Woensdag trok ik dus opnieuw naar dr Demanet. Ik vertelde m'n verhaal terwijl hij alles intikte op z'n PC. Hij vroeg me of ik rechtsonder rugpijn had. Dat was de laatste weken effectief zo. Toen stuurde hij me naar z'n tafel, ik dacht dat hij m'n rug zou inspecteren, maar hij begon op m'n quadriceps te duwen en plots vond hij een heel pijnlijke plek. Daarna toonde hij me zoals vorige keer op de affiche met trigger-points waar ik pijn had aan m'n knie. Een goeie 30 cm daarboven stond een kruisje...ja hoor... het pijnpunt die hij net gevonden had op m'n quadriceps. Dus de naalden kwamen weer boven om in m'n quadriceps te prikken. Hij geloofde erin dat ik binnen 2-3 dagen weer pijnloos zou lopen en fietsen... Waarschijnlijk doe ik zondag een fietstochtje...
Na m'n bezoek vorige keer bij dokter Demanet kon ik opnieuw starten met trainen, ik deed het rustig aan en bouwde voorzichtig m'n kilometers op. Ik had nergens last van, de hamstringblessure was misschien verleden tijd. Na een drietal weken wou ik toch eens testen wat het zou geven bij een sneller tempo. Op paasmaandag was er in Ichtegem een 10,5 km-loop. Ideaal!! Vier rondjes van ong 2.6 km met een 600 meter flink windop. Ik had me voorgenomen om niet te vlug te starten en indien mogelijk steeds iets te versnellen. Ik verwachtte Gio daar (loopt momenteel 15 km/u op 10 km), en hij zou m'n mikpunt worden de laatste 2 ronden. Maar er was geen Gio aan de start maar wel Johan Viaene van ons NLT. We startten samen, Johan op kop en ik kon maar net volgen. Vooral het stuk windop was aanklampen. Maar iets voor het einde van die ronde voelde Johan dat hij iets te vlug gestart was en ik nam over en hoopte het moeilijker stuk weer te kunnen 'profiteren'. Maar hij loste en ik moest op zoek naar nieuwe hazen. Ik stak een tandje bij en kwam net voor het stuk windop bij iemand anders. Ik zag een groepje van een vijftal voor me uiteenvallen en had plaats om nog een tandje erbij te steken. De derde ronde werd het efkes moeilijk (kniepijn: verhaal volgt) en voelde iemand terugkeren. Voor me liep nog één iemand van dat vijftal zo'n 100 meter voor me. Ik merkte aan z'n outfit dat het een du- of triatleet was en dat deed hij tij weer iets keren. Ik focuste me enkel nog op hem en het stuk windop was het alles of niks en ik kwam aansluiten...meer nog...ik ging erover, maar hij bleef op een tiental meter hangen. De laatste paar honderd meter was afzien. De familie van die kerel stond hem ferm aan te moedigen (en ik weet wat een boost dat kan geven) en ik moest al m'n tanden die ik bijgestoken had serieus stuk bijten. En dan m'n eindtijd 37min58s!! Gemiddelde van meer dan 16,5!! 4 maanden niet kunnen lopen, ik was enorm verrast en heel content met die prestatie!
En dan nu het verhaaltje van de kniepijn: 2 dagen voor Ichtegem trok ik samen met Gio naar Ninove om te hellingen in de Ronde van Vlaanderen te trotseren! Daar ik nooit boven de 100 km fiets zou het een uitdaging worden. Vooral omdat ik meestal rugpijn krijg na een goeie 2 uur fietsen. Maar allé, we vertrokken met onze regenjasjes aan want het zou mottig weer worden, vooral de eerste uren. Maar alles verliep eigenlijk vlot, en we konden al de hellingen (soms met wat geluk) al fietsend oprijden. De zwaarste voor mij was de Patersberg die helemaal in 't begin kwam van de 16 hellingen. Er was maar één helling waar ik nooit geweest was en dat was de muur van Geraardsbergen. Het was uitkijken dus naar helling 15. Ik heb er heel was te voet zien staan, en afzien, maar ik heb de muur vlot beklommen en het was nagenieten boven. Maar toen begon de misérie. We waren zo'n 20 km van de finish en ik kreeg kniepijn. We bleven ons tempo rijden maar de pijn stak toch iets meer op. Ik dacht dat het van de kou en de wind was die steeds op men doornatte broek blies. Ik had dat nog ervaren wanneer ik te vroeg in het seizoen een korte short wou aandoen om te lopen. Maar nu meer dan 2 weken later is die kniepijn er nog...
Gisteren stond de duathlon van Wevelgem op de agenda en wat moest ik doen? Opnieuw een leuke wedstrijd laten vallen of een risico nemen? Het mooie weer maakte het nog moeilijker om 'nee' te zeggen en ik vertrok met de gedachte 'wanneer het verergerd, dan stop ik gewoon'. De afstanden waren 10/40/4. De eerste 3 van 4 loopronden verliepen goed, beter dan verwacht zelfs, maar bij het ingaan van de 4e loopronde begon de pijn in m'n knie op te steken. Ik liep door met de gedachte, het wordt misschien beter tijdens het fietsen. In de wissel was ik zo'n 2,5 minuten voor op Gio. Voor mij alvast een opsteker. Ik startte niet 'te zot' en onmiddellijk raasden een 5-6 tal renners mij voorbij. Ik maakte me niet druk, de weg was nog lang. Halfweg de fietsronde liep het wat omhoog en ik schakelde een paar tandjes lager om m'n knie te ontlasten. Maar ik kon niet alles geven en het deed me twijfelen om te stoppen. Na één fietsronde had Gio al de helft van z'n achterstand goedgemaakt. Ik verwachtte hem al vlug bij me... Na de tweede fietsronde riep ik naar het vrouwke dat ik zou stoppen, maar jah... kendjet??! Gio was intussen slechts een 20-tal seconden dichter gekomen en ik dacht: "zo slecht ben ik toch nie bezig dan?". Ik twijfelde efkes en besloot er zo nog een rondje aan te breien. Vooral bij het hellend stuk was het de pijn verbijten, maar ik bleef stand houden. Gio was na ronde 3 opnieuw iets dichter gekomen, maar was nog niet bij me. Zo'n 15 seconden scheidden ons nog. De laatste ronde keek ik bij iedere bocht waar hij bleef, maar het was niet dat hij kwam 'aangestormd'. We kwamen aan de wissel en ik zag dat ik zo'n 30 meter voor hem uit liep. Onze fietsen stonden tegenover mekaar. Ik weet dat hij steeds een goeie wissel maakt, en probeerde dat zelf ook te doen. Eens uit de wissel liep Gio 10 meter achter, maar ik kon onmiddellijk beetje bij beetje afstand nemen, ik liep een goeie 16 km/u. M'n laatste 2 km waren afzien, de rest van m'n tanden die ik nog over had van Ichtegem moesten er nu ook aan. M'n tempo zakte naar 13,5 en enkele atleten die ik net voorbij stak kwamen opnieuw opzetten. Ik was blij dat de finish in zicht was. Een kleine minuut later was Gio daar ook al...
Na de wedstrijd had ik gemengde gevoelens: tevreden dat ik weer eens een wedstrijd kon meedoen, tevreden met de bevestiging dat m'n lopen (zonder training) wel goed zit, het gevoel op de fiets was ook goed, maar ik had meer kracht dan ik kon tonen, ik moest voortdurend rekening houden met m'n knie. Vandaag voelen de benen ook super, geen spierpijn, geen vermoeidheid, vreemd...
Maar door de knieën gaan lukt momenteel niet... hopelijk sukkel ik niet te lang hiermee, ik mag woensdag opnieuw naar de dokter...
Ik ben Fieuw Christoph
Ik ben een man en woon in Poelkapelle (West-Vlaanderen) en mijn beroep is Klinisch Laborant.
Ik ben geboren op 08/04/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Duathlon.
Ik ben reeds 17 jaar samen met Sabrine Matthijs en we hebben één zoontje Tibo (7 jaar).
Ik ben lid van KTDC (Kortrijkse Triathlon en Duathlon Club) en AC Guynemer uit Poelkapelle.
