|
Deze morgen moest ik niet te vroeg op, kon rustig een ontbijt nemen en rond kwart voor negen vertrekken. Het was droog en juist klaar en 10 km is voor ons nu een korte afstand. Het was eigenlijk goed om dat laatste stuk helemaal alleen te lopen en er nog van te genieten. Ik zette er stevig de pas in en stopte alleen halfweg voor het kerkje van San Marcos om er nog een laatste stempel in mijn stempelboekje te zetten. Ondertussen begon het te regenen, opnieuw de regencape aan en ik vond het spijtig dat het bij aankomst niet droog zou zijn. Toen ik helenaal alleen de Berg van Vreugde afliep naar de stad toe, stopte het met regenen en kreeg ik plots een regenboog voor me, het duurde 1 minuut en weer weg was hij. Het was voor mij een mooiere aankomst dan ik had kunnen dromen ! Een poort van kleur naar de stad toe !
De tranen waren er vroeger dan voorzien.
In de stad zelf was het dan toch nog een heel eind door een drukke straat, dan door de puerte del camino het oude centrum in en plots krijg je de zijkant van de kathedraal voor je. Iets na 11u, zoals ik het een maand geleden gepland had, stond ik eindelijk voor de kathedraal.
Het aanzicht vanaf het grote plein, het bestijgen van de 33 treden zijn aandoenlijke momenten, boven riep Danieli op me en we omarmden mekaar innig.
De puerta del pardon - de poort der vergiffenis - wordt enkel geopend in een heilig jaar.
In de kathedraal liep ik tegen Geoffrey, die nam me mee nam naar voor, op de eerste rij hadden Adelheid en Albrecht plaats voor ons gehouden, ze verwachtten ons en waren er al van 10u. Ik had het ergens een klein beetje verwacht, om 1 minuut voor 12u zag ik Monika in de zijvleugel.
Niemand had er op gehoopt dat ze in een voormiddag 20 km zou lopen. Ze had het vroeger al gezegd, toen ze problemen kreeg met de voeten : "My faith is stronger dan my body " - mijn geloof is sterker dan mijn lichaam - en ze had ons daarvan nu nog eens een staaltje laten zien.
Ze moet om 7u beginnen stappen zijn, 5u lang, waarvan de helft in het donker en de regen, met haar sandalen over drassige wegen, onze bewondering voor zoveel karakter is groot. De begroeting was heel pakkend voor iedereen.
Vanmiddag zijn we iets kleins gaan eten, iedereen zegt dat de reis zoveel meer bracht dan voorzien.
In de kerk werd ons ook gezegd dat de camino niet ten einde is, maar dat we die thuis moeten verderzetten. Ook Almudena zei ons toen dat we nadien ook het hart, de geest moeten open houden en de lessen en tekens van de weg niet mogen vergeten. In de mis werden nog eens alle nationaliteiten van die dag afgeroepen. Nadien mochten we nog langs het graf van Jakobus aanschuiven en gingen nog kaarsen branden voor familie, vrienden en overledenen.
Ook een hoogtepunt was het afhalen van onze compostela, - een diploma dat ik plechtig in een koker stak om te beschermen - degenen die kwamen om religieuze redenen krijgen een andere dan degenen die andere redenen aankruisten. We moesten vooraf ons stempelboekje tonen en verklaren dat we de hele afstand te voet hadden gedaan.
Deze namiddag nemen we allemaal vrij voor het zoeken van een bed, internet, boodschappen en souvenirs, en nog even alleen de kathedraal in. Vanavond verzamelen we de laatste keer bij Manolo vanaf 20u. Daar neem ik afscheid, want ik wil morgenvroeg op tijd de bus nemen naar het vliegveld voor de vluchten naar Brussel via Barcelona. Om 20u30 zal mijn zus me ophalen in Zaventem en kan ik naar huis.
Adelheid en Albrecht gaan nog in 4 dagen te voet naar Finisterre en komen met de bus terug, ze hebben nog 6 dagen.
Ze nodigden me uit om volgend jaar naar Essen te komen, hun stad is dan een van de culturele hoofsteden van Europa en dan is er heel wat te beleven. Er zijn zeker 100 zangkoren, heel wat muziekharmonies. Albrecht zelf speelt bugel en trombone in een jeugdharmonie van 50 muzikanten.
Monika heeft nog enkele dagen vrij en gaat vroeger naar Madrid, waar ze haar vlucht neemt, om er de stad te verkennen.
Geoffrey gaat met de bus naar Finisterre en nadien misschien enkele dagen als vrijwilliger in een van de refugio's werken, hij is niet gehaast om terug thuis te zijn.
Als we hier toekwamen 4 weken geleden, vroeg iedereen dezelfde vragen : Uit welk land kom je en welke talen spreek je ? De volgende vraag was dan altijd : De hoeveelste keer ben je hier ? We vonden het toen een vreemde vraag.
Deze week kwamen we de voorzitster tegen van de braziliaanse pelgrimsbeweging, ze was hier voor de 9de keer !
Ik had al gehoord dat het verslavend werkt, ik ken ook mensen die het al 3-4 keer opnieuw gestapt hebben, soms via een andere route, de kustroute of die vanaf het zuiden. Waarom ? Omdat het altijd anders is, een andere maand in een ander seizoen, opnieuw andere ontmoetingen en andere gebeurtenissen en ervaringen. Monika zal het niet opnieuw doen, er is nog zoveel te zien.
Ik weet het ook nog niet, misschien binnen enkele jaren de 250 km van Assisi-Rome, of als iemand vraagt om nog eens mee te gaan, wie weet ?
Eens thuis ga ik mijn teksten nog wat verbeteren, hier had ik altijd zo weinig tijd en dan eindelijk bij elke dag foto's zetten.
Voor het afsluiten wil ik graag bedanken :
- de mensen die me warm gemaakt hebben voor deze tocht en me geholpen hebben met mijn voorbereiding
- degenen die vooraf met me gaan wandelen zijn, zodat ik toch niet onvoorbereid moest vertrekken
- mijn familie, buren en alle vrienden die me gesteund hebben via reacties, gastenboek, mails, berichtjes en kaartjes
- mijn zoon die niet gebeld heeft dat de steel van de schup gebroken was
- allen die in gedachten een stuk met me mee zijn gestapt
- de collega's die ervoor zorgden dat ik me 4 weken geen zorgen moest maken
HEEL ERG BEDANKT en tot binnenkort !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
|
