Foto
Ik ben terug in Belgie !


F o t o ' s :
www.bombie3.spaces.live.com



Djambo Sana

Voor de onbekenden onder ons, mijn naam is Sarah Bauwens. Op 1 april 2007 ben ik naar Lubumbashi (Congo) getrokken waar ik 1 jaar heb meegedraaid op het Nationale Secretariaat van Kiro Congo. Ondertussen ben ik terug in België en is mijn Congolees avontuur afgelopen!

Ik ben een op en top Congoleze geworden door zoveel mogelijk te genieten van de Congolese cultuur! Dit hield in: bukari eten, simba drinken, mee zwieren op Congolese tonen en optochten meestappen met de Kiro.

Op deze website overspoel ik jullie (nog altijd) met mijn verhalen, Congolese weetjes en Afrikaanse cultuur.

Ik heb er het beste van gemaakt in het reusachtig en zonnige Congo, maar nu is het terug tijd voor het pietluttig en regenachtige Belgenlandje!


Byé Sarah


Het leven zoals het is: Congo!

27-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Week 11 en 12

Dag iedereen

Ik ben eventjes van de wereldbol verdwenen, maar hier ben ik dan terug!

Laat ik twee weken terug gaan in de tijd en meer bepaald naar zaterdag 16 juni. In Afrika hebben ze dan de dag van het Afrikaanse kind gevierd. In heel veel Afrikaanse landen en steden werd de aandacht gevestigd op diegene die ons het meeste waard zijn: onze kinderen. En ook in Lubumbashi werd het een feestdag. Aan deze feestdag namen verschillende organisaties deel die zich inzetten voor het kind.

De dag starte met een optocht door de straten van Lubumbashi, vanaf het station tot het parlementsgebouw (batiment 30 juin). De KIRO had niet gepland om aan deze dag deel te nemen dus ben ik pas na de optocht op het toneel verschenen om de straatkinderen van Bakanja ville te vergezellen samen met Inge (vrijwilligster Bakanja ville). Na de optocht werden de kinderen getrakteerd op een lekker waterijsje en was er de tijd voor enkele toespraken hier en daar. Op het programma stonden verder nog een koor (om onder andere het volkslied te zingen, wat ik hier héél mooi vind) en iedere aanwezige organisatie bracht iets naar voor. Dit kon een toneelstukje, een liedje, een grappig sketchje, ... zijn om de werking van de organisatie duidelijk te maken.

Rond de middag was er voor de kinderen de mogelijkheid om een sucre te drinken en een broodje te eten terwijl de verantwoordelijken van iedere organisatie een kijkje kon nemen in het nationale museum. Het nationale museum ligt naast het parlementsgebouw en was speciaal voor de dag van het Afrikaanse kind omgetoverd tot een Kinderelijke Expositie. Organisaties die in hun werking kleren, eten, speelgoed of iets dergelijks maken kregen de mogelijkheid dit voor te stellen en enkele zaken te verkopen. Ik heb me gewaagd aan een pot "pilipili" (een papje van pepers, ui, look,... die hier op elke eettafel aanwezig is) en ik verzeker je, mijn gehemelte ligt er nog van open.

Om 15u was het feestvieren gedaan en hebben Inge en ik onze hongerige magen (want met een mini broodje hadden wij niet genoeg) gevuld met lekkere frietjes en een lekker half kippetje in de King Food We kregen van Ines (nog een vrijwilligerster van Bakanja Centre) te horen dat ze met enkele straatkinderen in de zoo zat en vroeg of we geen zin hadden om een kijkje te nemen naar de nieuwe aanwinst van de zoo: een leeuwin! Ze is een dikke maand geleden aangekomen als welpje maar is sindsdien al sterk gegroeid. Het was de moeite waard. Ik heb de zoo niet verder bezocht omdat het al te donker werd (18u!!!) en omdat ik beloofd heb aan de kinderen van César om de zoo te bezoeken in de vakantie. Maar de zoo is hier wel het ideale plekje om van een prachtige zonsondergang te genieten. De zoo ligt namelijk op een kleine heuvel...

Die zaterdagavond ben ik bij Inge blijven slapen en hebben we nog een stapje in de wereld gezet. Inge merkte op dat wij vaak uitgaan naar clubs die ons teveel aan het Westerse leventje doen denken (muziek, inrichting,...). Vandaar dat er beslist is om niet meer naar zo'n clubs te gaan en enkel de cité's in te trekken en genieten van de Congoleze uitgaansbuurt. Een commune als Kamalondo heeft bijvoorbeeld heel gezellige cafeetjes en miniclubjes. Je kunt er ook héél lekkere mitshopo (geitenvlees) eten, en na een avondje stappen gaat dit er even goed in als een vettige hamburger

Na het lang uitslapen en een uitgebreide brunch, zijn we de zondag dan uiteindelijk toch op Salama geraakt. Dat is een technische school waar er die dag een voetbalmatch georganiseerd werd tussen de kinderen van Bakanja Centre en de kinderen van Groupe One. Dit ging nog door in het teken van de dag van het Afrikaanse kind.

Woensdagavond, 20juni, was het wel even schrikken. Ik kwam aan bij Jean de Dieu en Martine en bleken ze hals over kop aan het verhuizen zijn. Ik was hier helemaal niet van op de hoogte, dus ik vond het maar een nare situatie. Ze waren al enkele maanden op de hoogte dat ze hun huis moesten verlaten en hadden al uitgekeken naar een nieuwe woonst. Deze nieuwes woons zijn ze nu aan het opknappen maar is nog niet bewoonbaar. Vandaar dat ze nu voor 2 maanden in een andere huis wonen, in afwachting van. Dit huis is op zich niet slecht. De ruwbouw is af, het is geplakt, de ramen en deuren zitten erin, maar jammer genoeg ligt er nog geen elektriciteit. Maar goed, Jean de Dieu en Martine hadden in hun vorige woning ook bijna nooit elektriciteit, dus dat zijn ze gewoon. Het huis die ze nu nog aan het opknappen zijn ligt in de commune Ruashi, net zoals hun oud huis. Gelukkig maar want al hun vrienden en familieleden wonen ook in Ruashi. Nu wonen ze tijdelijk in de commune Bel Air en ik merk direct aan Martine dat dit niet haar ding is... Want normaal is natuurlijk.

Dit weekend werd ik nog maar eens geconfronteerd met iets waar ik in het begin al moeilijk mee had: bezighouding. Het is hier helemaal niet evident om je weekends op een normale manier in te vullen. Je kan hier niet zomaar de trein-tram-bus nemen om een dagje naar zee te gaan, een dagje in het park te hangen, een dagje te shoppen,... Ten eerste is er hier helemaal geen zee, park of winkelcentrum en ten tweede vinden Congolezen het normaal om niet veel uit te steken. We (Inge, Ines en enkele congoleze vrienden) hebben trouwens ook geen eigen transport en zijn dus afhankelijk van taxi's of taxibussen. En wanneer we dan eens een keertje uit 't stad willen gaan, zijn we gebonden aan maar 2 plaatsen omdat er niet meer is. Ofwel de kaskades (mini watervallekes) ofwel Kipushi (een klein gezellig dorpje) die allebei in een omtrek van 30 km liggen. En als je eens een weekendje weg wilt in de brousse dan moet je daar al snel een week van maken. De treinen rijden hier niet iedere dag, maar enkel weekelijks en op de koop toe moet je altijd met panne van 1 of meerdere dagen rekening houden. Het is ook niet evident om ergens een logement te vinden in de brousse. Het zal een gewoonte worden, maar ik ben hier nog maar 3 maand en het is moeilijk om 21 jaar leven in Belgie (bijna 22 op 13 september, hehe) zomaar eventjes aan de kant te leggen! Leve de leuze: plan trekkerij!

Net zoals ik plan moet trekken met "naar de kapper gaan". Door het droge weer merk ik dat mijn haren (lees: puntjes) er maar "luizig" bijhangen. Een goede knipbeurt zou wel eens mogen, maar ja, waar ga ik hier in godsnaam een kapper vinden De vrouwen dragen hier altijd vals haar en knippen hun haren nooit!  Dat is dan weer de uitdaging voor deze week: een kapper vinden!

Op de KIRO ben ik nu vooral het partnerschap aan het voorbereiden en de KIRO statistieken voor de maand juli. Ik wil de hele maand juli mij concentreren op de werking van het internetcafé, het hoekje van Alex en de informaticacursussen. Wie komt er, voor hoelang, waarom, ... Op 2 juli start ik! Over het partnerschap kan ik nog niet zoveel vertellen. Officieel zijn we nog niet van start gegaan, dus eigenlijk ligt dit nu wat stil. Eens zowel bij Chiro Vlaanderen als KIRO Congo het startschot is gegeven (september) kan ik jullie hierover veel meer vertellen.
Op dit ogenblik zijn César, Ado, Didier en Pater Louis druk de nationale vergadering van KIRO Congo aan het voorbereiden en ook hun reis naar Belgie en Italie (eind juli tot begin augustus). In Italie zullen ze deelnemen aan de nationale vergadering van de FIMCAP. En als ze dan toch in Europa zijn zullen ze ook een tijdje in Belgie vertoeven. Ze zullen onder andere een bezoekje brengen aan mijn ouders. Altijd leuk meegenomen é!


Allé,
Kwa Heri
Sarah


Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Swahili: les 2

Swahili les 2

Na de werkwoorden wil ik nu even de aandacht vestigen op de namen der dingen en personen. Het is opmerkelijk dat Swahili sprekende Afrikanen dingen en personen niet aanvoelen zoals wij die aanvoelen. Zij onderscheiden bijvoorbeeld geen geslachten, zowel bij mensen als bij dieren. Wel erkennen zij een waarde in alles wat hen omringt. In de taal uit zich dit in het enkelvoud en meervoud aan de hand van verschillende klassen.

Ik laat jullie eerst kennismaken met de klasse van het enkelvoud en van het meervoud voor de namen der personen. De klasse wordt aangegeven door "kenletters" die voor het eigenlijke woord worden geplaatst. Voor het enkelvoud is dit "m-" en voor het meervoud is dit "wa-".
Enkele voorbeelden:
mtu - mens
watu - mensen
(-tu)

mtoto - kind
watoto - kinderen
(-toto)

mlevi - dronkaard
walevi - dronkaards
(-levi)

Er is echter een uitzondering wanneer het woord met een klinker begint. Dan zullen ze in het enkelvoud "mw-" gebruiken en niet "m-". In het meervoud zal er niets veranderen en blijft het "wa-".
Enkele voorbeelden:
mwalimu - onderwijzer
waalimu - onderwijzers
(-alimu)

mwana - zoon
waana - zonen
(-ana)

mwandishi - schrijver
waandishi - schrijvers
(-andishi)


Naast de klasse van de namen der personen is er ook de klasse voor zelfstandige naamwoorden hoofdzakelijk natuur (alle bomen) en voorwerpen die uit hout gemaakt zijn. In het enkelvoud zal men "m-" voor het woord plaatsen en in het meervoud wordt dit "mi-".
Enkele voorbeelden:
mti - boom
miti - bomen
(-ti)

mbau - houten plank
mibau - houten planken
(-bau)

mchungwa - sinaasappelboom
michungwa - sinaasappelbomen
(-chungwa, wat eigenlijk sinaasappel wilt betekenen)

mnazi - palmboom
minazi - palmbomen
(-nazi, wat eigenlijk kokosnoot wilt betekenen)

Ook hier is er terug een uitzondering wanneer het woord met een klinker begint. Dan gebruiken ze terug "mw-" in het enkelvoud en niet "m". In het meervoud zal er niets veranderen en blijft het "mi-".
Een voorbeeld:
mwenge - fakkel
mienge - fakkels
(-enge)


En zo zijn er nog 5 andere klassen. De n-n klas, de ji-ma klas, de u-ma klas, de u-ny klas, de ki-vi klas (enkelvoud-meervoud). Terug heeft iedere klasse zijn eigen soort zelfstandige naamwoorden. De ji-ma klasse wordt bijvoorbeeld gebruikt wanneer je iets of iemand groots wil uitdrukken. Je zal merken dat in het meervoud "ma-" wordt gebruikt gecombineerd met het kenletter "ji-" voor het enkelvoud.
Een voorbeeld:
jiti - zeer grote boom
majiti - zeer grote bomen
(-ti)

Ik zou de andere klassen ook nog kunnen uitleggen, maar ik denk dat jullie hier al een tijdje zoet mee zijn!


19-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoop voor kinderen in Katangese mijnen

Eerder had ik al eens verteld dat ik contact heb met Raf Costermans die voor Groupe one werkt in Congo. Groupe one is een Belgische internationale ngo die in 1997 gecreëerd werd door een groep economisten. Haar ambitie is een steen bij te dragen aan een meer verantwoordelijke economie met inbegrip van basisbeginselen als mensenrechten en duurzame ontwikkeling. In Congo ligt hun focus op de kinderen die werken in de Katangese mijnen.(www.groupeone.be)

Het volgend artikel geeft jullie een voorstelling over de situatie van de Katangese mijnen en waar Groupe one naar streeft! (www.ipsnews.be, Denis Bouwen)


Naar schatting 50.000 kinderen zwoegen in de mijnen van de Congolese provincie Katanga. De kinderen en hun volwassen collega's ploeteren in schrijnende werkomstandigheden. De hulporganisatie Groupe One zet met steun van het VN-kinderfonds (Unicef) projecten op die voor een aantal van de jonge 'creuseurs' een alternatief kunnen bieden. Raf Costermans, die Groupe One in Congo vertegenwoordigt, ziet een voorzichtige kentering bij de plaatselijke autoriteiten, maar wil zeker nog geen victorie kraaien.

In Katanga zijn op grote schaal koper, kobalt, coltan en andere ertsen te vinden. De ineenstorting van de formele economie en de teloorgang van een oude glorie, het Congolese staatsbedrijf Gécamines, leidde tot een explosieve groei van de ambachtelijke mijnbouw en van de kinderarbeid in de mijnen. Gécamines produceerde in 1986 nog bijna een half miljoen ton koper. In 2003 was de koperproductie verschrompeld tot een schamele 15.000 ton.

"De teloorgang van Gécamines had immense gevolgen", weet Raf Costermans. "Gécamines had heel wat satellietbedrijven en toeleveranciers, die allemaal rake klappen incasseerden. Als paternalistische werkgever financierde het bedrijf ook scholen, ziekenhuizen, meelfabrieken en andere voorzieningen. Al die initiatieven kwamen zwaar onder druk toen het bij Gécamines bergaf ging. Tegelijk nam de informele economie een hoge vlucht. Zo nam de ambachtelijke mijnbouw gestaag uitbreiding. De Congolezen werden meer en meer gedwongen 'article 15' toe te passen, anders gezegd hun plan te trekken. Die evolutie deed zich ook in Katanga voor."


De kinderen van de kopergordel
Volgens Costermans vind je kinderarbeid in de hele 'kopergordel' die vanuit Zambia de grens met Congo oversteekt. "Je praat over een zone van 300 op 50 kilometer", vertelt de medewerker van Groupe One. "De grootste concentratie kindarbeiders vind je in de mijnen en concessies rond Kolwezi in Katanga. Ook in de steden Likasi en Lubumbashi zijn er veel kinderen aan de slag."

In heel Katanga zouden 100.000 tot 140.000 'creuseurs' in de mijnen opereren. Veertig procent van deze 'gravers' zijn kinderen. "Op basis van gemiddelden mag je spreken over rond de 50.000 kinderen", schat Costermans. "Officiële statistieken bestaan niet, en geen enkele dienst van de Congolese overheid houdt zich met het probleem bezig."

De jonge werkkrachten zijn van 7 tot 18 jaar oud. "In de streek van Lubumbashi gaat 65 procent van de kinderen die in de mijnen werken niet langer naar school. De andere kinderen verdelen hun tijd over de schoolbanken en het werk in de mijn. Het zijn doorgaans de eerstgeboren kinderen die in een familie mee de last moeten dragen voor hun jongere broertjes en zusjes. Wanneer de vader niet meer in leven is, neemt de kans toe dat kinderen in de mijn terechtkomen."

Het werk in de ambachtelijke mijnen heeft zeer negatieve effecten op de kindarbeiders. "Ze moeten heel zwaar werk verrichten. Vaak moeten kinderen ertsen wassen en zware zakken op hun rug vervoeren. Ze ademen ook het stof van zware metalen in. De gevolgen blijven niet uit: de kinderen hebben last van pijn en jeuk in de ogen, en op latere leeftijd lopen ze een ernstig risico om kanker te krijgen."


Ongevallen
Net als de volwassen gravers werken de kinderen zonder stofmaskers, helmen of handschoenen. Van veiligheidsvoorschriften is doorgaans geen sprake, met als gevolg dat er geregeld ernstige ongelukken plaatsvinden. "In het regenseizoen is de ondergrond kwetsbaarder voor grondverschuivingen en instortingen", weet Costermans.

"Sanitaire voorzieningen ontbreken dikwijls in de mijnconcessies. Water moeten de gravers uit putten of rivieren halen. 'Om beter te kunnen werken' wordt er nogal wat alcohol en marihuana geconsumeerd. Er zijn ook veel jonge meisjes die zich komen prostitueren. Dat werkt de verspreiding van HIV onder de mijnwerkers dan weer in de hand."

In Shinkolobwe is er een mijn waar uranium te vinden is. Het gaat om de mijn die tijdens de Tweede Wereldoorlog het uranium leverde waarmee de Amerikanen de eerste atoombommen produceerden. Officieel wordt er niet meer gewerkt in Shinkolobwe, maar de realiteit is heel anders. Informeel wordt er nog wel gegraven. Volgens recente getuigenissen zijn sommige arbeiders uit Shinkolobwe zo sterk met radioactiviteit besmet dat ze de signalen van tv-toestellen en zaktelefoons verstoren. In de streek worden ook kinderen met diverse afwijkingen geboren. "Soms zijn er zelfs baby's zonder hersenen", zegt Raf Costermans.


Aandacht
De jongste tijd blijken de Katangese autoriteiten iets gevoeliger voor het probleem van de kinderarbeid in de mijnen. De reden is niet ver te zoeken. Het werk van ngo's als Groupe One, de aandacht van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) en artikels in internationale media doen de interesse voor het trieste lot van de creuseurs toenemen. "Maar van een echte teruggang van de kinderarbeid kan je nog niet spreken."

Een waaier van kleine bedrijfjes koopt in Katanga ertsen op zonder wakker te liggen van de sociale wantoestanden in de mijnen. Hun klanten komen uit landen als China, India of Libanon. Nieuwe mijnprojecten als Tenke Fungurume Mining, Phelps Dodge, KCC (Kolwezi) en Ruashi Mining kunnen volgens Costermans resulteren in een nieuwe bloei van de formele economie. Het valt niet uit te sluiten dat bonafide investeerders en ondernemers gevoeliger zijn voor de sociale noden van het plaatselijke personeel. "Maar veel buitenlandse investeerders nemen een afwachtende houding in. Zij willen eerst het Congolese verkiezingsproces volledig voltooid zien. Wanneer dat proces rond is, zal er hopelijk een stabiel politiek klimaat komen."

In 2005 zetten de IAO en Groupe One het project 'strijd tegen de kinderarbeid in de ambachtelijke mijnen in Zuid-Katanga' op. Nadien vond Groupe One, een niet-gouvernementele organisatie met hoofdkantoor in Brussel, voor het project financiering bij de Belgische ontwikkelingssamenwerking. Bedoeling is de bevolking en de plaatselijke autoriteiten te sensibiliseren, kinderen uit de mijnen te halen en bedrijven aan te moedigen om meer blijk te geven van sociale verantwoordelijkheid.


Terug naar school
Een eerste groep van 250 kinderen onder de 15 jaar verliet onlangs de mijnen. Deze kinderen zitten nu weer op school. Het project van Groupe One verloopt in samenwerking met Unicef. "We steunen de families van de kinderen. Wij willen dat ze andere economische activiteiten opzetten of uitbouwen, zodat ze vanaf volgend jaar zelf de schoolkosten van hun kinderen kunnen betalen."

In november is een tweede groep van 250 kinderen, deze keer 15-plussers, een beroep beginnen te leren. De kinderen zullen bijvoorbeeld schoenmaker of elektricien kunnen worden. Hun training zal drie tot negen maanden duren, afhankelijk van het gekozen beroep. "Na hun opleiding worden zij begeleid bij het opzetten van een eigen micro-bedrijf, als alternatief voor het werk in de mijn. Door een overeenkomst tussen Groupe One en het Wereldvoedselprogramma (WFP) zullen de 15- tot 18-jarige kinderen tijdens hun opleiding zeker 1 maaltijd per dag krijgen."

De 500 kinderen komen uit de mijnen van Pompage en Kalukulu. Pompage is een concessie van het Zuid-Afrikaanse Ruashi Mining; Kalukulu wordt ontgonnen door het Indiase Chemaf. De twee mijnen liggen op 10 kilometer van Lubumbashi, de hoofdplaats van de provincie Katanga.

"In het basisonderwijs hebben we per kind 60 euro nodig voor de inschrijving en het schoolmateriaal", besluit Costermans. "Voor kinderen op de middelbare school gaat het om circa 80 euro per jaar."


14-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Broederlijk Delen steunt

Broederlijk Delen gaf in 2006 ruim 7 miljoen euro steun

Broederlijk Delen heeft vorig jaar ruim 7 miljoen euro uitgetrokken voor steun aan 239 projecten in 20 landen. Dat blijkt uit het jaarverslag 2006 van de ngo. Bijna de helft van het bedrag (45 procent) ging naar projecten in Afrika. Daarna volgen Latijn-Amerika (36 procent) en Azië (15 procent).

Van de 239 projecten die steun van Broederlijk Delen kregen, was dat bij 177 projecten met eigen middelen. Voor 62 projecten deed de organisatie een beroep op medefinancierders, zoals het Directie-Generaal Ontwikkelingssamenwerking en de Europese Commissie.

Broederlijk Delen blijft overtuigd van haar missie om groepen mensen in het Zuiden te helpen om hun eigen plannen te realiseren en zo armoede te bestrijden. "We geloven dat deze overtuiging de beste garantie is voor duurzame ontwikkeling", zegt directeur Luc Claessens van Broederlijk Delen.

In haar jaarverslag wijst Broederlijk Delen nog op de rol die ze speelde bij de verkiezingen in Congo door observatiemissies te laten toezien op het verloop van de stembusgang. Ongelijke toegang tot de media, gebrekkige kieslijsten en een onaangepaste opvang van de vele analfabete kiezers kwamen daarbij als belangrijkste pijnpunten naar voren.

© Belga, 05.06.07

bron: www.congoforum.be


Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gouverneur tikt inwoners op de vingers

Gouverneur tikt inwoners gemeente Kenya op de vingers


LUBUMBASHI - De gouverneur van de provincie Katanga, Moïse Katumbi Chapwe, bezocht onlangs de gemeente Kenya in Lubumbashi. Inwoners van deze gemeente stalen kranen en watermeters van het drinkwaterbedrijf Regideso. De feiten deden zich vooral voor in de zone tussen de Avenue Basilique en de Avenue Circulaire. Katumbi wil dat de bevolking zorg draagt voor de eigendommen van Regideso en van het stroombedrijf SNEL. Volgens Pierre Makoyo (Regideso) werden in de nacht van 29 op 30 mei ongeveer 70 watermeters en kranen gestolen.

Gouverneur Katumbi ging langs in het station van Luano, waar Regideso inspanningen doet om de waterbevoorrading van de gemeenten Ruashi en Kampemba te verbeteren. De werken daar zouden in juli moeten worden voltooid. Regideso financiert de werken uit eigen middelen en krijgt hulp van de bedrijven Chemaf en MCK.

Op de Avenue Kimbangu (gemeente Lubumbashi) laat de provincie asfalteringswerken uitvoeren door EGM. En op de Avenue Lumumba worden goten aangelegd.

In de wijk Hewa Bora bezocht de gouverneur de basisschool "Obamabi 3", waar de leerlingen op de grond moeten zitten. Een beeld dat niet past bij het Katanga van de 21ste eeuw, aldus Katumbi. Hij hoopt dat "mensen van goede wil" de school, die zo’n 1.300 leerlingen telt, zullen helpen.

© ACP, 12.06.07

bron:
www.congoforum.be


12-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Recept voor Congoleze beignets

Recept voor Congoleze beignets (70 tot 80 stuks)

 

Ingrediënten

2liter koud water

2kg tarwebloem

100gr bakpoeder

5 waterglazen rietsuiker

2 zakjes vanillesuiker

1 soeplepel gedroogde gist

1 handvol zout

6 eierdooiers

frituurolie

 

Materiaal

emmer of bassin

houtenlepel (GEEN MIXER)

frietpot

soeplepel

schuimspaan

 

Recept

  1. Breng in de emmer of bassin het water.
  2. Meng de suiker, vanillesuiker en het zout onder het water. Ga niet roeren tot de suiker is opgelost want in dit koude water zal dit toch niet gebeuren.
  3. Je kunt er dus onmiddellijk alle bloem onderroeren. Het wordt een grote en dikke massa, vandaar dat ik aanraad om een grote houtenlepel te gebruiken en geen mixer. Je kunt de bloem ook in porties bijvoegen.
  4. Als alle bloem er is onder geroerd mag het bakpoeder en de gist erbij. Wanneer je verse gist gebruikt moet je deze eerst oplossen in een glas warm water.
  5. Blijf goed roeren en je zult merken dat het deeg plakkerig en heel rekbaar wordt. Vooral dat laatste is een teken dat het deeg geslaagd is.
  6. Je kunt er nu de eierdooiers onderroeren.
  7. Warm de frituurolie op tot het heet genoeg is.
  8. Maak met de soeplepel een bal iets kleiner dan een tennisbal. Dit is niet gemakkelijk want het deeg is plakkerig.
  9. Schep de beignets uit het vet met een schuimspaan.
  10. Smakelijk!

Tips

-          je kan een crèmeschepper gebruiken om de bal te vormen.

-          om de bal gemakkelijk van je lepel te krijgen breng je de lepel voor je de bal vormt even in de hete frituurolie.

-          Verwijder het frietnetje uit je frietpot, dit hindert alleen maar.

-          Breng niet teveel beignets in één keer in je pot, dit zorgt er alleen maar voor dat ze aan elkaar gaan kleven.


Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Recept voor Congoleze krokants

Recept voor Congoleze Krokants

 

Ingrediënten

1 ui

2 bollen look

6 stengels stengelajuin

1 bos selderij

3 rode felle pepers (geen paprika é!)

1 handvol zout

8 waterglazen tarwebloem

frituurolie

 

Materiaal

stampot (voor de Afrikaanse liefhebbers onder ons J)

snijplank

snijmes

deegrol

schotel

frituurpot

schuimspaan

 

Recept met een stampot (‘kinu’)

  1. Was alle groenten grondig.
  2. Snij de groenten grof en breng ze in de stampot.
  3. Stamp alle groenten fijn.
  4. Breng in de stampot het zout en blijf verder stampen.
  5. Breng het ondertussen geworden papje in een gewone pot.
  6. Kneed alle bloem onder het papje met je handen. Wanneer het iets te droog wordt kun je er een klein beetje water bij doen. Normaal gezien is dit niet nodig omdat er sappen vrijkomen onder het stampen. Het is de bedoeling dat het geen plakkerige deeg wordt maar een stevige deeg. Een beetje te vergelijken met deeg voor een brood. Je moet het nu eenmaal goed kunnen uitrollen. Wanneer je merkt dat het te plakkerig wordt kun je er nog een beetje bloem bij doen.
  7. Neem een klein beetje deeg en rol deze héél fijn uit.
  8. Snij uit het uitgerolde deeg vierkantjes en leg ze op een schotel.
  9. Warm de frituurolie op tot ze heet genoeg is.
  10. Breng vierkantjes in de frituurolie tot ze mooi bruin zijn en haal ze met de schuimspaan uit.
  11. Smakelijk!

Recept zonder een stampot

  1. Was alle groenten grondig.
  2. Snij alle groenten fijn (julienne)
  3. Breng de julienne groenten in een pot en meng er het zout onder
  4. Kneed alle bloem onder de julienne groenten me je handen. Omdat deze groenten niet gestampt zijn, zijn er ook geen vrijgekomen sappen. Hier moet je dus wat water bijvoegen. Het is de bedoeling dat het geen plakkerige deeg wordt maar een stevige deeg. Een beetje te vergelijken met deeg voor een brood. Je moet het nu eenmaal goed kunnen uitrollen. Wanneer je merkt dat het te plakkerig wordt kun je er nog een beetje bloem bij doen.
  5. Neem een kleine beetje deeg en rol deze héél fijn uit.
  6. Snij uit het uitgerolde deeg vierkantjes en leg ze op een schotel.
  7. Warm de frituurolie op tot ze heet genoeg is.
  8. Breng vierkantjes in de frituurolie tot ze mooi bruin zijn en haal ze met de schuimspaan uit.
  9. Smakelijk!

Tips

-          Wanneer je de vierkantjes op een schotel legt, leg ze dan niet op elkaar (of ze worden terug één grote deeg). Leg je ze wel op elkaar dan leg je er beter een plasticfolie tussen.

-          Neem geen te grote bol deeg om uit te rollen, dit maakt het alleen maar lastiger. Het deeg moet héél fijn uitgerold worden want anders zijn de krokants te dik en niet hard/krokant genoeg.


11-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegalese filmpionier Sembène overleden

Senegalese filmpionier Sembène overleden

zo 10/06/07 - De Senegalese filmregisseur Ousmane Sembène is zaterdag overleden. De 84-jarige cineast is een van de belangrijkste Afrikaanse cineasten uit de tweede helft van de vorige eeuw.

Ousmane Sembène begon zijn carrière begin de jaren 60 met enkele kortfilms. In 1966 verscheen zijn eerste langspeelfilm, "La noire de...". De film wordt beschouwd als een mijlpaal in de geschiedenis van de Afrikaanse filmindustrie: het is de eerste film van een zwarte Afrikaan. In totaal heeft hij een tiental films geregisseerd.

De Afrikaanse cineast heeft tijdens zijn carrière verschillende prijzen gewonnen op internationale filmfestivals. In 2004 won hij de prijs van de critici in Cannes met zijn laatste film "Moolaadé".

Hij heeft ook onderscheidingen gewonnen in Berlijn, Moskou, Marrakesh, San Francisco en Venetië



bron: http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/cultuurmedia/film/070610Sembene

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Week 10

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto’s van ja hoor: week 10! Het is soms niet te geloven….

Ik ben nu al 10 weken in Congo en ik wil me een echte Congoleze voelen. En daar is maar 1 manier voor: zorgen dat ik de Congoleze keuken ken. En ik heb daar direct voor gezorgd.

Donderdag ben ik de ganse dag naar Martine gegaan om te leren hoe ik héérlijke beignets kan maken en lekkere krokants. De beignets zijn een beetje te vergelijken met onze oliebollen. Ze zijn alleen 10 keer vettiger en ze eten ze hier wanneer ze koud zijn. Krokants zijn eerder iets als aperitiefhapje. Ze zijn hard (krokant) en smaken naar look en ui. Voor de mensen die het eens willen uitproberen. In een volgend verslag zal ik de 2 recepten zetten.

We zijn eerst naar de markt Zambia gegaan om 2kg bloem, 2kg suiker, 1 zakje gist, 1 pakje bakpoeder, 5 zakjes vanillesuiker, 6 eieren, 4 flessen frituurolie, 2 bussels selder, 4 uien, 2 bollen look, 5 pepers en 10 stengels stengelajuin te kopen. Een ganse lijst wat me 6000 CF (8,57 euro) heeft gekost. Met deze lijst heb ik 80 beignets gemaakt en 200 krokants. Mensen verkopen deze beignets en krokants vaak op straat. Één beignet kost 50 CF (0.07 euro) en een zakje krokants van een stuk of 10 kost 200 CF (0.14 euro). Mocht ik mijn 80 beignets en 200 krokants verkocht hebben dan zou ik 8000 CF (11.42 euro) verdiend hebben en 3000 CF (4.28 euro) winst hebben gemaakt. Maar, dit wil niet zeggen dat de mensen iedere dag zoveel beignets en krokants verkopen. Laten we zeggen dat dit een winst zou zijn van 2 dagen. Per maand is dit dus 45 000 CF (64.29 euro). En dus te denken dat heel veel mensen van deze (povere) winst afhankelijk zijn…

We zijn met de krokants begonnen omdat deze de meeste tijd in beslag nemen. Eerst hebben we de groenten gewassen en fijngestampt in de daartoe behorende stampot (‘kinu’ in het Swahili). Door het stampen van deze groenten komt er heel wat sap vrij. Wanneer we dus de bloem toevoegen is het onnodig om er ook nog eens water bij te doen. De vrijgekomen sappen zorgen voor een plakkerige brij. Wanneer het deeg 1 grote massa is neem je kleine bolletjes en rol je deze héél fijn uit om er dan kleine vierkantjes uit te snijden. Bij gebrek aan een deegrol nam ik een Tembofles. De ideale oplossing als je’t mij vraagt… Achteraf gooi je een stuk of 10 vierkantjes in heet frietvet en wacht je tot ze mooi bruin zijn.

Na een heerlijk maal en een klein dutje zijn we begonnen aan de beignets. Martine is hier minder een krak in dus kwam de buurvrouw erbij zitten en zorgde voor de nodige uitleg. In nog geen uurtje tijd was het deeg gemaakt en lagen er 80 lekkere beignets in een bassin. Ik eet ze liever warm maar hier worden ze enkel koud verkocht. Koud zijn ze wak, vettig en liggen ze zwaar op de maag.

Van 10u ’s morgens tot 16u in de namiddag zijn we in de weer geweest. Ik was uitgeput… Maar de beignets en krokants waren heerlijk. Ik heb volop kunnen trakteren op de Kiro en kreeg van iedereen complimentjes! Alle hup zeg, weer een ervaring rijker…

Zaterdag heb ik niet veel uitgespookt en enkel geprofiteerd van de heerlijke zon. De zon scheen aan een heldere hemel maar minder fel dan andere dagen, wat eens deugd deed. De ganse middag heb ik op terras gezeten met Raf, Nelson (een waal die les geeft in de Belgische school) en Irena (een zambiaanse vriendin van Raf). Omdat ze in Zambia enkel Engels spreken moest ik dus overschakelen naar het Engels. Op zich is dit geen probleem maar nu ik al twee maand Frans spreek had ik toch wat moeite. Constant floepte ik er Franse woorden tussen. Af en toe zag ik Irena haar wenkbrauwen fronzen en dan wist ik dat ik terug in het Frans bezig was. Toch maar raar zu! Ik had nooit durven denken dat ik hier problemen mee zou hebben…

Zondag was ik uitgenodigd door een lokale Kiro in de commune Kigoma. Het deed eens deugd terug mijn Chiro rokje aan te trekken en mijn Belgische Chiro roots uit de kast te halen.

Het programma zag er als volgt uit:
7u20: opening
7u30: viering
9u45: formatie
10u00: spel per afdeling
11u00: formatie
11u15: vergadering tot 13u15

Het programma is al volgt doorgegaan:
8u00: viering
11u15: formatie
11u30: spel per afdeling
12u00: formatie
12u15: vergadering tot 14u

Zoals ik dus verwacht had waren we met vertraging gestart. De mis heeft ook meer dan 3 uur geduurd waardoor we het uurtje ‘spel’ hebben moeten inkorten. Spijtig want ik begon er net in te komen. Eindelijk kreeg ik eens de kans om Congoleze spelletjes te spelen en eerlijk gezegd verschillen ze niet zo sterk als de onze. Allé, toch niet de spelletjes dat ik zondag heb gespeeld.

De formatie start gewoonlijk met het morgenlied en het openingsgebed. Daarbij staan alle leiders vooraan op een rechte lijn en de leden per afdeling in een U-vorm. Na de opening van de formatie roept iedere afdeling een spreuk waarna de hoofdleider naar voor komt en roept: “Allo Allo” gevolgd door de leden met “Kiro”. Op deze manier duidt hij aan dat hij aan zijn wekelijkse toespraak wil beginnen. Na zijn toespraak krijgen ook bezoekers de kans om een woordje te doen. Ik dus ook…

Wanneer de formatie gedaan is beginnen de activiteiten per groep. Eerst marcheren ze per groep een beetje heen en weer op hun terrein en zingen ze enkele liedjes. Nadien beginnen de echte activiteiten: nummerbal, 10-bal, ik verklaar de oorlog aan, …

De formatie op het einde verloopt op dezelfde manier als de openingsformatie maar dan omgekeerd: spreuk per afdeling, toespraak hoofdleider, woordje van de bezoekers, avondlied en avondgebed.

Op de vergadering wordt de namiddag geëvalueerd. Met hoeveel leden waren we? Precies 60… Met hoeveel leiding waren we? 21 van 24…
Er is ook de tijd om dingen te regelen voor de toekomst. Bijvoorbeeld het bivak van deze lokale Kirogroep. Er werd gestemd dat het bivak zal doorgaan. Ze konden ook overeenkomen om 4 dagen om kamp te gaan (vertrek zaterdag en terugkomst dinsdag). Enkel de prijs en datum staat nog niet vast omdat ze nog niet weten waar ze zullen heen gaan. Ze hadden het over Kolwezi maar dit is bijna onmogelijk omdat de transportkosten veel te hoog zullen oplopen (Kolwezi is een stad 300km naar het Noorden). Vorig jaar is deze groep op bivak gegaan op Chem Chem. Het wordt dus nog afwachten…


Sarah


08-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Swahili: les 1

Eerder deze week kreeg ik van Jean de Dieu het boekje: “korte Swahili spraakkunst”. Ja, je leest goed hoor. De titel is in het Nederlands en dus ook de rest van het boekje. Het boekje is de ideale manier om Swahili te leren. Het is wel gericht op het Swahili-Bora (algemeen Swahili) die ze vooral spreken in Kenia, Tanzania, ... In Lubumbashi spreken ze echter een dialect van het Swahili-Bora. Net zoals wij het Algemeen Nederlands kennen maar elk ons eigen dialect hebben. Er is enkel één verschil: heel veel mensen spreken enkel het 'Swahili Lubumbashi' en niet het 'Swahili Bora'. En het moet natuurlijk lukken dat ik al enkele woorden ken (via het boekje), maar hier niet worden gesproken en heel veel mensen ook niet kennen. Gelukkig is het enkel de woordenschat die verschilt. De grammatica blijft over het algemeen hetzelfde.

Het heeft me wel veel duidelijkheid gebracht over deze Afrikaanse taal. Als ik het allemaal zal onthouden, dat zal wat anders zijn. Maar ik vind het interessant dat ik jullie wat kan bijleren over een taal die ik hopelijk binnen een jaartje onder de knie heb. Vandaag starten we met les 1!

Op zich is het geen moeilijke taal maar er is één iets waar ik moeite mee heb: er zit namelijk geen structuur in hun zinnen. Nouja, naar mijn bedenkingen zit er geen structuur in, maar hier beweren ze het tegendeel. Ik ben nu eenmaal opgegroeid met een andere taal. Laat ik een voorbeeldje geven. Wanneer wij zeggen: “er zijn hier heel veel mensen”, zeggen zij: “mensen veel hier”.

Om een taal aan te leren begin je meestal met de werkwoorden en alles wat er bij komt kijken, onder andere het persoonlijke voornaamwoord.
In het Swahili is dat:
ik = ni
jij = u
hij = a
wij = tu
jullie = mu
zij = wa

Na het persoonlijke voornaamwoord volgt in het Swahili het aspect, ook wel 'de tijden’ genoemd. Er zijn hier maar 3 tijden.
de
tegenwoordige tijd = na
de verleden tijd = li
de toekomstige tijd = ta

Wat volgt na het aspect is het eigenlijke werkwoord. Een werkwoord in onbepaalde wijs (niet vervoegd) wordt voorafgegaan door het woordje ‘ku’. Te vergelijken met onze ‘te’ of in het Engels ‘to’. Bijvoorbeeld: te eten - to eat - kula. In het Swahili is eten gewoon ‘la’ maar wordt in onbepaalde wijs ‘kula’ (te eten). Wanneer er dan een vervoeging plaatsvindt zijn er maar 2 regels:
1) een werkwoord in onbepaalde wijs die 2 lettergrepen heeft behoudt het woordje ‘ku’ en wordt niet meer verder vervoegd.
2) een werkwoord in onbepaalde wijs die meer dan 2 lettergrepen heeft verliest het wordt ‘ku’ en wordt niet meer verder vervoegd.

Wanneer je deze 3 gegevens in een zin gaat gebruiken wordt alles aan elkaar geschreven. Eerst volgt het persoonlijke voornaamwoord, dan het aspect en dan het werkwoord.

Voorbeelden van werkwoorden met 2 lettergrepen:
te komen = kuja
komen = -ja
ik kom = ninakuja
ik kwam = nilikuja
ik zal komen = nitakuja

te eten = kula
eten = -la
wij eten = tunakula
wij aten = tulikula
wij zullen eten = tutakula

te sterven = kufa
sterven = -fa
zij sterven = wanakufa
zij stierven = walikufa
zij zullen sterven = watakufa


Voorbeelden van werkwoorden met meer dan 2 lettergrepen:
te zien = kuona
zien = -ona
ik zie = ninaona
ik zag = niliona
ik zal zien = nitaona

te krijgen = kupata
krijgen = -pata
wij krijgen = tunapata
wij kregen = tulipata
wij zullen krijgen = tutapapta

te lezen = kusoma
lezen = -soma
zij lezen = wanasoma
zij lazen = walisoma
zij zullen lezen = watasoma


Tot slot geef ik jullie nog enkele voorbeeld werkwoorden.
(te) nemen = (ku)chukua
(te) denken = (ku)fikiri
(te) binnengaan = (ku)ingia
(te) vergeten = (ku)sahu
(te) helpen = (ku)saidia
(te) zoeken = (ku)tafuta
(te) zeggen = (ku)sema



Tot de volgende les!
Sarah


06-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oproep!

Lieve mensjes

Ik ben hier nu iets meer dan 2 maanden en constant wordt ik geconfronteerd met één iets: de technische wereld van Congo. Wel te verstaan: de niet werkende technische wereld van Congo!

Leven met elektriciteit die om de zoveel mintuen uitvalt is me ondertussen al een gewoonte geworden, maar computers die daardoor ook om de zoveel minuten uitvallen doen me de muren oplopen. Ik merk dat de computers (op de Kiro) hierdoor kwaliteit verliezen en ik soms ook mijn documenten wanneer ik niet rap genoeg ben in het opslaan. 

Je hoort me waarschijnlijk al afkomen... 
Ik zal er dan ook  geen doekjes omwinden en met de deur in huis vallen: ik ben op zoek naar degelijk computer materiaal.
Liefst natuurlijk de 'bak' zelf maar schermen, printers, klavieren, muizen, ... het is allemaal welkom. Hoe meer we hier in reserve kunnen opslaan, hoe beter. Nu moeten we constant wisselen van computer daar, muis hier, scherm ginder ... Laat ik wel even duidelijk zijn dat ik niets kan 'kopen' en hier dus over 'giften' spreek.

Dit alles kan ik dan laten overschepen naar Congo. De uitleg hoe dit in zijn werk gaat bespaar ik jullie, maar ik weet wel al dat dit niet gratis zal zijn (jammer genoeg) en me meer dan 1 euro gaat kosten. Vandaar dat ik eerst even wil uitkijken hoeveel mensen reageren op deze oproep. Natuurlijk hoop ik dat dit er héél véél zijn, zodat de Kiro kan blijven draaien. Voor de kiro zijn computers nu eenmaal de grootste bron van inkomen (zie eerder verslag werking Kiro)... Laten we zeggen dat deze actie nog niet 100% vast staat, maar ik eerst wil informeren hoeveel vrijgevigen er onder ons leven
Wanneer ik dus veel reacties krijg zal ik zeker alles op alles zetten om het materiaal hier te krijgen.

Trouwens, mochten er mensen zijn die een naaimachine op overschot hebben, dan zijn deze ook méér dan welkom. Veel vrouwen zijn huismoeder om voor de vele kinderen te zorgen maar combineren dit met een klein winkeltje en/of een naaiatelier. Toch, naaimachines zijn hier niet goedkoop en tweedehands vaak niet meer van kwaliteit.
Ik heb jullie al verteld over de familie van Jean de Dieu en Martine. Hier zitten we in zo'n situatie. Martine blijft thuis om voor de kinderen te zorgen, kan goed naaien maar heeft geen naaimachine. Ze is nu al enkele maanden op zoek naar een tweedehandsmachine maar kan geen degelijke vinden. Ik zou dus maar al te graag een naaimachine willen schenken...Het is een schat van een familie en ze hebben er alles voor over om mij een leuke tijd te geven in Congo. Jammer dat ze in een veel te klein huisje wonen (met veel te veel mensen) maar anders had ik me daar al lang gesetteld.


Hopelijk krijg ik interessante reacties en komen er veel computers en naaimachines uit de lucht gevallen

Als ik niet waag, kan ik ook niets winnen...




Groetjes
Sarah



Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afrikaanse filmcultuur!

Van 20 april tot 5 mei 2007 is de 12de editie van het Afrika Filmfestival doorgegaan in Leuven. Een aanrader voor alle filmliefhebbers! Jammer genoeg ben ik te laat met de aankondiging, maar geen paniek want volgend jaar zijn ze er terug!
Op
www.afrikafilmfestival.be vindt je alvast een korte toelichting van de films die dit jaar vertoond zijn. Onder andere de film 'Live in Congo' van Yoohan Leyssens en Ronny Mosuse.

Als voorsmaak geef ik jullie mijn persoonelijke Afrikaanse filmlijst:
Hotel Rwanda, Rwanda   AANRADER
Paul Rusesabagina (Don Cheadle) is floor manager in het Sabena Hotel Milles Collines. Hij is een Hutu maar getrouwd met een Tutsi vrouw. Hoewel hij van zijn stamgenoten hints opvangt m.b.t. de toenemende radicalisering van de Hutu-gemeenschap gelooft Paul niet dat er in Rwanda problemen zullen komen. Immers, hij heeft een goede job met dito connecties en de VN Blauwhelmen staan in voor de vrede in het land. Begin april 1994 loopt het echter verkeerd. Er wordt massaal op Tutsi' s gejaagd. Paul helpt meer dan 1000 vluchtelingen door hen onderdak te verlenen in het hotel. Ze worden bewaakt door de VN soldaten. Maar dan beslist de VN zich terug te trekken ... Wat gebeurde er ... toen de wereld niet meer toekeek?

Va, vis et deviens, Ethiopië - Israël  AANRADER
De christelijke moeder van een negenjarig jongetje uit Ethiopië, wil haar zoon van de hongersdood redden door hem in 1984 als joods weesje naar Israël te sturen. De jongen groeit op met zijn ware identiteit als geheime last.

In my country, Zuid - Afrika
Langston Whitfield en Anna Malan, beiden journalist, zijn bij de hoorzittingen van de Truth and Reconciliation Commission aanwezig. Ze verschillen van mening over de commissie, maar groeien steeds meer naar elkaar toe.
In 1996 richtte de regering van Zuid-Afrika de TRC (Truth and Reconciliation Commission) op om de schending van de mensenrechten tijdens de Apartheid te onderzoeken. Alle gebeurtenissen tussen maart 1960, de slachting van Sharpeville, en 10 mei 1994, toen Mandela tot president werd gekozen, werden door de commissie onderzocht.

Congo River, Congo  AANRADER
Een ontdekkingstocht in de voetsporen van Stanley die ons over een traject van 4.670 km meevoert tot aan de bron van de Congo-rivier. Een reis van zeven maanden tot diep in het oerwoud, de sporen van oorlog tegemoet. Dit avontuur is de persoonlijke zoektocht van de Luikse filmmaker Thierry Michel: “Ik wil Afrika doorgronden, in zijn cultuur, tradities, in zijn eindeloosheid en universaliteit. Ik wil aantonen dat naast de duisternis en de tragische geschiedenis van dit continent, er ook leven en geluk bestaan; het geluk van rituelen, liederen en dans”.
Deze reis naar Afrika is een ode aan het leven; het leven dat ons overrompelt, zoals de niet in te tomen plantengroei langs de Congo-rivier. De beelden tonen ons het lief en leed van dit volk langs de oevers, de feesten en ceremonies die het ritme van hun leven bepalen. De film geeft ook aan dat er, achter de ondergang en de tragische, gewelddadige geschiedenis van dit continent, nog hoop en geluk bestaat; de hoop en het geluk van rituelen, volksliederen en dansen. Alle ellende ten spijt, constateert Michel dat de energie om het land weer op te bouwen tastbaar is.

The Constant Gardener, Kenia
The Constant Gardener gaat over Justin Quayle, een medewerker van het Britse consulaat in Kenia. Tijdens een lezing in Londen ontmoet hij Tessa, waar hij meteen verliefd op wordt. Ze ontdekt dat een groot farmaceutisch concern haar medicijnen test op mensen uit de sloppenwijken in Kenia, die zogezegd toch niemand zal missen als ze doodgaan: een mensenleven is in het arme, drukke en ongeorganiseerde leven van Kenia immers nauwelijks iets waard. Tijdens haar zoektocht om de waarheid boven water te halen stuit Tessa echter op veel tegenstand, vooral vanuit Westerse hoek. Als ze samen met een medewerker wordt vermoord en Justin er achter komt waar zijn vrouw mee bezig was, besluit hij de strijd van Tessa voort te zetten en op zoek te gaan naar de ware toedracht van Tessa's dood. Ook hij stuit daarbij op grote weerstand in de vorm van doodsbedreigingen en collega's die minder sympathiek zijn dan eerst gedacht.

Blood Diamant, Sierra Leone
Een jonge man, gespecialiseerd in diamantensmokkel waarvan de opbrengst gebruikt wordt om de burgeroorlog te financieren, maakt kennis met een lanbouwer. De zoon van deze man werd gerekruteerd voor het rebellenleger. Deze ontmoeting zorgt voor een enorme verandering in het leven van de avonturier.

Last King of Scotland, Oeganda
Een jonge net afgestudeerde dokter uit Schotland komt terecht in het Oeganda van de jaren '70. In plaats van het helpen van de armen, komt hij de charismatische dictator Idi Amin tegen, die zijn leven voor altijd verandert


Sta je met andere woorden in de videotheek en kun je niet kiezen tussen 'Harry Potter' en 'Legally Blonde' ga dan voor een Afrikaanse film!
Of nog beter, ga naar de bioscoop en geniet van 2 films, nieuw in de zalen:
A sunday in Kigali, Rwanda
http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/cultuurmedia/film/nieuw%2Bin%2Bde%2Bzalen/1.135399)

Faith's Corner, Zuid Afrika
http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/cultuurmedia/film/nieuw%2Bin%2Bde%2Bzalen/070606Faithscorner)



Geniet ervan...
en vergeet geen zakje popcorn, dan ben je -bijna- helemaal in Afrika, Congo!
Sarah


05-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wist je dat? Na 9 weken

Wist je dat

… de mensen het woord sida (aids) niets uitspreken maar zeggen: ‘die aardige ziekte daar’.

… er hier niet veel rokers zijn.

… Hewa Bora niet meer op zondag vliegt naar Congo en op zaterdag naar Belgie.
    Ze hebben nu een tweede vliegtuig en vliegen op dinsdag zowel heen als terug.

… enkel de chauffeur verplicht is zijn gordel te dragen.

… je hier als jongen nooit de leeftijd van een meisje mag vragen.

… het vragen (of vertellen) van je gewicht hier helemaal geen taboe is.

… ze hier appelsienen met zout eten.

… gezinnen met enig kind voorkomen maar héél zelden. Gemiddeld heeft een gezin
    van 3 tot 4 kinderen.

… tweelingen vroeger niet konden en er 1 van de twee moest verdwijnen. Nu gebeurt dit niet
    meer en wanneer je met iemand van een tweeling trouwt dan moet je ook met de andere
    trouwen. Mobutu is ooit op deze manier getrouwd geweest met 2 vrouwen.

… wanneer het eerste kind sterft in een gezin er niet gerouwd wordt. Het kindje wordt begraven
    en na 1 à 2 dagen gaat het leven gewoon verder. Ze geloven wanneer je te sterk rouwt je
    misschien geen kinderen kan krijgen. En getrouwd zijn maar geen kinderen kunnen krijgen
    is taboe. De man gaat dan letterlijk en figuurlijk op een ander (meestal onder druk van
    familie).

… slangen geassocieerd worden met tovenaars. Een slang moet zo snel mogelijk wel.

… wanneer vroeger de grootste mijn open was in Ruashi, hier meer dan 5000 mannen werk
    hadden, honderden mensen in de brasserie Simba en velen op de terrasjes van Ruashi.
    Wat is het verband? Wel, de mannen werden iedere dag uitbetaald. Met dit geld gingen ze
    dan rechtsreeks op café. De eerste cafés die ze tegenkwamen waren de cafés in Ruashi.
    Vroeger ging de helft van de dagelijkse productie in de brasserie naar Ruashi. Nu zijn de
    cijfers veel lager zowel in de brasserie als op de terrasjes. De mijn is gesloten maar op
    een illegale manier open. Hier mee bedoel ik dat er wel nog 2500 mannen werken maar
    allemaal op eigen risico en vaak met onveilig materiaal omdat het niet meer wordt
    onderhouden.

… de mensen hier of de 5de of de 25ste of de 30ste/31ste van de maand worden uitbetaald.
    Wanneer ze hun geld krijgen gaan ze direct inkopen doen. Het is een hel om dan te
    winkelen. En ik spreek uit ervaring (dit weekend was het 2 juni). Je kunt beter tussen
    de 10de en de 15de van de maand grote inkopen doen wanneer je de drukte wil vermijden.

… tanken hier heel duur is. Diesel kost hier algauw 700-720 CF per liter. Dat is 1 euro
    en/of ietsje meer.

… ze het stof niet in huis willen en dus in een omtrek van 2 meter de grond voor hun
    voordeur besprenkelen met water.

… huizen met 2 verdiepingen zelden voorkomen. En mocht het nog gebeuren dan is de
    manier om boven te raken soms hilarisch. Of er is geen licht, of er is geen leuning, of de
    trap is veel te stijl, of er ontbreken enkele treden, of er is soms zelfs helemaal geen trap
    en enkel wat gestapelde dozen, …


04-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een 9de week vol partnerschap

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 9. Ik heb gemerkt dat er in twee albums van vorige week (vanalles en feest op zondag) enkele foto's terkort waren maar heb ze kunnen aanvullen.


Het is dan eindelijk zover: het partnerschap tussen Kiro Congo en mezelf is van start gegaan… Joepie!!!!!

Enkele weken geleden had ik een voorbereidend voorstelplan gemaakt over mijn visie en functie in verband met het partnerschap. Hierbij had ik gemakshalve al gecommuniceerd naar Chiro Vlaanderen waar ik hun mening en kritiek vroeg. Sommige medewerkers van de werkgroep Noord – Zuid zijn namelijk genoeg op de hoogte over het reilen en zeilen in Congo en de Kiro.

Jammer genoeg is de geplande vergadering om het partnerschap en dit voorstelplan te bespreken telkens verzet wegens redenen. Vrijdag is het dan uiteindelijk toch kunnen doorgaan. Omdat ik nood had aan een andere omgeving buiten Chem Chem en de Kiro zijn we op lokatie gegaan. Ik had een simpel stadscafeetje in mijn gedachten maar we zijn naar Riviera gegaan. Een gezellig restaurantje aan de rand van het meer van Lubumbashi. Heerlijk was het, maar wel duur. Maar goed, het mocht wel een keertje…

De besprekingen gingen vlot en iedereen was dolenthousiast over mijn ideeën.

Maar ik hoor jullie al afkomen. Een partnerschap wat is dat? Wat kan ik daar nu in godsnaam doen in de Kiro? Wat bedoel je met voorstellen? …

Een partnerschap houdt in dat 2 jeugdbewegingen uit verschillende landen gedurende 3 jaar elkaar gaan ondersteunen. Ondersteunen in de zin van: uitwisselen van de werking, ervaringen, ideeën, voorstellen, inleefreizen, etc. Een partnerschap heeft dus niets te maken met financiële ondersteuning. Wanneer er na 3 jaar gemerkt wordt dat het partnerschap goed loopt kan het “contract” verlengd worden met enkele jaren.

Tussen Chiro Vlaanderen is er dus een partnerschap ontstaan met Kiro Congo. Officieel gaat dit van start met het nieuwe werkjaar, in september dus. Jullie horen er nog van!

Maar wisten jullie dat Chiro Vlaanderen ook een partnerschap heeft met de jeugdbeweging Atteitis in Lithouwen? Het hoeft met andere woorden niet altijd Zuidelijk te zijn! En wisten jullie dat niet enkel Chiro Vlaanderen partnerschappen afsluit? De jeugdbeweging Jubla uit Zwitserland heeft 1 jaar geleden een partnerschap afgesloten met de Chiro in de Filippijnen.

Bij de start van zo ‘n partnerschap is het altijd zoeken naar het juiste ritme. Want uiteindelijk is Congo nog altijd 6000 km verwijderd van België. Email en telefoon zijn de beste communicatiemiddelen maar daar houdt het ook meestal bij op. Af en toe kan er een vergadering gepland worden wanneer Kiro Congo naar Belgie komt en/of omgekeerd, maar dit gebeurd natuurlijk niet iedere maand. We spreken hier over enkele malen per jaar.

Dat ik naar Kiro Congo zou komen was sowieso gepland, maar het is mooi meegenomen dat ik ook lid ben van de werkgroep Noord – Zuid (Chiro Vlaanderen) die het contact en het partnerschap met Kiro Congo onderhoudt. Zo ben ik altijd van alle zaken op de hoogte. Ik wist trouwens al voor mijn vertrek waar en bij wie ik terecht zou komen. Handig, toch? Kiro Congo was uiteraard ook tevreden. Vrijwilligers zijn altijd welkom en de link met het partnerschap was ook bij hen vlug gelegd.

Tijdens mijn aanwezigheid zal ik zoveel mogelijk informatie verzamelen voor beide groepen in functie van het partnerschap. Wanneer Chiro Vlaanderen iets wil weten kunnen ze dat altijd aan mij vragen en ook Kiro Congo kan bij mij terecht voor mee vragen. Laten we zeggen dat ik een beetje de contactpersoon ben tussen beide groepen.

Maar wat bedoel ik nu met voorstellen en dat voorstelplan?

Een partnerschap tussen twee groepen kan heel interessant zijn. Vooral voor de mensen die in direct contact staat met de andere groep. Ik spreek hier dan over de werkgroep Noord – Zuid, mezelf, en het nationale secretariaat Kiro Congo. Maar uiteindelijk wil een partnerschap meer bereiken. In de eerste plaats wil een partnerschap bekendheid bij het ‘gewone’ Chiro volk om later op een doordachte manier reacties uit te lokken en leuke projecten op touw te zetten.

Bekendheid in Congo wil zeggen: Wat is Chiro Vlaanderen? Hoe is hun structuur? Hoe gaan ze tewerk? Wat doen ze in die of die situatie? Wat houdt de Belgische cultuur in?

Bekendhied in Belgie wil zeggen: Wat is Kiro Congo? Hoe is hun structuur? Hoe gaan ze tewerk? Wat doen ze in die of die situatie? Wat houdt de Congolese cultuur in?

Mijn voorstelplan is dus vooral gericht op die bekendheid. Bekendheid in Chiro Vlaanderen bij de lokale groepen maar natuurlijk ook bij de lokale groepen van Kiro Congo. Op zich is dit niet gemakkelijk omdat het altijd zoeken is naar een laagdrempelige en aantrekkelijke manier. Maar hou jullie vast, want alle chiro mensen die dit aan lezen zijn, mogen zich bij de start van het nieuwe werkjaar aan enige bekendheid verwachten. Om de spanning hoog te houden zeg ik jullie lekker niet wat we allemaal van plan zijn maar we vergeten zowel de lokale groepen als de verbonden niet! Ook de Congolese Kirogroepen mogen zich verwachten aan die bekendheid maar uiteraard zal dit op een heel andere manier verlopen dan bij ons. Maar eens we zover zijn zal ik jullie van een uitgebreid verslag voorzien!

Mensen die niet wisten wat ik nu in godsnaam in Congo zit te doen, zijn nu hopelijk meer op de hoogte…

De vergadering was 1 manier om het partnerschap in te zetten maar de feestelijke gebeurtenis mocht zeker niet ontbreken. Daarom had ik gisteren voor iedereen die op het bureau werkt een feestje georganiseerd op Chem Chem. Een belgisch feestje weliswaar…

Het nationale secretariaat was er (César, Didier en Ado) maar ook Michel, Alex, Clement en Betty die instaan voor de dagelijkse activiteiten op het bureau. Degene die een partner hadden, kwamen met partner en zo waren we met 17! Ik heb mijn beste kookkunsten boven gehaald en mijn vogelnestjes met puree en tomatensaus smaakten héérlijk. Na enkele biertjes was ook de sfeer op zijn best. Een geslaagde namiddag en de ideale manier om het partnerschap te beginnen…

Sarah


01-06-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uitnodiging

Lieve mensjes in het koude europa :)

Ik krijg thuis veel uitnodigingen opgestuurd waar ik jammer genoeg nee moet tegen zeggen, maar van deze keer mag ik zelf voor een uitnodiging zorgen!

Dat Kiro Congo een partner is van Broederlijk Delen, wisten jullie al. En het is onder andere dankzij deze organisatie dat ik hier in het verre Congo zit en kan mee genieten van deze samenwerking. Maar zijn jullie op de hoogte dat er ook nog andere partners van Broederlijk Delen zijn en dus ook nog andere vrijwilligers?

Welke partners? Welke vrijwilligers? Hoor ik jullie al denken...

Wel, misschien vinden jullie het wel fijn om kennis te maken met de organisatie die mij de mogelijkheid gaf om een ervaring op te doen als vrijwilliger in het Zuiden. En misschien vinden jullie het nog véél fijner om jullie trotsheid, spanning, angsten, vreugdes, vakantieverhalen, ...eens uit te wisselen met ouders, broers, zussen, vrienden,...  van al die andere vrijwilligers.

Daarom organiseert Broederlijk Delen een ontmoetingsavond op 8 juni 2007 te Brussel. Wanneer je interesse hebt kun je mij een berichtje sturen of je kunt direct contact opnemen met Griet Verstraeten (
griet.verstraeten@broederlijkdelen.be) voor meer informatie.


Met zijn allen daarheen!


31-05-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kiro en Chem Chem

Kiro en Chem Chem

Uit mijn vorige verslagen kun je lezen dat Chem Chem geen pietluttig boerderijtje is dat zomaar ergens in de uitgestrekte natuur van Congo ligt. De oppervlakte is immens en ze ondernemen verschillende activiteiten om zoveel mogelijk grond te benutten.

Één van hun ondernemingen is gericht naar de Kiro. Don Bosco (waar Chem Chem eigendom van is) heeft eerder dit jaar een stuk grond geschonken aan de Kiro zodat ze er in de toekomst een heem op kunnen bouwen. De toekomst is niet meer veraf en normaal gezien zouden ze vanaf volgend jaar willen starten.

Het heem richt zich op de nationale werking van de Kiro en zal zo ingericht worden dat er slaapmogelijkheden zijn, wasplaatsen, een keuken, vergaderruimtes, speelzaal, etc. Op deze manier kunnen er activiteiten plaatsvinden zoals vormingen, weekends en kampen maar, kunnen ze ook het heem verhuren aan andere (jeugd)verenigingen die nood hebben aan een vergader-, weekend-,… ruimte.

Dit is natuurlijk geen evidente zaak. Eerst en vooral moet er een bouwfirma gekozen worden. Op zich niet echt moeilijk. Maar er moet rekening mee gehouden worden dat heel veel bouwfirma’s hoge prijzen vragen, maar met minder kwaliteitsvolle materialen werken. De Kiro is zich hier van bewust en zal daarom zelf voor het (bouw)materiaal zorgen (wat mogelijk is). De firma zal enkel het bouwen voor zijn rekening nemen en zo zal de offerteprijs relatief laag blijven.

Het materiaal zullen ze hoogstwaarschijnlijk aankopen vanuit Dubai. Er kan hier kwaliteitsvol materiaal aangekocht worden en alles blijft toch nog goedkoop. Om hierbij goede afspraken te kunnen regelen heeft César contact met Pastoor Emiel, een Congolese econoom die op het Diocees Lubumbashi werkt. Vergis je niet, dit diocees heeft niets te maken met de diocesen van de Kiro.
Regelmatig reist Pastoor Emiel naar Dubai om een container te laten vullen met allerlei materialen. Wanneer de container in de haven van Dar Es Salaam (hoofdstad Tanzania) aankomt, gaat Pastoor Emiel deze met zijn vrachtwagen oppikken. In juni zullen César en ik meereizen naar Tanzania om een nieuwe container op te halen.
Voor de Kiro is dit de ideale kans om contacten te leggen en voor mij is het mooi meegenomen om Afrika te leren kennen. We zijn van geen openbaar vervoer afhankelijk en kunnen zelf bepalen welke richting we heen gaan. Normaal gezien doet Pastoor Emiel hier 4 dagen over, maar nu wil hij gerust wat van zijn route afwijken en er 7 dagen van maken… Zowel in het heen als het terug rijden zullen we via Zambia rijden.

Maar dit zal voor de Kiro geen goedkope zaak zijn. Er moet ergens bespaard worden en de Kiro gaat dit doen bij de grootste kost: de bakstenen! Ze gaan ze namelijk zelf maken met de hulp van enkele leidingsgroepen. Een grote onderneming zou je denken, maar nee hoor! De Kiro heeft namelijk 5 grote termietenheuvels staan op hun stuk grond waarmee de beste bakstenen gemaakt kunnen worden. Ze zullen ook meer bakstenen maken dan nodig zodat de bouwfirma waarmee ze werken bakstenen kan opkopen voor andere bouwwerken. Één van die andere bouwwerken zal onder andere voor Chem Chem zijn die in de toekomst een zaal wil bijbouwen. De bouwfirma kan door deze opkoop veel transportkosten uitsparen (want ze worden op maar enkele km van Chem Chem gemaakt) en zo wordt ook de offerteprijs voor Chem Chem lager.

Waar de Kiro geld wint uit het maken en verkopen van bakstenen, kunnen ze duurdere en degelijkere materialen kopen en/of een extraatje(s) geven aan hun heem….

Bakstenen worden gemaakt uit de aarde van termietenheuvels. Deze heuvels vindt je niet in de stad terug en alleen op het platteland. Voor veel bouwfirma’s is dit een grote kost voor transport en ze rekenen dit natuurlijk aan in hun offerteprijs. De Kiro heeft dus geluk dat ze deze termietenheuvels hebben en dit kunnen uitsparen. Bovendien profiteert ook Chem Chem hiervan omdat de bouwfirma wil samenwerken met de Kiro en zijn bakstenen niet ergens anders gaat kopen om in de offerteprijs aan te rekenen. Enkele vliegen in 1 klap…

Een simpele baksteen als rode draad van het hele gebeuren.


Sarah


30-05-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Links

In mijn blog verwijs ik vaak naar andere links die ik interessant vind of waarvan ik dagelijks gebruik maak. Ik zet ze even voor jullie op een rijtje.


www.diplomatie.be

www.keytravel.be

www.ditgitalcongo.net

www.congoforum.be

www.nl.wikipedia.org/wiki/Congo-Kinshasa

www.congo2005.be

www.intal.be

www.cas1.elis.rug.ac.be

www.broederlijkdelen.be

www.unicef.be

www.donbosco.be

www.chiro.be

www.vrtnieuws.be

www.wanneloes.waarbenjij.nu

www.bertentine.blogspot.com

www.huureeneend.nl

en natuurlijk mijn eigen foto-website: www.bombie3.spaces.live.com


29-05-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Kiro en Unicef

Dat Unicef (www.unicef.be) overal in de wereld aanwezig is, weet iedereen. Dus ook hier in Congo, Lubumbashi. Er zijn heel veel organisaties die met Unicef samenwerken. Kiro Congo is hier onder andere één van. Het is zo dat Kiro Congo de hulp van Unicef kan inroepen maar ook omgekeerd. Laat ik van beide kanten een voorbeeld geven.

* Kiro Congo is een uitstekend kanaal om actuele thema’s aanbod te laten komen. In het tijdschriftje Flamme is hier altijd een vaste stek voor. In de vorige editie hadden ze het bijvoorbeeld over hygiëne en watergebruik.

Maar de Kiro wou hierin verder gaan en is vorig jaar gestart met het geven van actuele vormingen aan de leiding. Dit zijn vormingen die los staan van de vormingen rond het leiderschap. De inhoud hierin kan variëren. Het kan gaan over aids, gender, discriminatie, etc. De vormingen worden enkel aan de leiding gegeven met doel dat de leiding dit verder gebruikt in hun activiteiten en dergelijke. Laten we het een beetje ‘mond – op – mond reclame’ noemen.

Om deze vormingen theoretisch en praktisch te organiseren doet de Kiro beroep op Unicef. In de eerste plaats kan Unicef heel veel materiaal geven om de vormingen theoretisch correct te houden. En in de tweede plaats kunnen ze verschillende methodieken aanbieden.

Maar er komt ook financiële hulp van Unicef. Verplaatsing, overnachting, materiaal, etc. wordt gesteund door Unicef. Kiro Congo kan nu eenmaal moeilijk instaan voor deze kost omdat hun financiële kas dit niet toestaat. De vormingen worden ook gegeven door vrijwilligers en er kan niet verwacht worden van deze mensen dat ze alles zelf moeten bekostigen. Ze moeten ook vrije dagen aanvragen op hun werk want vaak neemt de verplaatsing alleen al een weekend in beslag.

* Unicef werkt ieder jaar rond verschillende projecten. Vorig jaar was dit onder andere: «Toutes les filles à l’école!» (Alle meisjes naar school!). Dit is nog altijd een groot probleem in Congo (en Afrika). Jongens mogen naar school, maar de meisjes moeten thuis blijven om de was en de plas te doen. Vaak gebeurt dit uit traditie, maar ook omdat het loon niet toelaat om alle kinderen naar school te sturen. Als er dan ‘gekozen’ moet worden hebben de jongens altijd het eerste recht. Ook de Kiro kampt met dit probleem en vele meisjes groepen zijn onderbemand aan leiding. Ze trouwen op een vroege leeftijd en wanneer dit niet met een Kiro leider is (wat merendeels zo is) mogen ze een verder engagement in de leiding vaak vergeten. De vrouw aan de haard is nog een alledaagse moto!

Om dit probleem aan te pakken was één van de acties gericht op het eerste leerjaar. Alle meisjes die naar het eerste leerjaar kwamen kregen gratis schriftjes, potloden, gommen, etc. Ook de scholen die extra acties op touw zetten werden gesteund.

Natuurlijk was dit een hele onderneming om al die schriftjes, potloden, etc. op een correcte manier te verdelen over de verschillende scholen, en dit in het hele land. Unicef deed hier beroep op de lokale Kiro ‘s. Dit hield in dat ze van de grote levering materialen, kleine pakketten moesten maken om dit dan aan de scholen van hun dorp/stad uit te delen. De lokale Kiro ’s krijgen hier een kleine vergoeding voor.

Voor de lokale Kiro ‘s was dit een uitstekende manier om hun kas wat aan te vullen maar ook om hun werking in een positief daglicht te stellen bij de bevolking.

Er werd vanuit Unicef ook beroep gedaan op de Scouts, maar dit in mindere mate. De Scouts zijn namelijk veel meer gecentraliseerd en in minder aantal. Vaak hebben ze maar 1 of 2 lokale groepen verspreid over verschillende regio’s. De Kiro daar en tegen, is in elke regio en in elke stad meerdere malen vertegenwoordigd.


Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wist je dat? Na 8 weken

Wist je dat...

...veel mensen beginnen te bouwen maar vaak het werk moeten stilleggen omdat
   ze merken dat het geld op is. Vandaar dat je heel vaak reünies zit langs te weg.

...jonge gezinnen vanuit het binnenland werk komen zoeken in de stad (vaak in de mijnen).
   Omdat ze niet genoeg geld hebben om direct een huis te kopen beginnen ze eerst te huren.
   Na een aantal jaar kunnen ze genoeg geld opzij zetten om een stukje grond te kopen
   en om daar een huis‘je’ op te zetten. Het is zo dat Lubumbashi steeds groter en groter wordt.
   Rond Chem Chem zijn er alleen maar velden maar wanneer we de grote weg naderen merken
   we dat meer mensen er beginnen te bouwen. Op deze manier ontstaat een nieuwe cité wat
   dan nog eens later een nieuwe commune zal worden.
   We spreken hier natuurlijk wel over vele jaren.

...bakbananen beter in arachideolie (notenolie) bakt en niet in gewone olijfolie. Mercie Emilie!

...ze Kinshasa ook gewoon ‘Kin’ noemen.

...Chem Chem volledig op zonne-energie werkt.

...de scholen een verplicht uniform hebben maar ook een verplicht kapsel (ingevlochten haren).

...er nu 11 provincies zijn in Congo maar ze er 26 van willen maken. Voor het noorden is
   dit niet zo’n ideale oplossing. Want daar bevinden zich de armste provincies. Er is
   niets uit de natuur die hun ‘rijk’ kan maken. Voor de provincies Katagna, Kivu en Kasai
   kan dit geen probleem zijn. Katagna heeft de kopermijnen, Kivu de landbouw en
   Kasai de diamanten.

...de slangen nu onder de grond zitten omdat het droogseizoen is. Eens het regenseizoen
   begint komen ze naar boven omdat de regen hun ondergrondse hollen laat vollopen.

...het muggenaantal steeds minder en minder wordt omdat het ook steeds kouder en kouder wordt.

...de Belgen hier ook kunnen stemmen voor de verkiezingen van juni. De vorige keer
   was Pater Louis nummer 432 voor de regio van Lubumbashi. Dit wil zeggen dat
   er zeker tot 500 Belgen gaan stemmen en er dus ook nog zoveel belgen in Lubumbashi 
   en omstreek wonen. En we spreken hier dan alleen nog maar van de stemgerechtigden.
   Kinderen en jongeren dus niet meegerekend

... al het eten in de winkel en boetiekjes geïmporteerd is vanuit Zuid-Afrika en België.
    Dit zorgt ervoor dat het eten hier heel duur is.

...er hier heel veel witte jeeps rondrijden met achteraan zo’n open laadbak.

...bomen een meter wit geschilderd worden gewoon uit versiering. Ik vind het alleszins
   afschuwelijk.

...een baby vanaf 4-5 maand pas op de rug gedragen wordt met een pagne. Voor 
   deze periode zie je ze op de zij hangen van de moeder in een pagne.
   Een beetje als een zijwaartse handtas.

...bier hier nooit, maar dan ook nooit, warm of lauw wordt gedronken. Ze wachten
   dan nog liever een halfuurtje tot het lekker fris is.

...op veel scholen een fotograaf rondloopt die foto's neemt van de studenten en deze
   de week nadien verkoopt. Deze foto's zijn dan ook typische geposeerde foto's.


Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Week 8

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 8.


Ik verblijf nu dus op Chem Chem. Een boerderij van de Salesianen die op ongeveer 14 km van de stad ligt. Ik kan een taxibusje nemen tot in de Commune Ruashi maar vanaf de laatste stop is het nog ongeveer 8 km. Ik zou dit te voet kunnen doen of met de fiets, maar aangezien ik ’s avond vaak terug kom wanneer het bijna donker is (18u) raden ze me dit niet aan. Er is namelijk geen levende ziel te bespeuren in de omtrek en dus te gevaarlijk… (Ik zal er trouwens nog tot eind juni verblijven)

Met andere woorden, deze week was ik afhankelijk van de auto op Chem Chem. De dinsdag en vrijdag ben ik sowieso ‘s morgens en ‘s avonds mee gegaan met Pater Louis die op deze dagen op de Kiro werkt. Geen probleem dus.

De andere dagen ben ik ’s ochtends samen met de chauffeur vertrokken richting stad en ben ik terug moeten keren met de taxibusjes. Gelukkig had ik begeleiding van Jean de Dieu of ik stond daar nu nog altijd te koekeloeren aan de taxibushalte. Het is zo dat er 2 soorten taxibuslijnen zijn. Er is een taxibuslijn die rechtstreeks naar Ruashi rijdt. Maar er is ook een lijn die richting Ruashi rijdt maar niet verder dan Commune Bel Air (Commune Ruashi ligt achter commune Bel Air). Op die laatste halte moet je dus overstappen op een taxibusje die rechtstreeks naar Ruashi rijdt, maar deze zitten meestal al stamp vol van mensen die er in het centrum van de stad opgestapt zijn.

Het is dus beter dat je direct de goede taxibus neemt die rechtstreeks gaat. Maar ja, dan is het wel afzien natuurlijk. Er wonen veel meer mensen in Ruashi dan in Bel Air dus zijn er ook veel meer mensen die deze rechtstreekse taxibus willen. Op de koop toe is het tussen 17u en 19u zo druk dat er nooit een taxibus staat te wachten omdat ze constant in route zijn. Overdag staan ze vaak aan te schuiven tot hun taxibusje vol zit, want ze vertrekken pas wanneer het vol zit. Maar op zich duurt dit niet zo lang.

Maar goed, Jean de Dieu en ik kwamen pas aan de halte om 17u15. Met alle gevolgen van dien. We hebben meer dan 25 minuten staan wachten. Ten eerste op een taxibusje die rechtstreeks ging en ten tweede om in een taxibus een plekje te bemachtigen. Wanneer de mensen in de verte een taxibusje zien afkomen dan beginnen ze met het busje mee te lopen nog voor deze zich goed en wel tot stilstand kan brengen. En dan is het duwen en trekken. Soms krijgen de mensen die nog in het busje zitten helemaal de kans niet om er uit te stappen of worden ze simpelweg om ver geduwd. Jongens toch, ik heb me nog nooit zo geamuseerd in het observeren…

Het is ons uiteindelijk toch gelukt en dan is het wachten geblazen! Want op dit uur sta je gegarandeerd in de file. Normaal gezien doe je van de stad naar Ruashi er maar 20 minuten over, maar op de drukste momenten kan dit al gauw een uurtje zijn.

Dit komt gewoon omdat er teveel taxibusjes zijn op de weg die zomaar stoppen waar ze willen en zonder aan de kant te gaan. Zo houden ze het verkeer op. Het verkeer kan ook moeilijk (tot onmogelijk) de taxibusjes voorbij steken omdat het aan de andere kant van de weg net hetzelfde is. Chaotisch maar hilarisch.

De avonden dat ik met Jean de Dieu richting huis ben gekomen bleef ik bij hem thuis tot Pater Louis mij daar met de auto kwam ophalen. Pater Louis is de dagen dat hij niet op de Kiro zit aanwezig op een parochie in Ruashi waar hij pastoor is. Commune Ruashi telt ongeveer 200.000 inwoners. Dit wil zeggen dat 1 parochie (en dus 1 kerk) deze mensen niet allemaal kan opvangen. Vandaar dat er in Ruashi 5 verschillende parochies zijn. Het is heel gezellig bij Jean de Dieu. Zijn vrouw Martine is een schat (lees: babbelgat) en ook de 4 kinderen zijn echte troetelbeertjes. Martine maakt trouwens ook de beste foufou die ik tot nu toe gegeten heb… Ik verlang al tot volgende week!

Donderdag is normaal gezien ook een Kiro werkdag maar ik ben deze donderdag in Ruashi gebleven om de 50ste verjaardag van de parochie van Pater Louis mee te vieren. Op 24 mei (donderdag) was het de eigenlijke verjaardag maar het grote feest was pas zondag. Het feest begon pas donderdagnamiddag dus ben ik in de voormiddag aan de strijk gegaan. Maar op Chem Chem is alles op zonne-energie dus alles wat zonder elektriciteit kan, gaat zonder elektriciteit. Dus ook het strijken. Ik kreeg van de kok een ouderwets klompje ijzer in mijn handen geduwd waar binnenin warme kolen zat. In het begin was ik alleen maar aan het sukkelen, maar eens ik de techniek onder de knie had was ik niet meer te houden. Met een geïmproviseerde strijktafel heb ik me in de zon gezet en met een leuk muziekje heb ik er van genoten…

Omdat het dus feest was die dag in de parochie was dit ook het geval op Chem Chem. ‘s Middags was er een heus feestmaal voor al het personeel en voor de straatkinderen. Er stond heerlijke foufou op het menu, lekker gebakken vis en natuurlijk een heerlijke frisse Simba.

Het feest in de parochie begon met een kleine processie die startte bij de vroegere kapel tot aan de nieuwe kerk. Dit duurde ongeveer een uurtje maar het was lastig. Het was ten eerste heel warm en ten tweede hadden ze mij een hemd aangedaan met lange mouwen. Het was een hemd gemaakt uit dezelfde soort pagne als de andere feestvierders. Ze hadden namelijk met de parochie allemaal dezelfde pagne aan. Alle pagnes met dit motiefje waren al enkele weken uitverkocht in de stad. Maar de modellen waren verschillend. Ik denk dat ik geen enkele vrouw heb gezien met het zelfde model.

Al zingend en dansend ging het richting de parochie waar de bisschop ons stond op te wachten om een viering te geven. Een viering die 3 uur heeft geduurd. Na de viering was er nog een kleine receptie voor de organiserende ploeg van het feest en de bisschop. Het was gezellig en het waren vooral lekkere hapjes!

…

Woensdag is er in Likasi (ongeveer 120 km naar het Noorden) een oud Kiro leider gestorven. César kon me enkele straffe verhalen vertellen over deze leider en verzekerde me dat hij nog nooit zo’n geëngageerd iemand heeft gekend. De Kiro was er van aangeslagen en was er zeker van dat ze vrijdag naar de begrafenis zouden gaan. Maar ik kende deze persoon niet. Vandaar dat ik eerst twijfelde om mee te gaan. Wat moest ik op een begrafenis doen van iemand die ik niet ken en waarvan ik zeker wist dat alle aandacht weer naar mij zou gaan. Mzungu (blanke)…Wie is dat? Wat doet ze hier? Waar woont ze? Pater Louis heeft me toch overtuigd om mee te gaan. Al was het maar simpelweg voor de ervaring. Een ervaring om op de (inter)nationale wegen te rijden en een ervaring van een begrafenis.

We vertrokken om 10u30 voor een tocht van zéker 2uur, hoewel het maar 120 km is. We hebben er uiteindelijk 2u30 over gedaan. De weg naar Likasi is een weg die vanuit Zuid-Afrika komt en die helemaal tot in Kinshasa loopt. Ze gaan vanuit Likasi ook nog verder naar Kolwezi, maar eerlijk gezegd wil ik niet weten in welke conditie… Het zou te ontmoedigend werken wanneer ik later deze maand (of juli) nog naar Kolwezi ga met de bus!

Maar deze internationale weg zijn ze dus aan het herstellen en vanuit de stad hebben we de eerste 20 km op een nieuw stuk gereden. Geen stof en geen putten, plezier met andere woorden. Ze zijn jammer genoeg nog maar 20 km ver… Dit wil zeggen dat de rest van de route verder ging over een stuk geïmproviseerde weg tussen de bomen en over de oude weg (die ze dus nu aan het herstellen zijn). Deze oude weg deed me een beetje denken aan de weg tussen De Ratte en Schuiferskapelle: “rechtetettendeure”! Je kunt kilometers ver vooruit kijken…

Maar deze oude weg met veel putten en veel kleine steentjes is gevaarlijk. Vooral voor de taxibusjes die er rijden tussen Lubumbashi en Likasi. Voor hen is ‘tijd geld’, dus rijden ze deze weg op en af, alsof de duivel hen op de hielen zit en slaomen ze rond de putten. Met gevolg dat hier heel veel ongelukken gebeuren. Maar daar hebben ze nu de ‘ideale’ oplossing voor gevonden: Congolese verkeersdrempels (lees: Congolese verkeersputten). Op een bepaald moment hebben ze uit de weg stukken asfalt weggehaald van 10 meter lang en de weg breed. Tussen iedere ‘put’ zit telkens zo ‘n 200 meter. Het verkeer kan dus niet anders dan trager rijden. Maar hier verlies je dus heel veel tijd mee. En ik mag er zelf niet aan denken hoe slecht dit is voor onze moeder natuur. De auto’s die er rond rijden zijn meestal qua kwaliteit nog oke. Maar de taxibusjes zijn vaak een rijdende rookbom. Dus telkens dat stoppen en terug optrekken, pfff!

Om 13u kwamen we dus aan in Likasi. Op zich is het een mooie stad maar zoals zo vele steden te verwaarloosd. Na een kleine rustpauze in een plaatselijk cafeetje gingen we naar de parochie van Commune Panda, daar waar de Kiro leider woonde. Ik ga een kleine beschrijving geven hoe ik de begrafenis heb meegemaakt. Toch heb ik er zo mijn twijfels over om dit zomaar mee te delen, maar hoe je het nu draait of keert, het blijft een ervaring en het gaat er nu helemaal anders aan toe dan bij ons.

Iedereen van de familie, vrienden, buren en verschillende Kiro groepen uit Likasi waren op de parochie verzameld. Ze waren bij de kist Kiro liederen aan het zingen en iedereen deelde zijn deelneming aan elkaar mee. De familieleden waren verspreid over de massa mensen. Hier en daar zag ik een familielid luid roepend zijn verdriet uiten en werd hij ondersteund door vrienden omdat de emoties hem teveel werden.

De parochie ligt 5 km uit de stad verwijderd maar toch waren er veel mensen te voet gekomen en moesten ze ook nog eens te voet terug voor de viering. Er was nu eenmaal niet genoeg plaats in de lijkwagen. Genoeg plaats denk je nu waarschijnlijk? De kist werd opgehaald door een soort ‘vrachtwagen’ ingekleed als lijkwagen waar er plaats is om mensen mee te vervoeren. Er kunnen ongeveer 50 mensen in een lijkwagen.

De viering op zich was heel kalm en duurt normaal gezien niet zo lang. Na de viering wordt de kist dan naar het kerkhof gebracht en begraven. Wij konden jammer genoeg niet de hele viering blijven omdat het anders te laat zou worden en Pater Louis wou niet in het donker rijden over de oude weg.

De familie (het gezin, grootouders, zussen en broers) gaat nooit mee naar de viering. Dat is helemaal de gewoonte niet. Zij gaan terug naar huis waar ze samen verder rouwen. Een rouwproces duurt hier 40 dagen. Hun geloof zegt dat de ziel van de gestorven persoon nog 40 dagen rond het huis zwerft alvorens hij naar de hemel gaat. Dit wil zeggen dat ze gedurende deze 40 dagen iedere dag moeten rouwen om de gestorven persoon via gebed en zang. Na 40 dagen wordt een laatste viering gehouden waar het ziel de kans krijgt om voor eeuwig en altijd de wereld te verlaten.

Wanneer het rouwproces tijdens de 40 dagen wordt verstoord of de gestorven persoon wordt ten schande gebracht dan geloven ze dat het ziel zich zal wreken en kwade zal brengen. De Congolezen zullen dan ook nooit een persoon cremeren. Ze gaan er vanuit dat de ziel mee verbrand wordt en dus nooit de wereld kan verlaten. Ze geloven dat het ziel hiermee kwade kan brengen.

….

Op de terugweg naar Lubumbashi hebben César, Didier, Ado en Michel er nog van geprofiteerd om koopjes te doen. Langs de weg kun je heel goedkoop houtskool, fruit, vis, slangen en mollen (ja hoor, hier een delicatesse) kopen!! Maar Congolezen houden van discussiëren en hoewel ze een zak houtskool aan 8000 CF goedkoper konden krijgen dan in de stad (10000 CF) gingen ze toch nog in discussie. Na het laden van 7 zaken houtskool, 4 kilo verse vis en 10 mollen aan een draadje kwamen we 3uur later aan in Lubumbashi. Ik was kapot en uitgehongerd…

Vandaar dat ik de zaterdag mij rustig heb gehouden. Ik heb geprofiteerd van het niets doen en heb letterlijk en figuurlijk mijn gat niet verroerd! Lang leve de Congoleze zon…

Zondag, 5u30 de wekker! Het grote feest is aangebroken op de parochie. De viering begon pas om 8u maar Pater Louis wou er extra vroeg zijn omdat er nog heel veel moest klaar gezet worden. Ik moest dus van ‘s morgensvroeg mee omdat hij geen tijd had om mij later te komen ophalen en de chauffeur had een dagje vrijaf.

Ik heb mij op de parochie dan maar bij de “mama’s” gezet en heb meegeholpen met het bereiden van het feestmaal. Ik was er al van 6u en ik wist dat de viering toch weer in het Swahili zou doorgaan. Maar ik heb me niet verveeld hoor in de keuken. Wat daar allemaal is klaargemaakt, man man man. Ze kunnen er wat van hoor! En eigenlijk waren ze al van de avond voorheen begonnen met verse kippetjes te slachten en te pluimen.

Wat stond er allemaal op het menu: foufou, frietjes, patatjes natuur, gebakken patatjes, patatjes in een pikant sausjes, witte rijst, gele rijst, pikante rijst, spaghetti, macaroni, sombe (groene groente), tomaatjes, Chinese kool, salade van patatjes en mayonaise, erwtjes, wortels, kip, verschillende soorten vis, stoofvlees, niertjes, eieren en als dessert een zakje popcorn met zelfgemaakte harde koekjes en beignets.

Deze maaltijd was voorzien voor 200 genodigden en ging door in de feestzaal. In de viering waren er echter 1200 mensen en bleven er daar nog 500 van plakken op de parochie. Voor hen waren er 50 bakken simba, 25 bakken tembo en 100 bakken sucre voorzien, weliswaar gesponsord door de parochie. Alles was op…

De dag bestond dus enkel uit een viering en een feestmaal. Nuja, hier ging Pater Louis vanuit maar hij had niet meegerekend dat de plaatselijke DJ uitgenodigd was voor het feestmaal. En hupsakee, na het afruimen gingen alle tafels en stoelen aan de kant en kon het feest beginnen. Rond een uur of 18 was al het drank op en werd het feest stil gelegd. Dat was voor Pater Louis het teken dat de meeste mensen naar huis gingen maar daar in een kleine vriendenkring nog wat gingen verder vieren met zelfgemaakt bier.

Het ziet er een beetje uit als karnemelk, er zit geen gas of schuim op maar naar ’t schijnt smaakt het heerlijk. Het is een sopje van water, bloem en bepaalde soorten wortels. Na 1 dag smaakt het nog te suikerachtig en drinkt het als limonade. Na 2 dagen zit er door het gistingsproces al iets meer alcohol in en is het bier op zijn best. Na 3 dagen kun je het alcoholpercentage een beetje vergelijken met een glaasje whisky.

Wat het bier betreft moet ik toegeven dat de Simba zo slecht nog niet is. In begin vond ik het niet echt mijn ding, maar ik trek mijn woorden terug. Ik heb me wel voorgenomen dat ik enkel nog in het weekend drink, want ik durf mij niet op de weegschaal zetten die in de keuken staat. De Congolezen hebben een goeie gewoonte om op elk uur van de dag bier te drinken, als je begrijpt wat ik bedoel…

 

Sarah





Contact & Info


Reageren?


Inhoud blog
  • Bestaan blog
  • Chiro meets Kiro
  • Werk gevonden!
  • Tip top inorde
  • Blijkbaar heel ver...
  • Waar zit die Congoleze vrede toch?
  • ben je't alweer gewoon?
  • Terug in 't land, maar niet voor lang!
  • Terugkomst
  • Situatie Congo
  • Talen
  • Nieuwe structuur Kiro Congo
  • Staakt het vuren in Congo
  • Vredesakkoord Congo
  • Wat ik gedaan heb en nog zal doen
  • Kindheksen in Congo
  • Foto's
  • Aan alles komt een einde ...
  • Broederlijk Delen in Congo
  • En of we daar ontevreden mee zijn!
  • Einde poll
  • Nieuwjaarstoespraak Kabila
  • Ik vlieg er terug in!
  • Thuis...
  • Malawi - Lubumbashi
  • Malawi
  • Terug op het vaste land!
  • geen reden tot paniek!
  • Zanzibar
  • een Afrikaan, een Belg en een Nederlander
  • Tot zaterdag!
  • Letland
  • Magloire ou Henri si tu veux!
  • Leiding zijn is...
  • foto's bezoek Tine
  • Stand van zaken!
  • Poll
  • Inderdaad, weer werken!
  • 't Zit er al op voor Tine!
  • Livingstone
  • Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg
  • Goed aangekomen
  • Kort
  • Umoja
  • mijn werkagenda
  • Met de vlam in de pijp, trek ik door het ganse land!
  • Week ... ?
  • nog altijd op tram 2!
  • Maarschalk Mobutu
  • Creatief Kinshasa
  • Erik De Smet
  • Wereldbank financiert illegale houtkap
  • foto's
  • Van Katanga naar Kasia
  • Wist je datjes van Kinshasa
  • Conseil National 2007
  • Mbuyi Mayi
  • Familie Lwamba
  • Bravo Air Congo
  • Brussels Airlines
  • Mbuji Mayi
  • Kinshasa
  • Afrikaanse hitclub
  • Congo beweegt
  • FIMCAP
  • Naaimachine
  • Week 16
  • 21 juli
  • Kiwo Ayiti (Chiro Haïti)
  • Yevgueni!
  • Wist je dat? Na 15 weken
  • Week 15
  • Gekke toestanden in Congo!
  • Grrrr!
  • Week 14
  • Kabila - Bemba
  • Anneloes
  • Week 13
  • Un mot en Français!
  • 30 juni: Onafhankelijksheidsdag
  • Belgische weetjes
  • Minder leuk nieuws
  • Werken in Lubumbashi?
  • iets belangrijks vergeten
  • Staatsexamen 2007
  • Het regenwoud van Congo
  • Week 11 en 12
  • Swahili: les 2
  • Hoop voor kinderen in Katangese mijnen
  • Broederlijk Delen steunt
  • Gouverneur tikt inwoners op de vingers
  • Recept voor Congoleze beignets
  • Recept voor Congoleze krokants
  • Senegalese filmpionier Sembène overleden
  • Week 10
  • Swahili: les 1
  • Oproep!
  • Afrikaanse filmcultuur!
  • Wist je dat? Na 9 weken
  • Een 9de week vol partnerschap
  • Uitnodiging
  • Kiro en Chem Chem
  • Links
  • De Kiro en Unicef
  • Wist je dat? Na 8 weken
  • Week 8
  • Wist je dat? Na 7 weken
  • Week 7
  • Reactie van de Frannekes
  • Een dag uit het leven van...mezelf!
  • Mijnsector Congo
  • Week 6
  • Update blog
  • Andere verhalen
  • Albinisme in Afrika
  • Koken met Sarah
  • Week 5
  • Kiro Congo
  • Wist je dat? na 4 weken
  • Reactie van Stijn
  • Week 4
  • Wist je dat? na 3 weken
  • Don Bosco
  • Week 3
  • Een woordje Swahili
  • Wist je dat? na 2 weken
  • Week 2
  • Wist je dat? na 1 week
  • Week 1
  • Aankomst
  • Congo... wie?


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs