Het is verbazingwekkend hoeveel ijzer een mens in zijn lijf heeft. Neem nu bijvoorbeeld die Spaanse toerist, met zijn deukhoed en zijn rossige baard, die net voor mij stond, in eenzelfde ganzenpas aan te schuifelen voor het Musée d'Orsay. Goed anderhalve meter was dat kereltje maar, maar dat was ruimschoots voldoende om hem de toegang tot Monet en vrienden te ontzeggen ; hij geraakte maar niet door de metaaldetector.
Teveel spinazie gegeten blijkbaar, de scanner bleef maar sputteren en dringelen, hoe goed de man ook zijn zakken doorzocht. Stiekem moest ik wel gniffelen, hij raakte niet door de detector terwijl -ik zag dat zo- het natuurlijk zijn bril was die de waarschuwing veroorzaakte. Het mannetje ging even opzij om geen verdere filevorming te veroorzaken en toen was ik aan de beurt. Een zenuwslopende rinkel deed elk vezeltje in mijn lijf trillen. Zo'n geavanceerd apparaat, kunnen ze daar geen zoemer opzetten in plaats van zo'n aftandse schoolbel ? Zoemer of geen zoemer, ik moest terug. Eigenlijk had ik het wel verwacht, mijn broekzakken had ik niet leeggemaakt. Ik diepte achtereenvolgens op : de sleutels van het hotel, de sleutels van mijn appartement (waarom heb jij die nu bij, geen idee, ze zitten nu eenmaal in die broek), een aansteker, het slotje van de pingpongtafel (jaja, ik weet het), twaalf zakdoeken (twaalf, je weet hoe ik ben als ik een verkoudheid heb, schat, a-tchie), twee bolletjes zilverpapier, een doosje frisse muntjes (WinYourClient2006) en een Ikeapotloodstompje (Is grafiet ook geen metaal ?) Drrringggg!!! Mijn jas, de ritssluiting van mijn jas, jas uitdoen, drrringggg!!! Mijn broeksriem, mijn broeksriem uitdoen... Neen, deed de securityman langs de andere kant, een vervaarlijk kijkende neger met het formaat van Hulk Hogan in maatpak. Neen, de riem moet niet uit. Dus ook mijn schoenen niet ? Neen. Drrringggg!!! Komaan jong? Ah, maar natuurlijk mijn portefeuille. Drrringggg!!! Wat nu nog ? Zap stond al een kwartier in het lang en het breed aan de goede kant van dat duivelse apparaat haar flamingo-imitatie ten beste te geven, wapper wapper zwaai zwaai, met haar vol metalen handtas waar het apparaat niet eens op reageerde.
De pocketspanjaard wist het ook niet meer, het was trouwens een Portugees meende ik nu uit zijn gebrabbel op te maken. Ik wees naar mijn tanden : Plombage ? Amalgame ? Nonnonnon, deed de neger, ondertussen ook hopeloos wanhopig. Poches Poches Poches! kreet hij.
Het blijft een merkwaardig taaltje dat Frans : posjposjposj. Zo roepen wij onze kat. Ze heet wel Poes, maar ze hoort niet zo goed aan één kant. Vandaar. Posjposjposj. Maar mijn pochen zijn leeg, gebaar ik nog, kijk maar! En valt daar mijn polshorloge niet uit mijn binnenzak zeker. Mijn polshorloge dat ik al sedert maart in die binnenzak zitten heb, omdat het naar de horlogemaker moest. En dat was ik ondertussen al zeven maand glad vergeten. Hèhè. Ahum. Vooruit gebaart de securityreus nerveus, vooruit, hij wenkt met een metersbrede armbeweging. Avancez, please.
Musée d'Orsay het is zeker de moeite waard. Als je gaat, groetjes aan de uitvouwneger. Wist je trouwens dat een zwarte die rood wordt, paars uitslaat ?
26-11-2007, 21:05 geschreven door Hill
|