Senegalese filmpionier Sembène overleden

zo 10/06/07 - De Senegalese filmregisseur Ousmane Sembène is zaterdag overleden. De 84-jarige cineast is een van de belangrijkste Afrikaanse cineasten uit de tweede helft van de vorige eeuw.

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto’s van ja hoor: week 10! Het is soms niet te geloven….

Ik ben nu al 10 weken in Congo en ik wil me een echte Congoleze voelen. En daar is maar 1 manier voor: zorgen dat ik de Congoleze keuken ken. En ik heb daar direct voor gezorgd.

Donderdag ben ik de ganse dag naar Martine gegaan om te leren hoe ik héérlijke beignets kan maken en lekkere krokants. De beignets zijn een beetje te vergelijken met onze oliebollen. Ze zijn alleen 10 keer vettiger en ze eten ze hier wanneer ze koud zijn. Krokants zijn eerder iets als aperitiefhapje. Ze zijn hard (krokant) en smaken naar look en ui. Voor de mensen die het eens willen uitproberen. In een volgend verslag zal ik de 2 recepten zetten.

We zijn eerst naar de markt Zambia gegaan om 2kg bloem, 2kg suiker, 1 zakje gist, 1 pakje bakpoeder, 5 zakjes vanillesuiker, 6 eieren, 4 flessen frituurolie, 2 bussels selder, 4 uien, 2 bollen look, 5 pepers en 10 stengels stengelajuin te kopen. Een ganse lijst wat me 6000 CF (8,57 euro) heeft gekost. Met deze lijst heb ik 80 beignets gemaakt en 200 krokants. Mensen verkopen deze beignets en krokants vaak op straat. Één beignet kost 50 CF (0.07 euro) en een zakje krokants van een stuk of 10 kost 200 CF (0.14 euro). Mocht ik mijn 80 beignets en 200 krokants verkocht hebben dan zou ik 8000 CF (11.42 euro) verdiend hebben en 3000 CF (4.28 euro) winst hebben gemaakt. Maar, dit wil niet zeggen dat de mensen iedere dag zoveel beignets en krokants verkopen. Laten we zeggen dat dit een winst zou zijn van 2 dagen. Per maand is dit dus 45 000 CF (64.29 euro). En dus te denken dat heel veel mensen van deze (povere) winst afhankelijk zijn…

We zijn met de krokants begonnen omdat deze de meeste tijd in beslag nemen. Eerst hebben we de groenten gewassen en fijngestampt in de daartoe behorende stampot (‘kinu’ in het Swahili). Door het stampen van deze groenten komt er heel wat sap vrij. Wanneer we dus de bloem toevoegen is het onnodig om er ook nog eens water bij te doen. De vrijgekomen sappen zorgen voor een plakkerige brij. Wanneer het deeg 1 grote massa is neem je kleine bolletjes en rol je deze héél fijn uit om er dan kleine vierkantjes uit te snijden. Bij gebrek aan een deegrol nam ik een Tembofles. De ideale oplossing als je’t mij vraagt… Achteraf gooi je een stuk of 10 vierkantjes in heet frietvet en wacht je tot ze mooi bruin zijn.

Na een heerlijk maal en een klein dutje zijn we begonnen aan de beignets. Martine is hier minder een krak in dus kwam de buurvrouw erbij zitten en zorgde voor de nodige uitleg. In nog geen uurtje tijd was het deeg gemaakt en lagen er 80 lekkere beignets in een bassin. Ik eet ze liever warm maar hier worden ze enkel koud verkocht. Koud zijn ze wak, vettig en liggen ze zwaar op de maag.

Van 10u ’s morgens tot 16u in de namiddag zijn we in de weer geweest. Ik was uitgeput… Maar de beignets en krokants waren heerlijk. Ik heb volop kunnen trakteren op de Kiro en kreeg van iedereen complimentjes! Alle hup zeg, weer een ervaring rijker…

Zaterdag heb ik niet veel uitgespookt en enkel geprofiteerd van de heerlijke zon. De zon scheen aan een heldere hemel maar minder fel dan andere dagen, wat eens deugd deed. De ganse middag heb ik op terras gezeten met Raf, Nelson (een waal die les geeft in de Belgische school) en Irena (een zambiaanse vriendin van Raf). Omdat ze in Zambia enkel Engels spreken moest ik dus overschakelen naar het Engels. Op zich is dit geen probleem maar nu ik al twee maand Frans spreek had ik toch wat moeite. Constant floepte ik er Franse woorden tussen. Af en toe zag ik Irena haar wenkbrauwen fronzen en dan wist ik dat ik terug in het Frans bezig was. Toch maar raar zu! Ik had nooit durven denken dat ik hier problemen mee zou hebben…

Zondag was ik uitgenodigd door een lokale Kiro in de commune Kigoma. Het deed eens deugd terug mijn Chiro rokje aan te trekken en mijn Belgische Chiro roots uit de kast te halen.

Het programma zag er als volgt uit:
7u20: opening
7u30: viering
9u45: formatie
10u00: spel per afdeling
11u00: formatie
11u15: vergadering tot 13u15

Het programma is al volgt doorgegaan:
8u00: viering
11u15: formatie
11u30: spel per afdeling
12u00: formatie
12u15: vergadering tot 14u

Zoals ik dus verwacht had waren we met vertraging gestart. De mis heeft ook meer dan 3 uur geduurd waardoor we het uurtje ‘spel’ hebben moeten inkorten. Spijtig want ik begon er net in te komen. Eindelijk kreeg ik eens de kans om Congoleze spelletjes te spelen en eerlijk gezegd verschillen ze niet zo sterk als de onze. Allé, toch niet de spelletjes dat ik zondag heb gespeeld.

De formatie start gewoonlijk met het morgenlied en het openingsgebed. Daarbij staan alle leiders vooraan op een rechte lijn en de leden per afdeling in een U-vorm. Na de opening van de formatie roept iedere afdeling een spreuk waarna de hoofdleider naar voor komt en roept: “Allo Allo” gevolgd door de leden met “Kiro”. Op deze manier duidt hij aan dat hij aan zijn wekelijkse toespraak wil beginnen. Na zijn toespraak krijgen ook bezoekers de kans om een woordje te doen. Ik dus ook…

Wanneer de formatie gedaan is beginnen de activiteiten per groep. Eerst marcheren ze per groep een beetje heen en weer op hun terrein en zingen ze enkele liedjes. Nadien beginnen de echte activiteiten: nummerbal, 10-bal, ik verklaar de oorlog aan, …

De formatie op het einde verloopt op dezelfde manier als de openingsformatie maar dan omgekeerd: spreuk per afdeling, toespraak hoofdleider, woordje van de bezoekers, avondlied en avondgebed.

Op de vergadering wordt de namiddag geëvalueerd. Met hoeveel leden waren we? Precies 60… Met hoeveel leiding waren we? 21 van 24…
Er is ook de tijd om dingen te regelen voor de toekomst. Bijvoorbeeld het bivak van deze lokale Kirogroep. Er werd gestemd dat het bivak zal doorgaan. Ze konden ook overeenkomen om 4 dagen om kamp te gaan (vertrek zaterdag en terugkomst dinsdag). Enkel de prijs en datum staat nog niet vast omdat ze nog niet weten waar ze zullen heen gaan. Ze hadden het over Kolwezi maar dit is bijna onmogelijk omdat de transportkosten veel te hoog zullen oplopen (Kolwezi is een stad 300km naar het Noorden). Vorig jaar is deze groep op bivak gegaan op Chem Chem. Het wordt dus nog afwachten…


Sarah

Eerder deze week kreeg ik van Jean de Dieu het boekje: “korte Swahili spraakkunst”. Ja, je leest goed hoor. De titel is in het Nederlands en dus ook de rest van het boekje. Het boekje is de ideale manier om Swahili te leren. Het is wel gericht op het Swahili-Bora (algemeen Swahili) die ze vooral spreken in Kenia, Tanzania, ... In Lubumbashi spreken ze echter een dialect van het Swahili-Bora. Net zoals wij het Algemeen Nederlands kennen maar elk ons eigen dialect hebben. Er is enkel één verschil: heel veel mensen spreken enkel het 'Swahili Lubumbashi' en niet het 'Swahili Bora'. En het moet natuurlijk lukken dat ik al enkele woorden ken (via het boekje), maar hier niet worden gesproken en heel veel mensen ook niet kennen. Gelukkig is het enkel de woordenschat die verschilt. De grammatica blijft over het algemeen hetzelfde.

Het heeft me wel veel duidelijkheid gebracht over deze Afrikaanse taal. Als ik het allemaal zal onthouden, dat zal wat anders zijn. Maar ik vind het interessant dat ik jullie wat kan bijleren over een taal die ik hopelijk binnen een jaartje onder de knie heb. Vandaag starten we met les 1!

Op zich is het geen moeilijke taal maar er is één iets waar ik moeite mee heb: er zit namelijk geen structuur in hun zinnen. Nouja, naar mijn bedenkingen zit er geen structuur in, maar hier beweren ze het tegendeel. Ik ben nu eenmaal opgegroeid met een andere taal. Laat ik een voorbeeldje geven. Wanneer wij zeggen: “er zijn hier heel veel mensen”, zeggen zij: “mensen veel hier”.

Om een taal aan te leren begin je meestal met de werkwoorden en alles wat er bij komt kijken, onder andere het persoonlijke voornaamwoord.
In het Swahili is dat:
ik = ni
jij = u
hij = a
wij = tu
jullie = mu
zij = wa

Na het persoonlijke voornaamwoord volgt in het Swahili het aspect, ook wel 'de tijden’ genoemd. Er zijn hier maar 3 tijden.
de tegenwoordige tijd = na
de verleden tijd = li
de toekomstige tijd = ta

Wat volgt na het aspect is het eigenlijke werkwoord. Een werkwoord in onbepaalde wijs (niet vervoegd) wordt voorafgegaan door het woordje ‘ku’. Te vergelijken met onze ‘te’ of in het Engels ‘to’. Bijvoorbeeld: te eten - to eat - kula. In het Swahili is eten gewoon ‘la’ maar wordt in onbepaalde wijs ‘kula’ (te eten). Wanneer er dan een vervoeging plaatsvindt zijn er maar 2 regels:
1) een werkwoord in onbepaalde wijs die 2 lettergrepen heeft behoudt het woordje ‘ku’ en wordt niet meer verder vervoegd.
2) een werkwoord in onbepaalde wijs die meer dan 2 lettergrepen heeft verliest het wordt ‘ku’ en wordt niet meer verder vervoegd.

Wanneer je deze 3 gegevens in een zin gaat gebruiken wordt alles aan elkaar geschreven. Eerst volgt het persoonlijke voornaamwoord, dan het aspect en dan het werkwoord.

Voorbeelden van werkwoorden met 2 lettergrepen:
te komen = kuja
komen = -ja
ik kom = ninakuja
ik kwam = nilikuja
ik zal komen = nitakuja

te eten = kula
eten = -la
wij eten = tunakula
wij aten = tulikula
wij zullen eten = tutakula

te sterven = kufa
sterven = -fa
zij sterven = wanakufa
zij stierven = walikufa
zij zullen sterven = watakufa

Voorbeelden van werkwoorden met meer dan 2 lettergrepen:
te zien = kuona
zien = -ona
ik zie = ninaona
ik zag = niliona
ik zal zien = nitaona

te krijgen = kupata
krijgen = -pata
wij krijgen = tunapata
wij kregen = tulipata
wij zullen krijgen = tutapapta

te lezen = kusoma
lezen = -soma
zij lezen = wanasoma
zij lazen = walisoma
zij zullen lezen = watasoma

Tot slot geef ik jullie nog enkele voorbeeld werkwoorden.
(te) nemen = (ku)chukua
(te) denken = (ku)fikiri
(te) binnengaan = (ku)ingia
(te) vergeten = (ku)sahu
(te) helpen = (ku)saidia
(te) zoeken = (ku)tafuta
(te) zeggen = (ku)sema



Tot de volgende les!
Sarah

Lieve mensjes

Ik ben hier nu iets meer dan 2 maanden en constant wordt ik geconfronteerd met één iets: de technische wereld van Congo. Wel te verstaan: de niet werkende technische wereld van Congo!

Leven met elektriciteit die om de zoveel mintuen uitvalt is me ondertussen al een gewoonte geworden, maar computers die daardoor ook om de zoveel minuten uitvallen doen me de muren oplopen. Ik merk dat de computers (op de Kiro) hierdoor kwaliteit verliezen en ik soms ook mijn documenten wanneer ik niet rap genoeg ben in het opslaan. 

Je hoort me waarschijnlijk al afkomen... 
Ik zal er dan ook  geen doekjes omwinden en met de deur in huis vallen: ik ben op zoek naar degelijk computer materiaal.
Liefst natuurlijk de 'bak' zelf maar schermen, printers, klavieren, muizen, ... het is allemaal welkom. Hoe meer we hier in reserve kunnen opslaan, hoe beter. Nu moeten we constant wisselen van computer daar, muis hier, scherm ginder ... Laat ik wel even duidelijk zijn dat ik niets kan 'kopen' en hier dus over 'giften' spreek.

Dit alles kan ik dan laten overschepen naar Congo. De uitleg hoe dit in zijn werk gaat bespaar ik jullie, maar ik weet wel al dat dit niet gratis zal zijn (jammer genoeg) en me meer dan 1 euro gaat kosten. Vandaar dat ik eerst even wil uitkijken hoeveel mensen reageren op deze oproep. Natuurlijk hoop ik dat dit er héél véél zijn, zodat de Kiro kan blijven draaien. Voor de kiro zijn computers nu eenmaal de grootste bron van inkomen (zie eerder verslag werking Kiro)... Laten we zeggen dat deze actie nog niet 100% vast staat, maar ik eerst wil informeren hoeveel vrijgevigen er onder ons leven
Wanneer ik dus veel reacties krijg zal ik zeker alles op alles zetten om het materiaal hier te krijgen.

Trouwens, mochten er mensen zijn die een naaimachine op overschot hebben, dan zijn deze ook méér dan welkom. Veel vrouwen zijn huismoeder om voor de vele kinderen te zorgen maar combineren dit met een klein winkeltje en/of een naaiatelier. Toch, naaimachines zijn hier niet goedkoop en tweedehands vaak niet meer van kwaliteit.
Ik heb jullie al verteld over de familie van Jean de Dieu en Martine. Hier zitten we in zo'n situatie. Martine blijft thuis om voor de kinderen te zorgen, kan goed naaien maar heeft geen naaimachine. Ze is nu al enkele maanden op zoek naar een tweedehandsmachine maar kan geen degelijke vinden. Ik zou dus maar al te graag een naaimachine willen schenken...Het is een schat van een familie en ze hebben er alles voor over om mij een leuke tijd te geven in Congo. Jammer dat ze in een veel te klein huisje wonen (met veel te veel mensen) maar anders had ik me daar al lang gesetteld.


Hopelijk krijg ik interessante reacties en komen er veel computers en naaimachines uit de lucht gevallen

Als ik niet waag, kan ik ook niets winnen...




Groetjes
Sarah

Van 20 april tot 5 mei 2007 is de 12de editie van het Afrika Filmfestival doorgegaan in Leuven. Een aanrader voor alle filmliefhebbers! Jammer genoeg ben ik te laat met de aankondiging, maar geen paniek want volgend jaar zijn ze er terug!
Op www.afrikafilmfestival.be vindt je alvast een korte toelichting van de films die dit jaar vertoond zijn. Onder andere de film 'Live in Congo' van Yoohan Leyssens en Ronny Mosuse.

Als voorsmaak geef ik jullie mijn persoonelijke Afrikaanse filmlijst:
Hotel Rwanda, Rwanda   AANRADER
Paul Rusesabagina (Don Cheadle) is floor manager in het Sabena Hotel Milles Collines. Hij is een Hutu maar getrouwd met een Tutsi vrouw. Hoewel hij van zijn stamgenoten hints opvangt m.b.t. de toenemende radicalisering van de Hutu-gemeenschap gelooft Paul niet dat er in Rwanda problemen zullen komen. Immers, hij heeft een goede job met dito connecties en de VN Blauwhelmen staan in voor de vrede in het land. Begin april 1994 loopt het echter verkeerd. Er wordt massaal op Tutsi' s gejaagd. Paul helpt meer dan 1000 vluchtelingen door hen onderdak te verlenen in het hotel. Ze worden bewaakt door de VN soldaten. Maar dan beslist de VN zich terug te trekken ... Wat gebeurde er ... toen de wereld niet meer toekeek?

Va, vis et deviens, Ethiopië - Israël  AANRADER
De christelijke moeder van een negenjarig jongetje uit Ethiopië, wil haar zoon van de hongersdood redden door hem in 1984 als joods weesje naar Israël te sturen. De jongen groeit op met zijn ware identiteit als geheime last.

In my country, Zuid - Afrika
Langston Whitfield en Anna Malan, beiden journalist, zijn bij de hoorzittingen van de Truth and Reconciliation Commission aanwezig. Ze verschillen van mening over de commissie, maar groeien steeds meer naar elkaar toe.
In 1996 richtte de regering van Zuid-Afrika de TRC (Truth and Reconciliation Commission) op om de schending van de mensenrechten tijdens de Apartheid te onderzoeken. Alle gebeurtenissen tussen maart 1960, de slachting van Sharpeville, en 10 mei 1994, toen Mandela tot president werd gekozen, werden door de commissie onderzocht.

Congo River, Congo  AANRADER
Een ontdekkingstocht in de voetsporen van Stanley die ons over een traject van 4.670 km meevoert tot aan de bron van de Congo-rivier. Een reis van zeven maanden tot diep in het oerwoud, de sporen van oorlog tegemoet. Dit avontuur is de persoonlijke zoektocht van de Luikse filmmaker Thierry Michel: “Ik wil Afrika doorgronden, in zijn cultuur, tradities, in zijn eindeloosheid en universaliteit. Ik wil aantonen dat naast de duisternis en de tragische geschiedenis van dit continent, er ook leven en geluk bestaan; het geluk van rituelen, liederen en dans”.
Deze reis naar Afrika is een ode aan het leven; het leven dat ons overrompelt, zoals de niet in te tomen plantengroei langs de Congo-rivier. De beelden tonen ons het lief en leed van dit volk langs de oevers, de feesten en ceremonies die het ritme van hun leven bepalen. De film geeft ook aan dat er, achter de ondergang en de tragische, gewelddadige geschiedenis van dit continent, nog hoop en geluk bestaat; de hoop en het geluk van rituelen, volksliederen en dansen. Alle ellende ten spijt, constateert Michel dat de energie om het land weer op te bouwen tastbaar is.

The Constant Gardener, Kenia
The Constant Gardener gaat over Justin Quayle, een medewerker van het Britse consulaat in Kenia. Tijdens een lezing in Londen ontmoet hij Tessa, waar hij meteen verliefd op wordt. Ze ontdekt dat een groot farmaceutisch concern haar medicijnen test op mensen uit de sloppenwijken in Kenia, die zogezegd toch niemand zal missen als ze doodgaan: een mensenleven is in het arme, drukke en ongeorganiseerde leven van Kenia immers nauwelijks iets waard. Tijdens haar zoektocht om de waarheid boven water te halen stuit Tessa echter op veel tegenstand, vooral vanuit Westerse hoek. Als ze samen met een medewerker wordt vermoord en Justin er achter komt waar zijn vrouw mee bezig was, besluit hij de strijd van Tessa voort te zetten en op zoek te gaan naar de ware toedracht van Tessa's dood. Ook hij stuit daarbij op grote weerstand in de vorm van doodsbedreigingen en collega's die minder sympathiek zijn dan eerst gedacht.

Blood Diamant, Sierra Leone
Een jonge man, gespecialiseerd in diamantensmokkel waarvan de opbrengst gebruikt wordt om de burgeroorlog te financieren, maakt kennis met een lanbouwer. De zoon van deze man werd gerekruteerd voor het rebellenleger. Deze ontmoeting zorgt voor een enorme verandering in het leven van de avonturier.

Last King of Scotland, Oeganda
Een jonge net afgestudeerde dokter uit Schotland komt terecht in het Oeganda van de jaren '70. In plaats van het helpen van de armen, komt hij de charismatische dictator Idi Amin tegen, die zijn leven voor altijd verandert


Sta je met andere woorden in de videotheek en kun je niet kiezen tussen 'Harry Potter' en 'Legally Blonde' ga dan voor een Afrikaanse film!
Of nog beter, ga naar de bioscoop en geniet van 2 films, nieuw in de zalen:
A sunday in Kigali, Rwanda
http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/cultuurmedia/film/nieuw%2Bin%2Bde%2Bzalen/1.135399)

Faith's Corner, Zuid Afrika
http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/cultuurmedia/film/nieuw%2Bin%2Bde%2Bzalen/070606Faithscorner)



Geniet ervan...
en vergeet geen zakje popcorn, dan ben je -bijna- helemaal in Afrika, Congo!
Sarah

Wist je dat

… de mensen het woord sida (aids) niets uitspreken maar zeggen: ‘die aardige ziekte daar’.

… er hier niet veel rokers zijn.

… Hewa Bora niet meer op zondag vliegt naar Congo en op zaterdag naar Belgie.
    Ze hebben nu een tweede vliegtuig en vliegen op dinsdag zowel heen als terug.

… enkel de chauffeur verplicht is zijn gordel te dragen.

… je hier als jongen nooit de leeftijd van een meisje mag vragen.

… het vragen (of vertellen) van je gewicht hier helemaal geen taboe is.

… ze hier appelsienen met zout eten.

… gezinnen met enig kind voorkomen maar héél zelden. Gemiddeld heeft een gezin
    van 3 tot 4 kinderen.

… tweelingen vroeger niet konden en er 1 van de twee moest verdwijnen. Nu gebeurt dit niet
    meer en wanneer je met iemand van een tweeling trouwt dan moet je ook met de andere
    trouwen. Mobutu is ooit op deze manier getrouwd geweest met 2 vrouwen.

… wanneer het eerste kind sterft in een gezin er niet gerouwd wordt. Het kindje wordt begraven
    en na 1 à 2 dagen gaat het leven gewoon verder. Ze geloven wanneer je te sterk rouwt je
    misschien geen kinderen kan krijgen. En getrouwd zijn maar geen kinderen kunnen krijgen
    is taboe. De man gaat dan letterlijk en figuurlijk op een ander (meestal onder druk van
    familie).

… slangen geassocieerd worden met tovenaars. Een slang moet zo snel mogelijk wel.

… wanneer vroeger de grootste mijn open was in Ruashi, hier meer dan 5000 mannen werk
    hadden, honderden mensen in de brasserie Simba en velen op de terrasjes van Ruashi.
    Wat is het verband? Wel, de mannen werden iedere dag uitbetaald. Met dit geld gingen ze
    dan rechtsreeks op café. De eerste cafés die ze tegenkwamen waren de cafés in Ruashi.
    Vroeger ging de helft van de dagelijkse productie in de brasserie naar Ruashi. Nu zijn de
    cijfers veel lager zowel in de brasserie als op de terrasjes. De mijn is gesloten maar op
    een illegale manier open. Hier mee bedoel ik dat er wel nog 2500 mannen werken maar
    allemaal op eigen risico en vaak met onveilig materiaal omdat het niet meer wordt
    onderhouden.

… de mensen hier of de 5^de of de 25^ste of de 30^ste/31^ste van de maand worden uitbetaald.
    Wanneer ze hun geld krijgen gaan ze direct inkopen doen. Het is een hel om dan te
    winkelen. En ik spreek uit ervaring (dit weekend was het 2 juni). Je kunt beter tussen
    de 10^de en de 15^de van de maand grote inkopen doen wanneer je de drukte wil vermijden.

… tanken hier heel duur is. Diesel kost hier algauw 700-720 CF per liter. Dat is 1 euro
    en/of ietsje meer.

… ze het stof niet in huis willen en dus in een omtrek van 2 meter de grond voor hun
    voordeur besprenkelen met water.

… huizen met 2 verdiepingen zelden voorkomen. En mocht het nog gebeuren dan is de
    manier om boven te raken soms hilarisch. Of er is geen licht, of er is geen leuning, of de
    trap is veel te stijl, of er ontbreken enkele treden, of er is soms zelfs helemaal geen trap
    en enkel wat gestapelde dozen, …

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 9. Ik heb gemerkt dat er in twee albums van vorige week (vanalles en feest op zondag) enkele foto's terkort waren maar heb ze kunnen aanvullen.


Het is dan eindelijk zover: het partnerschap tussen Kiro Congo en mezelf is van start gegaan… Joepie!!!!!

Enkele weken geleden had ik een voorbereidend voorstelplan gemaakt over mijn visie en functie in verband met het partnerschap. Hierbij had ik gemakshalve al gecommuniceerd naar Chiro Vlaanderen waar ik hun mening en kritiek vroeg. Sommige medewerkers van de werkgroep Noord – Zuid zijn namelijk genoeg op de hoogte over het reilen en zeilen in Congo en de Kiro.

Jammer genoeg is de geplande vergadering om het partnerschap en dit voorstelplan te bespreken telkens verzet wegens redenen. Vrijdag is het dan uiteindelijk toch kunnen doorgaan. Omdat ik nood had aan een andere omgeving buiten Chem Chem en de Kiro zijn we op lokatie gegaan. Ik had een simpel stadscafeetje in mijn gedachten maar we zijn naar Riviera gegaan. Een gezellig restaurantje aan de rand van het meer van Lubumbashi. Heerlijk was het, maar wel duur. Maar goed, het mocht wel een keertje…

De besprekingen gingen vlot en iedereen was dolenthousiast over mijn ideeën.

Maar ik hoor jullie al afkomen. Een partnerschap wat is dat? Wat kan ik daar nu in godsnaam doen in de Kiro? Wat bedoel je met voorstellen? …

Een partnerschap houdt in dat 2 jeugdbewegingen uit verschillende landen gedurende 3 jaar elkaar gaan ondersteunen. Ondersteunen in de zin van: uitwisselen van de werking, ervaringen, ideeën, voorstellen, inleefreizen, etc. Een partnerschap heeft dus niets te maken met financiële ondersteuning. Wanneer er na 3 jaar gemerkt wordt dat het partnerschap goed loopt kan het “contract” verlengd worden met enkele jaren.

Tussen Chiro Vlaanderen is er dus een partnerschap ontstaan met Kiro Congo. Officieel gaat dit van start met het nieuwe werkjaar, in september dus. Jullie horen er nog van!

Maar wisten jullie dat Chiro Vlaanderen ook een partnerschap heeft met de jeugdbeweging Atteitis in Lithouwen? Het hoeft met andere woorden niet altijd Zuidelijk te zijn! En wisten jullie dat niet enkel Chiro Vlaanderen partnerschappen afsluit? De jeugdbeweging Jubla uit Zwitserland heeft 1 jaar geleden een partnerschap afgesloten met de Chiro in de Filippijnen.

Bij de start van zo ‘n partnerschap is het altijd zoeken naar het juiste ritme. Want uiteindelijk is Congo nog altijd 6000 km verwijderd van België. Email en telefoon zijn de beste communicatiemiddelen maar daar houdt het ook meestal bij op. Af en toe kan er een vergadering gepland worden wanneer Kiro Congo naar Belgie komt en/of omgekeerd, maar dit gebeurd natuurlijk niet iedere maand. We spreken hier over enkele malen per jaar.

Dat ik naar Kiro Congo zou komen was sowieso gepland, maar het is mooi meegenomen dat ik ook lid ben van de werkgroep Noord – Zuid (Chiro Vlaanderen) die het contact en het partnerschap met Kiro Congo onderhoudt. Zo ben ik altijd van alle zaken op de hoogte. Ik wist trouwens al voor mijn vertrek waar en bij wie ik terecht zou komen. Handig, toch? Kiro Congo was uiteraard ook tevreden. Vrijwilligers zijn altijd welkom en de link met het partnerschap was ook bij hen vlug gelegd.

Tijdens mijn aanwezigheid zal ik zoveel mogelijk informatie verzamelen voor beide groepen in functie van het partnerschap. Wanneer Chiro Vlaanderen iets wil weten kunnen ze dat altijd aan mij vragen en ook Kiro Congo kan bij mij terecht voor mee vragen. Laten we zeggen dat ik een beetje de contactpersoon ben tussen beide groepen.

Maar wat bedoel ik nu met voorstellen en dat voorstelplan?

Een partnerschap tussen twee groepen kan heel interessant zijn. Vooral voor de mensen die in direct contact staat met de andere groep. Ik spreek hier dan over de werkgroep Noord – Zuid, mezelf, en het nationale secretariaat Kiro Congo. Maar uiteindelijk wil een partnerschap meer bereiken. In de eerste plaats wil een partnerschap bekendheid bij het ‘gewone’ Chiro volk om later op een doordachte manier reacties uit te lokken en leuke projecten op touw te zetten.

Bekendheid in Congo wil zeggen: Wat is Chiro Vlaanderen? Hoe is hun structuur? Hoe gaan ze tewerk? Wat doen ze in die of die situatie? Wat houdt de Belgische cultuur in?

Bekendhied in Belgie wil zeggen: Wat is Kiro Congo? Hoe is hun structuur? Hoe gaan ze tewerk? Wat doen ze in die of die situatie? Wat houdt de Congolese cultuur in?

Mijn voorstelplan is dus vooral gericht op die bekendheid. Bekendheid in Chiro Vlaanderen bij de lokale groepen maar natuurlijk ook bij de lokale groepen van Kiro Congo. Op zich is dit niet gemakkelijk omdat het altijd zoeken is naar een laagdrempelige en aantrekkelijke manier. Maar hou jullie vast, want alle chiro mensen die dit aan lezen zijn, mogen zich bij de start van het nieuwe werkjaar aan enige bekendheid verwachten. Om de spanning hoog te houden zeg ik jullie lekker niet wat we allemaal van plan zijn maar we vergeten zowel de lokale groepen als de verbonden niet! Ook de Congolese Kirogroepen mogen zich verwachten aan die bekendheid maar uiteraard zal dit op een heel andere manier verlopen dan bij ons. Maar eens we zover zijn zal ik jullie van een uitgebreid verslag voorzien!

Mensen die niet wisten wat ik nu in godsnaam in Congo zit te doen, zijn nu hopelijk meer op de hoogte…

De vergadering was 1 manier om het partnerschap in te zetten maar de feestelijke gebeurtenis mocht zeker niet ontbreken. Daarom had ik gisteren voor iedereen die op het bureau werkt een feestje georganiseerd op Chem Chem. Een belgisch feestje weliswaar…

Het nationale secretariaat was er (César, Didier en Ado) maar ook Michel, Alex, Clement en Betty die instaan voor de dagelijkse activiteiten op het bureau. Degene die een partner hadden, kwamen met partner en zo waren we met 17! Ik heb mijn beste kookkunsten boven gehaald en mijn vogelnestjes met puree en tomatensaus smaakten héérlijk. Na enkele biertjes was ook de sfeer op zijn best. Een geslaagde namiddag en de ideale manier om het partnerschap te beginnen…

Sarah

Lieve mensjes in het koude europa :)

Ik krijg thuis veel uitnodigingen opgestuurd waar ik jammer genoeg nee moet tegen zeggen, maar van deze keer mag ik zelf voor een uitnodiging zorgen!

Dat Kiro Congo een partner is van Broederlijk Delen, wisten jullie al. En het is onder andere dankzij deze organisatie dat ik hier in het verre Congo zit en kan mee genieten van deze samenwerking. Maar zijn jullie op de hoogte dat er ook nog andere partners van Broederlijk Delen zijn en dus ook nog andere vrijwilligers?

Welke partners? Welke vrijwilligers? Hoor ik jullie al denken...

Wel, misschien vinden jullie het wel fijn om kennis te maken met de organisatie die mij de mogelijkheid gaf om een ervaring op te doen als vrijwilliger in het Zuiden. En misschien vinden jullie het nog véél fijner om jullie trotsheid, spanning, angsten, vreugdes, vakantieverhalen, ...eens uit te wisselen met ouders, broers, zussen, vrienden,...  van al die andere vrijwilligers.

Daarom organiseert Broederlijk Delen een ontmoetingsavond op 8 juni 2007 te Brussel. Wanneer je interesse hebt kun je mij een berichtje sturen of je kunt direct contact opnemen met Griet Verstraeten (griet.verstraeten@broederlijkdelen.be) voor meer informatie.


Met zijn allen daarheen!

Kiro en Chem Chem

Uit mijn vorige verslagen kun je lezen dat Chem Chem geen pietluttig boerderijtje is dat zomaar ergens in de uitgestrekte natuur van Congo ligt. De oppervlakte is immens en ze ondernemen verschillende activiteiten om zoveel mogelijk grond te benutten.

Één van hun ondernemingen is gericht naar de Kiro. Don Bosco (waar Chem Chem eigendom van is) heeft eerder dit jaar een stuk grond geschonken aan de Kiro zodat ze er in de toekomst een heem op kunnen bouwen. De toekomst is niet meer veraf en normaal gezien zouden ze vanaf volgend jaar willen starten.

Het heem richt zich op de nationale werking van de Kiro en zal zo ingericht worden dat er slaapmogelijkheden zijn, wasplaatsen, een keuken, vergaderruimtes, speelzaal, etc. Op deze manier kunnen er activiteiten plaatsvinden zoals vormingen, weekends en kampen maar, kunnen ze ook het heem verhuren aan andere (jeugd)verenigingen die nood hebben aan een vergader-, weekend-,… ruimte.

Dit is natuurlijk geen evidente zaak. Eerst en vooral moet er een bouwfirma gekozen worden. Op zich niet echt moeilijk. Maar er moet rekening mee gehouden worden dat heel veel bouwfirma’s hoge prijzen vragen, maar met minder kwaliteitsvolle materialen werken. De Kiro is zich hier van bewust en zal daarom zelf voor het (bouw)materiaal zorgen (wat mogelijk is). De firma zal enkel het bouwen voor zijn rekening nemen en zo zal de offerteprijs relatief laag blijven.

Het materiaal zullen ze hoogstwaarschijnlijk aankopen vanuit Dubai. Er kan hier kwaliteitsvol materiaal aangekocht worden en alles blijft toch nog goedkoop. Om hierbij goede afspraken te kunnen regelen heeft César contact met Pastoor Emiel, een Congolese econoom die op het Diocees Lubumbashi werkt. Vergis je niet, dit diocees heeft niets te maken met de diocesen van de Kiro.
Regelmatig reist Pastoor Emiel naar Dubai om een container te laten vullen met allerlei materialen. Wanneer de container in de haven van Dar Es Salaam (hoofdstad Tanzania) aankomt, gaat Pastoor Emiel deze met zijn vrachtwagen oppikken. In juni zullen César en ik meereizen naar Tanzania om een nieuwe container op te halen.
Voor de Kiro is dit de ideale kans om contacten te leggen en voor mij is het mooi meegenomen om Afrika te leren kennen. We zijn van geen openbaar vervoer afhankelijk en kunnen zelf bepalen welke richting we heen gaan. Normaal gezien doet Pastoor Emiel hier 4 dagen over, maar nu wil hij gerust wat van zijn route afwijken en er 7 dagen van maken… Zowel in het heen als het terug rijden zullen we via Zambia rijden.

Maar dit zal voor de Kiro geen goedkope zaak zijn. Er moet ergens bespaard worden en de Kiro gaat dit doen bij de grootste kost: de bakstenen! Ze gaan ze namelijk zelf maken met de hulp van enkele leidingsgroepen. Een grote onderneming zou je denken, maar nee hoor! De Kiro heeft namelijk 5 grote termietenheuvels staan op hun stuk grond waarmee de beste bakstenen gemaakt kunnen worden. Ze zullen ook meer bakstenen maken dan nodig zodat de bouwfirma waarmee ze werken bakstenen kan opkopen voor andere bouwwerken. Één van die andere bouwwerken zal onder andere voor Chem Chem zijn die in de toekomst een zaal wil bijbouwen. De bouwfirma kan door deze opkoop veel transportkosten uitsparen (want ze worden op maar enkele km van Chem Chem gemaakt) en zo wordt ook de offerteprijs voor Chem Chem lager.

Waar de Kiro geld wint uit het maken en verkopen van bakstenen, kunnen ze duurdere en degelijkere materialen kopen en/of een extraatje(s) geven aan hun heem….

Bakstenen worden gemaakt uit de aarde van termietenheuvels. Deze heuvels vindt je niet in de stad terug en alleen op het platteland. Voor veel bouwfirma’s is dit een grote kost voor transport en ze rekenen dit natuurlijk aan in hun offerteprijs. De Kiro heeft dus geluk dat ze deze termietenheuvels hebben en dit kunnen uitsparen. Bovendien profiteert ook Chem Chem hiervan omdat de bouwfirma wil samenwerken met de Kiro en zijn bakstenen niet ergens anders gaat kopen om in de offerteprijs aan te rekenen. Enkele vliegen in 1 klap…

Een simpele baksteen als rode draad van het hele gebeuren.


Sarah

In mijn blog verwijs ik vaak naar andere links die ik interessant vind of waarvan ik dagelijks gebruik maak. Ik zet ze even voor jullie op een rijtje.


www.diplomatie.be

www.keytravel.be

www.ditgitalcongo.net

www.congoforum.be

www.nl.wikipedia.org/wiki/Congo-Kinshasa

www.congo2005.be

www.intal.be

www.cas1.elis.rug.ac.be

www.broederlijkdelen.be

www.unicef.be

www.donbosco.be

www.chiro.be

www.vrtnieuws.be

www.wanneloes.waarbenjij.nu

www.bertentine.blogspot.com

www.huureeneend.nl

en natuurlijk mijn eigen foto-website: www.bombie3.spaces.live.com

Dat Unicef (www.unicef.be) overal in de wereld aanwezig is, weet iedereen. Dus ook hier in Congo, Lubumbashi. Er zijn heel veel organisaties die met Unicef samenwerken. Kiro Congo is hier onder andere één van. Het is zo dat Kiro Congo de hulp van Unicef kan inroepen maar ook omgekeerd. Laat ik van beide kanten een voorbeeld geven.

* Kiro Congo is een uitstekend kanaal om actuele thema’s aanbod te laten komen. In het tijdschriftje Flamme is hier altijd een vaste stek voor. In de vorige editie hadden ze het bijvoorbeeld over hygiëne en watergebruik.

Maar de Kiro wou hierin verder gaan en is vorig jaar gestart met het geven van actuele vormingen aan de leiding. Dit zijn vormingen die los staan van de vormingen rond het leiderschap. De inhoud hierin kan variëren. Het kan gaan over aids, gender, discriminatie, etc. De vormingen worden enkel aan de leiding gegeven met doel dat de leiding dit verder gebruikt in hun activiteiten en dergelijke. Laten we het een beetje ‘mond – op – mond reclame’ noemen.

Om deze vormingen theoretisch en praktisch te organiseren doet de Kiro beroep op Unicef. In de eerste plaats kan Unicef heel veel materiaal geven om de vormingen theoretisch correct te houden. En in de tweede plaats kunnen ze verschillende methodieken aanbieden.

Maar er komt ook financiële hulp van Unicef. Verplaatsing, overnachting, materiaal, etc. wordt gesteund door Unicef. Kiro Congo kan nu eenmaal moeilijk instaan voor deze kost omdat hun financiële kas dit niet toestaat. De vormingen worden ook gegeven door vrijwilligers en er kan niet verwacht worden van deze mensen dat ze alles zelf moeten bekostigen. Ze moeten ook vrije dagen aanvragen op hun werk want vaak neemt de verplaatsing alleen al een weekend in beslag.

* Unicef werkt ieder jaar rond verschillende projecten. Vorig jaar was dit onder andere: «Toutes les filles à l’école!» (Alle meisjes naar school!). Dit is nog altijd een groot probleem in Congo (en Afrika). Jongens mogen naar school, maar de meisjes moeten thuis blijven om de was en de plas te doen. Vaak gebeurt dit uit traditie, maar ook omdat het loon niet toelaat om alle kinderen naar school te sturen. Als er dan ‘gekozen’ moet worden hebben de jongens altijd het eerste recht. Ook de Kiro kampt met dit probleem en vele meisjes groepen zijn onderbemand aan leiding. Ze trouwen op een vroege leeftijd en wanneer dit niet met een Kiro leider is (wat merendeels zo is) mogen ze een verder engagement in de leiding vaak vergeten. De vrouw aan de haard is nog een alledaagse moto!

Om dit probleem aan te pakken was één van de acties gericht op het eerste leerjaar. Alle meisjes die naar het eerste leerjaar kwamen kregen gratis schriftjes, potloden, gommen, etc. Ook de scholen die extra acties op touw zetten werden gesteund.

Natuurlijk was dit een hele onderneming om al die schriftjes, potloden, etc. op een correcte manier te verdelen over de verschillende scholen, en dit in het hele land. Unicef deed hier beroep op de lokale Kiro ‘s. Dit hield in dat ze van de grote levering materialen, kleine pakketten moesten maken om dit dan aan de scholen van hun dorp/stad uit te delen. De lokale Kiro ’s krijgen hier een kleine vergoeding voor.

Voor de lokale Kiro ‘s was dit een uitstekende manier om hun kas wat aan te vullen maar ook om hun werking in een positief daglicht te stellen bij de bevolking.

Er werd vanuit Unicef ook beroep gedaan op de Scouts, maar dit in mindere mate. De Scouts zijn namelijk veel meer gecentraliseerd en in minder aantal. Vaak hebben ze maar 1 of 2 lokale groepen verspreid over verschillende regio’s. De Kiro daar en tegen, is in elke regio en in elke stad meerdere malen vertegenwoordigd.

Wist je dat...

...veel mensen beginnen te bouwen maar vaak het werk moeten stilleggen omdat
   ze merken dat het geld op is. Vandaar dat je heel vaak reünies zit langs te weg.

...jonge gezinnen vanuit het binnenland werk komen zoeken in de stad (vaak in de mijnen).
   Omdat ze niet genoeg geld hebben om direct een huis te kopen beginnen ze eerst te huren.
   Na een aantal jaar kunnen ze genoeg geld opzij zetten om een stukje grond te kopen
   en om daar een huis‘je’ op te zetten. Het is zo dat Lubumbashi steeds groter en groter wordt.
   Rond Chem Chem zijn er alleen maar velden maar wanneer we de grote weg naderen merken
   we dat meer mensen er beginnen te bouwen. Op deze manier ontstaat een nieuwe cité wat
   dan nog eens later een nieuwe commune zal worden.
   We spreken hier natuurlijk wel over vele jaren.

...bakbananen beter in arachideolie (notenolie) bakt en niet in gewone olijfolie. Mercie Emilie!

...ze Kinshasa ook gewoon ‘Kin’ noemen.

...Chem Chem volledig op zonne-energie werkt.

...de scholen een verplicht uniform hebben maar ook een verplicht kapsel (ingevlochten haren).

...er nu 11 provincies zijn in Congo maar ze er 26 van willen maken. Voor het noorden is
   dit niet zo’n ideale oplossing. Want daar bevinden zich de armste provincies. Er is
   niets uit de natuur die hun ‘rijk’ kan maken. Voor de provincies Katagna, Kivu en Kasai
   kan dit geen probleem zijn. Katagna heeft de kopermijnen, Kivu de landbouw en
   Kasai de diamanten.

...de slangen nu onder de grond zitten omdat het droogseizoen is. Eens het regenseizoen
   begint komen ze naar boven omdat de regen hun ondergrondse hollen laat vollopen.

...het muggenaantal steeds minder en minder wordt omdat het ook steeds kouder en kouder wordt.

...de Belgen hier ook kunnen stemmen voor de verkiezingen van juni. De vorige keer
   was Pater Louis nummer 432 voor de regio van Lubumbashi. Dit wil zeggen dat
   er zeker tot 500 Belgen gaan stemmen en er dus ook nog zoveel belgen in Lubumbashi 
   en omstreek wonen. En we spreken hier dan alleen nog maar van de stemgerechtigden.
   Kinderen en jongeren dus niet meegerekend

... al het eten in de winkel en boetiekjes geïmporteerd is vanuit Zuid-Afrika en België.
    Dit zorgt ervoor dat het eten hier heel duur is.

...er hier heel veel witte jeeps rondrijden met achteraan zo’n open laadbak.

...bomen een meter wit geschilderd worden gewoon uit versiering. Ik vind het alleszins
   afschuwelijk.

...een baby vanaf 4-5 maand pas op de rug gedragen wordt met een pagne. Voor 
   deze periode zie je ze op de zij hangen van de moeder in een pagne.
   Een beetje als een zijwaartse handtas.

...bier hier nooit, maar dan ook nooit, warm of lauw wordt gedronken. Ze wachten
   dan nog liever een halfuurtje tot het lekker fris is.

...op veel scholen een fotograaf rondloopt die foto's neemt van de studenten en deze
   de week nadien verkoopt. Deze foto's zijn dan ook typische geposeerde foto's.

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 8.


Ik verblijf nu dus op Chem Chem. Een boerderij van de Salesianen die op ongeveer 14 km van de stad ligt. Ik kan een taxibusje nemen tot in de Commune Ruashi maar vanaf de laatste stop is het nog ongeveer 8 km. Ik zou dit te voet kunnen doen of met de fiets, maar aangezien ik ’s avond vaak terug kom wanneer het bijna donker is (18u) raden ze me dit niet aan. Er is namelijk geen levende ziel te bespeuren in de omtrek en dus te gevaarlijk… (Ik zal er trouwens nog tot eind juni verblijven)

Met andere woorden, deze week was ik afhankelijk van de auto op Chem Chem. De dinsdag en vrijdag ben ik sowieso ‘s morgens en ‘s avonds mee gegaan met Pater Louis die op deze dagen op de Kiro werkt. Geen probleem dus.

De andere dagen ben ik ’s ochtends samen met de chauffeur vertrokken richting stad en ben ik terug moeten keren met de taxibusjes. Gelukkig had ik begeleiding van Jean de Dieu of ik stond daar nu nog altijd te koekeloeren aan de taxibushalte. Het is zo dat er 2 soorten taxibuslijnen zijn. Er is een taxibuslijn die rechtstreeks naar Ruashi rijdt. Maar er is ook een lijn die richting Ruashi rijdt maar niet verder dan Commune Bel Air (Commune Ruashi ligt achter commune Bel Air). Op die laatste halte moet je dus overstappen op een taxibusje die rechtstreeks naar Ruashi rijdt, maar deze zitten meestal al stamp vol van mensen die er in het centrum van de stad opgestapt zijn.

Het is dus beter dat je direct de goede taxibus neemt die rechtstreeks gaat. Maar ja, dan is het wel afzien natuurlijk. Er wonen veel meer mensen in Ruashi dan in Bel Air dus zijn er ook veel meer mensen die deze rechtstreekse taxibus willen. Op de koop toe is het tussen 17u en 19u zo druk dat er nooit een taxibus staat te wachten omdat ze constant in route zijn. Overdag staan ze vaak aan te schuiven tot hun taxibusje vol zit, want ze vertrekken pas wanneer het vol zit. Maar op zich duurt dit niet zo lang.

Maar goed, Jean de Dieu en ik kwamen pas aan de halte om 17u15. Met alle gevolgen van dien. We hebben meer dan 25 minuten staan wachten. Ten eerste op een taxibusje die rechtstreeks ging en ten tweede om in een taxibus een plekje te bemachtigen. Wanneer de mensen in de verte een taxibusje zien afkomen dan beginnen ze met het busje mee te lopen nog voor deze zich goed en wel tot stilstand kan brengen. En dan is het duwen en trekken. Soms krijgen de mensen die nog in het busje zitten helemaal de kans niet om er uit te stappen of worden ze simpelweg om ver geduwd. Jongens toch, ik heb me nog nooit zo geamuseerd in het observeren…

Het is ons uiteindelijk toch gelukt en dan is het wachten geblazen! Want op dit uur sta je gegarandeerd in de file. Normaal gezien doe je van de stad naar Ruashi er maar 20 minuten over, maar op de drukste momenten kan dit al gauw een uurtje zijn.

Dit komt gewoon omdat er teveel taxibusjes zijn op de weg die zomaar stoppen waar ze willen en zonder aan de kant te gaan. Zo houden ze het verkeer op. Het verkeer kan ook moeilijk (tot onmogelijk) de taxibusjes voorbij steken omdat het aan de andere kant van de weg net hetzelfde is. Chaotisch maar hilarisch.

De avonden dat ik met Jean de Dieu richting huis ben gekomen bleef ik bij hem thuis tot Pater Louis mij daar met de auto kwam ophalen. Pater Louis is de dagen dat hij niet op de Kiro zit aanwezig op een parochie in Ruashi waar hij pastoor is. Commune Ruashi telt ongeveer 200.000 inwoners. Dit wil zeggen dat 1 parochie (en dus 1 kerk) deze mensen niet allemaal kan opvangen. Vandaar dat er in Ruashi 5 verschillende parochies zijn. Het is heel gezellig bij Jean de Dieu. Zijn vrouw Martine is een schat (lees: babbelgat) en ook de 4 kinderen zijn echte troetelbeertjes. Martine maakt trouwens ook de beste foufou die ik tot nu toe gegeten heb… Ik verlang al tot volgende week!

Donderdag is normaal gezien ook een Kiro werkdag maar ik ben deze donderdag in Ruashi gebleven om de 50^ste verjaardag van de parochie van Pater Louis mee te vieren. Op 24 mei (donderdag) was het de eigenlijke verjaardag maar het grote feest was pas zondag. Het feest begon pas donderdagnamiddag dus ben ik in de voormiddag aan de strijk gegaan. Maar op Chem Chem is alles op zonne-energie dus alles wat zonder elektriciteit kan, gaat zonder elektriciteit. Dus ook het strijken. Ik kreeg van de kok een ouderwets klompje ijzer in mijn handen geduwd waar binnenin warme kolen zat. In het begin was ik alleen maar aan het sukkelen, maar eens ik de techniek onder de knie had was ik niet meer te houden. Met een geïmproviseerde strijktafel heb ik me in de zon gezet en met een leuk muziekje heb ik er van genoten…

Omdat het dus feest was die dag in de parochie was dit ook het geval op Chem Chem. ‘s Middags was er een heus feestmaal voor al het personeel en voor de straatkinderen. Er stond heerlijke foufou op het menu, lekker gebakken vis en natuurlijk een heerlijke frisse Simba.

Het feest in de parochie begon met een kleine processie die startte bij de vroegere kapel tot aan de nieuwe kerk. Dit duurde ongeveer een uurtje maar het was lastig. Het was ten eerste heel warm en ten tweede hadden ze mij een hemd aangedaan met lange mouwen. Het was een hemd gemaakt uit dezelfde soort pagne als de andere feestvierders. Ze hadden namelijk met de parochie allemaal dezelfde pagne aan. Alle pagnes met dit motiefje waren al enkele weken uitverkocht in de stad. Maar de modellen waren verschillend. Ik denk dat ik geen enkele vrouw heb gezien met het zelfde model.

Al zingend en dansend ging het richting de parochie waar de bisschop ons stond op te wachten om een viering te geven. Een viering die 3 uur heeft geduurd. Na de viering was er nog een kleine receptie voor de organiserende ploeg van het feest en de bisschop. Het was gezellig en het waren vooral lekkere hapjes!

Woensdag is er in Likasi (ongeveer 120 km naar het Noorden) een oud Kiro leider gestorven. César kon me enkele straffe verhalen vertellen over deze leider en verzekerde me dat hij nog nooit zo’n geëngageerd iemand heeft gekend. De Kiro was er van aangeslagen en was er zeker van dat ze vrijdag naar de begrafenis zouden gaan. Maar ik kende deze persoon niet. Vandaar dat ik eerst twijfelde om mee te gaan. Wat moest ik op een begrafenis doen van iemand die ik niet ken en waarvan ik zeker wist dat alle aandacht weer naar mij zou gaan. Mzungu (blanke)…Wie is dat? Wat doet ze hier? Waar woont ze? Pater Louis heeft me toch overtuigd om mee te gaan. Al was het maar simpelweg voor de ervaring. Een ervaring om op de (inter)nationale wegen te rijden en een ervaring van een begrafenis.

We vertrokken om 10u30 voor een tocht van zéker 2uur, hoewel het maar 120 km is. We hebben er uiteindelijk 2u30 over gedaan. De weg naar Likasi is een weg die vanuit Zuid-Afrika komt en die helemaal tot in Kinshasa loopt. Ze gaan vanuit Likasi ook nog verder naar Kolwezi, maar eerlijk gezegd wil ik niet weten in welke conditie… Het zou te ontmoedigend werken wanneer ik later deze maand (of juli) nog naar Kolwezi ga met de bus!

Maar deze internationale weg zijn ze dus aan het herstellen en vanuit de stad hebben we de eerste 20 km op een nieuw stuk gereden. Geen stof en geen putten, plezier met andere woorden. Ze zijn jammer genoeg nog maar 20 km ver… Dit wil zeggen dat de rest van de route verder ging over een stuk geïmproviseerde weg tussen de bomen en over de oude weg (die ze dus nu aan het herstellen zijn). Deze oude weg deed me een beetje denken aan de weg tussen De Ratte en Schuiferskapelle: “rechtetettendeure”! Je kunt kilometers ver vooruit kijken…

Maar deze oude weg met veel putten en veel kleine steentjes is gevaarlijk. Vooral voor de taxibusjes die er rijden tussen Lubumbashi en Likasi. Voor hen is ‘tijd geld’, dus rijden ze deze weg op en af, alsof de duivel hen op de hielen zit en slaomen ze rond de putten. Met gevolg dat hier heel veel ongelukken gebeuren. Maar daar hebben ze nu de ‘ideale’ oplossing voor gevonden: Congolese verkeersdrempels (lees: Congolese verkeersputten). Op een bepaald moment hebben ze uit de weg stukken asfalt weggehaald van 10 meter lang en de weg breed. Tussen iedere ‘put’ zit telkens zo ‘n 200 meter. Het verkeer kan dus niet anders dan trager rijden. Maar hier verlies je dus heel veel tijd mee. En ik mag er zelf niet aan denken hoe slecht dit is voor onze moeder natuur. De auto’s die er rond rijden zijn meestal qua kwaliteit nog oke. Maar de taxibusjes zijn vaak een rijdende rookbom. Dus telkens dat stoppen en terug optrekken, pfff!

Om 13u kwamen we dus aan in Likasi. Op zich is het een mooie stad maar zoals zo vele steden te verwaarloosd. Na een kleine rustpauze in een plaatselijk cafeetje gingen we naar de parochie van Commune Panda, daar waar de Kiro leider woonde. Ik ga een kleine beschrijving geven hoe ik de begrafenis heb meegemaakt. Toch heb ik er zo mijn twijfels over om dit zomaar mee te delen, maar hoe je het nu draait of keert, het blijft een ervaring en het gaat er nu helemaal anders aan toe dan bij ons.

Iedereen van de familie, vrienden, buren en verschillende Kiro groepen uit Likasi waren op de parochie verzameld. Ze waren bij de kist Kiro liederen aan het zingen en iedereen deelde zijn deelneming aan elkaar mee. De familieleden waren verspreid over de massa mensen. Hier en daar zag ik een familielid luid roepend zijn verdriet uiten en werd hij ondersteund door vrienden omdat de emoties hem teveel werden.

De parochie ligt 5 km uit de stad verwijderd maar toch waren er veel mensen te voet gekomen en moesten ze ook nog eens te voet terug voor de viering. Er was nu eenmaal niet genoeg plaats in de lijkwagen. Genoeg plaats denk je nu waarschijnlijk? De kist werd opgehaald door een soort ‘vrachtwagen’ ingekleed als lijkwagen waar er plaats is om mensen mee te vervoeren. Er kunnen ongeveer 50 mensen in een lijkwagen.

De viering op zich was heel kalm en duurt normaal gezien niet zo lang. Na de viering wordt de kist dan naar het kerkhof gebracht en begraven. Wij konden jammer genoeg niet de hele viering blijven omdat het anders te laat zou worden en Pater Louis wou niet in het donker rijden over de oude weg.

De familie (het gezin, grootouders, zussen en broers) gaat nooit mee naar de viering. Dat is helemaal de gewoonte niet. Zij gaan terug naar huis waar ze samen verder rouwen. Een rouwproces duurt hier 40 dagen. Hun geloof zegt dat de ziel van de gestorven persoon nog 40 dagen rond het huis zwerft alvorens hij naar de hemel gaat. Dit wil zeggen dat ze gedurende deze 40 dagen iedere dag moeten rouwen om de gestorven persoon via gebed en zang. Na 40 dagen wordt een laatste viering gehouden waar het ziel de kans krijgt om voor eeuwig en altijd de wereld te verlaten.

Wanneer het rouwproces tijdens de 40 dagen wordt verstoord of de gestorven persoon wordt ten schande gebracht dan geloven ze dat het ziel zich zal wreken en kwade zal brengen. De Congolezen zullen dan ook nooit een persoon cremeren. Ze gaan er vanuit dat de ziel mee verbrand wordt en dus nooit de wereld kan verlaten. Ze geloven dat het ziel hiermee kwade kan brengen.

….

Op de terugweg naar Lubumbashi hebben César, Didier, Ado en Michel er nog van geprofiteerd om koopjes te doen. Langs de weg kun je heel goedkoop houtskool, fruit, vis, slangen en mollen (ja hoor, hier een delicatesse) kopen!! Maar Congolezen houden van discussiëren en hoewel ze een zak houtskool aan 8000 CF goedkoper konden krijgen dan in de stad (10000 CF) gingen ze toch nog in discussie. Na het laden van 7 zaken houtskool, 4 kilo verse vis en 10 mollen aan een draadje kwamen we 3uur later aan in Lubumbashi. Ik was kapot en uitgehongerd…

Vandaar dat ik de zaterdag mij rustig heb gehouden. Ik heb geprofiteerd van het niets doen en heb letterlijk en figuurlijk mijn gat niet verroerd! Lang leve de Congoleze zon…

Zondag, 5u30 de wekker! Het grote feest is aangebroken op de parochie. De viering begon pas om 8u maar Pater Louis wou er extra vroeg zijn omdat er nog heel veel moest klaar gezet worden. Ik moest dus van ‘s morgensvroeg mee omdat hij geen tijd had om mij later te komen ophalen en de chauffeur had een dagje vrijaf.

Ik heb mij op de parochie dan maar bij de “mama’s” gezet en heb meegeholpen met het bereiden van het feestmaal. Ik was er al van 6u en ik wist dat de viering toch weer in het Swahili zou doorgaan. Maar ik heb me niet verveeld hoor in de keuken. Wat daar allemaal is klaargemaakt, man man man. Ze kunnen er wat van hoor! En eigenlijk waren ze al van de avond voorheen begonnen met verse kippetjes te slachten en te pluimen.

Wat stond er allemaal op het menu: foufou, frietjes, patatjes natuur, gebakken patatjes, patatjes in een pikant sausjes, witte rijst, gele rijst, pikante rijst, spaghetti, macaroni, sombe (groene groente), tomaatjes, Chinese kool, salade van patatjes en mayonaise, erwtjes, wortels, kip, verschillende soorten vis, stoofvlees, niertjes, eieren en als dessert een zakje popcorn met zelfgemaakte harde koekjes en beignets.

Deze maaltijd was voorzien voor 200 genodigden en ging door in de feestzaal. In de viering waren er echter 1200 mensen en bleven er daar nog 500 van plakken op de parochie. Voor hen waren er 50 bakken simba, 25 bakken tembo en 100 bakken sucre voorzien, weliswaar gesponsord door de parochie. Alles was op…

De dag bestond dus enkel uit een viering en een feestmaal. Nuja, hier ging Pater Louis vanuit maar hij had niet meegerekend dat de plaatselijke DJ uitgenodigd was voor het feestmaal. En hupsakee, na het afruimen gingen alle tafels en stoelen aan de kant en kon het feest beginnen. Rond een uur of 18 was al het drank op en werd het feest stil gelegd. Dat was voor Pater Louis het teken dat de meeste mensen naar huis gingen maar daar in een kleine vriendenkring nog wat gingen verder vieren met zelfgemaakt bier.

Het ziet er een beetje uit als karnemelk, er zit geen gas of schuim op maar naar ’t schijnt smaakt het heerlijk. Het is een sopje van water, bloem en bepaalde soorten wortels. Na 1 dag smaakt het nog te suikerachtig en drinkt het als limonade. Na 2 dagen zit er door het gistingsproces al iets meer alcohol in en is het bier op zijn best. Na 3 dagen kun je het alcoholpercentage een beetje vergelijken met een glaasje whisky.

Wat het bier betreft moet ik toegeven dat de Simba zo slecht nog niet is. In begin vond ik het niet echt mijn ding, maar ik trek mijn woorden terug. Ik heb me wel voorgenomen dat ik enkel nog in het weekend drink, want ik durf mij niet op de weegschaal zetten die in de keuken staat. De Congolezen hebben een goeie gewoonte om op elk uur van de dag bier te drinken, als je begrijpt wat ik bedoel…

Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 7.
Opnieuw moet ik een rechtzetting doen voor ik aan mijn weeklijks verslag begin. Ik dacht dat een pagne bestond uit een rok en een bovenstuk zelf gemaakt uit een stof met motief. Ze zeggen hier wel een pagne tegen maar eigenlijk is een pagne enkel een doek die ze gebruiken om rond zich te wikkelen. Bijvoorbeeld om een kind op de rug te dragen of om thuis dragen tijdens de huishoudelijke taakjes. Wanneer ze dan een rok en bovenstuk maken uit een pagne (een sstof met motiefje) wikkelen ze daarboven meestal nog een pagne. Maar het ensemble noemen ze voor het gemak ook een pagne. Volgende week zorg ik voor een visuele voorstelling!

Het was me een chaotisch weekjeen vooral naar het weekend toe. Ik woon niet langer meer bij Francoise en vrijdagavond heb ik er mijn koffers gepakt. Om een beetje tot mijn positieven te komen en om eens in een andere omgeving te zijn zal ik voor een weekje bij Pater Louis logeren op de boerderij Chem-Chem. Ondertussen is de Kiro bezig andere gastgezinnen aan het contacteren waar ik in juni verder terecht kan. Waarschijnlijk wordt het familie in de commune Ruashi of in de commune Bel Air.

Ik vind het alleszins supergezellig op Chem-Chem. Ik steek er veel uit en leer nu ook wat bij over het landbouwleven in Congo.

Ik heb er geen gras laten over groeien en zaterdagmorgen ben ik direct meegegaan op boodschappen. We moesten 20 geslachte kippen afleveren, bloem naar de molen brengen, bier inkopen J en nog wat kleine dingskes. Ik had me eigenlijk voorgenomen om de zaterdagmorgen mijn vlechten weg te doen maar dit wou ik voor geen geld missen.

Na het overheerlijke middagmaal heb ik er mij dan maar bij neergezet samen met een tandenstokertje! Ik dacht dat ik na een uurtje wel klaar zou zijn, ik kon echter veel vlechten er zomaar uittrekken maar ha, heb ik mij daar eventjes in vergist! Om 13u was ik begonnen en om 15u kwam Pater Louis op mijn deur kloppen. Stond ik daar nog met een halve bos haar en een halve bos vlechten. Als oplossing heeft Pater Louis me naar het gezin gebracht van zijn chauffeur. Ze wonen daar met 7 meisjes samen dus hulp genoeg… en gelukkig maar! Met 3 meisjes zijn ze nog een klein uurtje bezig geweest.

Na een heerlijke wasbeurt van mijn blonde (reeds afgebleekte) haren zijn we nog eventjes naar de markt Zambia geweest. Ze hebben deze zo genoemd omdat veel Congolese die intertijd gevlucht waren uit Congo naar Zambia, maar ondertussen teruggekeerd zijn, zich hier gevestigd hebben. Ze is wel 10 keer groter dan de vorige markt die ik ooit beschreven heb en ook 10 keer chaotischer. We waren wel toegekomen wanneer veel marktkramers hun kraam al hadden opgekraamd. Wat moet dat dan niet geven wanneer het volop piekmomenten zijn!

De markt is ook primitiever. Hier zijn de kraampjes uit hout gemaakt, op de andere markt had je al meer betonnen kraampjes. Er is ook geen overdekking maar met wat plastiek en golfplaten losten ze dit al gauw op. Ze zijn nu wel bezig om een overdekt plein te maken. Hier komt dan een nieuwe afdeling voor vis en vlees. Over vlees gesproken. Ik heb daar iets moeten proeven waarvan ik nog altijd de smaak niet kan thuisbrengen. Maar volgens mij kon ik iets ‘zwamworst’-achtigs proeven en ook pindanoten…. Raar maar waar.

Na nog een gezellige tocht door de cité waar de chauffeur woont maak ik me klaar voor een huwelijk. Hier kijk ik echt al heel lang naar uit, vooral omdat ik helemaal niet weet wat ik moet verwachten. Het was (en eigenlijk nog altijd) een groot vraagteken.

Eerst en vooral moest ik mijn uitnodiging tonen, anders kwam ik er niet in. Maar ja, die had ik niet. Pater Louis was uitgenodigd en hij dacht dat ik er zo ook wel in mocht. Na wat gekeuvel en discussie mocht ik er toch in. Een uitnodiging is noodzakelijk omdat anders iedereen zomaar zou komt binnenwandelen die daar eigenlijk niets te zoeken heeft. Het was een strenge controle…

We werden naar onze tafel gebracht en we kregen er onmiddelijk bier en popcorn (waarom verbaasd me dat ook niet J). Het viel me wel op dat heel veel mensen het bier lieten voor wat het was en een sucre namen. Aan ons tafeltje was ondertussen Jean de Dieu en zijn vrouw Martine met baby Jasmien ons komen vergezellen. Het was zijn nicht die trouwde. Na lang wachten kwamen dan eindelijk de trouwers toe. Ze werden begeleidt met dansende bruidmeisjes en gingen serieus (lees: héél serieus) naar hun zitplaats. Verder waren er nog de twee getuigen en 3 kinderen om de sleep van de bruid te dragen. Ze namen plaats op een ingericht trouwershoekje en een speech werd voorgelezen. Hoewel de speech heel grappig was mochten zowel de bruid als de bruidegom niet beginnen lachen. Ze moeten gedurende heel het feest hun lach bedwingen en mogen niet praten. Vreselijk moet dat zijn.

Na de speech mochten ze toch eventjes de dansvloer op komen. En dat zal dan ook de eerste en laatste keer zijn van die avond. Op het liedje van de Titanic begonnen ze aan een slow en de genodigden kregen de kans om hun geld toe te stoppen. Rond het paar loopt er dan een dametje rond die het geld verzameld. En na dit ritueel komt het volgende ritueel: cadeautjes! Iedereen die een pakje heeft kan dit nu persoonlijk aan de trouwers afgeven. En er wordt er vrolijk op los gezoend.

De trouwers blijven op de dansvloer staan en worden omringd door dansende en zingende vrouwen (dezelfde groep vrouwen die rondlopen in de zaal en iedereen van drank voorzien). Ik dacht dat ze een lokale cateringservice waren, maar klaarblijkelijk waren dit vrouwen van de plaatselijke KAV, waar ook de bruid lid van is.

Ondertussen gingen wij aanschuiven voor het feestmaal. De keuze was groot en zoals gewoonlijk was het weer één vettige bedoening. Er was rijst, aardappels, koude frieten, gehaktballetjes, kippenvleugeltjes, nog iets van vlees, vis en een oliesausje. Nadien kwam ook de taart op een ceremoniële manier de zaal binnen en mochten de trouwers de taart aansnijden. Maar wij mochten er niet van beginnen eten voor de man zijn vrouw een stukje taart te eten gaf en omgekeerd. Voor dit ritueel hadden ze zich wel eerst omgekleed.

Het was ondertussen al 23u geworden en eindelijk barste het feest los. Op Afrikaanse muziek bewoog iedereen vrolijk mee. En vooral dat gat ging van links naar rechts, van omhoog naar omlaag. Hoe ze het toen, god weet het, maar ze kunnen er wat van. En vooral de mannen zijn niet van de dansvloer weg te slaan.

En zoals ik al zei, vanuit het trouwershoekje keken de trouwers, de getuigen en de 3 kinderen toe zonder ook maar 1 woord te zeggen. Wel zag ik af en toe een glimlach! Gelukkig maar, want wanneer je niet weet wat hier aan de hand is zou je denken dat ze daar ferm tegen hun goesting zitten!

Om 24u was het plotseling gedaan. De trouwers stonden op, de muziek werd stilgelegd en iedereen ging naar huis. Na het opkramen van de muziekinstallatie (die gehuurd was van de Kiro) konden ook wij vertrekken. We moesten wel nog enkele mensen naar huis voeren en waren pas rond 1u15 thuis. Voor mij geen erg, maar Pater Louis moest de volgende dag wel om 5u30 de mis doen.

De zondag was het Kiro-dag. Ik heb ooit al eens vermeld dat de Kiro hun 60jarig bestaan vieren dit jaar. Ze doen dit in augustus maar kunnen onmogelijk alle Kiroleden over het hele land verzamelen. Vandaar dat ze vooraf enkele “wedstrijden” houden zodat ze een selectie kunnen maken.

Dit houdt in dat ze per decanaat en per afdeling een werkstuk verkiezen. Dit werkstuk wordt dan op het grote feest vertegenwoordigd en van alle decanaten (diocees) wordt dan per afdeling het beste werkstuk gekozen. Als je’t mij vraagt…een grote eer!

Gisteren was het de verkiezing van decanaat Lubumbashi. Vanuit het hele decanaat waren de Bakayuki’s, youpi’s, gen’s en aspies vertegenwoordigt. De dag begon, hoe kan het ook anders, met een viering en een optocht door de straten. Nadien konden alle groepen hun werkstuk afleveren. Per afdeling was er wel afgesproken om rond hetzelfde thema te werken. De bakayuki’s moesten een tekening maken waar ze een gelukkig dorp afbeelden. De gen’s moesten ook een tekening maken maar van Heilige Maagd Maria. En de aspies moesten een standbeeld maken van een bepaalde persoon. En opnieuw werd ik geconfronteerd met het grote artistieke talent van de Congolesen. Er zaten prachtige werkstukken bij! Daar kunnen zelfs onze Sylvie en Veerle niet aan tippen! Wat de verkozen werkstukken zijn van decanaat Lubumbashi weet ik nog niet, het wordt dus afwachten…

Mijn weekend heb ik afgesloten met een frisse simba op het gezellige terras van Chem-Chem waar je een prachtig uitzicht hebt over de velden van Congo…

Sarah

Hallo Sarah
...We vragen ons af welke planten je daar het meest aantreft , we hebben al veel diareeksen gezien over Zuid Afrika met zijn prachtige succulenten , maar dat is Congo niet...
Nog de groetjes van
de Frannekes

(bron: www.congoforum.be)

In Congo is er een grote klimatologische verscheidenheid. Er valt het hele jaar door regelmatig regen, die regen verdeelt zich over het hele gebied en bedraagt meer dan 1.200 mm per jaar. Daardoor heeft de enige rivier van het land, de Congo – rivier, het symbool van de eenheid van het land, zo’n regelmatige loop.

Winden uit allerlei richtingen waaien over het land: de moessons die afkomstig zijn van de Atlantische Oceaan, de passaatwinden die worden aangetrokken door de equatoriale stroming in het noordoosten en de winden uit het zuidwesten, die komen aanwaaien uit de Indische Oceaan.

Het noorden van het land geniet van een evenaarklimaat dat wordt getypeerd door één seizoen: dat van de regens. Het is hét gebied van de moerassen en het oerwoud. De rest van het land kent een droog of vochtig tropisch klimaat, met afwisseling van een droog en een regenseizoen.

In het zuiden is het eerder droog en daar vind je vooral grasrijke savanne, met hier en daar ook wel wat bossen.

In het centrum en het noordoosten, waar het eerder vochtig is, zie je vooral bosrijke gebieden. In de hoge bergen met de eeuwige sneeuw, heerst een regenachtig en milder klimaat, goed voor dichte bossen en boomachtige savanne (bamboe en struiken).

De gemiddelde temperatuur aan de kust bedraagt 25°C. Ten noorden van het Congobekken, in Noord-Katanga, in de twee Kasais en in Beneden-Congo bedraagt het tussen de 24°C en 25°C. In de bergrijke gebieden is de gemiddelde temperatuur ongeveer 19°C.

Door deze klimatologische verscheidenheid is er een enorme keuze aan landbouwproducten. Naast verschillende soorten hout produceert het land ook katoen, diverse soorten palmbomen, aardnoten, maïsthee, koffie, cacao, maïs, rijst, fruit en groenten die groeien in tropische en gematigde omstandigheden, suikerriet en vele knollen.

Op mijn fotowebsite www.bombie3.spaces.live.com kun je foto's vinden van de rijke natuur en wildleven in Congo. En geloof me vrij, je zal verbaasd zijn hoe Congo er nu werkelijk uitziet. Het is geen dor land met hier en daar een groeiend boompje, integendeel!

Prachtige watervallen vind je bijvoorbeeld in Zongo en Lofoi, plekken die respectievelijk via Kinshasa en Lubumbashi te bereiken zijn. In Beneden-Congo zijn er de mangrovebossen, de sportvisserij op de rivier nabij Banana en Moanda en het stadje Boma. Inga is bekend voor zijn stuwdammen en stroomversnellingen. In de havenstad Matadi vind je ambachtelijke steenbakkerijen en herinneringen aan de aanwezigheid van Portugese zeevaarders. In Mbanza Ngungu kan je dan weer blinde holenvissen in grotten bewonderen.

De hoofdstad Kinshasa heeft de stroomversnellingen van Kinsuka, het «sanctuary» voor bonobo’s aan de ‘Chutes de Lukaya’, het grafmonument voor de vermoorde president Laurent-Désiré Kabila, het standbeeld van Lumumba en de kunst die op diverse markten te koop is. In de omgeving van ‘Kin’ kan je de vissersdorpen Kinkole en Maluku bezoeken en wordt er gevist op tijgervis. In Bandundu heb je de watervallen op de Kwangorivier (Tembo en Kasongo-Lunda). De Evenaarsprovincie verrast de toerist onder meer met haar pygmeeëndorpen.

In de Kivustreek zijn er nationale parken met gorilla’s en vulkanen. De koperprovincie Katanga, met als hoofdplaats Lubumbashi, heeft ook nationale parken en kopermijnen die niet meer worden uitgebaat.

Moet er nog meer zijn?

Sarah

04:00
Het licht floept aan, hupaskee, klaarwakker! Clara neemt enkele huiswerkschriftjes en gaat luidruchtig op zoek naar een balpen. Om één of andere reden vindt ze het leuker om haar huiswerk 's morgens te maken. Gelukkig kon ik haar enkele weken geleden overtuigen om dat in de keuken te doen en niet op het piepende bed!

04:05
Het licht gaat terug uit! Rust....

05:00
Hoor ik daar in de verte muziek? Jahoor... waarom ook niet.

05:30
Kleine Yves springt van boven uit het stapelbed naar beneden en Clara begint intensief aan de strijk van de schooluniformen. Voor hen is de dag begonnen. Maar nog niet voor mij. Ik blijf lekker in mijn bedje liggen en geniet volop van de heerlijke zonnestralen die zo vroeg in de morgen de kamer komen binnenvallen...

07:00
Het leven in huis is nu volop aan de gang. Ik hoor Francoise een vrolijk wijsje zingen onder de douche, Arlette is voor de zoveelste keer weer haar huid aan het insmeren met één of andere cocos-crémeke en Daddy, tja die loopt maar wat rond niks te doen. Ik zal maar opstaan zeker!

07:05
Mijn dagelijks ritueel begint: het wassen van mijn pyjama en hoeslaken. De nachten zijn hier niet 'koel' te noemen en het is altijd aangenaam om 's avonds in een fris bedje te stappen! Ik vul twee emmers met water. In eentje doe ik wat 'omo' en de andere gebruik ik als spoelwater. Een heerlijk wasproduct 'omo'. Het wast de hardnekkigste vlekken uit en het ruikt naar waspoeder zoals waspoeder zou moeten ruiken. Anna (de poetsvrouw) gebruikt het zelfs om de vaat mee te doen!

07:20
Terwijl ik een emmer water vul om mij te wassen bewonder ik aan de waslijn mijn kraakwitte vers gewassen hoeslaken en pyjama! Goed gedaan, banaan! Spijtig dat ik nu zelf het koude water in moet. De elektriciteit doet het weer niet dus dan mag ik het lekkere warme water ook vergeten! Nuja, mocht er al elektriciteit zijn dan mag ik van geluk spreken dat er nog warm water is. Ik duik meestal als laatste de badkamer in...

07:45
Normaal gezien zou ik nu kunnen zeggen dat mijn haren lekker ruiken naar mijn heerlijke shampoo. De vlechten in mijn haren beletten dit echter! Maar zo'n koude douche heeft me anders wel wakker gemaakt. Nu op zoek gaan naar een lange broek en lange kouzen, die stomme muggebeten ook! Waarom hebben ze het enkel op mijn voeten en enkels gemunt?

07:55
Anna is ondertussen aangekomen en is al druk bezig de woonkamer aan het vegen met een zelfgemaakte borstel. De tuinman is de auto aan het wassen en Arlette is bezig met het kuizen van één of andere groente. Ze heeft geen les meer en moet nu eigenlijk beginnen studeren voor haar examens. Er is echter 1 probleempje: ze haat studeren. Daddy en Francoise zijn reeds de deur uit, maar zonder de auto, vreemd!

In mijn eentje ga ik dus op zoek naar een ontbijt. Ik heb geluk vandaag en ik vind een vers brood in de frigo. Vaak is dit niet het geval en moet ik het doen met een appelsien en nog wat chocolade die ik mee heb uit België. Er staat ook nog wat water in de frigo (die ondertussen helemaal afgekoeld is omdat er geen elektriciteit is). Ik moet deze ochtend dus geen halfuur wachten tot er een beetje water ontdooid is die in de diepvriezer stak. Leuke momenten om de dag mee te beginnen, denk ik dan bij mezelf!
Jammer van de koffie die op is...

08:30
Ik ben vroeger klaar dan verwacht en neem nog voor enkele minuten een boek bij de hand.

08:40
Ik vertrek naar de Kiro (te voet) en normaal gezien neem ik een appel mee voor onderweg. Gisteren heb ik echter ontdekt dat dit niet zo'n goed idee is. Het seizoen van wind en stof is begonnen, als je begrijpt wat ik bedoel...

09:00
Precies op tijd! Het is nog niet echt druk op de Kiro dus zet ik me achter de computer om emails te lezen, de vrtnieuws website uit te pluizen en mijn blog wat up te daten. Hier ben ik al gauw enkele uren zoet mee! Maar alweer heb ik geluk vandaag en werkt het internet vlugger dan normaal. Ik werk nu ook al 1uur en 25 minuten op de computer en hij is nog niet 1 keer uitgevallen!

11:15
Samen met César ga ik op stap. We moeten een nieuw onderdeel kopen voor een computer, nieuwe inktpatronen en wat printpapier.
Het is een lange tocht door de stad, pas om 12u30 komen we weer terug op de Kiro.

12:30
Dorst! Verschrikkelijke dorst. De zon laat zich weer van haar beste kant zien en straalt zoals ze nog nooit heeft gestraald aan een helderblauwe hemel. Jammer dat ik net op deze dag een helse tocht door het centrum moest maken. Maar goed, een frisse simba maakt dit alles weer goed!
Spijtig dat er juist maar een soort 'tweede klasse' hespeworst in de frigo ligt en ik ga vlug naar een winkeltje om de hoek voor een lekker zoet broodje.

14:00
Didier en ik op stap naar UNICEF. De Kiro en unicef zijn begonnen met een project maar ik weet er nog het fijne niet van. Didier probeert me onderweg uit te leggen wat het allemaal inhoudt maar ik kan me niet concentreren. Ik moet echter zorgen dat ik mijn voet niet omsla in één of andere diepe put of dat er geen auto is die me omver rijdt. De tocht is ook helemaal voor niets geweest, de bevoegde persoon waar Didier een afspraak mee heeft is er niet. Waarom verbaast me dit ook niet?

15:00
Ik pak mijn spullen en vertrek naar Bakanja-Ville voor de alfabetisering. Gelukkig voor mij ligt dit huis schuin over de Kiro!
Er zijn maar enkele kinderen komen opdagen maar dit belet mij niet om met volle goesting het alfabet aan te leren. Spijtig dat ze na de letter D al blijven hangen. Daar gaat mijn goede moed om hen het alfabet-liedje aan te leren. Maar we komen er, denk ik toch...

17:00
Ik was van plan om nog enkele boodschappen te doen, maar ik heb er geen zin meer in. De laatste 2 uren waren vermoeiend ik wil mij gewoon in de zetel kunnen neerploffen. Ik stap gewoon richting Maniema, mijn straat!

17:20
Aankomst thuis! Ik kom tot de constatie dat ik alleen thuis ben (op Anna na) en dat de elektrciteit terug is! FEESTJE...
Ik neem de cd van 2 many dj's en zet deze op volle bak...genieten met een lekkere frisse cola in de hand.

18:30
Yves en Clara die ondertussen zijn thuisgekomen vragen of ik zin heb om mee te gaan naar de markt. We moeten brood kopen en wat eieren. Daar twijfel ik niet aan!

19:15
Bij het terugwandelen van de markt had ik aan Clara beloofd dat ik deze avond het eten zou klaarmaken. Maar veel is er niet in huis. Het is rijst of spaghetti en een papje van olie, ui en tomaten. Een beetje zielig, dus maak ik een pan vol héérlijke spiegeleitjes. Een geslaagde zet!

20:00
Clara haalt plotseling een dvd uit haar zak. Leuk, denk ik bij mezelf. Tot ik naar de achterkant kijk van de dvd: krassen, vol krassen. Het beloofd weer een avond te worden van doorspoelen en opnieuw starten omdat de dvd blijft hangen. Het blijkt ook een dvd te zijn van de serie 24. De meeste mensen zullen wel begrijpen wanneer ik zeg dat de dvd begint bij het derde seizoen, om 5uur in de ochtend en het dus onmogelijk is om te kunnen volgen.

21:00
Ik duik mijn bed in. Ik kan mijn ogen niet meer open houden en mijn hoofd begint weer pijn te doen. Komt allemaal door die vlechten. Ik kan er maar niet aan wennen. Ik heb besloten ze binnen enkele dagen te verwijderen. Ik begin trouwens toch al vlechten te verliezen omdat mijn haren nu eenmaal te zacht zijn...Het trekt op niet veel meer!

slaapwel

Als je van de duivel spreekt zeg!
Iedere dag ga ik een kijkje nemen op de website van de vrt (www.vrtnieuws.be) en toevallig kwam ik een artikel tegen over de mijnsector van Congo. Het is een videofragment, maar omdat het internet hier super traag gaat kan ik het jammer genoeg zelf niet bekijken. Veel plezier dus...

http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/mediatheek/1.125805 


Wie trouwens meer nieuws wil weten over Congo (en Afrika) kan een kijkje gaan nemen op www.congoforum.be ! Op deze website staat niet alleen culturele informatie over congo maar ook artikels die in de (Belgische) kranten verschenen zijn.


Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van deze week. Voor ik met mijn nieuwe verslag begin wil ik vlug  2 fouten rechtzetten die ik eerder heb gemaakt. Ik vraag me af waar ik toen met mijn gedacht zat... In Lubumbashi wonen namelijk geen 5 miljoen mensen maar iets meer dan 1 miljoen. En, een pintje bier kost hier geen 350 frank (0.50 euro)  maar ongeveer 1000 frank (1.40 euro). Een limonade/cola kost wel 350 frank.



Het is weer zover een wekelijks verslag!

Buiten enkele activiteiten hier en daar was het net zoals de voorbije weken terug kalm. Ze zijn van menig dat een jaar lang is en ik tijd zat heb om van alles en nog wat uit te steken. Ik heb hen er wel al moeten aan herinneren dat ik hier al bijna 2 maanden ben. Nog maar bijna 10 te gaan! Nuja, het hoort bij de Congolese cultuur dat alles wel op zijn pootjes terecht komt dus stilletjes aan begin ik er gewend aan te raken.

Om de tijd te vullen ga ik dan maar zelf op zoek naar avontuur en plezier.

Maandag had ik een afspraak bij de kapper geregeld. Je kunt het waarschijnlijk wel al raden. Inderdaad, om mijn haar te laten vlechten. Door de warmte groeit mijn haar hier zeer snel maar niet snel genoeg om het natuurlijk te vlechten. Ze hebben er toch nog vals haar tussen geweven! En zoals ze zeggen, 2 dagen nadien had ik nog zeer in mijn hoofd. Het valse haar weegt ongelooflijk zwaar en trekt mijn hoofdhuid naar achter. Maar goed, voor 4100 frank (5.85 euro) ben ik er zeer goedkoop vanaf gekomen en het resultaat mag er zijn, zeker na 5 uur getrek aan mijn tedere blonde haartjes. Het was op de Kiro eventjes schrikken toen ze me zagen afkomen: VERRASSING!

Maandagnacht heb ik maar al te goed ondervonden dat slapen met een mega haarbos geen pretje is. Ik kon de goede positie maar niet vinden en het sjaaltje dat ik ter bescherming voor de vlechten had omgedaan kan het allemaal niet meer aan. Gevolg: ’s nachts niet kunnen slapen omdat de lange vlechten mij gingen vervelen en ’s morgens opstaan met een bezwete en bruine nek omdat de kleurstof van de vlechten afgaat. En dan te denken dat ik nog een witte pyjama aan had…verschrikkelijk!

Eerste werk dinsdagmorgen: naar de markt op zoek naar een filé! Een filé is een soort haarnetje, geweven uit elastisch touw. Je hebt ze in verschillende soorten maten, naargelang de hoeveelheid van je vlechten. Ik heb de middelmaat gekozen en 500 frank betaalt (0.70 euro). Het is een droom om hier mee te kunnen slapen. Al je haren zitten er in verpakt en hangen niet vervelend in je nek

Ik heb er dan maar direct gebruik van gemaakt om eventjes wat rond te neuzen op de markt. Eerst kwam ik de ‘doe het zelf’ afdeling tegen. Mocht ik ooit op zoek moeten gaan naar hangsloten, dan weet ik waar ik moet gaan. Ik kon er gewoon niet naast kijken en dit in alle maten en kleuren.

Vanuit de ‘doe het zelf’ afdeling kwam ik bij de lingerie terecht en af en toe kwam ik een kraampje tegen die “medicijnen” verkoopt. Ik heb achteraf zitten denken dat ik blij mag zijn dat ik qua gezondheidzorg in België ben geboren. Weet je dat ze hier nog altijd suppo ‘s voorschrijven voor in de ‘poep’ aan volwassenen. Ik vond het maar een rare gedachte…

Na de lingerie kwamen de marktkramers die allerlei prulletjes probeerden te verkopen. Van spiegels tot tandenborstels, van potloodslijpers tot nagelknijpers, van zonnebrillen tot haarrekkertjes. Het is in één van deze kraampjes dat ik mijn filé gevonden heb. Godzijdank…

Natuurlijk kan een markt niet bestaan zonder een kleren- en schoenen afdeling. Dat waren de volgende kraampjes in de rij. En geloof me vrij: keuze genoeg. Maar stel je hier niet teveel bij voor. Een t-shirt van 700 frank (1 euro) kan volgens mij niet lang meegaan. En zeker niet wanneer ik het in handen geef van onze poetsvrouw. Zoals zij de kleren wast, kan geen enkele wasmachine aan tippen. Maar ik heb al zitten denken dat ze er ooit nog eens gaten in gaat wrijven en uitwringen, zo hard is ze bezig…

Wat de schoenen betreft. Tja, veel vrouwelijke schoenen. En met vrouwelijke schoenen moet je hier onder verstaan: hoge hakken. En hebben ze geen hoge hakken dan hebben ze veel glitter! Wanneer je dan eens een paar schoenen vindt zonder hakken en zonder glitter, pech maar dan zijn het plastieken teenslippers (baboeska ‘s). En dat is nu niet echt aan te raden onder een mooie pagne…

Nu we toch over de vrouwen bezig zijn. Kan ik direct overgaan naar de volgende afdeling: de make-up! Héél belangrijk hier. Je zult niet veel vrouwen tegen komen waarvan de tenen niet gelakt zijn of waarvan de lippen niet rood zijn. Er is dan ook keuze genoeg aan verschillende lippenstiften, nagellak, parfum, juwelen, en vals haar (voor de vlechten é).

Direct na de make-up afdeling kwam ik in het interessante deel. De pagne – afdeling! Hoewel er in stad 2 grote centrums bestaan voor pagnestoffen vond ik het toch leuker om hier op de markt naar de pagnes te kijken. Tot nu toe heb ik me nog geen pagne laten maken omdat ik nog niet dé stof heb gevonden. Op de markt zag ik enkele leuke motiefjes maar ze raden me aan om hier geen pagne mee te laten maken. Het mag dan wel goedkoper zijn maar de kwaliteit is minder!

En dan komen we aan het deel waaraan iedereen denkt als hij het woordje ‘markt’ hoort: eten!
Aan fruit en groenten is er keuze genoeg. En bij iedere marktkramer is er een prijsklasse terug te vinden. Bij de duurdere klasse kun je niet kiezen welke tomaat of appel je wilt, ze nemen telkens de bovenste op de hoop. Bij de goedkopere klasse kun je wel kiezen maar, moet je tevreden zijn met rotte plekjes. Wat je ook telkens terugvindt zijn kleine rode pepertjes. Samen met wat ui en zout pletten ze dit tot een papje die ze vooral eten bij kip. Ik heb het hier minder voor want het is echt wel pikant.

Natuurlijk zijn er ook genoeg kraampjes waar je rijst, bloem, soja, koffie, suiker, … kunt kopen. Alles zit nog in de originele verpakking (jutte zakken van enkele kilo’s) zodat je met een soort maatbeker zelf de hoeveelheid kunt kiezen.

De vleesafdeling bestaat hoofdzakelijk uit kippen en kuikentjes. Het enige verschil is dat de kippen nog leven en de kuikentjes niet. De kippen kun levend kopen en moet je zelf weten te slachten. De kuikentjes kun je per kilo kopen (dood en gepluimd) en moet je thuis enkel bakken met wat peper en zout. Naar het schijnt een delicatesse maar ik pas. Een kuikentje met kop en poten zijn niet echt wat ik het neusje van de zalm noem.
Wanneer je varken of rund wilt eten met je net buiten de markt gaan. Daar bevinden zich kleine slagerijen waar je allerlei vlees kunt kopen.

Net buiten de markt zijn ook vele kleine kruidenierszaakjes waar je goedkoop choco, confituur, boter, melk in poedervorm, mayonaisse, snoep, koekjes, … kan kopen. Vaak worden deze door Grieken of Indiërs opengehouden. Deze winkels vindt je ook overal terug in de rest van de stad. Toch is er een verschil met een winkeltje in het centrum en met een winkeltje aan de rand van de stad.

Een winkeltje in het centrum is meestal net iets groter en vaak moet je eerst betalen aan een aparte kassa alvorens je naar de chef van de winkel kunt om je goederen op te halen. Een winkeltje aan de rand is simpel en eenvoudig. Je vraagt wat je wilt en je betaald. Net zoals bij ons.

Vervelend aan deze winkels (zowel klein als groot) is dat alles achter glas of kippendraad zit, megahoog gestapeld is en nog eens achter een balie bevindt. Dit is louter om diefstal te vermijden maar wel vervelend als het druk is en er een reus van een vent voor je neus komt te staan.

Er zijn ook enkele (tot nu toe weet ik er van 2) supermarktjes. Megastore wordt door een belg opengehouden. Hypersaro door een Griek. Je kan er rustig met een winkelkar rondrijden en genieten van de airco. Alles is er uitgerust in rekken en staat open en bloot. Bij het naar buiten gaan halen ze dan wel terug alles uit je zak en controleren of het overeenkomt met je kasticket. Het enige verschil is de prijs. Voor een pot choco van jempy betaal je hier al gauw 2200 frank (3.15 euro) terwijl je in de kleinere winkeltjes voor dezelfde pot maar 1000 frank (1.40 euro) zult betalen. En ja je leest goed, choco van Jempy. Heel veel producten komen uit ons land. Colruyt, Delhaize, … doen hier gouden zaken!

Ik heb nu ook vernomen van Pater Louis dat de boerderij Chem-Chem een contract heeft afgesloten met Megastore. Vanaf volgende week levert Chem-Chem iedere week 50 kippen. Om dit draaiende te houden zal Chem-Chem iedere maand een aantal kuikentjes aankopen die na 7 weken vetmesten rijp zijn voor de slacht. Leuke deal toch…

Diezelfde dinsdag heb ik nog meer kunnen genieten van de Congolese cultuur dan dat ik op de markt al heb kunnen doen. Ik ben namelijk naar het restaurant Bush Camp geweest. Er was een diner met een delegatie van Belgische economisten en ook de Belgische consul was daar aanwezig. Raf (group one, later meer hierover) was daar ook op uitgenodigd en vroeg of ik zin had om mee te gaan als partner! Daar moest ik geen tweemaal over nadenken.

Bush Camp is deels een restaurant en deels een boerderij. Al het lekkers wat op tafel komt is van eigen kweek. Vandaar dat bij het binnenrijden van de boerderij direct onze wielen werden ontsmet en we onze voeten in een speciale mat moesten afvegen. Een epidemie willen ze mijden als de pest. Om het restaurant te bouwen hebben ze er 3 jaar aan gewerkt. Je wordt dan ook direct ondergedompeld in de Afrikaanse cultuur. De tafels, de kandelaars, de bar, de borden en de glazen,… alles is in detail! Jammer van de Célin Dion cd die ze hebben afgespeeld…

Ook het eten was heerlijk, ik heb me zelfs gewaagd aan een krokodillenbrochette. Maar veel verschil met een varkensbrochette smaakte ik niet hoor. Het was puur genieten, maar de prijs laat het me jammer genoeg niet toe om het wekelijks te doen…Het was 30 dollar (23.5 euro) maar je mag eten zoveel je wilt. En nadat ik me vol had gepropt met verse groentjes en patatjes kwam er nog een lekker dessert en een bord met verschillende kazen! Mmmmmm….

Woensdagmorgen! Hm, misschien was dat laatste glaasje wijn de avond ervoor geen goed idee geweest. Met een mottig gevoel heb ik me er toch aan gewaagd om een tocht door het centrum te maken. Meer bepaald om verschillende ambassades op te zoeken. Want ik mag jullie het leuke nieuws vertellen dat mijn zusje Tine de eerste 3 weken van oktober op bezoek komt! Omdat je natuurlijk niet alle dagen in Afrika bent gaan we er eens goed van profiteren om enkele andere landen op te zoeken. We zullen waarschijnlijk Rwanda en Oeganda verkennen en nog enkele dagen naar Zambia trekken. Bij de ambassades kreeg ik telkens een zeer simpel antwoord: je kan zonder probleem een visum aan de grens kopen. Veel regelen kan ik echter nog niet. We zijn tenslotte nog maar mei…

Donderdag heb ik mij aan Congolese kunst gewaagd. De artiesten (studenten aan de universiteit) waren afgekomen naar Bakanja-ville voor hun project met de straatkinderen. Vorige week was dit niet het geval, maar nu waren ze van de partij. Gelukkig maar, want er waren weer een heleboel kinderen afgezakt om mee te knutselen. Hopelijk kunnen we donderdag weer op hun komst rekenen…Voor mij is het echter de laatste week dat ik alfabetisering zal geven aan de kinderen. Op de Kiro moet ik teveel zaken verzetten of afzeggen om op tijd in Bakanja-ville te kunnen zijn. Een combinatie wordt dus moeilijker en moeilijker.

Na het leuke nieuws komt ook wat minder nieuws! Jackie heeft donderdag de familie verlaten en zal de rest van het schooljaar op het internaat van Twendelee verblijven. Ze zit in haar laatste jaar en ze wil zich concentreren op haar eindexamens. Ze wil namelijk geneeskunde gaan studeren en resultaten zijn belangrijk. Ik kon heel goed opschieten met Jackie. Ze nam me altijd overal mee naar toe en stelde me aan al haar vrienden voor. Ik ben dan ook zonder twijfelen meegegaan op de avond dat ze verhuisde. Bij aankomst werd ze direct verwelkomd door veel getier en geroep van haar vriendinnen. Normaal gezien moest ze vorige week al vertrokken zijn naar het internaat maar door één of ander reden kwam het er maar niet van. Ze waren dus allemaal blij haar te zien. Na wat kennismaking met haar vriendinnen, de kamer en het gebouw gingen we terug huiswaarts. Ik was er toch wel eventjes stil van…

Vrijdagvoormiddag ben ik samen met Inge aan haar papa (haar ouders zijn voor enkele weken op bezoek in Congo) naar de mijn STL geweest. Het was een grote brok om al te informatie te verwerken en vooral omdat onze gids niet echt duidelijk articuleerde. Ik heb mij dan maar bezig gehouden met het nemen van foto’s. Normaal gezien is dit niet toegelaten, maar met al mijn charmes *uhm* mocht ik mijn kodak toch boven halen. En gelukkig maar, want op een bepaald moment gingen we helemaal naar de top van de grote afvalberg (100m) waar we een prachtig zicht hadden over de stad Lubumbashi en in de verte Zambia (in vogelvlucht maar 30 km). Een heerlijk gevoel was dat… Enkel bij het vertrek aan de voet van de berg had ik toch mijn twijfels om het ijzeren karretje in te stappen die getrokken werd door enkele stalen kabels. Ik had het gevoel dat we op de Foor van Brugge waren! Ik stelde me al voor hoe we hiermee terug naar beneden zouden gaan, want uiteindelijk was het redelijk stijl. Maar algauw kreeg ik daar een antwoord op: te voet!

Van bij het begin van deze mijn werd hier erts verwerkt. Het afval dat hier uit voorkwam hebben ze allemaal op één grote berg gegooid en sinds enkele jaren geleden zijn ze begonnen om uit dat afval onder andere kobalt te verwerken (materie om bvb gsm ’s mee te maken). Met deze afvalberg zijn ze nog ongeveer 20 jaar zoet …

Eens we in fabriek waren werd ik overweldigd door de hitte, waar enkele oven‘tjes’ verantwoordelijk voor waren. In deze mijn staat onder andere 1 gigantische oven waarvan er maar enkele op de wereld zijn. En ja hoor, eentje ervan staat in Congo! Wie had dat gedacht…

Deze gigantische oven is de eerste fase in het verwerkingsproces. Dan wordt het afval nog naar een andere oven gebracht om dan uiteindelijk als bvb kobalt in een zak te eindigen. En denk nu niet dat je zomaar als souvenir met een zakje kunt wegwandelen. Oh nee, 1 zakje kobalt weegt 850 kilo. En 1 kilo kobalt kost 32 dollar (25 euro). Dit wil zeggen dat 1 zak kobalt ongeveer 21.400 euro waard is. Voor de minder rappe rekenaars onder ons: dat is ongeveer 900.000 Belgische frank. En in stock staan er méér dan 50 zakjes kobalt gestapeld. Begin maar te tellen… Ze moeten zelfs de grond met een soort water/druk systeem ondersteunen door het vele gewicht.

Om week 6 in stijl te kunnen af te sluiten heb ik gisteren iets leuks meegemaakt. Christie, de dochter van César, was zaterdag 6 jaar geworden en gisteren was het haar verjaardagsfeestje. Op 20 mei is het ook de verjaardag van hun jongste zoon Eddy, die 2 jaar wordt. Het was dus een dubbel feest. Om 17uur kwamen we toe en direct werd ik overweldigd met Simba en popcorn (dat is hier het aperitieftoostje bij uitstek)! Nadat dit nog niet allemaal genoeg was kwamen er nog lekkere beignets, kip en bleef de Simba maar vloeien. César, Didier en enkele andere mannen en vrouwen vierden er vrolijk op los, zeker nadat Lubumbashi in de voetbal met 2-0 gewonnen was van Kinshasa. Het plezier kon niet op. Na een danspasje hier en daar mochten Christie en Eddy dan eindelijk hun kaarsjes uitblazen. De cake was overheerlijk. Ik ga zeker nog eens vragen aan Lucienne (de mama) hoe ze dit heeft klaargespeeld.

Maar toen gebeurde het! In de veel te kleine woonkamer gingen na enkele minuten de stoelen en het salontafeltje aan de kant en ging het muziekvolume de hoogte in! Iedereen op de geïmproviseerde dansvloer en dansen maar… Ik had dat nog nooit meegemaakt. Klein of groot, iedereen danste mee! Zelfs de kinderen in de straat kwamen aan de het raam en de voordeur staan om mee te kijken en mee te dansen.
Het ging er vrolijk aan toe tot in de late avond…

Tot de volgende

Sarah