|
Private Eye Winston stond tegen de beukenhaag, uit het licht van de straatlantaarns. Dikke druppels plensden blaasjes op de tarmac.
Hij wachtte. Tot hij zeker was. Tot iedereen in het huis sliep. Of toch minstens met slaapogen voor de tv lag.
Nog twintig minuten. Dan moest het kunnen.
Voorzichtig loerde hij om de hoek, en met vlugge passen snelde hij naar de carport en drukte zich tegen het tuinhuis. Hij luisterde.
Niks. Alleen het bonzen van zijn hart. Hij probeerde zijn ademhaling te controleren. Rustig nu. Hij had bijna zeker vrijspel. Altijd beter om je wapens niet te moeten gebuiken.
Winston naderde tot de achterdeur. Tiptenend. Loopt die rotte kat hier niet meer rond? Met dat weer zal ze hopelijk wel binnenzitten. Kan die mij alvast niet verraden...
Nu hij zo dicht bij zijn doel was, verloor hij zijn oplettenheid en hij stormde naar de voederbak.
Winston kroop er helemaal in en begon zich vol te vreten. Zijn wapens in de aanslag, dat wel, maar helemaal geconcentreerd op het voedsel. Smikkelend en smakkend, piepend van genot.
Tot de deur openzwaaide.
Hij bolde zijn rug, snuffelde met nattige neus en knipperde de oogjes verbaasd naar de lichtbundel uit de onverwachte zaklamp.
Dief! siste ik hem toe. Och gij schattig diefje.
De kinderen werden erbij geroepen en ze mochten elk de stekeltjes strelen. Winston bolde zich tot paardenkastanje, maar hield ons vanonder zijn stekeldeken in het oog.
Kom mannen, laat hem maar doen nu. Poes moest haar bak maar leeggegeten hebben. Daag Winston.
Daag, zwaaide onze jongste nog.
Winston, ons diefachtig egeltje.
Maar liever dat nog, dan de bende van vettige Van Slembrouck.
02-11-2008, 20:38 geschreven door Hill
|
