Je bent op mijn weg gekomen, niet om te bezitten, maar om lief te hebben. Kan ik liefhebben zonder te willen bezitten? Kan ik liefhebben en los laten?
Sinds ik streef een goed mens te zijn, kom ik in confrontatie met twijfels over alles wat was in het verleden, komen er nieuwe antwoorden op me af gehuld in een dikke mist.
Kan ik loslaten wat was? Heb ik het lef die dikke mist binnen te stappen? Durf ik onvoorwaardelijk lief te hebben? Kan ik al onvoorwaardelijk liefhebben? Kan ik liefhebben alleen maar door te genieten van het geven, het delen zonder te verlangen terug te krijgen? Kan ik goede momenten plaatsen en waarderen zonder de vraag naar meer? Kan ik loslaten wat door de maatschappij opgedrongen wordt en mijn eigen weg zoeken en vinden?
Het vertrouwen die ik zoek was na een moeilijke relatie, begin ik terug te krijgen, niet alleen naar een nieuwe relatie toe, maar ook naar het leven op zich. Hoewel ik terug meer vertrouwen krijg ben ik toch bang om terug gekwetst te worden, maar kan je gekwetst worden als je vertrouwen hebt, als je De Liefde als dusdanig ervaart als kunnen geven uit een oneindige bron zonder terug te willen, te bezitten, een ego te hebben?
Buiten nog steeds de
vrieskou. Deze keer niet met een schitterende zon maar wel grijze wolken en miezesneeuw.
De dochters hebben dit weekend omzeggens geen schoolwerk met de vakantie voor
de deur en het afsluiten van het dagelijks werk 3.
In de kringloopwinkel hebben we de verleiding om een dvd-box van het huis
Anubis te kopen niet kunnen weerstaan en voilà; nu is het moment aangebroken deze
boven te halen.
Wat kunnen kinderfilms
toch ontzettend leuk en ontspannend zijn, hoewel De vrijdagavond beginnen met
kijken, de zaterdagavond vervolg en nu op zondagmorgen alsjeblieft, please! Verder
kijken? En ja, normaal ben ik geen voorstander om zo aan de buis gekluisterd te
zitten maar met dit weer en deze lieve meiden, waarom niet Vol spanning
uitkijkend naar wat de volgende aflevering brengt want het is best griezelig en
goed geacteerd.
Namiddag, we kunnen
toch niet de ganse dag zonder daglicht of gezonde zuurstof zitten. Toch maar na
het middagmaal en 1 neen 2 of 3 afleveringen? naar buiten. Liever mooi dan
warm mee de fiets op en langs de vaart naar het Tilleghem bos.
Het landschap is nog mooi wit en de vaart heeft ons het gevoel alsof we aan de Noordpool
zitten. Het stukgeslagen ijs door voorbijvarende dekschepen heeft een idyllisch
en toch ook wat bangelijk uitzicht.
De konijntjes in de graskant huppelen nieuwsgierig dichtbij en laten hun witte
staartjes oplichten. Hoe langer we blijven staan, hoe meer konijnige
toeschouwers we krijgen. Je zou ze zo strelen. Zo donzig lieflijk. De ene zich
verstoppend, de andere stoutmoedig dichtbij. Nog een andere knabbelt op iets in
de houding van een eekhoorntje, terwijl er ene zijn hoofdje buigt en bijna
plechtig vraagt om gestreeld te worden. De koek die bedoeld was als
tussendoortje moet al gauw onderdoen als voedsel voor deze lieverds.
De keuze om mooi te
willen zijn wreekt zich. Te koud aan het hoofd, zeker met de smeltende sneeuw
die blijft aanhouden. Dan maar terug naar huis.
De bril op en
pannenkoeken bakken met geconcentreerde chocolademelk. Mmm. Wat kan dit smaken
als je koud hebt.
De avond begint en wij
willen het einde zien van onze TV-reeks. Terug samen de zetel in. Ik in het
midden met 2 knuffelende dochters naast mij. Een deken heb ik nu niet nodig. Ik
geniet van de warmte van dit moment.
De jongste merkt op
dat mijn bril vuil is.
Ik: Wat is het hier
gezellig zo samen met jullie. Zij gniffelend en in koor: Ja, en met een vuile
bril!
14-02-2012 om 20:30
geschreven door Francine
04-02-2012
Sneeuw
Een witte wollige
dikte bedekt bruggen, straten, graskant Alles ziet er eender, rustig en vredig
uit. Zelfs het gras bij de buurman is even wit als het andere.
Het vrouwelijke
borstbeeld op het muurtje is getooid met een dikke puntmuts en de sneeuw heeft
zelfs een passend topje gebreid voor haar.
De poes snuift
nieuwsgierig haar eerste lijntje, likt de sneeuw en zet voorzichtig de eerste
stappen op het onbekende. Het voelt blijkbaar goed aan want al snel springt hij
via de ronde tafel de muur op om dan in de witheid te verdwijnen.
Met pijn in het hart
ruim ik de sneeuw van de stoep die al gedeeltelijk vastgevroren zit. Veiligheid
boven schoonheid.
Zouden we dit jaar nog
eens op de Damse vaart kunnen schaatsen? Groot en klein, jong en oud verenigt
op het ijs?
Op de vesten zie je in ieder geval een op en af wandelen van gezinnen samen met
de slee op weg naar de molens of net terug. Ieder met een al dan niet bevroren
glimlach en rode wangen versierd. Het ene kindje al meer enthousiast over de
koude dan het andere.
Op het water liggen er
ijsvlaktes met een tapijt van sneeuwvlokken en een motief van eendenpoten. De
eenden dicht bij elkaar.
Mijn bergschoenen laten hun sporen na, ook als ik terug thuis kom doen ze dit.
Ik zet de radio aan en verneem dat de Nederlanders speculeren op een 11
stedentocht. De poes nog steeds op sneeuwtocht.
Een warme
chocolademelk met een snufje chili verwarmt mijn binnenkant en doet me
wegdromen
Een bekend gemiaauuww maakt me wakker. Mijn hart tevreden dat hij de weg
terug gevonden heeft.
Morgen verder genieten
van de witte dagen in Brugge, weliswaar te voet. Een leuk vooruitzicht!
04-02-2012 om 00:00
geschreven door Francine
27-01-2012
Winter
De winter
is ingetreden.
Ook al zal het van korte duur zijn; nu is ze er!
Met een open hemel en een stralende zon.
De grassprietjes zijn getooid met een bontjas van bevroren dauwdruppeltjes en
op de beken ligt een dun laagje ijs die me doet denken aan het caramellaagje
van een crème brûlée. Heerlijk!
De gesprekken in de verte worden vertaald door rookwolkjes die op gezichtshoogte
blijven hangen. De mutsen; sjaals en wanten vieren hoogtij en tegen de avond
zie je nog amper mensen op straat.
Iedereen wil knus in de warmte van een vuur of een 'thuis' zijn.
Op zo'n moment buitenkomen in een stad als Brugge brengt mij meteen terug naar
de tijd van Charles Dickens. In gedachten zie ik dan de schaars geklede
jongetjes door de straat een koets achterna rennen. Een vrouwtje die haar
grauwe handen uitsteekt om haar lekkere appels aan te prijzen...
Ondertussen bijna thuis.
De fontein in het park werd stilgelegd met deze vorst.
De geluiden van buitengesloten rokers krijgen hierdoor meer gehoor.
M'n stappen klinken hol hoewel ik me vanbinnen vol voel met al die heerlijke
impressies.
27-01-2012 om 00:00
geschreven door Francine
23-01-2012
Gelukkig zijn â mijmeringen
Gelukkig zijn.
Gelukkig zijn. Daarvoor wil ik alles ge-even. Raymond schreeuwt het uit als
een klein kind met rauwe stem die de wanhoop en het verlangen benadrukt zoals
geen ander dit kan.
Gelukkig zijn, wie
verlangt er niet naar? Misschien ligt het dichterbij dan we denken. Het is in
ieder geval een grensoverschrijdend verlangen als we Geneviève Cooremans mogen
geloven.
Misschien is het
gewoon genieten van wat we hebben en te bieden hebben?
Misschien is het een leven zonder stress en met wat minder tevreden zijn?
Misschien kunnen we nu in tijden van crisis ons eigen nest terugvinden en
waarderen? Ons huis terug opwarmen en opfleuren met de gezelligheid van
onszelf, familie en vrienden, hoe groot of hoe klein, hoe modern of hoe
traditioneel ons huis ook is?
Een tas warme koffie
of thee, een koek of taart (misschien zelf gebakken), die warme babbel en
zomaar binnen kunnen vallen en altijd welkom zijn. Zalig toch!
Misschien dwingt de
crisis ons terug alles in de buurt te zoeken en te vinden? Kwaliteit van
dichtbij.
Misschien komt het
dorp terug tot leven waarbij we alles weten van elkaar maar ook klaar staan
voor elkaar, delen met elkaar Een modernere, harmonischer versie van wat was.
Gelukkig mag ik dit nu
al beleven; die warme vrienden met die warme babbel, buren die je binnen vragen
voor een kop koffie; vrienden dichtbij; natuur dichtbij; een prachtige stad en
een straat als een dorp.
Het hebben achter ons
laten en plaats maken voor het zijn? Wel Genevièveken, mij lijkt het in ieder
geval wat!
Na enkele dagen het
bed te houden, jeukt het toch om naar buiten te gaan, ondanks de vermoeidheid
die nog in mijn spieren zit.
Ik monteer het
opgevouwen metaal en rubber tot een plooifiets, duffel me goed in en stap met
een big smile de fiets op. Blijkbaar hebben veel mensen nood aan zon mooie dag
als vandaag. De Vesten kennen veel succes bij wandelaars, fietsers en lopers.
Thomas, Jelle, kom
hier! roept een bezorgde moeder omdat haar kinderen het volledige pad in nemen
en niet te houden zijn nu ze eindelijk weer buiten kunnen. Ondanks de felle wind
toch nog vele fietsers in beweging, de wieken van de molens stil.
Langs de Damse vaart
wemelt het van de waterkiekens die net zoals de vaart al lang niet meer
wereldvreemd zijn. Labradors spelen in het riet met een ontzettend enthousiasme
en de wind ook, wat zorgt voor een zalig rustgevend geruis. De vlakke polders,
net niet onder water, laten hun grassige haren strelen door de wind. Rust.
Vrede. Zuurstof.
De zon verandert de
hemel in azuurblauw en het water in een glanzende zilveren stroom omzoomd van
zacht gouden verdroogd riet. Wat een rijkdom, zomaar voor het grijpen! De wind
draagt mijn fiets en laat me volop genieten. De tegenliggers houden een gevecht
met één of ander wild beest die hen tegenhoudt vooruit te komen. Puffend, de
ogen dichtgeknepen en met een blik van wacht maar kruisen we elkaar.
In de verte belooft de
witte molen een rustpunt in het idyllische dorpje, Damme. Mooi en dichtbij.
22-01-2012 om 00:00
geschreven door Francine
15-01-2012
Frieten
Als echte Belgen op zondag frieten vandaag. Zelf hebben we geen friteuse omdat het ganse huis dan stinkt maar ook omdat we thuis eigenlijk zelden frieten eten en het frietvet van de vorige keer dan al slecht is. Vandaag met dat koude weer dus heerlijke frieten met zout en pepersaus. Met de fiets door het koude Brugge met een mooie open hemel. Even de lichtjes op de fiets want het is al donker. De frisse lucht doet deugd als je zo een ganse namiddag in de warmte bezig bent. Met als vertrekpunt de bootjes is het meteen ontspanning. De vriendelijke dame, die er ook voor zorgt dat vegetariërs een frietje met saus en hapje kunnen bestellen, noteert de bestelling en aan de kassa bengelt een foto van ooievaar in plasticzak die met zijn bek al een gaatje heeft kunnen prikken. Vanaf 9 euro kan je een zakje meenemen maar het artikel wijst er op dat je dit beter niet doet als je diervriendelijk wil zijn. De zakjes zorgen voor milieuvervuiling en vergiftiging van vogels en vissen die dit plastic opeten waar het dan zwaar op de maag ligt of die verstikken in zon zakje. De frieten belanden, ingepakt in gerecycleerd papier en bakjes, dus in mijn handtas. Ze zijn lekker, maar die van de andere frietzaak zijn toch beter oppert mijn jongste dochter. Neen, neen, ik eet nog liever die van op de markt, het linkerkraam aan het Belfort, zegt de oudste. Ja? Ik vind juist die van het rechterkraam aan het Belfort beter. Hmm, liefst van al zou ik die van het linkerkraam willen met dan de stoverijsaus van het rechterkraam. De stoverijsaus van het linkerkraam is maar niets, zo zoet, yek! Ondertussen zijn de bakjes leeg en komen we tot het besluit dat we maar eens een vergelijkende degustatie friet zullen organiseren. Eerst in het rechterkraam, dan in het linkerkraam, dan in de vroegere frietzaak en op het einde die van de milieuvriendelijke zaak. Dit zullen we best niet doen voor we op de vesten lopen. De frietjes hebben gesmaakt en morgen op de trein zal iedereen van de geur kunnen meegenieten als ik mijn handtas openmaak. Dit is Belgisch ;-)
15-01-2012 om 21:50
geschreven door Francine
14-01-2012
Vroege lente of late winter?
De natuur ligt in de knoop. Dieren komen wakker uit hun winterslaap en op de Kalmthoutse Heide kan je al natuurwandelingen maken om de bloesems te bewonderen evenals de sneeuwklokjes en de krokussen. Zelf ben ik deel van de natuur. Geen wonder dus dat ik vandaag dan ook aan de grote voorjaarsschoonmaak ben begonnen. In het licht van een stralende zon heb ik de ramen gezeemd en van de benedenverdi...eping alle hoekjes en kantjes bewonderd en het vuil met een brede glimlach weggehaald. Ik die anders gewoon kuis omdat ik het graag proper heb, heb vandaag intens genoten van de schoonmaak. De wereld staat inderdaad op zijn kop en blijkbaar kan dit ook plezierig zijn! Op straat groeten de mensen elkaar en blijven even stilstaan voor een praatje. De buurman wou me zijn sleutels bezorgen om ook bij hem even de lente binnen te halen, maar daarvoor heb ik toch maar vriendelijk bedankt. Trop is Trop! Hoewel, zelfs de plantjes buiten heb ik afgestoft. Op het einde van het vorige jaar werden deze met een dikke laag zaagsel bedekt toen de houten platen voor de tienerkamers op maat werden gezaagd. Liever buiten dan binnen natuurlijk. Maar ja, als je de ramen schoonmaakt, kan je toch moeilijk naar die treurige bestofte planten kijken. Deze planten zullen ook blij zijn eindelijk die stofjas die ik aangetrokken heb, uit te trekken om nu met volle teugen hun bladeren door de prille zon te laten kleuren. Ik zag dat ze tot in hun wortelpuntjes in hun nopjes waren. Bij mijn vorige woning had de buur een spreuk gebeiteld: Arbeid brengt vreugde. Jammer dat ik het hem niet meer kan zeggen, maar ik kan het alleen maar bevestigen. Dan wel arbeid zonder stress uiteraard!
14-01-2012 om 00:00
geschreven door Francine
23-12-2011
mijn eerste blog
stilletjes sluip ik de wereld van de blog binnen. Op mijn kousevoeten omdat niemand mij zou zien... Met blozende wangetjes omdat ik niet goed weet wat te vertellen. Misschien kan ik jullie wel via deze weg mijn wensen overmaken, jullie een glimp laten volgen in mijn gedachten...
