Weer stond ik voor het loket van de burgerlijke stand. Een mens moet iets doen met al zijn vrije tijd natuurlijk. Het is een hobby gelijk een ander, meneer. (Euche euche). 

En weer stond ik in een immens lange rij. Met vierhonderd anderen. Het waren trouwens dezelfde vierhonderd van de vorige keer. Dat weet ik wel zeker want toen ze mij in de mot kregen, begonnen ze te gniffelen. Zo van -dat is die daar van de vorige keer, die met zijn rare naam. Hoe heette hij ook al weer, het was iets steenouds, Elvis of zo, of Jahweh. Of... Abraham? Ja dat was het! Abraham.

Ocheregot.

 

Ik negeerde de verzamelde goegemeente en spiedde vanachter hun ruggen of de hangplant er ook weer was. Ja hoor, uiteraard, vandaar de rij.

Gelukkig zijn niet alle ambtenaren hersendood. Naast een gros suffende slomelingen, zure zeiksnorren en de obligate zenuwlijer met doorligwonden, kun je heel soms ook op een aardig exemplaar stoten. Zo eentje met nog bewegende ledematen en ogen met een vonkje leven erin. In Zapdorp hebben ze er zo een paar. Okee, eentje van die bewegenden is een homo met een hazenlipje, maar die mens is tenminste wel aardig. Maar in Zapdorp hebben we zelfs een ravissante blondine zitten (ze leest mee, vandaar).

En wat meer is, ik ken haar persoonlijk, jawel. Ikke. Ik heb haar zelfs ooit één van onze katjes verpatst : Prinske (formerly known as Acey "Killingmachine" Houseshredder). Prinske dus. Ach. 
Nou ja, eerlijk is eerlijk, het is eigenlijk een vriendin van mijn nog veel ravissantere blonde wederhelft (ze leest ook mee en staat bovendien net nu achter mij mee te lezen). En zo ik dus ook. Waarom wij dan verleden week niet onmiddellijk naar haar waren toegestapt ? Zij 'doet' de huwelijken, en huwelijk vinden wij net te goed rijmen op gruwelijk. Samenwonen is al griezelig genoeg.

Vanuit mijn rij probeerde ik haar blonde kopje te onderscheiden tussen de dossierkasten, ficusplanten en kopiemachines. Zoek Wally. Maar dan in het echt. En in drie D. 

Ik zag ze, in een hoekje. Ze zat voorovergebogen één of ander dossier te bestuderen. Of ze deed alsof, dat kan ook.

Even deed ik een halfslachtige poging tot wuiven, maar ze zag me niet. Het enige zichtbare effect was een bloedneus bij degene die dichtst bij mij stond. Hij droop af met een heel flauwe woordspeling. 

 

Het werd dus eenzaam wachten. Ik schatte de afstand tot de comptoir in tijd en berekende dat ik de eerste uren niet aan bod zou komen. Om geen overtollige energie te verliezen schakelde ik mezelf in sluimerstand en staarde als een overgedoseerde junk naar een vochtplek op het plafond.

Ik werd alleen gewekt door de parapluprik van het heertje achter mij, of door pechvogels die plots doorhadden dat ze in de verkeerde rij stonden en net langs mij heen naar de groendienst moesten.

Het werd dinsdag, het werd woensdag, het werd donderdag en plots werd ik gewekt door blondkopje. Ze boog zich voorover naar mij toe en ik zette een stap naar achteren om ze vrije doorgang te geven naar het andere loket. Haar klappende kus ontplofte in het ijle.

O, zei ik nog, ik dacht dat je hier door wou... Ik deed de tomaat en vierhonderd Zappenezen hadden weer iets te gniffelen.  

 

De zon kwam al op toen ik eindelijk in het bezit was van mijn verlangde formuliertje. 

Bewijs van goed gedrag en zeden.

De ambtenaar had er duidelijk geen zin in. Hij speelde verveeld met het witplastieken bordje met daarop 'burgerlijke stand'. Hij liet het flapperen zoals je soms met een meetlap doet en bestudeerde met holle ogen een vetplant aan het einde van de gang. Uiteindelijk vond zijn linkse hersencel zijn rechtse en die vonk was net genoeg om met een hoofdknik aan te geven dat het onze beurt was.
Wij knikten hem bemoedigdend toe, maar die man had een te zwaar leven. Hij reageerde als een gecremeerde. Nauwelijks.

 

Wij, die hét nieuws van Zapdorp en bij uitbreiding van heel Noordelijk België bij ons hadden, popelden ons haast purpel. 
Wij willen graag wettelijk samenwonen! Ik riep het zo goed als ìn zijn oregaatje, ook al was die vent klinisch dood dan nog kon hij mij niet negeren (om helemaal zeker te zijn zorgde ik zelfs voor een beetje extra spuug).

Zijn antwoord was even verrassend als eenvoudig. Meneer slaakte een secondenlange zucht. En zweeg.

  
Gij moet niet zuchten, wij zijn het die moeten zuchten! Oelewapper. Plakwaaier. De laatste twee woorden kon ik bijtijds inslikken. 

Zijn mechaniekske kraakte even en plots kwam hij in actie! Hij rommelde wat door zijn paperassen en besloot toen iets af te printen. Behulpzaam was hij anders wel. Hij hielp een collega met de printer, hij nam nog twee telefoons op en vervolledigde en passant een ingewikkeld dossier over inschrijvingsformulieren waar junior bediende niet uit geraakte. Alleen jammer dat hij nu eigenlijk met ons bezig was.

Al bij al viel het nog mee. Na een dik kwartier kwam hij eraan met onze akte. Hier tekenen aub. Onze namen stonden er voluit, ook de tweede en derde voornaam.
Hill Abel Maurice McGraw stond er. Zapnimf bekeek tersluiks mijn naam en schoot in een funderingscheurende lach. Abel! Wahahahaha. Al wie Zapnimf al eens levend heeft meegemaakt begrijpt wat ik nu bedoel.

Abel bleek een zeer humoristische naam te zijn voor Zap. Sommige mensen vinden echt alles lollig. Abel, wahahahaha, kan ik nog veranderen van gedacht riep ze naar de ambtenaar. Vierhonderd wachtenden na mij keken ons aan. Ik en mijn wettelijk samenwonende. Abeltje. Ik probeerde haar nog tot bedaren te brengen, dat het niet op zijn Hollands wordt uitgesproken maar op zijn Frans : A-Bèl.
Het was nu helemaal naar de boeme. Ze kwam niet meer bij, al gierend en grollend mocht ik haar de trap afdragen.
Telkens ze even bedaarde riep ze 'Abel' en zo zwengelde ze zichzelf weer op gang. Ik persoonlijk vond het maar matig grappig.
Stop toch eens met lachen, kijk liever naar jezelf : RAOUL, sneerde ik. Het kan altijd erger.
Het kon inderdaad nog erger. Dat mens kon dus nog harder. Ze stuiterde van de trap, vibreerde twee ruiten van de bibliotheek aan morzels en hapte piepend blauw aanlopend naar adem. Het was bijna wijlen Zapnimf Betty Raoul.

 

Abel en Raoul, wettelijk samenwonend. De start was alvast denderend humoristisch. Voor Rajjul. En de vierhonderd wachtenden achter ons.