Na een vermoeiende nachtrit met de bus kwamen we 's avonds aan in Merida... Na 5 nachten in hangmatten en 1 nachtbus, wilden we nu eens enkele nachten doorbrengen in een bed. Na de nodige regelingen en een lekker avondmaal bracht een zachte matras ons in een diepe slaap. We verbleven nog 1 dag in het centrum en de volgend morgen vertrokken we met een groep van negen naar Los Llanos. De sfeer zat er onmiddellijk in. In de namiddag gingen we met autobanden een wilde rivier afvaren: je ligt met je buik op een rubberen band en je laat je meedrijven door het water. Met een redelijke snelheid ga je geregeld kopje onder en moet je bijsturen met je armen, zoveel als mogelijk. Het was super. We hebben veel gelachen. De natte kleren namen we er maar bij.
De ochtendstond heeft goud in de mond. Om 7 uur rijden we door naar Los Llanos (de lage landen).We bezochten de Condors, deden een wandeling door de Andes en genoten van aardbeien met slagroom. We deden er een ritje met de paarden. Het ging er vrij snel aan toe. In gallop reden we door de steppe van Venezuela. We voelden ons een beetje als Cowboys. We voelden het allemaal aan onze benen. Maar wat een ervaring: met de haren door de wind aan een niet te onderschatten snelheid, laat je je drijven door een paard, die er geen idee van heeft of hij nu aan 30 per uur of meer aan het lopen is.
Diezelfde nacht was het "Kaiman jacht". In het pikdonker op het dak van de jeep op jacht naar kaaimannen. We werden bijna opgegeten. Niet door de Kaaimannen, maar door de muggen en insekten. Na enkele mislukte pogingen lukte het toch er 1 uit het water te halen. Het was een kleintje, maar je staat versteld van de kracht van zo'n klein mormel. Na een tijdje gingen Mitchell (een Austaliër) en Joeri op zoek naar een kaaiman. Toen Joeri op de staart trapte van een verscholen exemplaar, rende die snel weg (zowel Joeri als de kaaiman hihi). Het zou het volgende slachtoffer worden voor de fotoshoot. Toen ze de lieverd van pakweg 2 meter in het water naar hen zagen loeren, veranderden ze snel van gedacht. Ze kwamen terug met een Baby'tje van amper 40 cm.
De volgende dag werd er vroeg begonnen aan een boottocht op de kanalen van Los Llanos. Er werden tientallen dieren gespot en zelfs de witte dolfijnen kwamen een kijkje nemen. Het was prachtig. We moesten terug ons eigen avondmaal opvissen. gelukkig hadden we Mitchell bij ons. Hij ving wel 9 Pirana's op zijn eentje. Gelukkig, want de anderen hadden minder geluk. In de middag was het voor de gidsen Anaconda jacht. Wij bekeken het vanop een afstand in EN op de jeep. Je wil niet op de staart trappen van een 6 meter lange slang. Ze vonden geen model bereid voor een fotoreportage. Ve gingen dan nog wat avondeten vangen (pirana's).
Al zingend op het dak van de jeep reden we de duisternis in. We genoten van 'onze' eigen vangst en zetten nog een paar danspasjes op een lokaal feestje. We vertrokken 's morgens vroeg naar Merida. 7 uur in de jeep is niet om te lachen. De ene bocht na de andere. Na een avondmaal was het vroeg naar bed. We vertrokken 's middags met het vliegtuig terug naar Caracas waar we onze vrienden (Johanna en Gregory) terug zagen. We werden getrakteerd op een rondritje in de dikke Ford explorer, door het rijkere deel van de stad. Bij het uitkijkpunt besef je pas hoe groot die stad is.
Onze laatste dag spendeerden we samen met Johana en Gregory in Caracas-city. Door hen leerden we Caracas wat beter kennen: een drukte van jewelste, files op elk uur van de dag, getoeter van boze chauffeurs die zich als een gek op het wegdek voortbewegen. We zien gevaarlijke buurten, waar we zelf nooit zouden komen. Dit wordt nog eens benadrukt door Johanna: kom hier ZEKER NOOIT alleen!
We gaan nog gezellig iets eten met zijn vieren, gaan nog langs in een klein dorpje nabij hun huis en nemen afscheid van Johanna. Gregory voert ons de volgende dag om 5 uur 's morgens naar de luchthaven. Het is een uur rijden, dan wachten in de luchthaven, wachten, wachten, wachten op de volgende vakantie!!!
Bedankt voor de talloze reacties zowel via de blog, het gastenboek, als via mail. x x x Cindy en Joeri
De Orinoco delta... Het zou een avontuur zijn... Maar we wisten niet dat het zo'n groot ging worden... Na een busrit van 4 uur, werden we opgepikt door onze gids Ruben. Hij bracht ons naar ons hotel en daarna naar een restaurant, want we hadden honger als een paard (en ge kent ons hé). Het smaakte heerlijk. De kamer in het hotel was heel basic, gelukkig maar voor 1 nacht. We sliepen terug eens in een bed ipv. in een hangmat. Hoewel dit wel zou wennen hoor, hm...hoewel... We werden vroeg gewekt en gingen ontbijten met de Tsjechen, die ons vergezelden op de tour. Na het ontbijt gingen we allen de boot in en vaarden razendsnel over het water.We vlogen geregeld eens van onze stoel de lucht in, dus onze billekes werden onderhanden genomen...Onderweg werden we getrakteerd op fikse regenbuien en gezien we allen koud hadden - ja ook hier in Venezuela - haalden de Tsjechen hun rum boven om het 'wat warm te krijgen'. Amaai, die gasten hebben een drinkcultuur zeg, bleek over de ganse uitstap. Bij de eerste stop werden we met enkele Tarantulas geconfronteerd. Kleine kinderen - al spelend in de modder -namen deze gewoon in hun handen. Na 2 uur kwamen we aan op het eerste kamp waar de lunch werd geserveerd. De dag werd verdergezet in het bootje, in de regen, doorheen de kleine kanalen. Enkele apen lieten zich zien. We lieten het kamp voor wat het was en vertrokken richting slaapplaats. Bij aankomst dachten we dat het een bezoekje was aan een indianendorp. Niet dus, we sliepen daar, bij de indianen, in de open lucht in hangmatten.
Ja, was wel even wennen hoor, amai. Wij Belgskes, die al zoveel luxe gewoon zijn sliepen nu onder de sterrenhemel in onze hamáca. Leuke ervaring maar misten ons bedje wel.
De dag erna terug op zoek naar de plaatselijke fauna en flora, dolfijnen, tucans, mooie vogels,... Zelfs piranas gevangen, en jawel, Joeri ving als eerste toerist een heel groot exemplaar.
's Avonds aten we deze vissen op, met natuurlijke andere want zo'n vangst hadden we niet...
Het is nu donderdag en we zijn terug in Ciudad Bolivar, waar het agentschap een nachtbus voor ons regelde, en morgen komen we dus aan in Merida.
Bedankt voor al jullie mailtjes intussen, leuk om iets van het thuisfront te horen.
We zijn net terug van een driedaagse jungletrip naar Angel Falls (Salto Angel) en dit was echt de moeite. Het slapen in hangmatten was wel wat aanpassen, maar dit went wel. Hoewel, een bedje ging wel van pas komen. Ons verslagje van Caracas kregen jullie al via mail dus beginnen we maar met de aankomst in Canaima: Na een lange busrit hadden we een vlucht met een 5-tal mensen in een klein vliegtuigje. Cindy mocht co-piloot spelen en hield alles nauwgezet in het oog. Eerste keer dat we alles zo goed zagen vanuit een vliegtuig.
De landing ging goed en we mochten onze eigen hangmat innemen. We deden ons badgerief aan en daarna konden we een klein bootje nemen naar de Salto Sapo, een kleine waterval in Canaima.
Mooi, wat een natuur. Kletsnat waren we toen we achter de waterval konden lopen, maar het zonnetje scheen. Een avondmaal namen we in ons kamp en daarna introduceerden we het UNO spel. Heel wat afgelachen en daarna hangmat in.
's Morgens kregen we een stevig ontbijt en waren opnieuw klaar om een lange boottocht te maken, nu naar de Angel Falls, de hoogste waterval ter wereld. Boot uit, wat klimwerk en daar was ze: je kon het water horen stromen van ver.
Waw, jullie kunnen later meegenieten van de foto's.
We hadden een enorm leuke groep en echt iedereen kon het met elkaar vinden.
De laatste dag was wat genieten van het strand en dan werden we verondersteld van naar huis te gaan. Normaalgezien ging een vliegtuig komen, maar - typisch Venezuela - er was geen vliegtuig meer voor ons en onze vrienden.
Dus kregen we als alternatief een gratis nacht en gratis eten voor de volgende dag.
Nu zijn we eindelijk terug in Ciudad Bolivar na een vlucht in weeral een klein vliegtuigje en gaan kijken om een andere vlucht te boeken naar de Delta Orinoco. Een totaal andere trip met heel wat beestjes, en activiteiten zoals pirana's vissen, kaaimannen vangen,...
Spannend dus. Nu eerst douchen en we vullen deze blog terug aan als we terugzijn, binnen een dag of 3.
Zaterdagmorgen -vroeg (oei, Joeri!) - 17 november zijn we weer weg. Terugkomst in Belgenlandje: 8 december '07. Langs deze weg zullen we jullie op de hoogte houden van onze reis door Venezuela. Dit jaar zal dit wel zonder foto's zijn. Vorig jaar duurde de upload namelijk te lang. Op het plannetje bij deze blog, kunnen jullie de reisroute een klein beetje volgen.
Veel leesgenot
Belangrijk: als jullie willen reageren, kunnen jullie dit doen via de blof OF via ons reis-emailadres c_j_onderweg@hotmail.com dus NIET via ons gewone e-mailadres (die mails kunnen we niet afhalen en zien we pas als we thuis zijn).
Allé, denk veel aan ons en hoop dat we 't geluk aan onze zijde hebben, gespaard blijven van minder leuke dingen.
