28-10-2006, 00:23 geschreven door Hill

27-10-2006, 16:56 geschreven door Hill

Om kwart na zes stond hij op! Om kwart na zes stond hij op!
En ik dan ook, want we moesten ten laatste uitgecheckt raken om 8u00 (afspraak met klant om 9u00). Ga mee naar Nederland, zeggen ze dan. Effe lekker met vakantie. Je bent er eens uit.

Veel te vroeg mijn bed uit, dat ja. En terwijl meneer de arbeider een champagne-ontbijtje naar binnen werkte (ik heb veel teveel gegeten, met twee handen over zijn bolle buikje wrijvend) zat toerist Hill in de hotelkamer op een stuk brood te sabbelen, een ongegist rond Marokkaans brood, de maandagnacht gekocht in Groningen. Samen met een potje konfituur. En nergens een mes te vinden, het werd nog een heel gedoe om die konfituur op dat brood te krijgen. Plakkerige vingers vooral. Plekken op mijn broek. Aaaach. Ontbijt in een Vier Sterren-hotel.
 
We raakten zonder problemen uitgecheckt en karden richting Bellingwedde. Bellingwedde, een dorpje uitgesmeerd over vijf of zes dorpskernen met ertussen schapen. Björn legde me in de auto uit wat ik wel mocht zeggen en niet mocht zeggen tegen de klant, want ik was vandaag zogezegd zijn personal assistent. Broekie in opleiding. We besloten dat ik maar beter gewoon kon zwijgen.
Ondertussen was de GPS-madam weer in grote doen : Rij de rotonde links op, Rij de rotonde links op. Ik vermoed dat ze bij Björns werkgever een koopje wilden doen : Bulkaankoop van Britse GPS. Voor mensen met het stuur rechts. En linkse rotondes.

Nu ja, we reden door het -landschap kan ik het niet echt noemen, er was geen landschap- absolute niets. Met schapen ja, maar die kon je dan nog niet eens goed zien, want het miezerde. Madam Global Position System stuurde ons de autostrade af, een afslag links op, een baantje rechts in, nog een wegeltje rechts in en daarna een zandpad in en hooow : Hier kan toch onmogelijk een visfabriek liggen. Geen vrachtwagen kan hier door. Niet eens een kleintje. Dit gaat fout.
 
Maar dit ging niet fout. We stopten voor het nummer vier. Een kast van een villa. Met een vijvertje vóór, foute marmeren paarden aan het hek en een witte vlag met in een blauwe cirkel EuroFish. Niks fabriek, persoonlijk uitgenodigd bij de directeur thuis.
Björn diepte in de koffer een das op en ik bekeek mijn kleverige broek en ongeschoren kop. (Die kop bekeek ik in de achteruitkijkspiegel, dat jullie hier niet denken dat ik overbedeeld ben met nekwervels).
Neen, ik zou wel de omgeving verkennen. Björn stapte naar binnen (voor de analyses en nóg een ontbijt) en ik pierelde door de natuur. Natuur, humpft, er was zelfs geen natuur. Dijken waren er. Grote grachten ook. En op die dijken in die grachten graafmachines om de dijken hoger en de grachten breder te maken. En tussen die grachten was er gras. En op dat gras schapen.
Ik hou wel van schapen. Zowel als woldotje als als middagmaal. Het heeft iets geinigs zo'n schaap.
 
Het begon te regenen. En nergens iets om in of onder te schuilen. Geen cafétjes, geen restaurants, geen eethuisjes, geen koffietenten, zelfs geen bushokjes. Ik probeerde mijn boek (zonder r) droog te houden door het onder mijn jas te stoppen, en zo liep ik door Vriescheloo, Wedde, Bellingwolde als de one-armed belgian bandit. Ik ging schuilen onder een eik. (Het was eigenlijk onder een plataan, maar ik sta veel liever onder een eik, vandaar).
Daar stond ik dan. Verregend. Te kijken naar een schaap. Een nat schaap. Hoe intriest. Zo intriest dat ik er weer de humor kon van in zien.

Dag schaap ! riep ik vrolijk. Bèè, zei het. 

26-10-2006, 19:33 geschreven door Hill

Drie dagen Groningen, mijn hotels zijn tweepersoons, kom je niet mee ? Dat was wat Björn me maandagmiddag wist mee te geven. Hij was niet volledig.
 
De ware opdracht luidde : Doorkruis heel Nederland, start in Oost-Friesland, overnacht ergens in de buurt van Groningen, rij daarna naar West-Friesland, kar via de Afsluitdijk naar beneden, sta in file op de verzamelde ringen van zowel Amsterdam als Rotterdam, bezoek Ouddorp-aan-Zee en hobbel van daar naar Den Bosch. Controleer in tussentijd drie vis-import-export bedrijven. Tweepersoonskamers ? Welke tweepersoonskamers ?
Ze zijn subtiel mijn vrienden.

Maar ik dus mee. Naar de omgeving van Groningen. Het was een eind, maar tegen goed zeven uur 's avonds kwamen we aan bij een Valk-hotel (met als logo... een toekan, gekke jongens die Nederlanders). De GPS had nochtans hardnekkig geweigerd ons daarnaar toe te leiden. Eerst beweerde ze dat het huisnummer niet bestond, daarna gaf ze de verkeerde afslag aan en tenslotte sloeg ze helemaal tilt en scandeerde "Keer terug", "Keer terug". Het was dan nog zo'n takkewijf met Hollands accent in die GPS. Dat beloofde.
Maar eenmaal ter plaatse, bleek het zwaarste achter de rug. Het was een makkie om me daar binnen te smokkelen ; de kamers waren miniatuurchaletjes, kwasi elk met hun eigen voordeur, en er was nachtportier noch camera. Geen problemen hier dus. Wel vier sterren en twee bedden. Dit zou heerlijke vakantie worden.

Het avondeten in het hotelrestaurant was niet te betalen (Toch niet voor mij, ik heb geen visakaart van de firma) en omdat Groningen in de buurt was (30 km of zo), zouden we daar eten. Eten in Nederland ? Ik hoor de wenkbrauwen fronsen tot hier, maar Björn is van nature (en nu ook van beroep) voedselinspecteur. Die mannen weten altijd precies waar ze wezen moeten, ook al zijn ze er nog nooit geweest.

We reden onze wagen (ok ok, zíjn wagen) de parkeerplaats op, en net niet de vaart in. Overal moeten die Nederlanders dus water doen lopen. Tussen de weiden in, in aquaducten boven autostrades, midden in de stad, rond hun huis, tegen míjn kathedraal. Overal. En dus loopt er door Groningen ook water. Heel vies smerig water, begroeid met gifgroene algen, die het volledig bedekken, zodat het er onder de avondlijke straatlantaarns uitziet als een betonnen ponton als het ware, met mos overdekt. Brrr.
 
Als avondmaal vonden we iets grill-achtigs, en dat viel best mee. En als dessert wouden we iets gaan eten in de "Pannekoekenboot". Welja, we zijn kleine kinderen. Waw, lichtjes, een boot!, Pannenkoeken!, de Pannenkoekenboot!!! (naar een climax toewerkend) en dan 'groenbemost beton' en 'komaan we nemen niet de brug, maar steken hier een stukje af...'
Natuurlijk ben ik er NIET ingevallen, kom nou, wat dachten jullie nu ? (Björn heeft me tegengehouden aan mijn jaskraag. Dankewel Björn, als jij eens ergens dreigt in te vallen, bel mij, en ik hou je tegen.).

De boot was trouwens dicht. 't Zwarte Schaap werd ons alternatief, een café-taverne, zoiets toch, overal kaarsjes en theelichtjes, met als centrale thema : inderdaad.
Driekwart van de gerechten bevatte lam en waar dat niet zo was (gelukkig voor ons, bij de desserts) probeerden ze de naam schaapachtig te doen klinken. Ik geef je er één : de crême brûlée heette "Zwart geblaaterd". De rest van de menukaart kunnen jullie zelf wel verzinnen, vermoed ik.
We kozen voor twee keer Zwart Geblaaterd'sen en twee espresso's.
Die werden ons aangedragen door een hupse Hollandse meid, minstens twee meter twintig groot, met vlasblond haar in twee vlechten, een schoongewassen snoet en pretogen. Een espressoow voooeerj meneeuurj (tot mij). Een espressoow voooeerj meneeuurj (voor Björn). En de -dat kan ik echt niet fonetisch schrijven- crèmes brulées komen er zo aan.
Merci madam.

Na een tiental minuutjes kwamen ze er inderdaad aan, en toen is Hollandse Heidi in de fik gevlogen. Zomaar. Spontaneous Combustion. Neen, niet zomaar, ze droeg een soort van donkergroen schortje met daarop het embleem van Ferrari (geel met steigerend -in dit geval- schaap). Dat schortje werd samengebonden in een strikje vooraan op de buik (ik vond het ook gek) en toen ze vooroverboog, raakten de lintjes het kaarsje dat de tafel een gezellige atmosfeer moest schenken. Ze had het niet onmiddellijk in de gaten. Wij wel natuurlijk, want ze had een schone décolleté. Met twee schoten we naar voor om haar borsten te redden, en toen ze ons nogal gretig naar haar boezem zag reiken riep ze iets wat het midden hield tussen : Perverse Belgen en Oe, bedankt jongens. Ze slaagde er zelf in om het strikje te doven, door met beide handen tamtam te spelen op haar navel. Het strikje was alleen zwartgeblakerd, maar we waren haar kwijt. Voor de rest van de avond werden we bediend door een Groningse krentenbol met snor. Jammer. Ze had niet misstaan in onze chalet.

Een paar pintjes daarna (ikke dan toch - ze hadden Leffe), stapten we terug in de wagen. Starten en Keihard remmen ! Verdoemme, ik was vergeten dat het hier naar beneden loopt en er daar water is- En wijlen weg. Naar onze Valktoekan. Voor twee sterren per bed.

25-10-2006, 20:55 geschreven door Hill

23-10-2006, 14:16 geschreven door Hill