Ik ben goed bezig (volgens Me,Myself and I). Weinig met de koersfiets gereden, des te meer met de mountainbike. En "veul" bergop.

Mtbike ;          11 ritten  13930htm       1077km             52h40min       33555cal

                        gem.20,57km/u          gem.135 hartsl.

Racefiets;         3 ritten     3981htm         385km             13h54min          9680cal

                        gem.27,77km/u          gem.143 hartsl.

01-05-2014 om 17:34 geschreven door Jan Buelens  

Afgelopen paasweekend ben ik zoals eerder vermeld 2 dagen (met wisselend succes), hoogtemeters gaan opzoeken in TT-marathons.

Zondag 20/4 in Huissignies;

Een ramp, “une catastrophe”. Dan staat er op de marathonkalender 80 km en 2200 hoogtemeters (gegevens verstrekt door de organisatoren). Een parcours samengesteld op basis van die gegevens moet een lekkernij zijn voor een mountainbiker. Op de kaart zie je dat die regio donkergroen kleurt vanwege bossen in de buurt van het “kasteel van Beloeil” en het “bois de Stambruges”. Een ouwe vent als ik denkt dan dat hij daar zijn poten kan gaan trainen.

Extra toelichting;

We weten allemaal dat politiekers vooral beloven, toch wat de Vlaamse betreft en  de Waalse politiekers moeten zeker niet onderdoen. Integendeel, die roepen altijd harder en beloven nog meer. Niet in het minst Di Rupo of Magnette. Wat ik niet wist was dat de modale Waal nog beter zijn best doet dan de Rooie strik, en andere Madam Non’s, en duidelijk ook les heeft gekregen van Papa d’Ardenne en andere Andre’s (doden en levenden). Op hun rapport zouden de organisatoren van deze TT,  van hun Waalse politiekers zeker een grote onderscheiding op hun lokale pensenkermis of “festivale locale” gekregen hebben. Van mij en andere mountainbikers die op basis van de door hen verstrekte gegevens op de marathonkalender hun kar naar Huissignies hebben gekeerd, NUL op tien, ZERO, gebuisd en terug naar het Jezuietenklooster. Om te leren tellen en vooral het liegen af te zweren door boetedoening. In Noord Korea en bij de Chinezen wordt een mens voor minder geëxecuteerd (tenzij de regering de TT organiseert en zichzelf alle lof toedient, en zo komen we terug bij onze Waalse politiekers).

Terug naar de TT;

Ik kan alleen maar spreken over de langste afstand, de 80 km. Maar die is zoals overal gebaseerd op de kortere afstanden door middel van extra lussen. Er was niks maar dan ook niks te beleven wat in het grote draaiboek van een mooie TT staat. Veel asfalt, eindeloos vlakke saaie rechte wegen door het bos (genre waar paarden met karren/koetsen elkaar zelfs vlot kunnen kruisen. Af en toe eens een plat stukje verbindingsweggetje (meestal een zelf aangelegd platgestampt pad), dwars door het bos om vervolgens een ander karrenspoor te nemen. Er was welgeteld 3 km leuk speelplezier, lokaal gekend als het Mer de Sable. Hoogtemeters ; amper 600, in plaats van de vooraf aangekondigde 2200!!!!. Moest een Vlaming zoiets organiseren, en door middel van de leugen proberen deelnemers te lokken, daarvoor dan 6 euro te vragen, ze zouden de eerste zijn om en masse “scandaleuse et le sale menteure”(nvdr; schandalig, de vuile leugenaar!!!) te roepen! De vakbond werd  gemobiliseerd, en vervolgens zou door betogingen en stakingen het land plat-(juiste woordspeling)gelegd worden. Ik heb geen enkel probleem met inschrijvingsgeld, je weet vooraf hoeveel of weinig je betaalt. Ik heb wel een probleem als de leugen het doel heiligt. Dan voel ik me vooral bedrogen en ben ik behoorlijk misnoegd . Toen ik daarover op hun forum mijn mening uitte kreeg ik vooral te horen dat dat inschrijvingsgeld toch wel weinig was. Je kreeg bij de inschrijving lokale saussice, paté en andere versnaperingen. Iets wat je weinig of niet tegenkomt in Vlaanderen. Ja jongens, voor een pensenkermis rij ik niet naar ginder hè, ik ga om te mountainbiken. Ik hoef mijn inschrijvingsgeld niet op te eten. Dat “leugentje om bestwil” ivm de hoogtemeters, deed men af als een “faits divers”. Hun Mer de Sable” doortocht was volgens hen toch iets om duimen en vingers af te likken. In “mijn” regio’s Hageland en Druivenstreek rij ik elke keer parcoursen die voor 80% bestaan uit hun 3 km lange Mer du Sable. Een regio is wat het is , maar een organisator van TT’s of van eender welk evenement, moet eerlijk communiceren over zijn regio of organisatie, zodat een deelnemer of bezoeker weet waaraan hij zich kan verwachten. Nadien bleek dat de forumheren “Saussice et Faits Divers” zich tevreden stelden met de tocht van 30 km. En zo is de link weer gelegd met de heren Waalse Politiekers die  ook de kunst verstaan om  zichzelf te bewieroken met te roepen dat ze goed bezig zijn. Nooit meer Huissignies voor mij, da’s een zekerheid.

Gelukkig was er in de namiddag de Amstel Gold Race. Met toch wel een Waal als winnaar zeker! Maar wel éné die wel (goed) “Vlomsch” klapt. Maar ook weer éné die de vruchten plukt aan de meet, van zijn noeste hardwerkende Vlaamse ploegmaat onderweg. Tiens? Is koers dan inderdaad hetzelfde als de Belgische politiek? U mag zelf het antwoord geven .

Paasmaandag 21/4 in Messancy. Opgestaan om 04.45 uur, en een uur later vertrokken richting Luxemburg. Starten voor de 100 km kon maar tot 08.00 uur. Of wat een mens allemaal moet doen om zijn vormpeil te bereiken. De gegevens op de marathonkalender; 100km en ook nu weer 2200 hoogtemeters.

Wat gisteren in Huissignies niet was, had het hier in Messancy allemaal. Mountainbikegenot pur sang. Singletraks, technische stukken, spectaculaire afdalingen, zware slingerende steile hellingen, adembenemende decors, allemaal in overvloed. En als afsluiter in het “bois de 7 bosses”, een om schrik van te krijgen stelletje steile afdalingen. Enkel te nemen met de ogen dicht als ik er nu over denk. Ik heb 6 uur en 3 minuten plezier gehad over de 100 km, die denk ik maar door een deelnemer of 15 gereden is. Aan de bevoorradingsposten van de 40 en 60 km was er wel wat volk. Op de extra lussen voor de langere afstanden, ben ik zeer sporadisch een andere  deelnemer tegengekomen en voorbij gereden. Ik was gaar gekookt ofte “meurrig” zoals wij dat hier zeggen bij aankomst. Mijn snelheidsgemiddelde was amper 16,5 km/uur, vooral door de inderdaad 2200 hoogtemeters, die op de extra lussen altijd meer dan 20% hellingsgraad hadden en lang waren. Zoniet in meters maar wel in tijd, want wat duurt het lang eer je 100 meter hebt overbrugd met die kleine versnelling (24x36 of amper 1,54 meter per omwenteling).

Moe, content en tevreden. Maar ik was ook zeer snel gerecupereerd. En eerlijkheidshalve was ik in eerste instantie ook blij dat de hoogtemeters de dag voordien zeer beperkt zijn gebleven. Wat wel wennen is, is de bewegwijzing. In Vlaanderen  hangen er meestal goed zichtbare gele pijltjes op bomen en palen. In Wallonie spuit men pijlen op de (bos)grond. Meestal maar één en net op het moment dat je moet afdraaien. Dus af en toe verkeerd rijden of te laat indraaien hoort erbij.

Bijzonder eigenaardig en verwarrend was dat het parcours drie keer een prachtig mooi golfterrein dwars kruiste, zonder dat er eigenlijk een zichtbaar pad of weg was. In het mooie perfect onderhouden gazonnetje, zag je enkel wat afdrukken van mtb-banden van andere deelnemers. Je twijfelt toch wel echt of je daarover moet. Ik ga ervan uit dat dat golfterrein over een publieke trage weg (zoals dat vandaag heet) is aangelegd, en dat men deze niet mag afsluiten. Maar wie is er dan verantwoordelijk als je als fietser, voetganger of paardrijder een golfballetje tegen je hoofd of lijf krijgt? Zou daar iets van in het verkeersreglement staan? Of je zal maar een balletje dat op je weg ligt achteloos wegstampen of wegrijden terwijl zo’n golfer net zijn allereerste perfecte Tiger Woods – slag heeft geslagen. Hoop dan maar dat die golfer niet binnen golfstok-afstand staat als je daar passeert. Wat zou er daarover in het grote golfboek-reglement staan ?

TT in Messancy ; Een uitmuntende geslaagde toer. 10/10  voor de organisatie. Nadien op de terugweg uit Luxemburg, file file en file . Uiteindelijk kon mijn op mijn thuiskomst wachtende madam mij begroeten om 18.30 uur, en was het avondeten welgekomen.

22-04-2014 om 12:16 geschreven door Jan Buelens  

Het is niet eens half april en toch heb ik deze maand reeds meer dan 750 km (waarvan 250 km met de koersfiets), en een totaal van een kleine 11000 hoogtemeters. Ik vind van mezelf dat ik stevig bezig ben. Ik ben sinds de aanvang van mijn campagne 10 kilo vet kwijtgeraakt. Een hoop vlees als je dat zou zien liggen. Mijn gewicht ligt al enkele weken rond de 75 kg, het mag voorlopig zo blijven. De conditie is goed (denk ik). Dat leid ik af uit het afgelopen weekend waar ik net geen 300 km in toertochten heb gefietst en bijna dertien uur op het zadel heb gezeten.

Afgelopen zaterdag reed ik de Willy Teirlinck Classic in Liedekerke. Goed voor 145 km en 1450 htm. Gestart in een  koud, vochtig, mistig weertje. Dat zijn we dit jaar niet gewend geweest. Ik was dan ook zeer verheugd dat ik toch maar een dikker jasje en lange broek aanhad. Als ik sommige deelnemers zag in korte mouwen en broek, bibberen deden ze, stuk voor stuk. Het duurde bijna twee uur eer de zon doorbrak en het aangenaam werd. De eerste 50 km heb ik het moeilijk om op gang te komen, om soepel te draaien zeg maar. Komt het door mijn leeftijd of door mijn “bibberaandoening”? Het zal wel een combinatie van beide zijn. Feit is dat wanneer ik éénmaal op gang kom er bitter weinig volk mij nog voorbij rijdt, veeleer andersom. En hoe langer de afstand wordt, hoe beter ik fiets. Dat leid ik af wanneer het klimmen is en ik de één na de ander soepel “voorbijsukkel”. Mijn tempo is na 140 km nog steeds even snel of traag (afhankelijk van hoe je het bekijkt) als bij de eerste kms. Op de koersfiets draait dat op het vlakke rond de 30 a 32 km/uur, en dat vertaalt zich dan tot een uiteindelijk gemiddelde van rond de 28 km/uur, voornamelijk alleen fietsend en hoe lang de rit ook mag zijn.

Gisteren zondag ben ik met de mtbike de toertocht in Rillaar gaan rijden. Vertrokken om 7.15 uur (het uur dat mijn buurman Marc na zijn nachtdienst thuiskomt op zijn koersvelo). Met de fiets naar Rillaar (goed voor 31 km). In Rillaar de marathon van 85 km gereden, en terug met de wind vol tegen naar huis. 145 km en 1650 htm, goed voor bijna zeven uur met de mtbike. Het is verbazingwekkend dat we nauwelijks het grondgebied Rillaar verlaten en dat er toch zoveel weggetjes, landwegels en boswegen door het Hageland slingeren. Amper asfalt of beton tegengekomen of het was om deze te kruisen en terug het veld in te duiken. Mooi parcours, droog en stoffig. Met het mistige weer van zaterdag in gedachten ben ik gisteren vertrokken met dikker jasje en lange broek. En dat heb ik geweten. Op de heenrit, in de ochtendstond ging dat nog, maar na 20 km door veld en bos, zwetend als een otter besloot ik toch maar te “strippen” in het bos, uit de wind. Niet zo evident om in een camelbag, gevuld met anderhalve liter water, een door het zweet doorweekte herfstjas en lange broek in de bijzakjes te proppen. Het fietsen voelde onmiddellijk veel beter aan bij surplus aan meer lucht en afkoeling. Maar de rugzak hobbelde en bobbelde onaangenaam op mijn rug. Net zolang tot door het drinken van het water de druk wat afnam van mijn rugzak. Maar 5 km na mijn strip-act, reed ik lek achteraan . Tubelessbanden en latex, ik heb er mijn gedacht ondertussen van. Ondanks het miniscule gaatje werkte het dichtingsmiddel (weer) niet. Het was niet moeilijk om het gaatje te vinden want het witte latexproduct pruttelde door het gat ipv het te dichten. Met mijn boerenverstand, en nadat ik mijn lange broek en jasje met vechten weer uit de camelbag had gesleurd, kwam ik op het lumineuze idee dat er  mogelijk te weinig druk in de band stond om de fit te dichten met latex. Bommetje op het ventiel en het  gas de band in. Noppes dus, de latex pruttelde gewoon sneller door de fit. Handschoentjes aan en dan toch maar de binnenband erin. Ik herkende de situatie van enkele weken terug . Uiteindelijk ben ik  snel veertig minuten bezig geweest met de stripact en het sukkelen bij het lekrijden. Na de rugzak weer met al mijn overtollige kledingstukken te hebben volgepropt ( wat had ik spijt dat ik niet mijn been- en armstukken had aangedaan), terug het veld in om de rest van deze  mooie tocht af te haspelen. Ook gisteren had ik moeite om het juiste tempo te vinden, zelfs na mijn opwarmingsrit naar Rillaar. Maar éénmaal de cadans gevonden geef ik die niet meer af, hoe groot de afstand, en hoe steil de beklimmingetjes ook mogen zijn. Gisteren ben ik ook (na meer dan 100 km op mijn teller) eens gestopt bij een bevoorradingspost, de laatste op het parcours. Omdat ik wist dat ze daar rijsttaart op het menu staan hadden . En na de energiebars- en koekjes smaakt zo’n stuk rijsttaart overheerlijk. Ik heb er dan maar twee genomen en mijn drinkbus laten bijvullen. Bij het vertrek van deze bevoorradingspost op een boerenerf moesten we door de achterdeur, de koeienstal door, om door de grote staldeur terug op het parcours te komen. Leuk gevonden.

Tijdens het laatste technische deel op en rond de konijntjesberg zag ik dat ik weer veel beter was dan vele, vooral jongere bikers. De laatste 5 km sloot ik net op de top van een helling aan bij een groepje jongere mannen. Ik (en dat doe ik alleen als ik  me goed voel om hen helemaal te demoraliseren ) vroeg hen lachend of ze geen goesting meer hadden. Was er toch een leeftijdsgenoot van mij bij die antwoordde dat ze nog wel met de fiets terug naar huis moesten, 20 km! Ikke nog 31 !!!, en heb nu net 110 km gereden. En dat inspireerde mij om er tijdens de laatste beklimming op het oude trainingsparcours van Roland Liboton er nog eens een ferme lap op te geven, en dan remmend in de afdaling naar Rillaar toe me terug te laten inlopen door de jongerenbende en éné ouwe vos. Nog lachend de laatste twee km samen afgereden, en dan de 31 km eenzame tocht, vechtend tegen de wind huiswaarts, met steeds dat liedje spokend door mijn hoofd (Boudewijn de Groot – De Zwemmer).

Gelukkig hadden de echte renners in Parijs Roubaix ook stevige tegenwind, want op mijn tv reed Terpstra pas om 19.15 uur over de meet. Alles opgenomen en in één keer uitgekeken zonder in slaap te dommelen. Daaruit kan ik alleen maar concluderen dat de conditie goed is. Afstand is op dit moment geen probleem meer, maar vanaf volgend weekend ga ik regelmatig de Ardennen in voor een veelvoud aan hoogtemeters te trainen op die afstand.

Maar nu eerst mijn tubelessband vullen met latex .

14-04-2014 om 13:15 geschreven door Jan Buelens  

Vooral door het uitzonderlijke lenteweer is maart een goed fietsmaand geweest. Wat mij betreft mag dat zo blijven. Vanaf april gaat het zoetjesaan richting Ardennen voor de langere en zwaardere MTB-marathons. Duimen (of juist niet) voor goed weer tijdens het Paasweekend. Dan is er een eerste test. Op Paasdag en Paasmaandag twee zware marathons na elkaar met telkens meer dan 2000 hoogtemeters . Afhankelijk van de benen fiets ik  eerst nog op zaterdag de 160 km lange Van Peteghem Classic in Aalst met de racefiets. Om dan op 4 mei in Houffalize de Roc d’Ardenne (www.sport.be/rocdardenne/2014/nl) als eerste grote uitdaging in 2014 te rijden.

Trainingsijver maart;

Mtbike ;          8 ritten  8910htm       716km             34h50min       22686cal

                        gem.20,73km/u          gem.137 hartsl.

Racefiets;        7 ritten  2259htm       799km             28h54min       18949cal

                        gem.27,65km/u          gem.138 hartsl.

02-04-2014 om 07:06 geschreven door Jan Buelens  

Sinds ik begin maart sukkelde met wat griepjes en andere appelflauwtes gaat het terug de goede kant uit. Na enkele door mezelf opgelegde rustdagen, en vooral door het zeer mooie lenteweer voor maart, fiets ik gemiddeld om de 2 dagen 4 tot 5 uur, afgewisseld op de koersfiets en de mtbike. Telkens met  voor onze streek, aardig wat hoogtemeters (1200 tot 1500 htm). De ToerTochten afgelopen drie weken in Bertem, Oud Heverlee en afgelopen zondag in Kortrijk-Dutsel zijn absolute toporganisaties. Plezier en afzien verzekerd.

Zaterdag 17 maart ben ik s’morgens in druilerige regen met de auto naar Boutersem vertrokken om daar de “Parel van het Hageland” te fietsen. Toen ik een halfuur later daar toekwam goot het water. Omdat ik absoluut geen zin heb om in de regen te rijden, ben ik onmiddellijk terug huiswaarts gekeerd. Hier toegekomen stond de zon te stralen aan een blauwe hemel . Ik heb mijn madam die dag voor de tweede keer een kus gegeven om te zeggen dat ik toch maar terug naar Boutersem reed. Bij mijn tweede vertrekpoging ter plaatse  begon het waterzonnetje door het wolkendek te priemen. Niet echt een parcours om te watertanden, weinig volk en forse tegenwind in de open streek rond Beauvechain. Niettemin was ik zeer tevreden dat ik toch de moeite heb genomen om twee keer de verplaatsing te maken en deze 110 km lange tocht af te rijden ipv een hele dag te liggen zagen en kankeren tegen Geja dat ik beter toch teruggereden was. s’Anderendaags deed het wel zeer in de benen tijdens de bloedmooie mtb TT in Oud Heverlee.

Op 19 maart werd ik alweer een jaartje ouder en kreeg ik een zeer fijn kado van mijn wederhelft. Omdat het niet altijd iets voor de fiets moet zijn, een ticket voor TW Classic dit jaar. Met Admiral Freebee, Triggerfinger, Arno, Seasick Steve, Simple Minds en absolute topper The Rolling Stones. Duimen voor goed weer op 28 juni en ook leuk om weten dat de meerderheid op het podium stukken ouder is dan ik. Met mijn 49 lentes ben ik dan eigenlijk nog een snotneus. Hopelijk halen deze senioren allemaal het podium die dag, zoals ik mijn “podium” hoop te halen in de Crocodile Trophy!

Gisteren zondag 23 maart met de mtb vertrokken, wind in de rug, 25 km naar Kortrijk Dutsel.  Daar de mooie toer van 60 km afgekletst, en terug 25 km in een stevige wind, pal op de neus. Na enkele kms werd ik voorbij “gevlogen” door een beer van een vent ( om echt schrik van te krijgen) . Mijn eerste (en hopelijk) laatste “eye to eye” confrontatie met enkele  zwarte beren en grizzly’s  dateert van een USA-trip op Harley's bijna drie jaar terug, maar van den deze schrok ik ook behoorlijk. Ik moest alles uit mijn lijf halen om in zijn wiel te duiken. Zijn  snelheid ging nooit lager dan 35 km/uur. Wind vol op de kop hè!!! Mijn hartslag nooit onder de 160 , IN ’T WIEL!, en volledig uit de wind door de “beer” zijn breed lijf. Ik heb nooit zo rap windop gereden. Toen we wat later (hoe jammer voor mij) voor verkeerslichten stonden zag ik dat hij een stuk jonger was dan ik. Naar adem happend vroeg ik waar zijn batterijen en moteurke zaten in zijn Focus bike. Hij lachtte en zei dat het bergop veel minder was. Tot 5 a 6% stampend en sleurend op zijn groot voorblad geen probleem, maar als het steiler ging en hij naar zijn klein voorblad moet schakelen, om zijn zwaar gespierd lijf naar boven te hijsen, fietst iedereen hem voorbij. Dat geeft de “op dat moment gaar gekookte burger” dan weer moed. En dan sprong het licht op groen en spurtte ik de ziel uit mijn lijf om weer in zijn wiel te duiken. Toen hij wat later zijn oprit in Rotselaar opreed, kon ik snottebellen snuivend amper merci roepen, laat staan mijn hand opsteken. Het viel dik tegen dat ik nog 15 km vechtend tegen de wind, solo verder moest. De eerstvolgende km geraakte ik amper aan 20 km/uur. Nadien zakte mijn hartslag terug tot normale cijfers, mijn snelheid verhoogde tot een aanvaardbare 25 km/uur. Er rijden nog beren op een fiets. Als de Crocodile Trophy vlak was zou ik hem een contract als gangmaker aanbieden . Winst verzekerd. Stevige jongen!

24-03-2014 om 12:24 geschreven door Jan Buelens  

Een ezel kan er niks aan doen dat hij als muildier geboren wordt. Maar wat een ezel moet een mens zijn om zich nog koppiger te gedragen dan deze dieren.

Vorige week maandagnacht heb ik dus een “griep-attack” gehad. Donderdag ben ik 95 km gaan fietsen. Wat bergop, flinke wind, maar tot mijn eigen verbazing, redelijk gezwind. En dan begin ik fors het beest (lees dus de ezel) uit te hangen. Vrijdagmorgen de rollen op om wat cols te beklimmen en hoogtemeters te maken, want dat was een week geleden. Ik voel onmiddellijk dat mijn lijf tegenspartelt, maar ik zou dat er wel uit fietsen dus doorzetten maar. Twee uur later op een tijdspanne van amper vijf minuten ging het echt niet meer. Ik was zelfs bang dat ik achterwaarts van mijn virtuele col zou bollen. Uitgeput van mijn fiets gestapt. De rest van de dag een raar buikgevoel en s’avonds begon ik alle akkoorden, noten en symfonieen uit mijn darmen te blazen. Ik ben futloos rond 20.30 in mijn bed gekropen.

Zaterdagmorgen had ik met Marc, mijn buurman die de afgelopen week 500 km gaan fietsen was in Calpe (Spanje, zijn tweede verblijfplaats), afgesproken om Brussel – Opwijk voor wielerto(erro)eristen te gaan fietsen. Om zes uur zaterdagmorgen begon voor de tweede keer in een week tijd het buikloopfestival , maar ik zou meefietsen. Om 08.15 uur vertrokken we met de auto naar Opwijk. Tegen die tijd had ik al een keer of  twaalf (tegen wil en dank) het beste van mezelf gegeven, zittend op de pot. Wat ik dronk of at kwam er onmiddellijk weer uit, en meer ook.

De eerste 70km van de 90km lange rit, ging het vlot. En plots , net als de dag voordien op mijn rollen, ging het licht uit. Geen greintje kracht meer, niks fut, geen souplesse, leeg. En vooral blij dat ik achter Marc zijne brede rug kon kruipen, om de eindeloos lange laatste 20 km af te haspelen. De rest van de dag weer dat rare buikgevoel en de nodige klanksymfonieen. Weer vroeg en futloos gaan slapen.

En wat doet een ezel in het kwadraat dan zondagmorgen? Juist, zijn mountainbike nemen, richting Bonheiden om daar een volledig vlakke 60 km lange TT te gaan rijden. Het ging niet! Na 50 km besloot ik om huiswaarts te draaien. Ik geraakte met een lichte tegenwind amper aan 16 km/uur.  Om mezelf moraal te doen krijgen trok ik me op dat ik nog een manneke van een jaar of zes, zeven heb kunnen voorbijfietsen . Eindelijk kwam deze domme mens thuis, nam een douche en is toen onmiddellijk in bed gekropen voor een uur of twee.

Ezels rijden niet met de fiets, en dat zal deze grootste ezel de eerste dagen ook niet meer doen. Eerst terug wat krachten opdoen, en hopelijk kan ik het volgende weekend de TT in Bertem rijden.

De naakte cijfers van februari;

Rollen ;           5 ritten  8953htm       368,6km          16h41min       11224cal

                        gem. 20,92km/u         gem.132 hartsl.          gem.194,8W              

Mtbike ;          4 ritten  3558htm       350km             17h10min       13050cal

                        gem.20,21km/u          gem.146 hartsl.

Racefiets;        3 ritten  2259htm       276km             10h23min       7319cal

                        gem.26,63km/u          gem.137 hartsl.         

03-03-2014 om 10:33 geschreven door Jan Buelens  

Vertrouwen part 1;

Vrijdagavond 21/02 ben ik naar de info-avond van de Crocodile Trophy geweest in Aarschot. Goed geluisterd naar de Oostenrijkse inrichter Gerhard Schonbacher (die verdomd goed Nederlands praat ), daar kan onze "strikkenpremier" Di Rupo een punt aan zuigen (of mag ik dat laatste zo niet zeggen) .
Ook de nodige aandacht besteed aan verhalen van vroegere deelnemers waaronder presentator Bart Schols. Maar het belangrijkste, goed gekeken naar de andere Belgische deelnemers...... Conclusie; ik heb er alle vertrouwen in, het wordt een makkie!!!!!!

Vertrouwen part 2;

Ik had na het aankoopdebacle (wat u in mijn bijdrage van 19/02 kan lezen) wel wat minder vertrouwen in mijne nieuwe velo. Ik hoorde overal gekraak ,was het inbeelding of was het de muziek op mijn mp3 speler die ik draag als ik bike? Om alle twijfels hieromtrent weg te nemen, heb ik mijn bike eind vorige week binnengeleverd voor algemeen nazicht bij Cycle Passion. Mijn bike werd nagekeken, en er werd meer lagervet in de trapas gepompt. Afgelopen zondag een TT in Gelrode gaan rijden, weg kraken. Niks aan de hand dus met mijn mp3 speler, en ook niks meer aan mijn fiets. De CP rekening ; Alweer niks, niente, rien , service naar goede klanten. Ik heb nu weer alle vertrouwen in mijn fiets. Merci Nicolas , merci Wim, merci CP.

Vertrouwen part 3;

Deze maand ben ik iets minder vaak gaan fietsen (volgende week volgen de naakte cijfers), begin van de maand door omstandigheden, bewust om niet te snel “scherp” te staan. Vorige week heb ik voor de eerste keer dit jaar mijn koersfiets van de haak gehaald en ben 2 opeenvolgende dagen 90km gaan rijden. Viel dat tegen! Bergop geen enkel probleem, maar vlak en windop gaat het zeker nog niet zoals ik zou willen. Misschien op mijn rollen het venster toch maar openzetten en grote ventilators plaatsen om mijn windop-ritme te verbeteren. Twijfelend vertrouwen.

Afgelopen zondag om 7.00 uur s’morgens “in den donkere” met de mtbike vertrokken naar Gelrode, aldaar de 65 km op een zeer mooi parcours afgekletst, terug naar huis met de Specialized. Thuis om 12.00 uur over een totaal van 103 km. Fiets gekuist, gedoucht en gaan werken ( jaja, soms werk ik ook nog). Terug volop vertrouwen .

Maandagnacht om 2.00 uur vanuit mijn bed “gespurt” naar de wc . Diarree en braken, terug naar bed, enkele minuten later van’tzelfde, ni alleen diarré , ook diami, diafa en diasol, kotsen en overgeven, en das niet meer gestopt die nacht. Dinsdag een vod, zo plat als een vijg. Mijn eerste tubeless-banden-ervaring bleven harder. Spierpijn, niet kunnen eten met uitzondering van een toastje met konfituur. Enkele dafalgans tegen de hoofdpijn, maar in de namiddag toch gaan werken. Dinsdagavond om 20.00 uur mijne nest in, zweten als een otter gedurende de hele nacht. Vanmorgen een warme douche. En nu voel ik me toch al wat beter dan een natte schotelvod, op zijn minst zo goed als een uitgewrongen dweil, de “griep-attack” is voorbij, denk ik. Maar het ergste van al  WEG VERTROUWEN!

26-02-2014 om 10:27 geschreven door Jan Buelens  

Er moet mij iets van het har(d)t over Verkoop en Service. Indien hier ooit een documentaire of een filmkomedie van gemaakt wordt staat er voor de film begint; This is based on a true Story.

Ik heb mijn supernieuwe tuig gekocht bij een zaak die zichzelf aanprijst als "de leukste fietsenwinkel met alle topmerken". Ondanks het feit dat 2014 amper enkele weken oud is, ook zichzelf van een uithangbord voorziet waarop staat "als enige in Belgie genomineerde TweeWielerWINKEL van het jaar 2014". Dit gebeurt op basis van aanbod (waarschijnlijk correct), winkelpresentatie (dat is mogelijk) en service, service? Ja of neen (vul zelf maar in) service ( daar gaat mijn verhaal over). 

Na mijn bandendebacle 2 weken geleden bij mijn eerste testrit van mijn gloednieuw tuig (zie artikel Daar is ‘m! Daar is ‘m!), ben ik met vier wielen in een gevulde badkuip gaan zitten. Het hoe en waarom leest u hieronder.

In het weekend van 21/22 dec 2013 ben ik op zoektocht gegaan naar mijn ideale fiets, in verschillende merkenwinkels, voor mijn Crocodile-avontuur. Op maandag 23 dec ben ik binnengestapt in een Leuvense fietszaak en ben me daar gaan informeren over Specialized. Zij hadden mijn keuze-model niet op voorraad en daarom ben ik nadien naar 4 bikes in Geel gereden om daar de fiets "in 't echt" te bekijken. Nadien heb ik gewikt, gewogen en gekozen voor de Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. En mijn keuze van de Fiets!-enzaak  in Leuven, 20 km van mijn deur, het meest praktische indien ik een Specialized wou.

Dinsdag 24 dec stond ik op het openingsuur om 10.00 uur terug in Leuven bij dezelfde verkoper ( ik ga hem "Jef" noemen) van daags voordien. Er waren die dag 7 verkopers/mecaniciens aanwezig die allemaal regelmatig op de 3 computers aan de toonbank kwamen tikken. "Jef" (heel de tijd zeer vriendelijk)  schreef eerst met een pen op een gescheurd A4 papiertje, een geschreven "kladversie" van de bestelling op. Hij zocht de onderdeelnummers in zijn pc, noteerde die op zijn papiertje, inclusief de hele benaming van het onderdeel. En dat ging traag, tergend traag. Want ondertussen bediende en rekende “Jef” ook nog kleine zaken af van andere klanten in de shop, en nam vriendelijk en gedienstig de telefoon op als die rinkelde. En rinkelen deed die, onderandere 3 keer voor een dame die informeerde over een bepaalde kleur fietstas.. Toen hij voor de vierde keer iets van een andere klant ging afrekenen, ondanks de aanwezigheid van de andere bedienden in de zaak, heb ik  kordaat gezegd, dat als hij mij nog eens liet wachten voor een andere klant of telefoon, ik sito presto de winkel zou verlaten en geen fiets meer bij hem zou bestellen. Hij liet nadien de andere winkelbedienden dit werk overnemen en ging verder met zijn "kladwerk". Regelmatig moest "Jef" de hulp inroepen van andere bedienden/mecaniciens omdat hij bepaalde onderdelen niet vond in de pc. 5, VIJF, vijf!!!! uur later, jaja, u leest het goed, vijf uur later kreeg ik uiteindelijk een gedrukte bestelbon van een standaard fiets, (met uitzondering van de wielen, ik heb 2 paar andere wielen besteld). Op de bestelbon stonden ook enkele extra vrij normale toebehoren voor een fiets (computertje, pomp, pedalen etc). Het ging in totaal over een tiental door mij gevraagde toebehoren. “Jef” had het gepresteerd om  verschillende foute onderdelen te noteren, en die stonden allemaal in meer- en minprijzen genoteerd op de uit drie bladzijden  bestaande bestelbon. Er zijn naast "Jef", twee andere mecaniciens/bedienden aan te pas gekomen om aan mij die bestelbon te verduidelijken. Ik moest nog wel andere zaken doen die dag zodat het hoog tijd werd dat ik het pand ging verlaten, uiteindelijk blij dat ik mijn droomfiets had besteld. Toen ik weg was en wat later mijn bestelbon doornam viel het mij onmiddellijk op dat er een 9 speed ketting op vermeld stond, terwijl dit een 10 speed moest zijn. Ik heb direct getelefoneerd, kreeg een to the point mecanieker aan de telefoon, die mij zei dat dat niet goed ging werken, en dat hij een correctie op het dubbel zou aanbrengen.

Diezelfde avond bekeek ik alles rustig en goed en zag dat er wel meer zaken niet klopten op de bestelbon. Zo had ik vier wielen, en slechts één band. Ik kwam na het op- en aftellen van de wirwar aan prijzen tot een te betalen som die meer dan 400 euro in mijn nadeel was. Ook de beloofde korting was helemaal verkeerd berekend.

Vrijdagmorgen 27 dec stond Jantje bij openingstijd terug voor de fietswinkel bij de alweer zeer vriendelijke “Jef”. Die had ondertussen ook al bericht gekregen dat het bandenaantal niet klopte en dat er moest geïnformeerd worden of er nog banden bijbesteld moesten worden. Over de foutieve prijsberekening geen woord. En “Jef” nam een bic en kladpapierke. How-how (kersttijd weet je wel) zei ik. Ik heb mijn huiswerk gemaakt met Kerstdag,  “Jef” jij gaat  geen andere klanten bedienen, geen telefoon opnemen, en jij begint een nieuwe bestelbon op te maken volgens logica, en met de pc. De codes staan tenslotte op deze onjuiste bestelbon. Begin met de catalogusprijs van de fiets bovenaan, noteer eerst de MIN-prijzen van de onderdelen (de standaard wielen dus) die ik NIET neem. En dan beginnen we met de PLUS-prijzen van de toebehoren en extra’s. En dan de korting. “Jef” vond dat een goed idee. Ik verzin dit niet.

Zowaar, een uur of twee later had “Jef” een correcte bestelbon opgemaakt, na veelvuldig narekenen met een rekenmachientje ter controle. Veiligheidshalve liet ik op deze nieuwe bestelbon noteren, dat het vorige exemplaar foutief was, en dat deze de vorige verving. “Jef” stempelde en tekende de bestelbon af, ik moest dat zelfs niet doen, en gaf een dubbel met mij mee. Altijd met de grootste vriendelijkheid. Voldaan en met het volste vertrouwen begon ik nadien papiertjes van de scheurkalender te halen tot D-day. Dag dat ik mijn fiets mocht afhalen.

Zeven weken later was het dus zover, ik mocht mijn fiets afhalen. “Jef” was blijkbaar in deze periode ontslagen. En er liepen wel meer nieuwe gezichten (verkopers/mecaniciens en bedienden) rond in de fietsenzaak. Ik kon maar denken, het is hier precies een duivenkot. Mijn Specialized stond netjes gemonteerd klaar, maar van de totale bestelling ontbrak er toch wel wat. Er was een cassette te weinig, een schijfrem te kort, wieltassen waren nog niet  geleverd, fietscomputertje nog niet toegekomen etc. Uitleg was steeds dezelfde, niet op voorraad bij de leverancier. Hallo? Shimano die geen doordeweekse cassettes en remschijven op voorraad heeft? Na zeven weken? Het kon mij eigenlijk niet schelen want ik was als een kind blij met mijn nieuw vehikel, betaalde, behalve de extra wielen die in de winkel bleven tot ze volledig klaar waren. En op zondag 09 feb deed ik mijn eerste rit. Zie artikel “Daar is’m! Daar is ‘m!”

En dan is’t maandag 10 feb. Ik met mijn platte band en wiel naar Leuven. De mecanieker van dienst , laat hem mij “Jos” noemen, nam het onmiddellijk mee naar de werkplaats, vond een kleine fit in de nieuwe band en liet me dat zien. Mijn vraag was dan waarom de dichtingsvloeistof (de latex) niet gewerkt had. Dat wist hij niet. Hij deed nieuwe latex in de tubeless, zette de band onder druk en controleerde of de latex wel degelijk in de fit liep. En dat was zo. Ikke weg naar huis. Aangekomen thuis neem ik dat wiel uit de wagen, en de band was PLAT.  De godverdoemme’s, miljaarde’s en allerlei andere verketteringen kwamen uit mijn mond, terwijl ik naar de telefoon liep. Tom (nieuwe verkoper) nam op. Ik kom onmiddellijk terug naar Leuven, laat dit wiel bij jullie, en neem mijn achtergebleven (nog niet betaald) achterwiel mee ter vervanging. Ge verandert het ventiel en die nieuwe band, want die moet ik ook niet meer!

Mr Buelens, we hebben nog geen remschijf voor uw reservewiel, en we hebben geen band (een doordeweekse Nobby Nick) niet op voorraad in de winkel, want niet op voorraad bij de leverancier) Hallo Schwalbe?. Godverdoemme , wat een “kust mijn kloten service hebben jullie eigenlijk”? Ik zal zelf een Nobby Nick meebrengen, en je haalt deze remschijf van dit wiel en monteert dat op het reservewiel, en wel direct. En ikke (koleirig, maar afkoelend) 20 km terug naar Leuven. De “Jos” bracht mijn reservewiel met de bestelde nieuwe Racing Ralph tubeless-band op,  gevuld met latex, monteerde de remschijf, en blies er 2,5 kilo druk in. Ik liet mijn zelf meegebrachte Nobby Nick in de werkplaats achter samen met het “vervloekte wiel”.

Thuisgekomen…………… was het nieuwe reservewiel, met de nieuwe Racing Ralph PLAT! Telefoon, naar de “Jos” gevraagd, en gevraagd wat ik hiervan moest denken, telefoon dichtgegooid, en gaan werken. Ik had even genoeg van tubeless-banden.

Dinsdagmorgen heb ik mijn woede en koleire op mijn rollensysteem weggefietst. Nadien ben ik gaan telefoneren naar Shimano en Evoc (wieltassen) om het verhaal van de niet op voorraad zijnde onderdelen te checken. Ik kreeg daar een heel andere versie te horen dan hetgeen mij op de mouw gespeld werd in Leuven en nam het besluit om alles in Leuven weg te halen en die deur achter mij finaal te sluiten. Zeven weken hè mensen. En zo geschiedde. Diezelfde avond ben ik alles, ook het verdoemde wiel, waar sinds maandagmiddag niks meer aan gedaan was gaan ophalen. Ik heb mijn rekening betaald, exclusief de niet geleverde onderdelen, en deze onderdelen geannuleerd. Ik  heb die dag ook via het internet de ontbrekende onderdelen besteld, en de dag daarop, woensdagmorgen werden  alle ontbrekende  onderdelen netjes thuis afgeleverd , en nog een stuk goedkoper ook. Halleluja, internet!

Na een nachtje slapen ben ik woensdagmorgen met de vier wielen met opgepompte banden in mijn met water gevulde badkuip gaan zitten. Het oude gaatjeindebinnenbandvinden-principe , weet je wel. En ik vond in het verdoemde wiel aan het ventiel en een spaak een stroom van luchtbellen. Ook bij het tweede achterwiel ontsnapte lucht uit het ventiel. De twee andere wielen waren in orde. Ik heb de smurrie in onze badkamer opgekuist, en heb een klachtenmail gestuurd via de webpagina van de Leuvense Fiets!winkelketen over het totale gebrek aan service. Ik kreeg vrij snel respons met de nodige excuses.

Ik ben ook (een goede?)  klant ben bij fietsenhandel Cycle Passion (CP) in Kampenhout. Ik heb ook bij hen een SCOTT 29”er getest, maar vond de Specialized uiteindelijk mooier. Bij CP heb ik al verschillende racefietsen gekocht, en zij doen ook  het onderhoud van mijn Cannondale. Kortom, ze kennen me. Trouwens, de “Jos” uit Leuven heeft vroeger ook als mecanicien bij CP zijn stiel geleerd. Donderdag ben ik met mijn wielen-bandenverhaal naar CP getrokken. Er werd smakelijk en terecht om gelachen. Ik ben op mijn knieen gaan zitten, heb vergiffenis gevraagd, drie Weesgegroeten en zeven Onzevaders afgelezen en gesmeekt of ze bij CP het probleem konden oplossen . Nadat ze hun tranen uit hun ogen hebben gewreven zeiden ze direct dat er waarschijnlijk een probleem met het velglint was. En dat was zo. Er waren zeer kleine scheurtjes in het velglint. Zo komt er bij druk, lucht in de holle velg, en die ontsnapt dan langs waar hij kan. Velglint werd vervangen, ventielen vervangen, banden opgelegd, latex ingekapt en de tubelessband werd op druk geblazen. De rekening; 0, NUL, nul, rien, nikske, gene frank en gene euro ….. Dat is SERVICE! Vooraleer de winkel met schaamrood op mijn wangen van Cycle Passion te verlaten , zei de mecanieker van dienst  nog dat hij uit voorzorg nu met onmiddellijke ingang drie weken verlof ging nemen .

Diezelfde dag was er nog wat over en weer mailverkeer met de eigenaar van de fietswinkelketen in het Leuvense. Dat resulteerde in een telefoongesprek. Daarin werd verteld dat de keten wel degelijk investeert in goede mecaniekers. Ik zei dat ik hem geloofde want de “Jos” is een goede  mecanicien, maar als er geen banden en toebehoren omwille van aankoopprocenten in de winkels geraken, ook niet na zeven weken (dan is de winkelketen daarvoor verantwoordelijk) de mecanicien ook niet meer kan doen dan zalf op de wonde strijken, lees de klant te paaien. De man excuseerde zich, vroeg of zijn zaak nog iets kon betekenen voor mij, waarop ik laconiek heb geantwoord dat ik niet met 2 binnenbandjes te koop  ben. Tot nooit meer.

In alle eerlijkheid moet ik ook zeggen dat ik anderhalf jaar geleden in deze Leuvense fietszaak een elektrische fiets (voor het vrouwke), en een gewone stadfiets (voor  mij) heb gekocht. Dat is netjes en correct verlopen. Voor elke negatieve ervaring mag ik hopen dat er op zijn minst een positieve ervaring tegenover staat, maar dit is mijn ervaring met “de leukste fietsenwinkel met alle topmerken”. Zero Service .

Moraal van het Verhaal; Race-Mountainbikes en andere Speciaalfietsen haal je beter bij de geSpecialiseerde merkverkopers, daar is SERVICE  belangrijker dan mooie woorden en veelbelovende websites. Ik heb alleszins mijn les geleerd.

En nu de Pillekes;

Gisteren ben ik op halfjaarlijkse visite geweest bij mijn neurologe. Goed nieuws, een bank vooruit en een kus van de juffrouw. Ik mag weer een pilleke meer slikken om mijn Parkinson-aandoening onder controle te houden. De laatste weken/maanden heb ik s’nachts bijzonder veel last van mijn pijnlijke stijve linkerschouder/arm. Er zijn dagen dat ik om 03,04, of 05 uur s’nachts opsta omdat de pijn niet te harden is. Meestal kruip ik (dit mag je bijna letterlijk nemen) zwijmelend en draaierig rond 06 uur s’ochtends uit mijn bed. Ik ga (gelukkig) ook slapen met de kiekens. Alhoewel, deze tijd van het jaar kruipen de kiekens rond 19.00 op hun stok, terwijl ik het uithou tot 20.30 a 21.00 uur. Maar de kiekens halen mij gelet op het lengen der dagen zienderogen in.

Daarom krijg ik nu voor ’s avonds traagwerkende dopamine-pillen, om zodoende s’nacht, deze met pijn gepaarde stijfheid te overbruggen. Na inname gisterenavond  is dat afgelopen nacht alvast gelukt. Pillekes of placebo-effect? Dat zal de toekomst uitwijzen. Hopelijk geraak ik daardoor terug in een normaler dag/nacht ritme. Merci voor de neurologe. Verder heb ik haar zegen om deel te nemen aan de Crocodile Trophy.

PS; Toch maar best nachecken dat mijn reeks pillekes niet op de dopinglijst staan. Stel u voor, dat zou mij best eens kunnen overkomen.

19-02-2014 om 19:14 geschreven door Jan Buelens  

Sinds vrijdagavond 7/2 staat hij in de garage , broederlijk naast de kleine te blinken. Mijn grote 29 inch Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. Die zal het samen met mij moeten gaan doen Down Under in oktober. Aan de fiets zal het niet liggen als ik de Crocodile Trophy niet zou uitrijden.

En vandaag zondag ben ik hem in weer en (letterlijk) zeer veel wind gaan uittesten, op de prachtige Toertocht van de Zoenk in Heverlee. Met de fiets om halnegen thuis vertrokken, PLAT achteraan na 11 km!!! Als een goed begin half gewonnen is......., kan dit wel tellen. En dit ondanks de tubeless (dus zonder binnenband) met anti lek latex banden. Gevloekt , en een bushok opgezocht om uit de wind het euvel te verhelpen, door toch maar een binnenband te plaatsen. Om één of andere reden had ik geen vertrouwen in de tubeless-banden, want de voorzienigheid had mij een vod en chirurgenhandschoentjes laten meenemen. Gelukkig, want die anti lek -latex is een plakboeltje. Ik heb zo'n vermoeden dat de band (of het ventiel) niet goed door de fietswinkel gemonteerd was. Neen, ik ben er zelfs zeer zeker van dat het zo is.

Soit, 20 minuten later kon ik mijn bushok verlaten richting Zoenk TT. Was het van koleire of pure domheid, maar ik reed naar Oud Heverlee, ipv naar Heverlee waar de  startplaats van de TT was. In een spurt dan maar naar Heverlee, gelukkig met de wind vol in de rug, om nog net op tijd te zijn vooraleer de inschrijving werd afgesloten. Nadien een super TT gereden met een zalig gevoel op mijn nieuw vehikel. De TT + over en weer met de fiets naar Heverlee gaf uiteindelijk 109 km op de teller, en 1350 hoogtemeters. Kortom als testritje kon dit tellen.

 Superfiets!!!

09-02-2014 om 17:58 geschreven door Jan Buelens  

09-02-2014 om 17:33 geschreven door Jan Buelens  

Ik heb de vraag gekregen  om meer informatie te geven over mijn trainingsschema’s.

Eerst een woordje “vakkundige” uitleg om aan te geven uit welk “fietstijdperk” ik afkomstig ben. Vandaag (21^ste eeuw) leven we in de moderne tijd (van het fietsen en wielrennen). Het ontstaan van fietsen  plaatsen we dan in die denkbeeldige tijdlijn in de Prehistorie of Oudheid  (eind 18^e eeuw).  De eerste Tour de France wordt dan het Grieks tijdperk (beginjaren 1900), de succesjaren van Stanneke Ockers het Romeinse tijdperk. De gouden jaren van Eddy Merck vinden plaats in de Middeleeuwen. Wel daarna kom ik en dat kunnen we dan plaatsen in de zogeheten  Nieuwe Tijd. Om maar aan te geven dat ik begon te fietsen toen een zeemvel in een  koersbroek nog een echt zeemvel was, puur natuur maar ook puur karton na een wasbeurt. Pedalen hadden  voethaken en riempjes, versnellingshendels stonden op de schuine buis van het kader (max. 10 versnellingen). De snelsluiting op de wielen bestond net en verving de vleugelmoer. Een moderne “computer” was een kilometerteller met riempje gemonteerd op de as van het wiel. Er was van belange geen sprake van hartslag- cadans-en watt-meetingen. Gegevens van kms, afstand en gemiddelden werden  (aangedikt) en opgeschreven met een “ Bic” in een atoma of A4 schriftje. Je had vlakke ritten, veel wind op kop ritten, en veel bergop ritten. Dat was sterk afhankelijk van je conditie en moraal. Er werd gefietst op het gevoel van lijf en ledematen, fietsen tot je tussen je kader hing , en je gebruikte druivensuiker en rijsttaartjes om te recupereren. EPO bestond niet, je moest alleen maar uitkijken dat je niet zwanger was bij een urinetest vanwege een peer onder je schouder . Elvis was still in the building, en Belgie werd geleid door 3 Kings terug. Als je van school wat “beschadigd” thuiskwam met of zonder straf, kreeg je eerst nog wat (muil) “peren” rond uw oren bij, voor je uitleg mocht geven, en het leger was nog verplicht. Kortom, en mijn leeftijdsgenoten zullen dit beamen, het was de laatste generatie echte mannen.  Mietjes,  nerds en analisten moesten nog uitgevonden worden in Belgie, maar ik denk dat ik aan het afwijken ben . Dat was mijn “tijdperk”. Je conditie bouwde je op door karakter en te fietsen en niet door naar metertjes te kijken en waarden te analyseren.

Een oude vos verliest zijn streken niet, maar moet zich om te overleven noodgedwongen aanpassen aan zijn veranderende biotoop. Ik kan nu typen met iets meer dan 2 vingers, heb sinds kort een smart-phone (wat heb ik daar al op gevloekt, en ik beschik over een heuse fietscomputer op elke fiets en heb een fiets-gps (met veel moeilijke woorden, teveel kleurrekes en opties). Excel-files en Word documenten vervangen het atoma-schriftje. Maar uiteindelijk draait alles nog steeds om het karakter, de“forme”, de conditie en vooral de goesting.

Ik noteer heden ten dage met plezier mijn metingen, waarden en cijfers, ja ja op een heuse laptop. Mijn tabelletjes bekijk ik, van analyseren heb ik geen kaas gegeten. Ik luister nog steeds naar mijn lijf en ledematen. Ik merk aan mijn tabelletjes dat ik harder, langer en soepeler fiets,  meer omwentelingen draai  aan een gemiddelde lagere hartslag. Ik krijg meer power in mijn benen , kan ook hogere Watt-waarden trappen, die ik ook langer kan volhouden. Maar dat, en das belangrijker denk ik, dat voel ik tenslotte ook als ik fiets. Niet door te meten, maar door veel en langer te fietsen, kan ik ook grotere en zwaardere trips aan en recupereer ik sneller.  De druivensuiker van toen is vervangen door gellekes en energy-bars, het rijsttaartje gelukkig gebleven.  Theorie is voor mij prettig en je kan daar discussie’s over hebben, want met cijfers kan je alles uitleggen. Maar de praktijk daar draait het om. De grootste atleet met de beste cijfers die tegen zijn goesting sport wordt verslagen door iedereen.

Mijn programma voor de volgende maanden zal er niet anders uitzien dan de voorbije. Fietsen, fietsen en velorijden, met goesting, goeste,  en plezier,  tegen mijn zin fiets ik niet, ik ben geen topatleet om den brode. Als de goesting wat afneemt zal ik enkele keren een recuperatieperiode inlassen. De carbonnen racefiets en mountainbike wordt dan vervangen door de ijzeren tweewieler, mijn Harley Davidson. Dan trek ik er met mijn madam op uit (zij op haar Harley, en zoals het hoort slaafs achter mij ). Ook die vakanties zijn al gepland.  En als we dan terug thuiskomen zal de goesting om mijn fietsen te bestijgen  er terug zijn. Het is nooit anders geweest.

 O ja, ik blijf wel maniakaal mijn cijfers, metingen en waarden noteren, ze vergelijken en bekijken, “gelijk nen echte”.

Mijn totalen sinds kerstdag 2013 zijn, op de Tacx 24308 hoogtemeters, 802 km verdeeld over 13 ritten. Op de mountainbike  3238htm, 248 km, gefietst in 4 Toertochten. 

De details ervan zie je hieronder in de Excel-files .

Bijlagen:
Fiets Tacx.pdf (252.1 KB)   
Mountainbike.pdf (175.7 KB)   

We zijn bijna aan het einde van januari. Weer een maand korter bij het grote doel, maar na een bezoek aan VeloFollies in Kortrijk zou een mens gaan denken dat de aankoop van mijn Specialized Stumpjumper een verkeerde aankoop is. Haast alle merken pakken uit met "mountainbikes oep elentriek". Had ik dat maar voordien geweten . Vermits ik afgelopen maand een zonnepaneeltje heb gekocht mag het opladen van die batterijen daarginds Downunder toch geen probleem zijn  . Het zal u maar overkomen dat er dan gedurende die dagen geen zon te zien zal zijn, sta je daar met een velo die 10 kilo zwaarder weegt . Enfin, ik zal al blij mogen zijn dat ik mijn gsm zal kunnen opladen met mijn zonnepaneeltje.

En dan iets wat ik afgelopen zondag mocht meemaken op de TT in Huldenberg. Erg trots ben ik er niet op, maar een mens in volle inspanning heeft geen tekort aan adrenaline;

De laatste 50 meter wordt het dus echt steil, en ik hoor achter mij plots die volgwagen naar boven komen, slippend met zijn banden, en ma claxoneren, zo'n echte wielerclaxon. Ik rij in het midden van da paadje, omdat het daar het beste ligt, kan eigenlijk geen kant op, en denk bij mezelf "kust mijn kloten hè gast".  Ik blijf verder pedaleren op de rug van de kasseien. Zijn koppeling begint gaan te slippen, nog harder dan zijn banden, en ma claxoneren. Ik kom boven op de betonnen weg, draai links en diene onnozelaar schiet mij voorbij,  begint te foeteren, da'k rechts moet rijden van de weg etc. Ik nog vol adrenaline van de inspanning roep natuurlijk wat onhebbelijkheden terug. De chauffeur kan er echt niet mee lachen, remt en snijdt mij de weg af. Ik kan nog net links voorbijsteken maar die gek gooit koleirig zijn deur open. Voor hij eruit is geef ik hem een lap op zijn gezicht, stop en spring van mijne velo, en het zit erop è . Nog wat geroep en getier, de koleire zot wordt tegen gehouden door enkele van zijn wielertoeristen en springt tenslotte terug in zijne wagen, vertrekt met gierende banden en  rijdt tegen een houten paaltje. Ja, ik kon niet anders dan lachen , het water kwam in mijn ogen, ook adrenaline zeker. Zeggen die mannen die ondertussen naar boven zijn gewandeld en terug op hunne fiets zitten tegen mij, let er ni op die denkt altijd dat hij een echte sportbestuurder is. Onnozelaar.

28-01-2014 om 20:19 geschreven door Jan Buelens  

Na de bevestiging van inschrijving op 28 december ll, heb ik vandaag de inschrijvingsfaktuur mogen ontvangen. Nog nooit zo blij geweest om een rekening te krijgen , en onmiddellijk betaald. Ik doe nu echt mee!

Ik heb me ook al ingeschreven voor enkele zware mountainbike marathons in de Belgische Ardennen (o.a. Ardennen Trophy, Roc d'Ardenne, Raid des Hautes Faines of RDFH en ook de vierdaagse LCMT)

21-01-2014 om 19:27 geschreven door Jan Buelens  

Om mijn Parkinson ziekte onder controle te hebben, moet ik al enkele jaren medicijnen nemen, en voel ik dat mijn lichaam traag maar geleidelijk aftakelt . Omdat ik een gedreven persoon ben, een  koppigaard  , ben ik de afgelopen jaren bij verschillende neurologen langsgeweest. Als ik het advies van de eerste en de tweede had moeten volgen mocht ik sinds de vaststelling in 2010, niet meer bewegen, niet meer sporten, veel (volgens mij te veel en te vaak) medicijnen nemen, en me vooral laten bewegen door kinesisten. Begrijpe wie kan. Nu ben ik bij een derde neuroloog die een andere visie heeft, en mijn mening van zelf te blijven bewegen, reizen, sporten, kortom van het leven genieten waar en wanneer dat kan, deelt. Ooit zal mijn lichaam wel meedelen wanneer bepaalde dingen niet meer kunnen. Tot dan, doen waar ik (je) zin in hebt. Mijn Parkinson ziekte zal vanaf nu niet meer aan bod komen in deze blog, tenzij het echt nodig is .

Augustus 2013; Ik ben met Geja (mijn vrouw) op vakantie met de Harley (motorrijder ben ik sinds mijn 18e) in de Franse Alpen. Wij komen op onze toertocht 1.000.000 fietsers tegen  (toen ben ik gestopt met tellen) die de cols bedwingen. Hoe meer ik er zie, hoe vaker ik denk dat die allemaal niet beter kunnen fietsen dan ik, en hoe meer goesting ik krijg om daar ook eens een vakantie aan te besteden .

Tegen dat we onze Harley's terug in de garage zetten is de beslissing genomen. In 2014 ga ik drie weken fietsen in de Alpen. Het parcours wordt onmiddellijk uitgetekend, 15 etappes, 1900 km, 46500 hoogtemeters. Uiteraard besef ik dat daarvoor getraind zal moeten worden en dat ik wat van mijn 83 kilo moet kwijtraken.

Bij gebrek aan echte hellingen, laat staan cols in Vlaams Brabant en Belgie schaf ik mij een Tacx I Genius Multiplayer aan, en een collectie klimdvd's. Ik installeer een "fiets-trainingcenter " (het Bakala trainingscenter is er niks tegen) op onze zolder.Zo kan ik toch oefenen op klimwerk, alhoewel weersomstandigheden ontbreken natuurlijk. Een venster openzetten geeft niet echt tegenwind op een rollensysteem. Hoewel het zoetjesaan winter (winter?) wordt begin ik wekelijks 3 tot 4 keer te fietsen op de Tacx. Wanneer  het weer meezit wissel ik af met ritjes met de  mtb. Mijn wekelijkse toertocht (TT) met de mtb sla ik haast nooit over. Omdat ik mijn Scott CR1 vastzet op zolder in mijn traningslab, schaf ik mij een nieuwe Scott Addict 10 aan. Zodoende hoef ik niet steeds mijn fiets van de rollen te halen, andere bandjes of wielen te monteren, vooraleer ik op de weg kan gaan oefenen. Alle argumenten helpen om een nieuwe fiets te kopen.

Op een zondag in november na mijn TT 's morgens, kijk ik naar de wekelijkse veldrit op Sporza. Aansluitend volgt naar jaarlijkse gewoonte het verslag van de Crocodile Trophy 2013. Het water loopt me in de mond, want elk jaar zeg ik bij het zien van deze reportage dat ik dat avontuur ook eens moet beleefd hebben. En als er ooit een jaar zal zijn dat ik terug getraind zal zijn, is het in 2014. Na de uitzending onmiddellijk het internet geraadpleegd over de Crocodile Trophy, met Geja gepraat, beslissing genomen en mij ingeschreven voor de editie 2014. (www.crocodiletrophy.com)

Op 28 december is mijn inschrijving bevestigd, ben ik op zoek gegaan naar nog meer informatie, en de daaropvolgende dagen boek ik vlucht en hotels. Ook begin ik met wat extra spullen en materiaal te kopen, waaronder een splinternieuwe mtb, de Specialized Stumpjumper Expert Carbon  HT 29". Een prachtig eindejaarscadeau vind ik en zoals gezegd, alle argumenten zijn goed om een nieuwe fiets te kopen . De mtb wordt geleverd in februari. Plannen maken en kopen is leuk, maar vanaf nu wordt het "serieus". Er zal vanaf 2014 moeten getraind worden.

1 januari 2014; Vanaf nu slechts 1 glas wijn per dag bij het eten, veel minder snoepen (niet ga ik niet schrijven), en minder frieten .

Mijn trainingcijfers van 16 sept'13 tot 31 dec; Op de Tacx 1675 km, 50250 hoogtemeters (htm) - Mtb (vooral TT's) 1025 km, 8675 htm - 250km op de weg (dit getal zal na de winter sterk oplopen)

 O ja, ook al 4 kg gewicht kwijtgeraakt .

Bijlagen:
Trainingslabo.jpg (231.3 KB)   

Ik word in maart 2014 49 jaar. In mijn jeugdjaren heb ik 6 jaar aan wielrennen gedaan (nieuwelingen-juniors-amateurs, telkens 2jaar). Nadien heb ik met tussenpozen wat gefietst, soms jaren niet vanwege beroepsbezigheden. Ongeveer 5 jaar geleden heb ik terug het plezier van fietsen ontdekt, vooral door de "schuld van mijn getrainde overbuur Marc".

Op een winteravond in 2009, tussen pot en pint, ben ik met hem de weddenschap aangegaan om de Mont Ventoux (op de Sporta-dag in juni 2010) te bedwingen. Onmiddellijk heb ik toen een mtb Cannondale F1 gekocht, en samen met Marc en Koen (andere overbuur) zijn we wat gaan mountainbiken met teveel stops onderweg. Ook ben ik af en toe een toertocht mtb beginnen rijden. 

Begin 2010 kreeg ik de melding dat ik op 45 jarige leeftijd de ziekte van Parkinson had . Weinig aan te doen, dan ermee te leren leven.

Later dat jaar  heb ik mijn 20 jaar oud stalen Eddy Merck ros uit de kelder gehaald en 500 km verder stond ik met Marc aan de voet van de Ventoux. Hij werd de grote kampioen in onze tweestrijd. Maar er is nog steeds discussie of zijn prestatie "reglementair en volgens onze afspraken en reglementen" is verlopen . Ik deed over mijn eerste col-avontuur in 25 jaar, op een veel te grote versnelling, 2 uur en 20 minuten. Maar dat was de start van mijn tweede "fietscarierre", die van ontspanning en plezier.

Ik kreeg de smaak terug te pakken, kocht mij in 2011 een hedendaagse wegfiets. Een Scott CR1 waar ik sindsdien jaarlijks ong. 5000 km mee afleg. Met de mtb ong. 2500 km. 

21-01-2014 om 19:21 geschreven door Jan Buelens