22-07-2006, 22:32 geschreven door Hill

21-07-2006, 00:00 geschreven door Hill

We waren dit weekeinde met de drie oerleden van de Berkesclub nog eens afgezakt naar een festivalletje. De laatste jaren kwam het er nooit meer van, maar deze keer vonden we een concert waarbij de artiesten op het podium ouder waren dan wijzelf. En geloof het maar, een keer je dertig bent, is dat niet meer zo vanzelfsprekend. Gelukkig is er de reggae, waar oude knarren van ver in de zeventig nog steeds het mooie weer maken.
Het mooie weer was er inderdaad. Nu ja, als je 35 graden nog goed weer mag noemen. Het was er ook heel stoffig, maar dat was een voordeel, je verbrandde niet. Je smeerde jezelf in met zonnecrème en meteen kleefde je vol vuil grijs stofzand. Total Sun Block.

Met ons drietjes stonden we voor het podium te filosoferen over de good ol' days, toen we nog geen auto hadden om concerten te bezoeken, toen we nog een tentje moesten schooien bij vrienden om naar een festivalletje te gaan. Hoe lang is het al geleden dat we nog eens met zijn drieën samen op een reggaefestival waren geweest ?  We wisten het niet, maar het moest ergens eind vorige eeuw geweest zijn, '98 of '99. En zo stonden we te genieten van de tegendraadse beats en afterbeats, en van de voorbijwaaiende boslucht.

We beseften dat we nu toch wel heel oud aan het worden zijn, toen we onszelf betrapten, heftig gewikkeld in een discussie over de voor- en nadelen van deze en gene espressomachine. Acht jaar geleden zouden we daar nooit op gekomen zijn. We rookten toen ook heel knullige zelfgedraaide sigaretten op basis van exotisch gras, nu stonden we een sigaartje te paffen.
We herkauwden ons verleden, melancholie is een ziekte, maar een schone ziekte. We stonden in overpeinzing tot plots : Alert Alert ! Schone poes op tien voor twaalf !

Dàt zijn we nog niet verleerd !

19-07-2006, 22:03 geschreven door Hill

Eind mei zijn ze weer daar : de gevreesde bruine enveloppes. Met daarin een precies eendere enveloppe, alleen een tikkeltje kleiner. Naast de enveloppe vind je ook nog vier boekjes : eentje met reclame over de regering, eentje dat uitlegt wat je met de andere twee papiertjes moet doen, een kladblok en het document waar alles om draait : de belastingsaangifte. Het jaarlijks geworstel kan een aanvang nemen.

Als goede huisvader en Belg pur sang werk ook ik volgens de JIT-productiemethode : Just In Time.
Gisterenavond mocht ik dus op zoek gaan naar de bruine enveloppe, die ik eind mei ergens goed had opgeborgen. Waar had ik die nu weer neergekwakt ?
Relatief snel vond ik haar terug in mijn administratiehoop. Mijn administratiehoop is een stapel papier van ongeveer veertig centimeter hoog en ze ligt in een hoekje van bergkast. Telkens belangrijke documenten (verzekeringen, facturen,...) verschijnen in de Moose Tower, worden die netjes op de administratiehoop gegooid. En eenmaal op het jaar, meestal het w-e voor de belastingsbrief opgestuurd moet worden, verdeel ik de administratiehoop in kleinere hoopjes, per soortnaam : belastingen, electrabel, verzekeringen, bankuitreksels,... (Sinds ik niet meer met de wagen rij, is er geen stapel PVs meer). Al die papieren krijgen twee gaatjes in hun rug geschoten ("Je suis le poinçonneur des Contracts, J’ fais des trous, des p’tits trous, encor des p’tits trous" -zeer vrij naar Serge Gainsbourg : Le Poinçonneur Des Lilas) en ze worden in mappen gepropt met dichterlijke namen als : Foon, Verzek, Ellentriek en Overschotjes. Als alle overbodige papperassen opgeborgen zijn kan ik beginnen met de hoofdschotel : het invullen van de belastingsbrief.

Bij mij gaat dat behoorlijk vlotjes : niet getrouwd, niet gepensioneerd, niets of niemand ten laste (toch niet meer sedert het overlijden van Leopold, mijn kanarie), geen beleggingen, geen geld. In een zucht en een vloek ben ik er van af. Ter controle neem ik het kladje erbij van verleden jaar en controleer of ik daar geen vakje méér had aangekruist. Dat is niet het geval, ik neem mijn 'net' erbij en pen het klad over.
Ik pen het klad over, het klad van verleden jaar, godverdomme !
In de handleiding staat dat je wijzigingen mag aanbrengen met corrector. Tipp'ex zullen ze wel bedoelen. Nu moet je dat eens doen : Dertig minuscule kottekes overschilderen met zwaar stinkende, en ik vermoed niet echt gezonde Tipp'Ex, die door de warmte eerder pap is dan vloeibaar. Je moet er liters verdunner bijkappen om nog enigszins je borsteltje nat te krijgen. Je hangt boven dat belastingsformulier, met een vergrootglas om al die vakjes bij te werken en die penetrante lucht dringt tot diep in je longblaasjes door, je voelt zo je bloed mee verdunnen. En daarna maar wapperen om het droog te krijgen, met een donkerblauwe BIC je berglandschap overtrekken en bij de handtekening beseffen dat die eigenlijk correct was, waarom heb je die ook overschilderd ?

JIT is een efficiënte productiemethode, maar dan alleen als je een zeer goede controle hebt over je werkproces. En ik vergeet altijd die ene factor die altijd roet in het eten gooit : mezelf.
Bon, het spul is droog, is zelfs ingevuld en de enveloppe is dichtgekleefd. Nu nog alleen binnengooien bij de buren (de belastingen wonen een paar blokken van mij vandaan) en we kunnen weer genieten in de zetel van een glaasje wijn, tevreden met mijn tijdige oplevering van een vervelende klus. Ik zet de radio op om naar het nieuws te luisteren.

Bayruth boem, Boonen buiten en Meneer Reynders om te melden dat mijn belastingen maar over twee weken binnen moeten. Tommetoch.

18-07-2006, 22:41 geschreven door Hill

17-07-2006, 21:01 geschreven door Hill

Je zit in het restaurant en weet niet goed wat je mag verwachten. Je hebt er al veel goeds over gehoord, dat wel, maar het blijft toch spannend.
En dan komt de ober. Als dan blijkt dat diie ober als twee druppels cognac lijkt op René uit Allô Allô, hetzelfde postuur, dezelfde kop met dezelfde snor en zijn servet op gelijkaardige wijze over zijn arm gedrapeerd, dan weet je dat het een aangename avond zal worden.
Het werd een zeer aangename avond. In het centrum van Antwerpen, onder de kathedraal, in wat doorgaat voor het oudste restaurant van Antwerpen.

We kozen voor het marktmenu, dat is een wekelijks wisselend menuutje van drie gangen, samengesteld uit die dag vers op de markt gekocht kan worden.
We kregen een voorgerechtje met daarop een doormidden gehakte babykreeft, op een provençaals slaatje, waarin allerlei gegrillde nootjes verborgen zaten. De kreeft moest je uit haar schulp halen met een vorkje dat heel erg leek op de vorkjes waarmee ik altijd mijn herstelde fietsband over de velg trek. Ik vreesde al weer voor het ergste, maar ik heb niets door de lucht doen schieten. Voor één keer was Murphy niet mee.
Het hoofdgerecht was eveneens van onberispelijke kwaliteit, het vlees smolt in de mond en de groentjes (o.a. miniatuurraapjes, warme kersen (dat is dan weer fruit, ik weet het ik weet het)) lagen in harmonie te blinken naast een zoet sausje.
Tussen de gangen door ruimde René af en diende René op met een lijkbiddersgezicht. Gortdroog, maar wel met een blinkende twinkel in zijn linkeroog.
Toen we hem feliciteerden met de prachtprestatie van de chef, bleef hij koel, zoals een ober uit de boekjes moet zijn. Een zuinig woordje hier, een droge opmerking daar, maar je voelde dat hij een boek aan replieken klaarhad.
Toen René (René heette eigenlijk helemaal niet René, maar Pierre, ach, een goede ober MOET Pierre heten, maar voor het gemak houden we het hier op René) de borden afruimde en ons vroeg of we ervan genoten hadden, kon de grapjas uit ons gezelschap het niet laten René te laten weten, dat het dessert uitmuntend was, maar net omdàt het zo lekker was, het zo klein leek.
René bekeek de man met een scheef oog en lanceerde : Ik weet het meneer, ik heb er dat al heel veel horen zeggen tegen mij, het was heel goed, zeer goed zelfs, zeggen ze, jammer dat het zo'n kleintje is. En hij verdween met een monkellachje naar de keuken.

Hij moet ook nog opgevangen hebben dat onze grapjas bij de spoorwegen werkte, want toen er wat later een discussie op gang kwam over hoge belastingen en zo, kwam hij er tussen : Och, door onze belastingen blijven de treinen rijden. Hopla, hij zat alweer in de keuken.

De Rooden Hoed in Antwerpen, ga erheen. Niet voor René (Pierre), maar voor het Marktmenu. Voor vijfendertig euro (zonder wijnen) heb je een menuutje dat er vijftig waard is, in een heel verzorgd kader, onder de kathedraal. En als je geluk hebt, wordt je er bediend door een enige, echte ober : René.

16-07-2006, 00:00 geschreven door Hill