Santiago de Compostela

We hoefden niet 'op' deze morgen, we stapten niet meer, we waren er immers...

Maar t was moeilijk in slaap geraken gisterenavond.. zoiets maak je immers maar één keer mee in je leven : aankomen in Santiago de Compostela, te voet na 64 dagen, na prachtige belevenissen, na soms diepe ellende....

Gisterenmorgen vertrokken we in Lavacolla, 10 km van hier, t moest eigenlijk n plezierreisje worden, maar t werd onderweg doffe ellende... motregen, van die wat door je heen dringt, met ons vieren op pad, voor de laatste keer... ontbijten deden we in Monte do Gozo, het massa-complex dat gebouwd werd na n pausbezoek aan Santiago, als k me niet vergis in 1993... 500 slaapplaatsen, winkels, restaurants enz... Ook bekend om zn mooi uitzicht op Santiago dat je vanop de berg, in de diepte ziet liggen... Niks voor ons echter, 20 meter zagen we vóór ons, de mist trok maar niet op... Dan maar Santiago binnenstappen, maar, noodlot, op minder dan 2 km van t centrum, begaf de knie van Bernard het, stoppen, verder strompelen, apotheek binnen om Voltaren en n knieband.. We trokken dan onder ons tweetjes, onder de stadspoort door, waar de doedelzakspeler ons n eerste keer ontroerd deed stoppen.. De opgebouwde spanning, het hier naar toe leven werd ons te machtig, we storten beiden voor t eerst in tranen uit. Op t hoekje aan t plein vóór de kathedraal hebben we dan Michèle en Bernard opgewacht, wekenlang hebben we samen opgetrokken, dus ook die laatste paar honderd meter.. Eerst naar het Pelgrimscentrum waar je via je stempelboekje moet bewijzen dat je de tocht naar Santiago de Compostela gestapt bent, je krijgt dan n soort van diploma, op naam, in t Latijn.

Dan de trappen van de kathedraal opgesukkeld, ze deden pijn, geloof me... de poort binnen... de pracht en de praal over ons heen laten gaan.... en wie stond ons daar op te wachten : Godelieve, die ons omhelsde, en ons gauw naar onze voorbehouden plaatsen helemaal vooraan in de kathedraal begeleidde... Yvette had zich daar heel breed gemaakt, en zes plaatsen voor ons bezet... Dankjewel lieve vriendinnen !... Als je het begrip, tranen met tuiten kent, wel dat was t... Ook telkens we daar andere pelgrims zagen, waarmee we wekenlang lief en leed deelden onderweg.

Minstens n uur te vroeg waren we in de kerk, waar de pelgrimsmis begon om 12uur.. Toen drong eigenlijk pas tot ons door, dat we t gehaald hadden, en hoe ! Stoefen doen we niet, maar we voelden ons nog steeds super ! Rondom ons zagen we meer kreupelen dan gaanden. We voelden ons voor de eerste keer n beetje 'winnaars', niet beter dan anderen, maar dat gevoel 'wir haben es geschafft' deed ons zweven.

Maar de ontroering maakte zich (te) dikwijls meester over ons : toegesproken worden door de priester, hij had het over óns, peregrinos ! En hoe weinig Spaans we ook kenden, we hoorden bij de ellenlange lijst van aankomsten van 11 juni, duidelijk zeggen dat er 2 Belgen de Camino Frances beëindigd hadden, naast zovele Spanjaarden, Fransen, Portugezen, Brazilianen, Duitsers, Japanners enz....

En dat waren 'wij' !  Nog n ontroerend moment was, toen men bij t Onze Vader vroeg dat iedereen t in zn eigen taal, gelijktijdig wilde zeggen... Kakofonie alom, maar o zo mooi, de Koreaan achter je, t zelfde te horen doen als jij.

Allerlaatste hoogtepunt was de 'botafumeiro', het beschrijven is moeilijk, maar n 8-tal mannen trekken n loodzwaar wierooksvat (1,60m) hoog omhoog, dat begint te zwieren, door gans de kerk, zodat t weinig scheelt of de pompiers komen eraan te pas. Tik maar ns 'botafumeiro santiago' in op Youtube of zoek t ns op via Wikipedia. Spijtig genoeg is dit spektakel niet voor alle pelgrims weggelegd, want enkel als er n sponsor gevonden wordt, die in de geldbeugel wil tasten (500€), gaat dit ritueel door. Commercie ?! Maar wij hadden geluk, t is en blijft n spektakel !

(Op woensdag gebeurde dit dus niet, en we hoorden niets dan ontgoochelde pelgrims)

De zoektocht naar logies duurde niet lang, op straat werden we aangeklampt door n dametje, dat ons 300m verder mee tornde en ons n kamer verhuurde voor 15€, spotgoedkoop hier, want n bed in n massa-albergue wordt hier voor dezelfde prijs verhuurd. Privé-badkamer erbij, keuken voor als we zelf willen koken is ook inbegrepen.

s Avonds hadden we met onze Tongerse vriendinnen afgesproken voor n pelgrimsmenu in restaurant 'Botafumeiro'. We bleven sober, maar omdat t toch n beetje feest was, permitteerden we ons als aperitief n flesje 'Albariño'  

Albariño is dé druivensoort van het Galicische gebied Rías Baixas, en voor wie ons kent, ons lievelingswijntje (wit, voor de niet-ingewijden)

We dachten dit verdiend te hebben !