If the future isn't bright, at least it will be colourful
29-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Banana Split
De Zweedse kok temt een banaan. En in één ruk door een volledig volksdansgezelschap :
29-09-2006, 12:34 geschreven door Hill
28-09-2006
Paardestaart in de war
Zij was te laat. Ik was te laat. Zij liep voor me uit, op smalle hakjes, de benen breeduitzwaaiend, maar gehinderd door haar rokje. Ik stapte stevig door, gelijkmatig met lange stappen. Zij kon niet meer en hijgde uit tegen een bushokje. Ik stapte voorbij, gezwind.
Zij vond haar tweede adem en begon opnieuw te lopen. Ik hoorde der hakjes tikken. Ze liep me weer voorbij. De wangen vuurrood, haar lange blondbruine paardestaart volledig in de war. Haarlokken schoten alle kanten uit, plukjes haar, mooi kleverig nat. Ik stapte voort, in tempo. Weer was ze op en weer stond ze uit te hijgen, dubbelgebogen, haar handen op haar knieën.
Ik wou haar niet voorbijlopen. Haar een arm geven en ondersteunen tot aan de tramhalte, haar moed inspreken (komop meid, nog eventjes), dat wou ik. Haar een kusje geven in haar nek, haar lange haar opnieuw verzamelen tot die edele paardestaart en mijn arm om der heen slaan.
Maar het was kwart voor negen, het was Antwerpen, een haastige straat en geen roman. Ik liep haar gewoon voorbij.
En ik vind het nog steeds rottig van mezelf.
28-09-2006, 22:19 geschreven door Hill
27-09-2006
Vorsprung durch Technik
Wie dit blogje regelmatig volgt, weet dat ik op ongeregelde tijden te maken krijg met tegenwerkende technologie. Enige regelmaat valt er niet in te ontdekken, het valt vooral voor op dagen met een 'N' of een 'R' erin. Dan gaat opeens alles stuk, alles wat maar te verzinnen valt met een stekker aan spant tegen mij samen om het bloed van onder mijn nagels te sarren. Afgelopen week is o.a internet uitgevallen, de LAN-connectie van mijn PC, de router, de harde schijf, de videokaart en het klokje. Het erge is dan nog dat ik er niet eens veel aan kan doen. Alles loskoppelen, heraanelkaar knopen, tegen shotten, nogeens loskoppelen, opnieuw in elkaar vijzen en hopla, hij doet het weer. Of niet, en dan moet het hele proces nog eens over. Geen enkel onderdeel is vervangen, en de PC bolt weer als nooit tevoren. (Tevoren bolde hij ook nooit.) Zo'n dagen dus.
En vandaag was er weer zo eentje. De klokradio brult je wakker (dat kreng is nooit stuk), je steekt het licht aan en het lampje knalt. Niet onmiddellijk, dat is te gemakkelijk, neen het gloeit op tot oranjegeel, het knippert een paar keer met zijn peer en dzzidzzi-dzzi-tt. Gedaan. De voorbode van een dagje stappen aan de zij van good ol' Murphy. Het scheren heb ik wijselijk achterwege gelaten, maar strijken moest wel. En ging ook wonderwel. Het strijkijzer warmde niet op, maar dat kwam omdat de stekker er niet inzat. (Da's niet helemaal waar, hij zat wel in, maar het stopcontact stond niet ingeschakeld. In Da Moose Tower kan dat.) Nu, als je heel snel met strijkbout heen en weer beweegt én er keihard mee drukt wordt ze ook wel warm, dus dat is geen punt.
Alleen was ik zo veel te laat. Ik spoeide me naar de ondergrondse. Tram twee komt eraan, ik haal al mijn tienrittenkaart boven, als ik besef dat ze gisteren blokkeerde. In zeven haasten naar de ticketverdeler voor een reservekaartje. Optie 1 : dagrit <Tonk>, optie 1 : zone 1+2 <Tonk>, optie 2 : Proton <Tonk>. Voer nu je protonkaart in : Jaja, allez jong <TonkTonkTonk> <Tonk> (Touchscreens zijn niet aan mij besteed 's morgens.) Goed, proton bliebt, betaling ok, maar geen ticket. Niets. Zelfs geen errorbewijsje zoals ik al twee keer bij de trein voorhad. Gewoon niks. Gelukkig was de tram nog niet vertrokken, tussen twee dichtklappende deuren nog net de valreep gehaald (Mind the Trap!), maar ik haal het. Ik heb deze morgen dan maar zwartgereden (ik ben voor de goegemeente toch al een halve neger).
En dat was het aangename deel van de dag, Murphy was toen nog niet eens goed wakker. Een opsomming ? Vastgezeten tussen de draaideuren op het werk, niet lang, hooguit een twintigtal seconden, maar... daarna nog een dienstweigerende badge. Zeker acht keer met dat ding voor de scanner staan zwaaien, de horlepiep gedanst, om dan een luizige piep te krijgen om 9u01. Godverdomme toch. Een mens zou ervan gaan vloeken. De lift ingestapt naar de achtste verdieping. Ik had het moeten weten. Het ding is niet stilgevallen, dat is voor in de films, maar is gestopt op 3,4,5,6,7 en 14. Ik was in mijn haast vergeten om het knopje naast verdieping acht in te drukken.
Eindelijk ter burele, je doet je jas uit, en de telefoon rinkelt. A-ha, bonjour Bernard, comment ça ! Bien bien. Tiens Hill, est-ce normal que l'application ne fonctionne pas ? Zucht. Aujourd'hui probablement oui. Ik bel eens naar de informatica afdeling. Je te tiens au courant. Hallo, zeg Daisy, Bernard laat me hier weten dat onze applicatie (ze heet James. James, om U te dienen!) het niet doet. Weten jullie hiervan ? Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. Hallo ? Oei, we hebben er gisteren inderdaad iets aan veranderd. Ja, ok, jammer dan, maar dit moet wel opgelost worden, je belt me terug als je meer nieuws hebt. Het werd het grootste incident ooit met ons computersysteem. Voor de liefhebbers, data contactlogging van september fysiek gedeleted uit de databank. En de dagelijkse back-up gecrashed. Wel ja waarom niet... als we toch bezig zijn.
En zo ging het maar door vandaag : kleurenprinter print alleen witzwart, e-mail verstuurt geen attachments meer,... en die kleurenprints moeten morgen gebruikt worden bij een presentatie op het directiecomité. En mijn printer thuis doet het ook niet. Boehoeoeoeoeoe.
Het werd té erg vandaag, zelfs Murphy vond het erover. Hij nam mij in de arm en als troost heeft hij mij een espresso geschonken, een duivels sterke met extra suiker. De perfecte espresso. De perfecte troost. Ik heb mijn hoofd tegen zijn schouder gelegd en ben snikkend in zijn armen in slaap gevallen.
27-09-2006, 22:12 geschreven door Hill
26-09-2006
De witte neger
Ik heb iets van een neger. Althans, negers vinden dat ik iets heb van een neger. Vandaag was het de derde (!) keer dat een zwarte medemens mij aansprak en me toevertrouwde dat ik zeker zwarte voorvaders moet gehad hebben, Afrikaans bloed.
Deze keer was het de geblokte verkoper op de Keyserlei. Mussieur, mussieur ! En dan wil hij mij, ik weet al niet meer wat, aansmeren. Je vois que vous êtes un vrai Africain, dans votre âme. Zo begon hij. Waarschijnlijk roept hij dat tegen elke mannenmensch of ranke deerne die de pech heeft zijn blik te vangen, maar toch toch. Dat verklaart die andere twee niet.
Degenen die mij beter kennen rollen nu over de grond van het lachen : Hill, de Afrikaan, die onwel wordt als de temperatuur boven de twintig graden durft klimmen. Hill met zijn schil van wit dennenhout, licht ontvlambaar bij het geringste vermoeden van zonnestraal. Hill, die voor zover zijn stamboom reikt alleen bleekscheten ontmoet. Langs moederskant zit er wel een druppeltje Deens bloed (Ik ben een Viking in het diepst van mijn gedachten), maar Afrikaans, mo gow wi. En toch is het zo.
De eerste keer dat iemand me zwarte noemde, was in New York (de staat, niet de stad). Ik was er gestrand in een onooglijk dorpje, Syracuse heette het, geprangd tussen het absolute niets en het hol van Pluto. Gestrand klinkt erger dan het was, want ik zat op hotel. Mijn toenmalige werkgever had besloten om mijn kennis bij te schaven en dat moest persé daar gebeuren. Daar zat ik dus. Vijf weken in the middle of nowhere, met werkdagen van 8 tot 22 uur. Ik zag er de lol niet van in.
Leonard ook niet. Leonard was een Texaan en volgde dezelfde opleiding. Hij was het prototype van de gezellige opblaasneger, 120 kg schoon vlees aan de haak en zeer vroom. Twee keer in de week ging hij naar de mis en dan hees hij zich altijd in zijn beste pak. Omdat er toch niets beters te doen was, trokken we vaak samen op in die vijf weken. Hij had geen wagen en ik had er daar ook geen, dus deden we boodschappen voor elkaar. Taxi naar de Mall, 12 km verder en mondvoorraad kopen om de dag door te komen. We konden wel eten in het hotel, maar na vier dagen soja-omelette met gebakken worstjes krijgt je spijsverteringsstelsel een afwerende reflex. En dat heet dan weer reflux. Zo karden wij in het w-e van hot naar her en van zig naar zag, ik gebruikte zijn gelijkstroomadapter, hij mijn tondeuze ("clippers"), ik schreef zijn computerprogramma's, hij leende me zijn Charles Mingus tapes.
En halverwege week drie, in de bar van het hotel, na een uitputtend partijtje tafeltennis, de Budweisers werden ontkroond (een mens went aan alles in tijden van nood en ontbering) vertrouwde hij het me toe. Hill, son, you must have black genes, mmm mmm, you do, you have the African blood in you. Daar was hij vast van overtuigd ("Positive !"). Dat kon niet anders. Niet alleen was ik behulpzaam (en dat waren blanken niet), dan hield ik ook nog van zwarte muziek (black jazz, reggae). Daarenboven bewoog ik precies als een zwarte (Hallo ? Ik dans zo harkerig als een geconstipeerde giraf). Maar het was een compliment, ik kreeg er toen de tranen van in mijn ogen, we werden vrienden voor het leven. (Na het beëindigen van de opleiding hebben we elkaar nooit meer gezien, gebeld, gemaild. Zo zitten mannen nu eenmaal in elkaar. Maar zit ik ooit in de knoei in Bushland, ik kan hulp zoeken bij Lamme Goedzak Leonard.) We werden dronken en vrede was op aarde.
De tweede keer was in de Quick op de Keyserlei. Daar weer. Het was eigenlijk al begonnen in de trein. Vraag me niet meer hoe, maar ik was in gesprek geraakt met een Algerijn uit Porquerolles (Zuid-Frankrijk), hij was daar de slager. De mens was uitgeput, het was ramadan of zo en daarom mocht hij pas na zonsondergang eten en roken. De zon viel en we gingen naar de Quick. En daar werd ik bij zijn Antwerpse Algerijnse vrienden voorgesteld (ze zaten daar op hem te wachten) met heel veel schouderklopjes als qq'un de chez nous, un homme blanc avec une âme africaine. Ik kreeg een schok. Nog eens ! We zijn niet zat geworden toen, want hij mocht niet drinken van zijn geloof.
En vandaag dus weer. Ik zal het op den duur nog moéten geloven. En dan wordt alles plots duidelijk ! Ik zie het licht. In een vorig leven ben ik voodoo-priester geweest. Met pinnen in popjes kriebelen. Vandaar dat ik in de kleuterklas primus prikken was !
26-09-2006, 21:14 geschreven door Hill
25-09-2006
Meneer Asbest
Het was weer hectisch vanmorgen. Deze week zat de agenda sowieso al eivol en daarboven kregen we een telefoontje uit Sint-Niklaas dat Hilde, Hilde, de meid die de contacten met de buitenwereld verzorgt, met een hernia in bed ligt. Paniek alom, temeer omdat Hilde morgen een grote klant moet bezoeken. Ik werd aangeduid als chinese vrijwilliger : Hill kun jij dit overnemen, jij kent de rapportage het best, en het is 's avonds...
's Avonds. Als er 's avonds iets te doen is, is het meestal voor mij. Mijn collega's behoren allemaal tot het barend geslacht, en dan nog tot het behoorlijk vruchtbaar barend geslacht. Ze zitten stuk voor stuk met minstens één koter van twee jaar en een half. En bij mij gaan ze er van uit, dat een vrijgezellige man 's avonds toch alleen maar aan de toog hangt, dus ik heb de nachtshift. Attent van de chef, ik zou hem straks nog dankbaar moeten zijn.
Maar geen probleem ik zou dat varkentje wel wassen. Benieuwd hoe zo'n grote klant er zou uitzien : een gezellige dikkerd met vetvlekken op zijn pak, kwistig asse strooiend met zijn Montecristo N°2, of misschien was een lange zurige kweepeer in grijs streepjespak Richmonds kettingpaffend. Of of of, waarom niet, een eenzame carrièrevrouw van halverwege dertig die al jaren niet meer aan haar gerief was geraakt... Plots zag ik het licht. Dinsdagavond wordt broeierig. Moehahaha.
En waar moet ik zijn, voor die dikke vis ? In Molenbeek. Oei, in Brussel, hoe zou ik daar geraken zonder auto ? Pak maar een taxi. Het werd alsmaar beter : de Mercedes rijdt voor, de chauffeur helpt mij uit zijn limousine, verhitte juffra in naaldhakjes en zomermantelpakje staat me al op te wachten. Met haastige stem informeert ze of ik wel degelijk Meneer (met hoofdletter !) McGraw ben, ik bevestig, ze trekt me aan mijn das naar binnen en terwijl ze zachtjes in mijn nek bijt, gromt ze, die zaken doen we later wel. Hoe-oe, het wordt een heerlijk avondje daar morgen in Brussel.
O ja, Hill, nog dit, bel haar even, en laat ze weten dat jij morgen gaat en niet Hilde. Haar ? Haar ! Het is een haar ? Ja, ene mevrouw Amantia. 't Zal een Italiaanse zijn zeker... het is een dikke vis, vooral goed soigneren en niet voor het hoofd stoten, als ik haar statistieken bekijk is ze heel belangrijk voor ons bedrijf. Soigneren zei hij, soigneren. Het zal er niet aan mankeren (en op een gallicisme meer of minder kijken we niet). Het klonk me alsmaar harmonieuzer in de oren, Amantia, Amantia, ti amo, mon Amantia.
Al trillend draaide ik haar nummer (ik heb een heel oude telefoon op het werk). Drie rinkels, nog drie rinkels en dan een zachte vrouwenstem : Bonjour, S.A. Amantia, puis-je vous aider ? Bijna, bijna ! Maar neen, het was de secretaresse. Kunt U mij doorverbinden met Mevrouw Dominique Amantia a.u.b. ? En dat in perfect Frans natuurlijk. Jawel. Ikke. Moi. Un instant s.v.p... Ik hoorde veel geruis en geklik op de lijn en toen kraakte een vermolmde mannenstem : Dominique Amantia à l'appareil ! Volledig mijn kluts én mijn illusies kwijt, stotterde ik : Bonjour euh monsieur Amiante...
