Ik deed het helemaal verkeerd.

En het was niet de plaats om erg uit de toon te vallen. Ik stond tussen een ruim twee meter hoge kletskop met een stuk wrakhout door zijn neus gepierced en een zwaarbehaarde Hells Angel in ontbloot bovenlijf. "Born to suffer" stond er dwars over zijn borstkas, niet getatoeerd maar ge'brand'. The real stuff dus. Dat waren er dan nog maar twee. Over de

vierhonderd andere gelijkgestemde zielen heb ik het nog niet eens. Stond er al een vrouw tussen, dan rammelde haar ijzerwinkel al erger dan een kaduke maliënkolder. Meer nog, eentje had zelfs een maliënkolder aan. Brrr. Vierhonderd zwaargewichten. En daar stond ik dan tussen, who-hey, als een bebrilde boekhouder vrolijk in de handjes te klappen. Hoe belachelijk.

 

Ik was er dan ook eerder toevallig terechtgekomen. Door de schuld van Sinterklaas. Niet iedereen krijgt leuke cadeautjes, soms gaat het ook fout. 

Voor zoonzap niet, die kreeg wat hij gevraagd had: bij de grootouders, een toegangsticket voor een concert naar keuze. Juij. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Alleen zat er een addertje onder het gras. Ik moest mee. Wat op zich niet zo'n ramp is, ik lust ook wel een concertje op zijn tijd: Puccini of zo, of Bert Joris, ik zeg maar wat.

Zoonzap had zijn zinnen echter gezet op een streepje Skandinavische tegencultuur. Een lekker horlepiepdansend Lapje, een Samische dijenkletsdans?

Neen, sedert de aangeklede grap Lordi ooit het songfestival belachelijk maakte (of herwaardeerde zo je wil) is in Finland een heuse deathmetal scene uitgebroed. De grootste exponenten daarvan kwamen hun grunts in Hof ter Lo showen en net dat concert koos Zoonzap uit als klaaskado. En moose hier mee.

 

Nu, het klinkt erger dan het is. Ik kan wel tegen een duwtje, ik heb zelfs een aantal klassieke deathmetalschijven in de kast liggen, maar het was toch al wel een jaartje of twaalf geleden dat ik die nog boven heb zien drijven. Laat staan, dat ik nog naar een metalconcert geweest was. Maar kom, het Hof ter Lo is een leuk zaaltje, zoonzap vindt het geweldig en ik had toch niks beters te doen. (O, nee, is dat blogfeestje op diezelfde dag? Godverdegodver). Maar beloofd was beloofd en de kaarten waren al besteld.

 

Dus stond ik zaterdag met vierhonderd getatoeëerde kaalgeschoren venten en vrouwen op en neer te wippen op Diablo, Cannibal Corpse (dat zijn dan wel Amerikanen) en op Children of Bodom. Het is eens iets anders. 

De eerste groep suckte als een melkmachien. En klonk ongeveer hetzelfde ook. Een groot gezoem. De PA stond een beetje scheef opgesteld.

Niemand klapte dan ook, hoogsten een Oi! kregen ze tussen de nummers door.

 

Cannibal Corpse was al stukken beter. Zie filmpje, krijg je meteen een idee van het niveau van groepje één. Nou ja, geloof het of niet, maar ik vond ze best wel te pruimen. Vooral grappig eigenlijk. En ik stond er nu toch, ik kon maar beter mee headbangen.

 

Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah! deed de vent vooraan op het podium. En wij dan allemaal terug: Wuhu-huh! Huhuh! Huhu-huh! Wraaaaaaaaaah! Lachen!

Ik kreeg er best schik in. Op hun CDs staan ook altijd de bekende stickers met : Parental Advisory: Explicit Lyrics. Alsof ook maar één mens begrijpt wat ze zingen. Volgens mij weten ze het zelf ook niet. 

 

En toen was het nummertje gedaan en klapte ik enthousiast in mijn handen. 

Als enige.

Oeps.

 

Een paar honderd bodybuilders draaiden zich om naar mij en keken dwars door mij heen. Ik draaide mij ook om en deed hardop tss tss tss naar het gothic meisje dat achter mij stond. Konden ze maar denken dat zij het was die klapte. Die zouden ze wel niet in mekaar meppen. 't Was een schoontje. 

Meteen mijn eerste les geleerd. Op een death metal concert klapt men niet, men steekt de rechterarm Hitlersgewijs omhoog en maakt het duivelsteken, een vuist met gestrekte wijsvinger en pink. Wraaaah! Als het echt goed is, steek je beide armen vooruit: en roep je Huuuuuuuu! Gelukkig stond zoonzap een rij of tien meer naar voor, hij kon mij niet zien. Hoop ik.

 

Maar kom, na vijf nummertjes had ik Cannibal Corpse wel gezien en ze bleven maar spelen. Ik gaapte en geeuwde een gat in de atmosfeer. Toen brulde de zanger: This is the last song! En ik dacht: Yep! Toen brulde de zanger: I lied! En ik dacht: Lap! (maar het was de Amerikaan).

 

De volgende groep was zo fins als een sauna en daar kreeg de zaal dan ook veel van weg ondertussen. Maar ze hadden een denderende lichtshow mee en een begenadigd snarenplukker. D'er was zelfs een orgelspeler mee. Meer moet een mens niet hebben. Ik headbangde mijn nekwervels het rustoord in en had ik niet zo'n koppijn gehad ik had het nog leuk gevonden ook. Zoonzap zag mij bewonderend bezig. Ik zag het vanuit mijn ooghoeken. Ha! Zijn ouwe is toch zo oud nog niet.

 

Het is nu veertig uur later. In mijn oren zoemt nog steeds een tuut en ik heb een stijve nek.