Onze honden hebben hier in Kinshasa al voor de nodige commotie gezorgd moet ik zeggen. We zijn nog niet echt met hen buitengekomen omdat een van de chauffeurs al had aangegeven dat dit voor publieke onrust zou zorgen. Ik vond dit een beetje overdreven, maar ik geraak hoe langer hoe meer overtuigd van zijn woorden. Gisteren riep onze huidige domistic naar zijn mama toen Kenji dichter kwam en onze huisbaas heeft wenend , in paniek ons huis verlaten. Het grappige is dat ze Kenji allemaal un lion noemen. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ze hier in Kinshasa niet veel echten leeuwen zien ( Gelukkig maar). Uiteraard maak ik handig gebruik van het feit dat hier quasi iedereen een panische angst heeft voor honden. Zo zeg ik telkens dat ze niets doen, maar dat ze als ze het gevoel hebben dat iemand van de familie bedreigd wordt ze niet zullen aarzelen om aan te vallen. Dat ze bovendien maar 1 woord nodig hebben en dat we bewust voor een woord gekozen hebben dan niet attack is. Ze zouden onze honden eens echt moeten bezig zien een ganse dag. Naast op salamanders jagen, slapen ze een ganse dag. Niet dat ik denk dat iemand ons kwaad zal kunnen doen zonder dat ze tussenkomen, maar moest ik attack of welk ander "bevel" ook geven, dan bekijken ze me met ogen van "welk snoepje zullen we nu krijgen". Binnenkort ga ik toch een keertje me de honden wandelen hoor, maar daarvoor moet ik eerst nog wat aan de omgeving wennen en vice versa.
Het is al een paar dagen geleden dat ik iets schreef dus nu is het hoog tijd om jullie op de hoogte te brengen van de laatste nieuwtjes. Gisteren zijn om te beginnen al onze goederen toegekomen, geweldig was dat. Vanaf gisteren eten we dus terug uit echte borden met echt bestek. Je hebt er geen idee van welke luxe dat is. Ik heb vandaag dan ook fritjes gebakken met belgische Vol au vent, ook dat was fantastisch. Na een weekje overleven is belgisch eten pure luxe. We hebben gisteren ook een auto gekocht voor mij : een Rav 4, automatic. Mario was deze wagen onderweg tegengekomen en je raadt het nooit de eigenaar was een Belg. Hij doet hier zaken (heel veel verschillende heb ik de indruk) en zijn vrouw werkt voor Caritas België. Zeer sympathieke mensen, want we mochten de auto onmiddelijk meenemen en zolang we geen kentekens hebben mogen we met zijn platen blijven rondrijden, geweldig toch ! Toen we daar gisteren waren kreeg ik meteen ook een business deal voorgesteld. Ik voelde me eerlijk gezegd wel geflatteerd. Mario is vandaag de wagen gaan betalen en we hebben meteen een passievruchtenplant meegekregen om in de tuin te zetten. Vandaag was een druk dagje , hoewel ik eigenlijk niet al te veel gedaan heb. De domistic is vandaag begonnen, Clement noemt hij. Hij heeft een beetje weg van die zeer donkere neger die in "the green mile" speelt. Maar het is een goede werker, zelfs zonder dat ik continu op zijn handen sta te kijken . Dat heb ik vandaag meteen ondervonden , want het was hier precies opendeurdag vandaag. Ik heb mogen kennis maken met nog een aantal vrouwen van Belgische expats. Dames die ondertussen gewend zijn aan het leven in Kinshasa compleet met domistic. Het waren stuk voor stuk sympathieke vrouwen. Maar het versterkte toch mijn gevoel dat ik echt wil werken, ik vrees dat ik anders mezelf ga vervelen, maar anderzijds ook dat ik mezelf ga verliezen. Gezien het ging om een combinatie van waalse en vlaamse vrouwen is het continue mengeling van Frans en Nederlands dat de voertaal is. Wat eigenlijk wel iets heeft. Hoewel ik hier nog maar een dikke week ben voel ik echt wel dat mijn Frans al een heel stuk vooruit gegaan is. Dus na huisvrouwen was het middag, dus dringend voor eten zorgen. Na de middag net gedaan met eten weer bezoek van Steven deze keer, een Vlaming, die onze verhuis geregeld heeft samen met zijn collega's in België uiteraard. Een sympathieke levensgenieter, die het hier gemaakt heeft, maar die de kunst verstaat om er gewoon onder te blijven. Het is wel een "lameer" en dat in combinatie met mezelf , dus tegen dat hij weg was was het alweer 4 uur ofzo. Toen dat voorbij was stond de huisbaas aan de deur en toen was het tijd om weer te eten. Mijn volgende missie is nu ervoor te zorgen dat ik bij volgende blogsessie fotootjes kan plaatsen, want ik denk dat jullie ondertussen wel een beetje nieuwsgierig zullen zijn. Op zich gaat alles hier zijn gangetje, iedereen begint zijn weg te vinden, maar nu komt nog een spannende mijlpaal: morgen begint de school! Om 7u15 ! Maar ze stoppen wel om 12u45. Vanaf volgende week hebben ze in principe 3 halve dagen per week en 2 hele dagen les. Ik ben eens curieus , naar wat we reeds hoorden van de mensen die we tot nog toe kennen is de Belgische school een school voor Belgen (logisch!) maar vooral ook de Congolezen van de upper-upper Class. Ik ben nieuwsgierig hoe dit zal verlopen.
