Koen De Graeve, Vlaanderens beste acteur, had nooit de behoefte om op tv te komen.
Hoogdagen voor acteur Koen De Graeve (37). Twee keer tot beste acteur gekroond, momenteel nog in de Kinepolis-bioscopen te zien in de films Zot van A en smoor- verliefd, en nog nagenietend van zijn rollen die door heel Vlaanderen werden gesmaakt. Van de Mike in 'Van vlees en bloed' tot den dikke in 'Loft'. Om nog maar te zwijgen van het drankorgel Celle uit 'De helaasheid der dingen'.
Hij mag dan wel op Humo's Pop Poll en de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren uitgeroepen zijn tot beste acteur, van enige sterallures is geen sprake. Integendeel.
Twee keer tot beste acteur uitgeroepen. Je kan moeilijk zeggen dat het je niets doet, hé. Koen De Graeve: 'Dat is waar. Maar toch moet ik zeggen dat het me eigenlijk geen - euh - reet kan schelen. Ik ben nog altijd dezelfde, hé. Vroeger, toen ik dertien was, kon ik in bed liggen dromen van een mensenzee die me toejuichte. Nu ben ik daar te realistisch voor. Het is fijn om in de bloemetjes gezet te worden, maar ik voel mij er ook een beetje onwennig bij. Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren kwam iedereen een praatje slaan, ook mensen die ik niet kende: Yo, dag Koen. Heel raar. Dat nodigde mij alleen maar uit om heel snel naar huis te gaan, naar mijn vrienden en familie die me echt kennen.'
Je bent nu 37. Je bent laat ontdekt. Koen De Graeve: 'Ik hoor dat geregeld. Ik heb echt geen vijftien jaar zitten wachten om ontdekt te worden. Ik speel al jaren theater en heb me al kostelijk geamuseerd. Ik heb nooit echt die behoefte gevoeld om op tv te komen.'
Was je tijdens de promotie van de Helaasheid der Dingen onder de indruk van de grote sterren in Cannes? Koen De Graeve: 'Toen we in onze smoking op de rode loper liepen, werden we straal genegeerd door al die zeshonderd fotografen. Die vonden ons maar een stelletje vreemde, bebaarde smokinghufters. (glinsterende ogen). Ik zag er wel Robin Wright Penn, een fantastische actrice en een vonk van een vrouw. Plots kwam ook regisseur Quentin Tarantino binnen. Ik zei tegen Wouter (Hendrickx, Lowie 'Petrol' Strobbe in 'De helaasheid') dat ik hem zou aanraken. Maar ik durfde niet. Ik denk dat hij ook bodyguards rond zich had.'
Waarom heb jij eigenlijk slavistiek gestudeerd? Koen De Graeve: 'Ik kom uit een slimme familie. We zijn met zes thuis. Mijn zus en ik waren nakomertjes, de drie andere zussen en mijn broer hebben allemaal universiteit gevolgd. Die vier, daar werd thuis altijd naar verwezen. Zij waren hét voorbeeld. Ik had het gevoel dat ik moest doen wat zij hadden gedaan, namelijk aan de universiteit studeren. Ik was toen nogal een lamzak en heb de richting gekozen die het minste aantal lesuren bevatte. Maar ik wou eigenlijk iets anders: naar Studio Herman Teirlinck gaan om acteur te worden. Op een dag heb ik mijn vader opgebeld om te zeggen dat we eens moesten babbelen.'
Hoe reageerde hij? Koen De Graeve: 'Hij zei onmiddellijk dat hij dat niet kon betalen. Hij was vooral bang dat ik iemand was die van de hak op de tak zou springen en maar wat zou rondlummelen. Maar toen ik slaagde voor het eerste jaar, zag hij dat het menens was. Hij is nu 81 en heel trots op mij. Bij De helaasheid kwam hij zelfs vier keer kijken op de filmset. Hij was onder de indruk, de schellen vielen van zijn ogen.'
Je hebt drie dochters. Je bent dus constant omringd door vrouwen. Koen De Graeve: 'Ik heb nooit iets anders gekend, ik ben opgegroeid met vier zussen. Alleen: nu moet ik alles regelen voor mijn dametjes en dat was vroeger wel anders. Ik heb zeker niet nee gezegd tegen de attenties van mijn zussen. Als jongste heb ik 'verwend zijn' zo'n beetje uitgevonden. (lacht) Wij waren met zes, maar met drie kinderen is mijn gezin groot genoeg. Mijn vriendin is ook actrice, en omdat we allebei onregelmatige uren hebben, is het een hele organisatie om alles geregeld te krijgen. Maar het is prettig dat zowel zij als ik de dingen kunnen doen die we willen doen. Dat is een mooi geschenk dat we elkaar kunnen geven. Maar daarnaast moeten we uiteraard nog die drie kleine leventjes bijsturen, regelen en de mist insturen.
Koen De Graeve(uiterst links) in Loft
Heb je nog tijd genoeg voor hen? Koen De Graeve: 'Ja, als acteur heb je een redelijke nineto five-job, hoor. Zeker in een film. Een theatervoorstelling neemt meer tijd in beslag. Dan ben je de laatste weken voor de première dag en nacht bezig. In een film moet je enkel acteren. '
Kijk je op zondagochtend dan samen met hen naar 'Mega Mindy'? Koen De Graeve: (enthousiast)'Jazeker! Ik probeer dan altijd samen met hen te raden wie de slechterik is. Ik kies vaak partij voor de commissaris, ook al zeggen mijn kindjes dat die alleen maar wil eten en niet goed is voor Mega Mindy. Ik geniet daarvan.'
Zou je ooit willen meespelen in een kinderprogramma? Koen De Graeve: 'Ja, maar nu nog niet. Ik heb ooit sinterklaas gespeeld voor mijn oudste twee dochters. Ik weet nog hoe mijn oudste dochter Anna op mijn schoot zat, haar ogen op vijf centimeter van de mijne. Ik zag de paniek in haar ogen toen men zei dat ze de sint een zoentje mocht geven. Ze begon te wenen. Mijn hart brak. Ik had onmiddellijk zin om die mijter en baard eraf te trekken. Maar ik mocht niet. Kinderen willen keihard in dingen geloven. Dat mag niet worden verbrod. Mocht ik opeens op de televisie naast Mega Mindy verschijnen, dan zouden ze denken: is Mega Mindy dan niet echt? Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven.'
Koen De Graeve tijdens de uitreiking van de Vlaamse filmprijzen
Is je alomtegenwoordigheid het gevolg van een uitgekiende strategie? Koen De Graeve: 'Nee, het is toeval. Je kunt nog zo strategisch zitten nadenken als je wilt, als er niemand op je zit te wachten, kom je nergens. Ik doe al twaalf jaar theater en voel me daar goed. Maar ik was ook nieuwsgierig naar film en tv, en hoe ik daarin zou functioneren. Ik heb hier en daar een paar gastrollen gespeeld, niet voldoende om er een kick van te krijgen, wel om mijn interesse op te wekken. Dat de films en series elkaar nu zo snel opvolgen, is een samenloop van omstandigheden. Voor Los heb ik gewoon auditie gedaan. Felix Van Groeningen heeft me ooit zien spelen en vroeg me voor Dagen zonder Lief. Erik Van Looy vond dat een goede film, vandaar Loft. Zo gaat die bal aan het rollen.'
Loft en Van Vlees en Bloed waren allebei gigantische successen. Geluk, of heb je daar een neus voor? Koen De Graeve: 'Geluk. Absoluut. Maar soms kun je het geluk wel uitdagen. Ik had bij beide projecten het gevoel dat het resultaat goed zou zijn. Het enthousiasme van de makers, de vakkundigheid van de scenario's, de collega's, het was een extreem groot genoegen om daaraan mee te werken. Het is altijd geweldig als het succes op zijn zachtst gezegd meevalt, maar ik ben even trots op andere dingen die ik heb gedaan en waar minder volk op af is gekomen. (N)iemand van Patrice Toye, daar heb ik maar twee draaidagen aan meegewerkt, maar dat was een plezante set waar ik graag wat meer had rondgelopen.
Kom je uit een creatief gezin? Koen De Graeve: 'Dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn vader heeft vijftien jaar geleden nog een schildersschool opgericht. Hij speelt meer instrumenten dan er bestaan, en is al dertig jaar dirigent van het Klein Kinderkerstmiskerkkoor, waar ik zelf begonnen ben als sopraan en geëindigd ben als bas. Mijn moeder zong ook geweldig. Ik speel gitaar en al mijn zussen en mijn broer spelen of speelden een instrument.
Je moeder is twee jaar geleden overleden aan kanker. Zij heeft het succes van 'Van vlees en bloed' en 'De helaasheid' niet meer kunnen meemaken. Koen De Graeve: 'Nee, en dat is echt jammer. Ze heeft de film Dagen zonder lief, waar ik in meespeelde, nog gezien en vond het fantastisch. Ze glunderde. Ik besefte toen heel goed dat haar klok enorm aan het tikken was. Ik ben blij dat ze wist dat ik zou meespelen in Loft. Ze was een grote fan van regisseur Erik Van Looy. Ze wastrots op me. Maar naar het einde toe praatten we daar niet meer over. Dan wordt alles zo extreem relatief en word je opgeslorpt door het nakende einde.
Denk je nog vaak aan haar? Koen De Graeve: 'Soms is er een dag dat ik niet aan haar denk. Dat is heel raar. Maar ons ma zal niet vervagen. Door haar dood wil ik nu voortdurend aan mensen zeggen dat ik hen graag zie. Dat ik hen apprecieer. Mijn kinderen worden er soms zot van. Ja papa, het is goed zo. In het laatste echte gesprek met mijn ma verklaarde ik ook de hele tijd mijn liefde. Zelfs zij zei toen dat weet ik toch al.' (glimlacht)
Wat wil je nog in je leven? Koen De Graeve: (wijst naar een wereldkaart aan de muur)'Een paar toerkes rond de wereld doen. Met alle respect en liefde voor de film, het theater en de Nacht van de Vlaamse Televisie- sterren, maar de sterren aan de hemel in het echte leven zijn nog zoveel mooier. Ik wil de wereld zien.'
30-01-2011 om 17:42
geschreven door Patje007
29-01-2011
Klassieker op TV: Three Kings.
VT4-Zaterdag 29 januari 2010-23u25
Na twee neurotische familiekomedies - Spanking the Monkey en Flirting With Disaster - gooide David O. Russell(binnenkort komt zijn nieuwe film The Fighter, een boksdrama met Mark Wahlberg en Christian Bale, uit) in 1999 met zijn derde film het roer om. In Three Kings speelt George Clooney een van de drie soldaten die tijdens de laatste dagen van de Golfoorlog in de woestijn van Irak op zoek gaan naar de goudstaven die Saddam van de Koeweiti's heeft gestolen.
Three Kings is een jongensboek over hebzucht en avontuur, in de grote traditie van The Treasure of the Sierra Madre, maar het is ook een film die de keer- zijde laat zien van de mediaoorlog die vooral via cleane computerbeelden onze huiskamer instraalde. Niet alleen toont Russell waar de bommen landden, er zijn ook surrealistische beelden die in gruwelijk biologische details de impact van een kogel op ons lichaam laten zien. In een ander krankzinnig moment wordt een koe aan flarden geblazen (en krijgen de helden de brok- stukken op hun hoofd). Er zijn ook documentair aandoende beelden waarin vogels vastplakken in de olie, een triest spektakel dat zelfs het meest taaie personage te veel wordt - een vrouwelijke correspondente, gemodelleerd naar Christiane Amanpour van CNN.
In de meest schokkende scène wordt Mark Wahlberg ondervraagd en gemarteld door een Irakees die bijzonder veel belang stelt in Michael Jackson. Maar geleidelijk krijgt de folteraar een menselijk gezicht en kunnen we begrip opbrengen voor zijn psychische ontreddering en wraakgevoelens.
Three Kings dompelt ons in de chaos en absurditeit van de oorlog in de Perzische Golf, maar het is een bijzonder knap gecontroleerde warboel die Russell op het doek gooit. De hypernerveuze, snel wisselende en pseudo-arbitraire visuele stijl is grotendeels ook het gevolg van de drie soorten pellicule waarmee de film werd gedraaid. Bijna de helft van de film is gedraaid met Ektachrome, met overbelichte beelden in felle kleuren die de oorlog tegelijk tastbaar en onwezenlijk maken.
De energie op de set (de film werd gedraaid op locatie, in de woestijn van Arizona) werd nog flink aangewakkerd door de twee acteurs die Clooney flankeren: de rapper Ice Cube en de ex-rapper en het voormalig Calvin Klein- model Mark Wahlberg (vroeger Marky Mark).
Schrijver-regisseur David O. Russell en zijn steracteur George Clooney hebben moeten knokken om hun visie op het doek te krijgen. In deze beslist ongewone productie van een studio - Warner Brothers - gespecialiseerd in vrij- blijvend formulevoer, kreeg ook de desastreuze politiek van de regering-Bush meermaals een veeg uit de pan. Een van de centrale thema's is dat de Amerikaanse regering op het einde van de oorlog Iraakse opstandelingen aanmoedigde om Saddam te bestrijden en vervolgens deze vrijheidsstrijders liet stikken.
Een interview met George Clooney over de controversiële Golfoorlogfilm:
Kon u zich vinden in de politieke boodschap van 'Three Kings', met name in wat de film vertelt over de Amerikaanse buitenlandse politiek? George Clooney: Three Kings heeft mijn opinie over de Amerikaanse buitenlandse politiek niet gewijzigd, maar tijdens mijn research heb ik wel een en ander bijgeleerd over het Midden-Oosten. Ook ik kreeg mijn informatie over de Golfoorlog van CNN, dat alleen toonde wat het ons wilde tonen. En als je dan in Los Angeles woont, wordt alles wat met het Midden-Oosten te maken heeft toch op een hoopje gegooid.
De opvoeding die ik meekreeg in Kentucky heeft me tot een liberal democraat gemaakt. Mijn vader was tv-reporter en schreef ook een column voor een plaatselijke krant in Cincinatti. Hij heeft ons altijd aangemoedigd om ons goed te informeren en om bij elke politieke kwestie zo veel mogelijk naar de verborgen achtergronden te peilen. Om te weten te komen hoe de vork precies in de steel zit, zei mijn vader altijd: follow the money!
'Three Kings' is uitdrukkelijk political incorrect
George Clooney: Daar kan ik best inkomen, mijn politieke denkbeelden zijn haast altijd politiek incorrect. In de vroege jaren '60 kon je je nog populair maken met liberaal democratische standpunten, maar sindsdien is dit gedachten- goed niet echt in trek in Amerika.
Ik heb me altijd vierkant uitgesproken tegen de oorlog met Irak, die in mijn land een bijzonder populaire oorlog was. En nog altijd is, want veel Amerikanen vinden het alleen maar jammer dat we de job niet hebben afgemaakt. Terwijl ik me als rechtgeaarde democraat in de eerste plaats afvraag waarom we die oorlog sowieso zijn begonnen en niet hebben geprobeerd om via andere wegen onze eisen af te dwingen. Sommigen zeggen dat economische sancties het zwaarst doorwegen op de burgerbevolking, maar het doet toch minder pijn dan hun huizen te bombarderen. Want dan is niet alleen hun economie om zeep en moeten ze hun verwoest land opnieuw opbouwen, maar moeten ze ook nog eens hun familie begraven.
Bovendien maakt zulke agressie een held van mensen die echt geen held zouden mogen zijn, waardoor Saddam Hoessein nog steviger in het zadel zit. Natuurlijk is Saddam een schurk, maar waarom hij wel en Pinochet niet? Als we ons dan toch geroepen voelen om in de nieuwe wereldorde de politieman te spelen, waarom kiezen we er dan de ene uit en de andere niet? Wat zijn de criteria?
'Three Kings' toont de Golfoorlog als pure waanzin, maar we beleven er wel veel plezier aan: de film is op een wrange manier ontzettend grappig. George Clooney: Het is inderdaad geen documentaire maar entertainment. Als mensen na het zien van Three Kings de behoefte voelen om meer te weten te komen over wat wij, Amerikanen, daar hebben uitgespookt - en wat het heeft opgeleverd - dan is dat prima meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ze onze film niet als enige referentie gebruiken in hun kennis van de Golfoorlog. Je komt nu al kinderen tegen die alles wat ze weten over Kennedy uit JFK gehaald hebben en denken dat het om één groot complot ging - Hoffa, Johnson, de maffia, de Cubanen, het militair-industrieel complex, allemaal samen in één kamer om de moord op Kennedy te beramen.
Veel Hollywoodacteurs stappen ook in de politiek. George Clooney: Wees gerust, daar moet je met mij niet bang voor zijn. Ik heb mijn opinies, maar als een burger, niet als filmster. Ik herinner me ooit wat Paul Newman zei toen hij in 1968 campagne voerde voor Bobby Kennedy. Men vroeg hem of het wel fair was dat iedereen naar hem kwam luisteren, omdat hij zo beroemd was. Hij antwoordde dat dit waarschijnlijk onfair was voor anderen, maar dat het feit dat hij beroemd was toch niet wilde zeggen dat hij geen mening mocht verkondigen en opkomen voor mensen en zaken waarin hij geloofde?
Je moet daar als showbizzfiguur een evenwicht in vinden. Het is niet omdat je als acteur in een film speelt die politiek een standpunt inneemt, dat je je moet geroepen voelen om op Crossfire op CNN de expert te gaan uithangen. Tenzij je echt goed beslagen bent, sla je makkelijk een mal figuur en breng je de goede zaak alleen maar schade toe. Ieder zijn vak.
Ik was het roerend eens met de politieke ideeën in Three Kings, maar wat me in de eerste plaats aanspraak, was dat het een verduiveld sterk script was. Dàt is waar je als acteur altijd naar op zoek bent. Bij het begin van je carrière weet je dit misschien niet altijd, want dan heb je maar één doel voor ogen: aan een job geraken. Eens je van de straat bent en wat naam begint te maken, begin je meestal te zoeken naar wat in het jargon een goed vehikel heet, een project dat je carrière vooruit moet helpen en waarin je zelf een goed figuur slaat. Big mistake! Meestal ben je zo geïnteresseerd in je eigen aandeel, dat de rest van de film je gestolen kan worden. Maar het enige wat telt, is het project in zijn totaliteit. Uiteindelijk moet je je leren toespitsen op het script: dat is alles wat je nodig hebt. Probeer maar eens een prima film te maken uit een rot scenario. Onmogelijk. Ik heb geleerd om naar goede projecten te zoeken, niet naar goede rollen voor mijn persoon.
Op het einde neemt 'Three Kings' flink gas terug en wordt het erg sprookjesachtig. George Clooney: U bedoelt dat ze met zijn allen het goud teruggeven en de vluchtelingen helpen de grens over te steken? Ik vond dat dit klopte. Three Kings blijft hoe dan ook een formulefilm die in zekere mate de toeschouwer met een goed gevoel naar huis wil sturen. De man op wie mijn personage is geïnspireerd, sergeant Parker, gaf het goud ook terug. Ik weet dat hij samen met zijn makkers 's nachts in 't geniep klopjacht maakte op Saddams Republikeinse Wacht, uit frustratie omdat ze overdag lijdzaam moesten toezien hoe de sjiieten werden afgeslacht. Bij veel manschappen was er woede en frustratie omdat ze niets mochten ondernemen en tijdens de ontknoping van de film worden die gevoelens uitgeleefd.
Three Kings wordt soms vergeleken met Kelly's Heroes, met M.A.S.H. of Catch 22. Dat zijn valabele vergelijkingen. De humor is bijtend en droog en niemand knipoogt naar de camera, er zijn goddank geen inside jokes. Het wordt allemaal opgediend met een uitgestreken gezicht.
Om uw zin te krijgen, hebt u ook een robbertje moeten knokken met de producerende studio, Warner Bros. George Clooney: De simpelste en beste manier om een film gemaakt te krijgen die een studio niet echt wil maken, is je vraagprijs laten zakken. Ik had deals met Warner Brothers voor diverse projecten. Maar ik wou absoluut Three Kings doen en was bereid mijn salaris in te krimpen, om zodoende tot een budget te komen dat voor de studio aan- vaardbaar was om zijn geld terug te winnen.
Enkele weken voor de opnamen zouden beginnen, belegde co-voorzitter Terry Semel van Warner Brothers een vrij geheime vergadering, die hij me vroeg bij te wonen. Bijna niemand wist van die meeting: zelfs regisseur David O. Russell was niet gevraagd. De Warnertop was ongerust door de veranderingen in het politieke klimaat: Planet Hollywood was gebombardeerd, er kwam een omstreden film in omloop, The Siege, waarvan men verwachtte dat hij voor opschudding bij de Arabische gemeen- schap zou zorgen. De koorts was aan het stijgen en daar zat Warner met een potentieel controversiële film die absoluut niet typisch was voor de productie van deze studio. Ze waren nerveus.
Terry Semel gaf me drie opties: we geven de film terug aan de regisseur en hij gaat bij een andere studio aankloppen; we stellen de opnamen zes maanden uit en zien hoe het klimaat evolueert; we vragen David O. Russell om het script drastisch te herschrijven. David heeft dat laatste ook gedaan: hij gaf ze een versie die een pure actiefilm was, een vreselijk script, niet zijn schuld: hij deed gewoon wat hem werd gevraagd.
Terwijl ik in de zomer van 1998 op het filmfestival van Venetië zat voor Out of Sight, schreef ik Terry een brief met al mijn bezwaren tegen deze nieuwe versie. Ik zei hem ook dat ik niet geloofde dat het maken van die film ons leven in gevaar bracht. Mocht dit toch het geval zijn, dan was het nog een reden te meer om de film te maken. Het is alsof iemand dreigt: als je durft opdagen ga je eraan. Dan moet je wel komen opdagen, zoniet geef je je gewonnen.
Ik schreef Terry ook dat het mijn taak was om het script te beschermen. Zonder dit script, was er voor mij van de film geen sprake meer. Indien hij als baas van Time Warner voor zijn duizenden werknemers vreesde, dan moest hij maar de stekker uittrekken. Het was een beetje een schaakspel. Maar het resultaat was dat ik mijn zin kreeg. Het geweldige is dat ze ons uiteindelijk de film hebben laten maken zoals wij het zagen en dat Warner ons door dik en dun is blijven steunen.
Op de set van 'Three Kings' maakte u flink ruzie met David O. Russell. George Clooney: Ja, we hebben stevig gevochten. Maar het kwam altijd de film ten goede, het had niks met onze ego's te maken. Dit is gewoon een film die aanzet tot uitgesproken opinies. Ruzie maken hoort bij het creatief proces - en dan nog eens vijf maanden in de woestijn van Arizona! Er waren meningsverschillen waar ik plezier aan beleefde. We hebben nooit op elkaars gezicht geslagen. Ik zou trouwens niet durven: heb je David al gezien: zo'n klein kereltje!
Nog altijd geïnteresseerd in romantische komedies? George Clooney: Ja, als het script ook wat meer biedt. Out of Sight was een geweldige romantische komedie omdat er meer achter zit. De film eindigt niet zoals het hoort, speelt met de conventies, maar wordt toch voortgestuwd door de romantiek.
Doorgaans zijn romantische blijspelen totaal voorspelbaar. Neem nu One Fine Day, een prima film, daar niet van, maar we weten altijd precies wat er gaat gebeuren. Dat is het vervelende aan klassieke romantische komedies. Voor mij is het niet voldoende dat je duimt voor twee aardige mensen en hoopt dat ze alle obstakels overwinnen zodat ze eindelijk in elkaars armen kunnen vallen. Het is een heel moeilijk genre om nu nog te beoefenen. Ik denk dat het maar echt werkt en boeit als je het combineert met iets anders, zoals Jerry Maguire.
De scènes met Jennifer Lopez in 'Out of Sight' waren echt erotisch en sprankelend. Wat deden jullie om het zo goed te doen klikken? George Clooney: Sorry dat ik je moet ontgoochelen: ook hier lag het gewoon aan het script. Je kunt zoiets niet plannen, je kunt niet proberen te acteren dat het vonkt tussen twee acteurs. Op toneel kan je twee acteurs dezelfde scène zien doen, en drie van de tien avonden is het pure magie, de andere zeven avonden zakt het als een pudding in elkaar. Hoe komt dat? Het aardige bij een film is dat je een scène vele keren kunt opnemen om er de beste momenten uit te kiezen. Out of Sight was een prima script, Steven Soderbergh is een briljant regisseur en Jennifer is een uitstekende actrice. Het kwam allemaal samen in een goed verteld verhaal.
29-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
28-01-2011
Ed Harris over zijn bijdrage aan The Way Back.
Op 28 november 2010 is Ed Harris 60 jaar geworden, maar als het aan de acteur zelf ligt is het einde van zijn werkende leven nog lang niet in zicht. Ik houd van het vak en ik hoop er zeker nog twintig jaar van te genieten, zegt de acteur die sinds woensdag 26 januari in The Way Back te zien is.
Harris beseft dat je als acteur niet altijd in de positie bent om je vol passie op een rol te storten. Soms neem je een rol aan omdat er gewoonweg brood op de plank moet komen. Je kunt in de positie komen dat je al een tijdje niet gewerkt hebt en je een bepaald bedrag aan dollars geboden wordt om vijf dagen voor een film te werken, legt hij uit. Dan zeg je: Ja, ik heb het geld nodig. Hopelijk vind je dan nog iets interessants in het verhaal. Je rationaliseert het voor jezelf, je geeft gewoon toe dat het een klus is die je doet voor de toekomst van je gezin. Maar zelfs als je iets doet dat vooral om entertainment en een beetje geld verdienen draait, is het nog steeds een leerzame ervaring om voor de camera te staan.
Gelukkig was The Way Back niet zon klus, Ed Harris deed simpelweg mee omdat hij weer met regisseur Peter Weir wilde werken. Ik had al met hem gewerkt aan The Truman Show twaalf jaar geleden, vertelt Harris, en sindsdien heb ik zitten hopen dat er een kans zou komen om weer met hem te werken. Hij is de meest door- tastende, toegewijde filmmaker die ik ken.
Jim Sturgess, Colin Farrell en Ed Harris in 'The Way Back'
Maar ook het verhaal over een groepje gevangenen dat in 1940 uit een Russisch straf- kamp ontsnapt en te voet duizenden kilometers vlucht, sprak Harris al snel aan. Hoe meer ik betrokken raakte bij het verhaal en de periode, hoe enthousiaster ik ook daarover werd. Zelfs de ontberingen die zijn bijna 60 jaar oude lichaam tijdens de opnames moest door- staan, onderging hij met liefde. Ik heb echt een goed gevoel over mijn bijdrage aan deze film, ik was er goed op voorbereid, mentaal, fysiek en emotioneel. Ik heb veel fysiek werk gedaan voordat ik daar naartoe ging, ik ben zo mager geworden als mijn lichaam toeliet, ik was erg gedisciplineerd.
Ed Harris regisseerde tot nog toe twee films: Pollock, over de Amerikaanse schilder Jackson Pollock en de western Appaloosa. Hij zegt uit te kijken naar een mooie gelegen- heid om opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen. Ik heb al wat projecten bekeken, maar het gaat mij niet om regisseren om het regisseren. Ik wil wel iets vinden waar ik echt bevlogen van raak.
28-01-2011 om 16:46
geschreven door Patje007
27-01-2011
Dossier wereldsterren: deel 14: interview met Jennifer Garner.
Ze stond haar mannetje in de spyfi-serie 'Alias', zwaaide met dolken als super- heldin Elektra en in de politieke actiethriller 'The Kingdom' duikt ze nu het mijnen- veld van het Midden-Oosten in. Jennifer Garner over testosteron, goede Arabieren en haar wederhelft Ben Affleck. 'Ik ben de domste thuis.'
Sexy, elegant en timide: op het eerste gezicht heeft Jennifer Garner (38) weinig gemeen met de stoere meiden die ze de jongste jaren op het grote én het kleine scherm vertolkte In Alias bijvoorbeeld, de populaire spionageserie waarvoor ze een Golden Globe won. Of in de superheldenfilms Daredevil en Elektra, waarin ze in bloedrode latexpakjes rondhost. En ook in The Kingdom, een politieke actiethriller uit 2007 waarin ze samen met drie mannelijke collega's (Jamie Foxx, Chris Cooper en Jason Bateman) een elite- eenheid van de FBI vormt die naar Saudi-Arabië wordt gestuurd na een bloedige terreur- aanslag op Amerikaanse doelwitten.
Haar officiële rol binnen het team is die van forensisch experte, al mag Garner vooral in combatoufit door het ziedend hete woestijnzand ploegen en er een paar kratten kogels doorheen jagen in de klopjacht op de daders. Subtiel of complex kon je deze energieke genrefilm niet meteen noemen en ondanks de realistische look en het op dat moment actuele thema richtten regisseur Peter Berg en producent Michael Mann zich duidelijk meer op de boxoffice dan op de assemblee van de VN. 'Het was in de eerste plaats een actiefilm', geeft Garner grif toe. 'Maar daarom is het nog géén TeamAmerica. De film stelt kritische vragen bij het geweld en brengt zowel Arabieren als Amerikanen op een genuanceerde manier in beeld.'
Had je deze film ook gemaakt zonder Michael Mann als producent, Peter Berg als regisseur en Jamie Foxx als leading man? Jennifer Garner: Goeie vraag. Ik geef toe dat met hen kunnen werken de hoofdreden was waarom ik heb toegehapt, maar ik vond het scenario (van Matthew Michael Carnahan, de jonge scenarist die ook 'Lions for Lambs' heeft geschreven, het politieke drama van Robert Redford) ook meeslepend en beangstigend tegelijk. Het is géén propaganda of nationalistische flauwekul, hoewel ik aan je gezicht merk dat je het niet met me eens bent (lacht).
Subtiel gaat het er toch ook niet toe? Het gaat over vier FBI-agenten die een terreurnetwerk oprollen en daarbij minstens honderd Saudi's neermaaien die die terroristen blijkbaar niet kunnen of willen vatten. Jennifer Garner: Het verhaal wordt inderdaad verteld vanuit Amerikaans perspectief. Maar de Arabische personages zijn zeker geen karikaturen. Heel wat stereotiepen zoals die de jongste jaren door Hollywood werden opgevoerd, worden zelfs resoluut doorbroken. In zekere zin biedt The Kingdom een antwoord op het ongenuanceerde beeld dat de Amerikaanse media sinds 9/11 ophangen van de islamitische wereld. Daarin is het altijd 'de goeie blanke westerlingen' tegen 'die gemene bruine Arabieren'. De echte held van deze film is zelfs een Arabier: de Saudische officier die de Amerikanen helpt om de terroristen te pakken en daar het leven bij inschiet, maar die verder als een gewone huisvader wordt neergezet die zijn kinderen niet wil zien op- groeien in een wereld van haat en geweld. Niet elke Arabier is een fanaticus die bommen wil gooien op de VS: daar mocht het Amerikaanse publiek wel eens aan worden herinnerd.
Scène uit The Kingdom
Hoe was het om geregisseerd te worden door Peter Berg, die zelf ook acteur is? Jennifer Garner: Geweldig. Peter is hyperenergiek en plaatst je voortdurend voor verrassingen. Hij laat ook drie camera's tegelijk draaien. Die documentaire, handbewogen stijl van hem - waarbij de cameramannen voortdurend in je nek zitten - dwingt je in elk geval om steeds alert te blijven. Heel wat scènes kwamen al improviserend tot stand, en je wist nooit of je in beeld was of niet, wat het realisme geweldig de hoogte injaagt. Om dat te durven, moet je echter een hele goeie acteursregisseur zijn.
En een goeie actieregisseur. Net als in 'Alias' en 'Elektra' had je weer een fysiek veeleisende rol. Jennifer Garner: Eigenlijk viel dat nog mee. Met uitzondering van die ene lange actiescène waarin mijn personage wellicht voor het eerst in haar carrière onder vuur komt te liggen. Ze reageert daarin dan ook puur instinctief en uit overlevingsdrang. En zo hebben we die scène ook gedraaid: Peter joeg ons letterlijk de set op met drie cameramannen achter ons aan. Niet dat ik niet gebrieft was of geen fysieke training gevolgd had, maar het was in elk geval stukken gevaarlijker dan de actiescènes in Alias. Daarin werd alles tot in het kleinste detail georkestreerd. Hier waren Peters instructies gewoon: 'Men probeert je te vermoorden. Just don't let them. ' (lacht).
Er is ook een stuntman gesneuveld, hoorde ik. Jennifer Garner: Helaas. Een dom ongeval. Ik was er zelf niet bij die dag, maar na dat voorval hebben we gezegd: 'Laten we er een goeie film van maken, alleen al als eerbetoon aan die knul.' Als ik die laatste scène zie, waarin hij is omgekomen, krijg ik nog altijd een krop in de keel.
Ben je niet bang dat je getypecast wordt als de stoere meid? Jennifer Garner: Nee. Ik krijg ook romantische en komische rollen aangeboden, maar actie is gewoon iets wat ik dolgraag doe. Ik hou privé ook van kickboxen en powertraining. Misschien heb ik gewoon een teveel aan testosteron (lacht).
Jennifer Garner in Elektra
Over testosteron gesproken. Je bent zo ongeveer de enige vrouw in de film. Heb je veel bijgeleerd over de manier waarop vrouwen in de Arabische wereld worden behandeld? Jennifer Garner: Een van de leukste dingen aan acteren is dat je voortdurend nieuwe dingen bijleert over andere werelden en culturen. Voor deze film heb ik met verschillende FBI-vrouwen gesproken die in het Midden- Oosten hebben gewoond en gewerkt. Wat eten ze ginds als ontbijt? Wanneer moeten moslims bidden? Welke kleren moet je dragen? Hoe gaan Saudi's om met vrouwen? Met de antwoorden op die vragen heb ik mijn personage zo realistisch mogelijk ingevuld, ook al ben ik zelf niet in Saudi-Arabië geweest en hebben we de film opgenomen in Arizona en Abu Dhabi. Dat ik geen make-up of blitse broeken draag en altijd lolly's bij me heb om aan de kinderen te geven, zijn bijvoorbeeld concrete dingetjes die ik uit die research heb overgenomen. En ook van mijn echtgenoot, die een Midden-Oostenexpert is, heb ik heel veel opgestoken.
Ben Affleck is een Midden-Oostenexpert? Jennifer Garner: Ben heeft Midden-Oostenstudies gevolgd aan de universiteit (waar hij het na één jaar al voor bekeken hield) en me met heel veel geduld uit- gelegd hoe dat nu ook alweer zat met soennieten, sjiieten, Koerden en noem maar op. Ik heb ondertussen dus ook geleerd dat ik de domste ben thuis (lacht).
Jullie hebben een dochtertje. Was het niet moeilijk om naar zijn regiedebuut 'Gone Baby Gone' te kijken, een donker drama over de ontvoering van een piepjong meisje? Jennifer Garner: Zeker. En daarom wilde hij ook absoluut de juiste toon treffen. Hij wist dat het een loodzwaar onderwerp was waaruit je zeker geen enter- tainment kon puren. Het moest intens, spannend en cathartisch tegelijk zijn. Hij heeft het zichzelf dus niet makkelijk gemaakt, maar toen hij de eerste, lovende reacties hoorde, viel er een enorme druk van zijn schouders. Soms dacht ik wel eens: 'Hoe kan hij daar nu in vredesnaam een film over maken? Hij is zelf pas vader geworden en moet dus wel een psychopaat zijn.' Maar toen ik het resultaat zag, was ik heel trots en tevreden.
De jongste jaren was hij ook de pispaal van Hollywood. Zette dat extra druk op jullie huwelijk? Jennifer Garner: He had a tough break. Maar het is nooit zo erg geweest dat hij geen opdrachten meer kreeg of voortdurend op de sofa lag te huilen. Op een gegeven moment heeft hij gewoon besloten kritischer te zijn en alleen nog de films te doen die hem ook écht interesseerden. Hij heeft ook geleerd om meer aan zichzelf te denken. Als acteur sta je soms onder enorme druk van je entourage. In die zin dat je een bedrijf op jezelf bent en verschillende mensen moet onderhouden: een manager, een bodyguard, een oppas, noem maar op. Dan neem je soms dingen aan voor het geld, met alle gevolgen van dien.
Scène uit Alias
Mis je 'Alias', de succesreeks waarmee je 5 jaar geleden bent gestopt? Jennifer Garner: Absoluut. But I've got so much stuff going on.Wat ik vooral mis, naast de crew die echt familie was geworden, is de directheid en de continuïteit van tv. Je werkt aan een episode en een paar weken later kan je het resultaat al zien. En dat wekelijks gedurende drie, vier maanden per jaar. Een film komt meestal maar een half jaar na de opnames uit en meer dan twee per jaar kun je er niet maken. Anderzijds is het ook onmogelijk geworden om nog aan dat Alias-tempo te werken, zeker sinds ik moeder geworden ben en een eigen productiemaatschappij heb opgericht.
Waarom heb je die opgericht? Jennifer Garner: Omdat ik mijn leven onder controle wil hebben. Da's extra belangrijk nu ik een gezin heb. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van managers. Ik wil zelf projecten opstarten en mijn eigen films kiezen. If I want to be a mother, I gotta be a big girl.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op mijn blog een interview lezen met Forest Whitaker, die we vooral kennen uit films als Street Kings, Vantage Point en The Last King of Scotland.
27-01-2011 om 12:50
geschreven door Patje007
Donald Sutherland onthult ster op Hollywood Walk of Fame.
De 75-jarige acteur Donald Sutherland heeft woensdag zijn ster op de Hollywood Walk of Fame onthuld. De Amerikaanse acteur is de 2.430ste persoonlijkheid die in de bloemetjes wordt gezet op de wereldberoemde boulevard. Donalds ster ligt naast die van zijn zoon, "24"-acteur Kiefer Sutherland. Zoon Kiefer woonde de plechtigheid niet bij wegens werkverplichtingen.
"Dit is veel beter dan een steen op een kerkhof. Deze kan ik zelf komen bewonderen", aldus papa Sutherland in zijn speech.
Acteur Colin Farrell kwam wel opdagen. Hij speelde ooit samen met de oude Sutherland in 'Horrible Bosses'. Farrell las wat warme woorden voor van Kiefer. "Ik wilde er graag bij zijn, zodat ik je kan vertellen hoe trots ik ben dat jij mijn vader bent."
Donald Sutherland is in ruim 150 films te zien. Tot twee keer toe won hij een Golden Globe.
27-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
26-01-2011
Morgen: deel 14 in de reeks interviews met wereldsterren: Jennifer Garner.
Jennifer Garner
26-01-2011 om 15:20
geschreven door Patje007
Interview met Peter Weir naar aanleiding van de release van 'The Way Back'.
In The Way Back wordt het (min of meer) waargebeurde verhaal verteld van een groep gevangenen van diverse origine die, anno 1941, een ontsnappings- poging onderneemt uit een Russisch strafkamp. Dat blijkt relatief makkelijk, maar dan begint het pas: de duizenden kilometers lange tocht door Siberië, de Gobiwoestijn, de Himalaya, om pas in 1942 in de Britse kolonie India te arriveren. Een overlevingstocht om u tegen te zeggen.
De Australische scenarist-regisseur Peter Weir (°1944) werd wereldberoemd met films als Witness, Dead Poets Society en The Truman Show maar heeft inmiddels ook een stevige reputatie opgebouwd als de maker van oorlogs- en avonturenfilms, zoals Gallipoli, The Year of Living Dangerously, The Mosquito Coast en Master and Commander. Voor zijn nieuwe film The Way Back liet hij zich inspireren door het boek The Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom van de Poolse luitenant Slavomir Rawicz.
Peter Weir
Laat ons maar meteen met de onvermijdelijke vraag beginnen: hoe waarheids- getrouw is de 'true story' van Slavomir Rawicz? Peter Weir: Toen ik het boek las, was ik er meteen weg van. En ik liet dat meteen ook weten aan producente Joni Leven. 'Wat een verhaal!', zei ik. 'En het is nog waar-gebeurd ook!' Haar reactie was: 'Wel... er bestaat nogal wat controverse rond.' Sinds het boek in 1956 gepubliceerd werd, was er namelijk twijfel gerezen over het feit of Rawicz wel aan die overlevingstocht had deelgenomen. De BBC had documenten ontdekt waaruit moest blijken dat Rawicz nooit ontsnapt was, maar in 1942 zou vrijgekomen zijn na een algemene amnestie. 'Dan kan ik deze film niet maken', was mijn conclusie. Maar ik vond het zó jammer. 'Heeft die lange mars toch echt plaatsgevonden?', probeerde ik nog. 'Ik geloof het wel', was haar voorzichtige antwoord. Ik heb toen gezegd: 'Als we vanuit onafhankelijke hoek bevestiging van die mars kunnen krijgen en als ik het verhaal mag fictionaliseren, dan wil ik het toch nog doen.' En zo is het gegaan.
Als film is The Way Back dus niet 'gebaseerd op' maar 'geïnspireerd door' het boek The Long Walk. Ik voel mij trouwens comfortabeler bij fictie. Daardoor voelde ik mij ook vrij om het einde te veranderen, als een manier om The Long Walk nog langer te maken, want het verhaal van de film eindigt niet in 1956, het jaar waarin het boek gepubliceerd werd. Met dat nieuwe einde wil ik ook duidelijk maken dat voor veel Oost-Europeanen de Tweede Wereldoorlog niet echt geëindigd was in 1945, maar pas in 1989, met de val van de Berlijnse Muur.
De film brengt het relaas van een epische overlevingstocht. Was het vooral dat survival-aspect dat u aansprak? Peter Weir: Ik heb graag dat een verhaal zijn eigen metafoor in zich draagt. Ik ben geen priester, geen sociaal werker of propagandist. Ik kan als filmmaker niet beginnen met een bepaalde thesis en die dan illustreren. Ik ben een verhalenverteller van de oude stempel. Iemand die rond het kampvuur verhalen doorgeeft over de stam en over wat ons aan de gang houdt. In dit verhaal gaat het om een tocht en dat is op zichzelf al een van de oudste meta- foren: de levensreis. Overleven in een stad is al moeilijk genoeg, en dan zie je de extreme druk waaraan die personages in die verschillende natuurlijke omgevingen blootgesteld werden. Waarom houden ze vol? Waarom willen ze absoluut overleven?
In het geval van de Poolse officier Janusz (rol van Jim Sturgess) is het duidelijk: hij is in dat strafkamp terechtgekomen op beschuldiging van spionage, na een valse aanklacht die aan zijn vrouw onttrokken werd door foltering. Janusz wil ontsnappen en naar huis terugkeren om zijn vrouw te vergeven, om een einde te kunnen maken aan de vreselijke schuldgevoelens waaronder ze ongetwijfeld gebukt gaat. Janusz wordt niet gedreven door wraak maar door de wil om vergiffenis te schenken.
Ed Harris en Colin Farrell in The Way Back
U hebt ook nog kunnen spreken met echte overlevenden. Peter Weir: Ja, en daar hebben we heel wat van opgestoken in verband met de menselijke natuur. Het was fascinerend om die mensen te horen praten over hun ervaringen. Dat was onvergetelijk. En dat heeft ook een grote invloed gehad op de film. Het heeft ons geholpen om zoveel mogelijk Hollywoodachtige scènes achterwege te laten. Alles wat ik in de film laat zien, inclusief de dialogen, komt ergens vandaan. Ik kan voor alles terugschakelen naar een specifieke bron, of die nu uit die gesprekken komt of uit een of ander boek, want ik heb voor The Way Back ook veel literatuur doorgenomen.
Omdat de periode en locaties van The Way Back niet echt tot uw Australische achtergrond behoren? Peter Weir: Australiër met Schotse voorouders. (lacht) Maar het klopt. In Australië hebben we veel jonge mannen naar allerlei oorlogen zien vertrekken en weten sneuvelen. Maar als land hebben we geen ervaring met bombardementen, massale hongersnood, invasies... althans niet in de Europese nederzettingen. En als je dan in Europa komt, voel je het gewicht van de geschiedenis. En je beseft dat die mensen uit Oost-Europa totaal andere levens geleid hebben. Hoe zij en hun kinderen geleden hebben onder regeringen in Sovjetstijl. Ze hebben hongers- noden gekend, familieleden weten executeren, hebben soms hun kinderen moeten begraven. En dus komt steeds weer diezelfde vraag terug: wat hield hen overeind? Maar ze waren natuurlijk niet allemaal even inspirerend als Janusz. Auteur Primo Levi heeft dat zeer mooi weergegeven in Se questo è un uomo, zijn verslag over het jaar dat hij doorgebracht heeft in Auschwitz. Daarin beschrijft hij hoe de meeste mensen alleen met zichzelf begaan zijn. Om te kunnen overleven. Maar er waren ook opmerkelijke mensen die, ook al stierven ze of werden ze vermoord, heel inspirerend waren.
Colin Farrell
De personages ontsnappen uit het strafkamp, maar dat aspect staat niet centraal in de film. Het is vooral de overlevingstocht die u interesseerde? Peter Weir: Door de nadruk te leggen op de ontsnapping zou dit een andere film geworden zijn. Er is zeker niets mis met 'prison break'-films waarin vooral aandacht besteed wordt aan de voorbereiding van zo'n ontsnapping. Maar zoals de kampcommandant in het begin van de film terecht laat horen aan een nieuwe lading gedetineerden: 'Siberië is jullie gevangenis.' Een gevangenis van miljoenen vierkante kilometer. Die Russische kampen waren misschien wel minder efficiënt dan de Duitse, en men kon er wellicht makkelijker ontsnappen, maar wat dan? Die kampen lagen zo geïsoleerd! Als je toch in een of ander dorp zou geraken, dan werd je meteen opgepakt, want daar kregen de inwoners een vergoeding voor.
Saoirse Ronan in The Way Back
De typische beelden van bewakers die met honden achter ontsnapte gevangenen aanzitten, hoeft men hier evenmin te verwachten? Peter Weir: We hebben dat soort scènes al zo vaak gezien! Ik wilde het fris houden. Hoe? Door het zo simpel mogelijk te houden en zoveel mogelijk van die typische 'cliffhanger'-situaties weg te laten en het toch spannend te houden. Dus in plaats van hen door bewakers te laten achtervolgen, is er nu de sequentie waarin ze achternagezeten worden door... een zwerm muggen. Dat heeft niemand eerder gedaan. (lacht) Maar iedereen die tijdens de lente of de zomer ooit in Siberië is geweest, zal je kunnen vertellen dat die muggen verschrikkelijk zijn.
26-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
25-01-2011
Filmaffiche 'The Way Back'.
The Way Back speelt vanaf 26 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Peter Weir Cast: Jim Sturgess, Colin Farrell, Ed Harris Genre: Drama Duur: 131 minuten
25-01-2011 om 13:05
geschreven door Patje007
Oscarnominaties bekendgemaakt.
Vandaag zijn in Los Angeles de Oscarnominaties bekend gemaakt. Het Britse The King's Speech van Tom Hooper en The Social Network van David Fincher zijn met respectievelijk twaalf en acht nominaties op papier de grote favorieten.
Scène uit The Social Network
De uitreiking van de 83ste Academy Awards leek een klassieke tweestrijd te gaan worden tussen The Social Network (winnaar 4 Golden Globes) en The King's Speech (winnaar publieksprijs Toronto). De films zijn beiden genomineerd in haast alle belangrijke categorieën: beste film, beste regie, beste scenario en beste mannelijke hoofdrol.
Colin Firth in The King's Speech
True Grit van de gebroeders Coen doet het met tien nominaties (eveneens in haast alle belangrijke categorieën) nog net iets beter dan grote favoriet The Social Network, maar geldt onder kenners niet als een serieuze kanshebber voor de hoofdprijs.
De Oscars worden uitgereikt op 27 februari in het Kodak Theatre in Hollywood. Het gala wordt dit jaar gepresenteerd door acteurs James Franco en Anne Hathaway.
Beste film: 127 Hours (2010) Black Swan (2010) The Fighter (2010) Inception (2010) The Kids Are All Right (2010) The King's Speech (2010) The Social Network (2010) Toy Story 3 (2010) True Grit (2010) Winter's Bone (2010)
Beste regie Darren Aronofsky for Black Swan (2010) Ethan Coen, Joel Coen for True Grit (2010) David Fincher for The Social Network (2010) Tom Hooper for The King's Speech (2010) David O. Russell for The Fighter (2010)
Beste mannelijke hoofdrol Javier Bardem for Biutiful (2010) Jeff Bridges for True Grit (2010) Jesse Eisenberg for The Social Network (2010) Colin Firth for The King's Speech (2010) James Franco for 127 Hours (2010)
Beste vrouwelijke hoofdrol Annette Bening for The Kids Are All Right (2010) Nicole Kidman for Rabbit Hole (2010) Jennifer Lawrence for Winter's Bone (2010) Natalie Portman for Black Swan (2010) Michelle Williams for Blue Valentine (2010)
Beste mannelijke bijrol Christian Bale for The Fighter (2010) John Hawkes for Winter's Bone (2010) Jeremy Renner for The Town (2010) Mark Ruffalo for The Kids Are All Right (2010) Geoffrey Rush for The King's Speech (2010)
Beste vrouwelijke bijrol Amy Adams for The Fighter (2010) Helena Bonham Carter for The King's Speech (2010) Melissa Leo for The Fighter (2010) Hailee Steinfeld for True Grit (2010) Jacki Weaver for Animal Kingdom (2010)
Beste scenario (origineel): Another Year: Mike Leigh The Fighter: Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson Inception: Christopher Nolan The Kids Are All Right: Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg The King's Speech: David Seidler
Beste scenario (gebaseerd op een eerder werk): 127 Hours: Danny Boyle, Simon Beaufoy Toy Story 3: Michael Arndt, John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich True Grit: Joel Coen, Ethan Coen Winter's Bone: Debra Granik, Anne Rosellini
Best animatiefilm How to Train Your Dragon L'illusionniste Toy Story 3
Beste niet-Engelstalige film Biutiful: Alejandro González Iñárritu(Mexico) Kynodontas: Giorgos Lanthimos(Greece) Hævnen: Susanne Bier(Denmark) Incendies: Denis Villeneuve(Canada) Hors-la-loi: Rachid Bouchareb(Algeria)
De animatiefilm Rapunzel, sinds 1 december 2010 te zien in de Kinepolis- bioscopenis de beste Disneyfilm in jaren. Rapunzel is ook de vijftigste Disneyfilm én er werkte een Vlaming aan mee. Marlon Nowé is al drie jaar lang animator bij de meest gerenommeerde tekenfilmfabriek ter wereld.
Het lijkt wel een fait divers als je met de officiële persmensen van Disney praat. Telkens als je opmerkt dat Rapunzel- of Tangled, zoals de film in de VS heet - de vijftigste animatiefilm in de geschiedenis van Disney is, wordt er een voorspelbaar promopraatje afgestoken. Dat het niet belangrijk is. Dat ze gewoon een goeie film wilden maken. Dat het bedrijf er lange tijd niet van op de hoogte was.
Maar wie met de animatoren en mensen achter de schermen praat, weet wel beter. De Vlaming Marlon Nowé is nu drie jaar als animator aan de slag bij Disney. Na een aantal omzwervingen in België en Los Angeles - langs onder meer de film The Golden Compass - werkte hij bij Disney mee aan onder meer Bolt en de kerstspecial Prep & Landing. En nu dus aan Rapunzel - de nieuwe Disneyfilm over een in een toren opgesloten prinses met lang, betoverd haar.
'Het probleem van Disney is dat we een ontzettend rijke traditie hebben. En dat weegt op ons. Wij moeten opboksen tegen klassiekers als Jungle book, Aladdin, enzo- voort. Dat is bijna onmogelijk. En dus legt het bedrijf zichzelf liever geen extra druk op door ook nog eens te verkondigen dat het de vijftigste film uit zijn geschiedenis is.'
Of ze al lang wisten dat ze aan de vijftigste bezig waren? 'Natuurlijk weten we dat al lang. Kijk, iedereen die bij Disney werkt, wilde hier heel graag komen werken. Wij zijn allemaal Disney-freaks. Ook ik. Al van toen ik nog les volgde aan het Kask in Gent. Zelfs toen Pixar en Dreamworks opkwamen, wilde ik maar voor één bedrijf werken: Disney.'
Marlon Nowé kwam er terecht vlak nadat de grote John Lasseter behalve Pixar ook Disney onder zijn vleugels had genomen. De verouderde Disney- bende moest worden versterkt met nieuw bloed, vond Lasseter. Onder de nieuwelingen was ook Nowé.
Marlon Nowé Disney is op dit ogenblik onderverdeeld in twee 'kampen'. 2D en 3D. Of: het computergeanimeerde en het handgetekende kamp. Marlon Nowé: 'Dat klopt. Er lopen hier altijd twee verschillende producties: een computergeanimeerde en een handgetekende. Ik ben een computerjongen. Ik kan wel tekenen, maar er is een verschil tussen kunnen tekenen, en voor Disney tekenen,. We krijgen wel medewerking van de toppers die Aladdinof Beauty and the beast maakten, maar er is geen structurele kruisbestuiving. Het zijn twee gescheiden werelden. Dat is jammer.'
'Bij Disney werken.' Het lijkt zo uit de vriendenalbums op de lagere school geplukt, als antwoord op 'wat wil ik later worden'. Marlon Nowé: 'Vreemd genoeg was dat bij mij niet zo. Ik kreeg die albummetjes ook en ik verbaasde me er als kind altijd over dat die andere kinderen wisten wat ze wilden worden. Ik niet. Toen ik iets ouder was, wilde ik F16-piloot worden bij de Belgische luchtmacht. Toen ik na het middelbaar daadwerkelijk moest beslissen welke richting ik zou volgen, zag ik Jurassic park van Steven Spielberg. Die film blies me weg. Al dat pilotengedoe was niet meer relevant. Ik wilde animatie bij Disney doen. Aanvankelijk was dat een dagdroom: het was onmogelijk omdat zij alleen maar handgetekende films maakten. Toen dat veranderde, wist ik: misschien lukt het ooit nog. En hier zit ik nu. Ik heb er geen spijt van dat ik niet bij de Belgische luchtmacht zit.' (lacht)
Moet je hard werken bij de Droomfabriek? Marlon Nowé: 'De productie van Rapunzelduurde acht maanden. Vijf daarvan waren normale werkmaanden van acht uur per dag. De laatste drie hebben we ontzettend hard gewerkt: toen kwam ik binnen om negen uur 'smorgens en ging ik 'savonds om negen uur weer naar huis. Gelukkig heb je na elke film een heel erg rustige periode. Zoals nu. (glimlacht)Nu kom ik rond elf uur toe en ga ik rond twee uur in de namiddag naar huis, omdat er toch geen werk is. Tot er een nieuwe film gemaakt wordt en het gekkenhuis weer begint.'
Hoe ziet een gemiddelde werkdag bij Disney eruit? Marlon Nowé: 'Ik kom meestal toe tussen 9 en 11 uur 'sochtends. Eerst drink ik koffie, véél koffie. En dan animeer ik tot 'smiddags. Dan vergaderen we meestal. Om de twee, drie dagen tonen we ons werk, waarna het besproken wordt met de hele groep. Dat noemen we dailies,. Daarna wordt er verder geanimeerd. Rond 18, 19 uur ga ik naar huis.'
Voor zij die naar de film gaan kijken: welke stukken zijn van jouw hand? Marlon Nowé: 'Ik heb voornamelijk gewerkt aan Flynn Ryder en ook wat aan Rapunzel. Meestal krijgen we een stuk uit de film waarin we onze personages moeten animeren. Dat maakt het makkelijker om je in te leven. Er zijn enkele herkenbare scènes die ik heb geanimeerd. Er is een scène in de toren, waarin Rapunzel Flynn neermept met een pan. En dan is er de scène waarin Flynns hand genezen wordt en hij uit zijn dak gaat. En er is de scène waarin twee personages elkaar een kopstoot geven. (glimlacht) De regisseurs hadden schrik dat die scène te gewelddadig zou zijn...'
Hoe wordt beslist wie welke personages mag doen? Marlon Nowé: 'Dat is zoals bij een casting: de regisseurs merken wie de meeste aanleg heeft voor wat. Er worden verschillende animatoren gekozen per personage. Er zijn er die beter zijn in het paard, anderen in de kameleon. Ik wilde liever Flynn en een beetje Rapunzel. Bij Bolthad ik alleen dieren gedaan, maar ik hou van variatie. Anders word je de beestjesman, en dat wil ik niet. Stel dat er dan een film is zonder dieren, dan sta je daar.'
Zien jullie het werk van verschillende animatoren? Marlon Nowé: 'Ja, onmiddellijk. Aan het gezicht en de handelingen van het personage, aan de tekenstijl.'
Moet je opletten dat je niet te veel van jezelf in een personage stopt? Marlon Nowé: 'Ja, dat is het dilemma. Je moet de lijn van de film volgen, maar ook voldoende persoonlijkheid in je animatie stoppen. En dat is niet altijd even eenvoudig. We vertrekken vaak van opnames van onszelf. Stel dat Flynn moet gaan zitten, dan film ik mezelf terwijl ik ga zitten. De animatie baseer ik daarop. Maar als ik te dicht bij die opname blijf, dan zie je te veel mij in het personage. Dat mag niet.'
Hoe is het om in het publiek te zitten en naar je film te kijken? Marlon Nowé: 'Heel spannend, zeker als je met mensen gaat die je kent, want zij weten meestal waaraan je hebt gewerkt. Het leukste is als je de reacties krijgt die je in gedachten had toen je animeerde. Dat zit deze keer trouwens goed: er wordt gelachen wanneer er moet worden gelachen en er wordt gezwegen wanneer het hoort.'
Om eerlijk te zijn: dit is de beste Disneyfilm van de laatste jaren. Voelde je dat tijdens het productieproces? Marlon Nowé: 'Absoluut. Al toen de personages waren uitgewerkt, was ik verkocht. Rapunzel is écht een aantrekkelijke vrouw. Haar ogen zijn prachtig. Dus wisten we: dit gaat werken. Toen kwamen de eerste verhaallijnen en die waren erg goed. Ik ben het met je eens dat dit de beste Disneyfilm van de laatste tien jaar is. Bolt was aardig en hij heeft zeer oké gescoord, maar we voelden: dit is niet het niveau van Pixar of van de betere Disneyfilms. We zullen zien hoe het publiek op Rapunzelreageert.'
Dat de Belgische actrice Cécile de France talent heeft, is ook Clint Eastwood opgevallen. De Amerikaanse regisseur castte haar dan ook voor zijn nieuwe film 'Hereafter', die sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen loopt. Cécile vertolkt daarin de rol van een Franse journaliste, wier leven overhoop gegooid wordt na de tsunami in Indonesië. Naast haar speelt Matt Damon - alweer - de pannen van het dak. Een gesprek met de naar Frankrijk uitgeweken Cécile de France (35) na de avant-première van 'Hereafter' in Brussel.
Welke herinnering houd je over aan je ontmoeting met Matt Damon en Clint Eastwood? Cécile de France: Een overvloed aan vriendelijkheid, nederigheid en eenvoud.
Was Hollywood een doel in je carrière? Cécile de France: Dat kan het niet zijn, omdat je daar niet zelf over beslist: men kiest jou of men kiest jou niet. Ik heb het grote geluk gehad dat ik ben gekozen.
Heb je nog andere projecten in de VS lopen? Cécile de France: Op dit ogenblik niet. Er ligt niks in het verschiet.
Voelde je meer druk dan anders bij de release van deze film? Cécile de France: Een beetje wel, ja. Maar ik voelde me vooral gelukkig. Ik denk alleen aan het positieve.
Heb je al de kans gehad je ouders te bezoeken in Namen, nu je in België bent? Cécile de France: Nee, helaas, ik heb nog geen tijd gehad.
Welke scène was het moeilijkst? Cécile de France: Die van de tsunami. Dat was echt een fysiek zware ervaring. Maar tijdens de opnames heerste er altijd veel liefde en vertrouwen.
Draaien in de VS zal wel helemaal anders zijn dan in België of in Frankrijk? Cécile de France: Dat hangt af van de regisseur. Vergelijken kan je niet echt. Bij elke film is het anders. Elke regisseur heeft zo zijn eigen universum.
Zou je overwegen ginder te gaan wonen? Cécile de France: Nee, dat niet. Ik stel me de vraag niet eens, het is niet het moment.
Weet je waarom Clint Eastwood precies jou koos? Cécile de France: Dat heeft hij me niet gezegd. Ik denk dat ik gewoon geschikt was voor de rol. Hij praat sowieso niet veel. En ik moest natuurlijk auditie doen.
Wat beviel je in je personage? Cécile de France: Dat het in het begin een sterke vrouw is, machtig en materialistisch. Maar ze evolueert. Haar leven verandert als ze de dood in de ogen kijkt. Ze maakt een sterke ontwikkeling door.
Matt Damon was vol lof over jouw talent. Wat vind jij van hem? Cécile de France: Hij is enorm getalenteerd. De camera begint te draaien, en dan... Dat is verbazingwekkend! Ik heb met mijn eigen ogen zijn kwaliteiten kunnen vaststellen. Als mens is hij heel lief, eenvoudig, nederig.
Zie ook mijn blog van 22/01/2011.
24-01-2011 om 12:52
geschreven door Patje007
23-01-2011
Interview met Jessica Alba over Meet the parents: Little Fockers.
Jessica Alba: Verkozen tot AskMen.coms meest begeerlijke vrouw van 99 en s Werelds meest Sexy Vrouw door het mannenblad FHM. Maar Jessica is behalve een sex-symbool en een fashion icon vooral een actrice. Nadat ze ons heeft doen schreeuwen van angst in Dark Angel en Machete en ze verder nog te zien was in Sin City en de Fantastic Four, laat Jessica ons nu lachen in het derde hoofdstuk van de Meet the parents reeks, Little Fockers, sinds 22 december te zien in de Kinepolis-bioscopen. Een gesprek met Jessica over cheerleaders, komedie, ouderschap en de toekomst.
Vertel ons eens wat over je personage in Meet the Parents Little Fockers Jessica Alba: Ik speel Andi Garcia en ja, het is een klein beetje een grap. Zij is erg opgewekt, erg extravert, denkt niet na voordat ze wat zegt. Ze maakt van haar hart onbewust en dientengevolge heerlijk ontwapenend geen moordkuil. Ze zegt wat er in haar hoofd opkomt en heeft de typische air van een cheerleader. Ze is vertegenwoordigster bij een farmaceutisch bedrijf en in Amerika is de stereotype vertegenwoordigster van geneesmiddelen nu eenmaal een voormalig cheerleader en daar spelen we in de film leuk op in.
Ben je zelf ooit cheerleader geweest? Jessica Alba: Nee! Dat is wel grappig want ik was er nooit het type voor. Nee, ik ben nooit een cheerleader geweest. Eigenlijk was ik een beetje een loner, dus ik vond het wel leuk om zon typetje te spelen. Andi is erg direct en heeft het hart op de tong. De meesten van ons denken eerst na voor ze wat zeggen, maar zij niet. Ze flapt er van alles uit.
Je werkt met een paar grote namen van komieken. Is het moeilijk je gezicht in de plooi te houden tijdens het filmen? Jessica Alba: Nou het mooie is dat je kunt lachen als zij een close up hebben, maar als jij in de scene zit en de camera breed gaat kan je het niet ineens gaan uitproesten. Dus probeerde ik Ben iedere dag aan het lachen te maken. En das me een paar keer aardig gelukt, al zeg ik het zelf, ja.
Je werkt ook met Robert De Niro; heb je veel scenes samen met hem? Jessica Alba: Niet echt, eentje maar. Maar hij zit in het bestuur van het Tribeca Film Festival en toen we klaar waren met filmen vroeg hij of ik in de jury wou zitten en zo heb ik meer tijd met hem doorgebracht dan tijdens het filmen. Dat was echt geweldig want hij heeft zulke aardige kinderen en een lieve vrouw. Hij is echt een family man.
Robert De Niro en Ben Stiller in Little Fockers
En Owen Wilson? Kende je hem hiervoor al? Jessica Alba: Met Owen heb ik ook maar een paar scenes. Maar ik ken hem persoonlijk dus dat was wel effe trippen om met hem te werken (lacht). Nu je het zegt, het is eigenlijk heel intimiderend om met iemand te filmen die ook een vriend is, moeilijker dan met iemand die je niet kent. Als je vrienden bent, dan ben je alleen maar vrienden, snap je, en meer niet. Je accepteert hen zoals ze zijn. Maar als je een scene verprutst dan is het van sorry! Het is dan een heel andere vorm van kritiek. Maar ach, weet je, Owen is echt een geweldige gozer en hij maakte het me heel gemakkelijk. Hij is echt een top komiek.
De film is een komedie met genoeg grappige momenten, maar het geeft ook heel treffend de hele dynamiek weer wanneer 2 totaal verschillende families bij elkaar komen Jessica Alba: Ik geloof dat iedereen zich wel in zon situatie kan inleven, waarbij de wat conservatievere tegenover de ietwat onconventionele familie komt te zitten. Ik bedoel, ik ben zelf getrouwd en heb relaties gehad maar die wederzijdse familierelaties zijn altijd lastig, je weet nooit wat er gaat gebeuren en dan zijn er natuurlijk altijd van die familieleden die dingen doen en zeggen die echt niet kunnen, dat is tenenkrommend. Dat is grappig maar wel uit het leven gegrepen.
Je hebt nu zelf een familie, een dochtertje: Denk je dat invloed heeft op de keuzes die je maakt in je carriere? Jessica Alba: Absoluut. Voor ik mijn kindje kreeg was ik alleen maar bezig om zo divers, zo verschillend mogelijk te zijn en was ik minder bezig met de filmmaker. Het ging alleen om de rol en zo breed mogelijk gezien worden en wereldwijde distributie van de film. En toen ik mijn dochtertje kreeg ging dat hele zakelijke gedoe overboord zeg maar en nu is de filmmaker het belangrijkst, dus dat is waar ik nu op focus. Ik heb geen idee wat er aan staat te komen, he, een heel kleine produktie van $1miljoen, of kleiner of groter. Ik weet het niet en het maakt me ook niet zoveel uit.
Dus eigenlijk gaat het meer om het evenwicht tussen werk en thuis? Jessica Alba: Ja, evenwicht, daar gaat het om. Als ik er voor zou kiezen om niet thuis bij mijn familie te zijn, dan wil ik in ieder geval wel kunnen groeien als artiest en als creatief mens, dus als dat niet het geval is blijf ik gewoon lekker thuis bij mijn man en kind.
Robert De Niro, Jessica Alba, Ben Stiller, Owen Wilson en Dustin Hoffman op de première van Little Fockers in New-York dd. 14/12/2010
Wat ligt er in het verschiet? Jessica Alba: Ik heb net Spy Kids 4 afgerond in Austin, Texas. Het was zo leuk weer met die schat van een Robert Rodriguez te werken en weer op de set van een kinderfilm te staan omdat je niet van die lange uren maakt (lacht). Het was echt een hele relaxte opname. En super leuk om te doen.
23-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
22-01-2011
Jeff Bridges op zijn best.
De acteur van het voorjaar is ongetwijfeld Jeff Bridges, die de hoofdrol speelt in zowel de nieuwe Tron als in True Grit, de naar verluidt uitstekende western van de Coenbroers. Het betekent de late doorbraak van een man die nooit écht een ster is geworden, ook al speelde hij een hoop memorabele rollen.
The Big Lebowski (1998) De onvermijdelijke Dude, het hoofdpersonage uit de hilarische cultfilm van de Coenbroers over een bowlingspelende en marihuanarokende slacker die per ongeluk betrokken raakt in een bizarre ontvoeringszaak. Wellicht de rol waarmee Bridges de rest van zijn leven vereenzelvigd zal worden (hij heeft begin januari in New York nog een winkel geopend waar alleen Lebowski- merchanidising verkocht wordt) en die ook een passend grafschrift voor hem kan opleveren: The Dude abides. Bridges werd trouwens niet eens voor een Oscar genomineerd voor The Big Lebowski: het beeldje ging dat jaar naar Roberto Benigni voor La vita è bella.
Scène uit The Big Lebowski
Last Picture Show (1971) Bridges kreeg wel een Oscarnominatie voor beste acteur in een bijrol voor zijn debuut in de klassieker van Peter Bogdanovich over de groeipijnen van enkele adolescenten in een klein Texaans stadje begin jaren 50. De 21-jarige acteur speelde Duane, een footballspeler die aan het lijntje wordt gehouden door de vamp van het dorp, Jacy.
The Contender (2000) Politiek drama waarin Bridges de vicepresident van de Verenigde Staten speelt die na de dood van zijn baas het hoogste ambt in het land mag bekleden. Als hij echter een vrouw tot zijn rechterhand wil benoemen, gaan de poppen in Washington aan het dansen. The Contender leverde Bridges nog een Oscarnominatie op voor beste bijrol, maar hij verloor van Benicio Del Toro (Traffic).
Jeff Bridges in The Contender
The Fabulous Baker Boys (1989) Na The Big Lebowski wellicht de titel uit Bridges carrière die bij de meeste mensen een belletje doet rinkelen, en dat allemaal dankzij één scène: die waarin Michelle Pfeiffer mee komt zingen bij The Fabulous Baker Boys en van op de piano Jeff Bridges helemaal whoopee maakt.
Arlington Road (1999) Een ondergewaardeerde thriller over een onderwerp dat vandaag weer heel actueel is: terrorisme in de VS door extreemrechtse Amerikanen. Bridges speelt een professor die ervan overtuigd is dat zijn nieuwe buren betrokken zijn in een complot en die op eigen houtje en tot zijn eigen scha en schande de zaak probeert uit te spitten.
Crazy Heart (2009) De film die Bridges na veertig jaar eindelijk een Oscar bezorgde, over een countryster die aan lager wal is geraakt en op het voorplan probeert terug te keren. Niet zijn beste rol en zeker niet zijn beste film, maar zoals overduidelijk was op de Oscaruitreiking begin 2010 was er daarom niemand die Bridges de bekroning niet gunde.
2011 wordt het jaar van Natalie Portman. Een eerste huwelijk én een eerste baby, wie weet zelfs een Oscar, maar vandaag al het nieuwe gezicht van Christian Dior. De Amerikaanse actrice met Israëlische roots prijst vanaf maart het nieuwe geurtje van het Franse modehuis aan: Miss Dior Chérie.
De reclamefoto laat weinig aan de verbeelding over: miss Portman volledig naakt met enkel een zwarte strik in de haren. Net als het parfumflesje trouwens. Romantisch en sexy ja, maar toch nog heel meisjesachtig en onschuldig.
Modefotograaf Tim Walker legde de actrice vast op de gevoelige plaat. Zijn beelden verschijnen vanaf maart in elk vermaard modeblad, de tv-commercial wordt in diezelfde periode op het publiek losgelaten. Niemand minder dan Sophia Coppola was de regisseuse van dienst.
Natalie Portman weet bovendien van wanten. De ster uit onder meer "Black Swan" en "No Strings Attached" kreeg niet alleen een vette cheque voor haar geleverde diensten, ze overtuigde Dior ook om een van haar liefdadigheidsprojecten financieel te steunen.
"Ik vond het verschrikkelijk om producten aan te prijzen. Maar dan besefte ik dat ik het allebei kon hebben: een bedrijf vertegenwoordigen én hen een steentje laten bijdragen aan de projecten waarin ik geloof. Ik vind het dan ook schitterend dat een elegant en luxueus merk als Dior mijn goede doelen wilt steunen."
Portman stapt als nieuw Dior-gezicht in de voetsporen van Sharon Stone, Charlize Theron, Monica Bellucci en Jude Law.
Cécile de France is intussen een van de beroemdste Belgen geworden. En nu heeft ze ook met volle teugen mogen proeven van Hollywood. Niemand minder dan Clint Eastwood vroeg haar om naast Matt Damon in zijn drama Hereafter te spelen. Een gesprek met de mooiste actrice van België over de ervaring van haar leven:
Hereafter bestaat uit drie verhalen over mensen die contact hebben met overledenen. Er is George (Matt Damon), een medium die zijn gave als een vloek beschouwt, Marie (Cécile de France), een Franse journaliste die tijdens een tsunami een bijna-doodervaring had en Marcus, een Londense schooljongen die de aanwezig- heid voelt van zijn overleden broertje. De drie hoofdrollen zijn qua speeltijd min of meer gelijk verdeeld en de personages ontmoeten elkaar in een ietwat onvoorspelbare finale.
Hoe reageerde u toen u vernam dat u de rol had? Cécile de France: «Het was net een atoomexplosie. Ik was buiten mezelf van vreugde. Je weet immers dat dit één van de hoogtepunten van je leven is. Je kan het zelfs niet als een droom omschrijven omdat het zo onbereikbaar lijkt. Het is meer dan dat. Het is moeilijk om te geloven dat het allemaal echt is.»
Die eerste scène met de tsunami is indrukwekkend. Zitten er veel speciale effecten in? Cécile de France: «Niet zoveel als je wel zou denken. De watergolven in de straten zijn uiteraard speciale effecten. Maar alles wat zich onder water afspeelt, is voor 80% echt opgenomen. We hebben die shots in een watertank in Pinewood gedraaid. Eerst hebben we daar tests gedaan op het droge met stuntlui aan de hand van een heel precies uitgetekend storyboard. Daarna hebben we op één dag alle onderwaterscènes gedraaid.»
Heeft u met Eastwood over het hiernamaals gesproken? Cécile de France: «Neen, ik denk dat hij ons niet wilde beïnvloeden met zijn mening. Hij zegt sowieso al heel weinig en wilde vooral dat we dicht bij het scenario bleven. Maar ook dat we onze indrukken en gevoelens zouden bewaren voor ons werk voor de camera.»
Hoe interpreteert u de film? Cécile de France: «Dat de liefde de oplossing is voor onze problemen en dat er altijd wel hoop is. Onze bestemmingen zullen ons altijd wel bij mekaar brengen. Wanneer je daar ontvankelijk voor bent, begrijp je dat. Zelf heb ik me in mijn leven altijd laten leiden door mijn bestemming. Ik heb mijn leven nooit te veel onder controle willen houden. Ik doe mijn job zo goed ik kan en pluk daar dan de vruchten van. Maar verder probeer ik mijn carrière niet te sturen. Het was ook niet nodig, want alle films die ik in het verleden gedaan heb, waren mooie ervaringen.»
Bent u gegroeid tijdens de opnames van Hereafter? Cécile de France: «Absoluut. Als je het vertrouwen krijgt van Clint, is dat een absoluut vertrouwen. Dat verandert je omdat hij als filmmaker een enorme kracht uitstraalt. Ook op menselijk vlak. Je bent daar wel in heel professionele omgeving, maar je voelt toch ook dat het een heel sereen milieu is.»
Waar komt zijn energie vandaan, denkt u? Cécile de France: «Hij is op zijn sets al jaren omringd door zijn vaste medewerkers die ook zijn beste vrienden zijn. Ik denk dat hij een heel gelukkig en vrij mens is.»
Hereafter speelt sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Clint Eastwood Cast: Matt Damon, Cécile de France Genre: drama Duur: 129 minuten
Quentin Tarantino krijgt een ere-César voor zijn gehele oeuvre. Dat maakte de Académie des César vrijdag bekend. De organisatie noemt de Amerikaanse regisseur van films als Pulp Fiction, Kill Bill en Inglourious Basterds een 'groot internationaal kunstenaar'.
De 'Franse Oscars' hebben dit jaar een internationaal tintje. Zo is de Engelse actrice Kristen Scott Thomas genomineerd voor haar hoofdrol in 'Haar naam was Sarah' (Elle s'appelait Sarah). De thriller 'The Ghost Writer' van de Franse regisseur Roman Polanski met Ewan McGregor in de hoofdrol, is genomineerd in de categorie Beste film.
De Césars worden op 25 februari uitgereikt, de Oscars twee dagen later.
21-01-2011 om 20:14
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 13: interview met Ben Affleck.
Niets is zo onvoorspelbaar als een carrière in Hollywood. Ben Affleck kan erover meepraten. Tien jaar geleden won hij samen met boezemvriend Matt Damon een Oscar voor hun scenario van Good Will Hunting, dat ze schreven om hun loopbanen als acteurs een zetje te geven. Dat zetje werd een flinke boost: Ben ging als een komeet omhoog door Hollywood, met rollen in films als Armageddon, Shakespeare in Love, Pearl Harbor en Daredevil. Maar net zo snel als de filmstad verliefd op hem was geworden, kotste deze hem weer uit. Na een paar flops en zijn overexposure als het vriendje van Jennifer Lopez, droogde de stroom goede aanbiedingen op en werd het stil rond Ben. Dat beetje rust heeft hem goed gedaan.
Terugkijkend zal Affleck over die periode zeggen: Ik was niet langer de baas over mijn eigen leven. Ik dacht dat ik bepaalde dingen nodig had, maar dat was helemaal niet zo. Ik was de weg kwijt. Voelde me verstikt, miserabel en vies. Ik had nooit zo de publiciteit moeten kiezen. Ik was getypecast als mezelf. Geloof me, zoiets is slecht voor je gezondheid en slecht voor je carrière. Dus kneep ik er tussenuit en liet de boel betijen.
Affleck neemt uiteindelijk twee jaar vrijaf. Hij besluit even professioneel te gaan pokeren (wint ook een toernooi en de hoofdprijs van 356.000 dollar), en keert in 2006 sterk terug naar de cinema. Als acteur in Hollywoodland(2006), en nog sterker als regisseur, met zijn regiedebuut Gone Baby Gone(2007).
Gone Baby Gone is een broeierige misdaadfilm over een privédetective, gespeeld door Bens jongere broer Casey Affleck, die voor grote morele dilemmas komt te staan. De film is ook een ode aan Boston, de stad waar de broertjes Affleck zijn opgegroeid. De film zit vol met kleine, bijna documentaire-achtige vignetjes van echte Bostonians, en de camera dwaalt vaak bijna achteloos door de achterbuurten van de stad.
'Gone Baby Gone' is onderhoudend, grimmig en moraliserend tegelijk. Dat was nogal ambitieus voor een debutant. Ben Affleck: In wezen gaat de film over de vraag of het moreel rechtvaardig is om kinderen bij hun ouders weg te halen als die niet voor hen kunnen zorgen en als ze elders een beter leven kunnen krijgen. En daar bestaat nooit een zwart-wit antwoord op. Het is ook een actueel thema. Je hebt die bekende mensen die kinderen uit derde- wereldlanden adopteren. En je hebt ook steeds meer mensen die over alles en iedereen morele oordelen vellen, vooral vanuit religieuze hoek. Ik heb de film niet gemaakt met specifieke personen of gebeurtenissen in het achterhoofd, maar ik zag het werk van Lehane - dat in wezen gewoon een spannende detectiveroman is - toch vooral als een platform om bepaalde actuele thema's te becommentariëren. Enkele jaren geleden ben ik zelf vader geworden en is de vraag of we wel goed genoeg voor onze kinderen zorgen automatisch komen bovendrijven. Plus: ik wilde de film ook een persoonlijk cachet geven door naar mijn geboortestad Boston te trekken, naar de arbeidersbuurten en de mensen waartussen ik opgegroeid ben.
Heb je daarom je broer Casey, die eerder dit jaar ook al schitterde in 'The Assassination of Jesse James', gecast als de lokale privédetective die op zoek gaat naar het verdwenen meisje? Ben Affleck: Dat was een van de hoofdredenen, ja. Casey kent het accent, de locatie en de mensen. Onze vader was maatschappelijk werker en onze moeder lerares, dus zijn we opgegroeid met de sociale problemen die in de film ter sprake komen. Je voelt dat Casey thuis is in die buurt, wat zijn vertolking geloofwaardiger en natuurlijker maakt. Maar hij was sowieso de beste keuze voor de rol. Ik heb het hoofdpersonage iets jonger gemaakt dan in het boek - zodat hij dichter bij de moeder van het verdwenen meisje staat - en daardoor kwam ik onmiddellijk uit bij een Bostonian van rond de dertig die kan acteren maar toch geen echte ster is. Een echte ster zou niet passen in zo'n milieu.
'Mystic River' van Dennis Lehane is ook een detectiveverhaal met een sterke sociale en morele onderstroom en werd eerder verfilmd door Clint Eastwood. Was je niet bang voor vergelijkingen? Ben Affleck: Natuurlijk. Maar als je een film maakt, zal die sowieso afgewogen worden tegen Citizen Kane, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben een debutant. Clint Eastwood is een grootmeester die al dertig jaar bezig is. Ons vergelijken zou zowel absurd als laf zijn. En ik kan mijn beslissingen toch moeilijk baseren op angst? Ik wilde dit verhaal graag vertellen omdat het me raakte en omdat ik al langer wilde regisseren.
Wat waren je voorbeelden? Ben Affleck: The Verdict, Dog Day Afternoon, The French Connection. Niet dat mijn film even goed is, maar ik heb toch vooral naar die urban thrillers uit de jaren 70 gekeken. En naar de films van Gus Van Sant. Ik wilde Boston vatten zoals hij in zijn films Portland vat. Datzelfde sfeertje van vuile, grootstedelijke poëzie oproepen. Ik heb Gus ook vaak gebeld en om advies gevraagd. In het algemeen kwam dat erop neer dat ik vooral mijn goesting moest durven te doen. Niet te veel luisteren naar producenten of nadenken over scenariowijzigingen. Gewoon je instinct volgen en bij je eerste beslissingen blijven.
Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Was het lastig om de kans te krijgen deze film te regisseren? Ben Affleck: Ja, maar ik ben ook weer niet allerlei deuren langsgegaan met de vraag of ik mocht regisseren. Het is allemaal geleidelijk verlopen: ik stuitte op het boek, begon het samen met een andere schrijver te bewerken tot een scenario, en dat kostte heel veel tijd. Tussendoor acteerde ik ook nog en probeerde ik moed te verzamelen om de film zelf te regisseren. Bovendien was ik niet van plan om te gehaast te werk te gaan. Ik wilde er alleen aan beginnen, als ik zeker wist dat ik goed werk kon leveren. Als ik mn eerste kans zou verprutsen, zou er geen tweede meer komen.
Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt door deze film als je regiedebuut te kiezen... Ben Affleck: Tja, ik had wel een makkelijker film kunnen vinden om mee te beginnen, maar dat zou misschien niet zon goede film zijn geworden. En dat is wat ik zocht. Ik heb geprobeerd iets te vinden, dat ik interessant vind om te doen, en daar het beste van te maken. Niet dat ik heel actief heb gespeurd; dit kwam op mijn pad en daarna heb ik niet meer naar iets anders gekeken. En ook al was het niet het eenvoudigste project om mee te beginnen, het is ook weer geen ruimtespektakel ofzo. Ik vind het prettig dat het in deze film uiteindelijk draait om de acteurs. Daar voelde ik me lekker bij. De moeilijkste aspecten van de film waren de dingen die niet met het regisseren van acteurs te maken hadden.
Morgan Freeman en Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Zoals het omgaan met het beladen onderwerp van de ontvoering van een kind? Ben Affleck: Dat was moeilijk ja. Aan de ene kant wilde ik de realiteit niet verbloemen, want het verhaal gaat over de impact die deze afschuwelijke wreedheden met kinderen op de hoofdpersoon hebben. Je moet door de film kunnen begrijpen waar kinderen in de wereld allemaal aan blootgesteld kunnen worden. Als je daaraan voorbij gaat, doe je de realistische toon van de film tekort. Aan de andere kant moet je uitkijken dat je niet in platte sensatie vervalt. Die dunne lijn wilde ik bewandelen en ik hoop dat dat is gelukt. In de heel traumatische scènes heb ik er bijvoorbeeld voor gekozen om te werken met cuts naar zwart, zodat je ze ziet zoals iemand met traumatische ervaringen ze zou herinneren: met zwarte gaten.
Tijdens een interview van een tijdje geleden zei je vrouw(de actrice Jennifer Garner) dat ze het aan-vankelijk nogal beangstigend vond dat je een thriller maakte over kinder- misbruik en -ontvoering, terwijl jullie toen net zelf een kind hadden. Begrijp je haar? Ben Affleck: (grijnst) Dat arme kind: het is nog niet erg genoeg dat ze thuis met mij moet leven, en dan maak ik haar ook nog tijdens interviews het leven moeilijk. Natuurlijk begrijp ik dat sommigen dit een zwaar en ongemakkelijk thema vinden. Maar ik maak er geen goedkope sensatie van en de personages zijn genuanceerd. Het is ook een film die écht met het lot van kinderen is begaan. Jennifer en ik zijn in elk geval nog altijd heel gelukkig samen. Maak je geen zorgen.
Ze vertelde ook dat je, toch wat je carrière betreft, egocentrischer bent geworden. Ben Affleck: Daar heeft ze gelijk in. Wij beiden trouwens. Ik ben selectiever geworden als acteur en ik wil graag nog meer regisseren. Met Hollywoodland heb ik bewezen dat ik een goeie rol kan neerzetten en Gone Baby Gone kreeg bijna overal positieve kritieken, dus ook als regisseur word ik geapprecieerd. Ik hoop dat ik daarmee die negatieve spiraal van enkele jaren geleden eindelijk heb kunnen doorbreken.
Smaakt deze ervaring naar meer? Ben Affleck: Ik wil zeker blijven regisseren, en dat vergt veel concentratie. Ernaast blijven acteren kan, maar dat is veel werk. Ik ga wel proberen het allebei te doen.
Waarom mochten er trouwens geen vragen worden gesteld over de zaakMcCann? Als de zaak niet relevant was, waarom werd de film in Engeland dan met vier maanden uitgesteld? Ben Affleck: Men wou gewoon vermijden dat de film aan die zaak gelinkt wordt, en eerbied tonen. Da's alles. Gone Baby Gone had niks met de zaak-McCann te maken, en omdat niemand verkeerdelijk die indruk zou krijgen is de film in Engeland met een paar maanden uitgesteld. Daar heb ik niks op tegen. Het is niet verkeerd om rekening te houden met bepaalde gevoeligheden. Het is gewoon een kwestie van tact.
In 'Hollywoodland' speel je wijlen George Reeves, de tragische 'Superman'-acteur die ooit beloftevol begon met een bijrol in 'Gone with the Wind', maar daarna op een zijspoor belandde en uiteindelijk in drank en depressies sukkelde. Herkenbaar? Ben Affleck: (grijnst) Tot op zekere hoogte. Maar dat is het voor elke acteur. Doorbreken in de filmbranche is moeilijk, maar aan de top blijven nog veel moeilijker. Als acteren je passie en je levensdroom is, kan falen tragische gevolgen hebben. Bij George waren dat depressies en verslavingen. Bij mij gelukkig niet meer dan een paar mentale tikjes. Het verschil tussen mij en George is ook dat hij niet zonder die schijnwerpers kón. Hij voelde zich een totale mislukking toen hij alleen nog tv-rolletjes aangeboden kreeg en besefte dat hij een glorieuze carrière als die van Clark Gable wel kon vergeten. Ik daarentegen hou me even graag bezig achter de coulissen met scenario's schrijven en regisseren. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat ik nooit meer voor een camera sta.
Was je verrast toen je in Venetië werd uitgeroepen tot beste acteur?
Ben Affleck: Of ik verrast was dat iemand vond dat ik kon acteren, bedoel je? (lacht) Meestal weet je als acteur zelf wel of je goed werk hebt geleverd of niet. Met bepaalde negatieve recensies op mijn vroegere werk was ik het volkomen eens. Alleen kan ik me ergeren aan het cynisme van sommige critici. Je vindt me slecht in een bepaalde film? Schrijf dat dan en leg de lezer uit waarom. Maar kom niet met twintig synoniemen af voor dement en debiel. Da's als criticus gewoon showen hoe scherp je bent; dat heeft niks meer met eerlijke feedback te maken. In onze mediacultuur wordt ook alles overdreven. Gigli kwam uit en ik was meteen de slechtste acteur aller tijden in de slechtste film ooit. Ik moest vermoord worden! Gekielhaald! Gespietst! Later won ik een prijs voor Hollywoodland en plots was ik amazing! Subliem! Grandioos! Goeie quotes allemaal, maar alleen bedoeld om boekjes te verkopen. Ik besef dat ik een paar domme blockbusters heb gemaakt waardoor ik als acteur van het cool-lijstje getuimeld ben, maar er zijn belangrijker dingen in het leven. Een goeie vader zijn bijvoorbeeld. Er loopt tegenwoordig een wezentje rond dat mijn achternaam draagt(intussen heeft hij reeds 2 kinderen) dus kijk ik voortaan wel uit met onnozele blockbusters (lacht).
Zelfs toen je samen met Matt Damon een Oscar kreeg voor het scenario van 'Good Will Hunting' werd er gefluisterd dat topscenarist Bill Goldman (van o.a. 'Butch Cassidy & The Sundance Kid', 'All the President's Men', 'Marathon Man';) jullie eigenlijk geholpen had. Dat moet frustrerend zijn. Ben Affleck: We hadden Bill inderdaad ontmoet en hij had ons inderdaad wat tips gegeven, maar de roddel is nu eenmaal boeiender dan de waarheid. Sinds Good Will Hunting is het trouwens alleen maar erger geworden, want er zijn steeds meer magazines en websites die allemaal met spectaculaire verhalen moeten worden gevuld. Er is dan ook meer aandacht voor wat zich behind the scenes afspeelt en het privéleven van filmsterren, terwijl je vroeger nog mysterie en glamour had. Toen ik nog met Jennifer Lopez samen was, was het echt choquerend om te zien hoe goed de paparazzi van alles op de hoogte waren. Ik kon mijn hele doen en laten volgen in de roddelrubrieken. Welk restaurant ik had bezocht, welke trui ik had gekocht. De onnozelste dingen. Dan komt het erop aan zo snel mogelijk een methode te vinden om daarmee om te gaan en een olifantenhuid te kweken.
Jouw methode lijkt: zo eerlijk en openhartig mogelijk zijn. Ben Affleck: Voor een stuk wel. Ik ga natuurlijk niet alles aan je neus hangen, maar hoe meer je verzwijgt, hoe meer ze tegen je kunnen gebruiken. Na elk interview komt mijn manager klagen: 'Waarom kon je niet gewoon voor de honderdste keer hetzelfde vertellen?' Geniet er dus van zolang het duurt: straks krijg ik mediatraining en dan word ik zo saai als de pest.
Jennifer Garner en Ben Affleck in Daredevil
Dat laten we ons geen twee keer zeggen! Voor welke films schaam je je? Ben Affleck: Voor geen één. Ik heb altijd mijn best gedaan en ik heb altijd gewerkt met getalenteerde mensen, maar soms valt het resultaat nu eenmaal tegen. De grootste ontgoocheling was allicht Paycheck. Omdat de film geregisseerd was door John Woo, omdat ik mocht acteren met Aaron Eckhart, Uma Thurman en Paul Giamatti en omdat het script superspannend was, maar op de een of andere manier werkte het gewoon niet. En de meest vervelende ervaring was zonder twijfel Daredevil. Ik was een enorme fan van die comic maar tijdens de opnames besefte ik dat het nooit zou werken. Ik zag geen steek met die helm op, ik zag er belachelijk uit met dat spandexpakje, en toen de regisseur me vroeg om mijn vijanden op te snuffelen, dacht ik 'mijn carrière gaat duidelijk niet de goeie kant op'. This is just plain silly (lacht).
Jon Hamm en Ben Affleck in The Town
Ook The Town, Afflecks tweede film als regisseur, speelt zich af in Boston. In een bijzondere wijk in Boston, Charlestown. Een wijk met voornamelijk Ierse immigranten, waar jaarlijks in Amerika zo lezen we aan het begin van de film de meeste bankovervallen worden gepleegd per hoofd van de bevol- king. Doug MacRay (Ben Affleck) is een van die bankovervallers. Samen met drie vrienden heeft hij zich toegelegd op snelle, goed georganiseerde bankkraken. Maar bij een van die kraken gaat het mis. Jem, het opgewonden standje van het viertal, gijzelt een bankmedewerkster. Nadat ze weer is vrijgelaten ontfermt Doug zich over haar en wordt niet alleen verliefd, maar begint ook na te denken over een toekomst buiten Charlestown.
Acteurs Jon Hamm en Rebecca Hall, regisseur Ben Affleck, producer Basil Iwanyk, Jeremy Renner, Blake Lively, Chris Cooper en auteur Chuck Hogan tijdens het filmfestival van Toronto(september 2010).
Begin september 2010 kwam Affleck naar het filmfestival van Toronto ter gelegen- heid van de Noord-Amerikaanse première van de film. Een gesprek met de acteur en regisseur:
U speelt de hoofdrol in de film, waarom wilde u hem ook regisseren? Ben Affleck: Dat wilde ik aanvankelijk niet, want ik wilde niet getypecast worden als de regisseur die, omdat- ie zelf in Boston is opgegroeid, alleen maar films over Boston kan maken. Maar ik keek er nog eens naar en kwam tot de ontdekking dat het veel meer was dan een film over Boston. Het was een geloofwaardige film over echte mensen, een liefdesverhaal over verlossing, verstopt in een fijne bankoverval- film.
Door welke klassieke bankovervalfilms heeft u zich laten inspireren? Ben Affleck: 'Heat. Dat was wel de belangrijkste. Maar ik heb ook goed gekeken naar Rififi, The Bank Job en The Friendsof Eddie Coyle. Zelfs Seven. Ik heb gejat van de besten.
Wat wilde u met deze film aan het genre toevoegen? Ben Affleck: Je kan een genre niet opnieuw uitvinden, alles op zijn kop gaan zetten. Dat moet je ook niet willen. Je moet het gewoon goed doen. En je moet proberen origineel te zijn. Wat ik goed vond aan dit verhaal is dat in Charlestown het plegen van bankovervallen eigenlijk een soort familiebedrijf is geworden. Iets wat wordt doorgegeven van vader op zoon. Wat ook heel professioneel en precies gebeurt. Als je dat combineert met een liefdesverhaal en verlossing, dan is het eindresultaat iets wat ik nog niet eerder heb gezien.
U bent acteur en regisseur, heb je daar twee persoonlijkheden voor nodig? Ben Affleck: Je hebt in ieder geval meer concentratie nodig. Robert Redford en Clint Eastwood, de grote meesters, kunnen het vast met hun ogen dicht, maar ik moest zorgen dat ik naast alle aandacht voor het acteren nog iets overhield voor het regisseren.
Ik vraag het omdat Rebecca Hall(de gegijzelde bankmedewerkster met wie Doug een relatie krijgt) zei dat ze erg bang voor u was tijdens de opname waarin u een Skeleton-masker draagt, maar dat ze moest lachen als u ver- volgens ging regisseren met dat masker nog op. Ben Affleck: Ja. Haha. Ik vergat inderdaad nogal eens als ik met iemand van het licht sprak dat ik dat masker nog ophad en een machinegeweer in handen had. Wat overigens nooit kwaad kan: een automatisch wapen in handen hebben als je wilt dat iemand luistert. Haha.
Is de angst om als regisseur te mislukken groter dan de angst om als acteur te mislukken? Ben Affleck: Zeker, want je hebt driehonderd mensen die hun uiterste best voor je hebben gedaan. Je hebt een handvol fantastische acteurs die hun carrière en imago aan je hebben toevertrouwd. En daar komt nog bij dat je als acteur vier, vijf films per jaar maakt. Als regisseur ben je veel langer met een film bezig. The Town is de optelsom van de laatste twee jaar van mijn leven. En inderdaad, dat is heel veel druk.
De film opende in Amerika in Fenway Park, het honkbalstadion van de Boston Red Sox Ben Affleck: Ja, dat was een droom die in vervulling ging. Ik kwam daar als kind al.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze site een interview lezen met Jennifer Garner, echtgenote van Ben Affleck.
21-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-01-2011
Morgen: deel 13 in de reeks interviews met wereldsterren: Ben Affleck.
Ben Affleck
20-01-2011 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Debra Granik n.a.v. Winter's Bone.
Winters Bone, de tweede film van de Amerikaanse cineaste Debra Granik, won in januari 2010 de hoofdprijs op het Sundance-festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar.
Een afgelegen Amerikaans berggebied, vijandige inlanders die schijnbaar allemaal familie van elkaar zijn, geheimzinnige clandestiene praktijken, banjomuziek. Knappe filmmaker die met zulke ingrediënten de hillbillyclichés weet te omzeilen die werden gevestigd in de naargeestige cultklassieker Deliverance en de eindeloze parodieën daarop.
Debra Granik op de set van Winter's Bone
De Amerikaanse cineaste Debra Granik deed een dappere poging en slaagde wonderwel. Winters Bone, haar tweede film na het indringende drugsdrama Down to the Bone, won zoals gezegd januari de hoofdprijs op het Sundance- festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar. Oscarnominaties liggen voor de hand. En dat terwijl er weinig Hollywood doorschemert in de onafhankelijke productie, die je zou kunnen omschrijven als een naturalistische noir-western.
Het scenario werd door Granik en producente Anne Rosellini afgeleid van de gelijknamige roman van Daniel Woodrell, over een onverschrokken tienermeid die in het onherbergzame Ozark-berggebied in de staat Missouri een odyssee onderneemt om haar criminele vader op te sporen. Hoewel Winters Bone wordt bevolkt door nogal wat extreme types, maakt de film een zeldzaam authentieke indruk. Je zou vermoeden dat de makers op zijn minst enige voorkennis hadden van het markante gebied dat ze opvoeren, maar niets is minder waar.
Anne Rosellini en ik zijn stadsmensen in hart en nieren, vertelt Debra Granik telefonisch vanuit de VS. Maar we waren enorm onder de indruk van de roman van Daniel Woodrell, van de sterke vrouw in de hoofdrol en de beeldende manier waarop haar omgeving wordt geschetst. We zagen al snel in dat een verfilming alleen zou slagen als we die op locatie opnamen, en dat we dus heel veel voorwerk zouden moeten verrichten. Eerst gingen we op zoek naar een betrouwbare gids, want als buitenstaander begin je niets in zon gesloten gebied. Via de schrijver kwamen we langzaam aan in contact met wat plaatselijke mensen een sheriff, een muzikant, een paar families. Die lieten we de roman lezen en legden we onze intenties uit, daarna was het een kwestie van vaak terugkomen, de sfeer opnemen en het vertrouwen van de mensen winnen.
Was u niet bang dat de stugge plattelanders in het verhaal allerlei Deliverance- achtige clichés zouden oproepen? Debra Granik: Van dat gevaar zijn we ons voortdurend bewust geweest. Ook nu de film voltooid is, ontkom je er niet aan dat sommige kijkers zullen zeggen: Zie je wel, al die plattelanders zijn gewelddadig en verslaafd. Over elke plek bestaan bepaalde generalisaties en als je niet bereid bent verder te kijken zul je je vooroor- delen altijd bevestigd zien. Maar Daniel Woodrell heeft in zijn boek al veel zorg besteed aan het vermijden van stereotypen. Zijn personages zijn nooit zwart-wit, altijd zwart én wit. De oom van hoofdpersoon Ree is agressief en verslaafd én bereid zijn nek voor haar uit te steken. De oudere vrouw die Ree mishandelt, blijkt ook over een geweten te beschikken. En Ree zelf is ook niet volmaakt, ze is dapper én gevaarlijk naïef.
Hoe zat het met uw eigen vooroordelen? Debra Granik: O, die had ik zeker. Voor zover ik me daar niet van bewust was, liep ik er tijdens het filmen wel tegenaan. Amerika is een land met zulke extreme uitersten; als je aan de kust bent opgegroeid, zoals ik, kun je je nooit een echte voorstelling maken van het leven in het heartland. We hebben voor de film nauw samengewerkt met de plaatselijke bevolking mensen spelen bijrollen en we hebben in hun huizen gefilmd. Dat was echt even wennen. Het klinkt misschien afgezaagd, maar ik besefte op dat moment pas hoeveel luxe ik gewend ben. Dat het een luxe is om vegetariër te zijn, om maar iets te noemen. In zulke streken is soms in geen mijlen verse groente te vinden, hooguit maïs voor de dieren. Ik ben altijd nogal uitgesproken geweest over de jacht,die ik alleen kende als recreatie, maar hier zag ik dat mensen er echt van afhankelijk kunnen zijn dat ze soms maandenlang weinig meer binnenkrijgen dan een zelf geschoten hert of zelfs eekhoorns. Hoe meer ik met ze optrok, hoe meer bewondering ik kreeg voor hun doorzettingsvermogen en onderlinge trouw en verbonden- heid met de natuur.
U hebt deze cultuur authentiek en genuanceerd willen neerzetten, tegelijk vraagt het verhaal een haast sprookjesachtig naargeestige setting. Botste dat niet? Debra Granik: Het was inderdaad ingewikkeld om de juiste toon te vinden. Als kijker zie je de omgeving door de ogen van Ree, die de streek weliswaar van binnenuit kent, maar ook een buitenstaander is ze is teleurgesteld in de mensen uit haar gemeenschap en wil niets te maken hebben met hun geheimen en corruptie. Het beeld is dus per definitie gekleurd. Maar tot mijn opluchting merkte ik dat de mensen met wie we samenwerkten zich goed met Ree konden identificeren. Ze heeft iets van een volksheldin, met haar zelfredzaamheid en sterke plichtsgevoel. Dat zijn belangrijke deugden op het platteland. Het werd ook gewaardeerd dat Ree niet vervalt in de slechte gewoonten van haar familieleden drugs en criminaliteit zijn echt grote problemen in deze streek.
Was het om die reden niet riskant om daar als buitenstaander een film over te komen maken? Heeft u zich ooit onveilig gevoeld? Debra Granik: Nee, en daar is een heel specifieke verklaring voor: we maakten een fictieve speelfilm, geen documentaire. We kwamen geen moeilijke journalistieke vragen stellen; als iemand niet wilde meewerken zochten we gewoon verder. Als we echt onderzoek hadden willen doen naar geweld en drugsproblemen, ja, dan hadden we geheid gedonder gekregen. Overigens helpt het ook om vrienden te maken in zon gebied die een oogje in het zeil houden.
U hebt geen documentaire gemaakt, maar schetst wel een verpletterend beeld van de problemen rond de drug crystal meth. Maatschappelijk engagement? Debra Granik: Ik heb geen torenhoge pretenties op dat gebied, maar natuurlijk speelt het een rol. Over de problemen rond drugs en geweld, en de dieper liggende politieke en economische oorzaken daarvan, hebben we veel boeiende gesprekken gevoerd na filmvertoningen in het land. Maar zulke dingen kun je in een speelfilm zelf niet expliciet benoemen. Wat dat betreft is mijn persoonlijke agenda bescheidener: als ik iets meer begrip en empathie kan opwekken voor culturen waar mensen onbekend mee zijn, vind ik dat al geweldig. En in de internationale markt hoop ik dat ik misschien enig tegenwicht kan bieden aan de verschrikkelijke blockbusters die met mijn land worden geassocieerd. Ik zou graag laten zien dat niet alle Amerikanen in Beverly Hills wonen, met een zwembad en drie autos. In de filmindustrie is zwaar behoefte aan diplomaten van het andere, minder bekende Amerika.
Na het succes van Winters Bone zult u ook wel eens een interessant aanbod voor zon blockbuster krijgen. Slaat u dat dan principieel af? Debra Granik: Ik krijg meer scripts binnen dan vroeger, dat is zeker. Laatst bijvoorbeeld voor een grootschalige western, een ouderwets verhaal waar van die woeste Apaches in voorkwamen. Ik wil niet te politiek correct klinken, maar daar kan ik echt niet mee leven. Zodra ik dan in onderhandeling ga en aangeef wat er allemaal moet veranderen, raken die mensen al heel snel hun interesse kwijt, dus dat wordt toch nooit iets. Ik maak liever films in de Europese traditie van bijvoor- beeld Mike Leigh of de gebroeders Dardenne. Ga daar dan heen, krijg ik vaak te horen als ik dat zeg, haha.
Terwijl het succes van Winters Bone suggereert dat er in de VS ook een markt is voor zulke films. Debra Granik: Dat is zo. Voor kleine distributeurs en eigenzinnige filmmakers is het een opsteker. Het zou geweldig zijn als deze film bijdraagt aan meer diversiteit binnen de Amerikaanse filmindustrie. Maar ik maak me geen illusies over hogere budgetten of zo. Als je van de formules afwijkt blijft dat voor de grote studios veel te riskant. Mij maakt het weinig uit, ik kan prima uit de voeten met een bescheiden budget. Zolang we alle medewerkers maar fatsoenlijk kunnen betalen bij Winters Bone kwamen we daarvoor nét tekort, dat moet een volgende keer beter.
Winter's Bone speelt sinds 19 januari 2011 in Cartoon's.
Plot: In Winter's Bone is de 17-jarige Ree Dolly verantwoordelijk voor de zorg van haar broertje, zusje en zieke moeder. Wanneer Ree hoort dat haar vader hun huis als borg heeft opgegeven om onder zijn celstraf uit te komen, besluit ze hem te gaan zoeken. Met gevaar voor eigen leven begint Ree een tocht langs leugens en bedreigingen van criminele familie- leden om zo de waarheid achter haar vaders verdwijning te achterhalen en haar familie te behoeden voor een dakloos bestaan in de bossen van het ruige Ozark gebied.
Regie: Debra Granik Cast: Jennifer Lawrence, John Hawkes Genre: Drama Duur: 100 minuten
20-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
19-01-2011
Anne Hathaway in The Dark Knight Rises .
Warner Bros maakte enkele uren geleden bekend dat Anne Hathaway een rol heeft gekregen in The Dark Knight Rises. In deze derde film van de Batman-reeks van regisseur Christopher Nolan speelt ze Selina Kyle, beter bekend als Catwoman.
Anne Hathaway
Begin januari werd bekend dat Hathaway samen met Keira Knightley en Jessica Biel in de race was voor een van de twee vrouwelijke hoofdrollen.Wie de andere hoofdrol toegewezen krijgt, is nog niet bekend.
Wel is een andere schurk bevestigd, namelijk Bane. Deze ontsnapte gevangene die in de stripversie van Batman bovenmenselijk kracht heeft door zich vol met drugs te stoppen, wordt gespeeld door Tom Hardy.
Tom Hardy in Inception
Hardy was al bevestigd als acteur, maar nu is dus duidelijk wie de Inception-ster gaat spelen. Bane kwam ook voor in de film Batman & Robin (1997).
The Dark Knight Rises gaat op 20 juli 2012 wereldwijd in première.
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Jeff Bridges (61) staart in de nieuwe 'Tron' zichzelf als jongeman in het gelaat.
Het zal je maar overkomen. Je herneemt een filmrol van bijna 30 jaar geleden en je staat plots oog in oog met je jonge zelf van toen. Het overkomt Jeff Bridges in de sciencefictionfilm 'Tron legacy', de eerste filmhype van 2011. 'Op mijn leeftijd snap je geen moer van computers en sciencefiction, maar ik heb me kostelijk geamuseerd.'
Jeff Bridges wordt een dagje ouder. Tijdens een gesprek in een Parijse hotelkamer, kan hij zijn leesbril niet vinden en iemand biedt hem de zijne aan. 'Ik zie dat wij elkaar goed zullen begrijpen', zegt hij met die typische, ietwat lijzige bromstem die nog altijd herinnert aan The big Lebowski, de film van de broers Coen waarin hij als The Dude de meest onvergetelijke rol uit zijn carrière neerzette.
'Yeah, The Dude bewaar ik op een speciaal plekje in mijn hart. In zijn geheel heb ik The big Lebowski maar een keer of zes, zeven gezien maar ik ben een zapper. Al zappend heb ik al kilometers door die film afgelegd en telkens blijf ik geamuseerd hangen bij een ander stukje. The Dude, dat is een beetje mijn Godfather. Pas op, ik spoel ook wel eens door mijn andere films. Het is een manier om herinneringen op te pikken en om te zien hoe je langzaam oud bent geworden.'
Jeff Bridges op de première van Tron: Legacy te Los Angeles dd. 10/12/2010
Zó oud bent u toch ook niet? Jeff Bridges:(bekijkt me alsof ik de draak met hem steek) 'Man, man. Kun jij nou geloven dat ik 61 ben geworden? Ik kan daar niet aan wennen, hoor.'
Omdat u zich nog de jonge kerel van vroeger voelt? Jeff Bridges: 'Is het jou nog nooit overkomen dat je 's morgens in de spiegel kijkt en schrikt van die oude vent die terugstaart? Mij wel.'
Dat wordt in 'Tron legacy' goedgemaakt, want u speelt tegenover uw eigen, pakweg 30 jaar jongere zelf. Jeff Bridges: 'Yeah, het is ongelooflijk wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Het zal je van een oude rakker als ik misschien verwonderen, maar ik ben daar blij mee. Ik zie dolgraag film, maar het stoort me telkens weer wanneer een andere acteur de jongere of oudere versie van een personage moet spelen. Dat klopt haast nooit. De techniek waarmee ze je als oudere man inscannen en verjongen is verbazend handig.'
Is het niet eng tegenover een uitgave van jezelf te spelen? Jeff Bridges: 'Herinner je je nog de komst van de eerste cassetterecorders? Wel, dat bizarre gevoel van Hé, is dat mijn stem? toen je voor het eerst naar jezelf luisterde, had ik ook toen ik mijn jonge ik zag. Ben ik dat? was mijn eerste reactie, terwijl ik het toch gewoon ben mezelf als jongere dude terug te zien in oude films. Het probleem is dat er iets niet klopt aan mijn jonge ik. Die Clu is niet helemaal mezelf, het is een interpretatie van computerartiesten.'
Bent u nog een beetje mee met alle filmhightech? Jeff Bridges: (met een geamuseerde grijns) 'Ik begrijp wat je bedoelt. Nee, ik ren niet achter elk nieuw technologiesnufje aan. Laat ik je iets verklappen: ik ben de jongste tijd nogal wat onderweg geweest om Tron te promoten en ik heb al drie weken mijn e-mails niet bekeken. Je kunt je voorstellen wat voor een puinhoop me te wachten staat.'
'Mijn relatie met technologie is er eentje van haat én liefde. De reden waarom ik in de nieuwe Tron ben gestapt, was pure nieuwsgierigheid naar hoe ze het zouden aanpakken om een film te draaien zonder camera's. Ze stoppen je in soort maillot met ijkpunten en dan moet je een kamer in gevuld met toestelletjes die op sprinklers lijken. Het zijn evenwel geen sproeiers maar computersensoren die je lichaam scannen. Met die gegevens kunnen ze personages ongeveer alles laten doen.'
Beangstigend, toch? Jeff Bridges: 'Goh, wat mij vooral verontrustte was dat de nieuwe Tron een en al speciale effecten zou zijn en niks verhaal. Pas toen ik de garantie had dat er ook een degelijke plot in zou zitten, heb ik toegezegd. Tronis een moderne fabel over de schaduwkanten van de technologie geworden. Niets te vroeg, want de technologie galoppeert vooruit, zodat het niet ondenkbaar is dat we ergens een foute weg inslaan. Laat Tron maar een waarschuwing zijn.'
Is er enige vergelijking mogelijk tussen de set van 'Tron' in 1982 en 'Tron' nu? Jeff Bridges: 'Nauwelijks. Nu komen alle effecten uit de computer, in die tijd stapten de acteurs door decors van zwart velours dat door Koreaanse dametjes aan elkaar was gestikt. Op die stof werden dan fluolinten geplakt en zo kreeg je het Grid-effect. Het klinkt allicht onnozel als ik zeg dat we frisbees gebruiken als computerschijven, maar vergeet niet dat we het over 1982 hebben. De wereld was toen helemaal anders. (pauzeert even om van zijn vitaminedrankje te nippen) Geen mens die vermoedde dat we ooit een paar duizend liedjes in een doosje ter grootte van een lucifer zouden opslaan.'
Over muziek gesproken: klopt het dat u bezig bent aan een cd? Jeff Bridges: 'Yeah, met T-Bone Burnett. Het album moet dit jaar ergens uitkomen en we gaan samen ook op tournee. Onze band zal The Royal We heten, naar een zinnetje uit The big Lebowski.'
Wordt muziek een late tweede carrière? Jeff Bridges: 'Ik speel al gitaar sinds ik een tiener was en ik heb er steeds meer zin in. Crazy heart (de film uit 2009 waarin hij een countryzanger speelt) heeft alle planeten op één lijn geplaatst, waardoor mijn muziekdroom plots uitkomt.'
'Crazy heart' was me het filmpje wel: hij leverde u ook uw eerste Oscar op. Jeff Bridges: 'Zeg dat wel. Een Oscar schept natuurlijk ook stress, hoewel ik die vooral voel als het over mijn muziek gaat. Op een podium kruipen is als op het baseballterrein staan sterven omdat je die ene bal moet vangen. Cool blijven is de boodschap.'
Van wie heeft u eigenlijk die relaxte houding? Jeff Bridges: 'Van mijn moeder (actrice Dorothy Dean Bridges). Elke dag besteedde ze aan elk van haar kinderen een uur waarin je alle aandacht kreeg. Ik herinner me zelfs nog mijn favoriete spelletje. Ik speelde een ruimteschip en zij was het monster dat me moest aanvallen. Nooit mopperde ze dat ik telkens hetzelfde vroeg.'
Speelt u nu ook met uw drie dochters? Jeff Bridges: 'Net als destijds mijn pa (acteur Lloyd Bridges) was ik vaak afwezig terwijl mijn meisjes opgroeiden. Maar dat heb ik een beetje goedgemaakt met Tron legacy. Mijn middelste meisje, Jessica Lily, was mijn assistente in de film: zij weet alles van computers. Ze hield ook een oogje op me, want ik moet een beetje uitkijken met mijn rug.'
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
18-01-2011
James Franco speelt seriemoordenaar in The Night Stalker.
James Franco is een van de meest gevraagde filmsterren van het moment! Aan zijn overvolle schema heeft de 127 hours-acteur een nieuw project toe- gevoegd: The Night Stalker. Naast de vertolking van de hoofdrol neemt Franco de regie op zich van deze biopic over de notoire seriemoordenaar Richard Ramirez.
The Night Stalker is gebaseerd op de gelijknamige non-fictie bestseller van Philip Carlo. In 1985 was het zuiden van Californië in de ban van Richard Ramirez en zijn reeks slachtpartijen. Hij werd uiteindelijk opgepakt en ter dood veroordeeld voor dertien moorden, vijf pogingen tot moord, elf seksuele vergrijpen en veertien inbraken. Op dit moment zit Ramirez nog steeds vast in een dodencel in Californië.
Het scenario is al geschreven door Nicolas Constantine. Volgens de scriptschrijver zal The Night Stalker geen smakeloze sensatiefilm worden. "Dit is geen horrorfilm," zegt Constantine. "Ook zal het Ramirez op geen enkele manier verheerlijken. Philip Carlo creëerde een verbazingwekkend portret van Ramirez als mens, en hoe hij uiteindelijk dat monster werd. James Franco deelt die visie en we zijn het allemaal erover eens dat hij de enige acteur en regisseur is, die deze visie recht kan doen."
Scenarioschrijver Nicolas Constine zal de film produceren met Chris Cornell. Rockfanaten kennen Cornell als de leadzanger van de band Soundgarden. De opnames van The Night Stalker moeten aankomende zomer beginnen.
James Franco in 127 hours
Naast The Night Stalker zijn er meerdere films waarin we Franco binnenkort kunnen bewonderen. Vanaf 16 februari is hij in de Belgische bioscopen te zien in het spannende bergbeklimdrama 127 hours van regisseur Danny Boyle(Slumdog Millionaire). Verder kunnen we hem nog zien in de independent-film Howl en in de komedie Your Highness. Aan het einde van dit jaar kunnen we hem verder nog bewonderen in Rise of the Apes. En als klap op de vuurpijl presenteert James Franco samen met Anne Hathaway dit jaar de Oscaruitreiking op zondag 27 februari.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Cameron Diaz over haar rol in The Green Hornet, ouder worden en de tol van de roem.
Een gesprek met de ster van de nieuwe film 'The Green Hornet': "Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
Cameron Diaz wil een ding duidelijk maken: Ze houdt van het ouder worden. Een van de grappigste momenten in de nieuwe film The Green Hornet is wanneer acteur Seth Rogen, die de rol van lompe krantenmagnaat Britt Reid speelt, grappen maakt over de "hoge" leeftijd van Diaz karakter Lenore. De actrice beweert dat ze verre van beledigd was door die grappen.
"Dat zou betekenen dat ik wel heel erg ijdel ben", zegt ze. "Ik heb totaal geen probleem met mijn leeftijd. Sterker nog, ik hou van het ouder worden. Iedereen die jong wil blijven moet waarschijnlijk nog een keer goed in de spiegel kijken, want zo leuk is dat niet. Ik voel me nu (Cameron is 38 jaar oud) beter dan ik me ooit heb gevoeld in mijn leven. Ik voel me sterker en ik ken mezelf beter. Het leven is op dit moment beter dan het ooit is geweest. Ik zou nooit meer 25 willen zijn. "
Hoewel ze niet meespeelt in de grote actiescènes met Rogen en co-ster Jay Chou, was de rol van Diaz in The Green Hornet toch een kans om een beetje fysiek in actie te komen. Dat was juist een aspect van de rol waar Diaz opgewonden over was. "Ik ben altijd een atleet geweest, ik ben nog steeds een atleet", zegt ze. "Weet je, ik ben niet zoals een ballerina, ik ben een echte atleet. Ik bedoel, ballerina's zijn natuurlijk ook geweldige atleten. Ballerina's zijn waarschijnlijk de meest verbazingwekkende atleten, maar ze zijn zo sierlijk. Ik ben absoluut niet sierlijk. Ik ben meer een kogelstootster."
Cameron Diaz is wellicht een van de bekendste actrices ter wereld en ze staat dus altijd in het middelpunt van de aandacht. Een feit waar ze mee heeft leren leven. "Het is een zegen en een vloek", zegt ze. "Ik kan dit buitengewone leven niet hebben zonder dat de media daar een onderdeel van is, dus moet ik accepteren dat die aandacht er bij hoort. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk.
Seth Rogen en Cameron Diaz in The Green Hornet
Toch vind de Amerikaanse al die aandacht niet altijd even erg: "Ik was bij mijn moeder thuis, en ik kreeg trek in koffie dus ging ik die even halen bij een lokale supermarkt kiosk," herinnert ze zich. "Komt er een vrouw naar me toe en die roept 'Oh mijn God! Oh mijn God! Jij lijkt echt sprekend op Gwyneth Paltrow! Dat hoor je vast vaker? 'En ik zei,' Ik krijg dat de hele dag door te horen, dank u wel. Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
17-01-2011
Filmaffiche: Tron: Legacy.
Plot: Tron: Legacy is een high-tech 3D avontuur dat zich afspeelt in een digitale wereld. Sam Flynn (Garrett Hedlund), de 27 jaar oude rebelse zoon van Kevin Flynn (rol van Jeff Bridges) doet onderzoek naar de verdwijning van zijn vader, ooit bekend als 's werelds vooraan- staande gameontwikkelaar. Tijdens zijn zoektocht leidt een vreemd signaal, afkomstig van zijn vader, hem naar Flynn's Arcade waar hij in de digitale wereld van Tron wordt getrokken. Dezelfde wereld waar zijn vader al 20 jaar blijkt te leven. Samen met Kevin's vertrouweling Quorra (rol van Olivia Wilde) komen vader en zoon in een levens- gevaarlijk gevecht terecht met een meedogenloze vijand. Zij moeten zien te ontsnappen uit een prachtige visuele cyberwereld met nog nooit eerder uitgevonden voertuigen, wapens en landschappen. Een wereld die niet alleen heel geavanceerd blijkt te zijn, maar ook heel erg gevaar- lijk.
Tron: Legacy speelt in de Kinepolis-bioscopen vanaf 19 januari 2011.
Regie: Joseph Kosinski Cast: Michael Sheen, Garreth Hedlund, Olivia Wilde Jeff Bridges Genre: Actie, Science-Fiction Duur: 122 minuten
17-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
15-01-2011
Colin Firth krijgt ster op Hollywood Walk of Fame.
De Britse acteur Colin Firth heeft een ster gekregen op de befaamde Hollywood Walk of Fame. Firth droeg de onderscheiding op aan zijn vrouw Livia Giuggioli, die ook op de onthulling aanwezig was: "Ik wil iedereen bedanken die me heeft bijgestaan op deze uitzonderlijke trip. Maar Livia heeft meer dan ik me ooit kon voorstellen altijd aan mijn zijde gestaan, vreugdevol en oprecht. Wanneer ik naar deze ster kijk, zie ik haar naam."
Firth brak in 1995 door met de BBC-reeks Pride and Prejudice en was daarna te zien in films als The English Patient, Love Actually en A Single Man. Voor die laatste film kreeg hij ook een Oscarnominatie. Firth is momenteel in Los Angeles voor de uitreiking van de Golden Globes aanstaande zondag. The King's Speech, waarin hij de stotterende koning George VI speelt, is genomineerd voor 7 prijzen. Naar alle verwachting zal die film op 25 januari ook voor verschillende Oscars genomineerd worden.
Firths ereteken is de 2429e ster op de Hollywood Boulevard en kreeg een plaatsje naast die van de Britse actrice Emma Thompson.
15-01-2011 om 19:19
geschreven door Patje007
The Social Network wint prijs van Amerikaanse filmcritici.
Amerikaanse filmcritici hebben 'The Social Network' uitgeroepen tot de beste film van 2010. De veelbesproken prent over het ontstaan van internetfenomeen Facebook was vrijdagavond de blikvanger op de uitreiking van de Critics' Choice Awards in Hollywood.
Scène uit The Social Network
Naast de prijs voor beste film ging The Social Network ook aan de haal met de onderscheidingen voor beste regie (David Fincher), beste draaiboek (Aaron Sorkin) en beste filmmuziek.
Met haar rol als ballerina in de film 'The Black Swan' leverde actrice Natalie Portman volgens de critici de beste vrouwelijke acteerprestatie van het jaar. Die eer was bij de mannen weggelegd voor Colin Firth met zijn vertolking van de Engelse koning George VI in 'The King's Speech'.
Colin Firth in The King's Speech
15-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
14-01-2011
Serie Dynasty keert terug in de bioscoop.
De jaren '80 blijven erg geliefd in Hollywood. Na The A-Team en The Dukes of Hazzard krijgt nu de legendarische televisieserie Dynasty een filmadaptatie.
In de jaren '80 keken miljoenen televisiekijkers wekelijks naar de beslommeringen van Carringtons in Dynasty. Negen seizoenen lang regeerde de dominante patriarch Blake Carrington (John Forsythe) met ijzeren vuist over zijn familie en oliebedrijf. Hierbij werd hij gesteund door zijn vrouw Krystle (Linda Evans). Flinke tegenwerking ondervond Blake dan weer van zijn ex-vrouw Alexis (Joan Collins). In 1990 kwam er een einde aan de reeks door dalende kijkcijfers, enorme kosten en verhaallijnen die almaar hysterischer werden. Sindsdien heeft de serie echter een cultstatus gekregen, en vinden bedenkers Esther en Richard Shapiro de tijd nu rijp voor een filmadapatie.
Het echtpaar Shapiro is nu bezig met het scenario van de filmversie. Dit meldt de entertainmentsite The Wrap. "Nostalgie doet het altijd goed, maar we willen het gegeven iets verder doorvoeren," aldus Esther Shapiro. De schrijvers willen namelijk een filmprequel maken, waarin de voorgeschiedenis van de hoofdpersonages uit de doeken wordt gedaan. De opkomst van Blake Carrington en de ontmoeting met zijn eerste vrouw Alexis zullen specifiek centraal staan. Qua tijdsperiode zal de film gesitueerd worden in de jaren '60, net zoals de huidige populaire tv-serie Mad Men. "Het geeft ons de mogelijkheid om helemaal opnieuw te beginnen, zonder de beperkingen die destijds op onze personages in de serie werden toegepast," zegt Esther Shapiro.
Esther en Richard Shapiro hopen volgend jaar met de opnames van de film te kunnen beginnen. Over de cast en een mogelijke premièredatum is nog niets bekend.
14-01-2011 om 13:42
geschreven door Patje007
Halle Berry kruipt in de huid van Aretha Franklin.
Halle Berry kruipt in de huid van soullegende Aretha Franklin. Hoe de filmbiografie zal heten, is nog niet duidelijk.
Halle Berry
"Berry zal de oudere ik spelen, de jongere actrice is nog niet bekend" aldus Franklin. Ze kreeg eerder ook al aanbiedingen om een film over haar leven te maken, maar sloeg die allemaal af.
Op dit moment herstelt de 68-jarige zangeres van een operatie. Franklin scoorde wereld- wijd hits met nummers als 'Think', 'Respect' en 'You Make Me Feel Like a Natural Woman'. Aretha Franklin
De 44-jarige Berry lijkt bezig met een comeback. Afgelopen jaar was ze na drie jaar afwezig- heid te zien in Frankie and Alice en dit jaar is ze te zien in de romkom New Year's Eve en de actiethriller Dark Tide.
Ook staat ze genoteerd voor nog vier andere films die in 2011 en 2012 moeten uitkomen.
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 11: interview Monica Bellucci.
Monica Bellucci is zon model dat geen make-up nodig heeft om er oogverblindend uit te zien. Iedereen zwijgt automatisch als de 46-jarige Italiaanse schone de kamer betreedt voor een gesprek. Of zij ook interesse in jou heeft, verraden haar ogen: zodra een vraag haar niet kan boeien, dwaalt haar blik af naar een pakje sigaretten of een vogel voor het hotelraam. Deze godin heeft alles al eens gezien, alles al eens gedaan en heeft elke vraag al eens beantwoord. Een gesprek met de diva:
Je lijkt graag in bloederige films te spelen: The Passion of the Christ, Irréversible en Shoot em Up Monica Bellucci: Ik vind de laatste niet in het rijtje thuishoren, als ik eerlijk ben. Het geweld in Shoot em Up kun je onmogelijk serieus nemen: het is in mijn ogen meer een comedy. Het is een vrolijk stripverhaal, waarin alles kan en alles mag. In The Passion of the Christ en Irréversible stonden het bloed en het geweld in dienst van het verhaal; zonder al dat bloed hadden we de verhalen niet kunnen vertellen, die ons voor ogen stonden.
Kijk je nog wel eens naar je eigen films? Monica Bellucci: Nee, ik heb er simpelweg de tijd niet voor. Of liever gezegd: ik wil daar de tijd niet voor maken. Ik ben geen mens dat zichzelf graag terugziet op het scherm. Ik denk wel graag terug aan de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt, ook op het gebied van films. Dan zie ik wat ik tien jaar geleden koos en wat ik nu kies, en kan ik constateren dat ik nu verder ben dan tien jaar terug. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik zit nu beter in mijn vel dan toen, durf aanbiedingen af te slaan. Ik ben zelfverzekerder geworden; dat is één van de voordelen van het ouder worden.
Mag je dochter Deva wel al je films zien?
Monica Bellucci: De meeste films zullen haar nu nog niet boeien: ze is nu op een leeftijd waarop kinderen Disney ontdekken. Dat is een discussie die ik later nog wel eens met Vincent (Cassel, haar man) zal hebben. Op dit moment maak ik me eerlijk gezegd meer zorgen over mijn moeder. Ik heb haar echt verboden om naar bepaalde films van mij te kijken; ik denk dat ze zou sterven als ze de verkrachtingsscène in Irréversible zou zien.
Amerikaanse filmmakers casten je heel graag in hun films. Waarom blijf je toch in Europa wonen? Monica Bellucci: Ik denk dat je je daar op verkijkt hoor. Ik mag niet klagen, maar de meeste actrices van boven de veertig komen amper meer aan het werk in Hollywood. Amerika is nog meer geobsedeerd door schoonheid en jeugdig uiterlijk dan Europa - en er zijn niet veel vrouwen van boven de veertig die nog aan die strenge criteria voldoen. Ik weiger ook moeite te doen om er beter uit te zien dan ik van nature doe. Ik ben 46, ik hou van eten, ik ben lui en ik heb een kind gebaard. Daar schaam ik me niet voor, dat mag iedereen aan mij zien!
Monica Belluci in Tears of the Sun
Wanneer had je voor het eerst in de gaten dat je bloedmooi bent? Monica Bellucci: O god... Dat is me al zo vaak gevraagd. Ik kan me het exacte moment niet meer herinneren... Waar het volgens mij om gaat, is dat je je geliefd voelt. Dan ben je op je mooist.
Mooie vrouwen kunnen mannen betoveren. Hoe heb je jouw man veroverd?
Monica Bellucci: Met magie... Nee hoor, haha! We zijn al tien jaar samen. We hebben het geluk dat we een mooie relatie hebben. Ik denk dat het normaal is in het leven om alleen te zijn, en dat samen zijn iets speciaals is.
Is het niet moeilijk om met een man te zijn, die door miljoenen meisjes aanbeden word?
Monica Bellucci: Ik denk dat het veel interessanter is. Kun je je voorstellen dat je met een man bent, die door niemand anders leuk wordt gevonden? Daarbij hou ik wel van een beetje risico! Het leven is onvoorspelbaar.
Het leven is ook vaak keihard.
Monica Bellucci: Absoluut! Daarom snap ik ook vaak het commentaar niet dat films te gewelddadig zouden zijn. De waarheid is veel harder dan wat we in films zien. Films halen hun inspiratie uit het leven, niet andersom. Ik denk ook niet dat je in een film te ver kunt gaan.
Zou je, als moeder, nog steeds een film maken als Irréversible, waarin je bruut verkracht en mishandeld wordt?
Monica Bellucci: Natuurlijk. Ik mag dan moeder zijn, ik blijf ook actrice. Ik hou van het idee dat ik bang word van moeilijke projecten. En of zon film uiteindelijk een succes word, maakt me niet veel uit. Wat mijn vrienden en familie van zon rol vinden, doet me ook niks. Ik hou van ze en zij van mij, maar dat betekent niet dat ze ook van mijn werk houden. Zolang ik maar gelukkig ben; pas dan kan ik anderen gelukkig maken.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze filmblog een interview lezen met Ben Affleck, een acteur die de laatste jaren als regisseur een serieuze comeback gemaakt heeft met de films Gone Baby Gone en The Town(waarin hij trouwens ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt).
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
13-01-2011
Morgen deel 11 in de reeks interviews met wereldsterren: Monica Bellucci.
Monica Bellucci
13-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
Interview met Sofia Coppola n.a.v. de release van Somewhere.
'Het komt heus wel goed met de kleine Cleo. Want ik ken het slimme en grappige meisje, op wie het personage gebaseerd is. En neen, ik heb het hier niet over mezelf', lacht Sofia Coppola. In haar nieuwe film Somewhere schetst ze het portret van een geblaseerde Hollywood- ster, die door het hernieuwde contact met zijn elfjarig dochtertje zijn lege leventje weer in de juiste plooi tracht te krijgen.
In Somewhere gebruikt Coppola, die als dochter van Francis Ford Coppola on- vermijdelijk zelf als 'Hollywood royalty' beschouwd wordt, haar kennis van de Dream Factory om het verhaal te vertellen van de succesrijke acteur Johnny Marco (Stephen Dorff), die zich verliest in drank, drugs en onenightstands, omdat hij zich geen raad weet met de eenzaamheid, de verveling en de media-aandacht. Maar als hij opnieuw in contact komt met zijn elfjarige dochtertje Cleo (Elle Fanning), van wie hij al een tijdje vervreemd was, probeert hij zijn leven toch weer onder controle te krijgen.
Het grote publiek kent u vooral van de film Lost in Translation, waarvoor u trouwens de Oscar voor het beste scenario kreeg. Zouden we als alternatieve titel voor Somewhere nu ook Lost in Boredom mogen gebruiken? Sofia Coppola: Zeker. U mag dat gerust als titel boven uw artikel plaatsen. Voor mij is dit het verhaal van een man die zwalkt. Iemand die de voeling met zichzelf verloren heeft en die zich laat gaan in een decadente levensstijl.
Een leven waarin hij gepamperd wordt en iedereen hem op zijn wenken bedient. Drank, drugs, vrouwen, feestjes: hij heeft het allemaal. Sofia Coppola: Ja, en dus zou je denken: 'What's the problem?' Ik vergelijk het met de hele tijd snoepgoed eten. Je kan er niet van leven. Dus ja, de man is er zo'n beetje verdoofd en ongevoelig voor geworden. Hij is afgestompt. Maar ik wou er toch ook geen 'drama' van maken.
Wat Johnny Marco doet of wat hem overkomt, is inderdaad niet echt voer voor de tabloids. Het 'ergste' dat gebeurt, is dat hij tijdens het vrijen in slaap valt. Sofia Coppola: Ja, dan maak je een film over een Hollywoodster en er gebeurt niks! Ik wou een portret maken van een man, op een welbepaald punt in zijn leven. Maar zonder dramatische toestanden die doorgaans in films gebeuren. Iemand suggereerde bijvoorbeeld dat er iets moest gebeuren met de dochter. Ze zou plots erg ziek worden en dan moest hij voor de medicamenten zorgen. Maar dat soort dingen wou ik dus absoluut niet.
Personages die proberen te ontsnappen uit een leeg bestaan. Het lijkt een thema dat vaker opduikt in uw films. Sofia Coppola: Het is toch niet ongewoon dat creatieve mensen dezelfde thema's blijven onderzoeken, zodat er bijna vanzelf sprake is van een soort voortzetting. Mijn personages zijn vaak mensen die op zoek zijn naar hun identiteit. Mensen die vaststellen dat ze in een wereld verzeild zijn geraakt die ze niet zelf gekozen hebben.
Het verlies van onschuld zou ook zo'n terugkerend thema kunnen zijn. Sofia Coppola: Ja? Jij kan dat daarin zien. Zelf ben ik daar niet zo mee bezig. Ik begin aan een film te schrijven via de personages. Het is een intuïtief proces. Eerst komen de personages. Aan de thema's denk ik meestal pas later. Maar bij deze film wist ik wel op voorhand waarover ik het wou hebben, die fascinatie in de Amerikaanse populaire cultuur, met al die realityshows om absoluut beroemd te willen worden. Ik wou daar de andere zijde van laten zien.
Had u voor het personage van Johnny Marco iemand specifiek voor ogen? Sofia Coppola: Op een bepaald moment zijn er in de pers nogal wat artikelen verschenen over enkele gasten, die succesvolle sterren waren, maar dan geconfronteerd werden met allerlei persoonlijke problemen. Daar heb ik mijn inspiratie vandaan gehaald. En na zo'n 'girly' film als Marie Antoinette, waarin vooral mijn vrouwelijke kant aan bod was gekomen, wou ik dit keer iets schrijven vanuit het standpunt van een man. Ik probeer ook altijd over dingen te schrijven vanop een afstand. Ik woonde in Los Angeles toen ik over Japan (Lost in Translation) en over Frankrijk (Marie Antoinette) schreef. En dit scenario over Los Angeles heb ik in Parijs geschreven. Ik heb wat afstand nodig om over een bepaalde plek te schrijven. Ik was toen ook net bevallen van mijn dochter en dus dacht ik na over de manier waarop ouderschap iemands prioriteiten verandert. Ten tijde van Lost in Translation was ik nog getrouwd (met filmmaker Spike Jonze) en toen heb ik mijn eigen vragen en bedenkingen in verband met het huwelijk ook in die film gestopt.
Deze film is qua stijl veel soberder en realistischer dan zijn voorganger Marie Antoinette. Sofia Coppola: Ik was nu meer in de stemming om iets te maken dat minima- listischer en naturalistischer was. Intimistischer ook, zodat ik meer kon focussen op die twee personages van vader en dochter. In Hollywoodtermen is dit een lowbudgetfilm, dus voel ik mij ook niet gedwongen om met een superster te werken en kon ik ook een verhaal vertellen dat niet door een traditionele plot voortgedreven wordt.
U besteedt altijd veel aandacht aan de soundtrack van uw films. Sofia Coppola: Ja, ik luister altijd naar muziek terwijl ik aan het schrijven ben. En soms gebeurt het dat een of andere song uiteindelijk ook in de film belandt. Voor Somewhere was dat bijvoorbeeld het geval met 'Smoke Gets in Your Eyes' van Bryan Ferry. Het is niet zo dat ik bepaalde scènes speciaal schrijf om bij een song te passen.
In uw film zitten scènes waarin acteur Johnny Marco met de media geconfronteerd wordt. Is dat de weerspiegeling van uw eigen ervaringen met journalisten? Sofia Coppola: Bedoel je de vragen op de persconferentie?
Ja, maar ook het 'interview' met die bijna hysterische Italiaanse televisie- journaliste. Sofia Coppola: Dat was iets anders. Ik wou een scène met een MTV-achtige zender en zo'n hyperactieve journaliste die alleen maar tot zo'n donzig interview in staat is. Voor de persconferentie heb ik gebruik gemaakt van vragen die mij zelf ooit gesteld werden en andere vragen die ik verzonnen had. Ik heb de aan- wezigen toen ook de kans geboden om zélf met een vraag voor de dag te komen en toen kwam die Russische man, een echte journalist trouwens, met een of andere fitnessvraag aanzetten, die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Maar het is niet bedoeld als veralgemening voor álle journalisten. De persconferentie van Johnny Marco is trouwens bedoeld als promotie voor zijn nieuwe actiefilm. Hier in Europa vraagt men mij soms of ik een verschil merk tussen Amerikaanse en Europese journalisten. En dan zeg ik altijd dat Europese journalisten meer intellectueel zijn. Grapje! (lacht)
Hoe reageerden de Italianen bij de première in Venetië op uw voorstelling van de showbizz in hun land, meer bepaald met die Italiaanse journaliste en die waanzinnige televisieshow, waarin Johnny Marco tussen al die schaars- geklede danseressen verzeild geraakt? Sofia Coppola: Ze vonden het een accurate weergave. Op het feestje na de première liepen er trouwens een paar gelijkaardige vrouwen rond. Het was zo'n beetje alsof we nog steeds in de film zaten. Ik ben zelf ook ooit aanwezig geweest bij zo'n show. In Amerika zijn we niet zo vertrouwd met die Italiaanse televisiecultuur. Het is zo over the top. Het enige waarmee ik het zou kunnen vergelijken is Las Vegas. Maar het is natuurlijk maar één aspect van Italië. Amerikanen zien Italië nog meer als een land met een klassieke cultuur.
Somewhere speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen en wordt u geserveerd onder het Cinémanie-concept.
Regie: Sofia Coppola Cast: Stephen Dorff, Benicio Del Toro, Michelle Monaghan Genre: Dramatische komedie Duur: 108 minuten
13-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
12-01-2011
Michel Gondry zet superhelden in hun hemd.
Het superheldenverhaal van 'The Green Hornet' gaat al lang mee. In de jaren 30 was het een radioprogramma, in de jaren 60 maakte de tv-serie Bruce Lee razend populair en nu is er de bioscoopversie, opgestart door de bekende komiek Seth Rogen(Knocked Up) en geregisseerd (in 3D) door de Franse videoclipspecialist Michel Gondry(Eternal Sunshine of the Spotless Mind).
De antiheld van The green Hornet is Britt Reid (Rogen), een luie, infantiele, hedonistische klier die na de moord op zijn vader een bizarre vriendschap sluit met Kato (Jay Chou), de voormalige assistent van zijn pa zaliger. Toevallig raakt het (gemaskerde) duo betrokken in een vechtpartij en worden ze afgeschilderd als schurken. Dat wordt dan hun dekmantel om anoniem het onrecht te bestrijden.
Michel Gondry
The Green Hornet is zo helemaal anders dan uw vroegere werk. Wilde u iets compleet anders doen en had u geen angst om te mislukken? Michel Gondry: «(lacht) Ik ben het gewend om te falen. Ik heb dus geen angst om opnieuw op mijn gezicht te gaan. Ik zou graag hebben dat ik enkel hits had, maar iedereen weet dat ik geen vlekkeloze box office-lijst heb. Toch heb ik daar niet al te veel aan gedacht. Ik probeerde enkel een film te maken die ik zelf zou willen zien.»
Deze film is klassieker dan uw vorige, stilistisch meer krankzinnige films. Hoeveel Gondry zit er nog in The Green Hornet? Michel Gondry: «Er zitten heel wat elementen in waarin je mij kan herkennen. Maar ik denk niet dat de producers mij vrij spel zouden hebben gegeven om meer obscure dingen te doen. Dat weet je op voorhand: toen ik tekende, wist ik welke film ik ging afleveren. Maar begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van films voor een heel breed publiek.»
De film lijkt wel een parodie op Batman of een andere superheld. Maar daar bent u het niet mee eens? Michel Gondry: «Neen, dit is geen parodie. Ik heb geen enkele beslissing genomen om gewoon grappig te zijn. Alle beslissingen staan in functie van het verhaal en de personages. Als er humor is die het verhaal kan dienen, zullen we die zeker gebruiken. Maar we hoeven hier niet per se grappig te zijn. Het belangrijkste is dat je meeleeft met Britt en Kato.»
12-01-2011 om 11:15
geschreven door Patje007
Belgische actrice Lubna Azabal schittert in âIncendiesâ.
'Incendies is de vierde langspeler van de Canadese regisseur Denis Villeneuve, maar het is ook de film van Lubna Azabal. Het mysterieuze verleden van haar personage Nawal Marwan wordt in de film stukje bij beetje gereconstrueerd door haar kinderen Jeanne en Simon. Voor haar prestatie werd Azabal, een Belgische met Marokkaanse en Spaanse roots, bekroond op het festival van Abu Dhabi.
U spreekt in deze film Arabisch, is dat uw moedertaal? Lubna Azabal: «Nee hoor, mijn vader is een Berber, zijn moedertaal heeft niets te maken met het Arabisch. Mijn moeder komt uit Spanje. Ze is bekeerd tot de islam maar spreekt ook geen Arabisch. Wij zijn vooral in het Frans en Spaans opgevoed. Ik heb dus fonetisch Arabisch moeten leren met de hulp van een coach. En dat was geen makkie, zelfs al heeft die taal sommige keelklanken gemeen met het Berbers. Maar ik ben het gewend om in het buitenland te spelen en om me vreemde talen eigen te maken. Ik heb bijvoorbeeld Armeens geleerd (voor de film Here, die op het Sundance Film Festival wordt voorgesteld), en dat is volgens mij nog moeilijker dan Chinees omdat het een van de oudste talen ter wereld is.»
Moeilijker nog dan de taal lijkt me de waaier aan emoties die u dit personage moet doen beleven. Lubna Azabal: «Ja, maar het is vooral op voorhand dat je je zorgen maakt. Na een tijdje laat je die angst los. Het is zoals wanneer je in het water belandt als je niet kan zwemmen. De eerste bewegingen zijn lastig, maar na een tijdje raak je zo door je personage opgeslorpt dat je je zelfs geen vragen meer stelt. Je moet gewoon het moment beleven. De moeilijkheid zit hem erin om de gevoelens er niet te dik op te gaan leggen. Weet je, ik ben eigenlijk zoals een kind. Als je aan een kind zegt: Speel Zorro, dan gaat het echt denken dat het Zorro ís. Wel, zo speel ik ook.»
Welke scène vond u het moeilijkst om te spelen? Lubna Azabal: «Ze waren allemaal moeilijk, maar de zwaarste scènes voor mij waren die waar ik in de gevangenis zit. Die hebben we in een studio in Montreal gefilmd. Er overkomen me daar vreselijke dingen, en die scènes moesten nu net als eerste ingeblikt worden Ik had nog niet de tijd gehad om echt in mijn personage te kruipen, want we hadden het begin van het verhaal nog niet opge- nomen. Dat stresseerde me enorm, ik heb soms echt zitten flippen. Maar dan moet je gewoon springen.»
U speelt Nawal op erg verschillende leeftijden. Een dankbare rol? Lubna Azabal: «Ja, voor een actrice is dat het summum! We zien mijn personage tussen 17 jaar en 60 jaar. Ook daar voelde ik me weer als een spelend kind: ik werd helemaal gemaquilleerd en verkleed om er ouder uit te zien. Aanvankelijk werd nog overwogen om een andere actrice te zoeken die de jongere Nawal zou spelen, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan. Dankzij een dieet van véél groenten, véél omega 3, en véél slaap. (lacht) Ik moest heel gezond gaan leven om er fris uit te zien, wat kalmer aan doen. Ik smeerde gezichtscrèmes en drie maanden lang heb ik niets anders dan water gedronken.»
Nawals dochter Jeanne is in sommige scènes maar moeilijk te onderscheiden van haar moeder. Was dat de bedoeling? Lubna Azabal: «Ik heb dat zelf pas gemerkt toen ik de film voor het eerst zag, en ik vond het geweldig. Op een bepaald moment wisten zelfs mijn naaste vrienden en familie niet meer of ze nu naar mij of naar Jeanne zaten te kijken! Ik ben zelf geen mama, maar ik denk dat een kind het verlengde is van zijn moeder. Het voelde dus heel juist aan dat die twee vrouwen soms heel moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Jeanne onderzoekt het verleden van haar moeder, zij zit met vragen die mijn personage beantwoordt. Ze vervolledigen elkaar en geven iets door aan mekaar.»
De film toont ook hoe geweld en haat worden doorgegeven. Lubna Azabal: «Dat is het centrale thema van de film, die overdracht. Nawal zit vast in een spiraal van woede. Door alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt oorlog, opsluiting, geweld is ze ook niet in staat geweest om haar kinderen liefde te geven. Ze heeft hen grootgebracht, maar heeft hen nooit kunnen zeggen: Ik hou van jullie. Via haar testament wil ze die spiraal doorbreken. Ze geeft haar kinderen de opdracht om hun broer en vader te gaan zoeken, opdat zij wel vergiffenis zouden kunnen schenken. Pas in de twee brieven die ze hen nalaat kan ze haar kinderen eindelijk zeggen dat ze hen graag ziet. Eindelijk kan ze hen in haar armen sluiten.»
Wat betekent de titel volgens u? Lubna Azabal: «Ik heb incendies (brandhaarden) altijd begrepen als een verwijzing naar de hel. De hel van alle oorlogen die de wereld teisteren en die de mens in een soort wild beest veranderen. Overal heeft oorlog hetzelfde resultaat: mensen die liggen te creperen in plassen bloed, ellende en vreselijke angst. Zelfs in Ex-Joegoslavië eindigt het met hakmessen en bijlen. Die helse brandhaarden zijn universeel, daarom speelt de film zich ook af in een onbestaand land. Nawal heeft heeft de hel aanschouwd, en ze is er nooit meer uit kunnen ontsnappen.»
Incendies speelt vanaf vandaag oa in UGC en Cartoon's.
Plot: De tweeling Jeanne en Simon Marwan is verbijsterd wanneer zij bij de notaris twee brieven ontvangen van hun overleden moeder Nawal. Eén brief is gericht aan hun vader, van wie ze dachten dat hij overleden was en één is voor hun broer, van wie ze het bestaan nooit hebben gekend. Deze raadselachtige brieven verklaren voor Jeanne de ongrijpbare stilte van haar moeder in de laatste weken van haar leven. Jeanne besluit naar het Midden-Oosten te vertrekken om meer te weten te komen over haar familiegeschiedenis. Haar broer Simon wordt niet geraakt door de hersenspinsels van zijn moeder, die voor hem altijd koud en afstandelijk was. Toch is de liefde voor zijn zus zo sterk dat hij zich aansluit bij de zoektocht naar hun familiegeschiedenis. Samen met de notaris ontdekken ze het tragische lot van hun moeder, dat zowel getekend is door oorlog en haat als door de moed van een uitzonderlijke vrouw.
Collin Farrell zal de hoofdrol spelen in de remake van de kaskraker 'Total Recall'.
De opnames gaan binnen enkele maanden van start. De regie is in handen van Len Wiseman. Die werkte eerder aan films zoals 'Die hard 4' en 'Underworld'.
In de originele film, geregisseerd door de Nederlander Paul Verhoeven, speelde Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië, de hoofdrol.
'Total recall' is gebaseerd op het kortverhaal 'We can remember it for you wholesale' van Philip K. Dick, waarin een bouwvakker op Mars enkele booswichten bekampt
10-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Peter Yates overleden.
Peter Yates de Britse regisseur van klassiekers als Bullit en Krull, is op 82-jarige leeftijd overleden. Dit meldt vakblad Deadline vandaag. Yates overleed in Londen na een lang ziektebed.
De viervoudig voor een Oscar genomineerde Yates begon in de jaren '50 in de filmindustrie en maakte in
1963 zijn regiedebuut met Summer Holiday. Zijn grote doorbraak kwam in 1967 met de thriller Robbery,
die uiteindelijk leidde tot zijn eerste Amerikaanse, en ook bekendste film, Bullit, waarin Steve McQueen
de hoofdrol speelde.
In het vervolg van zijn carrière maakte Yates onder andere de films Breaking Away en The Dresser, waar
voor hij genomineerd werd voor beste regisseur. Hij greep beide keren echter naast het felbegeerde beeldje.
10-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
09-01-2011
Black Swan.
Black Swan speelt vanaf 2 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Darren Aronofsky Cast: Natalie Portman, Mila Kunis Genre: Thriller, drama Duur: 103 minuten
09-01-2011 om 17:49
geschreven door Patje007
Interview met Robert De Niro en Blythe Danner n.a.v. Little Fockers.
Net als in Meet the Parents spelen Robert De Niro en Blythe Danner in Meet the Fockers het stijve
echtpaar Byrnes.
Je hebt een aantal komische rollen nu herhaald. Welke dramatische rollen zou je over willen doen? Robert De Niro: Ik heb er wel eens met Martin Scrosese over gepraat om weer in de Taxi te stappen maar
daar is het nooit van gekomen. We probeerden uit te vogelen wat er met Travis was gebeurd.
Ik zou graag nog een paar films met Marty willen doen. Ik speelde vroeger ook al luchtigere rollen. Ik vond
dat ik altijd een goed gevoel voor humor had dus voor mij is het niet zo vreemd dat ik nu een aantal komedies
doe.
Jouw dochter Gwyneth heeft onlangs een kind gekregen Hoe is dat? Blythe Danner: Het is fantastisch om oma te worden. Mijn vrienden zeiden steeds dat het zo bijzonder is en
daar geloofde ik nooit in. Kinderen geven ons hoop en dat is vooral belangrijk nu het niet zo goed met het land
gaat. Zij moeten ons weer uit de ellende halen. Met John Kerry hadden we een nieuw begin kunnen maken.
Dan konden we banden leggen met andere landen en uit deze rotzooi kruipen. Ja, Bob en ik moesten voor onze
rollen een heel eind naar rechts schuiven.
Robert De Niro en Blythe Danner
Mensen zijn vaak geintimideerd door De Niro. Jij niet?
Blythe Danner: Ik was ook bang van hem maar veel aaien en schouderklopjes doen echt wonderen.
(Ze doet het voor) Robert De Niro: Als je met mensen samen op de set werkt, verdwijnt iedere vorm van intimidatie. Er is
ook geen tijd voor dat soort onzin als je dag in dag uit met elkaar werkt.
Waarom run je ook een aantal restaurants? Robert De Niro: Ik doe de restaurants erbij omdat ik van lekker eten hou en met veel plezier betrokken
ben bij het restaurantwezen. Acteren en regisseren is nog steeds mijn passie. Mijn productiemaatschappij
Tribeca is nu bezig een aantal dingen op poten te zetten waaronder een nieuwe regie van mij.
Ben je zelf ooit in een genante situatie beland?
Blythe Danner: Ik was ooit op een feestje met mijn dochter Gwyneth die toen nog klein was en ik zag steeds
een klein handje naar de champagne gaan. Uiteindelijk moest ik haar over mijn schouder naar huis dragen. Als
kind noemden mensen mij altijd blight. Mijn moeder zei dan altijd Het is Blythe; je moet het zingen!
Dan wilde ik door de grond zakken.
Robert De Niro: Ik breng mijn kinderen in verlegenheid als ik dans en raar doe waar vrienden bij zijn.
Lijken jullie op jullie personages?
Robert De Niro: Ik kan het goed vinden met de verloofde van mijn dochter. Sommige types waar ze mee
kwam, vond ik minder maar ik hou mijn oordeel voor me want het is haar leven en dat respecteer ik.
Als mijn zoon wil acteren, zal ik hem niet ontmoedigen maar wel vertellen over de negatieve kanten van het
werk. Ik heb geen recht om hem te ontmoedigen. Blythe Danner: Thuis was ik ook altijd de vredestichter van het gezin.. Ik zou willen dat ik even onge- compliceerd
van alles en iedereen kon houden als Dina. Ik ben opgegroeid in een tijd dat kinderen gezien, niet gehoord moesten
worden. Ik heb er dus voor gezorgd dat mijn kinderen zo luidruchtig als maar kon waren. Als ik nu mensen haar
naam verkeerd hoor spellen, sla ik ze gewoon.
Hoe was het om te werken met de Fockers?
Robert De Niro: Dit is mijn tweede film met Dustin en dat was leuk. Hij is een beetje maf. Om de
spanning te breken boert hij en laat hij scheten op de set.
Blythe Danner: Ik ken Ben Stiller als jochie al dus ik vind het enig dat hij is opgegroeid tot deze fantastische acteur.
En Barbra kende ik omdat ik door haar geregisseerd was in Prince of Tides.
Blijven jullie voorlopig films maken?
Robert De Niro: Soms wordt ik wel moe bijvoorbeeld van dit allemaal. Maar ik heb nooit het idee gehad om te
stoppen met werken.
Soms denk ik er over om met het gezin in een caravan te kruipen en dan een Europese tournee of zo te maken. Blythe Danner: Voor een vrouw van mijn leeftijd is het moeilijk om goede rollen in Hollywood te krijgen.
Maar op televisie heb ik dit jaar een paar hele mooie dingen gedaan. Ik speelde een superbitch, dat was erg
verfrissend, en ik ben de moeder van Will & Grace. Die variatie is ontzettend leuk.
Zou je een derde film doen? Robert De Niro: Tuurlijk, dan noemen we het Meet the Little Fockers.
Meet the Parents: Little Fockers speelt sinds 22 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Paul Weitz
Cast: Ben Stiller, Robert
De Niro, Owen Wilson...
Duur: 98 minuten
Genre: Komedie
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
De 11 kaskrakers van 2011.
Wat brengt het nieuwe filmjaar? Veel vervolgfilms én Belgische striphelden. Een lijstje met de elf grootste
internationale kaskrakers.
19 januari TRON LEGACY
Amerika liep de voorbije weken al storm voor hét hightech 3D-avontuur van 2011 dat zich afspeelt in de
verbluffende digitale wereld van Tron! Kevin Flynn (opnieuw vertolkt door Jeff Bridges) is al meer dan 25 jaar
geleden verdwenen in Tron en zijn zoon Sam gaat hem zoeken. Met muziek van Daft Punk.
3 april SCREAM 4
Horrorfans kunnen zich in de handen wrijven: Wes Craven stort zich weer op zijn succes- volle Scream-franchise.
Courteney Cox is er weer bij als de nieuwsgierige journaliste Gale Wheathers en Neve Campbell mag zich weer
de longen uit het lijf schreeuwen als Sidney Prescott, deze keer naast True blood-actrice Anna Paquin.
18 mei PIRATES OF THE CARIBBEAN -ON STRANGER TIDES
De eerste drie piratenfilms brachten wereldwijd bijna drie miljard euro op, dus Disney twijfelde geen seconde
om Johnny Depp met een vette cheque te verleiden om nog eens in de huid te kruipen van Captain Jack.
Na het warrige derde deel zijn Keira Knightley en Orlando Bloom spoorloos verdwenen, maar Depp krijgt in
ruil Pénelope Cruz en Keith Richards aan zijn zij.
1 juni X-MEN: FIRST CLASS
Wie wil weten wat er eigenlijk allemaal voorafging aan de avonturen van de X-Men, komt uitgebreid aan zijn
trekken in de prequel X-men: First class. Met James McAvoy als de jonge professor Charles Xavier en Michael
Fassbender als Magneto.
29 juni TRANSFORMERS 3: DARK OF THE MOON
Leg de oordopjes maar al klaar, want Michael Bay kennende zullen de bioscopen weer op hun grondvesten
daveren met Transformers 3. Shia LaBeouf is weer van de partij, maar Megan Fox mag na enkele hatelijke
opmerkingen aan het adres van de regisseur niet meer meedoen.
Shia LaBeouf
29 juni CARS 2
Met Toy Story 3 maakte Pixar vorig jaar de meest succesvolle animatiefilm aller tijden. Dus John Lasseter haalt
ook zijn Cars nog eens van stal.
13 juli HARRY POTTER AND THE DEATHLY HALLOWS PART TWO
In juli valt na tien jaar definitief het doek over de filmavonturen van Harry Potter. Harry Potter and the Deathly
Hallows part one loopt nu nog in de bioscoop en bracht wereldwijd al bijna 700 miljoen euro op. Maar het tweede
deel belooft spannender en spectaculairder dan ooit te worden, als de ultieme strijd tussen Harry en Voldemort
losbarst en de tovenaars- school Zweinstein in een ruïne herschapen wordt. Voor het eerst tovert Harry ook in 3D.
3 augustus DE SMURFEN
De blauwe stripheldjes van de Belgische tekenaar Peyo zijn nu al een hype in New York, en deze zomer wordt
zelfs wereldwijd een nieuwe smurfenrage verwacht als de 3D-animatiefilm in première gaat. Hitzangeres Katy
Perry leent haar stem aan Smurfin.
26 oktober KUIFJE: SECRET OF THE UNICORN
De Smurfen zijn niet de enige Belgische striphelden die dit jaar internationaal gaan scoren. Niemand minder dan
Steven Spielberg en Peter Jackson ontfermden zich over een 3D-animatie- versie van Hergés Kuifje. Kuifje en het
geheim van de eenhoorn is het eerste deel van een Kuifje- trilogie. Er wordt al gefluisterd dat er een feestelijke
première in België komt, in aanwezigheid van Steven Spielberg himself.
18 november THE TWILIGHT SAGA: BREAKING DAWN PART ONE
De makers van de Twilight-reeks volgen het voorbeeld van Harry Potter en splitsen het vierde en laatste deel ook
in twee stukken. In Breaking dawn part one trouwt Bella eindelijk met haar vampier Edward. Als ze in verwachting
raakt, staat de hele vampierenwereld op zijn kop.
14 december MISSION IMPOSSIBLE IV: GHOST PROTOCOL
Tom Cruise heeft dringend nog eens een dikke hit nodig, en na enkele losse flodders zou het eindelijk nog eens
moeten lukken met Mission Impossible IV. Cruise mag hopen dat hij zich als geheimagent Ethan Hunt opnieuw kan
bewijzen als kassamagneet, want anders ziet zijn filmtoekomst er niet echt rooskleurig uit.
Haalden het lijstje net niet:
The green hornet, superheldenfilm met Cameron Diaz. (12 januari)
Hereafter, drama van Clint Eastwood met Matt Damon en de Belgische actrice Cécile de France. (19 januari)
Gnomeo & Juliet, nieuwe 3D-animatiefilm van Disney met muziek van Elton John en Lady Gaga. (16 februari)
Gulliver's Travels, avonturenfilm met Jack Black. (23 februari)
The black swan, thriller met Natalie Portman. (2 maart)
Kung-fu panda 2, vervolg op de animatiefilm van DreamWorks, met de stem van onder andere Angelina Jolie.
(15 juni) Johnny English 2, met Rowan Atkinson opnieuw als de klungelige Britse geheimagent. (12 oktober) Happy feet 2, de pinguïns gaan weer aan het dansen. (23 november) Puss in boots, de spin-off van Shrek, met Antonio Banderas als de stem van de gelaarsde kat. (7 december)
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Sir Michael Caine is nu ook Commandeur.
De 77-jarige Britse acteur Michael Caine is in Parijs benoemd tot Commandeur in de Orde van Kunst en
Letteren, de hoogste culturele onderscheiding in Frankrijk. Frans Minister van Cultuur Frederic Mitterand
noemde Caine tijdens de uitreiking van het ereteken "een reus uit de filmwereld".
Michael Caine treedt met de onderscheiding in de voetsporen van o.a. Bob Dylan, Dennis Hopper en Patti Smith.
Caine acteerde in meer dan 100 films. Hij won twee Oscars voor Beste Mannelijke Bijrol in The Cider House Rules
en Hannah and her Sisters.
Caine werd in 2000 al tot ridder geslagen door Koningin Elizabeth II. Sindsdien gaat hij door het leven als
Sir Michael Caine. Vanaf nu mag hij dus ook aangesproken worden als Commandeur Michael Caine.
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
08-01-2011
14 vragen voor Marie Vinck.
Marie Vinck kan heel goed liegen als het moet. 'In een moordspelletje deed ik me onlangs zo onschuldig voor
dat zelfs mijn lief erin trapte.'
Hebt u als kind moeten liegen?
Marie Vinck: Ik heb thuis nooit het gevoel gehad dat ik dingen niet kon vertellen. Eén keer, toen ik vijftien was,
heb ik gelogen om de hele nacht naar Café d'Anvers te kunnen. Mijn moeder luisterde vol vertrouwen naar mijn
smoezen. Ik vond het zo verschrikkelijk dat ik haar aan het bedriegen was dat ik het de dag erna meteen bekend
heb.
Gold dat omgekeerd ook?
Marie Vinck: Mijn moeder heeft mij maar één keer belogen: over Sinterklaas. Ik was tien en geloofde er nog in.
Iedereen lachte me uit, maar mijn moeder had een waterdicht verhaal. Volgens haar geloofden de andere kinderen
er niet in omdat hun ouders dat ook niet deden, en zelf cadeautjes kochten. Op den duur vond ik het zo absurd dat
ze het toch opbiechtte. Er volgde een verschrikkelijke crisis: huilen, me opsluiten in mijn kamer. Ik voelde me zo
be- drogen.
Wat is het meest absurde verhaal dat u geloofd hebt?
Marie Vinck: Mijn zus Sara kon me de gekste dingen wijsmaken. Ze voelt er zich nog altijd schuldig over, maar
ze heeft me jarenlang doen geloven dat ze van Mars kwam. Ze zou onzichtbaar door de lucht zijn gereisd en in de
buik geplant zijn van haar mama, die aan het zonnen was (lacht).
Bent u nog steeds zo goedgelovig?
Marie Vinck: Mensen halen voortdurend grapjes met mij uit. Ik laat ook altijd mijn fiets, gsm of handtas stelen.
Vorige week nog, in een klerenwinkel. Ik legde mijn spullen neer om te gaan rondkijken en dacht er niet aan dat
iemand ze misschien zou meenemen. Ik wil zo graag vertrouwen in de goedheid van de mensen.
Wanneer hebt u zich het ergst bedrogen gevoeld?
Marie Vinck: Ik ben ooit bedrogen door een vorig lief. Ook al zei hij dat het niet zo was, ik was niet het goed
gelovige kalf dat het niet doorhad. Zulke dingen voel ik dan wel aan, maar ik heb de rare karaktertrek om altijd
te denken dat ik het aankan. Sommige relaties waren niet goed voor mij, maar ik kon er niet mee stoppen.
Vrienden doorprikten dan pijnlijk mijn illusie, maar ik wilde niet opgeven, uit een soort dwaas perfectionisme.
Gelooft u in de ware liefde?
Marie Vinck: Ja, maar die hoeft daarom niet eeuwig te zijn. Ze kan voorbijgaan. Die nuchterheid is het resultaat
van het kind te zijn van gescheiden ouders. Ik wil nooit trouwen. Ik voel een soort ongeloof tegenover liefde voor
het leven, maar tegelijk wil ik het heel graag en zal ik er ook voor vechten. Liefde is een illusie, biologisch en
wetenschappelijk meteen onderuit te halen. Ik hou er ook van als mensen dat doen, zoals Arnon Grunberg in
De mensheid zij geprezen!. Tegelijk word je niet gelukkig als je niet in de waan blijft dat liefde echt bestaat.
Wat maakt u uzelf nog wijs?
Marie Vinck: Tegenover het leed van de wereld bescherm ik mezelf. Uit een soort machte- loosheid, of vanuit
het idee dat ik weinig kan doen of er niet genoeg over weet. De waarheid is dat ik het er niet voor over heb.
Ik vind dat heel erg van mezelf. Ik doe kleine dingen, zoals meter zijn van het Eén miljoen bomen-project, maar
blijf onverschillig als ik op het nieuws mensen zie creperen.
Mensen lachen me ermee uit, maar ik word het meest geraakt door dierenleed. Doen ze een dier pijn, dan krimpt
mijn maag samen en schieten de tranen me in de ogen. Misschien is het omdat dieren niet kunnen zeggen dat ze
pijn hebben.
Is een waargebeurd verhaal krachtiger dan fictie?
Marie Vinck: Meestal niet. Zodra iets te concreet en anekdotisch wordt, vind ik het niet meer interessant.
Ik denk dat het een soort escapisme is, een vlucht uit de te saaie, grijze, dagelijkse realiteit. Geëngageerde
voorstellingen zijn wel interessant, maar ik verlies er mijn fantasie bij. Ik moet me kunnen herkennen in
universele gevoelens. Laatst heb ik Kinderen van de zon van Toneelgroep Amsterdam gezien, een prachtige
voorstelling. Ik heb zitten huilen.
Voelt acteren soms als liegen?
Marie Vinck: Dat mag het niet zijn, maar er zijn momenten geweest dat ik me niet kon vinden in een scène
of manier van regisseren. Achteraf had ik spijt, vond ik het slecht gespeeld. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is
je intuïtie te volgen, vooral bij films. Daar gaat het over realistische emoties en ga je ver mee in de illusie.
Theater slorpt me vaak minder op omdat het geësthetiseerd is, minder naturalistisch. Maar als acteur vertrek je
zowel op toneel als op de set vanuit oprechtheid.
Wanneer vindt u uw vak fake?
Marie Vinck: Het gebeurt dat ik ervoor in de stemming ben, maar meestal zijn premières synoniem met
avonden vol vreselijk oppervlakkige gesprekjes. Ik haat smalltalk, ik klap dan dicht en wil naar huis. Soms kan ik
het niet opbrengen om geïnteresseerd te lijken, en ook netwerken kan ik absoluut niet.
Ik haat het om mensen te leren kennen, omdat je door die eerste fase moet waarin je je moet profileren. Als ik
alleen in het buitenland ben, voel ik me soms eenzaam, maar het ligt niet in mijn aard om makkelijk mensen te leren
kennen. Ik geef me alleen maar bloot bij mensen bij wie ik me op mijn gemak voel.
Kost het u moeite om zichzelf te blijven?
Marie Vinck: Het is een eeuwige strijd om zo dicht mogelijk te blijven bij wie je bent. Ik slaag er steeds beter in,
maar strijd en ruzie maken me diep ongelukkig. Daarom verzwijg ik weleens een eigen frustratie of irritatie.
Moeten vrienden niet rechtuit zijn?
Marie Vinck: Natuurlijk, dan respecteer je elkaar ook meer, maar ik flap er niet zomaar iets uit zonder na te
denken. Het lukt me niet altijd goed, maar ik probeer mijn verwijten vaak te verstoppen. Boos worden op iemand
vind ik het moeilijkste wat er is, en ik moet vechten om dat patroon te doorbreken. Ik leg snel de schuld of verantwoordelijkheid bij mezelf, dat heb ik helemaal van mijn moeder (glimlacht).
Wat is het geheim van een goede leugenaar?
Marie Vinck: Je moet weten hoe iemand zich gedraagt die onschuldig is. Ik kan vrij goed lichaamstaal
lezen, voel het meteen aan als een kus onoprecht is of een koppel heeft zitten ruziën. Als ik goed wil liegen
doe ik hetzelfde als wanneer ik acteer. Het zijn geen trucjes, het is eerder inlevingsvermogen. Ik ken goeie
acteurs die niet kunnen liegen, maar ik kan het supergoed.
Toen we onlangs het spel Killer speelden(waarbij je moet uitzoeken wie de moordenaar is) loog ik zo overtuigend dat zelfs mijn lief het geloofde. We hebben er achter- af nog ruzie over gemaakt(lacht).
Wat beschouwt u als uw grootste leugen?
Marie Vinck: Als het over ontrouw gaat, heb ik ook al aan de andere kant gestaan. Het is het ergste wat
ik al gedaan heb, ik vond mezelf zo'n slecht mens.
Uiteindelijk begreep ik dat er altijd een context is, het nooit een zwart-witverhaal is.
Toch heb ik er heel hard van afgezien en veel uit geleerd. Ik weet dat ik het nooit van mijn leven nog zal
doen.
Marie Vinck(27) is momenteel nog te zien in Smoorverliefd, en was recent te zien
in Adem. Ze stond recent op de planken met 'De Koning sterft', van 't Arsenaal.
08-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
07-01-2011
Dossier wereldsterren: deel 10: interview met Leonardo DiCaprio.
De babyface die ten tijde van Titanic op menige meisjeskamermuur prijkte, is hij nog niet verloren. Maar
Leonardo DiCaprio is sindsdien wel uitgegroeid van niet onaardig spelende posterhunk tot Hollywoods
meest gevraagde acteur. Recent voegde hij oa. Revolutionary Road en Scorsese's Shutter Island aan zijn
indrukwekkende palmares toe. In 2008 was er Ridley Scotts CIA-thriller Body Of Lies.
'Ik weet ook niet hoe het in het Midden-Oosten zal aflopen.'
Ridley Scott, nochtans een notoire zuurpruim, is het nieuwste lid vanDiCaprio's fanclub.
'Hij was nog beter dan ik verwacht had', glundert hij. 'En ik had hoge verwachtingen.'
DiCaprio's vertolking in Body Of Lies is dynamisch en vaak realistisch op het griezelige af. DiCaprio speelt
Roger Ferris, een CIA-agent die in Jordanië dagelijks met hinderlagen en moorden geconfronteerd wordt.
Hij probeert de daders van een reeks bomaanslagen in het Westen op te sporen - een verraderlijke taak
die er door zijn baas Hoffman (Russell Crowe) niet makkelijker op wordt. Dat is immers een onverbiddelijke,
botte cynicus die bereid is om iedereen, Ferris incluis, op te offeren om er zelf beter van te worden.
Body Of Lies was Crowes vierde film met Ridley Scott(intussen was er met Robin Hood een vijfde samenwerking), maar hij heeft ook al met DiCaprio samengewerkt. Dertien jaar geleden, om precies te zijn, in The
Quick And The Dead. 'Twee dingen zijn veranderd voor Leo sinds we die film maakten', grapt Crowe.
'Nu mag hij eindelijk drinken en hij is geen maagd meer...'
Wat weet jíj nog van je eerste samenwerking met Crowe?
Leonardo DiCaprio: Russell en ik zijn min of meer op hetzelfde moment in deze business gestapt. The
Quick And The Dead was de eerste bigbudgetfilm van onze carrière. Hij had net Romper Stomper gemaakt
en ik kwam van What'sEating Gilbert Grape. En plots staan we grapjes te maken op een set in Tucson met
kleppers als Sharon Stone en Gene Hackman. We vroegen ons af hoe we op een echte filmset moesten
acteren, want tot dan toe hadden we enkel kleine films gemaakt.
Ik herinner me Russells schitterende gevoel voor humor en het feit dat hij voortdurend grappen met me
uithaalde. Maar hij was ook professioneel en kwam met een welomlijnd profiel van zijn personage naar het
werk.
Net als ik heeft hij sinds onze eerste samenwerking een mooi palmares opgebouwd. Voor ik aan Body Of
Lies begon, twijfelde ik wel eens of Russell nog dezelfde zou zijn. Gelukkig was dat ook zo: hij is nog altijd
even vastberaden en koppig. Maar ik beschouw dat als kwaliteiten. Hij is een schitterende acteur die zijn
personages subtiel weet neer te zetten, én de nodigebody geeft.
Je hebt nu ook voor het eerst samengewerkt met Ridley Scott. Hoe beviel je dat?
Leonardo DiCaprio: Van alle filmmakers met wie ik ooit gewerkt heb, is Ridley on- getwijfeld de meest
efficiënte. Regisseurs zoals hij zijn dun gezaaid: hij kan zich op zeven verschillende invalshoeken
concentreren, leidt twintig afdelingen en organiseert dingen op een manier die ik nooit eerder gezien heb.
Soms liet hij scènes vanuit verschillende standpunten vastleggen met vijf tot zelfs twaalf camera's, waarbij
hij alles in het oog hield op een batterij van zeven monitors. Zonder dat zijn aandacht ook maar één moment
ver- slapte.
Tijdens de opnames krijgt de film al vorm, want hij weet perfect hoe alles er in de montagecel zal uitzien en
bedient zich daarvoor van de meest geavanceerde technologie. Dat is indrukwekkend, zonder meer.
Hij haat tijdverspilling. Hij loopt van hot naar her op de set, in een georganiseerde chaos van het hoogste
niveau. Er zijn nauwelijks rustige momenten. Anders zou hij zich vervelen. Hij heeft een diepgewortelde
behoefte om zijn instincten voortdurend te prikkelen, om zich- zelf uit te dagen en te stimuleren.
Het gebeurde vaak dat hij de toon van een scène net voor de opname helemaal omgooide, omdat hij een
betere manier gevonden had. Iedereen moest zich schrap zetten. Hij verhuisde dan de hele set naar een
andere locatie en liet een helikopter aanrukken om de bovenkant van mijn hoofd te filmen. Je weet nooit
waarop hij aanstuurt. Russell was dan wel gewend om op die manier te werken, maar ik niet.
Ik had net vijf maanden op de set van Sam Mendes' Revolutionary Road doorgebracht. Een intieme shoot
in een huis in Connecticut, waar ik eindeloze uren doorbracht met emmeren over emoties.
En in Marokko bevond ik me plots in een high-octane environment vol explosies, adembenemende helikopterachtervolgingen en andere dingen die de verbeelding tartten.
Je kunt je inbeelden dat ik wat tijd nodig had om me aan te passen, om mijn personage te vinden en om aan
Ridleys helse werk- ritme te wennen.
Op sets van Martin Scorsese, om maar één naam te noemen, gaat het er vast anders toe.
Leonardo DiCaprio: En of! Marty neemt zijn tijd om elk beeld nauwkeurig voor te bereiden. Hij werkt
liever met één enkele camera, vanuit één hoek. De repetitieperiode duurt bij hem altijd erg lang, waardoor
de opnames heel veel tijd in beslag nemen. Hij is een zegen voor acteurs, want hij vertrouwt hun instinct.
Dat geldt overigens ook voor Ridley.
Krijgt een acteur het niet moeilijk om zich te concentreren met zoveel camera's rondom hem?
Leonardo DiCaprio: Ja hoor. Je moet erg goed voorbereid zijn en je moet je afsluiten van de buitenwereld om
je niet uit je lood te laten slaan.
Ik herinner me bijvoorbeeld een ingewikkelde scène waarin ik verondersteld werd om op het- zelfde moment in
mijn mobieltje te praten, een sigaret te roken en een rennende terrorist neer te knallen.
Ik zei tegen Ridley dat ik dat een beetje te veel van het goede vond, vooral omdat het niet paste in de
context van het verhaal. Hij luisterde beleefd, maar verzocht me achteraf om het toch eens te proberen.
Hij verzekerde me dat het resultaat te gek zou zijn. Hij had gelijk: de scène hééft punch. Dat is Ridley ten voeten
uit.
Scott zei dat je zo goed voorbereid was dat je meer over het personage wist dan hij- zelf.
Wat is je uit je research bijgebleven?
Leonardo DiCaprio: Ik heb gepraat met een gepensioneerde CIA-man, een die een heel hoge functie in de
organisatie had. Als er me één iets duidelijk geworden is, dan wel dat de problemen in het Midden-Oosten
ongelofelijk ingewikkeld zijn.
De VS hebben zich in een wespennest gewaagd zonder echt te weten wat de gevolgen ervan zouden zijn.
They've bitten off more than they can chew. Kijk niet naar mij voor concrete antwoorden over hoe het daar zal
aflopen. Ik ben maar een acteur, geen politicus.
In 'Revolutionary Road', worden jij en Kate Winslet(DiCaprio's tegenspeelster in 'Titanic') herenigd.
Leonardo DiCaprio: Kate is op de set van Titanic een hartsvriendin geworden, en we zijn elkaar nooit uit het
oog verloren. Deze bewerking van Richard Yates' cultroman lag haar nauw aan het hart. Ik heb geen moment
geaarzeld toen ze me vroeg om mee te spelen.
Revolutionary Road vertelt het verhaal van een bourgeoiskoppel in het Amerika van de jaren vijftig, toen
het land floreerde onder president Dwight Eisenhower. Ze hadden alles wat de gemiddelde Amerikaan toen
wilde: een leuk huis met een houten, wit geschilderd hek in een mooie buurt. Hij die elke ochtend vertrekt om
te gaan werken, en zij die thuis- blijft, voor de kinderen zorgt en eten maakt.
Ze proberen wel om de clichés te vermijden, en een interessant leven te leiden, maar hun American Dream
brokkelt langzaam af. Ze zien elkaar heel graag, maar het maatschappelijke conformisme uit die tijd verstikt hen.
Het is een pijnlijk en hartverscheurend verhaal.
Ik vond het heerlijk om weer met Kate te kunnen samenwerken. Er bestaat een intieme band tussen Kate en mij
die ons toelaat om ver te gaan in onze vertolkingen. Ze is de beste actrice van haar generatie.
Leonardo DiCaprio en Kate Winslett op de première van Revolutionary Road
te Los Angeles dd. 15 december 2008
Als bonafide superster in Hollywood krijg je heel wat scenario's te zien. Wat bepaalt of je een
script al dan niet goed vindt?
Leonardo DiCaprio: Films als Body Of Lies of Blood Diamond geven me de kans om actuele onderwerpen
te tackelen, wat ik altijd heel leuk vind. Uiteindelijk is kwaliteit het belangrijkste criterium. Het script, de
regisseurs en de acteurs met wie ik het scherm zal delen, bepalen of ik meedoe.
Precies twintig jaar geleden ben ik in de filmwereld begonnen en sindsdien heb ik enorm veel geluk gehad.
Ik herinner me de voorbereiding voor een van mijn eerste films: ik heb toen een heleboel films van Robert
De Niro en andere grote acteurs uit de jaren zeventig bekeken. Ik bewonderde hen om hun intensiteit, hun
naturel, de manier waarop ze één werden met hun personages. Ik heb mijn acteercarrière altijd naar hen willen
modelleren.
Je hebt een eigen productiebedrijf Appian Way Productions. Ben je nog steeds bezig met een biopic
van Ian Fleming (schrijver van James Bond)?
Leonardo DiCaprio: Absoluut. Zijn verhaal is een van die mysteries waarvan niemand echt het fijne weet.
Flemings extracurriculaire activiteiten zijn altijd in nevelen gehuld geweest. Het scenario is nog niet klaar,
maar het wordt een dankbare rol. En ik ben een grote fan van James Bond.
Hoe heb je het overlijden van Paul Newman beleefd?
Leonardo DiCaprio: Ik heb helaas nooit de kans gekregen om hem te ontmoeten, maar hij was een
waardige ambassadeur voor het acteursgild in Hollywood. Hij was een klas- bak. Hij heeft niet alleen
enkele van de meest memorabele vertolkingen uit de geschiedenis van de cinema neergezet - Cool Hand
Luke van Stuart Rosenberg is niet voor niets een van mijn favoriete films aller tijden - maar hij was ook
heel integer. Een onvermoeibare filantroop die zijn roem gebruikte om anderen te helpen, zonder ooit zijn
imago te grabbel te gooien.
Volgende week kunnen jullie op deze site, in het kader van de reeks interviews met wereldsterren, een interview lezen met Monica Bellucci, de actrice uit films zoals Under Suspicion, Malèna, The Matrix Reloaded en Shoot 'Em Up.
07-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Sean Penn krijgt Stanley Kramer Award.
Sean Penn wordt onderscheiden met de Stanley Kramer Award. Het Producers Guild of America, een beroepsvereniging van film- en televisieproducenten, kent de prijs toe aan de acteur vanwege zijn sociaal-maatschappelijke
betrokkenheid.
De 50-jarige Penn zal de onderscheiding ontvangen tijdens een ceremonie op 22 januari. De voorzitter van het gilde
noemt hem een toegewijde activist.
De prijs, die genoemd is naar filmregisseur Stanley Kramer, wordt voor het eerst toe- gekend aan een persoon.
Eerder ging de award naar films als 'An Inconvenient Truth' en 'Hotel Rwanda'. Ook Penns film 'I am Sam', waarin
hij een verstandelijk beperkte vader speelde, werd al met de Stanley Kramer Award bekroond.
07-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
06-01-2011
Interview met Emma Stone n.a.v. de release van Easy A.
De 22-jarige Emma Stone (Superbad, Zombieland) is dé Amerikaanse coming star van het moment. Ze
staat op de rand van de doorbraak, want binnenkort vertolkt ze het vriendinnetje van de nieuwe Spider-Man.
Dat ze meer is dan een leuke snoetje, kon je vanaf gisteren al ontdekken.
In de jongerenkomedie Easy A van Will Gluck weet ze als Olive drama te combineren met een komische noot.
Easy A is losjes gebaseerd op de literaire klassieker The Scarlet Letter van Nathaniel Hawthorne ooit
verfilmd met Demi Moore maar brengt eigenlijk veel meer een hommage aan de John Hughes-teenpics van
de jaren 80.
Centraal staat de voorbeeldige Olive, die door een misverstand de reputatie krijgt van een losbandige meid.
De jongens van de preutse school- gemeenschap gebruiken haar meteen om een sexy imago te krijgen. Maar wat
niemand weet, is dat de losbol van de school eigenlijk nog maagd is.
Easy A draait rond het feit dat vele tieners zich schamen over hun maagdelijkheid. Hebben jullie daar
veel van gemerkt in jullie research?
Emma Stone: Regisseur Will Gluck ging naar Cornell, een school ergens in de VS, om er zijn film voor te
stellen. En er was één meisje die na de screening opstond en voor de ganse klas zei: Ik ben 18 jaar en nog maagd.
En ik ben er trots op dat dit verhaal eindelijk verteld is. De klas begon te applaudisseren en Will was tamelijk
onder de indruk.
Nu, ik denk dat 18-jarige meisjes die uitpakken met hun maagdelijkheid waarschijnlijk flink in de minderheid zijn.
Maar het is in ieder geval niets om je over te schamen.
Emma Stone en Penn Badgley in Easy A
Wat ga je over vele jaren tegen jouw 17-jarige dochter zeggen?
Emma Stone: Ik denk dat ze beter heel verliefd kan zijn én zorgen dat ze veilig vrijt. Het gaat er vooral om
dat jonge meisjes nooit spijt krijgen van wat ze wel of niet doen. Maar je kan geen leeftijd plakken op het verlies
van je maagdelijkheid. Wanneer je helemaal onder- gedompeld bent in die eerste ervaring Ik denk dat het oké is
als je geen onverantwoorde dingen doet. Maar je maagdelijkheid per se kwijt willen spelen voor de verkeerde
redenen, lijkt me geen goed idee. Sommige meisjes willen er van af omdat ze denken dat ze zich dan zelfzekerder
voelen. Tja
Is Easy A een belangrijke film voor jou? Emma Stone: Ja en neen. Je weet nooit of iets belangrijk zal zijn. Maar ik wist wel dat het
de film ging zijn die alles zou veranderen op het vlak van mijn werkethiek. Exponentieel zelfs.
Door deze film heb ik geleerd om mezelf als actrice goed te verzorgen. Goed op tijd gaan slapen,
stress vermijden, op tijd naar de set komen en je dialogen perfect kennen.
Ik besefte nu veel meer dat ik een volwassen vrouw was geworden én een professional die soms
16 uur per dag moet werken. Je denkt nooit dat een project je leven zal veranderen of dat een film
het beeld dat mensen van je hebben zal wijzigen, want dan mag je je verwachten aan zware ont-
goochelingen. Ik wist ook niet dat Superbad door het dak ging gaan. Het was voor iedereen een
lollige boel. Maar een hitfilm? Kijk nu naar Jonah Hill. Hij is een ster geworden.
Will Gluck vergeleek je met een jonge Julia Roberts in haar doorbraakrol. Had je tijdens de shoot echt
niet de indruk dat dit wel eens iets zou kunnen worden?
Emma Stone: Weet je, de film draait rond Olive en ik ben in bijna alle scènes aanwezig.
Dat wil zeggen dat ik de film moet dragen, wat een enorme druk met zich meebrengt. Ik denk dat ik vooral
daarmee bezig was en niet zozeer met het effect dat de film zou kunnen sorteren.
Ik dacht vooral: Als ik Olive verkeerd speel, is de hele film om zeep. En dan is het mijn schuld.
Het was de eerste keer dat ik dat gevoel had en het sloopte me bijna. Ik heb me echter niet laten gaan en heb
mezelf een ijzeren discipline opgelegd, zodanig zelfs dat ik een beetje het plezier in het acteren verloor.
Maar achteraf ben ik blij dat het zo verlopen is, want ik heb enorm veel bijgeleerd. Wat er straks gebeurt, dat zullen
we dan wel zien.
Hoe ambitieus was je als kind?
Emma Stone: Ik wilde in het begin vooral sketches doen. Maar je weet hoe dat gaat. Je dromen worden groter,
want later droomde ik van Saturday Night Live. En daarna kwamen de movies. Maar nu ik in films meespeel,
weet ik nog niet wat ik later wil doen. Was er ooit een plan B? Ik had eigenlijk schrijver en journalist willen worden.
(lacht) Maar het is dus niet uitgekomen, zoals je ziet.
Easy A speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Will Gluck
Cast: Emma Stone,
Lisa Kudrow
Genre: Romantische
komedie
Duur: 92 minuten
06-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
05-01-2011
Anne Hathaway geeft zich bloot in 'Love & other drugs'.
Van Disneyprinses tot een seksbom met Parkinson: Anne Hathaway is niet voor één gat te vangen.
'Zijn Vlaamse actrices tegenwoordig bang om uit de kleren te gaan? Voor mij is het part of the job.
Zolang de focus maar niet op het bloot ligt', zegt Hathaway.
Neem het van ons aan: 2011 wordt het jaar van Anne Hathaway (28).
De actrice die qua brede glimlach kan wedijveren met Julia Roberts, presenteert niet alleen de komende
Oscaruitreiking. De kans dat ze zélf met een beeldje naar huis mag, is niet denk- beeldig.
Voor haar rol van parkinsonpatiënte Maggie in het romantische drama Love & other drugs is ze intussen
ook genomineerd voor een Golden Globe.
Een opmerkelijke rol is het alleszins, want Hathaway en haar tegenspeler Jake Gyllenhaal geven zich naar
Hollywoodnormen wel heel erg bloot. 'Natuurlijk stond ik niet te springen om volledig naakt te gaan, maar
als professionele actrice ga ik zoiets ook niet uit de weg.'
Is dit uw moeilijkste rol tot nog toe?
Anne Hathaway: Ach, elke rol biedt een andere uitdaging. Maggie is seksueel heel erg vrijgevochten.
Zo'n personage spelen vond ik aanvankelijk moeilijk. Al is seks voor Maggie vooral een manier om haar echte
gevoelens te verbergen, om te vermijden dat ze moet nadenken over de lastige situatie waarin ze verkeert. Ze
heeft de ziekte van Parkinson. In het eerste stadium nog maar, maar ze weet dat het erger zal worden.
Dat is wat mij het meest aantrok in de rol. Ik dacht: O mijn God, dat meisje is nog maar 26. Mijn hart brak.
Als ik zo'n vreselijk nieuws zou krijgen, zou ik helemaal van de kaart zijn. De manier waarop Maggie op haar
ziekte reageert, is misschien niet aan te bevelen, maar het is wel heel menselijk. Het is fascinerend om te zien
hoe mensen hun angsten proberen te ontvluchten.
Was het raar om zo naakt op de set te staan?
Anne Hathaway: Ha, dit is pas de tweede vraag. (lacht)Ik snap dat journalisten daar alles over willen weten
omdat de lezers smullen van zulke verhalen, en ik weet ook wel dat die naaktscènes gebruikt worden om de
film te verkopen. Maar eerlijk: het was heel gewoon, it's part of the job.
Jake en ik hadden maanden op voorhand het contract getekend, en we wisten wat ons te wachten stond.
Natuurlijk sta je in het begin te sterven als je je kleren moet uittrekken voor mensen die je amper vijf minuten
kent, maar dan moet je gewoon professioneel zijn.
Heb je de rol aanvaard omdat Jake Gyllenhaal je tegenspeler was?
Anne Hathaway: Neen, dat was niet de reden, maar het hielp wel. (lacht)Ik had met Jake al een liefdesscène
gespeeld in Brokeback mountain en ik wist dat ik hem kon vertrouwen. Dat was al één zorg minder.
Het is fijn om met mensen te werken die je kunt vertrouwen. We hebben veel gelachen tijdens de opnames.
De naaktscènes zijn heel natuurlijk. De focus ligt niet op het bloot, maar op de emoties, net zoals we het wilden.
Vlaamse actrices gaan tegenwoordig net minder gemakkelijk uit de kleren omdat die beelden op het
internet een eigen leven gaan leiden. Neem je als Hollywoodactrice geen risico?
Anne Hathaway: Ik dacht net dat ze daar in Europa geen problemen meer mee hadden. In Hollywood ligt dat
nog een tikkeltje gevoeliger, maar ik heb niet het gevoel dat ik een risico neem. Ik wou gewoon een fantastisch
personage spelen. De rol van Maggie was het beste wat ik op dat moment aangeboden kreeg. Meestal bedriegt
mijn instinct me niet.
Geef jij jezelf nog gemakkelijk bloot, emotioneel dan? Is het moeilijker om een relatie te beginnen als je
beroemd bent? Anne Hathaway: Ik weet niet goed hoe ik die vraag moet beantwoorden. (denkt na)Je hart openzetten voor
de liefde is altijd moeilijk, of je nu beroemd bent of niet, punt. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker het is om
mensen te vertrouwen. Maar ik bouw zeker geen muur om me heen, ik maak nog vrienden.
Je was al eens genomineerd voor een Oscar. Reken je daar weer op?
Anne Hathaway: Ik heb begrepen dat ik één van de zevenendertig actrices ben in de running voor een
nominatie, dus daar denk ik niet te veel aan. Mijn vorige nominatie voor Rachel getting married twee jaar
geleden was alleszins een geweldige ervaring. Mijn vader meldde mij trots dat ik de tweehonderdste vrouw
was die genomineerd werd voor een Oscar. En ik kreeg daardoor een gastrol in The Simpsons. Cool, want ik
ben al jaren een enorme fan.
Je zei onlangs dat je er al naar uitkijkt om ouder en bezadigder te worden.
Anne Hathaway: Ja, want het is erg vermoeiend om de hele tijd de hype van het moment te zijn, en met de
jaren komt ook de wijsheid, toch? Al ga ik nog lang niet op mijn lauweren rusten.
Ik heb bijvoorbeeld nog nooit tegen een alien gevochten in een film, ik wil graag in een rockband zingen, ik
wil een gezin stichten, ik wil acteren in het theater... nog een miljard dingen te doen.
Love & other drugs speelt sinds 29 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Edward Zwick
Cast: Anne Hathaway,
Jake Gyllenhaal
Genre: Romantische komedie
Duur: 112 minuten
05-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
03-01-2011
Britse acteur Pete Postlethwaite (64) overleden.
Pete Postlethwaite is gisteren in een ziekenhuis van het graafschap Shropshire overleden.
De Britse acteur, die 64 jaar oud werd, had al een tijd kanker.
Postlethwaite speelde de hoofdrol in 'Suite 16', een film uit 1994 van de Belgische regisseur Dominique
Deruddere waarin ook de vorig jaar overleden Nederlandse acteur Antonie Kamerling te zien was.
De Britse acteur kreeg in datzelfde jaar een Oscarnominatie voor zijn rol in 'The name of the father'.
In 'Brassed off!' (1997) van de Brit Mark Herman speelde hij de vurige dirigent van een lokale fanfare van
gedesillusioneerde mijnwerkers die vast van plan waren deel te nemen aan een nationale competitie.
Enkele andere films waarin hij meespeelde, waren 'The constant garderner', 'The usual suspects' en recent
nog 'Inception'.
Regisseur Steven Spielberg noemde hem ooit "de beste acteur ter wereld".