De gecamoufleerde escorte leidde ons door een loopgravenpanorama, braakland doorploegd met opengereten asfaltwegeltjes. Veilig, dat wel, maar enigszins overdonderd reden we afspraakpunt KW6 binnen. Wij, dat zijn Brigadegeneraal Zap en Adelborst eerste klasse Moose, belast met geheime opdracht.

 

We betraden het verduisterde gebouw, werden een kamer binnengebracht en knipperden toen de lamp op ons gericht werd. Op de achtergrond klonk een akelig gekrijt, alsof met een roestige vork over een metaalplaat werd geschraapt. Het was de stalen blik van Menck die ons gemillimetreerd vanuit zijn oogkassen gadesloeg, hij gezeten op een troon van kevlar en asbest. Na de eerste keuring werd ons aangemaand plaats te nemen op een voor de gelegenheid strategisch geplaatste divan. Veldmaarschalk Raf verwees ons naar onze stek en nam zelf plaats in een hoogarmende zetel, waarna met haviksblik roerloos het gezelschap overschouwend.

Drank werd ons aangeboden, ja zelfs opgedrongen door de gelegenheidsgastvrouwe en meesterschutter Artemis, hooggelaarsd, gedecideerd, godin. 

We nipten van onze mixtuur. Aanvaardingsritueel : volbracht. 

 

Onze ogen wenden aan het schimmenspel geworpen door de flakkerende haard. Pas nu merkten we de aanwezigheid van twee andere sinistere figuren, verdoken in de vierde hoek. Spionnen! flitste het door mijn brein, mijn zenuwen spanden zich als ankerkettingen bij een op drift slaande tanker maar knapten niet. Een blik naar Menck, een nauwelijks merkbaar knikje terug en ik wist : zij horen bij ons.

Duister is het adjectief dat bij deze laatsten paste. Duister en toch tegenpolen. De ene, van mannelijke kunde, stevig stoer en achteraf zo bleek luimiggoedlachs, de tweede, stil, sierlijk, maar sluw als een vossemoer. Zijn naam : Philou. Zij, zo top secret dat ze niet eens een naam heeft. Zij is alleen bekend met een nummer. Noem haar 11.

 

Zap keek naar mij en ik keek terug. Waar wachtten ze nu nog op ? Waarom werd de vergadering niet op gang getrokken ? Menck bleef onverstoorbaar zwijgzaam, Artemis liet ons in het ongewisse, maar de Veldmaarschalk ging rechtstaan en wees met gestrekte arm, gestrekte en puntige wijsvinger naar de voordeur. Op dat eigenste ogenblik galmde de bel. Artemis, onhoorbaar naar de deur geslopen, ontsloot die geruisloos. Ze opende ze, op een kier maar, toch werd het hengsel haar uit de handen geslagen en een wervelstorm in rood en zwart raasde door de kamer. Totaal verrast door die explosie van energie en kleur bleven wij sprakeloos. Alleen his imperial coolness Menck liep op de tornado af en vroeg haar op de vrouw af, want het was een vrouw, onmiskenbaar : Secret Agent Ncumisa I presume ? De vrouwelijke Bond beaamde, Sir, yes sir!,  en tikketakte vervaarlijk met haar stiletto's op de tegels naar een zitplaats naast nummer 11. Achter zich een spoor van rode bloedpuntjes stempelend. Hakken kunnen een dodelijk wapen zijn. 

 

We waren compleet. De meeting kon beginnen. We werden met zijn allen door de onberispelijke godin van de jacht naar een ander vertrek geleid alwaar een tafel gedekt stond met spijzen voor vijftien personen. En drank voor minstens dertig personen. 

Informatie werd uitgewisseld en technieken verfijnd.  

Secret Agent Ncumisa pleitte voor het undercover inzetten van knaagdieren om sabotage (door knabbeling) aan informatienetwerken te plegen. Moeilijkheden in deze materie, de hoge ADHD-factor van de doorsnee flapoor, werden door Veldmaarschalk Raf vakkundig weggewerkt door de ontwikkeling van het geneesmiddel Relapine. Phil daarentegen demonstreerde met grote precisie hoe een rectaal touché kan bereikt worden (verbergen microfilms) en hoe je alle sporen daarvan wegwerkt met koffie of andere cafeïnehoudende dranken. Onzichtbare inkt (Johnsons Gin in een Menck mengsel), leegstaande kastelen en verborgen appartementjes als schuilplaats, geheime missies in Iran en Indië, lijken dumpen in pasaangelegde tuinen, het passeerde allemaal de revue.

Zelf bleef ik op de achtergrond en dekte me in, door alle ontvangen informatie te capteren en met tussenpozen ongezien over te zetten op microdrager in het toilet. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn in de geheime dienst.

 

Even later brak het angstzweet me toch uit, toen de gastvrouwe zelve net voor het uitwuiven, blijk gaf van argusogen in combinatie met een fotografisch geheugen. Tot op de gram wist ze te melden wat iedereen gegeten had, terwijl ze me ijskoud aanstaarde. Meteen kreeg ik weer een kramp en ik haastte me naar het toilet. Deze keer voor echt. 

 

Bij terugkomst bleek het plotsklaps volop dag (dat zomeruur doet rare dingen met een mens) en deze keer, zonder escorte, maar met ballon aan de antenne, vatten we terugweg aan.

    

 

 

De omkadering doet veel, het gezelschap doet alles. Beiden grensden aan de perfectie.

In dit kader, op spot KW6 werd tussen tijdstip 200703241900 en tijdstip 200703250800 de basis gelegd voor wat later de geschiedenis zal ingaan als de dag dat niets veranderde.

 

Het vergt moed om de dreigende gevaren af te wenden zonder dat de wereld ooit te weten zal komen dat er gevaar was. Het feit, het enige feit dat jullie hier nu nog zitten, en vanuit jullie luie zetel, of vanachter jullie bureautje deze blog kunnen lezen, heb jij aan ons te danken ! Ja jij !   

 

Rapport HMcG200703252230-1

Agent Monchichi