If the future isn't bright, at least it will be colourful
02-09-2006
Zes seconden
De muren van de kamer kwamen op me af. Een hele zaterdag binnengezeten, alleen ; ik moest eruit. Niet ergens naartoe, gewoon eruit. Naar buiten. Ronddwalen. Buiten alleen ronddwalen is anders dan binnen alleen ronddwalen. Het moet al na tienen geweest zijn, de donkerte was al uit de hoeken gekropen en werd verwarmd door het oranje licht van de straatlantaarns.
Ik betrapte mezelf erop dat ik met het hoofd naar beneden gebogen liep, in moedeloze gedachten verzonken. De dwaalgedachten van binnen had ik mee naar buiten genomen. Tot plots.
Een vleugje zoete appel, oranjebloesem en nog veel meer, waaide me toe. Ik keek op. Daar reed ze. Naar me toe, op een vlugge damesfiets. De lange donkerbruine haren, stijl, haar rug beroerend, een zachtlederen jasje beroerend, een jasje met cowboyfrustseltjes afgeboord. Hooggehakte laarzen op de pedalen, rokje tot net boven de knie en donkere kousen. Een glinstering van de oranje straatlantaarns lichten haar ogen op, heldere blik onder de lange smalle wenkbrauwen. Ze flitste voorbij. Ik keek haar na. Zes seconden.
Zes seconden lang was ik verliefd.
02-09-2006, 23:41 geschreven door Hill
01-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Chicken in the Basket
De Zweedse kok scoort met kip :
01-09-2006, 19:08 geschreven door Hill
31-08-2006
Concertreis Sponheim 3
En dan was er nog het concert ook natuurlijk, dat jullie hier niet denken dat wij voor de lol naar Duitsland reizen. De afspraak was dat we een middagconcert zouden spelen in de parochiezaal. Wat we niet wisten was, dat onze Duitse collega's ook nog van ons verwachtten dat we zouden opmarcheren door het stadje. Enneuh..., dat was een probleem. Driekwart van onze prille muzikantjes had nog nooit opgemarcheerd, onze jeugdharmonie doet dat ook nooit. Maar het moest, de pastoor van het dorpje wou persé zijn PR verzorgen en zo moést en zoú onze harmonie de misgangers opwachten na de tienuren-mis, en vandaar, in kolonne, de misgedienden begeleiden naar de parochiezaal.
Om elf uur stipt stonden we dus aan het kerkje van Sponheim, een Romaans bouwwerk dat eigenlijk vijf keer te groot was voor het dorpje. De kerkpoort zwaaide open en de gelovigen stroomden naar buiten. Of liever, de gelovigen stapten naar het zonlicht. Neen, kom eerlijk zijn Hill, de twaalf oude vrouwtjes (gemiddelde leeftijd vierentachtig) strompelden, (ééntje zelfs rolde) de kerk uit. Er zijn geen katholieken meer, meneer !
De tamboermajoor stak zijn stok de hoogte in, de grosse caisse deed van Boemboem! Boemboem! En weg waren wij. Het tempo werd aangegeven door ons trommelkorps, dat jammergenoeg te lijden had onder herexamens zodat we het, in de plaats van de verwachte acht-negen, moesten doen met een samengeraapt allegaartje van restmuzikanten. (De restmuzikant (m/v) : De restmuzikant is een volwaardige medespeler van de harmonie die het geluk/de pech heeft een instrument te bespelen dat niet echt compatibel is met het opmarcheren. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de hoboïst, de basklarinettiste, de secretaris).
Zo bestond onze ritmesectie uit twee volwaardige percussionisten, een mini-trommelaartje dat net groot genoeg was om over zijn trommeltje heen te kijken (die met zijn snorkel uit Sponheim 2), de dirigent zelf, die de grote trom voor zijn rekening nam en de keyboardspeelster die de potdeksels sloeg. (Potdeksels worden door niet-muzikanten soms ook simbalen genoemd, maar alleen door niet-muzikanten.) Als je nu nog weet dat onze simbaliste een beetje hoofdpijn had van de avond ervoor, een heel klein beetje maar, ze kromp ineen bij iedere "dzing" die ze moest geven, dan kun je je voorstellen dat ons stapritme aan de 'merkwaardige' kant lag. Tot overmaat van ramp is de streek rond de Romantische Rijn nu ook niet precies wat men vlak pleegt te noemen, dus we moesten nog heuvelafwaarts marcheren ook. Och och och.
Maar maar ! Ondanks de onervarenheid van driekwart van onze muzikantjes lukte het nog redelijk. De dirigent was aangenaam verrast. De kleinsten hadden wel moeite om in het juiste tempo te blijven stappen (beentjes te kort), die naast mij liet om de haverklap zijn partituren vallen en een trombonistje kreeg zijn mondstuk tegen zijn tanden. Maar ze trokken hun streng. Tot groot jolijt en geklap van de omstaanders, want dat is het voordeel aan het opmarcheren met heel jonge muzikantjes : het publiek vind het zoooo vertederend, dat ze niet eens luisteren naar het getsjiep dat geproduceerd wordt.
Zonder al te grote ongevallen, raakten we tot in het stadhuis, waar de burgemeester ons toesprak en ons vergastte (merk op, ik schrijf hier echt wel twee t's) op fruitsap en witte wijn. Merkwaardig hoeveel fruitsap gedronken werd, net door degenen die de avond ervoor duchtig in de vodka gevlogen waren. Tienstienstiens. Vandaar dan ging het naar de parochiezaal voor een denderend concert. En dat was wel heel goed. Al zeg ik het zelf. Na.
Het concert liep over in een eet-en drankgelag en voor we het goed en wel beseften zaten we alweer in de bus richting West-Vlaanderen.
Drie dagen eten, drinken, muziek en plezier. Meer moet een mens niet hebben, toch ?
31-08-2006, 19:35 geschreven door Hill
30-08-2006
Concertreis Sponheim 2
Zaterdag, 26 augustus, kwart na zeven. Zevenenveertig muzikanten en sympatisanten wrijven hun slaapogen uit en haasten zich naar de eetzaal van de jeugdherberg. De organisatie was perfect, daarvoor zijn het ook Duitsers. Tot in de puntjes uitgewerkt, en geen minuut werd verprutst.
08u00 : ontbijt 09u15 : de bus vertrekt 10u00 : aankomst in Rüdesheim 12u00 : verzamelen aan de bus 12u15 : vertrek bus 13u00 : aankomst in Bad Sobernheim 16u00 : verzamelen bus 16u15 : vertrek bus 16u30 : aankomst aan Barfusspad 18u00 : verzamelen bus 18u15 : vertrek bus 19u00 : aankomst in Sponheim 20u00 : bbq 21u00 : feest
Zo zag de agenda eruit voor afgelopen zaterdag. Eivol dus. Op het internet hadden we al een beetje gegoogeld (even op veilig spelen, ze hebben ons tenslotte al twee keer liggen gehad) en zo wisten we dat we in Rüdesheim in de Drosselgasse moesten zijn, een prachtig pittoresk wijnstraatje. Bad Sobernheim was een Duitse doorslag van Bokrijk aan de Rijn, maar wat dat Barfusspad moest voorstellen konden we niet opsnorren op het weeweewee.
De Drosselgasse was wat ervan verwacht werd, terrasjes in de lommerte, overspannen met wijnranken en de gemütlichkeit uitdampend van een verdoofd pandabeertje. Bad Sobernheim was inderdaad Bokrijk, alleen dan op zijn Duits en met meer natuur. En om 16u30 werd duidelijk was dat Barfusspad was : een wandeling op blote voeten doorheen de duitse djungle. Hoe verzinnen ze het ?
Je schoenen moest je achterlaten in een metalen kastje op een betonnen pleintje onder het lover. En vanaf dan werd je overgeleverd aan de sterkte van de eelt op je voeten. Volgens de aanwijzingen zouden we lopen over verschillende lagen van Duitse ondergrond : leem, hout, kiezel, ronde keien, gras, modder. Wat het nut daarvan was zeiden ze er niet bij. Het zal wel iets met de stimulatie van de voetzolen te maken hebben en hun portemonnee. Het begon met een kniehoog modderbad van twaalf meter lang. Kniehoog is natuurlijk relatief. Bij mij was dat tot net onder de knie, voor de kleintjes was dat tot op okselhoogte. Eentje hebben we een snorkeltje moeten geven. Daarna kwamen er aarde, houtkrullen, leem heb ik niet gevonden, gras, vooral veel gras, een enkele netel en een trompettist maakte kennis met de wijngaardslak. Ik zie hem nog schuiven. De wandeling moet toch een kilometer of twee lang geweest zijn en in de tweede helft moesten we over allerlei hindernissen zien te geraken : houten vaten, evenwichtsbalken, kettingbruggen. Ik kan het u verzekeren, het is geen makkie om in de stromende regen op blote voeten een bemoste hindernisbalk elegant over te komen. Maar het was wel een grappig zicht als je de anderen bezig zag. Mezelf iets minder. Tegen half acht waren we er inderdaad door en konden we onze tintelende voeten schoonspoelen aan een kraantje.
Pechvogel van de dag werd Geert. Geert, de trommelaar was het sleuteltje verloren van zijn kastje, en nu moesten zowel hij als de tubaïst, wiens sandalen ook in dat kastje zaten, barrevoets de bus opstappen. Wat een immens gegrom veroorzaakte bij laatstvernoemde. We reden ook rechtstreeks naar de bbq, dus daar moest hij ook nog de hele avond rondlopen zonder schoeisel. Halverwege de busrit bleek de olijkaard van het sleuteltje dat ding al de hele tijd op zak te hebben gehad en ook de schoenen afgehaald. Luc was erin gelopen. Letterlijk. Wat weer een scheldtirade veroorzaakte.
In Sponheim werden we hartelijk onthaald door onze broedervereniging, de BBQ was om duimen en vingers van af te likken en over het feest mag ik niets zeggen van onze voorzitter. Alleen misschien dit : de wijn en vodka waren aan aankoopprijs.
30-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
29-08-2006
Concertreis Sponheim 1
Met zijn dertienen bezetten ze de laatste drie rijen in de bus. Dertien opgewonden, energieke, niet te stuiten jonge jongens en meiden, tussen de negen en de dertien en een half jaar oud. Ze doen de morgen én de bus daveren van opwinding. Zo uitgelaten als een dolgedraaide puppy die al veertien dagen moet plassen. En maar roepen en maar joelen. De rij daarvoor, daar vlàk voor zit ondergetekende. Een strategische blunder, en geen kleintje ook. Ik was nog niet goed wakker die morgen (de Westmalle had weer te goed gesmaakt de avond daarvoor) en voor ik wel en goed doorhad dat ik de bus op mocht waren de enige vrije plaatsen daar achteraan. Er was ook nog een plaatsje vrij naast de grootste zaag van ons clubje, maar dan nog liever zeven uur jengelende kinderen.
De deuren sloegen dicht, de bus draaide nog éénmaal een rondje op het plein om de achtergebleven mama's de kans te geven voor de laatste keer te zwaaien naar hun kroost (die allang niet meer naar buiten keek) en de concertreis naar Duitsland was een feit.
Een negental jaar geleden waren we met een auto jolige leutigaards gestrand in een weinstube in de Moeselstreek. Na ettelijke liters Weisswein, besloten we toen onze muziekinstrumenten uit de wagen te halen (geen idee waarom we die mee hadden) en ter plaatste bouwden we een feestje. De uitbaters vonden ons daardoor meteen zo sympathiek dat onze kerfstok gelijk geschrapt werd en tot in de vroege uurtjes zong de hele wijnkelder mee met dat z(o/a)tte Belgische gelegenheidsorkestje. Na de eerste mars, kwam een lange blonde kerel op ons af, die, zo bleek later, dirigent was van het plaatstelijke harmonietje. Van het één kwam het ander en negen jaar later is de verbroedering nog steeds een feit. Dit jaar bezochten we al voor de derde keer het "Weindorf" Sponheim. Omdat voor onze oudste muzikanten zo'n busreis wel in de leden gaat zitten en omdat de studenten in deze periode nog wel eens voor de gevreesde herexamens staan, werd gekozen om deze keer onze jeugdharmonie de honneurs te laten waarnemen. Aangevuld weliswaar met een aantal oude rotten in het vak om hier en daar een gaatje op te vullen (er zijn weinig twaalfjarigen die bombardon spelen bvb) of gewoon omdat ze nog eens graag van huis zijn (Hill).
Zo zat ik vrijdagmorgen dus om kwart voor acht temidden van een heksenketel waartegen het bombardement op Dresden maar klein bier was. Gruwelijk hoeveel energie die kleine mannen hebben. En hoeveel decibels uit zo'n klein keeltje komen. Ze blijven ook gaan die gasten. Ik weet wel, vroeger waren wij ook zo, maar toch. Ik herinner mij vooral epische liederenreeksen die uren duurden en iedereen op de bus doldraaiden, maar wij deden tenminste nog aan cultuur : wij zongen (brulden). Polyfonie in zesendertig stemmen : Aan de oevers ! Van de Leie ! Zat verscholen in het riet! Babbedjoe babbedjoe babbedjoe ! Of nog : We will, we will rock you. Boem Boem Klak, Boem Boem Klak. Ik geloof zelfs dat de buschauffeur ons toen over de micro tot stilte aanmaande. Zijn bus was nog niet afgeschreven, vandaar. Dus als je er goed en wel bij stilstaat waren we eigenlijk even erg...
Maar nu zongen ze niet, maar zaten ze naar elkander te schreeuwen of Gautier de gameboy van Paulien mocht lenen ! en of Benjamin de Bop'it van Emiel mocht hebben. Bop'it ? Bop'it ja, voor de gelukzaligen die niet weten wat een Bop'it is : houden zo, en voor de masochisten onder jullie hierzo : de site spreekt boekdelen : www.hasbro.com/bopit/ .
We waren Luik nog niet helemaal door of ik had de zetel voor mij al opgevreten van de stress. Gelukkig stopten we alginder om een boterham binnen te spelen. Net op het moment dat de zondvloed losbarstte boven de plaatselijke Carrestel. Honderd liter water per vierkante meter. Per kwart seconde. Sedert vrijdagmiddag weet ik nu dat een sneetje volkoren met boerenpaté kan drijven. Ach. Drie kwartier en twee koffies later, zetten we de reis voort.
En toen moest ik plassen. Hoe gênant. De bus zit vol klein grut dat allemaal naar het toilet is geweest in Luik toen het kon en de grote Hill is het vergeten en moet nu d-r-ing-end gaan. Een kwestie van concentratie is het. Niet aan denken Hill, naar buiten kijken Hill, stortvloed buiten, hmmm, niet naar buiten kijken, Hill vooral niet naar buiten kijken. Klappeke doen met buurvrouw. Zit ik net naast de muzikante met ogen als Finse bergmeren en een stem als een klatterend bergbeekje. Meestal is dat om van te snoepen maar vandaag zit ik liever naast een droogstoppel. Grrmmmbl. Of ik een cola'tje wil, vraagt ze poeslief. Nu eventjes niet, lieve schat, en zou je naar de andere kant willen kijken alstublieft ? Please ? Drie uur later, bij de tweede tussenstop schoot ik de bus uit en de bosjes in. Who-hey ! De ultieme verlossing. Dit moment mocht het hele w-e voortduren. De Maas, het grootste debiet van België ? Hohoho, ik lach daarmee. Onze vlaggedrager (wij hebben een echte authentieke vlaggendrager, in onze harmonie ; kent geen noot muziek, maar draagt vlaggen als de beste) kwam naast me staan meezeiken. Dat had geen kwartier meer langer moeten duren, vertelde ik hem, mijn blaas stond op springen! Waarom ben je dan niet op de bus geweest ? Op de bus ? Er was een toilet op de bus ? Natuurlijk, daar waar het tweede televisietje staat. En dan valt mijn frank (in mijn van Dale staat 'valt mijn euro' nog niet in) : daarom gingen er zoveel op de trappen staan halverwege de bus. Daarom moest geen enkele van die kleine mannen naar het toilet, hoewel ze aan de lopende band frisdrank binnenkapten. Ik ben gewoon niet gemaakt om te reizen vrees ik.
Tegen een uur of vier reden we Bingen binnen en Bingen buiten en Bingen weer binnen, want daar was onze jeugdherberg.
Over wat daar allemaal gebeurde kan ik ook heel wat vertellen, maar het tekstje van vandaag is al lang genoeg. En ik moet dringend pissen.
29-08-2006, 21:42 geschreven door Hill
27-08-2006
En toen was er niets meer...
Kermis in de Vlaanders, dat betekent : oliebollenkraampjes, eendjes en vliegtuigjes, en optredens van vergane glorieën zoals Micha Marah, Sandra Kim en Alana Dante (nou ja, vergane gloriën, met die laatste wil ik nog wel Naked Twister spelen). Kermis in de Vlaanders zijn ook fanfares, harmonieën en terrasjes. En die laatste twee gaan wonderwel samen : je speelt in de harmonie en daarna moet je je speekselniveau weer op peil brengen op een terrasje. Of je zit op een terrasje en als je er gauw genoeg bent, ben je al zat voor die rotharmonie begint te toeteren. De combinatie zit altijd goed.
Verleden zondag bevond ik me in het eerste geval. Wij hadden onze deuntjes geblazen en na het optreden raakten we niet verder dan het eerste tafeltje, dichtst bij het podium. Wij kunnen daar niet aan doen, meneer !. We worden uitbetaald in drankbonnetjes, meneer, twee per muzikant, wij zijn gedoemd om te drinken ! Maar het is altijd leuk, je ziet nog oude kennissen terug die wel blijven haperen zijn in het stadje, je ziet er anderen terug die ook weggetrokken zijn (Gent, Ronse,...) maar die tijdens de kermis ook nog eens langskomen, en dan praat je bij, met een Duveltje in de hand, gezapig, in het zonnetje dat zijn best doet om door de bewolking heen te prikken. Je bent content.
Je drinkt je pintje, je bent je van geen kwaad bewust, en dan zegt je linkerbuur, out of the blue : Zeg weet je het al van S. ? (S. is een gemeenschappelijke kennis). Neen, antwoord je, al klaar om te lachen met zijn anekdote. Wel, ze is verleden week overleden. Kom nou, probeer je nog met een onzeker schamper lachje. Neen, het is echt : zelfmoord. En dan wordt het ineens wel heel stil.
