Juicht en weest vrolijk. Deze jongen mag weer eigenhandig zijn boterham verdienen. Felicitaties mogen. Jeuj ende joepie!

Na twee donkere maanden leven van een ontslagvergoeding en nog veel meer maanden in gedeprimeerd rondlopen in een woestenij, begint deze jongen maandag bij zijn nieuwe werkgever. Deze jongen is vanaf volgende week opnieuw Scrum Master (hoe verzinnen ze het?).

 

Allez, op vraag van velen, het bedrijfje is er eentje zonder pretentie, dat zich onderscheidt van de grote vissen door zijn ad hoc en no nonsens aanpak. Pragmatisme wordt ten zeerste aangemoedigd en is zelfs terug te vinden in de tagline van het bedrijfje. Fijne gedachte vind ik dat.

Op het eerste zicht had ik er eigenlijk een beetje voorbehoud bij. Pragmatisch, jaja. De mensen zeggen zoveel. Maar ik ben onmiddellijk gevallen voor het volgende.

 

Het firmaatje is gehuisvest in een gehuurd pand op de eerste verdieping. De secretaresses zitten op het gelijkvloers net naast een magazijn, datvolgestouwd is met kartonnen dozen (zoals een magazijn uit een film waar dan een Chevrolet doorheen slipt!). 

De snelste weg naar receptie is dwars door dat magazijn. Je opent behoedzaam de klapdeur, en kan zo sluipen tot aan de secreatresses en dan boe! doen, zodat ze zich verslikken in hun mochaccino.

Alleen hebben de joligaards van de IT dat net een keer teveel gedaan. Karolien en Chantal hebben zich daartegen gewapend: een alarm gaat af bij het openen van de deur. Ikzelf schrok met een bonobo.

Op de kast staan twee plastieken, kitscherige vogeltjes. Met een bewegingssensor erin. Pikt die sensor iets op, dan beginnen die oorverdovend absoluut niet unisono te kwetteren.

Pragmatisch. 

Ik zal dat daar leuk vinden.

Voor de geïnteresseerden:
Pragmatisch