Er kwam wel een wederwoord. Zij het niet in het tijdschrift zelf, maar in mijn mailbox.
devil_666 (komaan zeg, hoe lachwekkend kan je jezelf toch noemen) stelde zich niet voor maar viel meteen met de deur in huis:
Interessant om alles te weten te komen wat wij gedaan hebben in het verleden, beste vriend, maar je bent wel erg terughoudend over je eigen verleden, nietwaar ? Misschien had je best even nagedacht vooraleer je mening over ons aan de wereld kenbaar te maken. Ik vrees dat de gevolgen voor jou over korte tijd niet meer te overzien zullen zijn.
Om exact te zijn gebeurde het daags nadat mijn lezersbrief omtrent graaiende politici gepubliceerd werd in een tijdschrift. Niet dat het een invloedrijk blad was - niemand van mijn vrienden sprak er mij 's anderendaags over aan - maar ik hield mijn verschenen brief toch bij in een mapje met artikels, brieven en mails waar ik belang aan hechtte. Grotendeels irrelevant zou achteraf steevast blijken.
Het is werkelijk van de pot gerukt dat politici zich vergelijken met sportlui, wiens verdiende bedragen eveneens exuberant hoog zijn. Zonder deze waanzinnige bedragen te willen verdedigen durf ik stellen dat deze laatsten op zijn minst over een of ander uitzonderlijk talent beschikken. Tenzij politici zich op het talent beroepen om mee te graaien wat hen niet toekomt geloof ik niet dat er veel virtuoze gaves huizen in het parlement en andere senaten.
Om mijn betoog kracht bij te zetten had ik geopteerd een semi-wiskundige benadering van mijn uitgangspunt toe te voegen, wat ongetwijfeld velen ertoe zou aanzetten mijn brief links te laten liggen.
De vraag stelt zich dus wat een bijzonder talent is. Om Occupy Wall Street eer te betuigen zou je talent kunnen definiëren als het behoren tot de meest talentrijke 1% van de bevolking. Dit slaat, de profvoetballers in het achterhoofd, werkelijk nergens op. In België zou dat al snel neerkomen op 100 000 profvoetballers. De werkelijkheid is dat er slechts maximaal honderd goed betaalde Belgen voetballen. We spreken dan al snel over de beste 0,001% van de bevolking. Van vet betaalde politici mag dan ook verwacht worden dat ze op een of ander gebied tot de meest begaafde 0,001% van de bevolking horen. Ik zie niet in waarin illustere onbekenden als Tom Balthazar, Koen Kennis en Leen Verbist zo'n fenomenen zijn. Ook de iets bekende Siegfried Bracke houdt zijn onweerlegbare talent alvast goed verborgen. Eenzelfde redenering geldt overigens ook waarom de lonen van ceo's niet te verdedigen zijn. Met alle respect, maar de job van politicus en ceo is inwisselbaar. Sterker nog, met de juiste motivatie en de juiste adelbrieven neem ik hun job over zonder dat het land of het bedrijf daardoor zal afglijden naar onpeilbare diepten. Olivier Deschacht en Bjorn Engels daarentegen zijn moeilijk vervangbaar door een even goede landgenoot , en al zeker niet door mezelf.
Er volgden nog enkele paragrafen met redeneringen waar naar mijn mening moeilijk een stok tussen gestoken kon worden. Het argument van de zogezegde grote verantwoordelijkheid van politici veegde ik van tafel met de droge mededeling dat het laatste jaar niemand verantwoordelijk gesteld was voor blunders en leugens, eveneens uiteraard met een reeks waarin ik naam, leugen en reactie daarop oplijstte. Ik was fier toen ik uiteindelijk mijn mail verzond. Een wederwoord leek mij niet mogelijk.
