Kiro en Chem Chem

Uit mijn vorige verslagen kun je lezen dat Chem Chem geen pietluttig boerderijtje is dat zomaar ergens in de uitgestrekte natuur van Congo ligt. De oppervlakte is immens en ze ondernemen verschillende activiteiten om zoveel mogelijk grond te benutten.

Één van hun ondernemingen is gericht naar de Kiro. Don Bosco (waar Chem Chem eigendom van is) heeft eerder dit jaar een stuk grond geschonken aan de Kiro zodat ze er in de toekomst een heem op kunnen bouwen. De toekomst is niet meer veraf en normaal gezien zouden ze vanaf volgend jaar willen starten.

Het heem richt zich op de nationale werking van de Kiro en zal zo ingericht worden dat er slaapmogelijkheden zijn, wasplaatsen, een keuken, vergaderruimtes, speelzaal, etc. Op deze manier kunnen er activiteiten plaatsvinden zoals vormingen, weekends en kampen maar, kunnen ze ook het heem verhuren aan andere (jeugd)verenigingen die nood hebben aan een vergader-, weekend-,… ruimte.

Dit is natuurlijk geen evidente zaak. Eerst en vooral moet er een bouwfirma gekozen worden. Op zich niet echt moeilijk. Maar er moet rekening mee gehouden worden dat heel veel bouwfirma’s hoge prijzen vragen, maar met minder kwaliteitsvolle materialen werken. De Kiro is zich hier van bewust en zal daarom zelf voor het (bouw)materiaal zorgen (wat mogelijk is). De firma zal enkel het bouwen voor zijn rekening nemen en zo zal de offerteprijs relatief laag blijven.

Het materiaal zullen ze hoogstwaarschijnlijk aankopen vanuit Dubai. Er kan hier kwaliteitsvol materiaal aangekocht worden en alles blijft toch nog goedkoop. Om hierbij goede afspraken te kunnen regelen heeft César contact met Pastoor Emiel, een Congolese econoom die op het Diocees Lubumbashi werkt. Vergis je niet, dit diocees heeft niets te maken met de diocesen van de Kiro.
Regelmatig reist Pastoor Emiel naar Dubai om een container te laten vullen met allerlei materialen. Wanneer de container in de haven van Dar Es Salaam (hoofdstad Tanzania) aankomt, gaat Pastoor Emiel deze met zijn vrachtwagen oppikken. In juni zullen César en ik meereizen naar Tanzania om een nieuwe container op te halen.
Voor de Kiro is dit de ideale kans om contacten te leggen en voor mij is het mooi meegenomen om Afrika te leren kennen. We zijn van geen openbaar vervoer afhankelijk en kunnen zelf bepalen welke richting we heen gaan. Normaal gezien doet Pastoor Emiel hier 4 dagen over, maar nu wil hij gerust wat van zijn route afwijken en er 7 dagen van maken… Zowel in het heen als het terug rijden zullen we via Zambia rijden.

Maar dit zal voor de Kiro geen goedkope zaak zijn. Er moet ergens bespaard worden en de Kiro gaat dit doen bij de grootste kost: de bakstenen! Ze gaan ze namelijk zelf maken met de hulp van enkele leidingsgroepen. Een grote onderneming zou je denken, maar nee hoor! De Kiro heeft namelijk 5 grote termietenheuvels staan op hun stuk grond waarmee de beste bakstenen gemaakt kunnen worden. Ze zullen ook meer bakstenen maken dan nodig zodat de bouwfirma waarmee ze werken bakstenen kan opkopen voor andere bouwwerken. Één van die andere bouwwerken zal onder andere voor Chem Chem zijn die in de toekomst een zaal wil bijbouwen. De bouwfirma kan door deze opkoop veel transportkosten uitsparen (want ze worden op maar enkele km van Chem Chem gemaakt) en zo wordt ook de offerteprijs voor Chem Chem lager.

Waar de Kiro geld wint uit het maken en verkopen van bakstenen, kunnen ze duurdere en degelijkere materialen kopen en/of een extraatje(s) geven aan hun heem….

Bakstenen worden gemaakt uit de aarde van termietenheuvels. Deze heuvels vindt je niet in de stad terug en alleen op het platteland. Voor veel bouwfirma’s is dit een grote kost voor transport en ze rekenen dit natuurlijk aan in hun offerteprijs. De Kiro heeft dus geluk dat ze deze termietenheuvels hebben en dit kunnen uitsparen. Bovendien profiteert ook Chem Chem hiervan omdat de bouwfirma wil samenwerken met de Kiro en zijn bakstenen niet ergens anders gaat kopen om in de offerteprijs aan te rekenen. Enkele vliegen in 1 klap…

Een simpele baksteen als rode draad van het hele gebeuren.


Sarah

In mijn blog verwijs ik vaak naar andere links die ik interessant vind of waarvan ik dagelijks gebruik maak. Ik zet ze even voor jullie op een rijtje.


www.diplomatie.be

www.keytravel.be

www.ditgitalcongo.net

www.congoforum.be

www.nl.wikipedia.org/wiki/Congo-Kinshasa

www.congo2005.be

www.intal.be

www.cas1.elis.rug.ac.be

www.broederlijkdelen.be

www.unicef.be

www.donbosco.be

www.chiro.be

www.vrtnieuws.be

www.wanneloes.waarbenjij.nu

www.bertentine.blogspot.com

www.huureeneend.nl

en natuurlijk mijn eigen foto-website: www.bombie3.spaces.live.com

Dat Unicef (www.unicef.be) overal in de wereld aanwezig is, weet iedereen. Dus ook hier in Congo, Lubumbashi. Er zijn heel veel organisaties die met Unicef samenwerken. Kiro Congo is hier onder andere één van. Het is zo dat Kiro Congo de hulp van Unicef kan inroepen maar ook omgekeerd. Laat ik van beide kanten een voorbeeld geven.

* Kiro Congo is een uitstekend kanaal om actuele thema’s aanbod te laten komen. In het tijdschriftje Flamme is hier altijd een vaste stek voor. In de vorige editie hadden ze het bijvoorbeeld over hygiëne en watergebruik.

Maar de Kiro wou hierin verder gaan en is vorig jaar gestart met het geven van actuele vormingen aan de leiding. Dit zijn vormingen die los staan van de vormingen rond het leiderschap. De inhoud hierin kan variëren. Het kan gaan over aids, gender, discriminatie, etc. De vormingen worden enkel aan de leiding gegeven met doel dat de leiding dit verder gebruikt in hun activiteiten en dergelijke. Laten we het een beetje ‘mond – op – mond reclame’ noemen.

Om deze vormingen theoretisch en praktisch te organiseren doet de Kiro beroep op Unicef. In de eerste plaats kan Unicef heel veel materiaal geven om de vormingen theoretisch correct te houden. En in de tweede plaats kunnen ze verschillende methodieken aanbieden.

Maar er komt ook financiële hulp van Unicef. Verplaatsing, overnachting, materiaal, etc. wordt gesteund door Unicef. Kiro Congo kan nu eenmaal moeilijk instaan voor deze kost omdat hun financiële kas dit niet toestaat. De vormingen worden ook gegeven door vrijwilligers en er kan niet verwacht worden van deze mensen dat ze alles zelf moeten bekostigen. Ze moeten ook vrije dagen aanvragen op hun werk want vaak neemt de verplaatsing alleen al een weekend in beslag.

* Unicef werkt ieder jaar rond verschillende projecten. Vorig jaar was dit onder andere: «Toutes les filles à l’école!» (Alle meisjes naar school!). Dit is nog altijd een groot probleem in Congo (en Afrika). Jongens mogen naar school, maar de meisjes moeten thuis blijven om de was en de plas te doen. Vaak gebeurt dit uit traditie, maar ook omdat het loon niet toelaat om alle kinderen naar school te sturen. Als er dan ‘gekozen’ moet worden hebben de jongens altijd het eerste recht. Ook de Kiro kampt met dit probleem en vele meisjes groepen zijn onderbemand aan leiding. Ze trouwen op een vroege leeftijd en wanneer dit niet met een Kiro leider is (wat merendeels zo is) mogen ze een verder engagement in de leiding vaak vergeten. De vrouw aan de haard is nog een alledaagse moto!

Om dit probleem aan te pakken was één van de acties gericht op het eerste leerjaar. Alle meisjes die naar het eerste leerjaar kwamen kregen gratis schriftjes, potloden, gommen, etc. Ook de scholen die extra acties op touw zetten werden gesteund.

Natuurlijk was dit een hele onderneming om al die schriftjes, potloden, etc. op een correcte manier te verdelen over de verschillende scholen, en dit in het hele land. Unicef deed hier beroep op de lokale Kiro ‘s. Dit hield in dat ze van de grote levering materialen, kleine pakketten moesten maken om dit dan aan de scholen van hun dorp/stad uit te delen. De lokale Kiro ’s krijgen hier een kleine vergoeding voor.

Voor de lokale Kiro ‘s was dit een uitstekende manier om hun kas wat aan te vullen maar ook om hun werking in een positief daglicht te stellen bij de bevolking.

Er werd vanuit Unicef ook beroep gedaan op de Scouts, maar dit in mindere mate. De Scouts zijn namelijk veel meer gecentraliseerd en in minder aantal. Vaak hebben ze maar 1 of 2 lokale groepen verspreid over verschillende regio’s. De Kiro daar en tegen, is in elke regio en in elke stad meerdere malen vertegenwoordigd.

Wist je dat...

...veel mensen beginnen te bouwen maar vaak het werk moeten stilleggen omdat
   ze merken dat het geld op is. Vandaar dat je heel vaak reünies zit langs te weg.

...jonge gezinnen vanuit het binnenland werk komen zoeken in de stad (vaak in de mijnen).
   Omdat ze niet genoeg geld hebben om direct een huis te kopen beginnen ze eerst te huren.
   Na een aantal jaar kunnen ze genoeg geld opzij zetten om een stukje grond te kopen
   en om daar een huis‘je’ op te zetten. Het is zo dat Lubumbashi steeds groter en groter wordt.
   Rond Chem Chem zijn er alleen maar velden maar wanneer we de grote weg naderen merken
   we dat meer mensen er beginnen te bouwen. Op deze manier ontstaat een nieuwe cité wat
   dan nog eens later een nieuwe commune zal worden.
   We spreken hier natuurlijk wel over vele jaren.

...bakbananen beter in arachideolie (notenolie) bakt en niet in gewone olijfolie. Mercie Emilie!

...ze Kinshasa ook gewoon ‘Kin’ noemen.

...Chem Chem volledig op zonne-energie werkt.

...de scholen een verplicht uniform hebben maar ook een verplicht kapsel (ingevlochten haren).

...er nu 11 provincies zijn in Congo maar ze er 26 van willen maken. Voor het noorden is
   dit niet zo’n ideale oplossing. Want daar bevinden zich de armste provincies. Er is
   niets uit de natuur die hun ‘rijk’ kan maken. Voor de provincies Katagna, Kivu en Kasai
   kan dit geen probleem zijn. Katagna heeft de kopermijnen, Kivu de landbouw en
   Kasai de diamanten.

...de slangen nu onder de grond zitten omdat het droogseizoen is. Eens het regenseizoen
   begint komen ze naar boven omdat de regen hun ondergrondse hollen laat vollopen.

...het muggenaantal steeds minder en minder wordt omdat het ook steeds kouder en kouder wordt.

...de Belgen hier ook kunnen stemmen voor de verkiezingen van juni. De vorige keer
   was Pater Louis nummer 432 voor de regio van Lubumbashi. Dit wil zeggen dat
   er zeker tot 500 Belgen gaan stemmen en er dus ook nog zoveel belgen in Lubumbashi 
   en omstreek wonen. En we spreken hier dan alleen nog maar van de stemgerechtigden.
   Kinderen en jongeren dus niet meegerekend

... al het eten in de winkel en boetiekjes geïmporteerd is vanuit Zuid-Afrika en België.
    Dit zorgt ervoor dat het eten hier heel duur is.

...er hier heel veel witte jeeps rondrijden met achteraan zo’n open laadbak.

...bomen een meter wit geschilderd worden gewoon uit versiering. Ik vind het alleszins
   afschuwelijk.

...een baby vanaf 4-5 maand pas op de rug gedragen wordt met een pagne. Voor 
   deze periode zie je ze op de zij hangen van de moeder in een pagne.
   Een beetje als een zijwaartse handtas.

...bier hier nooit, maar dan ook nooit, warm of lauw wordt gedronken. Ze wachten
   dan nog liever een halfuurtje tot het lekker fris is.

...op veel scholen een fotograaf rondloopt die foto's neemt van de studenten en deze
   de week nadien verkoopt. Deze foto's zijn dan ook typische geposeerde foto's.

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 8.


Ik verblijf nu dus op Chem Chem. Een boerderij van de Salesianen die op ongeveer 14 km van de stad ligt. Ik kan een taxibusje nemen tot in de Commune Ruashi maar vanaf de laatste stop is het nog ongeveer 8 km. Ik zou dit te voet kunnen doen of met de fiets, maar aangezien ik ’s avond vaak terug kom wanneer het bijna donker is (18u) raden ze me dit niet aan. Er is namelijk geen levende ziel te bespeuren in de omtrek en dus te gevaarlijk… (Ik zal er trouwens nog tot eind juni verblijven)

Met andere woorden, deze week was ik afhankelijk van de auto op Chem Chem. De dinsdag en vrijdag ben ik sowieso ‘s morgens en ‘s avonds mee gegaan met Pater Louis die op deze dagen op de Kiro werkt. Geen probleem dus.

De andere dagen ben ik ’s ochtends samen met de chauffeur vertrokken richting stad en ben ik terug moeten keren met de taxibusjes. Gelukkig had ik begeleiding van Jean de Dieu of ik stond daar nu nog altijd te koekeloeren aan de taxibushalte. Het is zo dat er 2 soorten taxibuslijnen zijn. Er is een taxibuslijn die rechtstreeks naar Ruashi rijdt. Maar er is ook een lijn die richting Ruashi rijdt maar niet verder dan Commune Bel Air (Commune Ruashi ligt achter commune Bel Air). Op die laatste halte moet je dus overstappen op een taxibusje die rechtstreeks naar Ruashi rijdt, maar deze zitten meestal al stamp vol van mensen die er in het centrum van de stad opgestapt zijn.

Het is dus beter dat je direct de goede taxibus neemt die rechtstreeks gaat. Maar ja, dan is het wel afzien natuurlijk. Er wonen veel meer mensen in Ruashi dan in Bel Air dus zijn er ook veel meer mensen die deze rechtstreekse taxibus willen. Op de koop toe is het tussen 17u en 19u zo druk dat er nooit een taxibus staat te wachten omdat ze constant in route zijn. Overdag staan ze vaak aan te schuiven tot hun taxibusje vol zit, want ze vertrekken pas wanneer het vol zit. Maar op zich duurt dit niet zo lang.

Maar goed, Jean de Dieu en ik kwamen pas aan de halte om 17u15. Met alle gevolgen van dien. We hebben meer dan 25 minuten staan wachten. Ten eerste op een taxibusje die rechtstreeks ging en ten tweede om in een taxibus een plekje te bemachtigen. Wanneer de mensen in de verte een taxibusje zien afkomen dan beginnen ze met het busje mee te lopen nog voor deze zich goed en wel tot stilstand kan brengen. En dan is het duwen en trekken. Soms krijgen de mensen die nog in het busje zitten helemaal de kans niet om er uit te stappen of worden ze simpelweg om ver geduwd. Jongens toch, ik heb me nog nooit zo geamuseerd in het observeren…

Het is ons uiteindelijk toch gelukt en dan is het wachten geblazen! Want op dit uur sta je gegarandeerd in de file. Normaal gezien doe je van de stad naar Ruashi er maar 20 minuten over, maar op de drukste momenten kan dit al gauw een uurtje zijn.

Dit komt gewoon omdat er teveel taxibusjes zijn op de weg die zomaar stoppen waar ze willen en zonder aan de kant te gaan. Zo houden ze het verkeer op. Het verkeer kan ook moeilijk (tot onmogelijk) de taxibusjes voorbij steken omdat het aan de andere kant van de weg net hetzelfde is. Chaotisch maar hilarisch.

De avonden dat ik met Jean de Dieu richting huis ben gekomen bleef ik bij hem thuis tot Pater Louis mij daar met de auto kwam ophalen. Pater Louis is de dagen dat hij niet op de Kiro zit aanwezig op een parochie in Ruashi waar hij pastoor is. Commune Ruashi telt ongeveer 200.000 inwoners. Dit wil zeggen dat 1 parochie (en dus 1 kerk) deze mensen niet allemaal kan opvangen. Vandaar dat er in Ruashi 5 verschillende parochies zijn. Het is heel gezellig bij Jean de Dieu. Zijn vrouw Martine is een schat (lees: babbelgat) en ook de 4 kinderen zijn echte troetelbeertjes. Martine maakt trouwens ook de beste foufou die ik tot nu toe gegeten heb… Ik verlang al tot volgende week!

Donderdag is normaal gezien ook een Kiro werkdag maar ik ben deze donderdag in Ruashi gebleven om de 50^ste verjaardag van de parochie van Pater Louis mee te vieren. Op 24 mei (donderdag) was het de eigenlijke verjaardag maar het grote feest was pas zondag. Het feest begon pas donderdagnamiddag dus ben ik in de voormiddag aan de strijk gegaan. Maar op Chem Chem is alles op zonne-energie dus alles wat zonder elektriciteit kan, gaat zonder elektriciteit. Dus ook het strijken. Ik kreeg van de kok een ouderwets klompje ijzer in mijn handen geduwd waar binnenin warme kolen zat. In het begin was ik alleen maar aan het sukkelen, maar eens ik de techniek onder de knie had was ik niet meer te houden. Met een geïmproviseerde strijktafel heb ik me in de zon gezet en met een leuk muziekje heb ik er van genoten…

Omdat het dus feest was die dag in de parochie was dit ook het geval op Chem Chem. ‘s Middags was er een heus feestmaal voor al het personeel en voor de straatkinderen. Er stond heerlijke foufou op het menu, lekker gebakken vis en natuurlijk een heerlijke frisse Simba.

Het feest in de parochie begon met een kleine processie die startte bij de vroegere kapel tot aan de nieuwe kerk. Dit duurde ongeveer een uurtje maar het was lastig. Het was ten eerste heel warm en ten tweede hadden ze mij een hemd aangedaan met lange mouwen. Het was een hemd gemaakt uit dezelfde soort pagne als de andere feestvierders. Ze hadden namelijk met de parochie allemaal dezelfde pagne aan. Alle pagnes met dit motiefje waren al enkele weken uitverkocht in de stad. Maar de modellen waren verschillend. Ik denk dat ik geen enkele vrouw heb gezien met het zelfde model.

Al zingend en dansend ging het richting de parochie waar de bisschop ons stond op te wachten om een viering te geven. Een viering die 3 uur heeft geduurd. Na de viering was er nog een kleine receptie voor de organiserende ploeg van het feest en de bisschop. Het was gezellig en het waren vooral lekkere hapjes!

Woensdag is er in Likasi (ongeveer 120 km naar het Noorden) een oud Kiro leider gestorven. César kon me enkele straffe verhalen vertellen over deze leider en verzekerde me dat hij nog nooit zo’n geëngageerd iemand heeft gekend. De Kiro was er van aangeslagen en was er zeker van dat ze vrijdag naar de begrafenis zouden gaan. Maar ik kende deze persoon niet. Vandaar dat ik eerst twijfelde om mee te gaan. Wat moest ik op een begrafenis doen van iemand die ik niet ken en waarvan ik zeker wist dat alle aandacht weer naar mij zou gaan. Mzungu (blanke)…Wie is dat? Wat doet ze hier? Waar woont ze? Pater Louis heeft me toch overtuigd om mee te gaan. Al was het maar simpelweg voor de ervaring. Een ervaring om op de (inter)nationale wegen te rijden en een ervaring van een begrafenis.

We vertrokken om 10u30 voor een tocht van zéker 2uur, hoewel het maar 120 km is. We hebben er uiteindelijk 2u30 over gedaan. De weg naar Likasi is een weg die vanuit Zuid-Afrika komt en die helemaal tot in Kinshasa loopt. Ze gaan vanuit Likasi ook nog verder naar Kolwezi, maar eerlijk gezegd wil ik niet weten in welke conditie… Het zou te ontmoedigend werken wanneer ik later deze maand (of juli) nog naar Kolwezi ga met de bus!

Maar deze internationale weg zijn ze dus aan het herstellen en vanuit de stad hebben we de eerste 20 km op een nieuw stuk gereden. Geen stof en geen putten, plezier met andere woorden. Ze zijn jammer genoeg nog maar 20 km ver… Dit wil zeggen dat de rest van de route verder ging over een stuk geïmproviseerde weg tussen de bomen en over de oude weg (die ze dus nu aan het herstellen zijn). Deze oude weg deed me een beetje denken aan de weg tussen De Ratte en Schuiferskapelle: “rechtetettendeure”! Je kunt kilometers ver vooruit kijken…

Maar deze oude weg met veel putten en veel kleine steentjes is gevaarlijk. Vooral voor de taxibusjes die er rijden tussen Lubumbashi en Likasi. Voor hen is ‘tijd geld’, dus rijden ze deze weg op en af, alsof de duivel hen op de hielen zit en slaomen ze rond de putten. Met gevolg dat hier heel veel ongelukken gebeuren. Maar daar hebben ze nu de ‘ideale’ oplossing voor gevonden: Congolese verkeersdrempels (lees: Congolese verkeersputten). Op een bepaald moment hebben ze uit de weg stukken asfalt weggehaald van 10 meter lang en de weg breed. Tussen iedere ‘put’ zit telkens zo ‘n 200 meter. Het verkeer kan dus niet anders dan trager rijden. Maar hier verlies je dus heel veel tijd mee. En ik mag er zelf niet aan denken hoe slecht dit is voor onze moeder natuur. De auto’s die er rond rijden zijn meestal qua kwaliteit nog oke. Maar de taxibusjes zijn vaak een rijdende rookbom. Dus telkens dat stoppen en terug optrekken, pfff!

Om 13u kwamen we dus aan in Likasi. Op zich is het een mooie stad maar zoals zo vele steden te verwaarloosd. Na een kleine rustpauze in een plaatselijk cafeetje gingen we naar de parochie van Commune Panda, daar waar de Kiro leider woonde. Ik ga een kleine beschrijving geven hoe ik de begrafenis heb meegemaakt. Toch heb ik er zo mijn twijfels over om dit zomaar mee te delen, maar hoe je het nu draait of keert, het blijft een ervaring en het gaat er nu helemaal anders aan toe dan bij ons.

Iedereen van de familie, vrienden, buren en verschillende Kiro groepen uit Likasi waren op de parochie verzameld. Ze waren bij de kist Kiro liederen aan het zingen en iedereen deelde zijn deelneming aan elkaar mee. De familieleden waren verspreid over de massa mensen. Hier en daar zag ik een familielid luid roepend zijn verdriet uiten en werd hij ondersteund door vrienden omdat de emoties hem teveel werden.

De parochie ligt 5 km uit de stad verwijderd maar toch waren er veel mensen te voet gekomen en moesten ze ook nog eens te voet terug voor de viering. Er was nu eenmaal niet genoeg plaats in de lijkwagen. Genoeg plaats denk je nu waarschijnlijk? De kist werd opgehaald door een soort ‘vrachtwagen’ ingekleed als lijkwagen waar er plaats is om mensen mee te vervoeren. Er kunnen ongeveer 50 mensen in een lijkwagen.

De viering op zich was heel kalm en duurt normaal gezien niet zo lang. Na de viering wordt de kist dan naar het kerkhof gebracht en begraven. Wij konden jammer genoeg niet de hele viering blijven omdat het anders te laat zou worden en Pater Louis wou niet in het donker rijden over de oude weg.

De familie (het gezin, grootouders, zussen en broers) gaat nooit mee naar de viering. Dat is helemaal de gewoonte niet. Zij gaan terug naar huis waar ze samen verder rouwen. Een rouwproces duurt hier 40 dagen. Hun geloof zegt dat de ziel van de gestorven persoon nog 40 dagen rond het huis zwerft alvorens hij naar de hemel gaat. Dit wil zeggen dat ze gedurende deze 40 dagen iedere dag moeten rouwen om de gestorven persoon via gebed en zang. Na 40 dagen wordt een laatste viering gehouden waar het ziel de kans krijgt om voor eeuwig en altijd de wereld te verlaten.

Wanneer het rouwproces tijdens de 40 dagen wordt verstoord of de gestorven persoon wordt ten schande gebracht dan geloven ze dat het ziel zich zal wreken en kwade zal brengen. De Congolezen zullen dan ook nooit een persoon cremeren. Ze gaan er vanuit dat de ziel mee verbrand wordt en dus nooit de wereld kan verlaten. Ze geloven dat het ziel hiermee kwade kan brengen.

….

Op de terugweg naar Lubumbashi hebben César, Didier, Ado en Michel er nog van geprofiteerd om koopjes te doen. Langs de weg kun je heel goedkoop houtskool, fruit, vis, slangen en mollen (ja hoor, hier een delicatesse) kopen!! Maar Congolezen houden van discussiëren en hoewel ze een zak houtskool aan 8000 CF goedkoper konden krijgen dan in de stad (10000 CF) gingen ze toch nog in discussie. Na het laden van 7 zaken houtskool, 4 kilo verse vis en 10 mollen aan een draadje kwamen we 3uur later aan in Lubumbashi. Ik was kapot en uitgehongerd…

Vandaar dat ik de zaterdag mij rustig heb gehouden. Ik heb geprofiteerd van het niets doen en heb letterlijk en figuurlijk mijn gat niet verroerd! Lang leve de Congoleze zon…

Zondag, 5u30 de wekker! Het grote feest is aangebroken op de parochie. De viering begon pas om 8u maar Pater Louis wou er extra vroeg zijn omdat er nog heel veel moest klaar gezet worden. Ik moest dus van ‘s morgensvroeg mee omdat hij geen tijd had om mij later te komen ophalen en de chauffeur had een dagje vrijaf.

Ik heb mij op de parochie dan maar bij de “mama’s” gezet en heb meegeholpen met het bereiden van het feestmaal. Ik was er al van 6u en ik wist dat de viering toch weer in het Swahili zou doorgaan. Maar ik heb me niet verveeld hoor in de keuken. Wat daar allemaal is klaargemaakt, man man man. Ze kunnen er wat van hoor! En eigenlijk waren ze al van de avond voorheen begonnen met verse kippetjes te slachten en te pluimen.

Wat stond er allemaal op het menu: foufou, frietjes, patatjes natuur, gebakken patatjes, patatjes in een pikant sausjes, witte rijst, gele rijst, pikante rijst, spaghetti, macaroni, sombe (groene groente), tomaatjes, Chinese kool, salade van patatjes en mayonaise, erwtjes, wortels, kip, verschillende soorten vis, stoofvlees, niertjes, eieren en als dessert een zakje popcorn met zelfgemaakte harde koekjes en beignets.

Deze maaltijd was voorzien voor 200 genodigden en ging door in de feestzaal. In de viering waren er echter 1200 mensen en bleven er daar nog 500 van plakken op de parochie. Voor hen waren er 50 bakken simba, 25 bakken tembo en 100 bakken sucre voorzien, weliswaar gesponsord door de parochie. Alles was op…

De dag bestond dus enkel uit een viering en een feestmaal. Nuja, hier ging Pater Louis vanuit maar hij had niet meegerekend dat de plaatselijke DJ uitgenodigd was voor het feestmaal. En hupsakee, na het afruimen gingen alle tafels en stoelen aan de kant en kon het feest beginnen. Rond een uur of 18 was al het drank op en werd het feest stil gelegd. Dat was voor Pater Louis het teken dat de meeste mensen naar huis gingen maar daar in een kleine vriendenkring nog wat gingen verder vieren met zelfgemaakt bier.

Het ziet er een beetje uit als karnemelk, er zit geen gas of schuim op maar naar ’t schijnt smaakt het heerlijk. Het is een sopje van water, bloem en bepaalde soorten wortels. Na 1 dag smaakt het nog te suikerachtig en drinkt het als limonade. Na 2 dagen zit er door het gistingsproces al iets meer alcohol in en is het bier op zijn best. Na 3 dagen kun je het alcoholpercentage een beetje vergelijken met een glaasje whisky.

Wat het bier betreft moet ik toegeven dat de Simba zo slecht nog niet is. In begin vond ik het niet echt mijn ding, maar ik trek mijn woorden terug. Ik heb me wel voorgenomen dat ik enkel nog in het weekend drink, want ik durf mij niet op de weegschaal zetten die in de keuken staat. De Congolezen hebben een goeie gewoonte om op elk uur van de dag bier te drinken, als je begrijpt wat ik bedoel…

Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van week 7.
Opnieuw moet ik een rechtzetting doen voor ik aan mijn weeklijks verslag begin. Ik dacht dat een pagne bestond uit een rok en een bovenstuk zelf gemaakt uit een stof met motief. Ze zeggen hier wel een pagne tegen maar eigenlijk is een pagne enkel een doek die ze gebruiken om rond zich te wikkelen. Bijvoorbeeld om een kind op de rug te dragen of om thuis dragen tijdens de huishoudelijke taakjes. Wanneer ze dan een rok en bovenstuk maken uit een pagne (een sstof met motiefje) wikkelen ze daarboven meestal nog een pagne. Maar het ensemble noemen ze voor het gemak ook een pagne. Volgende week zorg ik voor een visuele voorstelling!

Het was me een chaotisch weekjeen vooral naar het weekend toe. Ik woon niet langer meer bij Francoise en vrijdagavond heb ik er mijn koffers gepakt. Om een beetje tot mijn positieven te komen en om eens in een andere omgeving te zijn zal ik voor een weekje bij Pater Louis logeren op de boerderij Chem-Chem. Ondertussen is de Kiro bezig andere gastgezinnen aan het contacteren waar ik in juni verder terecht kan. Waarschijnlijk wordt het familie in de commune Ruashi of in de commune Bel Air.

Ik vind het alleszins supergezellig op Chem-Chem. Ik steek er veel uit en leer nu ook wat bij over het landbouwleven in Congo.

Ik heb er geen gras laten over groeien en zaterdagmorgen ben ik direct meegegaan op boodschappen. We moesten 20 geslachte kippen afleveren, bloem naar de molen brengen, bier inkopen J en nog wat kleine dingskes. Ik had me eigenlijk voorgenomen om de zaterdagmorgen mijn vlechten weg te doen maar dit wou ik voor geen geld missen.

Na het overheerlijke middagmaal heb ik er mij dan maar bij neergezet samen met een tandenstokertje! Ik dacht dat ik na een uurtje wel klaar zou zijn, ik kon echter veel vlechten er zomaar uittrekken maar ha, heb ik mij daar eventjes in vergist! Om 13u was ik begonnen en om 15u kwam Pater Louis op mijn deur kloppen. Stond ik daar nog met een halve bos haar en een halve bos vlechten. Als oplossing heeft Pater Louis me naar het gezin gebracht van zijn chauffeur. Ze wonen daar met 7 meisjes samen dus hulp genoeg… en gelukkig maar! Met 3 meisjes zijn ze nog een klein uurtje bezig geweest.

Na een heerlijke wasbeurt van mijn blonde (reeds afgebleekte) haren zijn we nog eventjes naar de markt Zambia geweest. Ze hebben deze zo genoemd omdat veel Congolese die intertijd gevlucht waren uit Congo naar Zambia, maar ondertussen teruggekeerd zijn, zich hier gevestigd hebben. Ze is wel 10 keer groter dan de vorige markt die ik ooit beschreven heb en ook 10 keer chaotischer. We waren wel toegekomen wanneer veel marktkramers hun kraam al hadden opgekraamd. Wat moet dat dan niet geven wanneer het volop piekmomenten zijn!

De markt is ook primitiever. Hier zijn de kraampjes uit hout gemaakt, op de andere markt had je al meer betonnen kraampjes. Er is ook geen overdekking maar met wat plastiek en golfplaten losten ze dit al gauw op. Ze zijn nu wel bezig om een overdekt plein te maken. Hier komt dan een nieuwe afdeling voor vis en vlees. Over vlees gesproken. Ik heb daar iets moeten proeven waarvan ik nog altijd de smaak niet kan thuisbrengen. Maar volgens mij kon ik iets ‘zwamworst’-achtigs proeven en ook pindanoten…. Raar maar waar.

Na nog een gezellige tocht door de cité waar de chauffeur woont maak ik me klaar voor een huwelijk. Hier kijk ik echt al heel lang naar uit, vooral omdat ik helemaal niet weet wat ik moet verwachten. Het was (en eigenlijk nog altijd) een groot vraagteken.

Eerst en vooral moest ik mijn uitnodiging tonen, anders kwam ik er niet in. Maar ja, die had ik niet. Pater Louis was uitgenodigd en hij dacht dat ik er zo ook wel in mocht. Na wat gekeuvel en discussie mocht ik er toch in. Een uitnodiging is noodzakelijk omdat anders iedereen zomaar zou komt binnenwandelen die daar eigenlijk niets te zoeken heeft. Het was een strenge controle…

We werden naar onze tafel gebracht en we kregen er onmiddelijk bier en popcorn (waarom verbaasd me dat ook niet J). Het viel me wel op dat heel veel mensen het bier lieten voor wat het was en een sucre namen. Aan ons tafeltje was ondertussen Jean de Dieu en zijn vrouw Martine met baby Jasmien ons komen vergezellen. Het was zijn nicht die trouwde. Na lang wachten kwamen dan eindelijk de trouwers toe. Ze werden begeleidt met dansende bruidmeisjes en gingen serieus (lees: héél serieus) naar hun zitplaats. Verder waren er nog de twee getuigen en 3 kinderen om de sleep van de bruid te dragen. Ze namen plaats op een ingericht trouwershoekje en een speech werd voorgelezen. Hoewel de speech heel grappig was mochten zowel de bruid als de bruidegom niet beginnen lachen. Ze moeten gedurende heel het feest hun lach bedwingen en mogen niet praten. Vreselijk moet dat zijn.

Na de speech mochten ze toch eventjes de dansvloer op komen. En dat zal dan ook de eerste en laatste keer zijn van die avond. Op het liedje van de Titanic begonnen ze aan een slow en de genodigden kregen de kans om hun geld toe te stoppen. Rond het paar loopt er dan een dametje rond die het geld verzameld. En na dit ritueel komt het volgende ritueel: cadeautjes! Iedereen die een pakje heeft kan dit nu persoonlijk aan de trouwers afgeven. En er wordt er vrolijk op los gezoend.

De trouwers blijven op de dansvloer staan en worden omringd door dansende en zingende vrouwen (dezelfde groep vrouwen die rondlopen in de zaal en iedereen van drank voorzien). Ik dacht dat ze een lokale cateringservice waren, maar klaarblijkelijk waren dit vrouwen van de plaatselijke KAV, waar ook de bruid lid van is.

Ondertussen gingen wij aanschuiven voor het feestmaal. De keuze was groot en zoals gewoonlijk was het weer één vettige bedoening. Er was rijst, aardappels, koude frieten, gehaktballetjes, kippenvleugeltjes, nog iets van vlees, vis en een oliesausje. Nadien kwam ook de taart op een ceremoniële manier de zaal binnen en mochten de trouwers de taart aansnijden. Maar wij mochten er niet van beginnen eten voor de man zijn vrouw een stukje taart te eten gaf en omgekeerd. Voor dit ritueel hadden ze zich wel eerst omgekleed.

Het was ondertussen al 23u geworden en eindelijk barste het feest los. Op Afrikaanse muziek bewoog iedereen vrolijk mee. En vooral dat gat ging van links naar rechts, van omhoog naar omlaag. Hoe ze het toen, god weet het, maar ze kunnen er wat van. En vooral de mannen zijn niet van de dansvloer weg te slaan.

En zoals ik al zei, vanuit het trouwershoekje keken de trouwers, de getuigen en de 3 kinderen toe zonder ook maar 1 woord te zeggen. Wel zag ik af en toe een glimlach! Gelukkig maar, want wanneer je niet weet wat hier aan de hand is zou je denken dat ze daar ferm tegen hun goesting zitten!

Om 24u was het plotseling gedaan. De trouwers stonden op, de muziek werd stilgelegd en iedereen ging naar huis. Na het opkramen van de muziekinstallatie (die gehuurd was van de Kiro) konden ook wij vertrekken. We moesten wel nog enkele mensen naar huis voeren en waren pas rond 1u15 thuis. Voor mij geen erg, maar Pater Louis moest de volgende dag wel om 5u30 de mis doen.

De zondag was het Kiro-dag. Ik heb ooit al eens vermeld dat de Kiro hun 60jarig bestaan vieren dit jaar. Ze doen dit in augustus maar kunnen onmogelijk alle Kiroleden over het hele land verzamelen. Vandaar dat ze vooraf enkele “wedstrijden” houden zodat ze een selectie kunnen maken.

Dit houdt in dat ze per decanaat en per afdeling een werkstuk verkiezen. Dit werkstuk wordt dan op het grote feest vertegenwoordigd en van alle decanaten (diocees) wordt dan per afdeling het beste werkstuk gekozen. Als je’t mij vraagt…een grote eer!

Gisteren was het de verkiezing van decanaat Lubumbashi. Vanuit het hele decanaat waren de Bakayuki’s, youpi’s, gen’s en aspies vertegenwoordigt. De dag begon, hoe kan het ook anders, met een viering en een optocht door de straten. Nadien konden alle groepen hun werkstuk afleveren. Per afdeling was er wel afgesproken om rond hetzelfde thema te werken. De bakayuki’s moesten een tekening maken waar ze een gelukkig dorp afbeelden. De gen’s moesten ook een tekening maken maar van Heilige Maagd Maria. En de aspies moesten een standbeeld maken van een bepaalde persoon. En opnieuw werd ik geconfronteerd met het grote artistieke talent van de Congolesen. Er zaten prachtige werkstukken bij! Daar kunnen zelfs onze Sylvie en Veerle niet aan tippen! Wat de verkozen werkstukken zijn van decanaat Lubumbashi weet ik nog niet, het wordt dus afwachten…

Mijn weekend heb ik afgesloten met een frisse simba op het gezellige terras van Chem-Chem waar je een prachtig uitzicht hebt over de velden van Congo…

Sarah

Hallo Sarah
...We vragen ons af welke planten je daar het meest aantreft , we hebben al veel diareeksen gezien over Zuid Afrika met zijn prachtige succulenten , maar dat is Congo niet...
Nog de groetjes van
de Frannekes

(bron: www.congoforum.be)

In Congo is er een grote klimatologische verscheidenheid. Er valt het hele jaar door regelmatig regen, die regen verdeelt zich over het hele gebied en bedraagt meer dan 1.200 mm per jaar. Daardoor heeft de enige rivier van het land, de Congo – rivier, het symbool van de eenheid van het land, zo’n regelmatige loop.

Winden uit allerlei richtingen waaien over het land: de moessons die afkomstig zijn van de Atlantische Oceaan, de passaatwinden die worden aangetrokken door de equatoriale stroming in het noordoosten en de winden uit het zuidwesten, die komen aanwaaien uit de Indische Oceaan.

Het noorden van het land geniet van een evenaarklimaat dat wordt getypeerd door één seizoen: dat van de regens. Het is hét gebied van de moerassen en het oerwoud. De rest van het land kent een droog of vochtig tropisch klimaat, met afwisseling van een droog en een regenseizoen.

In het zuiden is het eerder droog en daar vind je vooral grasrijke savanne, met hier en daar ook wel wat bossen.

In het centrum en het noordoosten, waar het eerder vochtig is, zie je vooral bosrijke gebieden. In de hoge bergen met de eeuwige sneeuw, heerst een regenachtig en milder klimaat, goed voor dichte bossen en boomachtige savanne (bamboe en struiken).

De gemiddelde temperatuur aan de kust bedraagt 25°C. Ten noorden van het Congobekken, in Noord-Katanga, in de twee Kasais en in Beneden-Congo bedraagt het tussen de 24°C en 25°C. In de bergrijke gebieden is de gemiddelde temperatuur ongeveer 19°C.

Door deze klimatologische verscheidenheid is er een enorme keuze aan landbouwproducten. Naast verschillende soorten hout produceert het land ook katoen, diverse soorten palmbomen, aardnoten, maïsthee, koffie, cacao, maïs, rijst, fruit en groenten die groeien in tropische en gematigde omstandigheden, suikerriet en vele knollen.

Op mijn fotowebsite www.bombie3.spaces.live.com kun je foto's vinden van de rijke natuur en wildleven in Congo. En geloof me vrij, je zal verbaasd zijn hoe Congo er nu werkelijk uitziet. Het is geen dor land met hier en daar een groeiend boompje, integendeel!

Prachtige watervallen vind je bijvoorbeeld in Zongo en Lofoi, plekken die respectievelijk via Kinshasa en Lubumbashi te bereiken zijn. In Beneden-Congo zijn er de mangrovebossen, de sportvisserij op de rivier nabij Banana en Moanda en het stadje Boma. Inga is bekend voor zijn stuwdammen en stroomversnellingen. In de havenstad Matadi vind je ambachtelijke steenbakkerijen en herinneringen aan de aanwezigheid van Portugese zeevaarders. In Mbanza Ngungu kan je dan weer blinde holenvissen in grotten bewonderen.

De hoofdstad Kinshasa heeft de stroomversnellingen van Kinsuka, het «sanctuary» voor bonobo’s aan de ‘Chutes de Lukaya’, het grafmonument voor de vermoorde president Laurent-Désiré Kabila, het standbeeld van Lumumba en de kunst die op diverse markten te koop is. In de omgeving van ‘Kin’ kan je de vissersdorpen Kinkole en Maluku bezoeken en wordt er gevist op tijgervis. In Bandundu heb je de watervallen op de Kwangorivier (Tembo en Kasongo-Lunda). De Evenaarsprovincie verrast de toerist onder meer met haar pygmeeëndorpen.

In de Kivustreek zijn er nationale parken met gorilla’s en vulkanen. De koperprovincie Katanga, met als hoofdplaats Lubumbashi, heeft ook nationale parken en kopermijnen die niet meer worden uitgebaat.

Moet er nog meer zijn?

Sarah

04:00
Het licht floept aan, hupaskee, klaarwakker! Clara neemt enkele huiswerkschriftjes en gaat luidruchtig op zoek naar een balpen. Om één of andere reden vindt ze het leuker om haar huiswerk 's morgens te maken. Gelukkig kon ik haar enkele weken geleden overtuigen om dat in de keuken te doen en niet op het piepende bed!

04:05
Het licht gaat terug uit! Rust....

05:00
Hoor ik daar in de verte muziek? Jahoor... waarom ook niet.

05:30
Kleine Yves springt van boven uit het stapelbed naar beneden en Clara begint intensief aan de strijk van de schooluniformen. Voor hen is de dag begonnen. Maar nog niet voor mij. Ik blijf lekker in mijn bedje liggen en geniet volop van de heerlijke zonnestralen die zo vroeg in de morgen de kamer komen binnenvallen...

07:00
Het leven in huis is nu volop aan de gang. Ik hoor Francoise een vrolijk wijsje zingen onder de douche, Arlette is voor de zoveelste keer weer haar huid aan het insmeren met één of andere cocos-crémeke en Daddy, tja die loopt maar wat rond niks te doen. Ik zal maar opstaan zeker!

07:05
Mijn dagelijks ritueel begint: het wassen van mijn pyjama en hoeslaken. De nachten zijn hier niet 'koel' te noemen en het is altijd aangenaam om 's avonds in een fris bedje te stappen! Ik vul twee emmers met water. In eentje doe ik wat 'omo' en de andere gebruik ik als spoelwater. Een heerlijk wasproduct 'omo'. Het wast de hardnekkigste vlekken uit en het ruikt naar waspoeder zoals waspoeder zou moeten ruiken. Anna (de poetsvrouw) gebruikt het zelfs om de vaat mee te doen!

07:20
Terwijl ik een emmer water vul om mij te wassen bewonder ik aan de waslijn mijn kraakwitte vers gewassen hoeslaken en pyjama! Goed gedaan, banaan! Spijtig dat ik nu zelf het koude water in moet. De elektriciteit doet het weer niet dus dan mag ik het lekkere warme water ook vergeten! Nuja, mocht er al elektriciteit zijn dan mag ik van geluk spreken dat er nog warm water is. Ik duik meestal als laatste de badkamer in...

07:45
Normaal gezien zou ik nu kunnen zeggen dat mijn haren lekker ruiken naar mijn heerlijke shampoo. De vlechten in mijn haren beletten dit echter! Maar zo'n koude douche heeft me anders wel wakker gemaakt. Nu op zoek gaan naar een lange broek en lange kouzen, die stomme muggebeten ook! Waarom hebben ze het enkel op mijn voeten en enkels gemunt?

07:55
Anna is ondertussen aangekomen en is al druk bezig de woonkamer aan het vegen met een zelfgemaakte borstel. De tuinman is de auto aan het wassen en Arlette is bezig met het kuizen van één of andere groente. Ze heeft geen les meer en moet nu eigenlijk beginnen studeren voor haar examens. Er is echter 1 probleempje: ze haat studeren. Daddy en Francoise zijn reeds de deur uit, maar zonder de auto, vreemd!

In mijn eentje ga ik dus op zoek naar een ontbijt. Ik heb geluk vandaag en ik vind een vers brood in de frigo. Vaak is dit niet het geval en moet ik het doen met een appelsien en nog wat chocolade die ik mee heb uit België. Er staat ook nog wat water in de frigo (die ondertussen helemaal afgekoeld is omdat er geen elektriciteit is). Ik moet deze ochtend dus geen halfuur wachten tot er een beetje water ontdooid is die in de diepvriezer stak. Leuke momenten om de dag mee te beginnen, denk ik dan bij mezelf!
Jammer van de koffie die op is...

08:30
Ik ben vroeger klaar dan verwacht en neem nog voor enkele minuten een boek bij de hand.

08:40
Ik vertrek naar de Kiro (te voet) en normaal gezien neem ik een appel mee voor onderweg. Gisteren heb ik echter ontdekt dat dit niet zo'n goed idee is. Het seizoen van wind en stof is begonnen, als je begrijpt wat ik bedoel...

09:00
Precies op tijd! Het is nog niet echt druk op de Kiro dus zet ik me achter de computer om emails te lezen, de vrtnieuws website uit te pluizen en mijn blog wat up te daten. Hier ben ik al gauw enkele uren zoet mee! Maar alweer heb ik geluk vandaag en werkt het internet vlugger dan normaal. Ik werk nu ook al 1uur en 25 minuten op de computer en hij is nog niet 1 keer uitgevallen!

11:15
Samen met César ga ik op stap. We moeten een nieuw onderdeel kopen voor een computer, nieuwe inktpatronen en wat printpapier.
Het is een lange tocht door de stad, pas om 12u30 komen we weer terug op de Kiro.

12:30
Dorst! Verschrikkelijke dorst. De zon laat zich weer van haar beste kant zien en straalt zoals ze nog nooit heeft gestraald aan een helderblauwe hemel. Jammer dat ik net op deze dag een helse tocht door het centrum moest maken. Maar goed, een frisse simba maakt dit alles weer goed!
Spijtig dat er juist maar een soort 'tweede klasse' hespeworst in de frigo ligt en ik ga vlug naar een winkeltje om de hoek voor een lekker zoet broodje.

14:00
Didier en ik op stap naar UNICEF. De Kiro en unicef zijn begonnen met een project maar ik weet er nog het fijne niet van. Didier probeert me onderweg uit te leggen wat het allemaal inhoudt maar ik kan me niet concentreren. Ik moet echter zorgen dat ik mijn voet niet omsla in één of andere diepe put of dat er geen auto is die me omver rijdt. De tocht is ook helemaal voor niets geweest, de bevoegde persoon waar Didier een afspraak mee heeft is er niet. Waarom verbaast me dit ook niet?

15:00
Ik pak mijn spullen en vertrek naar Bakanja-Ville voor de alfabetisering. Gelukkig voor mij ligt dit huis schuin over de Kiro!
Er zijn maar enkele kinderen komen opdagen maar dit belet mij niet om met volle goesting het alfabet aan te leren. Spijtig dat ze na de letter D al blijven hangen. Daar gaat mijn goede moed om hen het alfabet-liedje aan te leren. Maar we komen er, denk ik toch...

17:00
Ik was van plan om nog enkele boodschappen te doen, maar ik heb er geen zin meer in. De laatste 2 uren waren vermoeiend ik wil mij gewoon in de zetel kunnen neerploffen. Ik stap gewoon richting Maniema, mijn straat!

17:20
Aankomst thuis! Ik kom tot de constatie dat ik alleen thuis ben (op Anna na) en dat de elektrciteit terug is! FEESTJE...
Ik neem de cd van 2 many dj's en zet deze op volle bak...genieten met een lekkere frisse cola in de hand.

18:30
Yves en Clara die ondertussen zijn thuisgekomen vragen of ik zin heb om mee te gaan naar de markt. We moeten brood kopen en wat eieren. Daar twijfel ik niet aan!

19:15
Bij het terugwandelen van de markt had ik aan Clara beloofd dat ik deze avond het eten zou klaarmaken. Maar veel is er niet in huis. Het is rijst of spaghetti en een papje van olie, ui en tomaten. Een beetje zielig, dus maak ik een pan vol héérlijke spiegeleitjes. Een geslaagde zet!

20:00
Clara haalt plotseling een dvd uit haar zak. Leuk, denk ik bij mezelf. Tot ik naar de achterkant kijk van de dvd: krassen, vol krassen. Het beloofd weer een avond te worden van doorspoelen en opnieuw starten omdat de dvd blijft hangen. Het blijkt ook een dvd te zijn van de serie 24. De meeste mensen zullen wel begrijpen wanneer ik zeg dat de dvd begint bij het derde seizoen, om 5uur in de ochtend en het dus onmogelijk is om te kunnen volgen.

21:00
Ik duik mijn bed in. Ik kan mijn ogen niet meer open houden en mijn hoofd begint weer pijn te doen. Komt allemaal door die vlechten. Ik kan er maar niet aan wennen. Ik heb besloten ze binnen enkele dagen te verwijderen. Ik begin trouwens toch al vlechten te verliezen omdat mijn haren nu eenmaal te zacht zijn...Het trekt op niet veel meer!

slaapwel

Als je van de duivel spreekt zeg!
Iedere dag ga ik een kijkje nemen op de website van de vrt (www.vrtnieuws.be) en toevallig kwam ik een artikel tegen over de mijnsector van Congo. Het is een videofragment, maar omdat het internet hier super traag gaat kan ik het jammer genoeg zelf niet bekijken. Veel plezier dus...

http://www2.vrtnieuws.net/cm/vrtnieuws.net/mediatheek/1.125805 


Wie trouwens meer nieuws wil weten over Congo (en Afrika) kan een kijkje gaan nemen op www.congoforum.be ! Op deze website staat niet alleen culturele informatie over congo maar ook artikels die in de (Belgische) kranten verschenen zijn.


Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van deze week. Voor ik met mijn nieuwe verslag begin wil ik vlug  2 fouten rechtzetten die ik eerder heb gemaakt. Ik vraag me af waar ik toen met mijn gedacht zat... In Lubumbashi wonen namelijk geen 5 miljoen mensen maar iets meer dan 1 miljoen. En, een pintje bier kost hier geen 350 frank (0.50 euro)  maar ongeveer 1000 frank (1.40 euro). Een limonade/cola kost wel 350 frank.



Het is weer zover een wekelijks verslag!

Buiten enkele activiteiten hier en daar was het net zoals de voorbije weken terug kalm. Ze zijn van menig dat een jaar lang is en ik tijd zat heb om van alles en nog wat uit te steken. Ik heb hen er wel al moeten aan herinneren dat ik hier al bijna 2 maanden ben. Nog maar bijna 10 te gaan! Nuja, het hoort bij de Congolese cultuur dat alles wel op zijn pootjes terecht komt dus stilletjes aan begin ik er gewend aan te raken.

Om de tijd te vullen ga ik dan maar zelf op zoek naar avontuur en plezier.

Maandag had ik een afspraak bij de kapper geregeld. Je kunt het waarschijnlijk wel al raden. Inderdaad, om mijn haar te laten vlechten. Door de warmte groeit mijn haar hier zeer snel maar niet snel genoeg om het natuurlijk te vlechten. Ze hebben er toch nog vals haar tussen geweven! En zoals ze zeggen, 2 dagen nadien had ik nog zeer in mijn hoofd. Het valse haar weegt ongelooflijk zwaar en trekt mijn hoofdhuid naar achter. Maar goed, voor 4100 frank (5.85 euro) ben ik er zeer goedkoop vanaf gekomen en het resultaat mag er zijn, zeker na 5 uur getrek aan mijn tedere blonde haartjes. Het was op de Kiro eventjes schrikken toen ze me zagen afkomen: VERRASSING!

Maandagnacht heb ik maar al te goed ondervonden dat slapen met een mega haarbos geen pretje is. Ik kon de goede positie maar niet vinden en het sjaaltje dat ik ter bescherming voor de vlechten had omgedaan kan het allemaal niet meer aan. Gevolg: ’s nachts niet kunnen slapen omdat de lange vlechten mij gingen vervelen en ’s morgens opstaan met een bezwete en bruine nek omdat de kleurstof van de vlechten afgaat. En dan te denken dat ik nog een witte pyjama aan had…verschrikkelijk!

Eerste werk dinsdagmorgen: naar de markt op zoek naar een filé! Een filé is een soort haarnetje, geweven uit elastisch touw. Je hebt ze in verschillende soorten maten, naargelang de hoeveelheid van je vlechten. Ik heb de middelmaat gekozen en 500 frank betaalt (0.70 euro). Het is een droom om hier mee te kunnen slapen. Al je haren zitten er in verpakt en hangen niet vervelend in je nek

Ik heb er dan maar direct gebruik van gemaakt om eventjes wat rond te neuzen op de markt. Eerst kwam ik de ‘doe het zelf’ afdeling tegen. Mocht ik ooit op zoek moeten gaan naar hangsloten, dan weet ik waar ik moet gaan. Ik kon er gewoon niet naast kijken en dit in alle maten en kleuren.

Vanuit de ‘doe het zelf’ afdeling kwam ik bij de lingerie terecht en af en toe kwam ik een kraampje tegen die “medicijnen” verkoopt. Ik heb achteraf zitten denken dat ik blij mag zijn dat ik qua gezondheidzorg in België ben geboren. Weet je dat ze hier nog altijd suppo ‘s voorschrijven voor in de ‘poep’ aan volwassenen. Ik vond het maar een rare gedachte…

Na de lingerie kwamen de marktkramers die allerlei prulletjes probeerden te verkopen. Van spiegels tot tandenborstels, van potloodslijpers tot nagelknijpers, van zonnebrillen tot haarrekkertjes. Het is in één van deze kraampjes dat ik mijn filé gevonden heb. Godzijdank…

Natuurlijk kan een markt niet bestaan zonder een kleren- en schoenen afdeling. Dat waren de volgende kraampjes in de rij. En geloof me vrij: keuze genoeg. Maar stel je hier niet teveel bij voor. Een t-shirt van 700 frank (1 euro) kan volgens mij niet lang meegaan. En zeker niet wanneer ik het in handen geef van onze poetsvrouw. Zoals zij de kleren wast, kan geen enkele wasmachine aan tippen. Maar ik heb al zitten denken dat ze er ooit nog eens gaten in gaat wrijven en uitwringen, zo hard is ze bezig…

Wat de schoenen betreft. Tja, veel vrouwelijke schoenen. En met vrouwelijke schoenen moet je hier onder verstaan: hoge hakken. En hebben ze geen hoge hakken dan hebben ze veel glitter! Wanneer je dan eens een paar schoenen vindt zonder hakken en zonder glitter, pech maar dan zijn het plastieken teenslippers (baboeska ‘s). En dat is nu niet echt aan te raden onder een mooie pagne…

Nu we toch over de vrouwen bezig zijn. Kan ik direct overgaan naar de volgende afdeling: de make-up! Héél belangrijk hier. Je zult niet veel vrouwen tegen komen waarvan de tenen niet gelakt zijn of waarvan de lippen niet rood zijn. Er is dan ook keuze genoeg aan verschillende lippenstiften, nagellak, parfum, juwelen, en vals haar (voor de vlechten é).

Direct na de make-up afdeling kwam ik in het interessante deel. De pagne – afdeling! Hoewel er in stad 2 grote centrums bestaan voor pagnestoffen vond ik het toch leuker om hier op de markt naar de pagnes te kijken. Tot nu toe heb ik me nog geen pagne laten maken omdat ik nog niet dé stof heb gevonden. Op de markt zag ik enkele leuke motiefjes maar ze raden me aan om hier geen pagne mee te laten maken. Het mag dan wel goedkoper zijn maar de kwaliteit is minder!

En dan komen we aan het deel waaraan iedereen denkt als hij het woordje ‘markt’ hoort: eten!
Aan fruit en groenten is er keuze genoeg. En bij iedere marktkramer is er een prijsklasse terug te vinden. Bij de duurdere klasse kun je niet kiezen welke tomaat of appel je wilt, ze nemen telkens de bovenste op de hoop. Bij de goedkopere klasse kun je wel kiezen maar, moet je tevreden zijn met rotte plekjes. Wat je ook telkens terugvindt zijn kleine rode pepertjes. Samen met wat ui en zout pletten ze dit tot een papje die ze vooral eten bij kip. Ik heb het hier minder voor want het is echt wel pikant.

Natuurlijk zijn er ook genoeg kraampjes waar je rijst, bloem, soja, koffie, suiker, … kunt kopen. Alles zit nog in de originele verpakking (jutte zakken van enkele kilo’s) zodat je met een soort maatbeker zelf de hoeveelheid kunt kiezen.

De vleesafdeling bestaat hoofdzakelijk uit kippen en kuikentjes. Het enige verschil is dat de kippen nog leven en de kuikentjes niet. De kippen kun levend kopen en moet je zelf weten te slachten. De kuikentjes kun je per kilo kopen (dood en gepluimd) en moet je thuis enkel bakken met wat peper en zout. Naar het schijnt een delicatesse maar ik pas. Een kuikentje met kop en poten zijn niet echt wat ik het neusje van de zalm noem.
Wanneer je varken of rund wilt eten met je net buiten de markt gaan. Daar bevinden zich kleine slagerijen waar je allerlei vlees kunt kopen.

Net buiten de markt zijn ook vele kleine kruidenierszaakjes waar je goedkoop choco, confituur, boter, melk in poedervorm, mayonaisse, snoep, koekjes, … kan kopen. Vaak worden deze door Grieken of Indiërs opengehouden. Deze winkels vindt je ook overal terug in de rest van de stad. Toch is er een verschil met een winkeltje in het centrum en met een winkeltje aan de rand van de stad.

Een winkeltje in het centrum is meestal net iets groter en vaak moet je eerst betalen aan een aparte kassa alvorens je naar de chef van de winkel kunt om je goederen op te halen. Een winkeltje aan de rand is simpel en eenvoudig. Je vraagt wat je wilt en je betaald. Net zoals bij ons.

Vervelend aan deze winkels (zowel klein als groot) is dat alles achter glas of kippendraad zit, megahoog gestapeld is en nog eens achter een balie bevindt. Dit is louter om diefstal te vermijden maar wel vervelend als het druk is en er een reus van een vent voor je neus komt te staan.

Er zijn ook enkele (tot nu toe weet ik er van 2) supermarktjes. Megastore wordt door een belg opengehouden. Hypersaro door een Griek. Je kan er rustig met een winkelkar rondrijden en genieten van de airco. Alles is er uitgerust in rekken en staat open en bloot. Bij het naar buiten gaan halen ze dan wel terug alles uit je zak en controleren of het overeenkomt met je kasticket. Het enige verschil is de prijs. Voor een pot choco van jempy betaal je hier al gauw 2200 frank (3.15 euro) terwijl je in de kleinere winkeltjes voor dezelfde pot maar 1000 frank (1.40 euro) zult betalen. En ja je leest goed, choco van Jempy. Heel veel producten komen uit ons land. Colruyt, Delhaize, … doen hier gouden zaken!

Ik heb nu ook vernomen van Pater Louis dat de boerderij Chem-Chem een contract heeft afgesloten met Megastore. Vanaf volgende week levert Chem-Chem iedere week 50 kippen. Om dit draaiende te houden zal Chem-Chem iedere maand een aantal kuikentjes aankopen die na 7 weken vetmesten rijp zijn voor de slacht. Leuke deal toch…

Diezelfde dinsdag heb ik nog meer kunnen genieten van de Congolese cultuur dan dat ik op de markt al heb kunnen doen. Ik ben namelijk naar het restaurant Bush Camp geweest. Er was een diner met een delegatie van Belgische economisten en ook de Belgische consul was daar aanwezig. Raf (group one, later meer hierover) was daar ook op uitgenodigd en vroeg of ik zin had om mee te gaan als partner! Daar moest ik geen tweemaal over nadenken.

Bush Camp is deels een restaurant en deels een boerderij. Al het lekkers wat op tafel komt is van eigen kweek. Vandaar dat bij het binnenrijden van de boerderij direct onze wielen werden ontsmet en we onze voeten in een speciale mat moesten afvegen. Een epidemie willen ze mijden als de pest. Om het restaurant te bouwen hebben ze er 3 jaar aan gewerkt. Je wordt dan ook direct ondergedompeld in de Afrikaanse cultuur. De tafels, de kandelaars, de bar, de borden en de glazen,… alles is in detail! Jammer van de Célin Dion cd die ze hebben afgespeeld…

Ook het eten was heerlijk, ik heb me zelfs gewaagd aan een krokodillenbrochette. Maar veel verschil met een varkensbrochette smaakte ik niet hoor. Het was puur genieten, maar de prijs laat het me jammer genoeg niet toe om het wekelijks te doen…Het was 30 dollar (23.5 euro) maar je mag eten zoveel je wilt. En nadat ik me vol had gepropt met verse groentjes en patatjes kwam er nog een lekker dessert en een bord met verschillende kazen! Mmmmmm….

Woensdagmorgen! Hm, misschien was dat laatste glaasje wijn de avond ervoor geen goed idee geweest. Met een mottig gevoel heb ik me er toch aan gewaagd om een tocht door het centrum te maken. Meer bepaald om verschillende ambassades op te zoeken. Want ik mag jullie het leuke nieuws vertellen dat mijn zusje Tine de eerste 3 weken van oktober op bezoek komt! Omdat je natuurlijk niet alle dagen in Afrika bent gaan we er eens goed van profiteren om enkele andere landen op te zoeken. We zullen waarschijnlijk Rwanda en Oeganda verkennen en nog enkele dagen naar Zambia trekken. Bij de ambassades kreeg ik telkens een zeer simpel antwoord: je kan zonder probleem een visum aan de grens kopen. Veel regelen kan ik echter nog niet. We zijn tenslotte nog maar mei…

Donderdag heb ik mij aan Congolese kunst gewaagd. De artiesten (studenten aan de universiteit) waren afgekomen naar Bakanja-ville voor hun project met de straatkinderen. Vorige week was dit niet het geval, maar nu waren ze van de partij. Gelukkig maar, want er waren weer een heleboel kinderen afgezakt om mee te knutselen. Hopelijk kunnen we donderdag weer op hun komst rekenen…Voor mij is het echter de laatste week dat ik alfabetisering zal geven aan de kinderen. Op de Kiro moet ik teveel zaken verzetten of afzeggen om op tijd in Bakanja-ville te kunnen zijn. Een combinatie wordt dus moeilijker en moeilijker.

Na het leuke nieuws komt ook wat minder nieuws! Jackie heeft donderdag de familie verlaten en zal de rest van het schooljaar op het internaat van Twendelee verblijven. Ze zit in haar laatste jaar en ze wil zich concentreren op haar eindexamens. Ze wil namelijk geneeskunde gaan studeren en resultaten zijn belangrijk. Ik kon heel goed opschieten met Jackie. Ze nam me altijd overal mee naar toe en stelde me aan al haar vrienden voor. Ik ben dan ook zonder twijfelen meegegaan op de avond dat ze verhuisde. Bij aankomst werd ze direct verwelkomd door veel getier en geroep van haar vriendinnen. Normaal gezien moest ze vorige week al vertrokken zijn naar het internaat maar door één of ander reden kwam het er maar niet van. Ze waren dus allemaal blij haar te zien. Na wat kennismaking met haar vriendinnen, de kamer en het gebouw gingen we terug huiswaarts. Ik was er toch wel eventjes stil van…

Vrijdagvoormiddag ben ik samen met Inge aan haar papa (haar ouders zijn voor enkele weken op bezoek in Congo) naar de mijn STL geweest. Het was een grote brok om al te informatie te verwerken en vooral omdat onze gids niet echt duidelijk articuleerde. Ik heb mij dan maar bezig gehouden met het nemen van foto’s. Normaal gezien is dit niet toegelaten, maar met al mijn charmes *uhm* mocht ik mijn kodak toch boven halen. En gelukkig maar, want op een bepaald moment gingen we helemaal naar de top van de grote afvalberg (100m) waar we een prachtig zicht hadden over de stad Lubumbashi en in de verte Zambia (in vogelvlucht maar 30 km). Een heerlijk gevoel was dat… Enkel bij het vertrek aan de voet van de berg had ik toch mijn twijfels om het ijzeren karretje in te stappen die getrokken werd door enkele stalen kabels. Ik had het gevoel dat we op de Foor van Brugge waren! Ik stelde me al voor hoe we hiermee terug naar beneden zouden gaan, want uiteindelijk was het redelijk stijl. Maar algauw kreeg ik daar een antwoord op: te voet!

Van bij het begin van deze mijn werd hier erts verwerkt. Het afval dat hier uit voorkwam hebben ze allemaal op één grote berg gegooid en sinds enkele jaren geleden zijn ze begonnen om uit dat afval onder andere kobalt te verwerken (materie om bvb gsm ’s mee te maken). Met deze afvalberg zijn ze nog ongeveer 20 jaar zoet …

Eens we in fabriek waren werd ik overweldigd door de hitte, waar enkele oven‘tjes’ verantwoordelijk voor waren. In deze mijn staat onder andere 1 gigantische oven waarvan er maar enkele op de wereld zijn. En ja hoor, eentje ervan staat in Congo! Wie had dat gedacht…

Deze gigantische oven is de eerste fase in het verwerkingsproces. Dan wordt het afval nog naar een andere oven gebracht om dan uiteindelijk als bvb kobalt in een zak te eindigen. En denk nu niet dat je zomaar als souvenir met een zakje kunt wegwandelen. Oh nee, 1 zakje kobalt weegt 850 kilo. En 1 kilo kobalt kost 32 dollar (25 euro). Dit wil zeggen dat 1 zak kobalt ongeveer 21.400 euro waard is. Voor de minder rappe rekenaars onder ons: dat is ongeveer 900.000 Belgische frank. En in stock staan er méér dan 50 zakjes kobalt gestapeld. Begin maar te tellen… Ze moeten zelfs de grond met een soort water/druk systeem ondersteunen door het vele gewicht.

Om week 6 in stijl te kunnen af te sluiten heb ik gisteren iets leuks meegemaakt. Christie, de dochter van César, was zaterdag 6 jaar geworden en gisteren was het haar verjaardagsfeestje. Op 20 mei is het ook de verjaardag van hun jongste zoon Eddy, die 2 jaar wordt. Het was dus een dubbel feest. Om 17uur kwamen we toe en direct werd ik overweldigd met Simba en popcorn (dat is hier het aperitieftoostje bij uitstek)! Nadat dit nog niet allemaal genoeg was kwamen er nog lekkere beignets, kip en bleef de Simba maar vloeien. César, Didier en enkele andere mannen en vrouwen vierden er vrolijk op los, zeker nadat Lubumbashi in de voetbal met 2-0 gewonnen was van Kinshasa. Het plezier kon niet op. Na een danspasje hier en daar mochten Christie en Eddy dan eindelijk hun kaarsjes uitblazen. De cake was overheerlijk. Ik ga zeker nog eens vragen aan Lucienne (de mama) hoe ze dit heeft klaargespeeld.

Maar toen gebeurde het! In de veel te kleine woonkamer gingen na enkele minuten de stoelen en het salontafeltje aan de kant en ging het muziekvolume de hoogte in! Iedereen op de geïmproviseerde dansvloer en dansen maar… Ik had dat nog nooit meegemaakt. Klein of groot, iedereen danste mee! Zelfs de kinderen in de straat kwamen aan de het raam en de voordeur staan om mee te kijken en mee te dansen.
Het ging er vrolijk aan toe tot in de late avond…

Tot de volgende

Sarah

Yambo

De foto's van week 5 zijn vanaf nu te zien op www.bombie3.spaces.live.com

Er is zijn ook enkele nieuwe foto's te zien bij het album 'een beetje vanalles', het album 'alfabetisering' en het album 'gastgezin'. Bij mijn gastgezin hebben we er namelijk een nieuwe bewoner bij. Zijn naam is Yves, hij is 10 jaar en de broer van Clara. Willy, de broer van Francoise is enkele weken geleden verhuist naar een andere broer. Ja, ingewikkeld é!!!

Ik heb ook eindelijk werk gemaakt van de foto's van de stad. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik ze niet zelf heb genomen maar via een website heb gevonden. Net zoals de luchtfoto's van Lubumbashi. Vroeger was hier een Belgische piloot met een privevliegtuigje die af en toe mensen mee de lucht in nam. Jammer genoeg is hij met pensioen en terug vertrokken naar België, anders had ik niet moeten twijfelen.

Ik heb trouwens ook gemerkt dat oudere berichten niet meer verschijnen bij "inhoud blog". Maar geen paniek, via mijn archief kun je per week nog mijn berichten lezen!

Sarah

Dat het voor mij een onmogelijke opdracht is om al mijn ervaringen te delen met iedereen, zullen jullie wellicht wel geloven. Toch wil ik jullie zoveel mogelijk bijbrengen over het land en de cultuur. Ik hoop dan ook dat ik met deze link jullie kan aanzetten om de boeken te lezen van enkele auterus die elk hun eigen verhaal hebben over Congo!

Op reis naar nergens, Marc Helsen.
Marc Helsen bezoekt twaalf gebieden die elk reisgids als te mijden aankruist: Ivoorkust, Noord-Katanga in Congo, Het noorden van Oeganda, de grensstreek met Soedan in Tjsaad, Haïti, het westen van Colombia, Nagorno-Karabach in Armenië, de Russchische republiek Ingoesjetië, het bergland van Bangladesch en het aardbevingsgebied Pakistan. Bovendien reist hij zowat als enige buitenlander wekenlang door het woeste, door oorlog verscheurde, maar onvergetelijke mooie Afghanistan. De auteur observeert het plaatselijke leven en praat met de bevolking: van kappers en kroegbazen tot vluchtelingen, slachtoffers van oorlogsmisdaden, militairen en hulpverleners. Helsens gevoel voor humor zorgt ervoor dat zijn zwerftocht nooit verzandt in een eindeloos ellendeverhaal. In deze niemandslanden is Helsen vaak te gast bij de teams van Artsen Zonder Grenzen. De verhalen van de auteur geven een inzicht in de werking van deze legendarische hulporganisatie in de meest afgelegen gebieden ter wereld.

Terug in Sampwe tref ik tijdens een avondwandeling het wrak van een oude Chevrolet aan. Hij heeft zijn vier wielen nog en de eigenaar heeft het chassis op blokken gezet in een poging om de banden heel te houden. Binnenin is heel het interieur leeggehaald, maar het dashboard heft zijn snelheidsmeter en stuur nog.
Terwijl ik naar het ding stat e kijken en me afvraag hoe oud het is, hoor ik van ver iemand roepen: ‘Ja! Ik ben de eigenaar!’
Er verschijnt een grijzende man van rond de zestig, die zich voorstelt als Kibangwe Bienheureux. Hij wordt vergezeld door een andere man, die meldt dat hij Kabila Dieudonné heet. Terwijl ik hun op Afrikaanse wijze de hand schud vraag ik me af waarom de missionarissen, die deze mensen destijds hun christelijke namen hebben gegeven, tot de praktijk van het geven van zulke onnozele voornamen zijn overgegaan. Voorzeker, de bleke zuster en paters heetten destijds toch ook gewoon Jos, Annemie en Jan? En, toch ook niet Godbetert, Goedgelukkig en Godgegeven?
De laatste Belgische missionaris mag dan zo ongeveer naar de eeuwige jachtvelden zijn verhuisd, tot de erfenis van de Belgen hier behoort hun collegeachtige, alfabetische manier van afroepen en presenteren van namen: eerst de achternaam dan de voornaam.
‘Goedemiddag, dames en heren, ik ben Helsen Goedgelukkig en dit is mijn kameraad Janssens Godgegeven.’
Haha. Maar in Congo zitten ze er wel mee opgescheept.


Kinsangani een verloren stad, Walter Zinzen.
"Dit is een interviewboek", staat er in het Woord Vooraf, en dat klopt. De auteur reisde naar Kisangani en sprak met de mensen daar over de recente geschiedenis van deze Afrikaanse stad. Vooral Congolezen en in mindere mate oud-kolonisten komen aan bod en vertellen hun eigen geschiedenis. Dat levert een interessant en sprankelend boek op waaruit, ondanks de vele verschrikkingen die Congo al getroffen hebben, het niet aflatend optimisme straalt dat zo eigen blijkt te zijn aan Afrika. Nochtans is de toestand in Kisangani verre van rooskleurig. Het lijkt een stad die op sterven na dood is, een verloren stad dus, waar alleen de hoop nog een beetje doet leven.

In Kisangani wordt intens meegeleefd met de slachtoffers van de natuurramp in Zuid-Oost-Azië. De inwoners van deze Kongolese stad kunnen zich uit eigen ervaring iets voorstellen bij de ellende die daar over miljoenen mensen is gekomen. Ook in Kisangani zijn in de loop der jaren vele doden gevallen: slachtoffers van moordlustige bendes, die ongestraft en buiten de waarneming van de wereldopinie hun gang konden gaan. Ooit heeft de Veiligheidsraad beslist dat de mensen van Kisangani schadeloos moesten worden gesteld voor al het hun aangedane leed. Maar de resolutie bleef dode letter en onvermeld in de internationale media.
Voor Kisangani — en de rest van Oost-Kongo — geen grootschalige hulp- en solidariteitsacties. De stad moest zichzelf maar zien te behelpen, een ondoenlijke zaak. Dat leverde haar bijnamen op als ‘stad van martelaren, verdoemde stad, verloren stad’. Maar bij de pakken blijven zitten doen de mensen ook hier niet, zeker niet nu de oorlog voorbij lijkt. In het centrum staat sedert kort een gigantisch bord waarop de bezoeker welkom wordt geheten in Kisangani, “stad van hoop”. Onwillekeurig vertraag ik, herlees de tekst vol ongeloof. Hoop? In Kisangani?

Nu ik al een tijdje in Congo ben, kom ik steeds meer in contact met de aandoening albinisme.
Ik ben op zoek gegaan naar een verklaring...  www.kimbols.be



Wat is een Albinisme?
Een spierwitte huid, lichtblauwe ogen met een rode gloed en wit haar, dit is het uiterlijk van en albino. De reden van dit vreemde uiterlijk; albino's kunnen geen pigment aanmaken, dit speelt al vanaf de bevruchting. Een normaal mens maakt pigment aan onder invloed van UV-licht die de zon afstraalt. Zodra de UV-stralen de huid van een normaal mens aanraken, creëert de huid automatisch een beschermlaag. Dit doet je huid door de tyrosine in je huidcellen om te zetten in melanine, je huid wordt dan bruin. Bij een albino is dit niet het geval; bij hen kunnen de huidcellen niet worden omgezet door hun pigmentstoornis, de huid blijft dus bleek. Geen beschermlaag hebben kan ernstige problemen geven, bijna alle albino's hebben bijvoorbeeld vaak last van erge verbranding, eerst wordt de huid gewoon rood, als ze erger verbranden krijgen ze bruine blaren. Ook hebben albino's een grote kans op huidkanker. Om huidkanker te voorkomen, kunnen ze het beste zo veel mogelijk uit de zon blijven (bedekkende kleding, pet/hoed en parasols), als ze alsnog de zon in moeten, kunnen ze zich het beste insmeren met een hoge factor zonnebrand.

Albinisme in Afrika.
Bij Afrikanen komt een bepaalde vorm van albinisme veel voor.  Deze vorm van albinisme wordt oculocutaan albinisme type 2 genoemd. In sommige landen van Afrika komen meer albino's voor dan in andere landen. In Malawi, Mali en Senegal bijvoorbeeld komen veel meer albino's voor dan in de landen ten zuiden van de Sahara. Er wordt geschat dat er daar een kans is van 1 op de 2000 tot 1 op de 5000 om drager te zijn van het 'albino-gen'.

Er zijn twee mogelijke verklaringen waarom het albinogen zoveel voorkomt in Afrika vergeleken met Westerse landen. De eerste verklaring die er kan worden gegeven is het rasverschil. Verschillende menselijke rassen dragen andere erfelijke ziektes bij zich. Bij het blanke ras komt bijvoorbeeld taaislijmziekte veel voor. Bij het zwarte ras komt het albinog-en meer voor. Dat zou dan komen doordat heel ver terug een voorouder van het zwarte ras een foutje in het pigmentgen kreeg en dat dus overdraagt op het nageslacht.

Een andere verklaring is de populatie genetica. In bepaalde populaties komen sommige genen meer voor dan andere. In Afrika zijn er veel kleine populaties, die geen of weinig contact hebben met andere populaties, waardoor het veel meer voorkomt dat familieleden nakomelingen met elkaar krijgen. Hierdoor ontstaat er een bloedverwantschap. Zodra er in een populatie het albino-gen voorkomt, is de kans groter dat deze wordt doorgegeven aan nakomelingen.

Als je in Europa albino bent, val je in principe niet eens zo heel erg op.  In de meeste Europese landen hebben de mensen een blanke huidskleur.  Je bent dus niet echt een 'vreemde eend in de bijt'.

Het aantal mensen dat drager is van het albino-gen is vrij laag. Het percentageaantal is ongeveer 1,4% (dat betekent dat ongeveer 1 op de 70 mensen in Europa het albino-gen draagt). En slechts 1 op de 17.000 mensen is dan ook daadwerkelijk een albino.

Hoe wordt in Afrika met Albinisme omgegaan?
Wanneer je in Afrika een Albino bent, heb je niet een al te gemakkelijk leven. Niet alleen sta je de gehele dag in de brandende zon, maar ook op sociaal vlak hebben de Afrikaanse albino's het zwaar. De huid van een Afrikaanse albino zit vaak onder de blaren en wondjes. Een tweedegraads verbranding is hierbij geen uitzondering. Ook veroudert de huid heel snel bij een albino wanneer deze wordt blootgesteld aan de felle tropische zon.

Doordat er in Afrika niet op elke hoek een drogist is, waar je gemakkelijk zonnebrandcrème kan kopen kunnen de albino's zich niet insmeren en verbrand hun huid dus heel snel. Maar omdat ze ook heel snel last hebben van huidkanker, is hun levensverwachting niet groot.

Wanneer je in een land albino bent waar de bevolking zelf ook blank is, val je niet zo heel erg op. Maar heel Afrika is zwart, waardoor de Afrikaanse albino's heel erg opvallen. Het is zelfs zo dat sommige albino baby's niet worden opgevoed, omdat de mensen denken dat een albino baby een slechte toekomst zal brengen. Vaak worden de albino's ook genegeerd en wordt er niet naar ze omgekeken. Hierdoor raken ze sociaal geïsoleerd.

Ook hebben ze, zoals alle albino's dat hebben, een oogprobleem. Wat alleen maar erger is, wanneer de zon fel schijnt en de zon schijnt altijd fel in Afrika. Hierdoor hebben de Afrikaanse albino's altijd pijn aan hun ogen en hebben ze altijd problemen met zien. Hiervoor hebben ze ook geen zonnebrillen of hoedjes, omdat ze vaak ook niet weten wat ze tegen de pijn kunnen doen. Daarom zijn de instanties en stichtingen vanuit de niet Afrikaanse landen van levensbelang voor de Afrikaanse albino's.


"Bijna heb ik mijn geboorte niet overleefd. De vroedvrouw dacht dat mijn moeder zich had misdragen met de blanke missionarissen in onze buurt!”  John Makumbe, voorzitter van de Zimbabwe Albino Association, 4 juli 2006, Johannesburg.
www.africa-interactive.net

In mijn secundair heb ik 2 jaar lang achter een naaimachine gezeten en 4 jaar lang achter de kookpotten gestaan, maar nu besef ik dat ik hen daar eeuwig dankbaar voor ben. Want nu kan ik zonder probleem zeggen dat ik een kussensloop kan naaien en dat ik niet in paniek schiet om tomaatsoepje of een witte kaassaus te maken! En dat ik kan naaien speelt hier in mijn voordeel, zo kan ik zelf mijn pagnes maken...

Om de congolezen van de Belgische keuken te laten proeven heb ik me al gewaagd aan witloof in hesp met kaassaaus en puree. Verder heb ik al een lekker slaatje gemaakt van rijst met kaasblokjes, hespreepjes en appelstukjes, mmmm! Ik vond het lekker en verfrissend maar zij konden niet weerstaan aan de vette mayonaise, jammer voor hen! Ook mijn gebakken aardappels vonden ze iets raars maar wel héérlijk.
Enkel taarten bakken is me hier nog niet zo gelukt. Maar niet mijn fout hoor, ik had gewoon niet de ingredienten die ik normaal gebruik!

Vorige week zaterdagmorgen ging ik me aan wentelteefjes/verloren brood/gewonnen brood wagen. Spijtig genoeg was er geen levende ziel in huis. Nuja, ik mag niet overdrijven. Na de muis in de woonkamer, enkele spinnen in de badkamer, kakkerlakken in de kast, de hond 'max', de papegaai 'pierlote', mama kip en de kuikentjes was ik alleen! Toch heb ik het niet aan mijn hart laten komen en heb ik genoten van een lekker ontbijt in alle rust...

Nu heb ik aan alle medewerkers van de Kiro beloofd om iets lekkers Belgisch klaar te maken, het eerste weekend van juni. Ik heb al enkele ideeen in mijn hoofd zoals: vogelnestjes, gehaktbroodje, gratin pattatjes, etc.
Maar nu ik al enkele weken ingebakken ben in de Congolese keuken ben ik er zeker van dat er nog veel meer lekkere Belgische recepten bestaan waar ik al lang niet meer aan terug denk. Met andere woorden: alle lekkere Belgische receptjes zijn welkom....(En ja, ook Nederlandse)

En voor de mensen die willen weten hoe de Congolese keuken smaakt: vettig, zéér vettig! Maar daarom niet altijd even slecht :)

Week 5 is verleden tijd... week 6 ingezet!

De leukste en meest aangrijpende dag was toch wel dinsdag 1 mei. Helemaal onverwachts werd ik op de hoogte gebracht dat er een Kiroparade was in het centrum van de stad gevolgd door een eucharistieviering in de baseliek. Het zou natuurlijk stom zijn geweest hier nee tegen te zeggen en dus werd ik dinsdag om 9 uur door Didier opgepikt. Natuurlijk was ik in Chiro uniform en werd ik verder aangekleed met het leidingsjaaltje van Kiro Congo (een gele das, met een witte boord).
Voor de optocht begon verzamelden alle Kiro's van het decanaat Lubumbashi op een schoolplein in de commune Kenya. Het plein stond bij aankomst al vol met kinderen, jongeren, leiding, oudleiding, fanfares en vlaggen, veeeel vlaggen! Toen de optocht, een uur later dan gepland, vertrok waren we met ongeveer 2500 Kiromensen. Eerst vertrokken de kleintjes gevolgd door de oudere groepen en helemaal op het einde kwam de oudleiding. Tja, en hoe kan het ook anders dat ik bij deze groep liep... Wandelend op de maat links-rechts-links-rechts, waagde ik mee te zingen. Maar omdat de tonen een hoogte inhingen die niet echt aan mij besteed zijn liet ik het zingen maar voor wat het was!

De eucharistieviering werd gebracht door Pater Louis en uiteraard (hoe kan het ook anders) mocht ik weer eventjes de paus spelen! Ze hadden me gezegd dat het een actieve viering zou zijn met genoeg spektakel, dans en muziek. Maar eerlijk gezegd vind ik een groepje dansers van 6 en een koor van 7 niet echt spektakelvol. En de viering ging zoals ik had verwacht in het swahili door. Maar goed, we hebben het toch maar weer gehad en gisteren zijn we met deze optocht op het kanaal Mwangaza op TV gekomen. Ik heb het spijtig genoeg moeten missen omdat we geen elektriciteit hadden.

Na de viering zijn we nog samen met de oudleiding naar een het "studeerparkje" van Salama gegaan voor een picknick. Jammer voor de studenten die er toen waren want van studeren zal er niet veel in huis gekomen zijn. Een groep van 40 man en een cassettespeler met tjingeltjangelmuziek waren volgens mij storend genoeg! Spijtig dat we een uur in de felle zon hebben moeten zitten wachten op iets drinkbaars, maar de gezelligheid en een vrolijke sfeer (lees: na enkele flessen simba) waren zeker niet ver te zoeken.

En om deze dag helemaal compleet te maken zijn we nog met enkele oudleiders naar de commune Camolondo gegaan. Wanneer iemand je naar deze commune meeneemt mag je er zeker van zijn dat het is om of geitenvlees te eten of om eens lekker door te zakken.
In mijn geval was het voor allebei!!

Als ik eraan terug denk dan deed het me iets om al deze Kiromensen samen te zien. Allemaal in uniform, al zingend en dansend over de straten en allemaal met dezelfde Kirogedachten...

Donderdag werd ik nog maar eens geconfronteerd met het feit dat Congolezen veel geduld moeten hebben en er altijd van uitgaan dat de andere het niet persoonlijk opvat. Normaal gezien zou ik donderdag alfabetisering geven aan de straatkinderen. Maar Pater Eric had met de universiteit van de artiesten een klein project kunnen regelen. Ze zouden vanaf nu iedere donderdag een soort creatieve workshop komen geven. Heel interessant en uit een vorig project leken de kinderen hier zeer gemotiveerd  voor. Jammer genoeg zijn ze niet komen opdagen. Vooral Broeder Poulain (die mij bijstaat in de lessen) was hier van aangedaan. Er waren net veel straatkinderen aanwezig die allemaal hun werk in de stad hadden opgezegd voor enkele uurtjes plezier. Wat kan dit werk zijn? Schoenen poetsen, auto's wassen, boodschaptassen dragen van mensen, plastiekzakken verkopen of op auto's passen. Hopelijk mag ik ze volgende donderdag wel verwachten...


Zaterdag had ik me mentaal helemaal voorbereid op een komende marteling: ik zou namelijk vlechtjes krijgen in mijn haar en naar het schijnt kan de pijn hiervan enkele dagen duren. En opnieuw, hoe kan je het ook raden: de kapster kwam niet opdagen... Het is uitgesteld tot maandag! Later hier dus meer over.

Zondag was het weeral een dag zonder elektriciteit. Ik had Arlette van het gastgezin half en half kunnen overtuigen om naar een tenniswedstrijd te gaan kijken maar uiteindelijk is het gebleven bij het doen van enkele boodschappen (jammer genoeg). We zijn naar een plek geweest waar er wel 40 marktkramers houtskool aan de man probeerden te krijgen. Om te kunnen koken is houtskool dé vervanger van elektriciteit. En aangezien er zelfs wijken zijn waar er zelden tot nooit elektriciteit is kun je je wel voorstellen hoeveel houtkool (lees: bomen) er dagelijks worden doorgejaagd. Ik kon er wel bij wenen...


Voor ik afsluit wil ik nog eventjes iets meedelen. Ik kreeg te horen van mijn moeder dat veel mensen mijn website lezen maar niet durven te reageren omdat ze met niet kennen. Mensen: heb geen schrik en reageer!! Ik vind het zelf interessant dat ik vragen krijg. Want voor mij zijn vele zaken al een evidentie geworden of zijn ze me simpelweg nog niet opgevallen. Het is voor mezelf dus ook altijd leuk wanneer ik op zoek kan gaan naar een antwoord.
Je kan dus een email sturen, reageren op een bericht of iets op het gastenboek plaatsen!
Schiet maar in actie dus...

Sarah

Kiro Congo

Au service du Christ et de notre pays,
anoblis par la grâce de Dieu,
sacré pour son service.
Nous formons, avec le Christ, notre ami fidèle,
une communauté chrétienne des jeunes.
Notre joie est le Christ, le Seigneur.
Notre vaillance, la fidélité à sa volonté.
Notre amitié, le témoignage de son Amour.
C’est ainsi que nous voulons grandir,
avec l’aide de la Vierge Marie, par la prière,
la communion et la confession.

Inleiding
Volgens de statuten is Kiro Congo een organisatie tegen alle vormen van discriminatie op basis van geslacht, ras, stam, ethnie of nationaliteit. De taak die Kiro zichzelf weggelegd ziet is een ‘formation intégrale’ van de jongeren naast de familie en de school.

1  het vormen van goede christenen, eerlijke burgers, ontwikkelde personaliteiten, klaar om de Kerk, het land en de gehele mensheid te dienen,
2  het vormen van een elite van leken die klaar is om zijn verantwoordelijkheden op te nemen op elk gebied van het sociale leven,
3  promoten van het christelijke huwelijk,
4  het aanwakkeren van religieuze roepingen,
5 het vormen van jongeren in hun apostolaat, in hun liefde voor het vaderland, in de maatschappelijke ontwikkeling.

De Kiro staat duidelijk nog in het teken van de Kerk, en is in die zin een volledig verzuilde organisatie. Bijvoorbeeld duidt de priester de leiding en de groepsleiding aan voor een mandaat van 3 jaar. Ook de klemtoon op de liefde voor het vaderland is opvallend.

Uit een onderzoek van Emilie Deblock werd duidelijk dat de Kiro voornamelijk op initiatief van de (Salesiaanse) missionarissen gestimuleerd wordt. Daar waar die mensen er niet zijn, is er meestal ook geen Kiro, maar zijn er andere bewegingen. Volgens Emilie bewijst dit dat de Kiro zich nooit heeft kunnen losmaken van het Westerse karakter, ondanks haar pogingen tot Afrikanisatie. Het is pas nu, met het verdwijnen van steeds meer missionarissen uit het Congolese landschap dat de groepen echt op zichzelf zijn aangewezen. Het is de toekomst die zal uitwijzen in hoeverre de inplanting van dit Westerse concept, wortels heeft gekregen in de Afrikaanse samenleving.

Kiro engageert zich in de scholing van kinderen en jongeren om hun opvoeding aan te vullen. Op school krijgen kinderen en jongeren te weinig aandacht door tijdsgebrek, of simpelweg omdat er te veel leerlingen zijn voor één leerkracht. Thuis zijn de ouders vaak de hele dag in de weer om er voor te zorgen dat er ’s avonds of toch om de twee dagen eten op tafel staat. De Kiro wil op deze jongeren richtten en hen de aandacht geven die ze tekort komen. Het probleem is dat in de jongste afdelingen soms zoveel leden zijn en er zo weinig leiding voor handen is dat de Kiro met hetzelfde probleem kampt als op school.

Structuur
Secrétariat National
Het nationale secretariaat bestaat enerzijds uit de dagelijkse activiteiten (internetcafé, etc.) en anderzijds uit het coördineren van de nationale structuren. Via de dagelijkse activiteiten kan er 70% van de inkomsten worden gedekt. De andere 30% inkomsten komen van de NGO Broederlijk Delen. Hierbij zijn echter de vele voordelen in ‘natuara’ niet meegerekend. Denk maar aan gratis overnachting, kosten voor het eten, sommige vervoerskosten die gedekt worden door de instanties waarop de Kiro beroep doet: familie, ouders en de Kerk.
    ¯
Centres
Alle Kiro’s van één provincie vormen samen een centre.
    ¯
Diocèses
De decanaatsverantwoordelijken vormen samen een dioscése.
    ¯
Décanats
In het decanaat zetelen alle verantwoordelijken van de sectoren.
    ¯
Secteurs
Een sector is een verzameling van alle lokale groepen in een kerkelijke sector (commune).
    ¯
Groupes local
De Kiro groepen worden gezien als de basis van de volledige structuur. Ze worden georganiseerd op het niveau van de parochie. Een groep kan volgens het ‘Chartier’ niet gevormd worden zonder de steun van de parochiepriester.
    ¯
Sections d’âge
Elke Kiro groep is opgedeeld in verschillende leeftijdsgroepen.
Pre-Bakayuki: vanaf 6 jaar (niet officieël erkend)
Bakayuki: 10 tot 12 jaar
Youpi: 12 tot 14 jaar
Gen: 14 tot 16 jaar
Aspi: 16 jaar tot ... Aspiranten moeten een stage van een half jaar lopen in een bepaalde afdeling. Daar krijgen zij verantwoordelijkheden van een leider/ster. Als zij na 6 maand positief geëvalueerd worden, zijn ze klaar om opgenomen te worden in de leiding.

De structuur van Kiro Congo is verschillend dan de structuur van Chiro Vlaanderen. Het is daarom niet evident om een vergelijking te maken met onze lokale groepen, gewesten en verbonden. Daarom zal ik aan de hand van een voorbeeld een beter beeld proberen te scheppen.

Dat we 1 nationaal bureau hebben spreekt voor zich. Toch spreken we niet over 11 centres, want er zijn 11 provincies in Congo, maar over 5 centres.
Centre Katanga,
Centre Kinshasa (is een provincie op zich),
Centre Kasaï oriëntale,
Centre Kasaï occidentale,
Centre Noord – Kivu.

Deze centres (provincies) zijn allemaal gelegen in het Zuiden van het land. De provincies in het Noorden (en Oosten) van het land bevinden zich in minder optimale situaties om Kiro ’s te hebben of om deze op te starten.
Met de nieuwe regering die gevormd is zijn er plannen om van de 11 provincies er 25 te maken. Op deze manier willen ze een beter bestuur creëren. Natuurlijk wordt er dit voor de Kiro niet makkelijker op. Er zullen meer ‘centres’ komen, de ‘decanaten’ en ‘diocèses’ zullen aangepast moeten worden.

Verspreidt over deze 5 centres hebben we 11 diocèses, 33 decanaten en 233 lokale groepen. Dit is samen goed voor 25000 Kiro leden en 1130 leiding. Er zijn groepen van minimum 60 leden maar ook groepen van maximum 200 leden. Het gemiddelde ledenaantal per groep is 130.

Uit de 11 diocèses zal ik een voorbeeld geven van diocèse Lubumbashi.
Diocèse Lubumbashi bestaat uit 4 decanaten. Iedere decanaat is op zich al een stad.
Decanaat Lubumbashi,
Decanaat Likasi,
Decanaat Fungurume,
Decanaat Mufunga sampue.

Waarom noemt het “Diocèse Lubumbashi” en niet bijvoorbeeld “Diocèse Likasi”? Wel, omdat Lubumbashi de grootste stad is van de 4 en de Kiro hier het meeste leeft.

Elk van deze 4 decanaten bestaat uit sectoren. Bijvoorbeeld decanaat Likasi bestaat uit 2 sectoren. Decanaat Lubumbashi bestaat dan weer uit 5 sectoren. De sectoren in Lubumbashi zijn te vergelijken met de communes waar ik het eerder in mijn verslagen al over had.
Sector Ruashi,
Sector Kenya – Kamalondo,
Sector Katuba,
Sector Kampemba,
Sector Centre ville.

Op deze manier kunnen we iedere sector nog eens onderverdelen in de lokale Kiro groepen telkens met een meisjes- en jongensafdeling.
Sector Ruashi heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Kenya – Kamalondo heeft 5 lokale Kiro groepen,
Sector Katuba heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Kampemba heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Centre ville heeft 5 lokale Kiro groepen.

Wist je dat

... witte plastieken tuinstoelen hier dé mode is!

... ze hier heel traag wandelen tot zelfs slenteren. Gek word ik ervan.

... gehakt veel gebruikt wordt in gerechten.

... je op straat voor 100 frank een gekookt eitje kunt kopen.

... ze veel te veel olie gebruiken in hen gerechten.

... je overal fruit kan kopen maar ik bijna nog nooit fruit heb gegeten
    in mijn gastgezin.

... het hier heel stoffig is. En dan dus ook te bedenken dat al dit stof modder
    wordt in het regenseizoen!

... wanneer er elektriciteit is in mijn gastgezin ze altijd en overal het licht
    laten branden, de tv laten spelen, de computer laten draaien, etc. Ik denk dat
    mijn papsie zot wordt van het "licht-brandt-nog-op-de-trap" fenomeen!

... de traditionele klederdracht een pagne is! Een pagne is de naam voor
    een vrolijke en kleurrijke stof waaruit ze rokken, tshirt, hemden, etc. maken.
    Voor vrouwen is dit een dagelijks gebruik.

Ik verblijf in een stad genaamd "Lubumbashi". Het is een stad van ongeveer 5 miljoen inwoners! Lubumbashi is na Kinshasa (de hoofdstad) de tweede grootste stad van Congo. Maar, ik heb echter niet het gevoel dat ik in een miljoenenstad woon. Het centrum is bijzonder klein, je vindt er geen wolkenkrabbers terug, er is geen cultuur, etc. Enkel het nachtleven begint wat vorm te krijgen. Lubumbashi is dus geen stad die je mag vergelijken met Kinshasa. In Kinshasa zijn er bijvoorbeeld iedere weekend concerten en optredens. Iets wat je in Lubumbashi zelden tot nooit zal zien. Via mijn gastgezin ben ik uitgenodigd door familie in Kinshasa om daar even een kijkje te nemen. Veel mensen raden mij het af omdat ze Kinshasa niet interessant vinden. Maar net daarom wil ik het met mijn eigen ogen hebben gezien.

Maar dit wil daarom niet zeggen dat Lubumbashi helemaal achter zit op ontwikkeling. Wat bijvoorbeeld radio en televisie betreft. Op één van de universiteiten hier zit een afdeling van het Congolese kanaal “Mwangaza”. Ik ken zelfs een persoon die programma’s monteert voor deze zender. Op tv worden ook niet Congolese programma’s getoond, zoals Ma Famille, een Afrikaanse versie van thuis. Ook Amerikaanse films en documentaires zijn er in overvloed. Ik merk wel dat ze gehecht zijn aan hun Afrikaanse muziek. Op tv zijn -tussen de programma’s door- vaak clips te zien van Afrikaanse groepen en ook in de clubs hoor je meer Afrikaanse muziek dan westerse muziek.

En ja hoor, heel veel mensen hebben een tv staan thuis. Enkel radio is niet zo populair. Ze werken liever gewoon met cd’s of cassettes. Vandaar dat ook veel mensen een dvd speler hebben, zelfs bij mensen waarvan je het niet zou vermoeden!

De ontwikkeling gaat nu zelfs zover dat ze de straten beginnen op te knappen. Iets wat ze in jaren niet meer hebben meegemaakt. Er zijn straten waar het niet meer mogelijk is om met een gewone auto door te rijden, zelfs voor een 4x4 is het niet meer evident. Maar nu proberen ze er toch werk van te maken. Gelukkig maar! Maar, de stad zelf is zeer groot in oppervlakte ten eerste omdat de wegen verschrikkelijk breed zijn en ten tweede omdat er nu eenmaal 5 miljoen mensen wonen. Ik vrees dat ze dus nog jaren werk zullen hebben om alles op te knappen…Tja, en wie weet wat brengt de toekomst binnen enkele jaren?

Maar zoals ik al zei is enkel het nachtleven wat op gang beginnen komen. Maar voor de rest zijn er weinig activiteiten zoals wij gewoon zijn in België: shoppen, theater, bioscoop, rondhangen in een park, sporten, terrasje doen, … Dit laatste kan misschien wel, maar het is niet evident. Ik moet niet ergens iets gaan drinken in mijn eentje, want dat is enkel maar om problemen vragen.

Ze houden van een kalm leven die ze invullen met het noodzakelijke: inkopen doen, eten klaarmaken, kleren wassen, schoonmaken en vooral slapen! En af en toe kan er wel eens een uitstapje vanaf, maar dit zien ze dan wel de dag zelf.

Hoofdzakelijke zijn ze hier Christelijk en ik had gedacht dat ik meer met het geloof geconfronteerd zou worden. Ik ben tijdens mijn eerste maand nog maar 1 maal naar de kerk geweest en dit terwijl ik in een gastgezin verblijf die niet kunnen begrijpen dat wij als jongeren in België/Europa de keuze hebben om te geloven of niet! Maar goed, later deze maand kom ik meer in contact met verschillende Kiro’s en dus waarschijnlijk ook meer met de Kerk.

Hopelijk is jullie beeld over Congo en zijn cultuur iets breeder geworden. Vragen zijn meer dan welkom, hoe simpel ze ook mogen zijn. Ik probeer ze zo volledig mogelijk te beantwoorden.

Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van de voorbije week.



Het is zover, een maand is voorbij! Nog 11 staan er op het programma…

Het was eigenlijk een vermoeiende week. Op de Kiro was het druk én ik ben gestart met het alfabetisering - project!

Dat het druk en vermoeiend was op de Kiro is de schuld van dat elektriciteitsnetwerk hier. Telkens wanneer de computers goed en wel gestart zijn, lukt het de elektriciteit net weer om eventjes alles stil te leggen. Met gevolg dat veel mensen van het internethoekje met klachten komen en je constant bezig bent deze op te lossen. Op de koop toe was het Internet programma op de server uit gevallen om de tijd en prijs bij te houden van iedere computer. Uit het hoofd rekenen dan maar! Laten we zeggen dat de Congolese frank geen moeite meer is voor mij. Over Congolese frank gesproken, op mijn foto website kun je de 4 enige briefjes bekijken die hier in omloop zijn.

Maandag, woensdag en donderdag had ik het eerste contact met de straatkinderen en de alfabetisering. Er zijn twee groepen waarvan de eerste groep al heel ver gevorderd is en waarbij de tweede groep nog van 0 moet beginnen. Maar we houden de moed erin en we maken er het beste van. Met groep 1 ben ik me gaan bezighouden met wat leuke aardrijkskunde oefeningen en ingewikkelde rekenen sommen. Groep 2 probeer ik nu vooral het alfabet aan te leren. Geen evidente zaak!

Dinsdag ben ik op Salama geweest. Salama is de grootste (en beste) technische school van Lubumbashi. En laten we niet bescheiden zijn: van Congo. Het is een staatsschool die nu volledig in handen ligt van de Salesianen, Don Bosco (let wel: dit is geen school voor straatkinderen!) De enige Belg die hier nog werkt is Pater Luc Compernolle. Het is vooral Luc die zorgt voor de financiering van de school en de coördinatie van technische opleiding. De school heeft een capaciteit van ongeveer 1600 leerlingen. De eerste twee jaren bestaan uit algemene vakken en vanaf het derde jaar moet je een specifieke opleiding kiezen. Dit kan zijn: drukker, elektricien, mecanicien, elektronmecanicien, etc. De hele school is dan ook goed uitgerust met alle apparatuur die nodig is om de opleiding te vervolledigen en om van een kwaliteitsvol diploma te kunnen spreken.

De samenwerking met Don Bosco via het alfabetisering – project heeft er voor gezorgd dat ik wat contact heb kunnen maken met andere Belgische vrijwilligers. Inge werkt hier als verpleegster en Ines als logopediste. Vrijdagavond zijn we samen met nog enkele mannelijke Congolezen op stap geweest. Naar “une boîte” gelijk ze hier zeggen. We werden direct ondergedompeld in de Afrikaanse muziek en dansstijl. Maar laten we zeggen dat die dansstijl niet echt mijn ding is. Tenzij het jullie aanspreekt om constant slows te dansen met een beetje ritme in de knieën! Nee, dank u...
En van de eerste black-light party gingen we naar de tweede black-ligt party. De volgende keer draag ik toch ook een witte t-shirt, kwestie om niet uit de boot te vallen!
De avond verstreek, de biertjes gingen binnen als limonade en de sfeer werd er vrolijker op. Omdat de laatste boite zijn deuren wilde sluiten maar wij niet echt veel zin hadden om onder de wol te kruipen zijn we bij Raf thuis (een Belgische vriend) een laatste slaapmutsje gaan drinken. Raf had het leuke idee om de volgende dag een bezoekje te brengen aan de Kaskades (de plaatselijke watervallen). Het zou natuurlijk stom zijn om voor enkele uurtjes naar huis te gaan, dus bleven we maar met zijn allen bij Raf slapen. Niet echt gewoontelijk, maar wel handig!

Na een warme douche, een lekker ontbijt en een goede pot ijscrème (met een smaak die ik nog altijd niet kan thuis brengen) zijn we dan toch bij de kaskades aangekomen. Een gezellig plekje waar je kan zwemmen, het beest uithangen en zelfs kan overnachten. Maar goed, de vrolijke avond voorheen heeft er voor gezorgd dat we het rustig hebben gehouden.
Vandaar dat na een lekkere sucre en een portie frietjes met kip, een bedje wonderen deed. Nouja, bijna wonderen deed. De frietjes met kip waren me namelijk wat misvallen. Ik heb de hele nacht op de wc gezeten en ook gisteren was ik maar een slap menske. En net op de dag dat er een fris slaatje van sla en tomaten op het menu stond, ‘t is niet eerlijk!

En weet je waar ik ontzettend naar verlang: een glas ijskoude melk! Hier hebben ze alleen melk in poedervorm. Een glas water en 3 schepjes melk geven mij niet echt een voldoening!!

Allé, aan alle oververhitte Belgen: Kwa Heri
Sarah