen die ik begin dit jaar aankocht. Het is zo erg, dat ik van mijn splinternieuwe SIDI wegschoenen zelfs een stuk bovenaan de tong heb weggeknipt, met goed resultaat overigens. Net op het moment dat ik dacht dat het over was, krijg ik hetzelfde met mijn nieuwe Specialized mtb-schoenen. Bij dat model is het niet zo eenvoudig om de tong bij te knippen. Daarom heb ik vorige week mijn oude schoenen uit de kast gehaald. Maar bij het vernieuwen van de schoenplaatjes braken de in de zool ingebouwde bevestingsplaatjes afMad . Dat is onherstelbaar, dus weg ermee, en shoppen for new Shoes.

    Een  gedreven fietser heeft wat meer nodig dan één koersbroek en één trui. Ik denk trouwens ook dat ik nooit genoeg spullen heb voor mijn trip naar Australie. Samen met mijn wederhelft Geja naar de fietsshop, schoenen, twee paar mtb handschoenen, nog een truitje, wat ander materiaal, idem voor Geja want die zou zaterdag en zondag voor de eerste keer wat bergop gaan fietsen in Luxemburg. Een vrouw wil er ook modieus uitzien op haar wegfiets. Plots zag ik in een glazen kast een mooie fietsbril liggen met rood montuur en witte glazen. Prijs, 39,00 euro. Dat kon ik niet laten liggen, dus vroeg ik aan de winkeljuffrouw om de kast te openen en de bril eens te passenCool . Zegt de winkeljuf nog; “De glazen passen zich automatisch aan, aan de zon- en lichtsterkte, dus geen gedoe meer met het vervangen van het glas naargelang zonnig of bewolkt weer”, handig toch! Gooi maar in mijn mand. Afrekenen. Kortingskaart getoond, totaal ong 850,00 euro. Fietsen is zeker niet goedkoop. Toch niet voor een blinde mol, want dat mooie Oakley-brilletje (Oakley? Wat ken ik nu van brilletjes, laat staan van merken) kostte 239,00 euro ipv de 39,00 € die ik zag staanShocked . Even slikken, want voor een habbekrats heeft een mens vandaag algauw een leesbril. Vanaf heden staat die merknaam in mijn geheugen gebeiteld, en zal ik steeds twee keer goed naar de prijs kijken, wanneer prullaria in een winkel achter slot en grendel liggen. En binnenkort toch een leesbrilletje aanschaffen?Razz

     

    Extra toelichting;

    Toen ik mij enkele maanden geleden heb ingeschreven voor de Crocodile Trophy, was ik mij zeer bewust dat dit toch wat voorbereiding en training zou vragen. Daarom heb ik mij toen onmiddellijk ingeschreven in voor mij totaal onbekende marathon-evenementen allerlei. Doorslaggevend daarbij was steeds de locatie (Ardennen en Luxemburg, afstand en vooral de lastigheid vertaald in hoogtemeters). Daar was ook de voor de eerste keer in Belgie georganiseerde Roc d’Ardenne bij, georganiseerd op 4 mei in Houffalize. Nadien ontdekte ik via het internet een site waar vele, zoniet alle zware mtb-marathons in binnen- en buitenland op staan vermeld. Grote massa happenings, maar ook de kleinere (en voor mij) veel leukere tochten. Ik ontdekte (te laat) ook dat de Roc d’Ardenne een organisatie is van het professionele evenementenbedrijf Golazo. Vandaar de hoge deelnamekost van 45,00 euro, dit in tegenstelling tot de kleinere amateur-organisaties/clubs waar de inschrijvingsprijs ergens tussen de 3,00 en 6,00 euro ligt (uitzonderlijk 8,00€). De meeste van die amateurorganisatie’s trekken veel minder volk (dus aangenamer fietsen) alhoewel er ook verschillende zijn die duizenden fietsers aantrekken. Ze bieden minstens dezelfde kwaliteit (en soms betere) bevoorradingen aan, zijn ook goed afgepijld, kortom moeten in niks onder doen dan Golazo. Ik heb niks tegen geld verdienende professionele organisaties en/of bedrijven. Maar ik probeer mijn centen nuttiger te besteden (zoals de aanschaf van een Oakley brilletje) dan af te geven aan Golazo, terwijl er elke week vele kleinere toertochten worden georganiseerd. Maar ieder zijn meug. En zo ontdekte ik pas vorige week zondagavond dat er in Vielsalm een kleine tot 40 deelnemers beperkte gps rit werd georganiseerd. Daags voor de Roc d’Ardenne. Geja erbij betrokken en zaterdagmorgen bij het eerste hanengekraai op weg voor een weekend Luxemburg.

     

    Za 3mei; Vielsalm (Heikki’s Groete Ploate Guerilla Ride)

    Start om 9,00 uur aan het station in Vielsalm. Opdracht 95 km af te rijden met behulp van een gps track. Geen bevoorradingen, geen hulp bij pech onderweg. Trek uwe plan! (Dat doen we vandaag de dag al zo weinig).  Beetje “ avontuur” dus en das meer mijn ding. Geja zou terwijl ik mijn parcours afhaspelde, op haar fiets over en weer (65 km) naar Houffalize rijden om mijn inschrijvingsnummer af te halen.  Zo zou ik dat zondagmorgen niet in de massa (meer dan 4000 deelnemers) moeten doen. Tof vrouwke! Tegelijkertijd zou zij ook de eerste keer echt “bergop” fietsen.

    Bij de veertig deelnemers in Vielsalm was er ook een vrouw die dit jaar (en voor de tweede keer al) zou deelnemen aan de Crocodile Trophy. Veel gelegenheid om te babbelen was er niet want na enkele honderden meters stond er direct een zware beklimming van 25% voor onze neus. En als er iets is waar ik last van heb is onmiddellijk na de start zo’n muur opklimmen. Rustig de beklimming aanvatten en niet op mijn adem trappen is de boodschap. Bovengekomen was het kaf al direct van het koren gescheiden en lag de hele groep  ver uit elkaar, ik op vijf na de laatste. Gaandeweg en met het vorderen der kilometers en beklimmingen reed ik een 25-tal te snel gestarte deelnemers voorbij. Na een dertigtal pittige kilometers zag ik niemand meer voor of achter mij, tot ik plots enkele deelnemers die ik al vroeger had ingehaald terug voorbij reed. Dat gebeurde later in de rit nog eens. Hadden zij nu een ander gps parcours dan ik? Ik moest wel eens terugdraaien omdat ik af en toe een afslag miste, of kenden zij “binnenwegen”? Dat zal wel eigen zijn aan gps- en “trek uw plan”-ritten. Het gaf altijd aanleiding tot wat plezante praat onderweg. Alleszins was het een lastige track, niet in het minst omdat we ook bospaden aandeden waar allang geen mens meer was gepasseerd en het bospad overwoekerd was. Steile hellingen, zware beklimmingen, pittige afdalingen, technische stukken, regelmatig een riviertje door en vloekend terug bergop omdat ik door concentratie bij het afdalen de afslag niet zag op de gps. Het parcours had alles. Aan km 65 had ik al haast twee uur geen deelnemer meer gezien. Af en toe zag ik in de modder enkele afdrukken van een mtb-band. Of dit van diegenen was die voor mij daar hadden doorgereden of van andere passanten, kom ik nooit te weten. Ik was bijna vier uur onderweg en besloot om even te stoppen en te wachten of er nog deelnemers kwamen, kwestie om te weten dat ik nog wel degelijk juist reed. Volgens mijn gps wel. Ik at een energiereepje en wou via sms eens kijken of Geja in Houffalize was geraakt. Ze was verdorie al terug! Met mijn startnummer. Proficiat ExclamationExclamationExclamation

    Enkele minuten later zag ik vier andere deelnemers afkomen. Toch wel hetzelfde groepje dat ik vroeger op de dag al drie keer had ingehaald. Ze stopten en vroegen of ze juist waren. Bij vergelijking hadden ze 10 km minder op hun teller staan. Straf! En weer verder op zoek naar Vielsalm. Aan km 80 hield het klimmende bospad plots op aan een koeieweide met prikkeldraadConfused . Dat was meegedeeld bij de start, je moest er “gewoon” rondrijden. Een halfuur heb ik gekeerd, gedraaid, gezocht. Als je op mijn gps mijn parcours bekijkt is er die dag geen konijn, haas of ander vierpotig dier dat zoveel bewegingen heeft gedaan op zo’n kleine plaats dan ik. Het lijkt wel of ik op zoek ben naar een goudader. Ik vond geen spoor, en er kwamen ook geen andere mtbikers toe. Ik heb mijn velo over de prikkeldraad gezet, en tussen de verbaasd kijkende koeien de bergweide rechtdoor te voet omhoog klauterend overgestoken, zoals mijn gps-track aangaf. Bovengekomen weerom de prikkeldraad over, en stond ik terug op een weg. Maar mijn poten die al niet  gewend zijn aan wat wandelen waren goed stijf van het “bergklimmen”. Het heeft wat geduurd eer ik terug wat vlotter mijn verzet kon ronddraaien. Na 98 km en 2700 hoogtemeters tegen een gemiddelde “wandel-en fietssnelheid” van 14,8 km/uur kwam ik voldaan toe aan het vertrekpunt. Goed geamuseerd!Very Happy

    En dan op weg naar ons hotel in Vianden, lekker gegeten en om 21.15 ons beddeke in.

     

    Zo 4mei; Houffalize (Roc d’Ardenn)

    Vermits Geja vanuit Vianden de 68 km zou fietsen naar Houffalize was ik om halfacht vertrokken met de auto, en parkeerde ik mij op 3 km van de start in het onooglijk dorpje Vissoule, waar zij ook zou langskomen. Rond negen uur reed ik op mijn mtb het mekka voor de mtb-sport voor één dag binnen. Ik draaide op goed geluk ergens  linksaf en werd onmiddellijk door de organisatie naar mijn startplaats geleid. Vanwege het hoge aantal deelnemers waren er afhankelijk van de categorie en afstand, verschillende starturen en startgroepen van telkens ongeveer 200 man. Ik was ingedeeld in de voor de 81 km marathon vierde en laatste startgroep. Mijn startgroep bestond uit de rugnummers 1000 en +. Deze zou van start gaan om 9.35 uur, 5 minuten na de vorige die weer 5 minuten na de vorige enz…

    Omdat ik ruimschoots op tijd was stond ik in mijn startgroep helemaal vooraan aan het startlint. In het aangename ochtendzonnetje, want het was behoorlijk fris. Wel met een zeer vuile fiets van daags voordien tussen door de zon blinkende andere rijtuigen. 10 minuten later dan gepland werd onze groep van start geschoten. Direct weer zo’n muur op , de eerste beklimming uit Luik Bastenaken Luik van dit jaar, de Cote de Saint Roche (of de muur van Houffalize). Onmiddellijk werd ik langs alle kanten voorbij gesneld door de andere deelnemers, in die  mate dat ik eraan dacht dat ik weer bij de laatsten ging bovenkomen. Maar halverwege de klim begon mijn rustig starttempo vruchten af te werpen, want algauw begon ik zwaar hijgende en naar adem happende snelle starters in te halen. Ik voelde me direct goed, en bovengekomen schakelde ik vlot op de grote plateau, zette aan en haalde bij tientallen tegelijk deelnemers in, tot we op de singletrack afdaling kwamen. Waar ik voor vreesde, geschiedde ook, allemaal in eendenpas achter elkaar bergaf (en dat ging nog). Maar beneden aan de afdaling , scherp links steil omhoog het vervolg van de singletrack, geen mogelijkheid tot voorbij steken, regelmatig stoppen, voet aan de grond, wachten en weer verder sukkelen voor enkele metersConfused. Links en rechts toch een gehaaste deelnemer die voorbijstak waar het niet kon, met nog meer gesukkel tot gevolg. Enfin. Zoetjesaan en na het nodige getalm kon er meer en meer gefietst worden tot plots iedereen na enkele kms stilstond. Geen doorkomen aan, wachten en wachten, geen beweging. Zeker 20 minuten later kon ik het euvel zien, een riviertje waar moest doorgewandeld worden van 3 meter breed. Gelet op de wachttijd was het net of we het Albertkanaal, ieder op zijn beurt, moesten overzwemmenCrying or Very sad . Toen dacht ik al, éné keer maar nooit meer zo’n massagedoe en dacht ik met weemoed aan de rit van 40 deelnemers daags voordien. Enkele kms na deze hindernis splitste het parcours zich voor de kortere afstand van 50 km en ging het fietsen heel wat vlotter. Aan de derde bevoorrading (de laatste op de afsplitsing voor de lange afstand), voor we terug op het algemene traject kwamen, besloot ik te stoppen voor een hap en een plaspauze. De plaspauze was geen probleem, maar gezouten TUC-koekjes als bevoorrading? Neen, bedankt GolazoMad . En met weemoed dacht ik terug aan de bbq en spek met eieren drie dagen eerder in Tellin. Ik at mijn zelf meegebracht energiereepje op en reed verder. En ik moet zeggen, na deze stop leek het wel of ik plots gouden benen had. Op de hellingen op souplesse naar boven, op het platte het grote mes op souplesse ronddraaiend maakte ik echt meters, en haalde op een vlotte manier daar waar het kon, vele deelnemers in. Toen we nadien terug het gemeenschappelijke parcours van alle afstanden opreden werd het inhalen nog makkelijker. Honderden deelnemers reed ik voorbij, mannen, vrouwen, jong en oud, ik vloog… tot aan km 73. Halverwege een steile afdaling, stoppen, stilstaan, wachten, en nog langer wachten, vijf minuten, een kwartier en nog langerEvil or Very Mad . Inderdaad, een riviertje waar weer iedereen één voor één door moest rijden, 3 meter breed om aan de andere oever te stoppen en daar een anderhalve meter hoge, goed van slijk voorziene berm moest opklimmen. Tegen deze berm zat een fotograaf een voor het nageslacht te bewaren foto’s van je leven te maken (aankoopprijs 6,00 euro). Belachelijk gewoon dat iedere deelnemer door dat stuk moest terwijl ik zeker ben dat dat vlot te omzeilen was. Maar Golazo denkt ook aan de kleine centjes van vele deelnemers. Daar besliste ik dat ik het echt gehad heb met GolazoTwisted Evil . Na mijn oversteek van dat beekje (neen ik heb die foto niet gekocht), had ik terug last van stijve poten, net zoals ik dat altijd heb bij de start van een rit. Dat zal wel een stukje de leeftijd zijn, maar ook mijn  Parkinson-aandoening speelt daar parten mee, dat weet ik zeker. Dat voel ik dagelijks in de normale gang van het leven ook. Twintig minuten stilzitten en mijn verstijfde knoken spelen op. Het duurt altijd wat eer ik  me terug vlotter kan bewegen.

    Soit, het op souplesse draaien was voor een stuk weg. Bij de laatste beklimming in eendenpas achter elkaar draaide iedereen voor mij rechtsaf, slaafs volgend degene die voor hem reed.  In mijn ooghoek zag ik enkele pijlen tegen de grond liggen, maar ik volgde ook mijn voorrijder en draaide mee rechts. Omdat ik de gps track had gedownload en deze aanstaan had, ging algauw de pieper af dat ik verkeerd reed. Ik zette me opzij, stopte, anderen reden mij voorbij, en begon rond te kijken. Ik ben geen trouwe volgeling van gps, maar deze keer had hij gelijk, ik zag de dorpskern van Houffalize in de vallei links van me liggen, draaide mijn bike, en reed tegen het opkomende mtb verkeer terug. Wat verder zag ik terug de pijlen hangen. De laatste km was de meest technische afdaling van de hele rit. Overal zag je deelnemers sukkelen en zwaar tegen de grond gaan, zo ging een dame voor me overkop en kwam drie meter lager met een smak tegen de grond, hopelijk zonder erg. Beneden aan de voet was de finish en daar zag ik mijn Geja, die al enkele uren op mij stond te wachten, trots dat ze meer dan 1000 hoogtemeters had afgefietst op haar 68 km van Vianden. En dat mag ze!

    Ik had 92 km (incl op en af naar de wagen), 2400 hoogtemeters, gemiddelde wacht-wandel en fietsnelheid 16,5km/uur

     

    Mijn conclusie;

    Als ik vandaag mijn eigen fietsplezier of fietsergernis wegdenk was het organisatorisch af. Goed afgepijld, en op alle gevaarlijke oversteekplaatsen seingevers. Je moet natuurlijk al een "gestampten boer" zijn om in die streek geen mooi parcours te maken. Je moet wel degelijk een "gestampten boer" zijn ipv een professionele organisatie met meer dan genoeg ervaring, om voor 45€ zo'n afschuwelijk (en hoogstwaarschijnlijk gesponsord) t-shirt  te geven aan elke deelnemer. Geef dan niks, dan valt het zo niet op en kan daar alvast geen opmerking over gemaakt worden. Als ik met dit t-shirt mijn groene gazon ga afrijden , gaat mijn “pelouse” onmiddellijk verdrogen door de aanblik ervanEmbarassed . Ik denk niet dat ik ooit iemand met dit shirt zal tegenkomen op straat. De enige bevoorrading die ik aandeed was zeker geen knaller, evenmin die 2 onnozele riviertjes wetende dat je met zo’n massa deelnemers daar enorme wachttijden krijgt, uitgezonderd de eerste wave deelnemers. Enfin, ik ben content dat ik de Roc d’Ardenne eens gereden heb. Zeer blij dat ik de dag voordien in Vielsalm de 95 km van "Heikki's gruute plateau marathon" heb gereden. En ik heb nog meer respect voor de talloze organisatoren van TT’s elke week. Ik zie organisatorisch echt geen verschil, behalve de deelname prijs. Meestal 1/10 van de 45 euro Golazo prijs.

    En dan mijn resultaat of uitslag van de Roc d’Ardenne 2014;

    Algemene uitslag van de 81 km marathon;             297ste op 663 deelnemers

    Betere analyse leeftijdscategorie 40+;                     116e  op 285 deelnemers

    Grondige analyse leeftijdscategorie 45+;                  46e  op 140 deelnemers

    Juistere analyse met toelichting; Ik kan onmogelijk geloven dat ik 1 uur 38 minuten na de winnaar zou zijn toegekomen. Vanwege de ordening in de startgroepen op basis van rugnummers zou de winnaar uit mijn wave zijn gekomen. Deze man (en er zijn er nog enkele anderen) zou dus ALLE deelnemers van de vorige wave’s moeten zijn voorbij gereden die 5, 10 en 15 minuten voor hem zijn gestart, geen last hebben gehad van stilstaan en wachten. Hij zou ook op zijn minst enkele honderden deelnemers van de 50 km moeten hebben voorbijgereden. Bijgevolg geen last hebben van tragere en sukkelende medebikers. Hun tijd als  ouwe vos is bijna net zo snel als vele vooraan geeindigde elite-renners die allemaal hun zonen zouden kunnen zijn. Neen, dat maken ze mij niet wijs. Ik denk dat dit “anciens” zijn die truken van de foor toepassen, en geregistreerd zijn door over de startlijn te rijden en vlak voor alle groepen zijn gestart.

    Zeer grondige analyse van de deelnemers 45+ die in mijn (4e en laatste) groep zijn gestart, inclusief de winnaar dus en andere “verdachte” foefelaars;

                                                                                               22ste op 74 deelnemers


    Idea DE ENIGE ECHTE JUIST ANALYSE;

    Algemene uitslag ;

    Bij de deelnemers met een neurotische aandoening ( zij die het weten en nog niet weten) met zekerheid op het podium.

    Leeftijdscategorie 45+ met Parkinson;

    Waarschijnlijke winnaar Roc d’Ardenne 2014 ; ExclamationJAN BUELENS – Kampenhout.ExclamationVery Happy

    Desondanks; nooit meer Golazo voor mij, niet op de wegfiets, niet op de mtbike.

    Extra info;  Superbrilleke van Oakley!!! Werkt perfect en onmiddellijk in de overgang van schaduw, licht, donker en felle zonWink .

     

    En zo reed ik samen met Geja tevreden huiswaarts van een leuk fietsweekend Luxemburg, dromend van meer.

     


    06-05-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-05-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Weer een maand voorbij. De cijfers van april.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ik ben goed bezig (volgens Me,Myself and I). Weinig met de koersfiets gereden, des te meer met de mountainbike. En "veul" bergop.

    Mtbike ;          11 ritten  13930htm       1077km             52h40min       33555cal

                            gem.20,57km/u          gem.135 hartsl.

    Racefiets;         3 ritten     3981htm         385km             13h54min          9680cal

                            gem.27,77km/u          gem.143 hartsl.

    01-05-2014 om 17:34 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    22-04-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Belgische politiek versus mountainbike-organisaties
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Afgelopen paasweekend ben ik zoals eerder vermeld 2 dagen (met wisselend succes), hoogtemeters gaan opzoeken in TT-marathons.

    Zondag 20/4 in Huissignies;

    Een ramp, “une catastrophe”. Dan staat er op de marathonkalender 80 km en 2200 hoogtemeters (gegevens verstrekt door de organisatoren). Een parcours samengesteld op basis van die gegevens moet een lekkernij zijn voor een mountainbiker. Op de kaart zie je dat die regio donkergroen kleurt vanwege bossen in de buurt van het “kasteel van Beloeil” en het “bois de Stambruges”. Een ouwe vent als ik denkt dan dat hij daar zijn poten kan gaan trainen.

    Extra toelichting;

    We weten allemaal dat politiekers vooral beloven, toch wat de Vlaamse betreft en  de Waalse politiekers moeten zeker niet onderdoen. Integendeel, die roepen altijd harder en beloven nog meer. Niet in het minst Di Rupo of Magnette. Wat ik niet wist was dat de modale Waal nog beter zijn best doet dan de Rooie strik, en andere Madam Non’s, en duidelijk ook les heeft gekregen van Papa d’Ardenne en andere Andre’s (doden en levenden). Op hun rapport zouden de organisatoren van deze TT,  van hun Waalse politiekers zeker een grote onderscheiding op hun lokale pensenkermis of “festivale locale” gekregen hebben. Van mij en andere mountainbikers die op basis van de door hen verstrekte gegevens op de marathonkalender hun kar naar Huissignies hebben gekeerd, NUL op tien, ZERO, gebuisd en terug naar het Jezuietenklooster. Om te leren tellen en vooral het liegen af te zweren door boetedoening. In Noord Korea en bij de Chinezen wordt een mens voor minder geëxecuteerd (tenzij de regering de TT organiseert en zichzelf alle lof toedient, en zo komen we terug bij onze Waalse politiekers).Wink

    Terug naar de TT;

    Ik kan alleen maar spreken over de langste afstand, de 80 km. Maar die is zoals overal gebaseerd op de kortere afstanden door middel van extra lussen. Er was niks maar dan ook niks te beleven wat in het grote draaiboek van een mooie TT staat. Veel asfalt, eindeloos vlakke saaie rechte wegen door het bos (genre waar paarden met karren/koetsen elkaar zelfs vlot kunnen kruisen. Af en toe eens een plat stukje verbindingsweggetje (meestal een zelf aangelegd platgestampt pad), dwars door het bos om vervolgens een ander karrenspoor te nemen. Er was welgeteld 3 km leuk speelplezier, lokaal gekend als het Mer de Sable. Hoogtemeters ; amper 600, in plaats van de vooraf aangekondigde 2200!!!!. Moest een Vlaming zoiets organiseren, en door middel van de leugen proberen deelnemers te lokken, daarvoor dan 6 euro te vragen, ze zouden de eerste zijn om en masse “scandaleuse et le sale menteure”(nvdr; schandalig, de vuile leugenaar!!!) te roepen! De vakbond werd  gemobiliseerd, en vervolgens zou door betogingen en stakingen het land plat-(juiste woordspeling)gelegd worden. Ik heb geen enkel probleem met inschrijvingsgeld, je weet vooraf hoeveel of weinig je betaalt. Ik heb wel een probleem als de leugen het doel heiligt. Dan voel ik me vooral bedrogen en ben ik behoorlijk misnoegdSad . Toen ik daarover op hun forum mijn mening uitte kreeg ik vooral te horen dat dat inschrijvingsgeld toch wel weinig was. Je kreeg bij de inschrijving lokale saussice, paté en andere versnaperingen. Iets wat je weinig of niet tegenkomt in Vlaanderen. Ja jongens, voor een pensenkermis rij ik niet naar ginder hè, ik ga om te mountainbiken. Ik hoef mijn inschrijvingsgeld niet op te eten. Dat “leugentje om bestwil” ivm de hoogtemeters, deed men af als een “faits divers”. Hun Mer de Sable” doortocht was volgens hen toch iets om duimen en vingers af te likken. In “mijn” regio’s Hageland en Druivenstreek rij ik elke keer parcoursen die voor 80% bestaan uit hun 3 km lange Mer du Sable. Een regio is wat het is , maar een organisator van TT’s of van eender welk evenement, moet eerlijk communiceren over zijn regio of organisatie, zodat een deelnemer of bezoeker weet waaraan hij zich kan verwachten. Nadien bleek dat de forumheren “Saussice et Faits Divers” zich tevreden stelden met de tocht van 30 km. En zo is de link weer gelegd met de heren Waalse Politiekers die  ook de kunst verstaan om  zichzelf te bewieroken met te roepen dat ze goed bezig zijn. Nooit meer Huissignies voor mij, da’s een zekerheid.

    Gelukkig was er in de namiddag de Amstel Gold Race. Met toch wel een Waal als winnaar zeker! Maar wel éné die wel (goed) “Vlomsch” klapt. Maar ook weer éné die de vruchten plukt aan de meet, van zijn noeste hardwerkende Vlaamse ploegmaat onderweg. Tiens? Is koers dan inderdaad hetzelfde als de Belgische politiek? U mag zelf het antwoord gevenRolling Eyes .

     

    Paasmaandag 21/4 in Messancy. Opgestaan om 04.45 uur, en een uur later vertrokken richting Luxemburg. Starten voor de 100 km kon maar tot 08.00 uur. Of wat een mens allemaal moet doen om zijn vormpeil te bereiken. De gegevens op de marathonkalender; 100km en ook nu weer 2200 hoogtemeters.

    Wat gisteren in Huissignies niet was, had het hier in Messancy allemaal. Mountainbikegenot pur sang. Singletraks, technische stukken, spectaculaire afdalingen, zware slingerende steile hellingen, adembenemende decors, allemaal in overvloed. En als afsluiter in het “bois de 7 bosses”, een om schrik van te krijgen stelletje steile afdalingen. Enkel te nemen met de ogen dicht als ik er nu over denk. Ik heb 6 uur en 3 minuten plezier gehad over de 100 km, die denk ik maar door een deelnemer of 15 gereden is. Aan de bevoorradingsposten van de 40 en 60 km was er wel wat volk. Op de extra lussen voor de langere afstanden, ben ik zeer sporadisch een andere  deelnemer tegengekomen en voorbij gereden. Ik was gaar gekookt ofte “meurrig” zoals wij dat hier zeggen bij aankomst. Mijn snelheidsgemiddelde was amper 16,5 km/uur, vooral door de inderdaad 2200 hoogtemeters, die op de extra lussen altijd meer dan 20% hellingsgraad hadden en lang waren. Zoniet in meters maar wel in tijd, want wat duurt het lang eer je 100 meter hebt overbrugd met die kleine versnelling (24x36 of amper 1,54 meter per omwenteling).

    Moe, content en tevreden. Maar ik was ook zeer snel gerecupereerd. En eerlijkheidshalve was ik in eerste instantie ook blij dat de hoogtemeters de dag voordien zeer beperkt zijn gebleven. Wat wel wennen is, is de bewegwijzing. In Vlaanderen  hangen er meestal goed zichtbare gele pijltjes op bomen en palen. In Wallonie spuit men pijlen op de (bos)grond. Meestal maar één en net op het moment dat je moet afdraaien. Dus af en toe verkeerd rijden of te laat indraaien hoort erbij.

    Bijzonder eigenaardig en verwarrend was dat het parcours drie keer een prachtig mooi golfterrein dwars kruiste, zonder dat er eigenlijk een zichtbaar pad of weg was. In het mooie perfect onderhouden gazonnetje, zag je enkel wat afdrukken van mtb-banden van andere deelnemers. Je twijfelt toch wel echt of je daarover moet. Ik ga ervan uit dat dat golfterrein over een publieke trage weg (zoals dat vandaag heet) is aangelegd, en dat men deze niet mag afsluiten. Maar wie is er dan verantwoordelijk als je als fietser, voetganger of paardrijder een golfballetje tegen je hoofd of lijf krijgt? Zou daar iets van in het verkeersreglement staan? Of je zal maar een balletje dat op je weg ligt achteloos wegstampen of wegrijden terwijl zo’n golfer net zijn allereerste perfecte Tiger Woods – slag heeft geslagen. Hoop dan maar dat die golfer niet binnen golfstok-afstand staat als je daar passeert. Wat zou er daarover in het grote golfboek-reglement staanLaughing ?

    TT in Messancy ; Een uitmuntende geslaagde toer. 10/10  voor de organisatieExclamation. Nadien op de terugweg uit Luxemburg, file file en fileEvil or Very Mad . Uiteindelijk kon mijn op mijn thuiskomst wachtende madam mij begroeten om 18.30 uur, en was het avondeten welgekomen.

     


    22-04-2014 om 12:16 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-04-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Striptease in het bos
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Het is niet eens half april en toch heb ik deze maand reeds meer dan 750 km (waarvan 250 km met de koersfiets), en een totaal van een kleine 11000 hoogtemeters. Ik vind van mezelf dat ik stevig bezig ben. Ik ben sinds de aanvang van mijn campagne 10 kilo vet kwijtgeraakt. Een hoop vlees als je dat zou zien liggen. Mijn gewicht ligt al enkele weken rond de 75 kg, het mag voorlopig zo blijven. De conditie is goed (denk ik). Dat leid ik af uit het afgelopen weekend waar ik net geen 300 km in toertochten heb gefietst en bijna dertien uur op het zadel heb gezeten.

    Afgelopen zaterdag reed ik de Willy Teirlinck Classic in Liedekerke. Goed voor 145 km en 1450 htm. Gestart in een  koud, vochtig, mistig weertje. Dat zijn we dit jaar niet gewend geweest. Ik was dan ook zeer verheugd dat ik toch maar een dikker jasje en lange broek aanhad. Als ik sommige deelnemers zag in korte mouwen en broek, bibberen deden ze, stuk voor stuk. Het duurde bijna twee uur eer de zon doorbrak en het aangenaam werd. De eerste 50 km heb ik het moeilijk om op gang te komen, om soepel te draaien zeg maar. Komt het door mijn leeftijd of door mijn “bibberaandoening”? Het zal wel een combinatie van beide zijn. Feit is dat wanneer ik éénmaal op gang kom er bitter weinig volk mij nog voorbij rijdt, veeleer andersom. En hoe langer de afstand wordt, hoe beter ik fiets. Dat leid ik af wanneer het klimmen is en ik de één na de ander soepel “voorbijsukkel”. Mijn tempo is na 140 km nog steeds even snel of traag (afhankelijk van hoe je het bekijkt) als bij de eerste kms. Op de koersfiets draait dat op het vlakke rond de 30 a 32 km/uur, en dat vertaalt zich dan tot een uiteindelijk gemiddelde van rond de 28 km/uur, voornamelijk alleen fietsend en hoe lang de rit ook mag zijn.

    Gisteren zondag ben ik met de mtbike de toertocht in Rillaar gaan rijden. Vertrokken om 7.15 uur (het uur dat mijn buurman Marc na zijn nachtdienst thuiskomt op zijn koersvelo). Met de fiets naar Rillaar (goed voor 31 km). In Rillaar de marathon van 85 km gereden, en terug met de wind vol tegen naar huis. 145 km en 1650 htm, goed voor bijna zeven uur met de mtbike. Het is verbazingwekkend dat we nauwelijks het grondgebied Rillaar verlaten en dat er toch zoveel weggetjes, landwegels en boswegen door het Hageland slingeren. Amper asfalt of beton tegengekomen of het was om deze te kruisen en terug het veld in te duiken. Mooi parcours, droog en stoffig. Met het mistige weer van zaterdag in gedachten ben ik gisteren vertrokken met dikker jasje en lange broek. En dat heb ik geweten. Op de heenrit, in de ochtendstond ging dat nog, maar na 20 km door veld en bos, zwetend als een otter besloot ik toch maar te “strippen” in het bos, uit de wind. Niet zo evident om in een camelbag, gevuld met anderhalve liter water, een door het zweet doorweekte herfstjas en lange broek in de bijzakjes te proppen. Het fietsen voelde onmiddellijk veel beter aan bij surplus aan meer lucht en afkoeling. Maar de rugzak hobbelde en bobbelde onaangenaam op mijn rug. Net zolang tot door het drinken van het water de druk wat afnam van mijn rugzak. Maar 5 km na mijn strip-act, reed ik lek achteraanEvil or Very Mad . Tubelessbanden en latex, ik heb er mijn gedacht ondertussen van. Ondanks het miniscule gaatje werkte het dichtingsmiddel (weer) niet. Het was niet moeilijk om het gaatje te vinden want het witte latexproduct pruttelde door het gat ipv het te dichten. Met mijn boerenverstand, en nadat ik mijn lange broek en jasje met vechten weer uit de camelbag had gesleurd, kwam ik op het lumineuze idee Idea dat er  mogelijk te weinig druk in de band stond om de fit te dichten met latex. Bommetje op het ventiel en het  gas de band in. Noppes dus, de latex pruttelde gewoon sneller door de fit. Handschoentjes aan en dan toch maar de binnenband erin. Ik herkende de situatie van enkele weken terugTwisted Evil . Uiteindelijk ben ik  snel veertig minuten bezig geweest met de stripact en het sukkelen bij het lekrijden. Na de rugzak weer met al mijn overtollige kledingstukken te hebben volgepropt ( wat had ik spijt dat ik niet mijn been- en armstukken had aangedaan), terug het veld in om de rest van deze  mooie tocht af te haspelen. Ook gisteren had ik moeite om het juiste tempo te vinden, zelfs na mijn opwarmingsrit naar Rillaar. Maar éénmaal de cadans gevonden geef ik die niet meer af, hoe groot de afstand, en hoe steil de beklimmingetjes ook mogen zijn. Gisteren ben ik ook (na meer dan 100 km op mijn teller) eens gestopt bij een bevoorradingspost, de laatste op het parcours. Omdat ik wist dat ze daar rijsttaart op het menu staan haddenLaughing . En na de energiebars- en koekjes smaakt zo’n stuk rijsttaart overheerlijk. Ik heb er dan maar twee genomen en mijn drinkbus laten bijvullen. Bij het vertrek van deze bevoorradingspost op een boerenerf moesten we door de achterdeur, de koeienstal door, om door de grote staldeur terug op het parcours te komen. Leuk gevonden.

    Tijdens het laatste technische deel op en rond de konijntjesberg zag ik dat ik weer veel beter was dan vele, vooral jongere bikers. De laatste 5 km sloot ik net op de top van een helling aan bij een groepje jongere mannen. Ik (en dat doe ik alleen als ik  me goed voel om hen helemaal te demoraliserenWink ) vroeg hen lachend of ze geen goesting meer hadden. Was er toch een leeftijdsgenoot van mij bij die antwoordde dat ze nog wel met de fiets terug naar huis moesten, 20 km! Ikke nog 31 !!!, en heb nu net 110 km gereden. En dat inspireerde mij om er tijdens de laatste beklimming op het oude trainingsparcours van Roland Liboton er nog eens een ferme lap op te geven, en dan remmend in de afdaling naar Rillaar toe me terug te laten inlopen door de jongerenbende en éné ouwe vos. Nog lachend de laatste twee km samen afgereden, en dan de 31 km eenzame tocht, vechtend tegen de wind huiswaarts, met steeds dat liedje spokend door mijn hoofd (Boudewijn de Groot – De Zwemmer).

    Gelukkig hadden de echte renners in Parijs Roubaix ook stevige tegenwind, want op mijn tv reed Terpstra pas om 19.15 uur over de meet. Alles opgenomen en in één keer uitgekeken zonder in slaap te dommelen. Daaruit kan ik alleen maar concluderen dat de conditie goed is. Afstand is op dit moment geen probleem meer, maar vanaf volgend weekend ga ik regelmatig de Ardennen in voor een veelvoud aan hoogtemeters te trainen op die afstand.

    Maar nu eerst mijn tubelessband vullen met latexConfused .


    14-04-2014 om 13:15 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-04-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lenteweer & Trainingsijver
    Klik op de afbeelding om de link te volgen



    Vooral door het uitzonderlijke lenteweer is maart een goed fietsmaand geweest. Wat mij betreft mag dat zo blijven. Vanaf april gaat het zoetjesaan richting Ardennen voor de langere en zwaardere MTB-marathons. Duimen (of juist niet) voor goed weer tijdens het Paasweekend. Dan is er een eerste test. Op Paasdag en Paasmaandag twee zware marathons na elkaar met telkens meer dan 2000 hoogtemetersConfused . Afhankelijk van de benen fiets ik  eerst nog op zaterdag de 160 km lange Van Peteghem Classic in Aalst met de racefiets. Om dan op 4 mei in Houffalize de Roc d’Ardenne (www.sport.be/rocdardenne/2014/nl) als eerste grote uitdaging in 2014 te rijden.


    Trainingsijver maart;


    Mtbike ;          8 ritten  8910htm       716km             34h50min       22686cal

                            gem.20,73km/u          gem.137 hartsl.

    Racefiets;        7 ritten  2259htm       799km             28h54min       18949cal

                            gem.27,65km/u          gem.138 hartsl.

    02-04-2014 om 07:06 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terug op het goede pad, een jaartje ouder en beren op een fiets;
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Sinds ik begin maart sukkelde met wat griepjes en andere appelflauwtes gaat het terug de goede kant uit. Na enkele door mezelf opgelegde rustdagen, en vooral door het zeer mooie lenteweer voor maart, fiets ik gemiddeld om de 2 dagen 4 tot 5 uur, afgewisseld op de koersfiets en de mtbike. Telkens met  voor onze streek, aardig wat hoogtemeters (1200 tot 1500 htm). De ToerTochten afgelopen drie weken in Bertem, Oud Heverlee en afgelopen zondag in Kortrijk-Dutsel zijn absolute toporganisaties. Plezier en afzien verzekerd.

    Zaterdag 17 maart ben ik s’morgens in druilerige regen met de auto naar Boutersem vertrokken om daar de “Parel van het Hageland” te fietsen. Toen ik een halfuur later daar toekwam goot het water. Omdat ik absoluut geen zin heb om in de regen te rijden, ben ik onmiddellijk terug huiswaarts gekeerd. Hier toegekomen stond de zon te stralen aan een blauwe hemelConfused . Ik heb mijn madam die dag voor de tweede keer een kus gegeven om te zeggen dat ik toch maar terug naar Boutersem reed. Bij mijn tweede vertrekpoging ter plaatse  begon het waterzonnetje door het wolkendek te priemen. Niet echt een parcours om te watertanden, weinig volk en forse tegenwind in de open streek rond Beauvechain. Niettemin was ik zeer tevreden dat ik toch de moeite heb genomen om twee keer de verplaatsing te maken en deze 110 km lange tocht af te rijden ipv een hele dag te liggen zagen en kankeren tegen Geja dat ik beter toch teruggereden was. s’Anderendaags deed het wel zeer in de benen tijdens de bloedmooie mtb TT in Oud Heverlee.

    Op 19 maart werd ik alweer een jaartje ouder en kreeg ik een zeer fijn kado van mijn wederhelft. Omdat het niet altijd iets voor de fiets moet zijn, een ticket voor TW Classic dit jaar. Met Admiral Freebee, Triggerfinger, Arno, Seasick Steve, Simple Minds en absolute topper The Rolling Stones. Duimen voor goed weer op 28 juni en ook leuk om weten dat de meerderheid op het podium stukken ouder is dan ik. Met mijn 49 lentes ben ik dan eigenlijk nog een snotneus. Hopelijk halen deze senioren allemaal het podium die dag, zoals ik mijn “podium” hoop te halen in de Crocodile Trophy! Laughing

    Gisteren zondag 23 maart met de mtb vertrokken, wind in de rug, 25 km naar Kortrijk Dutsel.  Daar de mooie toer van 60 km afgekletst, en terug 25 km in een stevige wind, pal op de neus. Na enkele kms werd ik voorbij “gevlogen” door een beer van een vent ( om echt schrik van te krijgen)Shocked . Mijn eerste (en hopelijk) laatste “eye to eye” confrontatie met enkele  zwarte beren en grizzly’s  dateert van een USA-trip op Harley's bijna drie jaar terug, maar van den deze schrok ik ook behoorlijk. Ik moest alles uit mijn lijf halen om in zijn wiel te duiken. Zijn  snelheid ging nooit lager dan 35 km/uur. Wind vol op de kop hè!!! Mijn hartslag nooit onder de 160 , IN ’T WIEL!, en volledig uit de wind door de “beer” zijn breed lijf. Ik heb nooit zo rap windop gereden. Toen we wat later (hoe jammer voor mij) voor verkeerslichten stonden zag ik dat hij een stuk jonger was dan ik. Naar adem happend vroeg ik waar zijn batterijen en moteurke zaten in zijn Focus bike. Hij lachtte en zei dat het bergop veel minder was. Tot 5 a 6% stampend en sleurend op zijn groot voorblad geen probleem, maar als het steiler ging en hij naar zijn klein voorblad moet schakelen, om zijn zwaar gespierd lijf naar boven te hijsen, fietst iedereen hem voorbij. Dat geeft de “op dat moment gaar gekookte burger” dan weer moed. En dan sprong het licht op groen en spurtte ik de ziel uit mijn lijf om weer in zijn wiel te duiken. Toen hij wat later zijn oprit in Rotselaar opreed, kon ik snottebellen snuivend amper merci roepen, laat staan mijn hand opsteken. Het viel dik tegen dat ik nog 15 km vechtend tegen de wind, solo verder moest. De eerstvolgende km geraakte ik amper aan 20 km/uur. Nadien zakte mijn hartslag terug tot normale cijfers, mijn snelheid verhoogde tot een aanvaardbare 25 km/uur. Er rijden nog beren op een fiets. Als de Crocodile Trophy vlak was zou ik hem een contract als gangmaker aanbiedenWink . Winst verzekerd. Stevige jongen!


    24-03-2014 om 12:24 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een ezel wint geen koers
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een ezel kan er niks aan doen dat hij als muildier geboren wordt. Maar wat een ezel moet een mens zijn om zich nog koppiger te gedragen dan deze dieren.

    Vorige week maandagnacht heb ik dus een “griep-attack” gehad. Donderdag ben ik 95 km gaan fietsen. Wat bergop, flinke wind, maar tot mijn eigen verbazing, redelijk gezwind. En dan begin ik fors het beest (lees dus de ezel) uit te hangen. Vrijdagmorgen de rollen op om wat cols te beklimmen en hoogtemeters te maken, want dat was een week geleden. Ik voel onmiddellijk dat mijn lijf tegenspartelt, maar ik zou dat er wel uit fietsen dus doorzetten maar. Twee uur later op een tijdspanne van amper vijf minuten ging het echt niet meer. Ik was zelfs bang dat ik achterwaarts van mijn virtuele col zou bollen. Uitgeput van mijn fiets gestapt. De rest van de dag een raar buikgevoel en s’avonds begon ik alle akkoorden, noten en symfonieen uit mijn darmen te blazen. Ik ben futloos rond 20.30 in mijn bed gekropen.

    Zaterdagmorgen had ik met Marc, mijn buurman die de afgelopen week 500 km gaan fietsen was in Calpe (Spanje, zijn tweede verblijfplaats), afgesproken om Brussel – Opwijk voor wielerto(erro)eristen te gaan fietsen. Om zes uur zaterdagmorgen begon voor de tweede keer in een week tijd het buikloopfestivalEmbarassed , maar ik zou meefietsen. Om 08.15 uur vertrokken we met de auto naar Opwijk. Tegen die tijd had ik al een keer of  twaalf (tegen wil en dank) het beste van mezelf gegeven, zittend op de pot. Wat ik dronk of at kwam er onmiddellijk weer uit, en meer ook.

    De eerste 70km van de 90km lange rit, ging het vlot. En plots , net als de dag voordien op mijn rollen, ging het licht uit. Geen greintje kracht meer, niks fut, geen souplesse, leeg. En vooral blij dat ik achter Marc zijne brede rug kon kruipen, om de eindeloos lange laatste 20 km af te haspelen. De rest van de dag weer dat rare buikgevoel en de nodige klanksymfonieen. Weer vroeg en futloos gaan slapen.

    En wat doet een ezel in het kwadraat dan zondagmorgen? Juist, zijn mountainbike nemen, richting Bonheiden om daar een volledig vlakke 60 km lange TT te gaan rijden. Het ging niet! Na 50 km besloot ik om huiswaarts te draaien. Ik geraakte met een lichte tegenwind amper aan 16 km/uur.  Om mezelf moraal te doen krijgen trok ik me op dat ik nog een manneke van een jaar of zes, zeven heb kunnen voorbijfietsenCool . Eindelijk kwam deze domme mens thuis, nam een douche en is toen onmiddellijk in bed gekropen voor een uur of twee.

    Ezels rijden niet met de fiets, en dat zal deze grootste ezel de eerste dagen ook niet meer doen. Eerst terug wat krachten opdoen, en hopelijk kan ik het volgende weekend de TT in Bertem rijden.


    De naakte cijfers van februari;


    Rollen ;           5 ritten  8953htm       368,6km          16h41min       11224cal

                            gem. 20,92km/u         gem.132 hartsl.          gem.194,8W              

    Mtbike ;          4 ritten  3558htm       350km             17h10min       13050cal

                            gem.20,21km/u          gem.146 hartsl.

    Racefiets;        3 ritten  2259htm       276km             10h23min       7319cal

                            gem.26,63km/u          gem.137 hartsl.         

                           


    03-03-2014 om 10:33 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vertrouwen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vertrouwen part 1;

    Vrijdagavond 21/02 ben ik naar de info-avond van de Crocodile Trophy geweest in Aarschot. Goed geluisterd naar de Oostenrijkse inrichter Gerhard Schonbacher (die verdomd goed Nederlands praat ), daar kan onze "strikkenpremier" Di Rupo een punt aan zuigen (of mag ik dat laatste zo niet zeggen)Wink .
    Ook de nodige aandacht besteed aan verhalen van vroegere deelnemers waaronder presentator Bart Schols. Maar het belangrijkste, goed gekeken naar de andere Belgische deelnemers...... Conclusie; ik heb er alle vertrouwen in, het wordt een makkie!!!!!! Embarassed

    Vertrouwen part 2;

    Ik had na het aankoopdebacle (wat u in mijn bijdrage van 19/02 kan lezen) wel wat minder vertrouwen in mijne nieuwe velo. Ik hoorde overal gekraak ,was het inbeelding of was het de muziek op mijn mp3 speler die ik draag als ik bike? Om alle twijfels hieromtrent weg te nemen, heb ik mijn bike eind vorige week binnengeleverd voor algemeen nazicht bij Cycle Passion. Mijn bike werd nagekeken, en er werd meer lagervet in de trapas gepompt. Afgelopen zondag een TT in Gelrode gaan rijden, weg kraken. Niks aan de hand dus met mijn mp3 speler, en ook niks meer aan mijn fiets. De CP rekening ; Alweer niks, niente, rien , service naar goede klanten. Ik heb nu weer alle vertrouwen in mijn fiets. Merci Nicolas , merci Wim, merci CP.

    Vertrouwen part 3;

    Deze maand ben ik iets minder vaak gaan fietsen (volgende week volgen de naakte cijfers), begin van de maand door omstandigheden, bewust om niet te snel “scherp” te staan. Vorige week heb ik voor de eerste keer dit jaar mijn koersfiets van de haak gehaald en ben 2 opeenvolgende dagen 90km gaan rijden. Viel dat tegen! Bergop geen enkel probleem, maar vlak en windop gaat het zeker nog niet zoals ik zou willen. Misschien op mijn rollen het venster toch maar openzetten en grote ventilators plaatsen om mijn windop-ritme te verbeteren. Twijfelend vertrouwen.Question

    Afgelopen zondag om 7.00 uur s’morgens “in den donkere” met de mtbike vertrokken naar Gelrode, aldaar de 65 km op een zeer mooi parcours afgekletst, terug naar huis met de Specialized. Thuis om 12.00 uur over een totaal van 103 km. Fiets gekuist, gedoucht en gaan werken ( jaja, soms werk ik ook nog). Terug volop vertrouwenExclamation .

    Maandagnacht om 2.00 uur vanuit mijn bed “gespurt” naar de wcEmbarassed . Diarree en braken, terug naar bed, enkele minuten later van’tzelfde, ni alleen diarré , ook diami, diafa en diasol, kotsen en overgeven, en das niet meer gestopt die nacht. Dinsdag een vod, zo plat als een vijg. Mijn eerste tubeless-banden-ervaring bleven harder. Spierpijn, niet kunnen eten met uitzondering van een toastje met konfituur. Enkele dafalgans tegen de hoofdpijn, maar in de namiddag toch gaan werken. Dinsdagavond om 20.00 uur mijne nest in, zweten als een otter gedurende de hele nacht. Vanmorgen een warme douche. En nu voel ik me toch al wat beter dan een natte schotelvod, op zijn minst zo goed als een uitgewrongen dweil, de “griep-attack” is voorbij, denk ik. Maar het ergste van al  WEG VERTROUWEN!Sad


    26-02-2014 om 10:27 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Banden(Service) en Pillekes
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Er moet mij iets van het har(d)t over Verkoop en Service. Indien hier ooit een documentaire of een filmkomedie van gemaakt wordt staat er voor de film begint; This is based on a true Story.

    Ik heb mijn supernieuwe tuig gekocht bij een zaak die zichzelf aanprijst als "de leukste fietsenwinkel met alle topmerken". Ondanks het feit dat 2014 amper enkele weken oud is, ook zichzelf van een uithangbord voorziet waarop staat "als enige in Belgie genomineerde TweeWielerWINKEL van het jaar 2014". Dit gebeurt op basis van aanbod (waarschijnlijk correct), winkelpresentatie (dat is mogelijk) en service, service? Ja of neen (vul zelf maar in) service ( daar gaat mijn verhaal over). 

    Na mijn bandendebacle 2 weken geleden bij mijn eerste testrit van mijn gloednieuw tuig (zie artikel Daar is ‘m! Daar is ‘m!), ben ik met vier wielen in een gevulde badkuip gaan zitten. Het hoe en waarom leest u hieronder.

    In het weekend van 21/22 dec 2013 ben ik op zoektocht gegaan naar mijn ideale fiets, in verschillende merkenwinkels, voor mijn Crocodile-avontuur. Op maandag 23 dec ben ik binnengestapt in een Leuvense fietszaak en ben me daar gaan informeren over Specialized. Zij hadden mijn keuze-model niet op voorraad en daarom ben ik nadien naar 4 bikes in Geel gereden om daar de fiets "in 't echt" te bekijken. Nadien heb ik gewikt, gewogen en gekozen voor de Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. En mijn keuze van de Fiets!-enzaak  in Leuven, 20 km van mijn deur, het meest praktische indien ik een Specialized wou.

    Dinsdag 24 dec stond ik op het openingsuur om 10.00 uur terug in Leuven bij dezelfde verkoper ( ik ga hem "Jef" noemen) van daags voordien. Er waren die dag 7 verkopers/mecaniciens aanwezig die allemaal regelmatig op de 3 computers aan de toonbank kwamen tikken. "Jef" (heel de tijd zeer vriendelijk)  schreef eerst met een pen op een gescheurd A4 papiertje, een geschreven "kladversie" van de bestelling op. Hij zocht de onderdeelnummers in zijn pc, noteerde die op zijn papiertje, inclusief de hele benaming van het onderdeel. En dat ging traag, tergend traag. Want ondertussen bediende en rekende “Jef” ook nog kleine zaken af van andere klanten in de shop, en nam vriendelijk en gedienstig de telefoon op als die rinkelde. En rinkelen deed die, onderandere 3 keer voor een dame die informeerde over een bepaalde kleur fietstas.. Toen hij voor de vierde keer iets van een andere klant ging afrekenen, ondanks de aanwezigheid van de andere bedienden in de zaak, heb ik  kordaat gezegd, dat als hij mij nog eens liet wachten voor een andere klant of telefoon, ik sito presto de winkel zou verlaten en geen fiets meer bij hem zou bestellen. Hij liet nadien de andere winkelbedienden dit werk overnemen en ging verder met zijn "kladwerk". Regelmatig moest "Jef" de hulp inroepen van andere bedienden/mecaniciens omdat hij bepaalde onderdelen niet vond in de pc. 5, VIJF, vijf!!!! uur later, jaja, u leest het goed, vijf uur later kreeg ik uiteindelijk een gedrukte bestelbon van een standaard fiets, (met uitzondering van de wielen, ik heb 2 paar andere wielen besteld). Op de bestelbon stonden ook enkele extra vrij normale toebehoren voor een fiets (computertje, pomp, pedalen etc). Het ging in totaal over een tiental door mij gevraagde toebehoren. “Jef” had het gepresteerd om  verschillende foute onderdelen te noteren, en die stonden allemaal in meer- en minprijzen genoteerd op de uit drie bladzijden  bestaande bestelbon. Er zijn naast "Jef", twee andere mecaniciens/bedienden aan te pas gekomen om aan mij die bestelbon te verduidelijken. Ik moest nog wel andere zaken doen die dag zodat het hoog tijd werd dat ik het pand ging verlaten, uiteindelijk blij dat ik mijn droomfiets had besteld. Toen ik weg was en wat later mijn bestelbon doornam viel het mij onmiddellijk op dat er een 9 speed ketting op vermeld stond, terwijl dit een 10 speed moest zijn. Ik heb direct getelefoneerd, kreeg een to the point mecanieker aan de telefoon, die mij zei dat dat niet goed ging werken, en dat hij een correctie op het dubbel zou aanbrengen.

    Diezelfde avond bekeek ik alles rustig en goed en zag dat er wel meer zaken niet klopten op de bestelbon. Zo had ik vier wielen, en slechts één band. Ik kwam na het op- en aftellen van de wirwar aan prijzen tot een te betalen som die meer dan 400 euro in mijn nadeel was. Ook de beloofde korting was helemaal verkeerd berekend.

    Vrijdagmorgen 27 dec stond Jantje bij openingstijd terug voor de fietswinkel bij de alweer zeer vriendelijke “Jef”. Die had ondertussen ook al bericht gekregen dat het bandenaantal niet klopte en dat er moest geïnformeerd worden of er nog banden bijbesteld moesten worden. Over de foutieve prijsberekening geen woord. En “Jef” nam een bic en kladpapierke. How-how (kersttijd weet je wel) zei ik. Ik heb mijn huiswerk gemaakt met Kerstdag,  “Jef” jij gaat  geen andere klanten bedienen, geen telefoon opnemen, en jij begint een nieuwe bestelbon op te maken volgens logica, en met de pc. De codes staan tenslotte op deze onjuiste bestelbon. Begin met de catalogusprijs van de fiets bovenaan, noteer eerst de MIN-prijzen van de onderdelen (de standaard wielen dus) die ik NIET neem. En dan beginnen we met de PLUS-prijzen van de toebehoren en extra’s. En dan de korting. “Jef” vond dat een goed idee. Ik verzin dit niet.

    Zowaar, een uur of twee later had “Jef” een correcte bestelbon opgemaakt, na veelvuldig narekenen met een rekenmachientje ter controle. Veiligheidshalve liet ik op deze nieuwe bestelbon noteren, dat het vorige exemplaar foutief was, en dat deze de vorige verving. “Jef” stempelde en tekende de bestelbon af, ik moest dat zelfs niet doen, en gaf een dubbel met mij mee. Altijd met de grootste vriendelijkheid. Voldaan en met het volste vertrouwen begon ik nadien papiertjes van de scheurkalender te halen tot D-day. Dag dat ik mijn fiets mocht afhalen.

    Zeven weken later was het dus zover, ik mocht mijn fiets afhalen. “Jef” was blijkbaar in deze periode ontslagen. En er liepen wel meer nieuwe gezichten (verkopers/mecaniciens en bedienden) rond in de fietsenzaak. Ik kon maar denken, het is hier precies een duivenkot. Mijn Specialized stond netjes gemonteerd klaar, maar van de totale bestelling ontbrak er toch wel wat. Er was een cassette te weinig, een schijfrem te kort, wieltassen waren nog niet  geleverd, fietscomputertje nog niet toegekomen etc. Uitleg was steeds dezelfde, niet op voorraad bij de leverancier. Hallo? Shimano die geen doordeweekse cassettes en remschijven op voorraad heeft? Na zeven weken? Het kon mij eigenlijk niet schelen want ik was als een kind blij met mijn nieuw vehikel, betaalde, behalve de extra wielen die in de winkel bleven tot ze volledig klaar waren. En op zondag 09 feb deed ik mijn eerste rit. Zie artikel “Daar is’m! Daar is ‘m!”

    En dan is’t maandag 10 feb. Ik met mijn platte band en wiel naar Leuven. De mecanieker van dienst , laat hem mij “Jos” noemen, nam het onmiddellijk mee naar de werkplaats, vond een kleine fit in de nieuwe band en liet me dat zien. Mijn vraag was dan waarom de dichtingsvloeistof (de latex) niet gewerkt had. Dat wist hij niet. Hij deed nieuwe latex in de tubeless, zette de band onder druk en controleerde of de latex wel degelijk in de fit liep. En dat was zo. Ikke weg naar huis. Aangekomen thuis neem ik dat wiel uit de wagen, en de band was PLAT.Evil or Very Mad  De godverdoemme’s, miljaarde’s en allerlei andere verketteringen kwamen uit mijn mond, terwijl ik naar de telefoon liep. Tom (nieuwe verkoper) nam op. Ik kom onmiddellijk terug naar Leuven, laat dit wiel bij jullie, en neem mijn achtergebleven (nog niet betaald) achterwiel mee ter vervanging. Ge verandert het ventiel en die nieuwe band, want die moet ik ook niet meer!

    Mr Buelens, we hebben nog geen remschijf voor uw reservewiel, en we hebben geen band (een doordeweekse Nobby Nick) niet op voorraad in de winkel, want niet op voorraad bij de leverancier) Hallo Schwalbe?. Godverdoemme , wat een “kust mijn kloten service hebben jullie eigenlijk”? Ik zal zelf een Nobby Nick meebrengen, en je haalt deze remschijf van dit wiel en monteert dat op het reservewiel, en wel direct. En ikke (koleirig, maar afkoelend) 20 km terug naar Leuven. De “Jos” bracht mijn reservewiel met de bestelde nieuwe Racing Ralph tubeless-band op,  gevuld met latex, monteerde de remschijf, en blies er 2,5 kilo druk in. Ik liet mijn zelf meegebrachte Nobby Nick in de werkplaats achter samen met het “vervloekte wiel”.

    Thuisgekomen…………… was het nieuwe reservewiel, met de nieuwe Racing Ralph PLAT! Telefoon, naar de “Jos” gevraagd, en gevraagd wat ik hiervan moest denken, telefoon dichtgegooid, en gaan werken. Ik had even genoeg van tubeless-banden.

    Dinsdagmorgen heb ik mijn woede en koleire op mijn rollensysteem weggefietst. Nadien ben ik gaan telefoneren naar Shimano en Evoc (wieltassen) om het verhaal van de niet op voorraad zijnde onderdelen te checken. Ik kreeg daar een heel andere versie te horen dan hetgeen mij op de mouw gespeld werd in Leuven en nam het besluit om alles in Leuven weg te halen en die deur achter mij finaal te sluiten. Zeven weken hè mensen. En zo geschiedde. Diezelfde avond ben ik alles, ook het verdoemde wiel, waar sinds maandagmiddag niks meer aan gedaan was gaan ophalen. Ik heb mijn rekening betaald, exclusief de niet geleverde onderdelen, en deze onderdelen geannuleerd. Ik  heb die dag ook via het internet de ontbrekende onderdelen besteld, en de dag daarop, woensdagmorgen werden  alle ontbrekende  onderdelen netjes thuis afgeleverd , en nog een stuk goedkoper ook. Halleluja, internet!

    Na een nachtje slapen ben ik woensdagmorgen met de vier wielen met opgepompte banden in mijn met water gevulde badkuip gaan zitten. Het oude gaatjeindebinnenbandvinden-principeIdea , weet je wel. En ik vond in het verdoemde wiel aan het ventiel en een spaak een stroom van luchtbellen. Ook bij het tweede achterwiel ontsnapte lucht uit het ventiel. De twee andere wielen waren in orde. Ik heb de smurrie in onze badkamer opgekuist, en heb een klachtenmail gestuurd via de webpagina van de Leuvense Fiets!winkelketen over het totale gebrek aan service. Ik kreeg vrij snel respons met de nodige excuses.

    Ik ben ook (een goede?)  klant ben bij fietsenhandel Cycle Passion (CP) in Kampenhout. Ik heb ook bij hen een SCOTT 29”er getest, maar vond de Specialized uiteindelijk mooier. Bij CP heb ik al verschillende racefietsen gekocht, en zij doen ook  het onderhoud van mijn Cannondale. Kortom, ze kennen me. Trouwens, de “Jos” uit Leuven heeft vroeger ook als mecanicien bij CP zijn stiel geleerd. Donderdag ben ik met mijn wielen-bandenverhaal naar CP getrokken. Er werd smakelijk en terecht om gelachenLaughing. Ik ben op mijn knieen gaan zitten, heb vergiffenis gevraagd, drie Weesgegroeten en zeven Onzevaders afgelezen en gesmeekt of ze bij CP het probleem konden oplossenRolling Eyes . Nadat ze hun tranen uit hun ogen hebben gewreven zeiden ze direct dat er waarschijnlijk een probleem met het velglint was. En dat was zo. Er waren zeer kleine scheurtjes in het velglint. Zo komt er bij druk, lucht in de holle velg, en die ontsnapt dan langs waar hij kan. Velglint werd vervangen, ventielen vervangen, banden opgelegd, latex ingekapt en de tubelessband werd op druk geblazen. De rekening; 0, NUL, nul, rien, nikske, gene frank en gene euro ….. Dat is SERVICE! Vooraleer de winkel met schaamrood op mijn wangen van Cycle Passion te verlatenEmbarassed , zei de mecanieker van dienst  nog dat hij uit voorzorg nu met onmiddellijke ingang drie weken verlof ging nemen Wink .

    Diezelfde dag was er nog wat over en weer mailverkeer met de eigenaar van de fietswinkelketen in het Leuvense. Dat resulteerde in een telefoongesprek. Daarin werd verteld dat de keten wel degelijk investeert in goede mecaniekers. Ik zei dat ik hem geloofde want de “Jos” is een goede  mecanicien, maar als er geen banden en toebehoren omwille van aankoopprocenten in de winkels geraken, ook niet na zeven weken (dan is de winkelketen daarvoor verantwoordelijk) de mecanicien ook niet meer kan doen dan zalf op de wonde strijken, lees de klant te paaien. De man excuseerde zich, vroeg of zijn zaak nog iets kon betekenen voor mij, waarop ik laconiek heb geantwoord dat ik niet met 2 binnenbandjes te koop  ben. Tot nooit meer.

    In alle eerlijkheid moet ik ook zeggen dat ik anderhalf jaar geleden in deze Leuvense fietszaak een elektrische fiets (voor het vrouwke), en een gewone stadfiets (voor  mij) heb gekocht. Dat is netjes en correct verlopen. Voor elke negatieve ervaring mag ik hopen dat er op zijn minst een positieve ervaring tegenover staat, maar dit is mijn ervaring met “de leukste fietsenwinkel met alle topmerken”. Zero ServiceExclamation .

    Moraal van het Verhaal; Race-Mountainbikes en andere Speciaalfietsen haal je beter bij de geSpecialiseerde merkverkopers, daar is SERVICE  belangrijker dan mooie woorden en veelbelovende websites. Ik heb alleszins mijn les geleerd.

     

    En nu de Pillekes;

    Gisteren ben ik op halfjaarlijkse visite geweest bij mijn neurologe. Goed nieuws, een bank vooruit en een kus van de juffrouw. Ik mag weer een pilleke meer slikken om mijn Parkinson-aandoening onder controle te houden. De laatste weken/maanden heb ik s’nachts bijzonder veel last van mijn pijnlijke stijve linkerschouder/arm. Er zijn dagen dat ik om 03,04, of 05 uur s’nachts opsta omdat de pijn niet te harden is. Meestal kruip ik (dit mag je bijna letterlijk nemen) zwijmelend en draaierig rond 06 uur s’ochtends uit mijn bed. Ik ga (gelukkig) ook slapen met de kiekens. Alhoewel, deze tijd van het jaar kruipen de kiekens rond 19.00 op hun stok, terwijl ik het uithou tot 20.30 a 21.00 uur. Maar de kiekens halen mij gelet op het lengen der dagen zienderogen in.

    Daarom krijg ik nu voor ’s avonds traagwerkende dopamine-pillen, om zodoende s’nacht, deze met pijn gepaarde stijfheid te overbruggen. Na inname gisterenavond  is dat afgelopen nacht alvast gelukt. Pillekes of placebo-effect? Dat zal de toekomst uitwijzen. Hopelijk geraak ik daardoor terug in een normaler dag/nacht ritme. Merci voor de neurologe. Verder heb ik haar zegen om deel te nemen aan de Crocodile Trophy.

    PS; Toch maar best nachecken dat mijn reeks pillekes niet op de dopinglijst staan. Stel u voor, dat zou mij best eens kunnen overkomen.

     


    19-02-2014 om 19:14 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daar is 'm! Daar is 'm!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Sinds vrijdagavond 7/2 staat hij in de garage , broederlijk naast de kleine te blinken. Mijn grote 29 inch Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. Die zal het samen met mij moeten gaan doen Down Under in oktober. Aan de fiets zal het niet liggen als ik de Crocodile Trophy niet zou uitrijden.

    En vandaag zondag ben ik hem in weer en (letterlijk) zeer veel wind gaan uittesten, op de prachtige Toertocht van de Zoenk in Heverlee. Met de fiets om halnegen thuis vertrokken, PLAT achteraan na 11 km!!! Als een goed begin half gewonnen is......., kan dit wel tellen. En dit ondanks de tubeless (dus zonder binnenband) met anti lek latex banden. Twisted Evil Gevloekt , en een bushok opgezocht om uit de wind het euvel te verhelpen, door toch maar een binnenband te plaatsen. Om één of andere reden had ik geen vertrouwen in de tubeless-banden, want de voorzienigheid had mij een vod en chirurgenhandschoentjes laten meenemen. Gelukkig, want die anti lek -latex is een plakboeltje. Ik heb zo'n vermoeden dat de band (of het ventiel) niet goed door de fietswinkel gemonteerd was. Neen, ik ben er zelfs zeer zeker van dat het zo is.

    Soit, 20 minuten later kon ik mijn bushok verlaten richting Zoenk TT. Was het van koleire of pure domheid, maar ik reed naar Oud Heverlee, ipv naar Heverlee waar de  startplaats van de TT wasEmbarassed. In een spurt dan maar naar Heverlee, gelukkig met de wind vol in de rug, om nog net op tijd te zijn vooraleer de inschrijving werd afgesloten. Nadien een super TT gereden met een zalig gevoel op mijn nieuw vehikel. De TT + over en weer met de fiets naar Heverlee gaf uiteindelijk 109 km op de teller, en 1350 hoogtemeters. Kortom als testritje kon dit tellen.

    Exclamation Superfiets!!!

    09-02-2014 om 17:58 geschreven door Jan Buelens  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Jan Buelens heet u welkom op zijn blog. Hopelijk hebt u er iets aan. Graag uw reactie.
    Archief per week
  • 22/10-28/10 2018
  • 30/04-06/05 2018
  • 30/10-05/11 2017
  • 05/06-11/06 2017
  • 13/03-19/03 2017
  • 31/10-06/11 2016
  • 15/09-21/09 2014
  • 08/09-14/09 2014
  • 18/08-24/08 2014
  • 11/08-17/08 2014
  • 28/07-03/08 2014
  • 14/07-20/07 2014
  • 30/06-06/07 2014
  • 23/06-29/06 2014
  • 02/06-08/06 2014
  • 19/05-25/05 2014
  • 05/05-11/05 2014
  • 28/04-04/05 2014
  • 21/04-27/04 2014
  • 14/04-20/04 2014
  • 31/03-06/04 2014
  • 24/03-30/03 2014
  • 03/03-09/03 2014
  • 24/02-02/03 2014
  • 17/02-23/02 2014
  • 03/02-09/02 2014
  • 27/01-02/02 2014
  • 20/01-26/01 2014

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Zoeken met Google



    Forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs