Foto
Inhoud blog
  • Vakantie !!!
    Archief per maand
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
    Foto

                 Trailers

  • Man of Steel 19/06/2013
  • Star Trek Into Darkness 05/06/2013
  • Fast & Furious 6 22/05/2013
  • The Great Gatsby 15/05/2013
  • Iron Man 3 24/04/2013
  • Parker 17/04/2013
  • Oblivion 10/04/2013
  • G.I. Joe 2: Retaliation 03/04/2013
    Foto
                  Video-
          interviews
    FILMS - ACTUEEL
  • The Company You Keep(interview Robert Redford)
  • Stoker(interview Nicole Kidman)
  • Iron Man 3(interview Robert Downey Jr.)
  • Warm Bodies(interview Nicholas Hoult)
  • Side Effects(interview Jude Law)
  • The Croods(interview Emma Stone en Nicolas Cage)
  • The Sessions(interview Helen Hunt)
  • FILMS - ARCHIEF - DEEL 1
  • Hitchcock(interview Anthony Hopkins)
  • Lincoln(interview Steven Spielberg)
  • The Last Stand(Arnold Schwarzenegger)
  • Gangster Squad(Josh Brolin)
  • Gangster Squad(Ryan Gosling)
  • Alex Cross(interview met Matthew Fox)
  • The Hobbit(interview met Peter Jackson)
  • Argo(interview Ben Affleck)
  • Skyfall(interview cast)
  • Skyfall(interview Daniel Craig)
    FILMS - ARCHIEF - DEEL 2
  • The Dark Knight Rises(interview cast)
  • Brave(interview John Lasseter)
  • The Amazing Spider-Man(interview cast)
  • Rock of Ages(interview Malin Akerman)
  • Rock of Ages(interview Malin Akerman)
  • Dark Shadows(interview Johnny Depp/Michelle Pfeiffer)
  • Mirror Mirror(interview Julia Roberts)
  • Titanic 3D(interview Kate Winslet en James Cameron)
  • Perfect Sense(interview Eva Green)
  • Safe House(interview Denzel Washington)
    FILMS - ARCHIEF: DEEL 3
  • Captain America: The First Avenger
  • Fast & Furious 5
  • Water for Elephants
  • Thor
  • Just go with it
  • I am number four
  • Salt
  • Eat Pray Love
  • The Green Hornet
  • Clash of the Titans
    ACTEURS
  • Russell Crowe
  • Sandra Bullock
  • Adrien Brody
  • Jessica Alba
  • Jean Reno
  • Thandie Newton
  • Michael Madsen
  • Foto
            


    Filmsites
    Nederlandstalig
  • Cinenews
  • Cinebel
  • De Filmblog
  • Supercalifragilistic
  • Filmfreak
  • Filmtotaal
  • Movienewz
  • Moviemachine
  • Movie
  • In de bioscoop
  • Biosagenda
  • Cinevox
  • Vlaamse Film
  • Cineme
  • Cinema
  • Moviegids
  • De Filmkrant
  • Filmabides
  • De betere film
  • Moviesnet
    Engelstalig
  • Internet Movie Database
  • Film.com
  • Deadline
  • Empire
  • Movieinsider
  • Moviefanatic
  • The Wrap
  • Hollywoodreporter
  • The Film Stage
  •       


    Bioscopen
  • Kinepolis
  • UGC
  • Utopolis
  • Cartoon's
  • Euroscoop


  • Filmmaat-
    schappijen
  • Paramount Pictures
  • Universal Studios
  • Warner Bros
  • Sony Pictures
  • Fox
  • Miramax
  • MGM
  • Touchstone pictures
    Foto
  • Hollywood Walk of Fame
  • Startpagina !
    CINEMA - UW ONLINE FILMKRANT

    30-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Koen De Graeve, Vlaanderens beste acteur, had nooit de behoefte om op tv te komen.
    Hoogdagen voor acteur Koen De Graeve (37). Twee keer tot beste acteur gekroond,
    momenteel nog in de Kinepolis-bioscopen te zien in de films Zot van A en smoor-
    verliefd, en nog nagenietend van zijn rollen die door heel Vlaanderen werden gesmaakt.
    Van de Mike in 'Van vlees en bloed' tot den dikke in 'Loft'. Om nog maar te zwijgen
    van het drankorgel Celle uit 'De helaasheid der dingen'.
    Hij mag dan wel op Humo's Pop Poll en de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren
    uitgeroepen zijn tot beste acteur, van enige sterallures is geen sprake. Integendeel.

    the lord of the rings maakt koen de graeve even slimste mens

    Twee keer tot beste acteur uitgeroepen. Je kan moeilijk
    zeggen dat het je niets doet, hé.
    Koen De Graeve
    : 'Dat is waar. Maar toch moet ik zeggen dat het me eigenlijk geen
    - euh - reet kan schelen. Ik ben nog altijd dezelfde, hé.
    Vroeger, toen ik dertien was, kon ik in bed liggen dromen van een mensenzee die me
    toejuichte. Nu ben ik daar te realistisch voor. Het is fijn om in de bloemetjes gezet te
    worden, maar ik voel mij er ook een beetje onwennig bij.
    Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren kwam iedereen een praatje slaan, ook
    mensen die ik niet kende: Yo, dag Koen. Heel raar. Dat nodigde mij alleen maar uit
    om heel snel naar huis te gaan, naar mijn vrienden en familie die me echt kennen.'


    Je bent nu 37. Je bent laat ontdekt.
    Koen De Graeve
    : 'Ik hoor dat geregeld. Ik heb echt geen vijftien jaar zitten wachten
    om ontdekt te worden. Ik speel al jaren theater en heb me al kostelijk geamuseerd.
    Ik heb nooit echt die behoefte gevoeld om op tv te komen.'



    Was je tijdens de promotie van de Helaasheid der Dingen onder de
    indruk van de grote sterren in Cannes?

    Koen De Graeve: 'Toen we in onze smoking op de rode loper liepen, werden
    we straal genegeerd door al die zeshonderd fotografen. Die vonden ons maar
    een stelletje vreemde, bebaarde smokinghufters. (glinsterende ogen). Ik zag er
    wel Robin Wright Penn, een fantastische actrice en een vonk van een vrouw.
    Plots kwam ook regisseur Quentin Tarantino binnen. Ik zei tegen Wouter
    (Hendrickx, Lowie 'Petrol' Strobbe in 'De helaasheid') dat ik hem zou aanraken.
    Maar ik durfde niet. Ik denk dat hij ook bodyguards rond zich had.'


    Waarom heb jij eigenlijk slavistiek gestudeerd?
    Koen De Graeve
    : 'Ik kom uit een slimme familie. We zijn met zes thuis. Mijn zus
    en ik waren nakomertjes, de drie andere zussen en mijn broer hebben allemaal
    universiteit gevolgd. Die vier, daar werd thuis altijd naar verwezen. Zij waren hét
    voorbeeld. Ik had het gevoel dat ik moest doen wat zij hadden gedaan, namelijk
    aan de universiteit studeren. Ik was toen nogal een lamzak en heb de richting
    gekozen die het minste aantal lesuren bevatte. Maar ik wou eigenlijk iets anders:
    naar Studio Herman Teirlinck gaan om acteur te worden. Op een dag heb ik mijn
    vader opgebeld om te zeggen dat we eens moesten babbelen.'



    Hoe reageerde hij?
    Koen De Graeve
    : 'Hij zei onmiddellijk dat hij dat niet kon betalen. Hij was vooral
    bang dat ik iemand was die van de hak op de tak zou springen en maar wat zou
    rondlummelen. Maar toen ik slaagde voor het eerste jaar, zag hij dat het menens was.
    Hij is nu 81 en heel trots op mij. Bij De helaasheid kwam hij zelfs vier keer kijken op
    de filmset. Hij was onder de indruk, de schellen vielen van zijn ogen.'



    Je hebt drie dochters. Je bent dus constant omringd door vrouwen.
    Koen De Graeve
    : 'Ik heb nooit iets anders gekend, ik ben opgegroeid met vier
    zussen. Alleen: nu moet ik alles regelen voor mijn dametjes en dat was vroeger
    wel anders. Ik heb zeker niet nee gezegd tegen de attenties van mijn zussen.
    Als jongste heb ik 'verwend zijn' zo'n beetje uitgevonden. (lacht) Wij waren met zes,
    maar met drie kinderen is mijn gezin groot genoeg. Mijn vriendin is ook actrice, en
    omdat we allebei onregelmatige uren hebben, is het een hele organisatie om alles
    geregeld te krijgen. Maar het is prettig dat zowel zij als ik de dingen kunnen doen
    die we willen doen. Dat is een mooi geschenk dat we elkaar kunnen geven.
    Maar daarnaast moeten we uiteraard nog die drie kleine leventjes bijsturen, regelen
    en de mist insturen.


    Koen De Graeve(uiterst links) in Loft

    Heb je nog tijd genoeg voor hen?
    Koen De Graeve: 'Ja, als acteur heb je een redelijke nine to five-job, hoor. Zeker in
    een film. Een theatervoorstelling neemt meer tijd in beslag. Dan ben je de laatste
    weken voor de première dag en nacht bezig. In een film moet je enkel acteren. '


    Kijk je op zondagochtend dan samen met hen naar 'Mega Mindy'?
    Koen De Graeve
    : (enthousiast) 'Jazeker! Ik probeer dan altijd samen met hen te
    raden wie de slechterik is. Ik kies vaak partij voor de commissaris, ook al zeggen
    mijn kindjes dat die alleen maar wil eten en niet goed is voor Mega Mindy.
    Ik geniet daarvan.'


    Zou je ooit willen meespelen in een kinderprogramma?
    Koen De Graeve
    : 'Ja, maar nu nog niet. Ik heb ooit sinterklaas gespeeld voor mijn
    oudste twee dochters. Ik weet nog hoe mijn oudste dochter Anna op mijn schoot zat,
    haar ogen op vijf centimeter van de mijne. Ik zag de paniek in haar ogen toen men zei
    dat ze de sint een zoentje mocht geven. Ze begon te wenen. Mijn hart brak. Ik had
    onmiddellijk zin om die mijter en baard eraf te trekken. Maar ik mocht niet. Kinderen
    willen keihard in dingen geloven. Dat mag niet worden verbrod. Mocht ik opeens op de
    televisie naast Mega Mindy verschijnen, dan zouden ze denken: is Mega Mindy dan niet
    echt? Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven.'


    Koen De Graeve tijdens de uitreiking van de Vlaamse filmprijzen

    Is je alomtegenwoordigheid het gevolg van een uitgekiende strategie?
    Koen De Graeve: '
    Nee, het is toeval. Je kunt nog zo strategisch zitten nadenken als
    je wilt, als er niemand op je zit te wachten, kom je nergens. Ik doe al twaalf jaar theater
    en voel me daar goed. Maar ik was ook nieuwsgierig naar film en tv, en hoe ik daarin zou
    functioneren. Ik heb hier en daar een paar gastrollen gespeeld, niet voldoende om er een
    kick van te krijgen, wel om mijn interesse op te wekken. Dat de films en series elkaar nu
    zo snel opvolgen, is een samenloop van omstandigheden. Voor Los heb ik gewoon auditie
    gedaan. Felix Van Groeningen heeft me ooit zien spelen en vroeg me voor Dagen zonder
    Lief. Erik Van Looy vond dat een goede film, vandaar Loft. Zo gaat die bal aan het rollen.'


    Loft en Van Vlees en Bloed waren allebei gigantische successen. Geluk, of heb je
    daar een neus voor?
    Koen De Graeve
    : 'Geluk. Absoluut. Maar soms kun je het geluk wel uitdagen. Ik had bij
    beide projecten het gevoel dat het resultaat goed zou zijn. Het enthousiasme van de makers,
    de vakkundigheid van de scenario's, de collega's, het was een extreem groot genoegen om
    daaraan mee te werken. Het is altijd geweldig als het succes op zijn zachtst gezegd meevalt,
    maar ik ben even trots op andere dingen die ik heb gedaan en waar minder volk op af is
    gekomen. (N)iemand van Patrice Toye, daar heb ik maar twee draaidagen aan meegewerkt,
    maar dat was een plezante set waar ik graag wat meer had rondgelopen.



    Kom je uit een creatief gezin?
    Koen De Graeve
    : 'Dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn vader heeft vijftien jaar geleden
    nog een schildersschool opgericht. Hij speelt meer instrumenten dan er bestaan, en is al dertig
    jaar dirigent van het Klein Kinderkerstmiskerkkoor, waar ik zelf begonnen ben als sopraan en
    geëindigd ben als bas. Mijn moeder zong ook geweldig. Ik speel gitaar en al mijn zussen en
    mijn broer spelen of speelden een instrument.


    Je moeder is twee jaar geleden overleden aan kanker. Zij heeft het succes van
    'Van vlees en bloed' en 'De helaasheid' niet meer kunnen meemaken.
    Koen De Graeve:
    'Nee, en dat is echt jammer. Ze heeft de film Dagen zonder lief,
    waar ik in meespeelde, nog gezien en vond het fantastisch. Ze glunderde. Ik besefte
    toen heel goed dat haar klok enorm aan het tikken was.
    Ik ben blij dat ze wist dat ik zou meespelen in Loft. Ze was een grote fan van regisseur
    Erik Van Looy. Ze wastrots op me. Maar naar het einde toe praatten we daar niet meer
    over. Dan wordt alles zo extreem relatief en word je opgeslorpt door het nakende einde.


    Denk je nog vaak aan haar?
    Koen De Graeve
    : 'Soms is er een dag dat ik niet aan haar denk. Dat is heel raar. Maar ons
    ma zal niet vervagen. Door haar dood wil ik nu voortdurend aan mensen zeggen dat ik hen
    graag zie. Dat ik hen apprecieer. Mijn kinderen worden er soms zot van.
    Ja papa, het is goed zo. In het laatste echte gesprek met mijn ma verklaarde ik ook de hele
    tijd mijn liefde. Zelfs zij zei toen dat weet ik toch al.' (glimlacht)



    Wat wil je nog in je leven?
    Koen De Graeve
    : (wijst naar een wereldkaart aan de muur) 'Een paar toerkes rond de wereld
    doen. Met alle respect en liefde voor de film, het theater en de Nacht van de Vlaamse Televisie-
    sterren, maar de sterren aan de hemel in het echte leven zijn nog zoveel mooier. Ik wil de wereld
    zien.'



    30-01-2011 om 17:42 geschreven door Patje007


    29-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Klassieker op TV: Three Kings.

    VT4-Zaterdag 29 januari 2010-23u25

    Three Kings

    Na twee neurotische familiekomedies - Spanking the Monkey en Flirting With
    Disaster - gooide David O. Russell(binnenkort komt zijn nieuwe film The Fighter,
    een boksdrama met Mark Wahlberg en Christian Bale, uit) in 1999 met zijn derde
    film het roer om. In Three Kings speelt George Clooney een van de drie soldaten
    die tijdens de laatste dagen van de Golfoorlog in de woestijn van Irak op zoek
    gaan naar de goudstaven die Saddam van de Koeweiti's heeft gestolen.

    Three Kings is een jongensboek over hebzucht en avontuur, in de grote traditie
    van The Treasure of the Sierra Madre, maar het is ook een film die de keer-
    zijde laat zien van de mediaoorlog die vooral via cleane computerbeelden
    onze huiskamer instraalde. Niet alleen toont Russell waar de bommen
    landden, er zijn ook surrealistische beelden die in gruwelijk biologische details
    de impact van een kogel op ons lichaam laten zien. In een ander krankzinnig
    moment wordt een koe aan flarden geblazen (en krijgen de helden de brok-
    stukken op hun hoofd). Er zijn ook documentair aandoende beelden waarin
    vogels vastplakken in de olie, een triest spektakel dat zelfs het meest taaie
    personage te veel wordt - een vrouwelijke correspondente, gemodelleerd naar
    Christiane Amanpour van CNN.

    In de meest schokkende scène wordt Mark Wahlberg ondervraagd en
    gemarteld door een Irakees die bijzonder veel belang stelt in Michael Jackson.
    Maar geleidelijk krijgt de folteraar een menselijk gezicht en kunnen we
    begrip opbrengen voor zijn psychische ontreddering en wraakgevoelens.

    Three Kings dompelt ons in de chaos en absurditeit van de oorlog in de
    Perzische Golf, maar het is een bijzonder knap gecontroleerde warboel die
    Russell op het doek gooit. De hypernerveuze, snel wisselende en pseudo-arbitraire
    visuele stijl is grotendeels ook het gevolg van de drie soorten pellicule waarmee
    de film werd gedraaid. Bijna de helft van de film is gedraaid met Ektachrome,
    met overbelichte beelden in felle kleuren die de oorlog tegelijk tastbaar en
    onwezenlijk maken.

    De energie op de set (de film werd gedraaid op locatie, in de woestijn van
    Arizona) werd nog flink aangewakkerd door de twee acteurs die Clooney
    flankeren: de rapper Ice Cube en de ex-rapper en het voormalig Calvin Klein-
    model Mark Wahlberg (vroeger Marky Mark).

    Schrijver-regisseur David O. Russell en zijn steracteur George Clooney hebben
    moeten knokken om hun visie op het doek te krijgen. In deze beslist
    ongewone productie van een studio - Warner Brothers - gespecialiseerd in vrij-
    blijvend formulevoer, kreeg ook de desastreuze politiek van de regering-Bush
    meermaals een veeg uit de pan. Een van de centrale thema's is dat de
    Amerikaanse regering op het einde van de oorlog Iraakse opstandelingen
    aanmoedigde om Saddam te bestrijden en vervolgens deze vrijheidsstrijders
    liet stikken.

    Een interview met George Clooney over de controversiële Golfoorlogfilm:

    George Clooney

    Kon u zich vinden in de politieke boodschap van 'Three Kings', met
    name in wat de film vertelt over de Amerikaanse buitenlandse politiek?
    George Clooney: Three Kings heeft mijn opinie over de Amerikaanse
    buitenlandse politiek niet gewijzigd, maar tijdens mijn research heb ik wel een
    en ander bijgeleerd over het Midden-Oosten. Ook ik kreeg mijn informatie
    over de Golfoorlog van CNN, dat alleen toonde wat het ons wilde tonen.
    En als je dan in Los Angeles woont, wordt alles wat met het Midden-Oosten
    te maken heeft toch op een hoopje gegooid.

    De opvoeding die ik meekreeg in Kentucky heeft me tot een liberal democraat
    gemaakt. Mijn vader was tv-reporter en schreef ook een column voor
    een plaatselijke krant in Cincinatti. Hij heeft ons altijd aangemoedigd om ons
    goed te informeren en om bij elke politieke kwestie zo veel mogelijk naar de
    verborgen achtergronden te peilen. Om te weten te komen hoe de vork precies
    in de steel zit, zei mijn vader altijd: follow the money!



    'Three Kings' is uitdrukkelijk political incorrect
    George Clooney: Daar kan ik best inkomen, mijn politieke denkbeelden zijn
    haast altijd politiek incorrect. In de vroege jaren '60 kon je je nog populair
    maken met liberaal democratische standpunten, maar sindsdien is dit gedachten-
    goed niet echt in trek in Amerika.

    Ik heb me altijd vierkant uitgesproken tegen de oorlog met Irak, die in mijn
    land een bijzonder populaire oorlog was. En nog altijd is, want veel Amerikanen
    vinden het alleen maar jammer dat we de job niet hebben afgemaakt.
    Terwijl ik me als rechtgeaarde democraat in de eerste plaats afvraag waarom
    we die oorlog sowieso zijn begonnen en niet hebben geprobeerd om via andere
    wegen onze eisen af te dwingen. Sommigen zeggen dat economische sancties
    het zwaarst doorwegen op de burgerbevolking, maar het doet toch minder pijn
    dan hun huizen te bombarderen. Want dan is niet alleen hun economie om
    zeep en moeten ze hun verwoest land opnieuw opbouwen, maar moeten ze ook
    nog eens hun familie begraven.

    Bovendien maakt zulke agressie een held van mensen die echt geen held zouden
    mogen zijn, waardoor Saddam Hoessein nog steviger in het zadel zit. 
    Natuurlijk is Saddam een schurk, maar waarom hij wel en Pinochet niet?
    Als we ons dan toch geroepen voelen om in de nieuwe wereldorde de politieman
    te spelen, waarom kiezen we er dan de ene uit en de andere niet? Wat zijn de
    criteria?



    'Three Kings' toont de Golfoorlog als pure waanzin, maar we beleven er wel
    veel plezier aan: de film is op een wrange manier ontzettend grappig.
    George Clooney: Het is inderdaad geen documentaire maar entertainment. Als
    mensen na het zien van Three Kings de behoefte voelen om meer te weten te
    komen over wat wij, Amerikanen, daar hebben uitgespookt - en wat het heeft
    opgeleverd - dan is dat prima meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ze onze film
    niet als enige referentie gebruiken in hun kennis van de Golfoorlog. Je komt nu
    al kinderen tegen die alles wat ze weten over Kennedy uit JFK gehaald hebben
    en denken dat het om één groot complot ging - Hoffa, Johnson, de maffia, de
    Cubanen, het militair-industrieel complex, allemaal samen in één kamer om de
    moord op Kennedy te beramen.


    Veel Hollywoodacteurs stappen ook in de politiek.
    George Clooney: Wees gerust, daar moet je met mij niet bang voor zijn. Ik heb
    mijn opinies, maar als een burger, niet als filmster. Ik herinner me ooit wat Paul
    Newman zei toen hij in 1968 campagne voerde voor Bobby Kennedy. Men vroeg
    hem of het wel fair was dat iedereen naar hem kwam luisteren, omdat hij zo
    beroemd was. Hij antwoordde dat dit waarschijnlijk onfair was voor anderen,
    maar dat het feit dat hij beroemd was toch niet wilde zeggen dat hij geen mening
    mocht verkondigen en opkomen voor mensen en zaken waarin hij geloofde?

    Je moet daar als showbizzfiguur een evenwicht in vinden. Het is niet omdat je
    als acteur in een film speelt die politiek een standpunt inneemt, dat je je moet
    geroepen voelen om op Crossfire op CNN de expert te gaan uithangen. Tenzij je
    echt goed beslagen bent, sla je makkelijk een mal figuur en breng je de goede zaak
    alleen maar schade toe. Ieder zijn vak.

    Ik was het roerend eens met de politieke ideeën in Three Kings, maar wat me in
    de eerste plaats aanspraak, was dat het een verduiveld sterk script was. Dàt is waar
    je als acteur altijd naar op zoek bent.
    Bij het begin van je carrière weet je dit misschien niet altijd, want dan heb je maar
    één doel voor ogen: aan een job geraken. Eens je van de straat bent en wat naam
    begint te maken, begin je meestal te zoeken naar wat in het jargon een goed vehikel
    heet, een project dat je carrière vooruit moet helpen en waarin je zelf een
    goed figuur slaat. Big mistake! Meestal ben je zo geïnteresseerd in je eigen aandeel,
    dat de rest van de film je gestolen kan worden. Maar het enige wat telt, is het
    project in zijn totaliteit. Uiteindelijk moet je je leren toespitsen op het script: dat is
    alles wat je nodig hebt. Probeer maar eens een prima film te maken uit een rot
    scenario. Onmogelijk. Ik heb geleerd om naar goede projecten te zoeken, niet naar
    goede rollen voor mijn persoon.

    Three Kings

    Op het einde neemt 'Three Kings' flink gas terug en wordt het erg sprookjesachtig.
    George Clooney: U bedoelt dat ze met zijn allen het goud teruggeven en de
    vluchtelingen helpen de grens over te steken? Ik vond dat dit klopte. Three Kings blijft
    hoe dan ook een formulefilm die in zekere mate de toeschouwer met een goed
    gevoel naar huis wil sturen. De man op wie mijn personage is geïnspireerd, sergeant
    Parker, gaf het goud ook terug. Ik weet dat hij samen met zijn makkers 's nachts in 't
    geniep klopjacht maakte op Saddams Republikeinse Wacht, uit frustratie omdat ze
    overdag lijdzaam moesten toezien hoe de sjiieten werden afgeslacht. Bij veel
    manschappen was er woede en frustratie omdat ze niets mochten ondernemen
    en tijdens de ontknoping van de film worden die gevoelens uitgeleefd.

    Three Kings wordt soms vergeleken met Kelly's Heroes, met M.A.S.H. of Catch 22.
    Dat zijn valabele vergelijkingen. De humor is bijtend en droog en niemand knipoogt
    naar de camera, er zijn goddank geen inside jokes. Het wordt allemaal opgediend met
    een uitgestreken gezicht.



    Om uw zin te krijgen, hebt u ook een robbertje moeten knokken met de
    producerende studio, Warner Bros.
    George Clooney: De simpelste en beste manier om een film gemaakt te krijgen die
    een studio niet echt wil maken, is je vraagprijs laten zakken. Ik had deals met Warner
    Brothers voor diverse projecten. Maar ik wou absoluut Three Kings doen en was bereid
    mijn salaris in te krimpen, om zodoende tot een budget te komen dat voor de studio aan-
    vaardbaar was om zijn geld terug te winnen.

    Enkele weken voor de opnamen zouden beginnen, belegde co-voorzitter Terry Semel
    van Warner Brothers een vrij geheime vergadering, die hij me vroeg bij te wonen.
    Bijna niemand wist van die meeting: zelfs regisseur David O. Russell was niet
    gevraagd. De Warnertop was ongerust door de veranderingen in het politieke klimaat:
    Planet Hollywood was gebombardeerd, er kwam een omstreden film in omloop,
    The Siege, waarvan men verwachtte dat hij voor opschudding bij de Arabische gemeen-
    schap zou zorgen. De koorts was aan het stijgen en daar zat Warner met een potentieel
    controversiële film die absoluut niet typisch was voor de productie van deze studio. Ze
    waren nerveus.

    Terry Semel gaf me drie opties: we geven de film terug aan de regisseur en hij gaat
    bij een andere studio aankloppen; we stellen de opnamen zes maanden uit en zien hoe het
    klimaat evolueert; we vragen David O. Russell om het script drastisch te herschrijven.
    David heeft dat laatste ook gedaan: hij gaf ze een versie die een pure actiefilm was, een
    vreselijk script, niet zijn schuld: hij deed gewoon wat hem werd gevraagd.

    Terwijl ik in de zomer van 1998 op het filmfestival van Venetië zat voor Out of Sight,
    schreef ik Terry een brief met al mijn bezwaren tegen deze nieuwe versie. Ik zei hem ook
    dat ik niet geloofde dat het maken van die film ons leven in gevaar bracht. Mocht dit toch
    het geval zijn, dan was het nog een reden te meer om de film te maken. Het is alsof iemand
    dreigt: als je durft opdagen ga je eraan. Dan moet je wel komen opdagen, zoniet geef je je
    gewonnen.

    Ik schreef Terry ook dat het mijn taak was om het script te beschermen. Zonder dit script,
    was er voor mij van de film geen sprake meer. Indien hij als baas van Time Warner voor
    zijn duizenden werknemers vreesde, dan moest hij maar de stekker uittrekken. Het was
    een beetje een schaakspel. Maar het resultaat was dat ik mijn zin kreeg. Het geweldige is
    dat ze ons uiteindelijk de film hebben laten maken zoals wij het zagen en dat Warner ons
    door dik en dun is blijven steunen.

    ©Armando Gallo/Retna Ltd.

    Op de set van 'Three Kings' maakte u flink ruzie met David O. Russell.
    George Clooney: Ja, we hebben stevig gevochten. Maar het kwam altijd de film ten goede,
    het had niks met onze ego's te maken. Dit is gewoon een film die aanzet tot uitgesproken
    opinies. Ruzie maken hoort bij het creatief proces - en dan nog eens vijf maanden
    in de woestijn van Arizona! Er waren meningsverschillen waar ik plezier aan beleefde.
    We hebben nooit op elkaars gezicht geslagen. Ik zou trouwens niet durven: heb je David al
    gezien: zo'n klein kereltje!


    Nog altijd geïnteresseerd in romantische komedies?
    George Clooney: Ja, als het script ook wat meer biedt. Out of Sight was een geweldige
    romantische komedie omdat er meer achter zit. De film eindigt niet zoals het hoort,
    speelt met de conventies, maar wordt toch voortgestuwd door de romantiek.

    Doorgaans zijn romantische blijspelen totaal voorspelbaar. Neem nu One Fine Day, een
    prima film, daar niet van, maar we weten altijd precies wat er gaat gebeuren. Dat is het
    vervelende aan klassieke romantische komedies. Voor mij is het niet voldoende dat je
    duimt voor twee aardige mensen en hoopt dat ze alle obstakels overwinnen zodat ze
    eindelijk in elkaars armen kunnen vallen. Het is een heel moeilijk genre om nu nog
    te beoefenen. Ik denk dat het maar echt werkt en boeit als je het combineert met iets
    anders, zoals Jerry Maguire.


    De scènes met Jennifer Lopez in 'Out of Sight' waren echt erotisch en
    sprankelend. Wat deden jullie om het zo goed te doen klikken?
    George Clooney: Sorry dat ik je moet ontgoochelen: ook hier lag het gewoon aan het
    script. Je kunt zoiets niet plannen, je kunt niet proberen te acteren dat het vonkt
    tussen twee acteurs. Op toneel kan je twee acteurs dezelfde scène zien doen, en drie
    van de tien avonden is het pure magie, de andere zeven avonden zakt het als een
    pudding in elkaar. Hoe komt dat? Het aardige bij een film is dat je een scène vele
    keren kunt opnemen om er de beste momenten uit te kiezen. Out of Sight was een
    prima script, Steven Soderbergh is een briljant regisseur en Jennifer is een uitstekende
    actrice. Het kwam allemaal samen in een goed verteld verhaal.





     







     




































    29-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    28-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ed Harris over zijn bijdrage aan The Way Back.

    Op 28 november 2010 is Ed Harris 60 jaar geworden, maar als het aan de acteur
    zelf ligt is het einde van zijn werkende leven nog lang niet in zicht. “Ik houd van
    het vak en ik hoop er zeker nog twintig jaar van te genieten”, zegt de acteur die
    sinds woensdag 26 januari in The Way Back te zien is.

    Ed Harris

    Harris beseft dat je als acteur niet altijd in de positie bent om je vol passie op een
    rol te storten. Soms neem je een rol aan omdat er gewoonweg brood op de plank
    moet komen. “Je kunt in de positie komen dat je al een tijdje niet gewerkt hebt en
    je een bepaald bedrag aan dollars geboden wordt om vijf dagen voor een film te
    werken”, legt hij uit. “Dan zeg je: ‘Ja, ik heb het geld nodig’. Hopelijk vind je dan
    nog iets interessants in het verhaal. Je rationaliseert het voor jezelf, je geeft gewoon
    toe dat het een klus is die je doet voor de toekomst van je gezin.
    Maar zelfs als je iets doet dat vooral om entertainment en een beetje geld verdienen
    draait, is het nog steeds een leerzame ervaring om voor de camera te staan.”

    Gelukkig was The Way Back niet zo’n klus, Ed Harris deed simpelweg mee omdat
    hij weer met regisseur Peter Weir wilde werken. “Ik had al met hem gewerkt aan
    The Truman Show twaalf jaar geleden”, vertelt Harris, “en sindsdien heb ik zitten
    hopen dat er een kans zou komen om weer met hem te werken. Hij is de meest door-
    tastende, toegewijde filmmaker die ik ken.”


    Jim Sturgess, Colin Farrell en Ed Harris in 'The Way Back'

    Maar ook het verhaal over een groepje gevangenen dat in 1940 uit een Russisch straf-
    kamp ontsnapt en te voet duizenden kilometers vlucht, sprak Harris al snel aan.
    “Hoe meer ik betrokken raakte bij het verhaal en de periode, hoe enthousiaster ik ook
    daarover werd.”
    Zelfs de ontberingen die zijn bijna 60 jaar oude lichaam tijdens de opnames moest door-
    staan, onderging hij met liefde. “Ik heb echt een goed gevoel over mijn bijdrage aan deze
    film, ik was er goed op voorbereid, mentaal, fysiek en emotioneel. 
    Ik heb veel fysiek werk gedaan voordat ik daar naartoe ging, ik ben zo mager geworden
    als mijn lichaam toeliet, ik was erg gedisciplineerd.” 

    Ed Harris regisseerde tot nog toe twee films: Pollock, over de Amerikaanse schilder
    Jackson Pollock en de western Appaloosa. Hij zegt uit te kijken naar een mooie gelegen-
    heid om opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen. “Ik heb al wat projecten bekeken,
    maar het gaat mij niet om regisseren om het regisseren. Ik wil wel iets vinden waar ik echt
    bevlogen van raak.”

    28-01-2011 om 16:46 geschreven door Patje007


    27-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dossier wereldsterren: deel 14: interview met Jennifer Garner.
    Ze stond haar mannetje in de spyfi-serie 'Alias', zwaaide met dolken als super-
    heldin Elektra en in de politieke actiethriller 'The Kingdom' duikt ze nu het mijnen-
    veld van het Midden-Oosten in. Jennifer Garner over testosteron, goede Arabieren
    en haar wederhelft Ben Affleck. 'Ik ben de domste thuis.'

    Jennifer Garner

    Sexy, elegant en timide: op het eerste gezicht heeft Jennifer Garner (38) weinig gemeen
    met de stoere meiden die ze de jongste jaren op het grote én het kleine scherm vertolkte
    In Alias bijvoorbeeld, de populaire spionageserie waarvoor ze een Golden Globe won.
    Of in de superheldenfilms Daredevil en Elektra, waarin ze in bloedrode latexpakjes
    rondhost. En ook in The Kingdom, een politieke actiethriller uit 2007 waarin ze samen
    met drie mannelijke collega's (Jamie Foxx, Chris Cooper en Jason Bateman) een elite-
    eenheid van de FBI vormt die naar Saudi-Arabië wordt gestuurd na een bloedige terreur-
    aanslag op Amerikaanse doelwitten.

    Haar officiële rol binnen het team is die van forensisch experte, al mag Garner
    vooral in combatoufit door het ziedend hete woestijnzand ploegen en er een paar kratten
    kogels doorheen jagen in de klopjacht op de daders. Subtiel of complex kon je deze
    energieke genrefilm niet meteen noemen en ondanks de realistische look en het
    op dat moment actuele thema richtten regisseur Peter Berg en producent Michael Mann
    zich duidelijk meer op de boxoffice dan op de assemblee van de VN. 'Het was in de eerste
    plaats een actiefilm', geeft Garner grif toe. 'Maar daarom is het nog géén Team America.
    De film stelt kritische vragen bij het geweld en brengt zowel Arabieren als Amerikanen op
    een genuanceerde manier in beeld.'



    Had je deze film ook gemaakt zonder Michael Mann als producent, Peter Berg
    als regisseur en Jamie Foxx als leading man?
    Jennifer Garner:
    Goeie vraag. Ik geef toe dat met hen kunnen werken de hoofdreden
    was waarom ik heb toegehapt, maar ik vond het scenario (van Matthew Michael
    Carnahan, de jonge scenarist die ook 'Lions for Lambs' heeft geschreven, het politieke
    drama van Robert Redford) ook meeslepend en beangstigend tegelijk. Het is géén
    propaganda of nationalistische flauwekul, hoewel ik aan je gezicht merk dat je het niet
    met me eens bent (lacht).


    Subtiel gaat het er toch ook niet toe? Het gaat over vier FBI-agenten die een
    terreurnetwerk oprollen en daarbij minstens honderd Saudi's neermaaien die
    die terroristen blijkbaar niet kunnen of willen vatten.
    Jennifer Garner: Het verhaal wordt inderdaad verteld vanuit Amerikaans perspectief.
    Maar de Arabische personages zijn zeker geen karikaturen. Heel wat stereotiepen
    zoals die de jongste jaren door Hollywood werden opgevoerd, worden zelfs resoluut
    doorbroken. In zekere zin biedt The Kingdom een antwoord op het ongenuanceerde
    beeld dat de Amerikaanse media sinds 9/11 ophangen van de islamitische wereld.
    Daarin is het altijd 'de goeie blanke westerlingen' tegen 'die gemene bruine Arabieren'.
    De echte held van deze film is zelfs een Arabier: de Saudische officier die de
    Amerikanen helpt om de terroristen te pakken en daar het leven bij inschiet, maar die
    verder als een gewone huisvader wordt neergezet die zijn kinderen niet wil zien op-
    groeien in een wereld van haat en geweld. Niet elke Arabier is een fanaticus die
    bommen wil gooien op de VS: daar mocht het Amerikaanse publiek wel eens aan
    worden herinnerd.

     Jennifer Garner, Peter Berg in
    Scène uit The Kingdom

    Hoe was het om geregisseerd te worden door Peter Berg, die zelf ook acteur
    is?
    Jennifer Garner:
    Geweldig. Peter is hyperenergiek en plaatst je voortdurend
    voor verrassingen. Hij laat ook drie camera's tegelijk draaien.
    Die documentaire, handbewogen stijl van hem - waarbij de cameramannen
    voortdurend in je nek zitten - dwingt je in elk geval om steeds alert te blijven.
    Heel wat scènes kwamen al improviserend tot stand, en je wist nooit of je in
    beeld was of niet, wat het realisme geweldig de hoogte injaagt. Om dat te durven,
    moet je echter een hele goeie acteursregisseur zijn.


    En een goeie actieregisseur. Net als in 'Alias' en 'Elektra' had je weer een
    fysiek veeleisende rol.
    Jennifer Garner: Eigenlijk viel dat nog mee. Met uitzondering van die ene
    lange actiescène waarin mijn personage wellicht voor het eerst in haar carrière
    onder vuur komt te liggen. Ze reageert daarin dan ook puur instinctief en uit
    overlevingsdrang. En zo hebben we die scène ook gedraaid: Peter joeg ons
    letterlijk de set op met drie cameramannen achter ons aan. Niet dat ik niet gebrieft
    was of geen fysieke training gevolgd had, maar het was in elk geval stukken
    gevaarlijker dan de actiescènes in Alias. Daarin werd alles tot in het kleinste detail
    georkestreerd. Hier waren Peters instructies gewoon: 'Men probeert je te vermoorden.
    Just don't let them. ' (lacht).

     Jennifer Garner, Mark Waters in

    Er is ook een stuntman gesneuveld, hoorde ik.
    Jennifer Garner:
    Helaas. Een dom ongeval. Ik was er zelf niet bij die dag, maar
    na dat voorval hebben we gezegd: 'Laten we er een goeie film van maken, alleen al
    als eerbetoon aan die knul.' Als ik die laatste scène zie, waarin hij is omgekomen,
    krijg ik nog altijd een krop in de keel.


    Ben je niet bang dat je getypecast wordt als de stoere meid?
    Jennifer Garner: Nee. Ik krijg ook romantische en komische rollen aangeboden,
    maar actie is gewoon iets wat ik dolgraag doe. Ik hou privé ook van kickboxen en
    powertraining. Misschien heb ik gewoon een teveel aan testosteron (lacht).

     Jennifer Garner, Rob Bowman in
    Jennifer Garner in Elektra

    Over testosteron gesproken. Je bent zo ongeveer de enige vrouw in de
    film. Heb je veel bijgeleerd over de manier waarop vrouwen in de Arabische
    wereld worden behandeld?
    Jennifer Garner:
    Een van de leukste dingen aan acteren is dat je voortdurend
    nieuwe dingen bijleert over andere werelden en culturen.    
    Voor deze film heb ik met verschillende FBI-vrouwen gesproken die in het Midden-
    Oosten hebben gewoond en gewerkt. Wat eten ze ginds als ontbijt? Wanneer
    moeten moslims bidden? Welke kleren moet je dragen? Hoe gaan Saudi's om met
    vrouwen? Met de antwoorden op die vragen heb ik mijn personage zo realistisch
    mogelijk ingevuld, ook al ben ik zelf niet in Saudi-Arabië geweest en hebben we
    de film opgenomen in Arizona en Abu Dhabi.
    Dat ik geen make-up of blitse broeken draag en altijd lolly's bij me heb om aan de
    kinderen te geven, zijn bijvoorbeeld concrete dingetjes die ik uit die research heb
    overgenomen. En ook van mijn echtgenoot, die een Midden-Oostenexpert is, heb
    ik heel veel opgestoken.


    Ben Affleck is een Midden-Oostenexpert?
    Jennifer Garner: Ben heeft Midden-Oostenstudies gevolgd aan de universiteit
    (waar hij het na één jaar al voor bekeken hield) en me met heel veel geduld uit-
    gelegd hoe dat nu ook alweer zat met soennieten, sjiieten, Koerden en noem
    maar op. Ik heb ondertussen dus ook geleerd dat ik de domste ben thuis (lacht).

     Jennifer Garner in

    Jullie hebben een dochtertje. Was het niet moeilijk om naar zijn regiedebuut
    'Gone Baby Gone' te kijken, een donker drama over de ontvoering van een
    piepjong meisje?
    Jennifer Garner:
    Zeker. En daarom wilde hij ook absoluut de juiste toon treffen.
    Hij wist dat het een loodzwaar onderwerp was waaruit je zeker geen enter-
    tainment kon puren. Het moest intens, spannend en cathartisch tegelijk zijn.
    Hij heeft het zichzelf dus niet makkelijk gemaakt, maar toen hij de eerste, lovende
    reacties hoorde, viel er een enorme druk van zijn schouders. Soms dacht ik wel
    eens: 'Hoe kan hij daar nu in vredesnaam een film over maken? Hij is zelf pas
    vader geworden en moet dus wel een psychopaat zijn.' Maar toen ik het resultaat
    zag, was ik heel trots en tevreden.


    De jongste jaren was hij ook de pispaal van Hollywood. Zette dat extra druk
    op jullie huwelijk?
    Jennifer Garner: He had a tough break. Maar het is nooit zo erg geweest dat hij
    geen opdrachten meer kreeg of voortdurend op de sofa lag te huilen. Op een gegeven
    moment heeft hij gewoon besloten kritischer te zijn en alleen nog de films te doen die
    hem ook écht interesseerden.
    Hij heeft ook geleerd om meer aan zichzelf te denken. Als acteur sta je soms onder
    enorme druk van je entourage. In die zin dat je een bedrijf op jezelf bent en verschillende
    mensen moet onderhouden: een manager, een bodyguard, een oppas, noem maar op.
    Dan neem je soms dingen aan voor het geld, met alle gevolgen van dien.

     Jennifer Garner, Victor Garber in
    Scène uit Alias

    Mis je 'Alias', de succesreeks waarmee je 5 jaar geleden bent gestopt?
    Jennifer Garner:
    Absoluut. But I've got so much stuff going on. Wat ik vooral
    mis, naast de crew die echt familie was geworden, is de directheid en de
    continuïteit van tv. Je werkt aan een episode en een paar weken later kan je het
    resultaat al zien. En dat wekelijks gedurende drie, vier maanden per jaar.
    Een film komt meestal maar een half jaar na de opnames uit en meer dan twee
    per jaar kun je er niet maken. Anderzijds is het ook onmogelijk geworden om nog
    aan dat Alias-tempo te werken, zeker sinds ik moeder geworden ben en een eigen
    productiemaatschappij heb opgericht.


    Waarom heb je die opgericht?
    Jennifer Garner: Omdat ik mijn leven onder controle wil hebben. Da's extra
    belangrijk nu ik een gezin heb. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van managers.
    Ik wil zelf projecten opstarten en mijn eigen films kiezen. If I want to be a mother,
    I gotta be a big girl.

    ©Kevin Mazur/WireImage.com

    Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op mijn blog een interview lezen met
    Forest Whitaker, die we vooral kennen uit films als Street Kings, Vantage Point
    en The Last King of Scotland.







    27-01-2011 om 12:50 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Donald Sutherland onthult ster op Hollywood Walk of Fame.
    De 75-jarige acteur Donald Sutherland heeft woensdag zijn ster op de Hollywood
    Walk of Fame onthuld. De Amerikaanse acteur is de 2.430ste persoonlijkheid die
    in de bloemetjes wordt gezet op de wereldberoemde boulevard. Donalds ster ligt
    naast die van zijn zoon, "24"-acteur Kiefer Sutherland.
    Zoon Kiefer woonde de plechtigheid niet bij wegens werkverplichtingen.



    "Dit is veel beter dan een steen op een kerkhof. Deze kan ik zelf komen bewonderen",
    aldus papa Sutherland in zijn speech.

    Acteur Colin Farrell kwam wel opdagen. Hij speelde ooit samen met de oude Sutherland
    in 'Horrible Bosses'. Farrell las wat warme woorden voor van Kiefer. "Ik wilde er graag bij
    zijn, zodat ik je kan vertellen hoe trots ik ben dat jij mijn vader bent."

    Donald Sutherland is in ruim 150 films te zien. Tot twee keer toe won hij een Golden Globe.



    27-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    26-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Morgen: deel 14 in de reeks interviews met wereldsterren: Jennifer Garner.

    Jennifer Garner

    26-01-2011 om 15:20 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Peter Weir naar aanleiding van de release van 'The Way Back'.

    In The Way Back wordt het (min of meer) waargebeurde verhaal verteld van
    een groep gevangenen van diverse origine die, anno 1941, een ontsnappings-
    poging onderneemt uit een Russisch strafkamp. Dat blijkt relatief makkelijk,
    maar dan begint het pas: de duizenden kilometers lange tocht door Siberië, de
    Gobiwoestijn, de Himalaya, om pas in 1942 in de Britse kolonie India te
    arriveren. Een overlevingstocht om u tegen te zeggen.

    De Australische scenarist-regisseur Peter Weir (°1944) werd wereldberoemd
    met films als Witness, Dead Poets Society en The Truman Show maar heeft
    inmiddels ook een stevige reputatie opgebouwd als de maker van oorlogs- en
    avonturenfilms, zoals Gallipoli, The Year of Living Dangerously, The Mosquito
    Coast en Master and Commander.
    Voor zijn nieuwe film The Way Back liet hij zich inspireren door het boek The
    Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom van de Poolse luitenant
    Slavomir Rawicz.

    ©Jean-Paul Aussenard/WireImage.com
    Peter Weir

    Laat ons maar meteen met de onvermijdelijke vraag beginnen: hoe waarheids-
    getrouw is de 'true story' van Slavomir Rawicz?

    Peter Weir: Toen ik het boek las, was ik er meteen weg van. En ik liet dat meteen
    ook weten aan producente Joni Leven. 'Wat een verhaal!', zei ik.
    'En het is nog waar-gebeurd ook!' Haar reactie was: 'Wel... er bestaat nogal wat
    controverse rond.'
    Sinds het boek in 1956 gepubliceerd werd, was er namelijk twijfel gerezen over het
    feit of Rawicz wel aan die overlevingstocht had deelgenomen.
    De BBC had documenten ontdekt waaruit moest blijken dat Rawicz nooit ontsnapt
    was, maar in 1942 zou vrijgekomen zijn na een algemene amnestie. 'Dan kan ik deze
    film niet maken', was mijn conclusie.
    Maar ik vond het zó jammer. 'Heeft die lange mars toch echt plaatsgevonden?',
    probeerde ik nog. 'Ik geloof het wel', was haar voorzichtige antwoord. Ik heb toen
    gezegd: 'Als we vanuit onafhankelijke hoek bevestiging van die mars kunnen krijgen
    en als ik het verhaal mag fictionaliseren, dan wil ik het toch nog doen.' En zo is het
    gegaan.

    Als film is The Way Back dus niet 'gebaseerd op' maar 'geïnspireerd door' het boek
    The Long Walk. Ik voel mij trouwens comfortabeler bij fictie. Daardoor voelde ik mij
    ook vrij om het einde te veranderen, als een manier om The Long Walk nog langer te
    maken, want het verhaal van de film eindigt niet in 1956, het jaar waarin het boek
    gepubliceerd werd.
    Met dat nieuwe einde wil ik ook duidelijk maken dat voor veel Oost-Europeanen de
    Tweede Wereldoorlog niet echt geëindigd was in 1945, maar pas in 1989, met de val
    van de Berlijnse Muur.


    De film brengt het relaas van een epische overlevingstocht. Was het vooral dat
    survival-aspect dat u aansprak?

    Peter Weir: Ik heb graag dat een verhaal zijn eigen metafoor in zich draagt. Ik ben
    geen priester, geen sociaal werker of propagandist.
    Ik kan als filmmaker niet beginnen met een bepaalde thesis en die dan illustreren.
    Ik ben een verhalenverteller van de oude stempel. Iemand die rond het kampvuur
    verhalen doorgeeft over de stam en over wat ons aan de gang houdt.
    In dit verhaal gaat het om een tocht en dat is op zichzelf al een van de oudste meta-
    foren: de levensreis. Overleven in een stad is al moeilijk genoeg, en dan zie je de
    extreme druk waaraan die personages in die verschillende natuurlijke omgevingen
    blootgesteld werden. Waarom houden ze vol? Waarom willen ze absoluut overleven?

    In het geval van de Poolse officier Janusz (rol van Jim Sturgess) is het duidelijk: hij is
    in dat strafkamp terechtgekomen op beschuldiging van spionage, na een valse aanklacht
    die aan zijn vrouw onttrokken werd door foltering. Janusz wil ontsnappen en naar huis
    terugkeren om zijn vrouw te vergeven, om een einde te kunnen maken aan de vreselijke
    schuldgevoelens waaronder ze ongetwijfeld gebukt gaat. Janusz wordt niet gedreven
    door wraak maar door de wil om vergiffenis te schenken.

    ©Newmarket Films
    Ed Harris en Colin Farrell in The Way Back

    U hebt ook nog kunnen spreken met echte overlevenden.
    Peter Weir
    : Ja, en daar hebben we heel wat van opgestoken in verband met de
    menselijke natuur. Het was fascinerend om die mensen te horen praten over hun
    ervaringen. Dat was onvergetelijk. En dat heeft ook een grote invloed gehad op
    de film. Het heeft ons geholpen om zoveel mogelijk Hollywoodachtige scènes
    achterwege te laten.
    Alles wat ik in de film laat zien, inclusief de dialogen, komt ergens vandaan.
    Ik kan voor alles terugschakelen naar een specifieke bron, of die nu uit die
    gesprekken komt of uit een of ander boek, want ik heb voor The Way Back ook
    veel literatuur doorgenomen.


    Omdat de periode en locaties van The Way Back niet echt tot uw Australische
    achtergrond behoren?
    Peter Weir
    : Australiër met Schotse voorouders. (lacht) Maar het klopt.
    In Australië hebben we veel jonge mannen naar allerlei oorlogen zien vertrekken en
    weten sneuvelen. Maar als land hebben we geen ervaring met bombardementen,
    massale hongersnood, invasies... althans niet in de Europese nederzettingen.
    En als je dan in Europa komt, voel je het gewicht van de geschiedenis.
    En je beseft dat die mensen uit Oost-Europa totaal andere levens geleid hebben. Hoe
    zij en hun kinderen geleden hebben onder regeringen in Sovjetstijl. Ze hebben hongers-
    noden gekend, familieleden weten executeren, hebben soms hun kinderen moeten
    begraven. En dus komt steeds weer diezelfde vraag terug: wat hield hen overeind?
    Maar ze waren natuurlijk niet allemaal even inspirerend als Janusz. Auteur Primo Levi
    heeft dat zeer mooi weergegeven in Se questo è un uomo, zijn verslag over het jaar dat
    hij doorgebracht heeft in Auschwitz. Daarin beschrijft hij hoe de meeste mensen alleen
    met zichzelf begaan zijn. Om te kunnen overleven. Maar er waren ook opmerkelijke
    mensen die, ook al stierven ze of werden ze vermoord, heel inspirerend waren.

    ©Newmarket Films
    Colin Farrell

    De personages ontsnappen uit het strafkamp, maar dat aspect staat niet
    centraal in de film. Het is vooral de overlevingstocht die u interesseerde?
    Peter Weir
    : Door de nadruk te leggen op de ontsnapping zou dit een andere film
    geworden zijn.
    Er is zeker niets mis met 'prison break'-films waarin vooral aandacht besteed wordt
    aan de voorbereiding van zo'n ontsnapping. Maar zoals de kampcommandant in het
    begin van de film terecht laat horen aan een nieuwe lading gedetineerden: 'Siberië is
    jullie gevangenis.' Een gevangenis van miljoenen vierkante kilometer.
    Die Russische kampen waren misschien wel minder efficiënt dan de Duitse, en men
    kon er wellicht makkelijker ontsnappen, maar wat dan?
    Die kampen lagen zo geïsoleerd! Als je toch in een of ander dorp zou geraken, dan
    werd je meteen opgepakt, want daar kregen de inwoners een vergoeding voor.

    ©Newmarket Films
    Saoirse Ronan in The Way Back

    De typische beelden van bewakers die met honden achter ontsnapte
    gevangenen aanzitten, hoeft men hier evenmin te verwachten?
    Peter Weir
    : We hebben dat soort scènes al zo vaak gezien! Ik wilde het fris
    houden. Hoe? Door het zo simpel mogelijk te houden en zoveel mogelijk van die
    typische 'cliffhanger'-situaties weg te laten en het toch spannend te houden.
    Dus in plaats van hen door bewakers te laten achtervolgen, is er nu de sequentie
    waarin ze achternagezeten worden door... een zwerm muggen. Dat heeft niemand
    eerder gedaan. (lacht) Maar iedereen die tijdens de lente of de zomer ooit in Siberië
    is geweest, zal je kunnen vertellen dat die muggen verschrikkelijk zijn.

    26-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    25-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Filmaffiche 'The Way Back'.
    The Way Back

    The Way Back speelt vanaf 26 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen


    Regie:   Peter Weir
    Cast:    Jim Sturgess,
                Colin Farrell,
                Ed Harris
    Genre:  Drama
    Duur:    131 minuten

    25-01-2011 om 13:05 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oscarnominaties bekendgemaakt.

    Vandaag zijn in Los Angeles de Oscarnominaties bekend gemaakt. Het Britse
    The King's Speech van Tom Hooper en The Social Network van David Fincher
    zijn met respectievelijk twaalf en acht nominaties op papier de grote favorieten.

    ©Columbia Pictures
    Scène uit The Social Network

    De uitreiking van de 83ste Academy Awards leek een klassieke tweestrijd te gaan
    worden tussen The Social Network (winnaar 4 Golden Globes) en The King's Speech
    (winnaar publieksprijs Toronto). De films zijn beiden genomineerd in haast alle
    belangrijke categorieën: beste film, beste regie, beste scenario en beste mannelijke
    hoofdrol.

    ©The Weinstein Company
    Colin Firth in The King's Speech

    True Grit van de gebroeders Coen doet het met tien nominaties (eveneens in haast alle
    belangrijke categorieën) nog net iets beter dan grote favoriet The Social Network, maar
    geldt onder kenners niet als een serieuze kanshebber voor de hoofdprijs.

    De Oscars worden uitgereikt op 27 februari in het Kodak Theatre in Hollywood. Het gala
    wordt dit jaar gepresenteerd door acteurs James Franco en Anne Hathaway.

    Academy Awards Winners - 1927 to present









    Beste film:

    127 Hours (2010)
    Black Swan (2010)
    The Fighter (2010)
    Inception (2010)
    The Kids Are All Right (2010)
    The King's Speech (2010)
    The Social Network (2010)
    Toy Story 3 (2010)
    True Grit (2010)
    Winter's Bone (2010)


    Beste regie

    Darren Aronofsky for Black Swan (2010)
    Ethan Coen, Joel Coen for True Grit (2010)
    David Fincher for The Social Network (2010)
    Tom Hooper for The King's Speech (2010)
    David O. Russell for The Fighter (2010)


    Beste mannelijke hoofdrol

    Javier Bardem for Biutiful (2010)
    Jeff Bridges for True Grit (2010)
    Jesse Eisenberg for The Social Network (2010)
    Colin Firth for The King's Speech (2010)
    James Franco for 127 Hours (2010)


    Beste vrouwelijke hoofdrol

    Annette Bening for The Kids Are All Right (2010)
    Nicole Kidman for Rabbit Hole (2010)
    Jennifer Lawrence for Winter's Bone (2010)
    Natalie Portman for Black Swan (2010)
    Michelle Williams for Blue Valentine (2010)


    Beste mannelijke bijrol

    Christian Bale for The Fighter (2010)
    John Hawkes for Winter's Bone (2010)
    Jeremy Renner for The Town (2010)
    Mark Ruffalo for The Kids Are All Right (2010)
    Geoffrey Rush for The King's Speech (2010)


    Beste vrouwelijke bijrol

    Amy Adams for The Fighter (2010)
    Helena Bonham Carter for The King's Speech (2010)
    Melissa Leo for The Fighter (2010)
    Hailee Steinfeld for True Grit (2010)
    Jacki Weaver for Animal Kingdom (2010)


    Beste scenario (origineel):

    Another Year: Mike Leigh
    The Fighter: Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson
    Inception: Christopher Nolan
    The Kids Are All Right: Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg
    The King's Speech: David Seidler


    Beste scenario (gebaseerd op een eerder werk):

    127 Hours: Danny Boyle, Simon Beaufoy
    Toy Story 3: Michael Arndt, John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich
    True Grit: Joel Coen, Ethan Coen
    Winter's Bone: Debra Granik, Anne Rosellini


    Best animatiefilm

    How to Train Your Dragon
    L'illusionniste
    Toy Story 3


    Beste niet-Engelstalige film

    Biutiful: Alejandro González Iñárritu(Mexico)
    Kynodontas: Giorgos Lanthimos(Greece)
    Hævnen: Susanne Bier(Denmark)
    Incendies: Denis Villeneuve(Canada)
    Hors-la-loi: Rachid Bouchareb(Algeria)

    25-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    24-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Marlon Nowé, de Vlaamse hand in Rapunzel.
    De animatiefilm Rapunzel, sinds 1 december 2010 te zien in de Kinepolis-
    bioscopenis de beste Disneyfilm in jaren. Rapunzel is ook de vijftigste
    Disneyfilm én er werkte een Vlaming aan mee. Marlon Nowé is al drie
    jaar lang animator bij de meest gerenommeerde tekenfilmfabriek ter
    wereld.
    Het lijkt wel een fait divers als je met de officiële persmensen van
    Disney praat. Telkens als je opmerkt dat Rapunzel - of Tangled, zoals
    de film in de VS heet - de vijftigste animatiefilm in de geschiedenis van
    Disney is, wordt er een voorspelbaar promopraatje afgestoken. Dat het
    niet belangrijk is. Dat ze gewoon een goeie film wilden maken. Dat het
    bedrijf er lange tijd niet van op de hoogte was.

    Rapunzel

    Maar wie met de animatoren en mensen achter de schermen praat, weet
    wel beter. De Vlaming Marlon Nowé is nu drie jaar als animator aan de
    slag bij Disney. Na een aantal omzwervingen in België en Los Angeles -
    langs onder meer de film The Golden Compass - werkte hij bij Disney
    mee aan onder meer Bolt en de kerstspecial Prep & Landing. En nu dus
    aan Rapunzel - de nieuwe Disneyfilm over een in een toren opgesloten
    prinses met lang, betoverd haar.

    'Het probleem van Disney is dat we een ontzettend rijke traditie hebben.
    En dat weegt op ons.
    Wij moeten opboksen tegen klassiekers als Jungle book, Aladdin, enzo-
    voort. Dat is bijna onmogelijk. En dus legt het bedrijf zichzelf liever geen
    extra druk op door ook nog eens te verkondigen dat het de vijftigste film
    uit zijn geschiedenis is.'

    Of ze al lang wisten dat ze aan de vijftigste bezig waren? 'Natuurlijk weten
    we dat al lang. Kijk, iedereen die bij Disney werkt, wilde hier heel graag
    komen werken. Wij zijn allemaal Disney-freaks. Ook ik. Al van toen ik nog
    les volgde aan het Kask in Gent. Zelfs toen Pixar en Dreamworks opkwamen,
    wilde ik maar voor één bedrijf werken: Disney.'

    Marlon Nowé kwam er terecht vlak nadat de grote John Lasseter behalve
    Pixar ook Disney onder zijn vleugels had genomen. De verouderde Disney-
    bende moest worden versterkt met nieuw bloed, vond Lasseter. Onder de
    nieuwelingen was ook Nowé.


    Marlon Nowé

    Disney is op dit ogenblik onderverdeeld in twee 'kampen'. 2D en 3D. Of: het
    computergeanimeerde en het handgetekende kamp.

    Marlon Nowé: 'Dat klopt. Er lopen hier altijd twee verschillende producties: een
    computergeanimeerde en een handgetekende. Ik ben een computerjongen. Ik kan wel
    tekenen, maar er is een verschil tussen “kunnen tekenen, en “voor Disney tekenen,.
    We krijgen wel medewerking van de toppers die Aladdin of Beauty and the beast
    maakten, maar er is geen structurele kruisbestuiving. Het zijn twee gescheiden
    werelden. Dat is jammer.'


    'Bij Disney werken.' Het lijkt zo uit de vriendenalbums op de lagere school
    geplukt, als antwoord op 'wat wil ik later worden'.

    Marlon Nowé: 'Vreemd genoeg was dat bij mij niet zo. Ik kreeg die albummetjes ook
    en ik verbaasde me er als kind altijd over dat die andere kinderen wisten wat ze wilden
    worden. Ik niet. Toen ik iets ouder was, wilde ik F16-piloot worden bij de Belgische
    luchtmacht. Toen ik na het middelbaar daadwerkelijk moest beslissen welke richting
    ik zou volgen, zag ik Jurassic park van Steven Spielberg. Die film blies me weg. Al dat
    pilotengedoe was niet meer relevant. Ik wilde animatie bij Disney doen. Aanvankelijk
    was dat een dagdroom: het was onmogelijk omdat zij alleen maar handgetekende films
    maakten. Toen dat veranderde, wist ik: misschien lukt het ooit nog. En hier zit ik nu.
    Ik heb er geen spijt van dat ik niet bij de Belgische luchtmacht zit.' (lacht)

    Rapunzel

    Moet je hard werken bij de Droomfabriek?

    Marlon Nowé: 'De productie van Rapunzel duurde acht maanden. Vijf daarvan waren
    normale werkmaanden van acht uur per dag. De laatste drie hebben we ontzettend hard
    gewerkt: toen kwam ik binnen om negen uur 'smorgens en ging ik 'savonds om negen uur
    weer naar huis. Gelukkig heb je na elke film een heel erg rustige periode. Zoals nu.
    (glimlacht) Nu kom ik rond elf uur toe en ga ik rond twee uur in de namiddag naar huis,
    omdat er toch geen werk is. Tot er een nieuwe film gemaakt wordt en het gekkenhuis
    weer begint.'


    Hoe ziet een gemiddelde werkdag bij Disney eruit?

    Marlon Nowé: 'Ik kom meestal toe tussen 9 en 11 uur 'sochtends. Eerst drink ik koffie,
    véél koffie. En dan animeer ik tot 'smiddags. Dan vergaderen we meestal. Om de twee,
    drie dagen tonen we ons werk, waarna het besproken wordt met de hele groep.
    Dat noemen we “dailies,. Daarna wordt er verder geanimeerd. Rond 18, 19 uur ga ik
    naar huis.'

    Rapunzel

    Voor zij die naar de film gaan kijken: welke stukken zijn van jouw hand?

    Marlon Nowé: 'Ik heb voornamelijk gewerkt aan Flynn Ryder en ook wat aan Rapunzel.
    Meestal krijgen we een stuk uit de film waarin we onze personages moeten animeren.
    Dat maakt het makkelijker om je in te leven. Er zijn enkele herkenbare scènes die ik heb
    geanimeerd. Er is een scène in de toren, waarin Rapunzel Flynn neermept met een pan.
    En dan is er de scène waarin Flynns hand genezen wordt en hij uit zijn dak gaat. En er is
    de scène waarin twee personages elkaar een kopstoot geven. (glimlacht) De regisseurs
    hadden schrik dat die scène te gewelddadig zou zijn...'


    Hoe wordt beslist wie welke personages mag doen?

    Marlon Nowé: 'Dat is zoals bij een casting: de regisseurs merken wie de meeste aanleg
    heeft voor wat. Er worden verschillende animatoren gekozen per personage. Er zijn er
    die beter zijn in het paard, anderen in de kameleon. Ik wilde liever Flynn en een beetje
    Rapunzel. Bij Bolt had ik alleen dieren gedaan, maar ik hou van variatie. Anders word
    je de “beestjesman, en dat wil ik niet. Stel dat er dan een film is zonder dieren, dan sta je
    daar.'

    Rapunzel

    Zien jullie het werk van verschillende animatoren?

    Marlon Nowé: 'Ja, onmiddellijk. Aan het gezicht en de handelingen van het personage,
    aan de tekenstijl.'


    Moet je opletten dat je niet te veel van jezelf in een personage stopt?

    Marlon Nowé: 'Ja, dat is het dilemma. Je moet de lijn van de film volgen, maar ook
    voldoende persoonlijkheid in je animatie stoppen. En dat is niet altijd even eenvoudig.
    We vertrekken vaak van opnames van onszelf. Stel dat Flynn moet gaan zitten, dan film ik
    mezelf terwijl ik ga zitten. De animatie baseer ik daarop. Maar als ik te dicht bij die opname
    blijf, dan zie je te veel mij in het personage. Dat mag niet.'


    Hoe is het om in het publiek te zitten en naar je film te kijken?

    Marlon Nowé: 'Heel spannend, zeker als je met mensen gaat die je kent, want zij weten
    meestal waaraan je hebt gewerkt. Het leukste is als je de reacties krijgt die je in gedachten
    had toen je animeerde. Dat zit deze keer trouwens goed: er wordt gelachen wanneer er moet
    worden gelachen en er wordt gezwegen wanneer het hoort.'

    Rapunzel

    Om eerlijk te zijn: dit is de beste Disneyfilm van de laatste jaren. Voelde je dat tijdens
    het productieproces?

    Marlon Nowé: 'Absoluut. Al toen de personages waren uitgewerkt, was ik verkocht. Rapunzel
    is écht een aantrekkelijke vrouw. Haar ogen zijn prachtig. Dus wisten we: dit gaat werken. Toen
    kwamen de eerste verhaallijnen en die waren erg goed. Ik ben het met je eens dat dit de beste
    Disneyfilm van de laatste tien jaar is. Bolt was aardig en hij heeft zeer oké gescoord, maar we
    voelden: dit is niet het niveau van Pixar of van de betere Disneyfilms. We zullen zien hoe het
    publiek op Rapunzel reageert.'

    24-01-2011 om 17:47 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.11 vragen voor Cécile de France n.a.v. de release van Hereafter.

    Dat de Belgische actrice Cécile de France talent heeft, is ook Clint Eastwood
    opgevallen. De Amerikaanse regisseur castte haar dan ook voor zijn nieuwe film
    'Hereafter', die sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen loopt.
    Cécile vertolkt daarin de rol van een Franse journaliste, wier leven overhoop
    gegooid wordt na de tsunami in Indonesië. Naast haar speelt Matt Damon - alweer -
    de pannen van het dak. Een gesprek met de naar Frankrijk uitgeweken Cécile de
    France (35) na de avant-première van 'Hereafter' in Brussel.

     
    Welke herinnering houd je over aan je ontmoeting met Matt Damon en Clint
    Eastwood?

    Cécile de France: Een overvloed aan vriendelijkheid, nederigheid en eenvoud.


    Was Hollywood een doel in je carrière?

    Cécile de France: Dat kan het niet zijn, omdat je daar niet zelf over beslist: men
    kiest jou of men kiest jou niet. Ik heb het grote geluk gehad dat ik ben gekozen.


    Heb je nog andere projecten in de VS lopen?

    Cécile de France: Op dit ogenblik niet. Er ligt niks in het verschiet.



    Voelde je meer druk dan anders bij de release van deze film?

    Cécile de France: Een beetje wel, ja. Maar ik voelde me vooral gelukkig. Ik denk
    alleen aan het positieve.


    Heb je al de kans gehad je ouders te bezoeken in Namen, nu je in België bent?

    Cécile de France: Nee, helaas, ik heb nog geen tijd gehad.


    Welke scène was het moeilijkst?

    Cécile de France: Die van de tsunami. Dat was echt een fysiek zware ervaring.
    Maar tijdens de opnames heerste er altijd veel liefde en vertrouwen.



    Draaien in de VS zal wel helemaal anders zijn dan in België of in Frankrijk?

    Cécile de France: Dat hangt af van de regisseur. Vergelijken kan je niet echt.
    Bij elke film is het anders. Elke regisseur heeft zo zijn eigen universum.


    Zou je overwegen ginder te gaan wonen?

    Cécile de France: Nee, dat niet. Ik stel me de vraag niet eens, het is niet het
    moment.


    Weet je waarom Clint Eastwood precies jou koos?

    Cécile de France: Dat heeft hij me niet gezegd. Ik denk dat ik gewoon geschikt
    was voor de rol. Hij praat sowieso niet veel. En ik moest natuurlijk auditie doen.



    Wat beviel je in je personage?

    Cécile de France: Dat het in het begin een sterke vrouw is, machtig en materialistisch.
    Maar ze evolueert. Haar leven verandert als ze de dood in de ogen kijkt.
    Ze maakt een sterke ontwikkeling door.


    Matt Damon was vol lof over jouw talent. Wat vind jij van hem?

    Cécile de France: Hij is enorm getalenteerd. De camera begint te draaien, en dan...
    Dat is verbazingwekkend! Ik heb met mijn eigen ogen zijn kwaliteiten kunnen vaststellen.
    Als mens is hij heel lief, eenvoudig, nederig.


    Zie ook mijn blog van 22/01/2011.

    24-01-2011 om 12:52 geschreven door Patje007


    23-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Jessica Alba over Meet the parents: Little Fockers.
    Jessica Alba: Verkozen tot AskMen.com’s meest begeerlijke vrouw van ‘99 en
    ‘s Wereld’s meest Sexy Vrouw door het mannenblad FHM. Maar Jessica is behalve
    een sex-symbool en een fashion icon vooral een actrice. Nadat ze ons heeft doen
    schreeuwen van angst in Dark Angel en Machete en ze verder nog te zien was in  
    Sin City en de Fantastic Four, laat Jessica ons nu lachen in het derde hoofdstuk
    van de Meet the parents reeks, Little Fockers, sinds 22 december te zien in de
    Kinepolis-bioscopen. Een gesprek met Jessica over cheerleaders, komedie,
    ouderschap en de toekomst.

    Jessica Alba Elle Magazine Women Hollywood 2007

    Vertel ons eens wat over je personage in Meet the Parents – Little Fockers…
    Jessica Alba:
    Ik speel Andi Garcia en ja, het is een klein beetje een grap.
    Zij is erg opgewekt, erg extravert, denkt niet na voordat ze wat zegt. Ze
    maakt van haar hart – onbewust en dientengevolge heerlijk ontwapenend –
    geen moordkuil. Ze zegt wat er in haar hoofd opkomt en heeft de typische air
    van een cheerleader. Ze is vertegenwoordigster bij een farmaceutisch bedrijf en
    in Amerika is de stereotype vertegenwoordigster van geneesmiddelen nu eenmaal
    een voormalig cheerleader en daar spelen we in de film leuk op in.


    Ben je zelf ooit cheerleader geweest?
    Jessica Alba:
    Nee! Dat is wel grappig want ik was er nooit het type voor. Nee, ik
    ben nooit een cheerleader geweest. Eigenlijk was ik een beetje een loner, dus ik vond
    het wel leuk om zo’n typetje te spelen. Andi is erg direct en heeft het hart op de tong.
    De meesten van ons denken eerst na voor ze wat zeggen, maar zij niet. Ze flapt er van
    alles uit.

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    Je werkt met een paar grote namen van komieken. Is het moeilijk je gezicht in de
    plooi te houden tijdens het filmen?
    Jessica Alba:
    Nou het mooie is dat je kunt lachen als zij een close up hebben, maar als
    jij in de scene zit en de camera breed gaat kan je het niet ineens gaan uitproesten. Dus
    probeerde ik Ben iedere dag aan het lachen te maken. En da’s me een paar keer aardig
    gelukt, al zeg ik het zelf, ja.


    Je werkt ook met Robert De Niro; heb je veel scenes samen met hem?
    Jessica Alba:
    Niet echt, eentje maar. Maar hij zit in het bestuur van het Tribeca Film
    Festival en toen we klaar waren met filmen vroeg hij of ik in de jury wou zitten en zo
    heb ik meer tijd met hem doorgebracht dan tijdens het filmen. Dat was echt geweldig
    want hij heeft zulke aardige kinderen en een lieve vrouw. Hij is echt een family man.

    Meet the Parents: Little Fockers
    Robert De Niro en Ben Stiller in Little Fockers

    En Owen Wilson? Kende je hem hiervoor al?
    Jessica Alba: Met Owen heb ik ook maar een paar scenes. Maar ik ken hem persoonlijk
    dus dat was wel effe trippen om met hem te werken (lacht). Nu je het zegt, het is eigenlijk
    heel intimiderend om met iemand te filmen die ook een vriend is, moeilijker dan met iemand
    die je niet kent. Als je vrienden bent, dan ben je alleen maar vrienden, snap je, en meer niet.
    Je accepteert hen zoals ze zijn. Maar als je een scene verprutst dan is het van “sorry!”
    Het is dan een heel andere vorm van kritiek. Maar ach, weet je, Owen is echt een geweldige
    gozer en hij maakte het me heel gemakkelijk. Hij is echt een top komiek.


    De film is een komedie met genoeg grappige momenten, maar het geeft ook heel
    treffend de hele dynamiek weer wanneer 2 totaal verschillende families bij elkaar
    komen…

    Jessica Alba: Ik geloof dat iedereen zich wel in zo’n situatie kan inleven, waarbij de wat
    conservatievere tegenover de ietwat onconventionele familie komt te zitten. Ik bedoel, ik
    ben zelf getrouwd en heb relaties gehad maar die wederzijdse familierelaties zijn altijd
    lastig, je weet nooit wat er gaat gebeuren en dan zijn er natuurlijk altijd van die familieleden
    die dingen doen en zeggen die echt niet kunnen, dat is tenenkrommend. Dat is grappig maar
    wel uit het leven gegrepen.

    ©Jeff Vespa/WireImage.com

    Je hebt nu zelf een familie, een dochtertje: Denk je dat invloed heeft op de keuzes die je
    maakt in je carriere?

    Jessica Alba: Absoluut. Voor ik mijn kindje kreeg was ik alleen maar bezig om zo divers, zo
    verschillend mogelijk te zijn en was ik minder bezig met de filmmaker. Het ging alleen om de
    rol en zo breed mogelijk gezien worden en wereldwijde distributie van de film. En toen ik mijn
    dochtertje kreeg ging dat hele zakelijke gedoe overboord zeg maar en nu is de filmmaker het
    belangrijkst, dus dat is waar ik nu op focus. Ik heb geen idee wat er aan staat te komen, he, een 
    heel kleine produktie van $1miljoen, of kleiner of groter. Ik weet het niet en het maakt
    me ook niet zoveel uit.


    Dus eigenlijk gaat het meer om het evenwicht tussen werk en thuis?

    Jessica Alba: Ja, evenwicht, daar gaat het om. Als ik er voor zou kiezen om niet thuis bij mijn
    familie te zijn, dan wil ik in ieder geval wel kunnen groeien als artiest en als creatief mens, dus
    als dat niet het geval is blijf ik gewoon lekker thuis bij mijn man en kind.

    ©Dimitrios Kambouris/WireImage.com
    Robert De Niro, Jessica Alba, Ben Stiller, Owen Wilson
    en Dustin Hoffman op de première van Little Fockers in
    New-York dd. 14/12/2010


    Wat ligt er in het verschiet?
    Jessica Alba:
    Ik heb net Spy Kids 4 afgerond in Austin, Texas. Het was zo leuk weer met die
    schat van een Robert Rodriguez te werken en weer op de set van een kinderfilm te staan omdat je
    niet van die lange uren maakt (lacht). Het was echt een hele relaxte opname. En super leuk om te
    doen.

    23-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    22-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jeff Bridges op zijn best.

    De acteur van het voorjaar is ongetwijfeld Jeff Bridges, die de hoofdrol speelt in
    zowel de nieuwe Tron als in True Grit, de naar verluidt uitstekende western van
    de Coenbroers.
    Het betekent de late doorbraak van een man die nooit écht een ster is geworden,
    ook al speelde hij een hoop memorabele rollen.

    ©Sara De Boer / Retna Ltd.

    The Big Lebowski (1998)
    De onvermijdelijke ‘Dude’, het hoofdpersonage uit de hilarische cultfilm van de
    Coenbroers over een bowlingspelende en marihuanarokende ‘slacker’ die per
    ongeluk betrokken raakt in een bizarre ontvoeringszaak.
    Wellicht de rol waarmee Bridges de rest van zijn leven vereenzelvigd zal worden
    (hij heeft begin januari in New York nog een winkel geopend waar alleen Lebowski-
    merchanidising verkocht wordt) en die ook een passend grafschrift voor hem kan
    opleveren: ‘The Dude abides.’
    Bridges werd trouwens niet eens voor een Oscar genomineerd voor The Big Lebowski:
    het beeldje ging dat jaar naar… Roberto Benigni voor La vita è bella.

    ©Everett Collection
    Scène uit The Big Lebowski

    Last Picture Show (1971)
    Bridges kreeg wel een Oscarnominatie – voor beste acteur in een bijrol – voor zijn
    debuut in de klassieker van Peter Bogdanovich over de groeipijnen van enkele
    adolescenten in een klein Texaans stadje begin jaren 50. De 21-jarige acteur speelde
    Duane, een footballspeler die aan het lijntje wordt gehouden door de vamp van het
    dorp, Jacy.


    The Contender (2000)
    Politiek drama waarin Bridges de vicepresident van de Verenigde Staten speelt die
    na de dood van zijn baas het hoogste ambt in het land mag bekleden. Als hij echter
    een vrouw tot zijn rechterhand wil benoemen, gaan de poppen in Washington aan het
    dansen. The Contender leverde Bridges nog een Oscarnominatie op voor beste bijrol,
    maar hij verloor van Benicio Del Toro (Traffic).

    President Jackson Evans, as played by Jeff Bridges in The Contender
    Jeff Bridges in The Contender

    The Fabulous Baker Boys (1989)
    Na The Big Lebowski wellicht de titel uit Bridges’ carrière die bij de meeste mensen
    een belletje doet rinkelen, en dat allemaal dankzij één scène: die waarin Michelle Pfeiffer
    mee komt zingen bij The Fabulous Baker Boys en van op de piano Jeff Bridges helemaal
    ‘whoopee’ maakt.

    Arlington Road (1999)
    Een ondergewaardeerde thriller over een onderwerp dat vandaag weer heel actueel is:
    terrorisme in de VS door extreemrechtse Amerikanen. Bridges speelt een professor die
    ervan overtuigd is dat zijn nieuwe buren betrokken zijn in een complot en die op eigen
    houtje – en tot zijn eigen scha en schande – de zaak probeert uit te spitten.

    Crazy Heart (2009)
    De film die Bridges na veertig jaar eindelijk een Oscar bezorgde, over een countryster
    die aan lager wal is geraakt en op het voorplan probeert terug te keren. Niet zijn beste rol
    en zeker niet zijn beste film, maar zoals overduidelijk was op de Oscaruitreiking begin
    2010 was er daarom niemand die Bridges de bekroning niet gunde.

    ©Fox Searchlight
    Jeff Bridges en Maggie Gyllenhaal in Crazy Heart

    22-01-2011 om 16:43 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Natalie Portman topless voor Miss Dior Chérie.
    2011 wordt het jaar van Natalie Portman. Een eerste huwelijk én een eerste baby,
    wie weet zelfs een Oscar, maar vandaag al het nieuwe gezicht van Christian Dior.
    De Amerikaanse actrice met Israëlische roots prijst vanaf maart het nieuwe geurtje
    van het Franse modehuis aan: Miss Dior Chérie.

    De reclamefoto laat weinig aan de verbeelding over: miss Portman volledig naakt
    met enkel een zwarte strik in de haren. Net als het parfumflesje trouwens.
    Romantisch en sexy ja, maar toch nog heel meisjesachtig en onschuldig.

    Fresh-faced beauty: Natalie Portman stars in the new Miss Dior Cherie perfume ad, due to appear in March

    Modefotograaf Tim Walker legde de actrice vast op de gevoelige plaat. Zijn beelden
    verschijnen vanaf maart in elk vermaard modeblad, de tv-commercial wordt in diezelfde
    periode op het publiek losgelaten. Niemand minder dan Sophia Coppola was de regisseuse
    van dienst.

    Natalie Portman weet bovendien van wanten. De ster uit onder meer "Black Swan" en
    "No Strings Attached" kreeg niet alleen een vette cheque voor haar geleverde diensten,
    ze overtuigde Dior ook om een van haar liefdadigheidsprojecten financieel te steunen.

    "Ik vond het verschrikkelijk om producten aan te prijzen. Maar dan besefte ik dat ik het
    allebei kon hebben: een bedrijf vertegenwoordigen én hen een steentje laten bijdragen aan
    de projecten waarin ik geloof. Ik vind het dan ook schitterend dat een elegant en luxueus
    merk als Dior mijn goede doelen wilt steunen."

    Portman stapt als nieuw Dior-gezicht in de voetsporen van Sharon Stone, Charlize Theron,
    Monica Bellucci en Jude Law.












    22-01-2011 om 14:57 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cécile de France over haar samenwerking met Clint Eastwood.

    Cécile de France is intussen een van de beroemdste Belgen geworden. En nu
    heeft ze ook met volle teugen mogen proeven van Hollywood. Niemand minder
    dan Clint Eastwood vroeg haar om naast Matt Damon in zijn drama ‘Hereafter’
    te spelen. Een gesprek met de mooiste actrice van België over de ervaring van
    haar leven:

    ‘Hereafter’ bestaat uit drie verhalen over mensen die contact hebben met
    overledenen. Er is George (Matt Damon), een medium die zijn gave als een vloek
    beschouwt, Marie (Cécile de France), een Franse journaliste die tijdens een tsunami
    een bijna-doodervaring had en Marcus, een Londense schooljongen die de aanwezig-
    heid voelt van zijn overleden broertje. De drie hoofdrollen zijn qua speeltijd min of
    meer gelijk verdeeld en de personages ontmoeten elkaar in een ietwat onvoorspelbare
    finale.

    Cécile De France

    Hoe reageerde u toen u vernam dat u de rol had?
    Cécile de France
    : «Het was net een atoomexplosie. Ik was buiten mezelf van vreugde.
    Je weet immers dat dit één van de hoogtepunten van je leven is. Je kan het zelfs niet als
    een droom omschrijven omdat het zo onbereikbaar lijkt. Het is meer dan dat. Het is
     moeilijk om te geloven dat het allemaal echt is.»


    Die eerste scène met de tsunami is indrukwekkend. Zitten er veel speciale effecten
    in?
    Cécile de France
    : «Niet zoveel als je wel zou denken. De watergolven in de straten zijn
    uiteraard speciale effecten. Maar alles wat zich onder water afspeelt, is voor 80% echt
    opgenomen. We hebben die shots in een watertank in Pinewood gedraaid.
    Eerst hebben we daar tests gedaan op het droge met stuntlui aan de hand van een heel
    precies uitgetekend storyboard. Daarna hebben we op één dag alle onderwaterscènes
    gedraaid.»

    ©Warner Bros. Pictures

    Heeft u met Eastwood over het hiernamaals gesproken?
    Cécile de France
    : «Neen, ik denk dat hij ons niet wilde beïnvloeden met zijn mening.
    Hij zegt sowieso al heel weinig en wilde vooral dat we dicht bij het scenario bleven.
    Maar ook dat we onze indrukken en gevoelens zouden bewaren voor ons werk voor de
    camera.»


    Hoe interpreteert u de film?
    Cécile de France
    : «Dat de liefde de oplossing is voor onze problemen en dat er altijd
    wel hoop is. Onze bestemmingen zullen ons altijd wel bij mekaar brengen. Wanneer je
    daar ontvankelijk voor bent, begrijp je dat. Zelf heb ik me in mijn leven altijd laten
    leiden door mijn bestemming. Ik heb mijn leven nooit te veel onder controle willen
    houden. Ik doe mijn job zo goed ik kan en pluk daar dan de vruchten van.
    Maar verder probeer ik mijn carrière niet te sturen. Het was ook niet nodig, want alle
    films die ik in het verleden gedaan heb, waren mooie ervaringen.»

    Hereafter

    Bent u gegroeid tijdens de opnames van ‘Hereafter’?
    Cécile de France
    : «Absoluut. Als je het vertrouwen krijgt van Clint, is dat een
    absoluut vertrouwen. Dat verandert je omdat hij als filmmaker een enorme kracht
    uitstraalt. Ook op menselijk vlak. Je bent daar wel in heel professionele omgeving,
    maar je voelt toch ook dat het een heel sereen milieu is.»


    Waar komt zijn energie vandaan, denkt u?
    Cécile de France
    : «Hij is op zijn sets al jaren omringd door zijn vaste medewerkers
    die ook zijn beste vrienden zijn. Ik denk dat hij een heel gelukkig en vrij mens is.»


    Hereafter

    Hereafter speelt sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen


    Regie:  Clint Eastwood
    Cast:    Matt Damon, Cécile
                de France
    Genre:  drama
    Duur:    129 minuten






    22-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    21-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tarantino krijgt César voor hele oeuvre.
    Quentin Tarantino krijgt een ere-César voor zijn gehele oeuvre. Dat maakte de
    Académie des César vrijdag bekend.
    De organisatie noemt de Amerikaanse regisseur van films als Pulp Fiction, Kill Bill
    en Inglourious Basterds een 'groot internationaal kunstenaar'.

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    De 'Franse Oscars' hebben dit jaar een internationaal tintje. Zo is de Engelse actrice
    Kristen Scott Thomas genomineerd voor haar hoofdrol in 'Haar naam was Sarah'
    (Elle s'appelait Sarah). De thriller 'The Ghost Writer' van de Franse regisseur
    Roman Polanski met Ewan McGregor in de hoofdrol, is genomineerd in de categorie
    Beste film.

    De Césars worden op 25 februari uitgereikt, de Oscars twee dagen later.

    21-01-2011 om 20:14 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dossier wereldsterren: deel 13: interview met Ben Affleck.

    Niets is zo onvoorspelbaar als een carrière in Hollywood. Ben Affleck kan
    erover meepraten.
    Tien jaar geleden won hij samen met boezemvriend Matt Damon een Oscar
    voor hun scenario van Good Will Hunting, dat ze schreven om hun loopbanen
    als acteurs een zetje te geven. Dat zetje werd een flinke boost: Ben ging als een
    komeet omhoog door Hollywood, met rollen in films als Armageddon, Shakespeare
    in Love, Pearl Harbor en Daredevil. Maar net zo snel als de filmstad verliefd op hem
    was geworden, kotste deze hem weer uit. Na een paar flops en zijn overexposure
    als het vriendje van Jennifer Lopez, droogde de stroom goede aanbiedingen op en
    werd het stil rond Ben. Dat beetje rust heeft hem goed gedaan.

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    Terugkijkend zal Affleck over die periode zeggen: ‘Ik was niet langer de baas over
    mijn eigen leven. Ik dacht dat ik bepaalde dingen nodig had, maar dat was helemaal
    niet zo. Ik was de weg kwijt. Voelde me verstikt, miserabel en vies. Ik had nooit zo
    de publiciteit moeten kiezen. Ik was getypecast als mezelf. Geloof me, zoiets is slecht
    voor je gezondheid en slecht voor je carrière. Dus kneep ik er tussenuit en liet de boel
    betijen.’

    Affleck neemt uiteindelijk twee jaar vrijaf. Hij besluit even professioneel te gaan pokeren
    (wint ook een toernooi en de hoofdprijs van 356.000 dollar), en keert in 2006 sterk terug
    naar de cinema. Als acteur in Hollywoodland(2006), en nog sterker als regisseur, met zijn
    regiedebuut Gone Baby Gone(2007).

    Gone Baby Gone is een broeierige misdaadfilm over een privédetective, gespeeld door
    Bens jongere broer Casey Affleck, die voor grote morele dilemma’s komt te staan.
    De film is ook een ode aan Boston, de stad waar de broertjes Affleck zijn opgegroeid.
    De film zit vol met kleine, bijna documentaire-achtige vignetjes van echte Bostonians, en
    de camera dwaalt vaak bijna achteloos door de achterbuurten van de stad.

    ©Chris Ashford/Camera Press/Retna Ltd.

    'Gone Baby Gone' is onderhoudend, grimmig en moraliserend tegelijk. Dat
    was nogal ambitieus voor een debutant.
    Ben Affleck:
    In wezen gaat de film over de vraag of het moreel rechtvaardig is om
    kinderen bij hun ouders weg te halen als die niet voor hen kunnen zorgen en als ze
    elders een beter leven kunnen krijgen. En daar bestaat nooit een zwart-wit antwoord
    op. Het is ook een actueel thema. Je hebt die bekende mensen die kinderen uit derde-
    wereldlanden adopteren. En je hebt ook steeds meer mensen die over alles en iedereen
    morele oordelen vellen, vooral vanuit religieuze hoek. Ik heb de film niet gemaakt met
    specifieke personen of gebeurtenissen in het achterhoofd, maar ik zag het werk van
    Lehane - dat in wezen gewoon een spannende detectiveroman is - toch vooral als een
    platform om bepaalde actuele thema's te becommentariëren.
    Enkele jaren geleden ben ik zelf vader geworden en is de vraag of we wel goed genoeg
    voor onze kinderen zorgen automatisch komen bovendrijven. Plus: ik wilde de film ook
    een persoonlijk cachet geven door naar mijn geboortestad Boston te trekken, naar de
    arbeidersbuurten en de mensen waartussen ik opgegroeid ben.


    Heb je daarom je broer Casey, die eerder dit jaar ook al schitterde in 'The
    Assassination of Jesse James', gecast als de lokale privédetective die op zoek gaat
    naar het verdwenen meisje?

    Ben Affleck:
    Dat was een van de hoofdredenen, ja. Casey kent het accent, de locatie en
    de mensen. Onze vader was maatschappelijk werker en onze moeder lerares, dus zijn we
    opgegroeid met de sociale problemen die in de film ter sprake komen. Je voelt dat
    Casey thuis is in die buurt, wat zijn vertolking geloofwaardiger en natuurlijker maakt.
    Maar hij was sowieso de beste keuze voor de rol. Ik heb het hoofdpersonage iets jonger
    gemaakt dan in het boek - zodat hij dichter bij de moeder van het verdwenen meisje staat -
    en daardoor kwam ik onmiddellijk uit bij een Bostonian van rond de dertig die kan acteren
    maar toch geen echte ster is. Een echte ster zou niet passen in zo'n milieu.



    'Mystic River' van Dennis Lehane is ook een detectiveverhaal met een sterke
    sociale en morele onderstroom en werd eerder verfilmd door Clint Eastwood.
    Was je niet bang voor vergelijkingen?
    Ben Affleck:
    Natuurlijk. Maar als je een film maakt, zal die sowieso afgewogen
    worden tegen Citizen Kane, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben een debutant.
    Clint Eastwood is een grootmeester die al dertig jaar bezig is. Ons vergelijken zou
    zowel absurd als laf zijn. En ik kan mijn beslissingen toch moeilijk baseren op angst?
    Ik wilde dit verhaal graag vertellen omdat het me raakte en omdat ik al langer wilde
    regisseren.


    Wat waren je voorbeelden?
    Ben Affleck: The Verdict, Dog Day Afternoon, The French Connection. Niet dat mijn
    film even goed is, maar ik heb toch vooral naar die urban thrillers uit de jaren 70 gekeken.
    En naar de films van Gus Van Sant. Ik wilde Boston vatten zoals hij in zijn films Portland
    vat. Datzelfde sfeertje van vuile, grootstedelijke poëzie oproepen. Ik heb Gus ook vaak
    gebeld en om advies gevraagd. In het algemeen kwam dat erop neer dat ik vooral mijn
    goesting moest durven te doen. Niet te veel luisteren naar producenten of nadenken
    over scenariowijzigingen. Gewoon je instinct volgen en bij je eerste beslissingen blijven.

    ©Miramax Films
    Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone

    Was het lastig om de kans te krijgen deze film te regisseren?
    Ben Affleck: „
    Ja, maar ik ben ook weer niet allerlei deuren langsgegaan met de
    vraag of ik mocht regisseren. Het is allemaal geleidelijk verlopen: ik stuitte op het
    boek, begon het samen met een andere schrijver te bewerken tot een scenario, en
    dat kostte heel veel tijd. Tussendoor acteerde ik ook nog en probeerde ik moed te
    verzamelen om de film zelf te regisseren. Bovendien was ik niet van plan om te
    gehaast te werk te gaan. Ik wilde er alleen aan beginnen, als ik zeker wist dat ik
    goed werk kon leveren. Als ik m’n eerste kans zou verprutsen, zou er geen tweede
    meer komen.”


    Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt door deze film als je regiedebuut
    te kiezen...
    Ben Affleck:
    „Tja, ik had wel een makkelijker film kunnen vinden om mee te beginnen,
    maar dat zou misschien niet zo’n goede film zijn geworden. En dat is wat ik zocht.
    Ik heb geprobeerd iets te vinden, dat ik interessant vind om te doen, en daar het beste
    van te maken. Niet dat ik heel actief heb gespeurd; dit kwam op mijn pad en daarna heb
    ik niet meer naar iets anders gekeken. En ook al was het niet het eenvoudigste project om
    mee te beginnen, het is ook weer geen ruimtespektakel ofzo.
    Ik vind het prettig dat het in deze film uiteindelijk draait om de acteurs. Daar voelde ik me
    lekker bij. De moeilijkste aspecten van de film waren de dingen die niet met het regisseren
    van acteurs te maken hadden.”

    ©Miramax Films
    Morgan Freeman en Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone

    Zoals het omgaan met het beladen onderwerp van de ontvoering van een kind?
    Ben Affleck: „
    Dat was moeilijk ja. Aan de ene kant wilde ik de realiteit niet
    verbloemen, want het verhaal gaat over de impact die deze afschuwelijke wreedheden
    met kinderen op de hoofdpersoon hebben. Je moet door de film kunnen begrijpen
    waar kinderen in de wereld allemaal aan blootgesteld kunnen worden. Als je daaraan
    voorbij gaat, doe je de realistische toon van de film tekort.
    Aan de andere kant moet je uitkijken dat je niet in platte sensatie vervalt. Die dunne lijn
    wilde ik bewandelen en ik hoop dat dat is gelukt.
    In de heel traumatische scènes heb ik er bijvoorbeeld voor gekozen om te werken met
    cuts naar zwart, zodat je ze ziet zoals iemand met traumatische ervaringen ze zou herinneren:
    met zwarte gaten.”


    Tijdens een interview van een tijdje geleden zei je vrouw(de actrice Jennifer Garner)
    dat ze het aan-vankelijk nogal beangstigend vond dat je een thriller maakte over kinder-
    misbruik en -ontvoering, terwijl jullie toen net zelf een kind hadden. Begrijp je haar?
    Ben Affleck: (
    grijnst) Dat arme kind: het is nog niet erg genoeg dat ze thuis met mij moet
    leven, en dan maak ik haar ook nog tijdens interviews het leven moeilijk. Natuurlijk begrijp ik
    dat sommigen dit een zwaar en ongemakkelijk thema vinden. Maar ik maak er geen goedkope
    sensatie van en de personages zijn genuanceerd. Het is ook een film die écht met het lot van
    kinderen is begaan. Jennifer en ik zijn in elk geval nog altijd heel gelukkig samen. Maak je geen
    zorgen.


    Ze vertelde ook dat je, toch wat je carrière betreft, egocentrischer bent geworden.
    Ben Affleck:
    Daar heeft ze gelijk in. Wij beiden trouwens. Ik ben selectiever geworden als
    acteur en ik wil graag nog meer regisseren. Met Hollywoodland heb ik bewezen dat ik een goeie
    rol kan neerzetten en Gone Baby Gone kreeg bijna overal positieve kritieken, dus ook als regisseur
    word ik geapprecieerd. Ik hoop dat ik daarmee die negatieve spiraal van enkele jaren geleden
    eindelijk heb kunnen doorbreken.


    Smaakt deze ervaring naar meer?
    Ben Affleck
    : „Ik wil zeker blijven regisseren, en dat vergt veel concentratie. Ernaast blijven
    acteren kan, maar dat is veel werk. Ik ga wel proberen het allebei te doen.”


    Waarom mochten er trouwens geen vragen worden gesteld over de zaakMcCann?
    Als de zaak niet relevant was, waarom werd de film in Engeland dan met vier maanden
    uitgesteld?
    Ben Affleck:
    Men wou gewoon vermijden dat de film aan die zaak gelinkt wordt, en eerbied
    tonen. Da's alles.
    Gone Baby Gone had niks met de zaak-McCann te maken, en omdat niemand verkeerdelijk
    die indruk zou krijgen is de film in Engeland met een paar maanden uitgesteld. Daar heb ik
    niks op tegen. Het is niet verkeerd om rekening te houden met bepaalde gevoeligheden.
    Het is gewoon een kwestie van tact.


    In 'Hollywoodland' speel je wijlen George Reeves, de tragische 'Superman'-acteur die
    ooit beloftevol begon met een bijrol in 'Gone with the Wind', maar daarna op een zijspoor
    belandde en uiteindelijk in drank en depressies sukkelde. Herkenbaar?
    Ben Affleck:
    (grijnst) Tot op zekere hoogte. Maar dat is het voor elke acteur. Doorbreken in de
    filmbranche is moeilijk, maar aan de top blijven nog veel moeilijker. Als acteren je passie en je
    levensdroom is, kan falen tragische gevolgen hebben. Bij George waren dat depressies en
    verslavingen. Bij mij gelukkig niet meer dan een paar mentale tikjes. Het verschil tussen mij
    en George is ook dat hij niet zonder die schijnwerpers kón. Hij voelde zich een totale
    mislukking toen hij alleen nog tv-rolletjes aangeboden kreeg en besefte dat hij een glorieuze
    carrière als die van Clark Gable wel kon vergeten.
    Ik daarentegen hou me even graag bezig achter de coulissen met scenario's schrijven en
    regisseren. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat ik nooit meer voor een camera sta.



    Was je verrast toen je in Venetië werd uitgeroepen tot beste acteur?

    Ben Affleck: Of ik verrast was dat iemand vond dat ik kon acteren, bedoel je? (lacht) Meestal
    weet je als acteur zelf wel of je goed werk hebt geleverd of niet. Met bepaalde negatieve
    recensies op mijn vroegere werk was ik het volkomen eens. Alleen kan ik me ergeren aan het
    cynisme van sommige critici. Je vindt me slecht in een bepaalde film? Schrijf dat dan en leg
    de lezer uit waarom. Maar kom niet met twintig synoniemen af voor dement en debiel.
    Da's als criticus gewoon showen hoe scherp je bent; dat heeft niks meer met eerlijke feedback
    te maken.
    In onze mediacultuur wordt ook alles overdreven. Gigli kwam uit en ik was meteen de slechtste
    acteur aller tijden in de slechtste film ooit. Ik moest vermoord worden! Gekielhaald! Gespietst!
    Later won ik een prijs voor Hollywoodland en plots was ik amazing! Subliem! Grandioos!
    Goeie quotes allemaal, maar alleen bedoeld om boekjes te verkopen. Ik besef dat ik een
    paar domme blockbusters heb gemaakt waardoor ik als acteur van het cool-lijstje getuimeld ben,
    maar er zijn belangrijker dingen in het leven. Een goeie vader zijn bijvoorbeeld. Er loopt
    tegenwoordig een wezentje rond dat mijn achternaam draagt(intussen heeft hij reeds 2 kinderen)
    dus kijk ik voortaan wel uit met onnozele blockbusters (lacht).



    Zelfs toen je samen met Matt Damon een Oscar kreeg voor het scenario van 'Good Will
    Hunting' werd er gefluisterd dat topscenarist Bill Goldman (van o.a. 'Butch Cassidy &
    The Sundance Kid', 'All the President's Men', 'Marathon Man';)  jullie eigenlijk geholpen
    had. Dat moet frustrerend zijn.
    Ben Affleck: We hadden Bill inderdaad ontmoet en hij had ons inderdaad wat tips gegeven, maar
    de roddel is nu eenmaal boeiender dan de waarheid. Sinds Good Will Hunting is het trouwens
    alleen maar erger geworden, want er zijn steeds meer magazines en websites die allemaal met
    spectaculaire verhalen moeten worden gevuld. Er is dan ook meer aandacht voor wat zich behind
    the scenes afspeelt en het privéleven van filmsterren, terwijl je vroeger nog mysterie en glamour
    had. Toen ik nog met Jennifer Lopez samen was, was het echt choquerend om te zien hoe goed
    de paparazzi van alles op de hoogte waren. Ik kon mijn hele doen en laten volgen in de
    roddelrubrieken. Welk restaurant ik had bezocht, welke trui ik had gekocht. De onnozelste
    dingen. Dan komt het erop aan zo snel mogelijk een methode te vinden om daarmee om te
    gaan en een olifantenhuid te kweken.


    Jouw methode lijkt: zo eerlijk en openhartig mogelijk zijn.
    Ben Affleck:
    Voor een stuk wel. Ik ga natuurlijk niet alles aan je neus hangen,
    maar hoe meer je verzwijgt, hoe meer ze tegen je kunnen gebruiken. Na elk
    interview komt mijn manager klagen: 'Waarom kon je niet gewoon voor de
    honderdste keer hetzelfde vertellen?' Geniet er dus van zolang het duurt: straks
    krijg ik mediatraining en dan word ik zo saai als de pest.

    ©Zade Rosenthal
    Jennifer Garner en Ben Affleck in Daredevil

    Dat laten we ons geen twee keer zeggen! Voor welke films schaam je je?
    Ben Affleck:
    Voor geen één. Ik heb altijd mijn best gedaan en ik heb altijd gewerkt
    met getalenteerde mensen, maar soms valt het resultaat nu eenmaal tegen.
    De grootste ontgoocheling was allicht Paycheck. Omdat de film geregisseerd was
    door John Woo, omdat ik mocht acteren met Aaron Eckhart, Uma Thurman en
    Paul Giamatti en omdat het script superspannend was, maar op de een of andere
    manier werkte het gewoon niet. En de meest vervelende ervaring was zonder twijfel
    Daredevil. Ik was een enorme fan van die comic maar tijdens de opnames besefte ik
    dat het nooit zou werken. Ik zag geen steek met die helm op, ik zag er belachelijk
    uit met dat spandexpakje, en toen de regisseur me vroeg om mijn vijanden op te
    snuffelen, dacht ik 'mijn carrière gaat duidelijk niet de goeie kant op'. This is just plain
    silly (lacht).

    ©Warner Bros. Pictures
    Jon Hamm en Ben Affleck in The Town

    Ook The Town, Afflecks tweede film als regisseur, speelt zich af in Boston.
    In een bijzondere wijk in Boston, Charlestown. Een wijk met voornamelijk
    Ierse immigranten, waar jaarlijks in Amerika – zo lezen we aan het begin van
    de film – de meeste bankovervallen worden gepleegd per hoofd van de bevol-
    king.
    Doug MacRay (Ben Affleck) is een van die bankovervallers. Samen met drie
    vrienden heeft hij zich toegelegd op snelle, goed georganiseerde bankkraken.
    Maar bij een van die kraken gaat het mis. Jem, het opgewonden standje van het
    viertal, gijzelt een bankmedewerkster. Nadat ze weer is vrijgelaten ontfermt Doug
    zich over haar en wordt niet alleen verliefd, maar begint ook na te denken over een
    toekomst buiten Charlestown.

    ©Jeff Vespa/WireImage.com
    Acteurs Jon Hamm en Rebecca Hall, regisseur Ben Affleck,
    producer Basil Iwanyk, Jeremy Renner, Blake Lively, Chris
    Cooper en auteur Chuck Hogan tijdens het filmfestival van
    Toronto(september 2010).

    Begin september 2010 kwam Affleck naar het filmfestival van Toronto ter gelegen-
    heid van de Noord-Amerikaanse première van de film. Een gesprek met de acteur
    en regisseur:

    U speelt de hoofdrol in de film, waarom wilde u hem ook regisseren?
    Ben Affleck: ‘Dat wilde ik aanvankelijk niet, want ik wilde niet getypecast worden
    als de regisseur die, omdat- ie zelf in Boston is opgegroeid, alleen maar films over
    Boston kan maken. Maar ik keek er nog eens naar en kwam tot de ontdekking dat
    het veel meer was dan een film over Boston. Het was een geloofwaardige film over
    echte mensen, een liefdesverhaal over verlossing, verstopt in een fijne bankoverval-
    film.’

    ©Warner Bros. Pictures

    Door welke klassieke bankovervalfilms heeft u zich laten inspireren?
    Ben Affleck: 'Heat. Dat was wel de belangrijkste. Maar ik heb ook goed gekeken
    naar Rififi, The Bank Job en The Friendsof Eddie Coyle. Zelfs Seven. Ik heb gejat
    van de besten.’


    Wat wilde u met deze film aan het genre toevoegen?
    Ben Affleck: ‘Je kan een genre niet opnieuw uitvinden, alles op zijn kop gaan zetten.
    Dat moet je ook niet willen. Je moet het gewoon goed doen. En je moet proberen
    origineel te zijn.
    Wat ik goed vond aan dit verhaal is dat in Charlestown het plegen van bankovervallen
    eigenlijk een soort familiebedrijf is geworden. Iets wat wordt doorgegeven van vader
    op zoon. Wat ook heel professioneel en precies gebeurt. Als je dat combineert met een
    liefdesverhaal en verlossing, dan is het eindresultaat iets wat ik nog niet eerder heb
    gezien.’


    U bent acteur en regisseur, heb je daar twee persoonlijkheden voor nodig?
    Ben Affleck
    : ‘Je hebt in ieder geval meer concentratie nodig. Robert Redford en
    Clint Eastwood, de grote meesters, kunnen het vast met hun ogen dicht, maar ik moest
    zorgen dat ik naast alle aandacht voor het acteren nog iets overhield voor het regisseren.’



    Ik vraag het omdat Rebecca Hall(de gegijzelde bankmedewerkster met wie
    Doug een relatie krijgt) zei dat ze erg bang voor u was tijdens de opname
    waarin u een Skeleton-masker draagt, maar dat ze moest lachen als u ver-
    volgens ging regisseren met dat masker nog op.
    Ben Affleck
    : ‘Ja. Haha. Ik vergat inderdaad nogal eens als ik met iemand van het
    licht sprak dat ik dat masker nog ophad en een machinegeweer in handen had.
    Wat overigens nooit kwaad kan: een automatisch wapen in handen hebben als je
    wilt dat iemand luistert. Haha.’


    Is de angst om als regisseur te mislukken groter dan de angst om als acteur te
    mislukken?

    Ben Affleck: ‘Zeker, want je hebt driehonderd mensen die hun uiterste best voor je
    hebben gedaan. Je hebt een handvol fantastische acteurs die hun carrière en imago
    aan je hebben toevertrouwd. En daar komt nog bij dat je als acteur vier, vijf films
    per jaar maakt. Als regisseur ben je veel langer met een film bezig.
    The Town is de optelsom van de laatste twee jaar van mijn leven. En inderdaad, dat
    is heel veel druk.’



    De film opende in Amerika in Fenway Park, het honkbalstadion van de Boston
    Red Sox…
    Ben Affleck
    : ‘Ja, dat was een droom die in vervulling ging. Ik kwam daar als kind al.’



    Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze site een interview lezen met
    Jennifer Garner, echtgenote van Ben Affleck.














    21-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    20-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Morgen: deel 13 in de reeks interviews met wereldsterren: Ben Affleck.
    ©Jeff Vespa/ContourPhotos.com
    Ben Affleck

    20-01-2011 om 17:19 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Debra Granik n.a.v. Winter's Bone.

    Winter’s Bone, de tweede film van de Amerikaanse cineaste Debra Granik, won
    in januari 2010 de hoofdprijs op het Sundance-festival en groeide uit tot een van
    de meest bejubelde films van het jaar.

    Een afgelegen Amerikaans berggebied, vijandige inlanders die schijnbaar allemaal
    familie van elkaar zijn, geheimzinnige clandestiene praktijken, banjomuziek.
    Knappe filmmaker die met zulke ingrediënten de hillbillyclichés weet te omzeilen
    die werden gevestigd in de naargeestige cultklassieker Deliverance en de eindeloze
    parodieën daarop.


    Debra Granik op de set van Winter's Bone

    De Amerikaanse cineaste Debra Granik deed een dappere poging en slaagde
    wonderwel. Winter’s Bone, haar tweede film na het indringende drugsdrama
    Down to the Bone, won zoals gezegd januari de hoofdprijs op het Sundance-
    festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar.
    Oscarnominaties liggen voor de hand. En dat terwijl er weinig Hollywood
    doorschemert in de onafhankelijke productie, die je zou kunnen omschrijven
    als een naturalistische noir-western.

    Het scenario werd door Granik en producente Anne Rosellini afgeleid van de
    gelijknamige roman van Daniel Woodrell, over een onverschrokken tienermeid
    die in het onherbergzame Ozark-berggebied in de staat Missouri een odyssee
    onderneemt om haar criminele vader op te sporen. Hoewel Winter’s Bone wordt
    bevolkt door nogal wat extreme types, maakt de film een zeldzaam authentieke
    indruk. Je zou vermoeden dat de makers op zijn minst enige voorkennis hadden
    van het markante gebied dat ze opvoeren, maar niets is minder waar.

    Debra Granik Winter's Bone

    ‘Anne Rosellini en ik zijn stadsmensen in hart en nieren,’ vertelt Debra Granik
    telefonisch vanuit de VS. ‘Maar we waren enorm onder de indruk van de roman
    van Daniel Woodrell, van de sterke vrouw in de hoofdrol en de beeldende manier
    waarop haar omgeving wordt geschetst. We zagen al snel in dat een verfilming
    alleen zou slagen als we die op locatie opnamen, en dat we dus heel veel voorwerk
    zouden moeten verrichten. Eerst gingen we op zoek naar een betrouwbare gids,
    want als buitenstaander begin je niets in zo’n gesloten gebied. Via de schrijver
    kwamen we langzaam aan in contact met wat plaatselijke mensen – een sheriff,
    een muzikant, een paar families. Die lieten we de roman lezen en legden we onze
    intenties uit, daarna was het een kwestie van vaak terugkomen, de sfeer opnemen
    en het vertrouwen van de mensen winnen.’


    Was u niet bang dat de stugge plattelanders in het verhaal allerlei Deliverance-
    achtige clichés zouden oproepen?
    Debra Granik
    : ‘Van dat gevaar zijn we ons voortdurend bewust geweest. Ook nu
    de film voltooid is, ontkom je er niet aan dat sommige kijkers zullen zeggen: “Zie je
    wel, al die plattelanders zijn gewelddadig en verslaafd.” Over elke plek bestaan
    bepaalde generalisaties en als je niet bereid bent verder te kijken zul je je vooroor-
    delen altijd bevestigd zien. Maar Daniel Woodrell heeft in zijn boek al veel zorg
    besteed aan het vermijden van stereotypen. Zijn personages zijn nooit zwart-wit,
    altijd zwart én wit. De oom van hoofdpersoon Ree is agressief en verslaafd én
    bereid zijn nek voor haar uit te steken. De oudere vrouw die Ree mishandelt, blijkt
    ook over een geweten te beschikken. En Ree zelf is ook niet volmaakt, ze is dapper
    én gevaarlijk naïef.’



    Hoe zat het met uw eigen vooroordelen?
    Debra Granik: ‘O, die had ik zeker. Voor zover ik me daar niet van bewust
    was, liep ik er tijdens het filmen wel tegenaan. Amerika is een land met zulke
    extreme uitersten; als je aan de kust bent opgegroeid, zoals ik, kun je je nooit
    een echte voorstelling maken van het leven in het heartland.
    We hebben voor de film nauw samengewerkt met de plaatselijke bevolking –
    mensen spelen bijrollen en we hebben in hun huizen gefilmd. Dat was echt
    even wennen.
    Het klinkt misschien afgezaagd, maar ik besefte op dat moment pas hoeveel
    luxe ik gewend ben. Dat het een luxe is om vegetariër te zijn, om maar iets
    te noemen. In zulke streken is soms in geen mijlen verse groente te vinden,
    hooguit maïs voor de dieren.
    Ik ben altijd nogal uitgesproken geweest over de jacht,die ik alleen kende als
    recreatie, maar hier zag ik dat mensen er echt van afhankelijk kunnen zijn –
    dat ze soms maandenlang weinig meer binnenkrijgen dan een zelf geschoten
    hert of zelfs eekhoorns. Hoe meer ik met ze optrok, hoe meer bewondering
    ik kreeg voor hun doorzettingsvermogen en onderlinge trouw en verbonden-
    heid met de natuur.’

    ©Roadside Attractions

    U hebt deze cultuur authentiek en genuanceerd willen neerzetten, tegelijk
    vraagt het verhaal een haast sprookjesachtig naargeestige setting. Botste
    dat niet?
    Debra Granik
    : ‘Het was inderdaad ingewikkeld om de juiste toon te vinden.
    Als kijker zie je de omgeving door de ogen van Ree, die de streek weliswaar van
    binnenuit kent, maar ook een buitenstaander is – ze is teleurgesteld in de mensen
    uit haar gemeenschap en wil niets te maken hebben met hun geheimen en corruptie.
    Het beeld is dus per definitie gekleurd. Maar tot mijn opluchting merkte ik dat de
    mensen met wie we samenwerkten zich goed met Ree konden identificeren.
    Ze heeft iets van een volksheldin, met haar zelfredzaamheid en sterke plichtsgevoel.
    Dat zijn belangrijke deugden op het platteland. Het werd ook gewaardeerd dat Ree
    niet vervalt in de slechte gewoonten van haar familieleden – drugs en criminaliteit
    zijn echt grote problemen in deze streek.’



    Was het om die reden niet riskant om daar als buitenstaander een film over te
    komen maken? Heeft u zich ooit onveilig gevoeld?
    Debra Granik
    : ‘Nee, en daar is een heel specifieke verklaring voor: we maakten
    een fictieve speelfilm, geen documentaire. We kwamen geen moeilijke journalistieke
    vragen stellen; als iemand niet wilde meewerken zochten we gewoon verder. Als we
    echt onderzoek hadden willen doen naar geweld en drugsproblemen, ja, dan hadden
    we geheid gedonder gekregen. Overigens helpt het ook om vrienden te maken in zo’n
    gebied die een oogje in het zeil houden.’


    U hebt geen documentaire gemaakt, maar schetst wel een verpletterend beeld
    van de problemen rond de drug ‘crystal meth’. Maatschappelijk engagement?
    Debra Granik
    : ‘Ik heb geen torenhoge pretenties op dat gebied, maar natuurlijk
    speelt het een rol. Over de problemen rond drugs en geweld, en de dieper liggende
    politieke en economische oorzaken daarvan, hebben we veel boeiende gesprekken
    gevoerd na filmvertoningen in het land. Maar zulke dingen kun je in een speelfilm
    zelf niet expliciet benoemen. Wat dat betreft is mijn persoonlijke agenda bescheidener:
    als ik iets meer begrip en empathie kan opwekken voor culturen waar mensen onbekend
    mee zijn, vind ik dat al geweldig. En in de internationale markt hoop ik dat ik misschien
    enig tegenwicht kan bieden aan de verschrikkelijke blockbusters die met mijn land worden
    geassocieerd. Ik zou graag laten zien dat niet alle Amerikanen in Beverly Hills wonen, met
    een zwembad en drie auto’s. In de filmindustrie is zwaar behoefte aan diplomaten van het
    andere, minder bekende Amerika.’



    Na het succes van Winter’s Bone zult u ook wel eens een interessant aanbod
    voor zo’n blockbuster krijgen. Slaat u dat dan principieel af?
    Debra Granik
    : ‘Ik krijg meer scripts binnen dan vroeger, dat is zeker. Laatst
    bijvoorbeeld voor een grootschalige western, een ouderwets verhaal waar van die
    woeste Apaches in voorkwamen. Ik wil niet te politiek correct klinken, maar daar
    kan ik echt niet mee leven. Zodra ik dan in onderhandeling ga en aangeef wat er
    allemaal moet veranderen, raken die mensen al heel snel hun interesse kwijt, dus
    dat wordt toch nooit iets. Ik maak liever films in de Europese traditie van bijvoor-
    beeld Mike Leigh of de gebroeders Dardenne. “Ga daar dan heen,” krijg ik vaak
    te horen als ik dat zeg, haha.’



    Terwijl het succes van Winter’s Bone suggereert dat er in de VS ook een markt
    is voor zulke films.

    Debra Granik: ‘Dat is zo. Voor kleine distributeurs en eigenzinnige filmmakers is het
    een opsteker. Het zou geweldig zijn als deze film bijdraagt aan meer diversiteit binnen
    de Amerikaanse filmindustrie. Maar ik maak me geen illusies over hogere budgetten
    of zo. Als je van de formules afwijkt blijft dat voor de grote studio’s veel te riskant.
    Mij maakt het weinig uit, ik kan prima uit de voeten met een bescheiden budget.
    Zolang we alle medewerkers maar fatsoenlijk kunnen betalen – bij Winter’s Bone
    kwamen we daarvoor nét tekort, dat moet een volgende keer beter.’ 

    20-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    19-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anne Hathaway in The Dark Knight Rises .
    Warner Bros maakte enkele uren geleden bekend dat Anne Hathaway een rol
    heeft gekregen in The Dark Knight Rises.
    In deze derde film van de Batman-reeks van regisseur Christopher Nolan speelt
    ze Selina Kyle, beter bekend als Catwoman.

    ©Steve Granitz/WireImage.com
    Anne Hathaway

    Begin januari werd bekend dat Hathaway samen met Keira Knightley en Jessica
    Biel in de race was voor een van de twee vrouwelijke hoofdrollen.Wie de andere
    hoofdrol toegewezen krijgt, is nog niet bekend.

    Wel is een andere schurk bevestigd, namelijk Bane. Deze ontsnapte gevangene
    die in de stripversie van Batman bovenmenselijk kracht heeft door zich vol met
    drugs te stoppen, wordt gespeeld door Tom Hardy.

    ©Warner Bros. Pictures
    Tom Hardy in Inception

    Hardy was al bevestigd als acteur, maar nu is dus duidelijk wie de Inception-ster
    gaat spelen. Bane kwam ook voor in de film Batman & Robin (1997).

    The Dark Knight Rises gaat op 20 juli 2012 wereldwijd in première.

    19-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jeff Bridges (61) staart in de nieuwe 'Tron' zichzelf als jongeman in het gelaat.
    Het zal je maar overkomen. Je herneemt een filmrol van bijna 30 jaar geleden
    en je staat plots oog in oog met je jonge zelf van toen. Het overkomt Jeff Bridges
    in de sciencefictionfilm 'Tron legacy', de eerste filmhype van 2011.
    'Op mijn leeftijd snap je geen moer van computers en sciencefiction, maar ik heb
    me kostelijk geamuseerd.'

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    Jeff Bridges wordt een dagje ouder. Tijdens een gesprek in een Parijse hotelkamer,
    kan hij zijn leesbril niet vinden en iemand biedt hem de zijne aan. 'Ik zie dat wij
    elkaar goed zullen begrijpen', zegt hij met die typische, ietwat lijzige bromstem die
    nog altijd herinnert aan The big Lebowski, de film van de broers Coen waarin hij
    als The Dude de meest onvergetelijke rol uit zijn carrière neerzette.

    'Yeah, The Dude bewaar ik op een speciaal plekje in mijn hart. In zijn geheel heb
    ik The big Lebowski maar een keer of zes, zeven gezien maar ik ben een zapper.
    Al zappend heb ik al kilometers door die film afgelegd en telkens blijf ik geamuseerd
    hangen bij een ander stukje. The Dude, dat is een beetje mijn Godfather. Pas op, ik
    spoel ook wel eens door mijn andere films. Het is een manier om herinneringen op te
    pikken en om te zien hoe je langzaam oud bent geworden.'

    ©Steve Granitz/WireImage.com
    Jeff Bridges op de première van Tron:
    Legacy te Los Angeles dd. 10/12/2010


    Zó oud bent u toch ook niet?
    Jeff Bridges:(bekijkt me alsof ik de draak met hem steek) 'Man, man. Kun jij nou
    geloven dat ik 61 ben geworden? Ik kan daar niet aan wennen, hoor.'


    Omdat u zich nog de jonge kerel van vroeger voelt?

    Jeff Bridges: 'Is het jou nog nooit overkomen dat je 's morgens in de spiegel kijkt
    en schrikt van die oude vent die terugstaart? Mij wel.'


    Dat wordt in 'Tron legacy' goedgemaakt, want u speelt tegenover uw eigen,
    pakweg 30 jaar jongere zelf.

    Jeff Bridges: 'Yeah, het is ongelooflijk wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is.
    Het zal je van een oude rakker als ik misschien verwonderen, maar ik ben daar
    blij mee. Ik zie dolgraag film, maar het stoort me telkens weer wanneer een andere
    acteur de jongere of oudere versie van een personage moet spelen. Dat klopt haast
    nooit. De techniek waarmee ze je als oudere man inscannen en verjongen is verbazend
    handig.'

    ©Walt Disney Pictures

    Is het niet eng tegenover een uitgave van jezelf te spelen?

    Jeff Bridges: 'Herinner je je nog de komst van de eerste cassetterecorders? Wel, dat
    bizarre gevoel van Hé, is dat mijn stem? toen je voor het eerst naar jezelf luisterde, had
    ik ook toen ik mijn jonge ik zag. Ben ik dat? was mijn eerste reactie, terwijl ik het toch
    gewoon ben mezelf als jongere dude terug te zien in oude films. Het probleem is dat er
    iets niet klopt aan mijn jonge ik. Die Clu is niet helemaal mezelf, het is een interpretatie
    van computerartiesten.'


    Bent u nog een beetje mee met alle filmhightech?

    Jeff Bridges: (met een geamuseerde grijns) 'Ik begrijp wat je bedoelt. Nee, ik ren niet
    achter elk nieuw technologiesnufje aan. Laat ik je iets verklappen: ik ben de jongste tijd
    nogal wat onderweg geweest om Tron te promoten en ik heb al drie weken mijn e-mails
    niet bekeken. Je kunt je voorstellen wat voor een puinhoop me te wachten staat.'

    'Mijn relatie met technologie is er eentje van haat én liefde. De reden waarom ik in de
    nieuwe Tron ben gestapt, was pure nieuwsgierigheid naar hoe ze het zouden aanpakken
    om een film te draaien zonder camera's. Ze stoppen je in soort maillot met ijkpunten en
    dan moet je een kamer in gevuld met toestelletjes die op sprinklers lijken. Het zijn evenwel
    geen sproeiers maar computersensoren die je lichaam scannen. Met die gegevens kunnen
    ze personages ongeveer alles laten doen.'


    Beangstigend, toch?

    Jeff Bridges: 'Goh, wat mij vooral verontrustte was dat de nieuwe Tron een en al speciale
    effecten zou zijn en niks verhaal. Pas toen ik de garantie had dat er ook een degelijke plot
    in zou zitten, heb ik toegezegd.
    Tron is een moderne fabel over de schaduwkanten van de technologie geworden. Niets te
    vroeg, want de technologie galoppeert vooruit, zodat het niet ondenkbaar is dat we ergens
    een foute weg inslaan. Laat Tron maar een waarschuwing zijn.'


    Is er enige vergelijking mogelijk tussen de set van 'Tron' in 1982 en 'Tron' nu?

    Jeff Bridges: 'Nauwelijks. Nu komen alle effecten uit de computer, in die tijd stapten de
    acteurs door decors van zwart velours dat door Koreaanse dametjes aan elkaar was gestikt.
    Op die stof werden dan fluolinten geplakt en zo kreeg je het Grid-effect. Het klinkt allicht
    onnozel als ik zeg dat we frisbees gebruiken als computerschijven, maar vergeet niet dat we
    het over 1982 hebben. De wereld was toen helemaal anders. (pauzeert even om van zijn
    vitaminedrankje te nippen) Geen mens die vermoedde dat we ooit een paar duizend liedjes
    in een doosje ter grootte van een lucifer zouden opslaan.'

    ©Walt Disney Pictures

    Over muziek gesproken: klopt het dat u bezig bent aan een cd?

    Jeff Bridges: 'Yeah, met T-Bone Burnett. Het album moet dit jaar ergens uitkomen en we
    gaan samen ook op tournee. Onze band zal The Royal We heten, naar een zinnetje uit The
    big Lebowski.'


    Wordt muziek een late tweede carrière?

    Jeff Bridges: 'Ik speel al gitaar sinds ik een tiener was en ik heb er steeds meer zin in.
    Crazy heart (de film uit 2009 waarin hij een countryzanger speelt) heeft alle planeten
    op één lijn geplaatst, waardoor mijn muziekdroom plots uitkomt.'


    'Crazy heart' was me het filmpje wel: hij leverde u ook uw eerste Oscar op.

    Jeff Bridges: 'Zeg dat wel. Een Oscar schept natuurlijk ook stress, hoewel ik die vooral
    voel als het over mijn muziek gaat. Op een podium kruipen is als op het baseballterrein
    staan sterven omdat je die ene bal moet vangen. Cool blijven is de boodschap.'

    ©Walt Disney Pictures

    Van wie heeft u eigenlijk die relaxte houding?

    Jeff Bridges: 'Van mijn moeder (actrice Dorothy Dean Bridges). Elke dag besteedde ze
    aan elk van haar kinderen een uur waarin je alle aandacht kreeg. Ik herinner me zelfs nog
    mijn favoriete spelletje. Ik speelde een ruimteschip en zij was het monster dat me moest
    aanvallen. Nooit mopperde ze dat ik telkens hetzelfde vroeg.'


    Speelt u nu ook met uw drie dochters?

    Jeff Bridges: 'Net als destijds mijn pa (acteur Lloyd Bridges) was ik vaak afwezig terwijl
    mijn meisjes opgroeiden. Maar dat heb ik een beetje goedgemaakt met Tron legacy.
    Mijn middelste meisje, Jessica Lily, was mijn assistente in de film: zij weet alles van
    computers. Ze hield ook een oogje op me, want ik moet een beetje uitkijken met mijn rug.'

    Tron: Legacy

    19-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    18-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.James Franco speelt seriemoordenaar in The Night Stalker.
    James Franco is een van de meest gevraagde filmsterren van het moment!
    Aan zijn overvolle schema heeft de 127 hours-acteur een nieuw project toe-
    gevoegd: The Night Stalker. Naast de vertolking van de hoofdrol neemt Franco
    de regie op zich van deze biopic over de notoire seriemoordenaar Richard Ramirez.



    The Night Stalker is gebaseerd op de gelijknamige non-fictie bestseller van Philip
    Carlo. In 1985 was het zuiden van Californië in de ban van Richard Ramirez en zijn
    reeks slachtpartijen. Hij werd uiteindelijk opgepakt en ter dood veroordeeld voor
    dertien moorden, vijf pogingen tot moord, elf seksuele vergrijpen en veertien inbraken.
    Op dit moment zit Ramirez nog steeds vast in een dodencel in Californië.

    Het scenario is al geschreven door Nicolas Constantine. Volgens de scriptschrijver zal
    The Night Stalker geen smakeloze sensatiefilm worden. "Dit is geen horrorfilm," zegt
    Constantine. "Ook zal het Ramirez op geen enkele manier verheerlijken. Philip Carlo
    creëerde een verbazingwekkend portret van Ramirez als mens, en hoe hij uiteindelijk
    dat monster werd. James Franco deelt die visie en we zijn het allemaal erover eens dat
    hij de enige acteur en regisseur is, die deze visie recht kan doen."

    Scenarioschrijver Nicolas Constine zal de film produceren met Chris Cornell. Rockfanaten
    kennen Cornell als de leadzanger van de band Soundgarden. De opnames van The Night
    Stalker moeten aankomende zomer beginnen.

    ©Fox Searchlight
    James Franco in 127 hours

    Naast The Night Stalker zijn er meerdere films waarin we Franco binnenkort kunnen
    bewonderen. Vanaf 16 februari is hij in de Belgische bioscopen te zien in het spannende
    bergbeklimdrama 127 hours van regisseur Danny Boyle(Slumdog Millionaire). Verder  
    kunnen we hem nog zien in de independent-film Howl en in de komedie Your Highness.
    Aan het einde van dit jaar kunnen we hem verder nog bewonderen in Rise of the Apes.
    En als klap op de vuurpijl presenteert James Franco samen met Anne Hathaway dit jaar de
    Oscaruitreiking op zondag 27 februari.












    18-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cameron Diaz over haar rol in The Green Hornet, ouder worden en de tol van de roem.
    Een gesprek met de ster van de nieuwe film 'The Green Hornet': "Ik word er altijd zo
    vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.”



    Cameron Diaz wil een ding duidelijk maken: Ze houdt van het ouder worden.
    Een van de grappigste momenten in de nieuwe film ‘The Green Hornet’ is wanneer
    acteur Seth Rogen, die de rol van lompe krantenmagnaat Britt Reid speelt, grappen
    maakt over de "hoge" leeftijd van Diaz karakter ‘Lenore’. De actrice beweert dat ze
    verre van beledigd was door die grappen.


    "Dat zou betekenen dat ik wel heel erg ijdel ben", zegt ze. "Ik heb totaal geen probleem
    met mijn leeftijd. Sterker nog, ik hou van het ouder worden. Iedereen die jong wil blijven
    moet waarschijnlijk nog een keer goed in de spiegel kijken, want zo leuk is dat niet.
    Ik voel me nu (Cameron is 38 jaar oud) beter dan ik me ooit heb gevoeld in mijn leven.
    Ik voel me sterker en ik ken mezelf beter.
    Het leven is op dit moment beter dan het ooit
    is geweest. Ik zou nooit meer 25 willen zijn. "




    Hoewel ze niet meespeelt in de grote actiescènes met Rogen en co-ster Jay Chou,
    was de rol van Diaz in ‘The Green Hornet’ toch een kans om een beetje fysiek in actie
    te komen.
    Dat was juist een aspect van de rol waar Diaz opgewonden over was.
    "Ik ben altijd een atleet geweest, ik ben nog steeds een atleet", zegt ze. "Weet je, ik ben
    niet zoals een ballerina, ik ben een echte atleet. Ik bedoel, ballerina's zijn natuurlijk ook
    geweldige atleten. Ballerina's zijn waarschijnlijk de meest verbazingwekkende atleten,
    maar ze zijn zo sierlijk. Ik ben absoluut niet sierlijk. Ik ben meer een kogelstootster."


    Cameron Diaz is wellicht een van de bekendste actrices ter wereld en ze staat dus altijd
    in het middelpunt van de aandacht. Een feit waar ze mee heeft leren leven. "Het is een
    zegen en een vloek", zegt ze. "Ik kan dit buitengewone leven niet hebben zonder dat de
    media daar een onderdeel van is, dus moet ik accepteren dat die aandacht er bij hoort.
    Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk.”


    Seth Rogen en Cameron Diaz in The Green Hornet

    Toch vind de Amerikaanse al die aandacht niet altijd even erg: "Ik was bij mijn moeder thuis,
    en ik kreeg trek in koffie dus ging ik die even halen bij een lokale supermarkt kiosk," herinnert
    ze zich.
    "Komt er een vrouw naar me toe en die roept 'Oh mijn God! Oh mijn God! Jij lijkt echt
    sprekend op Gwyneth Paltrow! Dat hoor je vast vaker? 'En ik zei,' Ik krijg dat de hele dag door
    te horen, dank u wel.’ Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth
    Paltrow.”












    18-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    17-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Filmaffiche: Tron: Legacy.


    Plot: Tron: Legacy is een high-tech 3D avontuur dat zich afspeelt in
    een digitale wereld. Sam Flynn (Garrett Hedlund), de 27 jaar oude
    rebelse zoon van Kevin Flynn (rol van Jeff Bridges) doet onderzoek
    naar de verdwijning van zijn vader, ooit bekend als 's werelds vooraan-
    staande gameontwikkelaar. Tijdens zijn zoektocht leidt een vreemd
    signaal, afkomstig van zijn vader, hem naar Flynn's Arcade waar hij in
    de digitale wereld van Tron wordt getrokken. Dezelfde wereld waar
    zijn vader al 20 jaar blijkt te leven. Samen met Kevin's vertrouweling
    Quorra (rol van Olivia Wilde) komen vader en zoon in een levens-
    gevaarlijk gevecht terecht met een meedogenloze vijand. Zij moeten
    zien te ontsnappen uit een prachtige visuele cyberwereld met nog nooit
    eerder uitgevonden voertuigen, wapens en landschappen. Een wereld
    die niet alleen heel geavanceerd blijkt te zijn, maar ook heel erg gevaar-
    lijk.


    Tron: Legacy speelt in de Kinepolis-bioscopen vanaf 19 januari 2011.


    Regie:  Joseph Kosinski
    Cast:    Michael Sheen, Garreth
                Hedlund, Olivia Wilde
                Jeff Bridges
    Genre:  Actie, Science-Fiction
    Duur:    122 minuten

    17-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    15-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Colin Firth krijgt ster op Hollywood Walk of Fame.
    De Britse acteur Colin Firth heeft een ster gekregen op de befaamde Hollywood
    Walk of Fame. Firth droeg de onderscheiding op aan zijn vrouw Livia Giuggioli,
    die ook op de onthulling aanwezig was: "Ik wil iedereen bedanken die me heeft
    bijgestaan op deze uitzonderlijke trip. Maar Livia heeft meer dan ik me ooit kon
    voorstellen altijd aan mijn zijde gestaan, vreugdevol en oprecht. Wanneer ik naar
    deze ster kijk, zie ik haar naam."

    Colin Firth krijgt ster op Hollywood Walk of Fame

    Firth brak in 1995 door met de BBC-reeks Pride and Prejudice en was daarna te
    zien in films als The English Patient, Love Actually en A Single Man. Voor die
    laatste film kreeg hij ook een Oscarnominatie.
    Firth is momenteel in Los Angeles voor de uitreiking van de Golden Globes
    aanstaande zondag. The King's Speech, waarin hij de stotterende koning George VI
    speelt, is genomineerd voor 7 prijzen. Naar alle verwachting zal die film op 25 januari
    ook voor verschillende Oscars genomineerd worden.

    Firths ereteken is de 2429e ster op de Hollywood Boulevard en kreeg een plaatsje
    naast die van de Britse actrice Emma Thompson.

    15-01-2011 om 19:19 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Social Network wint prijs van Amerikaanse filmcritici.
    Amerikaanse filmcritici hebben 'The Social Network' uitgeroepen tot de beste film van 2010.
    De veelbesproken prent over het ontstaan van internetfenomeen Facebook was vrijdagavond
    de blikvanger op de uitreiking van de Critics' Choice Awards in Hollywood.


    Scène uit The Social Network

    Naast de prijs voor beste film ging The Social Network ook aan de haal met de onderscheidingen
    voor beste regie (David Fincher), beste draaiboek (Aaron Sorkin) en beste filmmuziek.

    Met haar rol als ballerina in de film 'The Black Swan' leverde actrice Natalie Portman volgens de
    critici de beste vrouwelijke acteerprestatie van het jaar. Die eer was bij de mannen weggelegd
    voor Colin Firth met zijn vertolking van de Engelse koning George VI in 'The King's Speech'.


    Colin Firth in The King's Speech








    15-01-2011 om 17:38 geschreven door Patje007


    14-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Serie Dynasty keert terug in de bioscoop.
    De jaren '80 blijven erg geliefd in Hollywood. Na The A-Team en The Dukes of Hazzard krijgt nu de
    legendarische televisieserie Dynasty een filmadaptatie.

    In de jaren '80 keken miljoenen televisiekijkers wekelijks naar de beslommeringen van Carringtons in
    Dynasty. Negen seizoenen lang regeerde de dominante patriarch Blake Carrington (John Forsythe) met
    ijzeren vuist over zijn familie en oliebedrijf. Hierbij werd hij gesteund door zijn vrouw Krystle (Linda
    Evans). Flinke tegenwerking ondervond Blake dan weer van zijn ex-vrouw Alexis (Joan Collins).
    In 1990 kwam er een einde aan de reeks door dalende kijkcijfers, enorme kosten en verhaallijnen die
    almaar hysterischer werden. Sindsdien heeft de serie echter een cultstatus gekregen, en vinden
    bedenkers Esther en Richard Shapiro de tijd nu rijp voor een filmadapatie.

    Dynasty
















    Het echtpaar Shapiro is nu bezig met het scenario van de filmversie. Dit meldt de entertainmentsite
    The Wrap. "Nostalgie doet het altijd goed, maar we willen het gegeven iets verder doorvoeren," aldus
    Esther Shapiro. De schrijvers willen namelijk een filmprequel maken, waarin de voorgeschiedenis van
    de hoofdpersonages uit de doeken wordt gedaan.
    De opkomst van Blake Carrington en de ontmoeting met zijn eerste vrouw Alexis zullen specifiek
    centraal staan. Qua tijdsperiode zal de film gesitueerd worden in de jaren '60, net zoals de huidige
    populaire tv-serie Mad Men. "Het geeft ons de mogelijkheid om helemaal opnieuw te beginnen, zonder
    de beperkingen die destijds op onze personages in de serie werden toegepast," zegt Esther Shapiro.

    Esther en Richard Shapiro hopen volgend jaar met de opnames van de film te kunnen beginnen.
    Over de cast en een mogelijke premièredatum is nog niets bekend.








    14-01-2011 om 13:42 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Halle Berry kruipt in de huid van Aretha Franklin.

    Halle Berry kruipt in de huid van soullegende Aretha Franklin. Hoe de filmbiografie zal
    heten, is nog niet duidelijk.

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    Halle Berry

    "Berry zal de oudere ik spelen, de jongere actrice is nog niet bekend" aldus Franklin. Ze
    kreeg eerder ook al aanbiedingen om een film over haar leven te maken, maar sloeg die
    allemaal af.
    Op dit moment herstelt de 68-jarige zangeres van een operatie. Franklin scoorde wereld-
    wijd hits met nummers als 'Think', 'Respect' en 'You Make Me Feel Like a Natural Woman'.


    Aretha Franklin

    De 44-jarige Berry lijkt bezig met een comeback. Afgelopen jaar was ze na drie jaar afwezig-
    heid te zien in Frankie and Alice en dit jaar is ze te zien in de romkom New Year's Eve en de
    actiethriller Dark Tide. Ook staat ze genoteerd voor nog vier andere films die in 2011 en 2012
    moeten uitkomen.









    14-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dossier wereldsterren: deel 11: interview Monica Bellucci.

    Monica Bellucci is zo’n model dat geen make-up nodig heeft om er oogverblindend
    uit te zien. Iedereen zwijgt automatisch als de 46-jarige Italiaanse schone de kamer
    betreedt voor een gesprek. Of zij ook interesse in jou heeft, verraden haar ogen:
    zodra een vraag haar niet kan boeien, dwaalt haar blik af naar een pakje sigaretten
    of een vogel voor het hotelraam. Deze godin heeft alles al eens gezien, alles al eens
    gedaan en heeft elke vraag al eens beantwoord. Een gesprek met de diva:


    Monica Bellucci

    Je lijkt graag in bloederige films te spelen: The Passion of the Christ,
    Irréversible en Shoot ’em Up…

    Monica Bellucci: „Ik vind de laatste niet in het rijtje thuishoren, als ik eerlijk
    ben. Het geweld in Shoot ’em Up kun je onmogelijk serieus nemen: het is in
    mijn ogen meer een comedy. Het is een vrolijk stripverhaal, waarin alles kan
    en alles mag.
    In The Passion of the Christ en Irréversible stonden het bloed en het geweld
    in dienst van het verhaal; zonder al dat bloed hadden we de verhalen niet
    kunnen vertellen, die ons voor ogen stonden.”


    Kijk je nog wel eens naar je eigen films?

    Monica Bellucci: „Nee, ik heb er simpelweg de tijd niet voor. Of liever gezegd:
    ik wil daar de tijd niet voor maken. Ik ben geen mens dat zichzelf graag terugziet
    op het scherm. Ik denk wel graag terug aan de keuzes die ik in mijn leven heb
    gemaakt, ook op het gebied van films. Dan zie ik wat ik tien jaar geleden koos
    en wat ik nu kies, en kan ik constateren dat ik nu verder ben dan tien jaar terug.
    Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik zit nu beter in mijn vel dan toen,
    durf aanbiedingen af te slaan. Ik ben zelfverzekerder geworden; dat is één van
    de voordelen van het ouder worden.”

    ©Tony Barson/WireImage.com


    Mag je dochter Deva wel al je films zien?

    Monica Bellucci: „De meeste films zullen haar nu nog niet boeien: ze is nu op een
    leeftijd waarop kinderen Disney ontdekken. Dat is een discussie die ik later nog wel
    eens met Vincent (Cassel, haar man) zal hebben. Op dit moment maak ik me eerlijk
    gezegd meer zorgen over mijn moeder. Ik heb haar echt verboden om naar bepaalde
    films van mij te kijken; ik denk dat ze zou sterven als ze de verkrachtingsscène in
    Irréversible zou zien.


    Amerikaanse filmmakers casten je heel graag in hun films. Waarom blijf je
    toch in Europa wonen?

    Monica Bellucci: „Ik denk dat je je daar op verkijkt hoor. Ik mag niet klagen,
    maar de meeste actrices van boven de veertig komen amper meer aan het werk in
    Hollywood.
    Amerika is nog meer geobsedeerd door schoonheid en jeugdig uiterlijk dan Europa
    - en er zijn niet veel vrouwen van boven de veertig die nog aan die strenge criteria
    voldoen. Ik weiger ook moeite te doen om er beter uit te zien dan ik van nature
    doe. Ik ben 46, ik hou van eten, ik ben lui en ik heb een kind gebaard. Daar schaam
    ik me niet voor, dat mag iedereen aan mij zien!”

     Monica Bellucci, Antoine Fuqua in
    Monica Belluci in Tears of the Sun

    Wanneer had je voor het eerst in de gaten dat je bloedmooi bent?
    Monica Bellucci: „O god... Dat is me al zo vaak gevraagd. Ik kan me het exacte
    moment niet meer herinneren... Waar het volgens mij om gaat, is dat je je geliefd
    voelt. Dan ben je op je mooist.” 



    Mooie vrouwen kunnen mannen betoveren. Hoe heb je jouw man veroverd?

    Monica Bellucci: „Met magie... Nee hoor, haha! We zijn al tien jaar samen.
    We hebben het geluk dat we een mooie relatie hebben. Ik denk dat het normaal
    is in het leven om alleen te zijn, en dat samen zijn iets speciaals is.”


    Is het niet moeilijk om met een man te zijn, die door miljoenen meisjes aanbeden
    word?


    Monica Bellucci: „Ik denk dat het veel interessanter is. Kun je je voorstellen dat je
    met een man bent, die door niemand anders leuk wordt gevonden? Daarbij hou ik wel
    van een beetje risico! Het leven is onvoorspelbaar.”

    Monica Bellucci

    Het leven is ook vaak keihard.


    Monica Bellucci: „Absoluut! Daarom snap ik ook vaak het commentaar niet dat
    films te gewelddadig zouden zijn. De waarheid is veel harder dan wat we in films
    zien. Films halen hun inspiratie uit het leven, niet andersom. Ik denk ook niet dat je
    in een film te ver kunt gaan.”


    Zou je, als moeder, nog steeds een film maken als Irréversible, waarin je bruut
    verkracht en mishandeld wordt?


    Monica Bellucci: „Natuurlijk. Ik mag dan moeder zijn, ik blijf ook actrice. Ik hou van
    het idee dat ik bang word van moeilijke projecten. En of zo’n film uiteindelijk een succes
    word, maakt me niet veel uit. Wat mijn vrienden en familie van zo’n rol vinden, doet me
    ook niks. Ik hou van ze en zij van mij, maar dat betekent niet dat ze ook van mijn werk
    houden. Zolang ik maar gelukkig ben; pas dan kan ik anderen gelukkig maken.”

    ©AP


    Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze filmblog een interview lezen met
    Ben Affleck, een acteur die de laatste jaren als regisseur een serieuze comeback
    gemaakt heeft met de films Gone Baby Gone en The Town(waarin hij trouwens
    ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt).

    ©Chris Ashford/Camera Press/Retna Ltd.












    14-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    13-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Morgen deel 11 in de reeks interviews met wereldsterren: Monica Bellucci.

    Monica Bellucci

    13-01-2011 om 17:38 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Sofia Coppola n.a.v. de release van Somewhere.

    'Het komt heus wel goed met de kleine Cleo. Want ik ken het slimme en grappige
    meisje, op wie het personage gebaseerd is. En neen, ik heb het hier niet over mezelf',
    lacht Sofia Coppola.
    In haar nieuwe film Somewhere schetst ze het portret van een geblaseerde Hollywood-
    ster, die door het hernieuwde contact met zijn elfjarig dochtertje zijn lege leventje weer
    in de juiste plooi tracht te krijgen.

    In Somewhere gebruikt Coppola, die als dochter van Francis Ford Coppola on-
    vermijdelijk zelf als 'Hollywood royalty' beschouwd wordt, haar kennis van de Dream
    Factory om het verhaal te vertellen van de succesrijke acteur Johnny Marco
    (Stephen Dorff), die zich verliest in drank, drugs en onenightstands, omdat hij zich geen
    raad weet met de eenzaamheid, de verveling en de media-aandacht.
    Maar als hij opnieuw in contact komt met zijn elfjarige dochtertje Cleo (Elle Fanning),
    van wie hij al een tijdje vervreemd was, probeert hij zijn leven toch weer onder controle
    te krijgen.

    ©Steve Granitz/WireImage.com

    Het grote publiek kent u vooral van de film Lost in Translation, waarvoor u
    trouwens de Oscar voor het beste scenario kreeg. Zouden we als alternatieve
    titel voor Somewhere nu ook Lost in Boredom mogen gebruiken?
    Sofia Coppola
    : Zeker. U mag dat gerust als titel boven uw artikel plaatsen. Voor mij
    is dit het verhaal van een man die zwalkt. Iemand die de voeling met zichzelf verloren
    heeft en die zich laat gaan in een decadente levensstijl.

    Een leven waarin hij gepamperd wordt en iedereen hem op zijn wenken bedient.
    Drank, drugs, vrouwen, feestjes: hij heeft het allemaal.
    Sofia Coppola
    : Ja, en dus zou je denken: 'What's the problem?' Ik vergelijk het met de
    hele tijd snoepgoed eten. Je kan er niet van leven. Dus ja, de man is er zo'n beetje
    verdoofd en ongevoelig voor geworden. Hij is afgestompt. Maar ik wou er toch ook
    geen 'drama' van maken.


    Wat Johnny Marco doet of wat hem overkomt, is inderdaad niet echt voer
    voor de tabloids. Het 'ergste' dat gebeurt, is dat hij tijdens het vrijen in slaap
    valt.
    Sofia Coppola
    : Ja, dan maak je een film over een Hollywoodster en er gebeurt niks!
    Ik wou een portret maken van een man, op een welbepaald punt in zijn leven.
    Maar zonder dramatische toestanden die doorgaans in films gebeuren. Iemand
    suggereerde bijvoorbeeld dat er iets moest gebeuren met de dochter. Ze zou plots erg
    ziek worden en dan moest hij voor de medicamenten zorgen. Maar dat soort dingen
    wou ik dus absoluut niet.

    Personages die proberen te ontsnappen uit een leeg bestaan. Het lijkt een thema
    dat vaker opduikt in uw films.
    Sofia Coppola
    : Het is toch niet ongewoon dat creatieve mensen dezelfde thema's
    blijven onderzoeken, zodat er bijna vanzelf sprake is van een soort voortzetting.
    Mijn personages zijn vaak mensen die op zoek zijn naar hun identiteit. Mensen die
    vaststellen dat ze in een wereld verzeild zijn geraakt die ze niet zelf gekozen hebben.

    Somewhere

    Het verlies van onschuld zou ook zo'n terugkerend thema kunnen zijn.
    Sofia Coppola
    : Ja? Jij kan dat daarin zien. Zelf ben ik daar niet zo mee bezig.
    Ik begin aan een film te schrijven via de personages. Het is een intuïtief proces.
    Eerst komen de personages. Aan de thema's denk ik meestal pas later. Maar bij
    deze film wist ik wel op voorhand waarover ik het wou hebben, die fascinatie in
    de Amerikaanse populaire cultuur, met al die realityshows om absoluut beroemd
    te willen worden. Ik wou daar de andere zijde van laten zien.

    Had u voor het personage van Johnny Marco iemand specifiek voor ogen?
    Sofia Coppola
    : Op een bepaald moment zijn er in de pers nogal wat artikelen
    verschenen over enkele gasten, die succesvolle sterren waren, maar dan
    geconfronteerd werden met allerlei persoonlijke problemen. Daar heb ik mijn
    inspiratie vandaan gehaald. En na zo'n 'girly' film als Marie Antoinette, waarin
    vooral mijn vrouwelijke kant aan bod was gekomen, wou ik dit keer iets schrijven
    vanuit het standpunt van een man.
    Ik probeer ook altijd over dingen te schrijven vanop een afstand. Ik woonde in
    Los Angeles toen ik over Japan (Lost in Translation) en over Frankrijk (Marie
    Antoinette) schreef. En dit scenario over Los Angeles heb ik in Parijs geschreven.
    Ik heb wat afstand nodig om over een bepaalde plek te schrijven. Ik was toen ook
    net bevallen van mijn dochter en dus dacht ik na over de manier waarop ouderschap
    iemands prioriteiten verandert.
    Ten tijde van Lost in Translation was ik nog getrouwd (met filmmaker Spike Jonze)
    en toen heb ik mijn eigen vragen en bedenkingen in verband met het huwelijk ook in
    die film gestopt.

    ©Theo Wargo/WireImage.com

    Deze film is qua stijl veel soberder en realistischer dan zijn voorganger
    Marie Antoinette.
    Sofia Coppola
    : Ik was nu meer in de stemming om iets te maken dat minima-
    listischer en naturalistischer was. Intimistischer ook, zodat ik meer kon focussen
    op die twee personages van vader en dochter. In Hollywoodtermen is dit een
    lowbudgetfilm, dus voel ik mij ook niet gedwongen om met een superster te
    werken en kon ik ook een verhaal vertellen dat niet door een traditionele plot
    voortgedreven wordt.

    U besteedt altijd veel aandacht aan de soundtrack van uw films.
    Sofia Coppola
    : Ja, ik luister altijd naar muziek terwijl ik aan het schrijven ben.
    En soms gebeurt het dat een of andere song uiteindelijk ook in de film belandt.
    Voor Somewhere was dat bijvoorbeeld het geval met 'Smoke Gets in Your Eyes'
    van Bryan Ferry. Het is niet zo dat ik bepaalde scènes speciaal schrijf om bij
    een song te passen.

    ©Theo Wargo/WireImage.com

    In uw film zitten scènes waarin acteur Johnny Marco met de media
    geconfronteerd wordt. Is dat de weerspiegeling van uw eigen ervaringen
    met journalisten?
    Sofia Coppola
    : Bedoel je de vragen op de persconferentie?

    Ja, maar ook het 'interview' met die bijna hysterische Italiaanse televisie-
    journaliste.
    Sofia Coppola
    : Dat was iets anders. Ik wou een scène met een MTV-achtige
    zender en zo'n hyperactieve journaliste die alleen maar tot zo'n donzig interview
    in staat is. Voor de persconferentie heb ik gebruik gemaakt van vragen die mij
    zelf ooit gesteld werden en andere vragen die ik verzonnen had. Ik heb de aan-
    wezigen toen ook de kans geboden om zélf met een vraag voor de dag te komen
    en toen kwam die Russische man, een echte journalist trouwens, met een of
    andere fitnessvraag aanzetten, die ik zelf nooit had kunnen verzinnen.
    Maar het is niet bedoeld als veralgemening voor álle journalisten.
    De persconferentie van Johnny Marco is trouwens bedoeld als promotie voor
    zijn nieuwe actiefilm. Hier in Europa vraagt men mij soms of ik een verschil merk
    tussen Amerikaanse en Europese journalisten. En dan zeg ik altijd dat Europese
    journalisten meer intellectueel zijn. Grapje! (lacht)

    Hoe reageerden de Italianen bij de première in Venetië op uw voorstelling
    van de showbizz in hun land, meer bepaald met die Italiaanse journaliste en
    die waanzinnige televisieshow, waarin Johnny Marco tussen al die schaars-
    geklede danseressen verzeild geraakt?
    Sofia Coppola
    : Ze vonden het een accurate weergave. Op het feestje na de
    première liepen er trouwens een paar gelijkaardige vrouwen rond. Het was zo'n
    beetje alsof we nog steeds in de film zaten.
    Ik ben zelf ook ooit aanwezig geweest bij zo'n show. In Amerika zijn we niet zo
    vertrouwd met die Italiaanse televisiecultuur. Het is zo over the top. Het enige
    waarmee ik het zou kunnen vergelijken is Las Vegas. Maar het is natuurlijk maar
    één aspect van Italië. Amerikanen zien Italië nog meer als een land met een klassieke
    cultuur.

    Somewhere

    Somewhere speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
    en wordt u geserveerd onder het Cinémanie-concept.


    Regie:  Sofia Coppola
    Cast:    Stephen Dorff, Benicio
                Del Toro, Michelle
                Monaghan
    Genre:  Dramatische komedie
    Duur:    108 minuten

    13-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    12-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Michel Gondry zet superhelden in hun hemd.

    Het superheldenverhaal van 'The Green Hornet' gaat al lang mee. In de jaren 30
    was het een radioprogramma, in de jaren 60 maakte de tv-serie Bruce Lee razend
    populair en nu is er de bioscoopversie, opgestart door de bekende komiek Seth
    Rogen(Knocked Up) en geregisseerd (in 3D) door de Franse videoclipspecialist
    Michel Gondry(Eternal Sunshine of the Spotless Mind).

    De antiheld van ‘The green Hornet’ is Britt Reid (Rogen), een luie, infantiele,
    hedonistische klier die na de moord op zijn vader een bizarre vriendschap sluit met
    Kato (Jay Chou), de voormalige assistent van zijn pa zaliger.
    Toevallig raakt het (gemaskerde) duo betrokken in een vechtpartij en worden ze
    afgeschilderd als schurken. Dat wordt dan hun dekmantel om anoniem het onrecht
    te bestrijden.

    Michel Gondry
    Michel Gondry

    ‘The Green Hornet’ is zo helemaal anders dan uw vroegere werk. Wilde u
    iets compleet anders doen en had u geen angst om te mislukken?
    Michel Gondry
    : «(lacht) Ik ben het gewend om te falen. Ik heb dus geen angst
    om opnieuw op mijn gezicht te gaan. Ik zou graag hebben dat ik enkel hits had,
    maar iedereen weet dat ik geen vlekkeloze box office-lijst heb.
    Toch heb ik daar niet al te veel aan gedacht. Ik probeerde enkel een film te maken
    die ik zelf zou willen zien.»

    The Green Hornet

    Deze film is klassieker dan uw vorige, stilistisch meer krankzinnige films.
    Hoeveel Gondry zit er nog in ‘The Green Hornet’?
    Michel Gondry
    : «Er zitten heel wat elementen in waarin je mij kan herkennen.
    Maar ik denk niet dat de producers mij vrij spel zouden hebben gegeven om meer
    obscure dingen te doen. Dat weet je op voorhand: toen ik tekende, wist ik welke
    film ik ging afleveren. Maar begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van films voor
    een heel breed publiek.»


    De film lijkt wel een parodie op ‘Batman’ of een andere superheld. Maar daar
    bent u het niet mee eens?
    Michel Gondry
    : «Neen, dit is geen parodie. Ik heb geen enkele beslissing genomen
    om gewoon grappig te zijn. Alle beslissingen staan in functie van het verhaal en de
    personages. Als er humor is die het verhaal kan dienen, zullen we die zeker gebruiken.
    Maar we hoeven hier niet per se grappig te zijn. Het belangrijkste is dat je meeleeft
    met Britt en Kato.»

    The Green Hornet





    12-01-2011 om 11:15 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Belgische actrice Lubna Azabal schittert in ‘Incendies’.
    'Incendies’ is de vierde langspeler van de Canadese regisseur Denis Villeneuve,
    maar het is ook de film van Lubna Azabal. Het mysterieuze verleden van haar
    personage Nawal Marwan wordt in de film stukje bij beetje gereconstrueerd
    door haar kinderen Jeanne en Simon. Voor haar prestatie werd Azabal, een
    Belgische met Marokkaanse en Spaanse roots, bekroond op het festival van
    Abu Dhabi.

    ©Jeff Vespa/WireImage.com

    U spreekt in deze film Arabisch, is dat uw moedertaal?
    Lubna Azabal
    : «Nee hoor, mijn vader is een Berber, zijn moedertaal heeft niets
    te maken met het Arabisch. Mijn moeder komt uit Spanje. Ze is bekeerd tot de
    islam maar spreekt ook geen Arabisch. Wij zijn vooral in het Frans en Spaans
    opgevoed. Ik heb dus fonetisch Arabisch moeten leren met de hulp van een coach.
    En dat was geen makkie, zelfs al heeft die taal sommige keelklanken gemeen met
    het Berbers. Maar ik ben het gewend om in het buitenland te spelen en om me
    vreemde talen eigen te maken. Ik heb bijvoorbeeld Armeens geleerd (voor de film
    ‘Here’, die op het Sundance Film Festival wordt voorgesteld), en dat is volgens mij
    nog moeilijker dan Chinees omdat het een van de oudste talen ter wereld is.»


    Moeilijker nog dan de taal lijkt me de waaier aan emoties die u dit personage
    moet doen beleven.
    Lubna Azabal
    : «Ja, maar het is vooral op voorhand dat je je zorgen maakt. Na een tijdje
    laat je die angst los. Het is zoals wanneer je in het water belandt als je niet kan zwemmen.
    De eerste bewegingen zijn lastig, maar na een tijdje raak je zo door je personage opgeslorpt
    dat je je zelfs geen vragen meer stelt. Je moet gewoon het moment beleven. De moeilijkheid
    zit hem erin om de gevoelens er niet te dik op te gaan leggen.
    Weet je, ik ben eigenlijk zoals een kind. Als je aan een kind zegt: ‘Speel Zorro’, dan gaat het
    echt denken dat het Zorro ís. Wel, zo speel ik ook.»

    Incendies

    Welke scène vond u het moeilijkst om te spelen?
    Lubna Azabal
    : «Ze waren allemaal moeilijk, maar de zwaarste scènes voor mij
    waren die waar ik in de gevangenis zit. Die hebben we in een studio in Montreal
    gefilmd. Er overkomen me daar vreselijke dingen, en die scènes moesten nu net
    als eerste ingeblikt worden… Ik had nog niet de tijd gehad om echt in mijn
    personage te kruipen, want we hadden het begin van het verhaal nog niet opge-
    nomen. Dat stresseerde me enorm, ik heb soms echt zitten flippen.
    Maar dan moet je gewoon springen.»


    U speelt Nawal op erg verschillende leeftijden. Een dankbare rol?
    Lubna Azabal
    : «Ja, voor een actrice is dat het summum! We zien mijn personage
    tussen 17 jaar en 60 jaar. Ook daar voelde ik me weer als een spelend kind: ik werd
    helemaal gemaquilleerd en verkleed om er ouder uit te zien.
    Aanvankelijk werd nog overwogen om een andere actrice te zoeken die de jongere
    Nawal zou spelen, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan. Dankzij een dieet
    van véél groenten, véél omega 3, en véél slaap. (lacht) Ik moest heel gezond gaan
    leven om er fris uit te zien, wat kalmer aan doen. Ik smeerde gezichtscrèmes en drie
    maanden lang heb ik niets anders dan water gedronken.»

    ©Sony Pictures Classics

    Nawals dochter Jeanne is in sommige scènes maar moeilijk te onderscheiden
    van haar moeder. Was dat de bedoeling?
    Lubna Azabal
    : «Ik heb dat zelf pas gemerkt toen ik de film voor het eerst zag, en
    ik vond het geweldig.
    Op een bepaald moment wisten zelfs mijn naaste vrienden en familie niet meer of ze
    nu naar mij of naar Jeanne zaten te kijken! Ik ben zelf geen mama, maar ik denk dat
    een kind het verlengde is van zijn moeder. Het voelde dus heel juist aan dat die twee
    vrouwen soms heel moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn.
    Jeanne onderzoekt het verleden van haar moeder, zij zit met vragen die mijn personage
    beantwoordt. Ze vervolledigen elkaar en geven iets door aan mekaar.»


    De film toont ook hoe geweld en haat worden doorgegeven.
    Lubna Azabal
    : «Dat is het centrale thema van de film, die overdracht. Nawal zit vast
    in een spiraal van woede. Door alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt – oorlog,
    opsluiting, geweld – is ze ook niet in staat geweest om haar kinderen liefde te geven.
    Ze heeft hen grootgebracht, maar heeft hen nooit kunnen zeggen: ‘Ik hou van jullie’.
    Via haar testament wil ze die spiraal doorbreken. Ze geeft haar kinderen de opdracht
    om hun broer en vader te gaan zoeken, opdat zij wel vergiffenis zouden kunnen schenken.
    Pas in de twee brieven die ze hen nalaat kan ze haar kinderen eindelijk zeggen dat ze hen
    graag ziet. Eindelijk kan ze hen in haar armen sluiten.»


    Wat betekent de titel volgens u?
    Lubna Azabal
    : «Ik heb ‘incendies’ (brandhaarden) altijd begrepen als een verwijzing
    naar de hel. De hel van alle oorlogen die de wereld teisteren en die de mens in een soort
    wild beest veranderen. Overal heeft oorlog hetzelfde resultaat: mensen die liggen te
    creperen in plassen bloed, ellende en vreselijke angst. Zelfs in Ex-Joegoslavië eindigt het
    met hakmessen en bijlen. Die helse ‘brandhaarden’ zijn universeel, daarom speelt de film
    zich ook af in een onbestaand land. Nawal heeft heeft de hel aanschouwd, en ze is er nooit
    meer uit kunnen ontsnappen.»

    Incendies

    Incendies speelt vanaf vandaag oa in UGC en Cartoon's.


    Plot: De tweeling Jeanne en Simon Marwan is verbijsterd wanneer
    zij bij de notaris twee brieven ontvangen van hun overleden moeder
    Nawal. Eén brief is gericht aan hun vader, van wie ze dachten dat
    hij overleden was en één is voor hun broer, van wie ze het bestaan
    nooit hebben gekend. Deze raadselachtige brieven verklaren voor
    Jeanne de ongrijpbare stilte van haar moeder in de laatste weken
    van haar leven. Jeanne besluit naar het Midden-Oosten te vertrekken
    om meer te weten te komen over haar familiegeschiedenis.
    Haar broer Simon wordt niet geraakt door de hersenspinsels van zijn
    moeder, die voor hem altijd koud en afstandelijk was.
    Toch is de liefde voor zijn zus zo sterk dat hij zich aansluit bij de
    zoektocht naar hun familiegeschiedenis. Samen met de notaris
    ontdekken ze het tragische lot van hun moeder, dat zowel getekend
    is door oorlog en haat als door de moed van een uitzonderlijke vrouw.



    Regie:  Denis Villeneuve
    Cast:    Lubna Azabal
    Genre:  Drama
    Duur:   130 minuten













    12-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    11-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Filmaffiche 'The Green Hornet'.
    The Green Hornet

    The Green Hornet speelt vanaf 12 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen.


    Regie: Michel Gondry
    Cast:   Seth Rogen,
               Cameron Diaz
    Genre: Actie
    Duur:   90 minuten

    11-01-2011 om 18:40 geschreven door Patje007


    10-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Collin Farrell in remake 'Total Recall'.

    Collin Farrell zal de hoofdrol spelen in de remake van de kaskraker 'Total Recall'.
    De opnames gaan binnen enkele maanden van start. De regie is in handen van Len
    Wiseman. Die werkte eerder aan films zoals 'Die hard 4' en 'Underworld'.

    ©Universal Pictures

    In de originele film, geregisseerd door de Nederlander Paul Verhoeven, speelde
    Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië, de hoofdrol.

    'Total recall' is gebaseerd op het kortverhaal 'We can remember it for you wholesale'
    van Philip K. Dick, waarin een bouwvakker op Mars enkele booswichten bekampt


     

    10-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Peter Yates overleden.

    Peter Yates de Britse regisseur van klassiekers als Bullit en Krull, is op 82-jarige leeftijd
    overleden. Dit meldt vakblad Deadline vandaag. Yates overleed in Londen na een lang
    ziektebed.
    Peter Yates

     

     









    De viervoudig voor een Oscar genomineerde Yates begon in de jaren '50 in de filmindustrie
    en maakte in 1963 zijn regiedebuut met Summer Holiday. Zijn grote doorbraak kwam in 1967
    met de thriller Robbery, die uiteindelijk leidde tot zijn eerste Amerikaanse, en ook bekendste
    film, Bullit, waarin Steve McQueen de hoofdrol speelde.

    In het vervolg van zijn carrière maakte Yates onder andere de films Breaking Away en The
    Dresser, waar voor hij genomineerd werd voor beste regisseur. Hij greep beide keren echter
    naast het felbegeerde beeldje.

    10-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    09-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Black Swan.


    Black Swan speelt vanaf 2 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen


    Regie:  Darren Aronofsky
    Cast:    Natalie Portman,
                Mila Kunis
    Genre:  Thriller, drama
    Duur:    103 minuten

    09-01-2011 om 17:49 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Robert De Niro en Blythe Danner n.a.v. Little Fockers.

    Net als in Meet the Parents spelen Robert De Niro en Blythe Danner in Meet the Fockers het
    stijve echtpaar Byrnes.



    Je hebt een aantal komische rollen nu herhaald. Welke dramatische rollen zou je over willen
    doen?

    Robert De Niro: Ik heb er wel eens met Martin Scrosese over gepraat om weer in de Taxi te stappen
    maar daar is het nooit van gekomen. We probeerden uit te vogelen wat er met Travis was gebeurd.
    Ik zou graag nog een paar films met Marty willen doen. Ik speelde vroeger ook al luchtigere rollen.
    Ik vond dat ik altijd een goed gevoel voor humor had dus voor mij is het niet zo vreemd dat ik nu een
    aantal komedies doe.


    Jouw dochter Gwyneth heeft onlangs een kind gekregen Hoe is dat?
    Blythe Danner: Het is fantastisch om oma te worden. Mijn vrienden zeiden steeds dat het zo bijzonder
    is en daar geloofde ik nooit in. Kinderen geven ons hoop en dat is vooral belangrijk nu het niet zo goed
    met het land gaat. Zij moeten ons weer uit de ellende halen. Met John Kerry hadden we een nieuw begin
    kunnen maken. Dan konden we banden leggen met andere landen en uit deze rotzooi kruipen. Ja, Bob en
    ik moesten voor onze rollen een heel eind naar rechts schuiven.


    Robert De Niro en Blythe Danner

    Mensen zijn vaak geintimideerd door De Niro. Jij niet?
    Blythe Danner
    : Ik was ook bang van hem maar veel aaien en schouderklopjes doen echt wonderen.
    (Ze doet het voor)

    Robert De Niro
    : Als je met mensen samen op de set werkt, verdwijnt iedere vorm van intimidatie.
    Er is ook geen tijd voor dat soort onzin als je dag in dag uit met elkaar werkt.


    Waarom run je ook een aantal restaurants?
    Robert De Niro: 
    Ik doe de restaurants erbij omdat ik van lekker eten hou en met veel plezier betrokken
    ben bij het restaurantwezen. Acteren en regisseren is nog steeds mijn passie. Mijn productiemaatschappij
    Tribeca is nu bezig een aantal dingen op poten te zetten waaronder een nieuwe regie van mij.



    Ben je zelf ooit in een genante situatie beland?
    Blythe Danner
    : Ik was ooit op een feestje met mijn dochter Gwyneth die toen nog klein was en ik zag
    steeds een klein handje naar de champagne gaan. Uiteindelijk moest ik haar over mijn schouder naar huis
    dragen. Als kind noemden mensen mij altijd ‘blight’. Mijn moeder zei dan altijd ‘Het is Blythe; je moet
    het zingen!’ Dan wilde ik door de grond zakken.

    Robert De Niro: Ik breng mijn kinderen in verlegenheid als ik dans en raar doe waar vrienden bij zijn.


    Lijken jullie op jullie personages?
    Robert De Niro:
    Ik kan het goed vinden met de verloofde van mijn dochter. Sommige types waar ze
    mee kwam, vond ik minder maar ik hou mijn oordeel voor me want het is haar leven en dat respecteer
    ik. Als mijn zoon wil acteren, zal ik hem niet ontmoedigen maar wel vertellen over de negatieve kanten
    van het werk. Ik heb geen recht om hem te ontmoedigen.

    Blythe Danner
    : Thuis was ik ook altijd de vredestichter van het gezin.. Ik zou willen dat ik even onge-
    compliceerd van alles en iedereen kon houden als Dina. Ik ben opgegroeid in een tijd dat kinderen gezien,
    niet gehoord moesten worden. Ik heb er dus voor gezorgd dat mijn kinderen zo luidruchtig als maar kon
    waren. Als ik nu mensen haar naam verkeerd hoor spellen, sla ik ze gewoon.



    Hoe was het om te werken met de Fockers?
    Robert De Niro
    : Dit is mijn tweede film met Dustin en dat was leuk. Hij is een beetje maf. Om de
    spanning te breken boert hij en laat hij scheten op de set.

    Blythe Danner: Ik ken Ben Stiller als jochie al dus ik vind het enig dat hij is opgegroeid tot deze
    fantastische acteur. En Barbra kende ik omdat ik door haar geregisseerd was in Prince of Tides.


    Blijven jullie voorlopig films maken?
    Robert De Niro:
    Soms wordt ik wel moe bijvoorbeeld van dit allemaal. Maar ik heb nooit het idee
    gehad om te stoppen met werken. Soms denk ik er over om met het gezin in een caravan te kruipen
    en dan een Europese tournee of zo te maken.

    Blythe Danner:
    Voor een vrouw van mijn leeftijd is het moeilijk om goede rollen in Hollywood te
    krijgen. Maar op televisie heb ik dit jaar een paar hele mooie dingen gedaan. Ik speelde een superbitch,
    dat was erg verfrissend, en ik ben de moeder van Will & Grace. Die variatie is ontzettend leuk.


    Zou je een derde film doen?

    Robert De Niro: Tuurlijk, dan noemen we het Meet the Little Fockers.



    Meet the Parents: Little Fockers speelt sinds 22 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


    Regie:   Paul Weitz
    Cast:     Ben Stiller, Robert
                 De Niro, Owen Wilson...
    Duur:     98 minuten
    Genre:   Komedie


    09-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De 11 kaskrakers van 2011.

    Wat brengt het nieuwe filmjaar? Veel vervolgfilms én Belgische striphelden. Een lijstje
    met de elf grootste internationale kaskrakers.

    19 januari TRON LEGACY

    Amerika liep de voorbije weken al storm voor hét hightech 3D-avontuur van 2011 dat
    zich afspeelt in de verbluffende digitale wereld van Tron! Kevin Flynn (opnieuw vertolkt
    door Jeff Bridges) is al meer dan 25 jaar geleden verdwenen in Tron en zijn zoon Sam gaat
    hem zoeken. Met muziek van Daft Punk.

    Tron: Legacy


    3 april SCREAM 4

    Horrorfans kunnen zich in de handen wrijven: Wes Craven stort zich weer op zijn succes-
    volle Scream-franchise. Courteney Cox is er weer bij als de nieuwsgierige journaliste Gale
    Wheathers en Neve Campbell mag zich weer de longen uit het lijf schreeuwen als Sidney
    Prescott, deze keer naast True blood-actrice Anna Paquin.


    18 mei PIRATES OF THE CARIBBEAN -ON STRANGER TIDES


    De eerste drie piratenfilms brachten wereldwijd bijna drie miljard euro op, dus Disney
    twijfelde geen seconde om Johnny Depp met een vette cheque te verleiden om nog eens
    in de huid te kruipen van Captain Jack.
    Na het warrige derde deel zijn Keira Knightley en Orlando Bloom spoorloos verdwenen,
    maar Depp krijgt in ruil Pénelope Cruz en Keith Richards aan zijn zij.



    1 juni X-MEN: FIRST CLASS


    Wie wil weten wat er eigenlijk allemaal voorafging aan de avonturen van de X-Men,
    komt uitgebreid aan zijn trekken in de prequel X-men: First class. Met James McAvoy
    als de jonge professor Charles Xavier en Michael Fassbender als Magneto.


    29 juni TRANSFORMERS 3: DARK OF THE MOON


    Leg de oordopjes maar al klaar, want Michael Bay kennende zullen de bioscopen weer
    op hun grondvesten daveren met Transformers 3. Shia LaBeouf is weer van de partij,
    maar Megan Fox mag na enkele hatelijke opmerkingen aan het adres van de regisseur niet
    meer meedoen.


    Shia LaBeouf


    29 juni CARS 2

    Met Toy Story 3 maakte Pixar vorig jaar de meest succesvolle animatiefilm aller tijden.
    Dus John Lasseter haalt ook zijn Cars nog eens van stal.

    Cars 2: World Grand Prix

    13 juli HARRY POTTER AND THE DEATHLY HALLOWS PART TWO


    In juli valt na tien jaar definitief het doek over de filmavonturen van Harry Potter. Harry
    Potter and the Deathly Hallows part one loopt nu nog in de bioscoop en bracht wereldwijd
    al bijna 700 miljoen euro op. Maar het tweede deel belooft spannender en spectaculairder
    dan ooit te worden, als de ultieme strijd tussen Harry en Voldemort losbarst en de tovenaars-
    school Zweinstein in een ruïne herschapen wordt. Voor het eerst tovert Harry ook in 3D.


    3 augustus DE SMURFEN


    De blauwe stripheldjes van de Belgische tekenaar Peyo zijn nu al een hype in New York, en
    deze zomer wordt zelfs wereldwijd een nieuwe smurfenrage verwacht als de 3D-animatiefilm
    in première gaat. Hitzangeres Katy Perry leent haar stem aan Smurfin.


    26 oktober KUIFJE: SECRET OF THE UNICORN

    De Smurfen zijn niet de enige Belgische striphelden die dit jaar internationaal gaan scoren.
    Niemand minder dan Steven Spielberg en Peter Jackson ontfermden zich over een 3D-animatie-
    versie van Hergés Kuifje. Kuifje en het geheim van de eenhoorn is het eerste deel van een Kuifje-
    trilogie. Er wordt al gefluisterd dat er een feestelijke première in België komt, in aanwezigheid
    van Steven Spielberg himself.


    18 november THE TWILIGHT SAGA: BREAKING DAWN PART ONE


    De makers van de Twilight-reeks volgen het voorbeeld van Harry Potter en splitsen het vierde en
    laatste deel ook in twee stukken. In Breaking dawn part one trouwt Bella eindelijk met haar vampier
    Edward. Als ze in verwachting raakt, staat de hele vampierenwereld op zijn kop.


    14 december MISSION IMPOSSIBLE IV: GHOST PROTOCOL

    Tom Cruise heeft dringend nog eens een dikke hit nodig, en na enkele losse flodders zou het eindelijk
    nog eens moeten lukken met Mission Impossible IV. Cruise mag hopen dat hij zich als geheimagent
    Ethan Hunt opnieuw kan bewijzen als kassamagneet, want anders ziet zijn filmtoekomst er niet echt
    rooskleurig uit.

    Mission Impossible 4 zonder Tom Cruise? Tom Cruise

    Haalden het lijstje net niet:


    The green hornet, superheldenfilm met Cameron Diaz. (12 januari)

    Hereafter, drama van Clint Eastwood met Matt Damon en de Belgische actrice Cécile de France.
    (19 januari)

    Gnomeo & Juliet, nieuwe 3D-animatiefilm van Disney met muziek van Elton John en Lady Gaga.
    (16 februari)

    Gulliver's Travels, avonturenfilm met Jack Black. (23 februari)

    The black swan, thriller met Natalie Portman. (2 maart)

    Kung-fu panda 2, vervolg op de animatiefilm van DreamWorks, met de stem van onder andere
    Angelina Jolie. (15 juni)

    Johnny English 2
    , met Rowan Atkinson opnieuw als de klungelige Britse geheimagent. (12 oktober)

    Happy feet 2
    , de pinguïns gaan weer aan het dansen. (23 november)

    Puss in boots
    , de spin-off van Shrek, met Antonio Banderas als de stem van de gelaarsde kat.
    (7 december)

    09-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sir Michael Caine is nu ook Commandeur.

    De 77-jarige Britse acteur Michael Caine is in Parijs benoemd tot Commandeur in de
    Orde van Kunst en Letteren, de hoogste culturele onderscheiding in Frankrijk.
    Frans Minister van Cultuur Frederic Mitterand noemde Caine tijdens de uitreiking van
    het ereteken "een reus uit de filmwereld".

    Michael Caine

    Michael Caine treedt met de onderscheiding in de voetsporen van o.a. Bob Dylan, Dennis
    Hopper en Patti Smith. Caine acteerde in meer dan 100 films. Hij won twee Oscars voor
    Beste Mannelijke Bijrol in The Cider House Rules en Hannah and her Sisters.

    Caine werd in 2000 al tot ridder geslagen door Koningin Elizabeth II. Sindsdien gaat hij
    door het leven als Sir Michael Caine. Vanaf nu mag hij dus ook aangesproken worden als
    Commandeur Michael Caine.

    09-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    08-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.14 vragen voor Marie Vinck.

    Marie Vinck kan heel goed liegen als het moet. 'In een moordspelletje deed ik me onlangs
    zo onschuldig voor dat zelfs mijn lief erin trapte.'



    Hebt u als kind moeten liegen?
    Marie Vinck:
    Ik heb thuis nooit het gevoel gehad dat ik dingen niet kon vertellen. Eén
    keer, toen ik vijftien was, heb ik gelogen om de hele nacht naar Café d'Anvers te kunnen.
    Mijn moeder luisterde vol vertrouwen naar mijn smoezen. Ik vond het zo verschrikkelijk
    dat ik haar aan het bedriegen was dat ik het de dag erna meteen bekend heb.


    Gold dat omgekeerd ook?
    Marie Vinck:
    Mijn moeder heeft mij maar één keer belogen: over Sinterklaas. Ik was tien
    en geloofde er nog in. Iedereen lachte me uit, maar mijn moeder had een waterdicht verhaal.
    Volgens haar geloofden de andere kinderen er niet in omdat hun ouders dat ook niet deden,
    en zelf cadeautjes kochten. Op den duur vond ik het zo absurd dat ze het toch opbiechtte. Er
    volgde een verschrikkelijke crisis: huilen, me opsluiten in mijn kamer. Ik voelde me zo be-
    drogen.



    Wat is het meest absurde verhaal dat u geloofd hebt?
    Marie Vinck:
    Mijn zus Sara kon me de gekste dingen wijsmaken. Ze voelt er zich nog
    altijd schuldig over, maar ze heeft me jarenlang doen geloven dat ze van Mars kwam. Ze
    zou onzichtbaar door de lucht zijn gereisd en in de buik geplant zijn van haar mama, die
    aan het zonnen was (lacht).


    Bent u nog steeds zo goedgelovig?
    Marie Vinck:
    Mensen halen voortdurend grapjes met mij uit. Ik laat ook altijd mijn fiets,
    gsm of handtas stelen. Vorige week nog, in een klerenwinkel. Ik legde mijn spullen neer om
    te gaan rondkijken en dacht er niet aan dat iemand ze misschien zou meenemen.
    Ik wil zo graag vertrouwen in de goedheid van de mensen.



    Wanneer hebt u zich het ergst bedrogen gevoeld?
    Marie Vinck:
    Ik ben ooit bedrogen door een vorig lief. Ook al zei hij dat het niet zo was,
    ik was niet het goed gelovige kalf dat het niet doorhad. Zulke dingen voel ik dan wel aan,
    maar ik heb de rare karaktertrek om altijd te denken dat ik het aankan. Sommige relaties
    waren niet goed voor mij, maar ik kon er niet mee stoppen.
    Vrienden doorprikten dan pijnlijk mijn illusie, maar ik wilde niet opgeven, uit een soort
    dwaas perfectionisme.


    Gelooft u in de ware liefde?
    Marie Vinck:
    Ja, maar die hoeft daarom niet eeuwig te zijn. Ze kan voorbijgaan. Die
    nuchterheid is het resultaat van het kind te zijn van gescheiden ouders. Ik wil nooit trouwen.
    Ik voel een soort ongeloof tegenover liefde voor het leven, maar tegelijk wil ik het heel graag
    en zal ik er ook voor vechten. Liefde is een illusie, biologisch en wetenschappelijk meteen
    onderuit te halen. Ik hou er ook van als mensen dat doen, zoals Arnon Grunberg in De mensheid
    zij geprezen!. Tegelijk word je niet gelukkig als je niet in de waan blijft dat liefde echt bestaat.



    Wat maakt u uzelf nog wijs?
    Marie Vinck:
    Tegenover het leed van de wereld bescherm ik mezelf. Uit een soort machte-
    loosheid, of vanuit het idee dat ik weinig kan doen of er niet genoeg over weet. De waarheid is
    dat ik het er niet voor over heb. Ik vind dat heel erg van mezelf.
    Ik doe kleine dingen, zoals meter zijn van het Eén miljoen bomen-project, maar blijf onverschillig
    als ik op het nieuws mensen zie creperen.

    Mensen lachen me ermee uit, maar ik word het meest geraakt door dierenleed. Doen ze een dier
    pijn, dan krimpt mijn maag samen en schieten de tranen me in de ogen. Misschien is het omdat
    dieren niet kunnen zeggen dat ze pijn hebben.


    Is een waargebeurd verhaal krachtiger dan fictie?
    Marie Vinck:
    Meestal niet. Zodra iets te concreet en anekdotisch wordt, vind ik het niet meer
    interessant. Ik denk dat het een soort escapisme is, een vlucht uit de te saaie, grijze, dagelijkse
     realiteit. Geëngageerde voorstellingen zijn wel interessant, maar ik verlies er mijn fantasie bij.
    Ik moet me kunnen herkennen in universele gevoelens. Laatst heb ik Kinderen van de zon van
    Toneelgroep Amsterdam gezien, een prachtige voorstelling. Ik heb zitten huilen.



    Voelt acteren soms als liegen?
    Marie Vinck:
    Dat mag het niet zijn, maar er zijn momenten geweest dat ik me niet kon
    vinden in een scène of manier van regisseren. Achteraf had ik spijt, vond ik het slecht
    gespeeld. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is je intuïtie te volgen, vooral bij films. Daar
    gaat het over realistische emoties en ga je ver mee in de illusie. Theater slorpt me vaak
    minder op omdat het geësthetiseerd is, minder naturalistisch. Maar als acteur vertrek je
    zowel op toneel als op de set vanuit oprechtheid.

    Wanneer vindt u uw vak fake?
    Marie Vinck:
    Het gebeurt dat ik ervoor in de stemming ben, maar meestal zijn premières
    synoniem met avonden vol vreselijk oppervlakkige gesprekjes. Ik haat smalltalk, ik klap
    dan dicht en wil naar huis. Soms kan ik het niet opbrengen om geïnteresseerd te lijken, en
    ook netwerken kan ik absoluut niet.

    Ik haat het om mensen te leren kennen, omdat je door die eerste fase moet waarin je je moet
    profileren. Als ik alleen in het buitenland ben, voel ik me soms eenzaam, maar het ligt niet
    in mijn aard om makkelijk mensen te leren kennen. Ik geef me alleen maar bloot bij mensen
    bij wie ik me op mijn gemak voel.

     
    Kost het u moeite om zichzelf te blijven?
    Marie Vinck:
    Het is een eeuwige strijd om zo dicht mogelijk te blijven bij wie je bent.
    Ik slaag er steeds beter in, maar strijd en ruzie maken me diep ongelukkig.
    Daarom verzwijg ik weleens een eigen frustratie of irritatie.


    Moeten vrienden niet rechtuit zijn?
    Marie Vinck:
    Natuurlijk, dan respecteer je elkaar ook meer, maar ik flap er niet zomaar
    iets uit zonder na te denken. Het lukt me niet altijd goed, maar ik probeer mijn verwijten
    vaak te verstoppen. Boos worden op iemand vind ik het moeilijkste wat er is, en ik moet
    vechten om dat patroon te doorbreken. Ik leg snel de schuld of verantwoordelijkheid bij
    mezelf, dat heb ik helemaal van mijn moeder (glimlacht).



    Wat is het geheim van een goede leugenaar?
    Marie Vinck
    : Je moet weten hoe iemand zich gedraagt die onschuldig is. Ik kan vrij goed
    lichaamstaal lezen, voel het meteen aan als een kus onoprecht is of een koppel heeft zitten
    ruziën. Als ik goed wil liegen doe ik hetzelfde als wanneer ik acteer. Het zijn geen trucjes,
    het is eerder inlevingsvermogen. Ik ken goeie acteurs die niet kunnen liegen, maar ik kan
    het supergoed. Toen we onlangs het spel Killer speelden(waarbij je moet uitzoeken wie de
    moordenaar is) loog ik zo overtuigend dat zelfs mijn lief het geloofde. We hebben er achter-
    af nog ruzie over gemaakt(lacht).


    Wat beschouwt u als uw grootste leugen?
    Marie Vinck:
    Als het over ontrouw gaat, heb ik ook al aan de andere kant gestaan. Het is het
    ergste wat ik al gedaan heb, ik vond mezelf zo'n slecht mens. Uiteindelijk begreep ik dat er
    altijd een context is, het nooit een zwart-witverhaal is. Toch heb ik er heel hard van afgezien en
    veel uit geleerd. Ik weet dat ik het nooit van mijn leven nog zal doen.



    Marie Vinck(27) is momenteel nog te zien in Smoorverliefd, en was recent te zien
    in Adem. Ze stond recent op de planken met 'De Koning sterft', van 't Arsenaal.

    08-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    07-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dossier wereldsterren: deel 10: interview met Leonardo DiCaprio.

    De babyface die ten tijde van Titanic op menige meisjeskamermuur prijkte, is hij nog
    niet verloren. Maar Leonardo DiCaprio is sindsdien wel uitgegroeid van niet onaardig
    spelende posterhunk tot Hollywoods meest gevraagde acteur. Recent voegde hij oa.
    Revolutionary Road en Scorsese's Shutter Island aan zijn indrukwekkende palmares
    toe. In 2008 was er Ridley Scotts CIA-thriller Body Of Lies. 'Ik weet ook niet hoe het
    in het Midden-Oosten zal aflopen.'

    ©Armando Gallo/Retna Ltd.

    Ridley Scott, nochtans een notoire zuurpruim, is het nieuwste lid vanDiCaprio's fanclub.
    'Hij was nog beter dan ik verwacht had', glundert hij. 'En ik had hoge verwachtingen.'
    DiCaprio's vertolking in Body Of Lies is dynamisch en vaak realistisch op het griezelige
    af. DiCaprio speelt Roger Ferris, een CIA-agent die in Jordanië dagelijks met hinderlagen
    en moorden geconfronteerd wordt. Hij probeert de daders van een reeks bomaanslagen in
    het Westen op te sporen - een verraderlijke taak die er door zijn baas Hoffman (Russell
    Crowe) niet makkelijker op wordt. Dat is immers een onverbiddelijke, botte cynicus die
    bereid is om iedereen, Ferris incluis, op te offeren om er zelf beter van te worden.

    Body Of Lies was Crowes vierde film met Ridley Scott(intussen was er met Robin Hood
    een vijfde samenwerking), maar hij heeft ook al met DiCaprio samengewerkt. Dertien jaar
    geleden, om precies te zijn, in The Quick And The Dead. 'Twee dingen zijn veranderd voor
    Leo sinds we die film maakten', grapt Crowe. 'Nu mag hij eindelijk drinken en hij is geen
    maagd meer...'

    ©Warner Bros. Pictures

    Wat weet jíj nog van je eerste samenwerking met Crowe?
    Leonardo DiCaprio:
    Russell en ik zijn min of meer op hetzelfde moment in deze business
    gestapt. The Quick And The Dead was de eerste bigbudgetfilm van onze carrière. Hij had
    net Romper Stomper gemaakt en ik kwam van What's Eating Gilbert Grape. En plots staan
    we grapjes te maken op een set in Tucson met kleppers als Sharon Stone en Gene Hackman.
    We vroegen ons af hoe we op een echte filmset moesten acteren, want tot dan toe hadden
    we enkel kleine films gemaakt. Ik herinner me Russells schitterende gevoel voor humor en
    het feit dat hij voortdurend grappen met me uithaalde. Maar hij was ook professioneel
    en kwam met een welomlijnd profiel van zijn personage naar het werk.
    Net als ik heeft hij sinds onze eerste samenwerking een mooi palmares opgebouwd. Voor ik
    aan Body Of Lies begon, twijfelde ik wel eens of Russell nog dezelfde zou zijn. Gelukkig
    was dat ook zo: hij is nog altijd even vastberaden en koppig.
    Maar ik beschouw dat als kwaliteiten. Hij is een schitterende acteur die zijn personages subtiel
    weet neer te zetten, én de nodige body geeft.

    ©Warner Bros. Pictures


    Je hebt nu ook voor het eerst samengewerkt met Ridley Scott. Hoe beviel je dat?
    Leonardo DiCaprio:
    Van alle filmmakers met wie ik ooit gewerkt heb, is Ridley on-
    getwijfeld de meest efficiënte. Regisseurs zoals hij zijn dun gezaaid: hij kan zich op zeven
    verschillende invalshoeken concentreren, leidt twintig afdelingen en organiseert dingen op
    een manier die ik nooit eerder gezien heb. Soms liet hij scènes vanuit verschillende
    standpunten vastleggen met vijf tot zelfs twaalf camera's, waarbij hij alles in het oog hield
    op een batterij van zeven monitors. Zonder dat zijn aandacht ook maar één moment ver-
    slapte. Tijdens de opnames krijgt de film al vorm, want hij weet perfect hoe alles er in de
    montagecel zal uitzien en bedient zich daarvoor van de meest geavanceerde technologie.
    Dat is indrukwekkend, zonder meer.

    Hij haat tijdverspilling. Hij loopt van hot naar her op de set, in een georganiseerde chaos
    van het hoogste niveau. Er zijn nauwelijks rustige momenten. Anders zou hij zich vervelen.
    Hij heeft een diepgewortelde behoefte om zijn instincten voortdurend te prikkelen, om zich-
    zelf uit te dagen en te stimuleren. Het gebeurde vaak dat hij de toon van een scène net voor
    de opname helemaal omgooide, omdat hij een betere manier gevonden had. Iedereen moest
    zich schrap zetten. Hij verhuisde dan de hele set naar een andere locatie en liet een helikopter
    aanrukken om de bovenkant van mijn hoofd te filmen. Je weet nooit waarop hij aanstuurt.
    Russell was dan wel gewend om op die manier te werken, maar ik niet. Ik had net vijf maanden
    op de set van Sam Mendes' Revolutionary Road doorgebracht. Een intieme shoot in een huis in
    Connecticut, waar ik eindeloze uren doorbracht met emmeren over emoties.
    En in Marokko bevond ik me plots in een high-octane environment vol explosies, adembenemende
    helikopterachtervolgingen en andere dingen die de verbeelding tartten. Je kunt je inbeelden dat ik
    wat tijd nodig had om me aan te passen, om mijn personage te vinden en om aan Ridleys helse werk-
    ritme te wennen.

    ©Warner Bros. Pictures

    Op sets van Martin Scorsese, om maar één naam te noemen, gaat het er vast anders
    toe.
    Leonardo DiCaprio:
    En of! Marty neemt zijn tijd om elk beeld nauwkeurig voor te bereiden.
    Hij werkt liever met één enkele camera, vanuit één hoek. De repetitieperiode duurt bij hem
    altijd erg lang, waardoor de opnames heel veel tijd in beslag nemen. Hij is een zegen voor
    acteurs, want hij vertrouwt hun instinct. Dat geldt overigens ook voor Ridley.


    Krijgt een acteur het niet moeilijk om zich te concentreren met zoveel camera's rondom
    hem?
    Leonardo DiCaprio:
    Ja hoor. Je moet erg goed voorbereid zijn en je moet je afsluiten van de
    buitenwereld om je niet uit je lood te laten slaan.
    Ik herinner me bijvoorbeeld een ingewikkelde scène waarin ik verondersteld werd om op het-
    zelfde moment in mijn mobieltje te praten, een sigaret te roken en een rennende terrorist neer
    te knallen. Ik zei tegen Ridley dat ik dat een beetje te veel van het goede vond, vooral omdat
    het niet paste in de context van het verhaal. Hij luisterde beleefd, maar verzocht me achteraf
    om het toch eens te proberen. Hij verzekerde me dat het resultaat te gek zou zijn. Hij had
    gelijk: de scène hééft punch. Dat is Ridley ten voeten uit.

    ©Warner Bros. Pictures

    Scott zei dat je zo goed voorbereid was dat je meer over het personage wist dan hij-
    zelf. Wat is je uit je research bijgebleven?
    Leonardo DiCaprio:
    Ik heb gepraat met een gepensioneerde CIA-man, een die een heel
    hoge functie in de organisatie had. Als er me één iets duidelijk geworden is, dan wel dat
    de problemen in het Midden-Oosten ongelofelijk ingewikkeld zijn. De VS hebben zich in
    een wespennest gewaagd zonder echt te weten wat de gevolgen ervan zouden zijn.
    They've bitten off more than they can chew. Kijk niet naar mij voor concrete antwoorden
    over hoe het daar zal aflopen. Ik ben maar een acteur, geen politicus.


    In 'Revolutionary Road', worden jij en Kate Winslet(DiCaprio's tegenspeelster in
    'Titanic') herenigd.
    Leonardo DiCaprio:
    Kate is op de set van Titanic een hartsvriendin geworden, en we
    zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Deze bewerking van Richard Yates' cultroman lag
    haar nauw aan het hart. Ik heb geen moment geaarzeld toen ze me vroeg om mee te spelen.

    Revolutionary Road vertelt het verhaal van een bourgeoiskoppel in het Amerika van de
    jaren vijftig, toen het land floreerde onder president Dwight Eisenhower. Ze hadden alles
    wat de gemiddelde Amerikaan toen wilde: een leuk huis met een houten, wit geschilderd
    hek in een mooie buurt. Hij die elke ochtend vertrekt om te gaan werken, en zij die thuis-
    blijft, voor de kinderen zorgt en eten maakt. Ze proberen wel om de clichés te vermijden,
    en een interessant leven te leiden, maar hun American Dream brokkelt langzaam af. Ze
    zien elkaar heel graag, maar het maatschappelijke conformisme uit die tijd verstikt hen.
    Het is een pijnlijk en hartverscheurend verhaal.
    Ik vond het heerlijk om weer met Kate te kunnen samenwerken. Er bestaat een intieme band
    tussen Kate en mij die ons toelaat om ver te gaan in onze vertolkingen. Ze is de beste actrice
    van haar generatie.

    ©Matt Sayles/AP
    Leonardo DiCaprio en Kate Winslett op de première van Revolutionary Road
    te Los Angeles dd. 15 december 2008


    Als bonafide superster in Hollywood krijg je heel wat scenario's te zien. Wat bepaalt
    of je een script al dan niet goed vindt?
    Leonardo DiCaprio:
    Films als Body Of Lies of Blood Diamond geven me de kans om
    actuele onderwerpen te tackelen, wat ik altijd heel leuk vind. Uiteindelijk is kwaliteit het
    belangrijkste criterium. Het script, de regisseurs en de acteurs met wie ik het scherm zal
    delen, bepalen of ik meedoe.

    Precies twintig jaar geleden ben ik in de filmwereld begonnen en sindsdien heb ik enorm
    veel geluk gehad. Ik herinner me de voorbereiding voor een van mijn eerste films: ik heb
    toen een heleboel films van Robert De Niro en andere grote acteurs uit de jaren zeventig
    bekeken. Ik bewonderde hen om hun intensiteit, hun naturel, de manier waarop ze één
    werden met hun personages. Ik heb mijn acteercarrière altijd naar hen willen modelleren.

    ©Warner Bros. Pictures

    Je hebt een eigen productiebedrijf Appian Way Productions. Ben je nog steeds bezig
    met een biopic van Ian Fleming (schrijver van James Bond)?
    Leonardo DiCaprio:
    Absoluut. Zijn verhaal is een van die mysteries waarvan niemand
    echt het fijne weet. Flemings extracurriculaire activiteiten zijn altijd in nevelen gehuld
    geweest. Het scenario is nog niet klaar, maar het wordt een dankbare rol. En ik ben een
    grote fan van James Bond.


    Hoe heb je het overlijden van Paul Newman beleefd?
    Leonardo DiCaprio:
    Ik heb helaas nooit de kans gekregen om hem te ontmoeten, maar
    hij was een waardige ambassadeur voor het acteursgild in Hollywood. Hij was een klas-
    bak. Hij heeft niet alleen enkele van de meest memorabele vertolkingen uit de geschiedenis
    van de cinema neergezet - Cool Hand Luke van Stuart Rosenberg is niet voor niets een van
    mijn favoriete films aller tijden - maar hij was ook heel integer. Een onvermoeibare filantroop
    die zijn roem gebruikte om anderen te helpen, zonder ooit zijn imago te grabbel te gooien.

    ©Jemal Countess/WireImage.com

    Volgende week kunnen jullie op deze site, in het kader van de reeks interviews met
    wereldsterren, een interview lezen met Monica Bellucci, de actrice uit films zoals Under
    Suspicion, Malèna, The Matrix Reloaded en Shoot 'Em Up.














    07-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sean Penn krijgt Stanley Kramer Award.

    Sean Penn wordt onderscheiden met de Stanley Kramer Award. Het Producers Guild of
    America, een beroepsvereniging van film- en televisieproducenten, kent de prijs toe aan
    de acteur vanwege zijn sociaal-maatschappelijke betrokkenheid.


    De 50-jarige Penn zal de onderscheiding ontvangen tijdens een ceremonie op 22 januari.
    De voorzitter van het gilde noemt hem een toegewijde activist.

    De prijs, die genoemd is naar filmregisseur Stanley Kramer, wordt voor het eerst toe-
    gekend aan een persoon. Eerder ging de award naar films als 'An Inconvenient Truth'
    en 'Hotel Rwanda'. Ook Penns film 'I am Sam', waarin hij een verstandelijk beperkte
    vader speelde, werd al met de Stanley Kramer Award bekroond.

    07-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    06-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview met Emma Stone n.a.v. de release van Easy A.

    De 22-jarige Emma Stone (‘Superbad’, ‘Zombieland’) is dé Amerikaanse coming star van het
    moment. Ze staat op de rand van de doorbraak, want binnenkort vertolkt ze het vriendinnetje
    van de nieuwe Spider-Man. Dat ze meer is dan een leuke snoetje, kon je vanaf gisteren al
    ontdekken. In de jongerenkomedie ‘Easy A’ van Will Gluck weet ze als Olive drama te
    combineren met een komische noot.

    ©Sony Pictures

    ‘Easy A’ is losjes gebaseerd op de literaire klassieker ‘The Scarlet Letter’ van Nathaniel
    Hawthorne – ooit verfilmd met Demi Moore – maar brengt eigenlijk veel meer een hommage
    aan de John Hughes-teenpics van de jaren 80. Centraal staat de voorbeeldige Olive, die door
    een misverstand de reputatie krijgt van een losbandige meid. De jongens van de preutse school-
    gemeenschap gebruiken haar meteen om een sexy imago te krijgen. Maar wat niemand weet, is
    dat de losbol van de school eigenlijk nog maagd is.

    ‘Easy A’ draait rond het feit dat vele tieners zich schamen over hun maagdelijkheid. Hebben
    jullie daar veel van gemerkt in jullie research?
    Emma Stone
    : Regisseur Will Gluck ging naar Cornell, een school ergens in de VS, om er zijn
    film voor te stellen. En er was één meisje die na de screening opstond en voor de ganse klas zei:
    ‘Ik ben 18 jaar en nog maagd. En ik ben er trots op dat dit verhaal eindelijk verteld is.’ De klas
    begon te applaudisseren en Will was tamelijk onder de indruk.
    Nu, ik denk dat 18-jarige meisjes die uitpakken met hun maagdelijkheid waarschijnlijk flink in de
    minderheid zijn. Maar het is in ieder geval niets om je over te schamen.

    ©Sony Pictures
    Emma Stone en Penn Badgley in Easy A

    Wat ga je over vele jaren tegen jouw 17-jarige dochter zeggen?
    Emma Stone
    : Ik denk dat ze beter heel verliefd kan zijn én zorgen dat ze veilig vrijt. Het
    gaat er vooral om dat jonge meisjes nooit spijt krijgen van wat ze wel of niet doen. Maar je
    kan geen leeftijd plakken op het verlies van je maagdelijkheid. Wanneer je helemaal onder-
    gedompeld bent in die eerste ervaring… Ik denk dat het oké is als je geen onverantwoorde
    dingen doet. Maar je maagdelijkheid per se kwijt willen spelen voor de verkeerde redenen,
    lijkt me geen goed idee. Sommige meisjes willen er van af omdat ze denken dat ze zich dan
    zelfzekerder voelen. Tja…

    Is ‘Easy A’ een belangrijke film voor jou?
    Emma Stone: Ja en neen. Je weet nooit of iets belangrijk zal zijn. Maar ik wist wel dat het
    de film ging zijn die alles zou veranderen op het vlak van mijn werkethiek. Exponentieel zelfs.
    Door deze film heb ik geleerd om mezelf als actrice goed te verzorgen. Goed op tijd gaan slapen,
    stress vermijden, op tijd naar de set komen en je dialogen perfect kennen.
    Ik besefte nu veel meer dat ik een volwassen vrouw was geworden én een professional die soms
    16 uur per dag moet werken. Je denkt nooit dat een project je leven zal veranderen of dat een film
    het beeld dat mensen van je hebben zal wijzigen, want dan mag je je verwachten aan zware ont-
    goochelingen. Ik wist ook niet dat ‘Superbad’ door het dak ging gaan. Het was voor iedereen een
    lollige boel. Maar een hitfilm? Kijk nu naar Jonah Hill. Hij is een ster geworden.



    Will Gluck vergeleek je met een jonge Julia Roberts in haar doorbraakrol. Had je
    tijdens de shoot echt niet de indruk dat dit wel eens iets zou kunnen worden?
    Emma Stone
    : Weet je, de film draait rond Olive en ik ben in bijna alle scènes aanwezig.
    Dat wil zeggen dat ik de film moet dragen, wat een enorme druk met zich meebrengt. Ik
    denk dat ik vooral daarmee bezig was en niet zozeer met het effect dat de film zou kunnen
    sorteren. Ik dacht vooral: ‘Als ik Olive verkeerd speel, is de hele film om zeep. En dan is
    het mijn schuld.’ Het was de eerste keer dat ik dat gevoel had en het sloopte me bijna. Ik
    heb me echter niet laten gaan en heb mezelf een ijzeren discipline opgelegd, zodanig zelfs
    dat ik een beetje het plezier in het acteren verloor.
    Maar achteraf ben ik blij dat het zo verlopen is, want ik heb enorm veel bijgeleerd. Wat er
    straks gebeurt, dat zullen we dan wel zien.


    Hoe ambitieus was je als kind?
    Emma Stone
    : Ik wilde in het begin vooral sketches doen. Maar je weet hoe dat gaat. Je
    dromen worden groter, want later droomde ik van ‘Saturday Night Live’. En daarna kwamen
    de ‘movies’. Maar nu ik in films meespeel, weet ik nog niet wat ik later wil doen. Was er ooit
    een plan B? Ik had eigenlijk schrijver en journalist willen worden. (lacht) Maar het is dus niet
    uitgekomen, zoals je ziet.

    Easy A

    Easy A speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen


    Regie:    Will Gluck
    Cast:      Emma Stone,
                  Lisa Kudrow
    Genre:    Romantische
                  komedie
    Duur:      92 minuten






    06-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    05-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Anne Hathaway geeft zich bloot in 'Love & other drugs'.

    Van Disneyprinses tot een seksbom met Parkinson: Anne Hathaway is niet voor één gat
    te vangen. 'Zijn Vlaamse actrices tegenwoordig bang om uit de kleren te gaan? Voor mij
    is het part of the job. Zolang de focus maar niet op het bloot ligt', zegt Hathaway.

    Neem het van ons aan: 2011 wordt het jaar van Anne Hathaway (28).
    De actrice die qua brede glimlach kan wedijveren met Julia Roberts, presenteert niet alleen
    de komende Oscaruitreiking. De kans dat ze zélf met een beeldje naar huis mag, is niet denk-
    beeldig. Voor haar rol van parkinsonpatiënte Maggie in het romantische drama Love & other
    drugs is ze intussen ook genomineerd voor een Golden Globe.
    Een opmerkelijke rol is het alleszins, want Hathaway en haar tegenspeler Jake Gyllenhaal
    geven zich naar Hollywoodnormen wel heel erg bloot. 'Natuurlijk stond ik niet te springen
    om volledig naakt te gaan, maar als professionele actrice ga ik zoiets ook niet uit de weg.'

    Anne Hathaway

    Is dit uw moeilijkste rol tot nog toe?
    Anne Hathaway:
    Ach, elke rol biedt een andere uitdaging. Maggie is seksueel heel erg
    vrijgevochten. Zo'n personage spelen vond ik aanvankelijk moeilijk.
    Al is seks voor Maggie vooral een manier om haar echte gevoelens te verbergen, om te
    vermijden dat ze moet nadenken over de lastige situatie waarin ze verkeert. Ze heeft de
    ziekte van Parkinson. In het eerste stadium nog maar, maar ze weet dat het erger zal
    worden.
    Dat is wat mij het meest aantrok in de rol. Ik dacht: O mijn God, dat meisje is nog maar
    26. Mijn hart brak. Als ik zo'n vreselijk nieuws zou krijgen, zou ik helemaal van de kaart
    zijn. De manier waarop Maggie op haar ziekte reageert, is misschien niet aan te bevelen,
    maar het is wel heel menselijk. Het is fascinerend om te zien hoe mensen hun angsten
    proberen te ontvluchten.


    Was het raar om zo naakt op de set te staan?
    Anne Hathaway
    : Ha, dit is pas de tweede vraag. (lacht) Ik snap dat journalisten daar
    alles over willen weten omdat de lezers smullen van zulke verhalen, en ik weet ook wel
    dat die naaktscènes gebruikt worden om de film te verkopen. Maar eerlijk: het was heel
    gewoon, it's part of the job.
    Jake en ik hadden maanden op voorhand het contract getekend, en we wisten wat ons te
    wachten stond. Natuurlijk sta je in het begin te sterven als je je kleren moet uittrekken
    voor mensen die je amper vijf minuten kent, maar dan moet je gewoon professioneel zijn.

    Love & other drugs

    Heb je de rol aanvaard omdat Jake Gyllenhaal je tegenspeler was?
    Anne Hathaway
    : Neen, dat was niet de reden, maar het hielp wel. (lacht) Ik had met Jake al
    een liefdesscène gespeeld in Brokeback mountain en ik wist dat ik hem kon vertrouwen. Dat
    was al één zorg minder.
    Het is fijn om met mensen te werken die je kunt vertrouwen. We hebben veel gelachen tijdens
    de opnames. De naaktscènes zijn heel natuurlijk. De focus ligt niet op het bloot, maar op de
    emoties, net zoals we het wilden.


    Vlaamse actrices gaan tegenwoordig net minder gemakkelijk uit de kleren omdat die
    beelden op het internet een eigen leven gaan leiden. Neem je als Hollywoodactrice geen
    risico?
    Anne Hathaway
    : Ik dacht net dat ze daar in Europa geen problemen meer mee hadden. In
    Hollywood ligt dat nog een tikkeltje gevoeliger, maar ik heb niet het gevoel dat ik een risico
    neem. Ik wou gewoon een fantastisch personage spelen. De rol van Maggie was het beste wat
    ik op dat moment aangeboden kreeg. Meestal bedriegt mijn instinct me niet.

    Love & other drugs

    Geef jij jezelf nog gemakkelijk bloot, emotioneel dan? Is het moeilijker om een relatie
    te beginnen als je beroemd bent?

    Anne Hathaway: Ik weet niet goed hoe ik die vraag moet beantwoorden. (denkt na) Je hart
    openzetten voor de liefde is altijd moeilijk, of je nu beroemd bent of niet, punt. Hoe ouder ik
    word, hoe moeilijker het is om mensen te vertrouwen. Maar ik bouw zeker geen muur om me
    heen, ik maak nog vrienden.


    Je was al eens genomineerd voor een Oscar. Reken je daar weer op?
    Anne Hathaway
    : Ik heb begrepen dat ik één van de zevenendertig actrices ben in de running
    voor een nominatie, dus daar denk ik niet te veel aan.
    Mijn vorige nominatie voor Rachel getting married twee jaar geleden was alleszins een geweldige
    ervaring. Mijn vader meldde mij trots dat ik de tweehonderdste vrouw was die genomineerd werd
    voor een Oscar. En ik kreeg daardoor een gastrol in The Simpsons. Cool, want ik ben al jaren een
    enorme fan.



    Je zei onlangs dat je er al naar uitkijkt om ouder en bezadigder te worden.
    Anne Hathaway
    : Ja, want het is erg vermoeiend om de hele tijd de hype van het moment te zijn,
    en met de jaren komt ook de wijsheid, toch? Al ga ik nog lang niet op mijn lauweren rusten.
    Ik heb bijvoorbeeld nog nooit tegen een alien gevochten in een film, ik wil graag in een rockband
    zingen, ik wil een gezin stichten, ik wil acteren in het theater... nog een miljard dingen te doen.


    Love & other drugs speelt sinds 29 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen


    Regie:   Edward Zwick
    Cast:     Anne Hathaway,
                 Jake Gyllenhaal
    Genre:   Romantische komedie
    Duur:     112 minuten


    05-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007


    03-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Britse acteur Pete Postlethwaite (64) overleden.

    Pete Postlethwaite is gisteren in een ziekenhuis van het graafschap Shropshire overleden.
    De Britse acteur, die 64 jaar oud werd, had al een tijd kanker.

    Pete Postlethwaite

    Postlethwaite speelde de hoofdrol in 'Suite 16', een film uit 1994 van de Belgische regisseur
    Dominique Deruddere waarin ook de vorig jaar overleden Nederlandse acteur Antonie
    Kamerling te zien was. De Britse acteur kreeg in datzelfde jaar een Oscarnominatie voor zijn
    rol in 'The name of the father'.

    In 'Brassed off!' (1997) van de Brit Mark Herman speelde hij de vurige dirigent van een lokale
    fanfare van gedesillusioneerde mijnwerkers die vast van plan waren deel te nemen aan een
    nationale competitie. Enkele andere films waarin hij meespeelde, waren 'The constant garderner',
    'The usual suspects' en recent nog 'Inception'.

    Regisseur Steven Spielberg noemde hem ooit "de beste acteur ter wereld".

    03-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007




    Foto

            ACTEURS/
         ACTRICES

    Foto

  • Andy Garcia

    Foto

  • Charlize Theron

    Foto

  • Robert De Niro

    Foto

  • Sharon Stone

    Foto

  • Al Pacino

    Foto

  • Julia Roberts

    Foto

  • Johnny Depp

    Foto

  • Sandra Bullock

    Foto

  • Christian Bale

    Foto

  • Gwyneth Paltrow

    Foto

  • Denzel Washington

    Foto

  • Nicole Kidman

    Foto

  • Jack Nicholson

    Foto

  • Halle Berry

    Foto

  • Tom Cruise

    Foto

  • Ashley Judd

    Foto

  • Nicolas Cage

    Foto

  • Michelle Pfeiffer

    Foto

  • Michael Douglas

    Foto

  • Meryl Streep

    Foto

  • Tom Hanks

    Foto

  • Angelina Jolie

    Foto

  • Matt Damon

    Foto

  • Jodie Foster

    Foto

  • Daniel Day-Lewis

    Foto

  • Kim Basinger

    Foto

  • Edward Norton

    Foto

  • Renée Zellweger

    Foto

  • Ed Harris

    Foto

  • Helen Hunt

    Foto

  • Russell Crowe

    Foto

  • Cameron Diaz

    Foto

  • John Travolta

    Foto

  • Cate Blanchett

    Foto

  • Mel Gibson

    Foto

  • Demi Moore

    Foto

  • Brad Pitt

    Foto

  • Natalie Portman

    Foto

  • Clint Eastwood

    Foto

  • Scarlett Johansson

    Foto

  • James Franco

    Foto

  • Eva Mendes

    Foto

  • George Clooney

    Foto

  • Keira Knightley

    Foto

  • Richard Gere

    Foto

  • Rebecca Romijn

    Foto

  • Mark Wahlberg

    Foto

  • Diane Lane

    Foto

  • Colin Farrell

    Foto

  • Hilary Swank

    Foto

  • Leonardo DiCaprio

    Foto

  • Jessica Alba

    Foto

  • Gene Hackman

    Foto

  • Megan Fox

    Foto

  • Bruce Willis

    Foto

  • Jennifer Connelly

    Foto

  • Samuel L. Jackson

    Foto

  • Reese Witherspoon

    Foto

  • Will Smith

    Foto

  • Jennifer Garner

    Foto

  • Pierce Brosnan

    Foto

  • Naomi Watts

    Foto

  • Sean Penn

    Foto

  • Famke Janssen

    Foto

  • Harrison Ford

    Foto

  • Uma Thurman

    Foto

  • Kevin Bacon

    Foto

  • Julianne Moore

    Foto

  • James Woods

    Foto

  • Catherine Zeta-Jones

    Foto

  • Jason Statham

    Foto

  • Kate Winslet

    Foto

  • Alec Baldwin

    Foto

  • Penélope Cruz

    Foto

  • Hugh Jackman

    Foto

  • Kate Beckinsale

    Foto

  • Paul Newman

    Foto

  • Madeleine Stowe

    Foto

  • Jude Law

    Foto

  • Jennifer Lopez

    Foto

  • Marlon Brando

    Foto


    Foto

  • Orlando Bloom

    Foto

  • Salma Hayek

    Foto

  • Sean Connery

    Foto

  • Denise Richards

    Foto

  • Clive Owen

    Foto

  • Vera Farmiga

    Foto

  • Keanu Reeves

    Foto

  • Carrie-Anne Moss

    Foto

  • Matt Dillon

    Foto

  • Liv Tyler

    Foto

  • Joaquin Phoenix

    Foto

  • Rebecca De Mornay

    Foto

  • Michael Madsen

    Foto

  • Rachel Weisz

    Foto

  • John Voight

    Foto

  • Sienna Miller

    Foto

  • Sylvester Stallone

    Foto

  • Jessica Biel

    Foto

  • John Malkovich

    Foto

  • Milla Jovovich

    Foto

  • Kevin Costner

    Foto

  • Anne Hathaway

    Foto

  • Ray Liotta

    Foto

  • Diane Kruger

    Foto

  • Paul Walker

    Foto

  • Alicia Silverstone

    Foto

  • Anthony Hopkins

    Foto

  • Neve Campbell

    Foto

  • Tim Robbins

    Foto

  • Kirsten Dunst

    Foto

  • Guy Pearce

    Foto

  • Monica Bellucci

    Foto

  • Tommy Lee Jones

    Foto

  • Christina Ricci

    Foto

  • Lee Marvin

    Foto

  • Michelle Rodriguez

    Foto

  • Jamie Foxx

    Foto

  • Carice Van Houten

    Foto

  • Benicio Del Toro

    Foto

  • Elizabeth Banks

    Foto

  • Robert Duvall

    Foto

  • Helena Bonham Carter

    Foto

  • James McAvoy

    Foto

  • Juliette Lewis

    Foto

  • Liam Neeson

    Foto

  • Jennifer Jason Leigh

    Foto

  • Hugh Grant

    Foto

  • Sigourney Weaver

    Foto

  • Viggo Mortensen

    Foto

  • Kristin Scott Thomas

    Foto

  • Ben Kingsley

    Foto

  • Jennifer Aniston

    Foto

  • James Gandolfini

    Foto

  • Sophia Loren

    Foto

  • Mickey Rourke

    Foto

  • Winona Ryder

    Foto

  • Ben Affleck

    Foto

  • Tery Hatcher

    Foto

  • Daniel Craig

    Foto

  • Julia Ormond

    Foto

  • Chazz Palminteri

    Foto

  • Katie Holmes

    Foto

  • Steve Buscemi

    Foto

  • Kate Hudson

    Foto

  • John Cusack

    Foto

  • Jessica Lange

    Foto

  • Joe Pesci

    Foto

  • Mandy Moore

    Foto

  • Nick Nolte

    Foto

  • Kathleen Turner

    Foto

  • Jean Reno

    Foto

  • Robin Wright

    Foto

  • Morgan Freeman

    Foto

  • Rachel McAdams

    Foto

  • Woody Harrelson

    Foto

  • Susan Sarandon

    Foto

  • Forest Whitaker

    Foto

  • Carey Mulligan

    Foto

  • Kiefer Sutherland

    Foto

  • Meg Ryan

    Foto

  • Kevin Spacey

    Foto

  • Mila Kunis

    Foto

  • Billy Bob Thornton

    Foto

  • Andie MacDowell

    Foto

  • Donald Sutherland

    Foto

  • Ellen Barkin

    Foto

  • Harvey Keitel

    Foto

  • Emily Blunt

    Foto

  • Philip Seymour Hoffman

    Foto

  • Mary Elizabeth Mastrantonio

    Foto

  • Adam Sandler

    Foto

  • Frances McDormand

    Foto

  • Eric Bana

    Foto

  • Faye Dunaway

    Foto

  • Ewan McGregor

    Foto

  • Ali MacGraw

    Foto

  • Dustin Hoffman

    Foto

  • Olivia Wilde

    Foto

  • Sean Bean

    Foto

  • Amanda Seyfried

    Foto

  • Robert Redford

    Foto

  • Michelle Williams

    Foto

  • Cuba Gooding Jr.

    Foto

  • Rebecca Hall

    Foto

  • Jeff Bridges

    Foto

  • Zoe Saldana

    Foto

  • Gerard Butler

    Foto

  • Geena Davis

    Foto

  • Owen Wilson

    Foto

  • Maggie Gyllenhaal

    Foto

  • Sam Worthington

    Foto

  • Franka Potente

    Foto

  • Willem Dafoe

    Foto

  • Minnie Driver

    Foto

  • Edward G. Robinson

    Foto

  • Jamie Lee Curtis

    Foto

  • Sydney Poitier

    Foto

  • Maggie Q

    Foto

  • Dennis Hopper

    Foto

  • Michelle Monaghan

    Foto

  • Robin Williams

    Foto

  • Heather Graham

    Foto

  • James Dean

    Foto

  • Judi Dench

    Foto

  • Michael Caine

    Foto

  • Thandie Newton

    Foto

  • Robert Downey Jr.

    Foto

  • Patricia Arquette

    Foto

  • Michael Keaton

    Foto

  • Rosamund Pike

    Foto

  • Jim Carrey

    Foto

  • Sophia Bush

    Foto

  • Don Cheadle

    Foto

  • Gemma Arterton

    Foto

  • Javier Bardem

    Foto

  • Emma Thompson

    Foto

  • Arnold Schwarzenegger

    Foto

  • Evangeline Lilly

    Foto

  • Gregory Peck

    Foto

  • Marion Cotillard

    Foto

  • Omar Sharif

    Foto

  • Gong Li

    Foto

  • Matthew McConaughey

    Foto

  • Veerle Dobbelaere

    Foto

  • Wesley Snipes

    Foto

  • Elizabeth Taylor

    Foto

  • Liev Schreiber

    Foto

  • Melanie Griffith

    Foto

  • Antonio Banderas

    Foto

  • Antje De Boeck

    Foto

  • Kurt Russell

    Foto

  • Lucy Liu

    Foto

  • Val Kilmer

    Foto

  • Grace Kelly

    Foto

  • Tom Selleck

    Foto

  • Connie Nielsen

    Foto

  • Jet Li

    Foto

  • Ursula Andress

    Foto

  • Richard Burton

    Foto

  • Bridget Fonda

    Foto

  • Ben Stiller

    Foto

  • Amanda Peet

    Foto

  • Eric Roberts

    Foto

  • Freida Pinto

    Foto

  • Tom Sizemore

    Foto

  • Emma Stone

    Foto

  • Pete Postlethwaite

    Foto

  • Courteney Cox

    Foto

  • Adrien Brody

    Foto

  • Evan Rachel Wood

    Foto

  • James Caan

    Foto

  • Kelly Macdonald

    Foto

  • James Cromwell

    Foto

  • Laura Linney

    Foto

  • Humphrey Bogart

    Foto

  • Maria Bello

    Foto

  • Jonathan Rhys Meyers

    Foto

  • Marcia Gay Harden

    Foto

  • Josh Brolin

    Foto

  • Melissa George

    Foto

  • Gary Oldman

    Foto

  • Julia Stiles

    Foto

  • Kirk Douglas

    Foto

  • Michelle Yeoh

    Foto

  • Jeroen Krabbé

    Foto

  • Natalie Wood

    Foto

  • Jan Decleir

    Foto

  • Diane Keaton

    Foto

  • Warren Beatty

    Foto

  • Eva Green

    Foto

  • William H. Macy

    Foto

  • Juliette Binoche

    Foto

  • Vincent Cassel

    Foto

  • Blake Lively

    Foto

  • William Forsythe

    Foto

  • Ashley Greene

    Foto

  • Jeremy Irons

    Foto

  • Kim Novak

    Foto

  • Ryan Reynolds

    Foto

  • Tara Reid

    Foto

  • Casey Affleck

    Foto

  • Amy Adams

    Foto

  • Charles Bronson

    Foto

  • Kristen Bell

    Foto

  • Gary Cooper

    Foto

  • Kristanna Loken

    Foto

  • Dennis Quaid

    Foto

  • Marilyn Monroe

    Foto

  • Ken Watanabe

    Foto

  • Ingrid Bergman

    Foto

  • Ralph Fiennes

    Foto

  • Michelle Yeoh

    Foto

  • Robert Pattinson

    Foto

  • Kristen Stewart

    Foto

  • Colin Firth

    Foto

  • Kate Bosworth

    Foto

  • John C. Reilly

    Foto

  • Olga Kurylenko

    Foto

  • Dwayne Johnson

    Foto

  • Mary Elizabeth Winstead

    Foto

  • Freddie Prinze Jr.

    Foto

  • Lauren Bacall

    Foto

  • Josh Hartnett

    Foto

  • Vanessa Hudgens

    Foto

  • Ving Rhames

    Foto

  • Keri Russell

    Foto

  • Bill Pullman

    Foto

  • Greta Garbo

    Foto

  • Geoffrey Rush

    Foto

  • Rose McGowan

    Foto

  • Daniel Baldwin

    Foto

  • Vivien Leigh

    Foto

  • Christopher Lee

    Foto

  • Emma Watson

    Foto

  • Billy Chrystal

    Foto

  • Anjelica Huston

    Foto

  • Gary Sinise

    Foto

  • Brigitte Bardot

    Foto

  • Gabriel Byrne

    Foto

  • Rooney Mara

    Foto

  • Paul Bettany

    Foto

  • Anna Kendrick

    Foto

  • Danny De Vito

    Foto

  • Ava Gardner

    Foto

  • Christopher Walken

    Foto

  • Maggie Grace

    Foto

  • John Hurt

    Foto

  • Isabelle Adjani

    Foto

  • Koen De Bouw

    Foto

  • Kelly Brook

    Foto

  • Ashton Kutcher

    Foto

  • Bridget Moynahan

    Foto

  • Burt Reynolds

    Foto

  • Marisa Tomei

    Foto

  • Terrence Howard

    Foto

  • Anna Paquin

    Foto

  • Sam Elliott

    Foto

  • Elisabeth Shue

    Foto

  • Ray Winstone

    Foto

  • Noomi Rapace

    Foto

  • Chris Pine

    Foto

  • January Jones

    Foto

  • Chris Evans

    Foto

  • Jennifer Lawrence

    Foto

  • Channing Tatum

    Foto

  • Kate Mara

    Foto

  • Ryan Gosling

    Foto

  • Kelly Preston

    Foto

  • Bradley Cooper

    Foto

  • Alice Braga

    Foto

  • Paul Giamatti

    Foto

  • Amber Heard

    Foto

  • Aaron Eckhart

    Foto

  • Rose Byrne

    Foto

  • Vin Diesel

    Foto

  • Elsa Pataky

    Foto

  • Tobey Maguire

    Foto

  • Leelee Sobieski

    Foto

           REGISSEURS
    Foto

  • Martin Scorsese

    Foto

  • Francis Ford Coppola

    Foto

  • Alfred Hitchcock

    Foto

  • Michael Mann

    Foto

  • Steven Spielberg

    Foto

  • Ron Howard

    Foto

  • Wolfgang Petersen

    Foto

  • Sergio Leone

    Foto

  • Ridley Scott

    Foto

  • James Cameron

    Foto

  • Stanley Kubrick

    Foto


    Foto

  • Christopher Nolan

    Foto

  • Oliver Stone

    Foto

  • Peter Jackson

    Foto

  • Paul Verhoeven

    Foto

  • John Woo

    Foto

  • Orson Welles

    Foto

  • Jonathan Demme

    Foto

  • Spike Lee

    Foto

  • Joel Schumacher

    Foto

  • Brian De Palma

    Foto

  • Steven Soderbergh

    Foto

  • Paul Greengrass

    Foto

  • Tony Scott

    Foto

  • Sydney Pollack

    Foto

  • Tim Burton

    Foto

  • Paul Haggis

    Foto

  • John Frankenheimer

    Foto

  • Curtis Hanson

    Foto

  • Barry Levinson

    Foto

  • David Fincher

    Foto

  • Robert Zemeckis

    Foto

  • William Friedkin

    Foto

  • George Lucas

    Foto

  • Mike Nichols

    Foto

  • Quentin Tarantino

    Foto

  • John Schlesinger

    Foto

  • Bryan Singer

    Foto

  • Elia Kazan

    Foto

  • Sidney Lumet

    Foto

  • John Ford

    Foto

  • John Cassavetes

    Foto

  • Paul Thomas Anderson

    Foto

  • J.J. Abrams

    Foto

  • Gus Van Sant

    Foto

  • Frank Darabont

    Foto

  • John McTiernan

    Foto

  • Peter Weir

    Foto

  • John Huston

    Foto

  • David Lynch

    Foto

  • Darren Aronofsky

    Foto

  • Stephen Frears

    Foto

  • Edward Zwick

    Foto

  • Kathryn Bigelow

    Foto

  • Kevin Macdonald


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs