 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 30-11-2006 |
 Brief aan een geliefde |
Beste Hans,
Het moet nu al maanden geleden zijn, dat ik je die laatste sms stuurde.
(*Een blik op de klok wijst me terecht: dertig minuten pas.*)
Met een tijd die aan deze snelheid voortschrijdt, zal ik je waarschijnlijk nooit meer zien.
Ik zal omgekomen zijn van ouderdom, verpulverd en verstoven in de asse tijds, alvorens nog eenmaal te mogen sidderen onder je donkere lonken.
Of erger nog gebarsten van het jaren niet drinken, uitgedroogd als een vlindervelletje teer, een Rizzlavloeitje, opwaaiend naar nergens, misschien heel misschien in de lucht botsend met een atoom of twee van jouw verlangen.
Als ik die eeuwige uren niet mag overleven: Het ga je goed.
Weet dat ik veel van je heb gehouden...
Je eeuwige
Fast Fucking Freddy
PS : ik had hier graag nog een foto bijgestopt van mijn nieuwe parkiet, maar de enveloppe was al dichtgeplakt.
(nvHill - de namen zijn fictief : Hans heet eigenlijk Herbert en Freddy is Chantal)
30-11-2006, 00:00 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 29-11-2006 |
| Dag Willem. Dag. |
Hij was nerveus. Zeer nerveus zelfs. Je kon het zien, vooral aan zijn gezicht ; rood aangelopen rond de neus en wangen, en hij slikte zeer veel.
Rond de middag was het begonnen, toen al zat hij ongemakkelijk te wippen op zijn stoel. En het werd met het verstrijken van de uren alleen maar erger.
Tegen vier uur was er met Willem niets meer aan te vangen. Hij trommelde net niet met zijn vingers op tafel, hij boetseerde keer op keer opnieuw zijn snor in model, hij keek om de halve minuut op naar de deur, naar de deur van het vergaderlokaal. Daar waar hij om vier uur zijn eindejaarsevaluatie zou krijgen. Daar waar nu zijn directe chef zat, in gesprek met een collega.
Het werd vier uur, het werd zelfs tien na vier, maar de deur bleef dicht. Willem kon het haast niet meer houden. Toen de deur openging om twintig na, schoot hij recht uit zijn stoel en hij viel bijna van angstige haast.
Neen, gebaarde zijn chef in de deuropening, nog niet, ik roep je wel. Willem zeeg terug neer in zijn stoel. Het slikken werd spastisch. Na nog tien ellendige minuten riep de directeur hem eindelijk binnen. Nu al murw geklopt, sloop Willem de kamer binnen.
Wij, de achterblijvers, sloegen hem gade tot hij verdween in het hokje. De deur sloeg dicht en dat was meteen het sein tot becommentariëren van Willem.
-Hoe is dat toch mogelijk, zei Bart, achtenveertig jaar is hij, en nu nog zo nerveus bij een gesprek met zijn baas. Heeft hij dan niks van zelfvertrouwen ? -Dat lijkt me toch ook niet, beaamde Kristof, zijn teamleider. Nu ja, hij is dan ook niet goed bezig geweest dit jaar. Hij durfde niets zeggen, geen vragen stellen, en dan leer je natuurlijk niets bij. Hoelang zit hij hier nu al op de helpdesk ?
-Zes maanden geloof ik, hij komt van een andere afdeling waar ze iemand te veel hadden. Hij moest hier komen werken.
-Tsja, talent heeft hij hier niet voor. Hij wil alles te goed doen. Hij controleert alles vijf keer, en dan gaat het werk niet vooruit natuurlijk. Duizend keer al hebben we het hem gezegd : Willem jong, die cijfertjes zijn juist, stop met narekenen, maar hij kan het niet laten neen.
-Heb jij al je gesprek bij de directeur gehad ?
-Ja.
-En ?
-Och, viel wel mee, maar hij wou weten hoe Willem het stelde. Dan moest ik wel zeggen dat hij niet goed was, dat hij zich niet kon aanpassen.
-Ja, dat heb ik ook gezegd. Dat hij wel zijn best doet, maar dat het werk bij hem blijft liggen. Hij kan zich niet meer aanpassen. Achtenveertig is hij. In noodsituaties kan hij geen tandje bijsteken, hij schakelt geen versnelling meer hoger.
-Het zou beter zijn als hij hier wegging. Of werd overgeplaast. Maar als mens valt hij mee hoor, daar niet van...
- Zeg, weet je nog, hahaha, toen we hem die plastieken schildpad cadeau deden.
- Ja, dat was lachen, en die keer dat we hem een half uur hebben laten zoeken naar een computerprobleem bij een makelaar en het was George van achter de kast die belde. Hahahaha.
- Of die keer dat we zijn boterhammen verborgen hadden en tegen hij ze gevonden had, zijn eetshift voorbij was.
- Ja, hahahaha.
Ik luisterde naar hun dialoog en probeerde één keer tegen de teamleider.
Ja, het is waar, hij heeft een coach nodig, de Willem. En iemand die zijn werk strict opvolgt in het begin. Dan zou hij er wel komen. Hij heeft vroeger ook nog voor mij gewerkt, het heeft tijd gekost, maar na een maand of vier had hij het toch beet. Je moet er even tijd in steken. Gaat voor jou door een vuur hoor, die Willem.
Ze reageerden niet.
Dag Willem, dag. Ik hoor morgen op de tram wel hoe het was.
Hopelijk vind je gauw nieuwe collega's.
En een job.
29-11-2006, 19:51 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 28-11-2006 |
| Moose is Loose (III) |
De eerste minuten na het lezen van Mooses afscheidsbriefje tolde mijn hoofd van de gedachten. Een gebroken spiegel van kaleidoscopische gevoelens (waarmee jullie meteen het vijfsterrenwoord van de avond meekrijgen, hiphiphip voor Hill !).
Gelukkig keerde alras mijn analystische geest terug en zette ik de feiten op een rijtje.
Feit 1 : Moose is weg, onmiskenbaar, ik heb het hele appartement afgezocht en een eland verbergt zich zo gemakkelijk niet.
Feit 2 : Moose is onverwachts vertrokken, want zijn eten zou hij nooit laten staan.
Feit 3 : Iemand wil mij nog geen klein beetje om de tuin leiden.
Moose mag dan al een eland van pluche en draad zijn, hij mag dan verzot zijn op alles waar ook maar een vermoeden van chocolade inzit, Moose kan dan wel tetteren als de beste (hij kan zelfs fluiten als de beste, op het plaatselijk vrijpodium hier in de buurt heeft hij ooit eens Bobbejaan Schoepen de herkansingen ingefloten, al beweerde die achteraf dat het kwam omdat hij zijn vals gebit niet inhad, de slechte verliezer), ik moet er verdorie soms gewoon een deken over hangen vooraleer hij stopt met tsjiepen.
Mijn eland mag dan ook nog een crack zijn in het ontcijferen van geheime codes, één ding kan hij niet en dat is schrijven.
Een eland heeft hoeven. Hoe-ven. En met hoeven kan je niet schrijven. Mooske haalt dan wel 168 aanslagen per minuut op zijn uit de kluiten gewassen Olivetti, maar briefjes met de poot schrijven is voor hem onbegonnen werk.
Conclusie : iemand probeert mij hier een loer te draaien, te bedonderen en te belazeren, mij om de tuin te leiden, mij bij de neus te nemen, blauwe bloempjes op de mouw te spelden en bij den buk te zetten.
Mijn Moose heeft niet het hazenpad gekozen (wat voor een eland nogal belachelijk zou zijn), maar iemand wil mij doen geloven dat dat zo is. Mijn elandje mijn, zou dus wel eens gemoosenapt kunnen zijn.
Ik pakte mijn vergrootglas, boog door de knieën en onderzocht de vloer op eventuele sporen. Ik vond : twee borrelnootjes (BBQ van Calvé), een Malthezer chocoladebolletje, zes verschillende soorten parketschimmel, een platgetrapte banaan, een rubberen spin (huh ?), een uitgelopen balpen met op de zijkant in rode letters Mazoet De Cloet, een leeg yoghurtpotje, nog een leeg yoghurtpotje, een vol yoghurtpotje, met daarin iets blauwgroenigs.
Ik vond een keihard verdroogde spaghettisliert, achttien sigarettenpeuken, een rollertje mascara en in de hoek achter de ficus een Tsjetjeense vluchteling met Belgische papieren.
Niets abnormaals dus.
Het onderzoek ging door. Ik nam de deur onder de loepe. En hoe goed ik ook zocht, niet het minste spoor van braak te bespeuren... Hoe waren ze in godsnaam binnengeraakt ?
28-11-2006, 22:16 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 26-11-2006 |
| Muziek verzacht de zeden |
De grote overwinnaar van Idool 175 was een vrouw genaamd Cecilia. Ze zong als een nachtegaal en was christen. In de tweede eeuw na Christus was dat geen zo'n bijster interessante combinatie (je geloof uitzingen in een galmende catacomb is maar matig verstandig). Ze werd dan ook om het hoekje gebracht in het jaar 177. Zoals het een goede dode muzikant betaamt, steeg ze prompt met stip in alle hitparades en meer dan achtienhonderd jaar later is ze nog steeds patrones van de muzikanten. Leve Sint-Cecilia!
Daarom dus, was het afgelopen w-e feest in onze harmonie.
Dat begint traditioneel met een misviering die wij meerstemmig opluisteren. Een riedeltje hier, een blaasje daar, een roffeltje ginder. Gelukkig allemaal onschuldig in zo'n kerkje. De galm tussen de pilaren door verdoezelt veel. Bijvoorbeeld dat de percussionisten hun partituren vergeten waren, en er maar in het wilde weg op los ramden. Of dat het orgeltje niet in het stopcontact zat. Zo van die dingen. Ambachtelijk gezellig heet dat dan.
Na de mis, in het voorportaaltje van de kerk werden de kerkgangers, en het moet gezegd, vooral de muzikanten, vergast op cake en chocolademelk met amaretto-tegen-de-koude. Dat het twintig graden was en warmste novembermaand sedert de oprichting van het pleistoceen stoorde niet echt. Na vier bekertjes werd ik al jolig, en toen pas besefte ik dat dit mijn ontbijt was. Om kwart na vijf in de namiddag.
Pas tegen half drie had ik in opperste verbazing mijn oogjes uitgewreven. Half drie, een nieuw record ! (weer een hele avond blijven zappen, tommetoch). Tanden poetsen, wangen scheren, smoelwerk wassen, kin scheren, de rest wassen, kostuum aanpassen, das strikken (scheef), das strikken (te kort), das strikken (te kort), das strikken (te kort, mo gow wi), das strikken (redelijk, het is maar de harmonie), muziekinstrument bijeenzoeken en op griploze sokken de trap af denderen. Om om 15u54 stipt aan te komen in de kerk. Blauwgeplekt. En dus zonder ontbijt, noch middagmaal een uurtje aan missuffen te doen.
Maar ik was bij de amaretto gebleven. Wel, ik hou daar niet zo van. Maar zaterdag dus wel, ha.
Na de mis moesten we opmarcheren naar een cafeetje. Vierendertig kilometer verder. Die landelijke gemeentes zijn uitgestrekter dan je zou denken.
De drummer doet van boemboem boemboem en wijlen weg. In slagorde het vaandel achterna, door het pittoreske tabaksstadje. In het donker. Tussen schimmige en duistere steegjes. Met defecte lantaarnpalen. En ongelijke kasseistenen.
Gelukkig nog, reed een politiewagen voor, met blauwe zwaailichten, zodat de kans dat een autobus of een kolonne opgefokte wielertoeristen op ons zou inrijden tot een aanvaardbaar minimum werd beperkt. Leuk hoor. Moet je zo maar eens proberen muziek te maken : in het stikdonker met blauwe schijn erover, en in je strot gendarmedieseldampen. Soms is een tikkeltje alcohol echt wel heilzaam.
Toch raakten we zonder veel kleerscheuren (alleen Bertje trapte zichzelf een verzwikte enkel) in het café. De voorzitter was blijkbaar in form (zal ook wel zat geweest zijn), dus hij trakteerde. En om dat te vieren besloot onze dirigent een marsje te spelen ter ere van zijn gulheid. Op café. Waar we zaten. Zonder voorbereiding. Zo maar. Altijd gezellig, dat wel, maar een kakofonie (ik heb het opgezocht, het is inderdaad kaKOfonie), waar geen Beefheart tegenop kan.
De trommelaars zaten allemaal in een hoekje achter de sjoelbak (jahaa, zo'n café was het dus), de houtblazers zaten verstrooid over het lokaal en ik zat op een kruk aan de toog naast een tuba en een trombone. De dirigent heb ik niet gevonden. Het vozeke werd "Colonel Boogie" (voor de niet-muzikanten, dat is het wijsje van Magda, en k'è joe gat ge-zien. Magda, 't was lik e vlieg-ma-sjien.).
Bert trombone was in form en Lucske tuba ook. Vooral Lucske tuba dan. Hij kronkelde op zijn kruk als een slang met darmklachten, zijn klankbeker in alle richtingen duwend. Eén keer kwam hij heel dicht bij mijn oregaatje en ik voelde mijn prostraat meetrillen. (Best wel een prettig gevoel eigenlijk. Besluit : mijn lief krijgt voor haar verjaardag een jaar tubalessen, ha). Luc was in topvorm, hij bromde, en gromde met zijn tuba en het hele café daverde mee. Ook de rekjes waar de bierglazen op stonden... inderdaad.
Jullie maken het zelf wel af vermoed ik ?
Het was trouwens nog leuker dan jullie denken. Niet alleen trilden de bovenste glazen naar beneden, van het plankje af, ze verbrijzelden beneden ook nog een schotel met vuile, ongespoelde glazen.
Kijk, op normale dagen wordt een mens dan kwaad. Op Sint-Cecilia is dat humor. Zelfs de serveuze, schoon kind, met apart snoetje, maar mooi, zeer mooi, glimlachte schaapachtig naar de ravage.
En riep toen : Tournée Genérale !
26-11-2006, 21:02 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
