|
Zo'n luie zondagnamiddag was het, een middag waar de bijen het hoogste woord zoemen, waar boomgeruis geraas wordt en een krekel oorverdovend kraakt. Stilte lipgestift met natuurgegons.
Zo'n luie zondagnamiddag dus, die vakkundig opengereten werd door een bulderkreet, die niets menselijks meer bevatte:
DIE MOTHERFUCKER DIE!
Hij stond met wijdopengespreide benen op het terras en had de bijl geklemd in beide handen. Hij zwiekte en zwaaide ze vervaarlijk boven het hoofd. Mijn haar stekelde recht, bloed werd ijs, vel kieken.
DIE MOTHERFUCKER DIE!
Ik herkende de stem onmiddellijk, en gooide mezelf preventief ten gronde achter een rododendronstruik.
Het was onze eigenste Zapzoon, en omdat hij mij inderdaad met recht en rede motherfucker mag noemen, nam ik geen enkel risico.
Het bleek loos alarm. Niet ik was het subject van zijn woede, maar de onwillige bamboestruik bij de vijver.
De afspraak was dat we die samen zouden kortwieken (ik denk dat ik toen het werkwoord verpulveren gebruikt had) en dat zou hij eventjes lekker oplossen. Met een bijl.
Hij ging te keer als James Brown op acid en luttele tellen later was de wereld een werveling van groengewas.
Toen de bamboestruik volledig uitelkaar gereten op het gazon lag, zag ik hem likkebaardend fluisteren tegen de bijl: Haaa, goed gedaan, mijn kleine vriend de bijl, goed gedaan. In zijn ogen gloeide nog iets na van waanzin.
Misschien moeten we hem eens wat van korterbij opvolgen.
|
daar gaat je anonimiteit! 
