Yambo

De foto's van week 5 zijn vanaf nu te zien op www.bombie3.spaces.live.com

Er is zijn ook enkele nieuwe foto's te zien bij het album 'een beetje vanalles', het album 'alfabetisering' en het album 'gastgezin'. Bij mijn gastgezin hebben we er namelijk een nieuwe bewoner bij. Zijn naam is Yves, hij is 10 jaar en de broer van Clara. Willy, de broer van Francoise is enkele weken geleden verhuist naar een andere broer. Ja, ingewikkeld é!!!

Ik heb ook eindelijk werk gemaakt van de foto's van de stad. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik ze niet zelf heb genomen maar via een website heb gevonden. Net zoals de luchtfoto's van Lubumbashi. Vroeger was hier een Belgische piloot met een privevliegtuigje die af en toe mensen mee de lucht in nam. Jammer genoeg is hij met pensioen en terug vertrokken naar België, anders had ik niet moeten twijfelen.

Ik heb trouwens ook gemerkt dat oudere berichten niet meer verschijnen bij "inhoud blog". Maar geen paniek, via mijn archief kun je per week nog mijn berichten lezen!

Sarah

Dat het voor mij een onmogelijke opdracht is om al mijn ervaringen te delen met iedereen, zullen jullie wellicht wel geloven. Toch wil ik jullie zoveel mogelijk bijbrengen over het land en de cultuur. Ik hoop dan ook dat ik met deze link jullie kan aanzetten om de boeken te lezen van enkele auterus die elk hun eigen verhaal hebben over Congo!

Op reis naar nergens, Marc Helsen.
Marc Helsen bezoekt twaalf gebieden die elk reisgids als te mijden aankruist: Ivoorkust, Noord-Katanga in Congo, Het noorden van Oeganda, de grensstreek met Soedan in Tjsaad, Haïti, het westen van Colombia, Nagorno-Karabach in Armenië, de Russchische republiek Ingoesjetië, het bergland van Bangladesch en het aardbevingsgebied Pakistan. Bovendien reist hij zowat als enige buitenlander wekenlang door het woeste, door oorlog verscheurde, maar onvergetelijke mooie Afghanistan. De auteur observeert het plaatselijke leven en praat met de bevolking: van kappers en kroegbazen tot vluchtelingen, slachtoffers van oorlogsmisdaden, militairen en hulpverleners. Helsens gevoel voor humor zorgt ervoor dat zijn zwerftocht nooit verzandt in een eindeloos ellendeverhaal. In deze niemandslanden is Helsen vaak te gast bij de teams van Artsen Zonder Grenzen. De verhalen van de auteur geven een inzicht in de werking van deze legendarische hulporganisatie in de meest afgelegen gebieden ter wereld.

Terug in Sampwe tref ik tijdens een avondwandeling het wrak van een oude Chevrolet aan. Hij heeft zijn vier wielen nog en de eigenaar heeft het chassis op blokken gezet in een poging om de banden heel te houden. Binnenin is heel het interieur leeggehaald, maar het dashboard heft zijn snelheidsmeter en stuur nog.
Terwijl ik naar het ding stat e kijken en me afvraag hoe oud het is, hoor ik van ver iemand roepen: ‘Ja! Ik ben de eigenaar!’
Er verschijnt een grijzende man van rond de zestig, die zich voorstelt als Kibangwe Bienheureux. Hij wordt vergezeld door een andere man, die meldt dat hij Kabila Dieudonné heet. Terwijl ik hun op Afrikaanse wijze de hand schud vraag ik me af waarom de missionarissen, die deze mensen destijds hun christelijke namen hebben gegeven, tot de praktijk van het geven van zulke onnozele voornamen zijn overgegaan. Voorzeker, de bleke zuster en paters heetten destijds toch ook gewoon Jos, Annemie en Jan? En, toch ook niet Godbetert, Goedgelukkig en Godgegeven?
De laatste Belgische missionaris mag dan zo ongeveer naar de eeuwige jachtvelden zijn verhuisd, tot de erfenis van de Belgen hier behoort hun collegeachtige, alfabetische manier van afroepen en presenteren van namen: eerst de achternaam dan de voornaam.
‘Goedemiddag, dames en heren, ik ben Helsen Goedgelukkig en dit is mijn kameraad Janssens Godgegeven.’
Haha. Maar in Congo zitten ze er wel mee opgescheept.


Kinsangani een verloren stad, Walter Zinzen.
"Dit is een interviewboek", staat er in het Woord Vooraf, en dat klopt. De auteur reisde naar Kisangani en sprak met de mensen daar over de recente geschiedenis van deze Afrikaanse stad. Vooral Congolezen en in mindere mate oud-kolonisten komen aan bod en vertellen hun eigen geschiedenis. Dat levert een interessant en sprankelend boek op waaruit, ondanks de vele verschrikkingen die Congo al getroffen hebben, het niet aflatend optimisme straalt dat zo eigen blijkt te zijn aan Afrika. Nochtans is de toestand in Kisangani verre van rooskleurig. Het lijkt een stad die op sterven na dood is, een verloren stad dus, waar alleen de hoop nog een beetje doet leven.

In Kisangani wordt intens meegeleefd met de slachtoffers van de natuurramp in Zuid-Oost-Azië. De inwoners van deze Kongolese stad kunnen zich uit eigen ervaring iets voorstellen bij de ellende die daar over miljoenen mensen is gekomen. Ook in Kisangani zijn in de loop der jaren vele doden gevallen: slachtoffers van moordlustige bendes, die ongestraft en buiten de waarneming van de wereldopinie hun gang konden gaan. Ooit heeft de Veiligheidsraad beslist dat de mensen van Kisangani schadeloos moesten worden gesteld voor al het hun aangedane leed. Maar de resolutie bleef dode letter en onvermeld in de internationale media.
Voor Kisangani — en de rest van Oost-Kongo — geen grootschalige hulp- en solidariteitsacties. De stad moest zichzelf maar zien te behelpen, een ondoenlijke zaak. Dat leverde haar bijnamen op als ‘stad van martelaren, verdoemde stad, verloren stad’. Maar bij de pakken blijven zitten doen de mensen ook hier niet, zeker niet nu de oorlog voorbij lijkt. In het centrum staat sedert kort een gigantisch bord waarop de bezoeker welkom wordt geheten in Kisangani, “stad van hoop”. Onwillekeurig vertraag ik, herlees de tekst vol ongeloof. Hoop? In Kisangani?

Nu ik al een tijdje in Congo ben, kom ik steeds meer in contact met de aandoening albinisme.
Ik ben op zoek gegaan naar een verklaring...  www.kimbols.be



Wat is een Albinisme?
Een spierwitte huid, lichtblauwe ogen met een rode gloed en wit haar, dit is het uiterlijk van en albino. De reden van dit vreemde uiterlijk; albino's kunnen geen pigment aanmaken, dit speelt al vanaf de bevruchting. Een normaal mens maakt pigment aan onder invloed van UV-licht die de zon afstraalt. Zodra de UV-stralen de huid van een normaal mens aanraken, creëert de huid automatisch een beschermlaag. Dit doet je huid door de tyrosine in je huidcellen om te zetten in melanine, je huid wordt dan bruin. Bij een albino is dit niet het geval; bij hen kunnen de huidcellen niet worden omgezet door hun pigmentstoornis, de huid blijft dus bleek. Geen beschermlaag hebben kan ernstige problemen geven, bijna alle albino's hebben bijvoorbeeld vaak last van erge verbranding, eerst wordt de huid gewoon rood, als ze erger verbranden krijgen ze bruine blaren. Ook hebben albino's een grote kans op huidkanker. Om huidkanker te voorkomen, kunnen ze het beste zo veel mogelijk uit de zon blijven (bedekkende kleding, pet/hoed en parasols), als ze alsnog de zon in moeten, kunnen ze zich het beste insmeren met een hoge factor zonnebrand.

Albinisme in Afrika.
Bij Afrikanen komt een bepaalde vorm van albinisme veel voor.  Deze vorm van albinisme wordt oculocutaan albinisme type 2 genoemd. In sommige landen van Afrika komen meer albino's voor dan in andere landen. In Malawi, Mali en Senegal bijvoorbeeld komen veel meer albino's voor dan in de landen ten zuiden van de Sahara. Er wordt geschat dat er daar een kans is van 1 op de 2000 tot 1 op de 5000 om drager te zijn van het 'albino-gen'.

Er zijn twee mogelijke verklaringen waarom het albinogen zoveel voorkomt in Afrika vergeleken met Westerse landen. De eerste verklaring die er kan worden gegeven is het rasverschil. Verschillende menselijke rassen dragen andere erfelijke ziektes bij zich. Bij het blanke ras komt bijvoorbeeld taaislijmziekte veel voor. Bij het zwarte ras komt het albinog-en meer voor. Dat zou dan komen doordat heel ver terug een voorouder van het zwarte ras een foutje in het pigmentgen kreeg en dat dus overdraagt op het nageslacht.

Een andere verklaring is de populatie genetica. In bepaalde populaties komen sommige genen meer voor dan andere. In Afrika zijn er veel kleine populaties, die geen of weinig contact hebben met andere populaties, waardoor het veel meer voorkomt dat familieleden nakomelingen met elkaar krijgen. Hierdoor ontstaat er een bloedverwantschap. Zodra er in een populatie het albino-gen voorkomt, is de kans groter dat deze wordt doorgegeven aan nakomelingen.

Als je in Europa albino bent, val je in principe niet eens zo heel erg op.  In de meeste Europese landen hebben de mensen een blanke huidskleur.  Je bent dus niet echt een 'vreemde eend in de bijt'.

Het aantal mensen dat drager is van het albino-gen is vrij laag. Het percentageaantal is ongeveer 1,4% (dat betekent dat ongeveer 1 op de 70 mensen in Europa het albino-gen draagt). En slechts 1 op de 17.000 mensen is dan ook daadwerkelijk een albino.

Hoe wordt in Afrika met Albinisme omgegaan?
Wanneer je in Afrika een Albino bent, heb je niet een al te gemakkelijk leven. Niet alleen sta je de gehele dag in de brandende zon, maar ook op sociaal vlak hebben de Afrikaanse albino's het zwaar. De huid van een Afrikaanse albino zit vaak onder de blaren en wondjes. Een tweedegraads verbranding is hierbij geen uitzondering. Ook veroudert de huid heel snel bij een albino wanneer deze wordt blootgesteld aan de felle tropische zon.

Doordat er in Afrika niet op elke hoek een drogist is, waar je gemakkelijk zonnebrandcrème kan kopen kunnen de albino's zich niet insmeren en verbrand hun huid dus heel snel. Maar omdat ze ook heel snel last hebben van huidkanker, is hun levensverwachting niet groot.

Wanneer je in een land albino bent waar de bevolking zelf ook blank is, val je niet zo heel erg op. Maar heel Afrika is zwart, waardoor de Afrikaanse albino's heel erg opvallen. Het is zelfs zo dat sommige albino baby's niet worden opgevoed, omdat de mensen denken dat een albino baby een slechte toekomst zal brengen. Vaak worden de albino's ook genegeerd en wordt er niet naar ze omgekeken. Hierdoor raken ze sociaal geïsoleerd.

Ook hebben ze, zoals alle albino's dat hebben, een oogprobleem. Wat alleen maar erger is, wanneer de zon fel schijnt en de zon schijnt altijd fel in Afrika. Hierdoor hebben de Afrikaanse albino's altijd pijn aan hun ogen en hebben ze altijd problemen met zien. Hiervoor hebben ze ook geen zonnebrillen of hoedjes, omdat ze vaak ook niet weten wat ze tegen de pijn kunnen doen. Daarom zijn de instanties en stichtingen vanuit de niet Afrikaanse landen van levensbelang voor de Afrikaanse albino's.


"Bijna heb ik mijn geboorte niet overleefd. De vroedvrouw dacht dat mijn moeder zich had misdragen met de blanke missionarissen in onze buurt!”  John Makumbe, voorzitter van de Zimbabwe Albino Association, 4 juli 2006, Johannesburg.
www.africa-interactive.net

In mijn secundair heb ik 2 jaar lang achter een naaimachine gezeten en 4 jaar lang achter de kookpotten gestaan, maar nu besef ik dat ik hen daar eeuwig dankbaar voor ben. Want nu kan ik zonder probleem zeggen dat ik een kussensloop kan naaien en dat ik niet in paniek schiet om tomaatsoepje of een witte kaassaus te maken! En dat ik kan naaien speelt hier in mijn voordeel, zo kan ik zelf mijn pagnes maken...

Om de congolezen van de Belgische keuken te laten proeven heb ik me al gewaagd aan witloof in hesp met kaassaaus en puree. Verder heb ik al een lekker slaatje gemaakt van rijst met kaasblokjes, hespreepjes en appelstukjes, mmmm! Ik vond het lekker en verfrissend maar zij konden niet weerstaan aan de vette mayonaise, jammer voor hen! Ook mijn gebakken aardappels vonden ze iets raars maar wel héérlijk.
Enkel taarten bakken is me hier nog niet zo gelukt. Maar niet mijn fout hoor, ik had gewoon niet de ingredienten die ik normaal gebruik!

Vorige week zaterdagmorgen ging ik me aan wentelteefjes/verloren brood/gewonnen brood wagen. Spijtig genoeg was er geen levende ziel in huis. Nuja, ik mag niet overdrijven. Na de muis in de woonkamer, enkele spinnen in de badkamer, kakkerlakken in de kast, de hond 'max', de papegaai 'pierlote', mama kip en de kuikentjes was ik alleen! Toch heb ik het niet aan mijn hart laten komen en heb ik genoten van een lekker ontbijt in alle rust...

Nu heb ik aan alle medewerkers van de Kiro beloofd om iets lekkers Belgisch klaar te maken, het eerste weekend van juni. Ik heb al enkele ideeen in mijn hoofd zoals: vogelnestjes, gehaktbroodje, gratin pattatjes, etc.
Maar nu ik al enkele weken ingebakken ben in de Congolese keuken ben ik er zeker van dat er nog veel meer lekkere Belgische recepten bestaan waar ik al lang niet meer aan terug denk. Met andere woorden: alle lekkere Belgische receptjes zijn welkom....(En ja, ook Nederlandse)

En voor de mensen die willen weten hoe de Congolese keuken smaakt: vettig, zéér vettig! Maar daarom niet altijd even slecht :)

Week 5 is verleden tijd... week 6 ingezet!

De leukste en meest aangrijpende dag was toch wel dinsdag 1 mei. Helemaal onverwachts werd ik op de hoogte gebracht dat er een Kiroparade was in het centrum van de stad gevolgd door een eucharistieviering in de baseliek. Het zou natuurlijk stom zijn geweest hier nee tegen te zeggen en dus werd ik dinsdag om 9 uur door Didier opgepikt. Natuurlijk was ik in Chiro uniform en werd ik verder aangekleed met het leidingsjaaltje van Kiro Congo (een gele das, met een witte boord).
Voor de optocht begon verzamelden alle Kiro's van het decanaat Lubumbashi op een schoolplein in de commune Kenya. Het plein stond bij aankomst al vol met kinderen, jongeren, leiding, oudleiding, fanfares en vlaggen, veeeel vlaggen! Toen de optocht, een uur later dan gepland, vertrok waren we met ongeveer 2500 Kiromensen. Eerst vertrokken de kleintjes gevolgd door de oudere groepen en helemaal op het einde kwam de oudleiding. Tja, en hoe kan het ook anders dat ik bij deze groep liep... Wandelend op de maat links-rechts-links-rechts, waagde ik mee te zingen. Maar omdat de tonen een hoogte inhingen die niet echt aan mij besteed zijn liet ik het zingen maar voor wat het was!

De eucharistieviering werd gebracht door Pater Louis en uiteraard (hoe kan het ook anders) mocht ik weer eventjes de paus spelen! Ze hadden me gezegd dat het een actieve viering zou zijn met genoeg spektakel, dans en muziek. Maar eerlijk gezegd vind ik een groepje dansers van 6 en een koor van 7 niet echt spektakelvol. En de viering ging zoals ik had verwacht in het swahili door. Maar goed, we hebben het toch maar weer gehad en gisteren zijn we met deze optocht op het kanaal Mwangaza op TV gekomen. Ik heb het spijtig genoeg moeten missen omdat we geen elektriciteit hadden.

Na de viering zijn we nog samen met de oudleiding naar een het "studeerparkje" van Salama gegaan voor een picknick. Jammer voor de studenten die er toen waren want van studeren zal er niet veel in huis gekomen zijn. Een groep van 40 man en een cassettespeler met tjingeltjangelmuziek waren volgens mij storend genoeg! Spijtig dat we een uur in de felle zon hebben moeten zitten wachten op iets drinkbaars, maar de gezelligheid en een vrolijke sfeer (lees: na enkele flessen simba) waren zeker niet ver te zoeken.

En om deze dag helemaal compleet te maken zijn we nog met enkele oudleiders naar de commune Camolondo gegaan. Wanneer iemand je naar deze commune meeneemt mag je er zeker van zijn dat het is om of geitenvlees te eten of om eens lekker door te zakken.
In mijn geval was het voor allebei!!

Als ik eraan terug denk dan deed het me iets om al deze Kiromensen samen te zien. Allemaal in uniform, al zingend en dansend over de straten en allemaal met dezelfde Kirogedachten...

Donderdag werd ik nog maar eens geconfronteerd met het feit dat Congolezen veel geduld moeten hebben en er altijd van uitgaan dat de andere het niet persoonlijk opvat. Normaal gezien zou ik donderdag alfabetisering geven aan de straatkinderen. Maar Pater Eric had met de universiteit van de artiesten een klein project kunnen regelen. Ze zouden vanaf nu iedere donderdag een soort creatieve workshop komen geven. Heel interessant en uit een vorig project leken de kinderen hier zeer gemotiveerd  voor. Jammer genoeg zijn ze niet komen opdagen. Vooral Broeder Poulain (die mij bijstaat in de lessen) was hier van aangedaan. Er waren net veel straatkinderen aanwezig die allemaal hun werk in de stad hadden opgezegd voor enkele uurtjes plezier. Wat kan dit werk zijn? Schoenen poetsen, auto's wassen, boodschaptassen dragen van mensen, plastiekzakken verkopen of op auto's passen. Hopelijk mag ik ze volgende donderdag wel verwachten...


Zaterdag had ik me mentaal helemaal voorbereid op een komende marteling: ik zou namelijk vlechtjes krijgen in mijn haar en naar het schijnt kan de pijn hiervan enkele dagen duren. En opnieuw, hoe kan je het ook raden: de kapster kwam niet opdagen... Het is uitgesteld tot maandag! Later hier dus meer over.

Zondag was het weeral een dag zonder elektriciteit. Ik had Arlette van het gastgezin half en half kunnen overtuigen om naar een tenniswedstrijd te gaan kijken maar uiteindelijk is het gebleven bij het doen van enkele boodschappen (jammer genoeg). We zijn naar een plek geweest waar er wel 40 marktkramers houtskool aan de man probeerden te krijgen. Om te kunnen koken is houtskool dé vervanger van elektriciteit. En aangezien er zelfs wijken zijn waar er zelden tot nooit elektriciteit is kun je je wel voorstellen hoeveel houtkool (lees: bomen) er dagelijks worden doorgejaagd. Ik kon er wel bij wenen...


Voor ik afsluit wil ik nog eventjes iets meedelen. Ik kreeg te horen van mijn moeder dat veel mensen mijn website lezen maar niet durven te reageren omdat ze met niet kennen. Mensen: heb geen schrik en reageer!! Ik vind het zelf interessant dat ik vragen krijg. Want voor mij zijn vele zaken al een evidentie geworden of zijn ze me simpelweg nog niet opgevallen. Het is voor mezelf dus ook altijd leuk wanneer ik op zoek kan gaan naar een antwoord.
Je kan dus een email sturen, reageren op een bericht of iets op het gastenboek plaatsen!
Schiet maar in actie dus...

Sarah

Kiro Congo

Au service du Christ et de notre pays,
anoblis par la grâce de Dieu,
sacré pour son service.
Nous formons, avec le Christ, notre ami fidèle,
une communauté chrétienne des jeunes.
Notre joie est le Christ, le Seigneur.
Notre vaillance, la fidélité à sa volonté.
Notre amitié, le témoignage de son Amour.
C’est ainsi que nous voulons grandir,
avec l’aide de la Vierge Marie, par la prière,
la communion et la confession.

Inleiding
Volgens de statuten is Kiro Congo een organisatie tegen alle vormen van discriminatie op basis van geslacht, ras, stam, ethnie of nationaliteit. De taak die Kiro zichzelf weggelegd ziet is een ‘formation intégrale’ van de jongeren naast de familie en de school.

1  het vormen van goede christenen, eerlijke burgers, ontwikkelde personaliteiten, klaar om de Kerk, het land en de gehele mensheid te dienen,
2  het vormen van een elite van leken die klaar is om zijn verantwoordelijkheden op te nemen op elk gebied van het sociale leven,
3  promoten van het christelijke huwelijk,
4  het aanwakkeren van religieuze roepingen,
5 het vormen van jongeren in hun apostolaat, in hun liefde voor het vaderland, in de maatschappelijke ontwikkeling.

De Kiro staat duidelijk nog in het teken van de Kerk, en is in die zin een volledig verzuilde organisatie. Bijvoorbeeld duidt de priester de leiding en de groepsleiding aan voor een mandaat van 3 jaar. Ook de klemtoon op de liefde voor het vaderland is opvallend.

Uit een onderzoek van Emilie Deblock werd duidelijk dat de Kiro voornamelijk op initiatief van de (Salesiaanse) missionarissen gestimuleerd wordt. Daar waar die mensen er niet zijn, is er meestal ook geen Kiro, maar zijn er andere bewegingen. Volgens Emilie bewijst dit dat de Kiro zich nooit heeft kunnen losmaken van het Westerse karakter, ondanks haar pogingen tot Afrikanisatie. Het is pas nu, met het verdwijnen van steeds meer missionarissen uit het Congolese landschap dat de groepen echt op zichzelf zijn aangewezen. Het is de toekomst die zal uitwijzen in hoeverre de inplanting van dit Westerse concept, wortels heeft gekregen in de Afrikaanse samenleving.

Kiro engageert zich in de scholing van kinderen en jongeren om hun opvoeding aan te vullen. Op school krijgen kinderen en jongeren te weinig aandacht door tijdsgebrek, of simpelweg omdat er te veel leerlingen zijn voor één leerkracht. Thuis zijn de ouders vaak de hele dag in de weer om er voor te zorgen dat er ’s avonds of toch om de twee dagen eten op tafel staat. De Kiro wil op deze jongeren richtten en hen de aandacht geven die ze tekort komen. Het probleem is dat in de jongste afdelingen soms zoveel leden zijn en er zo weinig leiding voor handen is dat de Kiro met hetzelfde probleem kampt als op school.

Structuur
Secrétariat National
Het nationale secretariaat bestaat enerzijds uit de dagelijkse activiteiten (internetcafé, etc.) en anderzijds uit het coördineren van de nationale structuren. Via de dagelijkse activiteiten kan er 70% van de inkomsten worden gedekt. De andere 30% inkomsten komen van de NGO Broederlijk Delen. Hierbij zijn echter de vele voordelen in ‘natuara’ niet meegerekend. Denk maar aan gratis overnachting, kosten voor het eten, sommige vervoerskosten die gedekt worden door de instanties waarop de Kiro beroep doet: familie, ouders en de Kerk.
    ¯
Centres
Alle Kiro’s van één provincie vormen samen een centre.
    ¯
Diocèses
De decanaatsverantwoordelijken vormen samen een dioscése.
    ¯
Décanats
In het decanaat zetelen alle verantwoordelijken van de sectoren.
    ¯
Secteurs
Een sector is een verzameling van alle lokale groepen in een kerkelijke sector (commune).
    ¯
Groupes local
De Kiro groepen worden gezien als de basis van de volledige structuur. Ze worden georganiseerd op het niveau van de parochie. Een groep kan volgens het ‘Chartier’ niet gevormd worden zonder de steun van de parochiepriester.
    ¯
Sections d’âge
Elke Kiro groep is opgedeeld in verschillende leeftijdsgroepen.
Pre-Bakayuki: vanaf 6 jaar (niet officieël erkend)
Bakayuki: 10 tot 12 jaar
Youpi: 12 tot 14 jaar
Gen: 14 tot 16 jaar
Aspi: 16 jaar tot ... Aspiranten moeten een stage van een half jaar lopen in een bepaalde afdeling. Daar krijgen zij verantwoordelijkheden van een leider/ster. Als zij na 6 maand positief geëvalueerd worden, zijn ze klaar om opgenomen te worden in de leiding.

De structuur van Kiro Congo is verschillend dan de structuur van Chiro Vlaanderen. Het is daarom niet evident om een vergelijking te maken met onze lokale groepen, gewesten en verbonden. Daarom zal ik aan de hand van een voorbeeld een beter beeld proberen te scheppen.

Dat we 1 nationaal bureau hebben spreekt voor zich. Toch spreken we niet over 11 centres, want er zijn 11 provincies in Congo, maar over 5 centres.
Centre Katanga,
Centre Kinshasa (is een provincie op zich),
Centre Kasaï oriëntale,
Centre Kasaï occidentale,
Centre Noord – Kivu.

Deze centres (provincies) zijn allemaal gelegen in het Zuiden van het land. De provincies in het Noorden (en Oosten) van het land bevinden zich in minder optimale situaties om Kiro ’s te hebben of om deze op te starten.
Met de nieuwe regering die gevormd is zijn er plannen om van de 11 provincies er 25 te maken. Op deze manier willen ze een beter bestuur creëren. Natuurlijk wordt er dit voor de Kiro niet makkelijker op. Er zullen meer ‘centres’ komen, de ‘decanaten’ en ‘diocèses’ zullen aangepast moeten worden.

Verspreidt over deze 5 centres hebben we 11 diocèses, 33 decanaten en 233 lokale groepen. Dit is samen goed voor 25000 Kiro leden en 1130 leiding. Er zijn groepen van minimum 60 leden maar ook groepen van maximum 200 leden. Het gemiddelde ledenaantal per groep is 130.

Uit de 11 diocèses zal ik een voorbeeld geven van diocèse Lubumbashi.
Diocèse Lubumbashi bestaat uit 4 decanaten. Iedere decanaat is op zich al een stad.
Decanaat Lubumbashi,
Decanaat Likasi,
Decanaat Fungurume,
Decanaat Mufunga sampue.

Waarom noemt het “Diocèse Lubumbashi” en niet bijvoorbeeld “Diocèse Likasi”? Wel, omdat Lubumbashi de grootste stad is van de 4 en de Kiro hier het meeste leeft.

Elk van deze 4 decanaten bestaat uit sectoren. Bijvoorbeeld decanaat Likasi bestaat uit 2 sectoren. Decanaat Lubumbashi bestaat dan weer uit 5 sectoren. De sectoren in Lubumbashi zijn te vergelijken met de communes waar ik het eerder in mijn verslagen al over had.
Sector Ruashi,
Sector Kenya – Kamalondo,
Sector Katuba,
Sector Kampemba,
Sector Centre ville.

Op deze manier kunnen we iedere sector nog eens onderverdelen in de lokale Kiro groepen telkens met een meisjes- en jongensafdeling.
Sector Ruashi heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Kenya – Kamalondo heeft 5 lokale Kiro groepen,
Sector Katuba heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Kampemba heeft 6 lokale Kiro groepen,
Sector Centre ville heeft 5 lokale Kiro groepen.

Wist je dat

... witte plastieken tuinstoelen hier dé mode is!

... ze hier heel traag wandelen tot zelfs slenteren. Gek word ik ervan.

... gehakt veel gebruikt wordt in gerechten.

... je op straat voor 100 frank een gekookt eitje kunt kopen.

... ze veel te veel olie gebruiken in hen gerechten.

... je overal fruit kan kopen maar ik bijna nog nooit fruit heb gegeten
    in mijn gastgezin.

... het hier heel stoffig is. En dan dus ook te bedenken dat al dit stof modder
    wordt in het regenseizoen!

... wanneer er elektriciteit is in mijn gastgezin ze altijd en overal het licht
    laten branden, de tv laten spelen, de computer laten draaien, etc. Ik denk dat
    mijn papsie zot wordt van het "licht-brandt-nog-op-de-trap" fenomeen!

... de traditionele klederdracht een pagne is! Een pagne is de naam voor
    een vrolijke en kleurrijke stof waaruit ze rokken, tshirt, hemden, etc. maken.
    Voor vrouwen is dit een dagelijks gebruik.

Ik verblijf in een stad genaamd "Lubumbashi". Het is een stad van ongeveer 5 miljoen inwoners! Lubumbashi is na Kinshasa (de hoofdstad) de tweede grootste stad van Congo. Maar, ik heb echter niet het gevoel dat ik in een miljoenenstad woon. Het centrum is bijzonder klein, je vindt er geen wolkenkrabbers terug, er is geen cultuur, etc. Enkel het nachtleven begint wat vorm te krijgen. Lubumbashi is dus geen stad die je mag vergelijken met Kinshasa. In Kinshasa zijn er bijvoorbeeld iedere weekend concerten en optredens. Iets wat je in Lubumbashi zelden tot nooit zal zien. Via mijn gastgezin ben ik uitgenodigd door familie in Kinshasa om daar even een kijkje te nemen. Veel mensen raden mij het af omdat ze Kinshasa niet interessant vinden. Maar net daarom wil ik het met mijn eigen ogen hebben gezien.

Maar dit wil daarom niet zeggen dat Lubumbashi helemaal achter zit op ontwikkeling. Wat bijvoorbeeld radio en televisie betreft. Op één van de universiteiten hier zit een afdeling van het Congolese kanaal “Mwangaza”. Ik ken zelfs een persoon die programma’s monteert voor deze zender. Op tv worden ook niet Congolese programma’s getoond, zoals Ma Famille, een Afrikaanse versie van thuis. Ook Amerikaanse films en documentaires zijn er in overvloed. Ik merk wel dat ze gehecht zijn aan hun Afrikaanse muziek. Op tv zijn -tussen de programma’s door- vaak clips te zien van Afrikaanse groepen en ook in de clubs hoor je meer Afrikaanse muziek dan westerse muziek.

En ja hoor, heel veel mensen hebben een tv staan thuis. Enkel radio is niet zo populair. Ze werken liever gewoon met cd’s of cassettes. Vandaar dat ook veel mensen een dvd speler hebben, zelfs bij mensen waarvan je het niet zou vermoeden!

De ontwikkeling gaat nu zelfs zover dat ze de straten beginnen op te knappen. Iets wat ze in jaren niet meer hebben meegemaakt. Er zijn straten waar het niet meer mogelijk is om met een gewone auto door te rijden, zelfs voor een 4x4 is het niet meer evident. Maar nu proberen ze er toch werk van te maken. Gelukkig maar! Maar, de stad zelf is zeer groot in oppervlakte ten eerste omdat de wegen verschrikkelijk breed zijn en ten tweede omdat er nu eenmaal 5 miljoen mensen wonen. Ik vrees dat ze dus nog jaren werk zullen hebben om alles op te knappen…Tja, en wie weet wat brengt de toekomst binnen enkele jaren?

Maar zoals ik al zei is enkel het nachtleven wat op gang beginnen komen. Maar voor de rest zijn er weinig activiteiten zoals wij gewoon zijn in België: shoppen, theater, bioscoop, rondhangen in een park, sporten, terrasje doen, … Dit laatste kan misschien wel, maar het is niet evident. Ik moet niet ergens iets gaan drinken in mijn eentje, want dat is enkel maar om problemen vragen.

Ze houden van een kalm leven die ze invullen met het noodzakelijke: inkopen doen, eten klaarmaken, kleren wassen, schoonmaken en vooral slapen! En af en toe kan er wel eens een uitstapje vanaf, maar dit zien ze dan wel de dag zelf.

Hoofdzakelijke zijn ze hier Christelijk en ik had gedacht dat ik meer met het geloof geconfronteerd zou worden. Ik ben tijdens mijn eerste maand nog maar 1 maal naar de kerk geweest en dit terwijl ik in een gastgezin verblijf die niet kunnen begrijpen dat wij als jongeren in België/Europa de keuze hebben om te geloven of niet! Maar goed, later deze maand kom ik meer in contact met verschillende Kiro’s en dus waarschijnlijk ook meer met de Kerk.

Hopelijk is jullie beeld over Congo en zijn cultuur iets breeder geworden. Vragen zijn meer dan welkom, hoe simpel ze ook mogen zijn. Ik probeer ze zo volledig mogelijk te beantwoorden.

Sarah

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de foto's van de voorbije week.



Het is zover, een maand is voorbij! Nog 11 staan er op het programma…

Het was eigenlijk een vermoeiende week. Op de Kiro was het druk én ik ben gestart met het alfabetisering - project!

Dat het druk en vermoeiend was op de Kiro is de schuld van dat elektriciteitsnetwerk hier. Telkens wanneer de computers goed en wel gestart zijn, lukt het de elektriciteit net weer om eventjes alles stil te leggen. Met gevolg dat veel mensen van het internethoekje met klachten komen en je constant bezig bent deze op te lossen. Op de koop toe was het Internet programma op de server uit gevallen om de tijd en prijs bij te houden van iedere computer. Uit het hoofd rekenen dan maar! Laten we zeggen dat de Congolese frank geen moeite meer is voor mij. Over Congolese frank gesproken, op mijn foto website kun je de 4 enige briefjes bekijken die hier in omloop zijn.

Maandag, woensdag en donderdag had ik het eerste contact met de straatkinderen en de alfabetisering. Er zijn twee groepen waarvan de eerste groep al heel ver gevorderd is en waarbij de tweede groep nog van 0 moet beginnen. Maar we houden de moed erin en we maken er het beste van. Met groep 1 ben ik me gaan bezighouden met wat leuke aardrijkskunde oefeningen en ingewikkelde rekenen sommen. Groep 2 probeer ik nu vooral het alfabet aan te leren. Geen evidente zaak!

Dinsdag ben ik op Salama geweest. Salama is de grootste (en beste) technische school van Lubumbashi. En laten we niet bescheiden zijn: van Congo. Het is een staatsschool die nu volledig in handen ligt van de Salesianen, Don Bosco (let wel: dit is geen school voor straatkinderen!) De enige Belg die hier nog werkt is Pater Luc Compernolle. Het is vooral Luc die zorgt voor de financiering van de school en de coördinatie van technische opleiding. De school heeft een capaciteit van ongeveer 1600 leerlingen. De eerste twee jaren bestaan uit algemene vakken en vanaf het derde jaar moet je een specifieke opleiding kiezen. Dit kan zijn: drukker, elektricien, mecanicien, elektronmecanicien, etc. De hele school is dan ook goed uitgerust met alle apparatuur die nodig is om de opleiding te vervolledigen en om van een kwaliteitsvol diploma te kunnen spreken.

De samenwerking met Don Bosco via het alfabetisering – project heeft er voor gezorgd dat ik wat contact heb kunnen maken met andere Belgische vrijwilligers. Inge werkt hier als verpleegster en Ines als logopediste. Vrijdagavond zijn we samen met nog enkele mannelijke Congolezen op stap geweest. Naar “une boîte” gelijk ze hier zeggen. We werden direct ondergedompeld in de Afrikaanse muziek en dansstijl. Maar laten we zeggen dat die dansstijl niet echt mijn ding is. Tenzij het jullie aanspreekt om constant slows te dansen met een beetje ritme in de knieën! Nee, dank u...
En van de eerste black-light party gingen we naar de tweede black-ligt party. De volgende keer draag ik toch ook een witte t-shirt, kwestie om niet uit de boot te vallen!
De avond verstreek, de biertjes gingen binnen als limonade en de sfeer werd er vrolijker op. Omdat de laatste boite zijn deuren wilde sluiten maar wij niet echt veel zin hadden om onder de wol te kruipen zijn we bij Raf thuis (een Belgische vriend) een laatste slaapmutsje gaan drinken. Raf had het leuke idee om de volgende dag een bezoekje te brengen aan de Kaskades (de plaatselijke watervallen). Het zou natuurlijk stom zijn om voor enkele uurtjes naar huis te gaan, dus bleven we maar met zijn allen bij Raf slapen. Niet echt gewoontelijk, maar wel handig!

Na een warme douche, een lekker ontbijt en een goede pot ijscrème (met een smaak die ik nog altijd niet kan thuis brengen) zijn we dan toch bij de kaskades aangekomen. Een gezellig plekje waar je kan zwemmen, het beest uithangen en zelfs kan overnachten. Maar goed, de vrolijke avond voorheen heeft er voor gezorgd dat we het rustig hebben gehouden.
Vandaar dat na een lekkere sucre en een portie frietjes met kip, een bedje wonderen deed. Nouja, bijna wonderen deed. De frietjes met kip waren me namelijk wat misvallen. Ik heb de hele nacht op de wc gezeten en ook gisteren was ik maar een slap menske. En net op de dag dat er een fris slaatje van sla en tomaten op het menu stond, ‘t is niet eerlijk!

En weet je waar ik ontzettend naar verlang: een glas ijskoude melk! Hier hebben ze alleen melk in poedervorm. Een glas water en 3 schepjes melk geven mij niet echt een voldoening!!

Allé, aan alle oververhitte Belgen: Kwa Heri
Sarah

Wist je dat

… mijn Congolese nummer +243995348934 is.

… Westlife hier de topper is!

… er hier veel hospitalen zijn. Ik woon er zelfs naast eentje.

… de reclames op tv gerust 2 minuten kan duren en dat de
     populairste thema’s over wasproducte en melk gaan.

… het in Kinshasa tot 4-5° warmer kan zijn dan in Lubumbashi.

… mannen elkaar groeten door 3 tikken te geven met
     het voorhoofd (2 rechts, 1 links).

… er verkeersregels zijn maar daar niet wordt naar gekeken.
     Enkel de rode lichten worden nageleefd.

… verkeersborden hier maar zelden eens opduiken.

… alle reclame op de muren en winkels geschilderd wordt.
     Ze kunnen dan ook prachtige gezichten tekenen.

… Michel van het internethoekje op de Kiro een beetje op
     Bill Cosby trekt.

… het niet meer gaat regenen tot eind oktober, begin november.

… ik in 2007-2008 geen winter zal meemaken.

… de kinderen hier na 5 maand al gaatje krijgen in de oren.

… gouden juwelen hier het meeste worden gedragen.

… mijn Frans er sterk op vooruit gegaan is.

… ze nooit geen bier of frisdrank in huis hebben. Wanneer ze dan
     iets willen drinken gaan ze een drankje kopen in
     een “terasse” langs de weg.

… je nooit een drankje mag weigeren.

… frisdrank noemen ze hier “sucre”. Of het nu cola of limonade is.

Les oevres Maman Marguerite
"laat ons aan de kinderen van de straat een toekomst van vrede geven"


In de 12 projecten van DonBosco komen onderwijs en reïntegratie in de familie vaak voor. Ieder project probeert dit op zijn eigen manier in te vullen. Bakanja – ville zorgt voor de eerste opvang. Alle straatkinderen die in de andere projecten deelnemen zijn via Bakanja – ville gekomen. Daarom wordt dit ook wel het eerste huis genoemd.

Het eerste huis: Bakanja – Ville
Het is een vluchthuis waar de kinderen en jongeren tot 18 jaar de nacht kunnen doorbrengen en gedurende de dag het voedsel dat ze verdienen in de stad kunnen komen klaarmaken. Het hoofddoel in deze eerste opvang is een ruimte aanbieden die een sociale en educatieve dynamiek van reïntegratie veiligstelt. Dit kan een reïntegratie zijn in de familie of een alternatieve opvang in andere projecten van DonBosco. Dit gaat alleen door wanneer het kind of jongere daar zelf interesse voor toont. Dagelijks komen er 200 jongeren voorbij en per nacht profiteren min of meer 150 kinderen van de aangeboden beschutting. De anderen trekken terug naar hun “Karema” in de stad.

Het tweede huis: Bakanja – Centre
In dit tweede huis komen iedere dag min of meer 400 kinderen per dag langs. Hiervan zijn 350 kinderen terug geïntegreerd in de familie en kunnen hier terecht voor gratis lager onderwijs en een warme maaltijd. De 50 andere jongeren logeren in het Bakanja – Centre en wachten op een eventuele integratie in de familie of een plaatsing in een van onze huizen/boerderijen. In dit tweede huis worden verschillende soorten onderwijs georganiseerd: alfabetistatie, een op niveau brengen van jongeren die een onderbreking gehad hebben en een cyclus van 6 jaar lager onderwijs.

Huis Magone
Magone is een ambachtscentrum, vormingscentrum van beroepen en alfabetisering voor de jongens vanaf 16 jaar met een niveau van het derde leerjaar. Er zijn verschillende afdeling: schoenmakerij, landbouw, elektriciteit, lastechnieken, mandenvlechten en koperslagerswerk. Het huis ontvangt dit jaar 70 jongeren waarvan 40 intern en 30 extern. Het hoofddoel van dit centrum is de gemarginaliseerde jongeren een broodwinning te geven door een beroep aan te leren en ze helpen te reïntegreren in de familie en/of maatschappij.

Boerderij Bakanja Jacaranda
Bakanja Jacaranda is een landbouwcentrum dat zich op 13km van de stad Lubumbashi bevindt. De capaciteit van opvang dit jaar bedraagt 44 jongeren van wie de leeftijd varieert van 14 tot 20 jaar. Het doel van deze opvang is de jongeren een landbouwopleiding te geven. Er zijn velden, veeteelt en iedere jongere bewerkt zijn eigen tuin om hen te stimuleren tot verantwoordelijkheid. Ook hier worden de jongeren geholpen om, eens de vorming voltooid is, een integratie in de familie te kunnen bewerkstelligen.

Maison des jeunes
Dit is een professioneel centrum waar de jongeren een beroep aanleren. Er zijn 3 afdelingen: schrijnwerkerij, bouwafdeling en kleermakerij. Het centrum volgt het nationale programma van het ministerie van Sociale Zaken. Er zijn 27 jongeren intern en het huis staat ook open voor andere kansarme jongeren, deze zijn allemaal extern. Met een sociaal assistent wordt er gedurende het jaar werk gemaakt van de familiale intergratie.

Boerderij Chem – Chem
Ook dit is een typisch landbouwcentrum met velden, veeteelt en visteelt. Het huis neemt jongeren op die werkelijk buiten de gewone leerprogramma’s vallen. De leeftijd varieert van 16 tot 25 jaar. Het centrum heeft een capaciteit van 67 jongeren. Hiervan kunnen er 57 intern zijn en 10 extern die inmiddels terug geïntegreerd zijn in de familie.

Huis Sainte Famille
Het huis bevindt zich in Kasungami een semi – rurale wijk van Lubumbashi. Het staat onder toezicht van een Spaanse zustercongregatie die in de geest van DonBosco wensen te werken. Het huis heeft een opvang van zowel meisjes als jongens. Het heeft een capaciteit van 20 kinderen.

Huis Carolina
Hier worden 44 kinderen opgevangen van de leeftijd van 6 tot 15 jaar die een intellectuele capaciteit hebben om het officiële leerprogramma te volgen van de lagere school, om later in het gewone secundaire of professionele leerprogramma te volgen. De kinderen volgen les buiten het internaat samen met andere kinderen van het dorp.

Huis Gareli
Dit huis bevindt zich in Kipushi op 30 km van Lubumbashi. Rekening houdend met de infrastructuur, vangt het huis 15 jongens op die een niveau hebben voor de lagere school, zij studeren in de scholen van de stad.

Huis Savio
Dit is een opvangcentrum dat zich op 56 km van de stad Lubumbashi bevindt. Het huis ontvangt jongens waarvan de leeftijd varieert tussen de 9 en 17 jaar. Zij studeren in de lagere school van het dorp. Het is dankzij de aanwezigheid van DonBosco dat de lagere school weer werd geopend en dat de kinderen van het dorp terug naar school kunnen gaan. Over het algemeen plaatsen we hier jongens waarvan we denken dat de stad een te negatieve invloed op hen heeft uitgeoefend en dat het dus helend is dat zij zich een beetje op een afstand houden van de stad. Dit jaar telt het huis 30 jongeren.

Huis Magone-Filles
Magone-Filles telt eigenlijk 3 huizen, het zijn gewone huizen in de rij. De structuur is volledig anders op gevat. Ieder huis heeft een mama die een aantal meisjes in familiale sfeer onder haar hoede heeft. De sfeer is er gemoedelijk en de meisjes nemen deel aan de huishoudelijke taken. In het totaal worden in deze huizen 53 meisjes van alle leeftijden opgevangen. We hebben hier ook de mogelijkheid om de kleinste jongens (tussen de 4 en de 6 jaar) op te vangen. Zij vinden hier moeders genoeg die voor hen zorg willen dragen en voorde meisjes is dit een goede leerschool. Iedereen gaat naar een van de scholen of sociale centra’s in de buurt. Een zeer positief element in dit soort opvang is dat de meisjes deelnemen aan het maatschappelijke leven van de wijk.

Huis Lous Amigo
Dit is de laatste aanwinst in het netwerk. Het huis behoort toe eveneens aan de Spaanse zusters die dank zij een erfenis de nodige fonds kregen om dit huis op te richten. Sinds oktober 2003 worden er meisjes van de straat opgevangen. De meisjes studeren in de omliggende scholen en nemen deel aan de activiteiten van de parochie en wijk. De opvangcapaciteit van het huis is 40 meisjes.

Die avond heb ik Wannes en Anneloes ook nog uitgenodigd voor een drankje bij mijn gastgezin. Voor hen de ideale kans om eens binnen te kijken in een Congolese woning. In Kolwezi zullen ze in hun eigen huis verblijven al dan niet met meubels, dat is nog niet zo duidelijk J.

In congo zijn er 5 talen en daarnaast nog vele dialecten.
De officiele taal is het Frans. De 4 andere talen zijn Swahili (provincie Katanga), Lingala (provincie Kinshasa), Kikongo (provincie Bandundu) en Tshiluba (provincie Kasai).

Lubumbashi ligt in de provincie Katanga, de bevolking spreekt er dus naast het Frans ook Swahili.
Aangezien Frans de officiele taal is gaat het volledige onderwijs door in het Frans. Vroeger was enkel het secundair onderwijs ingesteld op het Franse niveau. Dit bracht problemen met zich mee. Kinderen die uit het lager onderwijs kwamen en naar het secundair gingen hadden de Franse taal weinig tot niet onder de knie. Thuis wordt echter nog vaak Swahili gesproken, soms met een lichte mengeling van Franse woorden (getallen, typische uitspraken, etc.)

goeiedag	bonjour	yambo
goeienacht	bonne nuit	usiku njema
hoe gaat het	comment ca va	habari
goed	bien	muzuri
zeer goed	trés bien	muzuri sana
niet goed	ca ne va pas	mubaya
tot morgen	a demain	kwa kuonana kesho
tot ziens	aur revoir	kwa heri
dank u	merci	aksanti
alstublieft	je t'en prie	nakusii
goed	bien	muzuri
excuseer	excuses-moi	tega sikio
vandaag	aujourd'hui	leo
ochtend	le matin	asubui
avond	le soir	mangaribi
nacht	le nuit	usiku
familie	famille	jamaa
moeder	maman	mama
vader	papa	baba
kind	enfant	mtoto
ik ben ziek	je suis malade	niko mgonjwa
ik ben boos	je suis fâché	nshirika
ik ben gelukkig	je suis heureuse	nafurahi
ik ben ongelukkig	je suis malheurse	sifurahi
wie ben jij	qui es-tu	wewe ni nani
ik heet Sarah	je m'appelle Sarah	jina Yangu Sarah
waar woon jij	ou habites-tu	unaikala wapi
ik woon in Lubumbashi	j'habite à Lubumbashi	nakaak u Lubumbashi
rusten	reposer	kupumzika
drinken	boire	kunywa
eten	manger	kula
nemen	prendre	beba
wandelen	promener	kujitembeza
houden van	aimer	napenda
spreken	parler	kusema
smakelijk	bon appétit	ule vema
vork	fourchette	kanya
mes	couteau	kisu
bord	assiette	sahani
glas	verre	kilauri
pintje	bière	pombe

... ik maandag een groene eend zag! www.huureeneend.nl

... er in Lubumbashi maar 3 hoge gebouwen zijn van maximum 10 verdiepingen.

... ze hier alles opeten waar ook maar een beetje vlees aanhangt. vb: reuzesprinkhanen, 
    kuikentjes (met been en kop), dikke vette vieze wormen, kippepoten, etc.

... heel veel produchten uit belgië (eten) en Zuid - Afrika (auto's, bouwmateriaal) komen.

... 1 fles bier 73 cl is en je er 2.5 glazen mee kunt vullen. Je betaalt slechts 350 franc
    ( 0.50 euro)!

... je je glas moet leegdrinken als je genoeg hebt, want ze anders maar blijven bijvullen.

... auto's altijd hun voorrang nemen en niet uitkijken voor fietsers en voetgangers.
    Wanneer een auto toetert, neem het serieus.

... de natuur rijk is een fauna en flora maar ze binnen dan wel plastiek bloemen
    en planten zetten.

... de nummerplaten blauw zijn met gele letters. Het is ook een lang nummer en soms past
    het plak niet in het voorziene plekje van de auto, dan plooien ze het maar gewoon.

... er geen munten bestaan en alleen briefjes van 50 franc (0.07euro), 100 franc (0.15 euro),
    200 franc (0.30 euro) en 500 franc (0.70 euro). Wanneer je dus 50 euro hebt dan is
    dit 35000 franc en zijn dit minimum 350 briefjes van 100 en maximum 70 briefjes van 500.
    Het geld is trouwens zeer oud, stinkt en ziet zwart van de vuiligheid.

... de dames hier altijd zeer mooi opgedaan zijn. Ze smeren zelfs het witte stof van bordkrijt op
    hun gezicht omdat het gewone poeder (bruinsel) niet werkt.

... er hier veel plambomen groeien.

... vanaf september / oktober het mangoseizoen begint.
    En mijn gastgezin heeft een mangoboom, dat wordt smullen.

... de school hier begint om 7 uur en stopt om 12u of 13u.

... het openbaar vervoer hier kleine taxibusjes zijn, waar ze zoveel mogelijk mensen in proppen.
    Ook met de gewone taxi's is het hetzelfde: kun je met 6 in de auto, dan moet het met 7 ook
    zeker lukken.

... ze momenteel in een biercrisis zitten.

... het nachtleven hier drukker wordt dan enkele jaren geleden. Jammer genoeg trekt dit meer
    straatkinderen aan. Kinderen die van ver in het land komen om 's nachts auto's te bewaken,
    te bedelen, etc. Soms reizen ze wel 3-4 dagen boven op een trein om hier hun geluk te
    zoeken.

Ga naar www.bombie3.spaces.live.com voor de eerste foto’s van de Kiro (volgende week meer) en een fotoreportage van een zondag zonder elektriciteit.

Vorige week had ik foto’s van de stad beloofd maar er zit wat vertraging op. Geen paniek, ze komen eraan!

Hallo iedereen

We zijn een week verder... een week met felle zonnestralen en vele regendouches.

Vorige week dinsdag ben ik gestart bij de Kiro. Laten we zeggen dat ik vooral een observerende functie op mij heb genomen.

Het nationale secretariaat van Kiro Congo bestaat uit 2 ruimtes die ze huren in een secundaire school. De activiteiten in deze twee ruimtes bestaan hoofdzakelijk uit het winnen van eigen financiële middelen: een internetcafé gecoördineerd door Michel, informaticacursussen gegeven door Clement en een bureaucratisch hoekje gerund door Alex.

Het internetcafé is dagelijks open van 8u tot 17u. Voor de eerste 10 minuten betaal je 50 franc (0.07 euro), per minuut komt daar 5 franc (0.01 euro) bij. Per uur is dat dus ongeveer 300 franc (0.43 euro). Afdrukken is ook mogelijk en hiervoor betaal je 50 franc (0.07 euro) per blad.

De informaticacursus is een soort individuele cursus. Je kiest een module uit, maar in dit module ben je vrij om te komen wanneer je wil. De openingsuren zijn van maandag tot vrijdag, van 8u tot 18u. Het gaat zo in zijn werk dat je een computer ter beschikking krijgt waar je kunt op oefenen en individuele ondersteuning krijgt van Clement (word, exel, powerpoint, acces en windows). Bij het beëindigen van de cursus krijg je een diploma.

De eerste module is voor beginners: 3 dagen per week, telkens 2 uur en dit 1 maand lang. Dit kost 3500 franc (5 euro).

De tweede module is voor gevorderden: van maandag tot vrijdag, telkens 2 uur en dit 2 weken lang. Dit kost 5000 franc (7 euro).

Het bureaucratische hoekje is een drukke plek op het secretariaat. Het is er voor de mensen die thuis geen computer hebben. Er is de mogelijkheid om teksten te laten typen, kaartjes te laten maken, te printen, cd te laten schrijven, te lamineren, brochures nieten, etc. De prijzen zijn dan ook heel afwisselend. Om bijvoorbeeld een cd te laten schrijven betaal je 50 franc (0.07 euro). Wil je een tekst laten typen dan betaal je 150 franc per blad (0.20 euro). Iets lamineren kost 500 franc per blad (0.70 euro).

Naast deze 3 financiële middelen is er nog de steun van Broederlijk Delen (BD). Broederlijk Delen is een Belgische Noord – Zuid organisatie die 250 partnerorganisatie in het Zuiden steunt. Kiro Congo is hier één van. Meer informatie over de werking van Broederlijk Delen kun je vinden op www.broederlijkdelen.be.

Maar de Kiro bestaat natuurlijk uit meer dan Michel, Clement en Alex.

De mensen die de Kiro als jeugdbeweging recht houden zijn César (voorzitter), Ado, Didier, Pater Louis en nog enkele vrijwilligers. Het is voor mij echter ook nog uitzoeken hoe het allemaal als een puzzel in elkaar past. Volgende week breng ik hier meer duidelijkheid over. Ik zal dan ook zelf beter weten wat mijn taak zal inhouden gedurende het komende jaar. Want voor mij is dit echter ook nog een vraagteken.

Het werk op de Kiro eiste echter veel energie. Voor mij is het allemaal nieuw, maar ook voor de mensen die dagelijks op de Kiro komen. Laten we zeggen dat ik per dag toch wel 15 keer mijn verhaal mag doen wie ik ben en wat ik hier kom doen. Alles moet ook in het Frans, wat veel concentratie vraagt.

Tijdens de week heb ik het dus qua ontspanning rustig gehouden. Ik heb vooral aan mijn oriëntatie van de stad gewerkt en eerlijk gezegd, het begint vorm te krijgen. Ik heb nu eindelijk een beeld van wat de omvang is van Lubumbashi. Mocht ik nu nog ergens een stadsplan kunnen bemachtigen dan is het helemaal compleet.

Zaterdag heb ik genoten van de zon met een interessant boek en een fris pintje ‘Simba’. Voor mijn vertrek kreeg ik van Chiro Wingene het boek « Kisangani, een verloren stad » van Walter Zinzen. Een boek die een duidelijk beeld schept over de politieke situatie vanaf het begin van de kolonisatie tot het heden. Goede achtergrond informatie kan nooit geen kwaad.

Gisteren (zondag) was het opnieuw een dag zonder elektriciteit. Tja, je zou je afvragen, wat doe je dan op zo’n dag? Volgens het gezin niet veel, maar uit mijn fotoreportage blijkt meer…

Sarah

Wist je dat

Jambo Jambo!

Om jullie beetje op de hoogte te houden van wat ik hier allemaal uitspook zal ik vanaf nu proberen om iedere zondag een verslag op deze blog te zetten van de voorbije week.

Even voor de verduidelijking. Ik start pas komende dinsdag op het secretariaat van de Kiro, waar ik een jaar lang zal werken. Meer hierover later...

Deze week heb ik vooral kennis gemaakt met mijn gastgezin, het klimaat, het eten, de buurt en de stad. Ga nu vooral niet denken dat het ik razend druk heb gehad met uitstapjes hier en daar. Nee, het was vooral wennen aan dit alles op een rustige en passieve manier. Je zelf niet moe maken is de boodschap, want het warme weer zorgt daar al genoeg voor!

Mijn gastgezin bestaat uit 6 personen. Francoise (44) is de eigenares van het huis en van alles wat daarnaast plaatsvindt. Verder is er nog haar zus Arlette (22), broer Daddy (25) en een tweede broer Willy (41) samen met zijn dochter Jackie (20). Als laatste hebben Clara (17), de dochter van andere zus die in Kinshasa woont.

Jackie en Clara zitten nog op de secundaire school, Arlette studeert communicatie -wetenschappen en Daddy studeert iets in de aard van biotechnologie. Momenteel hebben ook zij paasvakantie en heb ik deze week met hen kunnen optrekken.

Maar zoals ik al zei, het warme weer heeft er voor gezorgd dat je dit laatste kunt interpreteren als: filmpjes kijken, boeken lezen, gezelschapspelletjes spelen, foto’s nemen van het huis, slapen, wat internetten, ijsje eten, biertje drinken, beetje zonnen en af en toe een wandeling maken in de buurt en stad.

Af en toe kwam Cesar (voorzitter Kiro Congo) me eens storen om ergens heen te gaan. Woensdag zijn we naar het Belgische consulaat geweest om me even voor te stellen en hebben we de missiepost van Don Bonsco bezocht. Don Bonsco wordt hier gecoördineerd door enkele belgische paters en vrijwilligers. Ze richten zich op sociale projecten voor straatkinderen. Donderdag ben ik op de nationale bureau van de Kiro geweest om kennis te maken met mijn collega’s.

Gisteren (zaterdag) zijn we met de auto van Francoise op tour geweest. Een beetje de stad verkennen. We zijn onder andere naar de Belgische buurt geweest maar buiten het feit dat de voortuintjes iets beter zijn aangelegd is daar helemaal niets te beleven.

Eigenlijk is de stad moeilijk onder te delen en mijn orientatie trekt dan ook op niet veel. Het is ook zo dat de straten hier heel breed zijn en opgedeeld als een dambordstructuur. Je weg kun je dus moeilijk verliezen maar onthouden, dat is wat anders.

Straks gaan we nog naar Belle Air. Belle Air is een gemeenschap waar nog een andere zus van Francoise woont. Lubumbashi is dus ingedeeld in verschillende gemeenschappen. Wij wonen in “Commune Lubumbashi”, César woont bv in “Commune Kenia” en zou heb je er nog een stuk 5.

Volgende week zal er dus voor mij helemaal anders uitzien. Gedaan met lang slapen en niets te doen. Werken geblazen en dat iedere weekdag van 9u tot 15u!

Sarah

Jambo (Goeiedag in het Swahili)

Vlug een berichtje om te zeggen dat ik goed ben aangekomen.

De vlucht verliep zonder enige problemen en ik ben ondertussen al zeer goed opgevangen door mijn gastgezin.

Hoewel jullie waarschijnlijk niet mogen klagen in Belgie zullen jullie wel jaloers zijn op het mooie weer hier.

Om 9uur deze morgen was het al 25° en ondertussen zijn het er al 28° geworden.
Dat zal wat geven eens we volop zomer zullen worden....

Later deze week meer nieuws en wat foto's van de omgeving hier!





Groetjes



Sarah