Leonieke citaten deel II

Citaten uit "Het wonderbaarlijke leven van Leonie Van den Dijck"

De citaten werden hoofdzakelijk geselecteerd naar het belang, dat zij hebben voor de toestand van onze dagen. Ze werden in de chronologische volgorde van het boek opgenomen. Veel van de oudere visioenen betreffen de Tweede Wereldoorlog maar de latere slaan merendeels op de tribulaties van onze dagen.

DEEL II

Pag 205 tot 206

Nog twee anderen hadden hetzelfde visioen van de Passie. Het teken voor het westen.

Dat grote wonder, dat grootse drama, het grootste en verhevenste aller tijden, had zich op hetzelfde ogenblik dat wij het hadden mogen zien, nog op twee andere plaatsen in de wereld herhaald. Op een zolderkamer in een andere plaats, waar de zienster een vrouw was die te bed lag met rond zich twee andere vrouwen, die dat gebeuren gans onwaardig waren en die maar babbelden en niets van dat verheven drama schenen te begrijpen. Ook nog op een derde plaats waar vier personen tegenwoordig waren, die wel volgden maar niet met al te veel eerbied.

Eindelijk zegde ze nog: binnen weinige dagen zal ik een teken krijgen, als bewijs van wat over de wereld zal gaan neerkomen: de straffende hand die reeds lang aangekondigd is. De wereld is verloren, de mensen hebben niet willen luisteren. Let maar goed op, of ge dat teken ook niet zult zien. Toen ik dan op Pasen bij haar kwam zei ze mij, dat ze het teken had gekregen, en dat we er over een paar dagen wel zouden over horen.

Het gebeurde op Pasen 1940. Het waren, de zogezegde electrische golven waarover hierna nog enkele woorden volgen. Hiermede zijn eigenlijk de bijzonderste visioenen meegedeeld vanaf 18 december 1933 tot en met het visioen van Goede Vrijdag 1940. In de korte tijdspanne die nog overblijft tot en met de bezetting van de westerse landen, nog slechts gesproken worden over wat ik nog door Leonie vernam, en met de volledige bezetting van het westen. Dat zal dan ook het einde zijn van het tweede tijdperk in haar leven.

6. Aetherstoornissen over heel de wereld. Voorteken en bevestiging van wat er gaat gebeuren.

De vijf personen die op Goede Vrijdag bij Leonie getuige waren geweest van haar visioen, hadden dus vernomen dat ook België niet ontsnappen aan de oorlogsgruwel. Bij een gewoon mens wordt de betekenis van een visioen niet onmiddellijk in zijn volle diepte begrepen. Iedereen die dat heeft gezien en gehoord, maakt er zichzelf een eigen denkbeeld van, dat later ver van de werkelijkheid blijkt te zijn, dit ook hier het geval. Spijts het feit dat we allen duidelijk gehoord hadden dat de oorlogsramp over ons zou komen, bleef in ons toch nog de hoop levendig dat we eraan zouden ontsnappen.

Toen ik echter hoorde dat Leonie een teken ging krijgen ter bevestiging, drong dan pas de werkelijkheid bij mij door. Het teken zou de bevestiging zijn dat het nu spoedig zou gaan gebeuren. Voor we dag vertrokken had ze mij gevraagd, goed uit te kijken om te zien of ik het teken ook niet zou ontwaren. Vrijdag- en zaterdagavond ging ik er mij van vergewissen of er niets waar te nemen was aan de hemel, maar ik zag niets.

Op Pasen was ik bij Leonie en bij mijn binnenkomen vroeg ze me onmiddellijk: wel hebt ge 't gezien? Ik keek haar verwonderd aan, en ze hervroeg nog eens: hebt ge niets gezien? Waarop ik ontkennend antwoordde. Wel, zegde ze, ik heb het over geheel de wereld zien neerdalen, het waren als golven die over de aarde uitgestort werden, lichtende schichten die in alle richtingen de aarde in een web omprangden, en bij iedere golf schoten steeds nieuwe schichten toe. Dat waren de zogenaamde elektrische golven (magnetische stormen), die storingen over de hele wereld veroorzaakt hebben, hier en elders, maar in Amerika moet het nog erger geweest zijn. Die golven werkten zeer krachtig in op het telefoonnet, de telegraaf, de radio, enz. en brachten zulkdanige stoornissen teweeg, dat het volk in Amerika met panische schrik bevangen werd, zodat alle personeel van deze diensten evenals de politie heeft moeten tussenkomen om het volk te kalmeren en gerust te stellen.

Deze maal was het aangekondigde teken niet het zogezegde "noorderlicht", zoals we in januari 1938 hadden gezien, maar wel deze elektrische golven, die van in de vroege morgen, en dat gedurende meerdere uren, de aarden bestormden, terwijl de mensen door de klaarte van het daglicht er niets konden van zien.

Leonie zegde me later dat ditzelfde teken zich herhaalt, dan eens hier, dan daar. Dat is het derde teken: de elementen van het uitspansel komen in beroering, teken dat niet op voorhand aangekondigd is geweest, noch door de pers noch door de radio. Leonie had me verboden er met iemand over te spreken en ik heb me dus beperkt met neer te schrijven wat ik er over vernam. In verband hiermee, moet ik zeggen dat dit feit voor mij weer een tip oplichtte van het gordijn, waarachter onze gedachten en denkbeelding onmogelijk kunnen doordringen zoals ook de volgende feiten aantonen.

Pag 227 tot 229

2. Voorspellingen over het einde van de oorlog. De priesters moeten méér bidden! Na de oorlog zal het terug herbeginnen, ook op 't onverwachts. Drie vierden van de mensen zal verdwijnen. Het einde is nabij.

Zoals Leonie had gevraagd, ging ik dus met mijn echtgenote vergezeld van mijnheer en mevrouw S.D.R., de zondag op bezoek , bij Nieke. Het kwam natuurlijk onmiddellijk over de oorlog ter sprake, nu dat het hier voor ons gedaan scheen; en die heer en zijn dame wilden weten hoe dat later zou eindigen. Leonie antwoordde welwillend met volgende woorden: de oorlog zal snel eindigen zoals hij bruusk is begonnen. Alles hangt af van de gebeden van het volk. Indien het volk tot inkeer komt kan dat de rampen verkorten. De gebeden moeten de vrede bespoedigen. Dan gaf ze twee tijdstippen waarop het kon eindigen: of bij het bloeien van de rozen of ook in volle wintertijd.

Nieke voegde daar onmiddellijk aan toe: spijtig genoeg bidden de priesters niet mee, of ze doen het toch niet genoeg. Jezus had haar gezegd dat hij er andere zou verwekken. Uit wat ze vertelde kon evenwel opgemaakt worden dat er eerst nog heel wat zou moeten gebeuren vooraleer we vrede zouden hebben.

Daarmee is echter alles nog niet gedaan. Na de oorlog maakt men onmiddellijk weer kanonnen. Er zullen zich weer andere gebeurtenissen voordoen, opnieuw bruusk en onverwachts. De mensen zullen in een lange tijd geen rust meer hebben; het ene zal nog bezig zijn als het andere hen reeds zal overkomen. Geweldige zaken moeten nog gebeuren. Drie vierden van de mensen moeten weg, moeten verdwijnen; uit het overschot, dit is de besten, zal God voor de laatste tijd, een andere wereld opbouwen.

Een persoonlijke opmerking dringt zich hier op. Later zal men bemerken dat de toestanden opnieuw zullen gewijzigd zijn. Inderdaad: terwijl de volkeren van Europa zo zwaar geteisterd worden, bracht deze kastijding voor hen die het beter hadden, geen verbetering. Integendeel, men dwaalde niet alleen verder af, maar het volk ploeterde steeds meer voort in het kwaad, dat op schrikbarende wijze toenam. Bij het uitspreken van deze woorden, schrikten de heer en mevrouw zienderogen, we waren nu pas veertig begonnen en het zou moeten vijftig worden voor het gevaar zou geweken zijn (van deze straftijd, d.i. de oorlog die bezig is). Leonie kwam onmiddellijk tussen en sprak: alles hangt af van het volk. Is er in 't algemeen verbetering dan kan er wat rust komen. Nochtans, veel moet niet meer verwacht worden, want de wereld gaat stilaan naar zijn einde. Of schoon niemand onder u het einde zal zien.

In 1937, toen we samen van de kapel kwamen, hield Nieke me plots staande op straat en zegde: het kan niet zoveel jaren meer duren met het bestaan van de wereld. In 1941 sprak ze zich ook zo uit, en in 1946 sprak ze weer in dezelfde zin of het een kwestie van jaren was. Het is eigenaardig dat daarover nooit een vraag werd gesteld en als Leonie er over sprak scheen dat voor haar telkens de eerste maal te zijn, dat ze daarover een mededeling deed. Later komt ze daar niet meer rechtstreeks op terug maar spreekt even duidelijke taal. Dat zal in het volgende tijdperk behandeld worden. Als we in de late namiddag samen naar huis terugkeren, was de moed van mijnheer en mevrouw zeer laag gezakt. Die dachten maar steeds dat de oorlog nog zolang zou duren.

Pag 232 tot 246

6. Vizioen van de epidemie te Rome en over de hele wereld. Het einde van de oorlog. De opgang naar Onkerzele. Het grote mirakel en het einde van de epidemie.

Reeds nu zag Leonie in visioenen wat ging voorvallen in een nabije of nog ver verwijderde toekomst. Bij bezoek vertelde ze me in de voormiddag: ziekte te Rome! Het was toen einde september of begin oktober 1940. Het was opnieuw over de oorlog te pas gekomen en Leonie vertelde: ik zag in visioen de stad Rome. In deze stad zag ik vele soldaten; de enen gingen door de straten her en der; de anderen stonden op wacht, overal, met het geweer aan de voet. Opeens is het of zich van de soldaten een zekere moeheid meester maakt. Hun aangezicht verandert. 't Is juist of ze zeer onrustig worden. Opeens legt er een zijn geweer ter zijde en legt zich neer, zonder te zien hoe of waar hij ligt. Spoedig volgen anderen zijn voorbeeld, zonder dat ze weten waarom. Weldra hebben ze de tijd niet meer om hun geweer ter zijde te leggen; ze vallen er mede; ze vallen op hopen, ook deze die in de straten zijn zonder op wacht te staan. Weldra liggen ze langs alle kanten, en in de straten liggen ze op hopen. Burgers liggen ook her en der. Nu volgt er een grote gejaagdheid onder de overblijvenden.

Nu zie ik heel de wereld, zegt Leonie, en overal zie ik hetzelfde schouwspel. Overal.lijken, ganse hopen, doden in massa. Dat was het visioen van een ziekte-epidemie die God over de wereld had laten neerkomen, indien de volkeren zich niet bekeren en tot inkeer komen. Leonie voegde er nog bij: buigen zullen ze, buigen, tot op de grond. Iedereen zal buigen en de vinger Gods erkennen. Even snel als ik de ziekte-epidemie over de wereld zag komen, even snel zal.ook deze oorlog eens eindigen. Als dat gebeurde, zag ik alleman de vlucht nemen en zich opsluiten waar ze konden; ten prooi aan grote vrees. Dan zag ik hele groepen mensen, groten en kleinen, rijken

en armen ondereen, hun verschrikte schreden richten, naar Onkerzele Van overal zag Ik ze komen langs wegen en banen naar het heiligdom alhier. Ik zag ze voorbijtrekken als opgejaagd door de schrik; steeds omkijkende, juist of er hen iets vreselijks op de hielen zat. Hun wezens waren verwrongen; ze liepen meer dan ze gingen, ze huilden meer dan ze spraken. De gebeden werden van schrik luide uitgehuild. ´t Waren juist allemaal bezetenen; zo'n schrik had ik nimmer gezien. Deze schimmen waren gans uitgemergeld, als levende geraamten. 't Is dan dat iedereen zal buigen, de meest onwillige zal de vinger Gods moeten erkennen. Buigen moeten ze, allemaal, en die niet zal willen bukken, die niet zal buigen, zal erbij verdwijnen. Heel de wereld zal Gods hand voelen en ook erkennen.

Als dat daar nog later over te pas kwam, vertelde Leonie mij nog : alhoewel ik de ziekte over de wereld heb zien komen, in visioen, bevond ik mij hier in deze plaats (haar salon), en stond voor het venster en zo zag ik die hullende, opgeschrikte, vluchtende massa hier voorbijkomen, recht naar de kapel. Ik weet dat ik dan reeds dood zal zijn, maar ´t was juist of ik dat werkelijk met mijn ogen zag gebeuren, zoals ik hier nu sta. Als dat zal gebeuren, dan zal ginder omhoog (aan de kapel), iets heel wonderbaars voorvallen, een groot mirakel, waarbij de ziekte-epidemie zal ophouden. Het wonder te Onkerzele is meteen het einde van de epidemie. (1)

---------------------------------
(1) Pest duidt elke besmettelijke ziekte welke levensgevaarlijk is. Officieel: de Pestziekten. Groot mirakel is mogelijk het ontspringen van een geneeskrachtige bron waardoor “pestzieken" genezen worden en de plaag ophoudt.
------------------------------------

7. Het grootste kwaad in de wereld: geldzucht en ontucht, godslastering en misverzuim; heiligschennissen in Gods huis en medeplichtigheid van de geestelijken. Nakende straffen. Oproep tot boete.

‘s Namlddags sprak Leonie over het grootste kwaad in de wereld. Ze had er de gevolgen van gezien en ze zegde: heel de wereld is aangetast door de geldzucht. Het gouden kalf wordt weer aanbeden. Iedereen maakt jacht op dat stinkende, vervloekte geld. Groot en klein, rijk arm zijn er door aangetast. De grootste en grofste ongerechtigheden worden er voor gepleegd. Haat en nijd zijn er de gevolgen van, alsmede moord en doodslag. Iedereen verzuimt zijn plichten; naastenliefde wordt op spot onthaald; velen verhongeren; anderen denken hun hemel op aarde te bezitten; hovaardig verheffen ze zich boven het volk, zo geestelijken als wereldlijken; ze tonen zich waar ze best wegbleven.

Zo sprak de Heer: Wee, wee, wee, de onrechtvaardigen. Haar blikken in de verte gericht, vervolgde ze: en wat zal er overblijven van dat onrechtvaardig geld opstapelen? Een hoop vuil (puinen), en daaronder hun vervloekte geld (door revolutie of oorlog waarbij de rijken het zwaar zullen moeten ontgelden). Aan dat alles komt vlugger een einde dan er velen wel denken.

Leonie vervolgt en spreekt nu over de ontucht: alle lagen van de maatschappij zijn er door aangetast: kinderen, ouders, kleinen, groten, rijken, armen, zelfs de geestelijken vergrijpen zich soms schandalig genoeg daaraan. Geheel de wereld ligt verzonken in die stinkende poel. Zo sprak de Heer: indien Mijn dienaren zich daarvan niet gaan onthouden, zal ik Mij verplicht zien, ze van het altaar weg te donderen. Ze zullen streng rekenschap geven voor hun gewijde vingeren die ze zo vaak bezoedelen. Wee de onkuisaards! ook de straf voor de ontucht komt weldra, de schifting zal met strengheid geschieden. Hij zal wannen tot er alleen zuivere zielen overblijven. De straf die ik daarvoor gezien heb is allerverschrikkelijkst.

Leonie gaat nog door over de zonden van onze tijd: godslasteringen en misverzuim zijn wel het allergrootste kwaad. Deze grove en allergrootste zonde is rechtstreeks tegen God zelf gericht. Dat het volk ophoude, want de wrekende arm (van God) is reeds opgeheven om toe te slaan. De uitverkorenen zullen dubbel moeten boeten, om Gods gramschap tot bedaren te brengen, en helaas, het mag niet baten: ´t kwaad wordt te groot, het volk vloekt er maar op los. De onverschilligheid is gaandeweg vermeerderd en neemt steeds meer toe. De zondagsmis wordt om een kleinigheid nagelaten: ze hebben te lang geslapen, ze hebben zich te goed en te laat vermaakt, ze hebben geen tijd, of ze zijn te moe, ze moeten te vroeg op reis of op uitstap.

En dezen die nog gaan, gedragen zich op onbetamelijke wijze in Gods tempel. 't Is daar juist een handelshuis geworden of een herberg. Er wordt daar van alles gedaan, behalve eerbiedig zijn. De enen staan daar te kijken met de armen achter de rug, juist als op een kermis, anderen leunen achteruit met de stoelen, terwijl ze giechelen en zotte en onbetamelijke praat vertellen. Vrouwen en jonge dochters komen er pronken in hun mooie maar verderfelijke kledij. En de ogen strak in de verte vervolgt Leonie: onzedig gekleed gelijk in de slechte huizen, komen ze daar God tergen op een afgrijselijke manier. Ze trekken de aandacht van mannen en jongelieden op zich, door hun onbetamelijke en zedeloze houding en manieren en door te verregaande ontblotingen.

De geestelijkheid laat maar begaan of toont zich te onbekwaam of te zwak, om tegen deze duivelse praktijken, in Gods huis, stroom op te roeien!... Dat het volk ophoude, spreekt de Heer, Mijn geduld is ten einde! Als deze tergende, godslastenende zonden niet ophouden en er niet snel en afdoende mee gebroken wordt, als de geestelijkheid het roer niet omgooit, ploft Gods wrekende arm weldra neer. 't Kwaad wordt te groot; de zweep is reeds in Zijn hand en zal weldra over het volk neerkomen. Wee dan de wereld! Wee! Driemaal wee! Doet boete, boete, boete, of 't is met alles gedaan! Gods vrijwillige slachtoffers kunnen de wrekende arm niet meer tegenhouden; Hij maakt zich gereed om toe te slaan. Boete, boete, want morgen is het te laat; verzekert uzelf!

2de HOOFDSTUK

Leonie getekend door de H. Kruiswonden. Mystieke H. Communie. Gebrek aan geestelijke hulp. Grote oorlogsellende. Nood aan gebed en boete. Grootheid van Onkerzele. Groots visioen over de geestelijkheid, God zelf behoudt zijn gezalfden een bijzondere straf voor. Profetie over de dood van pater Balduinus, benedictijn, ook een slachtoffer voor de wereld.

1.. Leonie getekend door de Heilige Kruiswonden. Haar kinderen blijven onwetend.

In september had Nieke me reeds gesproken over zeer hevige pijnen die ze te verduren kreeg in haar handen en voeten. Ze had me haar handen reeds enkele malen getoond en de pijnen leken haar verschrikkelijk zwaar. Haar voeten deden haar zoveel pijn, dat ze meestal gans de dag op haar kousen liep, ofwel om de koelte van de grond te voelen of wel omdat ze haar pantoffels niet meer kon verdragen. Veelal hield ze de voeten van de grond geheven. Nieke wist meer dan ze mij zegde. Ik dacht wel aan haar overgrote pijnen, zonder evenwel verder te denken. Op een van mijn bezoeken zat ze in haar zetel, ze scheen op mij te wachten. Ik was maar even binnen en ze kloeg van grote pijnen in de voeten, en ze vroeg of mij niets opviel. Het scheen mij toe dat beide voeten licht gezwollen waren, de ene voet wat meer dan de andere. En dan zegde ze, dat de wonden opengegaan waren, en dat ze bloed verloren had Verschrikt en aangedaan zag ik nu klaar: Leonie was getekend met de voetwonden. Dat is voor zover ik weet slechts éénmaal voorgevallen aan beide voeten tegelijk. Wat later was de wonde aan een van de voeten nogmaals open, maar daarna had ze wel nog dezelfde pijnen aan beide voeten, maar de wonden bleven gesloten.

Doorboorde handen.

Met de handen was juist hetzelfde gebeurd. Plots zegde ze: kom, ge moet niet bang zijn, tast eens aan mijn handen. Bang was ik in 't geheel niet, maar ik vond mij onwaardig met mijn handen, de hare aan te raken, die reeds getekend waren. Kom, sprak ze, voel maar eens. Ik kon niet langer weigeren en terwijl ze met de linkerhand de vingers van de rechterhand openmaakte, zag ik voor de eerste maal in de handpalm een diepe put, van de ene rand tot de andere, zeker vier centimeter middellijn. Kom, zei ze, tast maar eens, en ze nam zelf mijn hand en legde mijn duim in haar handpalm en mijn wijsvinger langs de buitenkant van de hand en ik voelde met mijn vinger, mijn eigen duim dwars door haar hand heen geen vlees meer! Ik was fel aangedaan, een (eigenlijke) wonde zag ik echter niet. Ze zegde me dat de wonde drie dagen geleden was opengegaan en tamelijk veel had gebloed. Haar handen schenen stijf te staan, d.w.z. haar vingers en duimen waren naar de palmen toe getrokken, en zo zat ze daar die dag, heel de tijd dat ik bij haar geweest ben.

Bij een volgend bezoek moest ik opnieuw naar haar handen kijken en deze maal was de wonde, en het was zeer duidelijk merkbaar, reeds overdekt met een zeer dun vlies, het vel, maar zo licht dat ik er bijna niet durfde aan te komen, en toch verzocht ze me om het voorzichtig eens te betasten. Op dat ogenblik was mijn hart met medelijden vervuld voor dat tere, uitgemergelde Nieke, dat zo'n verschrikkelijke pijnen moest doorstaan. De handwonden zijn verscheidene malen open geweest, maar deze van de rechterhand nog meer dan deze van de linkerhand. Later is dat niet meer gebeurd, maar de put in de rechterhand heeft ze geheel haar verder leven behouden. Bij de linkerhand was de put minder groot.

De bloedende zijdewonde.

Haar kinderen onwetend.

Weinig later had ze ook de zijwonde. Deze heeft ze behouden tot bij haar dood. Uit de zijdewonde heeft ze zeer veel bloed verloren; ik heb dikwijls bebloede doeken gezien, die ze mij toonde. Eens kwam ik binnen op een namiddag en de wonde kon nog maar even open zijn geweest, want ze stond nog bij de kast, alsof ze haastig een handdoek had moeten grijpen, en de bloedvlekken erop waren nog vers en helderrood. Heel de handdoek was bevlekt, met tussen deze vlekken grotere en kleinere bloedspatten, het was als kwam het bloed er uit gespoten, zoals ze me zegde. Ik en ook mijn echtgenote hebben destijds van Leonie zo'n stuk bebloed linnen gekregen, en er zijn ook een vier - à vijftal vrienden die zulk een stukje linnen hebben gekregen van Leonie. Maria heeft de zijdewonde van Leonie enkele malen mogen betasten, en ik hoorde van drie, vier dames zeggen dat ze dat ook eens hadden mogen doen.

Velen van de vrienden verstonden maar niet dat Leonie´s kinderen niets van dat alles wisten. Ik heb reeds verteld, dat als ik bij Leonie was, haar kinderen buiten gingen, zodat ik telkens met haar alleen was. ´t Is dikwijls gebeurt dat Leonie hen beval weg te gaan, en dan kwamen ze niet terug zolang ik er was. Wat ikzelf en mijn echtgenote en ook enkele vrienden hebben gezien, ik zeker tientallen keren, was, dat als Leonie tekenen had van een op komst zijnde visioen, het juist was of haar kinderen als door een onzichtbare hand uit het huis verdreven werden. Slechts bij de dood van hun moeder, toen Leonie opgebaard werd, schrok haar dochter Marieke, toen ze dat teken onder moeders borst bemerkte, waarbij ze medelijdend sprak: och, wat moet onze moeder toch geleden hebben.

2. Leonie's onophoudelijk nachtelijk gebed. Mistieke H. Communie thuis in de Kerstnacht. “AIIeen voort tot het einde!’ zonder geestelijke steun. Onbekwame priesters, maar God zal er andere scheppen. Tweede H. Communie in de kerk.

Bij mijn bezoek aan Nieke op Kerstdag 1940 had ik haar in een korte tijdspanne reeds viermaal hetzelfde horen zeggen: zonder broeder- of zusterhand voort, tot het einde, en telkens ze dat zegde, weende ze. Zoals gewoonlijk vroeg ik niets, ze kende mij op dat punt door en door. Ik wachtte dus af.

Eindelijk vertelde ze dan wat in de late avond van de vorige dag was voorgevallen. Omtrent half elf s´nachts, zoals ze reeds gewoon was, was Nieke bezig, zittende in haar bed, de rozenkrans te bidden Tot en met het uitbreken van de oorlog sliep ze op de blote vloer voor het venster in haar salon; dus ongeveer zeven jaar. Sedertdien deed ze dat niet meer en ging te bed, niet om te rusten of te slapen maar om te bidden. De hele nacht bracht ze zittend door en bad steeds rozenhoedjes, voor dezelfde intenties als vroeger, toen ze nog op de stenen lag.

Zo zat ze nu weer te bidden, toen er almeteens een klaarte in de kamer komt die steeds toeneemt en zelfs zo hevig wordt, dat Leonie de ogen moet neerslaan. Opeens gaat de klaarte open en door een gerucht gewekt, sloeg ze de ogen op en zag op een afstand, volgens haar schatting vijf tot zes meter, voor zich, een altaar waaraan een priester in misgewaad, het heilig Misoffer opdroeg. Haar kamer was verzwonden en van haar bed bleef er geen spoor meer, alhoewel ze steeds in zittende houding bleef Zonder iets te zien rondom zich, hoorde ze geen aardse maar wel hemelse stemmen zingen, voor en naast haar. Ze verstond niets van dat gezang maar het was hemels schoon. De gezangen begonnen op hetzelfde ogenblik dat ze de celebrant aan het altaar zag staan, juist na de consecratie.

Ze volgde de priester die aan het altaar stond, zonder ook maar eénmaal hem in zijn gelaat te kunnen zien. De hemelse stemmen zongen steeds voort, en zo vorderde het heilig Misoffer, totdat de nuttiging aanbrak. Nu zwegen de zingende stemmen, en eén enkele stem prevelt de gebeden voor het uitreiken van de heilige Communie. Op dat ogenblik komt in haar een hevig smachtend verlangen naar Jezus, die daar in de Heilige Teerspijze aanwezig was. Ze deed juist als anders bij het communiceren, doch ze was nu veel vuriger. Ze vouwde haar handen zoals gewoonlijk doch, deze worden zacht van elkander gedaan en op een voor haar ongewone wijze terug samengevouwen zoals weleens sommigen doen. Onder het denken en prevelen van: Heer, ik ben niet waardig, hoort ze een lichte stap naderen, naar haar toe. Haar verlangen groeide uitermate; ze verheft het hoofd, en ziet en ziet in een ovaal de celebrant met de baard tot aan de lenden, terwijl deze haar de Heilige Teerspijze op de tong legt. Zo goed wist ik wat ik deed, zegde ze, dat ik Zijn vingeren aan mijn onderlip voelde, want ik heb nog met mijn lip tegengedrukt om beter te voelen. Ik hoorde de stap zich opnieuw verwijderen en naar de duur ervan te horen, scheen het veel verder te zijn dan ik aanvankelijk had gezien. Zo bleef ik, ik weet niet hoelang, in een zalige stemming en vroeg en vroeg nog, tot ik de bekende stem hoorde die tot mij sprak om bij het einde te zeggen: voort in het leven, zonder broeder- of zusterhand, voort, tot het einde.

Leonie wacht tevergeefs op geestelijke leiding.

Onbekwaamheid van vele priesters.

Leonie's harde boete voor de wereld.

Dat greep mij zeer aan, zegde Nieke nog, want ge kunt niet geloven, hoe droevig het is, zonder geestelijke steun te blijven. Ik heb zo menigmaal gesnakt naar geestelijke opbeuring, en 't was, o, zo zelden, dat ik wat steun kreeg. Nu moet ik voortaan tot het einde toe, verlaten blijven, zoals het tot nu toe geweest is. Maar wie zou mijn geestelijke leider geweest zijn? In plaats van geestelijke hulp of opbeuring te mogen ontvangen, moet ik zelf nog het pak, van zij die hier overbeladen bij mij komen, op mij nemen. Ze komen, ten einde raad, dat pak hier nogal gaarne afzetten, en dan moet ik beginnen met hen zelf op te beuren, hen te versterken, hen op hun plichten te wijzen.

Ze zijn onbekwaam om mij geestelijke steun te geven en zo sta ik steeds alleen met dat gruwelijke, zware pak van de zonden der wereld waarvoor ik reeds zolang boet, en mijn lichaam kastijd. Ik heb veel gevast en veel honger geleden, totdat ik geen druppel bloed meer in mijn lichaam had. Ik heb geslapen, nachten zonder tal, hier beneden op de blote vloer, en boven voor mijn bed, in een deken gerold. En de zondenlast van de wereld verzwaart nog steeds. Ik heb dikwijls gedacht dat ik nu zou bezwijken, maar ik mag niet. Jezus' kruis drukt nooit te zwaar; Hij zal u nooit overladen. Maar zo gans alléén, zonder de minste hulp, zonder een woord van troost. En nu weer op een nieuwe kerfstok vooruit, het einde is er nog altijd niet, nog veel zwaarder zal de last drukken; doch, ik lijd gaarne, maar een opbeurend woordje zou zo welkom zijn. Wie zou mijn geestelijke leider kunnen zijn? Ze zijn immers zelf als blinden, en zo sukkelen ze in hun gewoon gangetje voort langs de levensbaan. Neen, nu heb ik ze niet meer nodig, zolang zal het nu wel niet meer duren. En hoe pijnlijker mijn lijden, hoe groter de last, hoe zwaarder het kruis, hoe eenzamer en verlatener, hoe groter ook mijn triomf zal zijn. Ze zullen na mijn dood wel weten wie ik was. Nu echter moet Gods wil geschieden.

Verscheidene malen hoorde ik uit de mond van Leonie die woorden: het is onnodig te spreken, God zal wel handelen, ze (d.i. de priesters) zijn onwaardig geworden en God zal er andere scheppen, die in hun plaats zullen komen. Zwijg daarover zolang ik leef. Na mijn dood zult ge er mogen en moeten over spreken.

Leonie communiceert in de kerk.

Toen ik op Kerstdag naar de kerk ging en de heilige Communie ging uitgereikt worden, kwam er weer een zo groot verlangen in mij op om Jezus in mijn hart te ontvangen. Ik was mij aan het gereed maken om naar de communiebank te gaan, toen ik ineens dacht dat ik reeds 's nachts de heilige Communie had ontvangen, en mijn hart verlangde zo naar Jezus. Ik bleef op mijn plaats en ging weer op mijn knieën zitten, toen ik plots een stem hoorde die me zegde: dat was niet van deze aarde, en onmiddellijk verdween mijn twijfel, en ik ging te Communie. Toch heb ik er daarna nog aan gedacht, en de twijfel keerde terug in mijn hart. Ik ging dan naar de biecht, waar ik het voorval bekend maakte, maar de biechtvader zei dat ik daar niet meer moest aan denken, en dat ik goed gedaan had, want dat Onze Lieve Heer inderdaad 's nachts op een geestelijke wijze in mij was gekomen, en dat dit niet hetzelfde is als we hier te Communie gaan. Wel, zegde Leonie, nu ben ik toch gerust. Wat ik ook nog wil doen opmerken is het feit dat Leonie, spijts de hevige pijnen in de voeten, zo dikwijls ter kerke ging als het mogelijk was. In de vastenperiode kon ze er onmogelijk nog naartoe gaan, wegens de verschrikkelijke pijnen, en 't is dan dat Onze Lieve Heer zelf tot haar kwam in haar huisje. Vanaf september 1943, is ze echter nog maar zelden naar de kerk geweest.

2. Drukkende oorlogsellende. Gebed en boete het enig voorbehoedmiddel. De kapel moet er komen. Men moet dikwijls de ommegang houden. Onkerzele wordt een groot bedevaartsoord, vele mirakelen zullen er gebeuren.

Op O.L.Vrouw Lichtmis 1941 waren er een tiental bezoekers, en Leonie is met hen gaan bidden in de kapel. Als ze dan weer in haar huisje waren teruggekeerd werd over de oorlog gesproken, die als een zware last begon te drukken. Er werd ook gesproken over de nijpende honger. Deze mensen kloegen stenen uit de grond en verfoeiden de oorlog als de pest. Hun klagen scheen de vorm van een verwijt aan te nemen, ten opzichte van Leonie: 't was of het haar schuld was, dat er zo moest geleden worden. Ze kwamen hun nood klagen en wrokten tegen Onze Lieve Heer, dat Hij hen zoveel deed afzien. De honger was inderdaad nijpend, want om de rantsoenering te regelen, had de bezettende overheid drastische maatregelen getroffen. Ieder persoon kon met een landbouwer een overeenkomst sluiten voor het beplanten van een are aardappelen per persoon en ze waren maar half gelukt, daarbij werden 's nachts sedert geruime tijd zelfs halfrijpe aardappelen gestolen.

Wonderlijk genoeg aanhoorde Nieke geduldig al die klachtenlitanieën, maar tenslotte zegde ze toch: ik heb dat allemaal zien gebeuren, en velen zijn gewaarschuwd geworden. Dat kon vermeden worden mits te bidden en te boeten, en als ons volk daar nu mee gestraft wordt, dan zullen ze dat verdiend hebben. Als ik u een raad mag geven, wel, gaat dan maar dikwijls ginder boven aan de kapel bidden, want er moet veel gebeden worden of het kan nog slechter worden. Ons volk voelt nog maar pas de honger of hun gemoed komt reeds in opstand. Weet, dat het deze maal Onze Lieve Heer niet zal zijn, die eerst zal bukken. Ze hebben niet willen luisteren, en nu moeten ze voelen. Ze zette iedereen aan niet opstandig te zijn maar het leed te offeren voor de bekering van de versteende harten.

Daarna sprak Leonie ook over de kapelletjes, en over de grote kapel, die Onze Lieve Vrouw had gevraagd. Zij had dit reeds zolang gevraagd, en de mensen hadden nog geen tijd gevonden om aan Haar verzoek te voldoen. Ze gaf ook de raad dikwijls de ommegang te doen. Daarvoor moesten de mensen nog niet eens in hun zak tasten, en dat zou zeer aangenaam zijn voor Onze Lieve Vrouw, die hen dan ook zou indachtig zijn.

Over het verder verloop van de oorlog zegde Leonie niets. Ze moesten gehoorzaam zijn aan de oproep van Hierboven en ernaar handelen, en hoe meer Onze Lieve Vrouw hier zal vereerd worden, hoe meer gunsten er zullen bekomen worden. Ten laatste zegde ze nog klaar en duidelijk, met nadruk en zeker van haar stuk, dat te Onkerzele later veel mirakelen zouden gebeuren en dat de volkeren daar Onze Lieve Vrouw zouden komen vereren.

4. Goede Vrijdag 1941. Grootse visioenen over de Paus, de geestelijken, grote ellende. Leonie's boete en overwinning, toekomstige glorie van een ziel, wat gebeuren moet …. God behoudt het Zich voor Zijn gezalfden te straffen.

De vastentijd had bijzonder zwaar geweest voor Leonie. Hoe het mogelijk was dat haar benen haar dragen konden was voor mij een raadsel. De hele vastentijd zonder het minste vaste voedsel had haar weer totaal uitgemergeld, en bovendien had ze verschrikkelijk geleden aan handen en voeten en in de zijdewonde.

Wat verleden jaar op Goede Vrijdag was gebeurd, was uitgelekt. Ja, hoe komt dat allemaal? In de vastentijd hadden vele vrienden gevraagd om te mogen komen op die dag, maar Leonie deed me antwoorden dat het niet kon noch mocht zijn; dat niemand zou toegelaten worden, en dat het nutteloos zou zijn zich toch naar Onkerzele te begeven, want dat de deur heel de dag op slot zou zijn, en voor niemand zou geopend worden. Ook verscheidene geestelijken hadden gevraagd om te mogen tegenwoordig zijn, maar onder voorwaarde dat geen leken zouden tegenwoordig zijn. Dat wilde Leonie niet toelaten. Ze zegde: dat kan niet, omdat ik mijn vrienden dan zou moeten beletten van te komen, terwijl ze reeds bijna acht jaar lang, door weer en wind, regen en zon, hitte en koude, trouw waren gekomen. Dat wilden de geestelijken niet inzien, maar Leonie bleef op haar stuk, en zegde dat niemand zou toegelaten worden, behalve ik met mijn echtgenote, en dat ze zich over ons niet moesten verontrusten.

Leonie had me gezegd: gij moet natuurlijk komen en Maria ook. In plaats van hier te zijn van in de morgen, komt rond de middag en haast u dan, dat ge hier binnen zijt. Gaat eerst naar de kapel en blijft daar tot twaalf uur, en komt dan langs het korte veldbaantje hier naar toe, zo zal u dan niemand zien, en in plaats van langs de voordeur te komen, komt langs achter. Mijn deur zal op slot zijn en ik zal er de sleutel aftrekken; als ze door 't sleutelgat kijken, zullen ze dan denken dat ik hier niet ben, want de binnendeur zal toe zijn en ik zal mij de hele dag in de keuken houden. Dàt zal het teken zijn dat gij het zijt die bij de achterdeur staat: klopt op de deur drie maal snel achtereen en klopt dan nog driemaal op de vensterblinden, want die zullen ook toe zijn, want anders zijn ze stout genoeg om langs achter te komen kijken. Dat was dus ons akkoord. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik was met mijn echtgenote omtrent half elf in de kapel en we deden ze toe om er ongestoord te kunnen bidden, en ook voor 't geval dat er toch mensen zouden komen, ze zouden van beneden dan zien dat de kapel gesloten was.

Het werd ongeveer twaalf uur en we waren opgelucht dat we zo gans alleen gebleven waren. Plots gaat de deur open en Mw. D.C. komt binnen, en zo moeten we ondanks alle voorzorgen toch dulden dat ze meegaat naar Leonie, en om verdere overlast te vermijden vertrekken we seffens haastig met grote passen langs een veldwegel, recht naar Leonie.

Ik gaf het overeengekomen teken en de deur werd geopend, en weer onmiddellijk gesloten. Ze bezag de dame eens maar zei niets. Nieke was reeds getekend. Ze zegde toch nog, dat het deze morgen als een begankenis geweest was, er werd geklopt zowel op de voor- als op de achterdeur, maar Leonie bleef stil in haar duistere kamer zitten, en 't geklop was weggebleven vanaf elf uur. Nieke zegde toen niets meer legde zich in de zetel en wij zwegen ook, we namen onze paternoster en baden stil. Heel de doening van Nieke en de sereenheid van haar wezen lieten vermoeden dat er ernstige dingen op til waren. We peuzelden ons middageten op, terwijl Leonie intussen tweemaal was opgestaan en naar haar salon was geweest. Haar gewoon denken had dan reeds opgehouden, want dat had ze onbewust gedaan, de extase zou dan ook niet lang meer uitblijven.

De derde maal dat ze uit haar zetel in de keuken opstond en naar voor ging, zette ze zich in de kleine zetel in haar salon neer. Het ogenblik scheen nabij. Nu zat ze in de eerste plaats, in tegenstelling met Goede Vrijdag 1940, toen ze in de keuken zat. Reeds vanaf half een had ze geen woord meer gesproken. Stilzwijgend gingen we ons ginder ook zetten. Ik bleef recht voor haar zitten, terwijl Maria naast Leonie plaats nam, heel dicht bij haar en zo dat ze van heel dichtbij het aangezicht goed kon opnemen, en als ze zou spreken, dat ze de woorden goed zou horen. Madame D.C. zat naast Maria, verder van Nieke af, op vijftig centimeter van mij. 't Laatste wat Nieke gezegd had was: ik ben blij dat er niemand is buiten u. Nu rustte ze met gesloten ogen en de rug tegen de leuning, terwijl haar handen kruisgewijs over haar borst lagen zoals gewoonlijk.

Begin van de extase.

Enkele minuten vóór één uur was ze reeds in vervoering. Zonder dat er iets merkwaardigs voorvalt, verlopen enkele minuten en dan horen we haar binnensmonds spreken, onverstaanbaar echter. Ze kijkt schuins en dan recht voor zich uit, maar blijft liggen tot het reeds vijf en twintig minuten over één is. Dan zegt ze plots hardop, haar ogen gericht op het kruisbeeld, dat op haar schouw staat: het bloed van mijn zijde (wonde) loopt van mijn lichaam. Madame D.C. neemt vlug uit haar handtas een witzijden doek en legt hem in de schoot van Leonie, die niets kon zien, maar met een bruuske handbeweging de doek nam en hem verwijderde, zodat deze in een ander klein zeteltje dat daar stond, terechtkwam. Enkele ogenblikken daarna tilt ze haar lichaam in stijve houding naar omhoog (het lichaam scheen opgetild te worden), en kijkt met strakke blikken naar links, vol afschrik …. ze schijnt iets zeer gruwzaam te zien, en onderwijl strekt ze haar handen afwerend uit.

Leonie's woorden: de Paus in gebed voor de vrede.

Haar onderscheid van de geesten.

Nog nieuwe bezoekers.

Na enige ogenblikken draait ze haar hoofd naar rechts en spreekt de volgende woorden uit: de Paus bidt voor de vrede, hij bidt met de armen uitgestrekt naar omhoog, hij is niet alleen, hij is omringd door vier personen (kardinalen) die ook bidden. Deze is er weer bij die men niet vertrouwen mag (deze met zijn dik rond gezicht, zoals ze na het visioen zegde). De Paus was dan niet op het Vatikaan (waarschijnlijk op Castel Gandolfo), daar bad hij in een witgekalkt kamerke. Met haar wijd open ogen volgde ze verder de scène, en ze schijnt meer dan één zaak te zien. Dan zegt ze: hij is niet braaf, en dan: o, wat een ellende, wat een verschrikkelijke ellende. En weer daarna, wijl ze haar handen samenvouwt, och, spaar hem toch. Er volgt een pauze van zwijgen terwijl ze nu rechtop zit en rechts en links verschrikkelijke dingen ziet gebeuren, en dat kan goed gemerkt worden aan haar gelaatstrekken. Om één uur zes en dertig zegt ze plots: dat verdient hij ook niet. Onderwijl begint ze te wenen en te jammeren, ze kreunt: geef ons toch de vrede; en dan: ('t) is ('t) niet waar, geef ons toch de vrede; en dan: ik heb het gedacht; en steeds verder wenend: en de kinderen? Dan schrikt ze weer hevig van links en ze wil een schriktoneel ontvluchten. Onderwijl werd lichtjes op de deur geklopt, ik doe open en de gebroeders C., uit West-Vlaanderen staan daar, ik laat ze binnen en doe teken heel stil te zijn. Ze nemen zwijgend een stoel en gaan er geknield op zitten, hun ogen op Leonie gericht.

Dan zegt Leonie plots: St.-Paulus (of Symbolum?)(1), ze zet zich langzaam recht en er schijnt een verlichting te zijn ingetreden. Ze komt echter niet tot zichzelf terug, alhoewel ze ieder afzonderlijk beziet. Ze legt zich weer met haar rug tegen de leuning en ze ziet andere tonelen voorkomen. Ze zet zich langzaam recht in haar zetel, en terwijl ze langzaam de hand voor zich uitstrekt, zegt ze met een zeker misprijzen: 't is de schande voor het Christendom; en dan: ik heb dat niet gedaan, Gij zijt rechtvaardig. En om één uur vijftig zegt ze: gij bidt, maar het telt niet. Op dat ogenblik komen drie bezoeksters uit Oudenaarde binnen. Nog meer dergelijke tonelen schijnen zich voor haar af te spelen, want ze volgt heel aandachtig, rechts en links voor haar, en opeens schijnt ze zeer nieuwsgierig, en weldra komt haar wezen in een zeer misprijzende plooi, terwijl ze het visioen verder volgt. Om één uur vijf en vijftig zet ze zich bruusk rechtop in haar zetel, en bekijkt woedend en misprijzend een van de vrouwen uit Oudenaarde, die daar zoëven is binnengekomen, en naast haar heeft plaats genomen. Daarna weent ze en schijnt hevige pijnen te lijden.

-------------------------
(1) Mogelijk pater Paulus Luyckx OSB.z.g. Leonie zegt verder dat hij een grote heilige is (blz. 251)
---------------------------------

Grote ellende over de wereld.

Leonie's heldhaftige boete.

Haar toekomstige overwinning.

Haar gebed voor de vrede.

Na geruime tijd schijnt er weer verlichting in te treden want de pijnlijke trekken verdwijnen uit haar aangezicht en juist om twee uur zegt ze: och Here toch, mijn hoofd, en dan vraagt ze te drinken, maar ziet de tas niet die men haar komt aanbieden. Om twee uur en vijf schrikt ze weer plots op van links en zegt (derde maal): o, wat een ellende voor de wereld; en om twee uur en negen zegt ze nog eens voor de vierde maal: o, wat een verschrikkelijke ellende. Dat viermaal herhalen van die ellende die over de wereld komt, doet de bezoekers onaangenaam aan en om twee uur en tien zegt ze : Hij gaat aan (weg), en ze schijnt iets te volgen; en om twee uur en twaalf zegt ze langzaam: hier is het loon, de dood, dat is nu uw recht!

Nieuwe bezoekers trachten binnen te dringen maar daar ik ze niet ken, worden ze afgewezen. Om twee uur en veertien droogt ze haar tranen af en dringt een nieuwe opwelling terug. Deze toestand duurt zo tot twee uur vijf en twintig, en dan begint ze opeens zeer snel te spreken, zo snel dat niemand haar volgen kan: onderwijl valt ze op de knieën voor het kruis en kijkt er naar op. Er komen nieuwe personen binnen zodat er een gedeelte van de woorden verloren gaat. Als er weer stilte is, kan niemand meer volgen, daar de woorden vloeiend en snel uit haar mond stromen. Dan opeens zegt ze wat trager: ik ween niet van droefheid maar van aandoening, want ik zal de overwinning behalen, … ik, …ik ben uitgemergeld tot op het been, …maar zij, ….en het volk, ….toch, ….ik moet de ellende in, ….nog meer, ….niet zichtbaar, ….maar toch moet ik niet wenen, …ik toch heb mijn plicht gedaan voor kinderen, man, gezin en volk, …en toch moet het gebeuren, …maar hoe eerder, hoe liever, …ik

ben daarom niet droevig, maar ik vraag vergiffenis, …aan U, mijn God, die ik altijd heb bemind, …(onmogelijk de woordenvloed te volgen), vraag ik de vrede, niet voor mij maar voor het volk …

Visioen van de toekomstige glorie

Van een heilge ziel, nog in leven.

Haar wezen neemt plots een blijde en heldere plooi aan, terwijl ze zegt: is er een lichtstraal? Met blij en hoopvol aangezicht blijft ze zo enige ogenblikken het kruis aanschouwen, en dan zegt ze: wie is dat schoon meisje? wie is dat? (ze zegde me later dat het de tante was van de twee gebroeders die waren binnengetreden, zoals zij later zou zijn in het eeuwige geluk (1)). Bij navraag schijnt deze dame reeds op ouderdom te zijn.

------------------------------
(1) Dergelijke visioenen treffen we ook aan bij heiligen en mystiekers.
-----------------------------------

Gebed voor de vrede. Onthechting.

Gesprek met Christus in het Aramees.

Dreigende vermaningen voor hen die zouden moeten zien en die niet willen zien (de priesters).

Nu zegt ze: ach, de vrede voor het volk, …maar liefde …voor de evennaaste, …geef mij de ellende, …die Gij mij beloofd hebt …niet zichtbaar maar onzichtbaar. Ze weent, en kijkt op een zekere hoogte voor zich, ze is in gesprek met de Heer (in een vreemde taal en met vloeiende woorden), en dan zeer traag, hardop: merci (dat had ik haar nog nooit horen zeggen), en zich omwendend naar mij zegt ze: dus, niet spreken, niets zeggen, aan niemand (ze weet dus nog niet dat er bezoekers zijn). Ze zegt: ik vraag van gedurende mijn leven gerust gelaten te worden, na het treurig leven dat ik had, veracht ik nu de wereld, de wereldse eer en glorie, …ik moet dat alles niet meer hebben, …maar spreek onomwonden na mijn dood, …zeg wat ge hier gezien en gehoord hebt, …'t is de waarheid, …nu, willen ze niets weten, …ze zouden moeten zien, …ze zullen zien, …en begrijpen, …veel meer dan hun lief zal zijn, maar ze zullen het nog meer voelen!…

Ze draait haar hoofd om en begint met haar hand op haar hoofd te wrijven. Ze opent de ogen, en zoekt, ze keert langzaam tot zichzelf terug. Na een pauze kijkt ze naar omhoog en kijkt dan naar mij, en daarna gaan haar ogen van de ene naar de andere met een vragende blik. Ze zegt niets en vraagt niets. Nu beginnen de vrouwen uit Oudenaarde vragen te stellen, maar Leonie wil niets zeggen. Er werden opnieuw vragen gesteld. Leonie zegt dat ze niets te zeggen heeft en niets meer kenbaar heeft te maken: ze geloven het toch niet, maar … ze zullen wel eenmaal geloven. Het vragen herbegint en Nieke zegt: vraagt mij niets, want wat ik gezien heb is niet voor u, ge moet maar wachten, en wat gebeuren moet zal komen, nu … of later.

Alle zinsdelen en woorden zijn hier weergegeven voor zover ik ze heb kunnen optekenen. Er is niets aan afgedaan noch er aan toegevoegd.

Leonie's laatste commentaar: God zelf bereid een bijzondere straf voor zijn gezalfden.

Leonie zegde me op het Paasfeest, dat wat ze gezien had op de priesters betrekking had, en dat Onze Lieve Heer van haar nog groter offers gevraagd had. Ze oordeelde het niet nodig er over te spreken, God heeft deze straf voor hen voorbehouden, want het zijn Zijn gezalfden en die zal Hij oordelen.

Leonieke citaten deel I

Citaten uit "Het wonderbaarlijke leven van Leonie Van den Dijck"

De citaten werden hoofdzakelijk geselecteerd naar het belang, dat zij hebben voor de toestand van onze dagen. Ze werden in de chronologische volgorde van het boek opgenomen. Veel van de oudere visioenen betreffen de Tweede Wereldoorlog maar de latere slaan merendeels op de tribulaties van onze dagen.

DEEL I

Blz 158 tot 162
2. Het voorteken van de komende wereldramp [de tweede wereldoorlog]: het wonderbaar licht in de nacht. Leonie´s commentaar. Dit waarschuwend teken keert nog terug !

In de zomer van 1937 was mij reeds verschillende malen opgevallen, toen ik met Leonie naar of van de kapel kwam, dat ze telkens naar de lucht keek, en soms bleef staan om zich van iets te vergewissen. Ze had mij tot hiertoe nog geen enkele reden opgegeven voor deze zonderlinge handelwijze, zodat mijn geduld ten einde geraakte. Toen ze weer aan 't rondkijken was, en bleef staan, vroeg ik haar: Leonie, zoekt ge iets in de lucht? Ja, antwoordde ze, ik zoek iets maar ik zie het nog niet. Ik vroeg: moet er in de lucht iets gebeuren? Ja, antwoordde ze opnieuw, ik verwacht mij aan iets waar Onze Lieve Heer mij over sprak en dat Hij mij als een zeker teken zal geven. Is dat een teken voor een verschijning, Nieke? Neen, antwoordde ze. Ik mag u dat nu nog niet zeggen, maar als dat zal gebeuren is dat voor mij een zekerheid over iets. Ze vervolgde: Gij moet ook veel in de lucht kijken en maak het u gewoon, niet meer naar bed te gaan, voor dat ge verzekerd zijt dat er in de lucht niets te zien is. Ik weet dat gij dat teken ook zult zien. Ik vroeg als dat teken niet op een verschijning duidt, moet dat toch iets anders betekenen? Ja, zegde ze, maar ik mag het u nu nog niet zeggen, ik moet door dat teken zekerheid hebben.

Intussen stond de tijd niet stil en alhoewel ik s´avonds de lucht afspeurde en ieder sterrenbeeld onder ogen nam, zag ik toch niets, absoluut niets. Ik durfde er haar niets meer over vragen en dus moest ik noodgedwongen afwachten. In de nazomer sprak ze er me echter zelf over; ze had nu ook reeds gezien, als we van de kapel kwamen, dat ik ook regelmatig naar de lucht tuurde. Ze zegde toen: Er zal een teken in de lucht komen dat God zal geven om de naderende wereldramp aan te kondigen. Indien we dat teken zien, sprak ze, is dat het bewijs dat het volk niet heeft voldaan aan de oproep van Hierboven, dat er dus niet genoeg gebeden werd en niet genoeg bekeringen zijn. Als we dus het teken zien, is de wereldramp onvermijdelijk. God straft nooit zijn kinderen, zonder ze op voorhand te waarschuwen.

Het wonderbare licht is er.

Het gebeurde dan in de avond van 24 op 25 januari 1938. De hemel werd verlicht door helle kleuren, blauwgele, rode, groene en andere, maar rood had veruit de boventoon. Op bepaalde ogenblikken scheen de lucht als een vuurzee. Overal, heel het land door en ook in andere landen was dat teken te zien, en stonden de mensen er naar te kijken. Velen aanzagen dat als een teken van naderend onheil, en dat was ook zo. 't Veranderde echter spoedig, toen 's anderendaags alle dagbladen verschenen met reusachtige kopletters en 't nieuws melden over het

wondere “noorderlicht’ dat in België, maar ook nog in andere landen, was te zien geweest. De mensen slikten het, 't was "'t noorderlicht" en na twee dagen was dat reeds oud nieuws geworden, 't was vergeten. De pers had evenwel gemeld dat het licht zelfs tot in Afrika was te zien geweest.

Leonie's commentaar op het teken.

Leonie zegde me: laat ze maar babbelen en schrijven, die slimmerikken weten het toch altijd best, en 't kind moet toch een naam hebben. De geleerden, dat zijn toch wel grote mannen, hé? 't Is spijtig dat in die grote bollantaarnen maar zo een heel klein lichtje brandt. Ze weten alles, en 't best, maar deze keer hebben ze toch niets op voorhand gezegd, alhoewel er sommige tekenen zijn die het noorderlicht op voorhand aankondigen. Op voorhand weten die slimmerikken niets, juist zoals bij 't zonnewonder in 1933. Maar nadien weten ze alles. Daarbij, ik heb mijn ouders nooit horen spreken over 't noorderlicht en ook nog niemand anders. Het kan wel gebeuren, dat het hier eens zichtbaar is, maar op honderd jaar nog geen twee keer, en zeker niet zoals het nu is gezien geweest. En nu nog mijn laatste woord: in Afrika kan het noorderlicht nooit te zien zijn. Maar kom, we laten die geleerden opnieuw de eer, want die moeten toch van zich laten horen, opdat de mensen zouden weten dat ze ginder toch voor iets de ruimte zitten af te spieden.

Uit eigen beweegreden voeg ik hier aan toe dat ook te Fatima dat licht aangekondigd werd, alhoewel er nooit op voorhand iets over geschreven was. En wat de pers betreft: ik heb, met de Winkler Prins in de hand, het relaas over het noorderlicht en zijn optreden, in een zeer gunstig gekend dagblad, bijna woordelijk kunnen volgen, precies zoals het in dat voornoemde verklarende woordenboek geschreven werd. De dagbladen hebben er genoeg kunnen over napraten.

Dit waarschuwend teken keert nog terug !

Leonie waarschuwde nog: dàt teken zullen de mensen nog zien, en wel telkens God zinnens is het volk door een ramp te kastijden. Hoe meer de wereld zijn einde nadert, hoe feller het zal te zien zijn. Als slot voeg ik hier nog aan toe, dat ik, omtrent vijf jaar geleden, (de nacht van 24 op 25 januari 1949) reeds te bed was, toen mijn oudste zoon me kwam waarschuwen dat "het licht" weer te zien was. Inderdaad, we hebben het thuis allemaal gezien, niet over geheel de hemel, zoals in 1938, maar op bepaalde punten was het even hel als toen, en gedurende omtrent twee minuten was het op een bepaalde plaats als een helrode en daarna als een rosachtige massa. Het geheel duurde meer dan een kwartier! En niet lang daarna was er oorlog in Korea.

3. Hevige aardschokken. Algemene paniek. Oppervlakkige bekering. Ernstige waarschuwing voor de komende straffen. Onverantwoordelijkheid van hogerhand. De straf nadert snel. Onder Maria's beschermende mantel.

Toen in de zomermaand juni 1938, ons volk op die zaterdagmiddag opgeschrikt werd, bijzonderlijk in de driehoek Gent-Dendermonde-Brussel, en in paniek uit hun huizen vluchtte, door dat onderaardse gerommel en die hevige aardschokken, werd er spoedig onder het volk terug gesproken over "dat licht" dat in januari gezien was en vele mensen zegden, ziet ge wel dat dàt geen goed teken was en wijl er daarna nog aardschokken volgden, schenen onze mensen als door een panische schrik aangegrepen.

Toen ik 's anderendaags, 's zondags, bij Leonie was, heeft ze werkelijk eens hard gelachen, en dat gaf een rare indruk, want dat was haar gewoonte niet. Ik was nog maar pas binnen of ze zegde me: wel, Schellinck, wel, wel, wat heb ik gelachen toen ik al die moedige mannen gisteren 't veld zag instuiven, als hazen, 't was juist of de duivel hen op de hielen zat, en ze lieten alles achter, hun vrouw en kinderen en beesten. Ge moest dat gezien hebben, de vrouwen met hun kinderen aan hun rokken, de mannen achterna, en niemand had nog de tijd om eens om te kijken. Als ik er aan denk moet ik nog lachen. Ze stonden ginder dan op de velden uit te blazen, en niemand wist wat er gebeurd of voorgevallen was, en geen een die durfde terugkomen.

Toen 't nieuws van "een aardbeving" dan de ronde begon te doen, kwamen ze dan toch afgezakt, de ene na de andere, maar ze waren nog niet lang binnen of er volgde een nieuwe schok, maar toen ging het er nog veel rapper aan toe dan de eerste keer. Als een rukwind vlogen ze hier door "de cach" 't veld in. ("cach", van het woord cache, wordt daar gebruikt om een open ruimte tussen de huizen te beduiden). Ge kunt het niet geloven, hoe dat raar gedoe aanstekelijk werkte, ik heb nog nooit gelachen zoals gisteren.

Het was dan een tijdje kalm gebleven, en ze waren dan eindelijk opnieuw allemaal thuis. Als bijna iedereen voor 't avondeten aan tafel zat, volgde er een nieuwe schok, en terwijl ze buitenstormden hoorde men nog 't gerinkel van potten en tassen, die op de grond ploften. 't Was ieder voor zich, want ze sprongen elkaar omver. 'k Geloof dat ze er ginder boven ook veel plezier zullen aan beleefd hebben, als ze al die moedige mannen als een wervelwind zagen op de vlucht slaan, en de grootste babbelwijven deden deze keer voor de mannen niet onder. Wel, wel, ik heb hier al zo dikwijls horen zeggen van sommige mannen, dat ze noch van duivel noch van hel benauwd zijn, maar gisteren heb ik toch gezien dat juist deze 't hardst voorbijstormden en nog het verst liepen, zonder dat ze wisten waarom. Ge ziet hé, dat Onze Lieve Heer niet veel nodig heeft om al die helden tot de orde te roepen, en Hij heeft zoveel middelen.

Oppervlakkige bekering.

Toen ik deze morgen naar de eerste Mis ging, was men nog niet aan 't luiden, als zich van overal de mensen reeds ter kerke spoedden. Zij die zich op andere zondagen een gat in de dag slapen, of die geen tijd hebben om naar de Mis te gaan, maar wel tijd genoeg om op hun duiven te letten en over sport te praten, waren nu het eerst in de kerk, en niet van achter maar helemaal van voor, tot tegen de Communiebank. Ik zag er zelfs deze van hier enige meters verder, die noch in geen twintig jaar een voet in de kerk heeft gezet, maar nu zat hij ginder van voor, en de bollen van zijn paternoster gingen hem nogal vlug door de vingers. Mijnheer Schellinck de schrik zit er in, want de mensen zaten in de kerk gelijk op een kruitvat, totaal van streek en vol onrust, ze keken voortdurend rond zich en achter zich, alsof ze zich aan iets verwachtten.

's Nachts waren er ook nog veel opgesprongen, en 't is een geluk dat er in de kerk niets gebeurd is, of er waren ongelukken geweest, want ze zouden elkaar in 't portaal doodgedrongen hebben. Als die grote monden mij voorbijgingen, na de Mis, liepen ze met diepgebogen hoofd en ze deden juist als een klein kind dat beschaamd is, omdat het op zijn broek heeft gekregen. Gelukkig, zegt Leonie, was het maar een kleine schudding die we gekregen hebben en daarvoor werd er zo gelopen. Binnen een dag of tien is de schrik er weer uit en zullen de grote monden weer opengaan.

Ernstige waarschuwing voor komende straffen.

Werd er nu al zo hard gelopen voor die kleine schudding, wat zal het dan zijn als binnenkort de grote rammeling zal komen, en hele volken op de vlucht zullen slaan, wacht maar! Bij mijn vraag of er ook aardbevingen zouden komen, als straf voor ons, antwoordde Leonie: de eerste straffen komen van de mensen zelf en het zal er ook hard aan toegaan, maar als de mensen spijts dat, toch geen nieuw leven gaan beginnen, als er geen ommekeer komt, zal God zelf ingrijpen. Ik heb wel dergelijke straffen gezien, maar niet bepaald voor onze streken, tenzij

het volk moedwillig verstokt zou blijven, maar dan heeft God ook nog andere middelen, want buigen zullen ze, allemaal en nog wel tot op de grond!

Toen we op 15 september 1938 bij Leonie waren, dus op het feest van Onze Lieve Vrouw van Smarten, waren de goede vrienden ook gekomen om met Leonie samen de ommegang te doen, zoals het gevraagd was door Onze Lieve Vrouw. Even na de middag trok Leonie met dc vrienden naar de kapel en zette zich aan 't hoofd van de processie er bad een volledige rozenkrans gedurende de ommegang. Daarna werd nog in de kapel gebeden voor alle vrienden. Van in de voormiddag had Leonie reeds met nadruk gesproken en er op gewezen dat de straffen snel naderden en dat we veel, zeer veel moesten bidden, boeten en versterving doen, want dat spijts de waarschuwingen van Hierboven, het maar altijd slechter werd, en 't volk nog verder afdwaalde, terwijl ze iedereen aanzette zichzelf in orde te stellen. Veel viel er na de beeweg niet meer te zeggen, maar Leonie was toch wat ontroerd, toen de vrienden de een na de andere vertrokken.

Ik bleef met mijn echtgenote nog een paar uur bij haar, en ze begon opnieuw over de aanstaande straffen te spreken, die veeleer erger zouden zijn, omdat het volk niet tot inkeer was gekomen. Men leeft er maar op los alsof alles zo maar zal blijven duren. Ze sprak opnieuw over de oorlog die onvermijdelijk was, met zijn nasleep van tuchtigingen waaronder het volk zou gebukt gaan.

Onverantwoordelijkheid van hogerhand.

God is uiterst barmhartig, maar ook streng als het moet. Alle ver- maningen van Boven werden in de wind geslagen, en door dezen die het maar al te goed konden weten, niet ernstig opgenomen. De tekenen die Hij reeds gaf en die nog zouden volgen werden door de mensen aanzien en uitgelegd als doodeenvoudige gebeurtenissen, en van hogerhand had men de moed niet, het volk op hun plichten te wijzen, en tot een ernsti- ge ommekeer aan te zetten. De groten die meer wisten en zagen dat de toestanden dreigend werden, bleven er op onverantwoordelijke wijze onverschillig tegenover, of misten de moed om in te grijpen.

De straf nadert snel.

Maria's beschermende mantel.

Zeer ernstig maar treurig en bedroefd zette Leonie ons aan nog méér nog véél meer te bidden, opdat we zouden mogen gespaard en bewaard blijven onder Maria's mantel, die groot genoeg is om er iedereen onder te beveiligen. We moesten veel bidden voor de familie, voor onze geburen en in de week de Mis bijwonen voor dezen uit de gebuurte, die de Mis 's zondags verzuimden. Leonie zette aan tot veelvuldige Communie, omdat het de veiligste manier was om steeds gereed te zijn en in orde. Ze waarschuwde ons en zei dat Onze Lieve Vrouw weldra de wrekende arm van Haar Zoon niet meer zou kunnen weerhouden. Met een kruiske, een warme handdruk en "tot overmorgen" namen we afscheid.

Pag 175 tot 181

2. De meimaand 1939. Gebrek aan boete, de straffen naderen snel. Steden zwaar gestraft: Aalst, Antwemen, Parijs, Indrukwekkende zekerheid van Leonie. Gespannen verwachting.

Leonie zegt me opnieuw dat de straffen snel naderen. Hier in ons land wordt boete gedaan, maar niet genoeg. Godvruchtige zielen doen nachtwaken en in sommige kloosters wordt harder geboet. In 't algemeen genomen is de onverschilligheid echter te groot gebleven, en aan de dringende oproep van Onze Lieve Vrouw werd niet voldaan. Slechts een klein gedeelte van onze mensen hebben de waarschuwingen ernstig opgenomen en omwille van die hardnekkige hardhorigheid van het volk, zullen we nu moeten boeten tegen wil en dank, maar dat zal niet meer helpen. We hebben de vermaningen van hierboven verworpen, ze zijn op een schouderophalen ontvangen geweest; de dringende vermaningen van Onze Lieve Vrouw vonden geen gehoor, en nu grijpt Haar Zoon naar de roede om ons hardhandig te tuchtigen.

In juni 1939 vraagt Leonie dat men vurig zou bidden tot het Heilig Hart van Jezus. Godvruchtige zielen smeken steeds vuriger om erbarmen en in ons land wordt nog meer boete gedaan en gebeden dan in andere landen. Ter oorzaak hiervan zal er een mildering zijn voor ons volk, maar er werd en er wordt nog niet genoeg gebeden. Men gelooft nog niet aan de dreigende gevaren, maar ze hangen boven ons hoofd. leder zal te lijden hebben en ieder zal gestraft worden naargelang hij misdaan heeft, en naar de graad van zijn schuld. Zo zullen er op zekere plaatsen straffen neerkomen, waarbij er velen de dood zullen vinden, terwijl anderen zullen ontsnappen.

Steden zwaar gestraft

Aalst, Antwerpen, Part]s

Past op voor Aalst! Ik heb u dat nog gezegd. Er zal daar heel wat verdwijnen. Als ik overlaatst met Maria door de straten ging, voelde ik mij fel gejaagd. In sommige van die huizen is het daar gelijk een hel. Het kwaad walmt er naar buiten. Ik was er bang. Zo zal dat daar niet lang meer blijven duren. Aalst is een slechte stad. Ik heb dat over drie weken nog gezien, toen ik 's nachts over de wereld waarde Ik bezocht dan voornamelijk ons land. Aalst lag in de zwartste duisternis gedompeld; slechts hier en daar ontwaarde ik een klein lichtje, dat waren de goede zielen, maar er waren er niet veel. Ik dacht dat Aalst beter was, en dat komt omdat er hier zovelen van Aalst geweest zijn. Aalst is een van de slechtste steden van ons land. Uw stad zal veel te lijden hebben en op sommige plaatsen zullen hele huizenrijen, hele straten als weggeveegd worden. Gij moet geen schrik hebben want uw kant zal gespaard blijven. De kant van de statie zal het hard te verduren hebben, met de slechte huizen aldaar en ook over het water zal hetzelfde gebeuren.

Terloops wil ik hier herhalen wat ze telkens zegde als ze op het punt stond te vertrekken, nadat ze ons een bezoek had gebracht. Toen ze op de drempel ten afscheid gereed stond, sprak ze: zie, van op de plaats waar we nu staan zult ge, als alles zal voorbij zijn, alleen nog de eerste huizen zien staan, zover als ge zien kunt, al het andere zal verdwenen zijn. (dat is niet min of meer dan de ganse stad).

Toen Leonie me ook over Antwerpen gesproken had, dat fel zou geteisterd worden, had ze me onder andere bijzonder plaatsen beschreven die zouden verdwijnen, onder andere ook het kwartier van het centraal station. Toen na de oorlog een Antwerpse dame aan Leonie zei: Leonie, de statie is zeker erg getroffen en de schade is werkelijk zeer groot, maar ze zal toch vlug hersteld zijn; antwoordde Leonie: wat ge nu hebt meegemaakt is slechts het voorspel van wat te wachten staat, ik heb dat daar allemaal zien verdwijnen.

Ook andere steden zullen zwaar getroffen worden: Kortrijk, Leuven, enz. ook Brussel zal niet gespaard worden. Alle grote steden maar bijzonderlijk de wereldsteden zullen verschrikkelijk zwaar geteisterd worden. Over de vraag aangaande onze Belgische grootsteden antwoordde ze: alle grootsteden zullen zwaar te lijden hebben, omdat het kwaad daar ook veel groter is, maar onthoud goed dat alle steden zullen lijden en ook grotere dorpen en zelfs kleinere, omdat ook daar het kwaad bestaat.

In andere landen zal het nog verschrikkelijker zijn; in 't algemeen zal de wereld er uitzien als een reusachtige puinhoop. Parijs, de grote stad, zag Leonie door brand verwoest worden. Ook andere steden ondergaan hetzelfde lot; andere steden worden als volledig weggeveegd van de aarde. Daar onder de oorlog 1940-1945 nochtans zeer veel werd verwoest, is het evenwel toch niet zoals Leonie heeft gezien en houdt het dus verband met de toekomst.

Dat gaat zoals bij de mieren die op en rond hun nest zwerven en de voet niet zien die hen gaat verpletteren. Zo ook zien de mensen nu het gevaar niet dat boven het hoofd hangt. Houdt dat voor u en spreek er met niemand over, maar bovenal, blijf u buiten het volk houden, zoals gij reeds lang doet. Als de straffen neerkomen, zal God, omwille van één goede, de anderen niet sparen. Houd u alleen en laat de straffende hand vrij.

Indrukwekkende zekerheid van Leonie.

Gespannen verwachting.

't Wordt angstwekkend zoals Nieke nu regelmatig over de naderende straffen sprak. Bij ieder bezoek van vrienden legt ze daar telkens de nadruk op. Alle vrienden zijn verwittigd. Ik ken Leonie zodanig goed dat er geen de minste twijfel kan bestaan over deze verwittigingen; maar onze ogen, onze oren speurden tevergeefs om ergens naderend onheil te bemerken. Ik zie niets dat op gevaar wijst, ook de vrienden niet en toch zijn we allen overtuigd dat het voor de deur staat. Ik had in de zes voorgaande jaren reeds te veel gehoord om niet murw te zijn. Er waren al zoveel dingen gebeurd die Leonie op voorhand had gezegd, dat het was alsof er geen twijfel meer mogelijk was.

Hoe zou dat beginnen? en wanneer ging de bom losbarsten? Meer dan ooit was ik met de vrienden in schriftelijke betrekking; ze meenden van mij meer los te krijgen dan Nieke's mond wou zeggen. En het eigenaardige daarvan was, dat ik reeds dikwijls, als in een beeld, al die straffen voor mijn geest had zien voorbij trekken; maar de werkelijkheid zou geheel anders zijn. Ik kende hier bij ons straten, plaatsen en huizen

die zouden verdwijnen en alhoewel wij ook de oorlog van 1914-1918 hadden beleefd, zou weldra blijken dat onze verbeelding verre onder de werkelijkheid was gebleven.

3. Met Leonie bij de bron: deze plaats is heilig! De Benedictijnse abdij Onkerzele. De bron vloeit overvloedig en blijft vloeien. Vizioen van de bron bij de kapel: die bron is heilig en zal vanzelf ontspringen.

De derde zondag voor het feest van Onze Lieve Vrouw van Smarten, in 1939, was ik met mijn oudste dochter, mijn oudste zoon, mijn schoonzuster en Maurits, de soldaat in verlof bij Leonie op bezoek. Ik had haar een paar dagen vroeger wat water gevraagd van de bron, want ik wist dat Leonie er soms heenging. Ongeveer twee maanden vroeger was ik er met Nieke reeds geweest. Dat was geheel onverwachts gekomen, ze had me toen gevraagd of ik met haar wou meegaan, ze zou mij iets tonen en zeggen wat ik er moest van onthouden. Ook voor die dag had ze er mij reeds verscheidene keren over gesproken, en ik wist dus dat ze er nu en dan naartoe ging.

Die zondag vertrokken we dus samen, en onderweg vertelde Leonie me, dat Onze Lieve Vrouw het aan de vrijgevigheid van het volk overliet, om de weg die er naartoe leidt te verbeteren, om alzo de bron zelf gemakkelijker bereikbaar te maken, maar zonder al te grote kosten. Ze zegde me toen ook, dat de architect van het Bisdom, om dezelfde reden daar reeds met haar was geweest, en toen Leonie hem gevraagd had hoeveel de kosten wel zouden belopen, had hij haar zijn mening gezegd. Inmiddels waren we er aangekomen en ze vroeg er nu ook mijn mening over. Het mag zo eenvoudig mogelijk zijn, zegde ze. Ik antwoordde haar dat ik geen architect was, maar gezien de grondstoffen toen nog goedkoop waren, schatte ik de kosten rond de drie duizend frank. Wel, zei Leonie, dat komt overeen met wat de architect gezegd heeft.

Nieke zei verder: Onze Lieve Vrouw moet goed de gedachten van de mensen kennen; ik had gedacht dat de bron spoedig zou in orde komen, maar er is nog niets voor gedaan. Onze Lieve Vrouw zegde dat, in geval er niets voor zou gedaan worden, de bron te gepaste tijde zou ontspringen. Er is dus op het verlangen van Onze Lieve Vrouw niet ingegaan geweest, zegde ze, en wie heeft daar schuld aan? Moest ge weten wat ik hier somtijds zie. Geloof me, zegde ze, deze plaats is heilig, bijwijlen stijgt er boven de bron een straal omhoog die tot ver boven de bomen gaat, en 't is ook reeds enige malen gebeurd dat ik deze straal zag vanaf thuis, van in mijn hofke, terwijl ik daar een of ander aan het doen was, en dan mijn ogen deze kant liet opgaan.

Weldadige invloed van die heilige plaats.

Grootheid van Onkerzele.

Ik zeg u dat er hier te Onkerzele veel is gebeurd, en dat er nog veel zal gebeuren. Ze zei: als ik hier alleen op deze heilige plaats sta, gevoel ik hier zo goed de onuitsprekelijke goedheid en grootheid van Hierboven, dan voel ik ook dat ik niets ben want Gods tegenwoordigheid laat zich hier indrukwekkend voelen. Ik kan soms huiveren van de schrikbarende heiligheid van deze plaats, en tevens voel ik mij hier zo gerust, zo licht, zo overgelukkig dat het is alsof mijn ziel telkens uit mijn lichaam wil vertrekken. Hier wordt ik ontlast van de teneerdrukkende zwaarte, die in pijnlijke dagen mijn hart in dorheid doet verzinken. Ik word hier als naartoe gedreven en ik voel me gans opgemonterd en sterk voor de volgende dagen, zo is dat bij ieder bezoek. Daarna kan ik dagen lang zo gerust en gelukkig zijn totdat er weer mensen op bezoek komen en deze wijding weer teniet doen.

Plots rukt Leonie zich los uit haar begeestering waarin ze als gevangen was, en teruggekeerd tot de werkelijkheid, zegt ze: spreek daar nog met niemand over; ze zijn niet waardig om hier te komen!

De Benedictijnse abdij te Onkerzele.

Op die derde zondag voor het feest van Onze Lieve Vrouw van Smarten, gingen we dus met ons klein groepke, achter Nieke aan, naar de bron. Buiten uw papa, zei ze aan mijn dochter, is er nog maar één persoon hier met mij geweest. Nieke ging ons vooruit om de kortste weg te tonen, en wij volgden haar op de voet. Na een tamelijk gesukkel door het bos en de hinderende struiken, kwamen we op de plaats aan. Nieke kwam, om het zo te zeggen, onmiddellijk in vervoering, zodanig was ze onder de indruk van de heiligheid van deze plaats. Wij durfden ons niet verroeren, uit diepe eerbied. Onderwijl was Leonie begonnen met aanroepingen te bidden tot Onze Lieve Vrouw, en sprak tot Haar de schoonste liefdeswoorden, in een kinderlijke taal. Dat duurde zo vrij geruime tijd en wij wachtten, in de overtuiging dat Nieke in vervoering zou geraken, of een visioen zou krijgen, maar dat is niet gebeurd.

Leonie vertelde dan allerlei over de bron en ook over het klooster dat daar vroeger had gestaan en bevolkt was geweest door paters Benedictijnen, aan wier hoofd een abt stond. Dat klooster is onder de revolutie verwoest geweest, de paters zijn er omgebracht, en wellicht konden er enkelen vluchten. Ze zegde er zelfs in visioen iemand gezien te hebben die een van de paters heeft vermoord. Het was geen soldaat maar een burger, een woesteling, die met de soldaten meeheulde en iedereen verklikte.

Na de troebele tijden die we nu beleven, zal dat klooster daar terugkomen, en de paters van dezelfde orde zullen er zich opnieuw komen vestigen, want, zo zei Leonie, hun abt zal later in de processie van de ommegang, het Heilig Sacrament ter aanbidding meedragen, en men zal iets als een regenscherm boven hem dragen, dat heb ik gezien. Van dat verdwenen klooster bestaan nog cellen, die tamelijk goed bewaard zijn gebleven en nu dienst doen als kelder voor sommige woningen die daar ter plaatse gebouwd zijn.

De bron vloeit overvloedig

‘t Is van onder deze puinen dat de bron zal ontspringen. Zie, zegde Leonie, ik zal ze ontbloten en ge zult zien dat er water komt in overvloed. Ze zet zich op de knieën terwijl ze de mouw opstroopt aan haar rechterarm. Met de blote hand gaat Nieke tussen de steenblokken, die daar met mos en bosplanten begroeid liggen, en ze wringt er haar hand en arm tussen, tot aan haar elleboog, en ze verwijdert het aangeslibde slijk. Daarna maakt ze met een verdorde twijg die ze daar vond, een soort greppel, doorheen de verdroogde grond, terwijl het eerste water reeds te voorschijn komt.

De greppel vult zich en het water loopt verder. Ik volg het lopend water zover ik zien kan, want het verdwijnt ginds tussen de struiken. Na vijf minuten, op mijn uurwerk gezien, is het minstens reeds dertig meter verder gelopen. We staan allen rond de bron, ook Leonie, en toen we aanstalten maakten om het bos te verlaten, was het water reeds ver doorgedrongen. Leonie zegde ons dat een zijtak van deze bron onder de kapel loopt.

Omtrent honderd vijftig meter verder, op een open plaats in het bos, was een gracht reeds aan 't zwellen door het aangevoerde water.Verderop konden we niets meer bespeuren, vermits de gracht daar een draai nam en ook wegens de dichtheid van het overwoekerende kreupelhout.

Het water blijft vloeien

De daaropvolgende donderdag was ik opnieuw bij Leonie. Ik begreep niet, waarom haar zoon Henri me vroeg of ik eens mee naar hun land wou gaan zien. Daarop antwoordde Leonie onmiddellijk: ja, Mr Schellinck zal eens meegaan, maar ziet dat ge niet te lang wegblijft. Ik kon niet anders dan meegaan, en toen we bij het land kwamen, bleef Henri plotseling staan en zegde: wel, hebt ge van gans uw leven reeds zoveel water gezien, en dat midden in de zomer, terwijl het in geen weken geregend heeft? Sedert enige dagen zijn de sluizen hier ergens opengezet, want van een donderbui kan dat water niet voortkomen, anders zou het gekleurd zijn en nu is het zo klaar dat ge gemakkelijk tot op de bodem kunt zien. 't Is nog wel, dat we hier nog niet ver van de Dender wonen, anders stonden de weiden hier reeds van over een paar dagen blank. Zie eens hoe alle grachten nu boordevol water staan, en gelijk ge ziet, het water vloeit met grote snelheid weg.

Ik dacht ogenblikkelijk aan verleden zondag maar zei niets. Na korte tijd keerden we naar huis terug en waren weldra bij Leonie. Haar zoon bleef niet lang en vertrok spoedig en ik zag hem die dag niet meer terug. Wel, vroeg Leonie, hebt ge 't water gezien? Ja, antwoordde ik, komt dat allemaal van de bron? Luister, zei ze, de bron zal water genoeg geven om zelfs de omliggende gemeenten van water te voorzien. Ze bedoelde daarmee de zeven omliggende dorpen.

Vizioen van de bron bij de kapel.

De bron is heilig en zal vanzelf ontspringen.

Leonie had vroeger een visioen aan de kapel gehad waarvan enige tientallen mensen getuigen waren. Plots verliet ze in extase de kapel, daalde de trappen af en kwam tot voor de grot, waar ze zich op haar knieën zette en met haar beide handen aan 't graven ging in de grond. Er moet daar toch wat van uitgelekt zijn, nml. dat op die plaats later de bron zal ontspruiten, vermits enkele heren, die vroeger bij de ondervragingen tegenwoordig waren geweest, onderling overeen gekomen waren, die zaken ernstig aan te pakken, aangezien er toch niemand iets wilde doen. Ze kwamen er 's nachts per auto toe, voorzien van materiaal om te kappen en te graven, en ze zetten zich in stilte aan 't werk, voor zover dat in stilte kon gebeuren. Er werden slechts enkele schoppen aarde gestoken, toen daar plotseling een vreselijk gerommel uit de grond opsteeg. Ze vluchtten hals over kop vandaar weg tot buiten Onkerzele, en lieten hun materiaal in de steek.

Leonie zegde me dat de bron niet door leken moet ontbloot worden, dat het hier over een heilige zaak gaat. Daarbij, voegde ze er aan toe de tijd is verstreken; ze zal nu ten gepaste tijde van zelf ontspringen.

Een hele tijd voor haar dood, ongeveer drie maanden vroeger, ging Leonie met Melania haar beste vriendin uit Onkerzele, naar de kapel bidden. Na hun gebed in de kapel daalden ze samen de trappen af en inplaats van naar huis te gaan, ging Leonie voor de grot om er ook enige Wees Gegroeten te bidden. Toen sprak ze tot de vriendin: weet ge nog de plaats waar de bron eens zal ontspruiten? Wel ja, zei ze, daar zie. Inderdaad zei Leonie, en nu we hier alleen zijn, kom, leg u eens op de grond en luister. De vriendin legde zich met het oor tegen de grond en bleef wat liggen. Toen ze rechtstond vroeg Leonie: wel? Ik hoorde het water brobbelen en bruisen. Was het diep? Neen, ongeveer tegen de oppervlakte. Nieke knikte veelbetekenend. De vriendin hernam: ik hoorde ook het water als onder de trappen doorlopen, 't was alsof het er als uitgegoten afliep.

Zo vertelde me dat Leonie. Voor ze hier uit de wereld vertrok, heeft ze haar vriendin nog willen overtuigen, door er haar een hoorbaar teken van te laten opvangen. Deze vrouw heeft nog niet zo heel lang geleden, in mijn bijzijn en in het bijzijn van een geestelijke, dat feit bevestigd. 't Is een plicht van alle vrienden en oude bedevaarders van Onkerzele, Onze Lieve Vrouw te bidden opdat we mogen waardig zijn, de bron eerstdaags te zien ontspringen tot ons heil en zegen, en ook voor het volk en voor de zieken, die er voorzeker hulp en genezing zullen vinden zoals op andere bedevaartplaatsen.